Begin oktober vertrekken we naar Polen voor een indrukwekkend weekend. Hoogtepunt en tevens uitgangspunt van deze trip is een bezoek aan het concentratiekamp Auschwitz. Hieronder een overzicht met informatie:
Als we aankomen op de luchthaven dan hebben we via Avis een mini busje gehuurd. Hiermeen gaan we naar het appartement en zaterdag naar Auschwitz. We kunnen vrijdag nog kijken of we naar de zoutmijn willen gaan of een andere bezienswaardigheid willen bekijken waarvoor we de auto nodig hebben.
Fietstocht met Bike Mike – Verzamelen om 12:00 uur bij het Adam Mickiewicz standbeeld op het grote plein. We gaan de volgende highlights langs met de fiets:
Woensdag 20 augustus Na lang wachten is het zover! We gaan met vakantie vandaag! We stoppen de laatste spullen in de koffers. Oma Anke komt ons nog een kus geven voor vertrek. Lone wordt verwend met snoepjes en kraaltjes voor in het vliegtuig. Dag lieve oma! Tot over twee weken! Om 10.23 uur nemen we de intercity naar Schiphol. Voor het eerst gaan we met de O.V. Chipkaart. Bas loopt alvast met de koffers naar perron 5, ik haal met Lone nog twee Starbucks en een lollie. Als ik de koffie en Lone in de buggy heelhuids boven heb gekregen, vraag ik aan Bas: “Waar moet ik nou dat kaartje voor houden?” Hij kijkt me aan alsof ik een grapje maak. “Je bent toch door een poortje gekomen!!” Uh ja dat klopt.. En daar ga ik weer, naar beneden. We zijn in een mum van tijd op Schiphol. Het inchecken verloopt soepeltjes. Er staat helemaal geen rij. Bij de douane ga je nu niet meer door een poortje, maar in een soort doorzichtige staande cabine. Daar moet je je armen omhoog doen en word je gescand. Wel geinig. Op het schermpje is precies te zien waar de “te checken punten” zijn. Bij mij de ijzeren knopjes op m’n broek. Lone vindt het maar een eng apparaat en begint te huilen. We lopen nog wat winkeltjes in en uit en dan is het alweer tijd om naar de gate te gaan. Lone vindt de loopband wel interessant. Ik geloof dat ze wel tien keer heen en weer is geweest. En de elfde keer had er ook nog bijgekund. Ze is niet blij als Bas haar eraf vist en meeneemt de roltrap af naar de gate beneden, de boef. Onze rij stoelen wordt omgeroepen. We mogen boarden. We zitten achter eenzelfde boefje van drie, met haar moeder en oma. Dat wordt even afzien de komende uren met twee van deze dames op rij, haha. Arkefly brengt ons veilig naar Mahon, de hoofdstad van Menorca. Onze bestemming voor de komende twee weekjes! Lekkerrr! We pakken de koffers van de band en lopen naar de uitgang. We melden ons bij de mevrouw van Arke. “U bent de enige die naar Insotel Punta Prima gaat, dus daar staat een busje voor u klaar voor vertrek.” Wat een giller! Onze eigen privébus! Hoppa! De eerste indruk van Instotel resort Punta Prima is top. Het ziet er luxe en mooi verzorgd uit. Alle huisjes liggen op een heuvel. De heuvel kijkt uit over de zee en een mooie vuurtoren. Er komt meteen een jongen aangelopen om de koffers van ons over te nemen. De mevrouw bij de receptie legt ins uit hoe het complex is opgebouwd en wat er allemaal te doen is. Er is een buffetruimte en twee restaurants, een entertainmentzaal een fitness en een spa. Het zwembad niet te vergeten. Verder is er overdag een animatieteam voor de kinderen. Je kunt ze zelfs naar de kidsclub brengen, waar ze dan worden vermaakt.Ongelofelijk. Na de check in gaan we op zoek naar ons huisje. Hopelijk ligt die niet helemaal boven aan de heuvel. Gelukkig valt het mee. Het is niet al te ver lopen. Het huisje is ook leuk! Niet al te groot, maar wel netjes en schoon. Een klein keukentje erin, een slaapkamer, badkamer en terras. We laten de koffers even voor wat ze zijn. Gauw zwemkleding aan en hup naar het zwembad beneden. Aan de bar bestellen we wat te drinken en een wrap met kip. Aah dat biertje smaakt goed. Lone kiest een ijsje uit van de kaart. We hebben all inclusive verzorging, dus we kunnen eten en drinken wat we willen. Bas en Lone jumpen het zwembad in. Heerlijk! De vakantie is nu echt begonnen! Even later gaan we weer terug naar het huisje om ons op te frissen en de koffers uit te pakken. Lone kijkt ondertussen 101 Dalmatiërs op de Ipad. Als alles een plekje heeft gekregen, gaan we weer op pad. Dit maal naar het buffet. We gaan het gebouw in waar ook de animatie is ‘savonds. Daar is een trap en een lift naar beneden, naar het buffet. We weten niet wat we zien hier, zoveel keuze! Allerlei soorten voor- hoofd- en nagerechten. Ook worden er verse pizza’s voor je neus bereid en er is een pasta bar. Verder ligt er heel veel vers fruit. Ik denk dat je elke dag wel iets anders kunt nemen als je wilt. Ook wordt er gezorgd dat er niemand iets tekort komt. Lege schalen zijn er niet. De bediening komt ondertussen vragen wat we willen drinken. Heerlijk hoor, wat een verwennerij. Na het eten gaan we terug naar het huisje. Het was een superleuke, maar lange eerste dag. Hier gaan we ons wel vermaken de komende weekjes!
Donderdag Lone is al vroeg wakker op de eerste echte dag. Mama is de pineut helaas. Om 7 uur zitten we al met de strijkkralen van oma te spelen en te Loomen. Ik weet niet meer precies hoe ik een bepaald armbandje moet maken, dus ik besluit om Youtube even aan te zetten. Na 5 minuten rommelen, weet ik de clue nog steeds niet, maar komt er wel een smsje binnen : “U heeft 80% van uw dagbundel verbruikt.” Shit!! Gauw uit dat filmpje. Als Bas uit bed komt, mag ik op zijn telefoon ’t filmpje afkijken. Hij heeft toch 500 MB… Het is al weer tegen half tien als we naar het ontbijtbuffet lopen. We lopen via de entertainmentzaal, net als gisteren. We willen gaan zitten, maat dat mag niet van de bediening. We moeten naar zaal 3. Zijn er zoveel zalen dan? We dachten dat dit de enige was. Achteraf blijkt dat ze hier al aan het dekken zijn voor de lunch. We kijken ons ogen uit als we door de zalen lopen. In elke zaal is een buffet. Zo groot is het hier. En druk! Als mieren lopen alle mensen door elkaar heen. Buiten staat zelfs een rij! Hebben wij dus een mooie sluiproute gevonden binnendoor. Eenmaal in zaal drie aangekomen, kunnen we namelijk meteen aanschuiven. Het ontbijt is prima, ook super uitgebreid en voor ieder wat wils. Omdat er zoveel lekkers ligt, ga je vanzelf ook meer eten dan thuis. Nou, het is vakantie! Laten we ervan genieten. Ik smokkel nog wat zakjes thee mee voor in het huisje. Dat is wel lekker voor in de vroege morgen. Na het ontbijt lopen we richting het kinderzwembad, we moeten dan de heuvel op. Eerst lopen we nog naar de receptie om borg te betalen voor badhanddoeken – er zijn blijkbaar echt mensen die dit jatten – en dan kunnen we drie handdoeken halen, vlakbij het zwembad waar we vandaag heen gaan. Het zwembad waar we gisteren waren is beneden, meer richting de zee. We zagen daar al niet zoveel kindjes, maar wisten toen nog niet dat er twee baden zijn. Er zijn er zelfs drie, want als we boven aankomen, zien we naast het kinderbad ook nog een groot gewoon zwembad. Tussenin is het Italiaans restaurant, waar we drinken kunnen halen en tussen de middag kunnen lunchen. Fantastisch!! Het is eigenlijk verboden, maar er zijn helaas veel mensen die om zes uur hun bed uit zijn gegaan om de ligbedjes te bedekken met handdoeken. 80% van de bedjes is “bezet”, terwijl op de helft werkelijk mensen liggen. Gelukkig vinden we drie bedjes naast elkaar op een aardig plekje, anders hadden we gewoon een gereserveerd bedje genomen. Wat een rare gewoonte is dat toch. Boot opgeblazen? Check! Zwembroek aan? Check! Ingesmeerd? Check! Lone jumpt het water in! Het badje is super: ondiep en groot. Perfect voor Lone. Naast het bad liggen nog twee speeltuintjes en een verdiepinkje eronder is de kids club. We vermaken ons prima! Tussen de middag lunchen we in het Italiaans restaurant. Lone sliertjes (spaghetti zonder saus, I know, ’t is een rare eter), Bas een Insotel burger en ik een kipsalade. Limonade erbij, biertje erbij Het smaakt ons prima! Naast het restaurant ligt dus ook nog een groot bad. Dit bad is leuk om keihard in te springen. “Papa!! Papa!! Kom!! We gaan naar het diepe bad!!” En daar gaan ze weer, mijn twee schatjes. Tegen vijven gaan we weer richting het huisje. Genoeg zon voor dag 1. Na een verfrissende douche, begeven we ons naar het buffet. Eerst mag Lone kiezen bij het kinderbuffet – gaaf toch!!- wat ze wil eten. Heel verrassend, het worden weer sliertjes, haha. Daarnaast nog een paar stukjes brood, zelf gesmeerd met boter, tomaat en meloen. Toe nog een bolletje ijs met een klein taartje. Dat is echt veel voor haar doen. Moeten we thuis ook maar doen, eten in buffet vorm! Bas en ik nemen als voorgerecht o.a. wat lekkere Franse kaasjes, serrano ham en tomaat met mozarella. Daarna heb ik eigenlijk al wel genoeg, maar er is zooooveel lekkers! Ok nog een stukje versgemaakte pizza dan met wat salade. Bas neemt bruscetta en wat kip. En allebei nog een taartje toe. Oh oh, als dat niet aankomen wordt! Ik bestel een tweede glas wijn, alleen de bediende heeft het niet helemaal begrepen, dus hij zet een hele fles voor mijn neus. Haha, dat is iets teveel van het goede, zelfs voor mij! Dus gaat mee naar de kamer. Eigenlijk mag dat niet denk ik, dus we moeten het stiekem doen. Bas ritst ergens een dop vandaan, en ik leg de fles onderin de buggy. Hups weg!
Na het eten lopen we de entertainmentzaal in. Een grote groep kindjes staat te dansen voor het podium. Er is een piratenshow aan de gang. Lone wil daar ook wel heen! Bas en ik gaan zitten en nemen een lekker cocktailtje. Lone danst voorzichtig mee, maar kijkt vooral om zich heen wat er allemaal gebeurt! Later doen ze allemaal de polonaise. Geweldig al die kleintjes. Het is alweer laat, dus we gaan. Het was een heerlijk dagje. Nu lekker slapen.
Vrijdag De bedden zijn knoerdhard. Als ik wakker word voel ik me net een plank, pfoeh. Dat is jammer. Maar goed, dan ben je er wel lekker vroeg uit. Vandaag zitten we om half elf al bij het zwembad. Alle bedden zijn alweer bijna bezet, zoals ook de bedjes naast ons. Een rij van 6 bedden. De gasten komen aankakken om twaalf uur. Maar dan nog gaan ze niet op alle bedden zitten. Het is zo aso! Maar goed. Lone ziet een Engels meisje op een groene krokodil in het water. Ze vindt het wel wat. Zodra het meisje er even niet op zit, slaat Lone haar slag. Het wordt niet gewaardeerd. Gelijk springen er twee kinderen op haar af. “That is my crocet!!” Lone is niet de enige die niet kan delen, hihi. De ouders van de kindjes leggen uit dat Lone er even mee wil spelen. Dan mag het. Uiteindelijk spelen ze lekker met z’n allen. Ook krijgen we een gele waterslurf van een ander kindje dat vandaag weggaat. Lone vermaakt zich prima!
Na de lunch spelen we nog maar even verder, want we worden straks opgehaald door Willem en Maaike en de kids. Ze zijn toevallig ook op Menorca. Ze willen ons meenemen naar een leuk strandje in de buurt, naar de haven en naar de flat. Om vijf uur zijn ze er. Thuis zien we elkaar niet zo vaak, dus het is leuk om elkaar hier weer te zien!! Constantijn en Nina zijn ook al zo groot! Ze nemen ons mee naar Algauvar, een leuk klein strandje met een hotel/restaurant erbij. Het is eigenlijk vlakbij Punta Prima. Hier nemen we gezellig een biertje en kletsen wat bij. Ze komen hier vaak. Ze zijn hier al drie weken en gaan zondag helaas weer naar huis. De kindjes krijgen een appelsap en een lollie. Ze kunnen even lekker het strandje op lopen. Maaike neemt ze mee naar een kleine grot aan de andere kant van het strand. Ze zwaaien. Als we de drankjes op hebben, geeft Willem de eigenaar een hand en dan gaan we weer. Op naar de haven. Voor Bas is alles nieuw, ik ken dit gebied nog goed van vroeger. Het is alweer 12 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was, nog met papa en mama. Dat is wel gek. Ook als we even later naar de flat rijden. Veel is nog hetzelfde. Ik heb toch zo’n vijf vakanties doorgebracht hier. Het uitzicht is nog steeds even mooi! Bas en ik gaan samen op de foto op het hoekje met het mooie uitzicht.
