Het lijkt al weer een hele tijd terug dat we in het fantastische glazen huis bij Camping Hartje Groen sliepen. Omdat het zo’n bijzondere ervaring was, heb ik toch besloten om hier nog een blog over te schrijven. Eind mei verbleven we in Cabin Anna op het terrein van Holenberg.
Aankomst en uitleg van huisje Anna
Bij aankomst op de camping neemt de enthousiaste dame bij de receptie ons mee naar het terrein van Holenberg. We lopen naar ons huisje waar we de komende twee nachten gaan slapen. Ze legt uit hoe we het huisje kunnen uitschuiven want dat is het bijzondere van dit verblijf. Op het eerste gezicht oogt het huisje normaal, maar je kunt het helemaal uit elkaar duwen zodat je onder een glazen dak woont.
Het huisje is knus en van alle gemakken voorzien. Een keuken met alles erop en eraan, een ruime douche en een geweldig bad wat onder de vloer is weggewerkt. De dames slapen samen boven in een mooi hutje en Joyce en ik in de ‘woonkamer’.
Eten en badderen midden in het bos
De eerste avond laten we eten bezorgen van restaurant Trien van een dorpje verderop. Het smaakt ons heerlijk en we genieten van elkaar maar vooral van het bijzondere uitzicht. Wat een vrijheid en een schitterende natuur om ons heen. Wow.
Om te eten verschuiven we de tafel en stoelen om wat ruimte te maken zodat we comfortabel kunnen eten. Als alles aan kant is, vinden de dames het tijd om in bad te gaan. Het bad bevindt zich middenin het huisje onder de vloer. Best vreemd om je uit te kleden in een glazen huis zo vinden wij. Eenmaal warm in bad is het fantastisch om lekker in het water te ontspannen. De dames hebben dikke pret en spelen samen lief in bad. De luiken boven het bad moeten ook een keer helemaal dicht om te ervaren hoe dat is. Ze hebben samen in het donker onder het luik de grootste lol.
De nacht valt in huisje Anna
Schoon en aangekleed maken we ons klaar voor de nacht. Het is een toffe ervaring om het midden in het bos donker te zien worden. Langzaam valt de nacht en zien we, omdat het onbewolkt is, een fraaie sterrenhemel. We relaxen wat op bed en lezen wat. Zodra het echt donker is, blijken we ook best moe. We sluiten de ogen en vallen heerlijk in slaap.
Ontbijt in de cabin
Als we ontwaken is het al lang weer licht. Het bos is wakker en wij ondertussen ook. Je ogen open doen midden in het bos terwijl je op een super fijn bed ligt, het is me allemaal wat. Zo gaaf.
Het ontbijt is bij de boeking inbegrepen en bezorgen ze bij het huisje. Als we allemaal zijn opgefrist onder de douche, halen we het ontbijt op bij het begin van het zandpaadje wat naar ons huisje loopt. In een afgesloten box ligt het op ons te wachten. Het smaakt allemaal heerlijk en wat hebben we een plezier in onze cabin.
Heerlijke wandeling door de natuur bij Herperduin
Hoewel we hier voor de cabin zijn, willen we ook de omgeving ontdekken. We rijden een stukje met de auto en maken een wandeling door de het gebied rond de Herperduin met de bekende uitkijktoren. We hebben geluk met het weer want ondanks de bewolking glimt een bescheiden zonnetje ons af en toe tegemoet.
Pizza-avond in de Boshut
Na de wandeling knorren onze maagjes, we lusten wel wat. We hebben besloten om in het naastgelegen restaurant de Boshut mee te doen met de pizza-avond. De koks bereiden verschillende soorten pizza die ze langs je tafel brengen. Je mag telkens een punt pakken als er iets van je smaak bij zit.
De Boshut is een grote ruim opgezette schuur met veel tafels. We snappen dat we hiervoor moesten reserveren want het zit helemaal vol. Het is druk en gezellig. Met een lekker biertje en wijntje hebben we een super fijne avond en de dames vermaken zich ook prima.
We lopen terug naar de camping en de dames maken nog een frisse duik in het kleine meer op de camping. Er gaat een kabelbaan over het water en die moeten we natuurlijk even proberen. Ze hebben geen zwemkleding aan, maar wel de grootste lol samen. Brrr, koud.
Na afloop rennen ze snel terug naar de cabin om daar op te warmen in bad.
Lone op de kabelbaanLizzy op de kabelbaan
Laatste nachtje onder de sterren
Als de dames zijn opgewarmd en aangekleed is het tijd om ons klaar te maken voor het laatste nachtje in een van de meest bijzondere verblijven waar we ooit sliepen.
Lone en Lizzy installeren zich boven en kijken nog even op de iPad in hun knusse hutje. Joyce en ik genieten van het open haardje wat we hebben opgestookt. Het is zo fijn en speciaal hier. Het gevoel van vrijheid, de schitterende natuur en de originele constructie van de glazen cabin, maken dit tot een toffe ervaring.
In alle rust met een nagloeiende open haard vallen we in slaap. Morgen helaas weer naar huis.
Ontbijten en naar huis
Uitgerust worden we wakker door de zwiepende bomen boven ons hoofd. Fantastisch. Het zit er al weer op, maar gelukkig mogen we nog een keer ontbijt halen aan het begin van ons paadje.
We dekken de tafel en smullen van al het lekkers wat voor ons is klaargezet. Verse broodjes, smakelijk beleg en een sapje gaan er wel in.
We pakken de spullen in na het ontbijt en nemen afscheid van onze geweldige cabin Anna. Ik fiets naar huis want ik heb nog een laatste lange training voor The Ride op het programma staan. De dames gaan lekker met de auto.
Dag fraai huis, dat ontspanning en dag rustgeve de natuur. We hebben ontzettend genoten.
Voor iedereen die dit tot hier gelezen heeft; we worden niet gesponsord, we hebben geen aandelen, maar dit is echt een aanrader. Gewoon doen!
Joyce en ik zijn regelmatig op pad geweest samen en vinden een citytrip heerlijk. We zijn onder andere in Madrid, Londen en New York geweest en ook al eerder in Parijs, maar nog nooit met de kinderen. Het leek ons een goed plan om een citytrip met de Lone en Lizzy te doen in de Franse hoofdstad en vrijdag 21 oktober brachten we dit plan tijdens de herfstvakantie ten uitvoer.
Vroeg op pad
Vrijdagochtend rijden we iets na 7 uur thuis weg. We laden een tas in en nemen voldoende eten en drinken mee zodat we onderweg niet onnodig hoeven stoppen. Met opgeladen iPads hebben we geen kind aan de dames en horen we ze alleen als de wifi even wegvalt.
Het rijdt allemaal prima door en op een kleine vertraging na bij Antwerpen, racen we vlot door naar Frankrijk. We tanken eenmaal in België omdat er door de stakingen in Frankrijk grote drukte is ontstaan bij benzinestations. Er is te weinig brandstof en als het er al is, dan sta je lang in de rij. Al valt dat in de praktijk uiteindelijk best mee zien we onderweg.
Eenmaal op de ringweg van Parijs, de bekende périphérique, loopt de reistijd iets op. En toch, zonder al te veel ellende onderweg bereiken we onze bestemming na zes uur. We parkeren de auto in de uiterst smalle garage onder het hotel, checken in en gaan op pad richting de Eiffeltoren.
Joyce vergeet iets én zit vast in de lift
We zijn nog geen tien meter op pad, net een drukke straat overgestoken en Joyce concludeert dat ze haar telefoon vergeten is. Ik herken een patroon omdat Joyce wel vaker iets vergeet. Met Lone en Lizzy loop ik op het gemak naar de metro terwijl Joyce haar telefoon gaat halen in de hotelkamer.
Als we elkaar ontmoeten bij de metro van Porte d’Orléans heeft ze iets schrikbarend meegemaakt. Joyce zat vast in de lift! Hij bleef hangen op de tweede verdieping en omdat ze niet verder durfde, is ze verder gegaan met de trap. Later zal blijken dat Joyce nog niet op de hoogte was van de werkwijze van de lift en dat je voor de verdiepingen hoger dan twee, je kaart nodig hebt. Als je de kaart van je kamerdeur tegen het paneel houdt, heb je wel toegang tot de andere etages. Opgelost en wel weer gelachen.
De metro in
Joyce is uit de lift, heeft haar telefoon bij zich en we kunnen nu echt op pad. In de tussentijd dat Joyce doodsangsten uitstond in de lift, heb ik met de dames vast vier kaartjes voor de metro gekocht. We dalen met de trap af, swipen de kaartjes erdoor en gaan voor het eerst de metro in. Het gaat er best chaotisch aan toe in zo’n metro. Joyce en ik weten dat, maar voor de kinderen is het nieuw. Lone is bang dat er iemand in de metro of op het perron achterblijft en daarom maken we afspraken wat we doen als dat gebeurt. Gelukkig hebben we de afspraken niet nodig dit weekend en zijn we telkens samen uit, samen thuis.
Na een overstap en wat haltes verder, komen we aan bij onze bestemming Bir-Hakeim. Dat is een van de haltes die vrij dichtbij de imposante toren ligt. Na een korte wandeling met duizenden andere toeristen staan we bij de Eiffeltoren.
Naar de top van de Eiffeltoren
De laatste keer dat ik in Parijs was, kon je rond de Eiffeltoren wandelen en zonder hekwerk simpel overal naartoe lopen. Dat is nu niet meer het geval. Of dit te maken heeft met Covid of andere veiligheidsmaatregelen is me een raadsel, maar dit keer moeten we tweemaal in de rij. De eerste rij is voor de security om alleen al toegang te krijgen tot het terrein rond de toren. De tweede rij is om kaartjes te kopen.
De dames willen naar de top al is er wel enige twijfel. Het is toch best spannend zo hoog. Joyce hoeft niet per se hoger dan de eerste verdieping en weet al zeker dat ze niet mee wil. Als wij de kaartjes hebben afgerekend, draait de dame achter de kassa het bordje om en kun je niet meer naar de top. Wij zijn de laatste die dag met een geldig ticket voor de top. Timing dik in orde zullen we maar zeggen.
Er volgt nog een korte rij voor de lift. Er kunnen best veel mensen mee en ook hier duurt het allemaal niet belachelijk lang. We stappen de lift in en gaan naar de eerste, althans, dat denken we. De lift stopt kort op de eerste om vervolgens zonder de deuren te openen door te schieten naar de tweede. Verrassing voor Joyce die liever iets dichterbij de grond was gebleven. Eenmaal boven vindt ze het eigenlijk niet zo erg, je kijkt nou eenmaal niet recht naar beneden en daardoor besef je niet echt hoe hoog je staat.
Het plan van de dames staat vast: ‘we gaan hoe dan ook naar de top’. Om naar de bovenste verdieping te komen, pakken we weer een lift. Hier staat een korte rij die redelijk doorloopt. Terwijl Joyce op zoek gaat naar een lekker bakkie, stijgen Lone, Lizzy en ik tot 276 meter. Wat een vet uitzicht. Omdat het prachtig weer is, kun je een heel eind kijken. We lopen een paar rondjes, zoeken het bordje van Rotterdam op en gaan dan naar beneden. Zo lang kunnen we mama niet alleen laten.
Gescheiden dalen
Als we Joyce hebben teruggevonden, kijken we nog wat rond en dalen dan af naar de begane grond. Lizzy pakt de lift met Joyce en ik daal via de oostkant met Lone via de trappen naar beneden. Het scheelt niet veel qua tijd en Lone vindt het cool om in een ‘voet’ van de toren naar beneden te gaan. Na een korte sanitaire stop zijn we weer samen en lopen richting de Seine.
Eten rond de Eiffeltoren
Langs de Seine staat een draaimolen en daar willen de dames natuurlijk in. Lizzy is iets enthousiaster dan Lone en dat is gezien het verschil in leeftijd niet gek natuurlijk. Na een rondje zijn we wat Euro’s lichter en nemen een kijkje bij de rondvaart beneden bij de Seine. Helaas kunnen we niet voor zaterdag reserveren, morgen moeten we op tijd terug.
Van de reis en indrukken op de Eiffeltoren hebben we trek gekregen. In de smalle knusse straatjes rond de toeristentrekker vinden we een Italiaan. Pizza en pasta gaan er goed in. We kletsen gezellig en de dames vertellen dat ze het cool vonden om zo hoog te zijn geweest. Durven ze gewoon de kleine waaghalzen.
De dag heeft z’n tol geëist, we zijn het zat. Nadat we hebben afgerekend lopen we nog eenmaal langs de toren richting de metro. We scoren nog een gave Parijs-rugtas voor Lone en wat miniatuur Eiffeltorens voor de dames om vervolgens de metro te pakken.
Vlakbij het hotel laat een zwerver Lizzy nog schrikken door ineens keihard te gaan huilen. Hoewel het natuurlijk nep is en hij een grapje uithaalt, maakt het enorme indruk op onze kleine kabouter. Het incident komt de dag erna nog een aantal keer voorbij. Haha.
Uitgebreid ontbijt na een onrustige nacht
Wie mij een beetje kent, weet dat ik weinig problemen heb met in slaap vallen op welke plek dan ook. Fris en uitgerust open ik mijn ogen als de wekker van Joyce gaat om 07:30 uur. Blijkt dat Lone en Joyce nog even hebben lopen spoken en dat ze niet goed konden slapen. Ander bed, andere omgeving, who knows. Lizzy en ik waren vlot in dromenland en hebben niets gemerkt.
We gaan een beetje vroeg eruit omdat er vandaag een fietstocht speciaal voor kinderen op het programma staat. Om deze tocht tot een succesvol einde te brengen, duiken we als we eenmaal gedoucht en aangekleed zijn, de lift in naar het ontbijt.
Het ontbijt laat weinig te wensen over en is uitgebreid. Dat hebben ze goed voor elkaar bij Novotel. Als de maagjes gevuld zijn, poetsen we onze tanden in de kamer en gaan weer naar onze startmetro.
Paris by bike – kids tour
Enorm trots ben ik op de dames want we komen ruim op tijd aan bij Paris by bike. Vandaag hebben we een fietstocht gepland speciaal voor kinderen langs de bezienswaardigheden van Parijs. Lone mag zelf fietsen, maar Lizzy gaat bij mij achterop.
Onze gids Eva neemt ons mee langs toffe plekken en vertelt hier interessante verhalen over. Voor wie het eng lijkt, hoeft zich geen zorgen te maken. We vermijden alle drukke gedeelten van de stad en cruizen overal tussendoor. Een greep uit de highlights:
Het Palais-Royal: klimmen op de kunstwerken van Daniel Buren;
Het Louvre Museum: de bekende glazen piramide;
Het Ratatouille Restaurant: inspiratiebron voor de animatiefilm;
De Nôtre Dame: ontdek de plek van Quasimodo;
De enge middeleeuwse straatjes in het Quartier Latin;
Het Centre Pompidou: het gekste museum van de stad!
Onderweg doen we ook een spelletje. Op veel plekken in Parijs, voornamelijk onder straatnaambordjes, vind je street-art mozaïekjes. Het doel is om er zoveel mogelijk te ontdekken en als groep tot een mooie score te komen. We zien er onderweg meer dan veertig, maar omdat er veel tellingen door elkaar heenlopen, kunnen het er ook wat minder zijn.
Halverwege hebben we een korte stop bij een bakker. Koffie en een broodje gaan er wel in en de dames zien een taartje of macaron wel zitten.
Joyce heeft onderweg vlakbij de stop haar favoriete geurtje gespot. Na overleg met onze gids Eva gaat ze met Lone even terug om het te kopen. Zodra zij terug zijn, vervolgen we onze fietstocht. Na drie uur fietsen zijn we weer terug bij het begin. Een ontspannen informatief rondje van 10 kilometer waarbij we een hoop geleerd hebben van de stad. Het is bovendien fijn om eens op plekken in Parijs te komen die niet cliché zijn.
Het slot erop
Bij terugkomst hebben we aan de organisatie van Parijs by bike gevraagd waar men tegenwoordig slotjes ophangt. Daar was vroeger een hele brug voor, maar dat blijkt nu verboden. Slotjes hang je sinds het verbod bij de brug op bij de Sacré-Cœur en daar gaan we heen.
We komen met de metro aan bij de stop die vlakbij de Sacré-Cœur ligt. Het blijkt al een hele klim om uit de metro te komen, er komt geen eind aan de ronde trap omhoog. Eenmaal een beetje op adem zetten we voet naar nog meer hoogtemeters want de bekende basiliek ligt op een heuvel.
Lone en Lizzy hebben van mij een opvallend rood slotje gekregen met hun namen en de Eiffeltoren erop. Hoewel de meeste mensen hun slotje hangen aan het drukke gedeelte, pakken wij een iets rustiger deel en de dames nemen de tijd om een goede plek te zoeken.
De dag begint langzaam, maar heel zeker zijn tol te eisen. De dames zijn moe en willen graag uitrusten. Dat komt mooi uit, want op de trappen bij de Sacré-Cœur kan dit prima met het heerlijke najaarszonnetje. Terwijl de dames erbij zijn gaan liggen in het gras, maken wij wat foto’s en sturen wat leuke dingen door naar de oma’s.
Shoppen of toch niet?
Er zit weer wat energie in de dames en we gaan op zoek naar de dichtsbijzijnde metro. Als man met drie vrouwen op stap ontkom ik er niet aan dat er geshopt moet worden. Onderweg naar de metro komen we nog een paar snoepwinkels heen waar oma Ine ook wel een lolly’s koopt als ze in Frankrijk zijn. We kopen twaalf lolly’s. Elk vijf voor de dames en papa mag er ook twee.
We stappen na een korte metro-rit uit bij een groot warenhuis. Lizzy heeft geen zin om te shoppen en loopt met mij een stukje terug. We hebben een soort openlucht speelplaats gevonden waar veel Duplo op de tafels ligt. Lizzy gaat rommelen en ik neem plaats op een bankje. Wel lekker om even de benen wat rust te geven.
Joyce en Lone zijn sneller terug dan verwacht. Ze zijn het zat. Omdat we een beetje op tijd bij de rondvaart op de Seine willen zijn, besluiten we om te gaan eten bij de vertrouwde gele M. Alleen al door deze aankondiging hebben Lone en Lizzy weer even energie om een klein stukje te lopen.
Bijna opgelicht of bestolen bij de Mac
Ik bestel voor ons het diner bij de zuil en de dames zoeken een goed plekje om het op te eten. Na niet al te lange tijd loop ik met twee dienbladen gevuld met ongezonde rommel terug. De dames eten het samen op aan een tafel bij het raam en Joyce en ik zitten een stukje verderop.
Er komt een man de Mac binnenlopen met een vriend van hem. Hij ziet er wat beroerd uit en zijn vriend vraagt aan mij of ik misschien parfum bij me heb. Niets vermoedend zeg ik ‘nee’ en ga verder met eten. Het voorval hoeft niets te betekenen, maar het voelt niet heel gemakkelijk. Zeker niet als Joyce nog eens benadrukt dat we wel degelijk haar dure nieuwe geurtje bij ons hebben. Joyce draagt de chique papieren zak van het bedrijf, maar de recente aankoop is al eerder die dag met het doosje in mijn rugtas gestopt. De jongeman is ondertussen wel naast ons gaan zitten. Oké.
Er blijkt iemand een (nogal onsmakelijk) parfum bij zich te hebben en nadat hij dit op zijn hand heeft gespoten en ook wat heeft gegeten, trekt mijn buurman wat bij. Hij begint direct uit te leggen wat eraan scheelt en waarom hij parfum nodig heeft. Hij gooit het op een lage bloeddruk, maar wij vertrouwen het zaakje niet zo.
Tijd om te gaan. Na het voorval willen we eigenlijk zo snel mogelijk weg. Dag Mac, dag parfumgangsters. 😉
Rondvaart over de Seine
We duiken in de buurt van de Mac de metro in. Het is een lange trip dit keer met een aantal overstaps en flink wat haltes. De tijd begint ook een beetje te dringen als we de vaart van 19:30 uur willen halen.
Uit de metro scheuren we direct in een aardig tempo naar de kassa, rekenen vier tickets af en lopen in een rechte lijn door naar de boot. We made it. Als iedereen aan boord is vertrekken we voor onze laatste activiteit in Parijs.
Er is geen gesproken informatie op de boot en dat hoeft ook niet. We hebben heel veel data tot ons genomen vandaag en het zou toch niet meer binnenkomen. Er klinkt een lekker relaxt muziekje op de speakers en we genieten van een fraai verlicht Parijs vanaf het water. We vinden het prachtig en Lone herhaalt meerdere keren dat ze Parijs zo mooi vindt. Dat is voor Joyce en mij natuurlijk een welkom compliment. Niet dat wij de stad gebouwd hebben uiteraard, al is het wel fijn dat ze waarderen wat we met ze doen. Haha.
