Het lijkt al weer een hele tijd terug dat we in het fantastische glazen huis bij Camping Hartje Groen sliepen. Omdat het zo’n bijzondere ervaring was, heb ik toch besloten om hier nog een blog over te schrijven. Eind mei verbleven we in Cabin Anna op het terrein van Holenberg.
Aankomst en uitleg van huisje Anna
Bij aankomst op de camping neemt de enthousiaste dame bij de receptie ons mee naar het terrein van Holenberg. We lopen naar ons huisje waar we de komende twee nachten gaan slapen. Ze legt uit hoe we het huisje kunnen uitschuiven want dat is het bijzondere van dit verblijf. Op het eerste gezicht oogt het huisje normaal, maar je kunt het helemaal uit elkaar duwen zodat je onder een glazen dak woont.
Het huisje is knus en van alle gemakken voorzien. Een keuken met alles erop en eraan, een ruime douche en een geweldig bad wat onder de vloer is weggewerkt. De dames slapen samen boven in een mooi hutje en Joyce en ik in de ‘woonkamer’.
Eten en badderen midden in het bos
De eerste avond laten we eten bezorgen van restaurant Trien van een dorpje verderop. Het smaakt ons heerlijk en we genieten van elkaar maar vooral van het bijzondere uitzicht. Wat een vrijheid en een schitterende natuur om ons heen. Wow.
Om te eten verschuiven we de tafel en stoelen om wat ruimte te maken zodat we comfortabel kunnen eten. Als alles aan kant is, vinden de dames het tijd om in bad te gaan. Het bad bevindt zich middenin het huisje onder de vloer. Best vreemd om je uit te kleden in een glazen huis zo vinden wij. Eenmaal warm in bad is het fantastisch om lekker in het water te ontspannen. De dames hebben dikke pret en spelen samen lief in bad. De luiken boven het bad moeten ook een keer helemaal dicht om te ervaren hoe dat is. Ze hebben samen in het donker onder het luik de grootste lol.
De nacht valt in huisje Anna
Schoon en aangekleed maken we ons klaar voor de nacht. Het is een toffe ervaring om het midden in het bos donker te zien worden. Langzaam valt de nacht en zien we, omdat het onbewolkt is, een fraaie sterrenhemel. We relaxen wat op bed en lezen wat. Zodra het echt donker is, blijken we ook best moe. We sluiten de ogen en vallen heerlijk in slaap.
Ontbijt in de cabin
Als we ontwaken is het al lang weer licht. Het bos is wakker en wij ondertussen ook. Je ogen open doen midden in het bos terwijl je op een super fijn bed ligt, het is me allemaal wat. Zo gaaf.
Het ontbijt is bij de boeking inbegrepen en bezorgen ze bij het huisje. Als we allemaal zijn opgefrist onder de douche, halen we het ontbijt op bij het begin van het zandpaadje wat naar ons huisje loopt. In een afgesloten box ligt het op ons te wachten. Het smaakt allemaal heerlijk en wat hebben we een plezier in onze cabin.
Heerlijke wandeling door de natuur bij Herperduin
Hoewel we hier voor de cabin zijn, willen we ook de omgeving ontdekken. We rijden een stukje met de auto en maken een wandeling door de het gebied rond de Herperduin met de bekende uitkijktoren. We hebben geluk met het weer want ondanks de bewolking glimt een bescheiden zonnetje ons af en toe tegemoet.
Pizza-avond in de Boshut
Na de wandeling knorren onze maagjes, we lusten wel wat. We hebben besloten om in het naastgelegen restaurant de Boshut mee te doen met de pizza-avond. De koks bereiden verschillende soorten pizza die ze langs je tafel brengen. Je mag telkens een punt pakken als er iets van je smaak bij zit.
De Boshut is een grote ruim opgezette schuur met veel tafels. We snappen dat we hiervoor moesten reserveren want het zit helemaal vol. Het is druk en gezellig. Met een lekker biertje en wijntje hebben we een super fijne avond en de dames vermaken zich ook prima.
We lopen terug naar de camping en de dames maken nog een frisse duik in het kleine meer op de camping. Er gaat een kabelbaan over het water en die moeten we natuurlijk even proberen. Ze hebben geen zwemkleding aan, maar wel de grootste lol samen. Brrr, koud.
Na afloop rennen ze snel terug naar de cabin om daar op te warmen in bad.
Lone op de kabelbaanLizzy op de kabelbaan
Laatste nachtje onder de sterren
Als de dames zijn opgewarmd en aangekleed is het tijd om ons klaar te maken voor het laatste nachtje in een van de meest bijzondere verblijven waar we ooit sliepen.
Lone en Lizzy installeren zich boven en kijken nog even op de iPad in hun knusse hutje. Joyce en ik genieten van het open haardje wat we hebben opgestookt. Het is zo fijn en speciaal hier. Het gevoel van vrijheid, de schitterende natuur en de originele constructie van de glazen cabin, maken dit tot een toffe ervaring.
In alle rust met een nagloeiende open haard vallen we in slaap. Morgen helaas weer naar huis.
Ontbijten en naar huis
Uitgerust worden we wakker door de zwiepende bomen boven ons hoofd. Fantastisch. Het zit er al weer op, maar gelukkig mogen we nog een keer ontbijt halen aan het begin van ons paadje.
We dekken de tafel en smullen van al het lekkers wat voor ons is klaargezet. Verse broodjes, smakelijk beleg en een sapje gaan er wel in.
We pakken de spullen in na het ontbijt en nemen afscheid van onze geweldige cabin Anna. Ik fiets naar huis want ik heb nog een laatste lange training voor The Ride op het programma staan. De dames gaan lekker met de auto.
Dag fraai huis, dat ontspanning en dag rustgeve de natuur. We hebben ontzettend genoten.
Voor iedereen die dit tot hier gelezen heeft; we worden niet gesponsord, we hebben geen aandelen, maar dit is echt een aanrader. Gewoon doen!
Joyce en ik zijn regelmatig op pad geweest samen en vinden een citytrip heerlijk. We zijn onder andere in Madrid, Londen en New York geweest en ook al eerder in Parijs, maar nog nooit met de kinderen. Het leek ons een goed plan om een citytrip met de Lone en Lizzy te doen in de Franse hoofdstad en vrijdag 21 oktober brachten we dit plan tijdens de herfstvakantie ten uitvoer.
Vroeg op pad
Vrijdagochtend rijden we iets na 7 uur thuis weg. We laden een tas in en nemen voldoende eten en drinken mee zodat we onderweg niet onnodig hoeven stoppen. Met opgeladen iPads hebben we geen kind aan de dames en horen we ze alleen als de wifi even wegvalt.
Het rijdt allemaal prima door en op een kleine vertraging na bij Antwerpen, racen we vlot door naar Frankrijk. We tanken eenmaal in België omdat er door de stakingen in Frankrijk grote drukte is ontstaan bij benzinestations. Er is te weinig brandstof en als het er al is, dan sta je lang in de rij. Al valt dat in de praktijk uiteindelijk best mee zien we onderweg.
Eenmaal op de ringweg van Parijs, de bekende périphérique, loopt de reistijd iets op. En toch, zonder al te veel ellende onderweg bereiken we onze bestemming na zes uur. We parkeren de auto in de uiterst smalle garage onder het hotel, checken in en gaan op pad richting de Eiffeltoren.
Joyce vergeet iets én zit vast in de lift
We zijn nog geen tien meter op pad, net een drukke straat overgestoken en Joyce concludeert dat ze haar telefoon vergeten is. Ik herken een patroon omdat Joyce wel vaker iets vergeet. Met Lone en Lizzy loop ik op het gemak naar de metro terwijl Joyce haar telefoon gaat halen in de hotelkamer.
Als we elkaar ontmoeten bij de metro van Porte d’Orléans heeft ze iets schrikbarend meegemaakt. Joyce zat vast in de lift! Hij bleef hangen op de tweede verdieping en omdat ze niet verder durfde, is ze verder gegaan met de trap. Later zal blijken dat Joyce nog niet op de hoogte was van de werkwijze van de lift en dat je voor de verdiepingen hoger dan twee, je kaart nodig hebt. Als je de kaart van je kamerdeur tegen het paneel houdt, heb je wel toegang tot de andere etages. Opgelost en wel weer gelachen.
De metro in
Joyce is uit de lift, heeft haar telefoon bij zich en we kunnen nu echt op pad. In de tussentijd dat Joyce doodsangsten uitstond in de lift, heb ik met de dames vast vier kaartjes voor de metro gekocht. We dalen met de trap af, swipen de kaartjes erdoor en gaan voor het eerst de metro in. Het gaat er best chaotisch aan toe in zo’n metro. Joyce en ik weten dat, maar voor de kinderen is het nieuw. Lone is bang dat er iemand in de metro of op het perron achterblijft en daarom maken we afspraken wat we doen als dat gebeurt. Gelukkig hebben we de afspraken niet nodig dit weekend en zijn we telkens samen uit, samen thuis.
Na een overstap en wat haltes verder, komen we aan bij onze bestemming Bir-Hakeim. Dat is een van de haltes die vrij dichtbij de imposante toren ligt. Na een korte wandeling met duizenden andere toeristen staan we bij de Eiffeltoren.
Naar de top van de Eiffeltoren
De laatste keer dat ik in Parijs was, kon je rond de Eiffeltoren wandelen en zonder hekwerk simpel overal naartoe lopen. Dat is nu niet meer het geval. Of dit te maken heeft met Covid of andere veiligheidsmaatregelen is me een raadsel, maar dit keer moeten we tweemaal in de rij. De eerste rij is voor de security om alleen al toegang te krijgen tot het terrein rond de toren. De tweede rij is om kaartjes te kopen.
De dames willen naar de top al is er wel enige twijfel. Het is toch best spannend zo hoog. Joyce hoeft niet per se hoger dan de eerste verdieping en weet al zeker dat ze niet mee wil. Als wij de kaartjes hebben afgerekend, draait de dame achter de kassa het bordje om en kun je niet meer naar de top. Wij zijn de laatste die dag met een geldig ticket voor de top. Timing dik in orde zullen we maar zeggen.
Er volgt nog een korte rij voor de lift. Er kunnen best veel mensen mee en ook hier duurt het allemaal niet belachelijk lang. We stappen de lift in en gaan naar de eerste, althans, dat denken we. De lift stopt kort op de eerste om vervolgens zonder de deuren te openen door te schieten naar de tweede. Verrassing voor Joyce die liever iets dichterbij de grond was gebleven. Eenmaal boven vindt ze het eigenlijk niet zo erg, je kijkt nou eenmaal niet recht naar beneden en daardoor besef je niet echt hoe hoog je staat.
Het plan van de dames staat vast: ‘we gaan hoe dan ook naar de top’. Om naar de bovenste verdieping te komen, pakken we weer een lift. Hier staat een korte rij die redelijk doorloopt. Terwijl Joyce op zoek gaat naar een lekker bakkie, stijgen Lone, Lizzy en ik tot 276 meter. Wat een vet uitzicht. Omdat het prachtig weer is, kun je een heel eind kijken. We lopen een paar rondjes, zoeken het bordje van Rotterdam op en gaan dan naar beneden. Zo lang kunnen we mama niet alleen laten.
Gescheiden dalen
Als we Joyce hebben teruggevonden, kijken we nog wat rond en dalen dan af naar de begane grond. Lizzy pakt de lift met Joyce en ik daal via de oostkant met Lone via de trappen naar beneden. Het scheelt niet veel qua tijd en Lone vindt het cool om in een ‘voet’ van de toren naar beneden te gaan. Na een korte sanitaire stop zijn we weer samen en lopen richting de Seine.
Eten rond de Eiffeltoren
Langs de Seine staat een draaimolen en daar willen de dames natuurlijk in. Lizzy is iets enthousiaster dan Lone en dat is gezien het verschil in leeftijd niet gek natuurlijk. Na een rondje zijn we wat Euro’s lichter en nemen een kijkje bij de rondvaart beneden bij de Seine. Helaas kunnen we niet voor zaterdag reserveren, morgen moeten we op tijd terug.
Van de reis en indrukken op de Eiffeltoren hebben we trek gekregen. In de smalle knusse straatjes rond de toeristentrekker vinden we een Italiaan. Pizza en pasta gaan er goed in. We kletsen gezellig en de dames vertellen dat ze het cool vonden om zo hoog te zijn geweest. Durven ze gewoon de kleine waaghalzen.
De dag heeft z’n tol geëist, we zijn het zat. Nadat we hebben afgerekend lopen we nog eenmaal langs de toren richting de metro. We scoren nog een gave Parijs-rugtas voor Lone en wat miniatuur Eiffeltorens voor de dames om vervolgens de metro te pakken.
Vlakbij het hotel laat een zwerver Lizzy nog schrikken door ineens keihard te gaan huilen. Hoewel het natuurlijk nep is en hij een grapje uithaalt, maakt het enorme indruk op onze kleine kabouter. Het incident komt de dag erna nog een aantal keer voorbij. Haha.
Uitgebreid ontbijt na een onrustige nacht
Wie mij een beetje kent, weet dat ik weinig problemen heb met in slaap vallen op welke plek dan ook. Fris en uitgerust open ik mijn ogen als de wekker van Joyce gaat om 07:30 uur. Blijkt dat Lone en Joyce nog even hebben lopen spoken en dat ze niet goed konden slapen. Ander bed, andere omgeving, who knows. Lizzy en ik waren vlot in dromenland en hebben niets gemerkt.
We gaan een beetje vroeg eruit omdat er vandaag een fietstocht speciaal voor kinderen op het programma staat. Om deze tocht tot een succesvol einde te brengen, duiken we als we eenmaal gedoucht en aangekleed zijn, de lift in naar het ontbijt.
Het ontbijt laat weinig te wensen over en is uitgebreid. Dat hebben ze goed voor elkaar bij Novotel. Als de maagjes gevuld zijn, poetsen we onze tanden in de kamer en gaan weer naar onze startmetro.
Paris by bike – kids tour
Enorm trots ben ik op de dames want we komen ruim op tijd aan bij Paris by bike. Vandaag hebben we een fietstocht gepland speciaal voor kinderen langs de bezienswaardigheden van Parijs. Lone mag zelf fietsen, maar Lizzy gaat bij mij achterop.
