Het moet de eerste week van februari in 2011 geweest zijn. Lone was net geboren en ome Gak bracht een pluche hondje mee. Wat we toen nog niet konden vermoeden, is dat deze knuffel Lone’s grootste vriend zou worden. Onze lieve Lone was toen zelfs nog kleiner dan haar cadeautje Woefa.
Ongeveer anderhalf jaar later staat oma Ine met Lone in de kinderwagen. Er loopt een hondje voorbij. Lone wijst en zegt “woef”. Oma Ine gelooft haar oren niet en kijkt ervan op dat Lone dit zegt. Tekenend; een van Lone’s eerste woorden is “woef”. Het wekelijkse bezoek aan oma Anke vindt Lone ook prachtig. Oma heeft namelijk Bobbie. Een kleine witte Maltezer. Voor arme Bobbie zijn het zenuwachtige kwellende dagen. Lone kruipt, rent en wijst Bobby de hele tijd na. Het beestje is kapot na een dagje achtervolging.
Lone’s liefde voor hondjes is in de loop der jaren sterker en sterker geworden. Elk baasje kreeg de vraag van Lone of het hondje geaaid mocht worden. “Ah papa kijk, een puppy wat lief.” Een uitspraak die we meermaals gehoord hebben.
Joyce en ik hebben het er vaak over gehad. Wel of niet een hondje. We zijn aan het werk, hebben sport, vrienden en natuurlijk al twee lieve kleine meisjes. Moeten we daar een pup bij zetten? Is het verstandig om een hondje te nemen? We hakken eind dit jaar de knoop door. Aangemoedigd door de oma’s, die tevens oppas aanbieden voor ons nieuwe mini monster, gaan we op zoek naar een nieuwe huisgenoot.
Tia, een fokker uit Tilburg heeft bijzondere Jack Russells. Niet de standaard wit met bruine variant. Zij hebben een nestje met melkchocolade gekleurde hondjes. We zijn verkocht en na contact met haar kunnen we Bibi 16 december ophalen. Lone weet dan nog van niets. Bibi is een speciale verrassing voor haar verjaardag. Met een smoesje nemen we Lone en Lizzy mee in de auto. We rijden naar Tilburg. Na een uurtje rijden lopen we naar binnen en daar staat een hokje met wel 8 kleine pups. Lone is verbaasd maar vindt het geweldig. Ze is zo blij als ze kleine hondjes ziet dus dit is een paradijs voor haar.
Een verassing van mama en papa. Een hondje voor mijn verjaardag. Lieve Bibi wat ben ik blij met jou😍 pic.twitter.com/S5fnhIQkdh
Tia, de fokker van de chocolade hondjes wijst ons Bibi aan. We halen haar uit het hokje en zetten haar bij Lone op schoot. “Lone, weet jij hoe dit hondje heet?” vraagt Joyce. Lone is onder de indruk van de ochtend en schudt nee. “Dit hondje heet Bibi. En weet je Lone…” zegt Joyce. “Bibi is voor jou.” Lone kan het haast niet geloven. Voorzichtig zet ze Bibi op de bank en loopt emotioneel naar Joyce. Haar dankbaarheid is enorm groot. “Dank je wel lieve mama, dank je wel!” Nadat we uitleg hebben gekregen en het paspoort hebben overgezet gaan we met Bibi naar haar nieuwe onderkomen in Hilversum.
Nu ruim een week later heb ik de tijd gevonden om dit korte stukje te typen. Bibi bijt, poept en piest er wild op los. We moeten nog wennen aan onze kleine druktemaker maar we vinden het geweldig.
De VVHGL gaan al een tijdje mee. Van braaf in Hilversum tot een gekkenhuis in Maastricht. De VVHGL heeft zelfs een bruiloft tussen Inge en Danker opgeleverd na ons bezoek in Den Bosch. Trieste zaken maken we ook mee, deze horen bij het leven. In het hele begin hadden we ook een droevige crematie. De kurkvloer bij Kenny thuis werd vakkundig afgebrand door de vele peuken. De VVHGL gaan ondertussen al zo lang mee dat het tijd is geworden voor een waardig jubileum. Na 20 jaar is het moment daar. Een uniek samenzijn in een mooie stad om de vriendschap te vieren. Dit jubileum is eind november gevierd in de Duitse hoofdstad; Berlijn. We hebben hier twee jaar voor gespaard.
De zondag voorafgaand aan het weekend heeft eenieder een jubileum trui ontvangen met het ondertussen bekende logo. “Toasting since 1998” luidt de kreet. In de persoonlijke brief stond het vriendelijke verzoek om de trui donderdagochtend al aan te trekken. Leuk gezicht, 11 man met dezelfde trui op pad.
Donderdag 23 november Donderdag in de vroege morgen wanneer het nog pikkedonker is verzamelen we op station Hilversum. Het eerste vervoer van die dag, de trein, vertrek om 06:23 uur naar luchthaven Schiphol. Iedereen is keurig op tijd en de NS laat ons ook niet in de steek. Zodra we op het vliegveld aankomen en we ons naar de gate begeven deelt Ronald eerst de vliegtickets uit. Met een big smile pakt hij een enorm pak papier uit zijn tas. Even wat gewicht uitdelen, de tickets voor onze vrienden zijn namelijk op A3 geprint. Stomme geintjes, ik houd er zo van. Jochem, Ronnie en ik hebben keurig A4 formaat en distantiëren ons met veel lol direct van de andere 9 mannen.
Een hapje en drankje voor vertrek dient als ontbijt. We zijn lekker op tijd dus nemen rustig de tijd om te kletsen aan een grote tafel. Op naar de gate, de rij in om naar ons vliegtuig te gaan. We vliegen El Cheapo. Luchtvaartmaatschappij Easyjet, of zoals mijn collega zegt SqeezyJet, vliegt ons voor maar liefst 51 euro per persoon op en neer naar Berlijn. Geen geld maar daarom zitten we qua gate erg afgelegen. Ook lopen we even kort buiten omdat de slurf niet tot aan het vliegtuig komt. Allemaal niet erg, we hebben het er voor dit geld graag voor over. De vlucht zelf stelt niets voor. Netto vliegtijd is iets meer dan een uur. Het typische aan deze vluchten is dat alle passagiers met kleine handbagage koffertjes komen. De bagage vakken boven de stoelen in het vliegtuig zitten logischerwijs snel vol. In de rij richting het vliegtuig mogen wij allemaal onze koffers afgeven, deze gaan het ruim in. We moeten er dan even op wachten want ze worden op de reguliere band gezet als we op vliegveld Schönefeld aankomen. Ook prima, we zitten in een goede vibe. We hebben veel zin in dit weekend en laten ons niet snel gek maken. Eenmaal bij de band zijn de koffers er ook vrij snel. Op naar het volgende avontuur.
Onder het mom van “we gaan met het openbaar vervoer naar de AirBnb” hebben we alle nieuwsgierigheid en vragen weten af te wenden. Jochem, Ronald en ik hebben een heel ander plan bedacht. Wat komt er stipt om 11:00 aanrijden op de parkeerplaats van het vliegveld? Een grote Amerikaanse schoolbus waar een enorme takkeherrie uit schelt. “This Shit is Bananas” galmt door de speakers. Het nummer “Hollaback Girl” van Gwen Stefani doet het goed. De mannen kijken verrast en willen het in eerste instantie niet geloven. Zij dachten dat wij een standaard saai grijs busje hadden geregeld. Niets is minder waar. Zodra onze kleine koffertjes aan boord zijn en we de eerste meters hebben gereden worden de eerste halve liters al geopend. Geen half werk, daar houden we niet van. Iedereen is enthousiast en vindt dit een gaaf begin van ons mooie weekend. We rijden een rondje door de stad, genieten van het bier en hebben plezier van ons speciale vervoer. De bas klinkt goed in de bus en de nummers die gedraaid worden passen er goed bij. We verstaan elkaar nauwelijks. Als de rust enigszins is terug gekeerd in de bus en we ontspannen nippen aan ons flesje staat de volgende verassing al weer te wachten. Op een verlaten industrieterrein worden we opgewacht door een politieagente. De muziek gaat even uit en nadat de buschauffeur gecontroleerd is komt de dame onze kant op. Lichte verwarring heerst in de bus. Is het nou een geintje of gaat deze appetijtelijke agente zo uit de kleren. De muziek gaat weer aan en de twijfels verdwijnen zodra ze doodleuk begint te dansen in onze schoolbus. Wij worden enthousiaster zodra er meer kleren op de grond liggen en al helemaal als Dennis Bijl zijn welverdiende special treatment krijgt. De enige vrijgezel verdient het gewoon om even een onderonsje met de politiedame te hebben. Alleen de blik al in zijn ogen is onbetaalbaar. Wat een feest. De hele act duurt niet lang en voor we het weten loopt ze schaars gekleed terug naar haar Mini. Hilariteit alom en de toon is gelijk gezet. Met nog een korte omweg belanden we bij ons appartement aan de Frankfurter Alleen nummer 61, vlakbij de metro. Nu al een legendarisch weekend.
Bij het appartement, gehuurd via AirBnb, worden we opgewacht door Pia. Zij beheert dit appartement en woont in hetzelfde gebouw. Na een korte uitleg waarin niet bijster informatie gedeeld wordt vertrekt ze weer. Bagage wordt in de kamer gezet en 11 man dalen de trappen af. We hebben vandaag nog een bierproeverij bij Hops & Barley op het programma staan. Een kleine Berlijnse brouwer op een kleine kilometer van ons appartement. In de kroeg een stukje verderop nemen we plaats omdat we ruim op tijd zijn. Het Berlijnse bier smaakt ons ook in deze uitspanning goed. We hobbelen terug naar de brouwer waar we ontvangen worden door Ben. Deze surfdude komt uit Australië en is fulltime bezig met het brouwen van bier. Ben neemt ons serieus, hij kijkt naar het logo op ons shirt en weet direct dat hij met pro’s te maken heeft. We worden bijgepraat over de verschillende bieren en het proces hoe dit smaakvolle vocht tot stand komt. We lopen allen vergezeld door een biertje de brouwerij in en luisteren aandachtig naar de brouwer van dienst. Grote zakken met 25 kilo grondstof liggen gestapeld op pallets. Dit is echter niets vergeleken met de grote balen koffiebonen die Mich elke maandag op zijn tere nekkie neemt. We zijn dus onder aanvoering van Hoog niet echt onder de indruk. Haha. Na een rondje door de kelder waar al het bier aan het gisten is pakken we de draad weer op en nemen nog een smaakvol biertje. We vragen er wat te knabbelen bij en de grote platen met lekkernij verschijnen niet veel later op onze tafel. Een en al gezelligheid. Voordat we afrekenen informeren we bij Ben waar we lekker kunnen eten. Hij wijst ons een kruispunt aan met drie tentjes. Bij de laatste, een pizzeria, kunnen we terecht. Voor de zekerheid reserveren we een ander tentje voor zaterdag zodat we verzekerd zijn van een plekkie met elf man.
De Italiaanse etablissement is een bijzondere tent. Allemaal mannen met tatoeages en punaises door de neus lopen rond in de bediening. Voldoe je niet aan deze kenmerken dan word je hier niet aangenomen vermoed ik, iedereen heeft het namelijk. Ik zit naast Bijl en we bestellen een Texan pizza. Op het eerste oog niets aan de hand. Deze eet ik thuis ook, heerlijk. Bijl en ik krijgen als laatste onze pizza en deze ziet er voortreffelijk uit. Gak heeft van een andere tafel wat pittige olijfolie geregeld. Deze gooi ik er nietsvermoedend ook overheen. Na een paar happen begint het in mijn mond te tintelen en niet veel later beginnen mijn lippen ook te branden. Het zweet breekt ons uit, het gutst van het hoofd. Halverwege de pizza heb ik al een stapel servetten gebruikt en bestel ik mijn tweede blussende Sprite. Bijl besluit op driekwart dat het klaar is en zet de pizza weg. Al lachend probeert een deel van de tafel een stukje van de pizza en geven ons gelijk. Dit is veel te heet, gewoon niet lekker. Wellicht de leeftijd of het feit dat we al sinds 11:00 uur aan het bier zitten. De reden laat ik verder in het midden maar we zijn er wel klaar mee. Morgen een fietstocht op het programma en een mooi diner bij Volt. We wandelen op ons gemak naar het appartement en stoppen kort bij een avondwinkel. Toiletpapier, flesjes water en andere huishoudelijke artikelen worden ingeslagen. De VVHGL, gemiddelde leeftijd 38.8, ligt om 23:00 op bed tijdens een jubileum. Om Gwen Stefanie te quoten “This Shit is bananas”. Slaap lekker.
Vrijdag 24 november De voorspelde kou van een paar weken eerder blijft gelukkig uit. Het is een aangename novembermorgen als we op drie hoog wakker worden aan de Frankfurter Allee. Er zijn twee douches in onze AirBnB en vanaf 07:30 uur draaien deze overuren. Een hoek verderop zit een bakker. Langzaam druppelt de VVHGL binnen. Wij zorgen er dit weekend voor dat de maandomzet gehaald wordt. Koffie, thee, broodjes en eitjes vinden gretig aftrek. Al gaat het soms wat chaotisch en kun je alleen contant betalen, we vullen de maagjes en zijn klaar voor de fietstocht. De ingang van metrostation Samaritestraβe ligt pal voor ons appartement. We dalen af naar de Berlijnse ondergrondse en kopen 11 dagtickets. Na een overstap bereiken we ons eindstation. Compliment aan de groep, we zijn wederom ruim op tijd. Een sanitaire stop combineren we met wat koffie en thee. Het korte stukje lopen brengt ons naar een binnenplaats waar veel fietsen en toeristen staan. We zijn overduidelijk niet de enige vandaag. Onze gids voor vandaag heet Ronald. Hij is Nederlands en woont in Berlijn. Het is zijn fulltime baan om toeristen langs de bezienswaardigheden van Berlijn te fietsen. Hij heeft wat weg van Chris Zegers. Niet alleen hoe hij als een soort “3 op reis” presentator de informatie vertelt maar ook hoe hij eruit ziet. Hippe vogel. Voor een imitatie verwijs ik je graag door naar Jochem Myjer:
Bandjes: Check. Watertje: Check. Dennis Bijl met hesje als sluitpost: Check. Klaar voor vertrek, het zadel op en trappen maar. We stoppen met regelmaat. Soms is het duidelijk waar we stoppen en andere keren begrijpen we in eerste instantie niet waarom we stilstaan. Een stukje muur met bijzondere historie. Een afscheiding met een prachtig verhaal. De Brandenburger Tor is ook duidelijk maar de parkeerplaats waar we stil staan is wat vreemd. Hier blijkt de bunker gestaan te hebben waar Hitler ondergedoken gezeten heeft. Het moet een zo normaal mogelijk stukje Berlijn lijken maar al snel blijkt dat hier een grote historie ligt. De bunker moet er nog wel zijn maar is volgestort met zand. In dit op het eerste gezicht zo normaal ogende stukje Berlijn prijken nu Audi’s, BMW’s en Mercedessen.
Tijdens de rit pakken we bij een bakker met 11 man en onze gids Ronald de lunch. Alle fietsen netjes op een rij en niet op slot. Dat kan hier nog gewoon. Verbazingwekkend. Het is ons al eerder opgevallen maar Berlijn is geen dure stad. Als alle hoofdrolspelers al dan niet wat chaotisch besteld hebben reken ik 62 euro af. Koffie, thee, water en broodjes staan op de rekening. Nog een paar koekjes erbij. Voor iets meer dan 5,5 euro per persoon zijn we klaar. Dat is spotgoedkoop en alles smaakt heerlijk.
De tocht zou in totaal 3,5 uur duren. Ronald heeft er echter schik in en doet er een uurtje bovenop. Na 4,5 uur zijn we terug. We leveren de fietsen in, bedanken hem voor de fijne tocht en gaan weer op pad. We zijn dorstig van alle buitenlucht en besluiten een tentje in te gaan voor een mix van water en hop. De groep deelt zich in tweeën. Het ene deel zit naast het stinkende rookhok, de andere mannen aan de voorkant in de frisse lucht. Na een paar drankjes is het tijd geworden om ons op te frissen. We gaan namelijk dineren op sjiek bij restaurant Volt. De make-up wordt bijgewerkt, overhemdjes aangetrokken en de mooiste pattas komen uit de toch al kleine reiskoffer. De VVHGL zijn klaar voor een mooie avond. De metro brengt ons op loopafstand van het vijf gangen diner. Onze akela Gak navigeert vakkundig naar Volt waar we warm onthaald worden. De vijf gangen worden voorafgegaan door een mooi aperitief en twee amuses. Het grootste deel van de groep heeft ook een wijnarrangement bij het diner besteld. Elke gang wordt vergezeld door een mooi glas wijn. De ober van dienst heeft wat moeite met de uitleg van de wijn in het Engels maar dat doet verder niets af aan de smaak.
We eten kwartel met een kwarteleitje, een op bijzondere wijze klaargemaakt gerecht met boerenkool en als hoofdgerecht een voortreffelijk zacht stukje lam. Voor het dessert kunnen we kiezen uit Duitse kaas of een zoet toetje. Mijn keuze, mede geleid door de sterke behoefte aan port, is gevallen op de kaas. Mijn overbuurman Ronnie neemt hetzelfde wijze besluit. Alles is wat mij betreft even smaakvol. We tafelen nog wat na met wijn(en) en Sander nipt aan zijn vijfde Jon Tinic (Gin Tonic). Time to go, time to say goodbye. De rekening is pittig maar door het bestuur keurig gebudgetteerd. Ik rekende op 2000 euro, daar blijven we met fooi toch 150 euro onder.
Op naar de kroeg, even dat lekkere eten wegspoelen met wat Berliner Pilsner. Ook belangrijk om het budget keihard kapot te slaan. Het is er niet voor niets. Eenmaal in de kroeg zien we een tafel staan welke uitermate goed geschikt is voor het spel Klappertje. Een spel geïntroduceerd door Gak in het ijskoude Lapland. Voor het vertier vullen we een bescheiden glas met bier en voor de smaak voegen we wat wodka toe. The game is on. Het spel zorgt zo nu en dan voor discussie maar ook voor heel veel plezier. Zeker als het een tijdje rond gaat dan gieren we het uit als iemand een fout maakt. Super avondje zo ver. Na een aantal rondjes Klappertje zijn we er klaar mee. We besluiten om de avond af te toppen met een lekker broodje Döner. Vreemde gewoonte, helemaal als je zo’n mooie avond met fraaie gerechten gehad hebt. Anyway, de broodjes vinden stevig aftrek net als de zoete drankjes om de dode smaak van het bier weg te spoelen. Tim loopt ook de zaak even binnen om te informeren wat de status is. Hoe lang is iedereen nog bezig met het verorberen van zijn broodje? Achter hem verschijnt een look-a-like van Hulk Hogan. Een typische Duitse bouwvakker begint een verhaal tegen hem. Tim geeft aan hem niet te begrijpen en doet het af omdat hij de Duitse taal niet machtig is. De Duitse sloper loopt naar buiten en het verhaal is klaar. Zo denken we althans. Een en al gezelligheid, de vrolijke stemming zit er nog steeds goed in. Het begint toch al laat te worden dus is het plan om huiswaarts te keren. De eerste stappen uit de dönertent gaan prima maar op een hekje een paar meter verderop zit Hulk Hogan. Hij heeft nog een kloon meegenomen om de worstelwedstrijd compleet te maken. Iets triggert beide mannen want als door een bij gestoken springen ze op en laten hun doorgesnoven aard zien. Zeer agressief en intimiderend komen ze op ons af. We splitsen snel wat wellicht niet handig is maar we rennen zogezegd voor ons leven. Tim houdt beide mannen bij zich en zet het ook op een lopen. Samen met Bijltje rennen we een straat in. Ver uit de richting van het appartement zo blijkt later. De mannen zitten een meter of 50 achter ons maar blijven ons wel volgen. Niet relaxed. Als we wat glaswerk kapot horen vallen besluiten we om het nogmaals op een rennen te zetten. Ondertussen bellen en appen we met de rest van de groep. RD stapt in een taxi, Ronald en Jochem wandelen naar huis en pikken Sannie onderweg op. De rest ligt al op een oor aan de Frankfurter Allee. Na een uur arriveren wij ook bij het appartement. Voordeel is wel dat we weer nuchter zijn. De wandeling en de frisse lucht hebben ons goed gedaan. Daarnaast werd de halve marathon die we afgelegd hebben gevoed door de versnaperingen in de dönertent. Nog even napraten met de mannen in ons appartement. Gelukkig is iedereen heel en we zijn blij dat we allemaal zonder kleerscheuren onze nachtrust kunnen pakken. Een herhaling van zetten maar ook hier weer “This shit is bananas” Slaap lekker.