Knipperende Eiffeltoren
Na een uurtje varen, staan we bij het beginpunt. We zijn er wel klaar mee voor vandaag en we waggelen op ons gemak terug naar de metro. Ik meen me al lopend langs de Eiffeltoren te herinneren dat hij soms ook knippert. Google is je beste vriend en het blijkt dat hij op elk heel uur ongeveer vijf minuten lang knippert. Dat is wel vet natuurlijk en hier willen we maar al te graag op wachten. Het is bijna 21:00 uur dus zo lang hoeven we ook niet langs de Seine te staan.
Een mooiere afsluiter kun je je niet wensen in Parijs. Wat een gaaf gezicht is dit.
Om te chillen pakken we nog een drankje bij de bar van ons hotel. Het blijft er bij een want we verlangen naar ons bedje om de luikjes te sluiten. Moe en voldaan ploffen we om 22:00 uur neer. Er is geen sprake van rondspoken in de kamer, iedereen valt als een blok in slaap.
De volgende morgen tien uur later ontwaakt de kamer pas weer. We slapen een beetje uit want we hebben geen enkele haast. Op het gemak douchen en aankleden is ook wel eens lekker. We dalen met de lift af naar ons ontbijt en doen ons tegoed aan de vele lekkernijen van het Franse hotel. Die luxe zullen we thuis gaan missen.
Dag hotel, dag Parijs. Wat was je top en wat hebben van jou en elkaar genoten. We rijden in vlot tempo zonder files naar Bibi die bij opa Dick en oma Ine heeft gelogeerd. Ze kwispelt ons enthousiast tegemoet als we haar halen. Nadat we de belevenissen van ons mooie weekend aan opa en oma hebben verteld, is het tijd om naar huis te gaan. Morgen weer aan het werk en naar school.
Voor Joyce haar 40e verjaardag wilde ik iets speciaals doen. Ik ben groot voorstander van het geven van herinneringen in plaats van spullen dus daar was ik al wel snel uit. We houden allebei van lekker eten en een nachtje weg en in die combinatie lag mijn oplossing voor het vraagstuk. Na mooie diners in Madrid en in Nederland bij Lakes en Tante Koosje, gingen we nu voor het hoogst haalbare: drie sterren bij de Librije in Zwolle.
Op Valentijnsdag (puur toeval) reserveer ik het hotel voor de overnachting met een compleet dinerarrangement van acht gangen, wijnarrangement, valet parking en welkomstdrankje en hapje bij aankomst. De volgende ochtend zal er een uitgebreid ontbijt klaarstaan. Je moet dan niet denken dat we direct 26 maart voor Joyce haar verjaardag aan de beurt zijn. De reservering staat genoteerd voor 29 september, ruim een half jaar na Joyce haar verjaardag.
Op naar Zwolle, naar de Librije
Afgelopen donderdag was het dan eindelijk zo ver, we werden in de middag verwacht in Zwolle bij de Librije. Heel blij na het debacle van onze vakantie, gelukkig gaat dit wel door.
Er wachten bij aankomst drie medewerkers van de Librije voor de deur van het prachtige statige pand. Zodra wij de auto hebben neergezet voor de ingang, nemen ze ons alles uit handen. Bagage hoeven we niet te tillen en onze auto nemen ze mee, die wordt heel luxe voor ons geparkeerd. We zijn nog niets eens in het hotel en we zijn nu al onder de indruk van de gastvrijheid en de service.
We mogen binnen in de ontvangstruimte plaatsnemen en ondertussen regelt het personeel alles voor ons. De koffer gaat naar de kamer en wij mogen ontspannen genieten van een welkomstdrankje en hapje. Hier proeven we al een vleugje van wat ons de rest van de avond te wachten staat.
Slapen in een oude vrouwengevangenis
Na ons eerste kennismaking met de culinaire reis, gaan we naar de kamer. De jassen hangen keurig in de kast en de koffer ligt op een tafeltje naast het bed in onze kamer met de naam Zoethout.
Het restaurant, waar we vanavond dineren, is gelegen op de oude binnenplaats van de vrouwengevangenis en de kamers zijn gebouwd in de oude cellen. Je kijkt vanuit je kamer op de ondertussen overdekte binnenplaats.
De kamer is schitterend en het ziet er allemaal tot in de puntjes verzorgd uit. Zelfs een persoonlijke welkomstboodschap ontbreekt niet met wat lekkere chocolaatjes. De badkamer is ruim met een goed bad en de douche is ongeveer net zo groot als de badkamer thuis. Hier houden wij het wel een nachtje uit.
Shoppen in Zwolle en opfrissen
De Librije ligt dicht tegen het centrum van Zwolle aan en we besluiten om een lekker rondje te lopen. De kleine straatjes in de stadskern zijn schattig, het ziet er allemaal fraai onderhouden uit. Maar ja, loop je met Joyce in een centrum, dan ontkom je niet aan shoppen. Al snel lopen we van winkel naar winkel en komen we allebei naar buiten met nieuwe kleding.
Het loopt tegen 18:00 uur en aangezien we om 19:10 aan het diner verwacht worden, lopen we op ons gemak naar de Librije terug.
Joyce werkt haar make-up bij en geeft de krullen nog wat extra volume terwijl ik me kort opfris onder de douche. Chique kleertjes aan en gaan. Hoe gek dit ook klinkt, maar we zijn best een beetje zenuwachtig voor deze avond. Het is niet elke dag dat we aanschuiven voor een drie sterren diner.
Culinaire reis van start
We lopen de kamer uit en gaan met de trap naar beneden. Daar staat wederom een handvol personeel klaar om ons naar de tafel te begeleiden. In de grote zaal mogen we aan de linkerkant langs de muur gaan zitten. Op deze manier hebben we een goed zicht en zien we een groot deel van de ruimte.
Geduldig wachten we op onze plek, niet wetende wat ons staat te wachten. We hebben totaal geen idee, maar laten het over ons heenkomen. We zien wel wat er gebeurt. Al snel krijgen we een aperitief op tafel, een heerlijke champagne om de avond gepast mee te beginnen.
Na een tijdje zijn alle tafels bezet en draait het personeel op volle toeren. Bij alles wat men hier doet, staat service voorop en daarom is deze bediening echt een genot om te mogen ervaren.
Acht gangen – Librije menu
Het is een uitdaging om het diner gepast te beschrijven en niet enkel in bijvoeglijke naamwoorden en superlatieven te verzanden, maar toch ga ik een poging doen.
We kiezen voor het ‘standaard’ menu en dat bestaat uit maar liefst acht smaakvolle gangen. Er staan naast de acht gangen ook nog een zestal opties op de kaart die je naar wens kunt toevoegen. Alleen de kaas spreekt me wel aan, maar we besluiten om dat wellicht op een later moment toe te voegen.
Amuse en Jonnie en Thérèse aan tafel
Zoals te doen gebruikelijk, starten we het diner met wat kleine amuses. De start is een soort romantisch eerbetoon aan eten met een krokante ring, een eetbare roos en een luchtige cracker met vegetarische tartaar. We beginnen met eten en smullen ervan. Het zijn stuk voor stuk kleine smaakexplosies in je mond. Wow.
Het is nog niet klaar met de amuses, want niet veel later hebben we drie aparte gerechtjes op onze tafel staan. Een gerookte vissenkop waar een klein gerechtje in zit, een eierdop met verse groenten en eigeel en te slotte een slak. Daar zijn we niet zo van, maar het smaakt zoals je mag verwachten verrukkelijk.
Bij de eerste gang komt Jonnie Boer aan tafel en heet ons welkom. We ontvangen uit zijn handen een smaakpaspoort waarin zijn leveranciers genoemd staan. De Librije werkt samen met veel lokale winkels waar zij een grote diversiteit aan ingrediënten kopen. Het is bijzonder om de eigenaar van een drie sterren restaurant aan je tafel te hebben. Het voelt voor ons alsof je een celebrity ontmoet wat in feite ook zo is. Zijn vrouw Thérèse loopt ook rond en ziet er op toe dat de gasten niets te kort komen. Zo lekker gewoon gebleven en dat vinden we mooi.
De eerste drie
De eerste drie gerechten zijn bereid met vis. Noordzeegarnaal, langoustine en coquille vormen het eerste gedeelte van ons menu. De kunstwerkjes op je bord, de manier hoe de gerecht op tafel gezet worden en niet te vergeten de smaak zijn buitengewoon. Tel daar nog de bijpassende wijn bij op en wij hebben de avond van ons leven. Elke keer kijken we elkaar aan en zeggen we wat we proeven en wat we van de smaak vinden. Het is haast niet te geloven zo lekker dat alles is.
De gezonde spanning vooraf hebben we perfect onder controle en valt vrij vlot van onze schouders. We zeggen zelfs gekscherend tegen elkaar dat wij dit wel kunnen, zo’n drie sterren diner.
Gang vier tot zes – een massage voor je zintuigen
Het tempo ligt niet hoog en er is voldoende tijd om te kletsen en samen te genieten van de legendarische avond. Toch zijn we al bij gang vier en dat betekent dat we op de helft zijn.
Gang vier bestaat is Zeeuwse knoop. Een bijzonder gerecht want ze hebben kool bereid met natuurklei en dat komen ze eerst bij ons aan tafel laten zien. De klei maken ze kapot met een hamer en dan zien we daar de verstopte kool zitten. Ze nemen hem weer mee om er voor ons een gerecht van te maken. Bizar bijzonder.
Bij gang vijf zien we weer een vis terug en dat is ditmaal een Snoekbaars. Deze is bereid met appelstroop en riesling. Bovenop komt een dun plakje spek te liggen wat voor onze neus op de deksel van een pan kort garen.
De laatste gang van dit drieluik is reebok en hier krijgen we voor het eerst een rode wijn bij. Ik houd altijd wel van stevige smaakvolle rode wijnen en deze past, hoe kan het ook anders, uitermate goed bij het stukje vlees.
Toch gevallen voor de kaas
Omdat we zo vlak voor de zoetigheid zitten, is dit het moment waarop je kunt kiezen om de kaas aan het menu toe te voegen. Ja, dat wil ik wel en niet veel later rijdt er een enorme kar met meer dan 20 kazen onze tafel tegemoet. Ik kies voor de uitgesproken smaken en de Librije serveert er ook een bijpassende wijn bij. Joyce slaat even over, maar proeft wel elk stukje met me mee.
Bij de toetjes zijn we nog niet klaar met onze verbazing, het gaat maar door. We krijgen heerlijke verrassingen op tafel. Peulvruchten, groene aardbei in combinatie met basilicum en ook de landkaart gevuld met bonbons bij de koffie is uitmuntend.
Slaap lekker
Dan zit het er al weer op, de negen gangen hebben hun weg naar onze maagjes gevonden en wij zijn hebben meer dan voldoende gegeten. Dit is een belevenis als nooit tevoren, wat een fantastische ervaring.
We lopen omhoog en ploffen moe maar zeker voldaan op ons riante bed. Jammer dat het er al weer op zit, maar gelukkig hebben we morgen nog een ontbijtje te goed.
Geen standaard ontbijt bij de Librije
Als we wakker zijn gaan we genieten van de enorme douche, het is een grote kop waar een soort waterval uitkomt. Binnen mum van tijd zijn we fris en klaar om te ontbijten. Hoe zou dat zijn bij de Librije?
Beneden aangekomen lopen we naar de zaal voor het ontbijt wat dezelfde ruimte is als de avond ervoor. Netjes begeleid iemand van het personeel ons naar de tafel en neemt de bestelling op.
Croissantjes en broodjes komen op tafel, maar de Librije zou de Librije niet zijn als ze niet ook bij het ontbijt flink uitpakken. Verse toast met paling, kleine sierlijke gebakjes en heerlijke verse sappen. Het is werkelijk waar niet te geloven wat er allemaal op tafel komt. Het is veel, eigenlijk veel te veel en we krijgen het meeste niet op.
Terug naar huis
Je kijkt er een half jaar naar uit en dan is het weer voorbij. Deze ervaring pakt niemand ons meer af, wat was dit gaaf. Na het ontbijt pakken we de spullen bij elkaar en zeggen gedag tegen onze karakteristieke kamer.
Beneden bij de receptie maken we de balans op terwijl onze auto weer van de parkeerplek terug komt. Als het personeel onze aangekochte wijn en de bagage in de auto zet, is het feest echt voorbij. Dag Librije, wat hebben we intens genoten. Chapeau voor het hele concept, alle smaken en het behulpzame personeel. Je waant je echt even in een ander leven tijdens zo’n avond.
Het moet eind 2019 zijn geweest. De wereld was nog vrij van Corona en ik dacht na over een cadeau voor mijn verjaardag van Joyce in 2020. ‘Geef jij mij maar eens een weekendje weg naar een leuke stad’ zei ik. Doorgaans regel ik de uitjes en verzin een leuke stad, maar ik liet aan Joyce dit jaar om mij te verrassen. De shit hits de Coronafan een paar maanden later en mijn weekendje gaat niet door. Vastberaden om dit een jaar uit te stellen, leg ik mij erbij neer dat we er niets aan kunnen veranderen. In 2021 krijgen we hetzelfde recept, maar in 2022 zien we dan toch licht aan het eind van de tunnel.
De jaren ervoor heb ik van Joyce niets gekregen en mijn krediet lekker opgespaard. We besluiten om een weekje samen naar Toscane te gaan na ons verblijf in die regio met de camper tijdens de zomer van 2021. Lekker met z’n tweeën op pad door de schitterende streek van Italië. Genieten van het eten, de omgeving en elkaar. Toch mocht het voor het derde jaar op rij niet zo zijn en dat komt ditmaal niet door Corona.
Rondreis Toscane – Fly & drive
Joyce heeft een mooi programma voor ons samengesteld waarbij we elke dag in een ander hotel slapen en onderweg wat typische Toscaanse plaatsjes aandoen. Volterra, Siena, Pienza, Florence en Chianti zijn een kleine greep uit dorpjes waar we doorheen komen of willen overnachten. De huurauto is voor een week geregeld, de hotels staan keurig in een schema en thuis passen de opa’s en oma’s op Lone en Lizzy. Voor het hele gezin hebben we een feestweek gepland. #zinin
Vlucht van zaterdag geannuleerd
De wet van Murphy begint op dinsdag. Onze heenreis, de vlucht naar Bologna, is geannuleerd en we moeten hierdoor op zoek naar een alternatief. Gelukkig vinden we die vrij snel al is het callcenter van KLM druk en haast niet bereikbaar. In plaats van zaterdagochtend vliegen we nu op vrijdagavond. Joyce boekt een extra hotel en zorgt dat we de auto zaterdag eerder op kunnen halen. Oma is ook flexibel en komt een nachtje eerder slapen wat heel fijn is. Op zich is het vertrek op vrijdag ook niet zo’n probleem, we zijn iets eerder op de plaats van bestemming.
Lange rijen op Schiphol
Na ons werk vertrekken Joyce en ik met de trein naar Schiphol. We zeggen de kleine dames gedag, wensen ze veel plezier met de opa’s en oma’s en gaan samen heerlijk op reis.
Dagelijks op het nieuws en dus niet aan te ontkomen: de lange rijen op Schiphol voor de douane. We zijn er op tijd en sluiten ‘netjes’ aan in de rij. Ze zijn lang, maar er zit constant voortgang in. Na iets meer dan een uur zijn we achter de douane en gaan op zoek naar iets te eten. We kopen een boekje, eten een broodje en gaan dan langzaam naar gate B5.
Vlucht terug geannuleerd en vertraging
Na de douane is het overal druk. Richting onze gate zit nog een barretje waar we twee lege plekken bij elkaar weten te schrapen. We proosten op een goed begin van de vakantie waar we al zo’n tijd naar uitkijken. Want wat kan ons gebeuren? So far so good.
We luisteren naar een podcast, lezen een boekje en kijken naar een serie terwijl we bij de gate hangen en wachten op onze vlucht. Joyce krijgt bericht dat de terugvlucht van zaterdag ook geannuleerd is net zoals onze oorspronkelijke heenvlucht. We bellen met KLM en boeken de reis, nadat we lange tijd in de wacht hebben gehangen, om naar zaterdagochtend in alle vroegte. Het tijdstip is ideaal, maar wel fijn dat we alsnog terug kunnen vliegen naar huis.
Nieuwsgierig sta ik op om te kijken of we kunnen boarden, maar ik kom van een koude kermis thuis. We zijn vertraagd. In plaats van 21:10 vliegen, staat er dat we 22:40 de lucht in gaan. Verveeld ga ik een zakje snoep halen, want dat betekent dat we nog wel twee uur in de stoel mogen hangen.
We mogen aan boord
Later dan gepland, maar gelukkig, we mogen uiteindelijk om 23:00 aan boord. Er is nog wat gedoe omdat er maar een bus beschikbaar is en dat is veel te weinig voor het volle vliegtuig. Hierdoor duurt het allemaal nog langer voordat iedereen aan in het vliegtuig zit. Joyce en ik stappen in de tweede bus, lopen door de regen het vliegtuig in en nemen plaats op stoel 10A en 10C.
This is your captain speaking
Eenmaal aan boord neemt de piloot direct het woord en bereid ons voor op slecht nieuws. ‘Het zou zo kunnen zijn dan we vandaag niet de lucht ingaan’ weet hij te vertellen. Ze hebben niet de juiste papieren aan boord en het grondpersoneel weigerde ook om onze bagage in te laden. Ze gaan hun best doen om zo snel mogelijk te vertrekken, maar we moeten er rekening mee houden dat de ze vlucht moeten annuleren. Dat klinkt niet best, maar ik bekijk het graag positief en denk dat het wel losloopt.
Het personeel van het vliegtuig doet er alles aan om wel te mogen opstijgen. Ze rennen druk heen en weer en zorgen dat alles gereed is voor de vlucht. Ze hebben op tijd de juiste papieren uit een ander vliegtuig gehaald, de bagage is alsnog ingeladen en vervolgens doen ze de deuren dicht en maken zich klaar voor vertrek.
20 seconden
Vliegtuigen krijgen van de verkeerstoren een slot waarin zij mogen vertrekken. Door al het geregel, gebeld en gedoe hebben we dat slot op 20 seconden na niet gehaald. Botte pech!
De piloot loopt met een gezicht op onweer ons tegemoet en pakt de microfoon. Waar hij ons voor waarschuwde is werkelijkheid, we stijgen vandaag niet op en we moeten allemaal het vliegtuig verlaten.
Tot nader order moeten we in het vliegtuig blijven, want aangezien al het personeel al naar huis is, hebben ze niemand beschikbaar om de trap weer aan het vliegtuig te zetten. We kunnen er dus voorlopig niet uit.
Gesleept naar een andere gate
Dat wachten neemt ruim een uur in beslag en ondertussen weten we nog helemaal niets. Wat gebeurt er met onze koffers? Regelt KLM binnen afzienbare tijd een andere vlucht en moeten we op het vliegveld blijven? Wat kunnen we verwachten en wat kunnen we zelf doen? Op al deze vragen krijgen we geen antwoord terwijl we in het vliegtuig wachten.
Via Twitter krijg ik de oplossing om naar een service balie te gaan, maar ja… ik zit vast in het vliegtuig.
Hey @KLM@Schiphol we staan met een vliegtuig vol mensen al enige tijd stil bij gate B5.
Ze hebben we een oplossing gevonden zodat we uit het vliegtuig kunnen en er komt een trekwagen die ons naar gate B20 trekt. Het vliegtuig komt aan een slurf te staan zodat we gemakkelijk het vliegveld weer op kunnen.
Achteraf vragen we ons af of dit bewust is gedaan met die slurf. Want op deze manier kunnen we niet buiten wachten op de bagage (die dus niet komt, maar daarover later meer). Als we via een trap buiten hadden gestaan, konden we wachten en de koffers opeisen.
Een verlaten Schiphol op vrijdagnacht
Schiphol is verlaten en leeg. Op wat toeristen na loopt er niemand rond, is er niets meer open en er is geen personeel te bekennen. We besluiten om te wachten op de piloot bij de gate, want wat moeten we nou doen? Waar komt onze bagage? De piloot en stewardessen lopen ons tegemoet. Hij zegt dat de bagage werd uitgeladen, maar hij heeft geen idee waar dat terecht komt. Top!
Op Schiphol vind je van die self service schermen. We proberen met onze gegevens iets te weten te komen over de geannuleerde vlucht en wat we moeten doen. De vlucht staat in het systeem op vertraagd in plaats van geannuleerd. Vermoedelijk is er niemand beschikbaar op dat tijdstip die onze vlucht op geannuleerd zet bij Schiphol/KLM wat natuurlijk heel gek is. Het enige wat we kunnen is tickets printen.
We beginnen dan maar te bellen terwijl we naar de bagageband lopen. Na lang wachten krijg ik een Engelstalige dame aan de lijn die me ook niet kan helpen. Ze adviseert me naar een service balie te gaan, maar die zijn allemaal verlaten. Ze kan ook niets omboeken omdat de vlucht niet geannuleerd is, hetzelfde als op de service schermen dus. Na een uur hang ik zonder resultaat op met dezelfde onbeantwoorde vragen.