De kindjes zitten voor de tv met wat chipjes en de papa’s en mama’s lekker buiten met een glas wijn. Wimpie praat natuurlijk weer honderduit, maar dat zijn we van hem gewend. Het gaat hard met de wijn, en ook met de tijd. Ze willen ons nog iets laten zien: het wijnhuis Binifadet. We rijden er heen. Het is super knus! Een restaurant met zelf geproduceerde wijn, midden tussen de wijnranken. Zeker de moeite waard!! Ze zijn hier ook al vaak geweest, dus weten precies wat lekker is. Bas neemt rode wijn, Wim Chardonnay en Maaike en ik een fruitige witte: Merluzo. De smaak is inderdaad heerlijk. Lone, Tijn en Nina rennen door de hal. We moeten ze een beetje temmen, zo’n herrie komt er soms vanaf! Dat was heel gezellig! Tijd om terug te gaan naar het hotel om nog even snel iets te eten. Ze brengen ons. Zelf moeten ze ook nog eten. We geven ze een dikke kus en wensen ze een goede terugreis. Als we wat hebben gegeten, gaan we nog even naar de entertainmentzaal. Ze zijn aan het dansen op de muziek van de Lion King. Dat vindt Lone leuk. Alleen is ze er gauw klaar mee. Ze wil slapen. Dat doen we dan ook! Het was weer een gezellige dag!
Zaterdag Lone slaapt lekker uit tot kwart over acht. Zij kijkt Ariel en drinkt een melkie en ik vouw even alle kleren die we de afgelopen dagen hebben laten slingeren. Als Bas wakker is, kleden we ons aan voor het ontbijt. Het is dag drie en ik voel me nu al drie kilo zwaarder, dus ik neem me voor om iets te minderen met alles. Maar wat is dat moeilijk met al dat lekkers! We willen vandaag eigenlijk bij het zwembad beneden liggen, maar omdat het hier weer vol ligt met handdoeken – ik heb nog niet de moed om ze er af te trekken – en omdat we onze handdoeken boven moeten omwisselen voor schone, gaan we toch maar boven liggen. We vinden een mooi plekje op een grasveldje, met parasol. Vlakbij het zwembad én de speeltuintjes. Beter. Lone loopt heen en weer tussen beiden. Op een gegeven moment wil ze naar de kindjes bij de kidsclub. Daar staat een goochelaar die figuurtjes van ballonnen maakt. Ze vindt het leuk en wil blijven. Bas schrijft haar in. Een kwartiertje later staat ze weer bij het hek, wel met een ballonnen hond. Leuk! We vermaken ons weer prima. Lone is soms wat onuitstaanbaar, maar ik denk dat het ook door slaaptekort komt.
Italiaan; Bas heeft penne gorgonzola, Lone penne zonder saus en kersen en ik een stokbroodje serranoham met tomaat. De bediening is heel aardig, ook voor kinderen en ze werken echt keihard. De mensen die je ’s morgens bij het ontbijt de tafels ziet afruimen, staan ’s avonds een cocktail voor je te maken. En je ziet geen enkel chagrijnig hoofd. Nadat we nog een ijsje hebben gepakt, gaan we weer naar het zwembad terug. Bas zijn missie deze vakantie is om Lone zelf in het water te laten springen. Nou, dat durft ze al in het kleine bad! We gaan even later ook naar het grote bad, maar daar vindt ze het nog een beetje eng. Geeft niet, we hebben nog heel veel oefendagen te gaan! Tegen vieren ziet ze dat er kindjes aan het kleuren zijn bij de kidsclub. Ze wil er weer heen, dus we schrijven haar weer in. Terwijl Bas en ik rustig een boekje liggen te lezen, kijken we ondertussen om een hoekje of Lone het naar haar zin heeft. Zo ziet het er wel uit! Maar als we gaar tegen zessen gaan ophalen en ze haar vader ziet, barst ze in tranen uit! “Papa, ik was je kwijt! Ik was kleuren voor jou en toen was je weg pap. En ik wil met jullie zwemmen en toen was jullie weg!!!” Hartverscheurend gewoon. Wij dachten dat ze het leuk vond.. “Dat doen we dus niet meer”, zeg ik tegen Bas. Dat arme wijffie. Ik voel me gewoon een slechte moeder. Eenmaal thuis is ze weer opgelucht en krijgt Woefa een dikke knuffel. We eten weer lekker bij het buffet: Bas zelfgemaakte pizza, ik canneloni en lone broodjes met boter en meloen. Ondertussen komt sneeuwwitje de eetzaal in om alle kindjes even aan te spreken en een handje te geven. Zij gaat vast optreden vanavond. Lone vindt het wel interessant, ze loopt sneeuwwitje achterna. En als ze met papa een toetje gaat halen, heeft ze beet! Sneeuwwitje komt haar een handje geven. Ze is helemaal onder de indruk. Na het eten lopen we naar de boulevard om wat melk te kopen voor Lone. De melk van hier vindt ze vies en de melk uit het winkeltje op het park is twee keer zo duur als hier. Alles is daar twee keer zo duur. En daarnaast is het ook wel lekker om de benen even te strekken. “Gaan we naar de disco?”, vraagt Lone. We besluiten om even te gaan dansen met sneeuwwitje. Als het optreden is afgelopen, moeten de ouders een boog maken met de handen tegen elkaar en alle kindjes lopen er in polonaise onderdoor. Heel schattig! Daarna gaan we gauw weg, wat het is alweer half tien. Heel laat voor een meisje van drie. Ze valt dan ook zonder veel protest in slaap. Bas en ik blijven nog even op het balkon. Lezen en loomen.
Zondag We beginnen de dag met Assepoester, kleuren en spelen met de kralen. We hebben strijkkralen gekregen van oma Anke voor op vakantie, alleen we hebben jammer genoeg geen strijkbout, dus telkens als Lone haar creatie af heeft, maken we er een foto van. Kan ook toch. Na een licht ontbijtje – we zitten nog steeds vol- begeven we ons naar het zwembad. Het is vandaag warm! We vinden gelukkig een plekje in de schaduw. Lone wil weer naar de kindjes. Zo vreselijk vond ze het blijkbaar dus niet gisteren… Bas brengt haar, schrijft haar in en komt terug. Ik begin de dag met een roddelblad. “Jij gaat deze vakantie echt geen boek lezen Hoveling”, zegt Bas. Nou ik denk het wel hoor. Alleen een roddeltje is altijd even lekker verstand op nul. Het komt wel goed met dat boek. We zijn van plan om morgen een autootje te huren. Aangezien alles op het park twee keer zo duur is als daarbuiten, lijkt het ons handig om even naar de car rental te lopen aan de boulevard. Hier kost een Ford Ka namelijk acht tientjes per dag. Dat moet toch voor minder kunnen. We zetten Lone in de buggy en gaan op pad. Ze is meteen onder zeil. Heerlijk. Waar we weer even niet aan hebben gedacht, is dat het in Spanje altijd Siësta is tussen een en vier uur ’s middags. En hoe laat is het nu Bastiaan en Joyce? Juist, twee uur. Goed.. Vanavond maar weer terug dus. Een toeristenwinkeltje naast de car rental is wel open. Bas ziet een leuke zwembroek. Hij heeft er maar twee mee, dus eentje extra is geen overbodige luxe. Ik zie ook een heel leuk shirtje/ jurkje met sliertjes aan de onderkant voor de slapende Mien. Met een hagedis erop. Leuk! Kopen we. En nog een magneetje voor de verzameling thuis. Nou ja, zijn we niet voor niks hierheen gekomen. En we hebben toch een lekkere wandeling gemaakt. Eenmaal terug op het park, hebben we wel wat trek gekregen. Eigenlijk willen we het lunchbuffet proberen, alleen is het al gesloten. Dan toch maar naar de Italiaan boven. Bas neemt een clubsandwich en ik een salade. Lone fruit en spaghetti zonder saus, de ober weet het inmiddels al. Nog een overheerlijke sangria erbij en het is af. Oh nee, daarna nog een. Na de lunch relaxen we lekker en spelen we samen in het zwembad met de bal en de speelgoedslurf die we eergisteren hebben gekregen. Bas en Lone kunnen helemaal flink ravotten in het water. Hij gooit haar in de lucht, maakt koprollen en rent haar achteraan. Als Lone even moe is van alles, komt ze uit en zwembad en zegt: “Papa is vrolijk met mij, papa is lief!” Ook “papa is mijn vriend” en “prins papa” komen af en toe voorbij. Lief hè. Ze kunnen elkaar ook flink in de haren vliegen hoor! Maar vanmiddag gaat alles voorbeeldig <3 We komen laat terug van het zwembad. Het wordt zelfs een beetje haasten, want we moeten voor achten bij de car rental zijn. Gauw in bad, douchen een aankleden dus. We redden het. Wat ik dacht klopt; de prijzen liggen hier ietsjes lager. 50€ voor een soortgelijke auto als die op het park €80 kost. Naaiers. Ik vraag een van de medewerkers of we voor morgen een auto met airco kunnen huren. Aangezien we maar een auto voor een dag willen, vertelt hij ons dat we morgen terug moeten komen om negen uur om te kijken wat er beschikbaar is. Okee.. Zijn we nu weer voor niks dus, haha. Goed, morgen om negen uur it is. We hebben Lone belooft dat we na het eten nog even naar de disco zullen gaan. Zij is al klaar met eten en is buiten wat aan het spelen in de speeltuin en wacht tot Bas en ik klaar zijn. Op een gegeven moment zie ik haar uit het hekje van de speeltuin het grasveldje op lopen. Bas gaat erachter aan. Langs het veldje staan van die typisch Spaanse met stenen opgebouwde muurtjes waar je zo lekker van af kunt springen. De eerste keer gaat goed. Bas pakt zijn camera en maakt een filmpje. Lone springt de tweede keer en dan gaat het mis. Ze raakt met haar knie haar kin bij de landing. Bas schrikt zich rot als ze begint te gillen en hij een mond vol met bloed ziet… Zitten alle tandjes er nog wel in? Ze schreeuwt het uit. Hij komt naar binnen, waar ik mijn drankje aan het opdrinken ben. ” Mijn tandjes doen pijn!” Ik kijk in haar mond. Gelukkig zitten alle tandjes er nog in. Bas haalt ijs uit de keuken. Het blijkt dat ze met haar voortandjes in het tandvlees van haar ondertandjes heeft gesneden. Auww. Na een slokje water lijkt het bloeden gelukkig al veel minder. De disco wil ze niet meer. Dat doen we morgen weer.. Eenmaal in het huisje zoekt ze steun bij grote vriend Woefa. Tandjes poetsen doen we ook maar niet vandaag. Arm wijffie.
Maandag Over achten worden we allemaal wakker. Oeps, om negen uur moeten we bij de car rental zijn dus we moeten een beetje opschieten. Bij het ontbijt nemen we wat extra broodjes mee voor op het strand. We zien ook steeds mensen met een picknickdoos lopen, maar die moet je dus een dag van tevoren reserveren, horen we. Tip voor de volgende keer. Onderweg naar de car rental halen we nog een fles water en een parasol. De dame van de carrental vraagt wat we voor haar kunnen doen. Ik zeg dat we voor 1 dag een auto willen. Ze kijkt niet alsof ze dat een goed idee vindt. Ze wijst naar de prijslijst. Naar de dure auto’s, vanaf €80. “We are looking for a car at that price” en ik wijs naar €50. Bas is het inmiddels zat. “Yesterday you offered cheap cars, we had to come back today. Now we are here and you don’t have cheap cars!!” Ik zeg Bas dat hij even moet bedaren. Ze hebben ons gisteren immers geen toezegging gedaan, maar ze zouden kijken wat er beschikbaar was. Bas loopt boos weg. “Wat een bullshit!” Tja, dat verstaan ze hier ook Bas. Omdat we toch een auto huren, wijs ik naar de wat duurdere. “We take this one.” De dame praat in het Spaans tegen haar collega. “I believe you are not happy so it’s better that you don’t rent here.” Ineens is de duurdere ook niet meer beschikbaar, zegt ze. Ik geloof er niks van. Ze willen ons gewoon weg hebben. Bedankt schat. Er is geen andere car rental in de buurt, dus als we vandaag een auto willen dan er zit niets anders op dan een dure op het park zelf te huren. De goedkoopste is een Seat Ibiza. Ik zal de prijs maar niet noemen. De mevrouw vraagt om een creditcard. Bas geeft haar er een. Later zegt hij: “Heb jij met je pinpas betaald?” Ik zeg “nee, jij hebt toch je creditcard gegeven?” “Ja, maar die is opgezegd en geblokkeerd, het was toch alleen voor borg?” “Nee, ik neem aan voor de betaling, maar ze zei niet dat het niet lukte.” Haha, stel je voor, een gratis auto zou mooi zijn. We wachten het af (Helaas ontvingen we na thuiskomst toch de rekening!!).
Om tien uur zitten we eindelijk in de auto op weg naar Son Bou, een supermooi strand op een klein half uurtje afstand. Twaalf jaar geleden ben ik hier ook met de familie Langenberg en m’n ouders geweest. Het blijft gek. Ook hier is niet veel veranderd sindsdien. We lopen een stukje weg van de drukte totdat we een mooi plekje zien. Bas zet de parasol op. Het turquois blauwe water vraagt om een duik. Lone vindt het leuk in de golven. Ze is het water niet uit te krijgen. Het is een heerlijke dag. Na een paar uur spelen is Lone’s batterij leeg en valt ze in slaap in de tent. Kunnen Bas en ik even rustig lezen. Chill! Tegen vieren gaan we. Ik vind het leuk om ook nog even naar Mahon te rijden en daar wat te drinken. We parkeren de auto en vinden een leuk pleintje. Een koud biertje gaat er wel in. Lone wil een cornetto. En later chocomel. “Proost!” Op de heerlijke vakantie met z’n drietjes! Rond half zeven leveren we de auto weer in. We horen nog steeds niets over de geblokkeerde creditcard. Snel douchen en badderen we en gaan op naar het diner. Het is weer heerlijk. Niets aan te merken op het eten hier. Morgen gaan we langs de receptie om een restaurant te reserveren voor ergens deze week. Dat zal ook best goed eten zijn. Lone wil nog naar de disco. Het thema vandaag is “piraten”. Er staan er zeker vijf op het podium te dansen. Alle kindjes dansen mee, Lone ook op haar manier. Trots kijken Bas en ik hoe ze het doet. Even later rent ze naar ons toe . “Mag ik junkel kijken op de iPad?” (Junglebook). Ze is klaar met dansen. Als Bas en ik onze cocktail op hebben, gaan we naar het huisje. Lone kijkt nog even Jungle Book en dan gaat ze lekker slapen.