Zaterdag 25 november Uitslapen geblazen vandaag. Het grootste gedeelte van de groep lag er rond 05:00 uur pas in. Laat voor deze oude mannen. Uiteindelijk komt alles rond 09:30 een beetje op gang. Geen programma vandaag. Bij het ontbijt in het bekende bakkertje bepalen we het doel voor vandaag. Het wordt het Joods museum. Door de stromende regen de metro in en hop we zijn er. Overal goede verbindingen al is het nu opvallend drukker dan de voorgaande dagen. Voordat we het museum in gaan lopen we eerst door het Holocaust-Mahnmal. Het monument is in 2005 geopend om de Joden die in de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen te herdenken. Het monument bestaat uit 2711 betonnen blokken waar je doorheen kunt lopen. We zijn hier gisteren onder leiding van Ronald al langs gefietst. Het is best grappig om door heen te lopen. We wandelen er kruislings doorheen en zijn net een stel kleine kinderen op schoolreisje. Als we dit “recht toe recht aan” doolhof uit zijn lopen we naar het museum.
Timing is a bitch sometimes, het museum is net deze week dicht. Vanwege een verbouwing. Dat is jammer maar niet getreurd, er is nog zo veel meer te zien in Berlijn. Ergens verstopt in de metro zit een oude bunker. Deze bunker is bij het metrostation Gesundsbrunnen en ondertussen omgetoverd tot het Berliner Unterwelten Museum. Dit museum laat zien dat er onder de grond van Berlijn niet alleen riolen en metrolijnen zitten maar ook bunkers en tunnels. Er zijn maar 9 kaartjes beschikbaar met Nederlandse begeleiding. Dit is in het systeem niet om te zetten naar 11 dus kopen we ze los zonder gids. In het Berliner Unterwelten-museum wordt uitgebreid verteld over het leven met de bombardementen en het verblijf in de schuilkelders. De ruimtes worden geïllustreerd met de vele vondsten uit bunkers van voormalige regeringsgebouwen, en andere gevonden spullen uit de Tweede Wereldoorlog. Als we rond het middaguur uit de bunker komen beginnen de maagjes te knorren. Net op dat moment duikt de gele M op van MacDonalds. Zal je net zien 😉 Als hippe vogels bestellen we aan de zuil. Twee losse bestellingen, hop de pinpas er door en wachten op je nummer. Nadat de broodnodige vitaminen binnen zijn besluiten we te splitten. Een deel gaat naar een ander museum, de rest duikt de shoppingmall in. Het zeikt nog steeds van de regen, buiten blijven is geen optie. Ik koop een kleinigheidje voor de dames thuis. Veel groter kan ook niet in verband met de beperkte ruimte in mijn koffertje. De inkopen in de pocket, op naar onze AirBnB. Even relaxen en opfrissen voordat we gaan eten. Niet veel later arriveren de andere mannen ook, zij hebben ook een boeiende middag achter de rug. . Donderdagavond hebben we een reservering gemaakt bij een van de restaurantjes die bij de pizzeria in de buurt lag. Eentje met een oer-Duits menu. De tijd is weer eens aan onze zijde en een deel van de VVHGL-crew besluit om eerst nog een drankje te doen. Een cocktail en een pilsje gaan er altijd wel in. Het is nog een heel karwij om in de buurt van deze tentjes te komen. Zoals onze gids Ronald heeft verteld, kan er nog heel veel in Berlijn. Een grote demonstratie op poten zetten is een fluitje van een cent en dat blijkt ook wel. Ondanks de nog steeds stromende regen zijn er veel mensen op de been en staat de hele Frankfurter Allee vol met politiebusjes. Een stukje verderop bij ons rustige vertrouwde bakkertje, gaat een grote groep demonstranten helemaal los. Waar ze voor of tegen protesteren is me niet geheel duidelijk maar het tafereel brengt heel wat teweeg. Onze groep komt weer in plukjes naar het restaurant en eenieder aanschouwt het spel en vindt er het zijne van. Precies op de weg van onze AirBnB naar het restaurant, hoe kienen ze het uit.
Wijntje en biertjes op tafel, paar grote schalen met vlees en kartoffelsalat ernaast. Een groep uitgehongerde mannen zijn snel tevree. Schnitzel-time, na het voorgerecht doen we ons tegoed aan de enorme deurmatten van lam of varken met een krokant laagje. Lekker ouwehoeren en genieten van deze mooie groep. Het besef, dat we dit moeten koesteren, is zeer duidelijk aanwezig. Wie had dat gedacht na het eerste avondje in Las Brassas? Heel bijzonder dit na 20 jaar. Ook deze avond gaan we niet tot het gaatje. Het vele lopen, het slechte weer en de biertjes zorgen voor een rozig gevoel. Rode blosjes op de wangen dus hoppa, terug naar huis. Van de demonstratie is niets meer te zien, alsof het nooit heeft plaatsgevonden. Bijltje verlaat ons voor een klein uurtje. Hij neemt op de begane grond een ontspannende massage. Even wat stoom afblazen na dit enerverende weekend. Slaap lekker.
Zondag 26 november In alle rust, zonder planning of druk ontwaakt de VVHGL. Om de omzet van de bakker nog wat verder te spekken waggelen we naar ons favoriete ontbijtplekkie. Geen concrete doelen meer vandaag. Spullen in de koffer, dag AirBnB. Dag Frankfurter Allee. Met de metro gaan we richting het vliegveld maar halverwege, bij de televisietoren, stappen we uit. Er is nog wat tijd en een uitzicht over de stad is best cool. Je verwacht het niet maar wij zijn niet de enigen die dit bedacht hebben. Bummer. Dan maar aan de koffie in het naastgelegen gebouw. Het bestellen bij deze tent werkt met een soort pinpas. Ik bestel voor iedereen, wel zo makkelijk aangezien ik het ook zal afrekenen. Het duurt echter vrij lang. Tegen de tijd dat we de bestelling binnen hebben moeten we al weer richting trein. De elf kaarten worden beneden in een keer afgerekend. Vreemd systeem, niet alle 11 komen we tegelijk naar beneden maar dat doet er niet toe. De trein, die zich hier op 50 meter vandaan bevindt, vertrekt namelijk direct naar het vliegveld. Even geen metro, en met onze openbaar vervoer tickets kunnen we ook gewoon de trein in. Dat komt goed uit. We hebben twee maal voor 5 personen een ticket gekocht voor een weekend lang met het openbaar vervoer, althans zo denken we. Voor we de trein in gaan koop ik nog een enkeltje naar het vliegveld. Dan zijn we legaal bezig en we verwachten in de trein wel gecontroleerd te worden. Wel zo netjes om allemaal een kaartje te hebben. Op het een na laatste station voor het vliegveld worden we gecontroleerd. Niets aan de hand op het eerste gezicht maar de dame vraagt haar collega erbij en ze wisselen wat woorden in het Duits. Wat blijkt, we hebben vandaag de hele dag zwart gereisd. Het weekend ticket was niet voor het weekend maar voor een dag van het weekend. De zaterdag dus. Hahaha. Goed verhaal, lekker duidelijk. Nu moet er hals over kop voor 10 man een geldig ticket gekocht worden. Adse voldoet dit contant. Er gaat tevens een kleine boet overheen. Uitzuigers die Duitsers… blah! Nee, geheel onze eigen fout. Ronnie deelt de tickets uit. Ditmaal keurig op A4. Onze koffers passen dit keer gewoon in de vakken. Scheelt weer wachten bij de band op Schiphol. Eenmaal in Amsterdam pakken we nog wat te knabbelen en nemen op Gert na de trein terug. We zeggen Gert gedag, hij gaat met Eva mee. Tim heeft als afsluiter voor iedereen een blikje Freddy meegenomen. Een pilsje om deze toffe trip af te sluiten in de trein. Na de trein nemen we afscheid in het Hilversumse. Het was mooi en gezellig. Weer een fraaie herinnering erbij in het geheugen. Hopen op velen die nog gaan volgen!
Het was mij een eer en bijzonder genoegen om dit fantastische weekend met jullie te mogen beleven. Hartelijk dank daarvoor. Op naar de 25 jaar. Op verzoek kijken we dan naar een zuidelijker gelegen locatie. Cheers.
De vrienden van het goede leven, beter bekend als VVHGL gaan op pad. Ze gaan maar liefst al 20 jaar op pad en dus tijd voor een heus weekend weg. Eind november trekken we met 11 man richting Berlijn. We vliegen op donderdag van Amsterdam naar de Duitse hoofdstad. Zondag gaan we weer huiswaarts. Ons appartement geboekt via AirBnB ligt in de wijk Friedrichshain. Onderstaande pagina zal worden voorzien van updates zodra er meer bekend is.
10:45 uur aanwezig bij het meeting point: Knaackstrasse 97, 10435 Berlin
Metro U5 nemen, overstappen Alexanderplatz U2. Uitstappen U2 – Eberswalder Straße
Baja Bikes Berlijn bevindt zich in het Bike Depot Berlin on Bike en in de “Kulturbrauerei” een oude bierbrouwerij. Het dichtsbijzijnde metrostation (U-bahn) is Eberswalder Straße. Neem U-bahn lijn 2 (rood) richting Pankow. Stap uit bij Eberswalder Straße en neem de trap naar beneden bij de laatste metrowagon (dus in tegenovergestelde rijrichting). Op de straat steekt u Schönhause Allee over. Dan steekt u over naar de overkant van Danziger Straße en gaat u links op deze straat. Na 150 meter richting het oosten staat u op de hoek met KnaackStraße en gaat u rechts. Na nog 50 meter zoekt u naar een grote, geboogde ingang van Kulturbrauerei. U ziet gele bordjes met “Berlin on Bike”, die volgt u naar hof 4.
19:00 uur eten bij restaurant Volt – Paul-Lincke-Ufer 21, 10999 Berlin (Metro U8 – U-Bhf Schönleinstraße)
Na het eten stappen, Club Berghain, Am Wriezener Bahnhof (de beste club van Berlijn!) (Metro U5 – Weberwiese)
Zaterdag
Een aantal bezienswaardigheden hebben we vrijdag al op de fiets gezien. Deze dag is vrij in te vullen met eerder genoemde opties. Te weten:
• Rond die tijd veel kerstmarkten. Glühwein drinken, cadeautje kopen voor thuis • Checkpoint Charly – Een voormalige controlepost in de Berlijnse Muur. • Brandenburger Tor – De enige stadspoort van Berlijn die nog overeind staat. • East Side Gallery – Het grootst overgebleven stuk van de Muur in Berlijn. • Holocaust-Mahnmal – Een enorm groot monument voor de vermoorde Joden in Europa. • Zoologischer Gärten – Dierentuin • Jüdisches Museum – Het Joods Museum in de Lindenstrasse • DDR Museum – Een van de meest interactieve musea van Europa. Geschiedenis DDR • Gendarmenmarkt – Een van de mooiste pleinen van Europa
Vrijdag ben ik vertrokken naar de Ardennen. La Roche-en-Ardenne was het decor en tevens uitvalsbasis voor een prachtig evenement. Voorafgaand aan dit evenement had de organisatie tweemaal succesvol de gehele Ride had georganiseerd. The Ride is een achtdaags wielerfestijn. Tijdens acht etappes kom je door acht verschillende landen. Deze uitdaging loopt van de Stelvio in Italië tot de Cauberg in Limburg. Na 1300 kilometer en verschrikkelijk veel hoogtemeters kun je je dierbare weer omarmen in het zuiden van Nederland. Het werd nu tijd, zo dacht de organisatie, voor een fietsweekend in België. Ze kwamen op het geniale idee om een kleine broertje toe te voegen aan hun evenement. Dit kleine broertje heet The Ride Ardennes en deze ging vrijdag 8 september van start.
Tijdens The Ride Ardennes mocht ik uitkomen voor team Het is Koers. Ons team bestond uit vier personen en we sliepen in een fijne bungalowtent. Het team werd vertegenwoordigd door Brend, Jochem, Bas en ik. Bas kwam zaterdag pas op de locatie aan en was de quizmaster van de legendarische Het is Koers quiz. Later meer daarover. Brend, Jochem en ik reden gezamenlijk met de fietsen op het dak naar België. Wij gingen de strijd aan met de Belgische (slechte) wegen, de regen, de wind maar vooral stond genieten bovenaan het lijstje. Fietsen door de prachtige Ardennen is toch iets wat je een keer gedaan moet hebben.
Vrijdagochtend zetten we door middel van de Seasuckers de fietsen op de auto. De importeur van Seasucker, met wie ik naar aanleiding van de review goed contact heb, heeft ons voorzien van deze vernuftige dakdragers. Zij leverde mij de week voor vertrek een Talon Seasucker, bedoeld voor een enkele fiets. Tevens kwam er een mini bomber mee, waar je twee fiets op kan bevestigen. Zeer goede service en bijzonder vriendelijk dat we voor deze trip de Seasuckers mochten lenen.
Zoals altijd, althans in mijn herinnering, staat er file richting België. Of je nou op vrijdagmiddag of op vrijdagochtend vertrekt; er verschijnt altijd wel ergens iets roods op je navigatie. Zo ook afgelopen vrijdag. We reden rond 10:30 uur Hilversum uit. Om vervolgens pas iets voor 15:00 uur aan te komen. Op camping Floreal 1 haalde we de sleutel bij de receptie op, racte vervolgens naar de tent. Omkleden, fietsen klaar maken, bidons vullen en het gas er op. Het routeprofiel voor deze eerste rit van 68 kilometer zag er zo uit:
Op deze manier, zo gehaast beginnen, is niet echt leuk. Je start niet ontspannen en we fietsen bijna alles met zijn drieën. Niets aan te doen. De weergoden zijn ons ook niet goed gezind. We bikkelen langs het parcours door de regen. De omgeving is fraai maar we kunnen er niet van genieten. Elke dag is er een challenge. Een vooraf aangeduid segment, ook terug te vinden op Strava. De challenge van vandaag bereiken we doorweekt. Vlakbij de camping beginnen we zeiknat aan de beklimming van de Côte de Haussire. Deze relatief korte klim met een gemiddeld stijgingspercentage van 7.1% overbrugt 3.8 kilometer. In het begin loopt het nog best aardig, niet zo heel steil. Tot de helft ongeveer, dan zie ik percentages boven de 10 procent verschijnen op mijn Garmin. En die doen zeer. Maar ik worstelde me omhoog. Jochem en Brend zijn duidelijk de betere klimmers. Zij danste en dartelde samen omhoog. Klasse mannen. Dag een kunnen we afvinken. Op naar een warme douche, een gezonde maaltijd en een herstelbiertje uiteraard.
Elke dag werd er een mooie video gemaakt door de mannen van Cut to Black. Dit is hun samenvatting van dag 1. Kun je me spotten?
We gingen op tijd naar bed. Vroeg er in om wat extra nachtrust te pakken voor de zware koninginnenrit van zaterdag. Ik sliep die nacht toch wat onrustig. Een aantal keer er uit voor een sanitaire stop. Ook Jochem en Brend ritsen de tent een aantal keer open. Het heeft de hele nacht keihard geregend. Het veld voor onze tent lijkt wel een meer. Ik stond dan ook verwonderlijk te kijken toen het droog was toen we wakker werden. Na het ontbijt kleden we ons om, klikken de navigatie op de fiets en rijden we naar de start. Bidons vullen, registreren en gaan. Het routeprofiel voor deze monster dag ziet er zo uit:
Van mijn rit met Jaap in 2015 weet ik dat niets vlak is hier. Het is op en af. Aangezien we gedeeltelijk in hetzelfde gebied rijden als tijdens Luik Bastenake Luik kan ik dat ook nu weer verwachtten. Het vertrek mocht dan droog zijn, de rest van de rit lag in dezelfde lijn als vrijdag. Regen, harde regen, zeikregen, veel wind en soms ook droog. Dit is betreurenswaardig. We rijden door een prachtig gebied, alles is groen, fijne en minder fijne klimmetjes en hier en daar een kabbelend beekje. We kunnen er niet bewust van genieten door het weer. Alles is zeiknat en onze aandacht gaat naar het stuurwerk. Focus op de weg en niet op de omgeving.
De stops waren goed verzorgd en alle vrijwilligers deden hun uiterste best om je weer “mens” te maken. Een warme zoutige bouillon om op te warmen, een fijne pannenkoek met stroop om de koolhydraten aan te vullen. Het gaat er allemaal in als (pannen)koek. Soms vingen we een glimp op van de tot de verbeelding sprekende landschappen. Ik herhaal vaak in mijn hoofd: “Wat zou het met een zonnetje prachtig zijn hier”. Vlak voor het einde raakte ik mijn fietsmaten ook nog kwijt. Jochem zijn Garmin deed het even niet en Brend had de route er toch al niet in staan. Bij een afslag moet ik naar links. Ik wacht nog even op ze en besluit dan verder te gaan. Ik vermoed dat ze met anderen zijn meegereden. Alleen rijd ik door richting finish. Bij de registratie informeerde ik direct naar nummer 38 en 40. “Nee die zijn nog niet binnen”. Gelukkig waren de motoren weer eens behulpzaam onderweg en hebben mijn buddies op het juiste spoor gezet. Euforisch en met bijna 175 kilometer op de teller kwamen we binnen. Mijn Garmin had “maar” 1900 hoogtemeters geregistreerd. Mijn fietsmaten hebben er 1000 meer en zo staat het ook in het routeboek aangegeven. Een foutje van mijn Edge vermoed ik. Net na de finishboog pakten we een warme soep en gingen met z’n drieën op de foto. We voelden ons als helden onthaald en dan moest dag drie nog gereden worden. Na de smakelijke kop soep snelde we ons richting tent om spullen te pakken voor de douche. Schoon worden en warme kleding aan. Daar had ik behoefte aan na deze afmattende rit.
Zaterdagavond stond de legendarische Het is Koers quiz op het programma na de briefing en de dagvideo. Ondertussen was Bas gearriveerd met alle paperassen voor de quiz. Team Het is Koers was eindelijk compleet en we aten samen de avondmaaltijd. Bijna niet te geloven maar het was droog en we aten buiten aan een houten campingtafel. We kletste over de trip van vandaag, het afzien maar ook de bovenmenselijke prestatie die we geleverd hadden. Nadat Bas een paar hilarische verhalen had verteld over de tijd dat hij in België woonde was het tijd voor de briefing en dag afsluiter. Jochem werd stevig onder handen genomen op de massagetafel. Op dat moment luisterden wij aandachtig naar wat er voor morgen op de planning staat. Het hoogtepunt blijft de video. Even nagenieten met geweldige beelden:
Vanuit commercieel oogpunt had de camping ons verzocht om de quiz in het bijbehorende café te houden. Dit was echter pas een half uur na de video. Een groot gedeelte van de groep fietsers was al naar bed. Voor een select gezelschap presenteerde Bas de quiz. Hij deed dit op geheel eigen ludieke wijze. Een hoop gelach en op de valreep ook Jetse Bol nog even genoemd. Dan is de avond wel compleet. Helaas wonnen wij geen Kwaremont pakket maar dat maakte de avond voor ons niet minder geslaagd. Moe en voldaan slofte we naar onze tent. Op naar de laatste nacht in La Roche-en-Ardenne.