Bagage staat stil, met de taxi naar huis
Moedeloos en vol onbegrip dwalen we over Schiphol. Wat moeten we nou doen? De Airtags in onze bagage hebben al ruim een uur geen update gehad. Sinds we uit het vliegtuig zijn gegaan ligt het stil. Hier gaat ook geen verandering in komen tot een uur of 05:00, het moment dat Schiphol weer langzaam opstart.
We besluiten naar huis te gaan met de taxi, het is wel mooi geweest. Zaterdag en zondag zijn er geen vluchten beschikbaar en bovendien komen we niet heel ver zonder dat we zeker weten dat de bagage terugkomt.
Onderweg bel ik Lone die slaperig opneemt. Ze maakt opa en oma wakker en rond 02:45 zijn weer weer thuis in Hilversum. 140 Euro lichter door de taxirit, maar we slapen wel in ons eigen bedje. Opa en oma gaan naar huis en wij duiken doodop ons mandje in. Morgen weer een dag om ons te verwonderen over de gebeurtenissen op Schiphol met de KLM.
Gezinnen met kleine kinderen en oude mensen
Wij gaan lekker naar huis, maar ik zie de oudere mensen en gezinnen met jonge kinderen achterblijven op Schiphol. Ze hebben geen idee wat ze moeten doen en waar de bagage is, net als wij. De vele Italianen die bij ons op de vlucht zitten en naar huis willen, hebben geen keuze. Ik moet er niet aan denken om de nacht, zonder uitzicht op de bagage of een mogelijke alternatieve vlucht, door te brengen op de verlaten luchthaven. Het is echt schrijnend om te zien en geeft aan hoe er met mensen omgegaan wordt. Schandalig.
De bagage arriveert
We merken op dat onze tassen wel lekker op vakantie zijn. Ze hebben momenteel een schitterende tijd op de luchthaven van Bologna en kletsen naar alle waarschijnlijkheid met alle andere bagage die KLM opmerkelijk genoeg heeft meegenomen!
Je annuleert een vlucht, alle mensen blijven achter in Nederland, je neemt niemand mee naar Bologna, maar je neemt voor het ‘gemak’ wel de bagage mee. Goed over nagedacht, een weloverwogen keuze moet dit geweest zijn.
Lang leve de Airtag, al kunnen we niet veel meer dan de locatie zien.
Hoe nu verder?
Sinds zaterdag zijn we druk met annuleren van de hotels en de auto. Daarnaast willen we onze bagage terug en ook dit is in gang gezet. Onze vakantie gaat niet door en we denken erover om er volgend jaar een vervolg aan te geven, misschien dan vanaf Rotterdam of Eindhoven.
Het lijkt allemaal ver-van-je-bedshow totdat je er zelf middenin zit. Wat een ellende en wat zonde van onze vakantie. De droevigheid ten top bij zowel KLM als Schiphol, want zo ga je niet met mensen om. Je laat een vliegtuig vol aan zijn lot over middenin de nacht op een verlaten airport. Kansloos.
Als er een update is over de koffers, of alles vergoed is en wat het vervolg is, dan post ik hier een update.
Je kijkt er maanden naar uit en vervolgens vliegen je twee weken vakantie in een zucht voorbij. Volgens mij heb ik dat bij elke reis, maar dat terzijde. Begin februari van dit jaar boekten we onze zomervakantie naar Spanje in het kleine vissersdorpje Moraira. Ons verblijf in Villa Palmera is goed bevallen.
Goed eten: ja graag!
Hoewel dit blog niet een verslag van dag tot dag gaat weergeven, som ik een aantal highlights van de vakantie op en daar mag het lekkere eten niet bij ontbreken.
In Spanje kun je heerlijk eten en wij hebben een aantal fijne tentjes bezocht. Op de tweede dag gingen we bij ons in de buurt naar Algas op aanraden van meerdere mensen. Schitterend uitzicht, divers eten en ook vegetarische opties. Later zijn we nog eens terug geweest voor het ontbijt.
Over mooie uitzichten gesproken, in de tweede week zaten we bij El Chamizo en paar strandjes verderop vanuit Villa Palmera gezien. Joyce en ik bestelden een uiterst smaakvolle paella wat we eerder die week ook al eens aten. Hmmmm!
Toen we in 2013 bij Pedreguer verbleven, reden we al eens naar Jávea om een bezoek te brengen aan Cabo la Nao. Ook hierbij geldt: het uitzicht is fantastisch. Dat deden we dit jaar dus weer om het verveelde gelukkig niet. Los genietos.
De bediening in Spanje laat nog wel eens te wensen over. Dit komt mede door het beperkte Engels, maar ligt denk ik ook aan het personeel. Het duurde nog wel eens totdat we een bestelling konden doen of dat we het juiste op tafel kregen.
Zwempark Aqualandia
Een onbezorgd dagje op een waterpark. Geen gekkigheid, alleen wat (hoge) glijbanen. Met die gedachten reden we naar Benidorm om met de kinderen te plonsen in Aqualandia. Een groot waterpark met de meest uiteenlopende attracties.
Er zijn van deze dag geen foto’s of video’s omdat de telefoons in een kluisje gingen en dat is maar goed ook. Je mocht ook geen telefoon of camera meenemen in de glijbanen, dus op zich logisch dat we niets hebben vastgelegd.
Het begint bij binnenkomst met de meest hoge en extreme glijbaan van allemaal. Hebben we die vast gehad. De naam alleen al boezemt al angst in: Verti-Go! Lone en ik pakken de rode met een hoogte van 34 meter en Mike en Evi gaan voor de groene die een vijftal meter minder hoog is. Het concept is simpel: je stapt in de cabine, kruist je handen over je schouders en je kruist ook je benen. De cabine sluit en de zwembadmedewerker telt af. Bij een drukt hij/zij op de knop en de bodem van de cabine schiet onder je vandaan. Wat volgt is een soort vrije val naar beneden, want de glijbaan loopt zoals de naam al doet vermoeden het eerste stuk verticaal naar beneden. Op het moment dat je door hebt wat er gaande is, schiet je met een noodgang het zwembad in wat je weer enorm afremt. Snelheden van wel 100 km/uur zijn hier niet vreemd. Heel erg vet, maar om eerlijk te zijn staan we niet te trappelen om nog eens te gaan.
De rest van de dag proberen we zoveel mogelijk glijbanen uit. Wat een toffe attracties hebben ze hier allemaal. Voor sommige glijbanen staan hele lange rijen en die vermijden we dan ook behalve voor de Zig-Zag. Daar staan we denk ik een uur voor in de zon te wachten.
Als afsluiter waag ik me nogmaals aan de Verti-Go al pak ik ditmaal wel de groene. Op het moment dat ik in de cabine stap, denk ik ‘waarom doe ik dit eigenlijk’ en tien seconden later loop ik met een beurs achterwerk van al het stuiteren terug.
Een mooie dag in Benidorm, behalve voor Lizzy want helaas zet de oorpijn van voor de vakantie nou net die dag door. Arm schaapje.
Werd er nog gefietst?
Stomme vraag waar het antwoord op te raden valt. Ik nam mijn Canyon Aeroad mee op reis richting Spanje omdat ik ondertussen weet dat je heerlijk kunt fietsen in die omgeving. Vorig jaar ontdekte ik dat bijvoorbeeld tijdens de fietsreis van Alicante naar Valencia.
Het asfalt is geweldig en de routes oneindig. Vooraf had ik zelf wat rondjes gemaakt en van anderen ontvangen en ik wilde in ieder geval Coll de Rates een keer doen. Naast deze bekende klim reed ik ook Puerto de Bèrnia, Puerto de Sa Creueta en speciaal voor Tom Dumoulin de Puig de la Llorença.
Gedurende de vakantie trapte ik ruim 455 kilometer weg en reed tijdens deze afstand dik 7500 hoogtemeters.
Wat deden we verder?
De rest van de tijd hebben we ons vermaakt bij het zwembad. Villa Palmera heeft een groot en schoon zwembad met aan de zijkant bedjes. Evi, Lone & Lizzy deden bijna elke dag wel een plons, zelfs als we bij het strand waren geweest. Wij lagen dan te relaxen met een boekje, Sudoku of deden af en toe een oogje dicht.
Naast het zwembad zijn we een aantal keer naar het strand geweest, hebben we een waterfiets gehuurd en werd er door de dames flink gewinkeld. ‘Wanneer gaan we nou shoppen?’ hoorden we regelmatig. Het vakantiegeld moest echt op. Tassen, boekjes en andere frutsels gingen we meer terug naar Nederland.
Het vakantiefeest is voorbij en de dames zijn vandaag weer begonnen op school. Lone zit in haar laatste jaar van de basisschool en Lizzy zit in groep drie. Joyce en ik zijn ook weer aan de slag. Over een paar weken gaan we samen naar Toscane voor een rondreis. #zinin
Dank voor de fantastische vakantie Mike, Tamara, Evi, Joyce, Lone & Lizzy.
Het laatste avontuur van het olijke zestal dateert al weer uit 2016. Destijds genoten we van een mooi diner in de fijne stad Maastricht. Nu, een kleine twee jaar later, gaan we weer eens met het vliegtuig. Op naar IJsland. Het land van de Blue Lagoon, de ruige natuur, de mooie watervallen en de bijzondere geisers.
Dinsdag 8 mei
Een dag eerder dan initieel in de agenda gezet vertrekken we. Het komt door de vluchttijden naar het noordelijke IJsland. Deze zijn nogal ongunstig. We besluiten om dinsdag te vertrekken in plaats van woensdag. Het vliegtuig vertrekt om 18:30 uur vanaf Schiphol. Ruim twee uur voordat we opstijgen, treffen we elkaar op Hilversum CS. We staan allemaal in een shirt met korte mouwen, het is namelijk heerlijk lenteweer in Nederland. Dat zal tegenvallen bij aankomst in Reykjavik. Het scheelt wel 15 graden volgens alle appjes. Met de vliegtickets in de pocket hoeven we alleen nog maar de koffers weg te brengen op Schiphol. Hier komt geen personeel aan te pas. We zetten de koffer in een box en na het ingeven van onze gegevens sluit het hek en verdwijnen onze dierbare spullen. Hopelijk op weg naar dezelfde kist met dezelfde bestemming. Haha.
De vlucht verloopt prima. We winnen onderweg wat tijd en komen iets eerder aan. Het is in IJsland twee uur later. Horloges worden goed gezet en we wandelen het vliegveld uit. Richting autoverhuur met een bus. Eenmaal buiten merken we gelijk het temperatuurverschil op. Brrrr. Het is frisjes. Aangekomen bij de verhuur spotten we onze “dikke sloffen” voor deze trip al vrij snel. Wat een beest hebben we gehuurd.
Gak en RD vullen wat papierwerk in. Zij zijn onze bestuurders deze trip. Ik zet een krabbeltje als houder van de credit card en hoofdboeker. Nadat we wat foto’s hebben gemaakt, pakken we onze V8 om eens flink mee te gieren. Gas op het plankje. Onze bestemming is het Reykjavik Lights Hotel. Hier slapen we onze eerste en derde nacht. Het is een goed eind om eens flink te gassen. Man man, wat een power leveren die pk’s in deze auto. Met gemak zes man en bagage er in en dan ook nog zo’n acceleratie. Leuk speelgoed dus. We besluiten om, voordat we in het hotel zijn, kennis te maken met de IJslandse prijzen. We hebben trek na de vlucht en de euforie over de auto. We stoppen langs de kant van de weg bij een rijtje restaurants. Als uitgehongerde beren kiezen we voor een burgertent. Zes hamburgers en wat te drinken. Met een kleine schrik aanvaard ik de rekening. 125 euro met nog wat losse centen. Uhhhmm, ok. We krijgen de mayonaise gratis. Dat is vriendelijk voor die prijs. Ga eens met zes man eten bij de Mac voor 125 euro. Dat zijn aardig wat Big Macs.
We checken in bij ons hotel. De kamerindeling staat weer vast. De duo’s zijn RD & de V, Ads & Bijl en Gak en ondergetekende. We gooien de bagage in de kamer en doen beneden aan de bar nog een lokaal biertje. Dan sluit de bar al weer, we waren dus net op tijd. Het zal nog wel vaker aangestipt worden, maar de prijzen zijn om te janken. Zeker als je iets van alcohol bestelt. Op naar boven, morgen een drukke lange dag. We gaan pitten zodat we fris zijn.
Woensdag 9 mei
Dat tijdsverschil is wat gek. Als ik wakker word, staat er 05:30 op mijn telefoon. In Nederland is het dus 07:30, een prima tijd om met het juiste been uit bed te stappen. Voor IJsland dus extreem vroeg. Een uitgebreid ontbijt staat op ons te wachten beneden. Verschillende broodjes, en beleg. Fruit, yoghurt en muesli. Het staat klaar om te pakken. Koffie erbij met een jus d’orange. Wij beginnen de dag goed. Een bodem leggen voor het avontuur van vandaag.
Bijl moet nog wennen aan het geheel. Hij loopt uit zijn kamer zonder zijn keycard en zo zijn Adse en hij buitengesloten. Zodra hij bij onze tafel is, blijkt hij licht in paniek aangezien hij Robbie niet ziet. “Waar is Robbie?” is het enige dat er uit komt. Ook goedemorgen Bijl 😉 Bij de receptie weet Bijl in zijn beste IJslands een reserve keycard te bemachtigen.
We hebben een mooie dag voor de boeg vandaag. We cruisen via snelweg 1 langs de kust richting het westen van het land. Nadat we hebben uitgecheckt, laden we onze stadsbus weer in en gaan op pad. Onderweg worden we gelijk geconfronteerd met de ruige natuur die IJsland rijk is. De jurist in ons midden valt op dat het ook wat desolaat oogt af en toe. Het woord kende ik nog niet maar hij heeft wel gelijk. Er is een hoop leegte en ruimte en dat maakt IJsland ook wel zo uniek. De eerste stop is een waterval met de naam Seljalandsfoss waar we achterlangs kunnen lopen. Het is een toeristische trekpleister, want het staat vol met bussen. Mensen van georganiseerde groepsreizen zijn ook makkelijk te herkennen aan hun dan nog witte jasje. Het zijn gelijk de vrienden van Ronnie. Hij kan het prima met ze vinden. Zodra we dichterbij komen, worden we gelijk nat. Er hangt door het vallende water een soort nevel overal. Kom je dichterbij is het meer miezerregen. Waterdichte spullen aan, camera gereed en gaan. We maken prachtige foto’s en genieten van ons eerste echte IJslandse bezienswaardigheid. Het pad achter de waterval is goed te bewandelen en zo zien we dit natuurschoon van alle hoeken. Het is soms vechten met de enorme massa aan toeristen voor een foto waar je alleen op staat maar dat mag de pret niet drukken. Tof om te zien dit.
We cruisen weer verder, want we hebben nog een drietal bezienswaardigheden op het programma vandaag. Na drie kwartier rijden komen we bij waterval nummer twee. Deze luistert naar de naam Skógafoss. Het bijzondere aan deze waterval is dat je helemaal naar boven kunt lopen door middel van trappen. Je kan dus zien waar en hoe ver hij naar beneden valt. Het is een aardige beklimming, maar het uitzicht is prachtig. De klim meer dan waard. Je ziet hier heel goed wat het karakter van IJsland is. Een uitgestrekt uitzicht met alle groffe en ruige eigenschappen aanwezig. Adembenemend. Belangrijk om dit op de harde schijf op te slaan. Doet het goed om bij terug te denken als je weer achter je computer op je werk zit. Voer voor een wegdroom momentje.
What comes up must go down, we dalen weer af. Eenmaal beneden wandelen we naar de waterval. Je kunt niet zo dichtbij komen als bij de Seljalandsfoss waterval maar de plaatjes zijn er niet minder om. Avontuurtje dit hoor mannen. Wow. Op naar onze auto en ook dat is zo tof. Elke keer als we met z’n zessen instappen en het gaspedaal gaat naar beneden veren we iets op. Wat een gigantisch ding.
Volgende stop is Vik. Het plaatsje is bekend om zijn zwarte strand. Zowel het strand als de branding ligt vol met gitzwarte kiezels. Tevens zijn hier de bijzondere papegaaiduikers te spotten. Tijdens een verblijf op IJsland kan het zo maar voorkomen dat je op een dag alle seizoen meemaakt. Reden we vanmorgen nog weg uit Reykjavik met een klein zonnetje, hadden we bij de waterval wat bewolking met regen en zo staan we bij de parkeerplaats van Vik in een soort van tornado. Het gaat echt keihard te keer. Striemende regen voelt op je gezicht aan als zandstralen. Heftig. Maar we zijn hier maar een keer dus we trotseren het temperament van de natuur en begeven ons richting het strand. Het is een vreemd gezicht dat zwarte strand. Allemaal kleine stenen en kiezels. De zee is ruig, niet om even relaxed pootje te baden. We spotten ook de papegaaiduiker, zij het kort. Ze vliegen af en aan van boven de rotsen. Door de wind en de regen is het lastig te zien. Net te ver weg namelijk. Het lukt ons niet om een geschikte foto te maken van de beestjes. Als we alles wel zo’n beetje gezien hebbende, vechten we ons een weg terug naar de auto. Een heel karwei met tegenwind, maar uiteindelijk stappen we alle zes zeiknat weer in de auto. We besluiten om in het dorpje Vik ook wat te gaan eten. Een klein etablissement moet zorgen dat onze maagjes gevuld worden. We worden geholpen door een ober die nogal gay is. En dan doel ik op zijn vrolijke houding. De beste man is ook nog eens van Aziatische afkomst. Hij heeft dan wel wat weg van Mister Chang uit de film The Hangover. Zodra het blije ei de bestelling heeft opgenomen, kan iedereen zich wel vinden in die vergelijking. Ik citeer op uiterst subtiele wijze de quote van mister Chang: “So long gayboys”. Het blijkt echter dat de kassa waar de tweelingbroer van mister Chang achter staat, vrij dicht bij onze tafel is. Hopelijk heeft hij het niet gehoord. Als hij niet veel later onze drankjes en eten komt brengen is hij nog even vrolijk. Gelukkig maar. Hij geniet wel van zijn werk.
Na de voortreffelijke lunch vervolgen wij onze trip op snelweg 1 richting een mooie hike. De plaatsnaam is onuitspreekbaar: Fjaðrárgljúfur. Hier bevindt zich een kloof waar je prachtig kunt wandelen. Het is vlakbij onze slaapplek voor de nacht. Voordat we de kloof betreden, leggen we de eerder aangeschafte biertjes in een stromend watertje. Het koude water uit het beekje moet ervoor zorgen dat we een koud biertje hebben na de hike. Een mix tussen luxe en survival met een vleugje creativiteit. Mooi toch! Hulde voor Adse hier overigens. Het is zijn toewijding voor een koud biertje. Als volleerde hikers trekken we door de kloof. Er is niemand te zien. Geen local, geen toerist. Enkel het olijke zestal, de rotswanden en het water. Pure rust. Ook hier weer een aantal kleine watervallen. Zonder een massa aan toeristen eromheen toch wel een veel fraaier aanzien. We wandelen verder. Jochem, Ronnie en Dennis besluiten om bovenlangs terug te gaan. Na een korte maar steile klim lopen ze langs de rotswand terug richting de auto. De foto’s over en weer zijn cool. Kleine poppetjes bovenop de rotswand. Nice. Terug bij de auto wacht ons een koude versnapering. De biertjes zijn flink afgekoeld in het stromende water. We trekken de blikjes open en genieten van het gouden vocht. In de middle of nowhere een ijskoud biertje uit een beekje openen met zes vrienden! Jawel mensen, mooier wordt het niet. Nee nee, echt niet. We zijn zelfs van alle vreugde de prijs van de blikjes vergeten.
Na een kort stukje off-road arriveren we bij ons hotel. Ook hier bekruipt het middle of nowhere idee je snel. Er is weinig behalve een fraai uitzicht. Niet zo gek ook. Van de ruim 300.000 inwoners van IJsland woont tweederde rond Reykjavik. De rest is versnipperd over het land terug te vinden. We checken in. Dit hotel moet nog betaald worden, dus gretig flits ik de credit card er weer doorheen. Dat gespaarde geld komt goed van pas. We rommelen wat in de kamers en pakken dan de auto voor het diner. Na een korte rit komen we aan bij een restaurant waar wat mensen zitten. De kaart is divers en we kiezen allemaal iets lekkers uit. Biertje erbij, lang leven de IJslandse lol. Na het eten willen we nog een bakkie koffie doen. Wat een pech, de koffieautomaat is al schoongemaakt en de tent gaat zo sluiten. Het is pas 21:00 uur maar dat schijnt heel gebruikelijk te zijn hier. We blijven rustig zitten en gaan uiteindelijk als laatste weg. We doen weer eens het licht uit. Dan maar bij het hotel nog een drankje doen. Moet kunnen denken we als we rond 21:30 aankomen. Helaas, ook hier is de tent gesloten. Wat een ellende allemaal. Droevig lopen we naar de kamers. Dan maar pitten. Dit was ondanks de afsluiting een top dag. Veel gezien, mooi avontuur. Sweet dreams gayboys.
