De maand juni stond voor ons in het teken van de verjaardagen van m’n moeder en schoonmoeder.
Anke werd op 22 juni 70 jaar en Ine werd op 11 juni 75 jaar!
Dat mochten we natuurlijk niet onopgemerkt voorbij laten gaan.
Zelf hadden ze al bedacht dat ze samen een feestje wilden geven om deze mooie leeftijden te vieren.
We maakten een gezamenlijke uitnodiging en deze ging in april op de bus naar alle gasten.
Bastiaan en ik wilden onze moeders graag een heel speciale belevenis cadeau geven.
Daarom namen we ze mee naar het enige 3-sterren restaurant van Nederland: De Librije.
Wij waren daar al samen geweest in 2022 voor mijn 40ste verjaardag, en we wisten zeker dat we onze moeders hier ook wel een heel groot plezier mee zouden doen.
Het eten is niet alleen heerlijk en wordt als een waar kunstwerk op je bord geserveerd, ook de hele sfeer eromheen is fantastisch. Je wordt van begin tot eind in de watten gelegd door het bedienend personeel. Het is een waar schouwspel hoe men “synchroon” iedere gast aan tafel een nieuw gerecht opdient.
Dus Bastiaan en ik waren er snel over uit dat we dit graag met onze moeders wilden delen. Maar.. het moest nog wel een verrassing blijven.
Al maanden van tevoren wisten we een tafel te bemachtigen voor woensdag 21 juni. Wij regelden oppas voor de meiden en brachten de opa’s op de hoogte van onze plannen.
Tot een week voor die tijd wisten de moeders zelf van niets. Totdat er een anonieme V.I.P. uitnodiging op de mat viel.
Mijn moeder werd gelijk helemaal nerveus. “Jij bent het hè Joyce, dat kan niet anders!” heb ik meerdere keren gehoord. Ik hield de lippen stijf op elkaar.
Ine daarentegen, zag de uitnodiging aan voor een reclamefolder. Deze belandde dan ook pardoes in de kliko.
Op een gegeven moment heb ik aan Dick gevraagd of de uitnodiging was aangekomen en hij had natuurlijk ook niets gezien.
Dus ik heb de kaart nogmaals laten afdrukken en Dick gevraagd of hij wilde opletten dat deze kaart niet hetzelfde lot beschoren zou zijn . Ditmaal werd de uitnodiging gelukkig wel serieus genomen.
Op woensdag 21 juni in de middag haalde ik mijn moeder op, en Bastiaan de zijne. Ze hadden inmiddels wel een klein vermoeden dat wij achter de verrassing zaten, maar absoluut nog niet wat er ging gebeuren.
Het was helemaal leuk toen ze alle twee met hun koffertje bij ons in de woonkamer stonden: “Huh, krijgen we dan allebei een verrassing!?” “Bastiaan, ga jij dan ook mee?!” Een hilarisch mooi moment.
We stapten in de auto richting Zwolle. Onderweg vroegen we de moeders of ze al een idee hadden waar we naartoe zouden gaan. Het duurde een tijdje en toen zei Ine bij afslag Zwolle: “De Librije!”
Toen we eenmaal in het hotel waren aangekomen, hebben we verteld dat Ine inderdaad gelijk had. Ze vonden het helemaal geweldig natuurlijk!!
We dronken nog wat op het terras van het hotel en liepen daarna richting onze bestemming voor vanavond.
We werden warm onthaald en naar onze tafel begeleid. Onze moeders kregen van Thérèse Boer een verjaardagskaart namens al het personeel. Ook Johnnie kwam aan onze tafel om te vertellen over de producten die we die avond op ons bord zouden krijgen. De rest van de avond is alleen te beschrijven in foto’s.
Wat hebben we genoten. En ook leuk om weer eens samen met onze moeders een avond op pad te zijn. Een belevenis die we niet meer gaan vergeten.
Op de terugweg van het restaurant naar het hotel was het na twaalven. “Hé ik ben jarig hoor!“ Mijn moedertje was nu echt 70!
Een paar dagen later, op zaterdag 24 juni was het gezamenlijke feest. In de kantine van Manege Laanhoeve in Nederhorst den Berg, van Priscilla, het nichtje van Bert. Een toplocatie.
’s Middags hadden de we boel al gezellig versierd. Daarna kwam neef Nico om zijn muziekinstallatie op te bouwen. Alle drankjes en hapjes werden geregeld door Priscilla en haar man.
Lone en Lizzy wilden graag meehelpen in de bediening. Let the party begin!
Rond acht uur druppelden de gasten allemaal binnen. Letterlijk druppelen, want het was een hele warme dag.
Maar de voetjes gingen evengoed van de vloer hoor! Ook deze avond was helemaal geslaagd. We hebben enorm gelachen en gezellig bijgekletst met iedereen.
Anke en Ine: op naar 75 en 80 jaar! Dan gaan we er weer zo’n feestmaand van maken.
We doen het dit jaar eens anders qua zomervakantie: geen all inclusive resorts, geen gehuurde villa’s of bungalows, geen pittoreske hotelletjes. Nee! Wij gaan kamperen! En wel met een camper. Begin dit jaar kwamen we op dit leuke idee. Bastiaan ging rondkijken wat de mogelijkheden waren vergeleken met onze wensen en we kwamen uit bij Camperverhuurbedrijf Weesp. Een bedrijf dat campers van particulieren verhuurt, zodat anderen er ook van kunnen genieten voor een betaalbare prijs. Toen Lizzy net was geboren zijn we al gaan kijken naar ‘onze’ camper. Een enorm bakbeest op wielen met twee tweepersoonsbedden, een eethoekje, een badkamertje/wc en een keukentje. Ja, die willen we wel! Wat een avontuur weer! En voor het eerst in ons leven gaan we op vakantie met z’n viertjes! Nog spannender.
Om 20.30 uur kunnen we ‘onze’ camper ophalen in Weesp. Voordat we dat doen, gaan we eerst lekker eten bij Ai Bamboe, bij ons op de hoek. We zijn er al een paar keer eerder geweest. Aanradertje. Als we klaar zijn, rijden we met de hele familie naar Weesp. De camper staat ons al op te wachten. Wat is hij toch mooi. En oh ja, groot! Er zijn nog meer mensen die een camper komen ophalen. We moeten even wachten en dan komt Siebren, de eigenaar van het verhuurbedrijf, ons uitleggen hoe alles in de camper werkt. En daar moeten we ons best wel even op concentreren. Lone is zo enthousiast dat we haar ondertussen wel een keer of 10 duidelijk moeten maken dat ze nog even rustig moet zijn. Lastig haha. Ook doet ze alvast even een plasje op de wc in de camper, maar ze vergeet aan het ‘doortrek hendeltje’ te trekken, waardoor Siebren het plasje zo op zijn handen krijgt als hij ons wil uitleggen hoe we de wc uit de camper moeten halen als we deze willen legen. Oeps! Gelukkig kan hij er om lachen. Als alles is uitgelegd, zetten we de meiden in de gordels op de achterbank. Siebren en zijn vrouw wensen ons een fijne vakantie. We kunnen! Ik rijd. OMG wat een bakbeest is dit! Twee en halve meter breed, bijne drie meter hoog en zeven meter lang. Het lijkt wel een stadsbus! Ik vind het eerlijk gezegd wel eng. De weg lijkt veel te smal, maar dat is natuurlijk niet zo. Ik ben gewend aan een Peugeot 107 en dit is drie keer zo breed, dat is gewoon even wennen… We waren van plan om de camper bij ons achter onder het hek door te rijden, zodat we ‘m morgen makkelijk op de parkeerplaats kunnen inruimen, maar eenmaal daar aangekomen durf ik met geen mogelijkheid die draai te maken. “Dat past nooit, dat doe ik niet hoor Bas!” Er is nog een optie; de camper voor het huis parkeren, bij de speeltuin. Dat is wel wat krapper, maar dan hoef ik in ieder geval geen moeilijke bochten te maken. Als ik daar kom aangereden staat Bastiaan al klaar. Hij vraagt de sleutel aan de buren om het hek open te maken. Ze komen er ook bij om het geheel te aanschouwen. Het is ook nogal wat, zo’n vrachtwagen voor je deur! Ik heb de breedte nog niet helemaal onder de knie, dus op een gegeven moment durf ik niet verder te rijden. Gelukkig hebben we buurman Thijs, die ook wel eens in een camper heeft gereden. Hij parkeert ‘m voor onze deur. Het gaat net allemaal. Maar hij staat. Morgen ook weer eruit… daar denk ik nu nog maar even niet aan. Eerst slapen.
Zaterdag 13 augustus
We staan op tijd op, want de camper moet eerst nog helemaal ingeladen worden voordat we kunnen gaan. En daar gaat wel wat tijd in zitten. In het achterste slaapkamertje hangen allemaal kleine kastjes boven het bed. Daar gaan alle kleren in. En wat spelletjes en beddengoed. In de kast tegenover de wc kan ook kleding ophangen worden en daar leg ik ook de hand- en theedoeken in. Dan zijn er nog kastjes boven de eethoek. Daar doen we eten en drinken in. En ook in het koelkastje natuurlijk en in het bovenste keukenkastje. Verder halen we wat keukenspullen eruit die we denken niet nodig te hebben. Dat is zonde van de ruimte. Zo, bijna klaar. Luiers: check! Ook belangrijk. Bert komt ons gedag zeggen en de camper nog even bewonderen. Een klein uurtje later is het zover. Alles zit erin. En wat we vergeten zijn, kopen we onderweg wel. We gaan! We zetten Lone en Lizzy op de achterbank. Bas blijft buiten om me te helpen uitrijden. De buurvrouw kijkt ook mee. Hoe meer ogen hoe beter. Het gaat allemaal goed, heel langzaam achteruit, draaien, nog een keer draaien en dan vooruit! We zwaaien de buren uit en ineens rijden we. Het gaat goed gelukkig. Op weg naar Bertrix, Luxemburg! Tegen het einde van de middag komen we aan op de eerste camping. We hebben wel een aantal stops gemaakt en het rijdt toch langzamer dan met een gewone auto, dus we hebben er wel een aantal uren over gedaan. Maar het rijden zelf is natuurlijk ook onderdeel van de vakantie. Dus dat is alleen maar leuk! Voordat we de camping op rijden, stoppen we bij een grote supermarkt om wat eten en andere spullen te kopen. We moeten zorgen dat we alles hebben, want als we eenmaal staan, kunnen we niet even makkelijk naar een winkel rijden natuurlijk. Als Bas ons heeft aangemeld bij de receptie, gaat de slagboon omhoog voor onze vrachtwagen. Het is mooi hier! Het zonnetje schijnt en gelijk bij de ingang zitten een groot zwembad, een speeltuin en een resaurant. Daar gaan we zometeen mooi even lekker zitten op het terras, maar eerst ons plekje zoeken. Het zal wel bijzonder zijn dat er een vrouw achter het stuur zit, want onderweg naar onze plek worden we zowat met open mond aangestaard door onze medevakantiegangers. Of ze vinden de camper gewoon heel mooi, kan ook. Of allebei. Zo, die staat! Bas sluit de elektriciteit aan op 220V, dan doet de koelkast het ook beter. We hebben een mooie plek, vlakbij een klimbos speciaal voor kinderen. Lone en Bas lopen er gelijk even heen terwijl ik de boodschappen opruim wat luchtigs aan trek. Even later lopen we naar het terras van het restaurant. De eerste avond gaan we niet koken hoor. Terwijl Lone lekker in de speeltuin aan het spelen is, proosten Bas en ik op het begin van de vakantie. We bestellen er wat te eten bij. Lizzy knaagt aan een stokbroodje. Ik vind dat nog een beetje eng, maar ze geniet er echt van. Lone heeft een patatje met frikandel en appelmoes besteld. Het laatste vindt Lizzy ook heel lekker.
Terug bij de camper heeft Lone gelijk een vriendinnetje gevonden: Nienke. Ze staat tegenover ons met haar familie. De meisjes spelen nog even samen met de Barbies. Dan is het tijd om naar bed te gaan. Lone slaapt voorin de camper. Haar ‘hutje’ hangt boven de chauffeursstoelen en moet naar beneden getrokken worden. Dan verschijnt er een heel knus tweepersoonsbed, te betreden met een trapje. Lone’s crib voor de komende weken. Ze vindt het geweldig. Lizzy slaapt naast mij, achterin de camper. We leggen haar alvast neer en drinken zelf nog een wijntje buiten. Dat hebben we mooi maar weer voor elkaar allemaal!
Zondag 14 augustus
Onze eerste nacht in de camper was leuk en knus. De meisjes hebben best goed geslapen. Soms gaf Lizzy een kreetje, maar na een paar slokjes borstvoeding sliep ze weer lekker verder. Bastiaan heeft een broodje gehaald bij de bakker en die eten we lekker buiten op. Ook smeer ik gelijk wat broodjes voor vanmiddag, bij het zwembad. Als Lizzy slaapt en ik de afwas aan het doen ben in de camper, gaan Bastiaan, Lone en Nienke naar het klimbos. De meisjes klauteren als volleerde acrobaten van boomstam naar boomstam over de kleine riviertjes. Bastiaan filmt de dames.
Dit vindt Lone echt helemaal geweldig. Jammer dat we morgen alweer vertrekken. Als ze weer terug zijn en als Lizzy wakker is, gaan we naar het zwembad. Nienke gaat wat anders doen met haar familie, dus we zien haar vanmiddag weer als we terug komen. Het is druk bij het zwembad! Omdat het zulk mooi weer is natuurlijk. Er zijn twee baden, een pierenbadje en een wat groter bad. De grotere heeft een klimmuur aan de zijkant, dat vindt Lone wel wat. Lizzy speelt op de grond bij de stoelen. Later gaat ze met haar grote zus in het pierenbadje, in de band. Ze vindt het wel een beetje koud, maar ook leuk! Aan het einde van de middag is er een watergevecht georganiseerd. Lone heeft haar Supersoaker gevuld en gaat de strijd aan. Bas gaat mee. De anderen hebben flessen water, dus Lone heeft ‘the power’! Ze spuit iedereen omver. Lizzy en ik kijken toe vanaf een afstandje. Ze is een beetje moe dus na een melkje leg ik haar in de buggy. Als het watergevecht is afgelopen, speelt Lone nog een tijdje in de speeltuin naast het zwembad. Dan gaan we naar de camper, want Bas wil nog een stukje fietsen. Lone is zo moe geworden, dat ze op het picknickkleed bij de camper in slaap dommelt. Heerlijk. Ik pureer voor Lizzy een lekker hapje met banaan en perzik. Ze smult ervan. Wat een lekker vrolijk meissie hebben we erbij gekregen. Als Bas terug is van zijn fietsavontuur door de Ardennen, gaan we met z’n allen douchen. Dat is wel een dingetje hoor. Ik kan niet elke dag mijn krullen in model brengen. Ik moet er aan wennen dat ik wat vaker een staart in zal hebben deze vakantie! Maar zo meteen kan ik gelukkig lekker föhnen, haha! Op 25 meter afstand ongeveer is de doucheruimte. Eigenlijk zijn dames en heren gescheiden, maar ik kan die twee meiden en mezelf niet alleen schoon en droogmaken in zo’n kleine ruimte, dus Bas gaat mee de vrouwen douche in. Als Lizzy schoon is, neemt Bas haar over om af te drogen en aan te kleden. Het is een beetje behelpen, maar het heeft ook wel weer wat: dit is kamperen! Vanavond hebben we pizza gehaald. Uhh nee, weer niet koken dus. Nienke ziet onze pizza’s en is zowat niet weg te slaan. Bas krijgt het niet voor elkaar om haar subtiel duidelijk te maken dat we even samen willen eten, zonder haar erbij. Ze blijft gewoon staan. “Ga maar even naar papa en mama schat, we roepen je als we klaar zijn”, zeg ik. Dan gaat ze. Bas is verbaasd, maar blij dat het mij wel lukt, haha. Na het eten speelt hij samen met alle buurkindjes en Lone een paar potjes Ganzenbord. Ik lag me rot, dat is niks voor hem, de leuke meneer uithangen met allemaal vreemde kindjes om hem heen. Des te leuker dus. Ik breng Lizzy alvast naar bed. Ze slaapt ineens op haar buik! Wat wordt ze toch alweer groot! Lone heeft zo’n plezier, haar houden we wat langer op. Ze heeft vanmiddag toch ook geslapen. Topdag!
Maandag 15 augustus
Vandaag vertrekken we alweer van deze leuke camping. We hebben alle campings van tevoren geboekt. Het voordeel is dan je dan nergens voor een dichte deur komt te staan. Het nadeel is dat je weggaat, terwijl je dat misschien nog helemaal niet wilt! Dat is in dit geval wel een beetje zo. Het is jammer dat Lone afscheid moet nemen van de leuke kindjes hier. Ze speelt nog even met Nienke in het klimbos, maar dan moeten de vriendinnetjes helaas afscheid nemen. Nienke was Lone’s eerste camping vriendin en andersom ook. Lief hè. Als we de luifel weer hebben ingeklapt, de elektriciteit losgekoppeld, de stoelen in het ‘schuurtje’ hebben gezet, de fietsen hebben vastgezet, alle kastjes op slot hebben gedaan en de dames in de riemen hebben gezet, zijn we klaar voor vertrek. Bastiaan kijkt of ik nergens tegenaan rijd. Het gaat goed. Hij stapt ook in. Lone zwaait naar Nienke. Dag lief vriendinnetje! De rit naar Gérard Mer gaat wederom prima. Het enige ‘probleem’ is dat ik het liefst zelf rijd. Bastiaan rijdt namelijk een stukje door de bergen, maar dan ben ik dus echt bang. Niet dat hij het niet goed doet, het ligt aan mij. De controle is weg hè. Ook lijkt het als bijrijder net alsof je veel te ver naar rechts rijdt. Dat komt door die enorme breedte. Als Bas mijn ‘aanwijzingen’ en commentaar helemaal zat is, stopt hij. Ik moet maar weer rijden…voor de rest van de vakantie… ja hij is boos. Oeps
Voordat we de camping op rijden, doen we weer even boodschappen bij een grote supermarkt. Hopelijk hebben we alles! Deze camping is wat kleiner, maar zeker ok! Onze plek is mooi, een paar meter van het meer. Omdat de grond een beetje drassig is, staan we niet helemaal waterpas. We worden er op gewezen door een van de gasten. Niet slim dat wij onervaren kampeerders dat zelf niet hebben gezien, want we hebben net de luifel uitgeklapt en de stoelen en tafel buiten gezet. Nu moet alles toch weer aan de kant, want we staan echt te scheef nu. Dan word je binnen helemaal duizelig. Dus hup, motor weer aan en steunpoot onder het rechter voorwiel. Nu staan we goed. Het (uitzicht over het) meer is echt prachtig. Lone, alias Pup, jumpt er meteen in, maar ze vindt het wel een beetje koud. Dus ze pakt een emmer en een schep en gaat lekker rommelen met water en zand, dat is ook leuk! Lizzy is kapot, ze wil zelfs geen fruithapje. Na een fles melk valt ze in een diepe slaap. Rond zessen wandelen we een stukje de omgeving in. Het is hier prachtig. Langs het meer staat een klein snackhutje met mensen die geen woord Engels spreken. Met handen en voeten bestellen we wat te eten. Het ziet er goed uit. Na de bestelling kom ik erachter dat we niet kunnen pinnen hier en we hebben ook niet genoeg cash. Shit. Zonder drankjes redden we het gelukkig net. We zoeken een picknicktafel uit langs het meer en genieten van het eten en de omgeving. Eenmaal terug bij de camper zie ik dat ie weer wat scheef staat. Voor de tweede keer vandaag moet alles dus weer aan de kant en rijden we het wiel nog iets hoger de steunpoot op. Bas is erg blij met me. Als alles weer goed staat, doet hij met Lone gezellig een potje Ganzenbord. Lizzy en mama kijken toe. Rood wijntje erbij. Gezellig hoor. Op een gegeven moment wordt het toch wel een beetje fris, dus we gaan lekker naar binnen. Lone gaat haar hutje in met de iPad. Bas en ik en Lizzy in ons hutje.
Dinsdag 16 augustus
Als iedereen is ontwaakt, gaat Bastiaan samen met Lone op de fiets om te pinnen en broodjes te halen bij de receptie. Die heeft hij gisteren besteld. Het is een mooie dag vandaag. Als ze terug komen, staat de ontbijttafel gedekt met een lekker kopje koffie erbij. Als we klaar zijn, ruimen we de spulletjes op en doen we de afwas. Lizzy gaat nog even slapen. Ondertussen leent Bastiaan de gieter van onze Franse buurman en hij loopt 15 keer heen en weer om onze watertank te vullen. Anders kunnen we morgen niet meer afwassen, hihi. Zo’n gieter is wel handig. Wij als onervaren kampeerders hadden gedacht dat we op elke hoek wel een waterslang zouden hebben om de tank te vullen, maar dat is dus niet zo in de praktijk. Als alle spullen gepakt zijn en als iedereen er klaar voor is, lopen we naar het veld naast de camping dat grenst aan het mooie Grardmer. We gooien het picknick kleed op het gras en settelen ons dichtbij het water. Het is een heerlijke middag. Het water is in het begin wel wat koud, maar als je eenmaal door bent, valt het reuze mee. Bastiaan en Lone gaan verderop een kano huren. Lone vindt het gaaf!
7
Na een tijdje zie ik ze aan komen varen. Onze pup is door het dolle heen en springt in – en uit de kano. Het peddelen laat ze graag over aan haar vader. Ze gaan weer verder. Lizzy en ik zwaaien ze uit. Tot zo! Lizzy is intussen lekker in slaap gevallen op het picknick kleed. Vader en Lone zijn nog aan het varen, dus moeders kan rustig van de zon genieten met een boekje erbij.
Rond een uur of vijf gaan we weer richting de camper. Je zult het niet geloven maar hij staat weer scheef! Zo zacht is de bodem hier. Dus ja, we hebben ‘m maar weer waterpas gezet. Het zou wel lekker zijn om weer eens te douchen. De laatste keer was eergisteren en er zit inmiddels geen krul meer op mijn hoofd. De douches hier zijn ook best ok. Bas gaat weer mee de vrouwendouche in om te helpen met de meisjes. Eenmaal terug in de camper probeer ik te föhnen, maar dat gaat toch niet zo goed. Plof! Alle electra eruit. Oepsie! Hele camping op zwart. Zo erg is het gelukkig niet, maar föhnen kan hier dus niet. Ik loop weer terug naar het douchehok. Daar lukt het wel. Als diner maken we een omeletje, knakworstjes en plakjes gerookte eendenborst met fois gras. Een makkelijk camping diner, met een goede rode Saint Emilion er bij. Uiteraard doen we daarna nog een potje ganzenbord met z’n drieën.
Woensdag 17 augustus
Afgelopen nacht heeft het ontzettend hard geregend en geonweerd. Het ging zo hard tekeer, dat er een enorme plas water op de luifel lag, die we er af moesten laten lopen midden in de nacht. De meisjes hebben gelukkig overal doorheen geslapen. Het heeft wel wat, die regen die boven je hoofd op het dak tikt. Nu is het weer droog en Bastiaan stapt op zijn fiets om een colletje te pakken. Hij komt terug met verse broodjes. We hangen lekker bij de camper en Lone speelt met ons nieuwe Franse buurjongetje Elliot. Elliot heeft drie hondjes, die vindt Lone ook leuk! Ze is niet bij ze weg te slaan.
Tot ongeveer drie uur hebben we mooi weer, maar dan gaat het weer regenen. Onze Franse buurman waarschuwt ons dat we beter onze luifel naar binnen kunnen halen. En inderdaad hij heeft gelijk, want het gaat weer flink tekeer. Daar zitten we dan met zijn vieren in de camper. Lone is maar even een slaapje gaan doen. Ze gaat zo laat naar bed deze vakantie, dat ze ’s middags een uurtje haar oogjes dicht doet. Dan kan ze er daarna weer tegenaan. Bastiaan zou eigenlijk naar de supermarkt fietsen omdat we gehakt zijn vergeten voor de spaghetti, maar ’t weer is zo dreigend. Daarom besluiten we om een hamburgertje ofzo te eten in het cafetaria dat bij de camping hoort. Onderweg vindt Lone een paar slakken. Een gooit ze weer weg want “die heeft gepoept mama!” Voor die andere plukt ze een vers groen blaadje. Die heeft geluk. Eenmaal binnen bij die eettent ziet het schepijs er al vies en oud uit. Nou dan hoef ik hier ook niets anders. We lopen weer naar buiten richting het tentje in het park waar we eergisteren hebben gegeten. Op hoop van zegen dat het niet gaat regenen. En dat doet ’t niet. Het is best fris buiten dus als we weer bij de camper zijn gaan we allemaal lekker knus onder ons dekbed lezen (Bas) of iPad kijken (Lone) of typen (ik) of wakker blijven (Lizzy). Morgen weer de weg op richting Annecy. Hopelijk met zon! Leuk!
Donderdag 18 augustus
We vertrekken op tijd. We moeten nog boodschappen doen en het is wel zo’n vijf a zes uur rijden naar Annecy. En voor het weer hoeven we hier sowieso niet te blijven. Het regent weer. Nog leuker: de ruitenwisser doet het niet. We proberen alle knopjes maar tevergeefs. Hoe moet dat nou? Het ziet er niet naar uit dat de regen snel op gaat houden en het is haast geen doen om te rijden met die druppels op het raam. Bastiaan belt de verhuurder voor advies. Siebren verwijst ons naar de ANWB, daar zijn ze lid van. De ANWB vraagt welke richting we op rijden en gaat voor ons op zoek naar een dichtstbijzijnde garage. Omdat ze niet kunnen garanderen dat ze snel een garage in de buurt te pakken hebben, raden ze ons aan om bij de eerstvolgende benzinepomp te stoppen. Daar verkopen ze spul dat je op de ruit kunt spuiten waardoor het water er snel vanaf glijdt. Dat doen we. En het helpt. Ondanks de regen kunnen we doorrijden. Omdat we wat tijd hebben verloren, besluiten we de Peage te nemen in plaats van de route binnendoor. Dat gaat gelukkig redelijk vlot. Alleen als we eenmaal Annecy binnenrijden, begint er een file die pas ophoudt aan de andere kant van de stad. Waar wij moeten zijn zeg maar. Er is hier maar 1 weg ofzo lijkt wel. Dus hier verliezen we weer wat tijd, maar we hebben wel een prachtig uitzicht over het meer van Annecy. Wauw zeg! Onze camping ligt niet aan het meer, maar iets meer de bergen in. De laatste bocht omhoog is heel scherp! Ik knijp ‘m met die enorme wagen! Bastiaan stapt uit en loopt naar de receptie. Het duurt allemaal even omdat hij geen printje heeft van de reservering. Lizzy is het meer dan zat. Ze heeft honger en krijst het uit. Daar komt Bas eindelijk aan. Samen met een mevrouw die ons naar onze plaats begeleidt. Het is krapjes hier, en hutje mutje! Maar het ziet er gezellig uit. Net als op camping 1, krijgen we weer veel verbaasde blikken als we komen aanrijden. Als iets minder onervaren kampeerders, zetten we de steunpoot gelijk onder het wiel. Het campertje staat meteen waterpas. En nu gauw Lizzy eten geven! Arm schaapje. Wij hebben wederom geen zin om te koken, dus we begeven ons naar het restaurant aan het begin van de camping. Gezellig hier hoor! Veel kinderen, een zwembad met vijf glijbanen. Wij gaan ons hier de komende dagen wel vermaken.
Vrijdag 19 augustus Het is mooi weer vandaag. Bastiaan staat vroeg op en zachtjes verlaat hij de camper om een stuk te gaan fietsen. Op de terugweg gaat hij langs de plaatselijke boulanger en komt terug met een bruine baguette met pitjes, croissants en een koek voor Lone in de vorm van een kattenkop. Lone heeft het naar haar zin met het Nederlandse buurmeisje en -jongetje. Ze spelen samen kinderyahtzee op het picknickkleed. Lizzy ligt lekker in de buggy te chillen met haar speeltjes. We krijgen een telefoontje van de ANWB dat er een mannetje onderweg is om de ruitenwisser te fixen. Een half uurtje later staat hij voor onze neus. Een aardige man uit Rotterdam. Hij werkt hier een aantal maanden per jaar en gaat dan weer terug naar Nederland. Als snel heeft hij het euvel verholpen: de stroomkabel van de ruitenwisser zat los. Logisch dat hij het niet deed dus. De meneer maakt ‘m extra vast met een tie-wrap want het verbindingsstuk is kapot, zodat we onderweg geen problemen kunnen krijgen. Eenmaal in NL moet er dan een nieuwe op ofzo. Maar dat is dan niet meer ons probleem. Dank u meneer! Aan het eind van de ochtend gaan we naar het zwembad. Het is druk, maar we vinden een stoel in een hoek bij het kinderbad en strijken daar neer. We hebben ook maar een stoel nodig, want Bas en Lone zijn de hele middag op de glijbanen en in het zwembad te vinden. Rond een uur of drie komen de mensen aankakken die al de hele middag een paar andere stoelen naast ons bezet houden met hun handdoeken, maar in geen velden of wegen te bekennen waren. Wat heb je toch een ontzettende aso’s. Het is weer eens tijd voor een verfrissende douche. Ik had het aan het begin van de vakantie niet durven zeggen, maar ik raak er steeds meer aan gewend dat mijn kapsel niet op en top hoeft te zitten. Een staartje is ook wel lekker makkelijk. Vanavond eten we spaghetti, jawel, zelf gekookt. Terwijl ik het aan het klaarmaken ben, vermaakt Bas zich met Lizzy en Lone speelt weer Yahtzee met de buurkindjes. Lizzy is nog niet gedoucht, dus als we alles hebben opgeruimd, was ik Lizzy in het gootsteentje van de camper. Ze past er net in, hihi. Zo, die kan weer schoon haar bedje in.
Zaterdag 20 augustus
Oh nee! Hier ook al regen! Als we wakker worden, horen we het flink tikken op het dak. Dan mogen wij nog niet klagen. De mensen tegenover ons slapen in zo’n dun tentje. Ze hebben een zeil onder de tent gedaan, maar of dat nou zo verstandig is. Dan kan het water toch niet wegzakken… Het is zeker ook hun eerste jaar.
Als we de hele ochtend in de camper hebben vertoefd en een heel veel spelletjes hebben gespeeld, willen we toch wel even een frisse neus halen. Het regent niet meer heel hard, dus we hebben het idee opgevat om een stukje naar beneden te wandelen, naar het meer van Annecy. Dan kunnen we daar ook wat eten. Lone houdt niet zo van lopen, een kind van haar moeder, dus we stoppen haar in de buggy van Lizzy. Lizzy gaat in de draagzak. Daar gaan we hoor! Bastiaan weet de weg wel, want hij heeft hier al een aantal keer gefietst. De fiets gaat natuurlijk een stuk sneller dan de benenwagen, dus het is best wel een heel stuk naar beneden. Als we na een uurtje aan het meer staan, zijn we toch wel heel blij: wat prachtig! Helder blauw water met een geweldig uitzicht. Lone en ik doen onze slippertjes uit en de voetjes in het water. Lekker hoor. Naast ons zit een restaurant met uitzicht over het meer. We hebben nu helemaal trek gekregen na dat stuk lopen, dus we stappen naar binnen. We worden meteen al niet heel vriendelijk onthaald. “Kitchen is closed!”, schreeuwt een lelijk mens uit de keuken. Shit dat meen je niet! En we hebben zo’n trek. We proberen bij iemand anders in de keuken nog of we een stokbroodje met boter of zoiets kunnen krijgen, maar ze zijn erg volhardend en zeker niet gastvrij. Wat een vreselijke mensen. Nou dan gaan we toch weer. K*twijven! We lopen verder, alleen we zien niet iets wat in de verste verte lijkt op een restaurant. Dat wordt dus weer een eindje lopen. Met een lege buik. Dat is balen. En een looppad is er ook niet, dus we strompelen langs de drukke weg met voorbijrazende auto’s. En het gaat ook weer een beetje spetteren! Kortom, we zijn hartstikke zielig. Na weer een half uur komen we eindelijk een tentje tegen. Ook prachtig aan het meer. We gaan zitten, bestellen wat drinken en vragen of we (alsjeblieft!!) iets kunnen eten. Helaas krijgen we ook van deze mevrouw de deksel op onze neus. Ze is wel iets vriendelijker gelukkig, maar goed daar hebben we geen bal aan. We besluiten om terug te lopen naar de camping. Daar hebben ze vast wel iets. Rond vieren komen we weer aangestrompeld. Al met al hebben we 6 kilometer gelopen! We kunnen een panini krijgen in het café. Anything! En een biertje. Heerlijk! Dat was me het middagje wel weer! Het is nooit saai met ons. Lone heeft zin om van de glijbaan af te gaan. Tuurlijk kind! Bastiaan gaat met haar mee. Voordeel van dit weer is dat ze zowat alle glijbanen voor zichzelf hebben. Lizzy en ik gaan ondertussen lekker warm douchen. ‘s Avonds eten we wat makkelijks bij de camper. Het klaart weer op. Morgen schijnt het zonnetje weer volgens de vooruitzichten. We kijken er naar uit.
Zondag 21 augustus
Bastiaan gaat weer vroeg uit de veren vandaag. Hij gaat een flinke klim doen op de fiets. Normaal is hij op tijd terug en neemt hij een broodje mee voor het ontbijt, alleen deze klim valt toch wat tegen, dus het duurt allemaal wat langer dan verwacht. Daarom gaan Lone, Lizzy en ik zelf naar het winkeltje om een stokbroodje te halen. Lone ziet altijd wel iets wat ze wil hebben. Dit keer een plakhand. Zo een die je tegen het raam kan gooien en dan blijft ie hangen. “Ahhh mama mag ik die please?! Alsjeblieft!!!??” Nou vooruit maar weer. Als de tafel is gedekt, komt vaders er aan hoor. Hij is flink naar de *piep*. Het was een zware tocht, maar hij is wel voldaan. Zijn relax dag kan beginnen. Het is gelukkig zonnig, maar een klein beetje fris. Eerst zitten we aan het grote zwembad, maar dat is niet fijn met het frisse briesje, dus we verhuizen naar een beschut plekje bij het kinderbadje. Hier is het heerlijk vol te houden. Lone is weer niet uit het water te slaan. Ze vindt het het allerleukst als wij ook mee gaan het water in. Ik ga mee en ben weer de krokodil! Even later komt Bas ook met Lizzy in het bandje. Een heerlijke middag!
Deze avond gaan we kaasfonduen in het restaurant. We hadden andere mensen dit zien doen van de week en dat leek ons ook wel wat. Lone eet pizza en Lizzy krijgt stukjes stokbrood van papa. Ik kan beter niet kijken, want ben nog steeds als de dood dat het in dat kleine keeltje blijft hangen. Het is druk in het restaurant vandaag. Als toetje neemt Lone een ijsje, wij tiramisu en chocolademousse. Lizzy krijgt likjes van Lone. Ze smult ervan! Er gaat een wereld voor haar open: er bestaat ook iets anders dan melk en fruit! Er komt straks een magische tovenaar hebben we gelezen. Die willen we niet missen natuurlijk! Na het eten lopen we naar het kids animatie deel van de camping. Er staan een man met een dikke buik allerlei goocheltrucjes te doen met zwarte hoeden en knuffelkonijntjes. Alle kindjes zijn er erg van onder de indruk. Lone ook. Hoe kan dat konijntje nou ineens weg zijn? Heel schattig. Het is al best laat als de show is afgelopen. Lizzy slaapt al in de buggy en Lone kan bijna niet meer op haar benen staan. Lekker slapen dus! Als de meisjes in diepe rust zijn, nemen Bas en ik nog een slaapmutsje onder de luifel.
Maandag 22 augustus
Omdat het gisteravond zo laat was, worden de meisjes later wakker dan papa en mama. Het mag in de krant. Vandaag is onze laatste dag in Annecy. Het is heerlijk warm en Bastiaan en Lone gaan al vroeg richting het zwembad om een plekje te veroveren. Lizzy en ik komen later. Ze slaapt nog even na het ontbijt en ik ruim alvast wat spullen op, zodat we morgen op tijd weg kunnen rijden. Het is weer een lekker dagje bij het zwembad. Lunchen doen we meestal stiekem aan het zwembad met een zelfgesmeerd broodje in de hand, maar vandaag worden we gesnapt door de badmeester. Of we op het terras willen gaan zitten. Ook goed hoor. Lone en ik nemen nog een ijsje en dan gaan we weer verder met glijden, zonnen en bubbelen. Lizzy speelt weer lekker met haar eigen speelgoedjes. Af en toe gaat ze ook even het water in met papa of mama. We zullen het zwembad missen!
Als we uitgezwommen zijn, gaan we gelijk door naar de douche. Er is een speciaal badje voor babies hier, daar doe ik Lizzy lekker in. Lone gaat met haar vader onder de douche vandaag. Vanavond eten we een pizzaatje bij de camper, Lone’s lievelings! Daarna nog een potje Ganzenbord en de avond kan niet meer stuk!
Dinsdag 23 augustus
Als we ontwaakt zijn, pakt Bastiaan mijn fiets om wat boodschappen te halen. Dan kunnen we straks gelijk doorrijden en zijn we hopelijk niet al te laat op de volgende bestemming: Le Lac des Settons. Na het ontbijt gaan we op weg. Het is weer een mooie zonnige dag. Net als op de heenweg, is er weer file in het dorp. Helaas verliezen we weer zoveel tijd, dat Lizzy wel weer aan een fles toe is. Daarom stoppen we bij een benzinepomp. Dan kan Bas tanken terwijl ik Lizzy drinken geef. Als we klaar zijn, stoppen we nog even boven een put. Er zit aardig wat vies afwaswater in de tank, dat kan er hier mooi even uitlopen. We kunnen weer! Zodra we het dorp uit rijden, is de file gelijk voorbij. De reis verloopt voorspoedig, door veel tunnels onder de bergen. Als we een andere berg oprijden, denkt een flitser dat we een vrachtwagen zijn. Die mogen niet harder dan 70 km per uur. Wij gaan harder, dus: flits! Hopelijk komt het goed, want die boete gaan we echt niet betalen. De meisjes zijn superlief achterin. Lone kijkt iPad en Lizzy kijkt lekker om zich heen. Soms plaagt ze Lone zelfs een beetje, door met haar voetjes tegen haar aan te trappelen. Een boefje in de dop. Na een paar uur rijden stoppen we bij een aire voor een broodje en een nieuwe fles voor Lizzy. Aan het einde van de middag komen we via allerlei kronkelweggetjes aan bij onze laatste bestemming: Settons. Hier gaan we de laatste dagen van de vakantie doorbrengen.
Het ziet er wederom prachtig uit hier. De ruime camping ligt pal aan het meer. Bastiaan loopt de receptie binnen om in te checken. We mogen op een groot grasveld staan met de camper, lekker ruim! Er staat nog niemand nu. We kiezen de mooiste plek uit. Lone loopt gelijk naar het meer toe en gaat daar lekker rommelen. Ik zeg het niet graag, maar dit heeft die kale weer goed geregeld. Wij lopen ook even naar het meertje. De zon is nu weg omdat er hoge bomen langs het meer staan. Eens kijken hoe lang we er plezier van kunnen hebben morgen. Nu eerst een biertje en dan maak ik spaghetti. Inmiddels hebben we buren gekregen. Een gezin met twee oudere kinderen is bezig om een tent op te zetten. Ze zijn heel op zichzelf. Even later zijn ze ineens weg. Als de meiden op bed liggen en wij nog even buiten zitten, komt er een auto het grasveld opgereden. Er stappen een jongen en een meisje uit en ze stoppen hun lader van de telefoon in de elektriciteitspaal in het midden van het grasveld. Wat aso, die komen hier alleen even laden. Als ze maar snel opvliegen. Ze hebben hier volgens mij niks te zoeken.
Woensdag 24 augustus
Als we ‘s morgens wakker worden, dan staat dat autootje nog steeds midden op het grasveld. En daarnaast een piepklein tentje. Er steken vier voeten naar buiten. Ze zijn dus toch gebleven. Bas is vroeg opgestaan om te gaan fietsen. Die twee schrikken zich kapot als hij de kraan aandoet vlakbij hun hoofd, om zijn bidons te vullen. Haha! Na ’t ontbijt gaan we weer naar het meertje en genieten we van de zon. Lizzy is super sweet in de buggy, ze kijkt een beetje rond en kauwt op Sophie la Giraffe of op haar speelgoed tulp. Bastiaan en Lone gaan naar een water valletje kijken. Als ze terug zijn, gaan we lunchen bij een restaurantje aan het meer. Het is bloed heet, we moeten echt onder de parasol! Op het meer vaart een enorme rondvaartboot. Op zich niet gek, maar het is hier super rustig, dus een maatje kleiner had ook wel gekund. We moeten er om lachen. Bas heeft Lone beloofd om een waterfiets te huren, dus dat doen ze. Ik loop met Lizzy naar de camper voor een flesje. We hebben er weer nieuwe buren bij. Een heel oud ogend mannetje met zijn vrouw. Zij ziet er wel wat fitter uit. Ze zijn met een oude verrotte bak en ze hebben een nieuwe tent bij zich. Het is wel te zien dat ze voor het eerst gaan kamperen. Als Lizzy haar flesje op heeft, lopen we weer terug naar het meer om het laatste uurtje zon te pakken.
Lone en Bas komen even later ook weer aan gelopen. De zon is inmiddels verdwenen achter de bomen, dus het is wel een beetje fris. We besluiten om weer terug te gaan naar de camper. Lone en ik spelen met de bal en Lizzy zit lekker in het gras. Bas zit aan een biertje. Zijn rust wordt verstoord als onze nieuwe buurvrouw komt vragen of hij even wil helpen met het opzetten van de tent. We hadden het al een beetje aan zitten kijken. Dat zou nooit gaan lukken. Bas is ook de beroerdste niet, dus hij komt uit zijn stoel en helpt een handje. De tent moet praktisch opnieuw worden opgezet, omdat die mensen overal de verkeerde stokken in hadden gestopt. Bas zijn geduld wordt dan ook flink op de proef gesteld. Ik lach me rot van binnen. Als de tent staat, gaat de man beginnen met het opblazen van een middeleeuws luchtbed. Dat gaat ook niet al te vlot. Whoehaha! Arm mannetje. Voordat we gaan eten, gaan we met z’n allen onder de douche. De douches hier lijken iets minder fris dan degene die we eerder hadden. Misschien komt dat doordat alles oud is hier. En ik kan ook niet föhnen, snif! Er staan worstjes, omelet en brood op het menu vandaag, lekker makkelijk. Vindt iedereen lekker. We sluiten de dag buiten af met een rood wijntje. Die jongeren zijn trouwens weer gevlogen.
Donderdag 25 augustus
Vandaag is de laatste echte dag, want morgen gaan we alweer op weg naar huis. Na het ontbijt maak ik alvast een broodje tonijn voor ons en een broodje pindakaas voor Lone voor de lunch. Daarna gaan we meteen naar het meer, ook omdat de zon al om 15 uur achter de bomen verdwijnt.
Het is een heerlijke laatste dag. Ik lees een boekje of lig met Lone in het water. Lizzy komt er ook af en toe bij in haar gele bandje. Ze vindt het leuk om met haar handjes op het water te slaan en te spetteren. Als ze niet in het water is, ligt ze lekker onder de parasol met haar voetjes te spelen. Bas zit in de schaduw onder een boom een boekje te lezen. Rond vieren gaat we terug naar de camper. De zon is al even achter de bomen verdwenen, dus dan is het niet meer zo behaaglijk. We spelen nog even met de bal en Lizzy krijgt nog een fles. Dan gaan we met z’n allen weer naar de douche ruimte. Ik moet zeggen dat ik dat het minst leuke van het camperen vind. Niet dat de douches niet schoon zijn, maar heb toch liever m’n eigen badkamer. Verwend nest hè.
