Kroatië zomer 2023

Begin augustus zijn we voor twee weken naar Kroatië geweest met Mike, Tamara en Evi. Hieronder volgt een kort verslag met highlights die zijn aangekleed met wat foto’s van onze reis.

Eerste bestemming: Senj

Ons eerste verblijf in Kroatië is centraal gelegen in het land aan de Adriatische kust. We hebben bewust voor de badplaats Senj gekozen, omdat het aan zee ligt en bovendien in de buurt is van het nationaal park Plitvicemeren. Het bezoeken van de Plitvicemeren is voor ons een van de redenen geweest om in Kroatië op vakantie te gaan.

Senj ligt op bijna 1400 kilometer van Hilversum en daarom besluiten we de reis in drieën op te knippen. Na een overnachting in het Duitse Nürnberg en daarna in het Sloveense Ljubljana, komen we aan bij ons huisje. Het ligt – hoe kan het ook weer anders – hoog op een berg met een traditionele kronkelweg die ons ernaar toe leidt. Joyce is in haar nopjes met de weg want een vangrail is niet te bekennen en uiteraard zijn er nog wel eens tegenliggers op de slingerweg. Genieten als bijrijder.

Het huisje waar we slapen in simpel. Het zwembad is klein en koud, de waterdruk valt nog wel eens weg en daarnaast is het niet echt schoon. We zijn er ontevreden over en al helemaal niet als je denkt wat ze ervoor vragen. Maar ach, er valt niets meer aan te doen en de zon schijnt.

Bezoek Plitvicemeren Nationaal Park

Een van de hoogtepunten van onze vakantie is een bezoek aan Plitvicemeren Nationaal Park. Zeg je Kroatië dan zeg je Plitvicemeren. Het is een van de meest iconische natuurlijke bezienswaardigheden in het land en behoort tot de UNESCO Werelderfgoedlijst.

Het Plitvicemeren Nationaal Park is gelegen in het binnenland van Kroatië en het is voor ons nog wel een stukje rijden naar het natuurschoon. Op een belachelijk uur ergens midden in de nacht vertrekken we vanaf ons huisje om de wandeling rond 07:00 uur te kunnen starten. Dan heb je niet zoveel last van de drukte met als bijkomend voordeel dat het nog niet zo warm is.

Het park bestaat uit een schat aan watervallen en meren met kristalhelder water. Door de vele hoogteverschillen is het vanaf elke kant weer anders en verbazen we ons telkens over de schoonheid. De moeite waard.

Wandeling en boottocht

Zwemmen is niet toegestaan in het park, maar er varen wel diverse bootjes waarmee je over het water kunt. Het park bestaat uit verschillende wandelroutes variërend van 3,5 tot ruim 18 kilometer. Wij kiezen de meest voor de hand liggende route waarbij ook een boottocht inbegrepen zit. Het is allemaal zo mooi. We schieten er lustig op los met onze telefoons. Aan beelden geen gebrek.

Voordat het echt heet wordt, verlaten we het park. We zijn wel toe aan lunch en nadat we de auto hebben gehaald, pakken we ergens in een dorpje een terras om te eten. Wat een heerlijke dag.

Raften op Mrežnica

Deze vakantie is iets actiever dan onze vorige vakanties. We willen echt dingen zien en doen in Kroatië. Onder de vele tips die we kregen, stond meerdere malen een boottocht over de Mrežnica-rivier. In mijn beleving zouden we met z’n zevenen in een boot gaan, maar bij aankomst splitsen we op in tweetallen. Tamara is de gelukkige, zij mag bij de instructeur in de raft.

Nadat we de boten naar de rivier getild hebben, begint de lol. Het water is fris, eigenlijk gewoon ijskoud. Brrr. Naast ons gezelschap telt de groep nog meerdere tweetallen.

Het is fantastisch om zo door de natuur te varen, af en toe eens een waterval naar beneden te duiken met je raft en de boot te laten glijden door de stroomversnellingen.

Uit de boot voor een stukje canyoning

Er zijn twee delen die noemenswaardig zijn aan deze tocht. Ten eerste het stuk canyoning wat we voor onze kiezen krijgen. Lone en ik hebben dat een aantal jaar terug in Spanje al eens gedaan, wij vinden dat wel cool. Of de rest deze verrassing ook zo op prijs stelt, vragen we ons af.

We leggen de boten aan de zijkant en de instructeur vraagt of we willen springen. We staan op dat moment op een rots met vier meter onder ons ijskoud water. Lizzy is vastberaden en wil springen. Ze pakt mijn hand en we jumpen zonder aarzeling vier meter naar beneden het verfrissende water in. Wat een schok gaat er door het lichaam. Zwemvest aan en helm op, maar dat maakt niet uit. Het is vooral de kou die het hem doet. Voor Lone is het eigenlijk geen vraag en zij springt natuurlijk ook, net als Mike.

Als ik wat ben bijgekomen en Lizzy is ook oké, ga ik er vanuit dat Joyce achter Tamara en Evi aangaat. Zij pakken verstandig de afdaling langs de rotswand en voorkomen op deze manier een nat pak. Ik zie Joyce echter nergens. Als ik aan Lone vraag waar mama is, zegt ze doodleuk dat ze ook gesprongen is. Ik kan mijn oren en ogen niet geloven als ik niet veel later Joyce naar adem happend achter Lone aan zie zwemmen. Dit had ik nooit verwacht. Klasse Joyce.

Lizzy uit de raft

Het tweede noemenswaardige punt van onze tocht is Lizzy die uit de boot is gevallen. We hebben de meest gekke waterversnellingen, watervallen en jumps gehad onderweg en het gaat mis op een relatief makkelijk deel, de rapids.

We varen door wat stroomversnellingen en de boot moet dan zijn weg zoeken. Omdat ik achterin zit en moet sturen, ben ik constant bezig om de meest optimale snelle weg te vinden, maar dat mislukt bijna op het einde van onze boottocht.

We komen in zo’n versnelling terecht en de boot slaat stil. Er zit geen beweging meer in. Uit alle macht probeer ik hem weer op gang te krijgen, maar voor ik het weet slaat hij om en ligt Lizzy uit de boot. Het is ondiep en niet heel gevaarlijk, maar dat neemt niet weg dat we schrikken. Lizzy ligt onder de boot, ziet niets en is door de val een beetje in paniek. In mijn hoop haar snel te kunnen redden en geruststellen, jump ik achter haar aan, maar het is hier dus niet zo diep. Als gevolg hiervan loop ik schrammen en krassen op aan benen en armen door de rotsen in het water.

Eenmaal bij Lizzy heb ik haar snel onder de boot vandaan en onze bikkel is vrij vlot weer rustig. Geschrokken, maar ze willen gelukkig nog wel verder. De rest klapt voor haar omdat ze de jongste is en zo stoer. Dat vindt ze mooi hoor onze Liz.

Dagje Krk

Voordat we naar onze tweede bestemming rijden, pakken we nog een dagje Krk mee. Vanuit ons huisje kijken we erop uit, maar er zit een groot stuk zee tussen.

Krk is een prachtig eiland gelegen aan de noordelijke kust van Kroatië. Het is het op een na grootste eiland in de Adriatische Zee en trekt jaarlijks veel toeristen vanwege de fraaie natuur en de bezienswaardigheden.

We lopen door de schilderachtige straatjes, drinken een veel te dure ijskoffie en ploffen vervolgens op het terras om te lunchen. Het eiland is velen malen toeristischer dan Senj. Na de lunch pakken we nog wat uurtjes zandstrand mee. In Senj liggen voornamelijk keien en kiezels.

Bestemming twee: Umag

Na een weekje verlaten we ons huisje in Senj om door te rijden naar Umag. Deze charmante stad en badplaats ligt aan de noordwestelijke kust van Kroatië. Net als Senj, ligt Umag aan de Adriatische Zee. We verblijven op een heel groot resort, formaat HUGE!

Het park beschikt over een camping, stacaravans die te huur zijn, en een hotel. Wij nemen onze intrek in een van de velen appartementen op het park met de naam Amfora Plava Laguna. Op het park verhuren ze waterfietsen, jetski’s en boten op verschillende plekken aan zee. Het park beschikt verder over een variëteit aan restaurants, bakkers, bars en ijssalons. Het is eigenlijk een dorp op zich, maar het voelt nooit echt druk aan. We staan bij de bakker niet in een lange rij, de strandjes zien niet zwart van de mensen en ook de restaurants hebben altijd wel plek als wij aankomen.

Umag: minder actie, wel prachtig

Alle actie deze vakantie hebben we wel gehad rond Senj. Op Amfora Plava Laguna gaan we chillen en relaxen. Boekje lezen, langs het water liggen en misschien heel af en toe een beetje wegdommelen. Heerlijk. Het park leent zich hier uitstekend voor.

We gaan tweemaal richting de gezellige haven waar de dames lekker shoppen en ik ontspannen naar mensen kijk onder het genot van een biertje. We eten bij fijne tentjes met heerlijk eten. Verder eten we bij elk restaurant op Amfora Plava Laguna.

Jetski

We huren tijdens ons verblijf in Umag twee waterfietsen en de dames spelen een uur op zo’n Wipe out waterpark. Om toch nog iets van actie in de tent te hebben, opper ik om een jetski te huren. Nou dat vinden de dames wel wat. Tien minuten met Lizzy en daarna tien met Lone. Joyce maant me om voorzichtig te doen met onze girls, tuurlijk schat… je kent me. De man van de verhuur legt langs de kant van het water aan me uit dat er 100 meter rond de gele grote boei in zee gevaren mag worden. Kom je erbuiten, dan valt de jetski uit. Oké, check!

Slakkengang en vol gas

Met Lizzy voor me, vaar ik op het gemak weg. Eenmaal uit de haven, trek ik het gas langzaam een stukje open, maar de jetski doet weinig. Alsof hij flink afgeknepen wordt. Wat ik ook doe, er is geen snelheid te maken en we tuffen langzaam de open zee tegemoet. Op het moment dat ik denk ‘Is dit het nou? Joyce hoeft zich geen enkele zorg te maken.’, klapt het gas open en vliegen Lizzy en ik over het water.

Het klopt inderdaad wat de jongeman me uitgelegd heeft, zodra je binnen 100 meter van de boei komt, schiet het ding in gang. Wat hij niet zei, of wat ik wellicht niet goed begreep, is dat de jetski buiten de 100 meter ring het wel doet, maar amper vaart heeft. Wat een power zit erin zeg zodra hij eenmaal op gang is. We denken tijdens het stuiteren over het water even terug naar de sneeuwscooter in Lapland. Die ging ook af en toe met een noodgang.

Na tien minuten schateren, stuiteren en genieten, kom ik terug bij de kant om Lone op te halen. Ik leg uit hoe het zal gaan en dat we straks echt wel harder gaan. Lone vindt het net als Lizzy fantastisch en vraagt telkens of we even hard kunnen. Ze mag zelf ook kort gas geven en dat vindt ze prachtig. Beetje sturen en knallen over het water, zo mooi. Hoewel het maar kort is, voelt het weer echt aan als avontuur. Super om dit met de girls te doen.

Fietsen in Kroatië

Het kon niet missen natuurlijk: de Canyon Aeroad stond achter de auto op het fietsenrek bij vertrek in Nederland. In Senj en Umag heb ik heerlijke rondjes gefietst.

In Senj stond voornamelijk veel wind en kenmerkte de route zich vaak met flink wat hoogtemeters. We zitten dichtbij de kust en richting het binnenland loopt het direct omhoog. Een rit in Senj komt bijna niet onder de 1000 hoogtemeters, maar op zich mag ik er ook weer veel dalen dus dat scheelt wel.

Vanaf de laatste rotonde moest ik nog 6,5 kilometer naar ons huisje, maar dat ging voornamelijk bergop. Die favoriete weg van Joyce kenmerkt zich door steile stukken van ruim boven de 10 procent.

In Umag kom ik veel meer fietsers tegen. Ik maak een lusje in Slovenië en kan me meten met Pogacar op een klim. Geinig om te zien wat hij in 2018 al kon. De ritten hier zijn wat gemoedelijker qua hoogtemeters en de gemiddelde snelheid schiet hierdoor gelijk omhoog.

Uiteindelijk fiets ik 450 kilometer met bijna 9000 hoogtemeters bij elkaar in Kroatië.

Mike, Tamara, Evi, Joyce, Lone en Lizzy dank voor deze mooie vakantie. Het was bijzonder om eens een ander land te verkennen.

Huttentrektocht Rauriserdal Oostenrijk

Huttentrektocht Raurisertal 2023

Sinds mei 2015 zitten Britt en Lone bij elkaar in de klas en acht jaar later hebben ze samen in Oostenrijk deze mooie tijd op de Wilge afgesloten met een huttentrektocht. We liepen met z’n drieën de huttentrektocht in het Raurisertal en hebben een fantastische tijd gehad.

Idee, uitwerking en planning

Vorig jaar zijn Lone en ik een nachtje gaan bikepacken in het Duitse Sauerland. Hoewel dit een zware beproeving was, maar achteraf gezien heel gaaf, ging ik op zoek naar een origineel avontuur voor deze zomer. Lone sluit in 2023 haar tijd af op de basisschool en zal de Wilge gaan verlaten. Een nieuwe tijd breekt aan, de middelbare staat dan voor de deur. Vanaf september zal ze op het Hilfertsheem zitten al is het nog niet zo ver gelukkig. Eerst genieten en ontspannen tijdens de vakantie.

Ik liep al langer met het idee van een huttentrektocht en werd tijdens een ouderavond van de Wilge gewezen op de website huttentochtmetkinderen.com. Deze site, onderhouden door Hans en Nel, biedt informatie aan over verschillende tochten in Oostenrijk. Na wat gepuzzel en lezen, besloot ik het dat we in het Raurisertal een schitterende ronden konden lopen. Het is met de trein eenvoudig bereikbaar, je loopt een rondje en de etappes zijn te overzien voor hikers die amper ervaring in de bergen hebben.

Nadat mijn oog gevallen was op het Raurisertal, begon ik aan de hand van de aangeschafte PDF met voorbereiding en vooral met de voorpret. Soms zelfs zo overdreven dat Lone er helemaal gek van werd. ‘Pap, jij hebt het elke dag over de huttentocht’. Hahah.

Britt mee

Op een middag, als Britt bij ons aan het spelen is (of moet ik tegenwoordig ‘chillen’ zeggen), bedenk ik dat het gaaf zou zijn als de dames dit avontuur samen kunnen doen. Hoe tof is het om de Wilge en groep acht af te sluiten door samen op reis te gaan?! Ik stel het voor aan Lone en het antwoord laat zich makkelijk raden. In een appgroep met Marc, Ingrid en Joyce stel ik het plan voor en vraag of ze het aan Britt willen voorleggen. Britt geeft niet geheel onverwacht hetzelfde antwoord als Lone, we gaan eind juli naar Oostenrijk. Huttentrektocht here we come!

29 juli – valse start met de trein

Zaterdag 29 juli is het begin van onze spannende reis naar het Raurisertal in Oostenrijk. De trein start voor de deur, alhoewel dit in de soep loopt. Hierover later meer. Vanaf Utrecht gaan we richting Mannheim in Duitsland en vervolgen onze weg via München naar Wörgl in Oostenrijk waar we de laatste overstap hebben naar Taxenbach.

De rugtassen zijn gepakt, de flessen gevuld, het snoep binnen handbereik en ook wij zijn klaar voor de trip. Britt is om 07:45 bij ons want we willen de trein van Hilversum naar Utrecht om 08:03 uur nemen. We wandelen met z’n allen naar het station en nemen in de hal afscheid. Britt, Lone en ik scannen de tickets en verdwijnen achter de poortjes. Tot donderdag allemaal… Boven op het perron aangekomen, zie ik dat er vertraging is. Een kwartier maar liefst. Oef, dat is verre van optimaal voor de overstap in Utrecht. We appen en bellen met de families die we net uitzwaaien en komen tot de conclusie dat we het niet gaan halen met deze trein. Als we weglopen bij het perron, zie ik dat de trein helemaal niet rijdt en eruit gegooid is door de NS. Een turbulent begin van de reis.

Aansluiting gehaald

Op het moment dat we het station uitlopen, komt Marc al aanrijden en brengt ons met de auto naar Utrecht CS. Met een marge van tien minuten lopen we het station in om bij perron 19 dan eindelijk de eerste trein te pakken. Aansluiting gehaald. Dank, Marc!

Binnen de kortste keren zitten we in Duitsland en maken we de eerste overstap. Hoewel de treinen iets vertraging hebben, missen we geen enkele aansluiting. De Duitse Pünktlichkeit stelt ons niet teleur.

De dames vermaken zich prima. Ze lezen in hun boekjes, rommelen wat met hun telefoon en kletsen zoals ze ook elke dag in de klas deden. Ondertussen eten we een broodje afgewisseld wat zoetigheid uit de grote snoepzakken. Hoe meer we voor de wandeling opeten, hoe minder we ermee hoeven te slepen onderweg. De tijd vliegt naar mijn idee voorbij en voor we het weten, rijden we Oostenrijk binnen.

Snicker

In de trein die vanaf München vertrekt, spelen we een potje pesten in een coupé voor zes personen waar ook een ander gezin zit. Er loopt een man van de catering voorbij met een karretje vol met snaai en Britt en Lone laten hun oog vallen op een Snicker. ‘Oooh pap, mogen we een Snicker. Daar hebben we echt zin in’. Ik vind het op zich prima, maar de beste man loopt hard door en als hij vervolgens later terugkomt, zijn we zelf te laat met reageren. Ach, gelukkig hebben we zelf voldoende eten mee.

De man van de familie die bij ons zit, ziet het tafereel aan en vindt het zielig voor die meiden. Hij maakt zijn tas open en deelt aan zijn vrouw en dochter een koek uit. Vervolgens begint hij een verhaal in het Duits tegen ons waaruit blijkt dat hij iets voor Britt en Lone heeft. Hij wil de dames niet smachtend laten kijken terwijl zij een koek eten en pakt zo waar een XL Snicker uit zijn tas. Helemaal verrast en met grote ogen nemen ze hem in ontvangst en smullen er heerlijk van.

Lone doet heel lief wat terug en biedt uit haar snoepzak iets aan. De dochter twijfelt geen moment en voordat Lone is uitgesproken zegt ze al ‘yes!’.

Eindbestemming Taxenbach

De laatste trein in Oostenrijk is een boemeltje wat meerdere keren per uur rijdt. Ik stel voor om wat te eten bij de bakker die op het station van Wörgl zit. Ze hebben broodjes, donuts en een koelkast vol smakelijk drinken staan. Nadat ik mijn beste Duits van stal gehaald heb (lees: ik spreek veel Nederlandse woorden in een onnavolgbaar Duits accent uit) krijgen we ons diner voor deze avond op tafel. Het is wat simpel, maar het smaakt goed en we zitten er relaxed bij.

De dames verslinden een donut en koek als toetje en dan pakken we de laatste trein naar Taxenbach. Het is een korte rit van een uur. De bergen doemen op en het landschap verandert wat er anders uitziet dan het altijd zo vlakke Nederland.

Eerste overnachting in Taxenbach

Voor de laatste keer vandaag pakken we de zware rugzakken en wandelen op ons gemak door de regen naar Gästehaus Hofer waar we de eerste nacht slapen. Het duurt even voordat de lieve dame open doet en een heel verhaal in het Duits begint. Ik versta de helft, maar we mogen naar binnen en ze laat ons de kamer zien.

Ik ga lekker douchen terwijl de dames hun energie proberen kwijt te raken op de trampoline in de tuin. Zo’n dag hangen in de trein in combinatie met snoep resulteert in een hoge energievoorraad en dat moet er uit. Als ze lichtelijk doorweekt terugkomen, duiken ze ook in de douche. We hangen de spullen te drogen en gaan na het tandenpoetsen op bed liggen.

Blijkbaar heeft de dag en het uitrazen op de trampo indruk gemaakt bij Lone en Britt, al snel hoor ik zwaar ademhalen bij de bedden naast me. Slaap lekker dames, morgen begint het avontuur dan echt.

30 juli – start van de Huttentrektocht

Iets voor de wekker open ik mijn ogen en maak langzaam Britt en Lone wakker. Ze hebben lekker geslapen en beginnen rustig met aankleden en spullen pakken. Onze outfit voor vandaag is toegespitst op het avontuur, we lopen de eerste etappe van de huttentrektocht richting berghut Niedersachsenhaus.

Het ontbijt beneden is uitgebreid met verschillende broodjes, beleg, reepjes en fruit. De lieve mevrouw van gisteravond staat ook vandaag weer voor ons klaar. Ze vindt het prima als we wat broodjes voor de lunch klaarmaken. We mogen zoveel pakken als we zelf willen. Nadat we het gevoel hebben dat de buikjes zijn gevuld en voorzien van voldoende brandstof om aan onze belevenis te beginnen, lopen we naar boven. We pakken de tassen uit de kamer, ik reken af en dank de eigenaresse hartelijk voor de goede zorgen. Op naar het station waar bus 640 ons naar Parkplatz Lenzanger brengt, de start van onze tocht.

Modder, boomwortels en steile passages het bos in

Een goede voorbereiding, is het halve werk. En wij zijn uitermate goed voorbereid door de gids van Huttentochten met kinderen. Het begin van de tocht omschrijven ze als uitdagend door de steile passages. Tel daarbij op dat je omhoog klimt via boomwortels waar veel modder op ligt en je kunt spreken van een heftige start.

Eenmaal de bus uit, begint het gelijk te regenen. Niet hard, maar wel voldoende druppels wat ons doet besluiten om de regenjas aan te trekken. Vanaf de parkeerplaats waar een verlaten informatiehuisje staat, duiken we direct het bos in waar het klauteren begint.

We kunnen stellen: de omschrijving klopt. Het is drassig en glad door de regen. Soms zakken de schoenen weg in de modder en een andere keer glijden ze weg over een glibberige wortel. We lopen rustig en voorzichtig omdat we geen haast hebben. Het moet voor alle drie wel leuk blijven natuurlijk.

Houten planken op weg naar Durchgangalm

Het eerste uitdagende deel zit erop en na wat breaks in het bos komen we via een pad met houten planken uit op een fraai ogende ansichtkaart: Durchgangalm. Het woord Alm betekent een hoger gelegen weide in de bergen. Er kabbelt een glashelder watertje, er staan koeien te grazen en wij lopen er met onze rugzakken geamuseerd doorheen. Wow!

Lone ziet haar kans schoon en pakt direct haar fles om water bij te vullen. Britt volgt Lone al snel en loopt ook naar de waterkant. Als ze maar kunnen rommelen met water, dan is het goed. Alsof de tijd heeft stilgestaan en ze samen nog in groep 1 zitten. Bij het Mirakel haalde ik Lone regelmatig pikzwart op als ze met Britt in de modder had gespeeld. Een soort déjà vu.