Ook van deze monsteretappe weer een toffe Relive video:
Na wederom een onrustige nacht op tijd er uit, fietskleding aan en richting ontbijt. Op Bas na sliep niemand onafgebroken. Er was altijd wel ergens een onderbreking. Bas gaf ons als tip mee om dan nog meer te bier drinken, hij had namelijk nergens last van. Hij hoefde op zijn beurt dan ook niet te fietsen. Zondag vertrokken we iets vroeger zodat we met meerdere mensen kunnen fietsen in pelotonnetjes. Er is ons op het hart gedrukt dat het een frisse maar bovenal droge dag zal zijn in de Ardennen. We gingen goed aangekleed van start voor de laatste rit van 115 kilometer met ruim 2000 hoogtemeters.
Het begin mag er al gelijk zijn als we tegen een of andere muur aanrijden. Het begon zo ontspannen maar Mur de Maboge is echt killing, aan het begin nog wel. Ik schakelde te laat naar het kleine blad en stond direct aan de voet geparkeerd. Wat een prutser. Beginnersfout van deze amateur. Ik geloof graag dat het door het weer kwam maar de route was zondag buitengewoon prachtig. Van boven konden we met regelmaat het zonnige dal inkijken. Overal koeien in de wei. Van die karakteristieke Milka koeien. Het voelde zondag alsof ik in een schilderij aan het fietsen was, zo mooi. Daar kwamen we tenslotte voor. Jochem besloot bij de eerste stop om voor de korte route te gaan. Brend en ik bikkelen door en pakte de 115. Alsof het niets is na twee dagen in het zadel. Uiteindelijk kwamen we terecht in een wat grotere groep fietsers. We blijven samen fietsen met twee dames. Onderweg bespraken we van alles en nog wat, hierdoor ging de tijd en daarmee ook de kilometers heel snel. Bij stop twee aten we weer die fijne pannenkoek en het oh zo welkome soepje ging er ook weer in. Tijdens The Ride Ardennes geleerd; een soepje tijdens en na het fietsen is werelds. Gouden tip! Na de tweede stop begon gelijk de challenge voor die dag. Een tien kilometer lang segment. Een gedeelte omhoog met een korte afdaling om vervolgens weer wat te klimmen. Speciaal voor de hardrijders die bergop nogal eens te kort komen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de benen niet op gang kon brengen. Ik zit er aardig doorheen. Brend ging er weer als een trein vandoor en wacht keurig op me nadat de challenge is afgelopen, tien kilometer verderop dus. Daarna nog maar 15 kilometer en dan zit The Ride Ardennes er al weer op. We pakten een aantal aangename afdalingen en gingen door het parkje richting de camping. Dan volgt de ceremonie met een heus podium. Een high-five en een medaille om mijn nek maken het weekend compleet. Wow wat tof, wat een beleving en wat een mooie herinnering. Jochem maakte nog een aantal mooie foto’s.
Ik blijf ze delen omdat ik het zo’n gaaf concept vind, hier de Relive van dag 3:
De tijd van gaan is dan aangebroken. Na een verfrissende douche pakten we alle spullen in. De fietsen werden weer vakkundig op de auto geseasuckerd. Ready set go. Dag Ardennen, dag The Ride, dag fietsers, dag vrijwilligers en dag organisatie. Bedankt voor dit mooie weekend. Ik heb, ondanks het verschrikkelijke weer, enorm genoten. Het was een voorrecht om aanwezig te mogen zijn. Wellicht tot volgend jaar!
Het lijkt wat stil de laatste tijd op mijn blog. Dat klopt ook wel want al mijn verhalen worden tegenwoordig op een andere site gepubliceerd. Sinds begin dit jaar, nadat ik Ride leader was voor Het is Koers op Zwift, heb ik meerdere artikelen voor ze geschreven.
Het begon zo gezegd met Zwift. Vervolgens ben ik ook producttesten gaan doen. Begin dit jaar, in de wintertijd heb ik een mooi jack en lange BIB getest van Gasp Cycling. Een Frans merk. Daarna raakte alles in een stroomversnelling. Na een cool ovaal blad van O.symetric en een met led verlichte helm van Lumos kwam ik in contact met Maurits Lammertink. Hij rijdt voor het Pro Continentale team Katusha. Dit team ging naar de Tour de France, Maurits ging naar de Tour de France. Eenmaal raden wie hem mocht volgen tijdens zijn debuut in de Franse grote ronde. Yes, that was me!
Dit was zo ontzettend gaaf om te doen. Drie weken lang op de Whatsapp met Maurits. Chatten over de Tour, wat er allemaal gebeurt in de hectiek en over andere zaken. Dankbaar dat ik dit mocht doen voor HiK. Volgende week zondag ga ik ter afsluiting en tevens kennismaking nog een rondje fietsen met Maurits. Het is namelijk wel leuk om elkaar eens in het echt te ontmoeten. Dit combinerend met een rondje op de racefiets is geweldig.
Ook zijn we naar Mallorca op vakantie geweest. Eind juli vertrokken we voor twee weken vanaf Düsseldorf naar het Spaanse eiland. Ook hier ging de fiets mee. De Cervélo C5, mijn testfiets deze zomer, ging mee op het dak van de auto en het vliegtuig in. Een heerlijk ontspannen vakantie in een huisje bij de plaats Manacor. Lekker eten, goed weer, links en rechts een biertje. Genieten dus. Een review van de mooie Cervélo racer volgt nadat ik terug ben van The Ride Ardennes. Ja want ook dit is weer een hoogtepunt. Met team Het is Koers reis ik komende vrijdag af naar de Ardennen. Drie dagen fietsen en genieten van alle prachtige routes en natuur. Met een klein gelukje heb ik Jochem ook aan kunnen haken. Hij gaat gezellig mee.
Met de familie thuis gaat het ook goed. Joyce is haar eigen webwinkel begonnen. Gisteren officieel ingeschreven bij mijn oud werkgever de KvK. Nu nog wachten op een bankrekening en dan gaat ze open. Enorm trots op deze stap. Tien jaar lang bezig met cijfers en financiële zaken en dan nu totaal iets anders. Met zoveel enthousiasme en passie aan iets totaal onbekends werken. Veel respect voor haar. Kijk allemaal op tweedehandjes.com
Onze kleine Lone is lang zo klein niet meer. Ze is gisteren na een vakantie van zes weken begonnen in groep 3. Leren lezen en rekenen. Niet meer kiezen in de klas wat je mag doen. Werkjes doen en echt les krijgen staat elke dag op de planning. Straks gaat ze Lizzy voorlezen. Haar derde jaar op de Wilge. Ongelofelijk wat gaat dat snel.
Lizzy gaat ook prima. Lopen ho maar. Mevrouw kan het best wel maar zet geen stap zonder een hand vast te houden van mama of papa. Gisteren weer een dagje Toermalijn. Dit was toch best vermoeiend voor haar.
Dus ja, enorme stilte hier maar er gebeurt nog van alles. Ik zal proberen om weer wat meer letters, zinnen en alinea’s hier op gaillardonline te gooien. Keep you posted.
Ze is alweer ruim 1 jaar, onze jongste prinses. De tijd raast voorbij als een sneltrein. Onze baby is ineens onze dreumes geworden. Met een stuk of 14 tanden en kiezen en een koppie vol met groeiende haartjes. We wachten wel nog steeds op die krullen! Sinds de borstvoeding is gestopt, is het bergafwaarts gegaan met Lizzy’s weerstand. Bijna elke week neemt ze wel een nieuw virusje mee vanaf de opvang. In de meeste gevallen is het verkoudheid met veel snot en gehoest, maar ze heeft ook al een oorontsteking, keelontsteking, de vijfde en de zesde ziekte, buikgriep en twee keer de waterpokken achter de rug. Arm wijffie. Ze doorstaat het allemaal kranig. Altijd verschijnt toch die lieve lach, ondanks dat ze zich belabberd voelt.
Niet alleen ellende gelukkig! Nee nee! Tussen het ziek zijn door was er genoeg tijd voor leuke dingen. Lizzy is in de dierentuin geweest en in het zwembad. In de Zandzee met papa maar ook in Centerparcs samen met Evi, Tamara en Mike. Dat was super leuk!
Tijdens de kerstdagen en Oud en Nieuw heeft Lizzy haar eerste verre reis gemaakt: ze is met Lone en papa en mama naar Kaapverdië geweest. Iedereen was weg van haar, die lieve kleine blonde baby uit Holland. Wat een aandacht kreeg ze.
Lizzy houdt ook wel van een dolletje. Wat wil je met zo’n gekke familie.
En ondeugend is ze ook!
Haar eerste pakjesavond was een groot succes. De Sint kwam langs met zijn Pietjes en ze hebben Lizzy flink verwend met mooi speelgoed! En ze was niet eens bang voor ze!
Inmiddels kan Lizzy al goed staan en schuifelt ze langs de tafel. Eerst durfde ze niet zelf weer te gaan zitten en bleef ze net zolang staan totdat iemand haar kwam helpen. Nu kan ze dat ook zelf.
Lizzy ziet haar zus als haar grote voorbeeld en is heel dol op haar. Als Lone in de buurt is, staat er een smile op haar gezicht. Is Lone even uit beeld, dan roept ze haar: “Tataa!!?”
Lizzy is nog steeds gek op eten, al is ze wel iets kieskeuriger geworden; eitjes lust ze echt niet meer en rijst ook niet. Haar favorieten zijn pasta, een broodje met smeerworst of een lekker stukje fruit. Als het mooi weer is, gaat een lekker ijsje er ook wel in!
Op de opvang is Lizzy nog steeds bevriend met Merel. Laatst hebben ze samen eens goed de tuinman bestudeerd.
Haar eerste verjaardag is bij de rode kabouters niet onopgemerkt voorbij gegaan! Lizzy kreeg een mooie feestmuts op en ze heeft Nijntje koekjes getrakteerd.
Slapen daar is geen succes, het is allemaal veel te interessant met al die leuke kindjes om haar heen. Het gaat ietsje beter sinds ze haar roze muis bij zich heeft. Net als Lone en Woefa, zijn Lizzy en Muis de beste maatjes.
Nu ze 1 is, kan ze al goed overweg met de prinsessenauto die Lone voor haar eerste verjaardag kreeg. Kijk eens hoeveel de dames op elkaar lijken!
Lizzy heeft een kleine obsessie voor telefoons ontwikkeld. We kunnen niet even erop kijken of mevrouw wijst ernaar: “Kijke!” Wat ze het liefst doet is een appje afsluiten door op de home knop te drukken en dan zeggen: “Aschh!” (alsjeblieft) om vervolgens weer opnieuw te beginnen. Lizzy stopt haar speelgoed, of iets anders wat ze tijdens haar ontdekkingstochten vindt, graag in haar mond. Vandaar ook misschien al die kinderziektes die ze al heeft gehad… Op woensdag gaat Lizzy met mama, oma Anke en Lone voordat de zwemles begint, eerst op visite bij kleine omaatje. Lone krijgt dan altijd lekkere dropjes en Lizzy een lange vinger. Het is altijd gezellig bij omaatje.
Als we bij zwemles zijn, nuttigt Lizzy tijdens het wachten graag nog een flesje roosvicee en een Nijntje koekje of een banaan. Het liefst speelt ze dan ook met oma Anke’s bril of sleutels. Die gooit ze dan 10 keer op de grond. En oma pakt het weer 10 keer op. Als oma Ine op donderdag komt oppassen en als Lone die dag ook vrij is, gaan de dames ontbijten bij de Hema. Dat is al traditie sinds Lone een klein meisje is. Gezellig hoor! Op vrijdag gaat Lizzy mee boodschappen doen met papa en mama. Lone is dan op school. Lizzy heeft al een aantal plakjes worst achter haar kleine kiesjes bij de slagerij.
Tijdens het paasweekend zijn papa en mama een paar dagen in Maastricht. Lizzy vermaakt zich samen met Lone prima bij de oma’s en opa’s. Ze gaat bijvoorbeeld voor het eerst naar Monkeytown! Van kleine omaatje hebben de dames een lekkere chocolade paashaas gekregen. Smullen geblazen!
We zijn net bij het consultatiebureau geweest. Lizzy weegt 11.6 kg en is 82 centimeter lang. Een gezonde Hollandse jongedame dus! Lieve Lizzy, iedereen is dol op je. Je bent ook om op te vreten. Niet zo snel groot worden hoor! Blijf maar voor altijd mama’s baby. Ik hou van jou!
We doen het dit jaar eens anders qua zomervakantie: geen all inclusive resorts, geen gehuurde villa’s of bungalows, geen pittoreske hotelletjes. Nee! Wij gaan kamperen! En wel met een camper. Begin dit jaar kwamen we op dit leuke idee. Bastiaan ging rondkijken wat de mogelijkheden waren vergeleken met onze wensen en we kwamen uit bij Camperverhuurbedrijf Weesp. Een bedrijf dat campers van particulieren verhuurt, zodat anderen er ook van kunnen genieten voor een betaalbare prijs. Toen Lizzy net was geboren zijn we al gaan kijken naar ‘onze’ camper. Een enorm bakbeest op wielen met twee tweepersoonsbedden, een eethoekje, een badkamertje/wc en een keukentje. Ja, die willen we wel! Wat een avontuur weer! En voor het eerst in ons leven gaan we op vakantie met z’n viertjes! Nog spannender.
Om 20.30 uur kunnen we ‘onze’ camper ophalen in Weesp. Voordat we dat doen, gaan we eerst lekker eten bij Ai Bamboe, bij ons op de hoek. We zijn er al een paar keer eerder geweest. Aanradertje. Als we klaar zijn, rijden we met de hele familie naar Weesp. De camper staat ons al op te wachten. Wat is hij toch mooi. En oh ja, groot! Er zijn nog meer mensen die een camper komen ophalen. We moeten even wachten en dan komt Siebren, de eigenaar van het verhuurbedrijf, ons uitleggen hoe alles in de camper werkt. En daar moeten we ons best wel even op concentreren. Lone is zo enthousiast dat we haar ondertussen wel een keer of 10 duidelijk moeten maken dat ze nog even rustig moet zijn. Lastig haha. Ook doet ze alvast even een plasje op de wc in de camper, maar ze vergeet aan het ‘doortrek hendeltje’ te trekken, waardoor Siebren het plasje zo op zijn handen krijgt als hij ons wil uitleggen hoe we de wc uit de camper moeten halen als we deze willen legen. Oeps! Gelukkig kan hij er om lachen. Als alles is uitgelegd, zetten we de meiden in de gordels op de achterbank. Siebren en zijn vrouw wensen ons een fijne vakantie. We kunnen! Ik rijd. OMG wat een bakbeest is dit! Twee en halve meter breed, bijne drie meter hoog en zeven meter lang. Het lijkt wel een stadsbus! Ik vind het eerlijk gezegd wel eng. De weg lijkt veel te smal, maar dat is natuurlijk niet zo. Ik ben gewend aan een Peugeot 107 en dit is drie keer zo breed, dat is gewoon even wennen… We waren van plan om de camper bij ons achter onder het hek door te rijden, zodat we ‘m morgen makkelijk op de parkeerplaats kunnen inruimen, maar eenmaal daar aangekomen durf ik met geen mogelijkheid die draai te maken. “Dat past nooit, dat doe ik niet hoor Bas!” Er is nog een optie; de camper voor het huis parkeren, bij de speeltuin. Dat is wel wat krapper, maar dan hoef ik in ieder geval geen moeilijke bochten te maken. Als ik daar kom aangereden staat Bastiaan al klaar. Hij vraagt de sleutel aan de buren om het hek open te maken. Ze komen er ook bij om het geheel te aanschouwen. Het is ook nogal wat, zo’n vrachtwagen voor je deur! Ik heb de breedte nog niet helemaal onder de knie, dus op een gegeven moment durf ik niet verder te rijden. Gelukkig hebben we buurman Thijs, die ook wel eens in een camper heeft gereden. Hij parkeert ‘m voor onze deur. Het gaat net allemaal. Maar hij staat. Morgen ook weer eruit… daar denk ik nu nog maar even niet aan. Eerst slapen.
Zaterdag 13 augustus
We staan op tijd op, want de camper moet eerst nog helemaal ingeladen worden voordat we kunnen gaan. En daar gaat wel wat tijd in zitten. In het achterste slaapkamertje hangen allemaal kleine kastjes boven het bed. Daar gaan alle kleren in. En wat spelletjes en beddengoed. In de kast tegenover de wc kan ook kleding ophangen worden en daar leg ik ook de hand- en theedoeken in. Dan zijn er nog kastjes boven de eethoek. Daar doen we eten en drinken in. En ook in het koelkastje natuurlijk en in het bovenste keukenkastje. Verder halen we wat keukenspullen eruit die we denken niet nodig te hebben. Dat is zonde van de ruimte. Zo, bijna klaar. Luiers: check! Ook belangrijk. Bert komt ons gedag zeggen en de camper nog even bewonderen. Een klein uurtje later is het zover. Alles zit erin. En wat we vergeten zijn, kopen we onderweg wel. We gaan! We zetten Lone en Lizzy op de achterbank. Bas blijft buiten om me te helpen uitrijden. De buurvrouw kijkt ook mee. Hoe meer ogen hoe beter. Het gaat allemaal goed, heel langzaam achteruit, draaien, nog een keer draaien en dan vooruit! We zwaaien de buren uit en ineens rijden we. Het gaat goed gelukkig. Op weg naar Bertrix, Luxemburg! Tegen het einde van de middag komen we aan op de eerste camping. We hebben wel een aantal stops gemaakt en het rijdt toch langzamer dan met een gewone auto, dus we hebben er wel een aantal uren over gedaan. Maar het rijden zelf is natuurlijk ook onderdeel van de vakantie. Dus dat is alleen maar leuk! Voordat we de camping op rijden, stoppen we bij een grote supermarkt om wat eten en andere spullen te kopen. We moeten zorgen dat we alles hebben, want als we eenmaal staan, kunnen we niet even makkelijk naar een winkel rijden natuurlijk. Als Bas ons heeft aangemeld bij de receptie, gaat de slagboon omhoog voor onze vrachtwagen. Het is mooi hier! Het zonnetje schijnt en gelijk bij de ingang zitten een groot zwembad, een speeltuin en een resaurant. Daar gaan we zometeen mooi even lekker zitten op het terras, maar eerst ons plekje zoeken. Het zal wel bijzonder zijn dat er een vrouw achter het stuur zit, want onderweg naar onze plek worden we zowat met open mond aangestaard door onze medevakantiegangers. Of ze vinden de camper gewoon heel mooi, kan ook. Of allebei. Zo, die staat! Bas sluit de elektriciteit aan op 220V, dan doet de koelkast het ook beter. We hebben een mooie plek, vlakbij een klimbos speciaal voor kinderen. Lone en Bas lopen er gelijk even heen terwijl ik de boodschappen opruim wat luchtigs aan trek. Even later lopen we naar het terras van het restaurant. De eerste avond gaan we niet koken hoor. Terwijl Lone lekker in de speeltuin aan het spelen is, proosten Bas en ik op het begin van de vakantie. We bestellen er wat te eten bij. Lizzy knaagt aan een stokbroodje. Ik vind dat nog een beetje eng, maar ze geniet er echt van. Lone heeft een patatje met frikandel en appelmoes besteld. Het laatste vindt Lizzy ook heel lekker.
Terug bij de camper heeft Lone gelijk een vriendinnetje gevonden: Nienke. Ze staat tegenover ons met haar familie. De meisjes spelen nog even samen met de Barbies. Dan is het tijd om naar bed te gaan. Lone slaapt voorin de camper. Haar ‘hutje’ hangt boven de chauffeursstoelen en moet naar beneden getrokken worden. Dan verschijnt er een heel knus tweepersoonsbed, te betreden met een trapje. Lone’s crib voor de komende weken. Ze vindt het geweldig. Lizzy slaapt naast mij, achterin de camper. We leggen haar alvast neer en drinken zelf nog een wijntje buiten. Dat hebben we mooi maar weer voor elkaar allemaal!