Als we opgefrist zijn en terug bij de camper zijn, komt het oude buurmannetje naar Bas toe gelopen. Hij nodigt hem uit voor een potje jeux de boulle. Bas bedankt vriendelijk. We gaan de vakantie namelijk in stijl afsluiten met een diner aan het mooie meer bij het restaurant verder op. Nog even genieten nu het nog kan. We bestellen verschillende gerechtjes van het menu in de vorm van een schoolbordje dat we voor onze neus krijgen; lasagne, salade met Serrano ham en kaas, nog iets met ham en een croque monsieur voor Lone. Lizzy krijgt een stokbroodje om te sabbelen. Haar hoofdmaaltijden bestaan gewoon nog uit melk, dus dat is makkelijk. Toe nemen we een peren taartje en een crème caramel. Oeps ja, dat wordt echt lijnen na de vakantie.
Op weg terug naar de camper maken we nog wat mooie foto’s van elkaar. Het zit er echt op. In de camper ruimen we alvast wat dingen op voor het vertrek morgen. Dan gaan de meisjes naar bed en even later wij ook. Het wordt een lange dag.
Vrijdag 26 augustus.
Na het ontbijt zetten we de fietsen vast, doen de tafel en stoeltjes in het schuurtje, draaien de luifel weer naar binnen, zetten alle kastjes op slot, maken de elektriciteit los en zetten de meiden vast op de bank. Ruim 750 kilometer hebben we voor de boeg vandaag. So let’s go! We zwaaien de buren uit en vertrekken van de mooie camping. Weer over de kronkelweggetjes op weg naar de snelweg. Eenmaal op de snelweg checken we Google Maps en zien dan dat er een enorme file is in rond Parijs. Het advies is om een andere route te nemen. Ik twijfel, die route is qua kilometers wel langer. Bas dringt aan om het te doen. We worden van de snelweg afgeleid. Een dorpje in. Je zou denken dat we dan later op een andere snelweg terecht zouden komen, maar niets is minder waar. We moeten volgens Google maps dus dwárs door de Franse weilanden en akkers. Over hobbeldebobbel weggetjes met die brede camper. Ik zal maar niet beschrijven hoe de conversaties tussen Bas en mij tijdens deze tocht zijn. Na een uur of twee (!!!) zijn we qua kilometers niet veel verder, maar we bereiken godzijdank een snelweg. Ik heb echt het idee dat dit verloren uren zijn geweest, maar goed (achteraf blijkt dat er echt een enorme file is geweest in Parijs, dus we hebben een goede keuze gemaakt). Mijn humeur wordt weer wat beter. De verdere reis verloopt prima. Af en toe maken we een korte stop en wisselen we. De meisjes gedragen zich overigens weer superlief. Tegen de avond bereiken we Nieuwegein en daar zien we een Burgerking. Dat hebben we wel verdiend vinden we zelf. We parkeren de camper tussen de vrachtwagens en steken via een loopbrug de snelweg over. Jammie, dat burgertje smaakt best! We jumpen de camper weer in en een half uur later zijn we weer veilig in Hillywood. Na twee weken rijervaring durf ik nu wel onder het hek door. Overigens wel met wat hulp van Bas en de buurvrouw. Zij houden het hek iets omhoog, anders past de camper er net niet onderdoor. We laden de camper uit. Wat een spullen hebben we mee zeg, niet normaal! En veel was! Tegen negenen zijn we er klaar mee. Morgenochtend de rest. Om tien uur moeten we onze vriend weer inleveren bij de verhuurder.
Zaterdag 27 augustus
Dat was een lekker nachtje in ons eigen bed, toch ook wel weer fijn. We gaan er op tijd uit om de laatste spullen uit de camper te halen en om de boel schoon te maken en te stofzuigen. Wederom met behulp van de buurvrouw rijden we netjes onder het hek door. Na deze actie gaat het hek niet meer dicht. Oeps! Dan begint de laatste rit naar Weesp. Jammer. In Weesp wordt de camper nog gecontroleerd door de vrouw van Siebren. Alles is ok. We nemen afscheid van ons huisje op wielen. Onze eigen auto wordt voorgereden. We schudden iedereen de hand en dan gaan we. Wat is onze auto eigenlijk smal! Heel gek om daar weer in te rijden! De vakantie is nu echt ten einde. Snif! Het was weer helemaal top! Wat hebben we genoten en wat een avontuur! Voor herhaling vatbaar! Een camper huren is zeker een aanrader. Dank jullie wel mijn lieve schatjes, voor de mooie herinnering!
Donderdag 22-12 Dit was een hele lange dag. Lone valt van vermoeidheid in slaap aan tafel van het restaurant. Ik heb haar in Lizzy’s buggy gelegd en daar snurkt ze gewoon verder. Lizzy zelf is al bijna 15 uur wakker met 2 hazenslaapjes tussendoor. En nog steeds is ze zoals altijd de vrolijke noot. Ik ben ook moe. En Bastiaan ook. We zijn ook al vanaf 5 uur vanmorgen op. En nu is het 21 uur. Uhh nee, 19 uur. We moeten nog even wennen aan het tijdverschil. We zijn namelijk op Kaap Verdië de komende feestdagen. Kerst vieren met de voetjes in het zand! Dat leek ons nou eens leuk! Even wat anders. Al is het ook wel gek. Terug naar vanmorgen:
Om 7 uur komen we aan op Schiphol. Onze auto wordt meegenomen door iemand van valet parking. Dat is ideaal. Hij komt ‘m ook weer terugbrengen over 13 dagen. Doei auto! Snel gaan we naar binnen, want het is fris en de jassen hebben we achterin laten liggen. Die hebben we de komende weken niet nodig!! Bij de balie leveren we onze koffers in en gaan we door de paspoortcontrole en de douane. We hebben eigenlijk niet super veel tijd meer want om 8.10u moeten we al boarden. Dus even gauw een broodje eten , boekjes kopen, een schone luier voor Lizzy en we mogen al. Passagiers met kleine kinderen eerst. Top!
Op rij 29 vinden we ons plekje voor de komende 6,5 uur. Dat is toch vrij krapjes voor 4 personen. Ha! Lone gaat met haar tasje met speelgoed bij het raam zitten. Ze heeft net nog een Top Model make up boek gekocht van de centjes die ze gisteren van kleine omaatje heeft gekregen en is helemaal blij. Tijdens de vlucht komt ie meerdere keren tevoorschijn om een nieuw gezicht te schminken. Lizzy snapt niet zo goed waarom ze de hele tijd op schoot moet zitten. Ze kronkelt zich in allerlei bochten en wordt af en toe flink boos en schreeuwt het uit! Gelukkig kijkt iedereen begripvol. Gedurende de hele vlucht slaapt ze maar liefst 20 minuten. Eindelijk, we gaan landen! Op het vliegveld moeten we even wachten totdat we door de paspoortcontrole kunnen. Het is een vliegveld zonder dak, alles is buiten en er hangt een relaxte sfeer. Al gauw hebben we de koffers te pakken en lopen we naar de bus. Wat een top weer hier. We zijn 20 graden in temperatuur gestegen sinds we vertrokken. Heel gek op 22 december! De rit naar het hotel is de eerste 15 minuten “bumpy” zoals de reisleidster al zei. We gaan met de bus dwars door een woonwijk over een weg met keitjes. De chauffeur weet precies waar de gaten in de weg zitten en hij rijdt er netjes omheen. Lizzy is zo vertrokken door al het gehobbel. Dan begint er ineens een gewone asfaltweg. In de verte zien we het hotel al. Het is net een paleis, zo mooi en groot. Na de incheck krijgen we stickers voor op de koffers met ons kamernummer erop. Die worden heel luxe naar de kamer gebracht. Wauw wat is het mooi hier zeg. Wij hebben een familie kamer. Lone slaapt op de slaapbank en Lizzy in een mooi opgemaakt babybedje naast ons. Uitpakken doen we vanavond wel, op naar iets te snacken en het zwembad! Lone kan niet wachten! Ze eet een lekkere tosti in de zwembad bar. Bas en ik nemen een burger en Lizzy een broodje. Dat eerste vakantie biertje smaakt ook niet verkeerd. En dan zwemmen!! Het is rustig omdat de zon achter de wolken is verdwenen en er een flinke wind staat. Maar het maakt Lone niets uit en ze jumpt erin! Eindelijk, hier heeft ze de hele dag op gewacht. Na het zwembad volgt nog een bezoekje aan het strand met de ruige zee. De vlag is rood dus we mogen er niet in. Peddelen met de voetjes is ook leuk!
Terug in de kamer nemen Bas, Lone en Lizzy een verfrissende douche. Ik pak de koffers uit. Lone denkt na het douchen dat het bedtijd is en wil haar pyjama aan gaan doen. Ze is moe. Logisch, want thuis is het twee uur later dan hier, dus al negen uur. We vertellen haar dat we eerst nog even gaan eten. Even snel dan, want we zijn het zelf ook zat na deze lange dag. Het buffet is prachtig. Wat enorm veel keuze en wat ziet alles er perfect en lekker uit! We zien een tafeltje voor vier en nemen plaats. Er komt meteen een aardige serveerster die de tafel opnieuw voor ons dekt en een drankje opneemt. Lone hoeft niets. Ze valt bijna in slaap ’t arme meissie. Als Bas en ik eten hebben gepakt voor ons en Lizzy, is ze weg. Ik leg haar in Lizzy’s buggy want dit is gewoon zielig. Daar slaapt ze lekker verder. Lizzy is de vrolijkheid zelve, ongelofelijk. En dat na 20 minuten slaap in het vliegtuig en 20 minuten in de bus. Ze smikkelt van een pannenkoek met stroop. Ik vraag de aardige serveerster of ik ergens gekookt water kan pakken om de thermosfles te vullen voor Lizzy’s melk. Ze snapt het niet helemaal. Ze pakt de fles en komt even later terug. Inmiddels heeft Bas opgezocht wat “gekookt” betekent in het Portugees. Ah nu begrijpt ze het en loopt weer weg. Dan komt ze weer lachend terug met de fles. Ik ben er blij mee, nu heeft Lizzy straks nog warme melk. Super aardige mensen hier zeg. Gauw terug naar de kamer. Bas tilt Lone in bed. Ze slaapt gewoon verder. Lizzy duurt ook niet lang. Bas leest nog een stukje, maar houdt het ook niet lang meer vol. Het is hier pas negen uur maar we trekken het niet meer. Trusten!
Vrijdag 23-12
Om zes uur zijn de dames wakker. En wij dus ook. Dat tijdverschil is nog wel een dingetje, haha. Gelukkig zijn we zelf ook best wakker. We doen heel rustig aan en rommelen wat in de kamer. Om half negen lopen we naar het ontbijt. We kunnen ontbijten in de buffetzaal van gisteren maar ook bij het restaurant bij het zwembad. Hier hebben we gisteren ook gezeten en het is wat minder massaal. En het eten is ook perfect. Dus dat doen we. Een lekker eitje, fruit, sap, broodjes, koffie, jammie! Als we uitgegeten zijn, lopen we naar de receptie, want daar kunnen we reserveren voor het kerstdiner. De eerste shift begint om 18.30u en de tweede om 20.30u. Wij willen graag de eerste, anders liggen alle vier de koppen straks op tafel te snurken. Er staat een aardige rij mensen die dezelfde tijd als wij willen reserveren, maar gelukkig is er nog plek als wij aan de beurt zijn. Ook hebben we gereserveerd voor een ander restaurant op tweede Kerstdag.
Nu is het Lone tijd: op naar de Kids club met zwembad en speeltuin. Bas en Lone gaan vast, nadat we nog een mini tussenstop hebben gemaakt in een winkeltje met bikini’s enzo. Ik geef Lizzy een melkje voordat we ook volgen. Ze valt onderweg in slaap. Lone heeft reuze pret in het kids deel. Ze springt van speeltuin naar zwembad heen en weer. Bastiaan moet ook het vrij frisse water in. Mij blijft het nog even bespaard. Het zonnetje schijnt lekker en er waait een aardige wind. Best verraderlijk, dus we smeren ons goed in. Na een tijdje hebben we wel weer zin in wat lekkers. Op naar het restaurant bij het zwembad. Lizzy gaat aan de meloen en een broodje boter, Lone een broodje worst en papa en mama een tosti. Lone wil nu graag naar de zee. Dat is natuurlijk spannend, die hoge golven! Off we go! De zee is sterk. Zo sterk dat Bas Lone echt stevig moet vasthouden. En dat terwijl ze maar tot hun enkels in de golven staan. De kracht van de stroming gooit haar anders gewoon omver. Maar wat vindt ze het prachtig. We vertellen het later tegen de oma’s via WhatsApp en we mogen er gelijk niet meer heen. Nog een klein rondje zwembad dan! Met een pina colada voor mij en Lone en een GT voor Bastiaan. Lizzy krijgt een lekker melkje. Ze ligt heerlijk relaxed in de buggy. Wat is het toch een poepie. Ons andere poepie, of ook wel puppie, stuitert het zwembad door. Heerlijk hoor hier, echt genieten.
Tijd voor een douche en een slaapje voor Lizzy in het appartement. Even chillen allemaal. Dan kunnen we straks naar het Afrikaanse restaurant. Bas leest het boek van Thomas Dekker, Lone kijkt iPad, Lizzy slaapt dus en ik typ dit. We vergeten zowat de tijd want we hebben om 19 uur gereserveerd. Snel Lizzy wakker maken en iedereen in de kleren. In het restaurant ligt een menu met alle lekkere Afrikaanse gerechten die er vanavond zijn. Alleen de drankjes worden geserveerd, de rest is in buffetvorm. Ik vind daar niks mis mee, kun je van alles wat proeven. Bastiaan haalt het voorgerecht. Lone en Lizzy krijgen pasta carbonara. Lone vindt ’t niet zo lekker, ze neemt wat meloen. Lizzy eet haar bord gedurende de avond helemaal leeg. En nog een chocoladecakeje toe. Ze heeft sjans van de ober. Alle mensen hier zijn dol op kleine blonde baby’s, ze zijn allemaal zo lief tegen haar. Lone heeft haar nieuwe make up boek mee. Nadat ze een paar blaadjes met kale poppen hoofden heeft geschminkt, is ze zelf aan de beurt en daarna ik. Ik krijg rode rouge en lippenstift. Prachtig. Als hoofdgerecht kiezen we een selectie van lekker uit ziende gerechten. Het smaakt ook weer top. Goed geregeld allemaal hier hoor. De kindjes zijn weer moe, dus ze gaan lekker slapen na deze eerste hele dag op Kaapverdië. Een hele leuke, geslaagde dag.
Zaterdag 24-12 We gaan al de goede kant op met de tijd; een half uur later dan gisteren worden de meisjes wakker. Ik ben dan nog in diepe slaap. NL tijd 8.30u, hier 6.30u. En ’t is ook nog zo donker. Maar hup! Eruit met de geit. Bas gaat naar de receptie om een restaurant te regelen voor derde Kerstdag. We hebben geleerd dat we er vroeg bij moeten zijn met reserveren, anders is het vol. Hij is nu de eerste dus alle keus! Het wordt de Aziatische. Lekker sushi eten. Daarna gaat hij een stukje hardlopen op het strand op blote voeten. Held. Ondertussen spelen de meiden wat op de kamer en ik ruim een beetje op. Als Bas terug is gaan weer lekker ontbijten. Lone mag kiezen waar we als eerst gaan zwemmen. Het wordt Riuland, de Kids club met het speeltuintje erbij. We vinden een mooi plekje, redelijk uit de wind. Sowieso is de wind minder dan gisteren. Naast ons zitten Duitse mensen, een oma, een moeder en een meisje van Lone’s leeftijd.
Als we met Lizzy in het pierenbad gaan, doet dat meisje nogal vreemd. Ze schopt steeds water richting Lizzy. We snappen niet waarom. Haar moeder haalt haar uit het badje. Vervolgens, als we bij een ander bad Lizzy in het bandje willen zetten, pakt het meisje bijna de band af. “No, no”, zegt Bas. Dat vindt het meisje niet leuk en ze pakt een zonnebril (die Lone net in de speeltuin heeft gevonden) van de grond en gooit ‘m in het water. Ok… Het zal je iPhone maar zijn!! Oma en moeder komen naar ons toe gesneld. Een tijdje proberen ze de bril te vinden, maar die is waarschijnlijk in een afvoerputje gestroomd. Gelukkig was ’t niet onze bril. We denken dat het meisje autistisch is of zoiets. Ik zeg tegen haar moeder dat ze niet meer hoeft te zoeken. Ze verontschuldigt zich en vraagt ons kamer nummer voor ’t geval dat de bril nog terecht komt. Ach ja, het is pech.
Tijd voor lunch en een biertje! Lone heeft niet zo’n trek, ze heeft een beetje last van verstopping denken we, dus ze neemt meloen. “Met schil en niet te zoet mama.” Hihi. Lizzy eet voor twee: meloen, gestoofde peertjes, stukjes pasta en brood. Geweldig. Ze zijn allebei ook dol op de verse aardbeien sap.
Na het eten gaan we even naar de golven kijken. Die hebben gisteren wel enorme indruk op Lone gemaakt. Ze zijn wel minder hoog dan gisteren gelukkig. Veel minder gevaarlijk. Lone en Bas proberen een zandkasteel te maken, maar die wordt steeds omver gegooid door de golven. Net als gisteren gaan we ook nog even naar het grote zwembad. Lone en ik doen een drankje aan de zwembad bar in het water. Brrrr! Dat maakt zo’n biertje extra koud. Lone heeft het beter bekeken met haar warme chocolademelk. Als we lekker zijn gedoucht en opgefrist, gaan we in het grote buffet restaurant eten. Het eten is top, alleen we vinden het wel heel massaal. Je zit hier met zo’n 500 man te eten. Dan liever “ons” Afrikaanse restaurant bij het zwembad waar we gisteren waren. We gaan nog even naar de mini disco, Lone staat op het podium maar ze wil niet echt dansen. Ze is moe. Bas en ik nemen nog een ‘kerstavond’ cocktail. Lizzy ligt al te slapen in de buggy. Gauw naar bed die twee lieve meiden.
Zondag 25-12 1e Kerstdag Waar we normaal gesproken thuis aan de ontbijttafel zouden zitten naast de kerstboom met een kerststolletje en Chris Rea op de achtergrond, zitten we nu ruim 4000 km verderop aan de buffettafel met uitzicht op de kokos bomen en een glaasje prosecco. Wat is beter? Haha, allebei even goed. Hier heb je niet echt het “kerst” gevoel. Misschien komt ’t nog. Maar het is zeker niet vervelend!! We voelen ons bevoorrecht dat we hier mogen zijn en genieten van het heerlijke ontbijt. Lone mag kiezen waar we heen gaan : Riuland, grote zwembad of het strand. Het wordt Riuland. Ze gaat van de speeltuin naar het zwembad, tussendoor even kleien en dan weer naar het zwembad. Lizzy doet een schoonheidsslaapje. Ze wordt pas na ruim een uur wakker en vermaakt zich dan met de toren. Na de lunch is het tijd om een zandkasteel te bouwen op het strand. De golven zijn redelijk rustig, alleen de vlag is wel rood. We gaan alleen tot de enkels. Er komt een lifeguard naar ons toe en hij zegt dat de zee “is changing” dus dat we goed op Lone moeten letten. Dat doen we natuurlijk. Ineens komen de golven ook verder en zijn ze heftiger. Tijd om te gaan. We gaan naar de kamer om ons mooi te maken voor het Kerstdiner vanavond. We leggen Lizzy nog even neer, want het zal wat later worden. Ik trek mijn mooie nieuwe “Onze Jongens” galajurk aan en Bastiaan gaat ook netjes in pantalon met wit overhemd. De meiden krijgen mooie feestjurkjes aan. Voordat we naar binnen gaan, maken we nog een mooie familie foto bij de grote kerstboom bij de receptie. Ook facetimen we nog even met oma Anke en opa Bert. Daar is het kerstdiner, samen met omaatje en Bert’s vader, al bijna achter de rug.
We gaan de buffet zaal in. Onze tafel staat al klaar, met een kinderstoel voor Lizzy. We krijgen meteen een drankje. Wat een top mensen werken hier in de bediening. Omdat alle gasten tegelijk de eetzaal in gekomen zijn, is het gigantisch druk bij de buffetten. Overal staan rijen. Maar wat ziet het er allemaal prachtig uit. Torens met alle soorten ham en kaas, kerstbomen gemaakt van brood, mooi opgemaakte schalen met allemaal voor – hoofd- en nagerechten. Wat is dit een werk geweest. Respect voor alle koks. We genieten alle vier van al het lekkers. Lone heeft pizza, Lizzy eet pasta met haar handjes. Ze krijgt weer enorm veel aandacht van iedereen. Bas en ik proberen van alles wat te proeven. Als Bas een dessert aan het halen is, beginnen alle gasten ineens te applaudisseren. En iedereen gaat staan. Dan zie ik waarom. Al het personeel komt achter elkaar uit de keuken lopen en maakt een ronde door de enorme zaal. Door middel van luid geklap en gejuich worden ze bedankt door alle gasten. Wij klappen natuurlijk hard mee. Het is enorm indrukwekkend. Ik denk dat het wel 200 man is. Wat hebben ze hun best gedaan om dit allemaal te realiseren en daarbij hun eigen kerstfeest op te geven.
Na het diner gaan we dansen bij de mini disco. Althans, als we er eenmaal zijn is Lone toch eigenlijk best moe. Ze doet een paar sprongen mee, maar dan gaat ze zitten en staat niet meer op. Als Lone in slaap is gevallen in Lizzy’s buggy, kijken we onder het genot van een cava’tje nog even naar het kerstkoor dat op het grote podium staat te zingen. Ontzettend vals maar dat mag de pret niet drukken, haha.
Lizzy begint ook in haar oogjes te wrijven, het is echt tijd om te gaan nu. Het was een memorabele eerste Kerstdag.
Maandag 26-12 2e Kerstdag Vandaag is het boxing day, of Tweede Kerstdag, of.. tja.. zomervakantie? De meisjes zijn weer een half uurtje later wakker, top! Lone om 7.15 u en Lizzy zelfs 7.30u. Dat gaat wat worden thuis hoor, echt. We krijgen ze ’s avonds niet meer in bed en ’s morgens niet meer eruit. Bas gaat een stukje hardlopen in de duinen en een restaurant regelen. De Afrikaanse, “onze” zeg maar. De rustige. Eenmaal terug is het hardlopen hem zwaar gevallen door het mulle zand. Z’n spiertjes zijn gevoelig! Mijn kerstontbijt bestaat uit yoghurt met muesli en fibers, honing en hagelslag. Even balansen. Door Muesli-meester Bastiaan gemaakt. Smaakt goed! Hijzelf neemt het ook, maar kan een gebakken eitje toch ook niet weerstaan. Lone eet een broodje met choco pasta en Lizzy met ham. Met een glaasje verse aardbeien sap natuurlijk. Lone wil graag naar het strand, naar de golven natuurlijk. De zee is weer vrij rustig, dus het kan. Met z’n viertjes spelen we in de branding en Lone en papa maken samen een groot gat waar het water in kan stromen. Als we even liggen te relaxen op een bedje, begint Lone opeens te gillen. Ze wordt gestoken door een of andere zwarte wesp! De angel staat in haar arm en ze slaat ‘m er van paniek af. Ze gilt van de pijn. Snel zuig ik het gif eruit en Bas gaat gauw prikweg halen en wat ijsblokjes. Naast de pijn is ze ook erg geschrokken, arm kind. Dat heeft ze echt van haar vader, die nare prikbeesten willen altijd Gaillards hebben. Het gaat gelukkig weer. De meiden spelen nog even lekker en daarna gaan we lunchen. Straks gaan we naar het zwembad en Lone wil graag een duikbril hebben. Er zijn hier wel wat winkeltjes dus we gaan even kijken of ze dat hebben. En ja hoor, daar hangen ze. Een tientje, maar beter duur dan niet te koop haha. Een magneet is ook in de pocket. Na de lunch zijn we zo lui geworden dat we allemaal even een dutje willen doen. Ach ja, daar is het toch ook vakantie voor! Dus eerst een tussenstop bij de kamer voordat we gaan zwemmen. Zzzzz. Als we weer wakker zijn, gaan we nog een uurtje zwemmen. Met bril. Hij bevalt goed. Vanavond eten we in het Kaapverdiaanse restaurant. We zijn benieuwd! Als we ons aan het opfrissen zijn, hoort Bas steeds een soort van gekuch van buiten komen. Ineens komt hij naar me toe. “Moet je nou eens kijken, dit is echt te asociaal!! Er ligt er hier een over de railing te kotsen!” Ik had al wel eerder gezien dan onze Engelse buren geen frisse figuren waren, maar dit slaat echt alles. Net kreeg ze de balkon deur al niet open en liep te er tegenaan te rammen als een of andere gek. Nu ligt ze op haar zij, helemaal van de wereld, op de railing. Wat een smerig vies wijf. In zo’n hotel als dit hoor je je toch te gedragen. Bas loopt naar hun deur om te kijken op welk nummer ze wonen, dan kunnen we het doorgeven aan de receptie. Maar als hij daar aankomt staan er al twee mannen van het hotel met handdoeken. Ik zou me dood schamen. Goed, niet meer aan denken en een leuke avond maken! We lopen richting het restaurant. Het is voornamelijk vis dat er geserveerd wordt. Het ziet er weer prachtig verzorgd uit allemaal. De voorgerechten mogen we zelf pakken en het hoofdgerecht wordt aan tafel geserveerd. Lone is vanavond de mama dus ze mag naast Lizzy zitten en haar eten voeren. Lizzy heeft weer sjans van de obers hoor. Er is er zelfs een die een kan water omver gooit omdat hij meer op Lizzy let dan op de tafel die hij aan het dekken is. Hij moet er zelf om lachen. Blonde babies zijn hot hier! Er is weer kinderdisco, maar rond een uur of acht stort Lone hier gewoon in. Ze wil alleen maar op schoot en kijken naar de andere dansende kindjes. Op weg naar huis maken we een afspraak om morgen haar haar in vlechtjes te laten doen. Dat wil ze heel graag. Ik maak de afspraak voor morgen om tien uur bij de dame achter de balie in de manicure- en kapper zaak. Ondertussen is Lizzy alweer uit de buggy gehaald door een andere dame en zijn ze samen aan het knuffelen. Weer andere dames kietelen haar. Het is niet te geloven haha. Kind weer kwijt. Als we weer terug in de kamer zijn, slapen de dames snel als een roosje.
Dinsdag 27-12 We zetten de uitslaap trend helaas niet voort deze morgen. Om 06.30u ligt Lizzy te kletsen en kieren alsof haar leven er vanaf hangt. Bas geeft haar een flesje melk in de hoop dat ze daarna weer in slaap valt, maar helaas. De dag gaat toch echt beginnen. Lone komt erbij en beide dames vechten wie er Koe Doet Boe op mijn iPhone te spelen. Na het ontbijt is het zover; Lone krijgt vlechtjes. “Mama, ik ben wel een beetje zenuwachtig voor mijn vlechten!!” zegt ze. Lekker ding. Lone mag gaan zitten op de stoel. Ik mag niet kijken, want het is een verrassing. Misschien kan ik zelf ook wel even m’n nagels laten doen, bedenk ik me. French manicure, leuk! Zo gezegd zo gedaan. Een half uurtje later heb ik prachtige nageltjes. Lone is ook klaar. Ze ziet er prachtig uit met de vlechtjes! Een echte prinses!!
We pakken de handdoeken en zwemspullen in de kamer en gaan lekker bij het zwembad liggen vanmiddag. De zon is niet heet, maar gewoon lekker. Lone heeft veel plezier van haar nieuwe duikbril en gaat onder m’n poortje door onder water. Ook drinken we samen met Lizzy een drankje aan de zwembad bar. Na de lunch doen papa en Lizzy een middag dutje. Als Lone niet zwemt, speelt ze Mario. Ook picknicken we op een handdoek langs het zwembad. Lone heeft warme chocolademelk en mama een biertje. Ik had het héél niet verwacht, maar de choco gaat om. Geeft niks kind. Ik herken mezelf er zo in… Deze avond gaan we sushi eten in het Aziatische restaurant. Eerst gaan we langs de receptie om te vragen of en waar we kleding kunnen wassen. We kunnen het alleen in een waszak doen en dan afgeven bij de receptie, vertelt de aardige meneer. Er zijn dus geen wasmachines op het park waar je zelf kunt wassen. Hmm ok misschien doen we die paar boxers van Bas dan wel even met de hand. Ineens valt mijn oog op een brief die op de balie ligt met vlucht informatie. Bij elke vlucht die vandaag en morgen zou vertrekken staat “cancelled”. Ook een die naar Amsterdam zou vertrekken vandaag. What the…?! Eronder staat dat de vliegtuigen niet kunnen landen vanwege de stof in de lucht. Jeetje hé. Dat stof, dat heiige, hebben we al een paar dagen. Hopelijk is het volgende week weg, anders moeten wij ook verplicht onze vakantie verlengen. Ik moet gewoon weer werken. En ze missen ons thuis. Nou laten we het afwachten. Gelukkig hebben we wel voor drie maanden kleding bij ons, haha. Op naar de sushi. Lone eet als een dijker, ze heeft wat in te halen. Eerst sushi, daarna meloen, kiwi en rozijntjes, toen een taartje en daarna gaat ze aan het ijs. Het is lekkere sushi, maar die van Sumo is beter vinden Bas en ik. Er zijn nog veel meer lekkere gerechten, dus klagen doen we zeker niet. Helemaal niet als we naast ons kijken waar de hoofd eetzaal weer bomvol zit. Dan zijn de aparte restaurants toch veel fijner. Lone heeft het vandaag flink naar haar zin, want ze wil graag naar de disco om te dansen. En hoe!! Ze danst en springt mee op alle liedjes. Haar mooie nieuwe vlechten gaan op en neer. Topper! Na de disco gaan we. Lizzy is moe. Ze is al gauw vertrokken nadat we haar in bedje hebben gelegd. Lone kijkt nog even iPad op bed en Bas en ik chillen. Topdagje dit.
Woensdag 28-12 Om 6.30u schrik ik wakker van kleine Lizzy die ineens begint te huilen. Na een flesje geef ik haar een aai over haar bol. Oei, bloedheet!! De thermometer komt tot 39.4. Ik geef haar een zetpil, doe haar een koelere slaapzak aan en leg haar weer in bed. Ze slaapt weer verder tot 8.30u.Gelukkig is ze wel gewoon vrolijk. Aan het ontbijt krijgt ze van grote zus Lone een broodje smeerworst. We kunnen wel gewoon naar het zwembad denken we. We gaan naar Riuland, daar kan Lone lekker ravotten. Lizzy voelt weer warm aan. Misschien breng het zwembad een beetje verkoeling, maar daar heeft ze het toch niet zo naar haar zin. Ze wil het allerliefste knuffelen en slapen. Arm wijffie. Lone en ik spelen met een bal en gaan elkaar achterna in het zwembad. Het is een top dag vandaag om te zwemmen. Lekker warm! Tijdens de lunch lees ik een appje van Ilona. Het gaat over gestrande toeristen op Boa Vista vanwege een hardnekkige zandstorm. “Zijn jullie ok?” Wij zijn zeker ok. Het is de mooiste dag sinds we hier zijn. Geen zandstorm te bekennen. Het is de laatste dagen wel heiig geweest, ja. En we zagen inderdaad gisteren bij de receptie dat er vluchten gecanceld zijn. Maar dat het nu in de Telegraaf op de voorpagina staat is wel heel serieus. Als we wat meer onderzoek doen, komen we erachter dat er sinds Eerste Kerstdag al geen vliegtuig meer stijgt of landt. Jemig hé. Wat erg! De stofwolk die er hangt waardoor er geen vliegverkeer mogelijk is, komt vanaf de Sahara. Omdat er op dit moment heel weinig wind staat, gaat de wolk niet weg en zolang zitten we vast. De geschiedenis herhaalt zich: Lizzy heeft zo te zien de waterpokken. Er zit er een op haar handje. Met een blaasje erop. Lone had dit toen we op Kefalonia zaten 5,5 jaar geleden. Daar was ze aardig ziek van. Lizzy slaapt veel. Hoop zo dat het meevalt. Bastiaan en Lone zitten samen te drinken aan de zwembad bar als Lizzy en ik lekker liggen te chillen. Een groepje Engelsen zit verderop waarvan “de moeder” een paar biertjes te veel op heeft. Ze swingt en zingt keihard met de muziek mee. Nu nog een tand eruit en een bezem en ze vliegt zo weg. Mensen kijken is zo lachen, vooral als ze zichzelf zo enorm voor schut zetten. Lone is moe geworden van al het zwemmen vandaag en valt lekker tegen me aan op het strandbedje in slaap. M’n grootste lekkere wijffie. Vanavond staat het Italiaans restaurant op het programma. Het ziet er mooi nieuw uit en dat is het ook horen we van de mensen die naast ons zitten. Zij komen hier al voor het vijfde jaar en vorig jaar was dit restaurant er nog niet. Het eten is weer top. Pasta’s, pizza’s, carpaccio, caprese, lekkere desserts. Hier willen we nog wel een keer heen. Na het eten gaan we weer naar de kinderdisco. Lone heeft de smaak te pakken! Op weg naar het huisje zien welke de Nederlandse mensen die bij ons ook de heenweg in het vliegtuig zaten. Ze zouden eigenlijk morgen vertrekken, maar dat kan niet denken we. “Zijn jullie gestrand?” vraagt Bas. De man zegt inderdaad dat alle vluchten morgen zijn gecancelled. Ze hopen voor het weekend thuis te zijn. Maar een dagje extra vinden ze niet erg. We hopen met ze mee, dan komt het voor ons ook goed. In het huisje gaan de meisjes lekker slapen. Ze zijn op.
Donderdag 29-12 Bas begint de dag met een reservering en daarna een loopje. Als hij terug komt zegt hij dat er helemaal geen rij was voor de reserveringen van de restaurants. Er komen ook geen nieuwe mensen bij en veel van degenen die hier zijn, wachten tot ze naar huis kunnen dus die reserveren ook niet. Lone is een beetje sip. Ze heeft een beetje last van heimwee. Dat kan gebeuren en is niet leuk. We vertellen haar wat voor leuke dingen we hier kunnen doen en dat ze thuis gewoon weer naar school zou gaan. Dan beseft ze een beetje dat het hier toch wel leuker is. We bellen ook nog even met oma. Als ze haar eerste plons in het zwembad heeft genomen, staat er alweer een big smile op haar gezicht. Gelukkig. Kind blij, papa en mama blij. Lizzy’s pokjes zijn wel wat heviger geworden, maar echt last heeft ze er nog steeds niet van. En zijn enkele blaasjes en de rest lijkt meer op eczeem dan op waterpokken. Hopelijk blijft het hierbij. Ze gaat samen met Lone van de glijbaan. Ze hebben de grootste lol samen. Echt slapen komt er vandaag niet van. Er gebeuren toch veel te leuke dingen! Zonde om te slapen, denkt Lizzy. We zijn wat vroeger klaar dan anders dus voor het eten drinken we nog een cocktail bij de bar op het plein. Lone pina colada en papa daiquiri. Mama gewoon een wijntje en Lizzy neemt de watermeloen die op het glas zat geprikt. We eten vanavond bij “ons” restaurant en daarna gaan we natuurlijk weer dansen. De kindjes worden op het laatst in een treintje meegenomen naar het grote podium. Daar is een tombola voor het goede doel en het is de bedoeling dat de kindjes de lootjes trekken waar de prijzen op vallen. Lone durft ook. Als ze eenmaal aan de beurt is, is ze wel verlegen. Ze durft nog net haar naam te zeggen, maar het nummertje opnoemen in het Engels is haar iets te moeilijk. Wij zijn evengoed beretrots! Het lichtje is uit bij Lone en ze wil graag slapen. Oudejaarsavond moeten we maar even gaan slapen van tevoren. Anders redden we het nooit tot 12 uur!
Vrijdag 30-12 Het plan voor vandaag is om na het ontbijt naar het strand te gaan. Het is een mooie dag, dat zie je meteen. Blauw zonder hei of stof of wolkjes. Er lopen ook weer mensen met koffers. De stofwolk boven het vliegveld is dus waarschijnlijk weg. Dat geeft goede hoop dat wij zelf ook gewoon kunnen vertrekken dinsdag. Maar nu moeten we daar nog niet aan denken; we hebben nog vier mooie dagen voor de boeg! De golven zijn redelijk wild, ze slaan heel laat om. Niet te ver erin dus weer. Lizzy slaapt meteen als een blok, vader en Lone gaan kastelen bouwen en gaten graven, dus moeders gaat gestrekt in de zon. Heerlijk! Ook met z’n drieën in de branding staan en wachten op een grote golf is leuk! Lone vindt dat zo spannend, prachtig. Als Lizzy wakker wordt, mag ook zij even in de branding zitten. Ze wordt niet vrolijk van dat koude zeewater over haar beentjes, dus ik til haar snel weer op! Dat vindt ze wél leuk, kijkend naar haar grote zus en papa.
We gaan vandaag eens lunchen bij het grote buffet, kijken of ze daar meer hebben dan hamburger en tosti. Dat klopt inderdaad. Het is ook niet zo druk omdat er veel mensen weg zijn gegaan. Op de terugweg lopen Lone, Lizzy en ik langs de bikini winkel (Bas gaat plassen) en ik weet er een te scoren hoor! Eigenlijk ging ik voor slippers, de mijne zijn net stuk gegaan op het strand. Maar een bikini is ook leuk! Omdat we gisteren geen prijs hadden bij de tombola, heb ik Lone een armbandje beloofd. Ze kiest een mooie uit met gekleurde kraaltjes in Afrikaanse stijl. En van dezelfde kraaltjes ook nog een ketting erbij, vooruit. Op weg naar het zwembad! Daar heeft Bas inmiddels al twee daiquiri strawberry op, zijn favoriet. Samen met Lone gaat hij het zwembad in. Er start een waar watergevecht. De een rent de ander achterna met een waterpistool. Lachen. Tot vrij laat zitten we bij het zwembad. Het is ook nog zo lekker en rustig. Al zijn er ook wel nieuwe mensen gekomen vandaag. Ze lopen in de rondte het park te verkennen. Bij thuiskomst zien we twee briefjes liggen: of we de receptie willen bellen of bezoeken. Ok. Eenmaal aan de telefoon krijgen we te horen dat het Afrikaanse restaurant waar we vanavond hadden gereserveerd, niet open gaat omdat het te rustig is. We kunnen wel naar de Kaapverdiaanse of de Italiaanse alleen dan moeten we wel komen reserveren aan de balie. Dus Bastiaan gaat even. Als hij terug komt is het niet gelukt. Er was alleen plek om half negen of om negen uur. Dat is voor ons te laat met die twee meiden. Onze eerste reservering was om zeven uur. Dus dan wordt het het grote buffet. Na het eten zijn we nog net op tijd voor de kinderdisco. Lone doet weer leuk mee. Na afloop deelt meneer de clown altijd ballonnen uit. Lone regelt er heel lief ook een voor haar zusje. Lizzy vindt ballonnen heel bijzondere dingen. Als we een cocktail hebben genomen gaan we op een geheime missie. Lone heeft het er al de hele avond over: we gaan een kokosnoot pikken voor thuis. We hadden er al eerder eentje, een kleintje, maar die is gevallen en daardoor zit er een barst in. Dus we moeten een nieuwe en het liefst een die rijp is en die we kunnen laten zien in de kring op school. De rijpste hangen in de boom bij Riuland, hadden we al gezien. Dus daar sluipen we heen. Bastiaan heeft een mes mee gepikt bij het buffet. Lone schijnt bij met het lampje. En ja hoor, na een tijdje snijden is de noot los. En groot! Precies goed voor thuis. Missie geslaagd. Lone is blij en trots! We verstoppen ‘m in een laadje in de kamer zodat de schoonmaak mevrouw ‘m niet ziet. Zo, dat was een spannende afsluiting van de dag! Nu lekker slapen.
Zaterdag 31-12 Oudjaarsdag Terwijl ik dit begin te schrijven, komen Bas en Lone op me af. Ze hadden al de hele tijd een geheim samen en dat was blijkbaar mama in het zwembad gooien. Dus er is geen ontkomen meer aan! Daar ga ik! Gelukkig blijven mijn krullen bespaard. Lone en ik spelen nog een hele tijd samen in het zwembad. Ik ben krokodil! Het is echt te merken dat het rustiger is. Ons ontbijt restaurantje was vanmorgen ook voor het eerst gesloten. Al het personeel is waarschijnlijk nodig voor de voorbereidingen voor het diner vanavond. We zijn benieuwd hoe mooi het er vanavond weer uit gaat zien! Lizzy heeft er weer een paar pokjes bij op haar handje. Het is nog niet over dus. Ze doorstaat het kranig! Als het voor dinsdag niet minder is geworden, dan mogen we officieel niet eens terug vliegen zonder medische verklaring dat het niet meer besmettelijk is, lees ik net op internet. Fingers crossed. We blijven de hele dag lekker bij het zwembad. Na de lunch doe ik mee met een lesje aquajoggen. Heel leuk!
Achter onze bedjes in een struik, “woont” een zwart poesje. Hij is heel lief en aanhankelijk. Eerst gaat ie tegen Lizzy aan liggen. Dat vindt ze wel wat. Ze aait ‘m op haar manier, soms grijpt ze ‘m wat ruw in z’n nek. Hij vindt ’t niet erg en blijft gewoon liggen. Haar eerste keer dat ze een poesje aait, schattig. Even later zit Lone op het bedje Mario te spelen en hup, nu springt ie naast haar. Lone vindt ’t ook leuk en blijft muisstil zitten zodat poes er niet af springt. Even later krijgt ze een restje melk van Lizzy. Dat gaat er wel in.
Om kwart over zes begint het oudjaars diner, dus we gaan op tijd naar de kamer om ons netjes aan te kleden. Het ziet er weer even mooi en verzorgd uit als met Kerst. Lizzy is in slaap gevallen dus we laten haar even lekker liggen in de buggy, de avond is nog lang. Ik zit tegen Bas te geinen over wat ik hem zou moeten geven als ik hem ten huwelijk zou vragen, omdat hij niet van sieraden voor mannen houdt. Dus hij zegt: “Denk je dat het zo lang gaat duren dat jij míj zou vragen dan? Ik heb toevallig een doosje in m’n zak.” Dus ik zeg: “Nee, niet hier in die buffetzaal hoor Bas!” en ik voel op z’n broekzak in de veronderstelling dat hij zit te bluffen. Maar ik voel wel een klein vierkant doosje zitten, dus ik krijg het Spaans benauwd. Tegelijkertijd springen de tranen in m’n ogen. “Wat is dat? Nee toch Bas echt?!?!” Hij duwt m’n hand weg en begint keihard te lachen. Dan haalt hij het doosje uit zijn zak en…. Is het de batterij van zijn camera. Ik heb het niet meer! “Sukkel ik schrok me dood !!!” Bas ligt hélemaal dubbel. “Wat hou ik toch van je.” zegt ie. Pestkop. Als bijna iedereen aan het dessert zit, komt al het personeel weer uit de keuken om een ronde te maken door de zaal. Ze krijgen weer een dik verdienende staande ovatie. Ik maak Lizzy wakker, anders heeft ze niks te eten. De bediening is namelijk alweer druk bezig met de voorbereidingen voor de tweede shift die om 20.30u begint. Ze krijgt spaghetti en kiwi toe. We zijn mooi op tijd klaar voor de minidisco. Het is net begonnen bij het grote podium. Overal hangen ballonnen in het zwart / wit / goud voor het Oud en Nieuw feest wat hierna begint. Ook na de minidisco dansen de kinderen vrolijk verder. Er begint een leuk trio te zingen. Er komen steeds meer mensen de dansvloer op. Om 22 uur is het nieuwjaar in Nederland. Ik probeer m’n moeder te bellen. Ik krijg haar te pakken maar de verbinding is slecht. Maar ’t lukt om gelukkig Nieuwjaar te wensen! Wij moeten nog twee uur wachten. Dat is wel gek. Lone is inmiddels op een stoel gaan zitten met de iPad, maar haar ogen vallen dicht. Ik zet twee rieten stoelen tegen elkaar aan zodat het een soort bedje wordt. Ze is meteen weg. Lizzy sliep ook al in de wagen. Watjes die kinderen van ons, haha! Bas en ik feesten door. Het zang trio maakt plaats voor een DJ. Hij draait een beetje “onze” muziek uit de Four Roses tijd. Zelfs die Bas doet de voetjes van de vloer. Lachen. Hij haalt de drankjes. Ik vraag elke keer om water maar op de een of andere manier komt die bestelling moeilijk door. Steeds krijg ik een glas cava in m’n hand geduwd. Er worden aan iedereen tassen uitgedeeld met versieringen erin: maskers, toeters, Hawaii kettingen, clowns neuzen, gekke brillen, samba ballen, ballonnen. Alle mensen versieren zichzelf. Wij doen natuurlijk mee. Het ziet er top uit alle die met z’n allen bij elkaar, haha! Ik probeer Lone wakker te maken om te zeggen dat het bijna twaalf uur is en of ze mee wil feesten. Nee, geen succes. Ze slaapt verder. Dan is het zover! Twaalf uur!! De confetti knalt door de zaal! Bas en ik geven elkaar een dikke kus en wensen elkaar gelukkig Nieuwjaar. Dan lopen we naar de kindjes. Lone ligt met haar handen op haar oren te huilen. Ach gossie. Het feest is denk ik afgelopen voor ons. Jammer maar niets aan te doen. We gaan haar en Lizzy snel in bed leggen. Happy new year voor iedereen!!!