Dinsdag en woensdag zijn lekker chill aan het zwembad. Dinsdag boeken we bij de receptie ook een boottocht voor komende donderdag. We gaan dan de mooie stranden bekijken aan de andere kant van het eiland. Lunch en sangria inbegrepen. Ik ben om. Op woensdag willen we eigenlijk het treintje nemen, dat om tien uur vanaf hier naar Binibequer vertrekt, een leuk vissersdorpje in de buurt. Om half tien bedenk ik me dat we niet genoeg cash hebben. Alle muntjes bij elkaar geschraapt komen we op tien euro en we moeten twaalf hebben. Er is een pinautomaat aan de boulevard van Punta Prima, maar dat wordt dan wel een sprint trekken. Eenmaal bij de automaat aangekomen, is deze buiten werking. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend!!!! Waarom waarom waarom? Wij zijn ook echt van die nerds die dan op het laatste moment beseffen dat we te weinig cash hebben. Daar zijn we nu de dupe van. Eigen schuld, hadden we maar eerder moeten pinnen. Ik doe nog een poging om onze borg voor de handdoeken bij de receptie in bruikleen te krijgen, maar zelfs met m’n meest charmante lach krijg ik het niet voor elkaar. We gaan ’t niet redden.. Misschien wil de treinchauffeur ons op de terugweg laten betalen? Het laatste idee.. Daar komt de trein aan. Lone zit er inmiddels al in als Bas de situatie probeert uit te leggen. Ook deze man is meedogenloos. Helaas. We halen Lone weer van het treintje af. Ik vind het vooral zielig voor haar! Gelukkig is ze het alweer snel vergeten. Bas en ik kibbelen nog door tot in het huisje. Wat een stommerds… Op een gegeven moment is Lone ons zat en zegt “Stil nou! Woefa slaapt!!” Ja laten we erover ophouden. Volgende keer beter. We besluiten weer lekker te gaan zwemmen. Daar is de dag ook top voor!
Donderdag Om 6.50 uur hoor ik een raar geluid. Het is.. Het is.. Oh shit de wekker. Over een uurtje worden we opgehaald door de bus, voor een dagje varen in Ciutadella. Dat ligt aan de andere kant van het eiland. Dus gauw even spullen pakken en ontbijten. “Voor het ontbijt hoeven we het niet te doen.” Zegt Bas ineens. Hij leest een foldertje door. “Dat begint pas om acht uur.” Wij weer met onze meesterlijke voorbereiding zoals altijd. Hadden we nog een half uurtje langer kunnen pitten. Maar ok. Op tijd staan we klaar. De bus is er tegen achten. Hij is nog leeg. Lone en Bas gaan achterin zitten. Ik en de tassen iets meer voorin. We moeten blijkbaar nog meer mensen ophalen want de bus gaat niet meteen de hoofdweg op. De eerste stop is vlakbij ons. Twee hippie-achtige types stappen in en gaan schuin voor mij zitten. Het meisje heeft rood slordig zittend haar. Haar kleren zijn ook warrig. De jongen heeft donker haar, een hoed op en een gekleurde zwembroek met een hempje erop. Hij zit een beetje wijdbeens. Hij grijpt meteen naar z’n ding en pakt ‘m eens stevig vast. Ik denk nog, nou ja z’n zwembroek zal wel scheef zitten. Maar het blijft niet bij deze ene keer. Hij kan er niet afblijven. Telkens grijpt hij die hele zaak vast en schudt ‘m op en neer. En als ie niet aan zichzelf zit, frummelt die wat aan z’n vriendin. Zij zit ook met open gleuf op de stoel. Als we de vierde stop doen ga ik achterin bij Bas en Lone zitten. Liever misselijk achterin door het gehobbel dan hier voorin van die twee, bah. Tegen tienen zijn we er. De bus telt in totaal zo’n tien mensen. Dat wordt een rustig tochtje! Heerlijk. Onze boot heeft nummer 3 en heet Fiësta. We stoppen vlakbij de haven. Er staan nog 3 bussen naast ons. Dat is ook nog wel te overzien qua drukte, denken we nog. Als we aankomen, zien we onze boot liggen. Met nog twee boten ernaast. De boten zijn vol. Overvol. Ik snap niet dat waar er überhaupt nog bij passen. Onze Fiesta telt 173 man. En echt, zo enorm groot is de boot niet hoor. En wij maar denken dat het een rustig tochtje wordt. Not! We vinden een plekje beneden waar we kunnen zitten. De boot vertrekt.
Het is wel heerlijk met de wind door de haren. Leuk ook om de vanaf zee de kust te bekijken. In het begin is het vrij veel rots, maar later varen we langs mooie strandjes en grotten. Na ruim een uur is de eerste stop. De boot legt aan aan een rots. Iedereen mag uitstappen. Wauw, het water is hier azuurblauw. Er liggen ook wat andere bootjes aangemeerd. We mogen ons hier twee uur vermaken, tot 13 uur, dan begint de lunch aan boord. Voorzichtig stappen we af en lopen we van de rots naar het strand. Dan zien we weer ineens dat we niet de enigen zijn. Het strand ligt bom en bomvol. En daar komt nog eens 173 man van de Fiesta bovenop. De mensen zullen blij met ons zijn. Er liggen een paar dames in hun nakie. Ze zien ons allemaal aan komen lopen en ze weten niet hoe gauw ze weg moeten komen, haha. We vinden een plekje in de schaduw van een rots. Het is bijna lachwekkend, zo druk. Hadden we het mooi weer mis door te denken dat we rustige strandjes zouden gaan bezoeken die met de auto moeilijk te bereiken zijn. Het is wel een supermooi strand, eerlijk is eerlijk. Tegen enen lopen we weer naar de boot. Bij binnenkomst krijgen we een bord versgemaakte paella. Lone ook. Ik zie ook een bak met pasta staan. Bas ook, hij vraagt of Lone daar een bordje van mag. “No only for the people who ordered upfront!”, schreeuwt de man zowat. Bas zegt dat het maar om een heel klein beetje gaat. Maar het gaat niet lukken. Ik zou niet eens weten wanneer we dat dan hadden moeten regelen. De mevrouw heeft er tijdens het reserveren geen woord over gerept dat we ook iets anders konden eten dan paella. Ik had er naar kunnen vragen.. Dat wel. Maar goed. Lone eet een paar happen paella, dat valt me mee. Als de lunch is afgelopen zien we dat de man nog een halve bak pasta over heeft. Beetje jammer. We varen weer verder en de boot mindert af en toe vaart om wat mooie strandjes te bezichtigen. Lone valt op m’n schoot in slaap. Al die discobezoeken tot in de late uurtjes gaan haar niet in de koude kleren zitten. Even later meren we weer aan voor een afstap. Dit strand is rustiger, maar minder mooi. Er ligt veel wier in het water, dat maakt het een beetje viezig, terwijl dat niet zo is natuurlijk. Er staat een man ananas, watermeloen en kokosnoot te verkopen uit z’n kruiwagen. Oh lekker ik heb zin in een kokosnoot! De man tikt er een voor ons door de helft met de achterkant van een hamer. We delen ‘m met z’n drietjes. Lekker! Om half vier vertrekken we weer richting de haven. De jongens van de crew komen langs met een soort tuitfles met Menorcaanse gin met citrussap erdoor gemengd. De mensen die willen krijgen het in hun mond gegoten. Dat lusten we natuurlijk wel! En de tweede ronde ook hoor, kom maar door! We zijn er. Op naar de bus die ons weer naar het hotel brengt. Ik heb het idee dat de terugweg sneller gaat dan heen. De piemelfriemel zit gelukkig achterin, daar hebben we heen last van. Bij het hotel nemen Bas en Lone nog een verfrissende duik in het zwembad beneden. Nadat we ons hebben gedoucht lopen we naar het buffet. En nog naar de disco. Maar niet voor lang. Na tien minuten wil Lone naar “het nieuwe huis”. En wij gaan met haar mee. Topdagje!
Vrijdag Vandaag is superchill.. Ontbijtje, zwembadje, lunch bij de Italiaan, sangriaatje, boekje, tja.. Genieten!!! Beetje saai maar wel lekkerrrr. Oh ja! Lone springt zonder bandjes in het diepe! Cool hè!!
Zaterdag Voor vandaag hebben we weer een auto gehuurd, via de site van Valls. Dezelfde car rental als waar het vorige week niet lukte. Ditmaal een kart (Aygo), zoals ik thuis ook heb (107 is hetzelfde). Bas durft zelf zijn gezicht niet meer te laten zien, dus ik haal de auto op, samen met Lone. Via Willem heb ik gehoord dat Es Grau ook een leuk strand is om te bezoeken. Dus off we go. Het is maar 20 minuutjes van hier. Inderdaad, Es Grau is zeker de moeite waard. We rijden het dorpje even door en dan zoeken we een plekje voor de auto. We moeten over een bruggetje naar het strand. Het water onder het bruggetje leidt naar het natuurreservaat wat hier naast ligt. Dat schijnt ook de moeite waard te zijn om te bekijken. Het zand is niet zo mooi wit en zacht als op Son Bou, maar wel perfect om kastelen mee te bouwen. Lone en ik beginnen meteen. Al gauw hebben we onze eigen bakkerij met zandkoekjes en -taartjes. Het loopt als een tierelier. Papa zijn buik zit snel vol. Dan gaan we zwemmen. Het water is ook hier prachtig helder. Nog een voordeel, het blijft heel lang ondiep. Super voor kinderen dus. We kunnen heel ver. Er liggen om die reden ook veel kleine bootjes voor anker hier. Het is makkelijk om erin en eruit te stappen met een paar tassen op je schouder zonder helemaal nat te worden. Tussendoor doen we een drankje bij een restaurant aan het strand. Vanaf hier kijk je super mooi door de bomen het strand over. Lone vindt een Duits jongetje om mee te spelen. Ze verzamelen stenen. Een koffie en een cola gaan over in twee bier (het is immers vijf voor een!). Een chocomelk gaat over in een ijsje. Lekker genieten doen we! Als we weer terug zijn op het strand en een broodje uit onze picknickdoos (van het hotel meegekregen, jaja gereserveed gisteren) hebben gegeten, kan Bas zijn draai niet meer vinden op het iet wat harde zand, dus hij stelt voor om te gaan waterfietsen. Dan nemen we er een met een glijbaan erop, dat vindt Lone leuk. Als we eenmaal een stuk hebben gefietst en stoppen voor de eerste glijsessie, geeft mevrouw de pijp aan Maarten. Ze durft niet! Ze vindt het eng om het het -nu- diepe water te glijden. “Nee ik blijf op de boot papa”. Hoe vaak we het ook vragen en voordoen, ze gaat niet. Die boef die nooit ergens de angst van in ziet. Ze zat op haar tweede al los op de schommel, ze beklimt en beklautert alles, maakt niet uit hoe hoog. Maar dit gaat haar te ver. Dat moeten we dan respecteren. Ze vindt het gelukkig wel leuk om het ons te zien doen. Als we de fiets bijna weer in moeten leveren en weer in het ondiepe zijn, klimt ze het trapje op en glijdt naar beneden. “Heb ik het toch gedaan hè mama!” zegt ze blij. Tijdens ons drankje vanmiddag hadden we van een oud collega van Bas gehoord dat het ook leuk is om wat te drinken bij Cova d’en xoroi in Cala en Porter. We willen ook nog winkels kijken in Mahon, maar die zijn om dit tijdstip (vier uur) nog met siësta. Dus het lijkt ons leuk om naar de Cova te gaan. Het is niet ver weg. Als we aan komen rijden, zien we bussen voor de deur staan. Wat zou dit zijn dan? Van de voorkant lijkt het niet heel bijzonder. Daar komen we van terug zodra we binnen lopen. Het is dus een grot waarin een lounge club/ discotheek is gebouwd. Dit in combinatie met het mooiste uitzicht van het eiland, maakt het zeker de moeite waard om te bezoeken. De zon schittert over de zee, over de hele breedte van het uitzicht. Ik kan het niet anders omschrijven. Hopelijk zeggen de foto’s genoeg. Entree is €12,50, maar daar zit dan ook een drankje bij. Het is supercool. Via een trap naar beneden lopen we de grot in. Het is gelukkig goed afgeschermd voor de jonge bezoekers, want het is heel hoog en steil. Tafeltjes en stoeltjes staan overal in de inhammen van de grot. Zelfs een draairuimte voor een DJ. Bas zegt “Je moet hier niet lam zijn, want dan stoot je overal je kop.” Het is op sommige stukken vrij laag namelijk, haha. We nemen een drankje en genieten van het uitzicht. Lone danst op de muziek en maakt bouwwerk van kleine stoeltjes. Wat zien we toch mooie plekken van deze wereld. Tegen zessen rijden we richting Mahon. Niet alle winkels zijn open helaas. Het blijkt dat de meeste op zaterdag maar tot twee uur open zijn. We hadden geen idee. Wel is er een optocht met ruiters te paard dwars door de stad. Ik vind het wel gaaf om te zien, alleen Bas vindt ze stinken en wil verder, hihi. We lopen een paar winkels in en uit en eten een ijsje. Althans, Lone bestelt er een en papa en mama eten ‘m op. Dan gaan we weer. Kijken of we het redden om voor acht uur de auto terug te brengen. Dan gaan ze dicht namelijk. We redden het net niet! Het is druk overal. Ik denk dat er een fiësta is op het eiland. Overal hangen vlaggen uit en lopen mensen. Jammer dus voor ons, dat wordt morgen om negen uur terugkomen. We zijn laat dus gaan zonder te douchen door naar het buffet. Bas laat zijn eigen pizza samenstellen. Mjam wat is die lekker! Hoe vaak zal ik het nog zeggen? Het eten is hier zo lekker! Net als de laatse dagen wil Lone wel naar de disco, maar als we er eenmaal zijn, wil ze naar het huisje. Jungle book kijken. Jungle book is hot! Hierdoor eet ze ook ineens heel veel bananen. Bas en ik nemen onze cocktail gewoon mee naar huis tegenwoordig. Kan allemaal! Ook pakken we nog een bad/ douche om het Es Grau zout er af te spoelen. Dat was een beetje gaan plakken.