Zondag 14 augustus
Onze eerste nacht in de camper was leuk en knus. De meisjes hebben best goed geslapen. Soms gaf Lizzy een kreetje, maar na een paar slokjes borstvoeding sliep ze weer lekker verder. Bastiaan heeft een broodje gehaald bij de bakker en die eten we lekker buiten op. Ook smeer ik gelijk wat broodjes voor vanmiddag, bij het zwembad. Als Lizzy slaapt en ik de afwas aan het doen ben in de camper, gaan Bastiaan, Lone en Nienke naar het klimbos. De meisjes klauteren als volleerde acrobaten van boomstam naar boomstam over de kleine riviertjes. Bastiaan filmt de dames.
Dit vindt Lone echt helemaal geweldig. Jammer dat we morgen alweer vertrekken. Als ze weer terug zijn en als Lizzy wakker is, gaan we naar het zwembad. Nienke gaat wat anders doen met haar familie, dus we zien haar vanmiddag weer als we terug komen. Het is druk bij het zwembad! Omdat het zulk mooi weer is natuurlijk. Er zijn twee baden, een pierenbadje en een wat groter bad. De grotere heeft een klimmuur aan de zijkant, dat vindt Lone wel wat. Lizzy speelt op de grond bij de stoelen. Later gaat ze met haar grote zus in het pierenbadje, in de band. Ze vindt het wel een beetje koud, maar ook leuk! Aan het einde van de middag is er een watergevecht georganiseerd. Lone heeft haar Supersoaker gevuld en gaat de strijd aan. Bas gaat mee. De anderen hebben flessen water, dus Lone heeft ‘the power’! Ze spuit iedereen omver. Lizzy en ik kijken toe vanaf een afstandje. Ze is een beetje moe dus na een melkje leg ik haar in de buggy. Als het watergevecht is afgelopen, speelt Lone nog een tijdje in de speeltuin naast het zwembad. Dan gaan we naar de camper, want Bas wil nog een stukje fietsen. Lone is zo moe geworden, dat ze op het picknickkleed bij de camper in slaap dommelt. Heerlijk. Ik pureer voor Lizzy een lekker hapje met banaan en perzik. Ze smult ervan. Wat een lekker vrolijk meissie hebben we erbij gekregen. Als Bas terug is van zijn fietsavontuur door de Ardennen, gaan we met z’n allen douchen. Dat is wel een dingetje hoor. Ik kan niet elke dag mijn krullen in model brengen. Ik moet er aan wennen dat ik wat vaker een staart in zal hebben deze vakantie! Maar zo meteen kan ik gelukkig lekker föhnen, haha! Op 25 meter afstand ongeveer is de doucheruimte. Eigenlijk zijn dames en heren gescheiden, maar ik kan die twee meiden en mezelf niet alleen schoon en droogmaken in zo’n kleine ruimte, dus Bas gaat mee de vrouwen douche in. Als Lizzy schoon is, neemt Bas haar over om af te drogen en aan te kleden. Het is een beetje behelpen, maar het heeft ook wel weer wat: dit is kamperen! Vanavond hebben we pizza gehaald. Uhh nee, weer niet koken dus. Nienke ziet onze pizza’s en is zowat niet weg te slaan. Bas krijgt het niet voor elkaar om haar subtiel duidelijk te maken dat we even samen willen eten, zonder haar erbij. Ze blijft gewoon staan. “Ga maar even naar papa en mama schat, we roepen je als we klaar zijn”, zeg ik. Dan gaat ze. Bas is verbaasd, maar blij dat het mij wel lukt, haha. Na het eten speelt hij samen met alle buurkindjes en Lone een paar potjes Ganzenbord. Ik lag me rot, dat is niks voor hem, de leuke meneer uithangen met allemaal vreemde kindjes om hem heen. Des te leuker dus. Ik breng Lizzy alvast naar bed. Ze slaapt ineens op haar buik! Wat wordt ze toch alweer groot! Lone heeft zo’n plezier, haar houden we wat langer op. Ze heeft vanmiddag toch ook geslapen. Topdag!
Maandag 15 augustus
Vandaag vertrekken we alweer van deze leuke camping. We hebben alle campings van tevoren geboekt. Het voordeel is dan je dan nergens voor een dichte deur komt te staan. Het nadeel is dat je weggaat, terwijl je dat misschien nog helemaal niet wilt! Dat is in dit geval wel een beetje zo. Het is jammer dat Lone afscheid moet nemen van de leuke kindjes hier. Ze speelt nog even met Nienke in het klimbos, maar dan moeten de vriendinnetjes helaas afscheid nemen. Nienke was Lone’s eerste camping vriendin en andersom ook. Lief hè. Als we de luifel weer hebben ingeklapt, de elektriciteit losgekoppeld, de stoelen in het ‘schuurtje’ hebben gezet, de fietsen hebben vastgezet, alle kastjes op slot hebben gedaan en de dames in de riemen hebben gezet, zijn we klaar voor vertrek. Bastiaan kijkt of ik nergens tegenaan rijd. Het gaat goed. Hij stapt ook in. Lone zwaait naar Nienke. Dag lief vriendinnetje! De rit naar Gérard Mer gaat wederom prima. Het enige ‘probleem’ is dat ik het liefst zelf rijd. Bastiaan rijdt namelijk een stukje door de bergen, maar dan ben ik dus echt bang. Niet dat hij het niet goed doet, het ligt aan mij. De controle is weg hè. Ook lijkt het als bijrijder net alsof je veel te ver naar rechts rijdt. Dat komt door die enorme breedte. Als Bas mijn ‘aanwijzingen’ en commentaar helemaal zat is, stopt hij. Ik moet maar weer rijden…voor de rest van de vakantie… ja hij is boos. Oeps
Voordat we de camping op rijden, doen we weer even boodschappen bij een grote supermarkt. Hopelijk hebben we alles! Deze camping is wat kleiner, maar zeker ok! Onze plek is mooi, een paar meter van het meer. Omdat de grond een beetje drassig is, staan we niet helemaal waterpas. We worden er op gewezen door een van de gasten. Niet slim dat wij onervaren kampeerders dat zelf niet hebben gezien, want we hebben net de luifel uitgeklapt en de stoelen en tafel buiten gezet. Nu moet alles toch weer aan de kant, want we staan echt te scheef nu. Dan word je binnen helemaal duizelig. Dus hup, motor weer aan en steunpoot onder het rechter voorwiel. Nu staan we goed. Het (uitzicht over het) meer is echt prachtig. Lone, alias Pup, jumpt er meteen in, maar ze vindt het wel een beetje koud. Dus ze pakt een emmer en een schep en gaat lekker rommelen met water en zand, dat is ook leuk! Lizzy is kapot, ze wil zelfs geen fruithapje. Na een fles melk valt ze in een diepe slaap. Rond zessen wandelen we een stukje de omgeving in. Het is hier prachtig. Langs het meer staat een klein snackhutje met mensen die geen woord Engels spreken. Met handen en voeten bestellen we wat te eten. Het ziet er goed uit. Na de bestelling kom ik erachter dat we niet kunnen pinnen hier en we hebben ook niet genoeg cash. Shit. Zonder drankjes redden we het gelukkig net. We zoeken een picknicktafel uit langs het meer en genieten van het eten en de omgeving. Eenmaal terug bij de camper zie ik dat ie weer wat scheef staat. Voor de tweede keer vandaag moet alles dus weer aan de kant en rijden we het wiel nog iets hoger de steunpoot op. Bas is erg blij met me. Als alles weer goed staat, doet hij met Lone gezellig een potje Ganzenbord. Lizzy en mama kijken toe. Rood wijntje erbij. Gezellig hoor. Op een gegeven moment wordt het toch wel een beetje fris, dus we gaan lekker naar binnen. Lone gaat haar hutje in met de iPad. Bas en ik en Lizzy in ons hutje.
Dinsdag 16 augustus
Als iedereen is ontwaakt, gaat Bastiaan samen met Lone op de fiets om te pinnen en broodjes te halen bij de receptie. Die heeft hij gisteren besteld. Het is een mooie dag vandaag. Als ze terug komen, staat de ontbijttafel gedekt met een lekker kopje koffie erbij. Als we klaar zijn, ruimen we de spulletjes op en doen we de afwas. Lizzy gaat nog even slapen. Ondertussen leent Bastiaan de gieter van onze Franse buurman en hij loopt 15 keer heen en weer om onze watertank te vullen. Anders kunnen we morgen niet meer afwassen, hihi. Zo’n gieter is wel handig. Wij als onervaren kampeerders hadden gedacht dat we op elke hoek wel een waterslang zouden hebben om de tank te vullen, maar dat is dus niet zo in de praktijk. Als alle spullen gepakt zijn en als iedereen er klaar voor is, lopen we naar het veld naast de camping dat grenst aan het mooie Grardmer. We gooien het picknick kleed op het gras en settelen ons dichtbij het water. Het is een heerlijke middag. Het water is in het begin wel wat koud, maar als je eenmaal door bent, valt het reuze mee. Bastiaan en Lone gaan verderop een kano huren. Lone vindt het gaaf!
7
Na een tijdje zie ik ze aan komen varen. Onze pup is door het dolle heen en springt in – en uit de kano. Het peddelen laat ze graag over aan haar vader. Ze gaan weer verder. Lizzy en ik zwaaien ze uit. Tot zo! Lizzy is intussen lekker in slaap gevallen op het picknick kleed. Vader en Lone zijn nog aan het varen, dus moeders kan rustig van de zon genieten met een boekje erbij.
Rond een uur of vijf gaan we weer richting de camper. Je zult het niet geloven maar hij staat weer scheef! Zo zacht is de bodem hier. Dus ja, we hebben ‘m maar weer waterpas gezet. Het zou wel lekker zijn om weer eens te douchen. De laatste keer was eergisteren en er zit inmiddels geen krul meer op mijn hoofd. De douches hier zijn ook best ok. Bas gaat weer mee de vrouwendouche in om te helpen met de meisjes. Eenmaal terug in de camper probeer ik te föhnen, maar dat gaat toch niet zo goed. Plof! Alle electra eruit. Oepsie! Hele camping op zwart. Zo erg is het gelukkig niet, maar föhnen kan hier dus niet. Ik loop weer terug naar het douchehok. Daar lukt het wel. Als diner maken we een omeletje, knakworstjes en plakjes gerookte eendenborst met fois gras. Een makkelijk camping diner, met een goede rode Saint Emilion er bij. Uiteraard doen we daarna nog een potje ganzenbord met z’n drieën.
Woensdag 17 augustus
Afgelopen nacht heeft het ontzettend hard geregend en geonweerd. Het ging zo hard tekeer, dat er een enorme plas water op de luifel lag, die we er af moesten laten lopen midden in de nacht. De meisjes hebben gelukkig overal doorheen geslapen. Het heeft wel wat, die regen die boven je hoofd op het dak tikt. Nu is het weer droog en Bastiaan stapt op zijn fiets om een colletje te pakken. Hij komt terug met verse broodjes. We hangen lekker bij de camper en Lone speelt met ons nieuwe Franse buurjongetje Elliot. Elliot heeft drie hondjes, die vindt Lone ook leuk! Ze is niet bij ze weg te slaan.
Tot ongeveer drie uur hebben we mooi weer, maar dan gaat het weer regenen. Onze Franse buurman waarschuwt ons dat we beter onze luifel naar binnen kunnen halen. En inderdaad hij heeft gelijk, want het gaat weer flink tekeer. Daar zitten we dan met zijn vieren in de camper. Lone is maar even een slaapje gaan doen. Ze gaat zo laat naar bed deze vakantie, dat ze ’s middags een uurtje haar oogjes dicht doet. Dan kan ze er daarna weer tegenaan. Bastiaan zou eigenlijk naar de supermarkt fietsen omdat we gehakt zijn vergeten voor de spaghetti, maar ’t weer is zo dreigend. Daarom besluiten we om een hamburgertje ofzo te eten in het cafetaria dat bij de camping hoort. Onderweg vindt Lone een paar slakken. Een gooit ze weer weg want “die heeft gepoept mama!” Voor die andere plukt ze een vers groen blaadje. Die heeft geluk. Eenmaal binnen bij die eettent ziet het schepijs er al vies en oud uit. Nou dan hoef ik hier ook niets anders. We lopen weer naar buiten richting het tentje in het park waar we eergisteren hebben gegeten. Op hoop van zegen dat het niet gaat regenen. En dat doet ’t niet. Het is best fris buiten dus als we weer bij de camper zijn gaan we allemaal lekker knus onder ons dekbed lezen (Bas) of iPad kijken (Lone) of typen (ik) of wakker blijven (Lizzy). Morgen weer de weg op richting Annecy. Hopelijk met zon! Leuk!
Donderdag 18 augustus
We vertrekken op tijd. We moeten nog boodschappen doen en het is wel zo’n vijf a zes uur rijden naar Annecy. En voor het weer hoeven we hier sowieso niet te blijven. Het regent weer. Nog leuker: de ruitenwisser doet het niet. We proberen alle knopjes maar tevergeefs. Hoe moet dat nou? Het ziet er niet naar uit dat de regen snel op gaat houden en het is haast geen doen om te rijden met die druppels op het raam. Bastiaan belt de verhuurder voor advies. Siebren verwijst ons naar de ANWB, daar zijn ze lid van. De ANWB vraagt welke richting we op rijden en gaat voor ons op zoek naar een dichtstbijzijnde garage. Omdat ze niet kunnen garanderen dat ze snel een garage in de buurt te pakken hebben, raden ze ons aan om bij de eerstvolgende benzinepomp te stoppen. Daar verkopen ze spul dat je op de ruit kunt spuiten waardoor het water er snel vanaf glijdt. Dat doen we. En het helpt. Ondanks de regen kunnen we doorrijden. Omdat we wat tijd hebben verloren, besluiten we de Peage te nemen in plaats van de route binnendoor. Dat gaat gelukkig redelijk vlot. Alleen als we eenmaal Annecy binnenrijden, begint er een file die pas ophoudt aan de andere kant van de stad. Waar wij moeten zijn zeg maar. Er is hier maar 1 weg ofzo lijkt wel. Dus hier verliezen we weer wat tijd, maar we hebben wel een prachtig uitzicht over het meer van Annecy. Wauw zeg! Onze camping ligt niet aan het meer, maar iets meer de bergen in. De laatste bocht omhoog is heel scherp! Ik knijp ‘m met die enorme wagen! Bastiaan stapt uit en loopt naar de receptie. Het duurt allemaal even omdat hij geen printje heeft van de reservering. Lizzy is het meer dan zat. Ze heeft honger en krijst het uit. Daar komt Bas eindelijk aan. Samen met een mevrouw die ons naar onze plaats begeleidt. Het is krapjes hier, en hutje mutje! Maar het ziet er gezellig uit. Net als op camping 1, krijgen we weer veel verbaasde blikken als we komen aanrijden. Als iets minder onervaren kampeerders, zetten we de steunpoot gelijk onder het wiel. Het campertje staat meteen waterpas. En nu gauw Lizzy eten geven! Arm schaapje. Wij hebben wederom geen zin om te koken, dus we begeven ons naar het restaurant aan het begin van de camping. Gezellig hier hoor! Veel kinderen, een zwembad met vijf glijbanen. Wij gaan ons hier de komende dagen wel vermaken.
Vrijdag 19 augustus Het is mooi weer vandaag. Bastiaan staat vroeg op en zachtjes verlaat hij de camper om een stuk te gaan fietsen. Op de terugweg gaat hij langs de plaatselijke boulanger en komt terug met een bruine baguette met pitjes, croissants en een koek voor Lone in de vorm van een kattenkop. Lone heeft het naar haar zin met het Nederlandse buurmeisje en -jongetje. Ze spelen samen kinderyahtzee op het picknickkleed. Lizzy ligt lekker in de buggy te chillen met haar speeltjes. We krijgen een telefoontje van de ANWB dat er een mannetje onderweg is om de ruitenwisser te fixen. Een half uurtje later staat hij voor onze neus. Een aardige man uit Rotterdam. Hij werkt hier een aantal maanden per jaar en gaat dan weer terug naar Nederland. Als snel heeft hij het euvel verholpen: de stroomkabel van de ruitenwisser zat los. Logisch dat hij het niet deed dus. De meneer maakt ‘m extra vast met een tie-wrap want het verbindingsstuk is kapot, zodat we onderweg geen problemen kunnen krijgen. Eenmaal in NL moet er dan een nieuwe op ofzo. Maar dat is dan niet meer ons probleem. Dank u meneer! Aan het eind van de ochtend gaan we naar het zwembad. Het is druk, maar we vinden een stoel in een hoek bij het kinderbad en strijken daar neer. We hebben ook maar een stoel nodig, want Bas en Lone zijn de hele middag op de glijbanen en in het zwembad te vinden. Rond een uur of drie komen de mensen aankakken die al de hele middag een paar andere stoelen naast ons bezet houden met hun handdoeken, maar in geen velden of wegen te bekennen waren. Wat heb je toch een ontzettende aso’s. Het is weer eens tijd voor een verfrissende douche. Ik had het aan het begin van de vakantie niet durven zeggen, maar ik raak er steeds meer aan gewend dat mijn kapsel niet op en top hoeft te zitten. Een staartje is ook wel lekker makkelijk. Vanavond eten we spaghetti, jawel, zelf gekookt. Terwijl ik het aan het klaarmaken ben, vermaakt Bas zich met Lizzy en Lone speelt weer Yahtzee met de buurkindjes. Lizzy is nog niet gedoucht, dus als we alles hebben opgeruimd, was ik Lizzy in het gootsteentje van de camper. Ze past er net in, hihi. Zo, die kan weer schoon haar bedje in.
Zaterdag 20 augustus
Oh nee! Hier ook al regen! Als we wakker worden, horen we het flink tikken op het dak. Dan mogen wij nog niet klagen. De mensen tegenover ons slapen in zo’n dun tentje. Ze hebben een zeil onder de tent gedaan, maar of dat nou zo verstandig is. Dan kan het water toch niet wegzakken… Het is zeker ook hun eerste jaar.
Als we de hele ochtend in de camper hebben vertoefd en een heel veel spelletjes hebben gespeeld, willen we toch wel even een frisse neus halen. Het regent niet meer heel hard, dus we hebben het idee opgevat om een stukje naar beneden te wandelen, naar het meer van Annecy. Dan kunnen we daar ook wat eten. Lone houdt niet zo van lopen, een kind van haar moeder, dus we stoppen haar in de buggy van Lizzy. Lizzy gaat in de draagzak. Daar gaan we hoor! Bastiaan weet de weg wel, want hij heeft hier al een aantal keer gefietst. De fiets gaat natuurlijk een stuk sneller dan de benenwagen, dus het is best wel een heel stuk naar beneden. Als we na een uurtje aan het meer staan, zijn we toch wel heel blij: wat prachtig! Helder blauw water met een geweldig uitzicht. Lone en ik doen onze slippertjes uit en de voetjes in het water. Lekker hoor. Naast ons zit een restaurant met uitzicht over het meer. We hebben nu helemaal trek gekregen na dat stuk lopen, dus we stappen naar binnen. We worden meteen al niet heel vriendelijk onthaald. “Kitchen is closed!”, schreeuwt een lelijk mens uit de keuken. Shit dat meen je niet! En we hebben zo’n trek. We proberen bij iemand anders in de keuken nog of we een stokbroodje met boter of zoiets kunnen krijgen, maar ze zijn erg volhardend en zeker niet gastvrij. Wat een vreselijke mensen. Nou dan gaan we toch weer. K*twijven! We lopen verder, alleen we zien niet iets wat in de verste verte lijkt op een restaurant. Dat wordt dus weer een eindje lopen. Met een lege buik. Dat is balen. En een looppad is er ook niet, dus we strompelen langs de drukke weg met voorbijrazende auto’s. En het gaat ook weer een beetje spetteren! Kortom, we zijn hartstikke zielig. Na weer een half uur komen we eindelijk een tentje tegen. Ook prachtig aan het meer. We gaan zitten, bestellen wat drinken en vragen of we (alsjeblieft!!) iets kunnen eten. Helaas krijgen we ook van deze mevrouw de deksel op onze neus. Ze is wel iets vriendelijker gelukkig, maar goed daar hebben we geen bal aan. We besluiten om terug te lopen naar de camping. Daar hebben ze vast wel iets. Rond vieren komen we weer aangestrompeld. Al met al hebben we 6 kilometer gelopen! We kunnen een panini krijgen in het café. Anything! En een biertje. Heerlijk! Dat was me het middagje wel weer! Het is nooit saai met ons. Lone heeft zin om van de glijbaan af te gaan. Tuurlijk kind! Bastiaan gaat met haar mee. Voordeel van dit weer is dat ze zowat alle glijbanen voor zichzelf hebben. Lizzy en ik gaan ondertussen lekker warm douchen. ‘s Avonds eten we wat makkelijks bij de camper. Het klaart weer op. Morgen schijnt het zonnetje weer volgens de vooruitzichten. We kijken er naar uit.