Onze gids Eva neemt ons mee langs toffe plekken en vertelt hier interessante verhalen over. Voor wie het eng lijkt, hoeft zich geen zorgen te maken. We vermijden alle drukke gedeelten van de stad en cruizen overal tussendoor. Een greep uit de highlights:
Het Palais-Royal: klimmen op de kunstwerken van Daniel Buren;
Het Louvre Museum: de bekende glazen piramide;
Het Ratatouille Restaurant: inspiratiebron voor de animatiefilm;
De Nôtre Dame: ontdek de plek van Quasimodo;
De enge middeleeuwse straatjes in het Quartier Latin;
Het Centre Pompidou: het gekste museum van de stad!
Onderweg doen we ook een spelletje. Op veel plekken in Parijs, voornamelijk onder straatnaambordjes, vind je street-art mozaïekjes. Het doel is om er zoveel mogelijk te ontdekken en als groep tot een mooie score te komen. We zien er onderweg meer dan veertig, maar omdat er veel tellingen door elkaar heenlopen, kunnen het er ook wat minder zijn.
Halverwege hebben we een korte stop bij een bakker. Koffie en een broodje gaan er wel in en de dames zien een taartje of macaron wel zitten.
Joyce heeft onderweg vlakbij de stop haar favoriete geurtje gespot. Na overleg met onze gids Eva gaat ze met Lone even terug om het te kopen. Zodra zij terug zijn, vervolgen we onze fietstocht. Na drie uur fietsen zijn we weer terug bij het begin. Een ontspannen informatief rondje van 10 kilometer waarbij we een hoop geleerd hebben van de stad. Het is bovendien fijn om eens op plekken in Parijs te komen die niet cliché zijn.
Het slot erop
Bij terugkomst hebben we aan de organisatie van Parijs by bike gevraagd waar men tegenwoordig slotjes ophangt. Daar was vroeger een hele brug voor, maar dat blijkt nu verboden. Slotjes hang je sinds het verbod bij de brug op bij de Sacré-Cœur en daar gaan we heen.
We komen met de metro aan bij de stop die vlakbij de Sacré-Cœur ligt. Het blijkt al een hele klim om uit de metro te komen, er komt geen eind aan de ronde trap omhoog. Eenmaal een beetje op adem zetten we voet naar nog meer hoogtemeters want de bekende basiliek ligt op een heuvel.
Lone en Lizzy hebben van mij een opvallend rood slotje gekregen met hun namen en de Eiffeltoren erop. Hoewel de meeste mensen hun slotje hangen aan het drukke gedeelte, pakken wij een iets rustiger deel en de dames nemen de tijd om een goede plek te zoeken.
De dag begint langzaam, maar heel zeker zijn tol te eisen. De dames zijn moe en willen graag uitrusten. Dat komt mooi uit, want op de trappen bij de Sacré-Cœur kan dit prima met het heerlijke najaarszonnetje. Terwijl de dames erbij zijn gaan liggen in het gras, maken wij wat foto’s en sturen wat leuke dingen door naar de oma’s.
Shoppen of toch niet?
Er zit weer wat energie in de dames en we gaan op zoek naar de dichtsbijzijnde metro. Als man met drie vrouwen op stap ontkom ik er niet aan dat er geshopt moet worden. Onderweg naar de metro komen we nog een paar snoepwinkels heen waar oma Ine ook wel een lolly’s koopt als ze in Frankrijk zijn. We kopen twaalf lolly’s. Elk vijf voor de dames en papa mag er ook twee.
We stappen na een korte metro-rit uit bij een groot warenhuis. Lizzy heeft geen zin om te shoppen en loopt met mij een stukje terug. We hebben een soort openlucht speelplaats gevonden waar veel Duplo op de tafels ligt. Lizzy gaat rommelen en ik neem plaats op een bankje. Wel lekker om even de benen wat rust te geven.
Joyce en Lone zijn sneller terug dan verwacht. Ze zijn het zat. Omdat we een beetje op tijd bij de rondvaart op de Seine willen zijn, besluiten we om te gaan eten bij de vertrouwde gele M. Alleen al door deze aankondiging hebben Lone en Lizzy weer even energie om een klein stukje te lopen.
Bijna opgelicht of bestolen bij de Mac
Ik bestel voor ons het diner bij de zuil en de dames zoeken een goed plekje om het op te eten. Na niet al te lange tijd loop ik met twee dienbladen gevuld met ongezonde rommel terug. De dames eten het samen op aan een tafel bij het raam en Joyce en ik zitten een stukje verderop.
Er komt een man de Mac binnenlopen met een vriend van hem. Hij ziet er wat beroerd uit en zijn vriend vraagt aan mij of ik misschien parfum bij me heb. Niets vermoedend zeg ik ‘nee’ en ga verder met eten. Het voorval hoeft niets te betekenen, maar het voelt niet heel gemakkelijk. Zeker niet als Joyce nog eens benadrukt dat we wel degelijk haar dure nieuwe geurtje bij ons hebben. Joyce draagt de chique papieren zak van het bedrijf, maar de recente aankoop is al eerder die dag met het doosje in mijn rugtas gestopt. De jongeman is ondertussen wel naast ons gaan zitten. Oké.
Er blijkt iemand een (nogal onsmakelijk) parfum bij zich te hebben en nadat hij dit op zijn hand heeft gespoten en ook wat heeft gegeten, trekt mijn buurman wat bij. Hij begint direct uit te leggen wat eraan scheelt en waarom hij parfum nodig heeft. Hij gooit het op een lage bloeddruk, maar wij vertrouwen het zaakje niet zo.
Tijd om te gaan. Na het voorval willen we eigenlijk zo snel mogelijk weg. Dag Mac, dag parfumgangsters. 😉
Rondvaart over de Seine
We duiken in de buurt van de Mac de metro in. Het is een lange trip dit keer met een aantal overstaps en flink wat haltes. De tijd begint ook een beetje te dringen als we de vaart van 19:30 uur willen halen.
Uit de metro scheuren we direct in een aardig tempo naar de kassa, rekenen vier tickets af en lopen in een rechte lijn door naar de boot. We made it. Als iedereen aan boord is vertrekken we voor onze laatste activiteit in Parijs.
Er is geen gesproken informatie op de boot en dat hoeft ook niet. We hebben heel veel data tot ons genomen vandaag en het zou toch niet meer binnenkomen. Er klinkt een lekker relaxt muziekje op de speakers en we genieten van een fraai verlicht Parijs vanaf het water. We vinden het prachtig en Lone herhaalt meerdere keren dat ze Parijs zo mooi vindt. Dat is voor Joyce en mij natuurlijk een welkom compliment. Niet dat wij de stad gebouwd hebben uiteraard, al is het wel fijn dat ze waarderen wat we met ze doen. Haha.
Knipperende Eiffeltoren
Na een uurtje varen, staan we bij het beginpunt. We zijn er wel klaar mee voor vandaag en we waggelen op ons gemak terug naar de metro. Ik meen me al lopend langs de Eiffeltoren te herinneren dat hij soms ook knippert. Google is je beste vriend en het blijkt dat hij op elk heel uur ongeveer vijf minuten lang knippert. Dat is wel vet natuurlijk en hier willen we maar al te graag op wachten. Het is bijna 21:00 uur dus zo lang hoeven we ook niet langs de Seine te staan.
Een mooiere afsluiter kun je je niet wensen in Parijs. Wat een gaaf gezicht is dit.
Om te chillen pakken we nog een drankje bij de bar van ons hotel. Het blijft er bij een want we verlangen naar ons bedje om de luikjes te sluiten. Moe en voldaan ploffen we om 22:00 uur neer. Er is geen sprake van rondspoken in de kamer, iedereen valt als een blok in slaap.
De volgende morgen tien uur later ontwaakt de kamer pas weer. We slapen een beetje uit want we hebben geen enkele haast. Op het gemak douchen en aankleden is ook wel eens lekker. We dalen met de lift af naar ons ontbijt en doen ons tegoed aan de vele lekkernijen van het Franse hotel. Die luxe zullen we thuis gaan missen.
Dag hotel, dag Parijs. Wat was je top en wat hebben van jou en elkaar genoten. We rijden in vlot tempo zonder files naar Bibi die bij opa Dick en oma Ine heeft gelogeerd. Ze kwispelt ons enthousiast tegemoet als we haar halen. Nadat we de belevenissen van ons mooie weekend aan opa en oma hebben verteld, is het tijd om naar huis te gaan. Morgen weer aan het werk en naar school.
Voor Joyce haar 40e verjaardag wilde ik iets speciaals doen. Ik ben groot voorstander van het geven van herinneringen in plaats van spullen dus daar was ik al wel snel uit. We houden allebei van lekker eten en een nachtje weg en in die combinatie lag mijn oplossing voor het vraagstuk. Na mooie diners in Madrid en in Nederland bij Lakes en Tante Koosje, gingen we nu voor het hoogst haalbare: drie sterren bij de Librije in Zwolle.
Op Valentijnsdag (puur toeval) reserveer ik het hotel voor de overnachting met een compleet dinerarrangement van acht gangen, wijnarrangement, valet parking en welkomstdrankje en hapje bij aankomst. De volgende ochtend zal er een uitgebreid ontbijt klaarstaan. Je moet dan niet denken dat we direct 26 maart voor Joyce haar verjaardag aan de beurt zijn. De reservering staat genoteerd voor 29 september, ruim een half jaar na Joyce haar verjaardag.
Op naar Zwolle, naar de Librije
Afgelopen donderdag was het dan eindelijk zo ver, we werden in de middag verwacht in Zwolle bij de Librije. Heel blij na het debacle van onze vakantie, gelukkig gaat dit wel door.
Er wachten bij aankomst drie medewerkers van de Librije voor de deur van het prachtige statige pand. Zodra wij de auto hebben neergezet voor de ingang, nemen ze ons alles uit handen. Bagage hoeven we niet te tillen en onze auto nemen ze mee, die wordt heel luxe voor ons geparkeerd. We zijn nog niets eens in het hotel en we zijn nu al onder de indruk van de gastvrijheid en de service.
We mogen binnen in de ontvangstruimte plaatsnemen en ondertussen regelt het personeel alles voor ons. De koffer gaat naar de kamer en wij mogen ontspannen genieten van een welkomstdrankje en hapje. Hier proeven we al een vleugje van wat ons de rest van de avond te wachten staat.
Slapen in een oude vrouwengevangenis
Na ons eerste kennismaking met de culinaire reis, gaan we naar de kamer. De jassen hangen keurig in de kast en de koffer ligt op een tafeltje naast het bed in onze kamer met de naam Zoethout.
Het restaurant, waar we vanavond dineren, is gelegen op de oude binnenplaats van de vrouwengevangenis en de kamers zijn gebouwd in de oude cellen. Je kijkt vanuit je kamer op de ondertussen overdekte binnenplaats.
De kamer is schitterend en het ziet er allemaal tot in de puntjes verzorgd uit. Zelfs een persoonlijke welkomstboodschap ontbreekt niet met wat lekkere chocolaatjes. De badkamer is ruim met een goed bad en de douche is ongeveer net zo groot als de badkamer thuis. Hier houden wij het wel een nachtje uit.
Shoppen in Zwolle en opfrissen
De Librije ligt dicht tegen het centrum van Zwolle aan en we besluiten om een lekker rondje te lopen. De kleine straatjes in de stadskern zijn schattig, het ziet er allemaal fraai onderhouden uit. Maar ja, loop je met Joyce in een centrum, dan ontkom je niet aan shoppen. Al snel lopen we van winkel naar winkel en komen we allebei naar buiten met nieuwe kleding.
Het loopt tegen 18:00 uur en aangezien we om 19:10 aan het diner verwacht worden, lopen we op ons gemak naar de Librije terug.
Joyce werkt haar make-up bij en geeft de krullen nog wat extra volume terwijl ik me kort opfris onder de douche. Chique kleertjes aan en gaan. Hoe gek dit ook klinkt, maar we zijn best een beetje zenuwachtig voor deze avond. Het is niet elke dag dat we aanschuiven voor een drie sterren diner.
Culinaire reis van start
We lopen de kamer uit en gaan met de trap naar beneden. Daar staat wederom een handvol personeel klaar om ons naar de tafel te begeleiden. In de grote zaal mogen we aan de linkerkant langs de muur gaan zitten. Op deze manier hebben we een goed zicht en zien we een groot deel van de ruimte.
Geduldig wachten we op onze plek, niet wetende wat ons staat te wachten. We hebben totaal geen idee, maar laten het over ons heenkomen. We zien wel wat er gebeurt. Al snel krijgen we een aperitief op tafel, een heerlijke champagne om de avond gepast mee te beginnen.
Na een tijdje zijn alle tafels bezet en draait het personeel op volle toeren. Bij alles wat men hier doet, staat service voorop en daarom is deze bediening echt een genot om te mogen ervaren.
Acht gangen – Librije menu
Het is een uitdaging om het diner gepast te beschrijven en niet enkel in bijvoeglijke naamwoorden en superlatieven te verzanden, maar toch ga ik een poging doen.
We kiezen voor het ‘standaard’ menu en dat bestaat uit maar liefst acht smaakvolle gangen. Er staan naast de acht gangen ook nog een zestal opties op de kaart die je naar wens kunt toevoegen. Alleen de kaas spreekt me wel aan, maar we besluiten om dat wellicht op een later moment toe te voegen.
Amuse en Jonnie en Thérèse aan tafel
Zoals te doen gebruikelijk, starten we het diner met wat kleine amuses. De start is een soort romantisch eerbetoon aan eten met een krokante ring, een eetbare roos en een luchtige cracker met vegetarische tartaar. We beginnen met eten en smullen ervan. Het zijn stuk voor stuk kleine smaakexplosies in je mond. Wow.
Het is nog niet klaar met de amuses, want niet veel later hebben we drie aparte gerechtjes op onze tafel staan. Een gerookte vissenkop waar een klein gerechtje in zit, een eierdop met verse groenten en eigeel en te slotte een slak. Daar zijn we niet zo van, maar het smaakt zoals je mag verwachten verrukkelijk.
Bij de eerste gang komt Jonnie Boer aan tafel en heet ons welkom. We ontvangen uit zijn handen een smaakpaspoort waarin zijn leveranciers genoemd staan. De Librije werkt samen met veel lokale winkels waar zij een grote diversiteit aan ingrediënten kopen. Het is bijzonder om de eigenaar van een drie sterren restaurant aan je tafel te hebben. Het voelt voor ons alsof je een celebrity ontmoet wat in feite ook zo is. Zijn vrouw Thérèse loopt ook rond en ziet er op toe dat de gasten niets te kort komen. Zo lekker gewoon gebleven en dat vinden we mooi.