Zondag 1 januari Nieuwjaarsdag Op een flesje na rond een uur of half zeven, slaapt de familie Gaillard / Hoveling tot half negen uit. Netjes toch? En dat ondanks die vervelende hoestbuien die ik sinds deze vakantie elke ochtend heb. Ze hebben er allemaal doorheen geslapen. We hebben een tas met versieringen bewaard voor Lone. Die wil ze, net als de kokosnoot, ook graag laten zien in de kring. Van Riu Hotels hebben we ook een cadeautje gekregen met de beste wensen erbij ; twee mooie pennen. Aardig hoor! Na het ontbijt gaan we naar het strand voor de traditionele nieuwjaarsduik. Daarna gaan Bas en Lone op ‘rotsjesjacht’. Dat hebben ze overgehouden aan de vakantie in Frankrijk: over de rotsen lopen op zoek naar diertjes en schelpjes. Het is alleen best een eindje lopen naar de rotsen, dus Bas heeft Lone de halve tocht op zijn nek. Lizzy slaapt de hele tijd bij mij op het strand. Even inhalen. Haar pokjes zijn een stuk minder sinds gisteren. Gelukkig! Als de familie even later weer herenigd is, zoeken we de branding nog een keer op. Het blijft toch aantrekken, die golven! Bas gaat het gevecht aan, maar wint nooit. Hij gaat een paar keer flink kopje onder. “Maar”, zegt Lone “Papa is sterk!” Samen graven we Lizzy in. De dames gieren het uit. We zijn zo druk dat we de tijd helemaal vergeten en daardoor bijna te laat zijn voor de lunch. Tijdens het eten bellen we met de oma’s om ze een gelukkig Nieuwjaar te wensen. We vervolgen de dag bij het zwembad. Met natuurlijk een daiquiri, een chocomel en een sangria. Als ik Lone op een gegeven moment onverwacht een duwtje geef, ben ik de pineut. Bas wacht me op en gooit me er met kleding en al erin. Dan gaat Lone achter Bas aan en ook hij gaat erin. Hij had zijn shirt wel uitgetrokken, maar Lone gooit ’t shirt er gewoon ook in. En Lizzy? Yep! Met jurk en al! Wat hebben we gelachen!! Gauw douchen en op naar de Italiaan. Lizzy schreeuwt door de hele zaak heen, zo’n trek heeft ze. Lone eet ook weer super goed! Het eten is lekker, wat alleen jammer is, is dat de desserts van gisteren zijn van het Nieuwjaars diner. Niet meer zo lekker… Daarvoor zijn we teveel verwend geraakt hier. Bij de minidisco is een nieuwe clown die het lang niet zo leuk doet als “die andere lieve”. Na een kwartier houdt ze (de clown) het al voor gezien. Dan maar cocktails drinken aan de bar! Ondertussen probeer ik Lone’s vlechtjes eruit te halen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En haar haar komt er ook niet al te best uit. Het lukt voor de helft, morgen de rest. Lizzy vindt het veel te gezellig met alle aandacht die ze van iedereen krijgt, dus slapen ho maar. Bas loopt wel drie rondjes met haar, maar zonder succes. Ook doet hij dat voor zijn eigen bestwil: hij wisselt van bar omdat meneer vindt dat de dichtstbijzijnde bar te weinig rum in zijn daiquiri doet, haha! We maken het hier steeds later. Rond elven liggen we op bed. Een uur in NL. Dat wordt lastig straks om weer te wennen!
Maandag 2 januari De laatste volle dag hier in het hotel is aangebroken. De hemel is mooi helder blauw. Na het ontbijt gaat we dan ook snel naar het zwembad. Nog even dat kleurtje bijwerken. Ik sla de aquajogles even over vanmiddag, heb alleen maar zin om lui te zijn en te zwemmen met de meiden. Lizzy in de band en Lone die haar voortduwt. Ik zal het missen. Bastiaan begint al vroeg aan het bier. En na de lunch een daiquiri natuurlijk. Nu we bijna weg gaan, heeft hij het helemaal door: hij bestelt twee daiquiri’s en een los glaasje rum. En dat verdeelt hij dan over die twee glazen, haha! Dus als je zo drie rondjes haalt, dan tikt dat wel aan. Aan het einde van de middag gaan we weer helemaal los in het zwembad. We moeten papa erin gooien van Lone, dat vindt ze het allermooiste. Dus dat doen we natuurlijk. Maar papa sleurt ons mee het bad in. En dat wel een keer of tien. Alle handdoeken belanden ook in het water, want niemand mag zich afdrogen. Hahaha. En Bastiaan vindt alles mooi en prachtig met al zijn daiquiritjes achter z’n kiezen. Hij begint te hikken, dat is het signaal dat er genoeg in zit! We lopen, nat en zonder handdoeken, want die moesten we inleveren, richting de kamer om te douchen. Dan zien we ineens onze poezenvrienden. Die moeten we nog even gedag zeggen. Lone vraagt of we nog een restje melk van Lizzy hebben en of we dat mogen geven. Dat hebben we. Ze gooit een klein beetje melk op de grond en alle drie de zwarte poezen beginnen er aan te likken. Bas zet zijn zwarte camera tas op de grond en begint foto’s te maken van het leuke tafereel. Dan loopt een van de poesjes naar zijn tas en begint er aan te snuffelen. Ik zeg nog: “Kijk Bas hij vindt je tas mooi!” Maar wat er dan gebeurt. De poes gaat met z’n kont naar de tas toe zitten en begint te pissen. In zie het gebeuren. “Baaaasss!!!! hij pist tegen je….” Meer kan ik niet uitbrengen. Ik kom niet meer bij. Het is zo vies maar ook zo hilarisch tegelijk. Bas reageert ook veel te laat met z’n aangeschoten hoofd, dus de poes is klaar en loopt weg. “Hoveling jij ziet het gebeuren en je doet niks!!!” Ik had er letterlijk geen kracht voor door de slappe lach. Ok.. En door.
Na het douchen mogen we voor de laatste keer van het buffet genieten en van het “tjoetjoeha feest” zoals Lone het noemt. Daarna lopen we langzaam terug naar de kamer om te beginnen met pakken. Lone kijkt al lopend naar de sterrenhemel en zegt: “Jullie papa’s zijn daarboven en ze zouden zeggen: “Dat hebben jullie goed gedaan jommes!” Toch mama?!” We hadden haar eerder deze week verteld dat onze papa’s sterretjes zijn en altijd naar ons kijken, waar we ook zijn en dat ze zouden vinden dat we het goed hebben gedaan. Dat heeft ze dus heel goed onthouden. Poepie. Oh ja en “jommes” betekent jongens. De meisjes gaan naar bed en snel daarna heb ik al een koffertje gepakt. Inpakken voor de terugreis is toch wel relaxter. Je hoeft niet na te denken, alleen maar erin te proppen. Morgen de rest, weltrusten.
Dinsdag 3 januari Tegen achten worden we wakker na een onrustige nacht. Het was heet, er zat een vervelende mug en Bas lag te snurken. En je hebt ook in je hoofd dat je morgen weggaat. Bij het ontbijt nemen we wat extra broodjes en fruit mee voor onderweg. Dat scheelt weer een kapitaal in het vliegtuig. Laatste keer buffet, snif.. Koffer twee en drie zijn ook redelijk snel gevuld. Rond elven verlaten we onze kamer. Het is weer net zo’n prachtige dag als gisteren en we zien iedereen lopen in badkleding. En wij lopen met broeken met lange pijpen en zware koffers. Bah. Wat hebben we het heerlijk gehad hier zeg. Een half uurtje later dan gepland worden we opgehaald met de bus. Ze waren ons ‘even’ vergeten vanwege een andere vlucht die gecanceld was. Dag Riu Touareg! Bedankt voor de leuke vakantie! Gelukkig komen we – na een wederom bumpy ride- op tijd aan op het kleine vliegveldje. Het vliegtuig waar we in gaan komt net uit Nederland gevlogen en zit nog halfvol met mensen. Zij gaan naar Sal, het eiland naast Boa Vista. Daar hebben wij dus een tussenlanding. De vlucht ernaartoe duurt maar 12 minuten! We moeten zelf ook uitstappen, want het vliegtuig wordt schoongemaakt en getankt. 40 minuten later begint de echte reis! Het vliegtuig zit niet vol, dus Bastiaan zit schuin achter Lone, Lizzy en mij, zodat Lizzy een eigen stoel heeft. Ze slaapt vrij snel. Lone’tje speelt iPad en gaat dan ook pitten. Bas ligt heerlijk uitgestrekt over drie stoelen, de bofkont. En ik typ dit verhaal. Het was een geweldige vakantie! Voor het eerst in ons leven hebben we Kerst en Oud en Nieuw gevierd in de zon. Het was mij een waar genoegen, lieve Bas, Lone en Lizzy! En nu dan maar weer de Hollandse kou in. Vijf graden zegt de piloot net. Brrrr.
De dag waar we de afgelopen weken zooo naar hebben uitgekeken, is eindelijk aangebroken: we gaan naar la France! Dit jaar gaan we naar Grimaud, 1300 kilometer ten zuiden van ons, vlakbij Saint Tropez. We gaan met de auto, want Bastiaan zijn geliefde fiets gaat ook mee. Kan hij nog even wat colletjes stuk slaan.
Om negen uur stipt, ok tien over negen, starten de motoren. Via de A27 en de A2, bereiken we België, dan Luxemburg en vervolgens ook Frankrijk. De reis verloopt voorspoedig. Geen files onderweg betekent flink doorkarren! Af en toe stoppen we even om een broodje te eten en te plassen, maar daar hebben we rekening mee gehouden. Lone is superlief. Ze slaapt niet veel, maar ze kijkt iPad of pakt een cadeautje uit die we speciaal voor onderweg hebben ingepakt. Ook oma Ine heeft een paar pakjes voor haar meegegeven, dus ze wordt dubbel verwend.
“Zijn we al op vakantie?”, vraagt ze vanaf kilometer 10 al. We leggen uit dat voor ons de vakantie al is begonnen toen we in de auto stapten, maar daar snapt ze niks van. We vragen haar wanneer het voor haar dan vakantie is. “Morgen.” Antwoordt ze letterlijk. We moeten lachen en vragen het nog een keer, maar dan anders gezegd. Voor Lone is het vakantie als ze lekker kan zwemmen! Dan moeten we inderdaad tot morgen wachten.
We hebben van tevoren al bedacht dat we niet in een keer naar Grimaud rijden, maar dat we rond de 750 kilometer een hotel nemen en de volgende dag de laatste 550 kilometer zullen rijden. We hebben het goed uitgekiend, want als we bijna in Beaune zijn aangekomen, het dorpje waar het hotel ligt, begint Lone het zat te worden. Dan hebben we toch 8,5 uur in de auto gezeten vandaag!
We checken in en zetten de koffers in het kleine, maar prima kamertje. Er staan twee bedden naast elkaar en een stapelbed dwars erboven. Lone wil graag op het stapelbed natuurlijk. Ze gaat tien keer met het trappetje naar boven, gooit Woefa op de grond, en gaat weer naar beneden om ‘m weer te pakken. Of papa schopt ‘m weer omhoog, vanaf zijn bed. Arme hond.
Het deel van Beaune waar wij zitten, is echt gericht op mensen die op doorreis zijn; er zijn alleen hotels en restaurants. We willen ook wat eten natuurlijk, dus we lopen naar het restaurant terrein. De eerste die we proberen, een Italiaans restaurant, serveert pas vanaf 19 uur. Het is nu 18 uur en ik als zwangere moet NU eten, dus dit gaat ‘m niet worden. Restaurant twee is een grill. Er zit nog niemand, maar het ziet er ok uit en hier kunnen we wel meteen eten, dus hupsakee, we gaan hier lekker buiten zitten.
Lone wil graag kipnuggets en Bas en ik nemen een doorbakken burger. Dat gaat er bij ons alle drie wel in na zo’n dag in de auto. De tent begint wat voller te lopen. Een paar meter verderop zit een stel uit Nederland. Lone is er inmiddels bij gaan staan, die zit natuurlijk nog propvol energie na de hele dag zitten. Ze heeft alles al in haar handen gehad wat niet mag en dan beginnen ze; de verhalen over poep en pies, scheetjes , kontjes en boertjes, gevolgd door een luid geschater. We proberen haar zo serieus mogelijk duidelijk te maken dat het niet hoort om dat soort dingen in een restaurant te zeggen. Dat de mensen die aan het eten zijn dan geen honger meer hebben. Tevergeefs. “Pfft”, klinkt het ineens over het hele terras. “Lone!!!” De Nederlandse mevrouw schiet in de lach en kijkt medelevend naar ons. We schamen ons rot. Gelukkig hebben we al betaald en we maken dat we wegkomen. Wat een figuur hebben wij op de wereld gezet. Hopelijk wordt de tweede een kopie van zijn/haar moeder, hihi.
Eenmaal in het hotelkamertje kunnen we niet anders dan op bed gaan liggen, maar dat vinden we niet erg. Het duurt even voordat de kleine draak slaapt, maar zodra we alle lichten uit hebben is het stil boven ons. Dan gaan we zelf ook maar lekker slapen.
zaterdag 22 augustus
Rond zevenen zijn Bas en ik wakker. Lone slaapt tot half acht. Rustig aan gaan we douchen en pakken we de spulletjes weer in voor het laatste stuk van de reis. We vertrekken na het petit dejeuner. Het is inderdaad wel heel ‘petit’; een paar stukjes brood met pasta of jam en een kopje koffie en jus. Vlakbij het hotel zit een bakker, dus we halen hier nog even wat croissants voor onderweg.
Het is negen uur. Nog 550 kilometer te gaan. We moeten het kunnen redden om tegen vieren op de plaats van bestemming aan te komen. Lone valt direct weer in slaap.
Toen Bas een paar weken geleden met Jochem naar de Alpen reed, kwamen ze langs een ‘aire’ (stopplaats langs de snelweg) waar een speelplaats met kabouters en paddenstoelen is gemaakt voor kinderen. Bas heeft aan Lone beloofd om hier even te stoppen, dus dat doen we dan ook. Het is wel dichterbij dan we dachten; we zitten pas een dik half uur in de auto als we de eerste kabouters als zien verschijnen langs de snelweg.
We maken Lone wakker. Het is inderdaad erg leuk gemaakt hier. Overal speeltoestellen in de vorm van paddenstoelen. Veel ouders met kinderen zijn hier gestopt, zodat ze zich even kunnen uitleven. Lone vindt het ook geweldig, ze kan lekker klimmen en glijden, terwijl Bas en ik in het zonnetje genieten van een kopje koffie en een croissant.
Als we weer in de auto zitten, zien we op een matrixbord staan dat er over 13 kilometer een file aankomt. Hmm dat is niet zo fijn. En inderdaad, we lopen een half uur vertraging op doordat we met een slakkengang naar de tunnel rijden die onder Lyon door loopt. Daarna rijdt het weer door. Maar helaas, de tweede file blijft ons ook niet bespaard. Nadat we tussen de middag een plas- en lunch stop hebben gemaakt en weer verder gaan, staat file drie ons al snel op te wachten: ongeluk gebeurd. En als we ergens niet vrolijk van worden, dan is het file. “Bel je moeder even op, misschien krijg je dan weer een lach op je gezicht”, zegt Bas ironisch. Dat doe ik, en het helpt. We hebben dan nog 120 kilometer voor de boeg.
Lone is weer superlief, net als gisteren. Zij vindt het echt geen probleem om in de auto te vertoeven. iPad op schoot, limonade in hand, een snoepje of cadeautje erbij en ze geeft geen kick. Wel vraagt ze nog af en toe of we al ‘op vakantie’ zijn.
Als we bijna bij Grimaud zijn aangekomen, zien we een bord met “Intermarche”. Het is misschien verstandig om nu alvast wat dingen in te kopen voor morgenochtend, dan hoeven we straks het campingterrein niet meer af. Dat doen we dan ook.
Even later, na eerst een paar rondjes verkeerd te zijn gereden, zien we eindelijk een bord met “Domaine des Naїdes”, de naam van onze camping. We rijden het terrein op en parkeren de auto. Het eerste dat Lone ziet zijn het zwembad en twee grote glijbanen. “Gaan we zwemmen papa?!” zegt ze enthousiast. We horen bij de receptie dat het zwembad tot half acht open is en het is nu kwart voor zeven, maar papa heeft beloofd dat ze vandaag nog zouden gaan zwemmen.
We worden naar onze mobile home voor de komende twee weken begeleid door een mevrouw in zo’n golfautootje. Het is bovenop de heuvel, best een eindje van de ingang. Gelukkig dus dat de auto naast het huisje kan blijven staan, want elke dag naar het zwembad lopen zou niet te doen zijn. Het huisje is mooi, hartstikke nieuw. Ik denk dat we een van de eerste bewoners zijn. Er zitten drie slaapkamertjes in, een badkamertje, aparte wc en een leuk keukentje. Dan staat er een eettafel met drie stoelen en een bankje eromheen. Buiten is een houten veranda met een overkapping. Knus hoor.
Als de koffers zijn uitgeladen, pak ik snel een zwempak voor Lone en Bas pakt zijn zwembroek. Snel rijden ze weer naar beneden om nog een duik te nemen. Het is al zeven uur, nog een half uurtje te gaan. Inmiddels begin ik met uitpakken. Een half uur later zijn ze terug. De glijbanen waren al dicht, maar gelukkig hebben ze nog wel kunnen zwemmen. Morgen gaan we weer, belooft Bas.
We hebben geen avondeten gehaald bij de supermarkt, dus we gaan naar het restaurant beneden om een hapje te eten. Lone en ik een pizza en Bas neemt mosselen. Lone speelt een tijdje met een lief hondje van Franse mensen die naast ons zitten. Het hondje geeft haar kusjes. Dat vindt ze eigenlijk wel vies, maar toch zoekt ze hem steeds weer op. Een hondengek is het!
Achter ons zit (weer) een Nederlands stel met een jongetje van een jaar of drie. Als Bas en Lone na het eten nog even naar de speeltuin verderop lopen, en het jongentje met zijn moeder naar de muziek gaat kijken, raak ik aan de praat met de vader. Zij zijn ook vandaag aangekomen en hebben dus ook zo’n last gehad van de file. Hij is hier al eens geweest en raad aan om naar Port Grimaud te gaan, het haventje hier in de buurt. Ook Gorges du Verdon en Saint Tropez moeten we natuurlijk zien.
Eenmaal weer bij het huisje moet Lone snel naar bedje toe, ze is heel moe.
zondag 23 augustus
Om half zeven word ik wakker van wat getik op het dak. Nee toch? Het regent toch niet hѐ? We zijn niet 1300 kilometer naar het zuiden gereden om een bak regen over ons heen te krijgen! Helaas is het toch waar.. en niet zo’n klein beetje ook. Het gaat er steeds harder aan toe. Een half uurtje later is Lone ook wakker. En Bas dus ook.
Bij het winkeltje beneden halen we een broodje voor het ontbijt. Wat zullen we dan gaan doen vandaag, zwemmen zit er nu even niet in. Ik stel voor om naar Port Grimaud te gaan. Als we allemaal schoon en gedoucht zijn, gaan we op pad.
Het is echt super dichtbij. We parkeren de auto en lopen een bruggetje over. Lone ziet een winkeltje waar er van dat drinkbare ijs wordt verkocht. Ze hebben ook roze! Die wil ze natuurlijk! Op hetzelfde plein is ook een markt. Meer een braderie eigenlijk. Er worden zeepjes verkocht en sieraden, tassen en kleren. We kopen een zeepje voor in de keuken in het huisje. En een magneetje. Verderop is er wel een echte markt, met groenten, brood en ander eten. Rondom de markt zitten nog andere winkeltjes en restaurants. Er is hier ook een winkeltje waar we wat ansichtkaarten kopen om namens Lone naar haar vriendinnetjes en opa’s en oma’s te sturen. Aan het einde van de markt begint de haven.
Wat is het hier schattig. Allemaal gekleurde huisjes omringen de haven. Er liggen rondvaartboten te wachten. Het is natuurlijk wel leuk om even een rondje te varen en alle jachten te spotten. Lone vindt het ook een leuk idee. Om half twaalf vertrekt de boot. We varen langs alle gekleurde huisjes en zien een paar flinke luxe jachten. Wauw, je zult maar zo veel geld hebben. Zou zo graag eens zo’n schip van binnen willen bekijken! En die gekleurde huisjes zullen vast ook wel onbetaalbaar zijn. Leuk om te zien.
Als we weer van de boot af zijn, willen we eigenlijk wat eten. Ik kijk bij een normaal uitziend restaurant op de kaart en zie dat ze een tientje voor een crocque monsieur vragen. Hmm, dat vind ik wat overdreven. Lone begint intussen wat te piepen. Ze wil niet meer lopen, moet plassen en is moe. Als we ergens een wc hebben gevonden en hebben geplast, dolen we nog wat rond om te kijken of het ergens iets goedkoper is. Maar Lone wordt er niet vrolijker op en dat heeft ook invloed op het humeur van papa en mama. We besluiten om terug te gaan naar de camping en Lone op bed te leggen. Dan eten we daar een geroosterd broodje. Ook prima.
Eenmaal in het huisje leggen we Lone op bed en nemen Bas en ik een broodje. We hebben ons broodje nog niet op of mevrouw is alweer klaarwakker. Niet te geloven. Het zonnetje is intussen vaag gaan schijnen, dus nadat Lone ook een broodje heeft gegeten, vertrekken we naar het zwembad.
Het is een groot zwembad, 25 meter lang, olympische afmetingen. We zoeken twee bedjes bij elkaar. Ik ga een boekje lezen en Bas en Lone jumpen meteen het water in. Niet snel daarna zitten de eerste rondes op de glijbaan er ook op. Lone wil graag dat ik kom kijken hoe ze van de glijbaan af komen, dus ik ga mee. Ze lopen de trappen op naar boven en Bas zwaait zodra ze gaan. Even later komen ze er keihard aan gegleden. Lone plonst eerst in het water en dan Bas. Wat een vaart zeg! Lone is helemaal door het dolle, zo mooi! Ik kijk ook nog hoe ze van de tweede glijbaan af komen zoeven.
Daarna springen we met z’n drieën in het zwembad. Lone wil haar bandjes af. We leggen haar uit dat dat wel mag, maar alleen als papa en mama erbij zijn. Anders mag ze absoluut nooit haar bandjes af doen. Ze snapt het. Het is grappig dat ze al trappelend best met haar hoofd boven water kan blijven. Ook maakt ze al een beetje zwembewegingen met haar armen. Kleine stukjes komt ze vooruit. Dan gaan de bandjes weer om.
De zon is er weer vandoor dus het wordt een beetje fris. We gaan terug naar het huisje. Achter het zwembad is een take away. Dat is wel een goed idee voor vanavond. Ze hebben zelfs frikadelletjes. Is dat even boffen voor Lone! Als we zijn opgefrist een aangekleed, gaan Bas en Lone samen naar beneden om een salade, twee pizza’s en een frikandel te halen. Ik ga typen!
Na het eten gaat Lone lekker naar bed. Ze is niet zo lekker. Ze is niet vaak ziek of verkouden, maar als ze het is dan klinkt ze gelijk als een zeehondje. Zo zielig. Gelukkig hebben we het puffertje mee genomen. Dat maakt de luchtwegen een beetje vrij. Als Lone erop ligt gaat Bas lekker lezen en ik ga verder met typen. Het regent weer als een bezetene. Voor morgen staat ook nog zo’n bewolkte dag op het programma en daarna schijnt het alleen maar zonnig te worden. Ik hoop het maar.
maandag 24 augustus
Bas staat om kwart voor zeven op om te kijken hoe nat het is buiten. Als blijkt dat het meevalt, trekt hij zijn fietstenue aan en gaat ervandoor voor 2 uurtjes bikkelen door de bergen. Ik draai me nog een keer om. Een half uur later komt zeehondje Lone er aan. Ze wil graag een kopje thee. Arme meis. Ik geef haar ook een puffertje en een neusspray. Het zwembad gisteren heeft geen goed gedaan. Vandaag is het ‘gelukkig’ geen zwembadweer.
Bas komt terug met een stokbroodje en croissantjes. Als hij is gedoucht en we hebben ontbeten, stappen we de auto in richting het strand van Pampelonne.
Het is druk op de weg. Later heb ik pas in de gaten dat we richting Saint Tropez rijden. Ik had inderdaad al gelezen dat de weg hiernaartoe elke dag file heeft. Nou ja, we hebben geen haast.
Het strand is mooi. Het zou nog mooier zijn als het zonnetje op het zand zou schijnen. In plaats daarvan staat er veel wind en zijn de golven ruig. De rode vlag hangt uit. Lone wil graag in het water, maar Bas gaat mee, anders is het te gevaarlijk. Die golven vindt ze geweldig! De tweede ronde neemt Bas zijn GoPro gadget mee de zee in. Kan hij een filmpje maken tijdens het zwemmen.
Na twee uurtjes hebben we een beetje trek gekregen. Links van ons zit Club 55. Het schijnt dat je daar voor een ligbedje 100€ mag neertellen dus een hamburgertje zal ook wel niet goedkoop zijn. Rechts van ons zit een andere strandtent. Laten we het hier proberen. Lone is inmiddels weer een beetje gaan piepen.
We lopen vanaf het strand naar binnen. Het ziet er chique uit en er hangt geen menu. Ik vraag het menu aan een van de medewerkers en kijk erin. Hmm, meloen met ham 20€… Weg hier Bas! Haha. Lone piept ook nog steeds dus we besluiten om de auto in te gaan en te kijken wat we onderweg tegenkomen. Even later zien we een pleintje met wat restaurantjes en een bakkertje in het midden. Hier rijden we op. Even wachten en dan kunnen we parkeren.
De bakker heeft lekkere dingen. Lone en ik nemen een tosti, Bas een soort pizza achtig deeg met tonijn en een croissant met gesmolten kaas. Ondertussen stopt er een dikke Corvette. Een vrouw stapt in met een baguette in haar hand. De man heeft door dat iedereen kijkt en geeft wat extra gas bij het wegrijden. Zij zullen we van zo’n enorm jacht afkomen. Daar waren de jachten van gisteren peanuts bij.
Als we klaar zijn gaan we richting camping. Onderweg maken we nog wel even een tussenstop bij de supermarkt met de naam Casino. Ook hier is het gigantisch druk, alsof alles gratis is. De winkel zelf is echt immens groot. Ik heb volgens mij nog nooit zo’n grote supermarkt gezien. Voordat we dan ook alles hebben wat we nodig hebben, zijn we wel even verder!
Eenmaal weer buiten, lijkt het wel alsof er een wolkbreuk is geweest, overal dikke plassen. Waar hebben we het aan verdiend!
In het huisje frissen we ons lekker op en gaan de rest van de avond relaxen. Lone kijkt Dora. Ik maak een pasta voor het eten.
Dinsdag 25 augustus
Hello sunshine! Je bent twee dagen te laat, maar het is je vergeven!
Als we wakker worden, gaan Lone en Bas voor de eerste keer lopend naar beneden om broodjes te halen. De heenweg gaat prima natuurlijk, maar op de terugweg wil ze het laatste stukje toch wel op Bas zijn nek.
Na het ontbijt maak ik gelijk een broodje gezond om straks als lunch te nemen. De broodjes gaan de koelbox in, samen met een paar flessen water. Als alles schoon is en de tassen gepakt, vertrekken we richting la plage. We nemen er dit keer een in de buurt. Langs de kust zijn parkeerplaatsen gemaakt. Het is wel heel druk. We hebben geluk, want na een tijdje zien we een plekje pal aan het strand. Een Duitser die met zijn auto aan deze plek grenst heeft zijn portier nog open staan. Hij ziet hoe ik probeer in te parkeren maar hij blijft stokstijf zitten met z’n deur open. Ik wenk hem dat hij hem dicht moet doen, anders kan ik er niet tussen. Hij schudt van nee. We mogen er gewoon niet tussen, hij wil de ruimte voor zichzelf houden en het als een soort campeerplek gebruiken ofzo. Maar dat gaat mooi niet gebeuren. Ik prak die Renault er evengoed wel tussen. Wat een eikel. “It is too small” gebaart de dikke Duitser geïrriteerd. Bas stapt boos uit. “It’s not too small!! Close the door! You don’t owe this place!” schreeuwt hij naar hem. Mensen aan de andere kant met een busje aanschouwen het spektakel en uiteindelijk parkeren ze hun busje zelfs een halve meter verder. Zo, nu is het helemaal niet meer too small.
Tot zover de sensatie van de dag. We hebben het heerlijk op het strand. Lone met haar krokodil en emmertje en schepje, Bas en ik met een boekje. Bas en Lone maken ook twee keer een wandeling langs de kust samen. Het zeewater is best fris voor de tijd van het jaar! Zeker omdat het een paar keer flink heeft geregend de afgelopen dagen. Maar wel lekker voor de verkoeling want de zon brandt flink.
Rond vier uur hebben we genoeg zon gehad voor de eerste dag, dus we gaan op huis aan. Wel met een tussenstop bij de apotheek, want Lone hoest nog steeds.
Bij het huisje krijgt ze van Bas een emmer water en zo’n spuitje, zo’n ding voor in het zwembad. De bedoeling was eigenlijk om de plantjes water te geven, maar al gauw is er een hevig watergevecht aan de gang. En Lone is niet degene die begint! Ik word van top tot teen nat gespoten, dus eerst door Bas. Daarna zeg ik tegen Lone: “Maak papa nat!” En wat doet de druif, ze neemt mij onder vuur! Zelfs in het badkamertje ben ik niet veilig. Het water wordt via het doucheraam naar binnen gespoten. Allemaal geleend jongens…
Woensdag 26 augustus
Bas zet de wekker weer vroeg voor een verfrissende ronde op de fiets. Hij is best laat terug, want er waren wat weg opbrekingen in de vorm van zandheuvels op de weg. Hij kwam er later pas achter dat andere fietsers hier gewoon overheen gingen. Ook wordt hij onderweg heel venijnig gebeten door een daas. Bas is altijd de pineut met wespen, muggen en dazen. Ze vinden hem lekker. Hij komt thuis met een rood plakkaat op zijn achterbeen ter grootte van een hand. Het doet best pijn.
Na het ontbijt gaan we naar het zwembad. Er zijn alleen nog bedjes vrij bij het pierenbadje. Daar voelt Lone zich natuurlijk veel te groot voor. Lone wil in het diepe! Toch blijven we hier een paar uurtjes liggen, want anders moeten we met onze billen op de harde stenen liggen bij het andere zwembad. En daar hebben we geen trek in.
Lone gaat met Bas in het diepe en ze komt me even later halen, want papa heeft bedjes gevonden bij het grote zwembad. Prima!
We hebben veel zwem pret. Om en om gaan Bas en ik met Lone van de glijbaan. Het is hoog en je kijkt dwars naar beneden door de trapjes heen. Brrr niet doen!
‘s Middags eten we even een broodje bij het afhaal gedeelte achter het zwembad. En Lone daarna een ijsje. En Bas nog een biertje. En mama een Cola Zero.. snif.
Na het zwembad gaan we boodschappen doen. We gaan naar de winkel waar we bij aankomst ook zijn geweest, want ik kwam erachter dat we dubbel hebben betaald met de pin. Dat willen we natuurlijk terug. De medewerkers die er nu zijn, kunnen ons helaas nu niet het geld teruggeven. Ze vragen of we morgen terug willen komen om 9 uur. Dan is de financiële man er, zegt een meisje. Nou liever niet, maar er is schijnbaar geen andere optie.
Vanavond eten we makkelijk een broodje met een worstje en ander lekker beleg. Als Lone op bed ligt doen Bas en ik een ouderwets potje Rummikub. Dat hoort echt bij de vakantie! Hij wint alleen, dat is minder.
Donderdag 27 augustus
Nou hupsakee, uit bed want om negen uur moeten we weer bij die stomme supermarkt zijn. Eenmaal daar, krijgen we weer de deksel op onze neus. De financiële man zegt dat we het met onze bank moeten regelen. Hij kan niets voor ons doen. Ja, zijn naam opschrijven, voor het geval dat de bank moeilijk zal doen. Nou bedankt hoor eikel!
Als we toch zo vroeg onderweg zijn, kunnen we net zo goed ergens een bakkie gaan drinken. Bas zegt dat er in Grimaud een markt is op donderdag. Kunnen we daar ook gelijk een stokbroodje kopen. We rijden er heen. In twee keer, we rijden eerst verkeerd, helden op de weg dat we zijn.
Grimaud is een superschattig en knus dorpje in de bergen. We krijgen meteen het echte vakantiegevoel als we hier lopen. Bij het lokale bakkertje kopen we twee stokbroodjes voor straks en twee croissants en een chocoladebroodje voor nu. Op een bankje eten we het op.
Een stukje verderop is de markt al. Ook heel knus. Ze hebben naast groenten en kaas ook kraampjes met honing, kleren, hoeden, sieraden en schoenen. Lone krijgt een mooie ring met een vlindertje erop en een roze hoedje. Ik koop een kettinkje met een soort Swarovski steentje aan een doorzichtig koortje. Daarna drinken we buiten een kopje koffie bij een aan de markt grenzend café. Lone drinkt limonade en maakt ons weer te schande door een keiharde boer te laten. Dit wordt nooit een dame hoor.
Nadat we thuis het lekkere stokbrood van de bakker hebben gegeten, gaan we richting het strand. Ditmaal met parasol. Het is heerlijk aan het strand. Bas en Lone gaan net als de vorige keer weer een stukje wandelen. “Op rotsenjacht” noemt Lone het, omdat er stukken bij zijn met rots en dan springen ze van de ene op de andere.
Het is drukker dan de vorige keer op het strand. De ijscoman die om de tien minuten langsloopt (!), doet dan ook goede zaken. Dat kan daarom ook bijna niet anders. Het is bijna zielig voor je kind om geen ijsje bij hem te kopen. Lone neemt Calippo Shots.
Tegen vijven gaan we weer op huis aan. Even rustig douchen en opfrissen. Daarna eten we bij het restaurant beneden. Bastiaan een pizza, ik een enorm bord pasta die heerlijk is, maar ik echt met geen mogelijkheid op krijg. En Lone, je raadt het al, een frikadelletje met frietjes. Ze kan na de vakantie geen frikandellen meer zien denk ik.
Na het eten gaan we snel weer naar boven, naar het kinderanimatie deel van de camping. Er wordt namelijk al de hele dag reclame gemaakt dat er vanavond circus is. Dat vindt Lone leuk! Als we aan komen lopen, staat er inderdaad een circustent. Het animatieteam heeft er werk van gemaakt denken we nog. Als we nog dichterbij komen, zien we dat er een kassa voor de ingang staat. Een kassa? Het circus staat op de camping op het kinderanimatie terrein. Mag je dan niet verwachten dat het bij de animatie hoort en dus gratis is? Blijkbaar niet. Bas en ik kijken elkaar aan. Lone is niet te houden en trekt ons aan onze handen richting het circus. We hebben het er al de hele dag over, dus we kunnen het nu niet maken om niet te gaan. “23€ s’il vous plait”
Lone vindt het gelukkig heel leuk. Ze ligt in een deuk om de hondjes die kunstjes doen. En vooral ook als de hondjes elkaar letterlijk in de haren vliegen of absoluut niet doen wat er van ze gevraagd wordt. Ook de clowns die elkaar slaan zijn een groot succes. Bas en ik liggen ook geregeld in een deuk, vooral om de amateuristische manier waarop sommige acts worden uitgevoerd. Zoals de “illusionisten” die hun trucs uit het jaar 1992 nog maar eens deden. Of een clowntje die een rondje loopt met een lama… meer niet. Een acrobaat die de handstand doet op een wiebelende tafel waarop weer vier wiebelende stoelen staan. Doodeng! Al met al toch een (leed)vermakelijke avond!
Vrijdag 28 augustus
Bas z’n wekkertje gaat weer vroeg. Ik heb niet eens in de gaten dat hij zachtjes het huisje verlaat om een potje te gaan biken. Hij komt thuis met een broodje en met nog een ander souvenir: Hij is weer te pakken genomen door een daas. Voor vertrek heeft ie z’n hele benen en armen ingesmeerd met Deet, maar niet z’n enkels. En ja hoor, uitgerekend door zijn sok heen wordt ie gebeten! Het lijkt wel of er een ei op zit, alsof hij er een trap tegen aan heeft gehad met voetballen. Arme Bas..
We willen vanmorgen eigenlijk naar de markt en een kopje koffie gaan doen in Sainte Maxime, maar we zijn zo extreem langzaam bezig met niksen, dat het al best laat is. We besluiten om naar het zwembad te gaan en verder te gaan met niksen. Daar is het vakantie voor nietwaar.
We vinden een plekje in de schaduw dus dat is fijn. Als Bas even bij een struik gaat zitten komt er meteen weer zo’n bijter op hem af. Het is niet te geloven. Hij bijt wel, maar gelukkig niet goed, want er ontstaat geen plakkaat, zoals bij die andere twee beten. Misschien omdat Bas het meteen koelt in het zwembad. Wat een rotzakken zijn die dazen zeg.
Als we na de lunch terugkomen bij het zwembad, hebben ze een soort speelkussen in het zwembad gelegd in de vorm van een stormbaan. Via allerlei hindernissen proberen mensen het eindpunt te bereiken; een glijbaan naar het water. Alleen de meesten vallen er al in het begin vanaf, haha. Kleine Lonetje staat ook in de rij. Als ze eindelijk aan de beurt is, val ze er helaas ook meteen van af. Zielig!
Even later probeert ze het nog een keer met haar vader, maar ook dan vallen ze allebei meteen erin. Goed geprobeerd! Dan gaan ze gewoon nog even twintig keer van de glijbaan. Daar is het nu lekker rustig!
{youtube}5OZmPagCSs4{/youtube}
‘s Avonds eten we thuis een broodje tonijn. Lekker makkelijk. Een potje Rummikub daarna eindigt voor Bas in een desillusie; 1-1.
Zaterdag 29 augustus
Omdat we gisteren de markt in Sainte Maxime hebben gemist, willen we het vandaag goedmaken door naar de markt in Saint Tropez te gaan. We gaan dan via Port Grimaud met het bootje ernaartoe, dat scheelt ook weer file en is leuk voor Lone.
We komen ruim op tijd aan in Port Grimaud, het bootje naar Saint Tropez vertekt over een kwartier. De mevrouw van de kaartenverkoop geeft me een compliment over mijn jurkje. Het is een witte met in grote oranje letters “Saint Tropez” en “Cote d’Azur” erop. Ze zegt dat ze deze voor het eerst ziet en vraagt waar ik ‘m gekocht heb. Grappig!
We merken tijdens het wachten dat het erg warm is vandaag. Gelukkig komt het bootje er snel aan en kunnen we aan boord. We varen een stukje en moeten dan overstappen op een grotere boot. Met een flinke vaart, gaan we de zee op richting eindbestemming. Het is ongeveer een tochtje van 15 minuten. Als we de haven van Saint Tropez naderen, zie ik het grootste jacht ooit. Deze is zo groot dat het niet eens in de haven kan aanmeren, maar echt aan de rand moet blijven liggen. Wauw wat ongelofelijk gaaf. Zou zo graag eens een kijkje willen nemen op zo’n boot.
We mogen afstappen. In de haven zelf liggen ook geen kleine jongens. Een van de jachten gaat vertrekken en we tellen zo’n 7 a 8 man personeel die dit aan het regelen is. Via een portofoon staan ze allemaal met elkaar en met de schipper in contact. Veel toeristen, waaronder dus ook wij, aanschouwen het spektakel. De eigenaren zitten boven op het dek, en genieten van alle aandacht en een Bacardi cola (zo ziet het eruit). Mooi hoor, als je zo’n leven hebt.
Het jacht is vertrokken en we lopen verder. We vragen bij een toeristeninformatiepunt waar de markt is. We moeten de straat uitlopen, dan zijn we er, zegt de vriendelijke meneer.
Het is warm, dat geef ik meteen toe. Lone is al vanaf het punt dat ze haar slush puppy (een ijsdrankje) op heeft, een beetje aan het piepen en kreunen dat ze het zo heet heeft en niet meer kan lopen. En dat zegt ze dan niet een keer, maar de hele wandeling lang achterelkaar. “Ik kan niet meer, ik kan niet meer lopen, ik heb het zo heet! Ik kan niet meer, ik heb het zo heet….ik moet plassen en poepen mama.” Als we bij de markt zijn aangekomen moeten we dus eerst op zoek naar een wc. Er schijnt een openbaar toilet te zijn, want dat hebben we twee keer gevraagd, alleen we kunnen ‘m niet vinden. Ik ben het zat en laat Lone ergens in een hoekje alvast plassen. Inmiddels hoeft ze niet meer te poepen. Bas zijn humeur is naar het nulpunt gedaald en stelt voor om met Lone ergens te gaan zitten, zodat ik de markt op kan lopen om rustig te kijken. Dat kan wel, alleen is ten eerste niet zo gezellig en ten tweede zitten alle tentjes rondom de markt bomvol.
We besluiten om terug te lopen naar de haven met onze vrolijke vriendin, en om daar wat te gaan drinken. Waarom hebben we de buggy toch niet mee genomen?! Stom, stom, heel stom.
Als we eenmaal in de haven zijn en ergens zijn neergestreken, kan mevrouw weer een beetje lachen. Ze krijgt een aanmaak limonade, ik neem een water met bubbels en Bas een cappuccino. Als we de rekening zien die er meteen bij wordt geserveerd, beseffen we dat we kleine slokjes moeten nemen en intens van deze drankjes moeten genieten: 19€. Maar liefst 42 oud Hollandse guldens! Ja, soms heb je ineens de behoefte om nog eens om te rekenen. We zijn niet voor niets in Saint Tropez natuurlijk hѐ. Letterlijk.
Na het drankje lopen we nog een stukje naar de andere kant van de boulevard, daar is een wc ( Lone moet inmiddels weer) en we kunnen mooie uitzicht foto’s maken van de zee.
Even later is het tijd om weer op de boot naar Port Grimaud te stappen. Er staat een enorme rij mensen die dezelfde boot willen nemen. Als dat maar past. Het is enorm heet als we staan te wachten. Echt niet normaal. Gelukkig passen we er allemaal op. Een half uur later zijn we weer op Port Grimaud beland. Gauw in de auto met airco. Onderweg stoppen we nog even bij een bakker om een broodje te halen. Deze eten we bij het huisje op en dan gaan we snel nog even naar het zwembad. Het is alweer half drie. Hier koelen we allemaal lekker af. Ons humeur ook. We zijn weer vriendjes.
Omdat we Lone vandaag niet ook nog naar een restaurant willen slepen, maak ik gevulde pasta met rucola en spekjes. En daarna weer een potje Rummikub natuurlijk! Ik win een keer en Bas wint een keer, maar wel met mijn hulp! Dus het staat 2.5-1.5 voor mij, hihi!
Zondag 30 augustus
Het is eigenlijk weer fietsdag voor Bas, alleen we hebben vannacht slecht geslapen, dus hij draait zich nog een keer om als de wekker gaat. Lone had namelijk erg last van haar oortje, het was heel zielig. Gisterenmiddag is ze heel vaak in het water gesprongen in het zwembad en waarschijnlijk is er wat water verkeerd terecht gekomen in haar oor en een beetje gaan ontsteken. Om de twee uur hebben we een zetpilletje gegeven vanwege de pijn en op het laatst zelfs een ibuprofen. Daar heeft ze de laatste uurtjes goed op geslapen en tot nu toe gaat het nog goed.