Donderdag 10 mei
Ontwaken in IJsland is uniek. Het moment dat je voorzichtig je gordijnen opzij schuift is alsof je in een sprookje bent wakker geworden. Het idyllische uitzicht, de kabbelende beekjes en de ruige rotswanden spreken tot de verbeelding. Efteling eat your heart out.
Het ontbijt is minder dan in Reykjavik. Iets beperkte keuze. Het smaakt verder prima en we kunnen de dag goed beginnen. Vandaag een lange dag op de weg. We gaan namelijk een groot deel van snelweg 1 terug. We rijden naar national park Thingvellir waar zich de Silfra kloof bevindt. Het bijzondere aan deze kloof is dat de tektonische platen van Europa en Amerika bij elkaar in de buurt komen. Ze drijven heel langzaam uit elkaar. Dit uit elkaar drijven levert de zeldzaam mooie Silfra kloof op. Wij gaan hier gekleed in drysuits het ijskoude water in. Water van zo’n 2 graden Celsius het hele jaar lang. Het moet extreem helder water zijn waar je tientallen meters diep kunt kijken.
Nadat we onderweg een lunch gepakt hebben, komen we aan bij het visitor center van het national park. Bij aankomst is het bewolkt en het regent. Hmm, dat is minder. Na een tijdje wandelt Cordelia binnen. Ze vertelt kort wat ons staat te wachten. Een uitleg wat er gaat gebeuren de komende uren. Tussendoor vullen we het papierwerk in, zetten een krabbel en laten Gak als jurist nog even tussen de regels doorlezen. Als hij zelfs zijn handtekening zet, dan zitten we wel snor. Met een veilig gevoel stappen we weer in de auto en rijden achter Cordelia aan. We parkeren de auto verderop en wandelen naar het terrein waar we verdere uitleg krijgen en kunnen omkleden. Zelf hebben we een shirt met lange mouwen en een broek aan. Daaroverheen krijgen we een thermo-onesie. Als die eenmaal aan is, gaat het drysuit aan. Een stug pak wat op je rug wordt dichtgeritst. Na nog wat uitleg over handschoenen, muts en bril worden we helemaal hermetisch afgesloten. De nek krijgt een soort band aangesnoerd. Deze zit strak anders loopt er water in. Niet fijn, maar dat is om een droog pak te houden. Zodra we eenmaal de handschoenen en muts op hebben lopen we richting de kloof. Alle souplesse is wel weg door de stugge pakken maar uiteindelijk bereiken we de entree. Tegen de condens hebben we ons masker vol gespuugd. Deze worden afgespoeld door onze gids en in de juiste volgorde weer uitgedeeld. De flippers gaan aan en dan gaan wij het water in. Voorzichtig dwalen we het trappetje af. Het is ondertussen prachtig weer geworden. Strak blauw en de zon doet goed zijn best. Optimale omstandigheden om zo onderwater te gaan. We zijn er op voorbereid maar het water is ontzettend koud. Brrr. Dit voel je direct aan je lippen, ongeveer het enige lichaamsdeel dat in contact staat met het water. De koude lippen zijn we snel vergeten, want wat we om ons heen zien is adembenemend. Wat is dit prachtig. Kraakhelder is het water en de zon straalt er fraai doorheen. Dit zie je vooral goed wanneer je achter je kijkt. Door de lichte stroom hoeven we weinig werk te verrichten om door de kloof te dobberen. Dit gaat langzaam maar wel vanzelf. Je hebt tientallen meters zicht, zowel in de diepte als vooruit. Zo mooi. De foto’s en filmpjes zeggen meer dan 1000 woorden, scheelt mij weer wat typwerk.
Verderop is een smaller stuk. Hier maken we als grapje alle zes een foto. Dan verbind je door middel van je lichaam de tektonische platen. Gekkies zijn we toch. We slaan linksaf en komen in een grote ondiepe kuip terecht. Hier mogen we nog rustig snorkelen en rondkijken. Ook daagt Cordelia ons uit om te freediven. Ga zo hard mogelijk naar beneden en probeer beneden te blijven. Dit lukt moeizaam door het pak maar het levert wel hilarische taferelen op. Na nog wat foto’s, drijven en ontspanning verlaten we de kloof weer via een zelfde soort trap. Het is een opluchting dat de strakke nekband af mag. Heerlijk: lucht! Terug bij de auto mag ook de rest uit. We kletsen nog wat met Cordelia en na een koekje met choco snellen we er vandoor. De blauwe lucht heeft namelijk plaatsgemaakt voor donker grijs. Het voorspelt weinig goeds. We schudden Cordelia de hand en bedanken haar als gids. Niet veel later, als we in de voiture zitten begint het te regenen. Die ‘vier seizoenen op een dag’ is een terugkerend thema deze trip.
Terug in het hotel van de eerste nacht. Vanavond een mooi diner bij Dill op het programma. We duiken onder de douche, even opfrissen. Na het schoonheidsslaapje volgt ons schoonheidsritueel. We willen bij dit sterrenrestaurant goed voor de dag komen. Het is het enige restaurant op IJsland met een ster. We hebben dan ook hoge verwachtingen. Met een taxi rijden we richting het diner. Saillant detail is dat de beste man geen idee heeft waar het restaurant is. Hij wil een adres zien anders weet hij het niet. Dat vinden wij niet gek, maar heel bijzonder (vrij naar de Luizenmoeder).
Bij ontvangst in Dill worden we naar onze tafel begeleid. In een kleine zaal wat lijkt op een koude kelder gaan wij genieten van onze gerechten en bijpassende wijn. Om op gang te komen krijgen we champagne als aperitief. Belachelijk duur en niet in verhouding met wat er in je glas komt maar oké. We wanen ons even in het casino en gaan all-in. Alle zeven gangen en bijpassend wijnarrangement graag. “Ja maar jongens, alles is toch heel duur daar?” Uuuhmm, ja. Volgende vraag! Laat de amuses maar komen. Deze zijn klein maar wel heel mooi opgemaakt. Aan de smaak moeten we wennen. Dat geldt ook voor de wijn. Niet alles valt goed in de smaak. We scannen voor de grap een fles wijn met de Vivino app. De niet bijzonder smakelijke wijn kost 80 euro per fles. Dat is pittig. Opvallend dat we de smaak dan niet kunnen waarderen. De zalm wordt geserveerd als hoofdgerecht. Deze is smaakvol. Na toetjes en koffie vragen we de rekening. Het is niet het beste sterrenrestaurant waar we gegeten hebben maar wel met stip het duurste. Voor de gein reken ik de het bedrag in IJslandse Kroon om naar Euro. Ik denk dat Gak er nog steeds binnenpretjes over heeft hoe mijn gezicht er toen uitzag. Het bedrag, wat we niet noemen, is schrikbarend. Ik val nog net niet van mijn IJslandse kruk af. Afrekenen lukt niet meer met mijn credit card. Die limiet redden we niet. Hahah. Mijn pinpas staat het gelukkig wel toe. Oke, we lopen weg en laten de kelder achter ons. Dit opmerkelijke hoofdstuk sluiten we en we gaan het Reykjavikse leven in.
Cordelia heeft een aantal tips gegeven van kroegen. We doorkruisen de stad en gaan verschillende pubs in. De biertjes, rum en whiskey smaken goed. Mooie diverse tentjes hebben ze hier. Heel gek maar alles sluit om 01:00 uur. Niets is meer open op wat hotdogkraampjes na. Ook hier heeft onze gids bij het snorkelen een tipje over gegeven. We moesten er een proeven. Zo gezegd, zo gedaan. Midden op een plein in Reykjavik staan we een broodje hotdog weg te tikken. Heerlijk, deze is zeer welkom. Met de taxi terug naar het hotel dan maar. Een klein deja vu momentje volgt. De chauffeur heeft geen idee waar het hotel ligt en hoe hij moet rijden. Nadat hij het adres leest rijdt hij er naar toe. Apart. Alsof de hotels en restaurants hier om de dag van naam wisselen of zo. Ik koop nog een lekker reepje chocolade bij de receptie voordat de lift ons naar de vijfde etage brengt. Mooie dag, weer veel gezien en gedaan. Zodra mijn oor het kussen raakt ben ik weg. Gak kennende is hij 3 milliseconden later ook vertrokken.
Vrijdag 11 mei
Ik schrijf hier 11 mei maar deze dag zal nooit zo herinnerd worden. Het is namelijk de dag dat we met Satan in zee gingen. De dag die we ternauwernood overleefd hebben. De dag dat we door de duivel persoonlijk in de boot genomen worden. De dag dat onze maag op de proef wordt gesteld door het ruige driftige water. Dan hebben jullie een beetje een idee wat ons vandaag te wachten staat, wij toen nog niet.
Door de vele alcoholische versnaperingen staat niet iedereen fris naast zijn mandje. De helende werking van het ontbijt en een douche doen wonderen. We hebben veel zin in de dag want we gaan walvis spotten in Olafsvik. Zodra de administratieve rompslomp van het uitchecken er voor alle kamers opzit, rijden we naar het noorden. De eindbestemming voor vandaag ligt op een kleine 200 kilometer van ons hotel. Langs de kust genieten we weer van de natuur. Het verveelt niet en blijft ons verbazen. Ergens halverwege zien we een dame langs de kant van de weg staan. Ze staat ouderwets te liften. De dame inclusief grote tas mag met ons mee. Ronald staat nog in standje “niet spraakzaam”. Hij ziet het gebeuren en laat het verder voor wat het is. Ze komt uit Polen en we kletsen over van alles. Het is een aardig meisje. Op zo’n 30 kilometer van onze eindbestemming stapt ze met plunje uit de auto. Vlakbij de opstapplaats maken we de omzet van een lokaal bakkertje goed. Eten en drinken wordt besteld. Iets in de maag voor de boottocht is wel fijn, zo redeneren wij. Gak is zo slim om een pilletje te nemen tegen zeeziekte. In de auto onderweg nam hij de eerste al. Qua voorbereiding is er niets mis.
De auto parkeren we een stukje verderop met zicht op de bus waar we ons moeten melden. “Gaillard, yes. With six persons!” zegt de dame. Ik knik haar instemmend toe. “Do you like rollercoaster?” vraagt ze gelijk? De zee is wild en er is verschrikkelijk veel deining. We overleggen maar er is geen andere optie. Als we de dag erna zouden gaan dan missen we onze afspraak bij de Blue Lagoon. We twijfelen en ondergetekende drukt (iets te hard) door. We besluiten de boot op te gaan, wellicht tegen beter weten in. Wederom worden we in een pak gehesen. Ditmaal een waterdicht pak over de normale kleding aan. Ietwat onzeker sluiten we achteraan in de rij die ons leidt naar de boot. We slenteren de boot op en nemen plaats op het voordek. In de haven lijkt de zee rustig. Lijkt! Eenmaal de haven uit zien we golven en voelen we deining. Wow heftig. Met enorme klappen komt de boot neer. Op dat moment is er nog geen vuiltje aan de lucht. Het geeft je direct het gevoel dat je leeft. Striemende wind in je gezicht. Af en toe een een paar liter zeewater aan boord en regendruppels op je hoofd. Niets aan het handje. Nu begint de heroïsche tocht pas echt. De rollercoaster gaat beginnen. Jochem, Robbie, Bijl en Ronald trekken zich terug en gaan achterin zitten. Dit luidt het begin van het einde in. Voorop zijn de klappen heftig en sta je niet droog maar is het een stuk beter onder controle te houden. Dat blijkt echter pas later. Adse en ik vermaken ons nog prima. We maken foto’s, schieten wat filmpjes. Doen wat Insta-stories en hebben schik. Als ik even polshoogte kom nemen zie ik de malheur in de ogen van mijn matrozen. Ze hebben het zwaar en zien er alles behalve fris uit. Toegegeven, mij bekruipt achterop de boot ook hetzelfde gevoel. Mijn maag protesteert. Ik ga snel weer naar voren want dit is geen pretje. Op het moment dat ik weg loop hebben RD en Ronnie nog alles binnen gehouden. Dit verandert later. Na een uur schudden, deinen en stuiteren krijgen we eindelijk rust. We varen langs een diep en ondiep deel van de zee. Hier komen veel walvissen voor normaal gesproken. De spotter van de boot concentreert zich en ziet uiteindelijk een paar dolfijnen. Leuk, maar daar komen we niet voor. De beestjes zijn ook snel weer weg. Er is niet eens tijd om een foto van ze te maken. Ondertussen is de situatie op het achterdek zo dat RD een emmertje water over zich heeft heen gekregen. Om alle viezigheid van hem af te spoelen. Ronnie staat ook bij de railing maar verweert zich kranig tegen de ellende in zijn buik. De tijd verstrijkt en we zien niets meer. Zelfs niet een paar verdwaalde dolfijnen. Dan begint de ellende weer want we varen terug naar de haven. De deining is verschrikkelijk. Samen met Adse blijf zo lang mogelijk voorop de boot. We zijn de enige. Ik houd stug vol omdat ik weet hoe naar het achterin is. Ik ben ijskoud en zeiknat maar blijf voorop. Dan kan ik het niet meer langer houden. Mijn handen zijn verkleumd van de kou en het water is door mijn regenpak heen gekomen. Ik ga de ellende tegemoet achterin. RD en Gak zijn heel ziek. Ze zien lijkbleek. Ik heb zo met die mannen te doen. Bah wat een klotetocht. Ronnie vindt het ook naar maar is gelukkig hersteld en staat niet meer aan de railing. Bijltje had aangekondigd normaal veel problemen op zee te hebben maar nu gaat het prima. Adse schijnt nergens last van te hebben. Hij kan door voor kapitein. Achter op de boot heb ik het ook volgehouden, niet overgegeven. Wel ril ik van de kou. Eindelijk, we zijn terug in de haven. Meer dan de halve boot is ziek en loopt met zakjes om uitwerpselen te kunnen opvangen. De organisatie is zeer schappelijk. Omdat we geen walvis gezien hebben krijgen we een ticket om nogmaals te gaan. Super aardig, wat een service. Mogen wij bedanken voor dit genereuze gebaar! Onze chauffeurs zijn het ergste getroffen. Eenmaal bij de auto kunnen Gak en RD niet rijden. Als klap op de vuurpijl is er ook nog een enorm humoristische grap met ons uitgehaald. Ze hebben met grote zandzakken de auto geblokkeerd. Deze zakken zijn met geen mogelijkheid te verplaatsen dus moeten we eerst 20 keer steken om van de parkeerplek te komen. Bedankt jongens, leuk! Ronnie rijdt naar het hotel. Het is niet ver meer. Er wordt niet veel gesproken in de auto. Gak dommelt gelijk weg. RD zit ook in zijn bubbel en de rest moet ook bijkomen. Verschrikkelijk, wat een ellende. Afzien to the max dit.
Bij het hotel worden we snel geholpen. De natte koude vieze kleding gaat uit en we springen onder de douche. Daarna kleed ik me warm aan en ga onder de deken op bed liggen. Hier was ik aan toe, ik kom helemaal bij. Gakkie doet hetzelfde en sluit zijn ogen voor een kort tukkie. Hij is na de douche redelijk opgeknapt. Bewust hebben we ons diner laat gereserveerd zodat we de lichamen voldoende in staat stellen om te recoveren. Het was nog niet eerder opgevallen maar we zitten weer op een prachtige locatie. Aan de kust die ons vanmiddag zo dwars gezeten heeft staat ons hotelletje. Alles is als nieuw, het hotel is een paar jaar geleden verbouwd. Het eten is goed bij het restaurant. Op RD na bestellen we allen een voor- én hoofdgerecht. RD zijn maag laat enkel een bordje soep toe met wat broodjes. Hij kiest hier voor de “veilige haven”. Sorry voor de woordgrap RD. Ik trek weer een van mijn betaalpassen door de machine en gaan naar buiten. Er ligt vlakbij een geocache. Adse en ik willen IJsland van ons lijstje afstrepen. Uiteindelijk vinden we hem vrij gemakkelijk en lopen door naar de kliffen. Wat een mooi stuk van de wereld is dit toch. Er worden foto’s en filmpjes gemaakt van dit mooie tafereel. Schitterend. Na een beladen dag vol emoties en deining gaan we richting ons warme mandje. We zijn er wel klaar mee voor vandaag. Truste.
Zaterdag 12 mei
We worden rustig wakker en doen alles op het gemak. De laatste hele dag staat in het teken van ontspanning. We worden vanmiddag pas om 13:00 uur verwacht in de Blue Lagoon. Na het ontbijt nemen we afscheid van het hotel met het fraaie uitzicht. We pakken onze dikke sloffen er weer bij voor een trip terug richting Reykjavik. Het weer zit mee, het is strak blauw. Ondanks de zon is het met zo’n 8 graden nog wel wat fris. Voor de verandering een keer wat minder grimmig weer is wel fijn.
Ronald heeft vooraf gereserveerd bij de Blue Lagoon. Zo kunnen we de lange rijen voorbij. Handdoekje van de stapel pakken en naar binnen. We krijgen een bandje om. Hiermee kunnen we de kluis openen en eten en drinken bestellen. Nadat Bijl de hele riolering vakkundig verstopt heeft, lopen we de Blue Lagoon in. Wow wat mooi. De blauwe lucht speelt daarbij een belangrijke rol. Het water is rond de 38 graden. Best warm als je er net instapt. Ik haal snel de iPhone om foto’s en videos te maken. Hij moet waterdicht zijn dus dit moet kunnen. Bij ons verblijf hebben we een gratis gezichtsmasker gekregen. Aan het water wordt het masker uitgedeeld. Je krijg een flinke klodder in je hand en hiermee moet je je gezicht insmeren. Als zes witte spookjes wachten we geduldig 10 minuten voordat we het goedje van ons gezicht mogen afspoelen. Als herboren komen we deze Lagoon uit, dat kan niet anders. Ik voel me direct 10 jaar jonger. Het blijft ons hele verblijf stralend weer.
Bij onze entree zit een gratis drankje. We lopen naar een zwembadbar en bestellen wat lekkers. Wat volgt is een stukje onvervalst mensen kijken. Drankje erbij en kijken wat voor een volk hier allemaal de Lagoon is binnengelaten. Van al dat gluren hebben we trek gekregen. Door naar de lunch. Dat bevindt zich buiten het zwemgedeelte. Dus via de kleedkamer en de entree terug. Handdoek om en shirtje aan is verplicht. Broodje, chipje en nog een biertje. Kost toch niets hier. Wat ook opvalt tijdens zo’n dag in de Lagoon is het aannamebeleid van het bedrijf. Er wordt geselecteerd vanaf een bepaalde maat voorgevel en blond haar. Dat blonde mag ook tegen het wit aanzitten. Geen probleem. En ach, wie zijn wij? Wij ondergaan het. Laten ons helpen door de lagoon blauwe ogen van de lieftallige dames. Ontspannen hobbelen we weer terug. Ons oog is op het stoombad gevallen. Hier zitten we een tijdje in maar persoonlijk vind ik deze niet prettig. Afspoelen en het mooie water weer in. Er zijn ondiepe stukken waar je heerlijk in de zon kan liggen. Hier maken we dankbaar gebruik van. Pure ontspanning, het hoofd leeg. Wat een genot. Het is langzaamaan tijd om te vertrekken en in te checken in ons laatste hotel deze trip. We leveren alles netjes in, kleden ons aan en nemen een kijkje in de Blue Lagoon shop. Bijl koopt nog een 100ml tube hydraterende crème. Een aandenken voor thuis. Belachelijk duur maar een mooi product. Geachte lezer, houd deze crème in gedachten, hierover later meer. Op de terugweg reserveer ik een fijn tentje om bij te eten. Ronnie heeft dit op de terugweg opgezocht en deze eetgelegenheid krijgt goede recensies. Aangekomen bij ons hotel laden we alle spullen uit. Gak en Ronnie parkeren onze stadsbus om de hoek, dat kan niet voor het hotel.
We doen rustig aan en nemen de tijd. Gak en ik lopen naar de Engelse pub. Deze bevindt zich een stuk verderop. Gak bestelt een biertje, althans dat denk hij. De gele vloeistof heeft een vreemde Radler-achtige smaak. Het smakeloze biertje maakt plaats bij Gak voor een potje darten met Adse. Het mooie weer van de Lagoon is omgeslagen in grijze wolken en regen. Ondanks de buien lopen we naar ons laatste restaurant van onze trip. We nemen ieders hoogtepunt door van deze trip. Wat was mooi en bijzonder? Vreemd genoeg noemt niemand de boottocht al zal deze toch wel degelijk bij iedereen bijblijven. De tafel naast ons wordt gevuld met een aantal IJslandse blonde stoten. Heeft de Blue Lagoon een personeelsfeest of zo? Er zit ook een enorme gayboy bij. Tattoo-bob heeft veel vrouwelijke trekjes maar blijkt de vriend te zijn van een van de dames. Hij voelt zich met zes gezonde Hollandse jongens niet op zijn gemak en neemt plaats naast zijn blondje. Hij houdt het IJslandse pareltje stevig vast. Haha, lachen!