Zondag 21 augustus
Bastiaan gaat weer vroeg uit de veren vandaag. Hij gaat een flinke klim doen op de fiets. Normaal is hij op tijd terug en neemt hij een broodje mee voor het ontbijt, alleen deze klim valt toch wat tegen, dus het duurt allemaal wat langer dan verwacht. Daarom gaan Lone, Lizzy en ik zelf naar het winkeltje om een stokbroodje te halen. Lone ziet altijd wel iets wat ze wil hebben. Dit keer een plakhand. Zo een die je tegen het raam kan gooien en dan blijft ie hangen. “Ahhh mama mag ik die please?! Alsjeblieft!!!??” Nou vooruit maar weer. Als de tafel is gedekt, komt vaders er aan hoor. Hij is flink naar de *piep*. Het was een zware tocht, maar hij is wel voldaan. Zijn relax dag kan beginnen. Het is gelukkig zonnig, maar een klein beetje fris. Eerst zitten we aan het grote zwembad, maar dat is niet fijn met het frisse briesje, dus we verhuizen naar een beschut plekje bij het kinderbadje. Hier is het heerlijk vol te houden. Lone is weer niet uit het water te slaan. Ze vindt het het allerleukst als wij ook mee gaan het water in. Ik ga mee en ben weer de krokodil! Even later komt Bas ook met Lizzy in het bandje. Een heerlijke middag!
Deze avond gaan we kaasfonduen in het restaurant. We hadden andere mensen dit zien doen van de week en dat leek ons ook wel wat. Lone eet pizza en Lizzy krijgt stukjes stokbrood van papa. Ik kan beter niet kijken, want ben nog steeds als de dood dat het in dat kleine keeltje blijft hangen. Het is druk in het restaurant vandaag. Als toetje neemt Lone een ijsje, wij tiramisu en chocolademousse. Lizzy krijgt likjes van Lone. Ze smult ervan! Er gaat een wereld voor haar open: er bestaat ook iets anders dan melk en fruit! Er komt straks een magische tovenaar hebben we gelezen. Die willen we niet missen natuurlijk! Na het eten lopen we naar het kids animatie deel van de camping. Er staan een man met een dikke buik allerlei goocheltrucjes te doen met zwarte hoeden en knuffelkonijntjes. Alle kindjes zijn er erg van onder de indruk. Lone ook. Hoe kan dat konijntje nou ineens weg zijn? Heel schattig. Het is al best laat als de show is afgelopen. Lizzy slaapt al in de buggy en Lone kan bijna niet meer op haar benen staan. Lekker slapen dus! Als de meisjes in diepe rust zijn, nemen Bas en ik nog een slaapmutsje onder de luifel.
Maandag 22 augustus
Omdat het gisteravond zo laat was, worden de meisjes later wakker dan papa en mama. Het mag in de krant. Vandaag is onze laatste dag in Annecy. Het is heerlijk warm en Bastiaan en Lone gaan al vroeg richting het zwembad om een plekje te veroveren. Lizzy en ik komen later. Ze slaapt nog even na het ontbijt en ik ruim alvast wat spullen op, zodat we morgen op tijd weg kunnen rijden. Het is weer een lekker dagje bij het zwembad. Lunchen doen we meestal stiekem aan het zwembad met een zelfgesmeerd broodje in de hand, maar vandaag worden we gesnapt door de badmeester. Of we op het terras willen gaan zitten. Ook goed hoor. Lone en ik nemen nog een ijsje en dan gaan we weer verder met glijden, zonnen en bubbelen. Lizzy speelt weer lekker met haar eigen speelgoedjes. Af en toe gaat ze ook even het water in met papa of mama. We zullen het zwembad missen!
Als we uitgezwommen zijn, gaan we gelijk door naar de douche. Er is een speciaal badje voor babies hier, daar doe ik Lizzy lekker in. Lone gaat met haar vader onder de douche vandaag. Vanavond eten we een pizzaatje bij de camper, Lone’s lievelings! Daarna nog een potje Ganzenbord en de avond kan niet meer stuk!
Dinsdag 23 augustus
Als we ontwaakt zijn, pakt Bastiaan mijn fiets om wat boodschappen te halen. Dan kunnen we straks gelijk doorrijden en zijn we hopelijk niet al te laat op de volgende bestemming: Le Lac des Settons. Na het ontbijt gaan we op weg. Het is weer een mooie zonnige dag. Net als op de heenweg, is er weer file in het dorp. Helaas verliezen we weer zoveel tijd, dat Lizzy wel weer aan een fles toe is. Daarom stoppen we bij een benzinepomp. Dan kan Bas tanken terwijl ik Lizzy drinken geef. Als we klaar zijn, stoppen we nog even boven een put. Er zit aardig wat vies afwaswater in de tank, dat kan er hier mooi even uitlopen. We kunnen weer! Zodra we het dorp uit rijden, is de file gelijk voorbij. De reis verloopt voorspoedig, door veel tunnels onder de bergen. Als we een andere berg oprijden, denkt een flitser dat we een vrachtwagen zijn. Die mogen niet harder dan 70 km per uur. Wij gaan harder, dus: flits! Hopelijk komt het goed, want die boete gaan we echt niet betalen. De meisjes zijn superlief achterin. Lone kijkt iPad en Lizzy kijkt lekker om zich heen. Soms plaagt ze Lone zelfs een beetje, door met haar voetjes tegen haar aan te trappelen. Een boefje in de dop. Na een paar uur rijden stoppen we bij een aire voor een broodje en een nieuwe fles voor Lizzy. Aan het einde van de middag komen we via allerlei kronkelweggetjes aan bij onze laatste bestemming: Settons. Hier gaan we de laatste dagen van de vakantie doorbrengen.
Het ziet er wederom prachtig uit hier. De ruime camping ligt pal aan het meer. Bastiaan loopt de receptie binnen om in te checken. We mogen op een groot grasveld staan met de camper, lekker ruim! Er staat nog niemand nu. We kiezen de mooiste plek uit. Lone loopt gelijk naar het meer toe en gaat daar lekker rommelen. Ik zeg het niet graag, maar dit heeft die kale weer goed geregeld. Wij lopen ook even naar het meertje. De zon is nu weg omdat er hoge bomen langs het meer staan. Eens kijken hoe lang we er plezier van kunnen hebben morgen. Nu eerst een biertje en dan maak ik spaghetti. Inmiddels hebben we buren gekregen. Een gezin met twee oudere kinderen is bezig om een tent op te zetten. Ze zijn heel op zichzelf. Even later zijn ze ineens weg. Als de meiden op bed liggen en wij nog even buiten zitten, komt er een auto het grasveld opgereden. Er stappen een jongen en een meisje uit en ze stoppen hun lader van de telefoon in de elektriciteitspaal in het midden van het grasveld. Wat aso, die komen hier alleen even laden. Als ze maar snel opvliegen. Ze hebben hier volgens mij niks te zoeken.
Woensdag 24 augustus
Als we ‘s morgens wakker worden, dan staat dat autootje nog steeds midden op het grasveld. En daarnaast een piepklein tentje. Er steken vier voeten naar buiten. Ze zijn dus toch gebleven. Bas is vroeg opgestaan om te gaan fietsen. Die twee schrikken zich kapot als hij de kraan aandoet vlakbij hun hoofd, om zijn bidons te vullen. Haha! Na ’t ontbijt gaan we weer naar het meertje en genieten we van de zon. Lizzy is super sweet in de buggy, ze kijkt een beetje rond en kauwt op Sophie la Giraffe of op haar speelgoed tulp. Bastiaan en Lone gaan naar een water valletje kijken. Als ze terug zijn, gaan we lunchen bij een restaurantje aan het meer. Het is bloed heet, we moeten echt onder de parasol! Op het meer vaart een enorme rondvaartboot. Op zich niet gek, maar het is hier super rustig, dus een maatje kleiner had ook wel gekund. We moeten er om lachen. Bas heeft Lone beloofd om een waterfiets te huren, dus dat doen ze. Ik loop met Lizzy naar de camper voor een flesje. We hebben er weer nieuwe buren bij. Een heel oud ogend mannetje met zijn vrouw. Zij ziet er wel wat fitter uit. Ze zijn met een oude verrotte bak en ze hebben een nieuwe tent bij zich. Het is wel te zien dat ze voor het eerst gaan kamperen. Als Lizzy haar flesje op heeft, lopen we weer terug naar het meer om het laatste uurtje zon te pakken.
Lone en Bas komen even later ook weer aan gelopen. De zon is inmiddels verdwenen achter de bomen, dus het is wel een beetje fris. We besluiten om weer terug te gaan naar de camper. Lone en ik spelen met de bal en Lizzy zit lekker in het gras. Bas zit aan een biertje. Zijn rust wordt verstoord als onze nieuwe buurvrouw komt vragen of hij even wil helpen met het opzetten van de tent. We hadden het al een beetje aan zitten kijken. Dat zou nooit gaan lukken. Bas is ook de beroerdste niet, dus hij komt uit zijn stoel en helpt een handje. De tent moet praktisch opnieuw worden opgezet, omdat die mensen overal de verkeerde stokken in hadden gestopt. Bas zijn geduld wordt dan ook flink op de proef gesteld. Ik lach me rot van binnen. Als de tent staat, gaat de man beginnen met het opblazen van een middeleeuws luchtbed. Dat gaat ook niet al te vlot. Whoehaha! Arm mannetje. Voordat we gaan eten, gaan we met z’n allen onder de douche. De douches hier lijken iets minder fris dan degene die we eerder hadden. Misschien komt dat doordat alles oud is hier. En ik kan ook niet föhnen, snif! Er staan worstjes, omelet en brood op het menu vandaag, lekker makkelijk. Vindt iedereen lekker. We sluiten de dag buiten af met een rood wijntje. Die jongeren zijn trouwens weer gevlogen.
Donderdag 25 augustus
Vandaag is de laatste echte dag, want morgen gaan we alweer op weg naar huis. Na het ontbijt maak ik alvast een broodje tonijn voor ons en een broodje pindakaas voor Lone voor de lunch. Daarna gaan we meteen naar het meer, ook omdat de zon al om 15 uur achter de bomen verdwijnt.
Het is een heerlijke laatste dag. Ik lees een boekje of lig met Lone in het water. Lizzy komt er ook af en toe bij in haar gele bandje. Ze vindt het leuk om met haar handjes op het water te slaan en te spetteren. Als ze niet in het water is, ligt ze lekker onder de parasol met haar voetjes te spelen. Bas zit in de schaduw onder een boom een boekje te lezen. Rond vieren gaat we terug naar de camper. De zon is al even achter de bomen verdwenen, dus dan is het niet meer zo behaaglijk. We spelen nog even met de bal en Lizzy krijgt nog een fles. Dan gaan we met z’n allen weer naar de douche ruimte. Ik moet zeggen dat ik dat het minst leuke van het camperen vind. Niet dat de douches niet schoon zijn, maar heb toch liever m’n eigen badkamer. Verwend nest hè.
Als we opgefrist zijn en terug bij de camper zijn, komt het oude buurmannetje naar Bas toe gelopen. Hij nodigt hem uit voor een potje jeux de boulle. Bas bedankt vriendelijk. We gaan de vakantie namelijk in stijl afsluiten met een diner aan het mooie meer bij het restaurant verder op. Nog even genieten nu het nog kan. We bestellen verschillende gerechtjes van het menu in de vorm van een schoolbordje dat we voor onze neus krijgen; lasagne, salade met Serrano ham en kaas, nog iets met ham en een croque monsieur voor Lone. Lizzy krijgt een stokbroodje om te sabbelen. Haar hoofdmaaltijden bestaan gewoon nog uit melk, dus dat is makkelijk. Toe nemen we een peren taartje en een crème caramel. Oeps ja, dat wordt echt lijnen na de vakantie.
Op weg terug naar de camper maken we nog wat mooie foto’s van elkaar. Het zit er echt op. In de camper ruimen we alvast wat dingen op voor het vertrek morgen. Dan gaan de meisjes naar bed en even later wij ook. Het wordt een lange dag.
Vrijdag 26 augustus.
Na het ontbijt zetten we de fietsen vast, doen de tafel en stoeltjes in het schuurtje, draaien de luifel weer naar binnen, zetten alle kastjes op slot, maken de elektriciteit los en zetten de meiden vast op de bank. Ruim 750 kilometer hebben we voor de boeg vandaag. So let’s go! We zwaaien de buren uit en vertrekken van de mooie camping. Weer over de kronkelweggetjes op weg naar de snelweg. Eenmaal op de snelweg checken we Google Maps en zien dan dat er een enorme file is in rond Parijs. Het advies is om een andere route te nemen. Ik twijfel, die route is qua kilometers wel langer. Bas dringt aan om het te doen. We worden van de snelweg afgeleid. Een dorpje in. Je zou denken dat we dan later op een andere snelweg terecht zouden komen, maar niets is minder waar. We moeten volgens Google maps dus dwárs door de Franse weilanden en akkers. Over hobbeldebobbel weggetjes met die brede camper. Ik zal maar niet beschrijven hoe de conversaties tussen Bas en mij tijdens deze tocht zijn. Na een uur of twee (!!!) zijn we qua kilometers niet veel verder, maar we bereiken godzijdank een snelweg. Ik heb echt het idee dat dit verloren uren zijn geweest, maar goed (achteraf blijkt dat er echt een enorme file is geweest in Parijs, dus we hebben een goede keuze gemaakt). Mijn humeur wordt weer wat beter. De verdere reis verloopt prima. Af en toe maken we een korte stop en wisselen we. De meisjes gedragen zich overigens weer superlief. Tegen de avond bereiken we Nieuwegein en daar zien we een Burgerking. Dat hebben we wel verdiend vinden we zelf. We parkeren de camper tussen de vrachtwagens en steken via een loopbrug de snelweg over. Jammie, dat burgertje smaakt best! We jumpen de camper weer in en een half uur later zijn we weer veilig in Hillywood. Na twee weken rijervaring durf ik nu wel onder het hek door. Overigens wel met wat hulp van Bas en de buurvrouw. Zij houden het hek iets omhoog, anders past de camper er net niet onderdoor. We laden de camper uit. Wat een spullen hebben we mee zeg, niet normaal! En veel was! Tegen negenen zijn we er klaar mee. Morgenochtend de rest. Om tien uur moeten we onze vriend weer inleveren bij de verhuurder.
Zaterdag 27 augustus
Dat was een lekker nachtje in ons eigen bed, toch ook wel weer fijn. We gaan er op tijd uit om de laatste spullen uit de camper te halen en om de boel schoon te maken en te stofzuigen. Wederom met behulp van de buurvrouw rijden we netjes onder het hek door. Na deze actie gaat het hek niet meer dicht. Oeps! Dan begint de laatste rit naar Weesp. Jammer. In Weesp wordt de camper nog gecontroleerd door de vrouw van Siebren. Alles is ok. We nemen afscheid van ons huisje op wielen. Onze eigen auto wordt voorgereden. We schudden iedereen de hand en dan gaan we. Wat is onze auto eigenlijk smal! Heel gek om daar weer in te rijden! De vakantie is nu echt ten einde. Snif! Het was weer helemaal top! Wat hebben we genoten en wat een avontuur! Voor herhaling vatbaar! Een camper huren is zeker een aanrader. Dank jullie wel mijn lieve schatjes, voor de mooie herinnering!
Donderdag 22-12 Dit was een hele lange dag. Lone valt van vermoeidheid in slaap aan tafel van het restaurant. Ik heb haar in Lizzy’s buggy gelegd en daar snurkt ze gewoon verder. Lizzy zelf is al bijna 15 uur wakker met 2 hazenslaapjes tussendoor. En nog steeds is ze zoals altijd de vrolijke noot. Ik ben ook moe. En Bastiaan ook. We zijn ook al vanaf 5 uur vanmorgen op. En nu is het 21 uur. Uhh nee, 19 uur. We moeten nog even wennen aan het tijdverschil. We zijn namelijk op Kaap Verdië de komende feestdagen. Kerst vieren met de voetjes in het zand! Dat leek ons nou eens leuk! Even wat anders. Al is het ook wel gek. Terug naar vanmorgen:
Om 7 uur komen we aan op Schiphol. Onze auto wordt meegenomen door iemand van valet parking. Dat is ideaal. Hij komt ‘m ook weer terugbrengen over 13 dagen. Doei auto! Snel gaan we naar binnen, want het is fris en de jassen hebben we achterin laten liggen. Die hebben we de komende weken niet nodig!! Bij de balie leveren we onze koffers in en gaan we door de paspoortcontrole en de douane. We hebben eigenlijk niet super veel tijd meer want om 8.10u moeten we al boarden. Dus even gauw een broodje eten , boekjes kopen, een schone luier voor Lizzy en we mogen al. Passagiers met kleine kinderen eerst. Top!
Op rij 29 vinden we ons plekje voor de komende 6,5 uur. Dat is toch vrij krapjes voor 4 personen. Ha! Lone gaat met haar tasje met speelgoed bij het raam zitten. Ze heeft net nog een Top Model make up boek gekocht van de centjes die ze gisteren van kleine omaatje heeft gekregen en is helemaal blij. Tijdens de vlucht komt ie meerdere keren tevoorschijn om een nieuw gezicht te schminken. Lizzy snapt niet zo goed waarom ze de hele tijd op schoot moet zitten. Ze kronkelt zich in allerlei bochten en wordt af en toe flink boos en schreeuwt het uit! Gelukkig kijkt iedereen begripvol. Gedurende de hele vlucht slaapt ze maar liefst 20 minuten. Eindelijk, we gaan landen! Op het vliegveld moeten we even wachten totdat we door de paspoortcontrole kunnen. Het is een vliegveld zonder dak, alles is buiten en er hangt een relaxte sfeer. Al gauw hebben we de koffers te pakken en lopen we naar de bus. Wat een top weer hier. We zijn 20 graden in temperatuur gestegen sinds we vertrokken. Heel gek op 22 december! De rit naar het hotel is de eerste 15 minuten “bumpy” zoals de reisleidster al zei. We gaan met de bus dwars door een woonwijk over een weg met keitjes. De chauffeur weet precies waar de gaten in de weg zitten en hij rijdt er netjes omheen. Lizzy is zo vertrokken door al het gehobbel. Dan begint er ineens een gewone asfaltweg. In de verte zien we het hotel al. Het is net een paleis, zo mooi en groot. Na de incheck krijgen we stickers voor op de koffers met ons kamernummer erop. Die worden heel luxe naar de kamer gebracht. Wauw wat is het mooi hier zeg. Wij hebben een familie kamer. Lone slaapt op de slaapbank en Lizzy in een mooi opgemaakt babybedje naast ons. Uitpakken doen we vanavond wel, op naar iets te snacken en het zwembad! Lone kan niet wachten! Ze eet een lekkere tosti in de zwembad bar. Bas en ik nemen een burger en Lizzy een broodje. Dat eerste vakantie biertje smaakt ook niet verkeerd. En dan zwemmen!! Het is rustig omdat de zon achter de wolken is verdwenen en er een flinke wind staat. Maar het maakt Lone niets uit en ze jumpt erin! Eindelijk, hier heeft ze de hele dag op gewacht. Na het zwembad volgt nog een bezoekje aan het strand met de ruige zee. De vlag is rood dus we mogen er niet in. Peddelen met de voetjes is ook leuk!