Relaxt tussendeel leidt naar pittig einde

Het deel wat volgt na de Alm, loopt lekker weg. Redelijk vlak, geen gekke ondergrond en bovendien prachtige natuur. Onderweg komen we aardig wat Nederlanders tegen die exact dezelfde route volgen. Ze hebben allemaal hun inspiratie van dezelfde website gehaald. Doen ze goed en moet ook zeggen dat het gewoon allemaal klopt en de informatie compleet is.

Niedersachsenhaus is telkens in het vizier en we concluderen dat we dichterbij komen. Al weten we dan nog niet dat het nog een flinke klim is naar de top. Na de oversteek van een waterval/rivier begint een stuk door weilanden waar veel koeien staan. We zijn onder de indruk van de dieren omdat het zo knap is dat ze grazen op de steile weides. Ondertussen slalommen wij door de vlaaien heen die de beesten achterlaten.

IJle lucht misbruikt

Wanneer je in de bergen loopt en boven de 2000 meter stijgt, is er in verhouding minder zuurstof in de lucht beschikbaar. In de volksmond noemen we dit ijle lucht. Nadat ik aan Lone en Britt dit verschijnsel heb uitgelegd, duurt het niet lang voordat ze om een extra pauze vragen. ‘We krijgen amper lucht op deze hoogte’. Hahaha, oké dames. Point taken.

Dichte mist tot de graat

De lunch die we ’s ochtends bij het hotel hebben voorbereid, eten we vergezeld van de grote grazers op. Het uitzicht is adembenemend. Ik zeg tegen de dames dat ik me zo klein voel tussen het geweld van die flinke bergen. De hoogste waar we op uitkijken is De Hoher Sonnblick, een gletsjerberg van 3.106 meter hoog. Op de top van deze gigant bevindt zich het Sonnblick-observatorium en de berghut Zittelhaus. Een uitdaging voor een mogelijk volgende huttentocht?!

Na de lunch vervolgen we onze weg omhoog. De verrassing die we onderweg krijgen is echt bijzonder. Als we op een gegeven moment achter ons kijken, trekt er een dikke dichte wolk gestaag omhoog. Het duurt niet lang of we lopen in de wolk met amper vijf meter zicht. Hoewel het misschien eng klinkt, vinden we het prachtig. Je ziet de wolk (of is het eigenlijk mist) voorbij trekken en na een paar haarspeldbochten omhoog lopen, zien we weer alles helder. De wolk laat zich door de wind over de berg slepen. Een bijzondere gewaarwording.

Finish dag 1 – Niedersachsenhaus

Het slalommen omhoog gaat verder en het pad lijkt met de meter uitdagender. Steeds iets steiler, steeds lastiger, telkens wat grotere stappen om omhoog te komen. De hoogtemeters en de afstand in combinatie met de ijle lucht begint zijn tol te eisen bij Britt en Lone. En zelf merk ik ook dat ik wat hoog in de ademhaling zit. We gaan net iets vaker zitten en lopen niet meer zo soepel als aan het begin.

Met doorzettingsvermogen en uitstekend klauterwerk van de meiden komen we boven. Wat een prachtig uitzicht al zijn we nog steeds omgeven door flink wat mist. Het ruige en betoverende van de top is fantastisch in al zijn eenvoud. We lopen een het laatste stuk over de graat op 2471 meter hoogte naar Niedersachsenhaus. Yes, we zijn er.

Bijkomen en opfrissen

Bij de ingang van de trekkershut doen we onze schoenen uit en schieten we de slippers aan. Je mag nou eenmaal niet de hut betreden met je smerige bergschoenen. We verlossen ons van de zware tassen en zelf ploffen we ook neer in de houten banken. Nadat ik chips, Snickers en wat te drinken heb gekocht, maak ik complimenten aan de dames. Wat hebben ze dit goed gedaan. Het is niet niks om zo’n afstand met bepakking en de nodige hoogtemeters af te leggen. Chapeau. Het duurt niet lang voordat de rode blosjes op onze wangen verschijnen. We zijn rozig van de tocht.

Als we zijn bijgekomen, lopen we onder begeleiding van de huttenwaard twee trappen omhoog waar zij onze kamer laat zien. We kiezen voor de drie bedden beneden. Er zijn nog vijf bedden in de kamer die op dat moment nog niet bezet zijn. Om onze plek te claimen, leggen we de lakenzak uitgevouwen op bed. We hangen wat spullen op die vochtig zijn en Lone en Britt gaan daarna samen douchen. Een muntje per persoon en maar liefst drie minuten warm water. Met behulp van de timer op de telefoon halen ze het uiterste uit de douchetijd en komen fris weer naar boven. Ik heb vanmorgen in het hotel nog gedoucht en sla een keertje over.

Bereik?

De gehele wandeling hield in mijn telefoon op vliegtuigmodus en gebruikte hem alleen om foto’s te maken van de omgeving. Vooraf hielden we rekening dat er geen mobiel bereik zou zijn in de hutten. Je loopt nou eenmaal in een wijd uitgestrekt bergachtig gebied waar je geen bereik verwacht. Tel daarbij op dat in de beschrijving van de huttentocht staat dat er bij de hutten ook geen ontvangst zou zijn, dan houd je daar gewoon rekening mee. Met Joyce sprak ik af dat ik contact zou zoeken zodra ik woensdag weer in het dal zou aankomen. Gelukkig werden we verrast door een dame naast ons aan tafel die plotseling begon te bellen. Het is toch fijn om te laten weten aan het thuisfront dat het allemaal goed is gegaan en dat de dames het super gedaan hebben samen.

Huttenmaaltijd en nachtrust

We spelen in de gezamenlijke ruimte wat potjes pesten en voor we het weten is het etenstijd. Stipt om 18:00 uur zoals aangekondigd, begint het ritueel. Wij zitten aan de derde tafel en mogen van de huttenwaard volgens een strak afroepschema als derde soep en sla pakken. Na het voorgerecht serveren ze voor Lone en Britt spaghetti. Vooraf heb ik aangegeven dat ik vegetarisch ben en mijn diner bestaat uit zuurkool met een soort groente/kaas-bal. Het smaakt ons prima na de intensieve wandeltocht. Nadat we als dessert een bak chocoladevla op hebben, is de vermoeidheid nog meer aanwezig in onze lijven. We zijn het wel een beetje zat en met het oog op de tocht van morgen kiezen we ervoor om te gaan slapen. Nadat ik de rekening heb voldaan, gaan we naar de kamer.

Een moeder met haar zoon van zes is bij ons op de kamer komen liggen. Respect voor hem, want met zes jaar deze beklimming doen is echt knap. Ik pak nog even mijn boek terwijl Britt en Lone wat rommelen in hun bunker naast me. Britt herordent haar tas nog even voordat ze rustig gaan liggen. Hoewel Britt wat last heeft van een snurkende Lone, slapen we best snel.

31 juli – afdalen en klimmen naar Schutzhaus Neubau

We liepen gisteren de hut in en zagen buiten haast geen hand voor ogen. Het had wel wat. Als je een weekje Ibiza boekt, word je er vast niet vrolijk van, maar in de bergen zijn wolken, mist en regen ingrediënten voor een magisch dagje. Vandaag is de Ibiza-vibe overgewaaid naar Oostenrijk. Het is strak blauw, niet fris en bovendien warm genoeg om in een korte broek te starten. Dat is fijn ontwaken, top!

Het ontbijt is simpel, maar eigenlijk is alles er wel. Koffie, water en sinaasappelsap, verse kaiserbroodjes, havermoutpap, yoghurt en divers beleg staat op de grote tafel. Net als gisteren volgen we een vooraf bepaald schema. Zodra je wordt opgeroepen mag je opstaan en eten pakken. Een aantal gasten die zich hier niet aan houden krijgen een standje en de huttenwaard verzoekt ze om terug te gaan naar de tafel. Hahaha.

We smeren wat broodjes voor onderweg en pakken boven alle spullen weer in. Het is de tweede dag dat we aan de wandel gaan en dat is te merken, er komt al wat routine in.

Dalen is anders dan klimmen

Lone en Britt nemen afscheid van de hondjes die bij de berghut horen en ik zeg de eigenaar gedag. Op naar Schutzhaus Neubau, de tweede etappe van deze huttentrektocht. Het eerste deel van de route lopen we weer deels het pad terug waar we gisteren omhoog zijn gekomen. Dat is geen straf omdat alles er door de zon anders uitziet. Schilderachtig, is het eerste wat bij me opkomt tijdens de wandeling naar beneden.

De dames doen nog een poging om de sneeuw aan te raken die in de afdaling ligt, maar die mislukt. Er liggen te veel losse stenen die wegschuiven en dat maakt het gevaarlijk.

Ik voel na een minuut of twintig dat de benen wat beginnen te trillen. Dalen voelt voor de benen onnatuurlijker aan dan klimmen en de dames zijn het daar unaniem mee eens. Ze lopen het liefst omhoog zeggen ze allebei. Komt dat even goed uit voor de komende dagen.

Rustig aan tot we weer gaan stijgen

Met de ervaring die we hebben van dag een, doen we vandaag lekker rustig aan. Op zo’n eerste dag is het lastig inschatten hoe lang je over alles doet. De netto looptijd van gisteren werd aangegeven met drie uur en wij hebben er vierenhalf uur over gedaan. We rommelen wat bij beekjes, vullen van de flessen met vers water, eten op ons gemak een broodje en schieten veel foto’s. Een extra stopje voor een reep: geen probleem hoor dames. Snoepje erbij en gaan maar weer.

Na de kruising waar we gisteren de afslag naar de andere berghut namen, pakken we vandaag de andere weg. De route loopt gemoedelijk en niet al te uitdagend, het geeft de benen wat rust na de lange afdaling.

Spelen met water, maar waar blijft het nou?

In de beschrijving van onze tocht staat dat we onderweg bij dag twee verschillende beekjes tegenkomen. Omdat het zo’n prachtig weer is, heb ik beloofd dat de dames hier even mogen spelen. De dag vordert en we hebben nog niet echt een beek van formaat gezien waar de dames even kunnen pootjebaden. Je raadt de vraag al die ik vrij vlot om de oren krijg: ‘wanneer komt het punt nou waar we het water in mogen?’

Gelukkig klopt de beschrijving en na wat prachtige stukken bergop waarin we ons in een Game of Thrones-decor wanen, komen we bij een wat grotere waterval aan. Iets hoger gelegen, liggen ook nog stukken sneeuw dus de meiden hebben dubbel geluk. Eerst lopen ze naar de sneeuw en maken een sneeuwbal om vervolgens de schoenen en sokken uit te doen voor wat verfrissing aan de voeten. Een stop die welkom is, we zijn al weer een tijdje onderweg en het einde is in zicht. Neubau komt dichterbij.

Finish dag 2 – Schutzhaus Neubau

Neubau ligt 300 meter lager dan onze vorige hut en dat scheelt flink wat hoogtemeters onder de zolen. Na een fantastische dag komen we aan op de tweede bestemming van onze huttentocht. Schutzhaus Neubau glimt ons tegemoet door de zon die zijn weg door de wolken zoekt.

Huttentrektocht Rauriserdal Oostenrijk

We hangen onze schoenen bij binnenkomst in het rek en lopen naar de gezamenlijke ruimte. De dame vertelt ons vriendelijk dat we nog een uurtje geduld moeten hebben voordat de kamer klaar is. Geen probleem, wij vermaken ons wel met een potje kaarten, wat chips en een drankje.

Kamer 10

Om 15:00 uur mogen we meelopen naar kamer 10. Ons verblijf voor de komende twee nachten gevuld met twee stapelbedden en een wasbak met warm en koud water. Wederom simpel, maar wat hebben we meer nodig dan dit? We leggen onze lakenzak op bed en pakken de nodige spullen uit onze rugzakken. Veel hebben we vandaag niet te drogen met het zomerse weer. Britt en Lone kiezen ervoor om bovenin de stapelbedden de nacht door te brengen. Ik pak het bed onder Lone, hoef ik ook niet het smalle trapje op en af.

Beekje, Olaf & Steen

De dames kunnen niet wachten om weer naar buiten te gaan, alsof ze de hele dag stil in de schoolbanken moesten blijven zitten van mij. Terwijl ik nog wat spullen uitpak en de telefoons oplaad, snellen ze samen naar buiten.

Ze hebben een klein beekje gevonden en vinden het leuk om hem om te leggen. Ze slepen met stenen, overleggen hoe ze het aanpakken en opereren samen als volwaardig bouwvakkers. Helaas door het mooie weer droogt het beekje langzaam op, maar dat zal morgen veranderen.

Verderop is ook piepklein meertje en er ligt ook nog flink wat sneeuw. Ze pakken wat sneeuw en bouwen sneeuwpoppen. De ene noemt Lone toepasselijk Olaf en de andere voorziet ze met stenen van een gezicht die ze Steen noemt.

Gezelligheid aan tafel

De dames zijn uitgerommeld en we gaan zoetjes aan naar binnen. Als volwaardig bergwandelaars vinden wij het wel tijd voor een warme huttenmaaltijd zo rond de klok van 18:00. We blenden lekker in zo vinden we zelf.

Met wat geluk en eigenlijk niet bewust nemen we plaats aan de eerste tafel naast de keuken. Als de theorie klopt van de vorige hut, mogen wij als eerste gaan eten. Hahaha.

Bij ons aan tafel komt een gezin met twee dochters zitten. Benthe en Mira zijn pas zes en zeven en hebben vanaf de parkeerplaats onze route tegengesteld gelopen direct naar Neubau. Heel knap van die twee meisjes. Ze kletsen er gezellig op los, spelen Met Lone en Britt een potje kwartet en de mobiele telefoon van Lone is wel heel interessant.

Na het eten spelen ze met z’n vieren nog buiten met de sneeuw. Stenen gooien op de witte massa blijft een bijzonder aantrekkelijk spelletje. Het begint wat frisser aan te voelen omdat de zon bijna achter de bergen gezakt is en daarom gaan we naar binnen. Tanden poetsen en de PJ’s aan. De dag zit erop.

01 augustus – rondje van de zaak met gouden randje

Een ontspannen begin van de dag. De spullen blijven in onze kamer en de tas hoeven we niet weer helemaal in te pakken. Vandaag gaan we de Tauerngoldweg lopen. Een rondje van ongeveer drie uur met start en finish bij ons verblijf Neubau. Het Raurisertal staat bekend om de goudwinning in vroegere tijden en deze wandeling staat symbool voor alles wat hier in het verleden heeft plaatsgevonden.

Na het ontbijt waar Benthe en Mira met hun ouders weer gezellig aanschuiven, gaan wij ons klaarmaken in de kamer. We nemen mijn rugzak mee met wat jassen, eten en drinken en Britt neemt haar kleine rugzak mee met water. Wat een verademing is dat zo’n lichtgewicht rugzak. Heerlijk.

Grijs, regen en wind

In de bergen is het weer wisselvallig en amper nauwkeurig te voorspellen. Na de Ibiza-dag van gisteren, krijg ik vandaag meer het gevoel alsof we in IJsland vertoeven.

Op het moment dat we aan de wandeling willen beginnen, komen Benthe en Mira met hun ouders van de berg terug. Ze zien van de wandeling af omdat het weer nogal slecht is en ze verderop veel regen zien. Het houdt ons niet tegen, maar dat komt ook omdat wij vandaag niet beneden naar het dal hoeven. We zijn zo weer terug bij de hut mocht het weer extreem omslaan.

De regen en wind maken het fris, al lopen we niet de hele tijd met onze regenjas aan. Na ongeveer 45 minuten zien we op afstand wel veel regen, maar bij ons is het droog. Alleen een trui is bij de start voldoende omdat je toch een inspanning levert tijdens het lopen. Tijdens het lopen belandt de jas regelmatig in de tas en komt er net zo vaak weer uit.

Gouden rondje naar de waterval en gletsjermeer

Onderweg staan veel informatieborden over gletsjers en hoe het landschap de afgelopen jaren veranderd is. Hoewel het er niet letterlijk staat, druipt de klimaatboodschap er heel duidelijk vanaf. De gletsjer is de laatste decennia flink terug getrokken.

We lopen een relatief rustig vlak rondje waarvan het doel een gletsjermeer is achter een grote waterval. Hier is ook gelijk het keerpunt van vandaag. Boven bij het gletsjermeer aangekomen zien we het water naar beneden kletteren. Heel gaaf om te zien. Jammer dat het wat kouder is vandaag want ik denk dat Britt en Lone graag in het lichtblauwe water waren gesprongen. We schieten er met de camera lustig op los en leggen alles vast.

Na nog een korte klauterpartij verandert het pad en lopen we rustig verder zonder uitdagingen. We passeren een paar bruggen over kabbelende beekjes en zien dan op het bordje staan dat de hut nog maar tien minuten van ons verwijderd is. Wow, dat valt mee.

Na iets meer dan drie uur lopen zijn we terug bij Neubau met een kleine vier kilometer op de teller. Een walk in the park voor ons, eitje!

Ander weer, weer!

Bij Neubau aangekomen nemen we buiten plaats op een bankje om te lunchen. We zijn zo vroeg terug dat de broodjes nog onaangebroken in mijn tas zitten. Op de vraag waarom deze dag zo makkelijk aanvoelt, antwoorden de dames dat dit komt door de lichte tas en omdat de route zo makkelijk was. Dat ben ik wel met ze eens.

Mijn rug voelt koud aan alsof het van het een op het andere moment flink afkoelt. Het lijkt er sterk op dat het weer nog een keer omslaat vandaag. Niets zo veranderlijk als het weer in de bergen. Lone en Britt krijgen het ook koud en gaan met me mee naar binnen. Ik ga wat lezen en zij beginnen aan een van de vele potjes pesten van deze week.

Lezen staat bij mij – zeker als ik erbij lig – synoniem voor een kort slaapje. En zo geschiedde, maar door herrie vanaf het raam ontwaak ik weer. Wat is dat nou? Het blijkt regen te zijn en niet een paar druppels die de afgelopen dagen op ons hoofd zijn gevallen. De hemel staat wagenwijd open alsof ze van boven een container aan water over de berghut gooien. We hebben geluk met de timing van onze hike zullen we maar zeggen.

Laatste diner op hoogte

Nadat we alle drie gedoucht hebben en de rugzakken zijn voorbereid op het vertrek morgen, is het tijd om te eten. Stipt 18:00 uur schuiven we ditmaal aan bij tafel drie. Vandaag start het diner iets later wat op zich prima is.

We beginnen een patroon in het eten van de berghut te ontdekken. Soep met noedels of bouillon als voorgerecht, pasta of rijst als hoofd en een zoet toetje om mee af te sluiten. Het smaakt ons weer goed na zo’n dag in de buitenlucht. Britt neemt er een Fanta bij, Lone appelsap en er is mij vriendelijk verzocht door Lone om een alcoholvrij biertje te nemen. ‘Anders lig je zo te snurken, pap’. Ik gun de dames een kwalitatieve nachtrust, dus staat er een halve liter weizen 0,0 voor mijn neus. Proost op de laatste avond in de hut.

02 augustus – op naar Taxenbach

Voordat de wekker afgaat, liggen we al een beetje te draaien en zijn alledrie wel wakker. In de kamers en gang om ons heen is al van alles gaande, de bedrijvigheid in zo’n berghut komt nou eenmaal vroeg op gang.

Huttentrektocht Rauriserdal Oostenrijk

Het grootste gedeelte ligt al klaar van onze spullen. Een kwestie van inpakken, rugzak omhangen en gaan. Maar niet voordat we een ontbijtje op hebben.

We leggen een flinke bodem voor de wandeling van vandaag en smeren wat broodjes voor de lunch die we onderweg ergens opeten. Dat smeren van de lunch hebben we de afgelopen dagen ook gedaan en zo belanden er altijd een paar broodjes in de plastic afsluitbare zakjes die we mee hebben. De eigenaresse loopt langs onze tafel en ziet de gevulde zakjes liggen. Ze maakt ons er op attent dat dit eigenlijk niet de bedoeling is, maar dat was ons onduidelijk. Ik wil er ook met alle liefde voor betalen en had er eigenlijk geen erg in. Bij de eerste hut heb ik nog vriendelijk gevraagd of het mocht, maar toen kreeg ik de indruk dat ze niet helemaal begrepen wat ik in mijn steenkolenDuits probeerde duidelijk te maken.

Flinke wind en fraaie uitzichten

Het doel voor dag vier van onze huttentrektocht is teruglopen naar de bushalte aan het begin van het nationaal park. Dat betekent een stevige afdaling richting het dal. Er staat flink wat wind en de zon laat zich ook af en toe zien. Toch dragen we onze jassen, want heel warm is het nog niet in de ochtend.

We zwaaien naar Neubau en beginnen aan de laatste wandeling in Oostenrijk.

De uitzichten zijn adembenemend en het parcours soms uitdagend. Eigenlijk een samenvatting van de hele huttentocht in het Raurisertal van Oostenrijk. Door de regen van gisteren zijn sommige paden veranderd in beekjes en kleine beekjes zien eruit als kolkende rivieren. Al het water wat gevallen is, moet de bergen weer af en dat fenomeen is duidelijk te zien onderweg.

Naturfreundehaus Sonnblickbasis

De afdaling verloopt soepel net als de rest van de tocht. We komen na tweeënhalf uur aan bij Naturfreundehaus Sonnblickbasis waar we even een pauze nemen. Deze berghut die veel lager ligt met veel faciliteiten geeft ons de kans om even de rugzakken af te hangen. Je kunt hier overnachten en eten, maar wij komen hier voor koffie, appelsap en Fanta.

Terwijl Britt & Lone lekker buiten spelen in de speeltuin, lees ik me vast in op de watervalroute die hier vandaan vertrekt. Dit extra lusje maakt de wandeling naar de bus iets langer, maar vooral aangenamer. Bovendien hebben we tijd zat want de bus vertrekt voorlopig nog niet.

Als de glazen leeg zijn en de bepakking voor de zoveelste keer op onze rug hangt, lopen we om de hoek naar de ingang van de route.

Wasserfallweg

De watervalroute loopt een stuk omhoog door prachtige natuur en steekt op het hoogste punt het water over. Ik zou dit normaal niet gauw zeggen, maar we hebben geluk met de flinke regen van gisteren. Overal om ons heen dendert het water naar beneden. Een schitterend schouwspel. Eenmaal boven wandelen we het water over, en gaan aan de andere kant op fijne paden weer terug naar beneden.

Antwoord van de koe

Al vanaf de eerste meters van onze huttentrektocht vragen we ons af hoe die koeien toch overal komen. We ontdekken op de meest bijzondere en vooral hooggelegen plekken de uitwerpselen van de koe wat tot nog meer vragen leidt. We vinden het gewoon ook heel knap dat ze zich zo over de berg weten te manoeuvreren. Zoals je hier hebt kunnen lezen, is het klimmen best een uitdaging.