We gaan daarom naar het strand vandaag, zeewater lijkt me op een of andere manier toch beter dan chloorwater. We proberen sowieso om het oor boven water te houden. Het is weer een lekker middagje genieten. Op de terugweg gaan we nog even langs de supermarkt voor wat dingen en volgens mij zit daar ook een apotheek. Inderdaad, er zit er een, maar het is zondag en dus is ie gesloten. Balen. Dan proberen we die in Port Grimaud nog even, daar zijn we inmiddels toch de beste klant van de week. Helaas, ook deze is dicht. Dan moeten we maar hopen dat Lone geen pijn krijgt vannacht. Tot nu toe gaat het goed.
Deze avond was het plan om te gaan eten in Sainte Maxime, ware het niet dat er een soort vloek rust voor ons op deze stad. Er zijn op de weg ernaartoe namelijk wel twee ongelukken gebeurd en de weg staat hierdoor helemaal vast. Na 20 minuten zijn we 50 meter verder gekomen dus we besluiten om te keren en ergens anders heen te gaan.
De keuze is gevallen op Grimaud, waar we eerder deze week al op de markt zijn geweest en een kopje koffie hebben gedronken. Dat was zo’n gezellig stadje. Als we een paar rondjes hebben gelopen kiezen we voor hetzelfde restaurant als waar we ook koffie hadden gedronken. Het is best druk, dus het eten zal vast goed zijn. Bas bestelt vooraf en vissoep en als hoofdgerecht mosselen. Ik neem gegrilde kip met friet en salade en Lone wil kipnuggets en frietjes, alleen wordt het ham want de kipnuggets zijn helaas op.
Het smaakt allemaal heerlijk! Als we klaar zijn, kopen we voor Lone nog een slush puppy bij de ijssalon naast en restaurant. Op weg naar de auto moeten we even stoppen, want er is echt een prachtige grote volle maan te zien. Meerder mensen staan er foto’s van te maken. Toch krijg je het nooit zo mooi op de foto als het in werkelijkheid is!
Eenmaal thuis gaat Lone lekker naar bed, ze is kapot! En wij volgen niet veel later.
Maandag 31 augustus
Bas gaat vandaag wel fietsen, we hebben ok geslapen. Lone heeft geen pijn aan haar oortje gehad. Toch lijkt het ons verstandig om nog een dagje chloorwater te vermijden en na het ontbijt weer naar het strand te gaan. Helaas loopt het anders. Ik krijg een enorme darmkrampen (heb ik vaker), waardoor ik dichtbij de wc moet blijven. Ik zeg tegen Bas dat hij dan toch misschien beter met Lone naar het zwembad kan gaan. Ik kan nooit echt zeggen hoe lang die ellende gaat duren. Zo gezegd zo gedaan. Een tijdje later (ik zal alle details verder achter wege laten) kan ik gelukkig evengoed gezellig met ze mee doen met de waterpret. Al houden we het oor van Lone weer goed in de gaten.
We houden het verder rustig vandaag, eten thuis een pasta’tje en ’s avonds zet Bas gezellig wat muziek op terwijl Lone en ik aan het kleuren zijn. Hij maakt er een grappig filmpje van: woonwagen TV noemt die gek het.
Als Lone gaat slapen heeft ze toch weer wat klachten over haar oortje. Het is dus toch niet goed geweest in het chloorwater vandaag. Stom! Morgen oordruppels halen!
Dinsdag 1 september
We worden wakker door getik op het dak! Nee toch, dit hebben we niet besteld voor vandaag! Gelukkig is het maar een klein buitje. Vandaag staat Gorges du Verdon op het programma. Ik had van een collega gehoord dat dit echt de moeite waard is om te gaan bekijken. Het is een helderblauw meer aan de bergen van Verdon. Hoor ik bergen? Ja, dit betekent wel dat we een stuk door de bergen moeten rijden voordat we er zijn. De Tomtom zegt dat het ruim een uur rijden is. Dat is nog te overzien. We smeren wat broodjes en pakken de spullen.
Onderweg maken we nog even een tussenstop bij een apotheek voor oordruppels voor Lone. Ook nog een pakje Advil en een doosje Strepfen erbij. Lone heeft Bas inmiddels ook een zere keel bezorgd met haar gehoest en gesnotter. Oordruppel erin bij Lone en we gaan weer verder.
Al gauw wordt Georges du Verdon aangegeven op de borden. Dat valt mee, denk ik nog. De bochtjes vallen ook best mee. Nog 20 kilometer. De bochtjes worden iets heftiger. Als deze 20 kilometer erop zitten, dan volgen er nog 20. Hmm het is toch best ver. De borden geven aan dat er een “gauche” en een “droite” kant van het meer is. Ik volg Tomtom maar, hij gaat voor links. Dat schijnt achteraf ook de mooiste route te zijn qua uitzichten. Dan ineens geeft de Tomtom aan dat we er zijn. Er staan hier ook veel auto’s geparkeerd en mensen zijn foto’s aan het maken. Alleen het gekke is dat we nog bovenop een berg staan. Hoe komen we dan bij het meer terecht? We lopen een stukje en dan zien we dat het…het gaat hier om een uitzicht op het meer.
Ineens begint het keihard te plenzen en we rennen naar de auto om te schuilen. We staan geparkeerd op een terrein met een cafe/restaurant en we bedenken dat het wel lekker is om daar koffie te drinken. Bas vraagt ook aan het meisje achter de bar hoe we bij het meer zelf komen vanaf hier. Ze zegt dat het nog 30 (!) kilometer doorrijden is en dan komen we er vanzelf. Nog eens 30 kilometer door de bergen dus. Dat is geen pretje. Ik ben geen fan. Maar goed, we zijn nu al zover gekomen en het is zonde om terug te gaan. Als de koffie op is, jumpen we weer vol goede moed in de car.
De bochten worden steeds heftiger en mijn humeur daardoor ook. Ik zeg inmiddels niet veel meer, niet zo gezellig voor Bas, maar kan er niks aan doen. Eindelijk na een uur kringelen zijn we er. En het is werkelijk prachtig mooi! Het water van het meer is lichtblauw. Wauw! We parkeren de auto. Verderop is het mogelijk om een bootje te huren. Een uur kost 35€ en twee uur €65. Hoppa. We kiezen toch maar voor twee uur, het is een groot meer.
We krijgen niet echt tips van de meneer van de botenverhuur welke kant op het leukst is, maar we zien dat de meeste andere bootjes de kant van de bergen op varen, onder een brug door. Dat doen we dan ook.
Het zicht op de bergen is prachtig. We zien zelfs twee watervallen; een grote en een wat kleinere. Heel gaaf. We dompelen Lone onderweg een keer in het water. Ik wil zelf ook wel zwemmen, vooral onder die ene waterval had me gaaf geleken. Alleen we hebben geen trapje op de boot, dus ik zou er nooit meer inkomen. Genieten van het uitzicht en het mooie blauwe water is ook prima! Als de een achter het stuur zit, kan de ander mooie foto’s en filmpjes maken.
Na twee -toch wel- omgevlogen uurtjes, brengen we het bootje weer terug bij de vriendelijke vriend. Voordat we in de auto stappen om weer terug te gaan, nemen we nog een duik in het mooie meer. Heel handig is, dat we de handdoeken bij het huisje zijn vergeten. Dus dat wordt opdrogen in de zon.
Als we net tien minuten in de auto zitten zegt Bas opeens “Oh nee Joyce”. Hij wijst op de achterruit en ik zie een bikini en boxershort aan de ruitenwisser bungelen. Die handige Harry had het voordat we in de auto stapten “even” op de auto gelegd en natuurlijk vergeten. Ok, we draaien de auto en als we weer bijna bij het meer zijn zien we de rest van de spullen liggen. Oh oh oh. Wat een zooitje ongeregeld.
De rest van de terugweg gaat sneller dan heen. We rijden in ruim een uur naar Sainte Maxime om daar te gaan uiteten. We kiezen een restaurant aan de boulevard. De keuken is pas om 19 uur open, dus we moeten nog een half uur wachten met bestellen. Dat geeft niet, nemen we eerst een drankje. Bas neemt een biertje, ik en cola en Lone een limonade. Lone krijgt daarnaast een kleurplaat van Frozen en kleurpotloden. Nu al een goed restaurant.
Het eten is heerlijk. Vooral de fois gras die Bas vooraf neemt. Goddelijk! Ik mag het eigenlijk niet, lever, maar een paar hapjes kan ik echt niet weerstaan. Verder neemt hij als hoofd ravioli, ik een ceasar maaltijdsalade en Lone een kinderpizza. Ook allemaal lekker!
Voldaan rijden we naar het huisje. Het was een mooie dag vandaag.
Woensdag 2 september
Vandaag gaan we weer naar het strand van Pampelonne. We hebben van Bas zijn baas André de tip gekregen om hier bij strandtent l’Esquinade te lekker gaan lunchen voor een betaalbare prijs. Goed idee dus.
We zouden Bastiaan en Joyce niet zijn als we niet totaal onvoorbereid weer gewoon naast Club 55 op het strand gingen liggen zonder te weten of l’Esquinade wel in de buurt van dit deel van het Pampelonne strand is. Dus als we al lang en breed al onze spullen hebben uitgestald, besluit Bas eens op de navigatie app te kijken. Hij ziet dat het – hoe kan het ook anders- 6 kilometer bij ons vandaan is, via de weg dan. Hij loopt een stuk die kant op, misschien is het korter via de kustlijn. Helaas. Hij is bijna tot het eind van het strand gelopen, maar heeft geen strandtent met deze naam gezien. Dan moeten we dus sowieso met de auto.
Lone heeft het leuk met Pauline, een Duits meisje van drie en half. Ze spelen gezellig samen met een emmer en een schep. Ook doen ze alsof Pauline’s vader een monster is die hen wil pakken. Ze schateren het uit. Als Pauline een slaapje gaat doen, gaan wij ervandoor, op zoek naar l’Esquinade. We hebben het snel gevonden omdat het langs de weg goed wordt aangegeven. Het blijkt dat Bas net 15 meter voor deze tent is omgedraaid met de gedachte ‘verder dan dit is het vast niet.’ Lachen. Het was sowieso te ver geweest om te lopen voor Lone en voor mij.
André had niets teveel gezegd; het eten is lekker hier. We hebben allebei een frisse salade. Bas een niçoise en ik een tomaat-mozzarella. Lone had al een croissant gegeten op het strand, dus zij heeft geen trek meer. Wel heeft ze zin om een chocolademousse met haar moeder te delen. Papa neemt een stuk citroentaart toe. Mjamm!
Na de lunch gaan we hier nog even op het strand liggen. Bas en Lone gaan samen ook nog op rotsenjacht. Ze zien schelpjes met hele kleine krabbetjes erin. Dat vindt Lone wel interessant.
Een paar uurtjes later gaan we op weg naar de supermarkt voor wat kleine dingen als water, beleg en schoonmaakmiddel voor de eindschoonmaak. De supermarkt is in een soort overdekt winkelcentrum met heel leuke winkeltjes. Bas koopt een zwembroek en Lone krijgt lichtblauwe Havaianas en super schattige korte blauwe Uggs met strikjes aan de achterkant. Dus de kosten lopen toch wat hoger uit dan verwacht. Oeps.
’s Avonds eten we bij het huisje; een Franse vissoep en quiche.
Donderdag 3 september
Lone heeft nog steeds last van haar rechter oor. We willen vandaag naar Aqualand gaan, een park met allerlei glijbanen hier in de buurt, alleen het lijkt me toch verstandig om eerst langs een dokter te gaan. We vragen bij de receptie waar de dichtstbijzijnde dokter is. Het is in Port Grimaud.
Gelukkig heeft hij vrij inloopspreekuur als we aankomen. Er zijn wel vijf wachtenden voor ons, maar het gaat vrij snel. Als we aan de beurt zijn, mag Lone op de behandeltafel gaan liggen en kijkt de dokter eerst naar het linker oor, en dan naar rechts: “Yes! Infection!” zegt hij. Verder luistert hij nog naar haar hartje en kijkt in haar keel. Dat ziet er goed uit. Hij schrijft antibiotica voor, oordruppels, paracetamol en ibuprofen. Alles een week lang, drie maal daags. En de komende twee dagen mag ze niet met haar hoofd onder water. We gaan met het recept naar de apotheek, diegene waar we al beste klant van de week waren, hihi. Met een tas vol spullen lopen we weer naar buiten. Als we bij de auto aankomen, geven we Lone meteen de eerste dosis. Ze is flink aan het piepen namelijk. Omdat ze zo’n grote meid is geweest, halen we ook nog een ijsje.
Omdat we het zo zielig voor haar vinden om niet naar Aqualand te gaan, rijden we er toch heen. We doen dan een watje in haar oor met een pleister erop ter bescherming. Ze lijkt al opgeknapt te zijn van de eerste AB en IBU shot, want ze heeft weer flink praatjes. Een heel ander kind gelijk.
Als we na een half uur rijden bij Aqualand zijn aangekomen, ziet het er wel heel rustig uit op het eerste oog. Het lijkt wel gesloten. We rijden eromheen en Bas loopt naar binnen bij de ingang. De deur is wel open. Hij krijgt te horen dat ze pas aankomende zondag weer open gaan. Te laat voor ons dus. Het naastgelegen zwembad is wel open, maar die hebben we zelf ook. we vinden het erg jammer, vooral voor Lone. “Het geeft niet, je hoeft geen sorry te zeggen”, zegt ze met een lief stemmetje. Gossie.
Dan maar naar ons eigen zwembad met twee glijbanen. Daar gaan papa en Lone, de laatste dus met watje en pleister. Gelukkig vindt ze het hier ook leuk! Mama geniet van het laatste dagje mooi weer. Morgen schijnt het bewolkt te worden.
Deze avond eten we bij het restaurant van de camping. Ik een pizza, Lone een frikandel en Bas een cheeseburger van geitenkaas. Allemaal lekker! Lone heeft al vanaf aankomst een hondje op het oog die ze heel graag wil aaien. Ze durft het alleen niet te vragen aan zijn baasje, dus mama moet mee. De meneer is toevallig ook Nederlands en hij vindt het goed. Lone is dol op Lady, zo heet het hondje. Een kruising tussen een Shih Tzu en een Maltezer. Ik zeg dat Lone’s oma ook een hondje heeft, een Maltezer en dat Lone ook dol op hem is. De meneer is samen met zijn hondje op reis, met de camper. Als hij weg gaat, zegt Lone het hondje lief gedag. “Wel tegen oma zeggen dat je een hondje hebt geaaid he?” zegt de meneer tegen Lone. Bas en ik vinden het stoer. We weten niet of wij dat zouden doen, alleen op reis als we ouder zijn. Deze man geniet er gelukkig van!
Wij gaan ook betalen. De rekening is 44,90€, service compris, dus de fooi is al meegerekend. Ik geef Bas mijn pasje, we hebben geen cash meer. “Make it 53€”,zegt die gek! “Omdat het jouw geld niet is zeker!”, zeg ik voor de grap. Bas dacht dat er 49,90€ op de bon stond, blijkt later. ‘Gelukkig’ doet het pinapparaat het niet en vraagt de ober of we morgen terug willen komen om te betalen. Dat doen we.
vrijdag 4 september
De laatste dag, snif.. en nog bewolkt ook. Bas is voor de laatste keer gaan fietsen. Hij heeft veel plezier gehad van zijn fiets deze vakantie. Na het ontbijt ga ik alvast wat kleren vouwen en ik de koffer leggen. Lone zit achter de iPad en Bas leest een beetje. De ‘laatste dag’ stemming zit er lekker in. Ondanks de bewolking gaan we toch maar naar het zwembad. Het water is koud zonder zonnetje. Rond een uur of drie zijn we klaar met die wolken en besluiten we nog een stukje te gaan rijden, op zoek naar een wijnwinkel om wat mee naar huis te nemen voor de moeders. En voor ons zelf, voor over een half jaar. Eerst gaan we nog even onze schuld betalen van gisteren in het restaurant. De meneer is blij dat we zijn teruggekomen en daarom krijgt Lone een ijsje. Lief toch.
Bij de wijnwinkel kiezen we een lekkere rode uit voor iedereen ( ja sorry ik heb een paar slokjes geproefd, het was goddelijk) en van de witte gaan we ervanuit dat ie lekker is. Allebei geproduceerd hier, in Grimaud. Een leuke herinnering!
Als we weer bij het huisje zijn, gaan we verder met inpakken en schoonmaken. Dat laatste is toch meer werk dan verwacht. Maar goed, een makkelijke manier om 75€ schoonmaakkosten te besparen. Ondertussen eten we wat er over is uit de koelkast als diner. Tegen tienen ben ik het zat ik ga naast lezende Bas in bedje liggen. Morgen een vroege en lange dag; de laatste spullen inpakken en badkamer, vloer en wc schoonmaken.
Zaterdag 5 september
Om zeven uur gaat het wekker. Bas haalt voor de laatste keer een broodje bij het winkeltje beneden. Tegen negenen is alles ingepakt en schoon. Er komt een mevrouw om te checken of alles goed schoon is. Nou als dat niet zo is word ik gek! Gelukkig is het ok.
We nemen afscheid van het huisje. Lone zit al in de auto, die wil naar huis, haha. Bas en ik hebben er meer moeite mee. Rond negen uur rijden we voor de laatste keer onder de slagboom door. “Nou Lone”, zegt Bas. “Kijk nog maar eens goed naar de glijbanen, die zien we voor de laatste keer. Ik vind het wel jammer!” “Ik niet!” is Lone’s resolute antwoord. Bas en ik schieten in de lach. Ok… Nou gaan met die banaan.
De terugrit verloopt zo voorspoedig, dat we besluiten om in een keer naar huis te rijden. De enige file die we tegenkomen is in Nederland, laat in de avond, omdat ze zogenaamd aan de weg aan het werken zijn. Erg veel gewerkt wordt er niet, maar goed. Rond half twaalf zijn we moe maar voldaan thuis. Kunnen we lekker in ons eigen bed nog nadromen van de mooie vakantie.
Bas en Lone, ik vond het een super gave vakantie! Dikke kus!
Al heel veel maanden zijn voorbij sinds het besluit om er weer voor te gaan.Vooral de laatste maanden waren best heftig. Elke keer net niet! Iedereen leeft met ons mee, dat is lief en maakt het dragelijker! Zou het ooit nog gaan lukken? We willen natuurlijk ook niet te oud zijn en een te groot leeftijdsverschil met Lone.
In mei zou ik met m’n moeder naar Ibiza gaan, maar door omstandigheden stellen we dit een jaartje uit. Wel nemen we evengoed een weekje vrij. Even relaxen en leuke dingen doen. Het moest zo zijn. Die week was dé week!
Twee weken later. Bas hoort een enorme gil van boven. “JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!” Hij weet natuurlijk meteen waarom ik sta the huilen en te gillen in de gang en hij pakt me stevig vast. YES! We kunnen het nog!
Inmiddels ben ik/zijn we 14 weken zwanger. En wat voor een weken. Poeh hé, die hormonen hebben flink dwarsgezeten. Maar ik zal niet klagen en geduldig zijn totdat 2.0 ( lees: twee punt nul) of broer (zo noem ik hem, dus het zal wel een meisje worden) het licht ziet! We zijn zo BLIJ!!
Lone is super trots dat ze grote zus wordt. Voor haar was het eigenlijk geen verrassing meer! Kijk naar het filmpje en ik hoef niets meer te zeggen, hahaha!
Dinsdag 24 maart is het zover. Ik heb mijn verjaardagscadeautje al weken geleden geraden. En heb uit onderhandeld dat ik ‘m al op dinsdagavond zou krijgen, want Bastiaan heeft zijn cadeautje van mij ook eerder gekregen dan 24 februari. Dus… ik kom thuis en schreeuw gelijk naar boven dat ik er klaar voor zit. Ik ben benieuwd welke New Balance sneakers hij heeft uitgekozen!
Met een ingepakte doos komt ie naar beneden. Aahh daar zijn ze! Bas pakt zijn telefoon en begint te filmen. “Waarom ga je me nou filmen?”, vraag ik me hardop af. Ik snap het niet. Het gaat om een paar gympen. Ik ga verder met uitpakken en zie een schoenendoos verschijnen. Maar het is er een van Bjorn Borg! Ik maak ‘m open en zie daar de hardloopschoenen van Bas! Daaronder ligt een printje met het logo van New Balance en de tekst: “Helaas geen New Balance schoenen Joyce!!”Ik besef me dat ik wekenlang voor de gek ben gehouden en begin keihard te lachen! Maar wat zal het dan zijn? Bas, die nog steeds aan het filmen is,pakt een envelop uit zijn zak en geeft deze aan mij. In een flits bedenk ik me dat het dan wel geld zal zijn voor de New Balance gympen, omdat hij niet wist welke ik precies leuk vind, zodat ik ze dan zelf kan kopen. Ja dat zal het zijn. Ik maak de envelop open en zie geen geld, maar twee ticktets… naar Madrid!! Morgen!!!! Ik weet even niet meer hoe ik me moet gedragen. Wat is dit! “Gaan we naar Madrid? Niet!!! Wat gaaf!!” Ik val hem in de armen. “Maar ik moet werken morgen!” “Nee je hoeft niet te werken morgen. Alles is geregeld. Jij gaat morgen samen met je vriend naar Madrid, Lone gaat naar de oma’s en we komen zondag weer thuis!” Bas heeft dit al in december gepland en iedereen heeft al die maanden in het complot gezeten en ik wist van niks! Ik moet nu gaan pakken. Het is echt helemaal super!! Maar ik ben compleet van de kaart.
Woensdag 25 maart
Na een lekker nachtje slapen is het kwartje helemaal gevallen: We gaan naar Madrid!!!
We staan de normale tijd op, want Bas gaat nog een lesje wattbiken enLone gaat gewoon naar school. Vlak voor de klas geef ik haar de allerdikste knuffel ooit. “Veel plezier maken met de oma’s en opa’s! Papa en mama komen over een paar nachtjes weer thuis!” Met een dikke glimlach zwaait ze me uit vanuit de klas. Dat gaat best goedkomen. Ik doe nog wat boodschapjes bij de Jumbo, voor als Ine en Dick bij ons thuis zijn. Eenmaal thuis pak ik mijn koffertje, dat lukte gisteravond maar moeilijk, haha.
Om 10.53 uur pakken we de trein naar Schiphol. Als we zonder problemen de douane door zijn gekomen, doen we een bakkie koffie bij de Starbucks. Voordat we gaan boarden lopen we nog even de Ako in voor een boekje. Heel toevallig komen we hier de broer van Adse en zijn vriendin tegen! Zij gaan ook een weekendje weg met z’n tweetjes, maar dan naar Barcelona. We maken even een fotootje voor het jaloerse thuisfront, wensen elkaar veel plezier en dan scheiden onze wegen weer. Om 14.35 uur zitten we in het vliegtuig. We gaan wel iets later weg dan verwacht, want er komt iemand niet opdagen en zijn of haar bagage moet om veiligheidsredenen uit het vliegtuig worden gehaald. Om 15.10 uur gaan we eindelijk de lucht in.
Na een bumpy flight komen we veilig aan op het vliegveld in Madrid. We hoeven niet op de koffers te wachten, want we hebben alleen handbagage, dus we kunnen zo doorlopen naar de Metro. Bas belt met de eigenaresse van het appartement dat we zijn geland en om door te geven hoe laat we ongeveer arriveren. We kopen een 10 rittenkaart en stappen op. Drie kwartier en twee overstappen later komen we aan bij Atocha. De navigatie op Bas zijn telefoon leidt ons naar het appartement voor de komende dagen. Er komt een mevrouw aangelopen en ze laat ons binnen. We mogen maar liefst naar de vijfde verdieping lopen, er is geen lift. Hijgend komen we boven, haha. De mevrouw spreekt geen Engels, dus ze belt de eigenaresse op en zij legt aan Bas uit hoe alles werkt. Even later gaat ze weer weg.
Het is een leuk appartementje hoor! Gezellig en warm ingericht met twee slaapkamers, een woonkamer, keukentje en badkamer. Voordat we ons gaan opfrissen voor het diner vanavond, bellen we even met het thuisfront via Facetime. Lone is nu nog bij oma Anke. Ze staat bij de wasbak met de zeemeermin Barbie te spelen. Het gaat prima. Ondertussen komen oma Ine en opa Dick binnen, ze komen haar ophalen. Grappig om het zo op beeld te volgen allemaal , alsof we er gewoon tussen staan. Dat gaat wel goedkomen daar. We hangen op en gaan ons opfrissen.
Vanavond krijgen we mijn verjaardagscadeau van Ine; we gaan namelijk dineren bij een super chique restaurant met maar liefst twee sterren: El Club Allard. Te gek hoor! We hebben er zin in!
In Spanje gaan de restaurants pas laat open en zo ook deze, Bas heeft gereserveerd om negen uur! Eerder kon niet! We zijn wat eerder klaar dus we besluiten om in de buurt van het restaurant een drankje te doen. Er is niet veel te doen in deze straat, maar op een gegeven moment lopen we langs een hip tentje. Hier gaan we naar binnen. De eigenaar is heel aarig, hij heeft het vooral op Bas voorzien. Bas bestelt een Corona en ik een witte wijn. Het glas waar de wijn in gaat heeft meer weg van een vissenkom dan een witte wijn glas! Hij giet zowat de halve fles er in. OMG, dat is echt drie in een! Even later komt hij met allerlei hapjes aan; chipjes, chocoladekoekjes, stukjes appel. Zo toe maar, lekker hoor. Ik neem niet al te veel, want ik weet dat er nog een avond vol heerlijke gerechtjes aan zit te komen. Daar komt hij weer, ditmaal met een dienblad met twee glaasjes, zout, citroen en een fles tequilla…Haha! We worden zowat gedwongen om het te nemen. Bas vindt het lullig en neemt er een. En waarschijnlijk is het niet vies, want hij neemt die van mij ook! Hee daar komt ook weer een bakje chipjes aan. Nog even en we hoeven helemaal niet meer te eten.
Ik zeg tegen Bas: “Dit gaat een duur drankje worden denk ik, met al dat eten en die tequilla erbij.”
Tegen negenen vragen we de rekening en ik kijk mijn ogen uit, maar niet omdat het zo duur is. Acht euro!!! Voor alles wat we hebben gekregen! Die man is gek. We vinden het zowat zielig… hij krijgt een extra fooitje!
Eindelijk, daar gaan we dan, richting het restaurant. We vinden het allebei superpannend! We lopen een mooi gebouw binnen met zelfs twee man beveiliging voor de deur. We worden vriendelijk welkom geheten en nadat we onze jassen hebben afgegeven, worden we naar onze tafel gebracht. De tafel is mooi gedekt. Er staat een visitekaartje van het restaurant naast onze borden. De bediende vraagt wat we willen drinken. We beginnen met een lekkere Cava. Dan krijgen we de kaart. Bas heeft thuis al wat vooronderzoek gedaan en het lijkt hem wel heel leuk om het 12-gangen verrassingsmenu te nemen. Dat bestaat uit kleine, prachtig opgemaakte gerechtjes. We bestellen er een passende 5 arrangementen wijn bij. Wat is het nu al een heerlijke avond, wat een verwennerij!
De bediende komt naar ons toe en zet een schaaltje met een sausje op tafel. “The first course is the card” We mogen het visitekaartje opeten! We dippen ‘m in de saus. Heerlijk! Wat een grap zeg! We krijgen er een glas witte wijn bij.
Elk volgend gerechtje is even mooi en lekker; na het kaartje krijgen we een gerechtje met paling en kokos, dan een klein soepje met een broodje met zalmeitjes (denk ik). Dan krijgen we het tweede glas, iest vollere witte wijn. Heerlijk. Dan komt er een cupcakeje van spinazie met een zacht gekookt eitje als vulling. We krijgen het advies om deze in een keer in de mond te doen, om niet te morsen. Vervolgens krijgen we een mousse van koriander en tomaat. Nu komt er een heel aparte wijn; het ruikt naar een zoete dessertwijn, maar het smaakt naar Whisky. Volgens mij zit er aardig wat alcohol in. Hierbij krijgen we een bordje met “alles uit de zee” opgediend, gevolgd door een uiensoepje met blaadjes gemaakt van uiencreme. Dan komt er een mooie rode wijn die past bij een gerechtje van zwaardvis. Dit wordt gevolgd door een heerlijk stukje vlees met champignons. Poeh hee, zo lekker allemaal!
Volgens mij zijn de desserts nu aan de beurt. Als eerste krijgen we een echte, soort gefrituurde passiebloem met passiebloem mousse. Daarna een soort soes gemaakt van rozen, echt heel bijzonder, het smaakt echt zoals een roos ruikt! Daarnaast een bol rozenijs. Als dit op is, volgt een dessert met chocoladerotsjes en cacaokorreltjes. Mjammie!
Bij de koffie krijgen we nog meer heerlijkheid;gingerbiscuits met een staafje schuim gemaakt van passievruchten. Dit wordt geserveerd op een soort schoolkrijtbordje en met dat staafje kun je dus ook echt schrijven. Leuk gedaan hoor!
Je kunt je voorstellen dat we onderhand uit elkaar ploffen! En Bas valt zowat letterlijk in slaap aan tafel. Hij heeft natuurlijk ook nog die twee tequilla’s naar binnen getikt aan het begin van de avond.
Nadat we hebben afgerekend, lopen we moe en voldaan naar buiten. Er komt toevallig net een taxi de bocht om. Top, die is voor ons! Als we bij het apartement zijn, slepen we ons vijf verdiepingen omhoog en ploffen we in bed. Wat een geweldige belevenis vanavond!
Donderdag 26 maart
Na een heerlijk nachtje slapen moeten we op tijd opstaan op mijn verjaardag, want Bas heeft voor vandaag een tapas fietstour geregeld. Dus én bezienswaardigheden bezoeken én tussendoor tapas eten. We besluiten het ontbijt daarom maar over te slaan, ook met het oog op gisterenavond.
Met de metro gaan we naar het meeting point van Baja Bikes. Onze gids Luis zit al op ons te wachten. Het wordt een privé tour, want er zijn verder geen toeristen die zich hebben ingeschreven voor vandaag, top! We krijgen twee fietsen aangemeten en gaan er daarna vandoor. Terwijl hij de verkeerregels voor fietsers in Madrid uitlegt, rijden we langzaam naar de eerste stop: Puerta del Sol. Hij praat over de geschiedenis van het plein en zegt ook dat het met oud en nieuw heel druk is hier. Om twaalf uur bij elke klokslag moet men 1 druif opeten. Om twaalf uur zit je mond dus propvol! Hij vertelt ook dat we moeten oppassen voor de zakkenrollers, ze lopen meestal in groepjes en als ze iets gejat hebben geven ze het razendsnel aan elkaar door, zodat je nooit meer kunt achterhalen waar je spullen zijn.
Luis is een enorme prater. Die mond staat niet stil. Hij kent ook veel mensen onderweg en dan maakt hij rustig een praatje met ze. Hij woont hier alleen, zonder vrouw of kinderen. Hij heeft in Utrecht gewoond, daarom spreekt hij goed Nederlands. We maken een hele ronde door Madrid;langs het Koninklijk Paleis, Casa de Campo, de Sinterklaas Kerk, het “toeristenplein” Plaza Major en natuurlijk het mooie Retiropark. Tussendoor geeft hij ook tips waar we lekker kunnen gaan eten, bijvoorbeeld in het beroemde tapasstraatje Cava Baja.
Pas voordat we naar het Retiropark gaan, stoppen we bij een tapasbar om te eten. Wij dachten dat we tussen het fietsen door bij verschillende tapasbars zouden stoppen, maar dat is dus niet zo. Daarom hebben we wel trek! We krijgen een bord met allerlei tapas en een glas rode wijn. Echt superlekker. Luis zelf neemt een paar pinxtos, want hij gaat hierna nog lunchen met een vriend van hem. Hij gaat naar een bepaald vegetarisch restaurant waar hij het de hele weg al over heeft. Wij moeten daar zeker ook heen zegt hij. Hij zegt het zo vaak dat het niet anders kan dat hij er iets aan overhoudt als hij zijn fietsgasten hierheen stuurt.
Een klein uurtje en een heleboel verhalen later, stappen we weer op de fiets. We steken een drukke weg over naar het Retiropark. Een mooi en groot park. Daar gaan we zeker nog eens naar toe een dezer dagen. Er is nog een park waar je met een soort kabelbaan van de ene naar de andere kant kan. Dat willen we ook doen.
Even later zijn we weer terug bij de fietsverhuur. Het was een superleuke tocht. We nemen afscheid van Luis en bedenken wat we nu willen gaan doen. Gegeten hebben we al, maar we hebben nog wel zin in iets zoets. Tijdens de fietstocht zijn we langs Madrid’s beroemde churroscafe gekomen. Deze is 24 uur per dag, zeven dagen per week geopend: Chocolateria San Ginés. Daar hebben we wel zin in!
Het is even zoeken, maar uiteindelijk weten we het weer te vinden. En het is de moeite van het zoeken zeker waard! Wat een heerlijke churros met warme chocoladesaus hebben ze hier! We bestellen maar een portie, want het is best machtig. Cappuccino erbij, top!
Om de calorietjes weer een beetje te verbranden, besluiten we te gaan winkelen. Jazeker, Bas gaat gewoon vrijwillig mee! Tijdens de zoektocht naar het churros cafe zijn we toevallig de hier beroemde schoenenstraat tegengekomen. De naam zegt het al; een hele lange straat met alleen maar schoenenwinkels. Ik word gek! En aangezien ik voor mijn verjaardag de New Balance sneakers niet heb gekregen, kunnen we die hier mooi even scoren!
We winkelen totdat Bas het echt niet meer trekt! Ik heb wel een paar modellen aan gehad, maar heb nog niet dé sneaker gevonden. Nou ja, eigenlijk wel, maar deze is net iets aan de krappe kant. We vinden ‘m bij de allerlaatste winkel waar we in gaan. Shit wat jammer! Misschien komen we morgen nog een winkel tegen waar ze deze in een maat groter hebben.
Met de metro gaan we weer naar ons appartement in Atocha. We frissen ons even op voor het eten en besluiten weer via Facetime te bellen naar Ine, om te kijken hoe het met Lone gaat. Helaas is het geen succes. Ze is moe en moet huilen als ze ons ziet: “Papa mama naar huis!” jammert ze. Als we opgehangen hebben, barst ik ook in tranen uit. Dan lijken we ineens zo ver van elkaar weg, m’n arme poppie. Terwijl ik weet hoe leuk ze het altijd met de opa’s en oma’s heeft. Later krijgen we gelukkig een appje van Ine dat het weer goed gaat. Ze heeft nog met opa Dick gestoeid en lekker gegeten en is daarna naar bedje gegaan.
Wij eten in de buurt van het appartement in Atocha zelf. Tapas natuurlijk! We zijn het best zat van de hele dag fietsen en winkelen, dus we maken het niet laat. Even opladen voor de nieuwe dag morgen! Ik heb een super verjaardag gehad vandaag!
Vrijdag 27 maart
Tegen achten worden we wakker, dat is tegenwoordig uitslapen voor ons, haha! Als we zijn gedoucht en aangekleed, vertrekken we. Bij ons op de hoek is er een bakkertje, waar je ook kunt ontbijten met een kopje koffie en een glaasje jus erbij. Helemaal top dus. Ze hebben heerlijke belegde broodjes.
Vandaag staat eerst park Casa de Campo op het programma, het park met de kabelbaan. Het is heerlijk weer, dus we hebben er een mooie dag voor uitgekozen. We stappen uit bij halte Lago, met de metro.
Deze halte doet zijn naam eer aan, want we lopen richting een mooi meer met grote fonteinen in het midden. Een handjevol gepensioneerde Spaanse heren, staat al kletsend te vissen. Kano’s roeien heen en weer. De sfeer is hier gewoon heel fijn. Aan het meer zijn ook een paar restaurants. We bedenken dat we hier straks lekker in de zon gaan lunchen.
We zien de kabelbaan in de verte van links naar rechts en terug gaan. Daar gaan we ook in! Het uitzicht zal vast prachtig zijn. Het is zo te zien nog wel een stukje lopen naar de opstapplaats, dus we gaan op weg. Het is echt best wel warm, lekker hoor! Het park is groot zeg! En ook mooi. Ideaal om te hardlopen of te fietsten. Als we een heuvel zijn opgeklommen, zien we een stukje verder de opstapplaats van de Teleférico. We kopen twee kaartjes voor een enkele reis. We zien wel waar we uitkomen. Het meer is vast niet moeilijk terug te vinden.
Bas heeft zijn allernieuwste gadget meegenomen in de kabelbaan; zijn GoPro camera. En ik moet zeggen, het levert mooie beelden op van de omgeving en van ons in het bakje, haha! Ik maak ondertussen foto’s. De oversteek is leuk! Nu hebben we een nog beter beeld van het park gekregen.
We dachten op de heenweg dat de uitstap nog in het park zouden zitten, maar we eindigen in een gewone woonwijk. Er valt hier niet zo heel veel te beleven volgens mij. Wel zien we een cafeetje, waar we even wat gaan drinken. In de zon! Heerlijk! De meneer van de bediening neemt onze drankjes op en zet vervolgens een stukje tortilla voor ons neer. Ik ben er een beetje vies van hier – bij hoeveel mensen heeft het al op tafel gestaan/is het vers/staat het koel/ja ik weet het ik ben een zeikerd – maar Bas eet het op. En het is lekker zegt ie, gelukkig.
Ondertussen heb ik een flesje zonnebrandcrème uit m’n tas gehaald en begin te smeren. De meneer komt met de drankjes en hij lacht me nog net niet uit. “That’s not needed; the sun is not that strong! Look at me, I never use sunscreen” Ik leg hem uit dat we zowat licht geven, zo wit zijn we, dus dat we het voor de zekerheid toch maar wel doen. Haha wat een vent.
De mensen naast ons aan het tafeltje hebben een wijntje besteld. Bas en ik kijken elkaar aan: “Doen?” Ach ja, we hebben toch vakantie en de zon schijnt! Proost!
We hebben wel een beetje trek inmiddels, dus we rekenen af en lopen weer richting het meer in het park. Het is nog een flinke wandeling, maar uiteindelijk vinden we het en strijken neer bij een leuk tentje aan het meer. De kaarten zijn alleen in het Spaans, dus de ober helpt ons een beetje met de vertaling. We nemen het menu del dia. Vooraf krijg ik asperges en Bas heeft een salade. Vervolgens krijgen we allebei een gebakken eitje met jamon op een bedje van friet. Dat is een specialiteit hier. Een machtige specialiteit, maar heerlijk!Ik denk dat we tot vanavond negen uur genoeg hebben, haha!
Als we hebben afgerekend, rijden we via Metro Lago weer naar de schoenenstraat. Ik krijg die dingen niet uit mn hoofd. Helaas, degene die ik gisteren in de laatste winkel heb gezien, hebben ze nergens anders een maat groter. Desnoods haal ik de zool eruit, maar ik moet ze hebben! Maar je zult net zien, die winkel is dicht! Nee! Niet te geloven. Gelukkig leest Bas op het raam dat ze om vijf uur opengaan. En het is nu half vijf. We drinken even ergens wat en dan kan ik eindelijk mijn vrienden in de armen sluiten! Allebei blij gaan we weer op pad. Bij zeepwinkel Lush kopen we een blokje gemaakt van een soort olieachtig spul. Om mee te masseren. Ik heb het een beetje in m’n rug, dan kan Bassie me mooi insmeren vanavond. Verderop zien we een kledingzaak voor heren waar ze mooie spullen hebben. El Ganso heet het. Wat een vrolijke kleuren! Bas koopt een overhemd en een trui. Nu zijn we nog blijer, hebben we allebei wat!
Op loopafstand van de winkelstraat is de beroemde overdekte mercado de San Miguel. We zijn hier ook langs gefietst met Luis gisteren. Hij raadde aan om hier niet te gaan eten, omdat het hier duurder is, maar om naar de naastgelegen tapasstraat te gaan. We willen even goed wel zien wat er hier allemaal te koop is.
We lopen binnen en worden meteen aangesproken door een mevrouw bij een standje met allerlei zepen en crèmes. We moeten onze handen uitsteken en krijgen er een lik scrubzeep op. We moeten het inmasseren en daarna sprayt ze met een plantenspuit boven een witte kom onze handen schoon. We zien in de witte kom goed hoe vies onze handen wel niet waren! Zo hé! Nu zijn ze lekker fris en ze ruiken heerlijk. Natuurlijk komen we niet zomaar van deze dame af. Ze wil ons van alles ‘aansmeren’. Ik gooi het erop dat we alleen maar handbagage mee mogen nemen in het vliegtuig en dat de potten die ze ons aanbiedt een te grote inhoud hebben (en te duur zijn). Helaas heeft ze dat argument waarschijnlijk al vaker gehoord, dus nu komt ze aan met een pot scrubzout zonder vloeistof, en deze zou absoluut zonder problemen mee kunnen in de handbagage. Hmm shit. Gelukkig weet ik haar met moeite uiteindelijk toch af te schudden en gaan we met schone handjes verder de markt op.
Het is heel druk hier met mensen die gezellig aan het eten en aan het drinken zijn. Er schijnt van elk standje maar een te zijn, dus het aanbod is heel gevarieerd; zeep dus, jamon, tapas, pinxtos, bonbons, snoep, koek, wijn, vis, fruit, cocktails, zeg het maar. Bas wil graag samen een gin tonic drinken, dat is hier heel hip. Kom maar op! We vinden een tafel en genieten van ons drankje, terwijl we heerlijk mensen kunnen kijken in deze mooie, schone overdekte markt.
Het is al tegen negenen als we het naastgelegen beroemde tapasstraatjein lopen voor wat lekkere hapjes. Luis heeft ons gisteren het een en ander aangeraden, zoals bijvoorbeeld de taperia die bekend staat om zijn chamignons met jamon. We stappen binnen en bestellen het beroemde hapje, samen met een sangria. Even later staat het voor onze neuzen. Bas is geen champignon eter,maar zojuist heeft hij zich bekeerd. Want dit is lekker!! Niet nomaal!
Op naar de volgende. We proberen te vermijden dat we in “de echte” toeristische tenten terecht komen, dus we kijken waar de Spanjaarden zelf aan het eten zijn. We zien er een. Ze hebben hier niet echt een specialiteit volgens mij, maar de mensen staan aan de bar terwijl ze een lekker hapje en drankje nuttigen. We nemen een rode wijn – rode wijn is echt heerlijk in Spanje – en een portie manchego. Daarna nog een broodje jamon en nog een ander hapje. Zo leuk dit. Onze laatste keuze is wel een wat meer toeristische tent. Maar ja. We nemen een portie garnalenkroketjes en nog een rode wijn. Mijn trek is al wel wat minder geworden, ik zit eigenlijk ook nog steeds vol van het menu del dia van vanmiddag, pfff.Dus ik neem er een laat Bas de rest, zeven kroketjes opeten! Hierna heeft hij ook wel genoeg.
Als het wijntje op is gaan we richting Atocha, naar ons appartement. Kan Bas eindelijk m’n rug even smeren met het nieuw aangeschafte massageblok, auw! Enne, ik was een stukje in m’n nek vergeten in te smeren vanmiddag… is dus verbrand hè… en die gekke ober ons maar uitlachen.
Zaterdag 28 maart
De laatste hele dag alweer! Morgenvroeg gaan we namelijk alweer naar huis. Wat vliegt de tijd toch! Dus vandaag moeten we nog met volle teugen van deze mooie Spaanse stad genieten.
Maar, we kunnen niet met lege handen bij Lone’tje aankomen straks, dus we besluiten om eerst even langs El Corte Inglés te gaan om een cadeautje voor haar te kopen.“Even” wordt helaas wat langer. Voordat we iets leuks hebben gevonden wat ook nog mee in de handbagage kan, zijn we wel een klein uurtje aan het zoeken. Het wordt een lamp van Frozen (natuurlijk), die als puzzel in elkaar gezet moet worden. We rekenen af en gaan via de roltrappen weer richting uitgang. Ondertussen doen we natuurlijk een heleboel leuke etages aan, die ook een bezoekje verdienen. Tot groot verdriet van Bas. Ik zie echt een enig rokje en shirtje van Desigual voor Lone. Blauw met witte stippen en vrolijk gekleurde bloemen, super schattig. Die koop ik hoor, anders krijg ik spijt. Bij de kassa valt mijn oog op een een 10% kortingspas speciaal voor toeristen en vraag de mevrouw of ik die kan krijgen. Ze spreekt alleen geen woord Engels. Met handen en voeten legt ze uit dat ik daarvoor naar de klantenservice moet op de zoveelste verdieping en dat ik daar zo’n pas kan ophalen. Okee.. het scheelt toch 10%. Bas begint inmiddels een beetje wortel te schieten, want het is mooi weer en hij wil geen minuut langer hier zijn dan noodzakelijk.