De eerste drie
De eerste drie gerechten zijn bereid met vis. Noordzeegarnaal, langoustine en coquille vormen het eerste gedeelte van ons menu. De kunstwerkjes op je bord, de manier hoe de gerecht op tafel gezet worden en niet te vergeten de smaak zijn buitengewoon. Tel daar nog de bijpassende wijn bij op en wij hebben de avond van ons leven. Elke keer kijken we elkaar aan en zeggen we wat we proeven en wat we van de smaak vinden. Het is haast niet te geloven zo lekker dat alles is.
De gezonde spanning vooraf hebben we perfect onder controle en valt vrij vlot van onze schouders. We zeggen zelfs gekscherend tegen elkaar dat wij dit wel kunnen, zo’n drie sterren diner.
Gang vier tot zes – een massage voor je zintuigen
Het tempo ligt niet hoog en er is voldoende tijd om te kletsen en samen te genieten van de legendarische avond. Toch zijn we al bij gang vier en dat betekent dat we op de helft zijn.
Gang vier bestaat is Zeeuwse knoop. Een bijzonder gerecht want ze hebben kool bereid met natuurklei en dat komen ze eerst bij ons aan tafel laten zien. De klei maken ze kapot met een hamer en dan zien we daar de verstopte kool zitten. Ze nemen hem weer mee om er voor ons een gerecht van te maken. Bizar bijzonder.
Bij gang vijf zien we weer een vis terug en dat is ditmaal een Snoekbaars. Deze is bereid met appelstroop en riesling. Bovenop komt een dun plakje spek te liggen wat voor onze neus op de deksel van een pan kort garen.
De laatste gang van dit drieluik is reebok en hier krijgen we voor het eerst een rode wijn bij. Ik houd altijd wel van stevige smaakvolle rode wijnen en deze past, hoe kan het ook anders, uitermate goed bij het stukje vlees.
Toch gevallen voor de kaas
Omdat we zo vlak voor de zoetigheid zitten, is dit het moment waarop je kunt kiezen om de kaas aan het menu toe te voegen. Ja, dat wil ik wel en niet veel later rijdt er een enorme kar met meer dan 20 kazen onze tafel tegemoet. Ik kies voor de uitgesproken smaken en de Librije serveert er ook een bijpassende wijn bij. Joyce slaat even over, maar proeft wel elk stukje met me mee.
Bij de toetjes zijn we nog niet klaar met onze verbazing, het gaat maar door. We krijgen heerlijke verrassingen op tafel. Peulvruchten, groene aardbei in combinatie met basilicum en ook de landkaart gevuld met bonbons bij de koffie is uitmuntend.
Slaap lekker
Dan zit het er al weer op, de negen gangen hebben hun weg naar onze maagjes gevonden en wij zijn hebben meer dan voldoende gegeten. Dit is een belevenis als nooit tevoren, wat een fantastische ervaring.
We lopen omhoog en ploffen moe maar zeker voldaan op ons riante bed. Jammer dat het er al weer op zit, maar gelukkig hebben we morgen nog een ontbijtje te goed.
Geen standaard ontbijt bij de Librije
Als we wakker zijn gaan we genieten van de enorme douche, het is een grote kop waar een soort waterval uitkomt. Binnen mum van tijd zijn we fris en klaar om te ontbijten. Hoe zou dat zijn bij de Librije?
Beneden aangekomen lopen we naar de zaal voor het ontbijt wat dezelfde ruimte is als de avond ervoor. Netjes begeleid iemand van het personeel ons naar de tafel en neemt de bestelling op.
Croissantjes en broodjes komen op tafel, maar de Librije zou de Librije niet zijn als ze niet ook bij het ontbijt flink uitpakken. Verse toast met paling, kleine sierlijke gebakjes en heerlijke verse sappen. Het is werkelijk waar niet te geloven wat er allemaal op tafel komt. Het is veel, eigenlijk veel te veel en we krijgen het meeste niet op.
Terug naar huis
Je kijkt er een half jaar naar uit en dan is het weer voorbij. Deze ervaring pakt niemand ons meer af, wat was dit gaaf. Na het ontbijt pakken we de spullen bij elkaar en zeggen gedag tegen onze karakteristieke kamer.
Beneden bij de receptie maken we de balans op terwijl onze auto weer van de parkeerplek terug komt. Als het personeel onze aangekochte wijn en de bagage in de auto zet, is het feest echt voorbij. Dag Librije, wat hebben we intens genoten. Chapeau voor het hele concept, alle smaken en het behulpzame personeel. Je waant je echt even in een ander leven tijdens zo’n avond.
Het moet eind 2019 zijn geweest. De wereld was nog vrij van Corona en ik dacht na over een cadeau voor mijn verjaardag van Joyce in 2020. ‘Geef jij mij maar eens een weekendje weg naar een leuke stad’ zei ik. Doorgaans regel ik de uitjes en verzin een leuke stad, maar ik liet aan Joyce dit jaar om mij te verrassen. De shit hits de Coronafan een paar maanden later en mijn weekendje gaat niet door. Vastberaden om dit een jaar uit te stellen, leg ik mij erbij neer dat we er niets aan kunnen veranderen. In 2021 krijgen we hetzelfde recept, maar in 2022 zien we dan toch licht aan het eind van de tunnel.
De jaren ervoor heb ik van Joyce niets gekregen en mijn krediet lekker opgespaard. We besluiten om een weekje samen naar Toscane te gaan na ons verblijf in die regio met de camper tijdens de zomer van 2021. Lekker met z’n tweeën op pad door de schitterende streek van Italië. Genieten van het eten, de omgeving en elkaar. Toch mocht het voor het derde jaar op rij niet zo zijn en dat komt ditmaal niet door Corona.
Rondreis Toscane – Fly & drive
Joyce heeft een mooi programma voor ons samengesteld waarbij we elke dag in een ander hotel slapen en onderweg wat typische Toscaanse plaatsjes aandoen. Volterra, Siena, Pienza, Florence en Chianti zijn een kleine greep uit dorpjes waar we doorheen komen of willen overnachten. De huurauto is voor een week geregeld, de hotels staan keurig in een schema en thuis passen de opa’s en oma’s op Lone en Lizzy. Voor het hele gezin hebben we een feestweek gepland. #zinin
Vlucht van zaterdag geannuleerd
De wet van Murphy begint op dinsdag. Onze heenreis, de vlucht naar Bologna, is geannuleerd en we moeten hierdoor op zoek naar een alternatief. Gelukkig vinden we die vrij snel al is het callcenter van KLM druk en haast niet bereikbaar. In plaats van zaterdagochtend vliegen we nu op vrijdagavond. Joyce boekt een extra hotel en zorgt dat we de auto zaterdag eerder op kunnen halen. Oma is ook flexibel en komt een nachtje eerder slapen wat heel fijn is. Op zich is het vertrek op vrijdag ook niet zo’n probleem, we zijn iets eerder op de plaats van bestemming.
Lange rijen op Schiphol
Na ons werk vertrekken Joyce en ik met de trein naar Schiphol. We zeggen de kleine dames gedag, wensen ze veel plezier met de opa’s en oma’s en gaan samen heerlijk op reis.
Dagelijks op het nieuws en dus niet aan te ontkomen: de lange rijen op Schiphol voor de douane. We zijn er op tijd en sluiten ‘netjes’ aan in de rij. Ze zijn lang, maar er zit constant voortgang in. Na iets meer dan een uur zijn we achter de douane en gaan op zoek naar iets te eten. We kopen een boekje, eten een broodje en gaan dan langzaam naar gate B5.
Vlucht terug geannuleerd en vertraging
Na de douane is het overal druk. Richting onze gate zit nog een barretje waar we twee lege plekken bij elkaar weten te schrapen. We proosten op een goed begin van de vakantie waar we al zo’n tijd naar uitkijken. Want wat kan ons gebeuren? So far so good.
We luisteren naar een podcast, lezen een boekje en kijken naar een serie terwijl we bij de gate hangen en wachten op onze vlucht. Joyce krijgt bericht dat de terugvlucht van zaterdag ook geannuleerd is net zoals onze oorspronkelijke heenvlucht. We bellen met KLM en boeken de reis, nadat we lange tijd in de wacht hebben gehangen, om naar zaterdagochtend in alle vroegte. Het tijdstip is ideaal, maar wel fijn dat we alsnog terug kunnen vliegen naar huis.
Nieuwsgierig sta ik op om te kijken of we kunnen boarden, maar ik kom van een koude kermis thuis. We zijn vertraagd. In plaats van 21:10 vliegen, staat er dat we 22:40 de lucht in gaan. Verveeld ga ik een zakje snoep halen, want dat betekent dat we nog wel twee uur in de stoel mogen hangen.
We mogen aan boord
Later dan gepland, maar gelukkig, we mogen uiteindelijk om 23:00 aan boord. Er is nog wat gedoe omdat er maar een bus beschikbaar is en dat is veel te weinig voor het volle vliegtuig. Hierdoor duurt het allemaal nog langer voordat iedereen aan in het vliegtuig zit. Joyce en ik stappen in de tweede bus, lopen door de regen het vliegtuig in en nemen plaats op stoel 10A en 10C.
This is your captain speaking
Eenmaal aan boord neemt de piloot direct het woord en bereid ons voor op slecht nieuws. ‘Het zou zo kunnen zijn dan we vandaag niet de lucht ingaan’ weet hij te vertellen. Ze hebben niet de juiste papieren aan boord en het grondpersoneel weigerde ook om onze bagage in te laden. Ze gaan hun best doen om zo snel mogelijk te vertrekken, maar we moeten er rekening mee houden dat de ze vlucht moeten annuleren. Dat klinkt niet best, maar ik bekijk het graag positief en denk dat het wel losloopt.
Het personeel van het vliegtuig doet er alles aan om wel te mogen opstijgen. Ze rennen druk heen en weer en zorgen dat alles gereed is voor de vlucht. Ze hebben op tijd de juiste papieren uit een ander vliegtuig gehaald, de bagage is alsnog ingeladen en vervolgens doen ze de deuren dicht en maken zich klaar voor vertrek.
20 seconden
Vliegtuigen krijgen van de verkeerstoren een slot waarin zij mogen vertrekken. Door al het geregel, gebeld en gedoe hebben we dat slot op 20 seconden na niet gehaald. Botte pech!
De piloot loopt met een gezicht op onweer ons tegemoet en pakt de microfoon. Waar hij ons voor waarschuwde is werkelijkheid, we stijgen vandaag niet op en we moeten allemaal het vliegtuig verlaten.
Tot nader order moeten we in het vliegtuig blijven, want aangezien al het personeel al naar huis is, hebben ze niemand beschikbaar om de trap weer aan het vliegtuig te zetten. We kunnen er dus voorlopig niet uit.
Gesleept naar een andere gate
Dat wachten neemt ruim een uur in beslag en ondertussen weten we nog helemaal niets. Wat gebeurt er met onze koffers? Regelt KLM binnen afzienbare tijd een andere vlucht en moeten we op het vliegveld blijven? Wat kunnen we verwachten en wat kunnen we zelf doen? Op al deze vragen krijgen we geen antwoord terwijl we in het vliegtuig wachten.
Via Twitter krijg ik de oplossing om naar een service balie te gaan, maar ja… ik zit vast in het vliegtuig.
Hey @KLM@Schiphol we staan met een vliegtuig vol mensen al enige tijd stil bij gate B5.
Ze hebben we een oplossing gevonden zodat we uit het vliegtuig kunnen en er komt een trekwagen die ons naar gate B20 trekt. Het vliegtuig komt aan een slurf te staan zodat we gemakkelijk het vliegveld weer op kunnen.
Achteraf vragen we ons af of dit bewust is gedaan met die slurf. Want op deze manier kunnen we niet buiten wachten op de bagage (die dus niet komt, maar daarover later meer). Als we via een trap buiten hadden gestaan, konden we wachten en de koffers opeisen.
Een verlaten Schiphol op vrijdagnacht
Schiphol is verlaten en leeg. Op wat toeristen na loopt er niemand rond, is er niets meer open en er is geen personeel te bekennen. We besluiten om te wachten op de piloot bij de gate, want wat moeten we nou doen? Waar komt onze bagage? De piloot en stewardessen lopen ons tegemoet. Hij zegt dat de bagage werd uitgeladen, maar hij heeft geen idee waar dat terecht komt. Top!
Op Schiphol vind je van die self service schermen. We proberen met onze gegevens iets te weten te komen over de geannuleerde vlucht en wat we moeten doen. De vlucht staat in het systeem op vertraagd in plaats van geannuleerd. Vermoedelijk is er niemand beschikbaar op dat tijdstip die onze vlucht op geannuleerd zet bij Schiphol/KLM wat natuurlijk heel gek is. Het enige wat we kunnen is tickets printen.
We beginnen dan maar te bellen terwijl we naar de bagageband lopen. Na lang wachten krijg ik een Engelstalige dame aan de lijn die me ook niet kan helpen. Ze adviseert me naar een service balie te gaan, maar die zijn allemaal verlaten. Ze kan ook niets omboeken omdat de vlucht niet geannuleerd is, hetzelfde als op de service schermen dus. Na een uur hang ik zonder resultaat op met dezelfde onbeantwoorde vragen.
Bagage staat stil, met de taxi naar huis
Moedeloos en vol onbegrip dwalen we over Schiphol. Wat moeten we nou doen? De Airtags in onze bagage hebben al ruim een uur geen update gehad. Sinds we uit het vliegtuig zijn gegaan ligt het stil. Hier gaat ook geen verandering in komen tot een uur of 05:00, het moment dat Schiphol weer langzaam opstart.
We besluiten naar huis te gaan met de taxi, het is wel mooi geweest. Zaterdag en zondag zijn er geen vluchten beschikbaar en bovendien komen we niet heel ver zonder dat we zeker weten dat de bagage terugkomt.
Onderweg bel ik Lone die slaperig opneemt. Ze maakt opa en oma wakker en rond 02:45 zijn weer weer thuis in Hilversum. 140 Euro lichter door de taxirit, maar we slapen wel in ons eigen bedje. Opa en oma gaan naar huis en wij duiken doodop ons mandje in. Morgen weer een dag om ons te verwonderen over de gebeurtenissen op Schiphol met de KLM.