Zondag Dat was weer een nachtje lekker planken. My God als we iets niet zullen missen dan is het dat vreselijke harde bed. M’n heupen voelen helemaal beurs. Ik zit rustig even m’n nagels te lakken als Bas zegt: “De auto moet over tien minuten terug hè?!” Chips! Helemaal vergeten. Dag nagels.. We zijn tien minuten later maar ze zeggen er niets van. Lone en Bas zijn in de speeltuin tegenover de car rental aan het wachten. Lone op de schommel, Bas ernaast. We willen morgen een stukje fietsen en omdat ze hier fietsen met kinderzitjes hebben, bedenkt Bas zich dat het misschien handig is om meteen een fiets mee te nemen. Voor het geval dat ze morgen op zijn. Dus dat doen we. Fiets was 8€ maar omdat de vrouw Bas heeft gezien is het nu €10 per dag. Ze zegt zelf dat het kinderzitje €2 kost, maar ik betwijfel het. Er hing namelijk juist op die fiets met zitje een kaartje van €8, maar goed… We zetten de fiets bij het huisje en lopen naar het ontbijt. En daarna weer lekker chillen bij zwembad! Het is namelijk weer een prachtige dag. We hebben veel geluk met het weer deze vakantie. Elke dag zon. En als er eens een wolkje is, is ie ook gauw weer weg. Dus zo komen we de dag wel weer door, al is het zwaar, pff! Hihi! Lone gaat weer als een speer in het zwembad zonder bandjes. Ze kan nu zelfs al watertrappelend een paar seconden haar hoofd boven water houden! ’s Avonds gaan we voor het eerst in het Mediterraanse restaurant eten hier op het park. We hadden er van te voren veel van verwacht, maar eigenlijk valt het een beetje tegen. De koks van het buffet doen beter hun best! Als Bas een dessertwijntje wil bestellen, zegt de vrouw van de bediening dat dit niet bij all inclusive hoort, dus dat moeten we dan betalen. Ja hoor… Je kunt de duurtse drankjes aan de bar bestellen, maar een dessertwijntje moet je betalen. Beetje apart. De disco is vandaag eerder afgelopen, omdat er een optreden komt. Ik ben even de naam van de groep kwijt, maar het is een man met drie achtergrond zangeressen. Ze dansen en zingen het dak eraf, alleen ze krijgen die stijve Engelsen en Duitsers niet van hun stoel af. Bas en ik swingen ten minste nog een beetje mee! Als Lone het zat is, vertrekken we uit de gezelligheid 😉 Bas en ik kletsen nog ff na op het balkon met een cocktail.
Maandag De laatste paar dagen van de vakantie zijn aangebroken, snif. Gelukkig hebben we vandaag nog een fikse fietstocht op het programma staan. Naar een idee van mijn lieve vriend. Het is hier namelijk nogal heuvelig. Om tien uur zitten we op de fiets. Het is de bedoeling om naar Alcauvar te fietsen, naar het strandje waar we met Willem en Maaike een biertje hebben gedronken. Dus we hebben twee handdoeken onder Lone haar billen gelegd en verder wat water, eten, geld en zonnebrand in een klein tasje gedaan.
De eerste heuvel is gelijk 8%. In het begin gaat het nog wel, maar later trek ik het niet meer.. Ik moet het laatste stuk lopen. Bas redt het. Met een minder goede fiets én met Lone achterop. Wat een held. De rest van de tocht is gelukkig goed te doen. In een keer vinden we het strandje. We zoeken een plekje in de schaduw. Het is zo knus hier. Een klein baaitje met wat vissersbootjes in het water. En een leuk terras aan het strandje. Daar doen we even en drankje. Het is de fietstocht meer dan waard! Tegen tweeën fietsen we weer terug. Bas doet op het laatst de 8% heuvel nog een keer op mijn fiets. Hij was op de heenweg namelijk ‘de laatste van het segment’ en dat kan natuurlijk niet. Hij was nummer 78 en nadat hij nog een keer uphill is gegaan is hij nummer 36. Good busy!! Daar kan hij mee leven. De fiets kan nog niet terug, want ze hebben siësta, dus we fietsen naar het zwembad bij het hotel. Nog een paar uur lekker genieten.We hebben veel lol in het zwembad. En Lone doet elke dag een stap verder qua zwemkunsten: ze kan nu al een paar slagen zwemmen zonder bandjes. Jaja, hier schrijft een trotse mama! Aan het eind van de middag brengen Lone en ik de fiets terug naar de car rental en Bas brengt de andere fiets terug naar de verhuur in het hotel. ’s Avonds gooien we er nog maar een keer een zelfgemaakte pizza tegenaan, mjam. Nu kan het nog! Morgen de laatste hele dag alweer. Na een klein bezoekje aan de disco gaan we naar het huisje. Lone is opperdepop.
Dinsdag Vandaag de laatste hele dag. Ik word wakker met Lone naast me. Bas is naar haar bed verhuisd vanmorgen, nadat zij vannacht naast hem was komen liggen. Ik begin alvast een beetje met vouwen. De koffers moeten weer worden ingepakt vandaag. Hoe meer er alvast gedaan is hoe beter. Dan snellen we ons naar het ontbijt om vervolgens volop in de olie bij het zwembad te gaan liggen. Ik dan. Lone in de factor 50 en Bas in de factor 30 met Baileys geur, hier gekocht. Het is een heerlijke laatste hele dag. Net zoals de vorige 13 waren. We kijken goed om ons heen zodat we het ons goed beseffen. Morgen om deze tijd zitten we in het vliegtuig. Na het diner -we hebben de ober een hand gegeven, hij gaat ons missen, lief hè- lopen we nog even naar de boulevard beneden. Er is daar een klein marktje. Ook zitten er twee Afrikaanse dames die de haartjes van kindjes invlechten. Dat lijkt me nou zo leuk staan bij Lone! Dus we lopen naar beneden.. Maar er is geen marktje en er zijn ook geen vlechtende vrouwen. Potverdikkie!! Dat is jammer. Gelukkig zijn we niet voor niks hierheen gelopen want onze Bastiaan heeft een cache in de buurt gevonden die we met het gezin even gaan zoeken. We lopen door de straatjes van Punta Prima die we nog niet hadden gezien. Mooie huisjes aan de zee! Je zou er maar een hebben. Ik ben jaloers. Vlakbij schijnt de schat te liggen. Het wordt al schemerig, dus steeds lastiger om ‘m te vinden. Maar wie weet ‘m te liggen? Jawel!! Moi! Gnagna. We lopen langzaam terug naar het hotel. Dag boulevard! Eenmaal in het huisje vul ik alvast een koffer. De andere doe ik morgen wel. Nu slapen.
Woensdag De dag van vertrek. We worden vanmiddag om kwart over een gehaald met de bus. Dat betekent dat we best nog wel even kunnen zwemmen. Als de laatste dingen in de koffer zitten, brengen we deze naar de receptie en geven de sleutel af. Dan snel nog even naar het zwembad voor een uurtje. Iedereen aan het zwembad beneden is volop aan het genieten van de vakantie, terwijl wij zo weg gaan. Het voelt heel gek, alsof we er niet meer bij horen. Lone en Bas hebben daar gelukkig geen last van. Lone springt als vanouds zonder bandjes in de armen van papa en giert het uit! Er komen dames langs met verse meloen. Wat is het toch een verwenvakantie geweest! We zullen het enorm missen. Om half een is het feest echt afgelopen. We lopen richting de toiletten. Bas zegt dat hier een douche is, maar die is niet te vinden. Boven is er wel eentje, bij het kinderzwembad, alleen dan moeten we weer helemaal naar boven lopen. Dus we besluiten om ons even af te spoelen onder de koude zwembaddouche, zo erg is dat niet. Het is warm! Helemaal met kleding aan rond dit tijdstip. De bus komt zo. We geven de handdoeken af bij de receptie, pakken de koffers en dan lopen we naar buiten. Er zitten nog een paar Nederlanders in de bus. De chauffeur rijdt echt als en gek. Bas, Lone en ik zitten achterin dus we worden er helemaal misselijk van. Ik snap ook niet waarom hij zo’n rare route neemt. We hadden er allang kunnen zijn. Blijkt dat we een enorm stuk zijn omgereden om nog een gezin uit een ander hotel op te halen. Pff ik hoop dat het nu niet lang meer duurt in die rotbus. Op het vliegveld voelen we ons nog steeds niet helemaal top. Na het inchecken gaan we daarom snel wat eten. Daar knappen we gelukkig van op. Als we kijken naar een cadeautje voor onze moeders, horen we ineens : “Heee Joyce!!” het is Jeantine, de moeder van Willem. We zitten in hetzelfde vliegtuig, wat een toeval! Leuk om haar weer eens te spreken. Een half uur later dan gepland, mogen we boarden. We zitten in een enorm vliegtuig van Arke. Zo’n zelfde model hadden we ook toen we naar Curaçao gingen. TV’tje voor de snufferd, hoppa. De vlucht verloopt prima. Enig minpuntje is dat er meer kinderen dan volwassenen meevliegen lijkt wel, ze schreeuwen allemaal als gekken! Lone zit natuurlijk als een volmaakte prinses achter de Ipad, hihi. Nee echt! Vliegen vindt ze totaal niet erg. Als we de koffers en de buggy hebben, lopen we naar de trein. En dan is het echt definitief klaar. Hallo Nederland! We hebben je niet gemist! Maar toch fijn om weer veilig thuis te zijn. Op naar de volgende geweldige vakantie. Hou van jullie B&L <3
Een weekendje Kröv…. Aangezien Joyce het nog wel eens af laat weten om leuke dingen te schrijven voor de Gaillardsite zal ik me opwerpen voor een leuke anekdote voor een weekendje Duitsland van de Ros/Gaillard family… Eigenlijk begint dit verhaal in februari van dit jaar. Nog op de wintersport appt Joyce of ik mee ga naar een concert van Justin Timberlake in de Ziggodome. Justin Timberlake die van N’sync en Like I love you and Sexyback… Tuurlijk Hoveling, lijkt me super. Aangezien ik net al 150 euro aan kaartjes had uitgegeven voor Robbie Williams en Marco B, kijkt Adse me met gefronste wenkbrauwen aan. In het kader van You only live once zeg ik Joyce dat ik mee ga. Het concert zelf is in april. We staan redelijk vooraan aan de zijkant. Het concert begint. Wow wow wow wat een show en wat een Hottie!!! Als echte groupies vechten we voor goede plekken die Joyce na de pauze weet te bemachtigen. Wat een topavond. Ik ben zwaar onder de indruk. Een paar dagen later zitten we de high tea met de meisjes. Gekscherend filosoferen we of we niet nog een keer kunnen gaan. Ik kijk naar de tourlijst en zie dat we best nog wat plaatsen in Europa kunnen bezoeken. Scandinavië, London, Lissabon en Frankfurt. Hmmmm Frankfurt kan met de auto en kun je een heen en weertje doen. Why not… Joyce moet erover nadenken. Het is het Pinksterweekend. Kunnen we er dan met de family’s niet een heel weekendje weg van maken? De mannen zijn hiervoor wel te porren. Op zoek naar een park in de buurt van Frankfurt. Echt niet te vinden. Het meest in de buurt is een Landal park op 1,5 uur rijden afstand. Zullen we het doen? Oke we doen het. Binnen een half uur is Landal geregeld en zijn de kaartjes voor JT geregeld. Jeeeeeeeeee Vrijdag 6 juni 2014 De dag van vertrek. Bepakt en bezakt en met 30 graden buiten komt de familie Gaillard ons om 11 uur oppikken. Het is door het Pinksterweekend best druk op de weg. Adse heeft TomTom live dus rijden we in een treintje naar het park. In Duitsland komen we in de file. Adse krijgt een alternatieve route door. We denken dat Joyce en Bas achter ons zitten en gaan na de file langzamer rijden. We zien ze maar niet. Zo ver zitten ze toch niet achter ons? Bas appt dat ze voor ons zitten en de afslag nemen. TomTom zegt dat we anders moeten maar helaas Bas en Joyce kunnen die afslag niet meer nemen. Wij rijden door en komen geen file meer tegen. We zien de meest prachtige uitzichten. Bas en Joyce treffen het minder. Die staan kont aan kont…
Het park ligt aan de Moezel op een berg komen we bij aankomst achter. Het uitzicht is er fenomenaal. We krijgen de sleutel van ons huisje en gaan op het terras zitten om te wachten op de familie Gaillard. Het is bloedheet en wat smaakt dan het beste na zo’n reis, juist een heerlijk koud biertje. Aan het terras grenst een prachtige speeltuin met mega trampoline en zand en water. Prima plekje.
Ze zijn er nog niet en bestellen maar een 2e biertje. Elin geven we een ijsje. Na een tijdje komen ze uitgepuft aan. Ze ploffen neer en doen gezellig met ons mee. Zin in boodschappen hebben we niet meer en we zitten inmiddels zo lang te pimpelen dat we net zo goed kunnen blijven zitten voor het avondeten. Er staat zoveel lekkers op de kaart dat we zo bijna elke avond wel kunnen eten. Op een gegeven moment komt de barvrouw met kraskaartjes aan. Je kunt prijzen winnen. Voor elk biertje 1 kraskaartje. Adse krast zich suf en wint een Jawohl! Deutsch Manschafts hoedje. Hij zet hem op en is er blij mee. Na het eten kopen we snel nog wat drankjes voor in het huisje. We gaan om het huisje te bekijken, uit te pakken en kindjes in bed te slingeren.