Tijdens onze laatste dag in Oostenrijk krijgen we antwoord op deze eenvoudige vraag die ons al een paar dagen bezighoudt van de koe zelf. Hoe komt de koe nou overal op de berg? Heel simpel: ze lopen gewoon overal naar toe en zelfs een beekje met losliggende stenen is geen enkel probleem. Zie video hieronder:

De route ten eind

Na talloze watervallen, beekjes en riviertjes, zijn we aan het einde gekomen van de Wasserfallweg. De weg gaat via een soort gravelpad terug naar de parkeerplaats waar het officiële eindpunt van ons magische avontuur zal zijn. De huttentrektocht is bijna ten einde.

De laatste 10 minuten van onze tocht gaan op het gemak naar de Lenzanger parking waar we de bus terug nemen. Tijdens onze wandeling komen we de bus al in tegengestelde richting tegen. Met een beetje geluk kunnen we de bus terug nemen richting Taxenbach.

Busrit terug – well done ladies

Ik vraag bij het informatiehuisje die nu wel open is of de bus nog terugkomt. De beste man heeft er niet veel zin in, maar weet wel te vertellen dat de bus die we net zagen er zo weer aankomt. Mooi!

Misschien was het laatste stuk met watervallen net te veel voor Britt en Lone. Er was wat meer pauze nodig en voor het eerst zag ik dat het niet meer zo gemakkelijk liep. ‘De tas is zwaar. Mijn voeten doen zeer en is deze route echt nodig?’ Zo maar wat kreten van Lone. Het is gewoon op en klaar, genoeg geweest.

Ze hebben het fantastisch gedaan. Met een zware tas het avontuur aangegaan zonder enige serieuze vorm van voorbereiding. Wat ben ik ongelooflijk trots op die twee kanjers. We sluiten voordat de bus komt af met een welverdiende high-five! Klasse girls. De bus in, op naar het station.

Nog een lange dag én nacht te gaan

Na een uur zijn weer terug bij het station. We gaan met de trein vanaf Taxenbach naar Salzburg waar we een aantal uur hebben voordat we de trein naar München pakken. Er is een vriendelijke oudere dame die ons met alle geweld wil helpen met de trein. We laten het over ons heenkomen en pakken de trein (na een online check) die zij heeft aangewezen.

De dag gaat voor ons nog wel even duren aangezien we pas vanaf München, waar we om 23:00 uur vertrekken, de ogen dicht kunnen doen. Deze vijfenhalf uur durende reis moet ons voldoende tijd geven om een slaapje te doen, denken we.

Eerst wat eten en dat kan prima op het stationsplein van Salzburg. Er lopen flink wat bezopen gekkies zonder shirt, maar daar hebben wij geen oog voor. Als een magneet trekken we naar de gele M. Hebben de girls wel verdiend na het uitmuntende loopwerk van deze week. Samen bestellen we bij zuil en vervolgens zoeken de dames een tafel uit waar we lekker kunnen bunkeren. Good Times!

Ik neem de bestelling mee naar de tafel en ze liggen samen helemaal dubbel. Lachen ze om mij? Wat is er nou zo grappig aan een dienblad met fastfood? Het blijkt dat een van de bezopen gekkies de Mac is ingelopen en een flinke bestelling naar de tafel heeft meegenomen. Na een hap van zijn burger is het hem teveel geworden en is hij ingedut op zijn bestelling. Ik snap de lol van de dames wel, wie gaat er nou liggen snurken op zijn burger. Hahaha.

Treinen en proberen te slapen

We doden de tijd in Salzburg met pesten en de dames kijken in een bijouterie winkel tegenover de Mac. Ze brengen nog een bezoek aan de naastgelegen Starbucks en dan is het langzaamaan wel tijd om richting het perron te gaan.

Het is heerlijk om gereserveerde plekken in de eerste klasse te hebben. Iedereen in de tweede klasse zit opgepropt, worstelt zich langs koffers en vecht voor een plekkie. Wij nemen plaats, gooien de tas af en stellen de stoel in op relaxmodus. Als het muziekje is ingesteld en het boekje erbij is gepakt, ontspannen we direct en lachen om de drukte in de andere wagons.

De overstap in München verloopt vlot en dan denken we lekker te kunnen slapen vanaf 23:00 uur… maar helaas. Elke stop roepen ze om in het Duits en Engels en het volume staat nogal hard. Pfff, balen! Want we schrikken de hele reis wakker met het idee dat we eruit moeten. Niets aan te doen al worden we er wel moe van.

De trein vanuit München rijdt naar Hannover en van daar rijden we door tot Almelo. Eigenlijk zouden we direct naar Hilversum gaan, alleen door werkzaamheden rond Apeldoorn moeten we via Zwolle en Amersfoort.

Uiteindelijk komen we om 11:44 uur veilig aan in Hilversum. Op het station worden we warm ontvangen door Ingrid, Joyce en Lizzy. We zijn weer thuis.

The end

Lieve Britt, lieve Lone. Onderweg heb ik het meerdere malen tegen jullie gezegd en waarschijnlijk druipt het ook van dit verslag af: jullie zijn toppers! Voortreffelijk gedaan zo in de bergen met pittige tochten, verschillende weersomstandigheden en een totaal nieuwe vreemde omgeving.

Ik vond het fantastisch om met jullie de lagere schooltijd af te sluiten. Wat zijn jullie leuk, lief en behulpzaam voor elkaar, daar mogen jullie trots op zijn net als de geleverde prestatie in Oostenrijk.

Dank voor dit mooie avontuur wat een herinnering is voor het leven!

Huttentrektocht Rauriserdal Oostenrijk
Noorderlicht

Fins Lapland – een overweldigend en onthaastend avontuur

Dertien jaar geleden waren Joyce en ik, een jaar voor de geboorte van Lone, voor het laatst in ons geliefde Lapland. We zijn nog wel eens in zuid Finland geweest waar Lone drie werd, maar dat had wat ons betreft niet dezelfde vibe als het hoge noorden. ‘Zodra de kinderen oud genoeg zijn om dit te kunnen onthouden en bewust de reis meemaken, gaan we nog eens’ zeiden we tegen elkaar.

Lizzy jarig op de dag van vertrek

Zondag 26 februari op de dag dat Lizzy haar 7e verjaardag viert, is het zo ver. Na twee jaar sparen, breekt eindelijk de dag van vertrek aan en rijden we belachelijk vroeg naar het vliegveld want onze vlucht gaat al om 05:50 uur. Als we allemaal een beetje van de gebroken nacht zijn bijgekomen, geven we Lizzy haar cadeautje bij de gate. Eindelijk heeft ze een Apple Pencil te pakken. Lone heeft heel lief voor haar zusje ook nog wat mooie cadeautjes ingepakt. Jarig zijn op Schiphol en later in Lapland is toch wel bijzonder voor onze kleine kabouter.

De vlucht naar Kuusamo verloopt prima en datzelfde geldt voor de busreis naar Iso Syöte. Met wat korte slaapjes komen we aan op onze bestemming, pakken de koffers uit de bus en nemen intrek in Fjell Top bungalow T8B. Recht tegenover de ingang van het hotel.

Sneeuwscooterintroductie

Veel tijd om de koffers uit te pakken hebben we niet, want er staat ons een uur later al een sneeuwscooterintroductie te wachten. We trekken warme dikke kleding aan en lopen naar de receptie. De Nederlandse gids neemt ons mee naar benden om thermopakken, een helm, echte sneeuwlaarzen en goede wanten aan te meten. Deze spullen mogen we deze week gebruiken voor excursies als het echt koud is.

Lone kruipt bij mij achterop en Lizzy bij Joyce. We maken een flinke tocht door de prachtige natuur. Ik rijd achter Joyce aan en die gaat rustig vooruit. Soms laat ik bewust een gat vallen en schreeuw tegen Lone ‘houd je stevig vast’. Samen razen we dan met 50 km/uur over de sneeuw en zijn we binnen mum van tijd weer bij mama en Lizzy. Onderweg stoppen we af en toe om te genieten van het uitzicht. Lone en Lizzy pakken dit moment om lekker door het witte landschap te rollen en soms tot boven de knie weg te zakken in de verse sneeuw.

Op de terugweg moeten we de heuvel waar het hotel aan ligt weer omhoog en dat levert veel lol op. De sneeuwscooters gaan met alle gemak omhoog en Lone heeft achterop bij mij veel schik. Ze giert het af en toe uit van plezier. Lizzy vindt het natuurlijk ook mooi en Joyce en ik genieten zo van de pret van onze dames. Dit wordt een mooi weekje, zoveel is duidelijk.

Sleeën en boodschappen doen

De dag erna doen we lekker rustig aan en gaan we na het ontbijt zwemmen. Het hotel is na de brand van 2018 prachtig opnieuw gebouwd met een ontspannende spa. Joyce en ik chillen in het bubbelbad en Lone en Lizzy stuiteren door het zwembad. Als we afgedroogd en aangekleed zijn, pakken we de slee om vol gas naar beneden te gaan. Het leek mij wel leuk om dezelfde route te pakken die we ook mee de sneeuwscooter hadden gedaan, maar in de praktijk duurt die best lang. We komen dan ook niet helemaal fris en zonder geklaag van de dames beneden. De omgeving is ouderwets schitterend en het is om ons heen muisstil. Het blijft onwerkelijk om zo door het besneeuwde landschap te wandelen.

Na een overheerlijke lunch beneden aan de skipiste, kunnen we er weer tegenaan. De dames zijn de wandeltocht vergeten en we stappen met onze boodschappen die we net gedaan hebben, terug in het busje die de berg weer op gaat.

Een van onze mede busreizigers wijst ons op het pad wat parallel aan de autoweg loopt. Dat is voor wandelaars en fietsers en dus uitermate geschikt om te sleeën. Weet wat geleerd, al wisten Joyce en ik dit ook wel, maar was na 13 jaar niet meer actief in het geheugen.

Op naar nog meer pret met de huskies

Deze week hebben we nog een tof avontuur op de planning staan want we gaan sleeën met huskies. We hebben er al een tijdje naar uitgekeken en dit is wel het hoogtepunt voor ons en de kinderen. Je laten voortrekken door zes husky’s in het witte winterparadijs van Finland. Wow!

We gaan met de sneeuwscooter richting de huskyfarm. Na een korte uitleg gaan Joyce en Lizzy samen op een slee en ga ik met Lone genieten van deze ervaring. De honden blaffen want ze willen hun energie kwijt en ons voortrekken door de sneeuw.

De huskysafari rond Iso Syote is werkelijk grandioos – een unieke manier om de ongerepte wildernis te verkennen en te genieten van de bijzondere interactie met deze prachtige dieren. Terwijl de husky’s je door met sneeuw bedekte bossen en uitgestrekte vlaktes trekken, voel je de opwinding en het enthousiasme van de dieren, en hun energie werkt aanstekelijk.

Lone en Lizzy zijn direct verliefd op de dieren en willen na afloop knuffelen en bij ze zitten. Als we afscheid moeten nemen, zijn ze een beetje verdrietig. Je krijgt toch een band met de dieren na een schitterend rondje door de sneeuw.

Onthaasten in Fins Lapland

De rest van de week genieten we van de natuur en sleeën we dagelijks naar beneden richting het dal. We hebben de grootste lol, zeker als er iemand uit de bocht schiet.

Het is niet eens een hele lange wandeling, maar wij doen er op ons gemak zo een uur over. In de winkels doen we dan een boodschapje of pakken de lunch mee in een van de restaurantjes onderaan de piste.

Verder vermaken we ons in het zwembad bij het hotel. Er is een ruime sauna, een heerlijk warm bubbelbad en ook een ijskoud dompelbad waar Lone nogal schik in heeft. Erin, eruit, erin en weer eruit. Ze probeert vaak Lizzy over te halen, al ziet die een frisse duik niet altijd zitten.

We nemen de dames ook mee in de sauna die zich in ons huisje bevindt. Want hoe cool is het als je na een kwartier opwarmen, mag afkoelen in de sneeuw die voor de deur ligt. Ze vinden het prachtig en hebben de grootste lol.

Het Noorderlicht – Aurora Polaris

Gedurende al onze bezoeken aan Finland, hebben Joyce en ik nooit het geluk gehad om het Noorderlicht te zien. En eerlijk gezegd, hadden we er dit jaar ook geen rekening mee gehouden.

Tijdens ons verblijf dit jaar hadden we vanzelfsprekend koude maar ook regelmatig heldere nachten in het prachtige Lapland. Tot tweemaal toe liepen we na het diner vanuit het hotel naar ons hutje en werden we getrakteerd op een van de meest spectaculaire natuurfenomenen ter wereld – het betoverende Aurora Polaris. Het ontstaan in de hemel is een fraai schouwspel. Heel langzaam zie je de stroken ontstaan omdat ze beginnen op te lichten. De lucht begint vervolgens te gloeien en de betoverende lange linten in de hemel kleuren groen, paars en blauw. De kinderen kijken vol verwondering omhoog en wij zijn ook onder de indruk. Het gekke is dat het op de foto’s nog feller is dan in het echt. Hier is geen Photoshop voor nodig. Het Noorderlicht miste nog, maar kunnen we nu van onze bucketlist afstrepen.

Wat een week!

Het is al ruim vier maanden geleden dat we in Lapland waren als dit blog online komt, maar wat hebben we het er nog vaak over. Dit gaat mee in ons geheugen voor de rest van ons leven. Lapland was te gek en eigenlijk willen we er nog wel een keer heen. Eerst maar even sparen dan 😉

Joyce, Lone en Lizzy: dank dat we dit met z’n vieren konden doen. Dikke kus van die man die zo hard uit de bocht vloog.

Vakantie Spanje 2022

Je kijkt er maanden naar uit en vervolgens vliegen je twee weken vakantie in een zucht voorbij. Volgens mij heb ik dat bij elke reis, maar dat terzijde. Begin februari van dit jaar boekten we onze zomervakantie naar Spanje in het kleine vissersdorpje Moraira. Ons verblijf in Villa Palmera is goed bevallen.

Goed eten: ja graag!

Hoewel dit blog niet een verslag van dag tot dag gaat weergeven, som ik een aantal highlights van de vakantie op en daar mag het lekkere eten niet bij ontbreken.

In Spanje kun je heerlijk eten en wij hebben een aantal fijne tentjes bezocht. Op de tweede dag gingen we bij ons in de buurt naar Algas op aanraden van meerdere mensen. Schitterend uitzicht, divers eten en ook vegetarische opties. Later zijn we nog eens terug geweest voor het ontbijt.

Over mooie uitzichten gesproken, in de tweede week zaten we bij El Chamizo en paar strandjes verderop vanuit Villa Palmera gezien. Joyce en ik bestelden een uiterst smaakvolle paella wat we eerder die week ook al eens aten. Hmmmm!

Toen we in 2013 bij Pedreguer verbleven, reden we al eens naar Jávea om een bezoek te brengen aan Cabo la Nao. Ook hierbij geldt: het uitzicht is fantastisch. Dat deden we dit jaar dus weer om het verveelde gelukkig niet. Los genietos.

De bediening in Spanje laat nog wel eens te wensen over. Dit komt mede door het beperkte Engels, maar ligt denk ik ook aan het personeel. Het duurde nog wel eens totdat we een bestelling konden doen of dat we het juiste op tafel kregen.

Zwempark Aqualandia

Een onbezorgd dagje op een waterpark. Geen gekkigheid, alleen wat (hoge) glijbanen. Met die gedachten reden we naar Benidorm om met de kinderen te plonsen in Aqualandia. Een groot waterpark met de meest uiteenlopende attracties.

Er zijn van deze dag geen foto’s of video’s omdat de telefoons in een kluisje gingen en dat is maar goed ook. Je mocht ook geen telefoon of camera meenemen in de glijbanen, dus op zich logisch dat we niets hebben vastgelegd.

Het begint bij binnenkomst met de meest hoge en extreme glijbaan van allemaal. Hebben we die vast gehad. De naam alleen al boezemt al angst in: Verti-Go! Lone en ik pakken de rode met een hoogte van 34 meter en Mike en Evi gaan voor de groene die een vijftal meter minder hoog is. Het concept is simpel: je stapt in de cabine, kruist je handen over je schouders en je kruist ook je benen. De cabine sluit en de zwembadmedewerker telt af. Bij een drukt hij/zij op de knop en de bodem van de cabine schiet onder je vandaan. Wat volgt is een soort vrije val naar beneden, want de glijbaan loopt zoals de naam al doet vermoeden het eerste stuk verticaal naar beneden. Op het moment dat je door hebt wat er gaande is, schiet je met een noodgang het zwembad in wat je weer enorm afremt. Snelheden van wel 100 km/uur zijn hier niet vreemd. Heel erg vet, maar om eerlijk te zijn staan we niet te trappelen om nog eens te gaan.

De rest van de dag proberen we zoveel mogelijk glijbanen uit. Wat een toffe attracties hebben ze hier allemaal. Voor sommige glijbanen staan hele lange rijen en die vermijden we dan ook behalve voor de Zig-Zag. Daar staan we denk ik een uur voor in de zon te wachten.

Als afsluiter waag ik me nogmaals aan de Verti-Go al pak ik ditmaal wel de groene. Op het moment dat ik in de cabine stap, denk ik ‘waarom doe ik dit eigenlijk’ en tien seconden later loop ik met een beurs achterwerk van al het stuiteren terug.

Een mooie dag in Benidorm, behalve voor Lizzy want helaas zet de oorpijn van voor de vakantie nou net die dag door. Arm schaapje.

Werd er nog gefietst?

Stomme vraag waar het antwoord op te raden valt. Ik nam mijn Canyon Aeroad mee op reis richting Spanje omdat ik ondertussen weet dat je heerlijk kunt fietsen in die omgeving. Vorig jaar ontdekte ik dat bijvoorbeeld tijdens de fietsreis van Alicante naar Valencia.

Het asfalt is geweldig en de routes oneindig. Vooraf had ik zelf wat rondjes gemaakt en van anderen ontvangen en ik wilde in ieder geval Coll de Rates een keer doen. Naast deze bekende klim reed ik ook Puerto de Bèrnia, Puerto de Sa Creueta en speciaal voor Tom Dumoulin de Puig de la Llorença.

Gedurende de vakantie trapte ik ruim 455 kilometer weg en reed tijdens deze afstand dik 7500 hoogtemeters.

Wat deden we verder?

De rest van de tijd hebben we ons vermaakt bij het zwembad. Villa Palmera heeft een groot en schoon zwembad met aan de zijkant bedjes. Evi, Lone & Lizzy deden bijna elke dag wel een plons, zelfs als we bij het strand waren geweest. Wij lagen dan te relaxen met een boekje, Sudoku of deden af en toe een oogje dicht.

Naast het zwembad zijn we een aantal keer naar het strand geweest, hebben we een waterfiets gehuurd en werd er door de dames flink gewinkeld. ‘Wanneer gaan we nou shoppen?’ hoorden we regelmatig. Het vakantiegeld moest echt op. Tassen, boekjes en andere frutsels gingen we meer terug naar Nederland.

Het vakantiefeest is voorbij en de dames zijn vandaag weer begonnen op school. Lone zit in haar laatste jaar van de basisschool en Lizzy zit in groep drie. Joyce en ik zijn ook weer aan de slag. Over een paar weken gaan we samen naar Toscane voor een rondreis. #zinin

Dank voor de fantastische vakantie Mike, Tamara, Evi, Joyce, Lone & Lizzy.

Het lijkt wat stil hier – Het is Koers

Het lijkt wat stil de laatste tijd op mijn blog. Dat klopt ook wel want al mijn verhalen worden tegenwoordig op een andere site gepubliceerd. Sinds begin dit jaar, nadat ik Ride leader was voor Het is Koers op Zwift, heb ik meerdere artikelen voor ze geschreven.

Het begon zo gezegd met Zwift. Vervolgens ben ik ook producttesten gaan doen. Begin dit jaar, in de wintertijd heb ik een mooi jack en lange BIB getest van Gasp Cycling. Een Frans merk. Daarna raakte alles in een stroomversnelling. Na een cool ovaal blad van O.symetric en een met led verlichte helm van Lumos kwam ik in contact met Maurits Lammertink. Hij rijdt voor het Pro Continentale team Katusha. Dit team ging naar de Tour de France, Maurits ging naar de Tour de France. Eenmaal raden wie hem mocht volgen tijdens zijn debuut in de Franse grote ronde. Yes, that was me!

Dit was zo ontzettend gaaf om te doen. Drie weken lang op de Whatsapp met Maurits. Chatten over de Tour, wat er allemaal gebeurt in de hectiek en over andere zaken. Dankbaar dat ik dit mocht doen voor HiK. Volgende week zondag ga ik ter afsluiting en tevens kennismaking nog een rondje fietsen met Maurits. Het is namelijk wel leuk om elkaar eens in het echt te ontmoeten. Dit combinerend met een rondje op de racefiets is geweldig.

Ook zijn we naar Mallorca op vakantie geweest. Eind juli vertrokken we voor twee weken vanaf Düsseldorf naar het Spaanse eiland. Ook hier ging de fiets mee. De Cervélo C5, mijn testfiets deze zomer, ging mee op het dak van de auto en het vliegtuig in. Een heerlijk ontspannen vakantie in een huisje bij de plaats Manacor. Lekker eten, goed weer, links en rechts een biertje. Genieten dus. Een review van de mooie Cervélo racer volgt nadat ik terug ben van The Ride Ardennes. Ja want ook dit is weer een hoogtepunt. Met team Het is Koers reis ik komende vrijdag af naar de Ardennen. Drie dagen fietsen en genieten van alle prachtige routes en natuur. Met een klein gelukje heb ik Jochem ook aan kunnen haken. Hij gaat gezellig mee.

Met de familie thuis gaat het ook goed. Joyce is haar eigen webwinkel begonnen. Gisteren officieel ingeschreven bij mijn oud werkgever de KvK. Nu nog wachten op een bankrekening en dan gaat ze open. Enorm trots op deze stap. Tien jaar lang bezig met cijfers en financiële zaken en dan nu totaal iets anders. Met zoveel enthousiasme en passie aan iets totaal onbekends werken. Veel respect voor haar. Kijk allemaal op tweedehandjes.com 

Onze kleine Lone is lang zo klein niet meer. Ze is gisteren na een vakantie van zes weken begonnen in groep 3. Leren lezen en rekenen. Niet meer kiezen in de klas wat je mag doen. Werkjes doen en echt les krijgen staat elke dag op de planning. Straks gaat ze Lizzy voorlezen. Haar derde jaar op de Wilge. Ongelofelijk wat gaat dat snel. 

Lizzy gaat ook prima. Lopen ho maar. Mevrouw kan het best wel maar zet geen stap zonder een hand vast te houden van mama of papa. Gisteren weer een dagje Toermalijn. Dit was toch best vermoeiend voor haar.