Gezinnen met kleine kinderen en oude mensen
Wij gaan lekker naar huis, maar ik zie de oudere mensen en gezinnen met jonge kinderen achterblijven op Schiphol. Ze hebben geen idee wat ze moeten doen en waar de bagage is, net als wij. De vele Italianen die bij ons op de vlucht zitten en naar huis willen, hebben geen keuze. Ik moet er niet aan denken om de nacht, zonder uitzicht op de bagage of een mogelijke alternatieve vlucht, door te brengen op de verlaten luchthaven. Het is echt schrijnend om te zien en geeft aan hoe er met mensen omgegaan wordt. Schandalig.
De bagage arriveert
We merken op dat onze tassen wel lekker op vakantie zijn. Ze hebben momenteel een schitterende tijd op de luchthaven van Bologna en kletsen naar alle waarschijnlijkheid met alle andere bagage die KLM opmerkelijk genoeg heeft meegenomen!
Je annuleert een vlucht, alle mensen blijven achter in Nederland, je neemt niemand mee naar Bologna, maar je neemt voor het ‘gemak’ wel de bagage mee. Goed over nagedacht, een weloverwogen keuze moet dit geweest zijn.
Lang leve de Airtag, al kunnen we niet veel meer dan de locatie zien.
Hoe nu verder?
Sinds zaterdag zijn we druk met annuleren van de hotels en de auto. Daarnaast willen we onze bagage terug en ook dit is in gang gezet. Onze vakantie gaat niet door en we denken erover om er volgend jaar een vervolg aan te geven, misschien dan vanaf Rotterdam of Eindhoven.
Het lijkt allemaal ver-van-je-bedshow totdat je er zelf middenin zit. Wat een ellende en wat zonde van onze vakantie. De droevigheid ten top bij zowel KLM als Schiphol, want zo ga je niet met mensen om. Je laat een vliegtuig vol aan zijn lot over middenin de nacht op een verlaten airport. Kansloos.
Als er een update is over de koffers, of alles vergoed is en wat het vervolg is, dan post ik hier een update.
Je kijkt er maanden naar uit en vervolgens vliegen je twee weken vakantie in een zucht voorbij. Volgens mij heb ik dat bij elke reis, maar dat terzijde. Begin februari van dit jaar boekten we onze zomervakantie naar Spanje in het kleine vissersdorpje Moraira. Ons verblijf in Villa Palmera is goed bevallen.
Goed eten: ja graag!
Hoewel dit blog niet een verslag van dag tot dag gaat weergeven, som ik een aantal highlights van de vakantie op en daar mag het lekkere eten niet bij ontbreken.
In Spanje kun je heerlijk eten en wij hebben een aantal fijne tentjes bezocht. Op de tweede dag gingen we bij ons in de buurt naar Algas op aanraden van meerdere mensen. Schitterend uitzicht, divers eten en ook vegetarische opties. Later zijn we nog eens terug geweest voor het ontbijt.
Over mooie uitzichten gesproken, in de tweede week zaten we bij El Chamizo en paar strandjes verderop vanuit Villa Palmera gezien. Joyce en ik bestelden een uiterst smaakvolle paella wat we eerder die week ook al eens aten. Hmmmm!
Toen we in 2013 bij Pedreguer verbleven, reden we al eens naar Jávea om een bezoek te brengen aan Cabo la Nao. Ook hierbij geldt: het uitzicht is fantastisch. Dat deden we dit jaar dus weer om het verveelde gelukkig niet. Los genietos.
De bediening in Spanje laat nog wel eens te wensen over. Dit komt mede door het beperkte Engels, maar ligt denk ik ook aan het personeel. Het duurde nog wel eens totdat we een bestelling konden doen of dat we het juiste op tafel kregen.
Zwempark Aqualandia
Een onbezorgd dagje op een waterpark. Geen gekkigheid, alleen wat (hoge) glijbanen. Met die gedachten reden we naar Benidorm om met de kinderen te plonsen in Aqualandia. Een groot waterpark met de meest uiteenlopende attracties.
Er zijn van deze dag geen foto’s of video’s omdat de telefoons in een kluisje gingen en dat is maar goed ook. Je mocht ook geen telefoon of camera meenemen in de glijbanen, dus op zich logisch dat we niets hebben vastgelegd.
Het begint bij binnenkomst met de meest hoge en extreme glijbaan van allemaal. Hebben we die vast gehad. De naam alleen al boezemt al angst in: Verti-Go! Lone en ik pakken de rode met een hoogte van 34 meter en Mike en Evi gaan voor de groene die een vijftal meter minder hoog is. Het concept is simpel: je stapt in de cabine, kruist je handen over je schouders en je kruist ook je benen. De cabine sluit en de zwembadmedewerker telt af. Bij een drukt hij/zij op de knop en de bodem van de cabine schiet onder je vandaan. Wat volgt is een soort vrije val naar beneden, want de glijbaan loopt zoals de naam al doet vermoeden het eerste stuk verticaal naar beneden. Op het moment dat je door hebt wat er gaande is, schiet je met een noodgang het zwembad in wat je weer enorm afremt. Snelheden van wel 100 km/uur zijn hier niet vreemd. Heel erg vet, maar om eerlijk te zijn staan we niet te trappelen om nog eens te gaan.
De rest van de dag proberen we zoveel mogelijk glijbanen uit. Wat een toffe attracties hebben ze hier allemaal. Voor sommige glijbanen staan hele lange rijen en die vermijden we dan ook behalve voor de Zig-Zag. Daar staan we denk ik een uur voor in de zon te wachten.
Als afsluiter waag ik me nogmaals aan de Verti-Go al pak ik ditmaal wel de groene. Op het moment dat ik in de cabine stap, denk ik ‘waarom doe ik dit eigenlijk’ en tien seconden later loop ik met een beurs achterwerk van al het stuiteren terug.
Een mooie dag in Benidorm, behalve voor Lizzy want helaas zet de oorpijn van voor de vakantie nou net die dag door. Arm schaapje.
Werd er nog gefietst?
Stomme vraag waar het antwoord op te raden valt. Ik nam mijn Canyon Aeroad mee op reis richting Spanje omdat ik ondertussen weet dat je heerlijk kunt fietsen in die omgeving. Vorig jaar ontdekte ik dat bijvoorbeeld tijdens de fietsreis van Alicante naar Valencia.
Het asfalt is geweldig en de routes oneindig. Vooraf had ik zelf wat rondjes gemaakt en van anderen ontvangen en ik wilde in ieder geval Coll de Rates een keer doen. Naast deze bekende klim reed ik ook Puerto de Bèrnia, Puerto de Sa Creueta en speciaal voor Tom Dumoulin de Puig de la Llorença.
Gedurende de vakantie trapte ik ruim 455 kilometer weg en reed tijdens deze afstand dik 7500 hoogtemeters.
Wat deden we verder?
De rest van de tijd hebben we ons vermaakt bij het zwembad. Villa Palmera heeft een groot en schoon zwembad met aan de zijkant bedjes. Evi, Lone & Lizzy deden bijna elke dag wel een plons, zelfs als we bij het strand waren geweest. Wij lagen dan te relaxen met een boekje, Sudoku of deden af en toe een oogje dicht.
Naast het zwembad zijn we een aantal keer naar het strand geweest, hebben we een waterfiets gehuurd en werd er door de dames flink gewinkeld. ‘Wanneer gaan we nou shoppen?’ hoorden we regelmatig. Het vakantiegeld moest echt op. Tassen, boekjes en andere frutsels gingen we meer terug naar Nederland.
Het vakantiefeest is voorbij en de dames zijn vandaag weer begonnen op school. Lone zit in haar laatste jaar van de basisschool en Lizzy zit in groep drie. Joyce en ik zijn ook weer aan de slag. Over een paar weken gaan we samen naar Toscane voor een rondreis. #zinin
Dank voor de fantastische vakantie Mike, Tamara, Evi, Joyce, Lone & Lizzy.
‘Ik heb een aannemer gevonden die op korte termijn kan en de klus wil klaren’. Maart 2022, ik hoor het Joyce nog zeggen. Verbouwen dus en groot ook.
Het begint met de trap
Een paar maanden daarvoor waren we al akkoord gegaan met de renovatie van de trap. Schitterend blauw en lekker fris, daar knapt alles lekker van op. Het tapijt was ondertussen niet meer schoon te krijgen en Joyce vond het wel tijd voor wat verandering.
De trap is het begin van de verbouwing, want niet veel laten besluiten we om alles rigoureus aan te pakken. Onze toilet zit middenin de woonkamer en is sinds we er wonen een doorn in het oog. De architect had waarschijnlijk een borreltje op terwijl hij het ontwerp van ons huis maakte, want echt praktisch is het niet. Hoewel het met zijn tweeën natuurlijk best ging, is het met twee dames en een hond wel wat smal en gauw vol.
De begane grond – alles weg
De eerder genoemde aannemer komt langs en doet een voorstel. Het toilet verplaatsen we naar de kapstok en hierdoor ontstaat er een grote open ruimte. Heerlijk, goed plan!
Als we het doen, dan doen we het goed. Wat volgt is een nieuwe keuken, alles opnieuw stuken en schilderen, een nieuwe vloer met vloerverwarming, nieuwe meubels en ook een nieuwe televisie.
Voordat het zo ver is, moet de hele beneden verdieping leeg en staan er uiteindelijk enkel nog een paar muren. De verbouwing zal de hele maand april duren.
Elke dag voortgang
De aannemer heeft zich omringd met een club hard werkende ZZP’ers. Elke dag in april is er iemand bij ons aan het werk. De feestdagen en weekenden niet uitgezonderd. Het gaat als een trein en we zien haast elke dag iets nieuws.
De keuken laat iets langer op zich wachten, maar wij kunnen eind april weer met wat spullen beneden. Als ook de keuken geplaatst is en de achterwand getegeld is het klaar.
99%
Ach ja, klaar. Het is bijna klaar. We wachten nog op een kookplaat die een langere levertijd heeft en ook missen er wat items in de keuken waardoor we wel kunnen stellen dat we op 99% zitten. Nog een kapje op een lichtpunt en wat kleine afwerkingen. Dan hebben we beneden gehad… maar the story continues.
Bovenverdieping doen we ook ‘ff’
Voordat we ook maar iets met de trap, keuken of toilet beneden gingen doen, lag er al laminaat op zolder te wachten. Dit moet op de tweede verdieping komen.
Beneden kunnen we niet wonen, dus wonen we lange tijd op zolder en verblijven we zelfs drie dagen in een hotel. Daarom stellen we het laminaat van boven uit tot nader order.
Vorige week zijn we begonnen om de bovenverdieping leeg te halen en een groot deel naar zolder te verplaatsten. Het laminaat is ondertussen gelegd en het oude tapijt verwijderd. Wat een klus weer!
Het is nu nog wachten op de inbouwkast op onze slaapkamer die ze komende vrijdag plaatsen. Dan sluit ik het hoofdstuk verbouwing en wil ik het woord de komende tien jaar niet meer horen. Het liefst langer 😉
Shout-out: Joyce
De verbouwing vond plaats middenin de periode dat ik best hard moest trainen voor The Ride. Hierdoor is er (te) veel bij Joyce terecht gekomen, maar ze heeft alles tot in de puntjes verzorgd en geregeld. Om haar te bedanken is ze vorige week een lekker weekendje weg geweest. Even niet aan een verbouwing denken maar aan Joyce voor de verandering.
Het is allemaal prachtig en wat hebben we een hoop extra ruimte gekregen door deze verbouwing. Heel blij met het resultaat, maar stiekem kijken we ook uit naar onze vakantie. Dat hebben we wel verdiend.
De laatste post op mijn blog dateert uit eind december 2018, over een weekje fietsen in Italië. Geen vuiltje aan de lucht, het normale leven. Op zich gek dat een uitbraak van een naar virus als Corona aanleiding moet zijn voor een nieuw blog.
Samen met Joyce werk ik thuis, geef ik les aan de kinderen en maak er het beste van. Dat klinkt allemaal niet zo ernstig op papier, maar de aanloop verliep wat stroef. Van school krijgen we allemaal toffe opdrachten die via Microsoft Teams worden gedeeld. Lizzy, net twee weken op school, doet samen met mij goed haar best om kleurplaten in te kleuren. Op de iPad maken we opdrachten met getallen en luisteren we naar boeken die door de juffen vol enthousiasme worden gelezen. Fantastisch om te zien hoe vlot dit door school geregeld en vooral omarmt is. Het was best wennen de eerste week, maar nu vinden we onze draai en loopt het soepel.
Een rare tijd en al weet ik dat het voor iedereen geldt, ik heb er best moeite mee. Het lijkt of alle standaarden vervagen en het vraagt daarnaast een grote flexibiliteit. En ik dacht nog wel flexibel te zijn, daar moet ik misschien wel van terug komen. Mijn werk in de IT en voornamelijk de detachering schreeuwt om flexibiliteit. Elke week is anders, je wisselt vaak van opdracht en in mijn geval ook nog wel eens van werkgever 😉 Dus ik dacht wel flexibel te zijn, totdat Corona op je pad komt en alles anders loopt. Langzaam begint de mindset te veranderen en wen ik samen met de dames aan deze nieuwe situatie.
Ik hecht veel waarde aan uitjes, events, lekker eten en samen gezellige dingen ondernemen. Daarom plan ik graag toffe dingen vooruit wat voor de mensen die mij kennen geen nieuws is. Haha. Vandaag is Joyce jarig en mag 38 kaarsjes uitblazen. Mijn cadeau om ergens lekker te eten met een overnachting valt in het besmette Coronawater. Uitgesteld zonder specifieke datum… Vanavond bestellen we een pizza om het leed te compenseren. Ook gezellig. Haha
Wat te denken van The Ride. Begin dit jaar de beslissing gemaakt om mee te doen aan deze bijzondere fietsreis van Italië naar Nederland. Ook uitgesteld tot augustus, maar dat past helaas niet. Maarten en ik zijn genoodzaakt om mee te doen aan The Ride Pyreneeën in september. Een ander cool tripje in Spanje, ook gecancelt. Over drie weken zou ik fietsen van Alicante naar Valencia. We kozen voor april 2021 als nieuwe datum.