Het huisje is klein, maar fijn. Een leuk grasveld erom heen. Het is wel heel warm. Elin en Lone mogen samen op een kamer slapen. Bas en Joyce ook 😉 en Hugo mag gezellig bij ons op de kamer. We leggen de meisjes en de kleine man op bed. Hugo slaapt maar de meisjes moeten we uiteraard meerdere keren aanmanen om te stoppen met keten. We drinken nog wat en kruipen daarna ook ons mandje in. Zaterdag 7 juni De dag begint vroeg. Waar Hugo nog lekker uitslaapt is de rest van het huis vroeg wakker. Het is bloedheet buiten. Het zal een warme dag worden. Bas heeft zijn racefiets meegenomen en Adse overgehaald om ditzelfde te doen. Ze willen samen een tochtje doen. Daar gaan onze mannen. De helden….. Dit kan ik binnen een half uur corrigeren naar 1 held, want Adse komt met een hoofd als een boei alweer rechts omkeert. Tja, wat verwacht je als je niet getraind bent, maar goed geprobeerd Adse. Ik ben best een beetje trots. Voor dit weekendje had ik een badje besteld waar alle kindjes lekker in konden spartelen. Ik blaas hem op en vul hem. Nieuw uit de verpakking, maar helaas 1 ring is lek. Ach ja, hij blijft staan. We vullen hem met water en de kindjes zijn niet te houden.
Adse gaat douchen en als hij klaar is gaan Joyce en ik boodschappen doen. Bas heeft zijn BBQ meegenomen dus we gaan lekker bbq-en met dit weer. Er zit een Lidl heel dicht in de buurt dus we rijden er heen. We laden onze kar vol met lekkere dingen voor de bbq en andere benodigdheden. Bij het betalen schrik in van de prijs in positieve zin. Zo’n kar vol, maar echt een koopje! Thuis ruimen we de boodschappen op en gaan we lekker op een handdoekje in de zon liggen. Er moet nodig aan een kleurtje gewerkt worden. We hangen lekker en drinken en eten wat. Zelf probeer ik met Elin nog even het zwembad van het park uit. Er moet geoefend worden zonder bandjes. Na een half uurtje ben ik het zat en loop ik terug met Elin naar het huisje. De meiden zeuren om de speeltuin dus op naar het terras dan maar voor een drankje. Tenslotte ben je in de Moezelstreek. Joyce en ik tikken 2 kannetjes weg en Bas en Adse gaan voor de biertjes er moet tenslotte nog meer gewonnen worden. Helaas, hoeveel biertjes het ook zijn. Geen 2de hoedje….
Tijd om naar huis te gaan. Lekker worstjes op de BBQ en andere lekkere dingen. We laten het ons allemaal lekker slapen. Uiteraard met de nodige drankjes. De kindjes gaan slapen en we borrelen nog wat na. Een heerlijke dag.
Zondag 8 juni Aangezien ik nu in de hardloopvibe zit wil ik een rondje hardlopen. Bas offert zich op en gaat met me mee. Ik had bij het terras een weggetje gezien die naar beneden liep. Ik zei nog “die is niet zo steil”. Dan lopen we naar beneden en kunnen we daarna omhoog. We beginnen met lopen en de bergaf is echt berg af. Djiez. Dat gaat natuurlijk super makkelijk, maar ja ook weer omhoog. Onderaan lopen 2 mensen. Ze lachen vriendelijk naar Bas en mij. Ik weet nu zeker dat ze dachten die zijn gek!! Omhoog is niet te doen. Na 500 meter heb ik mijn ademhaling al niet meer onder controle en ga ik gewoon lopen. Zo lopen we langzaam omhoog. Soms een stukje rennen en soms lopen. Aan het einde laat ik Bas even gaan. Die rent in 1 streep verder omhoog. Wederom wat een held. Ik loop nog een stukje en dan zet ik ook de hardlooppas weer in. Ren bijna door tot boven. Oke, dit was een beetje overmoedig….
Bas zeurt al een paar dagen om een reisje over de Moezel. Ik zie het met Hugo in de brandende zon tussen de bejaarden eigenlijk niet zo zitten, maar nadat ze wat info hebben verzameld bij de receptie en ook tochtjes van een uur hebben laat ik me overhalen. Iedereen ingesmeerd en daar gaan we richting het plaatsje Bernkastel-Kues waar vandaan de boten vertrekken. We zoeken een parkeerplaats maar dat is nog even een uitdaging. Zo druk…. Eenmaal geparkeerd lopen we naar de botenkade. De boot vertrekt binnen een kwartier. Dus we hoeven maar even in de brandende zon te wachten. Bas zijn kale bol begint te glimmen. Eenmaal op de boot pakt hij een servetje om hem op te poetsen. We zitten werkelijk waar echt tussen de bejaarden, maar dat mag de pret niet drukken. Lone vindt er allemaal niets aan en begint te draken. Onze kleine Pavarotti kan hier ook de bejaarden entertainen, gelukkig komt het na een tijdje goed. Ik snap je Lone hoor. Er is ook niets aan 😉 Een chagrijnige serveerster komt onze drankbestelling opnemen. Doe ons maar een koud biertje en 2 appelsap. Hugo zit in zijn wagentje en ziet alles met leder ogen aan. Zal hem een worst zijn. De drankjes laten lang op zich wachten en eenmaal aangekomen denk ik dat ik hem snel achterover moet tikken omdat ik het eindpunt al zie. Kennelijk had ik het verkeerd begrepen…. De boot legt aan en we varen daarna verder nog een half uur de andere kant op. Inmiddels hebben Joyce en ik een plekje op het voordek veroverd en zitten we heerlijk in een windje van het uitzicht te genieten, want waar is waar het is echt prachtig. Die prachtige wijnranken, oude kasteeltjes en alle andere leuke dingen die langs de oever te zien zijn. Na ons boottripje kopen we nog een ijsje en halen we naar de auto. Je kunt daar niet pinnen of chippen dus moeten echt al ons klein geld bij elkaar schrapen om de parkeerkosten te kunnen betalen.
Thuis flans ik snel een dinertje voor Joyce en mij in elkaar want tonight is the night!! JT here we come. We stappen rond 5 uur in de auto. Dan hebben 3 uur de tijd om in Frankfurt te komen. Dat is ruim de tijd. TomTom zegt al dat we er 1 uur en 45 min over gaan doen, oke prima. Het gaat heel voortvarend we rijden om half 7 Frankfurt binnen. Nog 10 minuten en dan zijn we er, maar dan….. Muur en muurvast. Niet voor en niet achteruit. We staan werkelijk waar een half uur stil en schuiven cm voor cm op. We beginnen te zweten. Het concert begint om 20 uur en in Amsterdam was hij ook stipt op tijd. Het wordt half 8 en staan nagenoeg nog op dezelfde plek. De cd van JT hebben we inmiddels 3x gehoord. Oh dit gaat nooit goed komen. We kijken of we iets alternatiefs kunnen bedenken. We zien de tram en bedenken dat we kunnen parkeren en die pakken. Echter komt de tram voorbij en zit die bom en bom vol… Ook geen optie dus. We zien dat auto’s naar een parkeerplaats worden geloodst. Is dat dan wat. Laten we dat dan doen. Eenmaal daar staat ook die weg muurvast. Rechtdoor gaat weer sneller, toch maar rechtdoor dan? Joyce knijpt het naast me, ik probeer rustig te blijven. Het gaat richting 8 uur. We besluiten om maar gewoon ergens te parkeren en te gaan lopen. Ik sla direct linksaf een straat in achter een andere auto naar. We rijden nog wat en zien dan een mooie plek. Joyce piest zowat in haar broek en gaat in de bosjes achter een huisje zitten. Klaar lopen we het huisje voorbij en zien we een enorme zwerver zitten. Zijn onderkomen. Dus of de auto is straks leeg of weg ;-). We lopen zo hard al we kunnen richting het stadion. Het is al half 9…. Het zweet gutst werkelijk in onze nek, want het is ook nog eens 30 graden buiten. Bij de poort van het stadion laten we onze kaartjes zien. Dan denk je we zijn er bijna, maar helaas is het terrein rond het stadion immens groot. Joyce hoort muziek. Hij is al begonnen Il, zegt ze. Ik twijfel, nee volgens mij is het een voorprogramma. Hij kan toch niet begonnen zijn zonder ons en zonder al die mensen. Dichterbij gekomen horen we inderdaad dat het het voorprogramma is. Pfieuwwwww. We worden rustiger, nemen de tijd om even te plassen. En 2 halve liters bier te kopen. In statiegeld bekers van 4 euro per stuk. Jemig!!! Nou vooruit. We lopen naar onze plaatsen. 1ste ring en laten onze kaartjes zien. De bewaker schudt zijn hoofd en wijst naar de trap. Nog een verdieping hoger. Wat!! Shit nee!! We komen bij onze stoelen en zitten echt onwijs hoog. JT zal een stipje van een cm hoog zijn. BALEN ZEG!!! We puffen uit en drinken zwijgend ons biertje. Op de vloer beneden zien we de een na de ander afgevoerd worden naar de EHBO. Ze vallen bij bosjes neer van de hitte…. Om negen uur begint hij dan echt. Ooooh daar is hij!! Een stipje, maar het geluid is top!!! De show en de nummers zijn hetzelfde. We voelen ons een beetje toeschouwers van wat zich beneden afspeelt maar wow genieten hoor. In de rust gaat we onze bekers nog een keertje vullen. Nu met water. Wat een dorst. De 2e helft van de show is net zo goed en gelukkig komt dan ook de 2e ring van de stoel af. Heerlijk!!! Dan is het afgelopen en lopen we in een roes naar buiten. Het statiegeld kan ons gestolen worden. We gaan echt niet in die rij staan hoor. Ondanks het slechte zicht was dit wel weer heel gaaf hoor. De mensenmassa is mega. We horen zelfs nog 2 andere NL-gekken die er zijn. Op naar de auto. Gelukkig vinden we die weer terug en is die nog heel. Joyce piest nog even bij haar grote vriend. Ik durf het niet aan en stap in de auto. Weer ram vast om Frankfurt uit te komen. Jeetje dit gaat nachtwerk worden…. Eenmaal op de snel weg kunnen we goed doorrijden. Echt rustgevend is het niet. Geen snelweg is verlicht en ik ben moe. Absoluut geen pretje, maar goed de snelweg was peanuts in vergeleken het laatste stuk. 2 meiden alleen in de auto, midden in de nacht op Duitse bergwegen. Als we dit van te voren geweten hadden. Ik bedenk nog “als we nu toch eens pech zouden krijgen” ik spreek het maar niet uit in het kader van de goden verzoeken. We zouden er bijna moeten zijn, maar ik herken nog niets. TomTom zegt bestemming bereikt, maar het park is geen velden of wegen te bekennen. Waar zijn we nu dan weer? Ik rij verder en sta ongeveer op een berg met een stijgingspercentage van weet ik veel. Ik begin nu echt te zweten. Dit ga je niet menen. Joyce die houdt het ook niet. Dit is niet goed hoor Il. Gelukkig komen we ineens midden in het park uit. Af en toe begrijp je TomTom echt niet. Pfieuw we zijn er. Gelukkig heelhuids, want achteraf bleek Joyce de sleutel van Bas zijn auto in haar tas had. Ze hadden ons niet eens kunnen redden…. We appen onze moeders dat we thuis zijn. Aan de snelle reactie van hun midden in de nacht begrijpen we dat ze zich zorgen hebben gemaakt. Ik vertel nog maar niet van onze reis. Het was wel een ervaring, maar noooooooit meer!! We duiken direct ons bed in. Het is inmiddels 03.00 uur. Lekker dromen over JT Joycie!! Maandag 9 juni De dames mogen na hun nachtwerk van gisteren uitslapen. Adse neemt Hugo voor zijn rekening en Bas besluit te gaan zwemmen met de meisjes. Die komt echter al snel terug. Zwembad is dicht. Nog te vroeg. Dan maar ontbijtje maken. Joyce en ik ontwaken ook langzaam. Vertellen onze ervaringen. Want jeetje het was wel een ervaring he Joycie 😉 Bas besluit nog een stukje te gaan fietsen en wij chillen nog bij het huisje. De meisjes scheuren op hun loopfiets heen en weer terwijl Hugo nog een tukje doet her en der. Bas komt thuis, compleet kapot. Goed gedaan hoor held! Aangezien het zwemmen eerder niet was gelukt gaan we nu met z’n allen. Elin wil graag zonder bandjes dus laten we haar maar even haar gang gaan. Af en toe om en af en toe af. Hugo vindt alles leuk en goed dus plonst lekker mee. Na het zwemmen pakken we in en gaan we richting huis. Het is nog een behoorlijk stukje tukken. Wij moeten tanken, maar zien geen enkel tankstation langs de Belgische snelweg. Dat is in Duitsland beter geregeld. We besluiten te Googlen en moeten de snelweg af. Gelukkig net op tijd benzine. Bas en Joyce rijden vast verder, want moeten nog boodschappen doen. Eenmaal thuis appen we dat we er zijn. Het was top!!
Op Kerstavond heb ik een geweldig cadeau van Bastiaan gekregen! De hele avond heb ik erover gedaan om een puzzel in elkaar te zetten. Eerst puzzelde ik Bas zijn nieuwe auto, daarna een boot… Huh wat zou dat nou zijn!? Pas op het eind van de avond werd duidelijk wat het totaalplaatje was. Er kwamen nog wat afbeeldingen bij van een blokhut, sneeuwscooters en husky’s! Gaan we naar Finland!?!?! Jaaaaaa!
Vandaag, vrijdag 24 januari is het zover. Gisterenavond hebben we het meeste al gepakt. Veel warme kleren! Het is -15 in Himos. Oeps! Voor kleine Lone de eerste keer in de kou. Maar het komt vast goed. Ook voor haar hebben we flink wat thermo ingeslagen.