Dus ja, enorme stilte hier maar er gebeurt nog van alles. Ik zal proberen om weer wat meer letters, zinnen en alinea’s hier op gaillardonline te gooien. Keep you posted.

Camper vakantie 2016

Camper vakantie 2016

Vrijdag 12 augustus

We doen het dit jaar eens anders qua zomervakantie: geen all inclusive resorts, geen gehuurde villa’s of bungalows, geen pittoreske hotelletjes. Nee! Wij gaan kamperen! En wel met een camper. Begin dit jaar kwamen we op dit leuke idee. Bastiaan ging rondkijken wat de mogelijkheden waren vergeleken met onze wensen en we kwamen uit bij Camperverhuurbedrijf Weesp. Een bedrijf dat campers van particulieren verhuurt, zodat anderen er ook van kunnen genieten voor een betaalbare prijs. Toen Lizzy net was geboren zijn we al gaan kijken naar ‘onze’ camper. Een enorm bakbeest op wielen met twee tweepersoonsbedden, een eethoekje, een badkamertje/wc en een keukentje. Ja, die willen we wel! Wat een avontuur weer! En voor het eerst in ons leven gaan we op vakantie met z’n viertjes! Nog spannender.

Om 20.30 uur kunnen we ‘onze’ camper ophalen in Weesp. Voordat we dat doen, gaan we eerst lekker eten bij Ai Bamboe, bij ons op de hoek. We zijn er al een paar keer eerder geweest. Aanradertje. Als we klaar zijn, rijden we met de hele familie naar Weesp. De camper staat ons al op te wachten. Wat is hij toch mooi. En oh ja, groot!
Er zijn nog meer mensen die een camper komen ophalen. We moeten even wachten en dan komt Siebren, de eigenaar van het verhuurbedrijf, ons uitleggen hoe alles in de camper werkt. En daar moeten we ons best wel even op concentreren. Lone is zo enthousiast dat we haar ondertussen wel een keer of 10 duidelijk moeten maken dat ze nog even rustig moet zijn. Lastig haha. Ook doet ze alvast even een plasje op de wc in de camper, maar ze vergeet aan het ‘doortrek hendeltje’ te trekken, waardoor Siebren het plasje zo op zijn handen krijgt als hij ons wil uitleggen hoe we de wc uit de camper moeten halen als we deze willen legen. Oeps! Gelukkig kan hij er om lachen.
Als alles is uitgelegd, zetten we de meiden in de gordels op de achterbank. Siebren en zijn vrouw wensen ons een fijne vakantie. We kunnen! Ik rijd. OMG wat een bakbeest is dit! Twee en halve meter breed, bijne drie meter hoog en zeven meter lang. Het lijkt wel een stadsbus! Ik vind het eerlijk gezegd wel eng. De weg lijkt veel te smal, maar dat is natuurlijk niet zo. Ik ben gewend aan een Peugeot 107 en dit is drie keer zo breed, dat is gewoon even wennen…
We waren van plan om de camper bij ons achter onder het hek door te rijden, zodat we ‘m morgen makkelijk op de parkeerplaats kunnen inruimen, maar eenmaal daar aangekomen durf ik met geen mogelijkheid die draai te maken. “Dat past nooit, dat doe ik niet hoor Bas!” Er is nog een optie; de camper voor het huis parkeren, bij de speeltuin. Dat is wel wat krapper, maar dan hoef ik in ieder geval geen moeilijke bochten te maken. Als ik daar kom aangereden staat Bastiaan al klaar. Hij vraagt de sleutel aan de buren om het hek open te maken. Ze komen er ook bij om het geheel te aanschouwen. Het is ook nogal wat, zo’n vrachtwagen voor je deur!
Ik heb de breedte nog niet helemaal onder de knie, dus op een gegeven moment durf ik niet verder te rijden. Gelukkig hebben we buurman Thijs, die ook wel eens in een camper heeft gereden. Hij parkeert ‘m voor onze deur. Het gaat net allemaal. Maar hij staat. Morgen ook weer eruit… daar denk ik nu nog maar even niet aan. Eerst slapen.

Zaterdag 13 augustus

We staan op tijd op, want de camper moet eerst nog helemaal ingeladen worden voordat we kunnen gaan. En daar gaat wel wat tijd in zitten. In het achterste slaapkamertje hangen allemaal kleine kastjes boven het bed. Daar gaan alle kleren in. En wat spelletjes en beddengoed. In de kast tegenover de wc kan ook kleding ophangen worden en daar leg ik ook de hand- en theedoeken in. Dan zijn er nog kastjes boven de eethoek. Daar doen we eten en drinken in. En ook in het koelkastje natuurlijk en in het bovenste keukenkastje. Verder halen we wat keukenspullen eruit die we denken niet nodig te hebben. Dat is zonde van de ruimte. Zo, bijna klaar. Luiers: check! Ook belangrijk.
Bert komt ons gedag zeggen en de camper nog even bewonderen. Een klein uurtje later is het zover. Alles zit erin. En wat we vergeten zijn, kopen we onderweg wel. We gaan! We zetten Lone en Lizzy op de achterbank. Bas blijft buiten om me te helpen uitrijden. De buurvrouw kijkt ook mee. Hoe meer ogen hoe beter. Het gaat allemaal goed, heel langzaam achteruit, draaien, nog een keer draaien en dan vooruit! We zwaaien de buren uit en ineens rijden we. Het gaat goed gelukkig. Op weg naar Bertrix, Luxemburg!
Tegen het einde van de middag komen we aan op de eerste camping. We hebben wel een aantal stops gemaakt en het rijdt toch langzamer dan met een gewone auto, dus we hebben er wel een aantal uren over gedaan. Maar het rijden zelf is natuurlijk ook onderdeel van de vakantie. Dus dat is alleen maar leuk! Voordat we de camping op rijden, stoppen we bij een grote supermarkt om wat eten en andere spullen te kopen. We moeten zorgen dat we alles hebben, want als we eenmaal staan, kunnen we niet even makkelijk naar een winkel rijden natuurlijk.
Als Bas ons heeft aangemeld bij de receptie, gaat de slagboon omhoog voor onze vrachtwagen. Het is mooi hier! Het zonnetje schijnt en gelijk bij de ingang zitten een groot zwembad, een speeltuin en een resaurant. Daar gaan we zometeen mooi even lekker zitten op het terras, maar eerst ons plekje zoeken. Het zal wel bijzonder zijn dat er een vrouw achter het stuur zit, want onderweg naar onze plek worden we zowat met open mond aangestaard door onze medevakantiegangers. Of ze vinden de camper gewoon heel mooi, kan ook. Of allebei.
Zo, die staat! Bas sluit de elektriciteit aan op 220V, dan doet de koelkast het ook beter. We hebben een mooie plek, vlakbij een klimbos speciaal voor kinderen. Lone en Bas lopen er gelijk even heen terwijl ik de boodschappen opruim wat luchtigs aan trek. Even later lopen we naar het terras van het restaurant. De eerste avond gaan we niet koken hoor.
Terwijl Lone lekker in de speeltuin aan het spelen is, proosten Bas en ik op het begin van de vakantie. We bestellen er wat te eten bij. Lizzy knaagt aan een stokbroodje. Ik vind dat nog een beetje eng, maar ze geniet er echt van. Lone heeft een patatje met frikandel en appelmoes besteld. Het laatste vindt Lizzy ook heel lekker.

Camper vakantie 2016
Terug bij de camper heeft Lone gelijk een vriendinnetje gevonden: Nienke. Ze staat tegenover ons met haar familie. De meisjes spelen nog even samen met de Barbies. Dan is het tijd om naar bed te gaan. Lone slaapt voorin de camper. Haar ‘hutje’ hangt boven de chauffeursstoelen en moet naar beneden getrokken worden. Dan verschijnt er een heel knus tweepersoonsbed, te betreden met een trapje. Lone’s crib voor de komende weken. Ze vindt het geweldig. Lizzy slaapt naast mij, achterin de camper. We leggen haar alvast neer en drinken zelf nog een wijntje buiten. Dat hebben we mooi maar weer voor elkaar allemaal!

Zondag 14 augustus

Onze eerste nacht in de camper was leuk en knus. De meisjes hebben best goed geslapen. Soms gaf Lizzy een kreetje, maar na een paar slokjes borstvoeding sliep ze weer lekker verder.
Bastiaan heeft een broodje gehaald bij de bakker en die eten we lekker buiten op. Ook smeer ik gelijk wat broodjes voor vanmiddag, bij het zwembad.
Als Lizzy slaapt en ik de afwas aan het doen ben in de camper, gaan Bastiaan, Lone en Nienke naar het klimbos. De meisjes klauteren als volleerde acrobaten van boomstam naar boomstam over de kleine riviertjes. Bastiaan filmt de dames.

Camper vakantie 2016Dit vindt Lone echt helemaal geweldig. Jammer dat we morgen alweer vertrekken.
Als ze weer terug zijn en als Lizzy wakker is, gaan we naar het zwembad. Nienke gaat wat anders doen met haar familie, dus we zien haar vanmiddag weer als we terug komen.
Het is druk bij het zwembad! Omdat het zulk mooi weer is natuurlijk. Er zijn twee baden, een pierenbadje en een wat groter bad. De grotere heeft een klimmuur aan de zijkant, dat vindt Lone wel wat. Lizzy speelt op de grond bij de stoelen. Later gaat ze met haar grote zus in het pierenbadje, in de band. Ze vindt het wel een beetje koud, maar ook leuk!
Aan het einde van de middag is er een watergevecht georganiseerd. Lone heeft haar Supersoaker gevuld en gaat de strijd aan. Bas gaat mee. De anderen hebben flessen water, dus Lone heeft ‘the power’! Ze spuit iedereen omver. Lizzy en ik kijken toe vanaf een afstandje. Ze is een beetje moe dus na een melkje leg ik haar in de buggy. Als het watergevecht is afgelopen, speelt Lone nog een tijdje in de speeltuin naast het zwembad. Dan gaan we naar de camper, want Bas wil nog een stukje fietsen.
Lone is zo moe geworden, dat ze op het picknickkleed bij de camper in slaap dommelt. Heerlijk. Ik pureer voor Lizzy een lekker hapje met banaan en perzik. Ze smult ervan. Wat een lekker vrolijk meissie hebben we erbij gekregen.
Als Bas terug is van zijn fietsavontuur door de Ardennen, gaan we met z’n allen douchen. Dat is wel een dingetje hoor. Ik kan niet elke dag mijn krullen in model brengen. Ik moet er aan wennen dat ik wat vaker een staart in zal hebben deze vakantie! Maar zo meteen kan ik gelukkig lekker föhnen, haha! Op 25 meter afstand ongeveer is de doucheruimte. Eigenlijk zijn dames en heren gescheiden, maar ik kan die twee meiden en mezelf niet alleen schoon en droogmaken in zo’n kleine ruimte, dus Bas gaat mee de vrouwen douche in. Als Lizzy schoon is, neemt Bas haar over om af te drogen en aan te kleden. Het is een beetje behelpen, maar het heeft ook wel weer wat: dit is kamperen!
Vanavond hebben we pizza gehaald. Uhh nee, weer niet koken dus. Nienke ziet onze pizza’s en is zowat niet weg te slaan. Bas krijgt het niet voor elkaar om haar subtiel duidelijk te maken dat we even samen willen eten, zonder haar erbij. Ze blijft gewoon staan. “Ga maar even naar papa en mama schat, we roepen je als we klaar zijn”, zeg ik. Dan gaat ze. Bas is verbaasd, maar blij dat het mij wel lukt, haha. Na het eten speelt hij samen met alle buurkindjes en Lone een paar potjes Ganzenbord. Ik lag me rot, dat is niks voor hem, de leuke meneer uithangen met allemaal vreemde kindjes om hem heen. Des te leuker dus. Ik breng Lizzy alvast naar bed. Ze slaapt ineens op haar buik! Wat wordt ze toch alweer groot! Lone heeft zo’n plezier, haar houden we wat langer op. Ze heeft vanmiddag toch ook geslapen. Topdag!

Maandag 15 augustus

Vandaag vertrekken we alweer van deze leuke camping. We hebben alle campings van tevoren geboekt. Het voordeel is dan je dan nergens voor een dichte deur komt te staan. Het nadeel is dat je weggaat, terwijl je dat misschien nog helemaal niet wilt! Dat is in dit geval wel een beetje zo. Het is jammer dat Lone afscheid moet nemen van de leuke kindjes hier. Ze speelt nog even met Nienke in het klimbos, maar dan moeten de vriendinnetjes helaas afscheid nemen. Nienke was Lone’s eerste camping vriendin en andersom ook. Lief hè. Als we de luifel weer hebben ingeklapt, de elektriciteit losgekoppeld, de stoelen in het ‘schuurtje’ hebben gezet, de fietsen hebben vastgezet, alle kastjes op slot hebben gedaan en de dames in de riemen hebben gezet, zijn we klaar voor vertrek. Bastiaan kijkt of ik nergens tegenaan rijd. Het gaat goed. Hij stapt ook in. Lone zwaait naar Nienke. Dag lief vriendinnetje!
De rit naar Gérard Mer gaat wederom prima. Het enige ‘probleem’ is dat ik het liefst zelf rijd. Bastiaan rijdt namelijk een stukje door de bergen, maar dan ben ik dus echt bang. Niet dat hij het niet goed doet, het ligt aan mij. De controle is weg hè. Ook lijkt het als bijrijder net alsof je veel te ver naar rechts rijdt. Dat komt door die enorme breedte. Als Bas mijn ‘aanwijzingen’ en commentaar helemaal zat is, stopt hij. Ik moet maar weer rijden…voor de rest van de vakantie… ja hij is boos. Oeps

Camper vakantie 2016

Voordat we de camping op rijden, doen we weer even boodschappen bij een grote supermarkt. Hopelijk hebben we alles!
Deze camping is wat kleiner, maar zeker ok! Onze plek is mooi, een paar meter van het meer. Omdat de grond een beetje drassig is, staan we niet helemaal waterpas. We worden er op gewezen door een van de gasten. Niet slim dat wij onervaren kampeerders dat zelf niet hebben gezien, want we hebben net de luifel uitgeklapt en de stoelen en tafel buiten gezet. Nu moet alles toch weer aan de kant, want we staan echt te scheef nu. Dan word je binnen helemaal duizelig. Dus hup, motor weer aan en steunpoot onder het rechter voorwiel. Nu staan we goed.
Het (uitzicht over het) meer is echt prachtig. Lone, alias Pup, jumpt er meteen in, maar ze vindt het wel een beetje koud. Dus ze pakt een emmer en een schep en gaat lekker rommelen met water en zand, dat is ook leuk! Lizzy is kapot, ze wil zelfs geen fruithapje. Na een fles melk valt ze in een diepe slaap.
Rond zessen wandelen we een stukje de omgeving in. Het is hier prachtig. Langs het meer staat een klein snackhutje met mensen die geen woord Engels spreken. Met handen en voeten bestellen we wat te eten. Het ziet er goed uit. Na de bestelling kom ik erachter dat we niet kunnen pinnen hier en we hebben ook niet genoeg cash. Shit. Zonder drankjes redden we het gelukkig net. We zoeken een picknicktafel uit langs het meer en genieten van het eten en de omgeving.
Eenmaal terug bij de camper zie ik dat ie weer wat scheef staat. Voor de tweede keer vandaag moet alles dus weer aan de kant en rijden we het wiel nog iets hoger de steunpoot op. Bas is erg blij met me. Als alles weer goed staat, doet hij met Lone gezellig een potje Ganzenbord. Lizzy en mama kijken toe. Rood wijntje erbij. Gezellig hoor. Op een gegeven moment wordt het toch wel een beetje fris, dus we gaan lekker naar binnen. Lone gaat haar hutje in met de iPad. Bas en ik en Lizzy in ons hutje.

Camper vakantie 2016

Dinsdag 16 augustus

Als iedereen is ontwaakt, gaat Bastiaan samen met Lone op de fiets om te pinnen en broodjes te halen bij de receptie. Die heeft hij gisteren besteld. Het is een mooie dag vandaag. Als ze terug komen, staat de ontbijttafel gedekt met een lekker kopje koffie erbij. Als we klaar zijn, ruimen we de spulletjes op en doen we de afwas.
Lizzy gaat nog even slapen. Ondertussen leent Bastiaan de gieter van onze Franse buurman en hij loopt 15 keer heen en weer om onze watertank te vullen. Anders kunnen we morgen niet meer afwassen, hihi. Zo’n gieter is wel handig. Wij als onervaren kampeerders hadden gedacht dat we op elke hoek wel een waterslang zouden hebben om de tank te vullen, maar dat is dus niet zo in de praktijk.
Als alle spullen gepakt zijn en als iedereen er klaar voor is, lopen we naar het veld naast de camping dat grenst aan het mooie Grardmer. We gooien het picknick kleed op het gras en settelen ons dichtbij het water. Het is een heerlijke middag. Het water is in het begin wel wat koud, maar als je eenmaal door bent, valt het reuze mee. Bastiaan en Lone gaan verderop een kano huren. Lone vindt het gaaf!

Camper vakantie 2016

Camper vakantie 2016 7

Camper vakantie 2016 Na een tijdje zie ik ze aan komen varen. Onze pup is door het dolle heen en springt in – en uit de kano. Het peddelen laat ze graag over aan haar vader. Ze gaan weer verder. Lizzy en ik zwaaien ze uit. Tot zo!
Lizzy is intussen lekker in slaap gevallen op het picknick kleed. Vader en Lone zijn nog aan het varen, dus moeders kan rustig van de zon genieten met een boekje erbij.

Camper vakantie 2016
Rond een uur of vijf gaan we weer richting de camper. Je zult het niet geloven maar hij staat weer scheef! Zo zacht is de bodem hier. Dus ja, we hebben ‘m maar weer waterpas gezet.
Het zou wel lekker zijn om weer eens te douchen. De laatste keer was eergisteren en er zit inmiddels geen krul meer op mijn hoofd. De douches hier zijn ook best ok. Bas gaat weer mee de vrouwendouche in om te helpen met de meisjes. Eenmaal terug in de camper probeer ik te föhnen, maar dat gaat toch niet zo goed. Plof! Alle electra eruit. Oepsie! Hele camping op zwart.
Zo erg is het gelukkig niet, maar föhnen kan hier dus niet. Ik loop weer terug naar het douchehok. Daar lukt het wel.
Als diner maken we een omeletje, knakworstjes en plakjes gerookte eendenborst met fois gras. Een makkelijk camping diner, met een goede rode Saint Emilion er bij. Uiteraard doen we daarna nog een potje ganzenbord met z’n drieën.

Woensdag 17 augustus

Afgelopen nacht heeft het ontzettend hard geregend en geonweerd. Het ging zo hard tekeer, dat er een enorme plas water op de luifel lag, die we er af moesten laten lopen midden in de nacht. De meisjes hebben gelukkig overal doorheen geslapen. Het heeft wel wat, die regen die boven je hoofd op het dak tikt.
Nu is het weer droog en Bastiaan stapt op zijn fiets om een colletje te pakken. Hij komt terug met verse broodjes. We hangen lekker bij de camper en Lone speelt met ons nieuwe Franse buurjongetje Elliot. Elliot heeft drie hondjes, die vindt Lone ook leuk! Ze is niet bij ze weg te slaan.

IMG 1191

IMG 1199
Tot ongeveer drie uur hebben we mooi weer, maar dan gaat het weer regenen. Onze Franse buurman waarschuwt ons dat we beter onze luifel naar binnen kunnen halen. En inderdaad hij heeft gelijk, want het gaat weer flink tekeer. Daar zitten we dan met zijn vieren in de camper. Lone is maar even een slaapje gaan doen. Ze gaat zo laat naar bed deze vakantie, dat ze ’s middags een uurtje haar oogjes dicht doet. Dan kan ze er daarna weer tegenaan.
Bastiaan zou eigenlijk naar de supermarkt fietsen omdat we gehakt zijn vergeten voor de spaghetti, maar ’t weer is zo dreigend. Daarom besluiten we om een hamburgertje ofzo te eten in het cafetaria dat bij de camping hoort. Onderweg vindt Lone een paar slakken. Een gooit ze weer weg want “die heeft gepoept mama!” Voor die andere plukt ze een vers groen blaadje. Die heeft geluk. Eenmaal binnen bij die eettent ziet het schepijs er al vies en oud uit. Nou dan hoef ik hier ook niets anders. We lopen weer naar buiten richting het tentje in het park waar we eergisteren hebben gegeten. Op hoop van zegen dat het niet gaat regenen. En dat doet ’t niet.
Het is best fris buiten dus als we weer bij de camper zijn gaan we allemaal lekker knus onder ons dekbed lezen (Bas) of iPad kijken (Lone) of typen (ik) of wakker blijven (Lizzy). Morgen weer de weg op richting Annecy. Hopelijk met zon! Leuk!

Donderdag 18 augustus

We vertrekken op tijd. We moeten nog boodschappen doen en het is wel zo’n vijf a zes uur rijden naar Annecy. En voor het weer hoeven we hier sowieso niet te blijven. Het regent weer. Nog leuker: de ruitenwisser doet het niet. We proberen alle knopjes maar tevergeefs. Hoe moet dat nou? Het ziet er niet naar uit dat de regen snel op gaat houden en het is haast geen doen om te rijden met die druppels op het raam.
Bastiaan belt de verhuurder voor advies. Siebren verwijst ons naar de ANWB, daar zijn ze lid van.
De ANWB vraagt welke richting we op rijden en gaat voor ons op zoek naar een dichtstbijzijnde garage. Omdat ze niet kunnen garanderen dat ze snel een garage in de buurt te pakken hebben, raden ze ons aan om bij de eerstvolgende benzinepomp te stoppen. Daar verkopen ze spul dat je op de ruit kunt spuiten waardoor het water er snel vanaf glijdt. Dat doen we. En het helpt. Ondanks de regen kunnen we doorrijden.
Omdat we wat tijd hebben verloren, besluiten we de Peage te nemen in plaats van de route binnendoor. Dat gaat gelukkig redelijk vlot. Alleen als we eenmaal Annecy binnenrijden, begint er een file die pas ophoudt aan de andere kant van de stad. Waar wij moeten zijn zeg maar. Er is hier maar 1 weg ofzo lijkt wel. Dus hier verliezen we weer wat tijd, maar we hebben wel een prachtig uitzicht over het meer van Annecy. Wauw zeg!
Onze camping ligt niet aan het meer, maar iets meer de bergen in. De laatste bocht omhoog is heel scherp! Ik knijp ‘m met die enorme wagen!
Bastiaan stapt uit en loopt naar de receptie. Het duurt allemaal even omdat hij geen printje heeft van de reservering. Lizzy is het meer dan zat. Ze heeft honger en krijst het uit. Daar komt Bas eindelijk aan. Samen met een mevrouw die ons naar onze plaats begeleidt. Het is krapjes hier, en hutje mutje! Maar het ziet er gezellig uit. Net als op camping 1, krijgen we weer veel verbaasde blikken als we komen aanrijden.
Als iets minder onervaren kampeerders, zetten we de steunpoot gelijk onder het wiel. Het campertje staat meteen waterpas. En nu gauw Lizzy eten geven! Arm schaapje.
Wij hebben wederom geen zin om te koken, dus we begeven ons naar het restaurant aan het begin van de camping. Gezellig hier hoor! Veel kinderen, een zwembad met vijf glijbanen. Wij gaan ons hier de komende dagen wel vermaken.