Klagen gaat Nederlanders goed af, en mij in het bijzonder. Terwijl ik geen reden heb om te klagen over reisjes en tripjes in het algemeen. Met Lone haar verjaardag eind januari hadden we twee geweldige dagen met zijn vieren in de Efteling. Eind februari sliepen we een lang weekend in een boomhut te Drenthe… Oké oké, ik stop met klagen.
Vanuit de knusse bunker aan de Mgr. van de Weteringstraat wens ik iedereen wijsheid maar vooral gezondheid toe. Als half Nederland het virus moet krijgen zoals nu voorspeld is, dan zitten we voorlopig nog binnen. Maak er het beste van, geniet van elkaar en laten we uitkijken naar de tijd dat we met z’n allen veilig naar buiten kunnen zonder rekening te hoeven houden met afstand en aantallen.
Misschien is het Coronavirus niet de correcte aanleiding, maar het is mijn voornemen om weer wat actiever te bloggen hier.
Veel fietsers hebben van die bucketlist items. Een gebied waar ze graag kilometers willen maken of bekende klimmen die ze op willen rijden. Begin augustus reed ik belachelijk veel hoogtemeters en kon hierdoor een paar mooie vinkjes zetten. De machtige Stelvio, de fraaie Umbrail, de loodzware Mortirolo en de never ending Gavia kreeg ik onder de wielen.
1 augustus
Nu lijkt het of ik dit alles alleen deed en dat het een soort individueel evenement was. Nee, het was verre van een singlereis 😉 Het was super gezellig met Ger, Jochem en Aernoud. Die laatste is beter bekend als Jansen vanwege zijn overeenkomstige achternaam. Woensdag 1 augustus rijden we na werktijd richting Italië. Afgeladen met fietsen, tassen, fietspomp, kleding, camera’s en sportvoeding. Op weg richting onze eerste tussenstop; Hotel Rio. Dat klinkt heel exotisch maar het is een doorsnee Duits hotel in de plaats Karlsruhe. Vakkundig geselecteerd door Gak vanwege het uitmuntende ontbijt. Onderweg lopen we tegen wat vertraging aan. Er staat een varkensstal in brand en iedereen op de snelweg wil hier een glimp van opvangen. Als we rond half 11 aankomen slepen we een deel van de spullen de kamer in en drinken aan de hotelbar nog een klein Duits biertje. Proost, de vakantie is begonnen. Jochem slaapt met zijn vader, Jansen en ik nemen samen intrek in de kamer ernaast.
2 augustus
Vroeg uit de veren, wakker worden is nooit echt een probleem voor me. Douchen, aankleden en spullen verzamelen. Op naar het ontbijt. Daar is niets teveel over gezegd. We smikkelen er alle vier goed van. Zeer uitgebreid en divers! We leggen een piekfijne bodem voor de eerste klim later die dag.
Ger stapt weer bij Jansen in en ik laat me luxe als altijd sturen door Gak. Ik denk dat hij in het buitenland meer kilometers in mijn auto gereden heeft dan ikzelf. Haha. Beide bestuurders kiezen een andere route en we blijven niet achter elkaar. Niet bewust maar dit pakt nou eenmaal zo uit. Wij laten ons leiden door de techniek van Google en de intelligentie van navigatieapp Waze. Jansen kiest op zijn beurt voor die oerdegelijke Duitse Audi navigatie. Lang verhaal kort: kies voor de Duitsers. Ze winnen altijd en nu eens niet in de laatste minuut. Jochem en ik komen wat files en ongelukken tegen. Het is niet dat we belachelijk lang overal stil staan maar het verloopt stroperig. Ach, niets aan te doen. Jansen neemt met Ger nog een stukje de trein. Daar hebben zij gewoon de tijd voor en het is een bijzondere ervaring. De Audi staat al ruim een uur afgekoeld op de parkeerplaats als de Clio ernaast gezet wordt.
Geen tijd te verliezen want we willen nog wat hoogtemeters in de benen hebben voor het diner. We kleden ons om, maken de fietsen gereed en gaan voorzichtig op verkenning richting Torri di Fraele. Een klim waar weinig verkeer is en qua percentages nog menselijk genoemd mag worden. Ger gaat op zijn gemak bijkomen van de reis. Hij pakt een drankje op het terras van ons hotel. Wij beginnen rustig en genieten van de reuzen om ons heen. Relatief vlak peddelen we naar de voet van Torri. Tijdens de klim leggen we ruim 13 kilometer omhoog af. Met een gemiddelde van 5,6 % kunnen we lekker blijven kletsen en geamuseerd kijken naar de fraaie omgeving. Wow, zo mooi. We slingeren 21 bochten omhoog en op de steile flanken etaleert Gakkie zijn klimkwaliteiten. Hij rijdt met gemak weg en dat zal de rest van de week niet anders zijn. We hebben er vrede mee. Bergop is het ieder voor zich. Een langzame fietser een snelle laten bijhouden is niet te doen. Andersom ook niet. Een vlotte klimmer wil omhoog gewoon eigen tempo rijden. Op de top ontmoeten we elkaar weer. Daar zijn we het eens over de schoonheid van de klim. Foto’s maken, filmpjes schieten en we rollen we naar beneden. Op naar Ger, op naar een frisse douche en een voedzaam Italiaans diner. We eten vandaag voor het gemak in het restaurant van ons hotel. Niets mis mee. Op tijd duiken we in bed. Er wachten nog wat hoogtemeters op ons de komende dagen.
3 augustus
Ook bij hotel Baiti Clementi is het ontbijt weer smaakvol en uitgebreid. Voor fietsers bijvoorbeeld pannenkoeken maar ook vers fruit. Lekker Italiaans bakkie erbij. Smullen weer. Met het oog op de te leveren prestatie van die dag lopen we een extra rondje om het buffet. Stapelen om die vreselijke hongerklop te voorkomen.
Als het ontbijt erin zit, pakken we de spullen bijeen. Vandaag staat een serieuze uitdaging op het programma. Eentje om in te lijsten. Vanuit het hotel rijden we over de Umbrail Pass en pakken de afdaling richting Prato. Na de lunch rijden we de Stelvio weer omhoog om vervolgens de fietsen weer in het hotel te stallen. Fijne alinea, lekker kort. Zo was de dag echter niet!
Het fietsen in de Italiaanse Alpen is geweldig. Wat een omgeving om hier op je tweewieler te mogen rijden. De Umbrail Pass is top. De percentages kunnen worden geduid als lopend, niet dodelijk steil. In het begin rijden Gakkie en ik samen. Jansen heeft zijn fiets achterop de Clio gezet want hij wil alleen de Stelvio pakken vandaag. Wat een goede keuze 😉 Na wat koetjes en kalfjes pakt Gak zijn eigen tempo en rijdt gestaag bij me weg. Ok, alleen. Focus maar ook lekker genieten tijdens het rijden. Tussendoor zien we Ger en Jansen. Zij zorgen voor de mentale support en de schitterende beelden. Een foto hier, een video daar. Zij zorgen dat mijn Instagram na afloop rijkelijk gevuld kan worden. De benen lijken ok, maar het vermoeden bestaat dat dit ook door de gunstige percentages komt. Hierover later meer. Op de top maken we wederom mooie plaatjes. Een paar selfies later dalen we af, richting de lunch in Prato. Het is prima weer, niet te heet en zeker niet koud. We hebben indien nodig jacks bij ons in de auto maar deze zijn niet echt nodig. De afdalingen zijn wat fris maar dit komt omdat je dan zo bezweet bent. Rond de Stelvio kan het best spoken maar wij hebben tot nu toe veel geluk.
We pakken een terrasje en kalmeren van de inspanning in Prato. De lunch gaat er goed in maar dat spreekt vanzelf. We hebben wel trek na de eerste klim van naam. Jansen denkt er nu ook klaar voor te zijn en neemt zijn retro Trek van de fietsendrager. Als hij zijn laatste voorbereidingen getroffen heeft gaan we met z’n drieën verder op de fiets. Ger neemt alleen plaats in de Clio. Stelvio, here we come.
Was de Umbrail Pass fraai dan is de Stelvio indrukwekkend. Wat een toffe weg. Zoveel klimmen en slingeren. De goede benen liet ik overigens achter of bij de lunch of in de afdaling richting Prato. Ze zijn er simpelweg niet meer. De Stelvio is naar mijn idee ook van een ander kaliber dan de Umbrail. Buiten het feit dat het een geweldige klim is, zijn de percentages net iets giftiger voor mijn arme beentjes. Ja het doet zeer, en ja het duurt lang. Heel lang. Maar het boeit me niet. Ik vind het fantastisch om hier te rijden omdat de omgeving schitterend is. Onder mijn kont de nog niet eerder genoemde Italiaanse racefiets van Titici. Een tester voor Het is Koers. Laat daar nou een vrij enthousiaste maar oh zo pittige 25 op liggen achter. Jochem zei nog bij vertrek: “haal die andere cassette nou met 28”. Ik was eigenwijs en heb spijt maar daar verander ik nu niets meer aan. 48 bochten lang duw en trek ik me omhoog, het gaat niet van harte. Maar opgeven zal ik niet zo snel doen en zo bereik ik toch de top. Onder luid applaus van Ger, Jochem en Jansen leg ik de laatste meters af naar de finishlijn. Man, wat was dit afzien weer. Het uiterste uit jezelf halen een paar uur lang. Bikkelen! Het onbeschrijfelijke gevoel van overwinning als je eenmaal boven bent maakt alles in een klap goed. Pijn? Zure benen? Dorst? Welnee, we gaan een toffe foto maken om te vieren dat we de top gehaald hebben. Haha.
Ik koop een welverdiende magneet van de Stelvio. Een trofee voor op het bord in ons toilet thuis. We genieten van het uitzicht en gaan ons langzaamaan op maken voor de afdaling. Jansen kruipt knus naast Ger in de auto. Voor hem hoeft het niet en zo kan hij zich sparen voor de volgende dag. Geheel terecht.
Gak en ik dalen af. Ik vind het altijd wel een beloning, zo’n afdaling. Het cadeautje na een dag zwoegen brengt ons weer terug bij het hotel. De Garmin klokt ruim 100 kilometer. Naast de afstand pak ik ook nog eens 3100 hoogtemeters. Een lekker dagje in het zadel, zo zou ik het willen omschrijven. Mede door de support van Ger uit de auto heb ik deze klimmen bedwongen. De motiverende woorden en de gave foto’s doen me onderweg veel goed. Thanks Ger!
De witte zoutranden spoelen we weg onder de douche. De viezigheid van de weg wassen we van de benen. Na enkele minuten onder de douche zijn we weer als nieuw. Klaar om aan te vallen want we smachten naar een goede Italiaanse maaltijd. Met behulp van Tripadvisor komen we bij een authentiek tentje uit in Bormio. Aan een druk toeristisch plein waar meerdere vakantiegangers op zoek zijn naar een restaurant, strijken we neer. Helaas door de drukte kunnen we niet buiten zitten. Maar ach, binnen is prima. Een smaakvol drankje erbij, dit is vakantie. Heerlijk. Na het diner waggelen we op ons gemak terug naar Baiti Clementi. Een voldaan gevoel overmeestert me. Ik doe mijn ogen dicht en val in diepe slaap.
Videoverslag van de dag:
4 augustus
Bij het ontwaken heb ik niet veel last van mijn benen. Een goed teken na de slijtageslag van gisteren. Nu staat er vandaag ook weer een etappe op het programma om je vingers bij af te likken. In de achtertuin van de Stelvio ligt een klein, kort maar heel nare berg. Het ettertje van Italië. We beginnen vandaag met een regelrechte killer, genaamd Mortirolo. Na de afdaling en lunch pakken we de laatste klim van deze trip. De Gavia vreten we als dessert. Of in mijn geval vreet de Gavia mij op. Daarover later meer…
Belangrijke dingen eerst: ontbijt! Eten, aanvullen en stapelen. Zo in de ochtend staat er vrij cliché een ouwe Italiaanse restaurantmanager bij het buffet. Keurig gekleed, schoentjes gepoetst en dasje recht. De man praat met iedereen en heet de gasten welkom. Een mooi tafereel om te aanschouwen. Wij doen wat onze maag ons ingeeft. Dat is eten. Sapje erbij en wat frisse vruchten toe. Hmmm, lekker.
Beneden in het hotel zit een afgesloten fietsenstalling en daar hangen onze fietsen ook tijdens de nacht. We pikken ze na het ontbijt op. Net als de dag ervoor klikken we rond 10:00 de pedalen vast. Op naar de Mortirolo die vooraf flink wat angst heeft ingeboezemd. De aanloop is fijn want het is telkens naar beneden. Soort van vals plat. We worden door een trotse Italiaan naar de klim begeleid. Hij heeft hele verhalen en vindt het cool dat wij hierheen komen om te fietsen. Hij werpt snel een oog op de cassette van Gak. Met een 32 achter kan hij wel omhoog. Gelukkig keek hij niet bij mij want dan had hij vermoedelijk gedacht dat ik een prof was of zo. Haha.
Voordat de hel begint zitten we comfortabel op 31 gemiddeld. Aardig naar beneden gereden dus. Nog fris maken we een foto bij het bordje en gaan dan rijden. In 11,5 kilometer overbruggen we 1307 hoogtemeters. Het gemiddelde van 11,3% is huiveringwekkend. Na kilometer 8 vlakt het iets af maar dan zit je nog op 11% gemiddeld. Mijn idee is om zo rustig mogelijk naar boven te rijden. Niet te veel kracht en langzaam proberen te draaien. Concentratie op rust en cadans. Dit lukt in het begin aardig maar als het vanaf kilometer drie rond de 14% gemiddeld wordt, dan krijg ik het amper nog rond. Jochem is weer eens weg gedanst. Hij is blij met zijn nieuwe kooi waarmee hij dus de 32 achter kan steken. De klim is naar, verschrikkelijk. Ger en Jansen rijden veel bij mij in de buurt en supporten waar mogelijk. Zij zien mij zwoegen. Op de klim is een mooi eerbetoon aan Pantani te zien. Om wat foto’s te maken én om op adem te komen stop ik even. Bijzonder stukje wielerhistorie. Het verhaal vertelt namelijk dat de Italiaan ooit met een 39×22 omhoog reed. Ik kan me daar werkelijk waar niets bij voorstellen. Dat is onmenselijk. Onderweg krijg ik meerdere duwtjes in de rug. De auto en de spierballen van Jansen hebben het net zo zwaar als ik. Na het passeren van Pantani merk ik inderdaad dat het iets minder zwaar is. Je referentiekader past zich snel aan tijdens zo’n fietsvakantie. Een stukje verderop rijdt een andere fietser. We hebben ongeveer hetzelfde tempo. Langzaam kom ik dichterbij en gebruik hem als een soort doel. Vlak voor de top haal ik hem in en rijd over de streep. Wat een beest was dit zeg. Pfff! Echt loodzwaar. Hier maken we ook weer wat toffe foto’s om alles vast te leggen. Met fiets, zonder fiets. Individueel en met z’n allen. Leuke herinneringen maken. Als een havik duiken we naar beneden. Onze prooi, de lunch, wacht op ons in het dal.