Om 11 uur rijden we weg met de volgeladen auto. Twee koffers, twee tassen boodschappen, een slee, nog wat extra jassen, eten, drinken, snoepjes. Dag huis! Tot over anderhalve week! We rijden net voorbij Amersfoort als ik me ineens realiseer dat we de paspoorten niet hebben. Shiiitttt nee!!! We moeten terug want die hebben we echt nodig. Bas baalt als een stekker. Maar goed, we hebben gelukkig nog tijd genoeg. Pas om half negen vanavond is de incheck voor de boot. Al met al zijn we toch al een half uur van huis weg. Als we de paspoorten hebben en weer op weg gaan, is het twaalf uur. Nu gaat het goed. We hadden van tevoren gedacht dat Lone -zoals altijd- na vijf minuten in slaap zou vallen. Niets is minder waar. Mevrouw kletst honderduit terwijl ze spelletjes speelt en filmpjes kijkt op de iPad. Rond vier uur stoppen we even bij een wegrestaurant om de benen te strekken, te plassen en een bakkie te drinken. Het is hier al flink koud. En er ligt ook sneeuw. Lone neemt er meteen een hap van, die viezerd. Off we go again. Nog anderhalf uur rijden en dan komen we aan bij Lübeck, Travemünde. We rijden alvast even richting de haven, om te kijken waar we vanavond heen moeten om in te checken. Dat kan pas vanaf half negen. Het is nu zes uur, dus we rijden weer terug naar het dichtstbijzijnde dorpje om daar wat te eten. We komen terecht bij een uitgestorven dorpje. Alles lijkt gesloten. Gelukkig zien we aan het einde van de weg een soort boulevard met een hotel en Italiaans restaurant. We parkeren bij het hotel. Brrrrr wat is het koud! En dan is het nog maar min zeven!! Het is een gezellig restaurantje met lekker eten. Het is redelijk druk nog wel. Bas leest de incheckpapieren nog even door. Ineens zegt hij; “We mogen pas om elf uur de boot op!!” Het blijkt dat we vanaf half negen kunnen inchecken, maar dat het boarden pas om 11 uur is. Lekker dan.. Hoe houden we Lone zo lang vrolijk?! Er staat ook dat het geen zin heeft om zo vroeg naar de haven te komen omdat er niets te doen is. Dat je beter naar Travemünde stad kunt gaan. We besluiten nog een koffie te drinken in het restaurant en daarna dan maar daarheen te rijden. Het is pas half 8 namelijk. Maar Travemünde stad is niet minder uitgestorven dan het dorpje waar we net waren. Alles dicht. Behalve een kroeg en een hotel. De kroeg is niks met Lone erbij, dus op naar het hotel. Hier wachten we tot half tien en dan rijden we weer naar de haven. We kunnen meteen terecht bij de incheck. De mevrouw vraagt meteen naar de paspoorten. Zo blij dat we er op tijd achter kwamen! Als de incheck gelukt is, komt er een busje aan die ons begeleid naar een tijdelijke parkeerplaats. We rijden een hele rij reeds geparkeerde auto’s voorbij en mogen vooraan, als tweede in de rij, gaan staan. Bas zegt dat de mevrouw tegen haar collega zei dat we met een kindje zijn. Dat we daarom waarschijnlijk voorrang krijgen. Beter! Lone is doodmoe maar toch slaapt ze niet. Ze vindt het vast een beetje spannend allemaal!
Als eerste zien we wel een stuk of 20 vrachtwagens richting de boot rijden. Als die er allemaal op kunnen, dan moet het wel een hele grote boot zijn! Om elf uur komt het busje er weer aan. Hij leidt de eerste auto naar de boot. Wij rijden er achter aan en de rest ook. Het is inderdaad een enorm gevaarte! Overal staan mensen die wijzen hoe we moeten rijden. We parkeren op verdieping twee. We pakken de spulletjes die we nodig hebben tijdens de tocht. Zondagochtend komen we pas aan in Finland, dus we gaan hier twee nachten slapen. Lone is inmiddels in de auto in slaap gevallen en is niet blij dat ze er nu weer uit moet. We kunnen gelukkig meteen door naar de hut. Voordat we de deur open doen, zeg ik nog voor de grap: “Dat wordt op stapelbedden slapen!” En ja hoor, het is nog echt zo ook, haha! Het hutje is denk ik twee bij drie met een badkamertje en twee stapelbedden. Prima hoor! We zijn kapot, dus blij dat we kunnen liggen! Om vier uur ’s nachts hoor ik de motoren starten. Daar gaan we!
Zaterdag 25 januari Vandaag is het weer vroeg dag. Om half acht vraagt Lone:” Papa waar ben je?!” Ze is even de weg kwijt. Waar zijn we ook al weer. Ik moet ook ff nadenken. Bas ligt boven me, hihi. Het heeft wel wat hoor! We kleden ons warm aan en dan kunnen we de boot verkennen! Bas en Lone waren net al even op het buitendek geweest. Het is reuzekoud!! Op dek 11 zijn een restaurant en een café met een TV. Verder staan er wat gokautomaten (?) en er is een winkeltje met souvenirs, parfum en snoep. Het is half negen en er is een ‘early bird breakfast’. Een croissant en een koffie. Haha, ja bij die groep horen we nu ook… Eten we straks wel met ‘de rest’ mee. De rest bestaat voornamelijk uit vrachtwagenchauffeurs, heb ik het idee. Veel net iets te lang glurende mannen met een biertje in de hand om 11 uur ’s morgens. Voor hen zijn de gokautomaten dus ook bedoeld. Lone vermaakt zich prima. Er is namelijk een speelzaaltje op dek 11. Ze kan van alles en nog wat doen. Bas is ook heel blij, want er is ook wifi! Stel je voor dat die schat 28 uur niet zou kunnen FB’en of Twitteren! Dat zou paniek zijn! Ik vermaak me ook prima, heb namelijk alle tijd van de wereld om dit verslag te schrijven. Dan kan het misschien eens iets eerder dan 2 maanden na datum online! Rond een uur of vier wordt Lone een beetje hangerig. Misschien is ze moe, we gaan naar het hutje om te kijken of ze wil slapen. Het is hier alleen zo klein dat Bas en ik niet veel meer kunnen doen dan ook een uiltje knappen. Maar dat vinden we helemaal niet vervelend… Afijn, om zes uur word ik als eerste wakker. Shit, dat is wel heel lang. “Bas het is al zes uur!” “Oh lekker toch”, zegt die nerd. Ik ben bang dat Lone dan vannacht niet meer wil slapen. We zien het wel.
Even later gaan we naar dek 11, kijken of er wat lekkers te eten is in het restaurant. Er is een buffet voor 27€ pp. Best prijzig, maar Lone is gratis. Jammer dat nou net rond etenstijd de golven wat heftiger zijn geworden. Het bevordert mijn eetlust niet. Bas en Lone hebben er gelukkig geen last van. Als we aan het dessert beginnen, is het weer rustig buiten en wordt mijn buik wat hongeriger. Neem ik toch wat meer ijs en tiramisu.. Mjam! Nog een kopje koffie voor ons en een thee voor Lone, dan zijn we voldaan. Als we weer in de hut zijn gaan Lone en ik alvast douchen, dan hoeven we morgenochtend niet meer, want we moeten de boot al om negen uur verlaten. We maken er een serieus waterballet van in dat kleine hokkie, haha. Terwijl Lone nog even verder doucht, pak ik alvast wat kleertjes in. Rond tienen doen we de luikjes weer dicht.
Zondag 26 januari Het slaapt best wel ok op de deining van de zee. Lone was af en toe wakker vannacht, maar dat komt omdat ze niet zo lekker is. Ze heeft een zware hoest en is snotterig. Ze had het koud en wilde bij mama liggen. Vooruit dan maar. Toen ging het goed. Om acht uur wordt er omgeroepen dat we over een uurtje aanmeren in de haven van Helsinki. Bas is even het dek op gelopen en ziet dat we echt door de ijsschotsen varen. Echt cool! Het landschap is ook prachtig; alles heeft een mooie witte gloed door de laag sneeuw die er is gevallen. We pakken de laatste spullen en gaan. Voor het ontbijt zijn we te laat. Dan maar onderweg ergens een broodje halen. Om negen uur gaan de deuren naar het autodek open. Omdat we op de heenweg als een van de eersten naar binnen zijn gereden, gaan we nu dus als laatst. Beetje jammer, hihi. Tegen tienen rijden we naar buiten. Whoehoe! Op naar Himos!!
Het is even aftasten hoe de weg aanvoelt. Het sneeuwt, dus dan zal het wel glad zijn. Althans Nederland zou op z’n kop staan met dit weer. Maar het voelt niet glad. En we mogen zelfs 100 km/uur rijden! Niet te geloven. We moeten nog 225 km tot we bij Himos zijn. Ruim twee en half uur. Lone is in slaap gevallen. We wachten tot ze wakker is en dan stoppen we onderweg even voor een broodje en wat koffie en limonade. Als we weer op weg zijn is de maximum snelheid gedaald naar 80km/uur. Niet erg, het rijdt wat geruster. Cruise control aan, Toppers aan, we komen er wel! Daar zijn we dan, hallo Himos! We worden verwelkomt door 3 grote verlichte pistes, en daaronder een knus toeristendorpje met wat restaurants en winkeltjes en veel besneeuwde houten huisjes. Een daarvan is de onze! Bas loopt de receptie in en komt even later terug met de sleutel. Nog honderd meter verder rijden en we zijn er: Himoshovi nummer 4! We hebben een twee onder een kap. Bij binnenkomst is het al heerlijk warm. Rechts is een slaapkamer en een toilet en de badkamer met sauna. Links de woonkamer met openhaard en keuken. Recht vooruit is nog een trap met boven nog twee kamertjes. Daar gaan we met z’n allen slapen, bedenken we. Terwijl ik de koffers uitpak, gaan Bas en Lone buiten sleeën. Lone vindt het geweldig, Bas heeft niet eens de tijd om zijn camera te pakken, of ze is al beneden! Gelukkig! Dat begint goed.
We moeten ook nog wat boodschappen hebben, dus als we zijn uitgepakt en uitgesleed, gaan we richting supermarkt. We hadden ook nog even in het dorpswinkeltje gekeken, maar die is veel te duur. Als we weer terug zijn, rijden we even langs de piste. Kijken of we daar een choco rum kunnen scoren. Het lijkt erop, maar helaas. Gewone choco kunnen we krijgen, maar de bar is al gesloten. Zonder is ook goed. Er is hier een een pizzatentje, leuk voor vanavond! In het huisje doen we nog even rustig aan en dan gaan we weer terug voor de pizza. Lone op de slee. Eenmaal aangekomen blijkt het gesloten! Nee hè, zijn we voor niks deze kant helemaal op gekomen. De andere pizzaria is precies aan de andere kant van ons huis. Er zit niets anders op. Het stuk lopen was de moeite waard. De pizza’s in restaurant Mono zijn echt superlekker! Heerlijk vers. Lone is ook blij met haar frietjes met stukjes worst. Drankjes zijn wel duur, maar dat is in heel Finland. Voldaan sluiten we dag 1 in Himos af.
Maandag 27 januari We hebben een onrustige nacht gehad. Lone is niet lekker en koortsig. Ze is bij ons komen liggen, maar dat was voor ons alle drie niet handig. Hoesten, proesten, woelen. Eenmaal beneden geven we haar een zetpilletje. Ik heb er alleen maar twee, stom, dus we zullen op zoek moeten naar een apotheek vanmiddag. De zetpil doet goed zijn werk, ze eet een boterham en we gaan vrolijk douchen. We kleden ons dik aan want het is min vijftien graden buiten! We zetten Lone in de slee en gaan op weg naar de receptie. Het zou leuk zijn als we een huskytocht kunnen boeken. Dat zou Lone geweldig vinden met alle honden. Het kan! Dinsdag om 11 uur worden we op de farm verwacht voor een tocht van 1 kilometer. Daarnaast gaan we kijken hoe ze ‘wonen’ en mogen we ze aaien. Perfect! Voor woensdag, op Lone’s verjaardag, boeken we een tocht door het trollenbos. Speciaal voor kinderen. En woensdagmiddag gaan we lunchen bij een restaurant met daarnaast een moosefarm. Die mogen we dan ook aaien. Allemaal leuke dingen!! De dame wijst ons ook op een ‘glijberg’, naast de pistes. Daar kunnen we vanaf sleeën. Dat doen we dan zo meteen. Alleen, als we langs ons huisje sleeën op weg naar de glijberg, wil Lone liever naar binnen. “Ik ben ziek!” jammert het arme schaapje. We gaan naar binnen. In plaats dat mevrouwtje even lekker boven gaat slapen, ligt ze alleen maar te keten. Ze lijkt er weer een beetje bovenop te zijn dus. Dat is fijn. Even later staan we daarom weer buiten op weg naar de glijberg. De glijberg is leuk. Ze hebben allemaal hobbels gemaakt van verschillende hoogtes. Enorm leuk om keihard vanaf naar beneden te glijden.
Als we een tijdje hebben gespeeld, merken we dat Lone er klaar mee is. Ze wordt huilerig en hangerig en heeft toch wel een ziek bekkie. Ok, we gaan nu naar de apotheek. Hoestdrank halen en zetpillen. Er is gelukkig een apotheek in Jämsa, hier vlakbij. Onderweg in de auto valt ’t schaapie in slaap. Ik haal de medicijnen en nog wat dingetjes in de supermarkt. Daarna gaan we lekker warm naar binnen. Lone onder invloed van alle medicatie onder een dekentje op de bank, Bas en ik met een toastje en een drankje ernaast. Na een tijdje doet het pilletje zijn werk en fleurt ze weer een beetje op. Ze wil “stopjes doen” (verstoppertje) en ze krijgt weer wat praatjes. We eten maar even makkelijk een soepje vanavond. Lone een banaantje en een fles melk. Daarna gaat ze lekker naar bed. Bas en ik willen eigenlijk nog even lekker in de sauna, maar hij doet t niet op een of andere manier. Dan nemen we nog een drankje en gaan even later ook naar bed.