Vrijdag 19 augustus
Het is mooi weer vandaag. Bastiaan staat vroeg op en zachtjes verlaat hij de camper om een stuk te gaan fietsen. Op de terugweg gaat hij langs de plaatselijke boulanger en komt terug met een bruine baguette met pitjes, croissants en een koek voor Lone in de vorm van een kattenkop.
Lone heeft het naar haar zin met het Nederlandse buurmeisje en -jongetje. Ze spelen samen kinderyahtzee op het picknickkleed. Lizzy ligt lekker in de buggy te chillen met haar speeltjes.
We krijgen een telefoontje van de ANWB dat er een mannetje onderweg is om de ruitenwisser te fixen. Een half uurtje later staat hij voor onze neus. Een aardige man uit Rotterdam. Hij werkt hier een aantal maanden per jaar en gaat dan weer terug naar Nederland. Als snel heeft hij het euvel verholpen: de stroomkabel van de ruitenwisser zat los. Logisch dat hij het niet deed dus. De meneer maakt ‘m extra vast met een tie-wrap want het verbindingsstuk is kapot, zodat we onderweg geen problemen kunnen krijgen. Eenmaal in NL moet er dan een nieuwe op ofzo. Maar dat is dan niet meer ons probleem. Dank u meneer!
Aan het eind van de ochtend gaan we naar het zwembad. Het is druk, maar we vinden een stoel in een hoek bij het kinderbad en strijken daar neer. We hebben ook maar een stoel nodig, want Bas en Lone zijn de hele middag op de glijbanen en in het zwembad te vinden. Rond een uur of drie komen de mensen aankakken die al de hele middag een paar andere stoelen naast ons bezet houden met hun handdoeken, maar in geen velden of wegen te bekennen waren. Wat heb je toch een ontzettende aso’s.
Het is weer eens tijd voor een verfrissende douche. Ik had het aan het begin van de vakantie niet durven zeggen, maar ik raak er steeds meer aan gewend dat mijn kapsel niet op en top hoeft te zitten. Een staartje is ook wel lekker makkelijk.
Vanavond eten we spaghetti, jawel, zelf gekookt. Terwijl ik het aan het klaarmaken ben, vermaakt Bas zich met Lizzy en Lone speelt weer Yahtzee met de buurkindjes.
Lizzy is nog niet gedoucht, dus als we alles hebben opgeruimd, was ik Lizzy in het gootsteentje van de camper. Ze past er net in, hihi. Zo, die kan weer schoon haar bedje in.

Zaterdag 20 augustus

Oh nee! Hier ook al regen! Als we wakker worden, horen we het flink tikken op het dak. Dan mogen wij nog niet klagen. De mensen tegenover ons slapen in zo’n dun tentje. Ze hebben een zeil onder de tent gedaan, maar of dat nou zo verstandig is. Dan kan het water toch niet wegzakken… Het is zeker ook hun eerste jaar.

IMG 1211
Als we de hele ochtend in de camper hebben vertoefd en een heel veel spelletjes hebben gespeeld, willen we toch wel even een frisse neus halen. Het regent niet meer heel hard, dus we hebben het idee opgevat om een stukje naar beneden te wandelen, naar het meer van Annecy. Dan kunnen we daar ook wat eten.
Lone houdt niet zo van lopen, een kind van haar moeder, dus we stoppen haar in de buggy van Lizzy. Lizzy gaat in de draagzak. Daar gaan we hoor! Bastiaan weet de weg wel, want hij heeft hier al een aantal keer gefietst. De fiets gaat natuurlijk een stuk sneller dan de benenwagen, dus het is best wel een heel stuk naar beneden.
Als we na een uurtje aan het meer staan, zijn we toch wel heel blij: wat prachtig! Helder blauw water met een geweldig uitzicht. Lone en ik doen onze slippertjes uit en de voetjes in het water. Lekker hoor.
Naast ons zit een restaurant met uitzicht over het meer. We hebben nu helemaal trek gekregen na dat stuk lopen, dus we stappen naar binnen. We worden meteen al niet heel vriendelijk onthaald. “Kitchen is closed!”, schreeuwt een lelijk mens uit de keuken. Shit dat meen je niet! En we hebben zo’n trek. We proberen bij iemand anders in de keuken nog of we een stokbroodje met boter of zoiets kunnen krijgen, maar ze zijn erg volhardend en zeker niet gastvrij. Wat een vreselijke mensen. Nou dan gaan we toch weer. K*twijven!
We lopen verder, alleen we zien niet iets wat in de verste verte lijkt op een restaurant. Dat wordt dus weer een eindje lopen. Met een lege buik. Dat is balen. En een looppad is er ook niet, dus we strompelen langs de drukke weg met voorbijrazende auto’s. En het gaat ook weer een beetje spetteren! Kortom, we zijn hartstikke zielig.
Na weer een half uur komen we eindelijk een tentje tegen. Ook prachtig aan het meer. We gaan zitten, bestellen wat drinken en vragen of we (alsjeblieft!!) iets kunnen eten. Helaas krijgen we ook van deze mevrouw de deksel op onze neus. Ze is wel iets vriendelijker gelukkig, maar goed daar hebben we geen bal aan. We besluiten om terug te lopen naar de camping. Daar hebben ze vast wel iets.
Rond vieren komen we weer aangestrompeld. Al met al hebben we 6 kilometer gelopen! We kunnen een panini krijgen in het café. Anything! En een biertje. Heerlijk! Dat was me het middagje wel weer! Het is nooit saai met ons.
Lone heeft zin om van de glijbaan af te gaan. Tuurlijk kind! Bastiaan gaat met haar mee. Voordeel van dit weer is dat ze zowat alle glijbanen voor zichzelf hebben. Lizzy en ik gaan ondertussen lekker warm douchen.
‘s Avonds eten we wat makkelijks bij de camper. Het klaart weer op. Morgen schijnt het zonnetje weer volgens de vooruitzichten. We kijken er naar uit.

Zondag 21 augustus

Bastiaan gaat weer vroeg uit de veren vandaag. Hij gaat een flinke klim doen op de fiets. Normaal is hij op tijd terug en neemt hij een broodje mee voor het ontbijt, alleen deze klim valt toch wat tegen, dus het duurt allemaal wat langer dan verwacht. Daarom gaan Lone, Lizzy en ik zelf naar het winkeltje om een stokbroodje te halen. Lone ziet altijd wel iets wat ze wil hebben. Dit keer een plakhand. Zo een die je tegen het raam kan gooien en dan blijft ie hangen. “Ahhh mama mag ik die please?! Alsjeblieft!!!??” Nou vooruit maar weer.
Als de tafel is gedekt, komt vaders er aan hoor. Hij is flink naar de *piep*. Het was een zware tocht, maar hij is wel voldaan. Zijn relax dag kan beginnen.
Het is gelukkig zonnig, maar een klein beetje fris. Eerst zitten we aan het grote zwembad, maar dat is niet fijn met het frisse briesje, dus we verhuizen naar een beschut plekje bij het kinderbadje. Hier is het heerlijk vol te houden. Lone is weer niet uit het water te slaan. Ze vindt het het allerleukst als wij ook mee gaan het water in. Ik ga mee en ben weer de krokodil! Even later komt Bas ook met Lizzy in het bandje. Een heerlijke middag!

IMG 1218
Deze avond gaan we kaasfonduen in het restaurant. We hadden andere mensen dit zien doen van de week en dat leek ons ook wel wat. Lone eet pizza en Lizzy krijgt stukjes stokbrood van papa. Ik kan beter niet kijken, want ben nog steeds als de dood dat het in dat kleine keeltje blijft hangen. Het is druk in het restaurant vandaag. Als toetje neemt Lone een ijsje, wij tiramisu en chocolademousse. Lizzy krijgt likjes van Lone. Ze smult ervan! Er gaat een wereld voor haar open: er bestaat ook iets anders dan melk en fruit!
Er komt straks een magische tovenaar hebben we gelezen. Die willen we niet missen natuurlijk! Na het eten lopen we naar het kids animatie deel van de camping. Er staan een man met een dikke buik allerlei goocheltrucjes te doen met zwarte hoeden en knuffelkonijntjes. Alle kindjes zijn er erg van onder de indruk. Lone ook. Hoe kan dat konijntje nou ineens weg zijn? Heel schattig. Het is al best laat als de show is afgelopen. Lizzy slaapt al in de buggy en Lone kan bijna niet meer op haar benen staan. Lekker slapen dus! Als de meisjes in diepe rust zijn, nemen Bas en ik nog een slaapmutsje onder de luifel.

Maandag 22 augustus

Omdat het gisteravond zo laat was, worden de meisjes later wakker dan papa en mama. Het mag in de krant. Vandaag is onze laatste dag in Annecy. Het is heerlijk warm en Bastiaan en Lone gaan al vroeg richting het zwembad om een plekje te veroveren. Lizzy en ik komen later. Ze slaapt nog even na het ontbijt en ik ruim alvast wat spullen op, zodat we morgen op tijd weg kunnen rijden.
Het is weer een lekker dagje bij het zwembad. Lunchen doen we meestal stiekem aan het zwembad met een zelfgesmeerd broodje in de hand, maar vandaag worden we gesnapt door de badmeester. Of we op het terras willen gaan zitten. Ook goed hoor. Lone en ik nemen nog een ijsje en dan gaan we weer verder met glijden, zonnen en bubbelen. Lizzy speelt weer lekker met haar eigen speelgoedjes. Af en toe gaat ze ook even het water in met papa of mama. We zullen het zwembad missen!

IMG 1253
Als we uitgezwommen zijn, gaan we gelijk door naar de douche. Er is een speciaal badje voor babies hier, daar doe ik Lizzy lekker in. Lone gaat met haar vader onder de douche vandaag.
Vanavond eten we een pizzaatje bij de camper, Lone’s lievelings! Daarna nog een potje Ganzenbord en de avond kan niet meer stuk!

IMG 1281

Dinsdag 23 augustus

Als we ontwaakt zijn, pakt Bastiaan mijn fiets om wat boodschappen te halen. Dan kunnen we straks gelijk doorrijden en zijn we hopelijk niet al te laat op de volgende bestemming: Le Lac des Settons.
Na het ontbijt gaan we op weg. Het is weer een mooie zonnige dag. Net als op de heenweg, is er weer file in het dorp. Helaas verliezen we weer zoveel tijd, dat Lizzy wel weer aan een fles toe is. Daarom stoppen we bij een benzinepomp. Dan kan Bas tanken terwijl ik Lizzy drinken geef. Als we klaar zijn, stoppen we nog even boven een put. Er zit aardig wat vies afwaswater in de tank, dat kan er hier mooi even uitlopen.
We kunnen weer! Zodra we het dorp uit rijden, is de file gelijk voorbij. De reis verloopt voorspoedig, door veel tunnels onder de bergen. Als we een andere berg oprijden, denkt een flitser dat we een vrachtwagen zijn. Die mogen niet harder dan 70 km per uur. Wij gaan harder, dus: flits! Hopelijk komt het goed, want die boete gaan we echt niet betalen.
De meisjes zijn superlief achterin. Lone kijkt iPad en Lizzy kijkt lekker om zich heen. Soms plaagt ze Lone zelfs een beetje, door met haar voetjes tegen haar aan te trappelen. Een boefje in de dop.
Na een paar uur rijden stoppen we bij een aire voor een broodje en een nieuwe fles voor Lizzy. Aan het einde van de middag komen we via allerlei kronkelweggetjes aan bij onze laatste bestemming: Settons. Hier gaan we de laatste dagen van de vakantie doorbrengen.

IMG 1314
Het ziet er wederom prachtig uit hier. De ruime camping ligt pal aan het meer. Bastiaan loopt de receptie binnen om in te checken. We mogen op een groot grasveld staan met de camper, lekker ruim! Er staat nog niemand nu. We kiezen de mooiste plek uit. Lone loopt gelijk naar het meer toe en gaat daar lekker rommelen. Ik zeg het niet graag, maar dit heeft die kale weer goed geregeld.
Wij lopen ook even naar het meertje. De zon is nu weg omdat er hoge bomen langs het meer staan. Eens kijken hoe lang we er plezier van kunnen hebben morgen. Nu eerst een biertje en dan maak ik spaghetti.
Inmiddels hebben we buren gekregen. Een gezin met twee oudere kinderen is bezig om een tent op te zetten. Ze zijn heel op zichzelf. Even later zijn ze ineens weg.
Als de meiden op bed liggen en wij nog even buiten zitten, komt er een auto het grasveld opgereden. Er stappen een jongen en een meisje uit en ze stoppen hun lader van de telefoon in de elektriciteitspaal in het midden van het grasveld. Wat aso, die komen hier alleen even laden. Als ze maar snel opvliegen. Ze hebben hier volgens mij niks te zoeken.

Woensdag 24 augustus

Als we ‘s morgens wakker worden, dan staat dat autootje nog steeds midden op het grasveld. En daarnaast een piepklein tentje. Er steken vier voeten naar buiten. Ze zijn dus toch gebleven.
Bas is vroeg opgestaan om te gaan fietsen. Die twee schrikken zich kapot als hij de kraan aandoet vlakbij hun hoofd, om zijn bidons te vullen. Haha!
Na ’t ontbijt gaan we weer naar het meertje en genieten we van de zon. Lizzy is super sweet in de buggy, ze kijkt een beetje rond en kauwt op Sophie la Giraffe of op haar speelgoed tulp. Bastiaan en Lone gaan naar een water valletje kijken. Als ze terug zijn, gaan we lunchen bij een restaurantje aan het meer. Het is bloed heet, we moeten echt onder de parasol! Op het meer vaart een enorme rondvaartboot. Op zich niet gek, maar het is hier super rustig, dus een maatje kleiner had ook wel gekund. We moeten er om lachen.
Bas heeft Lone beloofd om een waterfiets te huren, dus dat doen ze. Ik loop met Lizzy naar de camper voor een flesje. We hebben er weer nieuwe buren bij. Een heel oud ogend mannetje met zijn vrouw. Zij ziet er wel wat fitter uit. Ze zijn met een oude verrotte bak en ze hebben een nieuwe tent bij zich. Het is wel te zien dat ze voor het eerst gaan kamperen. Als Lizzy haar flesje op heeft, lopen we weer terug naar het meer om het laatste uurtje zon te pakken.

IMG 1310
G0397227

GOPR7232
Lone en Bas komen even later ook weer aan gelopen. De zon is inmiddels verdwenen achter de bomen, dus het is wel een beetje fris. We besluiten om weer terug te gaan naar de camper. Lone en ik spelen met de bal en Lizzy zit lekker in het gras. Bas zit aan een biertje. Zijn rust wordt verstoord als onze nieuwe buurvrouw komt vragen of hij even wil helpen met het opzetten van de tent. We hadden het al een beetje aan zitten kijken. Dat zou nooit gaan lukken. Bas is ook de beroerdste niet, dus hij komt uit zijn stoel en helpt een handje. De tent moet praktisch opnieuw worden opgezet, omdat die mensen overal de verkeerde stokken in hadden gestopt. Bas zijn geduld wordt dan ook flink op de proef gesteld. Ik lach me rot van binnen. Als de tent staat, gaat de man beginnen met het opblazen van een middeleeuws luchtbed. Dat gaat ook niet al te vlot. Whoehaha! Arm mannetje.
Voordat we gaan eten, gaan we met z’n allen onder de douche. De douches hier lijken iets minder fris dan degene die we eerder hadden. Misschien komt dat doordat alles oud is hier. En ik kan ook niet föhnen, snif!
Er staan worstjes, omelet en brood op het menu vandaag, lekker makkelijk. Vindt iedereen lekker. We sluiten de dag buiten af met een rood wijntje. Die jongeren zijn trouwens weer gevlogen.

Donderdag 25 augustus

Vandaag is de laatste echte dag, want morgen gaan we alweer op weg naar huis. Na het ontbijt maak ik alvast een broodje tonijn voor ons en een broodje pindakaas voor Lone voor de lunch. Daarna gaan we meteen naar het meer, ook omdat de zon al om 15 uur achter de bomen verdwijnt.

IMG 1325
Het is een heerlijke laatste dag. Ik lees een boekje of lig met Lone in het water. Lizzy komt er ook af en toe bij in haar gele bandje. Ze vindt het leuk om met haar handjes op het water te slaan en te spetteren. Als ze niet in het water is, ligt ze lekker onder de parasol met haar voetjes te spelen. Bas zit in de schaduw onder een boom een boekje te lezen.
Rond vieren gaat we terug naar de camper. De zon is al even achter de bomen verdwenen, dus dan is het niet meer zo behaaglijk. We spelen nog even met de bal en Lizzy krijgt nog een fles. Dan gaan we met z’n allen weer naar de douche ruimte. Ik moet zeggen dat ik dat het minst leuke van het camperen vind. Niet dat de douches niet schoon zijn, maar heb toch liever m’n eigen badkamer. Verwend nest hè.

IMG 1327
Als we opgefrist zijn en terug bij de camper zijn, komt het oude buurmannetje naar Bas toe gelopen. Hij nodigt hem uit voor een potje jeux de boulle. Bas bedankt vriendelijk. We gaan de vakantie namelijk in stijl afsluiten met een diner aan het mooie meer bij het restaurant verder op. Nog even genieten nu het nog kan.
We bestellen verschillende gerechtjes van het menu in de vorm van een schoolbordje dat we voor onze neus krijgen; lasagne, salade met Serrano ham en kaas, nog iets met ham en een croque monsieur voor Lone. Lizzy krijgt een stokbroodje om te sabbelen. Haar hoofdmaaltijden bestaan gewoon nog uit melk, dus dat is makkelijk. Toe nemen we een peren taartje en een crème caramel. Oeps ja, dat wordt echt lijnen na de vakantie.

IMG 1345
IMG 1350

IMG 1351 SH
Op weg terug naar de camper maken we nog wat mooie foto’s van elkaar. Het zit er echt op.
In de camper ruimen we alvast wat dingen op voor het vertrek morgen. Dan gaan de meisjes naar bed en even later wij ook. Het wordt een lange dag.

Vrijdag 26 augustus.

Na het ontbijt zetten we de fietsen vast, doen de tafel en stoeltjes in het schuurtje, draaien de luifel weer naar binnen, zetten alle kastjes op slot, maken de elektriciteit los en zetten de meiden vast op de bank. Ruim 750 kilometer hebben we voor de boeg vandaag. So let’s go!
We zwaaien de buren uit en vertrekken van de mooie camping. Weer over de kronkelweggetjes op weg naar de snelweg. Eenmaal op de snelweg checken we Google Maps en zien dan dat er een enorme file is in rond Parijs. Het advies is om een andere route te nemen. Ik twijfel, die route is qua kilometers wel langer. Bas dringt aan om het te doen. We worden van de snelweg afgeleid. Een dorpje in. Je zou denken dat we dan later op een andere snelweg terecht zouden komen, maar niets is minder waar. We moeten volgens Google maps dus dwárs door de Franse weilanden en akkers. Over hobbeldebobbel weggetjes met die brede camper. Ik zal maar niet beschrijven hoe de conversaties tussen Bas en mij tijdens deze tocht zijn.
Na een uur of twee (!!!) zijn we qua kilometers niet veel verder, maar we bereiken godzijdank een snelweg. Ik heb echt het idee dat dit verloren uren zijn geweest, maar goed (achteraf blijkt dat er echt een enorme file is geweest in Parijs, dus we hebben een goede keuze gemaakt). Mijn humeur wordt weer wat beter. De verdere reis verloopt prima. Af en toe maken we een korte stop en wisselen we. De meisjes gedragen zich overigens weer superlief.
Tegen de avond bereiken we Nieuwegein en daar zien we een Burgerking. Dat hebben we wel verdiend vinden we zelf. We parkeren de camper tussen de vrachtwagens en steken via een loopbrug de snelweg over. Jammie, dat burgertje smaakt best!
We jumpen de camper weer in en een half uur later zijn we weer veilig in Hillywood. Na twee weken rijervaring durf ik nu wel onder het hek door. Overigens wel met wat hulp van Bas en de buurvrouw. Zij houden het hek iets omhoog, anders past de camper er net niet onderdoor. We laden de camper uit. Wat een spullen hebben we mee zeg, niet normaal! En veel was! Tegen negenen zijn we er klaar mee. Morgenochtend de rest. Om tien uur moeten we onze vriend weer inleveren bij de verhuurder.

Zaterdag 27 augustus

Dat was een lekker nachtje in ons eigen bed, toch ook wel weer fijn. We gaan er op tijd uit om de laatste spullen uit de camper te halen en om de boel schoon te maken en te stofzuigen. Wederom met behulp van de buurvrouw rijden we netjes onder het hek door. Na deze actie gaat het hek niet meer dicht. Oeps!
Dan begint de laatste rit naar Weesp. Jammer. In Weesp wordt de camper nog gecontroleerd door de vrouw van Siebren. Alles is ok. We nemen afscheid van ons huisje op wielen. Onze eigen auto wordt voorgereden. We schudden iedereen de hand en dan gaan we. Wat is onze auto eigenlijk smal! Heel gek om daar weer in te rijden!
De vakantie is nu echt ten einde. Snif! Het was weer helemaal top! Wat hebben we genoten en wat een avontuur! Voor herhaling vatbaar! Een camper huren is zeker een aanrader.
Dank jullie wel mijn lieve schatjes, voor de mooie herinnering!

IMG 1518

Kaapverdië 2016

Donderdag 22-12
Dit was een hele lange dag. Lone valt van vermoeidheid in slaap aan tafel van het restaurant. Ik heb haar in Lizzy’s buggy gelegd en daar snurkt ze gewoon verder. Lizzy zelf is al bijna 15 uur wakker met 2 hazenslaapjes tussendoor. En nog steeds is ze zoals altijd de vrolijke noot. Ik ben ook moe. En Bastiaan ook. We zijn ook al vanaf 5 uur vanmorgen op. En nu is het 21 uur. Uhh nee, 19 uur. We moeten nog even wennen aan het tijdverschil. We zijn namelijk op Kaap Verdië de komende feestdagen. Kerst vieren met de voetjes in het zand! Dat leek ons nou eens leuk! Even wat anders. Al is het ook wel gek. Terug naar vanmorgen:

Om 7 uur komen we aan op Schiphol. Onze auto wordt meegenomen door iemand van valet parking. Dat is ideaal. Hij komt ‘m ook weer terugbrengen over 13 dagen. Doei auto! Snel gaan we naar binnen, want het is fris en de jassen hebben we achterin laten liggen. Die hebben we de komende weken niet nodig!! 
Bij de balie leveren we onze koffers in en gaan we door de paspoortcontrole en de douane. We hebben eigenlijk niet super veel tijd meer want om 8.10u moeten we al boarden. Dus even gauw een broodje eten , boekjes kopen, een schone luier voor Lizzy en we mogen al. Passagiers met kleine kinderen eerst. Top!