We doen een negen gangen menu. Er zit van alles bij en we komen niets te kort heeft de ober vooraf beloofd. Het eten smaakt goed. Kipspiesjes, sushi, kleine hamburgertjes en een fijn toetje toe. Voor de gelegenheid vieren we Bijl zijn verjaardag. Hij krijgt er een schattig sterretje er op. Na het diner zijn Gak en ik er wel klaar mee. We lopen richting kamer, de rest bestelt nog een laatste biertje in het bijzondere IJsland. Morgen naar huis.
Zondag 13 mei
Bij het ontwaken staat er zowel een e-mail als sms op mijn telefoon. De vlucht heeft vertraging. Een beetje voor niets de wekker op tijd gezet. Gak heeft het meegemaakt dat de vlucht dan alsnog op tijd vertrekt. We nemen geen risico. Na het pakken van de koffers rijden we voor de laatste keer met ons monster. Nu richting vliegveld. De verhuurder loopt een rondje om de auto en keurt het goed. Het papierwerk wordt afgerond en we pakken de shuttlebus naar Reykjavik Airport. Inchecken en de douane door, we hebben namelijk nog niet ontbeten. Een mooi moment om terug te komen op de crème van Dhr. Dennis Bijl. Je weet wel, die Blue “50 Euro” Lagoon crème. Zoals gebruikelijk gaan alle tassen, jassen en andere spullen door de scanner. So far, so good. Er wordt een tas uitgepikt. De tas van Dennis. De crème van de Blue Lagoon komt tevoorschijn. Dennis was vergeten om dit in zijn koffer te doen. Er wordt geen uitzondering gemaakt en de tube verdwijnt zo in de vuilnisbak. Goed verhaal Dennis. Leuk bezig. Wij verdenken de dame bij de douane er overigens van dat zij de tube eruit gevist heeft en nu nog aan het smeren is met dit bijzondere goedje. Achter de douane is wat meer diversiteit aan eten te vinden. Versnipperd over het vliegveld wordt het ontbijt besteld en gegeten.
Het laatste geld wat ieder contant in zijn zak heeft zitten moet ook op. Ik koop wat leuke dingen voor de dames thuis. Iedereen gaat een beetje zijn eigen weg. Af en toe kruisen onze wegen. Een melding op de borden: eerder dan verwacht gaat het vliegtuig boarden. We verzamelen de crew en wandelen naar onze gate.
In het vliegtuig doen we de oogjes dicht. We ouwehoeren nog wat en lezen een boekje. Na de landing moeten we het horloge op de Nederlandse tijd zetten. We zijn weer thuis. Adse en ik nemen de trein naar Hillywood. De rest doet nog een hapje op Schiphol.
Fijne vrienden, hartelijk dank voor dit mooie samenzijn. Wat hebben we een enerverend avontuur achter de rug. Van fietsen in Groot Brittannië naar een roadtrip door Frankrijk. Van de Finse Husky naar Maastricht. Wat hebben we een paar legendarische tripjes op onze naam staan. Iets wat we moeten koesteren en waar ik heel zuinig op ben. Het was tof.
Van Reykjavik rijden we langs de kust richting ons hotel in Kirkjubæjarklaustur. Dit gaat in zijn geheel over snelweg nummer 1. De trip duurt circa 3,5 uur. Onderweg hebben we een aantal stops. Een fraaie kloof, een prachtige waterval of bijvoorbeeld een schitterend uitzicht.
Via dezelfde weg gaan we terug naar Reykjavik. Stops die we de dag ervoor gemist hebben kunnen we dan alsnog bezoeken. We rijden nu richting het Thingvellir National Park. Dit is een unieke plek. Hier komen de tektonische platen van Europa en Amerika elkaar tegen. En ook weer niet, want ze drijven juist uit elkaar. Met de bizarre Silfra-kloof tot gevolg. Waardoor IJsland ooit in twee delen zal uiteen vallen. Al duurt dit nog miljoenen jaren. Wij gaan snorkelen in dit extreem heldere water. We worden hier om 12:30 verwacht. Mochten we na het snorkelen nog tijd over hebben dan bezoeken we de beroemde geisers. Geisers zijn wereldwijd behoorlijk zeldzaam, maar IJsland heeft er een aantal. De bekendste geiser is Geysir, de warmwaterbron waarvan het woord geiser ook is afgeleid. Deze spuit normaal gesproken gigantisch hoog. Maar buurman Strokkur is op dit moment de enige die iedere paar minuten een eruptie laat zien.
Vandaag iets minder ver rijden met de auto maar nog steeds een lekker stukkie tuffen. Vandaag gaan we het water op om walvissen te spotten. De reis gaat naar Ólafsvík. Hier worden we om 12:30 uur verwacht om oog in oog te kunnen staan met deze reuzen van de zee.
We verblijven die nacht ook aan de kust in het plaatsje Snæfellsbær (spreek uit snuffelbeer)
Arnarstapi Hotel
Arnarstapi, Snæfellsbær, 350, IJsland –
Telefoon: +3544356783
Zaterdag 12 mei
Op ons gemak kunnen we vandaag vertrekken. Een mooie dag om de Blue Lagoon te bezoeken. Even bijkomen van alle indrukken. Lekker relaxen en ons verbazen over het felle blauwe water. 12:30 uur ligt onze handdoek klaar.
’s avonds sluiten we deze trip af met een mooi diner. Het is immers bonte avond. Wie regelt een mooie ronde tafel voor klappertje? Cheers.
Hotel Reykjavík Centrum
Adalstræti 16, Reykjavík, 101, IJsland
Telefoon: +3545146000
De VVHGL gaan al een tijdje mee. Van braaf in Hilversum tot een gekkenhuis in Maastricht. De VVHGL heeft zelfs een bruiloft tussen Inge en Danker opgeleverd na ons bezoek in Den Bosch. Trieste zaken maken we ook mee, deze horen bij het leven. In het hele begin hadden we ook een droevige crematie. De kurkvloer bij Kenny thuis werd vakkundig afgebrand door de vele peuken. De VVHGL gaan ondertussen al zo lang mee dat het tijd is geworden voor een waardig jubileum. Na 20 jaar is het moment daar. Een uniek samenzijn in een mooie stad om de vriendschap te vieren. Dit jubileum is eind november gevierd in de Duitse hoofdstad; Berlijn. We hebben hier twee jaar voor gespaard.
De zondag voorafgaand aan het weekend heeft eenieder een jubileum trui ontvangen met het ondertussen bekende logo. “Toasting since 1998” luidt de kreet. In de persoonlijke brief stond het vriendelijke verzoek om de trui donderdagochtend al aan te trekken. Leuk gezicht, 11 man met dezelfde trui op pad.
Donderdag 23 november Donderdag in de vroege morgen wanneer het nog pikkedonker is verzamelen we op station Hilversum. Het eerste vervoer van die dag, de trein, vertrek om 06:23 uur naar luchthaven Schiphol. Iedereen is keurig op tijd en de NS laat ons ook niet in de steek. Zodra we op het vliegveld aankomen en we ons naar de gate begeven deelt Ronald eerst de vliegtickets uit. Met een big smile pakt hij een enorm pak papier uit zijn tas. Even wat gewicht uitdelen, de tickets voor onze vrienden zijn namelijk op A3 geprint. Stomme geintjes, ik houd er zo van. Jochem, Ronnie en ik hebben keurig A4 formaat en distantiëren ons met veel lol direct van de andere 9 mannen.
Een hapje en drankje voor vertrek dient als ontbijt. We zijn lekker op tijd dus nemen rustig de tijd om te kletsen aan een grote tafel. Op naar de gate, de rij in om naar ons vliegtuig te gaan. We vliegen El Cheapo. Luchtvaartmaatschappij Easyjet, of zoals mijn collega zegt SqeezyJet, vliegt ons voor maar liefst 51 euro per persoon op en neer naar Berlijn. Geen geld maar daarom zitten we qua gate erg afgelegen. Ook lopen we even kort buiten omdat de slurf niet tot aan het vliegtuig komt. Allemaal niet erg, we hebben het er voor dit geld graag voor over. De vlucht zelf stelt niets voor. Netto vliegtijd is iets meer dan een uur. Het typische aan deze vluchten is dat alle passagiers met kleine handbagage koffertjes komen. De bagage vakken boven de stoelen in het vliegtuig zitten logischerwijs snel vol. In de rij richting het vliegtuig mogen wij allemaal onze koffers afgeven, deze gaan het ruim in. We moeten er dan even op wachten want ze worden op de reguliere band gezet als we op vliegveld Schönefeld aankomen. Ook prima, we zitten in een goede vibe. We hebben veel zin in dit weekend en laten ons niet snel gek maken. Eenmaal bij de band zijn de koffers er ook vrij snel. Op naar het volgende avontuur.
Onder het mom van “we gaan met het openbaar vervoer naar de AirBnb” hebben we alle nieuwsgierigheid en vragen weten af te wenden. Jochem, Ronald en ik hebben een heel ander plan bedacht. Wat komt er stipt om 11:00 aanrijden op de parkeerplaats van het vliegveld? Een grote Amerikaanse schoolbus waar een enorme takkeherrie uit schelt. “This Shit is Bananas” galmt door de speakers. Het nummer “Hollaback Girl” van Gwen Stefani doet het goed. De mannen kijken verrast en willen het in eerste instantie niet geloven. Zij dachten dat wij een standaard saai grijs busje hadden geregeld. Niets is minder waar. Zodra onze kleine koffertjes aan boord zijn en we de eerste meters hebben gereden worden de eerste halve liters al geopend. Geen half werk, daar houden we niet van. Iedereen is enthousiast en vindt dit een gaaf begin van ons mooie weekend. We rijden een rondje door de stad, genieten van het bier en hebben plezier van ons speciale vervoer. De bas klinkt goed in de bus en de nummers die gedraaid worden passen er goed bij. We verstaan elkaar nauwelijks. Als de rust enigszins is terug gekeerd in de bus en we ontspannen nippen aan ons flesje staat de volgende verassing al weer te wachten. Op een verlaten industrieterrein worden we opgewacht door een politieagente. De muziek gaat even uit en nadat de buschauffeur gecontroleerd is komt de dame onze kant op. Lichte verwarring heerst in de bus. Is het nou een geintje of gaat deze appetijtelijke agente zo uit de kleren. De muziek gaat weer aan en de twijfels verdwijnen zodra ze doodleuk begint te dansen in onze schoolbus. Wij worden enthousiaster zodra er meer kleren op de grond liggen en al helemaal als Dennis Bijl zijn welverdiende special treatment krijgt. De enige vrijgezel verdient het gewoon om even een onderonsje met de politiedame te hebben. Alleen de blik al in zijn ogen is onbetaalbaar. Wat een feest. De hele act duurt niet lang en voor we het weten loopt ze schaars gekleed terug naar haar Mini. Hilariteit alom en de toon is gelijk gezet. Met nog een korte omweg belanden we bij ons appartement aan de Frankfurter Alleen nummer 61, vlakbij de metro. Nu al een legendarisch weekend.
Bij het appartement, gehuurd via AirBnb, worden we opgewacht door Pia. Zij beheert dit appartement en woont in hetzelfde gebouw. Na een korte uitleg waarin niet bijster informatie gedeeld wordt vertrekt ze weer. Bagage wordt in de kamer gezet en 11 man dalen de trappen af. We hebben vandaag nog een bierproeverij bij Hops & Barley op het programma staan. Een kleine Berlijnse brouwer op een kleine kilometer van ons appartement. In de kroeg een stukje verderop nemen we plaats omdat we ruim op tijd zijn. Het Berlijnse bier smaakt ons ook in deze uitspanning goed. We hobbelen terug naar de brouwer waar we ontvangen worden door Ben. Deze surfdude komt uit Australië en is fulltime bezig met het brouwen van bier. Ben neemt ons serieus, hij kijkt naar het logo op ons shirt en weet direct dat hij met pro’s te maken heeft. We worden bijgepraat over de verschillende bieren en het proces hoe dit smaakvolle vocht tot stand komt. We lopen allen vergezeld door een biertje de brouwerij in en luisteren aandachtig naar de brouwer van dienst. Grote zakken met 25 kilo grondstof liggen gestapeld op pallets. Dit is echter niets vergeleken met de grote balen koffiebonen die Mich elke maandag op zijn tere nekkie neemt. We zijn dus onder aanvoering van Hoog niet echt onder de indruk. Haha. Na een rondje door de kelder waar al het bier aan het gisten is pakken we de draad weer op en nemen nog een smaakvol biertje. We vragen er wat te knabbelen bij en de grote platen met lekkernij verschijnen niet veel later op onze tafel. Een en al gezelligheid. Voordat we afrekenen informeren we bij Ben waar we lekker kunnen eten. Hij wijst ons een kruispunt aan met drie tentjes. Bij de laatste, een pizzeria, kunnen we terecht. Voor de zekerheid reserveren we een ander tentje voor zaterdag zodat we verzekerd zijn van een plekkie met elf man.
De Italiaanse etablissement is een bijzondere tent. Allemaal mannen met tatoeages en punaises door de neus lopen rond in de bediening. Voldoe je niet aan deze kenmerken dan word je hier niet aangenomen vermoed ik, iedereen heeft het namelijk. Ik zit naast Bijl en we bestellen een Texan pizza. Op het eerste oog niets aan de hand. Deze eet ik thuis ook, heerlijk. Bijl en ik krijgen als laatste onze pizza en deze ziet er voortreffelijk uit. Gak heeft van een andere tafel wat pittige olijfolie geregeld. Deze gooi ik er nietsvermoedend ook overheen. Na een paar happen begint het in mijn mond te tintelen en niet veel later beginnen mijn lippen ook te branden. Het zweet breekt ons uit, het gutst van het hoofd. Halverwege de pizza heb ik al een stapel servetten gebruikt en bestel ik mijn tweede blussende Sprite. Bijl besluit op driekwart dat het klaar is en zet de pizza weg. Al lachend probeert een deel van de tafel een stukje van de pizza en geven ons gelijk. Dit is veel te heet, gewoon niet lekker. Wellicht de leeftijd of het feit dat we al sinds 11:00 uur aan het bier zitten. De reden laat ik verder in het midden maar we zijn er wel klaar mee. Morgen een fietstocht op het programma en een mooi diner bij Volt. We wandelen op ons gemak naar het appartement en stoppen kort bij een avondwinkel. Toiletpapier, flesjes water en andere huishoudelijke artikelen worden ingeslagen. De VVHGL, gemiddelde leeftijd 38.8, ligt om 23:00 op bed tijdens een jubileum. Om Gwen Stefanie te quoten “This Shit is bananas”. Slaap lekker.
Vrijdag 24 november De voorspelde kou van een paar weken eerder blijft gelukkig uit. Het is een aangename novembermorgen als we op drie hoog wakker worden aan de Frankfurter Allee. Er zijn twee douches in onze AirBnB en vanaf 07:30 uur draaien deze overuren. Een hoek verderop zit een bakker. Langzaam druppelt de VVHGL binnen. Wij zorgen er dit weekend voor dat de maandomzet gehaald wordt. Koffie, thee, broodjes en eitjes vinden gretig aftrek. Al gaat het soms wat chaotisch en kun je alleen contant betalen, we vullen de maagjes en zijn klaar voor de fietstocht. De ingang van metrostation Samaritestraβe ligt pal voor ons appartement. We dalen af naar de Berlijnse ondergrondse en kopen 11 dagtickets. Na een overstap bereiken we ons eindstation. Compliment aan de groep, we zijn wederom ruim op tijd. Een sanitaire stop combineren we met wat koffie en thee. Het korte stukje lopen brengt ons naar een binnenplaats waar veel fietsen en toeristen staan. We zijn overduidelijk niet de enige vandaag. Onze gids voor vandaag heet Ronald. Hij is Nederlands en woont in Berlijn. Het is zijn fulltime baan om toeristen langs de bezienswaardigheden van Berlijn te fietsen. Hij heeft wat weg van Chris Zegers. Niet alleen hoe hij als een soort “3 op reis” presentator de informatie vertelt maar ook hoe hij eruit ziet. Hippe vogel. Voor een imitatie verwijs ik je graag door naar Jochem Myjer:
Bandjes: Check. Watertje: Check. Dennis Bijl met hesje als sluitpost: Check. Klaar voor vertrek, het zadel op en trappen maar. We stoppen met regelmaat. Soms is het duidelijk waar we stoppen en andere keren begrijpen we in eerste instantie niet waarom we stilstaan. Een stukje muur met bijzondere historie. Een afscheiding met een prachtig verhaal. De Brandenburger Tor is ook duidelijk maar de parkeerplaats waar we stil staan is wat vreemd. Hier blijkt de bunker gestaan te hebben waar Hitler ondergedoken gezeten heeft. Het moet een zo normaal mogelijk stukje Berlijn lijken maar al snel blijkt dat hier een grote historie ligt. De bunker moet er nog wel zijn maar is volgestort met zand. In dit op het eerste gezicht zo normaal ogende stukje Berlijn prijken nu Audi’s, BMW’s en Mercedessen.
Tijdens de rit pakken we bij een bakker met 11 man en onze gids Ronald de lunch. Alle fietsen netjes op een rij en niet op slot. Dat kan hier nog gewoon. Verbazingwekkend. Het is ons al eerder opgevallen maar Berlijn is geen dure stad. Als alle hoofdrolspelers al dan niet wat chaotisch besteld hebben reken ik 62 euro af. Koffie, thee, water en broodjes staan op de rekening. Nog een paar koekjes erbij. Voor iets meer dan 5,5 euro per persoon zijn we klaar. Dat is spotgoedkoop en alles smaakt heerlijk.
De tocht zou in totaal 3,5 uur duren. Ronald heeft er echter schik in en doet er een uurtje bovenop. Na 4,5 uur zijn we terug. We leveren de fietsen in, bedanken hem voor de fijne tocht en gaan weer op pad. We zijn dorstig van alle buitenlucht en besluiten een tentje in te gaan voor een mix van water en hop. De groep deelt zich in tweeën. Het ene deel zit naast het stinkende rookhok, de andere mannen aan de voorkant in de frisse lucht. Na een paar drankjes is het tijd geworden om ons op te frissen. We gaan namelijk dineren op sjiek bij restaurant Volt. De make-up wordt bijgewerkt, overhemdjes aangetrokken en de mooiste pattas komen uit de toch al kleine reiskoffer. De VVHGL zijn klaar voor een mooie avond. De metro brengt ons op loopafstand van het vijf gangen diner. Onze akela Gak navigeert vakkundig naar Volt waar we warm onthaald worden. De vijf gangen worden voorafgegaan door een mooi aperitief en twee amuses. Het grootste deel van de groep heeft ook een wijnarrangement bij het diner besteld. Elke gang wordt vergezeld door een mooi glas wijn. De ober van dienst heeft wat moeite met de uitleg van de wijn in het Engels maar dat doet verder niets af aan de smaak.
We eten kwartel met een kwarteleitje, een op bijzondere wijze klaargemaakt gerecht met boerenkool en als hoofdgerecht een voortreffelijk zacht stukje lam. Voor het dessert kunnen we kiezen uit Duitse kaas of een zoet toetje. Mijn keuze, mede geleid door de sterke behoefte aan port, is gevallen op de kaas. Mijn overbuurman Ronnie neemt hetzelfde wijze besluit. Alles is wat mij betreft even smaakvol. We tafelen nog wat na met wijn(en) en Sander nipt aan zijn vijfde Jon Tinic (Gin Tonic). Time to go, time to say goodbye. De rekening is pittig maar door het bestuur keurig gebudgetteerd. Ik rekende op 2000 euro, daar blijven we met fooi toch 150 euro onder.