Terug in de kamer nemen Bas, Lone en Lizzy een verfrissende douche. Ik pak de koffers uit. Lone denkt na het douchen dat het bedtijd is en wil haar pyjama aan gaan doen. Ze is moe. Logisch, want thuis is het twee uur later dan hier, dus al negen uur. We vertellen haar dat we eerst nog even gaan eten. Even snel dan, want we zijn het zelf ook zat na deze lange dag. Het buffet is prachtig. Wat enorm veel keuze en wat ziet alles er perfect en lekker uit! We zien een tafeltje voor vier en nemen plaats. Er komt meteen een aardige serveerster die de tafel opnieuw voor ons dekt en een drankje opneemt. Lone hoeft niets. Ze valt bijna in slaap ’t arme meissie. Als Bas en ik eten hebben gepakt voor ons en Lizzy, is ze weg. Ik leg haar in Lizzy’s buggy want dit is gewoon zielig. Daar slaapt ze lekker verder. Lizzy is de vrolijkheid zelve, ongelofelijk. En dat na 20 minuten slaap in het vliegtuig en 20 minuten in de bus. Ze smikkelt van een pannenkoek met stroop. Ik vraag de aardige serveerster of ik ergens gekookt water kan pakken om de thermosfles te vullen voor Lizzy’s melk. Ze snapt het niet helemaal. Ze pakt de fles en komt even later terug. Inmiddels heeft Bas opgezocht wat “gekookt” betekent in het Portugees. Ah nu begrijpt ze het en loopt weer weg. Dan komt ze weer lachend terug met de fles. Ik ben er blij mee, nu heeft Lizzy straks nog warme melk. Super aardige mensen hier zeg. Gauw terug naar de kamer. Bas tilt Lone in bed. Ze slaapt gewoon verder. Lizzy duurt ook niet lang. Bas leest nog een stukje, maar houdt het ook niet lang meer vol. Het is hier pas negen uur maar we trekken het niet meer. Trusten!
Vrijdag 23-12
Om zes uur zijn de dames wakker. En wij dus ook. Dat tijdverschil is nog wel een dingetje, haha. Gelukkig zijn we zelf ook best wakker. We doen heel rustig aan en rommelen wat in de kamer. Om half negen lopen we naar het ontbijt. We kunnen ontbijten in de buffetzaal van gisteren maar ook bij het restaurant bij het zwembad. Hier hebben we gisteren ook gezeten en het is wat minder massaal. En het eten is ook perfect. Dus dat doen we. Een lekker eitje, fruit, sap, broodjes, koffie, jammie! Als we uitgegeten zijn, lopen we naar de receptie, want daar kunnen we reserveren voor het kerstdiner. De eerste shift begint om 18.30u en de tweede om 20.30u. Wij willen graag de eerste, anders liggen alle vier de koppen straks op tafel te snurken. Er staat een aardige rij mensen die dezelfde tijd als wij willen reserveren, maar gelukkig is er nog plek als wij aan de beurt zijn. Ook hebben we gereserveerd voor een ander restaurant op tweede Kerstdag.
Nu is het Lone tijd: op naar de Kids club met zwembad en speeltuin. Bas en Lone gaan vast, nadat we nog een mini tussenstop hebben gemaakt in een winkeltje met bikini’s enzo. Ik geef Lizzy een melkje voordat we ook volgen. Ze valt onderweg in slaap. Lone heeft reuze pret in het kids deel. Ze springt van speeltuin naar zwembad heen en weer. Bastiaan moet ook het vrij frisse water in. Mij blijft het nog even bespaard. Het zonnetje schijnt lekker en er waait een aardige wind. Best verraderlijk, dus we smeren ons goed in. Na een tijdje hebben we wel weer zin in wat lekkers. Op naar het restaurant bij het zwembad. Lizzy gaat aan de meloen en een broodje boter, Lone een broodje worst en papa en mama een tosti. Lone wil nu graag naar de zee. Dat is natuurlijk spannend, die hoge golven! Off we go! De zee is sterk. Zo sterk dat Bas Lone echt stevig moet vasthouden. En dat terwijl ze maar tot hun enkels in de golven staan. De kracht van de stroming gooit haar anders gewoon omver. Maar wat vindt ze het prachtig. We vertellen het later tegen de oma’s via WhatsApp en we mogen er gelijk niet meer heen. Nog een klein rondje zwembad dan! Met een pina colada voor mij en Lone en een GT voor Bastiaan. Lizzy krijgt een lekker melkje. Ze ligt heerlijk relaxed in de buggy. Wat is het toch een poepie. Ons andere poepie, of ook wel puppie, stuitert het zwembad door. Heerlijk hoor hier, echt genieten.
Tijd voor een douche en een slaapje voor Lizzy in het appartement. Even chillen allemaal. Dan kunnen we straks naar het Afrikaanse restaurant. Bas leest het boek van Thomas Dekker, Lone kijkt iPad, Lizzy slaapt dus en ik typ dit. We vergeten zowat de tijd want we hebben om 19 uur gereserveerd. Snel Lizzy wakker maken en iedereen in de kleren. In het restaurant ligt een menu met alle lekkere Afrikaanse gerechten die er vanavond zijn. Alleen de drankjes worden geserveerd, de rest is in buffetvorm. Ik vind daar niks mis mee, kun je van alles wat proeven. Bastiaan haalt het voorgerecht. Lone en Lizzy krijgen pasta carbonara. Lone vindt ’t niet zo lekker, ze neemt wat meloen. Lizzy eet haar bord gedurende de avond helemaal leeg. En nog een chocoladecakeje toe. Ze heeft sjans van de ober. Alle mensen hier zijn dol op kleine blonde baby’s, ze zijn allemaal zo lief tegen haar. Lone heeft haar nieuwe make up boek mee. Nadat ze een paar blaadjes met kale poppen hoofden heeft geschminkt, is ze zelf aan de beurt en daarna ik. Ik krijg rode rouge en lippenstift. Prachtig. Als hoofdgerecht kiezen we een selectie van lekker uit ziende gerechten. Het smaakt ook weer top. Goed geregeld allemaal hier hoor. De kindjes zijn weer moe, dus ze gaan lekker slapen na deze eerste hele dag op Kaapverdië. Een hele leuke, geslaagde dag.
Zaterdag 24-12 We gaan al de goede kant op met de tijd; een half uur later dan gisteren worden de meisjes wakker. Ik ben dan nog in diepe slaap. NL tijd 8.30u, hier 6.30u. En ’t is ook nog zo donker. Maar hup! Eruit met de geit. Bas gaat naar de receptie om een restaurant te regelen voor derde Kerstdag. We hebben geleerd dat we er vroeg bij moeten zijn met reserveren, anders is het vol. Hij is nu de eerste dus alle keus! Het wordt de Aziatische. Lekker sushi eten. Daarna gaat hij een stukje hardlopen op het strand op blote voeten. Held. Ondertussen spelen de meiden wat op de kamer en ik ruim een beetje op. Als Bas terug is gaan weer lekker ontbijten. Lone mag kiezen waar we als eerst gaan zwemmen. Het wordt Riuland, de Kids club met het speeltuintje erbij. We vinden een mooi plekje, redelijk uit de wind. Sowieso is de wind minder dan gisteren. Naast ons zitten Duitse mensen, een oma, een moeder en een meisje van Lone’s leeftijd.
Als we met Lizzy in het pierenbad gaan, doet dat meisje nogal vreemd. Ze schopt steeds water richting Lizzy. We snappen niet waarom. Haar moeder haalt haar uit het badje. Vervolgens, als we bij een ander bad Lizzy in het bandje willen zetten, pakt het meisje bijna de band af. “No, no”, zegt Bas. Dat vindt het meisje niet leuk en ze pakt een zonnebril (die Lone net in de speeltuin heeft gevonden) van de grond en gooit ‘m in het water. Ok… Het zal je iPhone maar zijn!! Oma en moeder komen naar ons toe gesneld. Een tijdje proberen ze de bril te vinden, maar die is waarschijnlijk in een afvoerputje gestroomd. Gelukkig was ’t niet onze bril. We denken dat het meisje autistisch is of zoiets. Ik zeg tegen haar moeder dat ze niet meer hoeft te zoeken. Ze verontschuldigt zich en vraagt ons kamer nummer voor ’t geval dat de bril nog terecht komt. Ach ja, het is pech.
Tijd voor lunch en een biertje! Lone heeft niet zo’n trek, ze heeft een beetje last van verstopping denken we, dus ze neemt meloen. “Met schil en niet te zoet mama.” Hihi. Lizzy eet voor twee: meloen, gestoofde peertjes, stukjes pasta en brood. Geweldig. Ze zijn allebei ook dol op de verse aardbeien sap.
Na het eten gaan we even naar de golven kijken. Die hebben gisteren wel enorme indruk op Lone gemaakt. Ze zijn wel minder hoog dan gisteren gelukkig. Veel minder gevaarlijk. Lone en Bas proberen een zandkasteel te maken, maar die wordt steeds omver gegooid door de golven. Net als gisteren gaan we ook nog even naar het grote zwembad. Lone en ik doen een drankje aan de zwembad bar in het water. Brrrr! Dat maakt zo’n biertje extra koud. Lone heeft het beter bekeken met haar warme chocolademelk. Als we lekker zijn gedoucht en opgefrist, gaan we in het grote buffet restaurant eten. Het eten is top, alleen we vinden het wel heel massaal. Je zit hier met zo’n 500 man te eten. Dan liever “ons” Afrikaanse restaurant bij het zwembad waar we gisteren waren. We gaan nog even naar de mini disco, Lone staat op het podium maar ze wil niet echt dansen. Ze is moe. Bas en ik nemen nog een ‘kerstavond’ cocktail. Lizzy ligt al te slapen in de buggy. Gauw naar bed die twee lieve meiden.
Zondag 25-12 1e Kerstdag Waar we normaal gesproken thuis aan de ontbijttafel zouden zitten naast de kerstboom met een kerststolletje en Chris Rea op de achtergrond, zitten we nu ruim 4000 km verderop aan de buffettafel met uitzicht op de kokos bomen en een glaasje prosecco. Wat is beter? Haha, allebei even goed. Hier heb je niet echt het “kerst” gevoel. Misschien komt ’t nog. Maar het is zeker niet vervelend!! We voelen ons bevoorrecht dat we hier mogen zijn en genieten van het heerlijke ontbijt. Lone mag kiezen waar we heen gaan : Riuland, grote zwembad of het strand. Het wordt Riuland. Ze gaat van de speeltuin naar het zwembad, tussendoor even kleien en dan weer naar het zwembad. Lizzy doet een schoonheidsslaapje. Ze wordt pas na ruim een uur wakker en vermaakt zich dan met de toren. Na de lunch is het tijd om een zandkasteel te bouwen op het strand. De golven zijn redelijk rustig, alleen de vlag is wel rood. We gaan alleen tot de enkels. Er komt een lifeguard naar ons toe en hij zegt dat de zee “is changing” dus dat we goed op Lone moeten letten. Dat doen we natuurlijk. Ineens komen de golven ook verder en zijn ze heftiger. Tijd om te gaan. We gaan naar de kamer om ons mooi te maken voor het Kerstdiner vanavond. We leggen Lizzy nog even neer, want het zal wat later worden. Ik trek mijn mooie nieuwe “Onze Jongens” galajurk aan en Bastiaan gaat ook netjes in pantalon met wit overhemd. De meiden krijgen mooie feestjurkjes aan. Voordat we naar binnen gaan, maken we nog een mooie familie foto bij de grote kerstboom bij de receptie. Ook facetimen we nog even met oma Anke en opa Bert. Daar is het kerstdiner, samen met omaatje en Bert’s vader, al bijna achter de rug.
We gaan de buffet zaal in. Onze tafel staat al klaar, met een kinderstoel voor Lizzy. We krijgen meteen een drankje. Wat een top mensen werken hier in de bediening. Omdat alle gasten tegelijk de eetzaal in gekomen zijn, is het gigantisch druk bij de buffetten. Overal staan rijen. Maar wat ziet het er allemaal prachtig uit. Torens met alle soorten ham en kaas, kerstbomen gemaakt van brood, mooi opgemaakte schalen met allemaal voor – hoofd- en nagerechten. Wat is dit een werk geweest. Respect voor alle koks. We genieten alle vier van al het lekkers. Lone heeft pizza, Lizzy eet pasta met haar handjes. Ze krijgt weer enorm veel aandacht van iedereen. Bas en ik proberen van alles wat te proeven. Als Bas een dessert aan het halen is, beginnen alle gasten ineens te applaudisseren. En iedereen gaat staan. Dan zie ik waarom. Al het personeel komt achter elkaar uit de keuken lopen en maakt een ronde door de enorme zaal. Door middel van luid geklap en gejuich worden ze bedankt door alle gasten. Wij klappen natuurlijk hard mee. Het is enorm indrukwekkend. Ik denk dat het wel 200 man is. Wat hebben ze hun best gedaan om dit allemaal te realiseren en daarbij hun eigen kerstfeest op te geven.
Na het diner gaan we dansen bij de mini disco. Althans, als we er eenmaal zijn is Lone toch eigenlijk best moe. Ze doet een paar sprongen mee, maar dan gaat ze zitten en staat niet meer op. Als Lone in slaap is gevallen in Lizzy’s buggy, kijken we onder het genot van een cava’tje nog even naar het kerstkoor dat op het grote podium staat te zingen. Ontzettend vals maar dat mag de pret niet drukken, haha.
Lizzy begint ook in haar oogjes te wrijven, het is echt tijd om te gaan nu. Het was een memorabele eerste Kerstdag.
Maandag 26-12 2e Kerstdag Vandaag is het boxing day, of Tweede Kerstdag, of.. tja.. zomervakantie? De meisjes zijn weer een half uurtje later wakker, top! Lone om 7.15 u en Lizzy zelfs 7.30u. Dat gaat wat worden thuis hoor, echt. We krijgen ze ’s avonds niet meer in bed en ’s morgens niet meer eruit. Bas gaat een stukje hardlopen in de duinen en een restaurant regelen. De Afrikaanse, “onze” zeg maar. De rustige. Eenmaal terug is het hardlopen hem zwaar gevallen door het mulle zand. Z’n spiertjes zijn gevoelig! Mijn kerstontbijt bestaat uit yoghurt met muesli en fibers, honing en hagelslag. Even balansen. Door Muesli-meester Bastiaan gemaakt. Smaakt goed! Hijzelf neemt het ook, maar kan een gebakken eitje toch ook niet weerstaan. Lone eet een broodje met choco pasta en Lizzy met ham. Met een glaasje verse aardbeien sap natuurlijk. Lone wil graag naar het strand, naar de golven natuurlijk. De zee is weer vrij rustig, dus het kan. Met z’n viertjes spelen we in de branding en Lone en papa maken samen een groot gat waar het water in kan stromen. Als we even liggen te relaxen op een bedje, begint Lone opeens te gillen. Ze wordt gestoken door een of andere zwarte wesp! De angel staat in haar arm en ze slaat ‘m er van paniek af. Ze gilt van de pijn. Snel zuig ik het gif eruit en Bas gaat gauw prikweg halen en wat ijsblokjes. Naast de pijn is ze ook erg geschrokken, arm kind. Dat heeft ze echt van haar vader, die nare prikbeesten willen altijd Gaillards hebben. Het gaat gelukkig weer. De meiden spelen nog even lekker en daarna gaan we lunchen. Straks gaan we naar het zwembad en Lone wil graag een duikbril hebben. Er zijn hier wel wat winkeltjes dus we gaan even kijken of ze dat hebben. En ja hoor, daar hangen ze. Een tientje, maar beter duur dan niet te koop haha. Een magneet is ook in de pocket. Na de lunch zijn we zo lui geworden dat we allemaal even een dutje willen doen. Ach ja, daar is het toch ook vakantie voor! Dus eerst een tussenstop bij de kamer voordat we gaan zwemmen. Zzzzz. Als we weer wakker zijn, gaan we nog een uurtje zwemmen. Met bril. Hij bevalt goed. Vanavond eten we in het Kaapverdiaanse restaurant. We zijn benieuwd! Als we ons aan het opfrissen zijn, hoort Bas steeds een soort van gekuch van buiten komen. Ineens komt hij naar me toe. “Moet je nou eens kijken, dit is echt te asociaal!! Er ligt er hier een over de railing te kotsen!” Ik had al wel eerder gezien dan onze Engelse buren geen frisse figuren waren, maar dit slaat echt alles. Net kreeg ze de balkon deur al niet open en liep te er tegenaan te rammen als een of andere gek. Nu ligt ze op haar zij, helemaal van de wereld, op de railing. Wat een smerig vies wijf. In zo’n hotel als dit hoor je je toch te gedragen. Bas loopt naar hun deur om te kijken op welk nummer ze wonen, dan kunnen we het doorgeven aan de receptie. Maar als hij daar aankomt staan er al twee mannen van het hotel met handdoeken. Ik zou me dood schamen. Goed, niet meer aan denken en een leuke avond maken! We lopen richting het restaurant. Het is voornamelijk vis dat er geserveerd wordt. Het ziet er weer prachtig verzorgd uit allemaal. De voorgerechten mogen we zelf pakken en het hoofdgerecht wordt aan tafel geserveerd. Lone is vanavond de mama dus ze mag naast Lizzy zitten en haar eten voeren. Lizzy heeft weer sjans van de obers hoor. Er is er zelfs een die een kan water omver gooit omdat hij meer op Lizzy let dan op de tafel die hij aan het dekken is. Hij moet er zelf om lachen. Blonde babies zijn hot hier! Er is weer kinderdisco, maar rond een uur of acht stort Lone hier gewoon in. Ze wil alleen maar op schoot en kijken naar de andere dansende kindjes. Op weg naar huis maken we een afspraak om morgen haar haar in vlechtjes te laten doen. Dat wil ze heel graag. Ik maak de afspraak voor morgen om tien uur bij de dame achter de balie in de manicure- en kapper zaak. Ondertussen is Lizzy alweer uit de buggy gehaald door een andere dame en zijn ze samen aan het knuffelen. Weer andere dames kietelen haar. Het is niet te geloven haha. Kind weer kwijt. Als we weer terug in de kamer zijn, slapen de dames snel als een roosje.
Dinsdag 27-12 We zetten de uitslaap trend helaas niet voort deze morgen. Om 06.30u ligt Lizzy te kletsen en kieren alsof haar leven er vanaf hangt. Bas geeft haar een flesje melk in de hoop dat ze daarna weer in slaap valt, maar helaas. De dag gaat toch echt beginnen. Lone komt erbij en beide dames vechten wie er Koe Doet Boe op mijn iPhone te spelen. Na het ontbijt is het zover; Lone krijgt vlechtjes. “Mama, ik ben wel een beetje zenuwachtig voor mijn vlechten!!” zegt ze. Lekker ding. Lone mag gaan zitten op de stoel. Ik mag niet kijken, want het is een verrassing. Misschien kan ik zelf ook wel even m’n nagels laten doen, bedenk ik me. French manicure, leuk! Zo gezegd zo gedaan. Een half uurtje later heb ik prachtige nageltjes. Lone is ook klaar. Ze ziet er prachtig uit met de vlechtjes! Een echte prinses!!