Even later heb ik de kaart en bedenk me dat we het cadeautje van Lone dan ook met 10% korting hadden kunnen krijgen. We zijn in de buurt van de speelgoedafdeling, dus ik wil het toch even proberen. Ik geef de mevouw de bon en wacht af totdat ze me de korting gaat geven. Maar het is blijkbaar toch wat moeilijker dan dat, want de mevrouw begint het cadeautje weer uit te pakken, vraagt mijn bankpas en de kortingskaart en gaat de doos opnieuw scannen. Ze drukt op allerlei knopjes en uiteindelijk is het geregeld. Het ding wordt weer ingepakt. Ok, dan zal ik de korting wel op mijn rekening teruggestort krijgen ofzo. Bas is inmiddels iets rood aangelopen.
Eenmaal terug bij de afdeling kinderkleding geef ik de mevrouw blij mijn pas. Ze scant alles en er komt een bedrag op de kassa te staan, twee euro minder dan eerst, maar niet de 10%! Nu breekt mijn klomp. Ik snap er niks van. Ze probeer het uit te leggen, maar ik versta er niks van. Dan komt er een Engels sprekende meneer bij die het uitlegt. Ik krijg geen korting, maar 10% van de aankoopprijs is nu bijgeschreven op de kaart zodat je dit weer kunt besteden aan iets anders in de winkel. WAAATTT!!! Als ik dit had geweten… ik durf Bas al een tijdje niet meer aan te kijken.
Maar dan hebben we nu dus een saldo op die kaart staan en al die moeite gedaan. Dus is het toch zonde om daar niets van te kopen. Hebben we nog iets nodig? Ja ik wil nog een luchtje kopen. Dus wij weer naar benenden. Lang verhaal kort, de pas is niet te gebruiken voor cosmetica en parfum. Wij weer naar boven. Bas is woest! Uiteindelijk nemen we maar een paar onderbroekjes voor Lone. “En heel gauw naar buiten nu Joyce, jij met je grapjes!!!”
Bas ontdooit weer een beetje als ons volgende plan nu toch echt voor de deur staat; we gaan naar het Retiro park, in het zonnetje liggen met een flesje Cava erbij. Op de hoek van Puerta del Sol is een winkeltje waar we een fles koude cava kunnen kopen met een plastic beker, top! We nemen de metro naar het park.
Het is heerlijk warm. We kiezen een mooi plekje uit in het gras bij een boom waar Bas in de schaduw kan zitten en ik in de zon. Wat een mooi park ook! Er komt zelfs een bruidspaar voorbij om foto’s te maken.
Als we de cava in de beker willen schenken, komen we erachter dat er een gat in de beker zit, haha. Das niet zo handig. Uit de fles drinken staat ook een beetje alcoholistisch.. Uiteindelijk vinden we de oplossing: we doen het plastic zakje waar de fles in zat in de beker. Zo kunnen we eruit drinken. Een beetje vreemd, maar toch lekker. Hmmm chill zeg.
Na een tijdje liggen, besluiten we om een stukje verder het park in te lopen, want ook hier schijnt een meer te zijn en we willen even roeien. Bij het meer is het een stuk drukker! Het is natuurlijk ook zaterdag dus de Spanjaarden zijn zelf ook vrij.
Op de hoek van het meer is een restaurantje. Na een halve fles cava is het wel verstandig om iets te eten, dus dat gaan we doen. Bas een pizza en ik een croissant met jamon en kaas. Er zit een groep Nederlandse toeristen naast ons die via hetzelfde bedrijf een fietstour doen als wij donderdag. Luis is er zelf niet bij.
Na de lunch lopen we verder richting de bootverhuur. Deze zit aan de andere kant van het meer. Er wordt veel opgetreden onderweg. We blijven even staan kijken naar een grappige goochelaar die allerlei trucs uithaalt met het publiek. Hij zweet zich kapot, maar hij gaat maar door. Mooi om te zien.
Als we bij de bootverhuur aankomen, zien we dat de rij zo groot is, dat het waarschijnlijk niet meer gaat lukken om vandaag nog in een bootje te belanden. Jammer!
Waar zullen we eens eten vanavond.. in het boekje over Madrid dat we hebben meegenomen staat een restaurant dat ons wel leuk lijkt. Alleen als we daar eenmaal zijn, lijkt het meer op een of andere louge tent. Dus hier lopen we maar voorbij. We discussiëren even. Dan bedenken we dat het toch wel leuk is om nog een keer naar Mercado de Sant Miguel te gaan, tegen het advies van Luis in. We hebben daar nog niet gegeten en het was heel gezellig gisteren. We zijn ook nog op loopafstand dus dat is mooi.
We komen weer via dezelfde ingang binnen. Bij het zeepstandje. De mevrouw van gisteren is er niet. Er staan nieuwe verkopers. Dus waarom zouden we onze handjes niet weer even schoon laten wassen, gna gna. Nemen wij hun in de maling in plaats van andersom. We doen net alsof onze neus bloedt en alsof we alles weer voor het eerst horen. Daar komt de lik scrubzeep weer.Even later lopen we met schone handjes weer weg.
De hapjes zijn hier heerlijk. Hier en daar kiezen we wat pinxtos en tapas uit onder het genot van een biertje. Fijn dat we hier toch nog een keer heen zijn gegaan.
Omdat we morgen vroeg weg moeten, zijn we niet al te laat terug in het appartement om de koffers in te pakken. Getverdemme wat is het snel gegaan zeg! Eigenlijk willen we allebei nog niet naar huis. Alhoewel het natuurlijk wel fijn is om Lone weer te zien!
Zondag 29 maart
Het is nog donker als de wekker gaat. De klok is ook nog eens een uur vooruit gegaan vannacht, dus als we om zes uur opstaan is het eigenlijk vijf uur.
We nemen afscheid van ons appartement en lopen de straat op richting metro. Dan kijken we onze ogen uit; het is hier niet rustig en stil, maar de uitgaansnacht is nog in volle gang. Het is zelfs drukker dan overdag hier op straat. En iedereen is lam, haha. We wurmen ons ertussendoor naar de metro.
Verder gaat het snel. Op het vliegveld kopen we nog een cadeautje voor de opa’s en oma’s als dank voor het oppassen de afgelopen dagen. Even later vliegen we zonder vertraging naar Schiphol.
Het was een super weekend liefde! Wat een belevenis. Je hebt me nog nooit zo laten schrikken met een verrassing! Het was super gaaf! Dank je wel! HVJ!
Woensdag 20 augustus Na lang wachten is het zover! We gaan met vakantie vandaag! We stoppen de laatste spullen in de koffers. Oma Anke komt ons nog een kus geven voor vertrek. Lone wordt verwend met snoepjes en kraaltjes voor in het vliegtuig. Dag lieve oma! Tot over twee weken! Om 10.23 uur nemen we de intercity naar Schiphol. Voor het eerst gaan we met de O.V. Chipkaart. Bas loopt alvast met de koffers naar perron 5, ik haal met Lone nog twee Starbucks en een lollie. Als ik de koffie en Lone in de buggy heelhuids boven heb gekregen, vraag ik aan Bas: “Waar moet ik nou dat kaartje voor houden?” Hij kijkt me aan alsof ik een grapje maak. “Je bent toch door een poortje gekomen!!” Uh ja dat klopt.. En daar ga ik weer, naar beneden. We zijn in een mum van tijd op Schiphol. Het inchecken verloopt soepeltjes. Er staat helemaal geen rij. Bij de douane ga je nu niet meer door een poortje, maar in een soort doorzichtige staande cabine. Daar moet je je armen omhoog doen en word je gescand. Wel geinig. Op het schermpje is precies te zien waar de “te checken punten” zijn. Bij mij de ijzeren knopjes op m’n broek. Lone vindt het maar een eng apparaat en begint te huilen. We lopen nog wat winkeltjes in en uit en dan is het alweer tijd om naar de gate te gaan. Lone vindt de loopband wel interessant. Ik geloof dat ze wel tien keer heen en weer is geweest. En de elfde keer had er ook nog bijgekund. Ze is niet blij als Bas haar eraf vist en meeneemt de roltrap af naar de gate beneden, de boef. Onze rij stoelen wordt omgeroepen. We mogen boarden. We zitten achter eenzelfde boefje van drie, met haar moeder en oma. Dat wordt even afzien de komende uren met twee van deze dames op rij, haha. Arkefly brengt ons veilig naar Mahon, de hoofdstad van Menorca. Onze bestemming voor de komende twee weekjes! Lekkerrr! We pakken de koffers van de band en lopen naar de uitgang. We melden ons bij de mevrouw van Arke. “U bent de enige die naar Insotel Punta Prima gaat, dus daar staat een busje voor u klaar voor vertrek.” Wat een giller! Onze eigen privébus! Hoppa! De eerste indruk van Instotel resort Punta Prima is top. Het ziet er luxe en mooi verzorgd uit. Alle huisjes liggen op een heuvel. De heuvel kijkt uit over de zee en een mooie vuurtoren. Er komt meteen een jongen aangelopen om de koffers van ons over te nemen. De mevrouw bij de receptie legt ins uit hoe het complex is opgebouwd en wat er allemaal te doen is. Er is een buffetruimte en twee restaurants, een entertainmentzaal een fitness en een spa. Het zwembad niet te vergeten. Verder is er overdag een animatieteam voor de kinderen. Je kunt ze zelfs naar de kidsclub brengen, waar ze dan worden vermaakt.Ongelofelijk. Na de check in gaan we op zoek naar ons huisje. Hopelijk ligt die niet helemaal boven aan de heuvel. Gelukkig valt het mee. Het is niet al te ver lopen. Het huisje is ook leuk! Niet al te groot, maar wel netjes en schoon. Een klein keukentje erin, een slaapkamer, badkamer en terras. We laten de koffers even voor wat ze zijn. Gauw zwemkleding aan en hup naar het zwembad beneden. Aan de bar bestellen we wat te drinken en een wrap met kip. Aah dat biertje smaakt goed. Lone kiest een ijsje uit van de kaart. We hebben all inclusive verzorging, dus we kunnen eten en drinken wat we willen. Bas en Lone jumpen het zwembad in. Heerlijk! De vakantie is nu echt begonnen! Even later gaan we weer terug naar het huisje om ons op te frissen en de koffers uit te pakken. Lone kijkt ondertussen 101 Dalmatiërs op de Ipad. Als alles een plekje heeft gekregen, gaan we weer op pad. Dit maal naar het buffet. We gaan het gebouw in waar ook de animatie is ‘savonds. Daar is een trap en een lift naar beneden, naar het buffet. We weten niet wat we zien hier, zoveel keuze! Allerlei soorten voor- hoofd- en nagerechten. Ook worden er verse pizza’s voor je neus bereid en er is een pasta bar. Verder ligt er heel veel vers fruit. Ik denk dat je elke dag wel iets anders kunt nemen als je wilt. Ook wordt er gezorgd dat er niemand iets tekort komt. Lege schalen zijn er niet. De bediening komt ondertussen vragen wat we willen drinken. Heerlijk hoor, wat een verwennerij. Na het eten gaan we terug naar het huisje. Het was een superleuke, maar lange eerste dag. Hier gaan we ons wel vermaken de komende weekjes!
Donderdag Lone is al vroeg wakker op de eerste echte dag. Mama is de pineut helaas. Om 7 uur zitten we al met de strijkkralen van oma te spelen en te Loomen. Ik weet niet meer precies hoe ik een bepaald armbandje moet maken, dus ik besluit om Youtube even aan te zetten. Na 5 minuten rommelen, weet ik de clue nog steeds niet, maar komt er wel een smsje binnen : “U heeft 80% van uw dagbundel verbruikt.” Shit!! Gauw uit dat filmpje. Als Bas uit bed komt, mag ik op zijn telefoon ’t filmpje afkijken. Hij heeft toch 500 MB… Het is al weer tegen half tien als we naar het ontbijtbuffet lopen. We lopen via de entertainmentzaal, net als gisteren. We willen gaan zitten, maat dat mag niet van de bediening. We moeten naar zaal 3. Zijn er zoveel zalen dan? We dachten dat dit de enige was. Achteraf blijkt dat ze hier al aan het dekken zijn voor de lunch. We kijken ons ogen uit als we door de zalen lopen. In elke zaal is een buffet. Zo groot is het hier. En druk! Als mieren lopen alle mensen door elkaar heen. Buiten staat zelfs een rij! Hebben wij dus een mooie sluiproute gevonden binnendoor. Eenmaal in zaal drie aangekomen, kunnen we namelijk meteen aanschuiven. Het ontbijt is prima, ook super uitgebreid en voor ieder wat wils. Omdat er zoveel lekkers ligt, ga je vanzelf ook meer eten dan thuis. Nou, het is vakantie! Laten we ervan genieten. Ik smokkel nog wat zakjes thee mee voor in het huisje. Dat is wel lekker voor in de vroege morgen. Na het ontbijt lopen we richting het kinderzwembad, we moeten dan de heuvel op. Eerst lopen we nog naar de receptie om borg te betalen voor badhanddoeken – er zijn blijkbaar echt mensen die dit jatten – en dan kunnen we drie handdoeken halen, vlakbij het zwembad waar we vandaag heen gaan. Het zwembad waar we gisteren waren is beneden, meer richting de zee. We zagen daar al niet zoveel kindjes, maar wisten toen nog niet dat er twee baden zijn. Er zijn er zelfs drie, want als we boven aankomen, zien we naast het kinderbad ook nog een groot gewoon zwembad. Tussenin is het Italiaans restaurant, waar we drinken kunnen halen en tussen de middag kunnen lunchen. Fantastisch!! Het is eigenlijk verboden, maar er zijn helaas veel mensen die om zes uur hun bed uit zijn gegaan om de ligbedjes te bedekken met handdoeken. 80% van de bedjes is “bezet”, terwijl op de helft werkelijk mensen liggen. Gelukkig vinden we drie bedjes naast elkaar op een aardig plekje, anders hadden we gewoon een gereserveerd bedje genomen. Wat een rare gewoonte is dat toch. Boot opgeblazen? Check! Zwembroek aan? Check! Ingesmeerd? Check! Lone jumpt het water in! Het badje is super: ondiep en groot. Perfect voor Lone. Naast het bad liggen nog twee speeltuintjes en een verdiepinkje eronder is de kids club. We vermaken ons prima! Tussen de middag lunchen we in het Italiaans restaurant. Lone sliertjes (spaghetti zonder saus, I know, ’t is een rare eter), Bas een Insotel burger en ik een kipsalade. Limonade erbij, biertje erbij Het smaakt ons prima! Naast het restaurant ligt dus ook nog een groot bad. Dit bad is leuk om keihard in te springen. “Papa!! Papa!! Kom!! We gaan naar het diepe bad!!” En daar gaan ze weer, mijn twee schatjes. Tegen vijven gaan we weer richting het huisje. Genoeg zon voor dag 1. Na een verfrissende douche, begeven we ons naar het buffet. Eerst mag Lone kiezen bij het kinderbuffet – gaaf toch!!- wat ze wil eten. Heel verrassend, het worden weer sliertjes, haha. Daarnaast nog een paar stukjes brood, zelf gesmeerd met boter, tomaat en meloen. Toe nog een bolletje ijs met een klein taartje. Dat is echt veel voor haar doen. Moeten we thuis ook maar doen, eten in buffet vorm! Bas en ik nemen als voorgerecht o.a. wat lekkere Franse kaasjes, serrano ham en tomaat met mozarella. Daarna heb ik eigenlijk al wel genoeg, maar er is zooooveel lekkers! Ok nog een stukje versgemaakte pizza dan met wat salade. Bas neemt bruscetta en wat kip. En allebei nog een taartje toe. Oh oh, als dat niet aankomen wordt! Ik bestel een tweede glas wijn, alleen de bediende heeft het niet helemaal begrepen, dus hij zet een hele fles voor mijn neus. Haha, dat is iets teveel van het goede, zelfs voor mij! Dus gaat mee naar de kamer. Eigenlijk mag dat niet denk ik, dus we moeten het stiekem doen. Bas ritst ergens een dop vandaan, en ik leg de fles onderin de buggy. Hups weg!
Na het eten lopen we de entertainmentzaal in. Een grote groep kindjes staat te dansen voor het podium. Er is een piratenshow aan de gang. Lone wil daar ook wel heen! Bas en ik gaan zitten en nemen een lekker cocktailtje. Lone danst voorzichtig mee, maar kijkt vooral om zich heen wat er allemaal gebeurt! Later doen ze allemaal de polonaise. Geweldig al die kleintjes. Het is alweer laat, dus we gaan. Het was een heerlijk dagje. Nu lekker slapen.
Vrijdag De bedden zijn knoerdhard. Als ik wakker word voel ik me net een plank, pfoeh. Dat is jammer. Maar goed, dan ben je er wel lekker vroeg uit. Vandaag zitten we om half elf al bij het zwembad. Alle bedden zijn alweer bijna bezet, zoals ook de bedjes naast ons. Een rij van 6 bedden. De gasten komen aankakken om twaalf uur. Maar dan nog gaan ze niet op alle bedden zitten. Het is zo aso! Maar goed. Lone ziet een Engels meisje op een groene krokodil in het water. Ze vindt het wel wat. Zodra het meisje er even niet op zit, slaat Lone haar slag. Het wordt niet gewaardeerd. Gelijk springen er twee kinderen op haar af. “That is my crocet!!” Lone is niet de enige die niet kan delen, hihi. De ouders van de kindjes leggen uit dat Lone er even mee wil spelen. Dan mag het. Uiteindelijk spelen ze lekker met z’n allen. Ook krijgen we een gele waterslurf van een ander kindje dat vandaag weggaat. Lone vermaakt zich prima!
Na de lunch spelen we nog maar even verder, want we worden straks opgehaald door Willem en Maaike en de kids. Ze zijn toevallig ook op Menorca. Ze willen ons meenemen naar een leuk strandje in de buurt, naar de haven en naar de flat. Om vijf uur zijn ze er. Thuis zien we elkaar niet zo vaak, dus het is leuk om elkaar hier weer te zien!! Constantijn en Nina zijn ook al zo groot! Ze nemen ons mee naar Algauvar, een leuk klein strandje met een hotel/restaurant erbij. Het is eigenlijk vlakbij Punta Prima. Hier nemen we gezellig een biertje en kletsen wat bij. Ze komen hier vaak. Ze zijn hier al drie weken en gaan zondag helaas weer naar huis. De kindjes krijgen een appelsap en een lollie. Ze kunnen even lekker het strandje op lopen. Maaike neemt ze mee naar een kleine grot aan de andere kant van het strand. Ze zwaaien. Als we de drankjes op hebben, geeft Willem de eigenaar een hand en dan gaan we weer. Op naar de haven. Voor Bas is alles nieuw, ik ken dit gebied nog goed van vroeger. Het is alweer 12 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was, nog met papa en mama. Dat is wel gek. Ook als we even later naar de flat rijden. Veel is nog hetzelfde. Ik heb toch zo’n vijf vakanties doorgebracht hier. Het uitzicht is nog steeds even mooi! Bas en ik gaan samen op de foto op het hoekje met het mooie uitzicht.
De kindjes zitten voor de tv met wat chipjes en de papa’s en mama’s lekker buiten met een glas wijn. Wimpie praat natuurlijk weer honderduit, maar dat zijn we van hem gewend. Het gaat hard met de wijn, en ook met de tijd. Ze willen ons nog iets laten zien: het wijnhuis Binifadet. We rijden er heen. Het is super knus! Een restaurant met zelf geproduceerde wijn, midden tussen de wijnranken. Zeker de moeite waard!! Ze zijn hier ook al vaak geweest, dus weten precies wat lekker is. Bas neemt rode wijn, Wim Chardonnay en Maaike en ik een fruitige witte: Merluzo. De smaak is inderdaad heerlijk. Lone, Tijn en Nina rennen door de hal. We moeten ze een beetje temmen, zo’n herrie komt er soms vanaf! Dat was heel gezellig! Tijd om terug te gaan naar het hotel om nog even snel iets te eten. Ze brengen ons. Zelf moeten ze ook nog eten. We geven ze een dikke kus en wensen ze een goede terugreis. Als we wat hebben gegeten, gaan we nog even naar de entertainmentzaal. Ze zijn aan het dansen op de muziek van de Lion King. Dat vindt Lone leuk. Alleen is ze er gauw klaar mee. Ze wil slapen. Dat doen we dan ook! Het was weer een gezellige dag!
Zaterdag Lone slaapt lekker uit tot kwart over acht. Zij kijkt Ariel en drinkt een melkie en ik vouw even alle kleren die we de afgelopen dagen hebben laten slingeren. Als Bas wakker is, kleden we ons aan voor het ontbijt. Het is dag drie en ik voel me nu al drie kilo zwaarder, dus ik neem me voor om iets te minderen met alles. Maar wat is dat moeilijk met al dat lekkers! We willen vandaag eigenlijk bij het zwembad beneden liggen, maar omdat het hier weer vol ligt met handdoeken – ik heb nog niet de moed om ze er af te trekken – en omdat we onze handdoeken boven moeten omwisselen voor schone, gaan we toch maar boven liggen. We vinden een mooi plekje op een grasveldje, met parasol. Vlakbij het zwembad én de speeltuintjes. Beter. Lone loopt heen en weer tussen beiden. Op een gegeven moment wil ze naar de kindjes bij de kidsclub. Daar staat een goochelaar die figuurtjes van ballonnen maakt. Ze vindt het leuk en wil blijven. Bas schrijft haar in. Een kwartiertje later staat ze weer bij het hek, wel met een ballonnen hond. Leuk! We vermaken ons weer prima. Lone is soms wat onuitstaanbaar, maar ik denk dat het ook door slaaptekort komt.
Italiaan; Bas heeft penne gorgonzola, Lone penne zonder saus en kersen en ik een stokbroodje serranoham met tomaat. De bediening is heel aardig, ook voor kinderen en ze werken echt keihard. De mensen die je ’s morgens bij het ontbijt de tafels ziet afruimen, staan ’s avonds een cocktail voor je te maken. En je ziet geen enkel chagrijnig hoofd. Nadat we nog een ijsje hebben gepakt, gaan we weer naar het zwembad terug. Bas zijn missie deze vakantie is om Lone zelf in het water te laten springen. Nou, dat durft ze al in het kleine bad! We gaan even later ook naar het grote bad, maar daar vindt ze het nog een beetje eng. Geeft niet, we hebben nog heel veel oefendagen te gaan! Tegen vieren ziet ze dat er kindjes aan het kleuren zijn bij de kidsclub. Ze wil er weer heen, dus we schrijven haar weer in. Terwijl Bas en ik rustig een boekje liggen te lezen, kijken we ondertussen om een hoekje of Lone het naar haar zin heeft. Zo ziet het er wel uit! Maar als we gaar tegen zessen gaan ophalen en ze haar vader ziet, barst ze in tranen uit! “Papa, ik was je kwijt! Ik was kleuren voor jou en toen was je weg pap. En ik wil met jullie zwemmen en toen was jullie weg!!!” Hartverscheurend gewoon. Wij dachten dat ze het leuk vond.. “Dat doen we dus niet meer”, zeg ik tegen Bas. Dat arme wijffie. Ik voel me gewoon een slechte moeder. Eenmaal thuis is ze weer opgelucht en krijgt Woefa een dikke knuffel. We eten weer lekker bij het buffet: Bas zelfgemaakte pizza, ik canneloni en lone broodjes met boter en meloen. Ondertussen komt sneeuwwitje de eetzaal in om alle kindjes even aan te spreken en een handje te geven. Zij gaat vast optreden vanavond. Lone vindt het wel interessant, ze loopt sneeuwwitje achterna. En als ze met papa een toetje gaat halen, heeft ze beet! Sneeuwwitje komt haar een handje geven. Ze is helemaal onder de indruk. Na het eten lopen we naar de boulevard om wat melk te kopen voor Lone. De melk van hier vindt ze vies en de melk uit het winkeltje op het park is twee keer zo duur als hier. Alles is daar twee keer zo duur. En daarnaast is het ook wel lekker om de benen even te strekken. “Gaan we naar de disco?”, vraagt Lone. We besluiten om even te gaan dansen met sneeuwwitje. Als het optreden is afgelopen, moeten de ouders een boog maken met de handen tegen elkaar en alle kindjes lopen er in polonaise onderdoor. Heel schattig! Daarna gaan we gauw weg, wat het is alweer half tien. Heel laat voor een meisje van drie. Ze valt dan ook zonder veel protest in slaap. Bas en ik blijven nog even op het balkon. Lezen en loomen.
Zondag We beginnen de dag met Assepoester, kleuren en spelen met de kralen. We hebben strijkkralen gekregen van oma Anke voor op vakantie, alleen we hebben jammer genoeg geen strijkbout, dus telkens als Lone haar creatie af heeft, maken we er een foto van. Kan ook toch. Na een licht ontbijtje – we zitten nog steeds vol- begeven we ons naar het zwembad. Het is vandaag warm! We vinden gelukkig een plekje in de schaduw. Lone wil weer naar de kindjes. Zo vreselijk vond ze het blijkbaar dus niet gisteren… Bas brengt haar, schrijft haar in en komt terug. Ik begin de dag met een roddelblad. “Jij gaat deze vakantie echt geen boek lezen Hoveling”, zegt Bas. Nou ik denk het wel hoor. Alleen een roddeltje is altijd even lekker verstand op nul. Het komt wel goed met dat boek. We zijn van plan om morgen een autootje te huren. Aangezien alles op het park twee keer zo duur is als daarbuiten, lijkt het ons handig om even naar de car rental te lopen aan de boulevard. Hier kost een Ford Ka namelijk acht tientjes per dag. Dat moet toch voor minder kunnen. We zetten Lone in de buggy en gaan op pad. Ze is meteen onder zeil. Heerlijk. Waar we weer even niet aan hebben gedacht, is dat het in Spanje altijd Siësta is tussen een en vier uur ’s middags. En hoe laat is het nu Bastiaan en Joyce? Juist, twee uur. Goed.. Vanavond maar weer terug dus. Een toeristenwinkeltje naast de car rental is wel open. Bas ziet een leuke zwembroek. Hij heeft er maar twee mee, dus eentje extra is geen overbodige luxe. Ik zie ook een heel leuk shirtje/ jurkje met sliertjes aan de onderkant voor de slapende Mien. Met een hagedis erop. Leuk! Kopen we. En nog een magneetje voor de verzameling thuis. Nou ja, zijn we niet voor niks hierheen gekomen. En we hebben toch een lekkere wandeling gemaakt. Eenmaal terug op het park, hebben we wel wat trek gekregen. Eigenlijk willen we het lunchbuffet proberen, alleen is het al gesloten. Dan toch maar naar de Italiaan boven. Bas neemt een clubsandwich en ik een salade. Lone fruit en spaghetti zonder saus, de ober weet het inmiddels al. Nog een overheerlijke sangria erbij en het is af. Oh nee, daarna nog een. Na de lunch relaxen we lekker en spelen we samen in het zwembad met de bal en de speelgoedslurf die we eergisteren hebben gekregen. Bas en Lone kunnen helemaal flink ravotten in het water. Hij gooit haar in de lucht, maakt koprollen en rent haar achteraan. Als Lone even moe is van alles, komt ze uit en zwembad en zegt: “Papa is vrolijk met mij, papa is lief!” Ook “papa is mijn vriend” en “prins papa” komen af en toe voorbij. Lief hè. Ze kunnen elkaar ook flink in de haren vliegen hoor! Maar vanmiddag gaat alles voorbeeldig <3 We komen laat terug van het zwembad. Het wordt zelfs een beetje haasten, want we moeten voor achten bij de car rental zijn. Gauw in bad, douchen een aankleden dus. We redden het. Wat ik dacht klopt; de prijzen liggen hier ietsjes lager. 50€ voor een soortgelijke auto als die op het park €80 kost. Naaiers. Ik vraag een van de medewerkers of we voor morgen een auto met airco kunnen huren. Aangezien we maar een auto voor een dag willen, vertelt hij ons dat we morgen terug moeten komen om negen uur om te kijken wat er beschikbaar is. Okee.. Zijn we nu weer voor niks dus, haha. Goed, morgen om negen uur it is. We hebben Lone belooft dat we na het eten nog even naar de disco zullen gaan. Zij is al klaar met eten en is buiten wat aan het spelen in de speeltuin en wacht tot Bas en ik klaar zijn. Op een gegeven moment zie ik haar uit het hekje van de speeltuin het grasveldje op lopen. Bas gaat erachter aan. Langs het veldje staan van die typisch Spaanse met stenen opgebouwde muurtjes waar je zo lekker van af kunt springen. De eerste keer gaat goed. Bas pakt zijn camera en maakt een filmpje. Lone springt de tweede keer en dan gaat het mis. Ze raakt met haar knie haar kin bij de landing. Bas schrikt zich rot als ze begint te gillen en hij een mond vol met bloed ziet… Zitten alle tandjes er nog wel in? Ze schreeuwt het uit. Hij komt naar binnen, waar ik mijn drankje aan het opdrinken ben. ” Mijn tandjes doen pijn!” Ik kijk in haar mond. Gelukkig zitten alle tandjes er nog in. Bas haalt ijs uit de keuken. Het blijkt dat ze met haar voortandjes in het tandvlees van haar ondertandjes heeft gesneden. Auww. Na een slokje water lijkt het bloeden gelukkig al veel minder. De disco wil ze niet meer. Dat doen we morgen weer.. Eenmaal in het huisje zoekt ze steun bij grote vriend Woefa. Tandjes poetsen doen we ook maar niet vandaag. Arm wijffie.
Maandag Over achten worden we allemaal wakker. Oeps, om negen uur moeten we bij de car rental zijn dus we moeten een beetje opschieten. Bij het ontbijt nemen we wat extra broodjes mee voor op het strand. We zien ook steeds mensen met een picknickdoos lopen, maar die moet je dus een dag van tevoren reserveren, horen we. Tip voor de volgende keer. Onderweg naar de car rental halen we nog een fles water en een parasol. De dame van de carrental vraagt wat we voor haar kunnen doen. Ik zeg dat we voor 1 dag een auto willen. Ze kijkt niet alsof ze dat een goed idee vindt. Ze wijst naar de prijslijst. Naar de dure auto’s, vanaf €80. “We are looking for a car at that price” en ik wijs naar €50. Bas is het inmiddels zat. “Yesterday you offered cheap cars, we had to come back today. Now we are here and you don’t have cheap cars!!” Ik zeg Bas dat hij even moet bedaren. Ze hebben ons gisteren immers geen toezegging gedaan, maar ze zouden kijken wat er beschikbaar was. Bas loopt boos weg. “Wat een bullshit!” Tja, dat verstaan ze hier ook Bas. Omdat we toch een auto huren, wijs ik naar de wat duurdere. “We take this one.” De dame praat in het Spaans tegen haar collega. “I believe you are not happy so it’s better that you don’t rent here.” Ineens is de duurdere ook niet meer beschikbaar, zegt ze. Ik geloof er niks van. Ze willen ons gewoon weg hebben. Bedankt schat. Er is geen andere car rental in de buurt, dus als we vandaag een auto willen dan er zit niets anders op dan een dure op het park zelf te huren. De goedkoopste is een Seat Ibiza. Ik zal de prijs maar niet noemen. De mevrouw vraagt om een creditcard. Bas geeft haar er een. Later zegt hij: “Heb jij met je pinpas betaald?” Ik zeg “nee, jij hebt toch je creditcard gegeven?” “Ja, maar die is opgezegd en geblokkeerd, het was toch alleen voor borg?” “Nee, ik neem aan voor de betaling, maar ze zei niet dat het niet lukte.” Haha, stel je voor, een gratis auto zou mooi zijn. We wachten het af (Helaas ontvingen we na thuiskomst toch de rekening!!).
Om tien uur zitten we eindelijk in de auto op weg naar Son Bou, een supermooi strand op een klein half uurtje afstand. Twaalf jaar geleden ben ik hier ook met de familie Langenberg en m’n ouders geweest. Het blijft gek. Ook hier is niet veel veranderd sindsdien. We lopen een stukje weg van de drukte totdat we een mooi plekje zien. Bas zet de parasol op. Het turquois blauwe water vraagt om een duik. Lone vindt het leuk in de golven. Ze is het water niet uit te krijgen. Het is een heerlijke dag. Na een paar uur spelen is Lone’s batterij leeg en valt ze in slaap in de tent. Kunnen Bas en ik even rustig lezen. Chill! Tegen vieren gaan we. Ik vind het leuk om ook nog even naar Mahon te rijden en daar wat te drinken. We parkeren de auto en vinden een leuk pleintje. Een koud biertje gaat er wel in. Lone wil een cornetto. En later chocomel. “Proost!” Op de heerlijke vakantie met z’n drietjes! Rond half zeven leveren we de auto weer in. We horen nog steeds niets over de geblokkeerde creditcard. Snel douchen en badderen we en gaan op naar het diner. Het is weer heerlijk. Niets aan te merken op het eten hier. Morgen gaan we langs de receptie om een restaurant te reserveren voor ergens deze week. Dat zal ook best goed eten zijn. Lone wil nog naar de disco. Het thema vandaag is “piraten”. Er staan er zeker vijf op het podium te dansen. Alle kindjes dansen mee, Lone ook op haar manier. Trots kijken Bas en ik hoe ze het doet. Even later rent ze naar ons toe . “Mag ik junkel kijken op de iPad?” (Junglebook). Ze is klaar met dansen. Als Bas en ik onze cocktail op hebben, gaan we naar het huisje. Lone kijkt nog even Jungle Book en dan gaat ze lekker slapen.
Dinsdag en woensdag zijn lekker chill aan het zwembad. Dinsdag boeken we bij de receptie ook een boottocht voor komende donderdag. We gaan dan de mooie stranden bekijken aan de andere kant van het eiland. Lunch en sangria inbegrepen. Ik ben om. Op woensdag willen we eigenlijk het treintje nemen, dat om tien uur vanaf hier naar Binibequer vertrekt, een leuk vissersdorpje in de buurt. Om half tien bedenk ik me dat we niet genoeg cash hebben. Alle muntjes bij elkaar geschraapt komen we op tien euro en we moeten twaalf hebben. Er is een pinautomaat aan de boulevard van Punta Prima, maar dat wordt dan wel een sprint trekken. Eenmaal bij de automaat aangekomen, is deze buiten werking. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend!!!! Waarom waarom waarom? Wij zijn ook echt van die nerds die dan op het laatste moment beseffen dat we te weinig cash hebben. Daar zijn we nu de dupe van. Eigen schuld, hadden we maar eerder moeten pinnen. Ik doe nog een poging om onze borg voor de handdoeken bij de receptie in bruikleen te krijgen, maar zelfs met m’n meest charmante lach krijg ik het niet voor elkaar. We gaan ’t niet redden.. Misschien wil de treinchauffeur ons op de terugweg laten betalen? Het laatste idee.. Daar komt de trein aan. Lone zit er inmiddels al in als Bas de situatie probeert uit te leggen. Ook deze man is meedogenloos. Helaas. We halen Lone weer van het treintje af. Ik vind het vooral zielig voor haar! Gelukkig is ze het alweer snel vergeten. Bas en ik kibbelen nog door tot in het huisje. Wat een stommerds… Op een gegeven moment is Lone ons zat en zegt “Stil nou! Woefa slaapt!!” Ja laten we erover ophouden. Volgende keer beter. We besluiten weer lekker te gaan zwemmen. Daar is de dag ook top voor!
Donderdag Om 6.50 uur hoor ik een raar geluid. Het is.. Het is.. Oh shit de wekker. Over een uurtje worden we opgehaald door de bus, voor een dagje varen in Ciutadella. Dat ligt aan de andere kant van het eiland. Dus gauw even spullen pakken en ontbijten. “Voor het ontbijt hoeven we het niet te doen.” Zegt Bas ineens. Hij leest een foldertje door. “Dat begint pas om acht uur.” Wij weer met onze meesterlijke voorbereiding zoals altijd. Hadden we nog een half uurtje langer kunnen pitten. Maar ok. Op tijd staan we klaar. De bus is er tegen achten. Hij is nog leeg. Lone en Bas gaan achterin zitten. Ik en de tassen iets meer voorin. We moeten blijkbaar nog meer mensen ophalen want de bus gaat niet meteen de hoofdweg op. De eerste stop is vlakbij ons. Twee hippie-achtige types stappen in en gaan schuin voor mij zitten. Het meisje heeft rood slordig zittend haar. Haar kleren zijn ook warrig. De jongen heeft donker haar, een hoed op en een gekleurde zwembroek met een hempje erop. Hij zit een beetje wijdbeens. Hij grijpt meteen naar z’n ding en pakt ‘m eens stevig vast. Ik denk nog, nou ja z’n zwembroek zal wel scheef zitten. Maar het blijft niet bij deze ene keer. Hij kan er niet afblijven. Telkens grijpt hij die hele zaak vast en schudt ‘m op en neer. En als ie niet aan zichzelf zit, frummelt die wat aan z’n vriendin. Zij zit ook met open gleuf op de stoel. Als we de vierde stop doen ga ik achterin bij Bas en Lone zitten. Liever misselijk achterin door het gehobbel dan hier voorin van die twee, bah. Tegen tienen zijn we er. De bus telt in totaal zo’n tien mensen. Dat wordt een rustig tochtje! Heerlijk. Onze boot heeft nummer 3 en heet Fiësta. We stoppen vlakbij de haven. Er staan nog 3 bussen naast ons. Dat is ook nog wel te overzien qua drukte, denken we nog. Als we aankomen, zien we onze boot liggen. Met nog twee boten ernaast. De boten zijn vol. Overvol. Ik snap niet dat waar er überhaupt nog bij passen. Onze Fiesta telt 173 man. En echt, zo enorm groot is de boot niet hoor. En wij maar denken dat het een rustig tochtje wordt. Not! We vinden een plekje beneden waar we kunnen zitten. De boot vertrekt.
Het is wel heerlijk met de wind door de haren. Leuk ook om de vanaf zee de kust te bekijken. In het begin is het vrij veel rots, maar later varen we langs mooie strandjes en grotten. Na ruim een uur is de eerste stop. De boot legt aan aan een rots. Iedereen mag uitstappen. Wauw, het water is hier azuurblauw. Er liggen ook wat andere bootjes aangemeerd. We mogen ons hier twee uur vermaken, tot 13 uur, dan begint de lunch aan boord. Voorzichtig stappen we af en lopen we van de rots naar het strand. Dan zien we weer ineens dat we niet de enigen zijn. Het strand ligt bom en bomvol. En daar komt nog eens 173 man van de Fiesta bovenop. De mensen zullen blij met ons zijn. Er liggen een paar dames in hun nakie. Ze zien ons allemaal aan komen lopen en ze weten niet hoe gauw ze weg moeten komen, haha. We vinden een plekje in de schaduw van een rots. Het is bijna lachwekkend, zo druk. Hadden we het mooi weer mis door te denken dat we rustige strandjes zouden gaan bezoeken die met de auto moeilijk te bereiken zijn. Het is wel een supermooi strand, eerlijk is eerlijk. Tegen enen lopen we weer naar de boot. Bij binnenkomst krijgen we een bord versgemaakte paella. Lone ook. Ik zie ook een bak met pasta staan. Bas ook, hij vraagt of Lone daar een bordje van mag. “No only for the people who ordered upfront!”, schreeuwt de man zowat. Bas zegt dat het maar om een heel klein beetje gaat. Maar het gaat niet lukken. Ik zou niet eens weten wanneer we dat dan hadden moeten regelen. De mevrouw heeft er tijdens het reserveren geen woord over gerept dat we ook iets anders konden eten dan paella. Ik had er naar kunnen vragen.. Dat wel. Maar goed. Lone eet een paar happen paella, dat valt me mee. Als de lunch is afgelopen zien we dat de man nog een halve bak pasta over heeft. Beetje jammer. We varen weer verder en de boot mindert af en toe vaart om wat mooie strandjes te bezichtigen. Lone valt op m’n schoot in slaap. Al die discobezoeken tot in de late uurtjes gaan haar niet in de koude kleren zitten. Even later meren we weer aan voor een afstap. Dit strand is rustiger, maar minder mooi. Er ligt veel wier in het water, dat maakt het een beetje viezig, terwijl dat niet zo is natuurlijk. Er staat een man ananas, watermeloen en kokosnoot te verkopen uit z’n kruiwagen. Oh lekker ik heb zin in een kokosnoot! De man tikt er een voor ons door de helft met de achterkant van een hamer. We delen ‘m met z’n drietjes. Lekker! Om half vier vertrekken we weer richting de haven. De jongens van de crew komen langs met een soort tuitfles met Menorcaanse gin met citrussap erdoor gemengd. De mensen die willen krijgen het in hun mond gegoten. Dat lusten we natuurlijk wel! En de tweede ronde ook hoor, kom maar door! We zijn er. Op naar de bus die ons weer naar het hotel brengt. Ik heb het idee dat de terugweg sneller gaat dan heen. De piemelfriemel zit gelukkig achterin, daar hebben we heen last van. Bij het hotel nemen Bas en Lone nog een verfrissende duik in het zwembad beneden. Nadat we ons hebben gedoucht lopen we naar het buffet. En nog naar de disco. Maar niet voor lang. Na tien minuten wil Lone naar “het nieuwe huis”. En wij gaan met haar mee. Topdagje!
Vrijdag Vandaag is superchill.. Ontbijtje, zwembadje, lunch bij de Italiaan, sangriaatje, boekje, tja.. Genieten!!! Beetje saai maar wel lekkerrrr. Oh ja! Lone springt zonder bandjes in het diepe! Cool hè!!