IMG 1518

Op rij 29 vinden we ons plekje voor de komende 6,5 uur. Dat is toch vrij krapjes voor 4 personen. Ha! Lone gaat met haar tasje met speelgoed bij het raam zitten. Ze heeft net nog een Top Model make up boek gekocht van de centjes die ze gisteren van kleine omaatje heeft gekregen en is helemaal blij. Tijdens de vlucht komt ie meerdere keren tevoorschijn om een nieuw gezicht te schminken. Lizzy snapt niet zo goed waarom ze de hele tijd op schoot moet zitten. Ze kronkelt zich in allerlei bochten en wordt af en toe flink boos en schreeuwt het uit! Gelukkig kijkt iedereen begripvol. Gedurende de hele vlucht slaapt ze maar liefst 20 minuten. 
Eindelijk, we gaan landen! Op het vliegveld moeten we even wachten totdat we door de paspoortcontrole kunnen. Het is een vliegveld zonder dak, alles is buiten en er hangt een relaxte sfeer. Al gauw hebben we de koffers te pakken en lopen we naar de bus. Wat een top weer hier. We zijn 20 graden in temperatuur gestegen sinds we vertrokken. Heel gek op 22 december! 
De rit naar het hotel is de eerste 15 minuten “bumpy” zoals de reisleidster al zei.  We gaan met de bus dwars door een woonwijk over een weg met keitjes. De chauffeur weet precies waar de gaten in de weg zitten en hij rijdt er netjes omheen. Lizzy is zo vertrokken door al het gehobbel. 
Dan begint er ineens een gewone asfaltweg. In de verte zien we het hotel al. Het is net een paleis, zo mooi en groot. 
Na de incheck krijgen we stickers voor op de koffers met ons kamernummer erop. Die worden heel luxe naar de kamer gebracht. Wauw wat is het mooi hier zeg. 
Wij hebben een familie kamer. Lone slaapt  op de slaapbank en Lizzy in een mooi opgemaakt babybedje naast ons. 
Uitpakken doen we vanavond wel, op naar iets te snacken en het zwembad! Lone kan niet wachten! Ze eet een lekkere tosti in de zwembad bar. Bas en ik nemen een burger en Lizzy een broodje. Dat eerste vakantie biertje smaakt ook niet verkeerd. 
En dan zwemmen!! Het is rustig omdat de zon achter de wolken is verdwenen en er een flinke wind staat. Maar het maakt Lone niets uit en ze jumpt erin! Eindelijk, hier heeft ze de hele dag op gewacht. Na het zwembad volgt nog een bezoekje aan het strand met de ruige zee. De vlag is rood dus we mogen er niet in. Peddelen met de voetjes is ook leuk!

Terug in de kamer nemen Bas, Lone en Lizzy een verfrissende douche. Ik pak de koffers uit. Lone denkt na het douchen dat het bedtijd is en wil haar pyjama aan gaan doen. Ze is moe. Logisch, want thuis is het twee uur later dan hier, dus al negen uur. We vertellen haar dat we eerst nog even gaan eten. Even snel dan, want we zijn het zelf ook zat na deze lange dag. 
Het buffet is prachtig. Wat enorm veel keuze en wat ziet alles er perfect en lekker uit! We zien een tafeltje voor vier en nemen plaats. Er komt meteen een aardige serveerster die de tafel opnieuw voor ons dekt en een drankje opneemt. Lone hoeft niets. Ze valt bijna in slaap ’t arme meissie. Als Bas en ik eten hebben gepakt voor ons en Lizzy, is ze weg. Ik leg haar in Lizzy’s buggy want dit is gewoon zielig. Daar slaapt ze lekker verder. Lizzy is de vrolijkheid zelve, ongelofelijk. En dat na 20 minuten slaap in het vliegtuig en 20 minuten in de bus. Ze smikkelt van een pannenkoek met stroop. Ik vraag de aardige serveerster of ik ergens gekookt water kan pakken om de thermosfles te vullen voor Lizzy’s melk. Ze snapt het niet helemaal. Ze pakt de fles en komt even later terug. Inmiddels heeft Bas opgezocht wat “gekookt” betekent in het Portugees. Ah nu begrijpt ze het en loopt weer weg. Dan komt ze weer lachend terug met de fles. Ik ben er blij mee, nu heeft Lizzy straks nog warme melk. Super aardige mensen hier zeg.
Gauw terug naar de kamer. Bas tilt Lone in bed. Ze slaapt gewoon verder. Lizzy duurt ook niet lang. Bas leest nog een stukje, maar houdt het ook niet lang meer vol. Het is hier pas negen uur maar we trekken het niet meer. Trusten!

Vrijdag 23-12

Om zes uur zijn de dames wakker. En wij dus ook. Dat tijdverschil is nog wel een dingetje, haha. Gelukkig zijn we zelf ook best wakker. We doen heel rustig aan en rommelen wat in de kamer. Om half negen lopen we naar het ontbijt. We kunnen ontbijten in de buffetzaal van gisteren maar ook bij het restaurant bij het zwembad. Hier hebben we gisteren ook gezeten en het is wat minder massaal. En het eten is ook perfect. Dus dat doen we. Een lekker eitje, fruit, sap, broodjes, koffie, jammie! 
Als we uitgegeten zijn, lopen we naar de receptie, want daar kunnen we reserveren voor het kerstdiner. De eerste shift begint om 18.30u en de tweede om 20.30u. Wij willen graag de eerste, anders liggen alle vier de koppen straks op tafel te snurken. 
Er staat een aardige rij mensen die dezelfde tijd als wij willen reserveren, maar gelukkig is er nog plek als wij aan de beurt zijn. Ook hebben we gereserveerd voor een ander restaurant op tweede Kerstdag. 

IMG 1478



Nu is het Lone tijd: op naar de Kids club met zwembad en speeltuin. Bas en Lone gaan vast, nadat we nog een mini tussenstop hebben gemaakt in een winkeltje met bikini’s enzo. Ik geef Lizzy een melkje voordat we ook volgen. Ze valt onderweg in slaap. 
Lone heeft reuze pret in het kids deel. Ze springt van speeltuin naar zwembad heen en weer. Bastiaan moet ook het vrij frisse water in. Mij blijft het nog even bespaard. 
Het zonnetje schijnt lekker en er waait een aardige wind. Best verraderlijk, dus we smeren ons goed in.
Na een tijdje hebben we wel weer zin in wat lekkers. Op naar het restaurant bij het zwembad. Lizzy gaat aan de meloen en een broodje boter, Lone een broodje worst en papa en mama een tosti. 
Lone wil nu graag naar de zee. Dat is natuurlijk spannend, die hoge golven! Off we go! De zee is sterk. Zo sterk dat Bas Lone echt stevig moet vasthouden. En dat terwijl ze maar tot hun enkels in de golven staan. De kracht van de stroming gooit haar anders gewoon omver. Maar wat vindt ze het prachtig. We vertellen het later tegen de oma’s via WhatsApp en we mogen er gelijk niet meer heen.
Nog een klein rondje zwembad dan! Met een pina colada voor mij en Lone en een GT voor Bastiaan. Lizzy krijgt een lekker melkje. Ze ligt heerlijk relaxed in de buggy. Wat is het toch een poepie. Ons andere poepie, of ook wel puppie, stuitert het zwembad door. Heerlijk hoor hier, echt genieten.

IMG 1559



Tijd voor een douche en een slaapje voor Lizzy in het appartement. Even chillen allemaal. Dan kunnen we straks naar het Afrikaanse restaurant. Bas leest het boek van Thomas Dekker, Lone kijkt iPad, Lizzy slaapt dus en ik typ dit.
We vergeten zowat de tijd want we hebben om 19 uur gereserveerd. Snel Lizzy wakker maken en iedereen in de kleren. In het restaurant ligt een menu met alle lekkere Afrikaanse gerechten die er vanavond zijn. Alleen de drankjes worden geserveerd, de rest is in buffetvorm. Ik vind daar niks mis mee, kun je van alles wat proeven. Bastiaan haalt het voorgerecht. Lone en Lizzy krijgen pasta carbonara. Lone vindt ’t niet zo lekker, ze neemt wat meloen. Lizzy eet haar bord gedurende de avond helemaal leeg. En nog een chocoladecakeje toe. Ze heeft sjans van de ober. Alle mensen hier zijn dol op kleine blonde baby’s, ze zijn allemaal zo lief tegen haar.
Lone heeft haar nieuwe make up boek mee. Nadat ze een paar blaadjes met kale poppen hoofden heeft geschminkt, is ze zelf aan de beurt en daarna ik. Ik krijg rode rouge en lippenstift. Prachtig.
Als hoofdgerecht kiezen we een selectie van lekker uit ziende gerechten. Het smaakt ook weer top. Goed geregeld allemaal hier hoor. 
De kindjes zijn weer moe, dus ze gaan lekker slapen na deze eerste hele dag op Kaapverdië. Een hele leuke, geslaagde dag.

Zaterdag 24-12
We gaan al de goede kant op met de tijd; een half uur later dan gisteren worden de meisjes wakker. Ik ben dan nog in diepe slaap. NL tijd 8.30u, hier 6.30u. En ’t is ook nog zo donker.  Maar hup! Eruit met de geit.
Bas gaat naar de receptie om een restaurant te regelen voor derde Kerstdag. We hebben geleerd dat we er vroeg bij moeten zijn met reserveren, anders is het vol. Hij is nu de eerste dus alle keus!  Het wordt de Aziatische. Lekker sushi eten. Daarna gaat hij een stukje hardlopen op het strand op blote voeten. Held. 
Ondertussen spelen de meiden wat op de kamer en ik ruim een beetje op. Als Bas terug is gaan weer lekker ontbijten. 
Lone mag kiezen waar we als eerst gaan zwemmen. Het wordt Riuland, de Kids club met het speeltuintje erbij. We vinden een mooi plekje, redelijk uit de wind. Sowieso is de wind minder dan gisteren. Naast ons zitten Duitse mensen, een oma, een moeder en een meisje van Lone’s leeftijd. 

IMG 1549



Als we met Lizzy in het pierenbad gaan, doet dat meisje nogal vreemd. Ze schopt steeds water richting Lizzy. We snappen niet waarom. Haar moeder haalt haar uit het badje. Vervolgens, als we bij een ander bad Lizzy in het bandje willen zetten, pakt het meisje bijna de band af. “No, no”, zegt Bas. Dat vindt het meisje niet leuk en ze pakt een zonnebril (die Lone net in de speeltuin heeft gevonden) van de grond en gooit ‘m in het water. Ok… Het zal je iPhone maar zijn!! Oma en moeder komen naar ons toe gesneld. Een tijdje proberen ze de bril te vinden, maar die is waarschijnlijk in een afvoerputje gestroomd. Gelukkig was ’t niet onze bril. We denken dat het meisje autistisch is of zoiets. Ik zeg tegen haar moeder dat ze niet meer hoeft te zoeken. Ze verontschuldigt zich en vraagt ons kamer nummer voor ’t geval dat de bril nog terecht komt. Ach ja, het is pech.

Tijd voor lunch en een biertje!
Lone heeft niet zo’n trek, ze heeft een beetje last van verstopping denken we, dus ze neemt meloen. “Met schil en niet te zoet mama.” Hihi. Lizzy eet voor twee: meloen, gestoofde peertjes, stukjes pasta en brood. Geweldig. Ze zijn allebei ook dol op de verse aardbeien sap.

Na het eten gaan we even naar de golven kijken. Die hebben gisteren wel enorme indruk op Lone gemaakt. Ze zijn wel minder hoog dan gisteren gelukkig. Veel minder gevaarlijk. Lone en Bas proberen een zandkasteel te maken, maar die wordt steeds omver gegooid door de golven. 
Net als gisteren gaan we ook nog even naar het grote zwembad. Lone en ik doen een drankje aan de zwembad bar in het water. Brrrr! Dat maakt zo’n biertje extra koud. Lone heeft het beter bekeken met haar warme chocolademelk. 
Als we lekker zijn gedoucht en opgefrist, gaan we in het grote buffet restaurant eten. Het eten is top, alleen we vinden het wel heel massaal. Je zit hier met zo’n 500 man te eten. Dan liever “ons” Afrikaanse restaurant bij het zwembad waar we gisteren waren. 
We gaan nog even naar de mini disco, Lone staat op het podium maar ze wil niet echt dansen. Ze is moe. Bas en ik nemen nog een ‘kerstavond’ cocktail. Lizzy ligt al te slapen in de buggy. Gauw naar bed die twee lieve meiden.

Zondag 25-12 1e Kerstdag
Waar we normaal gesproken thuis aan de ontbijttafel zouden zitten naast de kerstboom met een kerststolletje en Chris Rea op de achtergrond, zitten we nu ruim 4000 km verderop aan de buffettafel met uitzicht op de kokos bomen en een glaasje prosecco. Wat is beter? Haha, allebei even goed. Hier heb je niet echt het “kerst” gevoel. Misschien komt ’t nog. Maar het is zeker niet vervelend!!
We voelen ons bevoorrecht dat we hier mogen zijn en genieten van het heerlijke ontbijt. 
Lone mag kiezen waar we heen gaan : Riuland, grote zwembad of het strand. Het wordt Riuland. Ze gaat van de speeltuin naar het zwembad, tussendoor even kleien en dan weer naar het zwembad. Lizzy doet een schoonheidsslaapje. Ze wordt pas na ruim een uur wakker en vermaakt zich dan met de toren. 
Na de lunch is het tijd om een zandkasteel te bouwen op het strand. De golven zijn redelijk rustig, alleen de vlag is wel rood. We gaan alleen tot de enkels. Er komt een lifeguard naar ons toe en hij zegt dat de zee “is changing” dus dat we goed op Lone moeten letten. Dat doen we natuurlijk. Ineens komen de golven ook verder en zijn ze heftiger. Tijd om te gaan. 
We gaan naar de kamer om ons mooi te maken voor het Kerstdiner vanavond. We leggen Lizzy nog even neer, want het zal wat later worden.
Ik trek mijn mooie nieuwe “Onze Jongens” galajurk aan en Bastiaan gaat ook netjes in pantalon met wit overhemd. De meiden krijgen mooie feestjurkjes aan.
Voordat we naar binnen gaan, maken we nog een mooie familie foto bij de grote kerstboom bij de receptie. Ook facetimen we nog even met oma Anke en opa Bert. Daar is het kerstdiner, samen met omaatje en Bert’s vader, al bijna achter de rug. 

IMG 1508



We gaan de buffet zaal in. Onze tafel staat al klaar, met een kinderstoel voor Lizzy. We krijgen meteen een drankje. Wat een top mensen werken hier in de bediening. Omdat alle gasten tegelijk de eetzaal in gekomen zijn, is het gigantisch druk bij de buffetten. Overal staan rijen. Maar wat ziet het er allemaal prachtig uit. Torens met alle soorten ham en kaas, kerstbomen gemaakt van brood, mooi opgemaakte schalen met allemaal voor – hoofd-  en nagerechten. Wat is dit een werk geweest. Respect voor alle koks.
We genieten alle vier van al het lekkers. Lone heeft pizza, Lizzy eet pasta met haar handjes. Ze krijgt weer enorm veel aandacht van iedereen. Bas en ik proberen van alles wat te proeven. 
Als Bas een dessert aan het halen is, beginnen alle gasten ineens te applaudisseren. En iedereen gaat staan. Dan zie ik waarom. Al het personeel komt achter elkaar uit de keuken lopen en maakt een ronde door de enorme zaal. Door middel van luid geklap en gejuich worden ze bedankt door alle gasten. Wij klappen natuurlijk hard mee. Het is enorm indrukwekkend. Ik denk dat het wel 200 man is. Wat hebben ze hun best gedaan om dit allemaal te realiseren en daarbij hun eigen kerstfeest op te geven. 

IMG 1531



Na het diner gaan we dansen bij de mini disco. Althans, als we er eenmaal zijn is Lone toch eigenlijk best moe. Ze doet een paar sprongen mee, maar dan gaat ze zitten en staat niet meer op. 
Als Lone in slaap is gevallen in Lizzy’s buggy, kijken we onder het genot van een cava’tje nog even naar het kerstkoor dat op het grote podium staat te zingen. Ontzettend vals maar dat mag de pret niet drukken, haha. 

IMG 1534



Lizzy begint ook in haar oogjes te wrijven, het is echt tijd om te gaan nu. Het was een memorabele eerste Kerstdag. 

Maandag 26-12 2e Kerstdag 
Vandaag is het boxing day, of Tweede Kerstdag, of.. tja.. zomervakantie? De meisjes zijn weer een half uurtje later wakker, top! Lone om 7.15 u en Lizzy zelfs 7.30u. Dat gaat wat worden thuis hoor, echt. We krijgen ze ’s avonds niet meer in bed en ’s morgens niet meer eruit. 
Bas gaat een stukje hardlopen in de duinen en een restaurant regelen. De Afrikaanse, “onze” zeg maar. De rustige. 
Eenmaal terug is het hardlopen hem zwaar gevallen door het mulle zand. Z’n spiertjes zijn gevoelig! 
Mijn kerstontbijt bestaat uit yoghurt met muesli en fibers, honing en hagelslag. Even balansen. Door Muesli-meester Bastiaan gemaakt. Smaakt goed! Hijzelf neemt het ook, maar kan een gebakken eitje toch ook niet weerstaan. Lone eet een broodje met choco pasta en Lizzy met ham. Met een glaasje verse aardbeien sap natuurlijk.
Lone wil graag naar het strand, naar de golven natuurlijk. De zee is weer vrij rustig, dus het kan. Met z’n viertjes spelen we in de branding en Lone en papa maken samen een groot gat waar het water in kan stromen. Als we even liggen te relaxen op een bedje, begint Lone opeens te gillen. Ze wordt gestoken door een of andere zwarte wesp! De angel staat in haar arm en ze slaat ‘m er van paniek af. Ze gilt van de pijn. Snel zuig ik het gif eruit en Bas gaat gauw prikweg halen en wat ijsblokjes. Naast de pijn is ze ook erg geschrokken, arm kind. Dat heeft ze echt van haar vader, die nare prikbeesten willen altijd Gaillards hebben. 
Het gaat gelukkig weer. De meiden spelen nog even lekker en daarna gaan we lunchen. 
Straks gaan we naar het zwembad en Lone wil graag een duikbril hebben. Er zijn hier wel wat winkeltjes dus we gaan even kijken of ze dat hebben. En ja hoor, daar hangen ze. Een tientje, maar beter duur dan niet te koop haha. Een magneet is ook in de pocket.
Na de lunch zijn we zo lui geworden dat we allemaal even een dutje willen doen. Ach ja, daar is het toch ook vakantie voor! Dus eerst een tussenstop bij de kamer voordat we gaan zwemmen. Zzzzz.
Als we weer wakker zijn, gaan we nog een uurtje zwemmen. Met bril. Hij bevalt goed. 
Vanavond eten we in het Kaapverdiaanse restaurant. We zijn benieuwd! Als we ons aan het opfrissen zijn, hoort Bas steeds een soort van gekuch van buiten komen. Ineens komt hij naar me toe. “Moet je nou eens kijken, dit is echt te asociaal!! Er ligt er hier een over de railing te kotsen!” 
Ik had al wel eerder gezien dan onze Engelse buren geen frisse figuren waren, maar dit slaat echt alles. Net kreeg ze de balkon deur al niet open en liep te er tegenaan te rammen als een of andere gek. Nu ligt ze op haar zij, helemaal van de wereld, op de railing. Wat een smerig vies wijf. In zo’n hotel als dit hoor je je toch te gedragen. 
Bas loopt naar hun deur om te kijken op welk nummer ze wonen, dan kunnen we het doorgeven aan de receptie. Maar als hij daar aankomt staan er al twee mannen van het hotel met handdoeken. Ik zou me dood schamen. 
Goed, niet meer aan denken en een leuke avond maken! We lopen richting het restaurant. Het is voornamelijk vis dat er geserveerd wordt. Het ziet er weer prachtig verzorgd uit allemaal. De voorgerechten mogen we zelf pakken en het hoofdgerecht wordt aan tafel geserveerd. Lone is vanavond de mama dus ze mag naast Lizzy zitten en haar eten voeren. Lizzy heeft weer sjans van de obers hoor. Er is er zelfs een die een kan water omver gooit omdat hij meer op Lizzy let dan op de tafel die hij aan het dekken is. Hij moet er zelf om lachen. Blonde babies zijn hot hier!
Er is weer kinderdisco, maar rond een uur of acht stort Lone hier gewoon in. Ze wil alleen maar op schoot en kijken naar de andere dansende kindjes. Op weg naar huis maken we een afspraak om morgen haar haar in vlechtjes te laten doen. Dat wil ze heel graag. Ik maak de afspraak voor morgen om tien uur bij de dame achter de balie in de manicure- en kapper zaak. Ondertussen is Lizzy alweer uit de buggy gehaald door een andere dame en zijn ze samen aan het knuffelen. Weer andere dames kietelen haar. Het is niet te geloven haha. Kind weer kwijt. Als we weer terug in de kamer zijn, slapen de dames snel als een roosje.

Dinsdag 27-12
We zetten de uitslaap trend helaas niet voort deze morgen. Om 06.30u ligt Lizzy te kletsen en kieren alsof haar leven er vanaf hangt. Bas geeft haar een flesje melk in de hoop dat ze daarna weer in slaap valt, maar helaas. De dag gaat toch echt beginnen. Lone komt erbij en beide dames vechten wie er Koe Doet Boe op mijn iPhone te spelen. 
Na het ontbijt is het zover; Lone krijgt vlechtjes. “Mama, ik ben wel een beetje zenuwachtig voor mijn vlechten!!” zegt ze. Lekker ding. Lone mag gaan zitten op de stoel. Ik mag niet kijken, want het is een verrassing. Misschien kan ik zelf ook wel even m’n nagels laten doen, bedenk ik me. French manicure, leuk! Zo gezegd zo gedaan. Een half uurtje later heb ik prachtige nageltjes. Lone is ook klaar. Ze ziet er prachtig uit met de vlechtjes! Een echte prinses!! 