Dinsdag 28 januari We hebben heerlijk geslapen. Rond zeven uur schreeuwt Lone dat ze wakker is. Het is hier een uur later dan in Nederland. Moet je nagaan hoe vroeg het eigenlijk is. We weten het nog ruim een half uur te rekken door haar nog even tussen in te leggen, maar dan ben ik toch echt de Sjaak. Bas blijft nog even lekker liggen. We doen meestal om en om. Lone kijkt even Zandkasteel op de iPad en ik typ wat. Dan gaan we douchen, aankleden en ontbijten, want we gaan naar de husky’s vandaag! Het is niet al te ver weg, een klein half uurtje vanaf Himos. Om er te komen, moeten we over een paar vrij steile besneeuwde hellingen rijden. Ik vind ’t een beetje eng, maar het gaat goed. De auto glijdt niet! Wat een mooie farm. Je kunt zien dat de eigenaren met liefde zorgen voor hun honden. Alles is verzorgd. We parkeren de auto en een man en zijn dochter komen naar buiten en stellen zich voor. We zijn blijkbaar de enigen vanmorgen bij McAhon Safarit. We maken een praatje en dan nemen ze ons mee naar de verblijven van de racehonden, zoals hij net vertelde. Zijn zoon sleet professioneel met ze. Hij heeft al veel prijzen met ze gewonnen. De honden zitten per paar in een verblijf van vier bij vier meter. Dus ze hebben voldoende bewegingsvrijheid. Als ze het koud krijgen kunnen ze elkaar warm houden in een goed geïsoleerd hok in het midden of aan de achterkant van het verblijf. Aan elk paar honden worden we voorgesteld en we mogen ze ook aaien door een speciaal luikje. Lone vindt het prachtig. Ze ligt in een deuk als de honden haar arm likken.
Zo gaan we ongeveer zeven verblijven langs. Bij iedere hond wordt een verhaaltje verteld. Een van de honden heeft zelfs een wolf als vader. Deze is ook het grootst. Maar superlief! Er is er ook een die we niet mochten aaien omdat ie uit enthousiasme wel eens hapt. Verder hebben sommige husky’s felblauwe ogen (zo mooi!!), sommige bruine- en andere een blauw en een bruin oog. Wat een prachtige beesten. Echt, tot nu toe de mooiste husky’s die ik in Finland heb gezien. Dan gaan we naar een wat groter verblijf waar ook de husky puppies zitten. De dochter van de man heeft er een gepakt en er loopt ook nog een andere husky los. De rest vraagt onze aandacht door hard tegen de hekken op te springen en te blaffen. Ze zijn heel lief en enthousiast. We mogen de pup vasthouden. Wat een poepie zeg! Lone giert het ook uit. Je kunt haar geen groter plezier doen.
Dan worden de honden opgehaald waar we mee gaan sleeën. Acht in totaal. De man doet voor hoe je een tuigje om moet doen en vervolgens mag ik het doen. Een makkie eigenlijk! Als alle acht de tuigjes om de honden zijn gebonden, kunnen we. Er staat een slee klaar met wat bontvellen waar we op kunnen gaan zitten. Bas achterop, dan ik en Lone voor. Die eigenwijsneus heeft haar handschoenen uit gedaan en ik krijg ze niet meer zo makkelijk aan. Als dat maar goed gaat, want is het is -14 graden en als we zo gaan rijden dan voelt het nog kouder. Ik houd haar handjes vast en leg een bontje over haar heen. De man gaat achterop de slee staan als bestuurder. Daar gaan we! Supercool! De honden zijn door het dolle! Het gaat hard! Lone is rustig, maar krijgt af en toe wat sneeuw in haar gezicht. Ze zakt steeds meer onder het bontje. Ik haal haar iets omhoog, maar dan heeft ze er genoeg van en begint hartverscheurend te huilen! Te koud! Gelukkig voor haar zijn we al bijna weer bij de farm. Ze stopt niet met huilen totdat we naar de ‘opwarmruimte’ gaan. Een soort ronde schuur met in het midden een openhaard. Wel een beetje lullig voor de man en zijn dochter. Ze staan erbij en kijken ernaar, terwijl we net zo’n te gekke tocht hebben gemaakt, maar ja.
Binnen ontdooid ze weer wat. We krijgen een warm drankje en een koekje. De aardige dochter brengt nog een pup naar binnen, om Lone weer vrolijk te maken. En dat lukt. Ze begint gelukkig weer te lachen die druif. We kletsen nog even met de familie en dan is het weer tijd om te gaan. We bedanken ze voor de leuke ochtend. De dochter beweegt het pootje van de pup op en neer alsof hij zwaait naar Lone. Lone zwaait lief terug. Op de terugweg vragen Bas en ik ons af of Lone hier iets van zal onthouden. We hopen het!
Eenmaal weer bij het huisje bakt Bas een eitje als lunch en voor de rest chillen we een beetje. We moeten van Lone doen alsof we slapen en dan maakt zei ons aan het schrikken. Gekkerd. Verder is het balletje gooi spel ook populair. Een balletje uit een Kindersurprise ei gooien we op de vide en Lone gooit ‘m weer naar beneden. En dat 20 keer. Speelgoed hoeft niks te kosten… In de middag gaan we nog even langs de receptie om te vragen hoe de sauna werkt. Kunnen we daar vanavond mooi even in. Daarna hadden we het idee om een sneeuwpop te maken op het bevroren meer hier vlakbij. Oma Ine heeft Lone voor Kerst een doos met onderdelen gegeven om er een te maken. Alleen toe te voegen: sneeuw. En dat hebben we genoeg! Alleen het lukt niet omdat de sneeuw te poederig is. Het blijft niet plakken! Jammer. Dan maken we een gezicht op de grond, kan ook. We stoppen er een wortel in als neus en een pijp in zijn mond. De ogen zijn knopen. Een hoed en een sjaal en voila! Een liggende sneeuwpop.
Om onze buitenactiviteiten voor vandaag af te sluiten, brengen we nog een bezoekje aan de glijberg voor een ritje op de slee. Zo we zijn weer lekker binnen. Ik kook spaghetti, dan hoeven we er niet meer uit. Lone eet niet veel, een paar slierten en daarna nog wat banaan en melk. Na een warme douche met papa gaat ze lekker naar bed. Ze wordt morgen alweer drie jaar, onze grote meid! Bas en ik pakken nog een hete sauna (hij dacht, ik zet ‘m op max…). Nu liggen we lekker te chillen op de bank. Het is tien uur. Mag ik ook al slapen? Hihi..
Woensdag 29 januari DE dag van het jaar. Onze lieve Lone is jarig vandaag! Omdat ze vannacht weer heeft lopen spoken, slaapt ze nog als ik ga douchen. Om tien uur staat het trollenbos op het programma. Als ik gedoucht heb, komt de jarige Jet naar beneden geschuifeld. Papa en ik zingen “lang zal ze leven” voor onze grote meid. Ze gaat op de bank zitten alsof ze denkt: stop maar jongens, sloven jullie je niet zo uit.. Hmm dat belooft niet veel goeds voor het trollenbos. Even een broodje eten en dan gaan we. Er staan veel kindjes bij de receptie te wachten, klaar voor het grote avontuur! Het is een klein stukje lopen en dan zijn we er: een ommuurd stuk bos met verschillende hoogtes. Er staat een grote nep trol bij de ingang en verderop wat kleine trollenhuisjes. Tussen de bomen zijn op allerlei manieren touwen gespannen, waar de kleintjes straks op kunnen lopen. Lone wil nu al opgetild worden.
De mevrouw begint te vertellen. Eerst in het Fins en daarna in het Engels. Nadat zij tot drie heeft geteld moeten we “Nimi” roepen. Dat doen we. Vanachter de trollenhuisjes komt er een trol aan gelopen. Lone vindt het niet eng gelukkig. De mevrouw en de trol gaan touwspelletjes met ons doen. In het begin vindt Lone het nog wel aardig, maar na een tijdje gaat mevrouw piepen. Ze wil niet meer meedoen en ze trekt haar handschoenen uit. Niet verstandig met -14 graden. We zijn bijna klaar met de spelletjes. De mevrouw heeft door dat Lone koude handen heeft en wijst naar het vuurtje verderop. Hier gaan de kindjes een worstje aan een stokje bakken. Dat vindt ze wel weer leuk gelukkig. Nadat we het worstje op hebben gegeten gaan we nog even met de trol op de foto en zeggen hem gedag. Hopelijk is ons volgende uitje op deze feestelijke dag een groter succes: de moose farm.
Tegen twaalven komen we aan bij Ravintola Hirvikartano, de elandboerderij met een restaurant erbij. Het ziet er nog een beetje uitgestorven uit, maar dat komt ook omdat ze pas om twaalf uur open gaan. We besluiten om nog een stukje door de mooie natuur te rijden en dan terug te komen. Maar de gastvrouw heeft ons al zien stoppen en komt naar buiten. Ze wenkt ons en zegt dat het restaurant al open is. Ok top! Onze driejarige prinses op de erwt is natuurlijk in slaap gevallen. We maken haar wakker en gaan gauw naar binnen. De openhaard staat aan. Heerlijk knus. Door het raam zien we verderop de elanden ook al staan. En ook hertjes. Leuk! Als het goed is krijgen we straks ook een rondleiding. Eerst warm worden en iets eten. Lone krijgt kleurtjes en papier. Ze is binnen, dus ze is gelukkig weer haar vrolijke zelf. Ze kletst erop los. Bas heeft ingelogd op Foursquare en daarom heeft hij een gratis wijntje verdiend. Das nog eens leuk! Verder bestellen we wat eten: moosehamburger voor Bas en ik neem kippenborst. Allebei met aardappeltjes. Lone eet wel een hapje met ons mee. De laatste dagen eet ze alleen nog maar appel, banaan, toast, ei en snoepjes, dus een kindermenu zou alleen maar zonde van het geld zijn. In de tussentijd komt de gastheer binnen. Hij gast drie andere gasten een rondleiding geven en vraagt of we ook mee gaan. Alleen ons eten komt er zo aan. Dus we wachten nog een ronde. Hij komt vast straks wel weer terug.
Het eten is superlekker. En veel! Zelfs Bas krijgt het niet helemaal op. De man komt weer binnen gelopen en ik vraag of hij nog een rondleiding voor ons wil doen. Dat wil hij. Lone’s humeur slaat meteen weer om als ze merkt dat we naar buiten gaan. De man heeft het in de gaten en vraagt of ze ziek is. We bevestigen dat ze nog een beetje ziek is en dat ze de kou niet geweldig vindt. Hij belooft dat hij het kort zal houden. We lopen naar buiten richting de elanden. Wat een enorme grote dieren zijn dat joh! Hun ruggen zijn hoger dan wij! Ze zijn wel heel lief! En de man vertelt ook met liefde over ze. Een van de elanden komt uit Zweden en woont nog niet zo lang hier. Hij vertelt dat de eland in het begin niet wilde eten en dat zijn vrouw hem aanraadde in het Zweeds tegen hen te praten. Dat deed hij en toen ging hij eten. Bijzonder. Hij is ook heel blij als er Zweedse toeristen komen. De man geeft me een broodje. Als ik die in m’n mond stop dan eet de eland het eruit. Haha! Ik doe het. Komt er opeens een enorme snoet op je af! Geweldig!! Lone durft niet, maar dat snap ik wel.
Dan gaan we naar de hertjes, die zijn hier pas zes weken. Het zijn er drie. Ze zijn nog een beetje schuw, maar we mogen wel bij ze het hok in. Eentje eet ook broodjes uit m’n mond. Heel voorzichtig pakt ie het. Zo lief. Bas en Lone voeren ze ook, met de hand. Lone houdt echt van dieren. Als ze ze om zich heen heeft, staat er minimaal een glimlach op haar gezicht. Tijd om weer lekker warm naar binnen te gaan. We krijgen koffie en er wordt ons een toetje aangeraden. Ik een met chocolade en Bas iets met schuim en crème. Allebei ook heel lekker. We nemen afscheid en gaan weer richting Himos, met een tussenstop bij de winkels. We kunnen de verjaardag van Lone toch niet voorbij laten gaan zonder taart! En een klein cadeautje. Ze krijgt van ons een nieuw bed, maar op de dag zelf is het toch ook leuk om iets te krijgen. Het wordt klei, met allerlei attributen erbij om ijsjes mee te maken.
Als we weer op Himoshovi 4 zijn, gaan we natuurlijk meteen aan de slag met de nieuwe aanwinst. Ijsjes maken! Mams vindt het haast nog leuker dan Lone, hihi. We eten een soepje. Beetje balansen na zo’n enorme lunch. En we moeten nog een gaatje overhouden voor de taart! Uit Nederland hebben we nog een partypopper meegenomen, daar komen slingertjes uit gesprongen als je er aan draait. We zingen nog een keer voor Lone en poef!! De taart is niet zo geweldig lekker, maar het gaat om het idee. Het was een bijzondere verjaardag voor Lone, in de kou!! Een om nooit meer te vergeten. Als ze lekker op bed ligt, gaan Bas en ik nog even ontspannen in de sauna. Morgen alweer de laatste dag hier..niet leuk!
Donderdag 30 januari Vandaag hebben we geen excursies op het programma. We doen dan ook extreem rustig aan. Om half negen vindt Lone dat ik wel lang genoeg heb geslapen en daarom komt ze me wakker maken: “Mama het is niet meer donker hoor, kom je bleden?” Zij en Bas zaten al een uurtje bij de open haard. Die zullen we missen! Zo gezellig! We hebben aardig wat hout verstookt deze week. Als we rustig hebben ontbeten, gedoucht en aangekleed, gaan we naar buiten. Lone op de slee. Bas heeft gisteren bij het trollenbos een cache gevonden, maar die moet hij nog even loggen.
Daarna glijden we door naar het lokale winkeltje om een magneetje te kopen. En een lolly voor Lone, omdat ze zo goed heeft gegeten (ahum). Daarna gaan we door naar de glijberg. Wel met een stop bij het restaurantje aan de piste, anders is het te koud voor Lone. Het is soms ook wel een beetje guur vandaag, ondanks de zon. Onderweg stopt er een auto naast ons. Het is de meneer van de elandenfarm van gisteren. Wat grappig dat hij ons herkent! Het bedrijf verzorgt hier op het park ook catering. Hij vraagt of Lone weer beter is, praat nog even en rijdt dan weer verder. Wat aardig. Eenmaal bij het restaurant drinken we wat en even later nemen we een hamburger als lunch. Zo, weer genoeg energie voor de glijberg.