Zaterdag Voor vandaag hebben we weer een auto gehuurd, via de site van Valls. Dezelfde car rental als waar het vorige week niet lukte. Ditmaal een kart (Aygo), zoals ik thuis ook heb (107 is hetzelfde). Bas durft zelf zijn gezicht niet meer te laten zien, dus ik haal de auto op, samen met Lone. Via Willem heb ik gehoord dat Es Grau ook een leuk strand is om te bezoeken. Dus off we go. Het is maar 20 minuutjes van hier. Inderdaad, Es Grau is zeker de moeite waard. We rijden het dorpje even door en dan zoeken we een plekje voor de auto. We moeten over een bruggetje naar het strand. Het water onder het bruggetje leidt naar het natuurreservaat wat hier naast ligt. Dat schijnt ook de moeite waard te zijn om te bekijken. Het zand is niet zo mooi wit en zacht als op Son Bou, maar wel perfect om kastelen mee te bouwen. Lone en ik beginnen meteen. Al gauw hebben we onze eigen bakkerij met zandkoekjes en -taartjes. Het loopt als een tierelier. Papa zijn buik zit snel vol. Dan gaan we zwemmen. Het water is ook hier prachtig helder. Nog een voordeel, het blijft heel lang ondiep. Super voor kinderen dus. We kunnen heel ver. Er liggen om die reden ook veel kleine bootjes voor anker hier. Het is makkelijk om erin en eruit te stappen met een paar tassen op je schouder zonder helemaal nat te worden. Tussendoor doen we een drankje bij een restaurant aan het strand. Vanaf hier kijk je super mooi door de bomen het strand over. Lone vindt een Duits jongetje om mee te spelen. Ze verzamelen stenen. Een koffie en een cola gaan over in twee bier (het is immers vijf voor een!). Een chocomelk gaat over in een ijsje. Lekker genieten doen we! Als we weer terug zijn op het strand en een broodje uit onze picknickdoos (van het hotel meegekregen, jaja gereserveed gisteren) hebben gegeten, kan Bas zijn draai niet meer vinden op het iet wat harde zand, dus hij stelt voor om te gaan waterfietsen. Dan nemen we er een met een glijbaan erop, dat vindt Lone leuk. Als we eenmaal een stuk hebben gefietst en stoppen voor de eerste glijsessie, geeft mevrouw de pijp aan Maarten. Ze durft niet! Ze vindt het eng om het het -nu- diepe water te glijden. “Nee ik blijf op de boot papa”. Hoe vaak we het ook vragen en voordoen, ze gaat niet. Die boef die nooit ergens de angst van in ziet. Ze zat op haar tweede al los op de schommel, ze beklimt en beklautert alles, maakt niet uit hoe hoog. Maar dit gaat haar te ver. Dat moeten we dan respecteren. Ze vindt het gelukkig wel leuk om het ons te zien doen. Als we de fiets bijna weer in moeten leveren en weer in het ondiepe zijn, klimt ze het trapje op en glijdt naar beneden. “Heb ik het toch gedaan hè mama!” zegt ze blij. Tijdens ons drankje vanmiddag hadden we van een oud collega van Bas gehoord dat het ook leuk is om wat te drinken bij Cova d’en xoroi in Cala en Porter. We willen ook nog winkels kijken in Mahon, maar die zijn om dit tijdstip (vier uur) nog met siësta. Dus het lijkt ons leuk om naar de Cova te gaan. Het is niet ver weg. Als we aan komen rijden, zien we bussen voor de deur staan. Wat zou dit zijn dan? Van de voorkant lijkt het niet heel bijzonder. Daar komen we van terug zodra we binnen lopen. Het is dus een grot waarin een lounge club/ discotheek is gebouwd. Dit in combinatie met het mooiste uitzicht van het eiland, maakt het zeker de moeite waard om te bezoeken. De zon schittert over de zee, over de hele breedte van het uitzicht. Ik kan het niet anders omschrijven. Hopelijk zeggen de foto’s genoeg. Entree is €12,50, maar daar zit dan ook een drankje bij. Het is supercool. Via een trap naar beneden lopen we de grot in. Het is gelukkig goed afgeschermd voor de jonge bezoekers, want het is heel hoog en steil. Tafeltjes en stoeltjes staan overal in de inhammen van de grot. Zelfs een draairuimte voor een DJ. Bas zegt “Je moet hier niet lam zijn, want dan stoot je overal je kop.” Het is op sommige stukken vrij laag namelijk, haha. We nemen een drankje en genieten van het uitzicht. Lone danst op de muziek en maakt bouwwerk van kleine stoeltjes. Wat zien we toch mooie plekken van deze wereld. Tegen zessen rijden we richting Mahon. Niet alle winkels zijn open helaas. Het blijkt dat de meeste op zaterdag maar tot twee uur open zijn. We hadden geen idee. Wel is er een optocht met ruiters te paard dwars door de stad. Ik vind het wel gaaf om te zien, alleen Bas vindt ze stinken en wil verder, hihi. We lopen een paar winkels in en uit en eten een ijsje. Althans, Lone bestelt er een en papa en mama eten ‘m op. Dan gaan we weer. Kijken of we het redden om voor acht uur de auto terug te brengen. Dan gaan ze dicht namelijk. We redden het net niet! Het is druk overal. Ik denk dat er een fiësta is op het eiland. Overal hangen vlaggen uit en lopen mensen. Jammer dus voor ons, dat wordt morgen om negen uur terugkomen. We zijn laat dus gaan zonder te douchen door naar het buffet. Bas laat zijn eigen pizza samenstellen. Mjam wat is die lekker! Hoe vaak zal ik het nog zeggen? Het eten is hier zo lekker! Net als de laatse dagen wil Lone wel naar de disco, maar als we er eenmaal zijn, wil ze naar het huisje. Jungle book kijken. Jungle book is hot! Hierdoor eet ze ook ineens heel veel bananen. Bas en ik nemen onze cocktail gewoon mee naar huis tegenwoordig. Kan allemaal! Ook pakken we nog een bad/ douche om het Es Grau zout er af te spoelen. Dat was een beetje gaan plakken.
Zondag Dat was weer een nachtje lekker planken. My God als we iets niet zullen missen dan is het dat vreselijke harde bed. M’n heupen voelen helemaal beurs. Ik zit rustig even m’n nagels te lakken als Bas zegt: “De auto moet over tien minuten terug hè?!” Chips! Helemaal vergeten. Dag nagels.. We zijn tien minuten later maar ze zeggen er niets van. Lone en Bas zijn in de speeltuin tegenover de car rental aan het wachten. Lone op de schommel, Bas ernaast. We willen morgen een stukje fietsen en omdat ze hier fietsen met kinderzitjes hebben, bedenkt Bas zich dat het misschien handig is om meteen een fiets mee te nemen. Voor het geval dat ze morgen op zijn. Dus dat doen we. Fiets was 8€ maar omdat de vrouw Bas heeft gezien is het nu €10 per dag. Ze zegt zelf dat het kinderzitje €2 kost, maar ik betwijfel het. Er hing namelijk juist op die fiets met zitje een kaartje van €8, maar goed… We zetten de fiets bij het huisje en lopen naar het ontbijt. En daarna weer lekker chillen bij zwembad! Het is namelijk weer een prachtige dag. We hebben veel geluk met het weer deze vakantie. Elke dag zon. En als er eens een wolkje is, is ie ook gauw weer weg. Dus zo komen we de dag wel weer door, al is het zwaar, pff! Hihi! Lone gaat weer als een speer in het zwembad zonder bandjes. Ze kan nu zelfs al watertrappelend een paar seconden haar hoofd boven water houden! ’s Avonds gaan we voor het eerst in het Mediterraanse restaurant eten hier op het park. We hadden er van te voren veel van verwacht, maar eigenlijk valt het een beetje tegen. De koks van het buffet doen beter hun best! Als Bas een dessertwijntje wil bestellen, zegt de vrouw van de bediening dat dit niet bij all inclusive hoort, dus dat moeten we dan betalen. Ja hoor… Je kunt de duurtse drankjes aan de bar bestellen, maar een dessertwijntje moet je betalen. Beetje apart. De disco is vandaag eerder afgelopen, omdat er een optreden komt. Ik ben even de naam van de groep kwijt, maar het is een man met drie achtergrond zangeressen. Ze dansen en zingen het dak eraf, alleen ze krijgen die stijve Engelsen en Duitsers niet van hun stoel af. Bas en ik swingen ten minste nog een beetje mee! Als Lone het zat is, vertrekken we uit de gezelligheid 😉 Bas en ik kletsen nog ff na op het balkon met een cocktail.
Maandag De laatste paar dagen van de vakantie zijn aangebroken, snif. Gelukkig hebben we vandaag nog een fikse fietstocht op het programma staan. Naar een idee van mijn lieve vriend. Het is hier namelijk nogal heuvelig. Om tien uur zitten we op de fiets. Het is de bedoeling om naar Alcauvar te fietsen, naar het strandje waar we met Willem en Maaike een biertje hebben gedronken. Dus we hebben twee handdoeken onder Lone haar billen gelegd en verder wat water, eten, geld en zonnebrand in een klein tasje gedaan.
De eerste heuvel is gelijk 8%. In het begin gaat het nog wel, maar later trek ik het niet meer.. Ik moet het laatste stuk lopen. Bas redt het. Met een minder goede fiets én met Lone achterop. Wat een held. De rest van de tocht is gelukkig goed te doen. In een keer vinden we het strandje. We zoeken een plekje in de schaduw. Het is zo knus hier. Een klein baaitje met wat vissersbootjes in het water. En een leuk terras aan het strandje. Daar doen we even en drankje. Het is de fietstocht meer dan waard! Tegen tweeën fietsen we weer terug. Bas doet op het laatst de 8% heuvel nog een keer op mijn fiets. Hij was op de heenweg namelijk ‘de laatste van het segment’ en dat kan natuurlijk niet. Hij was nummer 78 en nadat hij nog een keer uphill is gegaan is hij nummer 36. Good busy!! Daar kan hij mee leven. De fiets kan nog niet terug, want ze hebben siësta, dus we fietsen naar het zwembad bij het hotel. Nog een paar uur lekker genieten.We hebben veel lol in het zwembad. En Lone doet elke dag een stap verder qua zwemkunsten: ze kan nu al een paar slagen zwemmen zonder bandjes. Jaja, hier schrijft een trotse mama! Aan het eind van de middag brengen Lone en ik de fiets terug naar de car rental en Bas brengt de andere fiets terug naar de verhuur in het hotel. ’s Avonds gooien we er nog maar een keer een zelfgemaakte pizza tegenaan, mjam. Nu kan het nog! Morgen de laatste hele dag alweer. Na een klein bezoekje aan de disco gaan we naar het huisje. Lone is opperdepop.
Dinsdag Vandaag de laatste hele dag. Ik word wakker met Lone naast me. Bas is naar haar bed verhuisd vanmorgen, nadat zij vannacht naast hem was komen liggen. Ik begin alvast een beetje met vouwen. De koffers moeten weer worden ingepakt vandaag. Hoe meer er alvast gedaan is hoe beter. Dan snellen we ons naar het ontbijt om vervolgens volop in de olie bij het zwembad te gaan liggen. Ik dan. Lone in de factor 50 en Bas in de factor 30 met Baileys geur, hier gekocht. Het is een heerlijke laatste hele dag. Net zoals de vorige 13 waren. We kijken goed om ons heen zodat we het ons goed beseffen. Morgen om deze tijd zitten we in het vliegtuig. Na het diner -we hebben de ober een hand gegeven, hij gaat ons missen, lief hè- lopen we nog even naar de boulevard beneden. Er is daar een klein marktje. Ook zitten er twee Afrikaanse dames die de haartjes van kindjes invlechten. Dat lijkt me nou zo leuk staan bij Lone! Dus we lopen naar beneden.. Maar er is geen marktje en er zijn ook geen vlechtende vrouwen. Potverdikkie!! Dat is jammer. Gelukkig zijn we niet voor niks hierheen gelopen want onze Bastiaan heeft een cache in de buurt gevonden die we met het gezin even gaan zoeken. We lopen door de straatjes van Punta Prima die we nog niet hadden gezien. Mooie huisjes aan de zee! Je zou er maar een hebben. Ik ben jaloers. Vlakbij schijnt de schat te liggen. Het wordt al schemerig, dus steeds lastiger om ‘m te vinden. Maar wie weet ‘m te liggen? Jawel!! Moi! Gnagna. We lopen langzaam terug naar het hotel. Dag boulevard! Eenmaal in het huisje vul ik alvast een koffer. De andere doe ik morgen wel. Nu slapen.
Woensdag De dag van vertrek. We worden vanmiddag om kwart over een gehaald met de bus. Dat betekent dat we best nog wel even kunnen zwemmen. Als de laatste dingen in de koffer zitten, brengen we deze naar de receptie en geven de sleutel af. Dan snel nog even naar het zwembad voor een uurtje. Iedereen aan het zwembad beneden is volop aan het genieten van de vakantie, terwijl wij zo weg gaan. Het voelt heel gek, alsof we er niet meer bij horen. Lone en Bas hebben daar gelukkig geen last van. Lone springt als vanouds zonder bandjes in de armen van papa en giert het uit! Er komen dames langs met verse meloen. Wat is het toch een verwenvakantie geweest! We zullen het enorm missen. Om half een is het feest echt afgelopen. We lopen richting de toiletten. Bas zegt dat hier een douche is, maar die is niet te vinden. Boven is er wel eentje, bij het kinderzwembad, alleen dan moeten we weer helemaal naar boven lopen. Dus we besluiten om ons even af te spoelen onder de koude zwembaddouche, zo erg is dat niet. Het is warm! Helemaal met kleding aan rond dit tijdstip. De bus komt zo. We geven de handdoeken af bij de receptie, pakken de koffers en dan lopen we naar buiten. Er zitten nog een paar Nederlanders in de bus. De chauffeur rijdt echt als en gek. Bas, Lone en ik zitten achterin dus we worden er helemaal misselijk van. Ik snap ook niet waarom hij zo’n rare route neemt. We hadden er allang kunnen zijn. Blijkt dat we een enorm stuk zijn omgereden om nog een gezin uit een ander hotel op te halen. Pff ik hoop dat het nu niet lang meer duurt in die rotbus. Op het vliegveld voelen we ons nog steeds niet helemaal top. Na het inchecken gaan we daarom snel wat eten. Daar knappen we gelukkig van op. Als we kijken naar een cadeautje voor onze moeders, horen we ineens : “Heee Joyce!!” het is Jeantine, de moeder van Willem. We zitten in hetzelfde vliegtuig, wat een toeval! Leuk om haar weer eens te spreken. Een half uur later dan gepland, mogen we boarden. We zitten in een enorm vliegtuig van Arke. Zo’n zelfde model hadden we ook toen we naar Curaçao gingen. TV’tje voor de snufferd, hoppa. De vlucht verloopt prima. Enig minpuntje is dat er meer kinderen dan volwassenen meevliegen lijkt wel, ze schreeuwen allemaal als gekken! Lone zit natuurlijk als een volmaakte prinses achter de Ipad, hihi. Nee echt! Vliegen vindt ze totaal niet erg. Als we de koffers en de buggy hebben, lopen we naar de trein. En dan is het echt definitief klaar. Hallo Nederland! We hebben je niet gemist! Maar toch fijn om weer veilig thuis te zijn. Op naar de volgende geweldige vakantie. Hou van jullie B&L <3
Op Kerstavond heb ik een geweldig cadeau van Bastiaan gekregen! De hele avond heb ik erover gedaan om een puzzel in elkaar te zetten. Eerst puzzelde ik Bas zijn nieuwe auto, daarna een boot… Huh wat zou dat nou zijn!? Pas op het eind van de avond werd duidelijk wat het totaalplaatje was. Er kwamen nog wat afbeeldingen bij van een blokhut, sneeuwscooters en husky’s! Gaan we naar Finland!?!?! Jaaaaaa!
Vandaag, vrijdag 24 januari is het zover. Gisterenavond hebben we het meeste al gepakt. Veel warme kleren! Het is -15 in Himos. Oeps! Voor kleine Lone de eerste keer in de kou. Maar het komt vast goed. Ook voor haar hebben we flink wat thermo ingeslagen.
Om 11 uur rijden we weg met de volgeladen auto. Twee koffers, twee tassen boodschappen, een slee, nog wat extra jassen, eten, drinken, snoepjes. Dag huis! Tot over anderhalve week! We rijden net voorbij Amersfoort als ik me ineens realiseer dat we de paspoorten niet hebben. Shiiitttt nee!!! We moeten terug want die hebben we echt nodig. Bas baalt als een stekker. Maar goed, we hebben gelukkig nog tijd genoeg. Pas om half negen vanavond is de incheck voor de boot. Al met al zijn we toch al een half uur van huis weg. Als we de paspoorten hebben en weer op weg gaan, is het twaalf uur. Nu gaat het goed. We hadden van tevoren gedacht dat Lone -zoals altijd- na vijf minuten in slaap zou vallen. Niets is minder waar. Mevrouw kletst honderduit terwijl ze spelletjes speelt en filmpjes kijkt op de iPad. Rond vier uur stoppen we even bij een wegrestaurant om de benen te strekken, te plassen en een bakkie te drinken. Het is hier al flink koud. En er ligt ook sneeuw. Lone neemt er meteen een hap van, die viezerd. Off we go again. Nog anderhalf uur rijden en dan komen we aan bij Lübeck, Travemünde. We rijden alvast even richting de haven, om te kijken waar we vanavond heen moeten om in te checken. Dat kan pas vanaf half negen. Het is nu zes uur, dus we rijden weer terug naar het dichtstbijzijnde dorpje om daar wat te eten. We komen terecht bij een uitgestorven dorpje. Alles lijkt gesloten. Gelukkig zien we aan het einde van de weg een soort boulevard met een hotel en Italiaans restaurant. We parkeren bij het hotel. Brrrrr wat is het koud! En dan is het nog maar min zeven!! Het is een gezellig restaurantje met lekker eten. Het is redelijk druk nog wel. Bas leest de incheckpapieren nog even door. Ineens zegt hij; “We mogen pas om elf uur de boot op!!” Het blijkt dat we vanaf half negen kunnen inchecken, maar dat het boarden pas om 11 uur is. Lekker dan.. Hoe houden we Lone zo lang vrolijk?! Er staat ook dat het geen zin heeft om zo vroeg naar de haven te komen omdat er niets te doen is. Dat je beter naar Travemünde stad kunt gaan. We besluiten nog een koffie te drinken in het restaurant en daarna dan maar daarheen te rijden. Het is pas half 8 namelijk. Maar Travemünde stad is niet minder uitgestorven dan het dorpje waar we net waren. Alles dicht. Behalve een kroeg en een hotel. De kroeg is niks met Lone erbij, dus op naar het hotel. Hier wachten we tot half tien en dan rijden we weer naar de haven. We kunnen meteen terecht bij de incheck. De mevrouw vraagt meteen naar de paspoorten. Zo blij dat we er op tijd achter kwamen! Als de incheck gelukt is, komt er een busje aan die ons begeleid naar een tijdelijke parkeerplaats. We rijden een hele rij reeds geparkeerde auto’s voorbij en mogen vooraan, als tweede in de rij, gaan staan. Bas zegt dat de mevrouw tegen haar collega zei dat we met een kindje zijn. Dat we daarom waarschijnlijk voorrang krijgen. Beter! Lone is doodmoe maar toch slaapt ze niet. Ze vindt het vast een beetje spannend allemaal!
Als eerste zien we wel een stuk of 20 vrachtwagens richting de boot rijden. Als die er allemaal op kunnen, dan moet het wel een hele grote boot zijn! Om elf uur komt het busje er weer aan. Hij leidt de eerste auto naar de boot. Wij rijden er achter aan en de rest ook. Het is inderdaad een enorm gevaarte! Overal staan mensen die wijzen hoe we moeten rijden. We parkeren op verdieping twee. We pakken de spulletjes die we nodig hebben tijdens de tocht. Zondagochtend komen we pas aan in Finland, dus we gaan hier twee nachten slapen. Lone is inmiddels in de auto in slaap gevallen en is niet blij dat ze er nu weer uit moet. We kunnen gelukkig meteen door naar de hut. Voordat we de deur open doen, zeg ik nog voor de grap: “Dat wordt op stapelbedden slapen!” En ja hoor, het is nog echt zo ook, haha! Het hutje is denk ik twee bij drie met een badkamertje en twee stapelbedden. Prima hoor! We zijn kapot, dus blij dat we kunnen liggen! Om vier uur ’s nachts hoor ik de motoren starten. Daar gaan we!
Zaterdag 25 januari Vandaag is het weer vroeg dag. Om half acht vraagt Lone:” Papa waar ben je?!” Ze is even de weg kwijt. Waar zijn we ook al weer. Ik moet ook ff nadenken. Bas ligt boven me, hihi. Het heeft wel wat hoor! We kleden ons warm aan en dan kunnen we de boot verkennen! Bas en Lone waren net al even op het buitendek geweest. Het is reuzekoud!! Op dek 11 zijn een restaurant en een café met een TV. Verder staan er wat gokautomaten (?) en er is een winkeltje met souvenirs, parfum en snoep. Het is half negen en er is een ‘early bird breakfast’. Een croissant en een koffie. Haha, ja bij die groep horen we nu ook… Eten we straks wel met ‘de rest’ mee. De rest bestaat voornamelijk uit vrachtwagenchauffeurs, heb ik het idee. Veel net iets te lang glurende mannen met een biertje in de hand om 11 uur ’s morgens. Voor hen zijn de gokautomaten dus ook bedoeld. Lone vermaakt zich prima. Er is namelijk een speelzaaltje op dek 11. Ze kan van alles en nog wat doen. Bas is ook heel blij, want er is ook wifi! Stel je voor dat die schat 28 uur niet zou kunnen FB’en of Twitteren! Dat zou paniek zijn! Ik vermaak me ook prima, heb namelijk alle tijd van de wereld om dit verslag te schrijven. Dan kan het misschien eens iets eerder dan 2 maanden na datum online! Rond een uur of vier wordt Lone een beetje hangerig. Misschien is ze moe, we gaan naar het hutje om te kijken of ze wil slapen. Het is hier alleen zo klein dat Bas en ik niet veel meer kunnen doen dan ook een uiltje knappen. Maar dat vinden we helemaal niet vervelend… Afijn, om zes uur word ik als eerste wakker. Shit, dat is wel heel lang. “Bas het is al zes uur!” “Oh lekker toch”, zegt die nerd. Ik ben bang dat Lone dan vannacht niet meer wil slapen. We zien het wel.
Even later gaan we naar dek 11, kijken of er wat lekkers te eten is in het restaurant. Er is een buffet voor 27€ pp. Best prijzig, maar Lone is gratis. Jammer dat nou net rond etenstijd de golven wat heftiger zijn geworden. Het bevordert mijn eetlust niet. Bas en Lone hebben er gelukkig geen last van. Als we aan het dessert beginnen, is het weer rustig buiten en wordt mijn buik wat hongeriger. Neem ik toch wat meer ijs en tiramisu.. Mjam! Nog een kopje koffie voor ons en een thee voor Lone, dan zijn we voldaan. Als we weer in de hut zijn gaan Lone en ik alvast douchen, dan hoeven we morgenochtend niet meer, want we moeten de boot al om negen uur verlaten. We maken er een serieus waterballet van in dat kleine hokkie, haha. Terwijl Lone nog even verder doucht, pak ik alvast wat kleertjes in. Rond tienen doen we de luikjes weer dicht.
Zondag 26 januari Het slaapt best wel ok op de deining van de zee. Lone was af en toe wakker vannacht, maar dat komt omdat ze niet zo lekker is. Ze heeft een zware hoest en is snotterig. Ze had het koud en wilde bij mama liggen. Vooruit dan maar. Toen ging het goed. Om acht uur wordt er omgeroepen dat we over een uurtje aanmeren in de haven van Helsinki. Bas is even het dek op gelopen en ziet dat we echt door de ijsschotsen varen. Echt cool! Het landschap is ook prachtig; alles heeft een mooie witte gloed door de laag sneeuw die er is gevallen. We pakken de laatste spullen en gaan. Voor het ontbijt zijn we te laat. Dan maar onderweg ergens een broodje halen. Om negen uur gaan de deuren naar het autodek open. Omdat we op de heenweg als een van de eersten naar binnen zijn gereden, gaan we nu dus als laatst. Beetje jammer, hihi. Tegen tienen rijden we naar buiten. Whoehoe! Op naar Himos!!
Het is even aftasten hoe de weg aanvoelt. Het sneeuwt, dus dan zal het wel glad zijn. Althans Nederland zou op z’n kop staan met dit weer. Maar het voelt niet glad. En we mogen zelfs 100 km/uur rijden! Niet te geloven. We moeten nog 225 km tot we bij Himos zijn. Ruim twee en half uur. Lone is in slaap gevallen. We wachten tot ze wakker is en dan stoppen we onderweg even voor een broodje en wat koffie en limonade. Als we weer op weg zijn is de maximum snelheid gedaald naar 80km/uur. Niet erg, het rijdt wat geruster. Cruise control aan, Toppers aan, we komen er wel! Daar zijn we dan, hallo Himos! We worden verwelkomt door 3 grote verlichte pistes, en daaronder een knus toeristendorpje met wat restaurants en winkeltjes en veel besneeuwde houten huisjes. Een daarvan is de onze! Bas loopt de receptie in en komt even later terug met de sleutel. Nog honderd meter verder rijden en we zijn er: Himoshovi nummer 4! We hebben een twee onder een kap. Bij binnenkomst is het al heerlijk warm. Rechts is een slaapkamer en een toilet en de badkamer met sauna. Links de woonkamer met openhaard en keuken. Recht vooruit is nog een trap met boven nog twee kamertjes. Daar gaan we met z’n allen slapen, bedenken we. Terwijl ik de koffers uitpak, gaan Bas en Lone buiten sleeën. Lone vindt het geweldig, Bas heeft niet eens de tijd om zijn camera te pakken, of ze is al beneden! Gelukkig! Dat begint goed.
We moeten ook nog wat boodschappen hebben, dus als we zijn uitgepakt en uitgesleed, gaan we richting supermarkt. We hadden ook nog even in het dorpswinkeltje gekeken, maar die is veel te duur. Als we weer terug zijn, rijden we even langs de piste. Kijken of we daar een choco rum kunnen scoren. Het lijkt erop, maar helaas. Gewone choco kunnen we krijgen, maar de bar is al gesloten. Zonder is ook goed. Er is hier een een pizzatentje, leuk voor vanavond! In het huisje doen we nog even rustig aan en dan gaan we weer terug voor de pizza. Lone op de slee. Eenmaal aangekomen blijkt het gesloten! Nee hè, zijn we voor niks deze kant helemaal op gekomen. De andere pizzaria is precies aan de andere kant van ons huis. Er zit niets anders op. Het stuk lopen was de moeite waard. De pizza’s in restaurant Mono zijn echt superlekker! Heerlijk vers. Lone is ook blij met haar frietjes met stukjes worst. Drankjes zijn wel duur, maar dat is in heel Finland. Voldaan sluiten we dag 1 in Himos af.
Maandag 27 januari We hebben een onrustige nacht gehad. Lone is niet lekker en koortsig. Ze is bij ons komen liggen, maar dat was voor ons alle drie niet handig. Hoesten, proesten, woelen. Eenmaal beneden geven we haar een zetpilletje. Ik heb er alleen maar twee, stom, dus we zullen op zoek moeten naar een apotheek vanmiddag. De zetpil doet goed zijn werk, ze eet een boterham en we gaan vrolijk douchen. We kleden ons dik aan want het is min vijftien graden buiten! We zetten Lone in de slee en gaan op weg naar de receptie. Het zou leuk zijn als we een huskytocht kunnen boeken. Dat zou Lone geweldig vinden met alle honden. Het kan! Dinsdag om 11 uur worden we op de farm verwacht voor een tocht van 1 kilometer. Daarnaast gaan we kijken hoe ze ‘wonen’ en mogen we ze aaien. Perfect! Voor woensdag, op Lone’s verjaardag, boeken we een tocht door het trollenbos. Speciaal voor kinderen. En woensdagmiddag gaan we lunchen bij een restaurant met daarnaast een moosefarm. Die mogen we dan ook aaien. Allemaal leuke dingen!! De dame wijst ons ook op een ‘glijberg’, naast de pistes. Daar kunnen we vanaf sleeën. Dat doen we dan zo meteen. Alleen, als we langs ons huisje sleeën op weg naar de glijberg, wil Lone liever naar binnen. “Ik ben ziek!” jammert het arme schaapje. We gaan naar binnen. In plaats dat mevrouwtje even lekker boven gaat slapen, ligt ze alleen maar te keten. Ze lijkt er weer een beetje bovenop te zijn dus. Dat is fijn. Even later staan we daarom weer buiten op weg naar de glijberg. De glijberg is leuk. Ze hebben allemaal hobbels gemaakt van verschillende hoogtes. Enorm leuk om keihard vanaf naar beneden te glijden.
Als we een tijdje hebben gespeeld, merken we dat Lone er klaar mee is. Ze wordt huilerig en hangerig en heeft toch wel een ziek bekkie. Ok, we gaan nu naar de apotheek. Hoestdrank halen en zetpillen. Er is gelukkig een apotheek in Jämsa, hier vlakbij. Onderweg in de auto valt ’t schaapie in slaap. Ik haal de medicijnen en nog wat dingetjes in de supermarkt. Daarna gaan we lekker warm naar binnen. Lone onder invloed van alle medicatie onder een dekentje op de bank, Bas en ik met een toastje en een drankje ernaast. Na een tijdje doet het pilletje zijn werk en fleurt ze weer een beetje op. Ze wil “stopjes doen” (verstoppertje) en ze krijgt weer wat praatjes. We eten maar even makkelijk een soepje vanavond. Lone een banaantje en een fles melk. Daarna gaat ze lekker naar bed. Bas en ik willen eigenlijk nog even lekker in de sauna, maar hij doet t niet op een of andere manier. Dan nemen we nog een drankje en gaan even later ook naar bed.
Dinsdag 28 januari We hebben heerlijk geslapen. Rond zeven uur schreeuwt Lone dat ze wakker is. Het is hier een uur later dan in Nederland. Moet je nagaan hoe vroeg het eigenlijk is. We weten het nog ruim een half uur te rekken door haar nog even tussen in te leggen, maar dan ben ik toch echt de Sjaak. Bas blijft nog even lekker liggen. We doen meestal om en om. Lone kijkt even Zandkasteel op de iPad en ik typ wat. Dan gaan we douchen, aankleden en ontbijten, want we gaan naar de husky’s vandaag! Het is niet al te ver weg, een klein half uurtje vanaf Himos. Om er te komen, moeten we over een paar vrij steile besneeuwde hellingen rijden. Ik vind ’t een beetje eng, maar het gaat goed. De auto glijdt niet! Wat een mooie farm. Je kunt zien dat de eigenaren met liefde zorgen voor hun honden. Alles is verzorgd. We parkeren de auto en een man en zijn dochter komen naar buiten en stellen zich voor. We zijn blijkbaar de enigen vanmorgen bij McAhon Safarit. We maken een praatje en dan nemen ze ons mee naar de verblijven van de racehonden, zoals hij net vertelde. Zijn zoon sleet professioneel met ze. Hij heeft al veel prijzen met ze gewonnen. De honden zitten per paar in een verblijf van vier bij vier meter. Dus ze hebben voldoende bewegingsvrijheid. Als ze het koud krijgen kunnen ze elkaar warm houden in een goed geïsoleerd hok in het midden of aan de achterkant van het verblijf. Aan elk paar honden worden we voorgesteld en we mogen ze ook aaien door een speciaal luikje. Lone vindt het prachtig. Ze ligt in een deuk als de honden haar arm likken.
Zo gaan we ongeveer zeven verblijven langs. Bij iedere hond wordt een verhaaltje verteld. Een van de honden heeft zelfs een wolf als vader. Deze is ook het grootst. Maar superlief! Er is er ook een die we niet mochten aaien omdat ie uit enthousiasme wel eens hapt. Verder hebben sommige husky’s felblauwe ogen (zo mooi!!), sommige bruine- en andere een blauw en een bruin oog. Wat een prachtige beesten. Echt, tot nu toe de mooiste husky’s die ik in Finland heb gezien. Dan gaan we naar een wat groter verblijf waar ook de husky puppies zitten. De dochter van de man heeft er een gepakt en er loopt ook nog een andere husky los. De rest vraagt onze aandacht door hard tegen de hekken op te springen en te blaffen. Ze zijn heel lief en enthousiast. We mogen de pup vasthouden. Wat een poepie zeg! Lone giert het ook uit. Je kunt haar geen groter plezier doen.
Dan worden de honden opgehaald waar we mee gaan sleeën. Acht in totaal. De man doet voor hoe je een tuigje om moet doen en vervolgens mag ik het doen. Een makkie eigenlijk! Als alle acht de tuigjes om de honden zijn gebonden, kunnen we. Er staat een slee klaar met wat bontvellen waar we op kunnen gaan zitten. Bas achterop, dan ik en Lone voor. Die eigenwijsneus heeft haar handschoenen uit gedaan en ik krijg ze niet meer zo makkelijk aan. Als dat maar goed gaat, want is het is -14 graden en als we zo gaan rijden dan voelt het nog kouder. Ik houd haar handjes vast en leg een bontje over haar heen. De man gaat achterop de slee staan als bestuurder. Daar gaan we! Supercool! De honden zijn door het dolle! Het gaat hard! Lone is rustig, maar krijgt af en toe wat sneeuw in haar gezicht. Ze zakt steeds meer onder het bontje. Ik haal haar iets omhoog, maar dan heeft ze er genoeg van en begint hartverscheurend te huilen! Te koud! Gelukkig voor haar zijn we al bijna weer bij de farm. Ze stopt niet met huilen totdat we naar de ‘opwarmruimte’ gaan. Een soort ronde schuur met in het midden een openhaard. Wel een beetje lullig voor de man en zijn dochter. Ze staan erbij en kijken ernaar, terwijl we net zo’n te gekke tocht hebben gemaakt, maar ja.
Binnen ontdooid ze weer wat. We krijgen een warm drankje en een koekje. De aardige dochter brengt nog een pup naar binnen, om Lone weer vrolijk te maken. En dat lukt. Ze begint gelukkig weer te lachen die druif. We kletsen nog even met de familie en dan is het weer tijd om te gaan. We bedanken ze voor de leuke ochtend. De dochter beweegt het pootje van de pup op en neer alsof hij zwaait naar Lone. Lone zwaait lief terug. Op de terugweg vragen Bas en ik ons af of Lone hier iets van zal onthouden. We hopen het!
Eenmaal weer bij het huisje bakt Bas een eitje als lunch en voor de rest chillen we een beetje. We moeten van Lone doen alsof we slapen en dan maakt zei ons aan het schrikken. Gekkerd. Verder is het balletje gooi spel ook populair. Een balletje uit een Kindersurprise ei gooien we op de vide en Lone gooit ‘m weer naar beneden. En dat 20 keer. Speelgoed hoeft niks te kosten… In de middag gaan we nog even langs de receptie om te vragen hoe de sauna werkt. Kunnen we daar vanavond mooi even in. Daarna hadden we het idee om een sneeuwpop te maken op het bevroren meer hier vlakbij. Oma Ine heeft Lone voor Kerst een doos met onderdelen gegeven om er een te maken. Alleen toe te voegen: sneeuw. En dat hebben we genoeg! Alleen het lukt niet omdat de sneeuw te poederig is. Het blijft niet plakken! Jammer. Dan maken we een gezicht op de grond, kan ook. We stoppen er een wortel in als neus en een pijp in zijn mond. De ogen zijn knopen. Een hoed en een sjaal en voila! Een liggende sneeuwpop.
Om onze buitenactiviteiten voor vandaag af te sluiten, brengen we nog een bezoekje aan de glijberg voor een ritje op de slee. Zo we zijn weer lekker binnen. Ik kook spaghetti, dan hoeven we er niet meer uit. Lone eet niet veel, een paar slierten en daarna nog wat banaan en melk. Na een warme douche met papa gaat ze lekker naar bed. Ze wordt morgen alweer drie jaar, onze grote meid! Bas en ik pakken nog een hete sauna (hij dacht, ik zet ‘m op max…). Nu liggen we lekker te chillen op de bank. Het is tien uur. Mag ik ook al slapen? Hihi..
Woensdag 29 januari DE dag van het jaar. Onze lieve Lone is jarig vandaag! Omdat ze vannacht weer heeft lopen spoken, slaapt ze nog als ik ga douchen. Om tien uur staat het trollenbos op het programma. Als ik gedoucht heb, komt de jarige Jet naar beneden geschuifeld. Papa en ik zingen “lang zal ze leven” voor onze grote meid. Ze gaat op de bank zitten alsof ze denkt: stop maar jongens, sloven jullie je niet zo uit.. Hmm dat belooft niet veel goeds voor het trollenbos. Even een broodje eten en dan gaan we. Er staan veel kindjes bij de receptie te wachten, klaar voor het grote avontuur! Het is een klein stukje lopen en dan zijn we er: een ommuurd stuk bos met verschillende hoogtes. Er staat een grote nep trol bij de ingang en verderop wat kleine trollenhuisjes. Tussen de bomen zijn op allerlei manieren touwen gespannen, waar de kleintjes straks op kunnen lopen. Lone wil nu al opgetild worden.
De mevrouw begint te vertellen. Eerst in het Fins en daarna in het Engels. Nadat zij tot drie heeft geteld moeten we “Nimi” roepen. Dat doen we. Vanachter de trollenhuisjes komt er een trol aan gelopen. Lone vindt het niet eng gelukkig. De mevrouw en de trol gaan touwspelletjes met ons doen. In het begin vindt Lone het nog wel aardig, maar na een tijdje gaat mevrouw piepen. Ze wil niet meer meedoen en ze trekt haar handschoenen uit. Niet verstandig met -14 graden. We zijn bijna klaar met de spelletjes. De mevrouw heeft door dat Lone koude handen heeft en wijst naar het vuurtje verderop. Hier gaan de kindjes een worstje aan een stokje bakken. Dat vindt ze wel weer leuk gelukkig. Nadat we het worstje op hebben gegeten gaan we nog even met de trol op de foto en zeggen hem gedag. Hopelijk is ons volgende uitje op deze feestelijke dag een groter succes: de moose farm.
Tegen twaalven komen we aan bij Ravintola Hirvikartano, de elandboerderij met een restaurant erbij. Het ziet er nog een beetje uitgestorven uit, maar dat komt ook omdat ze pas om twaalf uur open gaan. We besluiten om nog een stukje door de mooie natuur te rijden en dan terug te komen. Maar de gastvrouw heeft ons al zien stoppen en komt naar buiten. Ze wenkt ons en zegt dat het restaurant al open is. Ok top! Onze driejarige prinses op de erwt is natuurlijk in slaap gevallen. We maken haar wakker en gaan gauw naar binnen. De openhaard staat aan. Heerlijk knus. Door het raam zien we verderop de elanden ook al staan. En ook hertjes. Leuk! Als het goed is krijgen we straks ook een rondleiding. Eerst warm worden en iets eten. Lone krijgt kleurtjes en papier. Ze is binnen, dus ze is gelukkig weer haar vrolijke zelf. Ze kletst erop los. Bas heeft ingelogd op Foursquare en daarom heeft hij een gratis wijntje verdiend. Das nog eens leuk! Verder bestellen we wat eten: moosehamburger voor Bas en ik neem kippenborst. Allebei met aardappeltjes. Lone eet wel een hapje met ons mee. De laatste dagen eet ze alleen nog maar appel, banaan, toast, ei en snoepjes, dus een kindermenu zou alleen maar zonde van het geld zijn. In de tussentijd komt de gastheer binnen. Hij gast drie andere gasten een rondleiding geven en vraagt of we ook mee gaan. Alleen ons eten komt er zo aan. Dus we wachten nog een ronde. Hij komt vast straks wel weer terug.
Het eten is superlekker. En veel! Zelfs Bas krijgt het niet helemaal op. De man komt weer binnen gelopen en ik vraag of hij nog een rondleiding voor ons wil doen. Dat wil hij. Lone’s humeur slaat meteen weer om als ze merkt dat we naar buiten gaan. De man heeft het in de gaten en vraagt of ze ziek is. We bevestigen dat ze nog een beetje ziek is en dat ze de kou niet geweldig vindt. Hij belooft dat hij het kort zal houden. We lopen naar buiten richting de elanden. Wat een enorme grote dieren zijn dat joh! Hun ruggen zijn hoger dan wij! Ze zijn wel heel lief! En de man vertelt ook met liefde over ze. Een van de elanden komt uit Zweden en woont nog niet zo lang hier. Hij vertelt dat de eland in het begin niet wilde eten en dat zijn vrouw hem aanraadde in het Zweeds tegen hen te praten. Dat deed hij en toen ging hij eten. Bijzonder. Hij is ook heel blij als er Zweedse toeristen komen. De man geeft me een broodje. Als ik die in m’n mond stop dan eet de eland het eruit. Haha! Ik doe het. Komt er opeens een enorme snoet op je af! Geweldig!! Lone durft niet, maar dat snap ik wel.
Dan gaan we naar de hertjes, die zijn hier pas zes weken. Het zijn er drie. Ze zijn nog een beetje schuw, maar we mogen wel bij ze het hok in. Eentje eet ook broodjes uit m’n mond. Heel voorzichtig pakt ie het. Zo lief. Bas en Lone voeren ze ook, met de hand. Lone houdt echt van dieren. Als ze ze om zich heen heeft, staat er minimaal een glimlach op haar gezicht. Tijd om weer lekker warm naar binnen te gaan. We krijgen koffie en er wordt ons een toetje aangeraden. Ik een met chocolade en Bas iets met schuim en crème. Allebei ook heel lekker. We nemen afscheid en gaan weer richting Himos, met een tussenstop bij de winkels. We kunnen de verjaardag van Lone toch niet voorbij laten gaan zonder taart! En een klein cadeautje. Ze krijgt van ons een nieuw bed, maar op de dag zelf is het toch ook leuk om iets te krijgen. Het wordt klei, met allerlei attributen erbij om ijsjes mee te maken.
Als we weer op Himoshovi 4 zijn, gaan we natuurlijk meteen aan de slag met de nieuwe aanwinst. Ijsjes maken! Mams vindt het haast nog leuker dan Lone, hihi. We eten een soepje. Beetje balansen na zo’n enorme lunch. En we moeten nog een gaatje overhouden voor de taart! Uit Nederland hebben we nog een partypopper meegenomen, daar komen slingertjes uit gesprongen als je er aan draait. We zingen nog een keer voor Lone en poef!! De taart is niet zo geweldig lekker, maar het gaat om het idee. Het was een bijzondere verjaardag voor Lone, in de kou!! Een om nooit meer te vergeten. Als ze lekker op bed ligt, gaan Bas en ik nog even ontspannen in de sauna. Morgen alweer de laatste dag hier..niet leuk!
Donderdag 30 januari Vandaag hebben we geen excursies op het programma. We doen dan ook extreem rustig aan. Om half negen vindt Lone dat ik wel lang genoeg heb geslapen en daarom komt ze me wakker maken: “Mama het is niet meer donker hoor, kom je bleden?” Zij en Bas zaten al een uurtje bij de open haard. Die zullen we missen! Zo gezellig! We hebben aardig wat hout verstookt deze week. Als we rustig hebben ontbeten, gedoucht en aangekleed, gaan we naar buiten. Lone op de slee. Bas heeft gisteren bij het trollenbos een cache gevonden, maar die moet hij nog even loggen.
Daarna glijden we door naar het lokale winkeltje om een magneetje te kopen. En een lolly voor Lone, omdat ze zo goed heeft gegeten (ahum). Daarna gaan we door naar de glijberg. Wel met een stop bij het restaurantje aan de piste, anders is het te koud voor Lone. Het is soms ook wel een beetje guur vandaag, ondanks de zon. Onderweg stopt er een auto naast ons. Het is de meneer van de elandenfarm van gisteren. Wat grappig dat hij ons herkent! Het bedrijf verzorgt hier op het park ook catering. Hij vraagt of Lone weer beter is, praat nog even en rijdt dan weer verder. Wat aardig. Eenmaal bij het restaurant drinken we wat en even later nemen we een hamburger als lunch. Zo, weer genoeg energie voor de glijberg.
We kunnen wel merken dat Lone weer beter is, want ze vindt het leuk op de berg. Samen glijden we, met of zonder slee, de ene na de andere berg af. Soms ook hele steile. Bas heeft er een paar leuke filmpjes van gemaakt. Op een gegeven moment wordt het te koud, dus we gaan weer naar het huisje. Lekker warm de openhaard aan. Nog even een paar uurtjes genieten en spelen en relaxen. Ook begin ik maar alvast met pakken. Dat scheelt morgen weer. We moeten om twaalf uur uitchecken, dat valt mee.
Vrijdag 31 januari Het was me nachtje weer wel! Bas was niet lekker en Lone had een paar keer een hoestbui. Nu kan ik nooit meteen in slaap komen, dus met al die onderbrekingen was het niet lekker slapen. Maar het was vooral vervelend voor Bas en Lone natuurlijk. Ze zijn gelukkig weer ok nu. Ja.. Nu echt nog maar een paar uurtjes en dan moeten we weg. We eten even een broodje en ik smeer nog wat voor onderweg. De laatste spullen zijn nu ook ingepakt. Bas heeft al het een en ander in de auto gezet. Het is een mooie zonnige koude dag. Tegen twaalven zitten we in de auto. Bas geeft de sleutel af bij de receptie. Dag Himos! We zullen het missen.