Op naar de kroeg, even dat lekkere eten wegspoelen met wat Berliner Pilsner. Ook belangrijk om het budget keihard kapot te slaan. Het is er niet voor niets. Eenmaal in de kroeg zien we een tafel staan welke uitermate goed geschikt is voor het spel Klappertje. Een spel geïntroduceerd door Gak in het ijskoude Lapland. Voor het vertier vullen we een bescheiden glas met bier en voor de smaak voegen we wat wodka toe. The game is on. Het spel zorgt zo nu en dan voor discussie maar ook voor heel veel plezier. Zeker als het een tijdje rond gaat dan gieren we het uit als iemand een fout maakt. Super avondje zo ver. Na een aantal rondjes Klappertje zijn we er klaar mee. We besluiten om de avond af te toppen met een lekker broodje Döner. Vreemde gewoonte, helemaal als je zo’n mooie avond met fraaie gerechten gehad hebt. Anyway, de broodjes vinden stevig aftrek net als de zoete drankjes om de dode smaak van het bier weg te spoelen. Tim loopt ook de zaak even binnen om te informeren wat de status is. Hoe lang is iedereen nog bezig met het verorberen van zijn broodje? Achter hem verschijnt een look-a-like van Hulk Hogan. Een typische Duitse bouwvakker begint een verhaal tegen hem. Tim geeft aan hem niet te begrijpen en doet het af omdat hij de Duitse taal niet machtig is. De Duitse sloper loopt naar buiten en het verhaal is klaar. Zo denken we althans. Een en al gezelligheid, de vrolijke stemming zit er nog steeds goed in. Het begint toch al laat te worden dus is het plan om huiswaarts te keren. De eerste stappen uit de dönertent gaan prima maar op een hekje een paar meter verderop zit Hulk Hogan. Hij heeft nog een kloon meegenomen om de worstelwedstrijd compleet te maken. Iets triggert beide mannen want als door een bij gestoken springen ze op en laten hun doorgesnoven aard zien. Zeer agressief en intimiderend komen ze op ons af. We splitsen snel wat wellicht niet handig is maar we rennen zogezegd voor ons leven. Tim houdt beide mannen bij zich en zet het ook op een lopen. Samen met Bijltje rennen we een straat in. Ver uit de richting van het appartement zo blijkt later. De mannen zitten een meter of 50 achter ons maar blijven ons wel volgen. Niet relaxed. Als we wat glaswerk kapot horen vallen besluiten we om het nogmaals op een rennen te zetten. Ondertussen bellen en appen we met de rest van de groep. RD stapt in een taxi, Ronald en Jochem wandelen naar huis en pikken Sannie onderweg op. De rest ligt al op een oor aan de Frankfurter Allee. Na een uur arriveren wij ook bij het appartement. Voordeel is wel dat we weer nuchter zijn. De wandeling en de frisse lucht hebben ons goed gedaan. Daarnaast werd de halve marathon die we afgelegd hebben gevoed door de versnaperingen in de dönertent. Nog even napraten met de mannen in ons appartement. Gelukkig is iedereen heel en we zijn blij dat we allemaal zonder kleerscheuren onze nachtrust kunnen pakken. Een herhaling van zetten maar ook hier weer “This shit is bananas” Slaap lekker.
Zaterdag 25 november Uitslapen geblazen vandaag. Het grootste gedeelte van de groep lag er rond 05:00 uur pas in. Laat voor deze oude mannen. Uiteindelijk komt alles rond 09:30 een beetje op gang. Geen programma vandaag. Bij het ontbijt in het bekende bakkertje bepalen we het doel voor vandaag. Het wordt het Joods museum. Door de stromende regen de metro in en hop we zijn er. Overal goede verbindingen al is het nu opvallend drukker dan de voorgaande dagen. Voordat we het museum in gaan lopen we eerst door het Holocaust-Mahnmal. Het monument is in 2005 geopend om de Joden die in de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen te herdenken. Het monument bestaat uit 2711 betonnen blokken waar je doorheen kunt lopen. We zijn hier gisteren onder leiding van Ronald al langs gefietst. Het is best grappig om door heen te lopen. We wandelen er kruislings doorheen en zijn net een stel kleine kinderen op schoolreisje. Als we dit “recht toe recht aan” doolhof uit zijn lopen we naar het museum.
Timing is a bitch sometimes, het museum is net deze week dicht. Vanwege een verbouwing. Dat is jammer maar niet getreurd, er is nog zo veel meer te zien in Berlijn. Ergens verstopt in de metro zit een oude bunker. Deze bunker is bij het metrostation Gesundsbrunnen en ondertussen omgetoverd tot het Berliner Unterwelten Museum. Dit museum laat zien dat er onder de grond van Berlijn niet alleen riolen en metrolijnen zitten maar ook bunkers en tunnels. Er zijn maar 9 kaartjes beschikbaar met Nederlandse begeleiding. Dit is in het systeem niet om te zetten naar 11 dus kopen we ze los zonder gids. In het Berliner Unterwelten-museum wordt uitgebreid verteld over het leven met de bombardementen en het verblijf in de schuilkelders. De ruimtes worden geïllustreerd met de vele vondsten uit bunkers van voormalige regeringsgebouwen, en andere gevonden spullen uit de Tweede Wereldoorlog. Als we rond het middaguur uit de bunker komen beginnen de maagjes te knorren. Net op dat moment duikt de gele M op van MacDonalds. Zal je net zien 😉 Als hippe vogels bestellen we aan de zuil. Twee losse bestellingen, hop de pinpas er door en wachten op je nummer. Nadat de broodnodige vitaminen binnen zijn besluiten we te splitten. Een deel gaat naar een ander museum, de rest duikt de shoppingmall in. Het zeikt nog steeds van de regen, buiten blijven is geen optie. Ik koop een kleinigheidje voor de dames thuis. Veel groter kan ook niet in verband met de beperkte ruimte in mijn koffertje. De inkopen in de pocket, op naar onze AirBnB. Even relaxen en opfrissen voordat we gaan eten. Niet veel later arriveren de andere mannen ook, zij hebben ook een boeiende middag achter de rug. . Donderdagavond hebben we een reservering gemaakt bij een van de restaurantjes die bij de pizzeria in de buurt lag. Eentje met een oer-Duits menu. De tijd is weer eens aan onze zijde en een deel van de VVHGL-crew besluit om eerst nog een drankje te doen. Een cocktail en een pilsje gaan er altijd wel in. Het is nog een heel karwij om in de buurt van deze tentjes te komen. Zoals onze gids Ronald heeft verteld, kan er nog heel veel in Berlijn. Een grote demonstratie op poten zetten is een fluitje van een cent en dat blijkt ook wel. Ondanks de nog steeds stromende regen zijn er veel mensen op de been en staat de hele Frankfurter Allee vol met politiebusjes. Een stukje verderop bij ons rustige vertrouwde bakkertje, gaat een grote groep demonstranten helemaal los. Waar ze voor of tegen protesteren is me niet geheel duidelijk maar het tafereel brengt heel wat teweeg. Onze groep komt weer in plukjes naar het restaurant en eenieder aanschouwt het spel en vindt er het zijne van. Precies op de weg van onze AirBnB naar het restaurant, hoe kienen ze het uit.
Wijntje en biertjes op tafel, paar grote schalen met vlees en kartoffelsalat ernaast. Een groep uitgehongerde mannen zijn snel tevree. Schnitzel-time, na het voorgerecht doen we ons tegoed aan de enorme deurmatten van lam of varken met een krokant laagje. Lekker ouwehoeren en genieten van deze mooie groep. Het besef, dat we dit moeten koesteren, is zeer duidelijk aanwezig. Wie had dat gedacht na het eerste avondje in Las Brassas? Heel bijzonder dit na 20 jaar. Ook deze avond gaan we niet tot het gaatje. Het vele lopen, het slechte weer en de biertjes zorgen voor een rozig gevoel. Rode blosjes op de wangen dus hoppa, terug naar huis. Van de demonstratie is niets meer te zien, alsof het nooit heeft plaatsgevonden. Bijltje verlaat ons voor een klein uurtje. Hij neemt op de begane grond een ontspannende massage. Even wat stoom afblazen na dit enerverende weekend. Slaap lekker.
Zondag 26 november In alle rust, zonder planning of druk ontwaakt de VVHGL. Om de omzet van de bakker nog wat verder te spekken waggelen we naar ons favoriete ontbijtplekkie. Geen concrete doelen meer vandaag. Spullen in de koffer, dag AirBnB. Dag Frankfurter Allee. Met de metro gaan we richting het vliegveld maar halverwege, bij de televisietoren, stappen we uit. Er is nog wat tijd en een uitzicht over de stad is best cool. Je verwacht het niet maar wij zijn niet de enigen die dit bedacht hebben. Bummer. Dan maar aan de koffie in het naastgelegen gebouw. Het bestellen bij deze tent werkt met een soort pinpas. Ik bestel voor iedereen, wel zo makkelijk aangezien ik het ook zal afrekenen. Het duurt echter vrij lang. Tegen de tijd dat we de bestelling binnen hebben moeten we al weer richting trein. De elf kaarten worden beneden in een keer afgerekend. Vreemd systeem, niet alle 11 komen we tegelijk naar beneden maar dat doet er niet toe. De trein, die zich hier op 50 meter vandaan bevindt, vertrekt namelijk direct naar het vliegveld. Even geen metro, en met onze openbaar vervoer tickets kunnen we ook gewoon de trein in. Dat komt goed uit. We hebben twee maal voor 5 personen een ticket gekocht voor een weekend lang met het openbaar vervoer, althans zo denken we. Voor we de trein in gaan koop ik nog een enkeltje naar het vliegveld. Dan zijn we legaal bezig en we verwachten in de trein wel gecontroleerd te worden. Wel zo netjes om allemaal een kaartje te hebben. Op het een na laatste station voor het vliegveld worden we gecontroleerd. Niets aan de hand op het eerste gezicht maar de dame vraagt haar collega erbij en ze wisselen wat woorden in het Duits. Wat blijkt, we hebben vandaag de hele dag zwart gereisd. Het weekend ticket was niet voor het weekend maar voor een dag van het weekend. De zaterdag dus. Hahaha. Goed verhaal, lekker duidelijk. Nu moet er hals over kop voor 10 man een geldig ticket gekocht worden. Adse voldoet dit contant. Er gaat tevens een kleine boet overheen. Uitzuigers die Duitsers… blah! Nee, geheel onze eigen fout. Ronnie deelt de tickets uit. Ditmaal keurig op A4. Onze koffers passen dit keer gewoon in de vakken. Scheelt weer wachten bij de band op Schiphol. Eenmaal in Amsterdam pakken we nog wat te knabbelen en nemen op Gert na de trein terug. We zeggen Gert gedag, hij gaat met Eva mee. Tim heeft als afsluiter voor iedereen een blikje Freddy meegenomen. Een pilsje om deze toffe trip af te sluiten in de trein. Na de trein nemen we afscheid in het Hilversumse. Het was mooi en gezellig. Weer een fraaie herinnering erbij in het geheugen. Hopen op velen die nog gaan volgen!
Het was mij een eer en bijzonder genoegen om dit fantastische weekend met jullie te mogen beleven. Hartelijk dank daarvoor. Op naar de 25 jaar. Op verzoek kijken we dan naar een zuidelijker gelegen locatie. Cheers.
De vrienden van het goede leven, beter bekend als VVHGL gaan op pad. Ze gaan maar liefst al 20 jaar op pad en dus tijd voor een heus weekend weg. Eind november trekken we met 11 man richting Berlijn. We vliegen op donderdag van Amsterdam naar de Duitse hoofdstad. Zondag gaan we weer huiswaarts. Ons appartement geboekt via AirBnB ligt in de wijk Friedrichshain. Onderstaande pagina zal worden voorzien van updates zodra er meer bekend is.
10:45 uur aanwezig bij het meeting point: Knaackstrasse 97, 10435 Berlin
Metro U5 nemen, overstappen Alexanderplatz U2. Uitstappen U2 – Eberswalder Straße
Baja Bikes Berlijn bevindt zich in het Bike Depot Berlin on Bike en in de “Kulturbrauerei” een oude bierbrouwerij. Het dichtsbijzijnde metrostation (U-bahn) is Eberswalder Straße. Neem U-bahn lijn 2 (rood) richting Pankow. Stap uit bij Eberswalder Straße en neem de trap naar beneden bij de laatste metrowagon (dus in tegenovergestelde rijrichting). Op de straat steekt u Schönhause Allee over. Dan steekt u over naar de overkant van Danziger Straße en gaat u links op deze straat. Na 150 meter richting het oosten staat u op de hoek met KnaackStraße en gaat u rechts. Na nog 50 meter zoekt u naar een grote, geboogde ingang van Kulturbrauerei. U ziet gele bordjes met “Berlin on Bike”, die volgt u naar hof 4.
19:00 uur eten bij restaurant Volt – Paul-Lincke-Ufer 21, 10999 Berlin (Metro U8 – U-Bhf Schönleinstraße)
Na het eten stappen, Club Berghain, Am Wriezener Bahnhof (de beste club van Berlijn!) (Metro U5 – Weberwiese)
Zaterdag
Een aantal bezienswaardigheden hebben we vrijdag al op de fiets gezien. Deze dag is vrij in te vullen met eerder genoemde opties. Te weten:
• Rond die tijd veel kerstmarkten. Glühwein drinken, cadeautje kopen voor thuis • Checkpoint Charly – Een voormalige controlepost in de Berlijnse Muur. • Brandenburger Tor – De enige stadspoort van Berlijn die nog overeind staat. • East Side Gallery – Het grootst overgebleven stuk van de Muur in Berlijn. • Holocaust-Mahnmal – Een enorm groot monument voor de vermoorde Joden in Europa. • Zoologischer Gärten – Dierentuin • Jüdisches Museum – Het Joods Museum in de Lindenstrasse • DDR Museum – Een van de meest interactieve musea van Europa. Geschiedenis DDR • Gendarmenmarkt – Een van de mooiste pleinen van Europa
Donderdag 22-12 Dit was een hele lange dag. Lone valt van vermoeidheid in slaap aan tafel van het restaurant. Ik heb haar in Lizzy’s buggy gelegd en daar snurkt ze gewoon verder. Lizzy zelf is al bijna 15 uur wakker met 2 hazenslaapjes tussendoor. En nog steeds is ze zoals altijd de vrolijke noot. Ik ben ook moe. En Bastiaan ook. We zijn ook al vanaf 5 uur vanmorgen op. En nu is het 21 uur. Uhh nee, 19 uur. We moeten nog even wennen aan het tijdverschil. We zijn namelijk op Kaap Verdië de komende feestdagen. Kerst vieren met de voetjes in het zand! Dat leek ons nou eens leuk! Even wat anders. Al is het ook wel gek. Terug naar vanmorgen:
Om 7 uur komen we aan op Schiphol. Onze auto wordt meegenomen door iemand van valet parking. Dat is ideaal. Hij komt ‘m ook weer terugbrengen over 13 dagen. Doei auto! Snel gaan we naar binnen, want het is fris en de jassen hebben we achterin laten liggen. Die hebben we de komende weken niet nodig!! Bij de balie leveren we onze koffers in en gaan we door de paspoortcontrole en de douane. We hebben eigenlijk niet super veel tijd meer want om 8.10u moeten we al boarden. Dus even gauw een broodje eten , boekjes kopen, een schone luier voor Lizzy en we mogen al. Passagiers met kleine kinderen eerst. Top!
Op rij 29 vinden we ons plekje voor de komende 6,5 uur. Dat is toch vrij krapjes voor 4 personen. Ha! Lone gaat met haar tasje met speelgoed bij het raam zitten. Ze heeft net nog een Top Model make up boek gekocht van de centjes die ze gisteren van kleine omaatje heeft gekregen en is helemaal blij. Tijdens de vlucht komt ie meerdere keren tevoorschijn om een nieuw gezicht te schminken. Lizzy snapt niet zo goed waarom ze de hele tijd op schoot moet zitten. Ze kronkelt zich in allerlei bochten en wordt af en toe flink boos en schreeuwt het uit! Gelukkig kijkt iedereen begripvol. Gedurende de hele vlucht slaapt ze maar liefst 20 minuten. Eindelijk, we gaan landen! Op het vliegveld moeten we even wachten totdat we door de paspoortcontrole kunnen. Het is een vliegveld zonder dak, alles is buiten en er hangt een relaxte sfeer. Al gauw hebben we de koffers te pakken en lopen we naar de bus. Wat een top weer hier. We zijn 20 graden in temperatuur gestegen sinds we vertrokken. Heel gek op 22 december! De rit naar het hotel is de eerste 15 minuten “bumpy” zoals de reisleidster al zei. We gaan met de bus dwars door een woonwijk over een weg met keitjes. De chauffeur weet precies waar de gaten in de weg zitten en hij rijdt er netjes omheen. Lizzy is zo vertrokken door al het gehobbel. Dan begint er ineens een gewone asfaltweg. In de verte zien we het hotel al. Het is net een paleis, zo mooi en groot. Na de incheck krijgen we stickers voor op de koffers met ons kamernummer erop. Die worden heel luxe naar de kamer gebracht. Wauw wat is het mooi hier zeg. Wij hebben een familie kamer. Lone slaapt op de slaapbank en Lizzy in een mooi opgemaakt babybedje naast ons. Uitpakken doen we vanavond wel, op naar iets te snacken en het zwembad! Lone kan niet wachten! Ze eet een lekkere tosti in de zwembad bar. Bas en ik nemen een burger en Lizzy een broodje. Dat eerste vakantie biertje smaakt ook niet verkeerd. En dan zwemmen!! Het is rustig omdat de zon achter de wolken is verdwenen en er een flinke wind staat. Maar het maakt Lone niets uit en ze jumpt erin! Eindelijk, hier heeft ze de hele dag op gewacht. Na het zwembad volgt nog een bezoekje aan het strand met de ruige zee. De vlag is rood dus we mogen er niet in. Peddelen met de voetjes is ook leuk!
Terug in de kamer nemen Bas, Lone en Lizzy een verfrissende douche. Ik pak de koffers uit. Lone denkt na het douchen dat het bedtijd is en wil haar pyjama aan gaan doen. Ze is moe. Logisch, want thuis is het twee uur later dan hier, dus al negen uur. We vertellen haar dat we eerst nog even gaan eten. Even snel dan, want we zijn het zelf ook zat na deze lange dag. Het buffet is prachtig. Wat enorm veel keuze en wat ziet alles er perfect en lekker uit! We zien een tafeltje voor vier en nemen plaats. Er komt meteen een aardige serveerster die de tafel opnieuw voor ons dekt en een drankje opneemt. Lone hoeft niets. Ze valt bijna in slaap ’t arme meissie. Als Bas en ik eten hebben gepakt voor ons en Lizzy, is ze weg. Ik leg haar in Lizzy’s buggy want dit is gewoon zielig. Daar slaapt ze lekker verder. Lizzy is de vrolijkheid zelve, ongelofelijk. En dat na 20 minuten slaap in het vliegtuig en 20 minuten in de bus. Ze smikkelt van een pannenkoek met stroop. Ik vraag de aardige serveerster of ik ergens gekookt water kan pakken om de thermosfles te vullen voor Lizzy’s melk. Ze snapt het niet helemaal. Ze pakt de fles en komt even later terug. Inmiddels heeft Bas opgezocht wat “gekookt” betekent in het Portugees. Ah nu begrijpt ze het en loopt weer weg. Dan komt ze weer lachend terug met de fles. Ik ben er blij mee, nu heeft Lizzy straks nog warme melk. Super aardige mensen hier zeg. Gauw terug naar de kamer. Bas tilt Lone in bed. Ze slaapt gewoon verder. Lizzy duurt ook niet lang. Bas leest nog een stukje, maar houdt het ook niet lang meer vol. Het is hier pas negen uur maar we trekken het niet meer. Trusten!
Vrijdag 23-12
Om zes uur zijn de dames wakker. En wij dus ook. Dat tijdverschil is nog wel een dingetje, haha. Gelukkig zijn we zelf ook best wakker. We doen heel rustig aan en rommelen wat in de kamer. Om half negen lopen we naar het ontbijt. We kunnen ontbijten in de buffetzaal van gisteren maar ook bij het restaurant bij het zwembad. Hier hebben we gisteren ook gezeten en het is wat minder massaal. En het eten is ook perfect. Dus dat doen we. Een lekker eitje, fruit, sap, broodjes, koffie, jammie! Als we uitgegeten zijn, lopen we naar de receptie, want daar kunnen we reserveren voor het kerstdiner. De eerste shift begint om 18.30u en de tweede om 20.30u. Wij willen graag de eerste, anders liggen alle vier de koppen straks op tafel te snurken. Er staat een aardige rij mensen die dezelfde tijd als wij willen reserveren, maar gelukkig is er nog plek als wij aan de beurt zijn. Ook hebben we gereserveerd voor een ander restaurant op tweede Kerstdag.
Nu is het Lone tijd: op naar de Kids club met zwembad en speeltuin. Bas en Lone gaan vast, nadat we nog een mini tussenstop hebben gemaakt in een winkeltje met bikini’s enzo. Ik geef Lizzy een melkje voordat we ook volgen. Ze valt onderweg in slaap. Lone heeft reuze pret in het kids deel. Ze springt van speeltuin naar zwembad heen en weer. Bastiaan moet ook het vrij frisse water in. Mij blijft het nog even bespaard. Het zonnetje schijnt lekker en er waait een aardige wind. Best verraderlijk, dus we smeren ons goed in. Na een tijdje hebben we wel weer zin in wat lekkers. Op naar het restaurant bij het zwembad. Lizzy gaat aan de meloen en een broodje boter, Lone een broodje worst en papa en mama een tosti. Lone wil nu graag naar de zee. Dat is natuurlijk spannend, die hoge golven! Off we go! De zee is sterk. Zo sterk dat Bas Lone echt stevig moet vasthouden. En dat terwijl ze maar tot hun enkels in de golven staan. De kracht van de stroming gooit haar anders gewoon omver. Maar wat vindt ze het prachtig. We vertellen het later tegen de oma’s via WhatsApp en we mogen er gelijk niet meer heen. Nog een klein rondje zwembad dan! Met een pina colada voor mij en Lone en een GT voor Bastiaan. Lizzy krijgt een lekker melkje. Ze ligt heerlijk relaxed in de buggy. Wat is het toch een poepie. Ons andere poepie, of ook wel puppie, stuitert het zwembad door. Heerlijk hoor hier, echt genieten.