Eenmaal beneden gunnen we de beentjes wat rust. In het mooie Italië gaan we fijn lunchen. Flink eten en drinken want daar hebben we wel behoefte aan. Jansen pakt zijn Trek weer van de trekhaak en kleedt zich om voor de Gavia. Met z’n drieën rijden we naar de voet van de klim. De laatste klim van deze toffe trip is aanstaande. Laten we er het beste van maken. Het weer blijft schitterend, net als de omgeving. Fraaie uitzichten! Alles wat je van een bergpas mag verwachten is aanwezig. Onderweg moet ik nog flink sturen om een schapenherder met zijn schaapjes te ontwijken. De klim is zwaar. Dit komt mede door de Mortirolo die eraan vooraf ging. Het loopt niet meer en ik stop af en toe om bij te komen. Ger komt af en toe bij me langs. Vult als professionele ploegleider mijn bidon onder een riviertje. Hier knap ik van op. Het ijskoude water laat mij zeker vijf minuten in de waan dat ik weer het mannetje ben. Haha. De ellende van de Gavia is dat je het einde niet ziet. Er is geen finish waar je je op kan focussen. Pas de laatste 500 meter zie je dat je er bent. Onderweg kom je ook nog een steile, donkere en ijskoude tunnel tegen. Met behulp van mijn iPhone-lampje maak ik wat licht om een eventuele tegenligger te seinen. Deze duurt lang, zelfs zo lang dat Jochem en Jansen de afdaling naar het hotel al zijn ingegaan. Logisch ook, de kou op de top is niet fijn ondanks het zonnetje. Ger staat me op te wachten op de top. Snel wat foto’s en dan vliegen wij ook naar beneden. Deze afdaling werd door Jochem al aangeduid als snel. Iets wat ik me in het eerste deel niet kan voorstellen. Slecht asfalt en slecht lopende bochten. Met nog zo’n 15 kilometer te gaan tot Bormio begrijp ik Jochem ineens. Deze weg leent zich voor laagvliegen. Een Citroen gaan mij voor en ik kan de auto keurig blijven volgen. Met snelheden ruim boven de 70 snel ik Bormio tegemoet. Pfieuw… wat een dag! Eenmaal in het hotel ben je blij dat het er op zit maar ook teleurgesteld dat de fietsvakantie al weer voorbij is. Ik voeg 113 kilometer en ruim 3500 hoogtemeters toe volgens Strava.
Jansen en Jochem zijn opgefrist. Ook ik spring onder de douche en kleed me om. We hebben wel zin in pizza en lopen met z’n vieren richting het plein van de avond ervoor. Ondanks dat het druk is door een hardloopevenement kunnen we bij een pizzeria op het terras zitten. Er gaat wel wat in na de inspanningen van de afgelopen dagen. Kletsen over fietsen, het avontuur in Italië en genieten van de ronde deegschijven. Wat hebben we het top gehad, echt genoten. Na de nodige biertjes en wijntjes wandelen we door Bormio terug naar ons hotel. We duiken in de bedden want het vreet energie al die beklimmingen.
Videoverslag van de Gavia:
5 augustus
Het ochtendritueel herhaalt zich met als verschil dat we ons niet klaarmaken voor een fietstocht als wel voor de terugreis. Jansen plakt er nog een paar dagen vakantie aan vast, maar wij rijden direct terug naar Nederland. Na het uitchecken nemen we afscheid. Onze terugreis verloopt soepel. We komen geen ellende tegen en zijn lekker op tijd thuis.
Ger, Gak en Jansen; wat een tof avontuur. Dank voor de mentale en fysieke support. Ik had dit voor geen goud willen missen.
Het laatste avontuur van het olijke zestal dateert al weer uit 2016. Destijds genoten we van een mooi diner in de fijne stad Maastricht. Nu, een kleine twee jaar later, gaan we weer eens met het vliegtuig. Op naar IJsland. Het land van de Blue Lagoon, de ruige natuur, de mooie watervallen en de bijzondere geisers.
Dinsdag 8 mei
Een dag eerder dan initieel in de agenda gezet vertrekken we. Het komt door de vluchttijden naar het noordelijke IJsland. Deze zijn nogal ongunstig. We besluiten om dinsdag te vertrekken in plaats van woensdag. Het vliegtuig vertrekt om 18:30 uur vanaf Schiphol. Ruim twee uur voordat we opstijgen, treffen we elkaar op Hilversum CS. We staan allemaal in een shirt met korte mouwen, het is namelijk heerlijk lenteweer in Nederland. Dat zal tegenvallen bij aankomst in Reykjavik. Het scheelt wel 15 graden volgens alle appjes. Met de vliegtickets in de pocket hoeven we alleen nog maar de koffers weg te brengen op Schiphol. Hier komt geen personeel aan te pas. We zetten de koffer in een box en na het ingeven van onze gegevens sluit het hek en verdwijnen onze dierbare spullen. Hopelijk op weg naar dezelfde kist met dezelfde bestemming. Haha.
De vlucht verloopt prima. We winnen onderweg wat tijd en komen iets eerder aan. Het is in IJsland twee uur later. Horloges worden goed gezet en we wandelen het vliegveld uit. Richting autoverhuur met een bus. Eenmaal buiten merken we gelijk het temperatuurverschil op. Brrrr. Het is frisjes. Aangekomen bij de verhuur spotten we onze “dikke sloffen” voor deze trip al vrij snel. Wat een beest hebben we gehuurd.
Gak en RD vullen wat papierwerk in. Zij zijn onze bestuurders deze trip. Ik zet een krabbeltje als houder van de credit card en hoofdboeker. Nadat we wat foto’s hebben gemaakt, pakken we onze V8 om eens flink mee te gieren. Gas op het plankje. Onze bestemming is het Reykjavik Lights Hotel. Hier slapen we onze eerste en derde nacht. Het is een goed eind om eens flink te gassen. Man man, wat een power leveren die pk’s in deze auto. Met gemak zes man en bagage er in en dan ook nog zo’n acceleratie. Leuk speelgoed dus. We besluiten om, voordat we in het hotel zijn, kennis te maken met de IJslandse prijzen. We hebben trek na de vlucht en de euforie over de auto. We stoppen langs de kant van de weg bij een rijtje restaurants. Als uitgehongerde beren kiezen we voor een burgertent. Zes hamburgers en wat te drinken. Met een kleine schrik aanvaard ik de rekening. 125 euro met nog wat losse centen. Uhhhmm, ok. We krijgen de mayonaise gratis. Dat is vriendelijk voor die prijs. Ga eens met zes man eten bij de Mac voor 125 euro. Dat zijn aardig wat Big Macs.
We checken in bij ons hotel. De kamerindeling staat weer vast. De duo’s zijn RD & de V, Ads & Bijl en Gak en ondergetekende. We gooien de bagage in de kamer en doen beneden aan de bar nog een lokaal biertje. Dan sluit de bar al weer, we waren dus net op tijd. Het zal nog wel vaker aangestipt worden, maar de prijzen zijn om te janken. Zeker als je iets van alcohol bestelt. Op naar boven, morgen een drukke lange dag. We gaan pitten zodat we fris zijn.
Woensdag 9 mei
Dat tijdsverschil is wat gek. Als ik wakker word, staat er 05:30 op mijn telefoon. In Nederland is het dus 07:30, een prima tijd om met het juiste been uit bed te stappen. Voor IJsland dus extreem vroeg. Een uitgebreid ontbijt staat op ons te wachten beneden. Verschillende broodjes, en beleg. Fruit, yoghurt en muesli. Het staat klaar om te pakken. Koffie erbij met een jus d’orange. Wij beginnen de dag goed. Een bodem leggen voor het avontuur van vandaag.
Bijl moet nog wennen aan het geheel. Hij loopt uit zijn kamer zonder zijn keycard en zo zijn Adse en hij buitengesloten. Zodra hij bij onze tafel is, blijkt hij licht in paniek aangezien hij Robbie niet ziet. “Waar is Robbie?” is het enige dat er uit komt. Ook goedemorgen Bijl 😉 Bij de receptie weet Bijl in zijn beste IJslands een reserve keycard te bemachtigen.
We hebben een mooie dag voor de boeg vandaag. We cruisen via snelweg 1 langs de kust richting het westen van het land. Nadat we hebben uitgecheckt, laden we onze stadsbus weer in en gaan op pad. Onderweg worden we gelijk geconfronteerd met de ruige natuur die IJsland rijk is. De jurist in ons midden valt op dat het ook wat desolaat oogt af en toe. Het woord kende ik nog niet maar hij heeft wel gelijk. Er is een hoop leegte en ruimte en dat maakt IJsland ook wel zo uniek. De eerste stop is een waterval met de naam Seljalandsfoss waar we achterlangs kunnen lopen. Het is een toeristische trekpleister, want het staat vol met bussen. Mensen van georganiseerde groepsreizen zijn ook makkelijk te herkennen aan hun dan nog witte jasje. Het zijn gelijk de vrienden van Ronnie. Hij kan het prima met ze vinden. Zodra we dichterbij komen, worden we gelijk nat. Er hangt door het vallende water een soort nevel overal. Kom je dichterbij is het meer miezerregen. Waterdichte spullen aan, camera gereed en gaan. We maken prachtige foto’s en genieten van ons eerste echte IJslandse bezienswaardigheid. Het pad achter de waterval is goed te bewandelen en zo zien we dit natuurschoon van alle hoeken. Het is soms vechten met de enorme massa aan toeristen voor een foto waar je alleen op staat maar dat mag de pret niet drukken. Tof om te zien dit.
We cruisen weer verder, want we hebben nog een drietal bezienswaardigheden op het programma vandaag. Na drie kwartier rijden komen we bij waterval nummer twee. Deze luistert naar de naam Skógafoss. Het bijzondere aan deze waterval is dat je helemaal naar boven kunt lopen door middel van trappen. Je kan dus zien waar en hoe ver hij naar beneden valt. Het is een aardige beklimming, maar het uitzicht is prachtig. De klim meer dan waard. Je ziet hier heel goed wat het karakter van IJsland is. Een uitgestrekt uitzicht met alle groffe en ruige eigenschappen aanwezig. Adembenemend. Belangrijk om dit op de harde schijf op te slaan. Doet het goed om bij terug te denken als je weer achter je computer op je werk zit. Voer voor een wegdroom momentje.
What comes up must go down, we dalen weer af. Eenmaal beneden wandelen we naar de waterval. Je kunt niet zo dichtbij komen als bij de Seljalandsfoss waterval maar de plaatjes zijn er niet minder om. Avontuurtje dit hoor mannen. Wow. Op naar onze auto en ook dat is zo tof. Elke keer als we met z’n zessen instappen en het gaspedaal gaat naar beneden veren we iets op. Wat een gigantisch ding.
Volgende stop is Vik. Het plaatsje is bekend om zijn zwarte strand. Zowel het strand als de branding ligt vol met gitzwarte kiezels. Tevens zijn hier de bijzondere papegaaiduikers te spotten. Tijdens een verblijf op IJsland kan het zo maar voorkomen dat je op een dag alle seizoen meemaakt. Reden we vanmorgen nog weg uit Reykjavik met een klein zonnetje, hadden we bij de waterval wat bewolking met regen en zo staan we bij de parkeerplaats van Vik in een soort van tornado. Het gaat echt keihard te keer. Striemende regen voelt op je gezicht aan als zandstralen. Heftig. Maar we zijn hier maar een keer dus we trotseren het temperament van de natuur en begeven ons richting het strand. Het is een vreemd gezicht dat zwarte strand. Allemaal kleine stenen en kiezels. De zee is ruig, niet om even relaxed pootje te baden. We spotten ook de papegaaiduiker, zij het kort. Ze vliegen af en aan van boven de rotsen. Door de wind en de regen is het lastig te zien. Net te ver weg namelijk. Het lukt ons niet om een geschikte foto te maken van de beestjes. Als we alles wel zo’n beetje gezien hebbende, vechten we ons een weg terug naar de auto. Een heel karwei met tegenwind, maar uiteindelijk stappen we alle zes zeiknat weer in de auto. We besluiten om in het dorpje Vik ook wat te gaan eten. Een klein etablissement moet zorgen dat onze maagjes gevuld worden. We worden geholpen door een ober die nogal gay is. En dan doel ik op zijn vrolijke houding. De beste man is ook nog eens van Aziatische afkomst. Hij heeft dan wel wat weg van Mister Chang uit de film The Hangover. Zodra het blije ei de bestelling heeft opgenomen, kan iedereen zich wel vinden in die vergelijking. Ik citeer op uiterst subtiele wijze de quote van mister Chang: “So long gayboys”. Het blijkt echter dat de kassa waar de tweelingbroer van mister Chang achter staat, vrij dicht bij onze tafel is. Hopelijk heeft hij het niet gehoord. Als hij niet veel later onze drankjes en eten komt brengen is hij nog even vrolijk. Gelukkig maar. Hij geniet wel van zijn werk.
Na de voortreffelijke lunch vervolgen wij onze trip op snelweg 1 richting een mooie hike. De plaatsnaam is onuitspreekbaar: Fjaðrárgljúfur. Hier bevindt zich een kloof waar je prachtig kunt wandelen. Het is vlakbij onze slaapplek voor de nacht. Voordat we de kloof betreden, leggen we de eerder aangeschafte biertjes in een stromend watertje. Het koude water uit het beekje moet ervoor zorgen dat we een koud biertje hebben na de hike. Een mix tussen luxe en survival met een vleugje creativiteit. Mooi toch! Hulde voor Adse hier overigens. Het is zijn toewijding voor een koud biertje. Als volleerde hikers trekken we door de kloof. Er is niemand te zien. Geen local, geen toerist. Enkel het olijke zestal, de rotswanden en het water. Pure rust. Ook hier weer een aantal kleine watervallen. Zonder een massa aan toeristen eromheen toch wel een veel fraaier aanzien. We wandelen verder. Jochem, Ronnie en Dennis besluiten om bovenlangs terug te gaan. Na een korte maar steile klim lopen ze langs de rotswand terug richting de auto. De foto’s over en weer zijn cool. Kleine poppetjes bovenop de rotswand. Nice. Terug bij de auto wacht ons een koude versnapering. De biertjes zijn flink afgekoeld in het stromende water. We trekken de blikjes open en genieten van het gouden vocht. In de middle of nowhere een ijskoud biertje uit een beekje openen met zes vrienden! Jawel mensen, mooier wordt het niet. Nee nee, echt niet. We zijn zelfs van alle vreugde de prijs van de blikjes vergeten.