We pakken de handdoeken en zwemspullen in de kamer en gaan lekker bij het zwembad liggen vanmiddag. De zon is niet heet, maar gewoon lekker. Lone heeft veel plezier van haar nieuwe duikbril en gaat onder m’n poortje door onder water. Ook drinken we samen met Lizzy een drankje aan de zwembad bar. Na de lunch doen papa en Lizzy een middag dutje. Als Lone niet zwemt, speelt ze Mario. Ook picknicken we op een handdoek langs het zwembad. Lone heeft warme chocolademelk en mama een biertje. Ik had het héél niet verwacht, maar de choco gaat om. Geeft niks kind. Ik herken mezelf er zo in… Deze avond gaan we sushi eten in het Aziatische restaurant. Eerst gaan we langs de receptie om te vragen of en waar we kleding kunnen wassen. We kunnen het alleen in een waszak doen en dan afgeven bij de receptie, vertelt de aardige meneer. Er zijn dus geen wasmachines op het park waar je zelf kunt wassen. Hmm ok misschien doen we die paar boxers van Bas dan wel even met de hand. Ineens valt mijn oog op een brief die op de balie ligt met vlucht informatie. Bij elke vlucht die vandaag en morgen zou vertrekken staat “cancelled”. Ook een die naar Amsterdam zou vertrekken vandaag. What the…?! Eronder staat dat de vliegtuigen niet kunnen landen vanwege de stof in de lucht. Jeetje hé. Dat stof, dat heiige, hebben we al een paar dagen. Hopelijk is het volgende week weg, anders moeten wij ook verplicht onze vakantie verlengen. Ik moet gewoon weer werken. En ze missen ons thuis. Nou laten we het afwachten. Gelukkig hebben we wel voor drie maanden kleding bij ons, haha. Op naar de sushi. Lone eet als een dijker, ze heeft wat in te halen. Eerst sushi, daarna meloen, kiwi en rozijntjes, toen een taartje en daarna gaat ze aan het ijs. Het is lekkere sushi, maar die van Sumo is beter vinden Bas en ik. Er zijn nog veel meer lekkere gerechten, dus klagen doen we zeker niet. Helemaal niet als we naast ons kijken waar de hoofd eetzaal weer bomvol zit. Dan zijn de aparte restaurants toch veel fijner. Lone heeft het vandaag flink naar haar zin, want ze wil graag naar de disco om te dansen. En hoe!! Ze danst en springt mee op alle liedjes. Haar mooie nieuwe vlechten gaan op en neer. Topper! Na de disco gaan we. Lizzy is moe. Ze is al gauw vertrokken nadat we haar in bedje hebben gelegd. Lone kijkt nog even iPad op bed en Bas en ik chillen. Topdagje dit.
Woensdag 28-12 Om 6.30u schrik ik wakker van kleine Lizzy die ineens begint te huilen. Na een flesje geef ik haar een aai over haar bol. Oei, bloedheet!! De thermometer komt tot 39.4. Ik geef haar een zetpil, doe haar een koelere slaapzak aan en leg haar weer in bed. Ze slaapt weer verder tot 8.30u.Gelukkig is ze wel gewoon vrolijk. Aan het ontbijt krijgt ze van grote zus Lone een broodje smeerworst. We kunnen wel gewoon naar het zwembad denken we. We gaan naar Riuland, daar kan Lone lekker ravotten. Lizzy voelt weer warm aan. Misschien breng het zwembad een beetje verkoeling, maar daar heeft ze het toch niet zo naar haar zin. Ze wil het allerliefste knuffelen en slapen. Arm wijffie. Lone en ik spelen met een bal en gaan elkaar achterna in het zwembad. Het is een top dag vandaag om te zwemmen. Lekker warm! Tijdens de lunch lees ik een appje van Ilona. Het gaat over gestrande toeristen op Boa Vista vanwege een hardnekkige zandstorm. “Zijn jullie ok?” Wij zijn zeker ok. Het is de mooiste dag sinds we hier zijn. Geen zandstorm te bekennen. Het is de laatste dagen wel heiig geweest, ja. En we zagen inderdaad gisteren bij de receptie dat er vluchten gecanceld zijn. Maar dat het nu in de Telegraaf op de voorpagina staat is wel heel serieus. Als we wat meer onderzoek doen, komen we erachter dat er sinds Eerste Kerstdag al geen vliegtuig meer stijgt of landt. Jemig hé. Wat erg! De stofwolk die er hangt waardoor er geen vliegverkeer mogelijk is, komt vanaf de Sahara. Omdat er op dit moment heel weinig wind staat, gaat de wolk niet weg en zolang zitten we vast. De geschiedenis herhaalt zich: Lizzy heeft zo te zien de waterpokken. Er zit er een op haar handje. Met een blaasje erop. Lone had dit toen we op Kefalonia zaten 5,5 jaar geleden. Daar was ze aardig ziek van. Lizzy slaapt veel. Hoop zo dat het meevalt. Bastiaan en Lone zitten samen te drinken aan de zwembad bar als Lizzy en ik lekker liggen te chillen. Een groepje Engelsen zit verderop waarvan “de moeder” een paar biertjes te veel op heeft. Ze swingt en zingt keihard met de muziek mee. Nu nog een tand eruit en een bezem en ze vliegt zo weg. Mensen kijken is zo lachen, vooral als ze zichzelf zo enorm voor schut zetten. Lone is moe geworden van al het zwemmen vandaag en valt lekker tegen me aan op het strandbedje in slaap. M’n grootste lekkere wijffie. Vanavond staat het Italiaans restaurant op het programma. Het ziet er mooi nieuw uit en dat is het ook horen we van de mensen die naast ons zitten. Zij komen hier al voor het vijfde jaar en vorig jaar was dit restaurant er nog niet. Het eten is weer top. Pasta’s, pizza’s, carpaccio, caprese, lekkere desserts. Hier willen we nog wel een keer heen. Na het eten gaan we weer naar de kinderdisco. Lone heeft de smaak te pakken! Op weg naar het huisje zien welke de Nederlandse mensen die bij ons ook de heenweg in het vliegtuig zaten. Ze zouden eigenlijk morgen vertrekken, maar dat kan niet denken we. “Zijn jullie gestrand?” vraagt Bas. De man zegt inderdaad dat alle vluchten morgen zijn gecancelled. Ze hopen voor het weekend thuis te zijn. Maar een dagje extra vinden ze niet erg. We hopen met ze mee, dan komt het voor ons ook goed. In het huisje gaan de meisjes lekker slapen. Ze zijn op.
Donderdag 29-12 Bas begint de dag met een reservering en daarna een loopje. Als hij terug komt zegt hij dat er helemaal geen rij was voor de reserveringen van de restaurants. Er komen ook geen nieuwe mensen bij en veel van degenen die hier zijn, wachten tot ze naar huis kunnen dus die reserveren ook niet. Lone is een beetje sip. Ze heeft een beetje last van heimwee. Dat kan gebeuren en is niet leuk. We vertellen haar wat voor leuke dingen we hier kunnen doen en dat ze thuis gewoon weer naar school zou gaan. Dan beseft ze een beetje dat het hier toch wel leuker is. We bellen ook nog even met oma. Als ze haar eerste plons in het zwembad heeft genomen, staat er alweer een big smile op haar gezicht. Gelukkig. Kind blij, papa en mama blij. Lizzy’s pokjes zijn wel wat heviger geworden, maar echt last heeft ze er nog steeds niet van. En zijn enkele blaasjes en de rest lijkt meer op eczeem dan op waterpokken. Hopelijk blijft het hierbij. Ze gaat samen met Lone van de glijbaan. Ze hebben de grootste lol samen. Echt slapen komt er vandaag niet van. Er gebeuren toch veel te leuke dingen! Zonde om te slapen, denkt Lizzy. We zijn wat vroeger klaar dan anders dus voor het eten drinken we nog een cocktail bij de bar op het plein. Lone pina colada en papa daiquiri. Mama gewoon een wijntje en Lizzy neemt de watermeloen die op het glas zat geprikt. We eten vanavond bij “ons” restaurant en daarna gaan we natuurlijk weer dansen. De kindjes worden op het laatst in een treintje meegenomen naar het grote podium. Daar is een tombola voor het goede doel en het is de bedoeling dat de kindjes de lootjes trekken waar de prijzen op vallen. Lone durft ook. Als ze eenmaal aan de beurt is, is ze wel verlegen. Ze durft nog net haar naam te zeggen, maar het nummertje opnoemen in het Engels is haar iets te moeilijk. Wij zijn evengoed beretrots! Het lichtje is uit bij Lone en ze wil graag slapen. Oudejaarsavond moeten we maar even gaan slapen van tevoren. Anders redden we het nooit tot 12 uur!
Vrijdag 30-12 Het plan voor vandaag is om na het ontbijt naar het strand te gaan. Het is een mooie dag, dat zie je meteen. Blauw zonder hei of stof of wolkjes. Er lopen ook weer mensen met koffers. De stofwolk boven het vliegveld is dus waarschijnlijk weg. Dat geeft goede hoop dat wij zelf ook gewoon kunnen vertrekken dinsdag. Maar nu moeten we daar nog niet aan denken; we hebben nog vier mooie dagen voor de boeg! De golven zijn redelijk wild, ze slaan heel laat om. Niet te ver erin dus weer. Lizzy slaapt meteen als een blok, vader en Lone gaan kastelen bouwen en gaten graven, dus moeders gaat gestrekt in de zon. Heerlijk! Ook met z’n drieën in de branding staan en wachten op een grote golf is leuk! Lone vindt dat zo spannend, prachtig. Als Lizzy wakker wordt, mag ook zij even in de branding zitten. Ze wordt niet vrolijk van dat koude zeewater over haar beentjes, dus ik til haar snel weer op! Dat vindt ze wél leuk, kijkend naar haar grote zus en papa.
We gaan vandaag eens lunchen bij het grote buffet, kijken of ze daar meer hebben dan hamburger en tosti. Dat klopt inderdaad. Het is ook niet zo druk omdat er veel mensen weg zijn gegaan. Op de terugweg lopen Lone, Lizzy en ik langs de bikini winkel (Bas gaat plassen) en ik weet er een te scoren hoor! Eigenlijk ging ik voor slippers, de mijne zijn net stuk gegaan op het strand. Maar een bikini is ook leuk! Omdat we gisteren geen prijs hadden bij de tombola, heb ik Lone een armbandje beloofd. Ze kiest een mooie uit met gekleurde kraaltjes in Afrikaanse stijl. En van dezelfde kraaltjes ook nog een ketting erbij, vooruit. Op weg naar het zwembad! Daar heeft Bas inmiddels al twee daiquiri strawberry op, zijn favoriet. Samen met Lone gaat hij het zwembad in. Er start een waar watergevecht. De een rent de ander achterna met een waterpistool. Lachen. Tot vrij laat zitten we bij het zwembad. Het is ook nog zo lekker en rustig. Al zijn er ook wel nieuwe mensen gekomen vandaag. Ze lopen in de rondte het park te verkennen. Bij thuiskomst zien we twee briefjes liggen: of we de receptie willen bellen of bezoeken. Ok. Eenmaal aan de telefoon krijgen we te horen dat het Afrikaanse restaurant waar we vanavond hadden gereserveerd, niet open gaat omdat het te rustig is. We kunnen wel naar de Kaapverdiaanse of de Italiaanse alleen dan moeten we wel komen reserveren aan de balie. Dus Bastiaan gaat even. Als hij terug komt is het niet gelukt. Er was alleen plek om half negen of om negen uur. Dat is voor ons te laat met die twee meiden. Onze eerste reservering was om zeven uur. Dus dan wordt het het grote buffet. Na het eten zijn we nog net op tijd voor de kinderdisco. Lone doet weer leuk mee. Na afloop deelt meneer de clown altijd ballonnen uit. Lone regelt er heel lief ook een voor haar zusje. Lizzy vindt ballonnen heel bijzondere dingen. Als we een cocktail hebben genomen gaan we op een geheime missie. Lone heeft het er al de hele avond over: we gaan een kokosnoot pikken voor thuis. We hadden er al eerder eentje, een kleintje, maar die is gevallen en daardoor zit er een barst in. Dus we moeten een nieuwe en het liefst een die rijp is en die we kunnen laten zien in de kring op school. De rijpste hangen in de boom bij Riuland, hadden we al gezien. Dus daar sluipen we heen. Bastiaan heeft een mes mee gepikt bij het buffet. Lone schijnt bij met het lampje. En ja hoor, na een tijdje snijden is de noot los. En groot! Precies goed voor thuis. Missie geslaagd. Lone is blij en trots! We verstoppen ‘m in een laadje in de kamer zodat de schoonmaak mevrouw ‘m niet ziet. Zo, dat was een spannende afsluiting van de dag! Nu lekker slapen.
Zaterdag 31-12 Oudjaarsdag Terwijl ik dit begin te schrijven, komen Bas en Lone op me af. Ze hadden al de hele tijd een geheim samen en dat was blijkbaar mama in het zwembad gooien. Dus er is geen ontkomen meer aan! Daar ga ik! Gelukkig blijven mijn krullen bespaard. Lone en ik spelen nog een hele tijd samen in het zwembad. Ik ben krokodil! Het is echt te merken dat het rustiger is. Ons ontbijt restaurantje was vanmorgen ook voor het eerst gesloten. Al het personeel is waarschijnlijk nodig voor de voorbereidingen voor het diner vanavond. We zijn benieuwd hoe mooi het er vanavond weer uit gaat zien! Lizzy heeft er weer een paar pokjes bij op haar handje. Het is nog niet over dus. Ze doorstaat het kranig! Als het voor dinsdag niet minder is geworden, dan mogen we officieel niet eens terug vliegen zonder medische verklaring dat het niet meer besmettelijk is, lees ik net op internet. Fingers crossed. We blijven de hele dag lekker bij het zwembad. Na de lunch doe ik mee met een lesje aquajoggen. Heel leuk!
Achter onze bedjes in een struik, “woont” een zwart poesje. Hij is heel lief en aanhankelijk. Eerst gaat ie tegen Lizzy aan liggen. Dat vindt ze wel wat. Ze aait ‘m op haar manier, soms grijpt ze ‘m wat ruw in z’n nek. Hij vindt ’t niet erg en blijft gewoon liggen. Haar eerste keer dat ze een poesje aait, schattig. Even later zit Lone op het bedje Mario te spelen en hup, nu springt ie naast haar. Lone vindt ’t ook leuk en blijft muisstil zitten zodat poes er niet af springt. Even later krijgt ze een restje melk van Lizzy. Dat gaat er wel in.
Om kwart over zes begint het oudjaars diner, dus we gaan op tijd naar de kamer om ons netjes aan te kleden. Het ziet er weer even mooi en verzorgd uit als met Kerst. Lizzy is in slaap gevallen dus we laten haar even lekker liggen in de buggy, de avond is nog lang. Ik zit tegen Bas te geinen over wat ik hem zou moeten geven als ik hem ten huwelijk zou vragen, omdat hij niet van sieraden voor mannen houdt. Dus hij zegt: “Denk je dat het zo lang gaat duren dat jij míj zou vragen dan? Ik heb toevallig een doosje in m’n zak.” Dus ik zeg: “Nee, niet hier in die buffetzaal hoor Bas!” en ik voel op z’n broekzak in de veronderstelling dat hij zit te bluffen. Maar ik voel wel een klein vierkant doosje zitten, dus ik krijg het Spaans benauwd. Tegelijkertijd springen de tranen in m’n ogen. “Wat is dat? Nee toch Bas echt?!?!” Hij duwt m’n hand weg en begint keihard te lachen. Dan haalt hij het doosje uit zijn zak en…. Is het de batterij van zijn camera. Ik heb het niet meer! “Sukkel ik schrok me dood !!!” Bas ligt hélemaal dubbel. “Wat hou ik toch van je.” zegt ie. Pestkop. Als bijna iedereen aan het dessert zit, komt al het personeel weer uit de keuken om een ronde te maken door de zaal. Ze krijgen weer een dik verdienende staande ovatie. Ik maak Lizzy wakker, anders heeft ze niks te eten. De bediening is namelijk alweer druk bezig met de voorbereidingen voor de tweede shift die om 20.30u begint. Ze krijgt spaghetti en kiwi toe. We zijn mooi op tijd klaar voor de minidisco. Het is net begonnen bij het grote podium. Overal hangen ballonnen in het zwart / wit / goud voor het Oud en Nieuw feest wat hierna begint. Ook na de minidisco dansen de kinderen vrolijk verder. Er begint een leuk trio te zingen. Er komen steeds meer mensen de dansvloer op. Om 22 uur is het nieuwjaar in Nederland. Ik probeer m’n moeder te bellen. Ik krijg haar te pakken maar de verbinding is slecht. Maar ’t lukt om gelukkig Nieuwjaar te wensen! Wij moeten nog twee uur wachten. Dat is wel gek. Lone is inmiddels op een stoel gaan zitten met de iPad, maar haar ogen vallen dicht. Ik zet twee rieten stoelen tegen elkaar aan zodat het een soort bedje wordt. Ze is meteen weg. Lizzy sliep ook al in de wagen. Watjes die kinderen van ons, haha! Bas en ik feesten door. Het zang trio maakt plaats voor een DJ. Hij draait een beetje “onze” muziek uit de Four Roses tijd. Zelfs die Bas doet de voetjes van de vloer. Lachen. Hij haalt de drankjes. Ik vraag elke keer om water maar op de een of andere manier komt die bestelling moeilijk door. Steeds krijg ik een glas cava in m’n hand geduwd. Er worden aan iedereen tassen uitgedeeld met versieringen erin: maskers, toeters, Hawaii kettingen, clowns neuzen, gekke brillen, samba ballen, ballonnen. Alle mensen versieren zichzelf. Wij doen natuurlijk mee. Het ziet er top uit alle die met z’n allen bij elkaar, haha! Ik probeer Lone wakker te maken om te zeggen dat het bijna twaalf uur is en of ze mee wil feesten. Nee, geen succes. Ze slaapt verder. Dan is het zover! Twaalf uur!! De confetti knalt door de zaal! Bas en ik geven elkaar een dikke kus en wensen elkaar gelukkig Nieuwjaar. Dan lopen we naar de kindjes. Lone ligt met haar handen op haar oren te huilen. Ach gossie. Het feest is denk ik afgelopen voor ons. Jammer maar niets aan te doen. We gaan haar en Lizzy snel in bed leggen. Happy new year voor iedereen!!!
Zondag 1 januari Nieuwjaarsdag Op een flesje na rond een uur of half zeven, slaapt de familie Gaillard / Hoveling tot half negen uit. Netjes toch? En dat ondanks die vervelende hoestbuien die ik sinds deze vakantie elke ochtend heb. Ze hebben er allemaal doorheen geslapen. We hebben een tas met versieringen bewaard voor Lone. Die wil ze, net als de kokosnoot, ook graag laten zien in de kring. Van Riu Hotels hebben we ook een cadeautje gekregen met de beste wensen erbij ; twee mooie pennen. Aardig hoor! Na het ontbijt gaan we naar het strand voor de traditionele nieuwjaarsduik. Daarna gaan Bas en Lone op ‘rotsjesjacht’. Dat hebben ze overgehouden aan de vakantie in Frankrijk: over de rotsen lopen op zoek naar diertjes en schelpjes. Het is alleen best een eindje lopen naar de rotsen, dus Bas heeft Lone de halve tocht op zijn nek. Lizzy slaapt de hele tijd bij mij op het strand. Even inhalen. Haar pokjes zijn een stuk minder sinds gisteren. Gelukkig! Als de familie even later weer herenigd is, zoeken we de branding nog een keer op. Het blijft toch aantrekken, die golven! Bas gaat het gevecht aan, maar wint nooit. Hij gaat een paar keer flink kopje onder. “Maar”, zegt Lone “Papa is sterk!” Samen graven we Lizzy in. De dames gieren het uit. We zijn zo druk dat we de tijd helemaal vergeten en daardoor bijna te laat zijn voor de lunch. Tijdens het eten bellen we met de oma’s om ze een gelukkig Nieuwjaar te wensen. We vervolgen de dag bij het zwembad. Met natuurlijk een daiquiri, een chocomel en een sangria. Als ik Lone op een gegeven moment onverwacht een duwtje geef, ben ik de pineut. Bas wacht me op en gooit me er met kleding en al erin. Dan gaat Lone achter Bas aan en ook hij gaat erin. Hij had zijn shirt wel uitgetrokken, maar Lone gooit ’t shirt er gewoon ook in. En Lizzy? Yep! Met jurk en al! Wat hebben we gelachen!! Gauw douchen en op naar de Italiaan. Lizzy schreeuwt door de hele zaak heen, zo’n trek heeft ze. Lone eet ook weer super goed! Het eten is lekker, wat alleen jammer is, is dat de desserts van gisteren zijn van het Nieuwjaars diner. Niet meer zo lekker… Daarvoor zijn we teveel verwend geraakt hier. Bij de minidisco is een nieuwe clown die het lang niet zo leuk doet als “die andere lieve”. Na een kwartier houdt ze (de clown) het al voor gezien. Dan maar cocktails drinken aan de bar! Ondertussen probeer ik Lone’s vlechtjes eruit te halen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En haar haar komt er ook niet al te best uit. Het lukt voor de helft, morgen de rest. Lizzy vindt het veel te gezellig met alle aandacht die ze van iedereen krijgt, dus slapen ho maar. Bas loopt wel drie rondjes met haar, maar zonder succes. Ook doet hij dat voor zijn eigen bestwil: hij wisselt van bar omdat meneer vindt dat de dichtstbijzijnde bar te weinig rum in zijn daiquiri doet, haha! We maken het hier steeds later. Rond elven liggen we op bed. Een uur in NL. Dat wordt lastig straks om weer te wennen!