Tijd voor een douche en een slaapje voor Lizzy in het appartement. Even chillen allemaal. Dan kunnen we straks naar het Afrikaanse restaurant. Bas leest het boek van Thomas Dekker, Lone kijkt iPad, Lizzy slaapt dus en ik typ dit. We vergeten zowat de tijd want we hebben om 19 uur gereserveerd. Snel Lizzy wakker maken en iedereen in de kleren. In het restaurant ligt een menu met alle lekkere Afrikaanse gerechten die er vanavond zijn. Alleen de drankjes worden geserveerd, de rest is in buffetvorm. Ik vind daar niks mis mee, kun je van alles wat proeven. Bastiaan haalt het voorgerecht. Lone en Lizzy krijgen pasta carbonara. Lone vindt ’t niet zo lekker, ze neemt wat meloen. Lizzy eet haar bord gedurende de avond helemaal leeg. En nog een chocoladecakeje toe. Ze heeft sjans van de ober. Alle mensen hier zijn dol op kleine blonde baby’s, ze zijn allemaal zo lief tegen haar. Lone heeft haar nieuwe make up boek mee. Nadat ze een paar blaadjes met kale poppen hoofden heeft geschminkt, is ze zelf aan de beurt en daarna ik. Ik krijg rode rouge en lippenstift. Prachtig. Als hoofdgerecht kiezen we een selectie van lekker uit ziende gerechten. Het smaakt ook weer top. Goed geregeld allemaal hier hoor. De kindjes zijn weer moe, dus ze gaan lekker slapen na deze eerste hele dag op Kaapverdië. Een hele leuke, geslaagde dag.
Zaterdag 24-12 We gaan al de goede kant op met de tijd; een half uur later dan gisteren worden de meisjes wakker. Ik ben dan nog in diepe slaap. NL tijd 8.30u, hier 6.30u. En ’t is ook nog zo donker. Maar hup! Eruit met de geit. Bas gaat naar de receptie om een restaurant te regelen voor derde Kerstdag. We hebben geleerd dat we er vroeg bij moeten zijn met reserveren, anders is het vol. Hij is nu de eerste dus alle keus! Het wordt de Aziatische. Lekker sushi eten. Daarna gaat hij een stukje hardlopen op het strand op blote voeten. Held. Ondertussen spelen de meiden wat op de kamer en ik ruim een beetje op. Als Bas terug is gaan weer lekker ontbijten. Lone mag kiezen waar we als eerst gaan zwemmen. Het wordt Riuland, de Kids club met het speeltuintje erbij. We vinden een mooi plekje, redelijk uit de wind. Sowieso is de wind minder dan gisteren. Naast ons zitten Duitse mensen, een oma, een moeder en een meisje van Lone’s leeftijd.
Als we met Lizzy in het pierenbad gaan, doet dat meisje nogal vreemd. Ze schopt steeds water richting Lizzy. We snappen niet waarom. Haar moeder haalt haar uit het badje. Vervolgens, als we bij een ander bad Lizzy in het bandje willen zetten, pakt het meisje bijna de band af. “No, no”, zegt Bas. Dat vindt het meisje niet leuk en ze pakt een zonnebril (die Lone net in de speeltuin heeft gevonden) van de grond en gooit ‘m in het water. Ok… Het zal je iPhone maar zijn!! Oma en moeder komen naar ons toe gesneld. Een tijdje proberen ze de bril te vinden, maar die is waarschijnlijk in een afvoerputje gestroomd. Gelukkig was ’t niet onze bril. We denken dat het meisje autistisch is of zoiets. Ik zeg tegen haar moeder dat ze niet meer hoeft te zoeken. Ze verontschuldigt zich en vraagt ons kamer nummer voor ’t geval dat de bril nog terecht komt. Ach ja, het is pech.
Tijd voor lunch en een biertje! Lone heeft niet zo’n trek, ze heeft een beetje last van verstopping denken we, dus ze neemt meloen. “Met schil en niet te zoet mama.” Hihi. Lizzy eet voor twee: meloen, gestoofde peertjes, stukjes pasta en brood. Geweldig. Ze zijn allebei ook dol op de verse aardbeien sap.
Na het eten gaan we even naar de golven kijken. Die hebben gisteren wel enorme indruk op Lone gemaakt. Ze zijn wel minder hoog dan gisteren gelukkig. Veel minder gevaarlijk. Lone en Bas proberen een zandkasteel te maken, maar die wordt steeds omver gegooid door de golven. Net als gisteren gaan we ook nog even naar het grote zwembad. Lone en ik doen een drankje aan de zwembad bar in het water. Brrrr! Dat maakt zo’n biertje extra koud. Lone heeft het beter bekeken met haar warme chocolademelk. Als we lekker zijn gedoucht en opgefrist, gaan we in het grote buffet restaurant eten. Het eten is top, alleen we vinden het wel heel massaal. Je zit hier met zo’n 500 man te eten. Dan liever “ons” Afrikaanse restaurant bij het zwembad waar we gisteren waren. We gaan nog even naar de mini disco, Lone staat op het podium maar ze wil niet echt dansen. Ze is moe. Bas en ik nemen nog een ‘kerstavond’ cocktail. Lizzy ligt al te slapen in de buggy. Gauw naar bed die twee lieve meiden.
Zondag 25-12 1e Kerstdag Waar we normaal gesproken thuis aan de ontbijttafel zouden zitten naast de kerstboom met een kerststolletje en Chris Rea op de achtergrond, zitten we nu ruim 4000 km verderop aan de buffettafel met uitzicht op de kokos bomen en een glaasje prosecco. Wat is beter? Haha, allebei even goed. Hier heb je niet echt het “kerst” gevoel. Misschien komt ’t nog. Maar het is zeker niet vervelend!! We voelen ons bevoorrecht dat we hier mogen zijn en genieten van het heerlijke ontbijt. Lone mag kiezen waar we heen gaan : Riuland, grote zwembad of het strand. Het wordt Riuland. Ze gaat van de speeltuin naar het zwembad, tussendoor even kleien en dan weer naar het zwembad. Lizzy doet een schoonheidsslaapje. Ze wordt pas na ruim een uur wakker en vermaakt zich dan met de toren. Na de lunch is het tijd om een zandkasteel te bouwen op het strand. De golven zijn redelijk rustig, alleen de vlag is wel rood. We gaan alleen tot de enkels. Er komt een lifeguard naar ons toe en hij zegt dat de zee “is changing” dus dat we goed op Lone moeten letten. Dat doen we natuurlijk. Ineens komen de golven ook verder en zijn ze heftiger. Tijd om te gaan. We gaan naar de kamer om ons mooi te maken voor het Kerstdiner vanavond. We leggen Lizzy nog even neer, want het zal wat later worden. Ik trek mijn mooie nieuwe “Onze Jongens” galajurk aan en Bastiaan gaat ook netjes in pantalon met wit overhemd. De meiden krijgen mooie feestjurkjes aan. Voordat we naar binnen gaan, maken we nog een mooie familie foto bij de grote kerstboom bij de receptie. Ook facetimen we nog even met oma Anke en opa Bert. Daar is het kerstdiner, samen met omaatje en Bert’s vader, al bijna achter de rug.
We gaan de buffet zaal in. Onze tafel staat al klaar, met een kinderstoel voor Lizzy. We krijgen meteen een drankje. Wat een top mensen werken hier in de bediening. Omdat alle gasten tegelijk de eetzaal in gekomen zijn, is het gigantisch druk bij de buffetten. Overal staan rijen. Maar wat ziet het er allemaal prachtig uit. Torens met alle soorten ham en kaas, kerstbomen gemaakt van brood, mooi opgemaakte schalen met allemaal voor – hoofd- en nagerechten. Wat is dit een werk geweest. Respect voor alle koks. We genieten alle vier van al het lekkers. Lone heeft pizza, Lizzy eet pasta met haar handjes. Ze krijgt weer enorm veel aandacht van iedereen. Bas en ik proberen van alles wat te proeven. Als Bas een dessert aan het halen is, beginnen alle gasten ineens te applaudisseren. En iedereen gaat staan. Dan zie ik waarom. Al het personeel komt achter elkaar uit de keuken lopen en maakt een ronde door de enorme zaal. Door middel van luid geklap en gejuich worden ze bedankt door alle gasten. Wij klappen natuurlijk hard mee. Het is enorm indrukwekkend. Ik denk dat het wel 200 man is. Wat hebben ze hun best gedaan om dit allemaal te realiseren en daarbij hun eigen kerstfeest op te geven.
Na het diner gaan we dansen bij de mini disco. Althans, als we er eenmaal zijn is Lone toch eigenlijk best moe. Ze doet een paar sprongen mee, maar dan gaat ze zitten en staat niet meer op. Als Lone in slaap is gevallen in Lizzy’s buggy, kijken we onder het genot van een cava’tje nog even naar het kerstkoor dat op het grote podium staat te zingen. Ontzettend vals maar dat mag de pret niet drukken, haha.
Lizzy begint ook in haar oogjes te wrijven, het is echt tijd om te gaan nu. Het was een memorabele eerste Kerstdag.
Maandag 26-12 2e Kerstdag Vandaag is het boxing day, of Tweede Kerstdag, of.. tja.. zomervakantie? De meisjes zijn weer een half uurtje later wakker, top! Lone om 7.15 u en Lizzy zelfs 7.30u. Dat gaat wat worden thuis hoor, echt. We krijgen ze ’s avonds niet meer in bed en ’s morgens niet meer eruit. Bas gaat een stukje hardlopen in de duinen en een restaurant regelen. De Afrikaanse, “onze” zeg maar. De rustige. Eenmaal terug is het hardlopen hem zwaar gevallen door het mulle zand. Z’n spiertjes zijn gevoelig! Mijn kerstontbijt bestaat uit yoghurt met muesli en fibers, honing en hagelslag. Even balansen. Door Muesli-meester Bastiaan gemaakt. Smaakt goed! Hijzelf neemt het ook, maar kan een gebakken eitje toch ook niet weerstaan. Lone eet een broodje met choco pasta en Lizzy met ham. Met een glaasje verse aardbeien sap natuurlijk. Lone wil graag naar het strand, naar de golven natuurlijk. De zee is weer vrij rustig, dus het kan. Met z’n viertjes spelen we in de branding en Lone en papa maken samen een groot gat waar het water in kan stromen. Als we even liggen te relaxen op een bedje, begint Lone opeens te gillen. Ze wordt gestoken door een of andere zwarte wesp! De angel staat in haar arm en ze slaat ‘m er van paniek af. Ze gilt van de pijn. Snel zuig ik het gif eruit en Bas gaat gauw prikweg halen en wat ijsblokjes. Naast de pijn is ze ook erg geschrokken, arm kind. Dat heeft ze echt van haar vader, die nare prikbeesten willen altijd Gaillards hebben. Het gaat gelukkig weer. De meiden spelen nog even lekker en daarna gaan we lunchen. Straks gaan we naar het zwembad en Lone wil graag een duikbril hebben. Er zijn hier wel wat winkeltjes dus we gaan even kijken of ze dat hebben. En ja hoor, daar hangen ze. Een tientje, maar beter duur dan niet te koop haha. Een magneet is ook in de pocket. Na de lunch zijn we zo lui geworden dat we allemaal even een dutje willen doen. Ach ja, daar is het toch ook vakantie voor! Dus eerst een tussenstop bij de kamer voordat we gaan zwemmen. Zzzzz. Als we weer wakker zijn, gaan we nog een uurtje zwemmen. Met bril. Hij bevalt goed. Vanavond eten we in het Kaapverdiaanse restaurant. We zijn benieuwd! Als we ons aan het opfrissen zijn, hoort Bas steeds een soort van gekuch van buiten komen. Ineens komt hij naar me toe. “Moet je nou eens kijken, dit is echt te asociaal!! Er ligt er hier een over de railing te kotsen!” Ik had al wel eerder gezien dan onze Engelse buren geen frisse figuren waren, maar dit slaat echt alles. Net kreeg ze de balkon deur al niet open en liep te er tegenaan te rammen als een of andere gek. Nu ligt ze op haar zij, helemaal van de wereld, op de railing. Wat een smerig vies wijf. In zo’n hotel als dit hoor je je toch te gedragen. Bas loopt naar hun deur om te kijken op welk nummer ze wonen, dan kunnen we het doorgeven aan de receptie. Maar als hij daar aankomt staan er al twee mannen van het hotel met handdoeken. Ik zou me dood schamen. Goed, niet meer aan denken en een leuke avond maken! We lopen richting het restaurant. Het is voornamelijk vis dat er geserveerd wordt. Het ziet er weer prachtig verzorgd uit allemaal. De voorgerechten mogen we zelf pakken en het hoofdgerecht wordt aan tafel geserveerd. Lone is vanavond de mama dus ze mag naast Lizzy zitten en haar eten voeren. Lizzy heeft weer sjans van de obers hoor. Er is er zelfs een die een kan water omver gooit omdat hij meer op Lizzy let dan op de tafel die hij aan het dekken is. Hij moet er zelf om lachen. Blonde babies zijn hot hier! Er is weer kinderdisco, maar rond een uur of acht stort Lone hier gewoon in. Ze wil alleen maar op schoot en kijken naar de andere dansende kindjes. Op weg naar huis maken we een afspraak om morgen haar haar in vlechtjes te laten doen. Dat wil ze heel graag. Ik maak de afspraak voor morgen om tien uur bij de dame achter de balie in de manicure- en kapper zaak. Ondertussen is Lizzy alweer uit de buggy gehaald door een andere dame en zijn ze samen aan het knuffelen. Weer andere dames kietelen haar. Het is niet te geloven haha. Kind weer kwijt. Als we weer terug in de kamer zijn, slapen de dames snel als een roosje.
Dinsdag 27-12 We zetten de uitslaap trend helaas niet voort deze morgen. Om 06.30u ligt Lizzy te kletsen en kieren alsof haar leven er vanaf hangt. Bas geeft haar een flesje melk in de hoop dat ze daarna weer in slaap valt, maar helaas. De dag gaat toch echt beginnen. Lone komt erbij en beide dames vechten wie er Koe Doet Boe op mijn iPhone te spelen. Na het ontbijt is het zover; Lone krijgt vlechtjes. “Mama, ik ben wel een beetje zenuwachtig voor mijn vlechten!!” zegt ze. Lekker ding. Lone mag gaan zitten op de stoel. Ik mag niet kijken, want het is een verrassing. Misschien kan ik zelf ook wel even m’n nagels laten doen, bedenk ik me. French manicure, leuk! Zo gezegd zo gedaan. Een half uurtje later heb ik prachtige nageltjes. Lone is ook klaar. Ze ziet er prachtig uit met de vlechtjes! Een echte prinses!!
We pakken de handdoeken en zwemspullen in de kamer en gaan lekker bij het zwembad liggen vanmiddag. De zon is niet heet, maar gewoon lekker. Lone heeft veel plezier van haar nieuwe duikbril en gaat onder m’n poortje door onder water. Ook drinken we samen met Lizzy een drankje aan de zwembad bar. Na de lunch doen papa en Lizzy een middag dutje. Als Lone niet zwemt, speelt ze Mario. Ook picknicken we op een handdoek langs het zwembad. Lone heeft warme chocolademelk en mama een biertje. Ik had het héél niet verwacht, maar de choco gaat om. Geeft niks kind. Ik herken mezelf er zo in… Deze avond gaan we sushi eten in het Aziatische restaurant. Eerst gaan we langs de receptie om te vragen of en waar we kleding kunnen wassen. We kunnen het alleen in een waszak doen en dan afgeven bij de receptie, vertelt de aardige meneer. Er zijn dus geen wasmachines op het park waar je zelf kunt wassen. Hmm ok misschien doen we die paar boxers van Bas dan wel even met de hand. Ineens valt mijn oog op een brief die op de balie ligt met vlucht informatie. Bij elke vlucht die vandaag en morgen zou vertrekken staat “cancelled”. Ook een die naar Amsterdam zou vertrekken vandaag. What the…?! Eronder staat dat de vliegtuigen niet kunnen landen vanwege de stof in de lucht. Jeetje hé. Dat stof, dat heiige, hebben we al een paar dagen. Hopelijk is het volgende week weg, anders moeten wij ook verplicht onze vakantie verlengen. Ik moet gewoon weer werken. En ze missen ons thuis. Nou laten we het afwachten. Gelukkig hebben we wel voor drie maanden kleding bij ons, haha. Op naar de sushi. Lone eet als een dijker, ze heeft wat in te halen. Eerst sushi, daarna meloen, kiwi en rozijntjes, toen een taartje en daarna gaat ze aan het ijs. Het is lekkere sushi, maar die van Sumo is beter vinden Bas en ik. Er zijn nog veel meer lekkere gerechten, dus klagen doen we zeker niet. Helemaal niet als we naast ons kijken waar de hoofd eetzaal weer bomvol zit. Dan zijn de aparte restaurants toch veel fijner. Lone heeft het vandaag flink naar haar zin, want ze wil graag naar de disco om te dansen. En hoe!! Ze danst en springt mee op alle liedjes. Haar mooie nieuwe vlechten gaan op en neer. Topper! Na de disco gaan we. Lizzy is moe. Ze is al gauw vertrokken nadat we haar in bedje hebben gelegd. Lone kijkt nog even iPad op bed en Bas en ik chillen. Topdagje dit.
Woensdag 28-12 Om 6.30u schrik ik wakker van kleine Lizzy die ineens begint te huilen. Na een flesje geef ik haar een aai over haar bol. Oei, bloedheet!! De thermometer komt tot 39.4. Ik geef haar een zetpil, doe haar een koelere slaapzak aan en leg haar weer in bed. Ze slaapt weer verder tot 8.30u.Gelukkig is ze wel gewoon vrolijk. Aan het ontbijt krijgt ze van grote zus Lone een broodje smeerworst. We kunnen wel gewoon naar het zwembad denken we. We gaan naar Riuland, daar kan Lone lekker ravotten. Lizzy voelt weer warm aan. Misschien breng het zwembad een beetje verkoeling, maar daar heeft ze het toch niet zo naar haar zin. Ze wil het allerliefste knuffelen en slapen. Arm wijffie. Lone en ik spelen met een bal en gaan elkaar achterna in het zwembad. Het is een top dag vandaag om te zwemmen. Lekker warm! Tijdens de lunch lees ik een appje van Ilona. Het gaat over gestrande toeristen op Boa Vista vanwege een hardnekkige zandstorm. “Zijn jullie ok?” Wij zijn zeker ok. Het is de mooiste dag sinds we hier zijn. Geen zandstorm te bekennen. Het is de laatste dagen wel heiig geweest, ja. En we zagen inderdaad gisteren bij de receptie dat er vluchten gecanceld zijn. Maar dat het nu in de Telegraaf op de voorpagina staat is wel heel serieus. Als we wat meer onderzoek doen, komen we erachter dat er sinds Eerste Kerstdag al geen vliegtuig meer stijgt of landt. Jemig hé. Wat erg! De stofwolk die er hangt waardoor er geen vliegverkeer mogelijk is, komt vanaf de Sahara. Omdat er op dit moment heel weinig wind staat, gaat de wolk niet weg en zolang zitten we vast. De geschiedenis herhaalt zich: Lizzy heeft zo te zien de waterpokken. Er zit er een op haar handje. Met een blaasje erop. Lone had dit toen we op Kefalonia zaten 5,5 jaar geleden. Daar was ze aardig ziek van. Lizzy slaapt veel. Hoop zo dat het meevalt. Bastiaan en Lone zitten samen te drinken aan de zwembad bar als Lizzy en ik lekker liggen te chillen. Een groepje Engelsen zit verderop waarvan “de moeder” een paar biertjes te veel op heeft. Ze swingt en zingt keihard met de muziek mee. Nu nog een tand eruit en een bezem en ze vliegt zo weg. Mensen kijken is zo lachen, vooral als ze zichzelf zo enorm voor schut zetten. Lone is moe geworden van al het zwemmen vandaag en valt lekker tegen me aan op het strandbedje in slaap. M’n grootste lekkere wijffie. Vanavond staat het Italiaans restaurant op het programma. Het ziet er mooi nieuw uit en dat is het ook horen we van de mensen die naast ons zitten. Zij komen hier al voor het vijfde jaar en vorig jaar was dit restaurant er nog niet. Het eten is weer top. Pasta’s, pizza’s, carpaccio, caprese, lekkere desserts. Hier willen we nog wel een keer heen. Na het eten gaan we weer naar de kinderdisco. Lone heeft de smaak te pakken! Op weg naar het huisje zien welke de Nederlandse mensen die bij ons ook de heenweg in het vliegtuig zaten. Ze zouden eigenlijk morgen vertrekken, maar dat kan niet denken we. “Zijn jullie gestrand?” vraagt Bas. De man zegt inderdaad dat alle vluchten morgen zijn gecancelled. Ze hopen voor het weekend thuis te zijn. Maar een dagje extra vinden ze niet erg. We hopen met ze mee, dan komt het voor ons ook goed. In het huisje gaan de meisjes lekker slapen. Ze zijn op.