Na een kort stukje off-road arriveren we bij ons hotel. Ook hier bekruipt het middle of nowhere idee je snel. Er is weinig behalve een fraai uitzicht. Niet zo gek ook. Van de ruim 300.000 inwoners van IJsland woont tweederde rond Reykjavik. De rest is versnipperd over het land terug te vinden. We checken in. Dit hotel moet nog betaald worden, dus gretig flits ik de credit card er weer doorheen. Dat gespaarde geld komt goed van pas. We rommelen wat in de kamers en pakken dan de auto voor het diner. Na een korte rit komen we aan bij een restaurant waar wat mensen zitten. De kaart is divers en we kiezen allemaal iets lekkers uit. Biertje erbij, lang leven de IJslandse lol. Na het eten willen we nog een bakkie koffie doen. Wat een pech, de koffieautomaat is al schoongemaakt en de tent gaat zo sluiten. Het is pas 21:00 uur maar dat schijnt heel gebruikelijk te zijn hier. We blijven rustig zitten en gaan uiteindelijk als laatste weg. We doen weer eens het licht uit. Dan maar bij het hotel nog een drankje doen. Moet kunnen denken we als we rond 21:30 aankomen. Helaas, ook hier is de tent gesloten. Wat een ellende allemaal. Droevig lopen we naar de kamers. Dan maar pitten. Dit was ondanks de afsluiting een top dag. Veel gezien, mooi avontuur. Sweet dreams gayboys.
Donderdag 10 mei
Ontwaken in IJsland is uniek. Het moment dat je voorzichtig je gordijnen opzij schuift is alsof je in een sprookje bent wakker geworden. Het idyllische uitzicht, de kabbelende beekjes en de ruige rotswanden spreken tot de verbeelding. Efteling eat your heart out.
Het ontbijt is minder dan in Reykjavik. Iets beperkte keuze. Het smaakt verder prima en we kunnen de dag goed beginnen. Vandaag een lange dag op de weg. We gaan namelijk een groot deel van snelweg 1 terug. We rijden naar national park Thingvellir waar zich de Silfra kloof bevindt. Het bijzondere aan deze kloof is dat de tektonische platen van Europa en Amerika bij elkaar in de buurt komen. Ze drijven heel langzaam uit elkaar. Dit uit elkaar drijven levert de zeldzaam mooie Silfra kloof op. Wij gaan hier gekleed in drysuits het ijskoude water in. Water van zo’n 2 graden Celsius het hele jaar lang. Het moet extreem helder water zijn waar je tientallen meters diep kunt kijken.
Nadat we onderweg een lunch gepakt hebben, komen we aan bij het visitor center van het national park. Bij aankomst is het bewolkt en het regent. Hmm, dat is minder. Na een tijdje wandelt Cordelia binnen. Ze vertelt kort wat ons staat te wachten. Een uitleg wat er gaat gebeuren de komende uren. Tussendoor vullen we het papierwerk in, zetten een krabbel en laten Gak als jurist nog even tussen de regels doorlezen. Als hij zelfs zijn handtekening zet, dan zitten we wel snor. Met een veilig gevoel stappen we weer in de auto en rijden achter Cordelia aan. We parkeren de auto verderop en wandelen naar het terrein waar we verdere uitleg krijgen en kunnen omkleden. Zelf hebben we een shirt met lange mouwen en een broek aan. Daaroverheen krijgen we een thermo-onesie. Als die eenmaal aan is, gaat het drysuit aan. Een stug pak wat op je rug wordt dichtgeritst. Na nog wat uitleg over handschoenen, muts en bril worden we helemaal hermetisch afgesloten. De nek krijgt een soort band aangesnoerd. Deze zit strak anders loopt er water in. Niet fijn, maar dat is om een droog pak te houden. Zodra we eenmaal de handschoenen en muts op hebben lopen we richting de kloof. Alle souplesse is wel weg door de stugge pakken maar uiteindelijk bereiken we de entree. Tegen de condens hebben we ons masker vol gespuugd. Deze worden afgespoeld door onze gids en in de juiste volgorde weer uitgedeeld. De flippers gaan aan en dan gaan wij het water in. Voorzichtig dwalen we het trappetje af. Het is ondertussen prachtig weer geworden. Strak blauw en de zon doet goed zijn best. Optimale omstandigheden om zo onderwater te gaan. We zijn er op voorbereid maar het water is ontzettend koud. Brrr. Dit voel je direct aan je lippen, ongeveer het enige lichaamsdeel dat in contact staat met het water. De koude lippen zijn we snel vergeten, want wat we om ons heen zien is adembenemend. Wat is dit prachtig. Kraakhelder is het water en de zon straalt er fraai doorheen. Dit zie je vooral goed wanneer je achter je kijkt. Door de lichte stroom hoeven we weinig werk te verrichten om door de kloof te dobberen. Dit gaat langzaam maar wel vanzelf. Je hebt tientallen meters zicht, zowel in de diepte als vooruit. Zo mooi. De foto’s en filmpjes zeggen meer dan 1000 woorden, scheelt mij weer wat typwerk.
Verderop is een smaller stuk. Hier maken we als grapje alle zes een foto. Dan verbind je door middel van je lichaam de tektonische platen. Gekkies zijn we toch. We slaan linksaf en komen in een grote ondiepe kuip terecht. Hier mogen we nog rustig snorkelen en rondkijken. Ook daagt Cordelia ons uit om te freediven. Ga zo hard mogelijk naar beneden en probeer beneden te blijven. Dit lukt moeizaam door het pak maar het levert wel hilarische taferelen op. Na nog wat foto’s, drijven en ontspanning verlaten we de kloof weer via een zelfde soort trap. Het is een opluchting dat de strakke nekband af mag. Heerlijk: lucht! Terug bij de auto mag ook de rest uit. We kletsen nog wat met Cordelia en na een koekje met choco snellen we er vandoor. De blauwe lucht heeft namelijk plaatsgemaakt voor donker grijs. Het voorspelt weinig goeds. We schudden Cordelia de hand en bedanken haar als gids. Niet veel later, als we in de voiture zitten begint het te regenen. Die ‘vier seizoenen op een dag’ is een terugkerend thema deze trip.
Terug in het hotel van de eerste nacht. Vanavond een mooi diner bij Dill op het programma. We duiken onder de douche, even opfrissen. Na het schoonheidsslaapje volgt ons schoonheidsritueel. We willen bij dit sterrenrestaurant goed voor de dag komen. Het is het enige restaurant op IJsland met een ster. We hebben dan ook hoge verwachtingen. Met een taxi rijden we richting het diner. Saillant detail is dat de beste man geen idee heeft waar het restaurant is. Hij wil een adres zien anders weet hij het niet. Dat vinden wij niet gek, maar heel bijzonder (vrij naar de Luizenmoeder).
Bij ontvangst in Dill worden we naar onze tafel begeleid. In een kleine zaal wat lijkt op een koude kelder gaan wij genieten van onze gerechten en bijpassende wijn. Om op gang te komen krijgen we champagne als aperitief. Belachelijk duur en niet in verhouding met wat er in je glas komt maar oké. We wanen ons even in het casino en gaan all-in. Alle zeven gangen en bijpassend wijnarrangement graag. “Ja maar jongens, alles is toch heel duur daar?” Uuuhmm, ja. Volgende vraag! Laat de amuses maar komen. Deze zijn klein maar wel heel mooi opgemaakt. Aan de smaak moeten we wennen. Dat geldt ook voor de wijn. Niet alles valt goed in de smaak. We scannen voor de grap een fles wijn met de Vivino app. De niet bijzonder smakelijke wijn kost 80 euro per fles. Dat is pittig. Opvallend dat we de smaak dan niet kunnen waarderen. De zalm wordt geserveerd als hoofdgerecht. Deze is smaakvol. Na toetjes en koffie vragen we de rekening. Het is niet het beste sterrenrestaurant waar we gegeten hebben maar wel met stip het duurste. Voor de gein reken ik de het bedrag in IJslandse Kroon om naar Euro. Ik denk dat Gak er nog steeds binnenpretjes over heeft hoe mijn gezicht er toen uitzag. Het bedrag, wat we niet noemen, is schrikbarend. Ik val nog net niet van mijn IJslandse kruk af. Afrekenen lukt niet meer met mijn credit card. Die limiet redden we niet. Hahah. Mijn pinpas staat het gelukkig wel toe. Oke, we lopen weg en laten de kelder achter ons. Dit opmerkelijke hoofdstuk sluiten we en we gaan het Reykjavikse leven in.
Cordelia heeft een aantal tips gegeven van kroegen. We doorkruisen de stad en gaan verschillende pubs in. De biertjes, rum en whiskey smaken goed. Mooie diverse tentjes hebben ze hier. Heel gek maar alles sluit om 01:00 uur. Niets is meer open op wat hotdogkraampjes na. Ook hier heeft onze gids bij het snorkelen een tipje over gegeven. We moesten er een proeven. Zo gezegd, zo gedaan. Midden op een plein in Reykjavik staan we een broodje hotdog weg te tikken. Heerlijk, deze is zeer welkom. Met de taxi terug naar het hotel dan maar. Een klein deja vu momentje volgt. De chauffeur heeft geen idee waar het hotel ligt en hoe hij moet rijden. Nadat hij het adres leest rijdt hij er naar toe. Apart. Alsof de hotels en restaurants hier om de dag van naam wisselen of zo. Ik koop nog een lekker reepje chocolade bij de receptie voordat de lift ons naar de vijfde etage brengt. Mooie dag, weer veel gezien en gedaan. Zodra mijn oor het kussen raakt ben ik weg. Gak kennende is hij 3 milliseconden later ook vertrokken.
Vrijdag 11 mei
Ik schrijf hier 11 mei maar deze dag zal nooit zo herinnerd worden. Het is namelijk de dag dat we met Satan in zee gingen. De dag die we ternauwernood overleefd hebben. De dag dat we door de duivel persoonlijk in de boot genomen worden. De dag dat onze maag op de proef wordt gesteld door het ruige driftige water. Dan hebben jullie een beetje een idee wat ons vandaag te wachten staat, wij toen nog niet.
Door de vele alcoholische versnaperingen staat niet iedereen fris naast zijn mandje. De helende werking van het ontbijt en een douche doen wonderen. We hebben veel zin in de dag want we gaan walvis spotten in Olafsvik. Zodra de administratieve rompslomp van het uitchecken er voor alle kamers opzit, rijden we naar het noorden. De eindbestemming voor vandaag ligt op een kleine 200 kilometer van ons hotel. Langs de kust genieten we weer van de natuur. Het verveelt niet en blijft ons verbazen. Ergens halverwege zien we een dame langs de kant van de weg staan. Ze staat ouderwets te liften. De dame inclusief grote tas mag met ons mee. Ronald staat nog in standje “niet spraakzaam”. Hij ziet het gebeuren en laat het verder voor wat het is. Ze komt uit Polen en we kletsen over van alles. Het is een aardig meisje. Op zo’n 30 kilometer van onze eindbestemming stapt ze met plunje uit de auto. Vlakbij de opstapplaats maken we de omzet van een lokaal bakkertje goed. Eten en drinken wordt besteld. Iets in de maag voor de boottocht is wel fijn, zo redeneren wij. Gak is zo slim om een pilletje te nemen tegen zeeziekte. In de auto onderweg nam hij de eerste al. Qua voorbereiding is er niets mis.