De eerste helft van de tocht naar Helsinki gaat het prima. Het zonnetje schijnt aan de hemel en het is niet druk op de weg. Als we halverwege zijn begint het te sneeuwen. En steeds harder en harder. Op de snelweg rijden de auto’s wel nog steeds 100 km/uur. Ik voel dat het glad is. Daar horen we een sirene. Het eerste ongeluk is dus al gebeurd. Even verderop op een afrit zien we een lantaarnpaal dwars over de weg liggen. Daarvoor natuurlijk een auto met een enorme deuk. Die is waarschijnlijk met een te hoge snelheid gaan remmen en is er zo op af gegleden. Shit.. Echt oppassen dus. Nog geen paar minuten later remmen de auto’s voor ons ineens allemaal. Ik probeer het ook, maar voel dat het niet lukt. De auto glijdt. Gelukkig rijden we niet hard, dus kan ik op de versnelling remmen. Bas heeft het niet meer. Lone heeft niets door, die zit gewoon op de iPad naar het Zandkasteel te kijken. Het blijkt dat er een vrachtwagen de weg is afgegleden en verderop is er ook nog een botsing geweest. We zijn blij als we veilig bij de haven aankomen. De incheck is al begonnen. Als we erdoorheen zijn, hoeven we niet zo lang te wachten als op de heenweg. We kunnen na 10 minuten de boot al oprijden. Het is zo koud dat de ramen van Finnlady bevroren zijn. Op het dek ligt een dik pak sneeuw. We lopen even naar buiten, maar gaan net zo hard weer naar binnen. Brrr!! Met een aantal mensen die we nu weer zien zaten op de heenweg ook op de boot. Een aardige mevrouw, die toevallig ook onze buurvrouw was op de Himoshovi, vraagt hoe we het hebben gehad en of we veel excursies hebben kunnen doen ‘met die kleine’. Zij hebben elke dag iets anders gedaan, waaronder ook sneeuwscooteren en ijsvissen en op berenjacht in de avond. Ze hadden eigenlijk tijd te kort!
De boot zou eigenlijk om half zes vertrekken, maar het is nu ruim een uur later en we liggen nog in de haven. Bas vraagt het aan de mevrouw achter de bar van het cafeetje. Ze zegt dat er veel getransporteerd moet worden en dat het nog niet allemaal op de boot staat, maar dat we elk moment kunnen gaan. Om zeven uur gaan de motoren aan. Het zal rond deze tijd hopelijk niet zo hobbelig zijn in het buffetrestaurant als op de heenweg, dus we gaan even eten. Lone eet niet veel, maar dat is geen verrassing deze vakantie. Als we klaar zijn, begint de zee toch wel weer aardig ruw te worden en dat voelen we. Recht lopen is een uitdaging. Met het liftje gaan we naar de hut op verdieping acht, Lone moet zo slapen. Bas en ik kijken nog wat tv, maar niet veel later doen we ook de lichten uit.
Zaterdag 1 februari De nacht is vreselijk ruw. Vaak worden Bas en ik steeds wakker door de enorme deining. Het lijkt wel een achtbaan. Ik neem het zelfs mee in m’n droom: ik zat in een hoge toren die van links naar rechts ging. De volgende morgen is de zee weer iets rustiger. We zijn bikkels dat we niet zeeziek zijn geworden. Maar het kan altijd nog… Tijdens het douchen moet ik moeite doen om mijn evenwicht te houden en dan word ik even niet lekker. Maar het gaat gelukkig weer over. Respect voor de mensen die op deze boot werken, pfff. Ik ga vast naar buiten om wat frisse lucht in te ademen. Lone heeft overal doorheen geslapen, de held! We nemen haar mee naar de speelkamer en geven haar een croissantje. Bas en ik hoeven nog even niet. Even later nemen we een kopje thee. Daarna begin ik ook voorzichtig aan een croissantje. Die valt goed. We komen wat slaap tekort, dus in de middag gaan we weer even richting de hut voor een dutje. Heerlijk even zonder achtbaan slapen. Als we wakker worden, is het alweer bijna tijd om te eten. Eerst hebben we wel trek, maar als we eenmaal bij het buffet zijn, is dat weer verdwenen. We gaan toch maar even, het is wel goed om wat in de maag te hebben. Lone eet als een dijker. Alsof ze voor de hele week inhaalt. Bas en ik houden het bij wat salade met brood. Bij mij valt het ok, bij Bas niet. Die moet richting hut.. Het kan ook zijn dat hij nog last heeft van hetzelfde virusje van gisterennacht. Vervelend hoor! Maar het zal ook wel meehelpen als we van de boot af zijn. Nog twee uur. Lone en ik tekenen en bouwen in de speelkamer. Even later komt Bas er gelukkig ook weer aan. Het gaat weer wat beter. Tegen negenen pakken we de laatste spullen in en maken we ons klaar voor vertrek. Er wordt omgeroepen dat we naar de auto’s kunnen. Al met al duurt het nog anderhalf uur voordat we de boot kunnen afrijden. Waarschijnlijk duurde het langer dan verwacht om de vrachtwagens eraf te krijgen.. We weten het niet.
We rijden naar ons hotel voor de komende nacht. Twintig minuutjes vanaf de haven. Als we aankomen zien we dat de andere Nederlanders van de boot hier ook staan in te checken. Iedereen die via Voigt heeft geboekt natuurlijk. Het is een prima hotel. We krijgen een double room! Lone in haar eentje in een twee persoons bed, haha. Bas en ik hebben nog steeds de deining in ons lijf. Gauw liggen, dan voelen we het niet.
Zondag 2 februari We hebben heerlijk geslapen in het ruime hotelbed. Na het douchen, staat ons een heerlijk ontbijtje te wachten met alles erop en eraan. We kunnen weer normaal eten gelukkig. Er staat ons nog een lange autorit te wachten, dus we gaan ervandoor. Aankomst 14 uur geeft de navigatie aan. Ik begin met rijden en als Lone onderweg even moet plassen, neemt Bas daarna het stuur over. We hopen het te redden met de diesel tot de grens, alleen dat lukt net niet!! We vinden echt net op tijd een tankstation. De reis verloopt verder prima. Een half uur later dan aangegeven, rijden we Hillywood in. Einde vakantie. Begin normale leven. Maar met een mooie ervaring rijker!!
Thanks lieverd! Voor het gaafste kerstcadeau ooit!
Vrijdag 6 september Het is september, eindelijk! De hele wereld is al met vakantie geweest, de files zijn allang weer volop aan de gang, de herfst doet zijn intrede (nee das niet waar, het wordt 29 graden vandaag), maarrrr wij gaan met vakantie! Joehoe! We gaan met de familie Ros twee weken naar Pedreguer, Spanje! We gaan pas rond enen de lucht in vanmiddag, dus we hoeven niet vroeg uit bed. Gisteren is het meeste al ingepakt, dat scheelt ook. De laatste dingen gooien we de koffer in en ondertussen eten we een broodje. Om negen uur vertrekken we richting Rotterdam Airport. Wij laten de auto daar twee weken staan, kost niet zoveel. De Rosjes hebben het nog beter bekeken, die worden lekker gebracht. Alleen heerst er een klein beetje stress in huize Ros, ze hebben namelijk teveel gewicht in de koffers en alles moet mee! Ilona appt ons of wij aan onze max zitten. Bas appt terug dat we niet aan de max zitten, maar dat we geen ruimte meer hebben in de koffers. Geen antwoord. O jee, als dat maar goed komt! Wij zijn inmiddels al op de airport en hebben al wat boekjes gekocht. Daar komen ze aan hoor! Ze hebben kilo’s bij moeten kopen. Later blijkt dat we elkaar verkeerd hebben begrepen, want eigenlijk had dat dus niet gehoeven. Het gaat om het totaalgewicht van ons allemaal. Niet hoeveel er in welke koffer zit. Nou ja… te laat. We checken in. Gelukkig is er na enig aandringen een stoeltje vrij voor Hugo, dan kan de Maxi Cosi daar mooi op staan en hoeft hij niet de hele vlucht op schoot. We zitten helaas niet met de twee gezinnen bij elkaar, maar voor die twee uurtjes is dat wel te overzien. We doen nog even lekker een bakkie en een broodje bij het restaurant voordat we inchecken. Tegelijkertijd krijgt Hugo te eten en kunnen de dametjes buiten op het terras vliegtuigen spotten. Het is heerlijk warm buiten. We gaan hopelijk ook twee weken warmte tegemoet. Onze weer appjes zeggen daarentegen dat het morgen en overmorgen bewolkt wordt in Pedreguer. We wachten het af!
Het vliegtuig gaat een half uur later dan verwacht de lucht in vanwege een onweersbui boven Frankrijk. Dat horen we pas als we er al inzitten. Lekker dan. Transvertragia doet zijn naam weer eer aan. Om half twee vertrekken we eindelijk. Onze kleine Hugo heeft tijdens de start besloten om zijn drie dagen ingehouden darminhoud maar eens de wijde wereld in te laten. Dit tot grote vreugde van Ilona, die hem met een hydrofiel onder zijn billen onder bedwang probeert te houden. Zodra de riemen los mogen, spurt ze dan ook met hem naar de wc. Hihi! Goeie timing Huug! De vlucht verloopt prima. Elin en Lone rennen van de voorkant van het vliegtuig naar de achterkant en vermaken zich goed. De uurtjes vliegen letterlijk voorbij.
Rond half vier landen we op airport Valencia. De Spaanse zon lacht ons tegemoet! Heerlijk! De koffers hebben we zo, alleen Lone’s buggy laat even op zich wachten. De bagagemeneer vergeet ‘m samen met drie andere op de band te leggen. Maar gelukkig komt hij er op tijd achter. We rijden met een pendelbusje naar Centauro, onze autoverhuurder. De Rosjes krijgen een C Max en wij een Fiat 500L. Hier en daar wel wat deukjes die we moeten registreren, maar wel top om in zo’n auto te rijden de komende twee weken! We gaan op weg naar Casa Nina, ons huis. Ruim een uur later komen we aan in Pedreguer. We worden opgewacht door Mo, de beheerder van de casa. Ze geeft ons een rondleiding. Wauw, wat is hier mooi! Op de begane grond bevinden zich de woonkamer, de keuken en het terras. Een trap naar beneden zijn de vier slaapkamers waarvan een met badkamer. Verder is er nog een losse badkamer. Vanaf de beneden verdieping loop je zo naar het zwembad. Dit kan trouwens ook via het buiten terras met een trapje naar beneden. Ook is er nog een aparte patio met een BBQ. Hier gaan wij ons de komende weken wel vermaken!
Adse en ik doen even snel boodschappen voor vandaag en morgenochtend bij de dichtstbijzijnde Masymas. Ondertussen nemen Lone, Elin en Bas een klein duikje en Ilona geeft Hugo te eten. Vanavond doen we een simpel dinertje; pizza uit de oven. De meisjes gaan daarna lekker naar bed en wij vullen nog even de kasten met onze spulletjes. Let the Holiday begin!
Zaterdag 7 september De eerste nacht in het Spaanse Pedreguer zit erop. Altijd even wennen in een ander bed. Het is helaas niet zulk mooi weer vandaag. We doen rustig aan, pakken nog even de laatste spulletjes uit en gaan even lekker ontbijten. We hebben nog niet alle boodschappen in huis gehaald gisteren. Dat kunnen we dan ook mooi even nu doen. Met z’n allen springen we in de auto richting de grote Masymas. Twee grote karren vol en bijna 300 euro lichter lopen we weer naar buiten. Zo, eens kijken hoeveel dagen we hiermee gaan doen. Voornamelijk hebben we voldoende snaai en alcohol in huis, de rest is bijzaak 😉 De dag verloopt niet zo lekker qua weer, zoals de appjes in NL al aangaven. Toch gaan we demonstratief bij het zwembad zitten. Zwemmen zelf is wel een beetje te koud! Gelukkig hebben we nog twee weken voor de boeg om in de zon te liggen.
We hebben een apart terras met een BBQ, dus dat gaan we doen vanavond. Adse is de BBQ meister. We beginnen met een hamburger wat eigenlijk geen hamburger is, misschien iets van kip ofzo? Verder staat er een biefstukje op het menu. Deze is heel lekker mals! Verder nog een lekker broodje en een salade di Joyce voor de vitamientjes. Als toetje krijgen we banana a la Bas; banaan van de BBQ gevuld met chocolade en amaretto, mjam! De meisjes rennen achter elkaar aan in en om het huis. Lone noemt Elin steeds Evi. Ze denkt dat iedereen Evi heet. Over een paar dagen zal het wel goed komen, hihi. Na een lekker koffietje houden we het gezien voor vandaag. We gaan bidden voor een zonnetje morgen, want daarvoor zijn we toch wel hiernaartoe gekomen!
Zondag 8 september Goodmorning sunshine! Zo willen we het graag elke dag! Om tien uur liggen we dan ook strak en plat bij het zwembad. Klaar voor een dagje waterpret. Ilona heeft een opblaasbootje meegenomen. De dames passen daar net saampjes in. Het ziet er schattig uit zo. Al meppen ze elkaar er soms ook bijna uit, hihi. We vermaken ons prima met een biertje en een chippie in de hand. Boekje lezen. Af en toe even een baantje trekken voor de verkoeling of, zoals ik, het water in geknald worden door vriendlief. Dat was overigens wel Elin’s hoogtepunt van de dag. Heeft Bas er toch nog iemand blij mee gemaakt! Grrr!
Voor het diner vertrekken we naar Denia, kijken of we een leuk tapasrestaurant kunnen vinden. We parkeren in de haven. Op een gegeven moment vinden we er een, op een knus pleintje, niet te dicht bij de weg zodat Elin en Lone lekker kunnen ronddartelen. We bestellen lekkere tapas, ham met meloen, inktvisringen, stokbrood met aioli natuurlijk, gamba’s in olie, worstjes, jamm! We zitten aan een leuk pleintje met een soort waterput in het midden. De kleine dames vinden het nogal leuk om daar rondjes omheen te rennen en maken daarbij nogal wat geluid. Een stel wat oudere dames die daar vlakbij rustig aan een tafeltje zitten, vinden het wat minder. Je kunt ook aan ze zien dat het geen kinderliefhebsters zijn. “Kom Lone, Elin, niet meer bij de put spelen!” Als we la quinta hebben betaald, lopen we nog even langs een gelateria voor een lekker ijsje. Die past er nog wel bij.
Even later lopen we over de boulevard en dan komen we een boetiek tegen. Bas zei een tijdje geleden dat hij het leuk vindt als ik eens een hoed op zou doen, en hier hebben ze best leuke. Ik pas er een paar. Het wordt er een met een strik achterop, heel schattig. Elin krijgt er ook een, een witte met gekleurde kraaltjes, ook super lief! En Ilona koopt een mooi wit jurkje. We lopen terug naar de auto en rijden terug naar de casa. Onderweg zien we best leuke winkelstraten. Goede tip voor als het iets minder mooi weer is. Het is al laat dus de Lone en Elin gaan als een speer naar bed. Bas en ik gaan ook. Hugo krijgt nog wat drinken en dan gaat ook het licht bij familie Ros uit.
Maandag 9 september Vandaag is het echt bewolkt. En het ziet ernaar uit dat het zo blijft. Dan is het niet zo leuk om bij het huis te blijven hangen de hele dag. Daarom gaan Bas, Lone en ik naar Valencia. Manon heeft voor de vakantie een boekje over deze mooie stad gebracht en allerlei tips gegeven, dus dit nemen we mee, top! De Rosjes zien het – terecht – niet zo zitten om een stedentip te doen met Hugo, dus zij gaan vandaag naar de dolfijnen kijken bij Mundomar, vlakbij Benidorm. Hieronder beschrijf ik eerst onze dag Valencia en dan volgt er een exclusief verslag van Ilona van Gelder over hun belevenis! Na het ontbijt vertrekken we. Het is inderdaad wel ruim een uur rijden. Lone valt lekker in slaap, want ze lag er erg laat in gisteren en was vanmorgen om zeven uur weer wakker. Het centrum van Valencia met de auto is iets enger dan het centrum van Amsterdam! Er zijn vier baans rotondes, maar dan zonder baanscheiding. Je moet dus maar gokken of je nog ongeveer op het goede stuk weg rijdt en dan ook nog opletten wat de Tomtom zegt. Iedereen doet maar wat lijkt het wel. We rijden richting de parkeergarage die Manon heeft geadviseerd, alleen kunnen we die niet helemaal vinden. Dus de eerste de beste in de buurt dan maar. Zo, even op adem komen!
We zetten Lone in de buggy en gaan op pad. Eerst even een bakkie bij de Starbucks om ons te oriënteren: waar zijn we precies en wat we willen zien? We besluiten een deel van een wandelroute te doen uit het boekje, door het historische deel van Valencia. Let’s go! We beginnen de tocht met een drankje: bij Horchateria Santa Catalina drinken we een horchata. Het schijnt dat je dat moet hebben gedronken als je hier bent. Nou… moet… hihi. Het smaakt als koude vloeibare marsepein. Het drankje bestaat dan ook uit amandelen, suiker en water. Ik vind het niet zo lekker, Lone trekt ook haar kleine neusje op. Bas lust het wel. Die drinkt die van ons allebei op. Het is wel heel mooi hier binnen met de beschilderde muren. Zeker een bezoekje waard. We lopen verder en komen dan aan bij het smalste huisje van de stad, het is 108 cm breed en 5 verdiepingen hoog. De “deur” is een frisdrankautomaat geworden. Het is dus niet meer in gebruik, maar huis ernaast heeft waarschijnlijk de muur opengebroken en dit erbij getrokken. Kan me niet voorstellen dat hier ooit mensen in hebben kunnen wonen. Wel leuk om gezien te hebben! We lopen verder van plein naar plein en zien mooie gebouwen en kerken. Ook willen we stoppen en tapas eten bij een restaurantje uit het boekje, alleen die is nog niet open. Aan het begin van de route zagen we ook een leuk restaurant waar je zelf je pinxtos kan pakken. Dan gaan we daar lekker heen. Eerst even stoppen bij de fontein op Plaza de la Virgen. Hier kan Lone mooi even pootje baden. Ze is het geslenter met ons een beetje zat geworden. Je kan haar niet blijer maken met water. Via het startpunt van de route ‘Plaza de la Reina’, lopen we naar het restaurant dat we hadden gezien; Sagardi. Hmm de pinxtos zien er echt top uit! Wij zouden onszelf niet zijn als we er niet een lekker Cavaatje bij zouden nemen. Lekkah! Als de stokjes zijn geteld en we hebben afgerekend, lopen we met een ijsje in de hand via het plein Ayuntamiento richting het winkelgebied. De siësta zal hopelijk afgelopen zijn. We beginnen bij de Havaiana shop. Ik wilde al een tijdje een paar donkerblauwe hebben. Ik twijfel of ik ze met een steentje erop neem of gewone. Het scheelt een tientje, dus dan toch maar de gewone. In de volgende straat vinden we een Apple store. Hier scoren we een bumper voor m’n iPhone. Dat is wel nodig, hij is al een aantal keer op de grond gekukeld deze vakantie. Lone heeft het inmiddels weer opgegeven en ligt te pitten in de buggy. Volgende shop: Cortes Ingles. We lopen alleen de verkeerde binnen, dit is een of andere vestiging met alleen boeken. Op naar de volgende. Oh, leuke kleren! Deze winkel ken ik niet. Even naar binnen hier. Een leuk setje later lopen we weer naar buiten. Bas heeft veel geduld met me vandaag. Hij hobbelt achter me aan, winkel in winkel uit. Ok nu zien we de ‘echte’ Cortes Ingles. We kopen niks. De kleding is niet heel leuk. Ik zie wel een mooie blauwe tas van Guess, alleen is ie jammer genoeg iets boven budget. Het loopt al tegen vijven en het is ook nog wel een uur rijden naar Pedreguer, dus we gaan op zoek naar de auto. We scoren nog even iets te drinken voor onderweg en dan kunnen we vertrekken. Het was een fijne dag in Valencia! Een aanrader voor een weekend weg! Eenmaal thuis zijn Adse en Ilona en de kids er ook al. Ze hebben nog even boodschappen gedaan. We gaan vanavond weer lekker barbecueën. Wat een topdagje!
En nu jij van G! Dagje Mundomar! We kijken naar buiten en het is gewoon weer prutweer. Wat moeten we nou?!? Bas, Joyce en Lone besluiten om naar Valencia te rijden. Dat zien wij niet zitten met Hugo en ook omdat we geen buggy voor Elin hebben meegenomen. Dus we besluiten naar de dolfijntjes van Mundomar te gaan in good old Benidorm. Snel flessen water inpakken en wat lekkers en vooral niet te vergeten de kortingsbonnen die we vonden in onze Casa. We willen via de tolweg, lekker snel, maar het lukt ons niet om erop te komen, dus rijden we het eerste stuk door kleine dorpjes. Ook leuk. Eindelijk zien we de afslag naar de tol en rijden er gauw op. Dan zijn we er wat sneller. Hoe dichter we bij Benidorm komen zien we de wolkenkrabbers en torens al verrijzen. Mijn hemel. Wist niet dat het zo erg was. Ook wel weer een mooi en apart gezicht. We komen aan bij de dolfijntjes en de parkeerplaats is nagenoeg leeg. Zo rustig lijkt het wel. We betalen bij de kassa. Korting valt toch wel een beetje tegen, maar hee het is vakantie. Benidorm doet zijn naam wel eer aan, want we lopen in de volle zon!!! Gelukkig had ik nog een klein tubetje zonnebrand in de tas waarmee we net Hugo en Elin een likje kunnen geven.
Het is niet alleen een dolfinarium, maar we lopen ook langs vogels, aapjes, flamingo’s, schildpadden en nog wat andere beestjes. We hebben bij de kassa een mooi programma gekregen, waardoor we precies weten hoe laat alle shows beginnen. We zien nog net een stukje van de zeeleeuwen show. Elin kijkt haar ogen uit. Na de zeeleeuwen kun je op de foto met ringstaartaapjes. Dat wil Elin wel, maar het blijkt dat ouders niet mee mogen. Adse loopt nog een stukje mee en ik kijk voor een raam. Elin wordt op een bankje gezet en de aapjes springen op haar schoot. Je raadt het al….. Brullen natuurlijk. Nou dat zal een leuke foto worden…. Daarna lopen we naar de pinguïns. God wat stinken die beesten. Ze worden gevoerd, maar ze zijn lui en springen dus niet echt wild achter de visjes die toegegooid worden aan. Jammer maar helaas. Het grote evenement is dan de dolfijnenshow. En echt daar kan het Harderwijkse Dolfinarium nog een puntje aan zuigen. Wat een enorm gave show. De dolfijnen springen de lucht in en doen hun kunstjes. Ook de trainers maken er een mooie show van. Adse heeft ondertussen een lekker broodje tonijn voor ons gescoord. Elin die wil er niets van, dus straks maar een ijsje. Na de show kun je met de dolfijnen op de foto. Lijkt me leuk, maar Adse vindt het onzin. Maar goed ook, want het is echt aanlopen, snel door je knieën, kijken, klik en weer 12 euro armer. We hebben zo alles wel gezien en lopen langzaam weer terug. We verbazen ons werkelijk over het volk wat er rond loopt. Komen (vrij) gezette Engelse dames in alleen een bikini tegen, achter buggy’s die omvallen omdat ze gevuld zijn met van alles en nog wat, behalve kinderen… Elin rent nog wat rond in de speeltuin en Hugo krijgt ook nog een slokje in de tunnel of Senses. Als we daar toch niet rustig van wordt. Ik zit te voeden tussen de enorme bamboestokken en wierookgeuren. Net op dat moment ook een klein regenbuitje, maar we merken er niets van in onze rustgevende tunnel. Als we naar buiten lopen moeten we natuurlijk eerst nog even door de souvenirshop. Niets leuks dus lopen door naar de foto van Elin met de aapjes. Bij het zien van de foto bescheuren we ons. Nou die kopen we dus niet. Adse zet het nog even op de video. Hebben we toch nog een beeld van deze briljante foto.
We hebben nog wel tijd voordat we naar huis rijden, dus besluiten we nog wat verder Benidorm in te gaan en even op het strand te kijken. We parkeren de auto en terwijl Adse even 2 San Miquels koopt sta ik op de stoep te wachten. Het toppunt van Benidorm komt voorbij…. Een kerel achter een rollator met een T-shirt en hoed met de tekst “ I Love Benidorm”. Yes, we zijn echt in het bejaardenoord. Zelfs op het strand hebben ze een soort van rolstoelen met rupsbanden staan, zodat ze daar zo de zee in gereden kunnen worden!! We drinken onze biertjes op terwijl Elin nog wat in de zee en over andermans handdoeken rent. Nog een kleine wandeling over de de boulevard en gaan weer naar huis. Bas appt dat ze half 7 thuis zijn. We halen nog even snel de boodschappen en zijn ook rond die tijd thuis. Een heerlijke dag.
Dinsdag 10 september Het is redelijk weer vandaag. Wel naar dat je ‘s morgens het terras meteen op loopt om te kijken hoeveel wolken er aan de hemel staan. Dat is toch niet op en top het vakantiegevoel! Weer of geen weer, Bas begint de dag vandaag met hardlopen. Lone en ik beginnen rustig met een tekenfilm. En een boterham met pindakaas. Even later sluiten Elin en Ilona ook gezellig aan. Na het ontbijt trekt de hemel toch open gelukkig. Tijd voor een dagje zwembad dus! Heerlijk! We oefenen de zwem- en springkunsten van onze meisjes. Ze doen het prima! Als zij na een paar uurtjes op bed liggen en Hugo ook even lekker ligt te dutten, nemen wij een lekker broodje tonijn met een Corona. En daarna zo snel mogelijk weer plat voordat óf de zon weg gaat óf een van de kindjes besluit vroegtijdig wakker te worden. Ik begin voor de tweede keer aan Vijftig tinten deel 2. Was er vorig jaar op Sardinië mee gestopt en nooit meer begonnen. Vanavond eten we spaghetti di Mama Joyce, met gehakt, rode saus, paprika, courgette, en knoflook. De uitjes gaan apart, want die eet van G. niet. Adse is blij dat hij ze eindelijk eens krijgt! Na het eten mogen de meisjes nog even ronddartelen en dan gaan ze naar bed. Ilona leest nog een mooi verhaal voor en dan: Oogjes dicht en snaveltjes toe! Tijd voor de volwassenen. We (Bas, Iloon en ik) gaan een potje Rummikubben. Adse verlaagt zich niet tot ons niveau, dus hij gaat een boekje lezen. Uiteraard win ik, twee keer. Hehe. Om het niveau nog ietsjes te laten zakken, sluiten we de avond af met een aflevering GTST. Dit gaat Bas ook te ver, dus Iloon en ik gaan er eens even lekker voor zitten. Toch fijn, dan hoeven we thuis geen 10 afleveringen in te halen. Truste voor straks!
Woensdag 11 september OMG het regent. En niet zo zachtjes ook. Om heel chago van te worden. Zon waar ben je? Please! Geen haast vandaag dus… na het ontbijt doen we een uitgebreide nagellaksessie. Lone krijgt roze nagels, Elin om en om roze met goud en ikzelf alleen goud. Zo, wij zijn opgedirkt! Wat gaan we doen? We besluiten in ieder geval om niet de rest van de dag te zwelgen in zelfmedelijden op het terras vanwege de regen. Hup, we gaan op pad. Het schijnt dat Pedreguer best een leuk centrumpje heeft met leuke restaurantjes en winkeltjes. We pakken de auto en rijden er naartoe. Het is een volgebouwd dorpje met smalle weggetjes. Typisch Spaans. Alleen loopt er hier geen hond! Adse wil het nog wel een kans geven en parkeert de auto. Na even zoeken vinden wij ook een plekje. Het “centrum” bestaat uit een café en een pleintje met een paar winkels eromheen. Echt niet heel interessant. Nu we er toch zijn nemen we even een bakkie. Misschien is het echte centrum dan verderop, bedenken we. We stappen weer in de auto maar tevergeefs… het is hier gewoon echt niet gezellig. We hadden afgesproken dat wanneer we het niet zouden kunnen vinden, we door zouden rijden naar Denia. En dat doen we dan ook.
Denia is een stuk gezelliger. We komen aan in een leuke winkelstraat. Daar word je toch weer een beetje blij van, ondanks dat het miezert. We hebben inmiddels wel een beetje trek gekregen. In de straat zijn een paar restaurantjes open. We nemen plaats. De Rossen – van Gelder bestellen pizza, wij hamburger. Omdat het zo meteen siësta is, loop ik nog even gauw een paar winkels in. Ze gaan inderdaad dicht zodra we zitten te eten. Eentje blijft er nog open, met leuke tassen, sieraden en accessoires. Kunnen we daar na het eten mooi nog even in lopen om een kleinigheidje voor de meisjes te kopen.
Het smaakt ons allen prima. Na het eten gaan Lone en Elin nog even op zo’n bewegend speelbeest. We maken er een paar leuke foto’s van. Op het laatst zet Ilona Hugo er ook nog even op. Ahh lief! Dan lopen we verder naar de accessoire winkel. Je ziet hier door de bomen het bos niet meer, zoveel ligt en hangt er overal. Elin mag een armbandje uitkiezen. Ze kan niet kiezen. Ilona wordt er een beetje ongeduldig van. Uiteindelijk kiest Elin twee leuke gedraaide armbandjes. Lone mag er ook twee kiezen, anders wordt het straks ruzie, hihi. Ook zij kan niet kiezen. “uhhhh deze, nee deze…. Nee deze”. Lone kiest dezelfde als Elin, maar dan een andere kleur. Hup, de winkel uit voordat ze zich weer bedenken. En we moeten ook weg, want deze winkel gaat ook dicht in verband met de siësta. We lopen de winkeltjes die nog open zijn in en uit. Er is ook een Hugo Boss winkel. Adse houdt Hugo omhoog bij het logo en Bas maakt een paar kiekjes, want wij hebben natuurlijk een kleine “Hugo Ros” bij ons. Hugo kijkt vrolijk de lens in alsof hij trots is op ‘zijn’ merk! Poepie.
Omdat alle winkels nu tot vijf uur dicht zijn, gaan we even wat drinken. Aan het einde van de straat zien we een leuk pleintje met een fontein in het midden en veel roze bouganville. Heel leuk, in het centrum gewoon. En je kunt de meisje niet blijer maken met water natuurlijk. ze rennen rondjes om de fontein en stoppen hun voetjes in het water. Dat vinden wij een beetje eng, want we hebben geen reserve kleren mee, dus dat mag niet. We bestellen wat te drinken. Als de mevrouw terug komt met de drankjes en de rekening, worden we nog blijer: €7,50!!! In het centrum van Denia! Een wijntje is maar €1,50. Hier gaan we vaker heen! Tegen vijven zien we de luiken van de winkels weer open gaan, en we lopen die richting op. Er is nog een leuk kinderwinkeltje. Ilona ziet een leuk jurkje voor de winter voor Elin, alleen vindt Elin ‘m niet leuk. Teleurgesteld laat Ilona ‘m hangen. Ik koop voor Lone een vestje en een broekje. Hé, wat zien we daar! Een ijswinkel! Mjammie. Een ijsje gaat er altijd wel in! Ze hebben hier pure chocolade ijs. Daar ben ik wel benieuwd naar. Het is heel machtig maar wel lekker. Dan zien we een winkel die geen “Zara” heet, maar wel het merk verkoopt. We zien hele leuke hoodies voor de dames. Blauw met roze. Omdat het zo fris is vandaag, koop ik deze voor Lone. Ze krijgt ‘m meteen aan. Elin krijgt ‘m ook.
We hebben het wel gezien hier voor vandaag, dus we lopen terug naar de auto. Bas gaat nog even langs de fietsverhuur, daar zijn we toch in de buurt. Hij wil voor een paar dagen een fiets huren, onze sportieveling. Als hij bij de winkel binnen is, bel ik mijn oma om haar te feliciteren. Ze is namelijk vandaag 89 geworden! Bas komt terug. De fiets is geregeld, morgen kunnen we ‘m ophalen. Onderweg naar onze casa, stoppen we nog even bij de supermarkt. We gaan vanavond lekkere hapjes eten. Onze eigen tapas aan huis. Buen provecho! Morgen hopelijk mooi weer want daar zijn we toch wel een beetje voor gekomen!
Donderdag 12 september Het zit ons helaas weer niet mee, want de dag begint weer bewolkt. We gaan, eigenwijs als we zijn, toch bij het zwembad liggen. Nee hoor, het wordt weer wolken weg kijken vandaag. Toch maken we het gezellig als we lekker met Elin en Lone spelletjes doen in het water. Even later halen Bas, Lone en ik de fiets op, zoals gisteren afgesproken. Ik breng hem met de auto naar Denia en hij fietst terug. Als hij bij de casa is aangekomen, besluiten we om niet te gaan zitten kniezen, maar om ergens heen te rijden en dan lekker te gaan lunchen. We hebben via een Facebook vriendin de tip gekregen om naar Javea te gaan. Daar schijnt een restaurant te zijn met een geweldig uitzicht over de zee: Restaurante Cabo la Nao. Daar gaan we heen! Adse en Illie blijven bij het huis, in de hoop dat de wolkjes wegtrekken. Ruim een half uurtje rijden later komen we aan op de plaats van bestemming. We zijn de wolken vooruit gereden. Ze komen straks wel naar ons toe denk ik, maar nu is het hier nog heerlijk zonnig! We moeten een stukje omhoog lopen. Lone wil zelf trede voor trede lopen, dus het duurt even voordat we uiteindelijk boven zijn. De tipgever heeft niets teveel gezegd. We lopen het terras van het restaurant op en wauw… echt! Wat een view! Te gek! We kiezen een tafeltje uit voor ons drietjes. Voor Lone hebben we genoeg speeltjes meegenomen. Zijn vermaakt zich prima. Alles op het menu lijkt ons lekker. We besluiten om ieder twee voorgerechten te nemen. Kunnen we nog een beetje uitwisselen. Lone eet wel met ons mee.
Het smaakt allemaal geweldig. Alsof we ons in een sterrenrestaurant bevinden. Als toetje nemen we tiramisu en chocolademousse. Allebei ook top. Lone vindt de tiramisu ook wel lekker, haha. Klein hapje mag wel! We hebben een paar uurtjes heerlijk van het eten en het uitzicht genoten. Echt een aanrader voor de mensen die nog eens hier in de buurt op vakantie zijn!
Nu we hier toch zijn, en het zonnetje ook, is het misschien wel een idee om even naar het strand te lopen. Alleen ‘even’ is een beetje onderschat; we moeten met een lange trap naar beneden en dan ook nog een stuk over de keien. We zijn er nu toch dus we doen het gewoon. Bas tilt Lone het laatste stuk. We komen bij een leuk strandje aan, maar wel met een ruige zee. Echt zwemmen wordt het niet dus, maar in de branding zitten is ook lekker. Het is ook geen probleem dat we onze zwemkleding niet bij ons hebben. Het is namelijk een naaktstrand…oeps. Haha! Nou goed, iedereen is naakt, dus waarom niet!
Als de zon echt weg is, gaan we weer naar de auto op weg naar huis. Kleertjes aan! Trapje weer op, goed voor de bilspieren!
Bij thuiskomst heeft masterchef Ros een kippetje op de barbecue voor ons allen bereid. Patatjes uit de oven erbij, salade di Mama Joyce en smullen maar!
Vrijdag 13 september Je kunt op vrijdag de dertiende natuurlijk niet verwachten dat er zon is. En die is er ook niet. We beginnen er een beetje moedeloos van te worden. Bas stapt op zijn gehuurde fiets. Het weer houdt hem niet tegen om een mooi rondje door de omgeving te maken. Als hij terug komt, zegt ie dat het overal waar hij heeft gefietst mooi weer was en toen hij Pedreguer in reed het begon te regenen. We zijn ook omgeven door bergen, daar blijven die wolken lekker boven hangen. We pakken de Ipad erbij en kijken waar er mooie strandjes zijn in de buurt. In de top 10 mooiste stranden van de omgeving staat Playa de la Granadella. Het is de kant op van Javea, waar we gisteren hebben geluncht. Nadat Iloon en ik boodschappen hebben gedaan voor de komende dagen, pakken alles bij elkaar en stappen in de auto. Javea is net zo bewolkt als Pedreguer en de playa bestaat uit keien. Dit is toch geen top 10 strand!? Als de zon schijnt misschien, dan is alles mooi. Gelukkig zit er aan het strand wel een restaurant. Kunnen we daar even lunchen en Ilona kan Hugo voeden. Dan gaan we daarna op zoek naar wat anders. Adse neemt paella en de rest tapas. Hugo is het er niet allemaal mee eens en is heel verdrietig. Ilona gaat een rondje met hem lopen. Ondertussen komt het eten. Het is prima. Behalve een bordje met gefrituurde visjes met graat, die laat ik even aan me voorbijgaan, getsie. Als de meisjes nog een ijsje hebben gehad, gaan we weer op pad. We hebben besloten om naar Denia te rijden. Daar zijn de stranden sowieso van zand en misschien hebben we wel geluk en komt het zonnetje nog tevoorschijn. De Tomtom leidt ons via allerlei binnendoor weggetjes naar Denia. Sommige zijn zo smal, dat we voor tegenliggers allerlei fratsen moeten uithalen om elkaar niet te raken. Wat een avontuur weer, oh oh. Je raadt het nooit! In Denia is het zonnig! YES! We zoeken een stuk strand op met een strandtentje erbij. We willen natuurlijk op stand liggen, dus niet met ons gat op een handdoek, maar op bedjes. En dat hebben we geweten want we mogen er 24 euri voor afrekenen voor de twee uur dat we er nog op zullen liggen! Maar goed, niet zeuren en plat! De dames hebben een vriendinnetje gemaakt. Een Russisch meisje. Het meisje heeft namelijk emmertjes en schepjes. En die zijn is in een mum van tijd overgenomen door Elin en Lone. We leggen ze even uit dat het de bedoeling is om samen te spelen. Dat kunnen ze gelukkig ook. Het meisje heeft echt een oerlelijke moeder. Ze heeft een appelfiguur en overal haar waar je het juist niet wilt zien zeg maar. Bas vindt haar gewoon een soort attractie. Hij kan niet stoppen met kijken! Haha. Ze is wel heel lief voor haar dochter. Tot 19 uur genieten we van het zonnetje op het strand. Dan wordt het een beetje fris en gaan we op huis aan. Lekker douchen en dan een pizzaatje eten uit de oven.
Zaterdag 14- en zondag 15 september Kijk! Hier zijn we voor gekomen! Een mooi zonnig weekend staat ons te wachten! Heerlijk genieten bij het zwembad of ‘horizontalen’ zoals Bas het noemt! Hugo krijgt zijn eerste zwemles, het is nu warm genoeg. Ilona zet hem in zijn zwemband en daar gaat ie. Brrrr, toch wel een beetje koud! Maar hij gedraagt zich als een echte vent en ondergaat het zonder een krimp te geven! Goed gedaan Hugo! Tegen de middag moeten Bas en ik er even uit om z’n fiets terug te brengen naar Denia. Op de terugweg stoppen we even voor wat boodschapjes en een stukje vlees voor op de BBQ. Maar daarna snellen we ons weer terug naar het zwembad om lekker te chillen: Boekje lezen, muziekje luisteren, waterspelletjes doen met de girls! En dat natuurlijk onder het genot van een Corona of een Mahou of een Sant Miguel (of allemaal). En we drinken natuurlijk ook water hoor. Als lunch eten we broodje tonijn en gebakken eitjes. En een lekker stukje meloen erbij voor de vitaminen. Naast het zwembad kun je met een trapje naar beneden om rond het huis te lopen, maar er staat ook nog een terrasje met een schommelstoel erop. Dat is de favoriet van onze kleinste vakantievriend. Regelmatig gaan we in de namiddag even schommelen. Soms valt hij in slaap, soms kijkt hij met een tevreden glimlach om zich heen. Elin en Lone duwen de schommel. Of ze komen er lekker bij zitten. Lekker hoor, met een mooi uitzicht over de bergen van Pedreguer. Alleen op zondag is het iets minder genieten, want ome Bas besloot om even een bommetje te doen! Plons!! Zo over de schommelaars heen! Hugo schrikt zich rot en begint hard te huilen! Ahhh! Ome Bas had niet in de gaten dat het zooo hard ging! Gelukkig duurt de schrik niet lang en kunnen we weer verder schommelen. Zo meteen maar onder een lekkere warme douche! Het waait een beetje op zaterdag, dus we besluiten om spaghetti te maken. Dan kunnen we zondag gezellig BBQ-en onder de veranda.
Maandag 16 september Het is een beetje sluierig bij Casa Nina dus we gaan naar het strand van Denia. Een stukje verderop dan waar we een paar dagen geleden lagen. We komen terecht bij hotel LA. Er liggen daar voornamelijk 65 plussers lekker te chillen. Nou, dat is nu dus voorbij want family Ros Gaillard neemt plaats. Binnen een mum van tijd ligt het strand bezaaid met schepjes en emmers, tenten, tassen, buggies, roddelbladen, snaai en onszelf natuurlijk. Je ziet die oudjes gniffelen. Voor ons ligt een rijke Zwitserse dame die iets te vaak in de zon heeft gelegen. Het vel hangt er letterlijk bij. Maar ze vindt zichzelf prachtig. Om het uur trekt ze een nieuwe bikini aan. Verder is ze wel heel vriendelijk. En ze is dol op Hugo. We lunchen ook bij het hotel. Het eten is heerlijk, we hebben lekkere jamon Iberic en sandwiches. Alleen de bediening is slecht. We moeten erg lang wachten op drankjes en de rekening. Jammer voor ze, geen fooi dan. De hele middag maken we nog pret op het strand. Voordat we het weten is het half zeven. We moeten nog boodschappen doen en willen ook uit eten vanavond, dus dat wordt vaart maken. Twee uur later rijden we op weg naar de pizzeria die Bas is tegen gekomen tijdens het fietsen. Als we daar aan komen, ziet het er wel heel uitgestorven uit. Gesloten dus. Dat is balen, hadden we net zo’n zin in pizza! Op de weg hierheen zagen we nog een restaurant dat wel open is. We besluiten om daar dan heen te rijden. Het is hier vrij druk zelfs. Een Japans mannetje is de enige in de bediening. Er loopt een witte kat zonder staart, dat is een raar gezicht! Ook zit er een man te eten die alleen kan praten als hij een apparaatje tegen zijn keel zet. Het klinkt een beetje griezelig. Adse noemt hem Daft Punk, haha. Verder zit er een Nederlandse man alleen te eten. Tenminste, als hij daar de tijd voor heeft tussen het roken door. De een na de andere steekt ie op. Het eten is prima en goedkoop. Voor-, hoofd-, en nagerecht inclusief drankjes voor nog geen 20€ per persoon. Tegen half elf hebben we alles op. Het is ook hoog tijd voor de kindjes om te gaan slapen. Lone is stierlijk vervelend door de moeheid. Daft gaat ook en komt ons nog even gedag zeggen. “Hello, bye” zegt hij vrolijk met zijn robotstem. Het was zijn bedoeling om Lone en Elin te laten lachen, maar ze kijken hem een beetje geschrokken aan. Hopelijk krijgen de dames geen nachtmerries! Nu snel naar de casa. Truste!
Dinsdag 17 september Vandaag blijven we weer een dagje bij het zwembad hangen, heerlijk. Adse en Ilona doen een poging balletje overgooien in het water, alleen Adse kent zijn eigen krachten niet en whoops! Daar gaat de bal over de railing, zo het weiland in bij onze buurboer. Hopelijk is ie thuis en ziet ie ‘m nog op tijd liggen. Anders zijn we ‘m kwijt. Even later doet Bas de kwallebak het nog dunnetjes over. Tijdens een watergevecht trekt hij mijn bikinibroek uit en gooit ‘m zo weg! Ook over de railing. Gelukkig kunnen we die nog wel pakken, maar ik moet wel in m’n nakie het zwembad uit lopen! Maar ik pak ‘m wel een keer terug. Ik vergeet niks! Vanavond zijn we van plan om tapas te eten in het restaurant waar we van de week ook zijn geweest voor een drankje; Ca Rafa heet het. Op het pleintje met de fontein. We hadden daar de kaart toen bekeken en de prijsjes waren prima! Tegen zevenen parkeren we de auto’s in een van de smalle leuke Spaanse straatjes. Er zijn nog weinig mensen bij het restaurant, dus we kunnen kiezen waar we gaan zitten; op het plein natuurlijk. Elin en Lone rennen al weer rondjes om de fontein en ze worden toegelachen door twee Nederlanders die ook aan een tafeltje zitten. Ze zijn ook zo energiek! Springen, rennen, lachen, lawaai maken! Soms moeten we ze echt even tot de orde roepen. Gelukkig vinden deze mensen het niet erg.
Omdat de prijzen hier zo gunstig zijn, kunnen we van alles wat bestellen. Als de eerste tapas op tafel komen zien we meteen dat dit echt Spaans is. En het is echt heel lekker en best veel allemaal. Goede keus! Op een gegeven moment komt Lone in haar blote billen (!!!) aangerend. “Mama ik moet poepen!” OMG en dat midden op het inmiddels volle plein. Ahum. Ik leg haar uit dat het niet de bedoeling is dat ze haar broek uittrekt vóórdat we in de wc zijn. We lopen er maar gauw naartoe, voordat er nog ergere dingen gebeuren. Ilona heeft er een beetje spijt van dat ze het jurkje dat ze van de week voor Elin had gezien niet heeft gekocht, dus we lopen er even heen. Net voor onze snufferd gaan de luiken naar beneden. Nee hè! Nou, dan is ie dus echt niet voor ons bestemd helaas.