IMG 1672



We pakken de handdoeken en zwemspullen in de kamer en gaan lekker bij het zwembad liggen vanmiddag. De zon is niet heet, maar gewoon lekker. 
Lone heeft veel plezier van haar nieuwe duikbril en gaat onder m’n poortje door onder water. Ook drinken we samen met Lizzy een drankje aan de zwembad bar.
Na de lunch doen papa en Lizzy een middag dutje. Als Lone niet zwemt,  speelt ze Mario. Ook picknicken we op een handdoek langs het zwembad. Lone heeft warme chocolademelk en mama een biertje. Ik had het héél niet verwacht, maar de choco gaat om. Geeft niks kind. Ik herken mezelf er zo in…
Deze avond gaan we sushi eten in het Aziatische restaurant. Eerst gaan we langs de receptie om te vragen of en waar we kleding kunnen wassen. We kunnen het alleen in een waszak doen en dan afgeven bij de receptie, vertelt de aardige meneer. Er zijn dus geen wasmachines op het park waar je zelf kunt wassen. Hmm ok misschien doen we die paar boxers van Bas dan wel even met de hand. Ineens valt mijn oog op een brief die op de balie ligt met vlucht informatie. Bij elke vlucht die vandaag en morgen zou vertrekken staat “cancelled”. Ook een die naar Amsterdam zou vertrekken vandaag. What the…?! Eronder staat dat de vliegtuigen niet kunnen landen vanwege de stof in de lucht. Jeetje hé. Dat stof, dat heiige, hebben we al een paar dagen. Hopelijk is het volgende week weg, anders moeten wij ook verplicht onze vakantie verlengen. Ik moet gewoon weer werken. En ze missen ons thuis. Nou laten we het afwachten. Gelukkig hebben we wel voor drie maanden kleding bij ons, haha.
Op naar de sushi. Lone eet als een dijker, ze heeft wat in te halen. Eerst sushi, daarna meloen, kiwi en rozijntjes, toen een taartje en daarna gaat ze aan het ijs. Het is lekkere sushi, maar die van Sumo is beter vinden Bas en ik. Er zijn nog veel meer lekkere gerechten, dus klagen doen we zeker niet. Helemaal niet als we naast ons kijken waar de hoofd eetzaal weer bomvol zit. Dan zijn de aparte restaurants toch veel fijner.
Lone heeft het vandaag flink naar haar zin, want ze wil graag  naar de disco om te dansen. En hoe!! Ze danst en springt mee op alle liedjes. Haar mooie nieuwe vlechten gaan op en neer. Topper!
Na de disco gaan we. Lizzy is moe. Ze is al gauw vertrokken nadat we haar in bedje hebben gelegd. Lone kijkt nog even iPad op bed en Bas en ik chillen. Topdagje dit.

Woensdag 28-12
Om 6.30u schrik ik wakker van kleine Lizzy die ineens begint te huilen. Na een flesje geef ik haar een aai over haar bol. Oei, bloedheet!! De thermometer komt tot 39.4. Ik geef haar een zetpil, doe haar een koelere slaapzak aan en leg haar weer in bed. Ze slaapt weer verder tot 8.30u.Gelukkig is ze wel gewoon vrolijk.
Aan het ontbijt krijgt ze van grote zus Lone een broodje smeerworst. We kunnen wel gewoon naar het zwembad denken we. We gaan naar Riuland, daar kan Lone lekker ravotten. 
Lizzy voelt weer warm aan. Misschien breng het zwembad een beetje verkoeling, maar daar heeft ze het toch niet zo naar haar zin. Ze wil het allerliefste knuffelen en slapen. Arm wijffie. 
Lone en ik spelen met een bal en gaan elkaar achterna in het zwembad. Het is een top dag vandaag om te zwemmen. Lekker warm!
Tijdens de lunch lees ik een appje van Ilona. Het gaat over gestrande toeristen op Boa Vista vanwege een hardnekkige zandstorm. “Zijn jullie ok?” 
Wij zijn zeker ok. Het is de mooiste dag sinds we hier zijn. Geen zandstorm te bekennen. Het is de laatste dagen wel heiig geweest, ja. En we zagen inderdaad gisteren bij de receptie dat er vluchten gecanceld zijn. Maar dat het nu in de Telegraaf op de voorpagina staat is wel heel serieus. Als we wat meer onderzoek doen, komen we erachter dat er sinds Eerste Kerstdag al geen vliegtuig meer stijgt of landt. Jemig hé. Wat erg! De stofwolk die er hangt waardoor er geen vliegverkeer mogelijk is, komt vanaf de Sahara. Omdat er op dit moment heel weinig wind staat, gaat de wolk niet weg en zolang zitten we vast. 
De geschiedenis herhaalt zich: Lizzy heeft zo te zien de waterpokken. Er zit er een op haar handje. Met een blaasje erop. Lone had dit toen we op Kefalonia zaten 5,5 jaar geleden. Daar was ze aardig ziek van. Lizzy slaapt veel. Hoop zo dat het meevalt. Bastiaan en Lone zitten samen te drinken aan de zwembad bar als Lizzy en ik lekker liggen te chillen. Een groepje Engelsen zit verderop waarvan “de moeder” een paar biertjes te veel op heeft. Ze swingt en zingt keihard met de muziek mee. Nu nog een tand eruit en een bezem en ze vliegt zo weg. Mensen kijken is zo lachen, vooral als ze zichzelf zo enorm voor schut zetten. Lone is moe geworden van al het zwemmen vandaag en valt lekker tegen me aan op het strandbedje in slaap. M’n grootste lekkere wijffie.
Vanavond staat het Italiaans restaurant op het programma. Het ziet er mooi nieuw uit en dat is het ook horen we van de mensen die naast ons zitten. Zij komen hier al voor het vijfde jaar en vorig jaar was dit restaurant er nog niet. Het eten is weer top. Pasta’s, pizza’s, carpaccio, caprese, lekkere desserts. Hier willen we nog wel een keer heen.
Na het eten gaan we weer naar de kinderdisco. Lone heeft de smaak te pakken! 
Op weg naar het huisje zien welke de Nederlandse mensen die bij ons ook de heenweg in het vliegtuig zaten. Ze zouden eigenlijk morgen vertrekken, maar dat kan niet denken we. “Zijn jullie gestrand?” vraagt Bas. De man zegt inderdaad dat alle vluchten morgen zijn gecancelled. Ze hopen voor het weekend thuis te zijn. Maar een dagje extra vinden ze niet erg. We hopen met ze mee, dan komt het voor ons ook goed.
In het huisje gaan de meisjes lekker slapen. Ze zijn op. 

Donderdag 29-12
Bas begint de dag met een reservering en daarna een loopje. Als hij terug komt zegt hij dat er helemaal geen rij was voor de reserveringen van de restaurants. Er komen ook geen nieuwe mensen bij en veel van degenen die hier zijn, wachten tot ze naar huis kunnen dus die reserveren ook niet.
Lone is een beetje sip. Ze heeft een beetje last van heimwee. Dat kan gebeuren en is niet leuk. We vertellen haar wat voor leuke dingen we hier kunnen doen en dat ze thuis gewoon weer naar school zou gaan. Dan beseft ze een beetje dat het hier toch wel leuker is. We bellen ook nog even met oma. Als ze haar eerste plons in het zwembad heeft genomen, staat er alweer een big smile op haar gezicht. Gelukkig. Kind blij, papa en mama blij.
Lizzy’s pokjes zijn wel wat heviger geworden, maar echt last heeft ze er nog steeds niet van. En zijn enkele blaasjes en de rest lijkt meer op eczeem dan op waterpokken. Hopelijk blijft het hierbij. Ze gaat samen met Lone van de glijbaan. Ze hebben de grootste lol samen. Echt slapen komt er vandaag niet van. Er gebeuren toch veel te leuke dingen! Zonde om te slapen, denkt Lizzy.
We zijn wat vroeger klaar dan anders dus voor het eten drinken we nog een cocktail bij de bar op het plein. Lone pina colada en papa daiquiri. Mama gewoon een wijntje en Lizzy neemt de watermeloen die op het glas zat geprikt.
We eten vanavond  bij “ons” restaurant en daarna gaan we natuurlijk weer dansen. 
De kindjes worden op het laatst in een treintje meegenomen naar het grote podium. Daar is een tombola voor het goede doel en het is de bedoeling dat de kindjes de lootjes trekken waar de prijzen op vallen. Lone durft ook. Als ze eenmaal aan de beurt is, is ze wel verlegen. Ze durft nog net haar naam te zeggen, maar het nummertje opnoemen in het Engels is haar iets te moeilijk. Wij zijn evengoed beretrots!
Het lichtje is uit bij Lone en ze wil graag slapen. Oudejaarsavond moeten we maar even gaan slapen van tevoren. Anders redden we het nooit tot 12 uur! 

Vrijdag 30-12
Het plan voor vandaag is om na het ontbijt naar het strand te gaan. Het is een mooie dag, dat zie je meteen. Blauw zonder hei of stof of wolkjes. Er lopen ook weer mensen met koffers. De stofwolk boven het vliegveld is dus waarschijnlijk weg. Dat geeft goede hoop dat wij zelf ook gewoon kunnen vertrekken dinsdag.
Maar nu moeten we daar nog niet aan denken; we hebben nog vier mooie dagen voor de boeg!
De golven zijn redelijk wild, ze slaan heel laat om. Niet te ver erin dus weer.
Lizzy slaapt meteen als een blok, vader en Lone gaan kastelen bouwen en gaten graven, dus moeders gaat gestrekt in de zon. Heerlijk! Ook met z’n drieën in de branding staan en wachten op een grote golf is leuk! Lone vindt dat zo spannend, prachtig.
Als Lizzy wakker wordt, mag ook zij even in de branding zitten. Ze wordt niet vrolijk van dat koude zeewater over haar beentjes, dus ik til haar snel weer op! Dat vindt ze wél leuk, kijkend naar haar grote zus en papa.

IMG 1587



We gaan vandaag eens lunchen bij het grote buffet, kijken of ze daar meer hebben dan hamburger en tosti. Dat klopt inderdaad. Het is ook niet zo druk omdat er veel mensen weg zijn gegaan.
Op de terugweg lopen Lone, Lizzy en ik langs de bikini winkel (Bas gaat plassen) en ik weet er een te scoren hoor! Eigenlijk ging ik voor slippers, de mijne zijn net stuk gegaan op het strand. Maar een bikini is ook leuk!
Omdat we gisteren geen prijs hadden bij de tombola, heb ik Lone een armbandje beloofd. Ze kiest een mooie uit met gekleurde kraaltjes in Afrikaanse stijl. En van dezelfde kraaltjes ook nog een ketting erbij, vooruit. 
Op weg naar het zwembad! Daar heeft Bas inmiddels al twee daiquiri strawberry op, zijn favoriet. 
Samen met Lone gaat hij het zwembad in. Er start een waar watergevecht. De een rent de ander achterna met een waterpistool. Lachen.
Tot vrij laat zitten we bij het zwembad. Het is ook nog zo lekker en rustig. Al zijn er ook wel nieuwe mensen gekomen vandaag. Ze lopen in de rondte het park te verkennen.
Bij thuiskomst zien we twee briefjes liggen: of we de receptie willen bellen of bezoeken. Ok. Eenmaal aan de telefoon krijgen we te horen dat het Afrikaanse restaurant waar we vanavond hadden gereserveerd, niet open gaat omdat het te rustig is. We kunnen wel naar de Kaapverdiaanse of de Italiaanse alleen dan moeten we wel komen reserveren aan de balie. Dus Bastiaan gaat even. Als hij terug komt is het niet gelukt. Er was alleen plek om half negen of om negen uur. Dat is voor ons te laat met die twee meiden. Onze eerste reservering was om zeven uur. Dus dan wordt het het grote buffet.
Na het eten zijn we nog net op tijd voor de kinderdisco. Lone doet weer leuk mee. Na afloop deelt meneer de clown altijd ballonnen uit. Lone regelt er heel lief ook een voor haar zusje. Lizzy vindt ballonnen heel bijzondere dingen.
Als we een cocktail hebben genomen gaan we op een geheime missie. Lone heeft het er al de hele avond over: we gaan een kokosnoot pikken voor thuis. We hadden er al eerder eentje, een kleintje, maar die is gevallen en daardoor zit er een barst in. Dus we moeten een nieuwe en het liefst een die rijp is en die we kunnen laten zien in de kring op school. De rijpste hangen in de boom bij Riuland, hadden we al gezien. Dus daar sluipen we heen. Bastiaan heeft een mes mee gepikt bij het buffet. Lone schijnt bij met het lampje. En ja hoor, na een tijdje snijden is de noot los. En groot! Precies goed voor thuis. Missie geslaagd. Lone is blij en trots! We verstoppen ‘m in een laadje in de kamer zodat de schoonmaak mevrouw ‘m niet ziet. Zo, dat was een spannende afsluiting van de dag! Nu lekker slapen.

Zaterdag 31-12 Oudjaarsdag
Terwijl ik dit begin te schrijven, komen Bas en Lone op me af. Ze hadden al de hele tijd een geheim samen en dat was blijkbaar mama in het zwembad gooien. Dus er is geen ontkomen meer aan! Daar ga ik! Gelukkig blijven mijn krullen bespaard. Lone en ik spelen nog een hele tijd samen in het zwembad. Ik ben krokodil!
Het is echt te merken dat het rustiger is. Ons ontbijt restaurantje was vanmorgen ook voor het eerst gesloten. Al het personeel is waarschijnlijk nodig voor de voorbereidingen voor het diner vanavond. We zijn benieuwd hoe mooi het er vanavond weer uit gaat zien!
Lizzy heeft er weer een paar pokjes bij op haar handje. Het is nog niet over dus. Ze doorstaat het kranig! Als het voor dinsdag niet minder is geworden, dan mogen we officieel niet eens terug vliegen zonder medische verklaring dat het niet meer besmettelijk is, lees ik net op internet. Fingers crossed. 
We blijven de hele dag lekker bij het zwembad. Na de lunch doe ik mee met een lesje aquajoggen. Heel leuk!

IMG 1761



Achter onze bedjes in een struik, “woont” een zwart poesje. Hij is heel lief en aanhankelijk. Eerst gaat ie tegen Lizzy aan liggen. Dat vindt ze wel wat. Ze aait ‘m op haar manier, soms grijpt ze ‘m wat ruw in z’n nek. Hij vindt ’t niet erg en blijft gewoon liggen. Haar eerste keer dat ze een poesje aait, schattig. Even later zit Lone op het bedje Mario te spelen en hup, nu springt ie naast haar. Lone vindt ’t ook leuk en blijft muisstil zitten zodat poes er niet af springt. Even later krijgt ze een restje melk van Lizzy. Dat gaat er wel in.

IMG 1771



Om kwart over zes begint het oudjaars diner, dus we gaan op tijd naar de kamer om ons netjes aan te kleden.
Het ziet er weer even mooi en verzorgd uit als met Kerst. Lizzy is in slaap gevallen dus we laten haar even lekker liggen in de buggy, de avond is nog lang.
Ik zit tegen Bas te geinen over wat ik hem zou moeten geven als ik hem ten huwelijk zou vragen, omdat hij niet van sieraden voor mannen houdt. Dus hij zegt: “Denk je dat het zo lang gaat duren dat jij míj zou vragen dan? Ik heb toevallig een doosje in m’n zak.” Dus ik zeg: “Nee, niet hier in die buffetzaal hoor Bas!” en ik voel op z’n broekzak in de veronderstelling dat hij zit te bluffen. Maar ik voel wel een klein vierkant doosje zitten, dus ik krijg het Spaans benauwd. Tegelijkertijd springen de tranen in m’n ogen. “Wat is dat? Nee toch Bas echt?!?!” Hij duwt m’n hand weg en begint keihard te lachen. Dan haalt hij het doosje uit zijn zak en…. Is het de batterij van zijn camera. Ik heb het niet meer! “Sukkel ik schrok me dood !!!” Bas ligt hélemaal dubbel. “Wat hou ik toch van je.” zegt ie. Pestkop.
Als bijna iedereen aan het dessert zit, komt al het personeel weer uit de keuken om een ronde te maken door de zaal. Ze krijgen weer een dik verdienende staande ovatie. 
Ik maak Lizzy wakker, anders heeft ze niks te eten. De bediening is namelijk alweer druk bezig met de voorbereidingen voor de tweede shift die om 20.30u begint. Ze krijgt spaghetti en kiwi toe.
We zijn mooi op tijd klaar voor de minidisco. Het is net begonnen bij het grote podium. Overal hangen ballonnen in het zwart / wit / goud voor het Oud en Nieuw feest wat hierna begint. Ook na de minidisco dansen de kinderen vrolijk verder. Er begint een leuk trio te zingen. Er komen steeds meer mensen de dansvloer op. Om 22 uur is het nieuwjaar in Nederland. Ik probeer m’n moeder te bellen. Ik krijg haar te pakken maar de verbinding is slecht. Maar ’t lukt om gelukkig Nieuwjaar te wensen! Wij moeten nog twee uur wachten. Dat is wel gek. Lone is inmiddels op een stoel gaan zitten met de iPad, maar haar ogen vallen dicht. Ik zet twee rieten stoelen tegen elkaar aan zodat het een soort bedje wordt. Ze is meteen weg. Lizzy sliep ook al in de wagen. Watjes die kinderen van ons, haha! Bas en ik feesten door. Het zang trio maakt plaats voor een DJ. Hij draait een beetje “onze” muziek uit de Four Roses tijd. Zelfs die Bas doet de voetjes van de vloer. Lachen. Hij haalt de drankjes. Ik vraag elke keer om water maar op de een of andere manier komt die bestelling moeilijk door. Steeds krijg ik een glas cava in m’n hand geduwd. 
Er worden aan iedereen tassen uitgedeeld met versieringen erin: maskers, toeters, Hawaii kettingen, clowns neuzen, gekke brillen, samba ballen, ballonnen. Alle mensen versieren zichzelf. Wij doen natuurlijk mee. Het ziet er top uit alle die met z’n allen bij elkaar, haha!
Ik probeer Lone wakker te maken om te zeggen dat het bijna twaalf uur is en of ze mee wil feesten. Nee, geen succes. Ze slaapt verder. Dan is het zover! Twaalf uur!! De confetti knalt door de zaal! Bas en ik geven elkaar een dikke kus en wensen elkaar gelukkig Nieuwjaar.
Dan lopen we naar de kindjes. Lone ligt met haar handen op haar oren te huilen. Ach gossie. Het feest is denk ik afgelopen voor ons. Jammer maar niets aan te doen. We gaan haar en Lizzy snel in bed leggen. 
Happy new year voor iedereen!!!

Zondag 1 januari Nieuwjaarsdag
Op een flesje na rond een uur of half zeven, slaapt de familie Gaillard / Hoveling tot half negen uit. Netjes toch? En dat ondanks die vervelende hoestbuien die ik sinds deze vakantie elke ochtend heb. Ze hebben er allemaal doorheen geslapen. 
We hebben een tas met versieringen bewaard voor Lone. Die wil ze, net als de kokosnoot, ook graag laten zien in de kring. Van Riu Hotels hebben we ook een cadeautje gekregen met de beste wensen erbij ; twee mooie pennen. Aardig hoor!
Na het ontbijt gaan we naar het strand voor de traditionele nieuwjaarsduik. 
Daarna gaan Bas en Lone op ‘rotsjesjacht’. Dat hebben ze overgehouden aan de vakantie in Frankrijk: over de rotsen lopen op zoek naar diertjes en schelpjes. Het is alleen best een eindje lopen naar de rotsen, dus Bas heeft Lone de halve tocht op zijn nek.
Lizzy slaapt de hele tijd bij mij op het strand. Even inhalen. Haar pokjes zijn een stuk minder sinds gisteren. Gelukkig!
Als de familie even later weer herenigd is, zoeken we de branding nog een keer op. Het blijft toch aantrekken, die golven! Bas gaat het gevecht aan, maar wint nooit. Hij gaat een paar keer flink kopje onder. “Maar”, zegt Lone “Papa is sterk!”
Samen graven we Lizzy in. De dames gieren het uit.
We zijn zo druk dat we de tijd helemaal vergeten en daardoor bijna te laat zijn voor de lunch. Tijdens het eten bellen we met de oma’s om ze een gelukkig Nieuwjaar te wensen.
We vervolgen de dag bij het zwembad. Met natuurlijk een daiquiri, een chocomel en een sangria. Als ik Lone op een gegeven moment onverwacht een duwtje geef, ben ik de pineut. Bas wacht me op en gooit me er met kleding en al erin. Dan gaat Lone achter Bas aan en ook hij gaat erin. Hij had zijn shirt wel uitgetrokken, maar Lone gooit ’t shirt er gewoon ook in. En Lizzy? Yep! Met jurk en al! Wat hebben we gelachen!!
Gauw douchen en op naar de Italiaan. Lizzy schreeuwt door de hele zaak heen, zo’n trek heeft ze. Lone eet ook weer super goed! Het eten is lekker, wat alleen jammer is, is dat de desserts van gisteren zijn van het Nieuwjaars diner. Niet meer zo lekker… Daarvoor zijn we teveel verwend geraakt hier.
Bij de minidisco is een nieuwe clown die het lang niet zo leuk doet als “die andere lieve”. Na een kwartier houdt ze (de clown) het al voor gezien. 
Dan maar cocktails drinken aan de bar! Ondertussen probeer ik Lone’s vlechtjes eruit te halen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En haar haar komt er ook niet al te best uit. Het lukt voor de helft, morgen de rest. Lizzy vindt het veel te gezellig met alle aandacht die ze van iedereen krijgt, dus slapen ho maar. Bas loopt wel drie rondjes met haar, maar zonder succes. Ook doet hij dat voor zijn eigen bestwil: hij wisselt van bar omdat meneer vindt dat de dichtstbijzijnde bar te weinig rum in zijn daiquiri doet, haha!
We maken het hier steeds later. Rond elven liggen we op bed. Een uur in NL.
Dat wordt lastig straks om weer te wennen!