Maandag 2 januari De laatste volle dag hier in het hotel is aangebroken. De hemel is mooi helder blauw. Na het ontbijt gaat we dan ook snel naar het zwembad. Nog even dat kleurtje bijwerken. Ik sla de aquajogles even over vanmiddag, heb alleen maar zin om lui te zijn en te zwemmen met de meiden. Lizzy in de band en Lone die haar voortduwt. Ik zal het missen. Bastiaan begint al vroeg aan het bier. En na de lunch een daiquiri natuurlijk. Nu we bijna weg gaan, heeft hij het helemaal door: hij bestelt twee daiquiri’s en een los glaasje rum. En dat verdeelt hij dan over die twee glazen, haha! Dus als je zo drie rondjes haalt, dan tikt dat wel aan. Aan het einde van de middag gaan we weer helemaal los in het zwembad. We moeten papa erin gooien van Lone, dat vindt ze het allermooiste. Dus dat doen we natuurlijk. Maar papa sleurt ons mee het bad in. En dat wel een keer of tien. Alle handdoeken belanden ook in het water, want niemand mag zich afdrogen. Hahaha. En Bastiaan vindt alles mooi en prachtig met al zijn daiquiritjes achter z’n kiezen. Hij begint te hikken, dat is het signaal dat er genoeg in zit! We lopen, nat en zonder handdoeken, want die moesten we inleveren, richting de kamer om te douchen. Dan zien we ineens onze poezenvrienden. Die moeten we nog even gedag zeggen. Lone vraagt of we nog een restje melk van Lizzy hebben en of we dat mogen geven. Dat hebben we. Ze gooit een klein beetje melk op de grond en alle drie de zwarte poezen beginnen er aan te likken. Bas zet zijn zwarte camera tas op de grond en begint foto’s te maken van het leuke tafereel. Dan loopt een van de poesjes naar zijn tas en begint er aan te snuffelen. Ik zeg nog: “Kijk Bas hij vindt je tas mooi!” Maar wat er dan gebeurt. De poes gaat met z’n kont naar de tas toe zitten en begint te pissen. In zie het gebeuren. “Baaaasss!!!! hij pist tegen je….” Meer kan ik niet uitbrengen. Ik kom niet meer bij. Het is zo vies maar ook zo hilarisch tegelijk. Bas reageert ook veel te laat met z’n aangeschoten hoofd, dus de poes is klaar en loopt weg. “Hoveling jij ziet het gebeuren en je doet niks!!!” Ik had er letterlijk geen kracht voor door de slappe lach. Ok.. En door.
Na het douchen mogen we voor de laatste keer van het buffet genieten en van het “tjoetjoeha feest” zoals Lone het noemt. Daarna lopen we langzaam terug naar de kamer om te beginnen met pakken. Lone kijkt al lopend naar de sterrenhemel en zegt: “Jullie papa’s zijn daarboven en ze zouden zeggen: “Dat hebben jullie goed gedaan jommes!” Toch mama?!” We hadden haar eerder deze week verteld dat onze papa’s sterretjes zijn en altijd naar ons kijken, waar we ook zijn en dat ze zouden vinden dat we het goed hebben gedaan. Dat heeft ze dus heel goed onthouden. Poepie. Oh ja en “jommes” betekent jongens. De meisjes gaan naar bed en snel daarna heb ik al een koffertje gepakt. Inpakken voor de terugreis is toch wel relaxter. Je hoeft niet na te denken, alleen maar erin te proppen. Morgen de rest, weltrusten.
Dinsdag 3 januari Tegen achten worden we wakker na een onrustige nacht. Het was heet, er zat een vervelende mug en Bas lag te snurken. En je hebt ook in je hoofd dat je morgen weggaat. Bij het ontbijt nemen we wat extra broodjes en fruit mee voor onderweg. Dat scheelt weer een kapitaal in het vliegtuig. Laatste keer buffet, snif.. Koffer twee en drie zijn ook redelijk snel gevuld. Rond elven verlaten we onze kamer. Het is weer net zo’n prachtige dag als gisteren en we zien iedereen lopen in badkleding. En wij lopen met broeken met lange pijpen en zware koffers. Bah. Wat hebben we het heerlijk gehad hier zeg. Een half uurtje later dan gepland worden we opgehaald met de bus. Ze waren ons ‘even’ vergeten vanwege een andere vlucht die gecanceld was. Dag Riu Touareg! Bedankt voor de leuke vakantie! Gelukkig komen we – na een wederom bumpy ride- op tijd aan op het kleine vliegveldje. Het vliegtuig waar we in gaan komt net uit Nederland gevlogen en zit nog halfvol met mensen. Zij gaan naar Sal, het eiland naast Boa Vista. Daar hebben wij dus een tussenlanding. De vlucht ernaartoe duurt maar 12 minuten! We moeten zelf ook uitstappen, want het vliegtuig wordt schoongemaakt en getankt. 40 minuten later begint de echte reis! Het vliegtuig zit niet vol, dus Bastiaan zit schuin achter Lone, Lizzy en mij, zodat Lizzy een eigen stoel heeft. Ze slaapt vrij snel. Lone’tje speelt iPad en gaat dan ook pitten. Bas ligt heerlijk uitgestrekt over drie stoelen, de bofkont. En ik typ dit verhaal. Het was een geweldige vakantie! Voor het eerst in ons leven hebben we Kerst en Oud en Nieuw gevierd in de zon. Het was mij een waar genoegen, lieve Bas, Lone en Lizzy! En nu dan maar weer de Hollandse kou in. Vijf graden zegt de piloot net. Brrrr.
Lone is twee weken geleden 6 geworden. Wat een mijlpaal. Wij hebben gewoon een grote dochter van 6! Ik herinner me als de dag van gisteren dat we met haar uit het ziekenhuis kwamen in de koude nacht van 29 op 30 januari. We zetten de Maxicosi met ons kleine popje Lone op de bank, keken elkaar en dachten: En wat moeten we nu doen?
Dat is dus 6 jaar geleden. Wauw. En wat is er het afgelopen jaar ook weer veel gebeurd in haar leventje. Om te beginnen: een kleine maand na haar vijfde verjaardag is ze de grote zus geworden van Lizzy. Midden in de nacht werd ze door oma Ine wakker gemaakt om mee te gaan naar het ziekenhuis. Ze nam het speciaal door haar uitgekozen pandabeertje mee, het eerste cadeautje voor haar nieuwe zusje. Wat was het een onbeschrijfelijk mooi moment om Lone en Lizzy voor het eerst in hun leven kennis te laten maken met voorzichtige knuffels en kusjes. Zo trots als een pauw liet ze haar zusje een paar dagen later zien aan de kindjes in de klas en trakteerde ze op beschuit met muisjes.
Vanaf dat moment raakte Lone langzaam gewend aan haar nieuwe leven met een zusje erbij. Als grote zus hielp ze graag met badderen en luiertjes verschonen. Maar ze wilde vooral vaak knuffelen met Lizzy op schoot. Heerlijk voor de televisie met Lizzy warm tegen zich aan. Later in het jaar werd Lizzy natuurlijk wat groter en wilde ze niet meer stil blijven zitten op schoot. Nu spelen de dames samen met de duplo blokjes, of gaan ze gezellig samen in bad of onder de douche.
Naast knuffelen, mocht ze haar zusje ook graag plagen het afgelopen jaar. Papa en mama hielden het goed in de gaten als Lone haar zogenaamde ‘plaag lachje’ kreeg. Dan zeiden we: “ Wacht maar totdat Lizzy oud genoeg is om terug te plagen!“
Aan het begin van het nieuwe schooljaar hoorden we van de juffen dat Lone wel wat meer zou mogen oefenen met tellen en het herkennen van de getallen 1 tot en met 20. Gelukkig waren we de tijdens de vakantie in Frankrijk al begonnen met Ganzenborden en zijn we gaan oefenen met getallen op kaartjes. Dus het tellen gaat stukje bij beetje beter.
Naast Ganzenborden hebben we ook vaak Mens erger je niet gespeeld. Lone is er inmiddels een kei in. Als medespeler moet je wel goed opletten, want als je even niet kijkt, zou Lone zomaar eens een beetje kunnen valsspelen. Verliezen is namelijk een drama. Dan wordt ze boos! Haha.
Thuis hebben we de WII van zolder gehaald. Dus sindsdien wordt er door Lone en papa fanatiek Mario gespeeld. Je zou ze soms eens moeten horen tegen elkaar. Maar als ze dan een level winnen, zijn ze weer de beste vrienden.
Lone is ook nog steeds dol op iPad’ en. Het is voor haar een moment van rust na een drukke schooldag. De oude iPad van papa is stuk gegaan, maar gelukkig heeft ze voor haar zesde verjaardag een nieuwe gekregen. Helemaal voor zichzelf. Ze is er heel blij mee en zuinig op natuurlijk.
Het bleef steeds een beetje hangen op de borstcrawl, maar na veel oefenen met juf Carla mocht Lone afgelopen 4 februari afzwemmen voor haar A diploma! Dit onder het toeziend oog van een trots publiek bestaande uit de opa’s en oma’s, papa, mama en Lizzy. Met “Eye of the Tiger“ knallend uit de zwembadspeakers kwam ze op, klaarde de klus en na afloop showde ze trots haar diploma met “Happy” swingend op de achtergrond. Nog een mijlpaal. Als beloning heeft Lone nu echte gaatjes in haar oren gekregen van papa en mama. Goed gedaan lieve Lone! En nu op naar B met meester Kasper.
Lone heeft al 4 tanden eruit. De twee ondertanden gingen eerst, later de (voor de kijkers) rechter boventand en nu is ook linksboven eruit. Een enorm fietsenrek dus. “Hoe oud ben je geworden Lone?” “Zsssssssessssss”
Het afgelopen jaar is Lone twee keer op vakantie geweest. In de zomervakantie met de camper naar Frankrijk en in de kerstvakantie naar Boa Vista, een van de Kaap Verdische eilanden. Beide keren waren een feest! In de camper had ze haar eigen hutje waar ze sliep, heel knus. Elke keer naar een andere plek rijden vond ze leuk! Vooral als er op de nieuwe camping een zwembad was. Kaap Verdië was ook een topvakantie. Voor het eerst vierde Lone Kerst en Oud en Nieuw in het zonnetje. Overdag sprong ze het liefst in het zwembad of samen met papa in de zee. En ‘s avonds gingen de voetjes van de vloer in de kinderdisco onder het genot van een cocktailtje. Toen het een keer donker was, heeft ze samen met papa een kokosnoot van een boom gepikt en stiekem mee naar huis genomen. Wat een avontuur was dat!
Naast de leuke vakanties is Lone ook nog twee keer naar Centerparcs geweest. Een keer met papa, mama en Lizzy. Toen kwam vriendin Elin ook nog een dagje zwemmen samen met Ilona, Adse en Hugo. En de tweede keer een heel weekend lang met vriendin Evi en Tamara en Mike. Toen hebben we ook een bezoekje gebracht aan Plopsa.
Britt was en is Lone’s beste schoolvriendin. Het liefst speelden ze zo vaak mogelijk met elkaar na schooltijd. Ze verkleedden zich, of keken op de iPad. Lone speelde ook weer graag met buurmeisjes Julie en Evi. Vadertje en moedertje, of bij mooi weer waren ze natuurlijk buiten te vinden. Naast de vriendinnen hierboven speelde Lone het afgelopen jaar ook graag met (kleine) Evi, Pien, Elin, Laura, Dagmar, Timo en Xavi. Voor hem heeft Lone een speciaal plekje in haar hart. Ze is namelijk wel een beetje verliefd op Xavi. Hij is dan ook op haar partijtje geweest, net als de andere kindjes hierboven genoemd. We zijn met z’n allen gezellig naar Monkey Town geweest. Het was een topfeest!
Oma Anke en oma Ine pasten nog steeds met veel plezier elke week een dag op Lone en Lizzy. Met oma Ine werden er weer veel mooie taarten gemaakt. En in de schoolvakanties is Lone vaak een dagje op stap geweest met oma Ine en opa Dick, meestal samen met Sara en Lisa. Ze zijn onder andere naar het Spoorwegmuseum geweest, naar Beeld en geluid en het NEMO. Wat een feest. Lone vond het ook heel leuk om af en toe een nachtje naar oma Anke en opa Bert te gaan. Ze mocht dan het hele huis overhoop halen van oma. En vechten met opa Bert over wie er in de grote stoel mocht zitten. Ook ging oma weer mee naar zwemles en nam altijd iets lekkers mee voor na afloop.
Heeft Lone afgelopen jaar ook nog wel tijd gehad om leuke dingen met papa en mama te doen? Jazeker! Papa en Lone zijn in de herfstvakantie samen naar Legoworld geweest. En eerder het jaar met papa’s werk naar de Efteling. Ook gingen ze wel eens samen zwemmen. Vroeger hield Lone nog wel van een boswandeling, alleen die tijd is -helaas voor papa- voorbij. Lone vond dat de laatste keer véél te ver lopen. Ook is ze met papa, mama en Lizzy naar de Julianatoren geweest en naar meerdere dierentuinen. En laatst nog naar de kinderboerderij.
Sinterklaas is ook dit jaar weer langs geweest met zijn Pieten. Hij kwam even controleren of Lone zich wel aan de afspraken van vorig jaar had gehouden. Dat had ze gelukkig. Daarom heeft de Sint haar enorm verwend met mooie cadeaus, met als klap op de vuurpijl een mooi poppenhuis voor Anna en Elsa en hun kindjes “Ania en Elsia”.
Lieve Lone, bezige bij! Wat ben je toch ineens groot en wijs geworden. Een echte stoere meid met een eigen mening. Je bent een dromer, heel creatief, een lekkere deugniet en soms wat ongeduldig. Maar je bent vooral ook heel lief, zorgzaam en mooi! Dit alles vormt je tot de unieke persoon, op wie ik zo enorm trots ben. Op naar de 7 jaar. Wat voor moois zal je het komende jaar weer te wachten staan!?
We sluiten het verhaal af met weer wat geweldige uitspraken:
“Ik wil ook een baby. Dan is papa opa en jij oma. Mama heb jij dan ook kort haar? Oma’s hebben dat.”
Kopkorn (= popcorn We krijgen het er niet uit.. )
Oma Anke vraagt aan Lone: “Wat vind je nou het allerleukste op school?” “Helemaal niks.”
“Het geeft niks uit mama.”
Lone wil graag speelgoed handboeien. Joyce: “Vraag maar aan Sinterklaas.” Lone: “Wanneer komt sinterklaas dan?” Joyce: “Over 150 dagen.” Lone: “Dan zijn we allang dood!!!”
Lone heeft een grote drol dus Joyce zegt: “Zo Lone!!” Lone: “Je kunt het niet geloven van je ogen hè mama!”
“Hé, wat kijk je mij aan?“
“Mama, stel je voor hé. Maakt mij het uit!!!”
(Tijdens Kerst) “Papa, als Lizzy nou Jezus zou heten was dat echt een gekke naam!”
Op Kaapverdië kijkt Lone omhoog naar de sterrenhemel en zegt: “Dat zijn jullie papa’s en ze zeggen dat jullie het goed gedaan hebben jommes (= jongens)!!”
Er kwam een oproep van Het is Koers (HIK) op Twitter. Dit had betrekking op Zwift. Leuke dingen doen met HIK en Zwift. Dat is gewoon super gaaf.
Enthousiast als ik ben over zowel fietsen als Zwift stuur ik een email met mijn ideeën. We mailen een paar keer op en neer. Al vrij snel krijg ik het vertrouwen en mag de naam HIK gebruiken op het Zwift event in Amsterdam. De dag erna maak ik met een van de oprichters, Leon een afspraak om eens kennis te maken in de Lage Vuursche.. Heel cool en wat gaat het allemaal in eens snel.
We bespreken mijn terugkoppeling op het Zwift event in Amsterdam. Het is een idee om samen met Tacx iets moois te organiseren. Tacx laat even op zich wachten maar we gaan wel door met de organisatie. Elke vrijdag tot eind februari om 20:35 gaan we een sociale rit organiseren. Ik mag op vrijdag 20 januari het spits afbijten en de eerste rit begeleiden als ride leader. Wow! Spannend!
Ik zit er vroeg klaar voor, mijn eerste rit met de gouden pijl boven mijn hoofd moet goed lopen. Pc is in orde, trainer werkt en mijn hartslag en cadans ook. Ready to go dus. Ik zie langzaam de teller van het aantal deelnemers oplopen. Er hadden zich meer dan 50 rijders opgegeven maar je weet nooit hoeveel er ook daadwerkelijk gaan. Vlak voor de start zijn er maar liefst 60 rijders aangemeld. Hahaha, dit is tof zeg. Joyce is ondertussen naar boven gekomen met de camera en maakt een paar mooie foto’s.
Nou daar gaan we, een rondje Londen met de klim van Box Hill. Totaal 20.3 kilometer. Het is wat onwennig in het begin. Lastig om te zien waar mijn mede rijders zijn. Tempo houden doe ik ook niet direct omdat je wil dat iedereen mee kan. Dus de start is wat langzaam maar we zijn op weg. Het is ook een sociale rit dus we hoeven niet met 4 watt per kilo te knallen. Rustig aan, easy going en de groep bij elkaar houden. Box Hill is ieder voor zich. Lekker op eigen tempo omhoog. Het wachten na de boog boven op de klim is nog een dingetje en wordt niet door iedereen begrepen. We vliegen naar beneden en gaan nog voor de final sprint. Ik rijd rustig uit tot ik 25 kilometer op de teller heb staan. Mission accomplished. Mijn eerste rit als ride leader is een feit. Conclusie is dat het lastig is om een groep te begeleiden. Er waren hier “maar” 60 deelnemers. Laat staan als je er nog meer hebt. Je zit zelf op de fiets, dus je moet tempo houden maar ook rekening houden met de groep. Je stuurt berichten naar de groep. Wel makkelijk via copy paste maar je bent bezig met de inhoud en de timing. Je ontvangt berichten met bijvoorbeeld een vraag over pace. Hier moet je dan op reageren. Ondertussen maak je nog wat screenshots uit verschillende views en worden er ook nog foto’s gemaakt. Best druk voor een rondje virtueel fietsen;-)
Het gevoel wat overblijft na de rit is wel dat het ontzettend gaaf was. Zo cool om met 60 dezelfde shirts Londen door te crossen. We gaan de feedback bespreken en tot een versie 2.0 komen. Thanks Het is Koers. Een eer om dit voor jullie te mogen doen.