Eenmaal weer terug bij het restaurant hebben de heren al afgerekend, en gaan we weer op naar huis. Kunnen de meisjes en de kleine man naar bed. Doen we daarna nog een afzakkertje op het terras. Dat was een gezellige en lekkere avond.
Woensdag 18 september We willen deze vakantie nog wel een keer naar het strand en dan kunnen we het beste vandaag gaan. Morgen is namelijk de laatste hele dag hier en dan is het handiger om bij het huis te blijven en alvast wat dingetjes op te ruimen enzo. Dus hop, in de auto. Hotel LA was ons de vorige keer wel bevallen, dus daar gaan we weer heen. Door de wind vanaf zee is er best veel wier de branding in gespoeld, precies waar wij zitten. dat wordt even omlopen als we een duik willen nemen vandaag. Vrouwtje rimpel is er ook weer. Ze zegt ons vriendelijk gedag en probeert een praatje te maken met Elin. Elin wil alleen niks van haar weten. Ze vindt de mevrouw een beetje eng denk ik. Ze kruipt langzaam achter Ilona’s been, hihi! Toch vermaken we ons verder weer prima vandaag. Adse en Bas gaan een stukje langs het strand lopen met hun dochters en Hugo ligt lekker te chillen in zijn tentje. Tijdens de lunch kijken de dames naar de schildpadden die zwemmen in een vijvertje bij het hotel. Lone gooit een patatje in het water. De schildpadden zijn niet zo snel, maar uiteindelijk pakt er een het patatje. Ze heeft de grootste lol. We hebben met elkaar afgesproken dat we op tijd van het strand gaan, omdat we vanavond gaan winkelen in Portal de la Marina; een heel groot overdenkt winkelwalhalla. Die kunnen we toch niet ongezien voorbij laten gaan deze vakantie. Dus tegen vieren pakken we onze spulletjes in en nemen we afscheid van het strand en de zee. Toch raar altijd… het besef dat we snel naar huis gaan begint toe te nemen. Bah. Portal de la Marina is echt enorm, wat een winkels! Leuk! We lopen allemaal wat in de rondte. Ik heb net iets leuks in m’n handen om te gaan passen als Bas me roept. Eenmaal bij hem aangekomen, zie ik wat er is gebeurd; Lone heeft midden in een snoepwinkel een plas gedaan. En niet zo’n kleintje ook. De vloer is letterlijk zeiknat. Ik zeg tegen de verkoopster wat er gebeurd is en ze geeft me een velletje keukenrol. Haha! Daar ga ik het nooit mee redden. Als ze er bij komt staan heeft ze in de gaten dat er een dweil aan te pas moet komen. ze kijkt niet vrolijk. Ik begrijp het, maar goed. Het meiske is net zindelijk en dan gaat het wel eens mis. We doen haar voor de zekerheid maar een luier om.
We lopen winkel in winkel uit. Elin krijgt mooie paarse ballerina’s, ze is er heel blij mee! Bas koopt een stoere trui bij Jack en Jones. Ik zie een leuke zonnebril. Maar best prijzig natuurlijk. Eerst even eten als ik ‘m dan nog steeds heel graag wil hebben dan gaan we terug. Elin en Lone hebben het geduld niet om met ons in en uit de winkels te lopen. Gelukkig staan er veel auto’s busjes en draaimolentjes waar je een muntje in kunt gooien. Aan de heren is ook gedacht; er staan mooie massage stoelen in de hal met een Eurosport scherm voor de snufferd. Bas en Adse maken er geen gebruik van, maar een aantal andere heren – en Elin en Lone – nemen lekker plaats. Weg rust. Op de tweede verdieping zijn – naast nog meer winkels – ook een aantal eetgelegenheden. We zien er een waar ze pinxtos verkopen. Ze zien er lekker uit achter de vitrine. Hier gaan we zitten. Naast degene achter de vitrine, komt de serveerster ook langs met warme pinxtos. Lekker hoor! We nemen er een fles Cava bij. Genieten toch? Naast het restaurant zit een H&M. Normaal ben ik er niet zo van om in het buitenland te kopen bij winkels die je in NL ook hebt, maar deze H&M ziet er heel netjes en overzichtelijk uit, in tegenstelling tot die in Hilversum. Iloon en ik lopen even naar binnen. En een half uur later weer naar buiten met een paar truitjes, broeken, rokken en schoenen voor onszelf Lone en Hugo. Zo dat geeft toch wel weer een voldaan gevoel, hehe. Family Ros gaat vast naar de casa en wij lopen snel nog even naar de Sunglasshut. Ik wil die bril toch wel hebben, we zijn nu toch met geld aan het smijten. Als ik wil pinnen gaat het alleen mis; er is geen verbinding mogelijk. En de pinautomaat in de hal is ook buiten werking. Niet voor mij bestemd dus, net als het truitje voor Elin die Ilona graag wilde hebben. Niets aan te doen. Op naar de casa dan ook!
Donderdag 19 september De laatste dag is aangebroken! Bahbah.. Ilona zegt dat ze er nog een weekje aan vast gaat plakken, hihi. Zij kan het doen! Ze heeft nog verlof. Niet al te lang meer overigens. Over twee weken begint helaas het werkleven weer voor haar.. We moeten veel zuipen vandaag want er is nog veel bier en wijn. Dus dan beginnen we maar vroeg; al voordat we een gebakken eitje eten met de lunch, is het eerste biertje al binnen. Wel lekker verfrissend ook, want het is heet vandaag! Tussen het chillen door moeten we de realiteit ook onder ogen zien, want we gaan morgen al weer naar huis. Snik! De koffers staan weer naast de kast en ik ben al wat kleren aan het vouwen. Elin en Lone hebben een nieuw spelletje: foto’s maken met de onderwatercamera. Elin kan het wel aardig! Ze maakt een paar leuke pica’s! Lone houdt voor elke foto haar vinger voor de lens, dus daar kunnen we de helft van weggooien, haha!
We genieten de rest van de dag nog lekker met z’n allen in en om het zwembad. Bas en ik zitten Adse en Ilona een beetje te jennen want we willen graag weten wie ze – als ze ooit gaan trouwen – zouden vragen als getuigen. Ilona gaat er nog wel serieus op in en laat een paar namen de revue passeren, maar Adse zegt lekker niks. En gelijk heeft hij natuurlijk. Haha! Tegen het einde van de middag gaan we dan toch maar weer serieus verder met pakken. Morgenochtend hebben we daar geen tijd meer voor, want we vertrekken vroeg. Nu hebben we helemaal het gevoel dat het erop zit.
We sluiten de mooie vakantie af met een lekker stukje zalm van de BBQ, gegaard door BBQ meister Adse. Hij neemt zelf een stuk vlees want hij is niet zo dol op zalm. Dan proosten op de soms wat bewolkte en natte, maar toch heerlijke vakantie die we hebben gehad! Nadat we een kopje koffie met daarnaast de laatste amaretto hebben opgedronken, gaan we weer verder met pakken en opruimen. De laatste nacht breekt aan het Casa Nina.
Vrijdag 20 september. De dag van vertrek begint vroeg. We moeten om 5.30 uur op. Ik heb het gevoel dat ik geen minuut heb geslapen. Ik had de koffie gisterenavond moeten overslaan denk ik. In de gang kom ik Ilona tegen, ook zij heeft slecht geslapen. Misschien is het ook wel een beetje reisstress. Er moet nog veel gebeuren voordat we in het vliegtuig zitten. Als de laatste koffer dicht is, slepen de mannen deze vast naar de auto’s. De kindjes volgen daarna. Ondertussen doen we nog een laatste check of we niets zijn vergeten. Ok. De laatste vuilniszakken moeten nog weggegooid en dan kunnen we. Dag mooi huis! Bedankt voor de twee weken plezier! Om 6.30 uur rijden we op weg naar Valencia airport. Voordat we daar aankomen, leveren we de auto’s in bij Car del Mar. Alles is prima. Met een busje worden we naar de vertrekhal gebracht. Het gaat allemaal hartstikke soepel eigenlijk! Ook het inchecken. Al denken de mensen achter ons in de rij daar anders over, hihi. Het duurt namelijk even voordat er 4 volwassenen en 3 kindjes met 4 koffers, een Bugaboo, een Maxicosi en een buggy zijn ingecheckt. Ach ja… Hugo heeft gelukkig ook een eigen stoel. Dat is fijn! Als we door de douane zijn, is er niet zo veel meer. Een giftshop en een Starbucks, that’s it. Maar de laatste vinden wij natuurlijk helemaal niet vervelend! Dus we nemen ff een lekker bakkie met een broodje. Al gauw kunnen we boarden. Ons vakantieavontuur is weer ten einde. Ongelofelijk hoe snel het altijd gaat. De vlucht verloopt prima. Hugo houdt z’n poep gelukkig ook binnen dit keer, hihi. In Nederland is het koud! Brrrr! Hier gaan onze wegen echt scheiden. Family Ros wordt opgehaald door de vader van Adse. En wij hebben de auto hier staan. We geven elkaar een dikke knuffel. Tnx guys! Het was weer gezellig! We zullen jullie missen!
4.40 uur. Tijd om op te staan. Om 6.00 uur verzamelen we namelijk op station Hilversum. Ons Kerstcadeau gaat eindelijk werkelijkheid worden. We gaan vandaag naar Curaçao! En wel met elf man: Ine, Dick, Anke, Jeroen, Natascha, Sara, Lisa, Marieke, Bas, Lone en ik.
Ondanks het vroege opstaan moeten we ons op het laatst toch nog een beetje haasten om op tijd bij het station te zijn. De hele groep staat al te wachten. Nog niet op het perron, maar in de stationshal beneden. Het is namelijk super koud! Gevoelstemperatuur is -10! Maar, over een uur of 15 zitten we in 30 graden. Hehe.
De trein komt er op tijd aan. We hebben allemaal een plekje. Het is een gezellige bende. Alle koffers staan midden in het pad. De conductrice vraagt of we wat ruimte willen maken. Maar verder is ze vrolijk en wenst ons een hele fijne vakantie.
Op Schiphol verloopt alles soepeltjes. Na het inchecken komen we er achter dat we helaas niet met de hele groep bij elkaar zitten in het vliegtuig, dat is jammer, maar ja. Gelukkig wel vijf om zes.
We moeten nog wel even wachten totdat we kunnen boarden, het is half acht en kwart over negen kunnen we pas. Het is een ander deel van Schiphol dan waar je normaal heen moet. We hoeven ook niet gelijk door de scan enzo. Alleen paspoortcontrole. Maar er zijn ook winkels en een restaurant.
We zitten even met een bakkie en een broodje. Daarna gaat ieder z’n eigen gang. De kleine dametjes vermaken zich prima met elkaar, dat zit gelukkig goed.
Eindelijk, we mogen. Het begint nu toch wel weer spannend te worden. Zo’n lange vlucht hebben we allemaal in lange tijd niet gehad. Het is druk. Dat al die mensen in het vliegtuig passen.
Het gaat allemaal een beetje chaotisch. Eerst moet iedereen opstaan om te boarden, dan weer alleen de mensen die moeilijk ter been zijn. En dan ineens gaat het per deel rijen. Al met al gaan we drie kwartier later dan gepland weg. Curaçao here we come!
Bastiaan vindt de vlucht erg snel gaan, ik vind ‘m voorbij kruipen. Vooral de laatste vijf uur. Lone wordt steeds drukker lijkt wel en ik steeds meer moe. Gelukkig hebben we afleiding. we hebben filmpjes, boekjes, potloden en we krijgen een rugzakje speelgoed van de steward. Soms komen Sara en Lisa even gezellig langs. Zij zitten op rij 18 samen met Jeroen, Natas, Marieke en m’n moeder. Wij zitten met Ine en Dick.
Ruim tien uur later komen we aan op Curaçao. Als de deuren opengaan, komt de warmte ons tegemoet. Heerlijk! Het is hier vijf uur vroeger dan in Nederland, half vijf in de middag.
Door de douane komen is nog even lastig. Allereerst is Lone heel lastig en moeten we haar de hele tijd achteraan rennen, terwijl we zelf eigenlijk in de rij staan. En als we eenmaal aan de beurt zijn, blijken we niet alleen voor ons twee een immigratieformuliertje in te moeten leveren, maar ook voor Lone. Die van ons hadden we in het vliegtuig al ingevuld, maar we mogen er nu dus nog een doen. De mensen achter ons zullen blij zijn. Jeroen en Natas hebben hetzelfde met Sara en Lisa.
De koffers hebben we gelukkig snel en we haasten ons naar het busje dat ons naar ons hotel gaat brengen. Er worden allerlei stoelen uitgeklapt zodat iedereen er in past.
Tijdens de rit komen we langs Willemstad. Dat zier er super gezellig uit met al die kleurtjes! We rijden over een super hoge brug. Die is zo gemaakt zodat de cruise schepen eronder door kunnen.
Lone is als een blok in slaap gevallen in het busje. We moeten haar wakker maken als we bij het hotel aankomen. De ontvangst is super. We krijgen allemaal een glaasje champagne. Het ziet er chique uit verder! Dick houdt zich bezig met onze incheck. Het gaat een beetje chaotisch en daar kan hij niet tegen. Gelukkig komt het allemaal goed. We moeten allemaal een formulier invullen en dan krijgen we een kamernummer en twee pasjes. Onze koffers worden op een karretje naar de kamer gebracht, wat een luxe!
Het is een super mooi complex met een groot zwembad, een aantal barretjes, een eetzaal, een casino, een spa en 4 restaurants. Daarnaast is er een animatieteam voor de kids. Hier gaan wij ons de komende week wel vermaken!
Wij hebben een kamer op de eerste verdieping, Ine en Dick zitten precies onder ons. Even verderop zitten Jeroen en Natas en de kids en Anke en Marieke schuin daaronder.
We komen erachter dat we geen kinderbedje hebben en geen gevulde minibar dus ik loop even naar de receptie om dat te regelen. Het is allemaal geen probleem en wordt snel geregeld.
We hebben om half acht afgesproken bij de buffetzaal beneden om een drankje te doen en wat te eten. We zijn best wel moe allemaal dus het zal geen latertje worden. Lone zit meteen al met kleren en al in het zwembad. Gelukkig is het eerste deel laag met een trapje dus ze gaat niet koppie onder. Maar de nieuwe gympen zijn meteen zeikie nat. Die gaan dus uit. Nog geen vijf minuten later loopt madam richting het bubbelbad. Ze neemt aan dat hier ook zo’n trapje zit waar ze rustig kan gaan zitten dus ze stapt er vol zelfvertrouwen in. Maar het trapje is er niet… Dus Lone gaat vol voorover het bubbelbad in. Ik kan haar nog net aan een been grijpen. Heel fijn. Naast het feit dat ik me doodgeschrokken ben, kan ik haar dus ook gaan verkleden. Gelukkig hebben we genoeg mee.
Als we beneden komen, eten we snel even wat. We zijn gebroken, dus gaan lekker naar bed. De rest van de club volgt ook snel. Het is half negen deze tijd, half twee in Nederland. Het was een lange dag! Weltrusten.
Zondag 24 maart
We zijn allemaal vroeg wakker, om een uur of 6 al. Komt natuurlijk omdat het in Nederland al 11 uur is! We moeten maar niet al te veel vergelijken, anders wennen we nooit aan het tijdsverschil. Om 7 uur staan we dus onze koffers al uit te pakken. Ik kijk naar buiten en zie dat Jeroen al buiten is met de kids. Zij waren zelfs al om 5 uur wakker!
Het ontbijtbuffet is top! Alles kun je nemen; vers fruit, eitjes op alle manieren klaargemaakt, Engels ontbijt en allerlei andere warme gerechten, yoghurt en natuurlijk ook gewoon brood met kaas, haha.
Het ontbijt is van half 8 tot half 11, prima dus voor de uitslapers onder ons. Om 10 uur gaan alle bars open en om 12 uur opent de grillbar en het buffet alweer voor de lunch. Als we willen, kunnen we dus de hele dag eten en 10 kilo aankomen in 1 week.
Eerst even lekker naar het strand. We liggen gezellig met z’n allen bij elkaar in de buurt aan de rand van de zee. Er staat een lekker windje en af en toe komt er een wolkje voor de zon. Dat is wel fijn, want anders verbrand je hier levend. En als er een wolkje is, is het nog steeds lekker warm.
De kindjes kunnen leuk met elkaar spelen. Geef ze een lepel en een plastic beker (van onze cocktails en biertjes en soms watertje) en ze zijn een paar uur zoet. Vooral Sara en Lone. Lisa is het liefst met haar vader onderweg. Lekker zwemmen of snorkelen. Of op pad met het animantieteam.
En zo vermaken wij ons prima op de eerste stranddag. Heerlijk! Natas, Marieke en Dick zijn alleen iets te onvoorzichtig geweest met smeren. Ze zijn verbrand. Auww! Morgen even rustig aan dus!
Na het strand gaan we even douchen. We leggen Lone even op bed, want ze heeft de hele dag niet geslapen. Dan is ze weer fris voor het diner. Dachten we. Als Bas en ik ons hebben aangekleed, maken we haar wakker. Maar arme Lone dacht waarschijnlijk dat ze al aan haar nachtslaap was begonnen. Ze is dus niet helemaal in haar hummetje. En dat is vrij zacht uitgedrukt.
Als we beneden komen, vertelt Ine dat ze heeft gereserveerd bij de Italiaan. Alleen pas om half negen, eerder is er helaas geen plek. Dat gaan we helaas niet redden met Lone. Ze is echt kapot! We besluiten om niet mee te gaan naar de Italiaan en bij het buffet wat eten te pakken. Nemen we dat mee naar boven en dan kan Lone lekker verder slapen. Niets aan te doen.
De rest van de crew gaat uiteindelijk ook splitten; Natas, Marieke en de kids eten ook buffet, de meisjes zijn ook moe en willen niet wachten tot we terecht kunnen bij de Itailiaan. Jeroen, Ine, Dick en Anke wachten wel. Het eten bij de Italiaan is wel oke. Niet geweldig hoogstaand, maar lekker. Prima. De opa’s en oma’s doen na het eten nog ff een gezellig drankie. Ouwe nachtbrakers 😉
Maandag 25 maart
We gaan ‘s morgens allemaal rustig ons eigen gangetje. We zijn natuurlijk niet allemaal tegelijk wakker, dus ontbijten doet ieder voor zich. Na het ontbijt gaat Bastiaan gaat zich even uitsloven in de fitnessruimte. Hij moet zijn hardloop conditie natuurlijk wel een beetje op peil houden, ook al is het vakantie. Ondertussen lopen Lone en ik leuk een stukje over het strand. Kunnen we gelijk een paar strandhanddoeken scoren voor vandaag. Het “handdoekenhuisje” is toevallig in de buurt namelijk. Op de terugweg komen we mijn moeder tegen en we vergezellen haar bij het ontbijt. Lone probeert steeds zo ver mogelijk met haar voeten in het zwembad te poedelen. Ze heeft geen bandjes om dus het is vrij link, helemaal na de ervaring van zaterdag. Ze ligt er zo in. Als Annie gegeten heeft, vertrekken we naar het strand. Als Bas klaar is met hardlopen, gaat hij douchen en komt hij ook naar het strand. De familie Calis en Marieke zijn er al. Ine en Dick zijn nog op de kamer. Die komen er later ook aan, one happy family!
De mensen van het animatieteam hebben op Lisa’s gezicht een hele mooie vlinder geschilderd.Vol trots komt ze het showen! Kijken of ie de hele dag blijft zitten!
Jeetje wat is het lekker, zon afgewisseld met af en toe een wolkje. Een warm briesje suist langs onze oren. He, wat is dat voor een lekker muziekje bij het zwembad? Er staat een groepje mensen. Ze zijn iets van plan. Dan vraagt er een stem door een microfoon of we zin hebben om te komen aguajoggen! Uhh.. de Calisjes wel hoor!!! En de muziek gaat harder, kijk ze gaan! Die Jeroentje doet het het best, hij zou een van de leraren kunnen zijn! Haha! Ziet er goed uit!
De families Gaillard/Hoveling/Lindner/Meeuwsen kijken de Calisjes vol bewondering toe. Tijd voor een Seks on the Beach! Wie haalt ‘m?
Na alle beweging hebben we wel weer honger gekregen. Het buffet staat gelukkig al voor ons klaar. Er is weer genoeg keuze! Top!
De rest van de middag liggen we lekker in het zonnetje of spelen we met de kids. Lone en Sara vermaken zich lekker met de bekers en de lepels. De oma’s hebben al 10 zandijsjes op. Opa Dick en Lisa spelen een potje bingo, georganiseerd door het animatieteam. Leuk!
Bas heeft bij de grill een afternoon snack gehaald; frikandellen, haha die hebben ze hier gewoon! Van de Euroshopper. Die hebben ze zeker ingekocht bij de Albert Heijn in Willemstad. Ze hebben ook broodjes kroket. Die nemen we de volgende keer 😉
We doen hier niet veel meer dan liggen en eten, zie ik nu ik het voorgaande terug lees, en net wil gaan schrijven dat we om half acht bij de Jappanner hebben gereserveerd. Maar ja, het is echt zo. Het is een soort Kimono. Het eten wordt aan tafel klaargemaakt op een grote bakplaat. Voordat we naar binnen gaan, lopen we langs een paar kraampjes waar souvenirtjes worden verkocht. Lisa en Sara zien een leuk portemonneetje gemaakt van een schelp. Ze krijgen er ieder een van oma Ine en ze zijn er hartstikke blij mee!
Bij binnenkomst wordt de kleding van de heren gecheckt. Een korte broek en open schoenen is namelijk niet toegestaan. En wat hebben Bastiaan en Jeroen aan… jawel. Zij moeten dus even snel iets langs aantrekken, anders geen Japans eten! Gelukkig is het snel gebeurd en zitten we snel met z’n alleen gezellig aan de hoge tafel. We beginnen met een misosoepje. Vervolgens krijgt iedereen een bordje met een paar stukjes sushi. Ook lekker! Dan komen de koks er aan. Onze tafel heeft twee bakplaten, dus ook twee koks. Ze zijn heel grappig en maken er een hele show van.
Sara is er klaar mee voor vandaag dus ze wil graag slapen. Lone lijkt nog niet moe te zijn, dus we leggen Sara in Lone’s buggy. Ze valt als een blok in slaap. Je raadt het al, nog geen tien minuten later wil Lone ook slapen. En we zijn nog niet klaar met eten. Uhmm, nou ja dan zetten we maar twee krukken tegen elkaar aan. Dat gaat ook! Opgelost. Twee slapende prinsessen. Het is ook wat voor ze, zo ver van huis met zo’n tijdverschil. Ze doen het alle drie hartstikke goed, de ladies!
Na het eten zitten we nog even gezellig bij het zwembad. Topdagje!
Dinsdag 26 maart
Jee! vandaag ben ik Jarig! De dag begint al gelijk goed. Nadat ik dikke kussen heb gekregen van Bas en Lone, komen mijn moeder en Marieke de kamer versieren met slingers. Ook krijgen we allemaal een toeter en een feesthoed op. En “lang zal ze leven” mag natuurlijk niet ontbreken. Haha.
We hebben voor vandaag een auto gehuurd om naar Willemstad te gaan en daarna nog naar een mooi strandje. Bas ik Lone en mama een en Ine, Dick en Marieke ook een. Natas en Jeroen en de kids niet, ze gaan met de bus, alleen naar Willemstad. Na het ontbijt gaan we op weg. Willemstad is niet ver weg. We gaan weer over die enorm hoge brug, net als op de heenweg naar het hotel. Wel een beetje eng om eroverheen te rijden! Het is wel een super mooi uitzicht vanaf hier op de stad, met die mooie gekleurde huisjes langs het water. Daar lopen we zometeen gewoon.
We moeten nog even een klein stukje door de stad rijden, voordat we een parkeerplek hebben gevonden voor onze witte Hyundai Tucson. Ine en Dick en Marieke zijn we onderweg al kwijtgeraakt, maar we komen ze vast wel tegen. Willemstad is niet zo groot. We zetten Lone in de buggy en gaan!
We lopen Willemstad binnen via de markt. Voornamelijk vis en groenten worden verkocht op aangemeerde boten. Leuk om te zien. Die vis stinkt! Het ligt gewoon allemaal ongekoeld in die boten. Als wij dat zouden kopen zouden we waarschijnlijk doodziek worden. Brrr.
Op een gegeven moment komen we bij een hele aparte brug. Het is een flexibele loopbrug die kan buigen zodra er een boot aankomt. We zien aan de overkant gekleurde huisjes die we wel van dichtbij willen zien, dus we stappen die gekke brug op. Het lijkt wel of je dronken bent als je hierop loopt! We moeten elkaar vasthouden om niet om te vallen!
Als we eenmaal aan de overkant zijn, zien we ineens dat dit niet “de” gekleurde huisjes zijn die zo beroemd zijn in Willemstad, maar dat die aan de overkant zijn, daar zijn we dus net langs zijn gelopen zonder dat we het hebben opgemerkt. Wat stom! Nu kunnen we vanaf hier wel mooie foto’s maken. Gelukkie bij een ongelukkie.
Als we de oversteek over de wiebelbrug weer hebben gemaakt, vinden we dat we wel een lekker bakkie hebben verdiend. Langs het water hier zijn veel terrasjes, dus we pikken er een uit en gaan zitten. Ik maak even gebruik van Bas zijn wifi om wat lieve mensen te what’s appen die me hebben gefeliciteerd met m’n verjaardag. Het is heel grappig, boven het terras hangt een soort waterverstuivertje die af en toe een beetje stuift tegen de warmte. Lekker.
Als we klaar zijn om verder te gaan vragen we de rekening. Tien minuten later hebben we ‘m nog niet. Je moet wel geduld hebben hier. Ze doen allemaal rustig aan met een grote R. Afijn, na de serveerster nog een keer te hebben aangesproken komt ze er aan met de rekening. Betalen en verder! We lopen weer richting de wiebelbrug om daar over te steken richting het centrum.
Hee daar lopen Ine en Dick en Marieke, toevallig! We kletsen even en lopen dan verder richting centrum. We zien elkaar strakjes weer.
We lopen een straat in en dan zien we ineens Jeroen en Natas en de kids. Ze hebben al een paar dingen geshopt en gaan richting de bus om weer terug naar het hotel te gaan.
Even later zien we bij een klein parkje enorm groot de letters ‘DUSHI’ en ‘CURACAO’ op de grond staan . Leuk om een fotootje te maken!
Volgens mij hebben we alles wel gezien hier nu. We lopen terug naar de auto. Bas koopt voor in z’n computerkamer nog een doek van Curaçao bij een van de toeristische kraampjes vlakbij de haven.
En dan nu richting Cas Abao, een van de mooiste stranden op Curaçao!
Het is niet al te ver hier vandaan. Het het zou nog minder ver zijn, als wij niet verkeerd zouden rijden! Ach het is niet de eerste keer. Gelukkig komen we snel op de goede weg terecht.
100 meter voor ‘de ingang’ staat er een slagboom. Jaja, die Antillianen zijn ook niet gek, betalen moeten we om een van de mooiste stranden van het eiland te mogen bezoeken. En wel 10 gulden.
Het is het geld meer dan waard. Het strand is werkelijk prachtig. Het is druk, maar gelukkig kunnen we nog een paar ligstoelen bemachtigen achter aan. Ine en Dick en Marieke komen ook straks, dus we houden genoeg stoelen gereserveerd.
Het water is zo mooi blauw, niet normaal gewoon! We gaan lekker met ons gat in de branding zitten. Dat vindt Lone ook leuk, kan ze lekker met ons spelen en een beetje met water kledderen. Ik ben nog nooit jarig geweest op zo’n mooie plek, te gek gewoon! En zo bijzonder!
We hebben allemaal wel een beetje trek, dus mama en ik gaan ff wat halen bij het eettentje verderop. We moeten even geduld hebben, het is druk, maar dat geeft niet. Onder het genot van een biertje eten we wat frietjes en een tosti. Lone had ook wel trek, de ene friet na de andere gaat erin!
We vragen ons af waar Ine, Dick en Marieke blijven. Het duurt nu wel lang.
Uiteindelijk komen ze aan gelopen! Ze waren een beetje verdwaald onderweg, maar zijn daardoor wel een heel lekker restaurant tegen gekomen en daar hebben ze wat gegeten.
Een paar uur genieten later, nemen we afscheid van het mooie strand. op naar het hotel om lekker te douchen en ons op te maken voor het diner. Voordat we gaan eten wacht mij nog een verrassing. als we klaar zijn, begeleidt Bas me naar beneden, naar de kamer van Ine en Dick. Iedereen staat in de kamer. En wat zie ik! Natuurlijk! Champie! Ine heeft gewoon champagne meegenomen hier naartoe! Deze traditie wordt niet gebroken, dus ook hier niet! Heerlijk! Proost allemaal! Wat een verrassing, lief!
We willen eten bij het visrestauarant op het strand vanavond, maar als we daar aankomen is ie helaas dicht. Dan doen we een buffetje. Vanavond maken ze onder andere verse pasta met de de groenten en sauzen die je maar wilt. Lekkah. Lisa en Sara eten vanavond bij de Japanner met het kidsanimatieteam. We zien ze zitten op een afstandje. Het ziet er super gezellig uit!
Na het eten nemen we nog een klein drankje, alleen Lone is zo moe dat ze tegen me aan in slaap valt. We maken het maar niet te laat. Het is een topdag geweest! Ik heb nog nooit zo’n bijzondere verjaardag gehad!
Woensdag 27 maart
Bas begint de dag in de fitnesszaal, onze held! Ik en Lone ontbijten met mama en de rest van de familie druipt langzaam ook binnen. De Calisjes gaan vandaag als het goed is met de bus naar een strandje hier in de buurt. Maar als ze op het punt staan om ter vertrekken, zijn de meiden verdwenen. Overal zoeken we. Het hele resort wordt doorzocht. We beginnen nu toch wel een beetje ongerust te worden… waar zijn ze nou gebeleven? Uiteindelijk zijn ze in de hotelkamer! Ze konden ons nergens vinden en toen besloot Lisa om op de hotelkamer te wachten met haar kleine zus. Heel goed van ze!!
Uiteindelijk gaan ze ook niet naar het strand omdat de bus op een bepaald punt stopt en dan is het nog en hels end lopen. Dus ze besluiten om gewoon bij het hotel te blijven vandaag.
We willen op het strand gaan liggen, alleen we komen erachter dat alle parasols bezet zijn, shit dat is niet handig met die kleintjes. Ine ziet een echtpaar half onder een parasol liggen, aarzelt geen minuut en stapt er op af. Vanaf een afstandje kijken we toe hoe ze die mensen onder de parasol vandaan probeert te jagen. Het duurt even, maar ze krijgt het nog voor elkaar ook hoor, haha! Het blijkt dat deze mensen vanmiddag toch vertrekken, dus ze hadden sowieso niet zo lang meer willen blijven liggen. Nou top! Liggen maar!
De Calisjes vragen of we morgen mee gaan zeilen op zee, op een grote zeilboot, met eten en alles erbij. ‘s Morgens vertrekken en rond zes uur ‘s avonds zijn we dan weer terug. Het lijkt me wel gaaf, maar toch liever niet. Ben bang dat ik dood ziek word op open zee. Zij gaan wel morgen, met Marieke. Wij kunnen op zich nog wel een dagje een auto huren morgen. Als ik naar de receptie loop, is de autoverhuur dicht. De receptioniste weet ook niet waar ze uithangen. Jammer, maar helaas.
In hetzelfde hokje waar je schone handdoeken kunt halen, zijn ook snorkels en flippers te leen. Bas en ik gaan even het water in, oma past even op Lone.
Het is echt heel mooi onder water. Allerlei soorten mooie gekleurde vissen zwemmen onder ons door. Geweldig om te zien! Ook best wel enge, maar ze zijn banger voor ons dan wij voor hen gelukkig.
Als we terug komen zijn de dametjes lief aan het spelen op het strand. Sara heeft net geslapen, Lone wilde niet. Kijken hoe lang ze het volhoudt vanavond…
We spreken vanavond een beetje op tijd af want we willen wat mooie groepsfoto’s maken met de ondergaande zon op de achtergrond. Dus tegen zevenen staan we allemaal braaf en mooi aangekleed beneden. De zonsondergang is niet zo mooi als gehoopt, maar we besluiten om de foto’s evengoed te maken. En ze zijn goed gelukt!
Na het fotomomentje gaan we naar het grillrestaurant. We moeten bij de ingang even wachten totdat ze open gaan. Er staan nog wel wat mensen te wachten maar niet veel. Het zou leuk zijn als we met de hele groep aan een tafel kunnen zitten. Als er een serveerster aankomt, vragen we of dat kan. Helaas niet. We moeten verdelen in twee groepjes. Nou ja ook ok.
Lisa gaat om acht uur naar een kidsfeest, geregeld door het animatie team hier, dus zij moet iets eerder weg. Gelukkig houdt de kok er rekening mee en kan ze op tijd vertrekken. Het eten is prima hoor. Lekker entrecotetje van de grill met groenten en salade. En toe nog lekker cheesecake. Lone en Sara rennen eerst tien rondjes over het terras, maar later vinden ze gelukkig de rust en gaan ze samen kleuren op de grond. Pffff, hihi.
Na het eten gaan we nog even gezellig naar de zwembadbar. Er is een hele leuke artiest, hij kan goed zingen en krijgt de mensen zelfs de dansvloer op. Zelf Bas waagt een dansje met Sara op zijn nek!
Lisa is inmiddels weer terug en samen met Lone en Sara vermaakt ze zich ook op de dansvloer. Kunnen de papa’s , mama’s, opa, oma’s en tante nog even lekker een drankje nemen.
Natas, Anke, Ine en Dick blijven nog hangen. De rest is verstandig en gaat slapen.
Donderdag 28 maart
Half negen. Bas en ik staan op het punt om de krant te bellen. Er is namelijk iets gebeurd wat niet normaal is: Lone slaapt nog!! En dat terwijl wij allang wakker zijn. Een wonder. Hihi. Als we zijn gedoucht en we ons in de badkleding hebben gehezen, maken we haar toch maar eens wakker. Onze slaapkop.
We komen de Calisjes en Marieke tegen bij het ontbijt. Ze gaan zometeen varen. Vertrek vanaf Willemstad. Wij hebben de autoverhuurders gisteren niet meer te pakken gekregen, dus we blijven lekker hier. “Tot vanavond! We komen misschien nog wel langs varen!”, zegt Natas. “Kan bijna niet missen. Houd ons in de gaten!”
Als we goed en wel geïnstalleerd zijn op het strand, ziet mama inderdaad een grote zeilboot aan komen varen. “Zullen dat ze zijn? Kijk!!” Vanuit de verte zien we ze inderdaad staan en zij zien ons ook! Lachen! We maken een paar leuke pica’s. De boot schommelt mij veel te veel. Heb geen spijt van de beslissing om niet mee te gaan. Hopelijk genieten ze er van vandaag en worden ze niet zeeziek.
Wij vermaken ons prima bij het hotel. Er is een soort vastgemaakt vlot zo’n 25 meter uit de kust en daar zwemmen we regelmatig heen met Lone. Dat vindt ze wel een beetje eng, maar als we haar goed vasthouden dan vindt ze het ook spannend en giert ze het uit! Met haar zwembandjes om kan er ook niks gebeuren.
Na het zwemmen hebben we wel trek in iets vettigs. “Zullen we gewoon een broodje kroket nemen?” M’n moeder heeft er ook wel zin in en Bas wil een broodje hamburger. Lone lust misschien wel een frikandel. Oh wat erg, zo ver van huis en dan dit soort eten nemen. Bah, wat lekker!
Ine en Dick zijn er niet, ze zijn met de bus een paar uurtjes naar Willemstad gegaan. Ik denk dat ze daar wat aan het eten zijn.
Tegen zessen zien we de Calisjes weer verschijnen. Ze hebben het heerlijk gehad, niemand ziek geworden, lekker gegeten en gesnorkeld. Al was dat op volle zee wel een beetje eng, zegt Natas. Maar ze hebben het maar mooi gedaan! Jeroen had de onderwatercamera mee, dus hij heeft een paar mooie plaatjes gemaakt. De dag was top, ook voor Sara en Lisa. Marieke heeft een vrouw ontmoet op de boot. Ze kunnen het goed met elkaar vinden, dus Marieke heeft haar uitgenodigd om naar het hotel te komen straks en om hier te komen eten. Ze gaat haar eerts masseren. Het schijnt dat ze heel beroemd Amerika onder haar handen heeft gehad. Ben benieuwd.
Mama, Bas, Lone en ik eten bij het buffet, de Calisjes, Marieke en de gast en Ine en Dick eten bij het visrestaurant. Dat is de bedoeling. Uiteindelijk eet de vrouw niet mee.
Er treedt echt een geweldige zangeres op vanavond, djiezz wat kan ze goed zingen! Het is ook heel druk en mensen kijken ook echt naar haar. Als ze klaar is, komt er iemand anders, maar die kan niet aan haar tippen. Wel lullig, want dit is meteen te merken aan het publiek, maar ja.
Eindelijk komen ze terug van het visrestaurant. Het heeft echt enorm lang geduurd voordat het eten er was, en het was ook nog niet eens zo speciaal. Nou ja, jammer. We drinken nog even wat samen en dan gaan we lekker slapen. Morgen al weer vrijdag. Wat gaat het toch snel altijd! Snif.
Vrijdag 29 maart
De laatste hele dag genieten. Morgen gaan we alweer naar huis namelijk. Dus, vol bakken in die zon! We willen met een goeie kleur terug komen! Na het ontbijt gaan we dan ook snel richting het strand. Ine heeft nog een parasol kunnen bemachtigen.
We zijn de eerste helft van de dag met z’n zessen, want de familie Calis en Marieke zijn in het zee aquarium hier in de buurt. Natas en Marieke gaan zwemmen met dolfijnen en Jeroen en de kids gaan met ze knuffelen. Hoe gaaf is dat!
We liggen lekker in het zonnetje met een drankje in de hand als ze terug komen rond de middag. Ze hebben het heel leuk gehad. De foto’s zijn super gaaf. Als Lone wat groter is dan gaan we dat zeker ook doen!
Etenstijd! Dat is een van de weinige dingen die we hier doen eigenlijk, naast liggen en slapen en zwemmen met Lone, Sara en Lisa. Bas haalt een snackje voor ons bij de grillbar. En later wat fruit om te compenseren. Ine en Dick gaan naar het buffet om te lunchen. Mama heeft nog geen trek.
Lone en Sara maken ijsjes voor ons van zand. Ze hebben plastic bekertjes en twee lepels. Waar we ze al niet blij mee kunnen maken. Geweldig die twee samen. Als ze er genoeg van hebben, lopen ze weg. Lone kijkt nog heel even om van “Zien jullie me wel!” en dan rent ze keihard verder die boef. En hup, wij erachteraan natuurlijk. Wel goed voor de beweging.
Op het einde van de dag wordt er Zumba les op het strand gegeven door een van de mannen van het Sunscape team. Hij geeft ook aquarobics les ‘s morgens.
Vanavond is er een beachparty. Er is een podium op het strand gemaakt en alles is versierd met vlaggetjes en andere gezelligheden.
Als we doorbakken zijn, mijn moeder doet haar sterrenbeeld weer eer aan, gaan we even lekker douchen en ons opmaken voor het diner. Als we beneden aankomen, hebben Ine en Dick al een aantal stoelen en tafels aan elkaar geschoven zodat we gezellig met z’n allen kunnen eten.
De beachparty begint met twee vuurspuwende mannen. In hele mooie strakke pakjes… hihi. Helemaal niet vervelend om naar te kijken. Ze lokken het publiek met hun optreden naar het strand. Iedereen volgt en dan barst het feest los. Het animatieteam begint met dansen en alle mensen doen mee. Het is heel gezellig.
Natas en Marieke gaan op pad, ze gaan stappen bij Mambo beach, hier in de buurt. De rest blijft bij het hotel. Als we het dansen zat zijn, doen we nog ff lekker een drankje. Lone is intussen in de bugy in slaap gevallen en Sara op een stoel. We leggen haar neer over twee stoelen verdeeld zodat ze nog een beetje comfortabel kan liggen. Lisa is met Jeroen aan het dansen.
Dat was een leuke afsluiter van de vakantie! Als we weer in de hotelkamer zijn dan begin ik alvast een beetje met vouwen en pakken. Dan kunnen de morgenochtend nog zo lang mogelijk van de zon genieten.
Zaterdag 30 maart
Snif, de dag van vertrek is aangebroken. We mogen deze ochtend nog genieten van de zon en het strand, maar vanmiddag vertrekken we richting Nederland. Dat rijmt. Daarom zitten we om begen uur, nadat we hebben genoten van het laatste heerlijke ontbijtje, strak op het strand. Sara, Lisa en Lone spelen ook nog lekker in het zwembad. De tijd gaat het te snel natuurlijk. Om half 12 moeten we echt de laatste spullen gaan pakken, want om 13 uur komt de bus ons ophalen.
Iedereen eet nog wat en dan gaan we. Dag mooi hotel! Bedankt voor de geweldige week!
Het is druk op het vliegveld. En we zijn heel vroeg, drie uur van tevoren. We hoorden dat dat moet, omdat de kans groot is hier dat je koffer wordt onderzocht op drugs. Daarbovenop hebben we ook nog een half uur vertraging. Om half zeven gaat het vliegtuig pas de lucht in.
We checken in. De koffers worden helemaal niet onderzocht. Dus dat wordt gewoon wachten, lang.
Lone is stierlijk vervelend dus we zetten haar vast in de buggy. Zo, die kan even geen kant meer op. Alle meisjes krijgen trekdropjes van oma Ine. Een deel van onze club gaat op een terrasje in de zon zitten. Bas en ik blijven even rustig zitten kletsen met Annie en Ine. Later gaat ze met Dick alvast door de douane, want Dick is bang dat ie anders het vliegtuig mist, hihi.
Later gaat de rest ook door de douane. Het verloopt eigenlijk prima, zonder gedoe. Dan hebben we nog mooi even de tijd om alle winkeltjes te checken en wat te eten. En warme kleren aan te doen voor in het vliegtuig. Daar is het meestal koud en straks in Nederland natuurlijk ook. Getver, wat zal dat wennen zijn zeg.
We mogen boarden, delen van rijen worden opgeroepen om te komen. We zitten vrij dicht bij elkaar allemaal. In het begin spelen de kindertjes nog even samen, ze rennen van het begin naar het eind van het vliegtuig. Tot grote blijdschap van de rest van de passagiers. Later krijgen we eten. Lone eet er niet veel van. Ik ook niet. Ik vind dat vliegtuig eten meestal vies…
Dan proberen we Lone te laten slapen. Het lukt gelukkig! Zelf kunnen we niet slapen omdat er de hele tijd een ander kind aan het janken is. Heel vervelend. Iedereen heeft er last van.
Negen uur later komen we een beetje brak aan op Schiphol. Als we de slurf uitlopen staat daar een drugshond en bij de bagagebanden is de bagage van onze vlucht helemaal afgezonderd van de rest van de vluchten. Richting de uitgang staan nog een paar scanners en een paar mensen worden eruit gepikt om hun koffers te laten checken. Niet normaal wat een controle allemaal! Gelukkig mogen wij allemaal zonder problemen doorlopen.
Jeroen en Natas en de kids worden opgehaald, Marieke, Dick, Ine, Anke, Lone, Bas en ik gaan met de trein naar Hillywood. We toveren onze winterjassen uit de koffers tevoorschijn. Die zijn hier helaas wel nodig.
Ine en Dick, dank voor deze supervakantie! We zullen het nooit vergeten!
Dit vindt Lone echt helemaal geweldig. Jammer dat we morgen alweer vertrekken.
7
Na een tijdje zie ik ze aan komen varen. Onze pup is door het dolle heen en springt in – en uit de kano. Het peddelen laat ze graag over aan haar vader. Ze gaan weer verder. Lizzy en ik zwaaien ze uit. Tot zo!