Maandag 2 januari 
De laatste volle dag hier in het hotel is aangebroken. De hemel is mooi helder blauw. Na het ontbijt gaat we dan ook snel naar het zwembad. Nog even dat kleurtje bijwerken. Ik sla de aquajogles even over vanmiddag, heb alleen maar zin om lui te zijn en te zwemmen met de meiden. Lizzy in de band en Lone die haar voortduwt. Ik zal het missen. 
Bastiaan begint al vroeg aan het bier. En na de lunch een daiquiri natuurlijk. Nu we bijna weg gaan, heeft hij het helemaal door: hij bestelt twee daiquiri’s en een los glaasje rum. En dat verdeelt hij dan over die twee glazen, haha! Dus als je zo drie rondjes haalt, dan tikt dat wel aan. 
Aan het einde van de middag gaan we weer helemaal los in het zwembad. We moeten papa erin gooien van Lone, dat vindt ze het allermooiste. Dus dat doen we natuurlijk. Maar papa sleurt ons mee het bad in. En dat wel een keer of tien. Alle handdoeken belanden ook in het water, want niemand mag zich afdrogen. Hahaha. En Bastiaan vindt alles mooi en prachtig met al zijn daiquiritjes achter z’n kiezen. Hij begint te hikken, dat is het signaal dat er genoeg in zit!
We lopen, nat en zonder handdoeken, want die moesten we inleveren, richting de kamer om te douchen. Dan zien we ineens onze poezenvrienden. Die moeten we nog even gedag zeggen. Lone vraagt of we nog een restje melk van Lizzy hebben en of we dat mogen geven. Dat hebben we. Ze gooit een klein beetje melk op de grond en alle drie de zwarte poezen beginnen er aan te likken. 
Bas zet zijn zwarte camera tas op de grond en begint foto’s te maken van het leuke tafereel. Dan loopt een van de poesjes naar zijn tas en begint er aan te snuffelen. Ik zeg nog: “Kijk Bas hij vindt je tas mooi!” Maar wat er dan gebeurt. De poes gaat met z’n kont naar de tas toe zitten en begint te pissen. In zie het gebeuren. “Baaaasss!!!! hij pist tegen je….” Meer kan ik niet uitbrengen. Ik kom niet meer bij. Het is zo vies maar ook zo hilarisch tegelijk. Bas reageert ook veel te laat met z’n aangeschoten hoofd, dus de poes is klaar en loopt weg. “Hoveling jij ziet het gebeuren en je doet niks!!!” Ik had er letterlijk geen kracht voor door de slappe lach. Ok.. En door.

IMG 1609

IMG 1618
Na het douchen mogen we voor de laatste keer van het buffet genieten en van het “tjoetjoeha feest” zoals Lone het noemt. Daarna lopen we langzaam terug naar de kamer om te beginnen met pakken. Lone kijkt al lopend naar de sterrenhemel en zegt: “Jullie papa’s zijn daarboven en ze zouden zeggen: “Dat hebben jullie goed gedaan jommes!” Toch mama?!” We hadden haar eerder deze week verteld dat onze papa’s sterretjes zijn en altijd naar ons kijken, waar we ook zijn en dat ze zouden vinden dat we het goed hebben gedaan. Dat heeft ze dus heel goed onthouden. Poepie. Oh ja en “jommes” betekent jongens.
De meisjes gaan naar bed en snel daarna heb ik al een koffertje gepakt. Inpakken voor de terugreis is toch wel relaxter. Je hoeft niet na te denken, alleen maar erin te proppen. Morgen de rest, weltrusten.

Dinsdag 3 januari 
Tegen achten worden we wakker na een onrustige nacht. Het was heet, er zat een vervelende mug en Bas lag te snurken. En je hebt ook in je hoofd dat je morgen weggaat. 
Bij het ontbijt nemen we wat extra broodjes en fruit mee voor onderweg. Dat scheelt weer een kapitaal in het vliegtuig. 
Laatste keer buffet, snif..
Koffer twee en drie zijn ook redelijk snel gevuld. Rond elven verlaten we onze kamer. Het is weer net zo’n prachtige dag als gisteren en we zien iedereen lopen in badkleding. En wij lopen met broeken met lange pijpen en zware koffers. Bah.
Wat hebben we het heerlijk gehad hier zeg. 
Een half uurtje later dan gepland worden we opgehaald met de bus. Ze waren ons ‘even’ vergeten vanwege een andere vlucht die gecanceld was. Dag Riu Touareg! Bedankt voor de leuke vakantie! Gelukkig komen we – na een wederom bumpy ride- op tijd aan op het kleine vliegveldje. 
Het vliegtuig waar we in gaan komt net uit Nederland gevlogen en zit nog halfvol met mensen. Zij gaan naar Sal, het eiland naast Boa Vista. Daar hebben wij dus een tussenlanding. De vlucht ernaartoe duurt maar 12 minuten! We moeten zelf ook uitstappen, want het vliegtuig wordt schoongemaakt en getankt. 
40 minuten later begint de echte reis! Het vliegtuig zit niet vol, dus Bastiaan zit schuin achter Lone, Lizzy en mij, zodat Lizzy een eigen stoel heeft. Ze slaapt vrij snel. Lone’tje speelt iPad en gaat dan ook pitten. Bas ligt heerlijk uitgestrekt over drie stoelen, de bofkont. En ik typ dit verhaal. Het was een geweldige vakantie! Voor het eerst in ons leven hebben we Kerst en Oud en Nieuw gevierd in de zon. Het was mij een waar genoegen, lieve Bas, Lone en Lizzy! En nu dan maar weer de Hollandse kou in. Vijf graden zegt de piloot net. Brrrr.

Lone 6 jaar!

Lone is twee weken geleden 6 geworden. Wat een mijlpaal. Wij hebben gewoon een grote dochter van 6! Ik herinner me als de dag van gisteren dat we met haar uit het ziekenhuis kwamen in de koude nacht van 29 op 30 januari. We zetten de Maxicosi met ons kleine popje Lone op de bank, keken elkaar en dachten: En wat moeten we nu doen?

Dat is dus 6 jaar geleden. Wauw. En wat is er het afgelopen jaar ook weer veel gebeurd in haar leventje. Om te beginnen: een kleine maand na haar vijfde verjaardag is ze de grote zus geworden van Lizzy. Midden in de nacht werd ze door oma Ine wakker gemaakt om mee te gaan naar het ziekenhuis. Ze nam het speciaal door haar uitgekozen pandabeertje mee, het eerste cadeautje voor haar nieuwe zusje. Wat was het een onbeschrijfelijk mooi moment om Lone en Lizzy voor het eerst in hun leven kennis te laten maken met voorzichtige knuffels en kusjes. Zo trots als een pauw liet ze haar zusje een paar dagen later zien aan de kindjes in de klas en trakteerde ze op beschuit met muisjes.

Vanaf dat moment raakte Lone langzaam gewend aan haar nieuwe leven met een zusje erbij. Als grote zus hielp ze graag met badderen en luiertjes verschonen. Maar ze wilde vooral vaak knuffelen met Lizzy op schoot. Heerlijk voor de televisie met Lizzy warm tegen zich aan. Later in het jaar werd Lizzy natuurlijk wat groter en wilde ze niet meer stil blijven zitten op schoot. Nu spelen de dames samen met de duplo blokjes, of gaan ze gezellig samen in bad of onder de douche.

Naast knuffelen, mocht ze haar zusje ook graag plagen het afgelopen jaar. Papa en mama hielden het goed in de gaten als Lone haar zogenaamde ‘plaag lachje’ kreeg. Dan zeiden we: “ Wacht maar totdat Lizzy oud genoeg is om terug te plagen!“

Aan het begin van het nieuwe schooljaar hoorden we van de juffen dat Lone wel wat meer zou mogen oefenen met tellen en het herkennen van de getallen 1 tot en met 20. Gelukkig waren we de tijdens de vakantie in Frankrijk al begonnen met Ganzenborden en zijn we gaan oefenen met getallen op kaartjes. Dus het tellen gaat stukje bij beetje beter.

Naast Ganzenborden hebben we ook vaak Mens erger je niet gespeeld. Lone is er inmiddels een kei in. Als medespeler moet je wel goed opletten, want als je even niet kijkt, zou Lone zomaar eens een beetje kunnen valsspelen. Verliezen is namelijk een drama. Dan wordt ze boos! Haha.

Thuis hebben we de WII van zolder gehaald. Dus sindsdien wordt er door Lone en papa fanatiek Mario gespeeld. Je zou ze soms eens moeten horen tegen elkaar. Maar als ze dan een level winnen, zijn ze weer de beste vrienden.

Lone is ook nog steeds dol op iPad’ en. Het is voor haar een moment van rust na een drukke schooldag. De oude iPad van papa is stuk gegaan, maar gelukkig heeft ze voor haar zesde verjaardag een nieuwe gekregen. Helemaal voor zichzelf. Ze is er heel blij mee en zuinig op natuurlijk.

Het bleef steeds een beetje hangen op de borstcrawl, maar na veel oefenen met juf Carla mocht Lone afgelopen 4 februari afzwemmen voor haar A diploma! Dit onder het toeziend oog van een trots publiek bestaande uit de opa’s en oma’s, papa, mama en Lizzy. Met “Eye of the Tiger“ knallend uit de zwembadspeakers kwam ze op, klaarde de klus en na afloop showde ze trots haar diploma met “Happy” swingend op de achtergrond. Nog een mijlpaal. Als beloning heeft Lone nu echte gaatjes in haar oren gekregen van papa en mama. Goed gedaan lieve Lone! En nu op naar B met meester Kasper.

Lone heeft al 4 tanden eruit. De twee ondertanden gingen eerst, later de (voor de kijkers) rechter boventand en nu is ook linksboven eruit. Een enorm fietsenrek dus. “Hoe oud ben je geworden Lone?” “Zsssssssessssss”

Het afgelopen jaar is Lone twee keer op vakantie geweest. In de zomervakantie met de camper naar Frankrijk en in de kerstvakantie naar Boa Vista, een van de Kaap Verdische eilanden. Beide keren waren een feest! In de camper had ze haar eigen hutje waar ze sliep, heel knus. Elke keer naar een andere plek rijden vond ze leuk! Vooral als er op de nieuwe camping een zwembad was. Kaap Verdië was ook een topvakantie. Voor het eerst vierde Lone Kerst en Oud en Nieuw in het zonnetje. Overdag sprong ze het liefst in het zwembad of samen met papa in de zee. En ‘s avonds gingen de voetjes van de vloer in de kinderdisco onder het genot van een cocktailtje. Toen het een keer donker was, heeft ze samen met papa een kokosnoot van een boom gepikt en stiekem mee naar huis genomen. Wat een avontuur was dat!

Naast de leuke vakanties is Lone ook nog twee keer naar Centerparcs geweest. Een keer met papa, mama en Lizzy. Toen kwam vriendin Elin ook nog een dagje zwemmen samen met Ilona, Adse en Hugo. En de tweede keer een heel weekend lang met vriendin Evi en Tamara en Mike. Toen hebben we ook een bezoekje gebracht aan Plopsa.

Britt was en is Lone’s beste schoolvriendin. Het liefst speelden ze zo vaak mogelijk met elkaar na schooltijd. Ze verkleedden zich, of keken op de iPad. Lone speelde ook weer graag met buurmeisjes Julie en Evi. Vadertje en moedertje, of bij mooi weer waren ze natuurlijk buiten te vinden. Naast de vriendinnen hierboven speelde Lone het afgelopen jaar ook graag met (kleine) Evi, Pien, Elin, Laura, Dagmar, Timo en Xavi. Voor hem heeft Lone een speciaal plekje in haar hart. Ze is namelijk wel een beetje verliefd op Xavi. Hij is dan ook op haar partijtje geweest, net als de andere kindjes hierboven genoemd. We zijn met z’n allen gezellig naar Monkey Town geweest. Het was een topfeest!

Oma Anke en oma Ine pasten nog steeds met veel plezier elke week een dag op Lone en Lizzy. Met oma Ine werden er weer veel mooie taarten gemaakt. En in de schoolvakanties is Lone vaak een dagje op stap geweest met oma Ine en opa Dick, meestal samen met Sara en Lisa. Ze zijn onder andere naar het Spoorwegmuseum geweest, naar Beeld en geluid en het NEMO. Wat een feest. Lone vond het ook heel leuk om af en toe een nachtje naar oma Anke en opa Bert te gaan. Ze mocht dan het hele huis overhoop halen van oma. En vechten met opa Bert over wie er in de grote stoel mocht zitten. Ook ging oma weer mee naar zwemles en nam altijd iets lekkers mee voor na afloop.

Heeft Lone afgelopen jaar ook nog wel tijd gehad om leuke dingen met papa en mama te doen? Jazeker! Papa en Lone zijn in de herfstvakantie samen naar Legoworld geweest. En eerder het jaar met papa’s werk naar de Efteling. Ook gingen ze wel eens samen zwemmen. Vroeger hield Lone nog wel van een boswandeling, alleen die tijd is -helaas voor papa- voorbij. Lone vond dat de laatste keer véél te ver lopen. Ook is ze met papa, mama en Lizzy naar de Julianatoren geweest en naar meerdere dierentuinen. En laatst nog naar de kinderboerderij.

Sinterklaas is ook dit jaar weer langs geweest met zijn Pieten. Hij kwam even controleren of Lone zich wel aan de afspraken van vorig jaar had gehouden. Dat had ze gelukkig. Daarom heeft de Sint haar enorm verwend met mooie cadeaus, met als klap op de vuurpijl een mooi poppenhuis voor Anna en Elsa en hun kindjes “Ania en Elsia”.

Lieve Lone, bezige bij! Wat ben je toch ineens groot en wijs geworden. Een echte stoere meid met een eigen mening. Je bent een dromer, heel creatief, een lekkere deugniet en soms wat ongeduldig. Maar je bent vooral ook heel lief, zorgzaam en mooi! Dit alles vormt je tot de unieke persoon, op wie ik zo enorm trots ben. Op naar de 7 jaar. Wat voor moois zal je het komende jaar weer te wachten staan!?

We sluiten het verhaal af met weer wat geweldige uitspraken:

“Ik wil ook een baby. Dan is papa opa en jij oma. Mama heb jij dan ook kort haar? Oma’s hebben dat.”

Kopkorn (= popcorn We krijgen het er niet uit.. )

Oma Anke vraagt aan Lone: “Wat vind je nou het allerleukste op school?” “Helemaal niks.”

“Het geeft niks uit mama.”

Lone wil graag speelgoed handboeien. Joyce: “Vraag maar aan Sinterklaas.” Lone: “Wanneer komt sinterklaas dan?” Joyce: “Over 150 dagen.” Lone: “Dan zijn we allang dood!!!”

Lone heeft een grote drol dus Joyce zegt: “Zo Lone!!” Lone: “Je kunt het niet geloven van je ogen hè mama!”

“Hé, wat kijk je mij aan?“

“Mama, stel je voor hé. Maakt mij het uit!!!”

(Tijdens Kerst) “Papa, als Lizzy nou Jezus zou heten was dat echt een gekke naam!”

Op Kaapverdië kijkt Lone omhoog naar de sterrenhemel en zegt: “Dat zijn jullie papa’s en ze zeggen dat jullie het goed gedaan hebben jommes (= jongens)!!”

“Oo mei kat!!!” (OMG)

LYSM,
mama

Lone 5 jaar

Hieperdepiep hoera! Vandaag is de grote dag: Lone is 5 jaar geworden!

Ze heeft weer wat beleefd hoor, het afgelopen jaar. Om te beginnen natuurlijk school. Eerst ging het soms wat moeizaam en vond ze het wel spannend met alle nieuwe kindjes om zich heen. Dan kon het voorkomen dat ze niet zo lief was tegen sommige kindjes. Dat hoorden papa en mama dan van de juffen. We hebben hier veel met Lone over gesproken en ze snapt nu ook dat dat niet leuk is. Dat ze beter lief kan zijn en samen kan spelen met de kindjes. Misschien was het onzekerheid, want inmiddels is ze helemaal gewend op school en heeft ze leuke vriendinnen. Met Britt, Laura en Emma gaat ze het meest om. Ze heeft ook al thuis met ze gespeeld. 

Op de naschoolse opvang vindt Lone het ook leuk. Ze gaat op maandag en dinsdagmiddag. Als het mooi weer is, speelt ze het liefst in de grote bijbehorende tuin. Deze tuin heeft zwart zand. Soms kan Lone dus meteen door naar boven en in bad als ze bij het Mirakel is geweest. Bij minder weer knutselt ze of is ze te vinden in de meidenkamer. Op dinsdag is vriendin en buurmeisje Evi er ook. De dames worden op die dag naar school gebracht door de Evi’s papa en aan het eind van de dag weer opgehaald door Bas of mij. Dat vinden ze reuze gezellig. 

Op woensdag wordt Lone opgehaald door oma Anke. De dames vermaken zich met knutselen, verven, cakejes bakken en films kijken. Sinds het nieuwe schooljaar gaan ze aan het einde van de middag samen naar zwemles. Lone vindt zwemmen leuk! Soms is juf Carla een beetje te streng geweest en heeft ze daarna even geen zin, maar als ze eenmaal weer in het water springt, is ze dat alweer vergeten. Wel heeft ze sinds een paar maanden oordoppen, omdat ze een paar keer een nare oorontsteking heeft gehad door het chloorwater. 

Op donderdag halen oma Ine en opa Dick haar op van school. Meestal wordt er dan ook wel een lekkere taart gebakken en versierd. En nog steeds eet Lone liever het beslag dan de taart zelf, snoepkontje. 

Op vrijdag, zaterdag en zondag is ze lekker samen met papa en mama. In deze weekenden en in de schoolvakanties verveelt Lone zich geen moment! Soms komt er een vriendin spelen, maar Lone vindt het ook  leuk om met papa te gaan zwemmen of te wandelen of fietsen op de hei. Ja, want fietsen kan ze sinds oktober ook als de beste, zonder zijwielen! Ineens had ze in de gaten hoe het moest. Geweldig! Ze heeft het geleerd op een wat kleinere fiets die van vriendin Elin was geweest. Nu ze het goed kan, heeft ze voor haar vijfde verjaardag een wat grotere meidenfiets van papa en mama gekregen. 

Verder is ze het afgelopen jaar ook naar de geitenboerderij geweest met opa Bert en oma Anke, naar Monkey Town met oma Ine en vriendin Julia, en met mooi weer naar het Baarns Bosbad. Verder is ze met papa en mama naar de Eemhof geweest en later met papa zelfs nog een keer. Hetzelfde geldt voor het Omniversum; eerst met papa en later met papa en mama samen nog een keer. Natuurlijk mogen we Spelekids niet vergeten met Elin en Hugo en de dierentuin met kleine Evi. Eigenlijk is kleine Evi niet klein, maar zo maakt ze onderscheid tussen Evi van Tamara en Mike en Evi het buurmeisje. Daarnaast is Lone ook nog naar de dierentuin en naar een indoor speeltuin geweest met kleine Kyan. Het hoogtepunt van het jaar was toch wel het bezoek aan “Mickeyland” in Parijs. Samen met alle opa’s en oma’s en papa en mama heeft Lone de tijd van haar leven gehad. Ze heeft Mickey zelfs persoonlijk de hand geschud! Wat een avontuur was dat!

Lone vindt het ook leuk om zich te verkleden. Ze heeft heel wat jurken verzameld het afgelopen jaar. Een Ariel jurk uit Disneyland en een Elsa jurk, en een aantal andere roze jurken. Ze voelt zich dan een echte prinses! Het leukst vindt ze het om zich samen te verkleden met de buurmeiden of vriendinnetjes. Ze zijn dan uren zoet. 

Het knutselen is ook nog steeds een hit: verven, kleuren, kleien, met de strijkkralen, noem maar op. Met trots laat ze zien wat voor mooie creaties ze weer heeft gemaakt.   

In oktober heeft Lone een nachtje bij vriendin Pien geslapen en in november was het andersom. De dames mochten hun schoentje zetten omdat de oude Sint weer in het land was. Het was een echte keet avond en -nacht.. ook tot groot plezier van papa en mama. Uiteindelijk hebben we de dames zelfs uit elkaar gehaald om nog een klein beetje rust te krijgen. 

Op pakjesavond stond de Goedheiligman zelf ineens voor Lone’s deur met twee van zijn Pietjes. Wat een verrassing! Iedereen stond in zijn grote boek. Lone kon in het begin alleen maar ja knikken en nee schudden als de Sint haar iets vroeg. Maar later ontdooide ze een beetje en durfde ze zelfs naast hem te gaan zitten. De Sint wist alles! Toch was ze wel lief geweest, want hij heeft haar flink verwend met mooie cadeaus en ze hoefde niet mee in de zak naar Spanje.

Als Lone een beetje lui is, kijkt ze het liefst een film. Als ze nog meer lui is, kijkt ze TV in papa- en mama’s bed met een appeltje erbij en een warme melk. De ultieme relax ochtend!

Afgelopen zomer is Lone met papa en mama op vakantie geweest naar Frankrijk met de auto. Daar heeft ze genoten van de enorme glijbanen op de camping, de soms woeste zee en de frikandelletjes als avondeten. Toen we terug naar huis gingen vond ze dat gek genoeg toch niet jammer.  

Al met al een mooi jaar zo te lezen, wat we vorige week al hebben afgesloten met een mooi feestweekend: Zaterdag heeft Lone haar vijfde verjaardag thuis gevierd voor alle vrienden en familie en zondag is ze met negen vriendinnen naar de nieuwe film van Woezel en Pip geweest in de bioscoop. Het was een super weekend en ze is verwend met allemaal mooie cadeaus!

We moesten het feestweekend wel een beetje naar voren halen, want er staat nog een grote verrassing voor de deur: Lone wordt grote zus! Ze krijgt er over ongeveer twee weken een baby zusje bij! Ze vindt het heel spannend. Sinds ze weet dat ze grote zus wordt, vraagt ze wanneer de baby eindelijk komt. Daarom heeft papa voor haar een zogenaamde baby kalender gemaakt, met vakjes waarin ze elke avond voordat ze gaat slapen een kruisje zet. Op dit moment zijn er nog maar heel weinig vakjes over! Ze wil haar zusje aankleden, in bad doen, eten geven en vooral knuffelen zegt ze. 

Lieve Lone, net als vorig jaar, gaan er ook het komende jaar weer veel dingen veranderen. Ben je net gewend op school, krijg je er ineens een kleine zus bij! Je zult de aandacht van papa en mama met haar moeten gaan delen en dat zal misschien best wel eens lastig worden. Maar daar komen heel veel leuke dingen voor in de plaats! We weten zeker dat je als grote zus heel trots zult zijn op je zusje en heel lief zult zijn voor haar. En natuurlijk blijven we met jou net zulke leuke dingen doen als de afgelopen jaren. Papa en ik zijn super trots op jou en je bent onze grote meid voor altijd! Gefeliciteerd met je vijfde verjaardag lieffie.

Ok, nog een paar grappige uitspraken dan:

Lone leest een boekje. Papa vraagt: “Lone, waar gaat het boekje over?” Lone: “Over letters.”

Lone staat op de rand van het zwembad te klappertanden van de kou. Oma zegt: “Kom we gaan er uit want je hebt het koud.” Ze zegt: “Nee oma ik heb het niet koud, alleen mijn tandjes.”

Lone zit op het toilet achter me en ik sta me op te maken. “Mama, je hebt een haar in je kont!”

Mama snijdt een banaan een klein stukje in met een mesje zodat hij op school beter te pellen is. Als Lone het ziet zegt ze: “Mama, wil je dat nooit meer doen!!!”

Mama vraagt of Lone van die Speculoos koekjes mee naar school wil. “Oh ja, die vind ik verrukkelijk!”

“Lone wil je een melkie?” “Ja lekker, kom maar door!!”

Dikke kus mama