De auto parkeren we een stukje verderop met zicht op de bus waar we ons moeten melden. “Gaillard, yes. With six persons!” zegt de dame. Ik knik haar instemmend toe. “Do you like rollercoaster?” vraagt ze gelijk? De zee is wild en er is verschrikkelijk veel deining. We overleggen maar er is geen andere optie. Als we de dag erna zouden gaan dan missen we onze afspraak bij de Blue Lagoon. We twijfelen en ondergetekende drukt (iets te hard) door. We besluiten de boot op te gaan, wellicht tegen beter weten in. Wederom worden we in een pak gehesen. Ditmaal een waterdicht pak over de normale kleding aan. Ietwat onzeker sluiten we achteraan in de rij die ons leidt naar de boot. We slenteren de boot op en nemen plaats op het voordek. In de haven lijkt de zee rustig. Lijkt! Eenmaal de haven uit zien we golven en voelen we deining. Wow heftig. Met enorme klappen komt de boot neer. Op dat moment is er nog geen vuiltje aan de lucht. Het geeft je direct het gevoel dat je leeft. Striemende wind in je gezicht. Af en toe een een paar liter zeewater aan boord en regendruppels op je hoofd. Niets aan het handje. Nu begint de heroïsche tocht pas echt. De rollercoaster gaat beginnen. Jochem, Robbie, Bijl en Ronald trekken zich terug en gaan achterin zitten. Dit luidt het begin van het einde in. Voorop zijn de klappen heftig en sta je niet droog maar is het een stuk beter onder controle te houden. Dat blijkt echter pas later. Adse en ik vermaken ons nog prima. We maken foto’s, schieten wat filmpjes. Doen wat Insta-stories en hebben schik. Als ik even polshoogte kom nemen zie ik de malheur in de ogen van mijn matrozen. Ze hebben het zwaar en zien er alles behalve fris uit. Toegegeven, mij bekruipt achterop de boot ook hetzelfde gevoel. Mijn maag protesteert. Ik ga snel weer naar voren want dit is geen pretje. Op het moment dat ik weg loop hebben RD en Ronnie nog alles binnen gehouden. Dit verandert later. Na een uur schudden, deinen en stuiteren krijgen we eindelijk rust. We varen langs een diep en ondiep deel van de zee. Hier komen veel walvissen voor normaal gesproken. De spotter van de boot concentreert zich en ziet uiteindelijk een paar dolfijnen. Leuk, maar daar komen we niet voor. De beestjes zijn ook snel weer weg. Er is niet eens tijd om een foto van ze te maken. Ondertussen is de situatie op het achterdek zo dat RD een emmertje water over zich heeft heen gekregen. Om alle viezigheid van hem af te spoelen. Ronnie staat ook bij de railing maar verweert zich kranig tegen de ellende in zijn buik. De tijd verstrijkt en we zien niets meer. Zelfs niet een paar verdwaalde dolfijnen. Dan begint de ellende weer want we varen terug naar de haven. De deining is verschrikkelijk. Samen met Adse blijf zo lang mogelijk voorop de boot. We zijn de enige. Ik houd stug vol omdat ik weet hoe naar het achterin is. Ik ben ijskoud en zeiknat maar blijf voorop. Dan kan ik het niet meer langer houden. Mijn handen zijn verkleumd van de kou en het water is door mijn regenpak heen gekomen. Ik ga de ellende tegemoet achterin. RD en Gak zijn heel ziek. Ze zien lijkbleek. Ik heb zo met die mannen te doen. Bah wat een klotetocht. Ronnie vindt het ook naar maar is gelukkig hersteld en staat niet meer aan de railing. Bijltje had aangekondigd normaal veel problemen op zee te hebben maar nu gaat het prima. Adse schijnt nergens last van te hebben. Hij kan door voor kapitein. Achter op de boot heb ik het ook volgehouden, niet overgegeven. Wel ril ik van de kou. Eindelijk, we zijn terug in de haven. Meer dan de halve boot is ziek en loopt met zakjes om uitwerpselen te kunnen opvangen. De organisatie is zeer schappelijk. Omdat we geen walvis gezien hebben krijgen we een ticket om nogmaals te gaan. Super aardig, wat een service. Mogen wij bedanken voor dit genereuze gebaar! Onze chauffeurs zijn het ergste getroffen. Eenmaal bij de auto kunnen Gak en RD niet rijden. Als klap op de vuurpijl is er ook nog een enorm humoristische grap met ons uitgehaald. Ze hebben met grote zandzakken de auto geblokkeerd. Deze zakken zijn met geen mogelijkheid te verplaatsen dus moeten we eerst 20 keer steken om van de parkeerplek te komen. Bedankt jongens, leuk! Ronnie rijdt naar het hotel. Het is niet ver meer. Er wordt niet veel gesproken in de auto. Gak dommelt gelijk weg. RD zit ook in zijn bubbel en de rest moet ook bijkomen. Verschrikkelijk, wat een ellende. Afzien to the max dit.
Bij het hotel worden we snel geholpen. De natte koude vieze kleding gaat uit en we springen onder de douche. Daarna kleed ik me warm aan en ga onder de deken op bed liggen. Hier was ik aan toe, ik kom helemaal bij. Gakkie doet hetzelfde en sluit zijn ogen voor een kort tukkie. Hij is na de douche redelijk opgeknapt. Bewust hebben we ons diner laat gereserveerd zodat we de lichamen voldoende in staat stellen om te recoveren. Het was nog niet eerder opgevallen maar we zitten weer op een prachtige locatie. Aan de kust die ons vanmiddag zo dwars gezeten heeft staat ons hotelletje. Alles is als nieuw, het hotel is een paar jaar geleden verbouwd. Het eten is goed bij het restaurant. Op RD na bestellen we allen een voor- én hoofdgerecht. RD zijn maag laat enkel een bordje soep toe met wat broodjes. Hij kiest hier voor de “veilige haven”. Sorry voor de woordgrap RD. Ik trek weer een van mijn betaalpassen door de machine en gaan naar buiten. Er ligt vlakbij een geocache. Adse en ik willen IJsland van ons lijstje afstrepen. Uiteindelijk vinden we hem vrij gemakkelijk en lopen door naar de kliffen. Wat een mooi stuk van de wereld is dit toch. Er worden foto’s en filmpjes gemaakt van dit mooie tafereel. Schitterend. Na een beladen dag vol emoties en deining gaan we richting ons warme mandje. We zijn er wel klaar mee voor vandaag. Truste.
Zaterdag 12 mei
We worden rustig wakker en doen alles op het gemak. De laatste hele dag staat in het teken van ontspanning. We worden vanmiddag pas om 13:00 uur verwacht in de Blue Lagoon. Na het ontbijt nemen we afscheid van het hotel met het fraaie uitzicht. We pakken onze dikke sloffen er weer bij voor een trip terug richting Reykjavik. Het weer zit mee, het is strak blauw. Ondanks de zon is het met zo’n 8 graden nog wel wat fris. Voor de verandering een keer wat minder grimmig weer is wel fijn.
Ronald heeft vooraf gereserveerd bij de Blue Lagoon. Zo kunnen we de lange rijen voorbij. Handdoekje van de stapel pakken en naar binnen. We krijgen een bandje om. Hiermee kunnen we de kluis openen en eten en drinken bestellen. Nadat Bijl de hele riolering vakkundig verstopt heeft, lopen we de Blue Lagoon in. Wow wat mooi. De blauwe lucht speelt daarbij een belangrijke rol. Het water is rond de 38 graden. Best warm als je er net instapt. Ik haal snel de iPhone om foto’s en videos te maken. Hij moet waterdicht zijn dus dit moet kunnen. Bij ons verblijf hebben we een gratis gezichtsmasker gekregen. Aan het water wordt het masker uitgedeeld. Je krijg een flinke klodder in je hand en hiermee moet je je gezicht insmeren. Als zes witte spookjes wachten we geduldig 10 minuten voordat we het goedje van ons gezicht mogen afspoelen. Als herboren komen we deze Lagoon uit, dat kan niet anders. Ik voel me direct 10 jaar jonger. Het blijft ons hele verblijf stralend weer.
Bij onze entree zit een gratis drankje. We lopen naar een zwembadbar en bestellen wat lekkers. Wat volgt is een stukje onvervalst mensen kijken. Drankje erbij en kijken wat voor een volk hier allemaal de Lagoon is binnengelaten. Van al dat gluren hebben we trek gekregen. Door naar de lunch. Dat bevindt zich buiten het zwemgedeelte. Dus via de kleedkamer en de entree terug. Handdoek om en shirtje aan is verplicht. Broodje, chipje en nog een biertje. Kost toch niets hier. Wat ook opvalt tijdens zo’n dag in de Lagoon is het aannamebeleid van het bedrijf. Er wordt geselecteerd vanaf een bepaalde maat voorgevel en blond haar. Dat blonde mag ook tegen het wit aanzitten. Geen probleem. En ach, wie zijn wij? Wij ondergaan het. Laten ons helpen door de lagoon blauwe ogen van de lieftallige dames. Ontspannen hobbelen we weer terug. Ons oog is op het stoombad gevallen. Hier zitten we een tijdje in maar persoonlijk vind ik deze niet prettig. Afspoelen en het mooie water weer in. Er zijn ondiepe stukken waar je heerlijk in de zon kan liggen. Hier maken we dankbaar gebruik van. Pure ontspanning, het hoofd leeg. Wat een genot. Het is langzaamaan tijd om te vertrekken en in te checken in ons laatste hotel deze trip. We leveren alles netjes in, kleden ons aan en nemen een kijkje in de Blue Lagoon shop. Bijl koopt nog een 100ml tube hydraterende crème. Een aandenken voor thuis. Belachelijk duur maar een mooi product. Geachte lezer, houd deze crème in gedachten, hierover later meer. Op de terugweg reserveer ik een fijn tentje om bij te eten. Ronnie heeft dit op de terugweg opgezocht en deze eetgelegenheid krijgt goede recensies. Aangekomen bij ons hotel laden we alle spullen uit. Gak en Ronnie parkeren onze stadsbus om de hoek, dat kan niet voor het hotel.
We doen rustig aan en nemen de tijd. Gak en ik lopen naar de Engelse pub. Deze bevindt zich een stuk verderop. Gak bestelt een biertje, althans dat denk hij. De gele vloeistof heeft een vreemde Radler-achtige smaak. Het smakeloze biertje maakt plaats bij Gak voor een potje darten met Adse. Het mooie weer van de Lagoon is omgeslagen in grijze wolken en regen. Ondanks de buien lopen we naar ons laatste restaurant van onze trip. We nemen ieders hoogtepunt door van deze trip. Wat was mooi en bijzonder? Vreemd genoeg noemt niemand de boottocht al zal deze toch wel degelijk bij iedereen bijblijven. De tafel naast ons wordt gevuld met een aantal IJslandse blonde stoten. Heeft de Blue Lagoon een personeelsfeest of zo? Er zit ook een enorme gayboy bij. Tattoo-bob heeft veel vrouwelijke trekjes maar blijkt de vriend te zijn van een van de dames. Hij voelt zich met zes gezonde Hollandse jongens niet op zijn gemak en neemt plaats naast zijn blondje. Hij houdt het IJslandse pareltje stevig vast. Haha, lachen!
We doen een negen gangen menu. Er zit van alles bij en we komen niets te kort heeft de ober vooraf beloofd. Het eten smaakt goed. Kipspiesjes, sushi, kleine hamburgertjes en een fijn toetje toe. Voor de gelegenheid vieren we Bijl zijn verjaardag. Hij krijgt er een schattig sterretje er op. Na het diner zijn Gak en ik er wel klaar mee. We lopen richting kamer, de rest bestelt nog een laatste biertje in het bijzondere IJsland. Morgen naar huis.
Zondag 13 mei
Bij het ontwaken staat er zowel een e-mail als sms op mijn telefoon. De vlucht heeft vertraging. Een beetje voor niets de wekker op tijd gezet. Gak heeft het meegemaakt dat de vlucht dan alsnog op tijd vertrekt. We nemen geen risico. Na het pakken van de koffers rijden we voor de laatste keer met ons monster. Nu richting vliegveld. De verhuurder loopt een rondje om de auto en keurt het goed. Het papierwerk wordt afgerond en we pakken de shuttlebus naar Reykjavik Airport. Inchecken en de douane door, we hebben namelijk nog niet ontbeten. Een mooi moment om terug te komen op de crème van Dhr. Dennis Bijl. Je weet wel, die Blue “50 Euro” Lagoon crème. Zoals gebruikelijk gaan alle tassen, jassen en andere spullen door de scanner. So far, so good. Er wordt een tas uitgepikt. De tas van Dennis. De crème van de Blue Lagoon komt tevoorschijn. Dennis was vergeten om dit in zijn koffer te doen. Er wordt geen uitzondering gemaakt en de tube verdwijnt zo in de vuilnisbak. Goed verhaal Dennis. Leuk bezig. Wij verdenken de dame bij de douane er overigens van dat zij de tube eruit gevist heeft en nu nog aan het smeren is met dit bijzondere goedje. Achter de douane is wat meer diversiteit aan eten te vinden. Versnipperd over het vliegveld wordt het ontbijt besteld en gegeten.
Het laatste geld wat ieder contant in zijn zak heeft zitten moet ook op. Ik koop wat leuke dingen voor de dames thuis. Iedereen gaat een beetje zijn eigen weg. Af en toe kruisen onze wegen. Een melding op de borden: eerder dan verwacht gaat het vliegtuig boarden. We verzamelen de crew en wandelen naar onze gate.
In het vliegtuig doen we de oogjes dicht. We ouwehoeren nog wat en lezen een boekje. Na de landing moeten we het horloge op de Nederlandse tijd zetten. We zijn weer thuis. Adse en ik nemen de trein naar Hillywood. De rest doet nog een hapje op Schiphol.
Fijne vrienden, hartelijk dank voor dit mooie samenzijn. Wat hebben we een enerverend avontuur achter de rug. Van fietsen in Groot Brittannië naar een roadtrip door Frankrijk. Van de Finse Husky naar Maastricht. Wat hebben we een paar legendarische tripjes op onze naam staan. Iets wat we moeten koesteren en waar ik heel zuinig op ben. Het was tof.
Van Reykjavik rijden we langs de kust richting ons hotel in Kirkjubæjarklaustur. Dit gaat in zijn geheel over snelweg nummer 1. De trip duurt circa 3,5 uur. Onderweg hebben we een aantal stops. Een fraaie kloof, een prachtige waterval of bijvoorbeeld een schitterend uitzicht.
Via dezelfde weg gaan we terug naar Reykjavik. Stops die we de dag ervoor gemist hebben kunnen we dan alsnog bezoeken. We rijden nu richting het Thingvellir National Park. Dit is een unieke plek. Hier komen de tektonische platen van Europa en Amerika elkaar tegen. En ook weer niet, want ze drijven juist uit elkaar. Met de bizarre Silfra-kloof tot gevolg. Waardoor IJsland ooit in twee delen zal uiteen vallen. Al duurt dit nog miljoenen jaren. Wij gaan snorkelen in dit extreem heldere water. We worden hier om 12:30 verwacht. Mochten we na het snorkelen nog tijd over hebben dan bezoeken we de beroemde geisers. Geisers zijn wereldwijd behoorlijk zeldzaam, maar IJsland heeft er een aantal. De bekendste geiser is Geysir, de warmwaterbron waarvan het woord geiser ook is afgeleid. Deze spuit normaal gesproken gigantisch hoog. Maar buurman Strokkur is op dit moment de enige die iedere paar minuten een eruptie laat zien.
Vandaag iets minder ver rijden met de auto maar nog steeds een lekker stukkie tuffen. Vandaag gaan we het water op om walvissen te spotten. De reis gaat naar Ólafsvík. Hier worden we om 12:30 uur verwacht om oog in oog te kunnen staan met deze reuzen van de zee.
We verblijven die nacht ook aan de kust in het plaatsje Snæfellsbær (spreek uit snuffelbeer)
Arnarstapi Hotel
Arnarstapi, Snæfellsbær, 350, IJsland –
Telefoon: +3544356783
Zaterdag 12 mei
Op ons gemak kunnen we vandaag vertrekken. Een mooie dag om de Blue Lagoon te bezoeken. Even bijkomen van alle indrukken. Lekker relaxen en ons verbazen over het felle blauwe water. 12:30 uur ligt onze handdoek klaar.
’s avonds sluiten we deze trip af met een mooi diner. Het is immers bonte avond. Wie regelt een mooie ronde tafel voor klappertje? Cheers.
Hotel Reykjavík Centrum
Adalstræti 16, Reykjavík, 101, IJsland
Telefoon: +3545146000