Donderdag 29-12 Bas begint de dag met een reservering en daarna een loopje. Als hij terug komt zegt hij dat er helemaal geen rij was voor de reserveringen van de restaurants. Er komen ook geen nieuwe mensen bij en veel van degenen die hier zijn, wachten tot ze naar huis kunnen dus die reserveren ook niet. Lone is een beetje sip. Ze heeft een beetje last van heimwee. Dat kan gebeuren en is niet leuk. We vertellen haar wat voor leuke dingen we hier kunnen doen en dat ze thuis gewoon weer naar school zou gaan. Dan beseft ze een beetje dat het hier toch wel leuker is. We bellen ook nog even met oma. Als ze haar eerste plons in het zwembad heeft genomen, staat er alweer een big smile op haar gezicht. Gelukkig. Kind blij, papa en mama blij. Lizzy’s pokjes zijn wel wat heviger geworden, maar echt last heeft ze er nog steeds niet van. En zijn enkele blaasjes en de rest lijkt meer op eczeem dan op waterpokken. Hopelijk blijft het hierbij. Ze gaat samen met Lone van de glijbaan. Ze hebben de grootste lol samen. Echt slapen komt er vandaag niet van. Er gebeuren toch veel te leuke dingen! Zonde om te slapen, denkt Lizzy. We zijn wat vroeger klaar dan anders dus voor het eten drinken we nog een cocktail bij de bar op het plein. Lone pina colada en papa daiquiri. Mama gewoon een wijntje en Lizzy neemt de watermeloen die op het glas zat geprikt. We eten vanavond bij “ons” restaurant en daarna gaan we natuurlijk weer dansen. De kindjes worden op het laatst in een treintje meegenomen naar het grote podium. Daar is een tombola voor het goede doel en het is de bedoeling dat de kindjes de lootjes trekken waar de prijzen op vallen. Lone durft ook. Als ze eenmaal aan de beurt is, is ze wel verlegen. Ze durft nog net haar naam te zeggen, maar het nummertje opnoemen in het Engels is haar iets te moeilijk. Wij zijn evengoed beretrots! Het lichtje is uit bij Lone en ze wil graag slapen. Oudejaarsavond moeten we maar even gaan slapen van tevoren. Anders redden we het nooit tot 12 uur!
Vrijdag 30-12 Het plan voor vandaag is om na het ontbijt naar het strand te gaan. Het is een mooie dag, dat zie je meteen. Blauw zonder hei of stof of wolkjes. Er lopen ook weer mensen met koffers. De stofwolk boven het vliegveld is dus waarschijnlijk weg. Dat geeft goede hoop dat wij zelf ook gewoon kunnen vertrekken dinsdag. Maar nu moeten we daar nog niet aan denken; we hebben nog vier mooie dagen voor de boeg! De golven zijn redelijk wild, ze slaan heel laat om. Niet te ver erin dus weer. Lizzy slaapt meteen als een blok, vader en Lone gaan kastelen bouwen en gaten graven, dus moeders gaat gestrekt in de zon. Heerlijk! Ook met z’n drieën in de branding staan en wachten op een grote golf is leuk! Lone vindt dat zo spannend, prachtig. Als Lizzy wakker wordt, mag ook zij even in de branding zitten. Ze wordt niet vrolijk van dat koude zeewater over haar beentjes, dus ik til haar snel weer op! Dat vindt ze wél leuk, kijkend naar haar grote zus en papa.
We gaan vandaag eens lunchen bij het grote buffet, kijken of ze daar meer hebben dan hamburger en tosti. Dat klopt inderdaad. Het is ook niet zo druk omdat er veel mensen weg zijn gegaan. Op de terugweg lopen Lone, Lizzy en ik langs de bikini winkel (Bas gaat plassen) en ik weet er een te scoren hoor! Eigenlijk ging ik voor slippers, de mijne zijn net stuk gegaan op het strand. Maar een bikini is ook leuk! Omdat we gisteren geen prijs hadden bij de tombola, heb ik Lone een armbandje beloofd. Ze kiest een mooie uit met gekleurde kraaltjes in Afrikaanse stijl. En van dezelfde kraaltjes ook nog een ketting erbij, vooruit. Op weg naar het zwembad! Daar heeft Bas inmiddels al twee daiquiri strawberry op, zijn favoriet. Samen met Lone gaat hij het zwembad in. Er start een waar watergevecht. De een rent de ander achterna met een waterpistool. Lachen. Tot vrij laat zitten we bij het zwembad. Het is ook nog zo lekker en rustig. Al zijn er ook wel nieuwe mensen gekomen vandaag. Ze lopen in de rondte het park te verkennen. Bij thuiskomst zien we twee briefjes liggen: of we de receptie willen bellen of bezoeken. Ok. Eenmaal aan de telefoon krijgen we te horen dat het Afrikaanse restaurant waar we vanavond hadden gereserveerd, niet open gaat omdat het te rustig is. We kunnen wel naar de Kaapverdiaanse of de Italiaanse alleen dan moeten we wel komen reserveren aan de balie. Dus Bastiaan gaat even. Als hij terug komt is het niet gelukt. Er was alleen plek om half negen of om negen uur. Dat is voor ons te laat met die twee meiden. Onze eerste reservering was om zeven uur. Dus dan wordt het het grote buffet. Na het eten zijn we nog net op tijd voor de kinderdisco. Lone doet weer leuk mee. Na afloop deelt meneer de clown altijd ballonnen uit. Lone regelt er heel lief ook een voor haar zusje. Lizzy vindt ballonnen heel bijzondere dingen. Als we een cocktail hebben genomen gaan we op een geheime missie. Lone heeft het er al de hele avond over: we gaan een kokosnoot pikken voor thuis. We hadden er al eerder eentje, een kleintje, maar die is gevallen en daardoor zit er een barst in. Dus we moeten een nieuwe en het liefst een die rijp is en die we kunnen laten zien in de kring op school. De rijpste hangen in de boom bij Riuland, hadden we al gezien. Dus daar sluipen we heen. Bastiaan heeft een mes mee gepikt bij het buffet. Lone schijnt bij met het lampje. En ja hoor, na een tijdje snijden is de noot los. En groot! Precies goed voor thuis. Missie geslaagd. Lone is blij en trots! We verstoppen ‘m in een laadje in de kamer zodat de schoonmaak mevrouw ‘m niet ziet. Zo, dat was een spannende afsluiting van de dag! Nu lekker slapen.
Zaterdag 31-12 Oudjaarsdag Terwijl ik dit begin te schrijven, komen Bas en Lone op me af. Ze hadden al de hele tijd een geheim samen en dat was blijkbaar mama in het zwembad gooien. Dus er is geen ontkomen meer aan! Daar ga ik! Gelukkig blijven mijn krullen bespaard. Lone en ik spelen nog een hele tijd samen in het zwembad. Ik ben krokodil! Het is echt te merken dat het rustiger is. Ons ontbijt restaurantje was vanmorgen ook voor het eerst gesloten. Al het personeel is waarschijnlijk nodig voor de voorbereidingen voor het diner vanavond. We zijn benieuwd hoe mooi het er vanavond weer uit gaat zien! Lizzy heeft er weer een paar pokjes bij op haar handje. Het is nog niet over dus. Ze doorstaat het kranig! Als het voor dinsdag niet minder is geworden, dan mogen we officieel niet eens terug vliegen zonder medische verklaring dat het niet meer besmettelijk is, lees ik net op internet. Fingers crossed. We blijven de hele dag lekker bij het zwembad. Na de lunch doe ik mee met een lesje aquajoggen. Heel leuk!
Achter onze bedjes in een struik, “woont” een zwart poesje. Hij is heel lief en aanhankelijk. Eerst gaat ie tegen Lizzy aan liggen. Dat vindt ze wel wat. Ze aait ‘m op haar manier, soms grijpt ze ‘m wat ruw in z’n nek. Hij vindt ’t niet erg en blijft gewoon liggen. Haar eerste keer dat ze een poesje aait, schattig. Even later zit Lone op het bedje Mario te spelen en hup, nu springt ie naast haar. Lone vindt ’t ook leuk en blijft muisstil zitten zodat poes er niet af springt. Even later krijgt ze een restje melk van Lizzy. Dat gaat er wel in.
Om kwart over zes begint het oudjaars diner, dus we gaan op tijd naar de kamer om ons netjes aan te kleden. Het ziet er weer even mooi en verzorgd uit als met Kerst. Lizzy is in slaap gevallen dus we laten haar even lekker liggen in de buggy, de avond is nog lang. Ik zit tegen Bas te geinen over wat ik hem zou moeten geven als ik hem ten huwelijk zou vragen, omdat hij niet van sieraden voor mannen houdt. Dus hij zegt: “Denk je dat het zo lang gaat duren dat jij míj zou vragen dan? Ik heb toevallig een doosje in m’n zak.” Dus ik zeg: “Nee, niet hier in die buffetzaal hoor Bas!” en ik voel op z’n broekzak in de veronderstelling dat hij zit te bluffen. Maar ik voel wel een klein vierkant doosje zitten, dus ik krijg het Spaans benauwd. Tegelijkertijd springen de tranen in m’n ogen. “Wat is dat? Nee toch Bas echt?!?!” Hij duwt m’n hand weg en begint keihard te lachen. Dan haalt hij het doosje uit zijn zak en…. Is het de batterij van zijn camera. Ik heb het niet meer! “Sukkel ik schrok me dood !!!” Bas ligt hélemaal dubbel. “Wat hou ik toch van je.” zegt ie. Pestkop. Als bijna iedereen aan het dessert zit, komt al het personeel weer uit de keuken om een ronde te maken door de zaal. Ze krijgen weer een dik verdienende staande ovatie. Ik maak Lizzy wakker, anders heeft ze niks te eten. De bediening is namelijk alweer druk bezig met de voorbereidingen voor de tweede shift die om 20.30u begint. Ze krijgt spaghetti en kiwi toe. We zijn mooi op tijd klaar voor de minidisco. Het is net begonnen bij het grote podium. Overal hangen ballonnen in het zwart / wit / goud voor het Oud en Nieuw feest wat hierna begint. Ook na de minidisco dansen de kinderen vrolijk verder. Er begint een leuk trio te zingen. Er komen steeds meer mensen de dansvloer op. Om 22 uur is het nieuwjaar in Nederland. Ik probeer m’n moeder te bellen. Ik krijg haar te pakken maar de verbinding is slecht. Maar ’t lukt om gelukkig Nieuwjaar te wensen! Wij moeten nog twee uur wachten. Dat is wel gek. Lone is inmiddels op een stoel gaan zitten met de iPad, maar haar ogen vallen dicht. Ik zet twee rieten stoelen tegen elkaar aan zodat het een soort bedje wordt. Ze is meteen weg. Lizzy sliep ook al in de wagen. Watjes die kinderen van ons, haha! Bas en ik feesten door. Het zang trio maakt plaats voor een DJ. Hij draait een beetje “onze” muziek uit de Four Roses tijd. Zelfs die Bas doet de voetjes van de vloer. Lachen. Hij haalt de drankjes. Ik vraag elke keer om water maar op de een of andere manier komt die bestelling moeilijk door. Steeds krijg ik een glas cava in m’n hand geduwd. Er worden aan iedereen tassen uitgedeeld met versieringen erin: maskers, toeters, Hawaii kettingen, clowns neuzen, gekke brillen, samba ballen, ballonnen. Alle mensen versieren zichzelf. Wij doen natuurlijk mee. Het ziet er top uit alle die met z’n allen bij elkaar, haha! Ik probeer Lone wakker te maken om te zeggen dat het bijna twaalf uur is en of ze mee wil feesten. Nee, geen succes. Ze slaapt verder. Dan is het zover! Twaalf uur!! De confetti knalt door de zaal! Bas en ik geven elkaar een dikke kus en wensen elkaar gelukkig Nieuwjaar. Dan lopen we naar de kindjes. Lone ligt met haar handen op haar oren te huilen. Ach gossie. Het feest is denk ik afgelopen voor ons. Jammer maar niets aan te doen. We gaan haar en Lizzy snel in bed leggen. Happy new year voor iedereen!!!
Zondag 1 januari Nieuwjaarsdag Op een flesje na rond een uur of half zeven, slaapt de familie Gaillard / Hoveling tot half negen uit. Netjes toch? En dat ondanks die vervelende hoestbuien die ik sinds deze vakantie elke ochtend heb. Ze hebben er allemaal doorheen geslapen. We hebben een tas met versieringen bewaard voor Lone. Die wil ze, net als de kokosnoot, ook graag laten zien in de kring. Van Riu Hotels hebben we ook een cadeautje gekregen met de beste wensen erbij ; twee mooie pennen. Aardig hoor! Na het ontbijt gaan we naar het strand voor de traditionele nieuwjaarsduik. Daarna gaan Bas en Lone op ‘rotsjesjacht’. Dat hebben ze overgehouden aan de vakantie in Frankrijk: over de rotsen lopen op zoek naar diertjes en schelpjes. Het is alleen best een eindje lopen naar de rotsen, dus Bas heeft Lone de halve tocht op zijn nek. Lizzy slaapt de hele tijd bij mij op het strand. Even inhalen. Haar pokjes zijn een stuk minder sinds gisteren. Gelukkig! Als de familie even later weer herenigd is, zoeken we de branding nog een keer op. Het blijft toch aantrekken, die golven! Bas gaat het gevecht aan, maar wint nooit. Hij gaat een paar keer flink kopje onder. “Maar”, zegt Lone “Papa is sterk!” Samen graven we Lizzy in. De dames gieren het uit. We zijn zo druk dat we de tijd helemaal vergeten en daardoor bijna te laat zijn voor de lunch. Tijdens het eten bellen we met de oma’s om ze een gelukkig Nieuwjaar te wensen. We vervolgen de dag bij het zwembad. Met natuurlijk een daiquiri, een chocomel en een sangria. Als ik Lone op een gegeven moment onverwacht een duwtje geef, ben ik de pineut. Bas wacht me op en gooit me er met kleding en al erin. Dan gaat Lone achter Bas aan en ook hij gaat erin. Hij had zijn shirt wel uitgetrokken, maar Lone gooit ’t shirt er gewoon ook in. En Lizzy? Yep! Met jurk en al! Wat hebben we gelachen!! Gauw douchen en op naar de Italiaan. Lizzy schreeuwt door de hele zaak heen, zo’n trek heeft ze. Lone eet ook weer super goed! Het eten is lekker, wat alleen jammer is, is dat de desserts van gisteren zijn van het Nieuwjaars diner. Niet meer zo lekker… Daarvoor zijn we teveel verwend geraakt hier. Bij de minidisco is een nieuwe clown die het lang niet zo leuk doet als “die andere lieve”. Na een kwartier houdt ze (de clown) het al voor gezien. Dan maar cocktails drinken aan de bar! Ondertussen probeer ik Lone’s vlechtjes eruit te halen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En haar haar komt er ook niet al te best uit. Het lukt voor de helft, morgen de rest. Lizzy vindt het veel te gezellig met alle aandacht die ze van iedereen krijgt, dus slapen ho maar. Bas loopt wel drie rondjes met haar, maar zonder succes. Ook doet hij dat voor zijn eigen bestwil: hij wisselt van bar omdat meneer vindt dat de dichtstbijzijnde bar te weinig rum in zijn daiquiri doet, haha! We maken het hier steeds later. Rond elven liggen we op bed. Een uur in NL. Dat wordt lastig straks om weer te wennen!
Maandag 2 januari De laatste volle dag hier in het hotel is aangebroken. De hemel is mooi helder blauw. Na het ontbijt gaat we dan ook snel naar het zwembad. Nog even dat kleurtje bijwerken. Ik sla de aquajogles even over vanmiddag, heb alleen maar zin om lui te zijn en te zwemmen met de meiden. Lizzy in de band en Lone die haar voortduwt. Ik zal het missen. Bastiaan begint al vroeg aan het bier. En na de lunch een daiquiri natuurlijk. Nu we bijna weg gaan, heeft hij het helemaal door: hij bestelt twee daiquiri’s en een los glaasje rum. En dat verdeelt hij dan over die twee glazen, haha! Dus als je zo drie rondjes haalt, dan tikt dat wel aan. Aan het einde van de middag gaan we weer helemaal los in het zwembad. We moeten papa erin gooien van Lone, dat vindt ze het allermooiste. Dus dat doen we natuurlijk. Maar papa sleurt ons mee het bad in. En dat wel een keer of tien. Alle handdoeken belanden ook in het water, want niemand mag zich afdrogen. Hahaha. En Bastiaan vindt alles mooi en prachtig met al zijn daiquiritjes achter z’n kiezen. Hij begint te hikken, dat is het signaal dat er genoeg in zit! We lopen, nat en zonder handdoeken, want die moesten we inleveren, richting de kamer om te douchen. Dan zien we ineens onze poezenvrienden. Die moeten we nog even gedag zeggen. Lone vraagt of we nog een restje melk van Lizzy hebben en of we dat mogen geven. Dat hebben we. Ze gooit een klein beetje melk op de grond en alle drie de zwarte poezen beginnen er aan te likken. Bas zet zijn zwarte camera tas op de grond en begint foto’s te maken van het leuke tafereel. Dan loopt een van de poesjes naar zijn tas en begint er aan te snuffelen. Ik zeg nog: “Kijk Bas hij vindt je tas mooi!” Maar wat er dan gebeurt. De poes gaat met z’n kont naar de tas toe zitten en begint te pissen. In zie het gebeuren. “Baaaasss!!!! hij pist tegen je….” Meer kan ik niet uitbrengen. Ik kom niet meer bij. Het is zo vies maar ook zo hilarisch tegelijk. Bas reageert ook veel te laat met z’n aangeschoten hoofd, dus de poes is klaar en loopt weg. “Hoveling jij ziet het gebeuren en je doet niks!!!” Ik had er letterlijk geen kracht voor door de slappe lach. Ok.. En door.
Na het douchen mogen we voor de laatste keer van het buffet genieten en van het “tjoetjoeha feest” zoals Lone het noemt. Daarna lopen we langzaam terug naar de kamer om te beginnen met pakken. Lone kijkt al lopend naar de sterrenhemel en zegt: “Jullie papa’s zijn daarboven en ze zouden zeggen: “Dat hebben jullie goed gedaan jommes!” Toch mama?!” We hadden haar eerder deze week verteld dat onze papa’s sterretjes zijn en altijd naar ons kijken, waar we ook zijn en dat ze zouden vinden dat we het goed hebben gedaan. Dat heeft ze dus heel goed onthouden. Poepie. Oh ja en “jommes” betekent jongens. De meisjes gaan naar bed en snel daarna heb ik al een koffertje gepakt. Inpakken voor de terugreis is toch wel relaxter. Je hoeft niet na te denken, alleen maar erin te proppen. Morgen de rest, weltrusten.
Dinsdag 3 januari Tegen achten worden we wakker na een onrustige nacht. Het was heet, er zat een vervelende mug en Bas lag te snurken. En je hebt ook in je hoofd dat je morgen weggaat. Bij het ontbijt nemen we wat extra broodjes en fruit mee voor onderweg. Dat scheelt weer een kapitaal in het vliegtuig. Laatste keer buffet, snif.. Koffer twee en drie zijn ook redelijk snel gevuld. Rond elven verlaten we onze kamer. Het is weer net zo’n prachtige dag als gisteren en we zien iedereen lopen in badkleding. En wij lopen met broeken met lange pijpen en zware koffers. Bah. Wat hebben we het heerlijk gehad hier zeg. Een half uurtje later dan gepland worden we opgehaald met de bus. Ze waren ons ‘even’ vergeten vanwege een andere vlucht die gecanceld was. Dag Riu Touareg! Bedankt voor de leuke vakantie! Gelukkig komen we – na een wederom bumpy ride- op tijd aan op het kleine vliegveldje. Het vliegtuig waar we in gaan komt net uit Nederland gevlogen en zit nog halfvol met mensen. Zij gaan naar Sal, het eiland naast Boa Vista. Daar hebben wij dus een tussenlanding. De vlucht ernaartoe duurt maar 12 minuten! We moeten zelf ook uitstappen, want het vliegtuig wordt schoongemaakt en getankt. 40 minuten later begint de echte reis! Het vliegtuig zit niet vol, dus Bastiaan zit schuin achter Lone, Lizzy en mij, zodat Lizzy een eigen stoel heeft. Ze slaapt vrij snel. Lone’tje speelt iPad en gaat dan ook pitten. Bas ligt heerlijk uitgestrekt over drie stoelen, de bofkont. En ik typ dit verhaal. Het was een geweldige vakantie! Voor het eerst in ons leven hebben we Kerst en Oud en Nieuw gevierd in de zon. Het was mij een waar genoegen, lieve Bas, Lone en Lizzy! En nu dan maar weer de Hollandse kou in. Vijf graden zegt de piloot net. Brrrr.