We kunnen wel merken dat Lone weer beter is, want ze vindt het leuk op de berg. Samen glijden we, met of zonder slee, de ene na de andere berg af. Soms ook hele steile. Bas heeft er een paar leuke filmpjes van gemaakt. Op een gegeven moment wordt het te koud, dus we gaan weer naar het huisje. Lekker warm de openhaard aan. Nog even een paar uurtjes genieten en spelen en relaxen. Ook begin ik maar alvast met pakken. Dat scheelt morgen weer. We moeten om twaalf uur uitchecken, dat valt mee.
Vrijdag 31 januari Het was me nachtje weer wel! Bas was niet lekker en Lone had een paar keer een hoestbui. Nu kan ik nooit meteen in slaap komen, dus met al die onderbrekingen was het niet lekker slapen. Maar het was vooral vervelend voor Bas en Lone natuurlijk. Ze zijn gelukkig weer ok nu. Ja.. Nu echt nog maar een paar uurtjes en dan moeten we weg. We eten even een broodje en ik smeer nog wat voor onderweg. De laatste spullen zijn nu ook ingepakt. Bas heeft al het een en ander in de auto gezet. Het is een mooie zonnige koude dag. Tegen twaalven zitten we in de auto. Bas geeft de sleutel af bij de receptie. Dag Himos! We zullen het missen.
De eerste helft van de tocht naar Helsinki gaat het prima. Het zonnetje schijnt aan de hemel en het is niet druk op de weg. Als we halverwege zijn begint het te sneeuwen. En steeds harder en harder. Op de snelweg rijden de auto’s wel nog steeds 100 km/uur. Ik voel dat het glad is. Daar horen we een sirene. Het eerste ongeluk is dus al gebeurd. Even verderop op een afrit zien we een lantaarnpaal dwars over de weg liggen. Daarvoor natuurlijk een auto met een enorme deuk. Die is waarschijnlijk met een te hoge snelheid gaan remmen en is er zo op af gegleden. Shit.. Echt oppassen dus. Nog geen paar minuten later remmen de auto’s voor ons ineens allemaal. Ik probeer het ook, maar voel dat het niet lukt. De auto glijdt. Gelukkig rijden we niet hard, dus kan ik op de versnelling remmen. Bas heeft het niet meer. Lone heeft niets door, die zit gewoon op de iPad naar het Zandkasteel te kijken. Het blijkt dat er een vrachtwagen de weg is afgegleden en verderop is er ook nog een botsing geweest. We zijn blij als we veilig bij de haven aankomen. De incheck is al begonnen. Als we erdoorheen zijn, hoeven we niet zo lang te wachten als op de heenweg. We kunnen na 10 minuten de boot al oprijden. Het is zo koud dat de ramen van Finnlady bevroren zijn. Op het dek ligt een dik pak sneeuw. We lopen even naar buiten, maar gaan net zo hard weer naar binnen. Brrr!! Met een aantal mensen die we nu weer zien zaten op de heenweg ook op de boot. Een aardige mevrouw, die toevallig ook onze buurvrouw was op de Himoshovi, vraagt hoe we het hebben gehad en of we veel excursies hebben kunnen doen ‘met die kleine’. Zij hebben elke dag iets anders gedaan, waaronder ook sneeuwscooteren en ijsvissen en op berenjacht in de avond. Ze hadden eigenlijk tijd te kort!
De boot zou eigenlijk om half zes vertrekken, maar het is nu ruim een uur later en we liggen nog in de haven. Bas vraagt het aan de mevrouw achter de bar van het cafeetje. Ze zegt dat er veel getransporteerd moet worden en dat het nog niet allemaal op de boot staat, maar dat we elk moment kunnen gaan. Om zeven uur gaan de motoren aan. Het zal rond deze tijd hopelijk niet zo hobbelig zijn in het buffetrestaurant als op de heenweg, dus we gaan even eten. Lone eet niet veel, maar dat is geen verrassing deze vakantie. Als we klaar zijn, begint de zee toch wel weer aardig ruw te worden en dat voelen we. Recht lopen is een uitdaging. Met het liftje gaan we naar de hut op verdieping acht, Lone moet zo slapen. Bas en ik kijken nog wat tv, maar niet veel later doen we ook de lichten uit.
Zaterdag 1 februari De nacht is vreselijk ruw. Vaak worden Bas en ik steeds wakker door de enorme deining. Het lijkt wel een achtbaan. Ik neem het zelfs mee in m’n droom: ik zat in een hoge toren die van links naar rechts ging. De volgende morgen is de zee weer iets rustiger. We zijn bikkels dat we niet zeeziek zijn geworden. Maar het kan altijd nog… Tijdens het douchen moet ik moeite doen om mijn evenwicht te houden en dan word ik even niet lekker. Maar het gaat gelukkig weer over. Respect voor de mensen die op deze boot werken, pfff. Ik ga vast naar buiten om wat frisse lucht in te ademen. Lone heeft overal doorheen geslapen, de held! We nemen haar mee naar de speelkamer en geven haar een croissantje. Bas en ik hoeven nog even niet. Even later nemen we een kopje thee. Daarna begin ik ook voorzichtig aan een croissantje. Die valt goed. We komen wat slaap tekort, dus in de middag gaan we weer even richting de hut voor een dutje. Heerlijk even zonder achtbaan slapen. Als we wakker worden, is het alweer bijna tijd om te eten. Eerst hebben we wel trek, maar als we eenmaal bij het buffet zijn, is dat weer verdwenen. We gaan toch maar even, het is wel goed om wat in de maag te hebben. Lone eet als een dijker. Alsof ze voor de hele week inhaalt. Bas en ik houden het bij wat salade met brood. Bij mij valt het ok, bij Bas niet. Die moet richting hut.. Het kan ook zijn dat hij nog last heeft van hetzelfde virusje van gisterennacht. Vervelend hoor! Maar het zal ook wel meehelpen als we van de boot af zijn. Nog twee uur. Lone en ik tekenen en bouwen in de speelkamer. Even later komt Bas er gelukkig ook weer aan. Het gaat weer wat beter. Tegen negenen pakken we de laatste spullen in en maken we ons klaar voor vertrek. Er wordt omgeroepen dat we naar de auto’s kunnen. Al met al duurt het nog anderhalf uur voordat we de boot kunnen afrijden. Waarschijnlijk duurde het langer dan verwacht om de vrachtwagens eraf te krijgen.. We weten het niet.
We rijden naar ons hotel voor de komende nacht. Twintig minuutjes vanaf de haven. Als we aankomen zien we dat de andere Nederlanders van de boot hier ook staan in te checken. Iedereen die via Voigt heeft geboekt natuurlijk. Het is een prima hotel. We krijgen een double room! Lone in haar eentje in een twee persoons bed, haha. Bas en ik hebben nog steeds de deining in ons lijf. Gauw liggen, dan voelen we het niet.
Zondag 2 februari We hebben heerlijk geslapen in het ruime hotelbed. Na het douchen, staat ons een heerlijk ontbijtje te wachten met alles erop en eraan. We kunnen weer normaal eten gelukkig. Er staat ons nog een lange autorit te wachten, dus we gaan ervandoor. Aankomst 14 uur geeft de navigatie aan. Ik begin met rijden en als Lone onderweg even moet plassen, neemt Bas daarna het stuur over. We hopen het te redden met de diesel tot de grens, alleen dat lukt net niet!! We vinden echt net op tijd een tankstation. De reis verloopt verder prima. Een half uur later dan aangegeven, rijden we Hillywood in. Einde vakantie. Begin normale leven. Maar met een mooie ervaring rijker!!
Thanks lieverd! Voor het gaafste kerstcadeau ooit!
Vrijdag 6 september Het is september, eindelijk! De hele wereld is al met vakantie geweest, de files zijn allang weer volop aan de gang, de herfst doet zijn intrede (nee das niet waar, het wordt 29 graden vandaag), maarrrr wij gaan met vakantie! Joehoe! We gaan met de familie Ros twee weken naar Pedreguer, Spanje! We gaan pas rond enen de lucht in vanmiddag, dus we hoeven niet vroeg uit bed. Gisteren is het meeste al ingepakt, dat scheelt ook. De laatste dingen gooien we de koffer in en ondertussen eten we een broodje. Om negen uur vertrekken we richting Rotterdam Airport. Wij laten de auto daar twee weken staan, kost niet zoveel. De Rosjes hebben het nog beter bekeken, die worden lekker gebracht. Alleen heerst er een klein beetje stress in huize Ros, ze hebben namelijk teveel gewicht in de koffers en alles moet mee! Ilona appt ons of wij aan onze max zitten. Bas appt terug dat we niet aan de max zitten, maar dat we geen ruimte meer hebben in de koffers. Geen antwoord. O jee, als dat maar goed komt! Wij zijn inmiddels al op de airport en hebben al wat boekjes gekocht. Daar komen ze aan hoor! Ze hebben kilo’s bij moeten kopen. Later blijkt dat we elkaar verkeerd hebben begrepen, want eigenlijk had dat dus niet gehoeven. Het gaat om het totaalgewicht van ons allemaal. Niet hoeveel er in welke koffer zit. Nou ja… te laat. We checken in. Gelukkig is er na enig aandringen een stoeltje vrij voor Hugo, dan kan de Maxi Cosi daar mooi op staan en hoeft hij niet de hele vlucht op schoot. We zitten helaas niet met de twee gezinnen bij elkaar, maar voor die twee uurtjes is dat wel te overzien. We doen nog even lekker een bakkie en een broodje bij het restaurant voordat we inchecken. Tegelijkertijd krijgt Hugo te eten en kunnen de dametjes buiten op het terras vliegtuigen spotten. Het is heerlijk warm buiten. We gaan hopelijk ook twee weken warmte tegemoet. Onze weer appjes zeggen daarentegen dat het morgen en overmorgen bewolkt wordt in Pedreguer. We wachten het af!
Het vliegtuig gaat een half uur later dan verwacht de lucht in vanwege een onweersbui boven Frankrijk. Dat horen we pas als we er al inzitten. Lekker dan. Transvertragia doet zijn naam weer eer aan. Om half twee vertrekken we eindelijk. Onze kleine Hugo heeft tijdens de start besloten om zijn drie dagen ingehouden darminhoud maar eens de wijde wereld in te laten. Dit tot grote vreugde van Ilona, die hem met een hydrofiel onder zijn billen onder bedwang probeert te houden. Zodra de riemen los mogen, spurt ze dan ook met hem naar de wc. Hihi! Goeie timing Huug! De vlucht verloopt prima. Elin en Lone rennen van de voorkant van het vliegtuig naar de achterkant en vermaken zich goed. De uurtjes vliegen letterlijk voorbij.
Rond half vier landen we op airport Valencia. De Spaanse zon lacht ons tegemoet! Heerlijk! De koffers hebben we zo, alleen Lone’s buggy laat even op zich wachten. De bagagemeneer vergeet ‘m samen met drie andere op de band te leggen. Maar gelukkig komt hij er op tijd achter. We rijden met een pendelbusje naar Centauro, onze autoverhuurder. De Rosjes krijgen een C Max en wij een Fiat 500L. Hier en daar wel wat deukjes die we moeten registreren, maar wel top om in zo’n auto te rijden de komende twee weken! We gaan op weg naar Casa Nina, ons huis. Ruim een uur later komen we aan in Pedreguer. We worden opgewacht door Mo, de beheerder van de casa. Ze geeft ons een rondleiding. Wauw, wat is hier mooi! Op de begane grond bevinden zich de woonkamer, de keuken en het terras. Een trap naar beneden zijn de vier slaapkamers waarvan een met badkamer. Verder is er nog een losse badkamer. Vanaf de beneden verdieping loop je zo naar het zwembad. Dit kan trouwens ook via het buiten terras met een trapje naar beneden. Ook is er nog een aparte patio met een BBQ. Hier gaan wij ons de komende weken wel vermaken!
Adse en ik doen even snel boodschappen voor vandaag en morgenochtend bij de dichtstbijzijnde Masymas. Ondertussen nemen Lone, Elin en Bas een klein duikje en Ilona geeft Hugo te eten. Vanavond doen we een simpel dinertje; pizza uit de oven. De meisjes gaan daarna lekker naar bed en wij vullen nog even de kasten met onze spulletjes. Let the Holiday begin!
Zaterdag 7 september De eerste nacht in het Spaanse Pedreguer zit erop. Altijd even wennen in een ander bed. Het is helaas niet zulk mooi weer vandaag. We doen rustig aan, pakken nog even de laatste spulletjes uit en gaan even lekker ontbijten. We hebben nog niet alle boodschappen in huis gehaald gisteren. Dat kunnen we dan ook mooi even nu doen. Met z’n allen springen we in de auto richting de grote Masymas. Twee grote karren vol en bijna 300 euro lichter lopen we weer naar buiten. Zo, eens kijken hoeveel dagen we hiermee gaan doen. Voornamelijk hebben we voldoende snaai en alcohol in huis, de rest is bijzaak 😉 De dag verloopt niet zo lekker qua weer, zoals de appjes in NL al aangaven. Toch gaan we demonstratief bij het zwembad zitten. Zwemmen zelf is wel een beetje te koud! Gelukkig hebben we nog twee weken voor de boeg om in de zon te liggen.
We hebben een apart terras met een BBQ, dus dat gaan we doen vanavond. Adse is de BBQ meister. We beginnen met een hamburger wat eigenlijk geen hamburger is, misschien iets van kip ofzo? Verder staat er een biefstukje op het menu. Deze is heel lekker mals! Verder nog een lekker broodje en een salade di Joyce voor de vitamientjes. Als toetje krijgen we banana a la Bas; banaan van de BBQ gevuld met chocolade en amaretto, mjam! De meisjes rennen achter elkaar aan in en om het huis. Lone noemt Elin steeds Evi. Ze denkt dat iedereen Evi heet. Over een paar dagen zal het wel goed komen, hihi. Na een lekker koffietje houden we het gezien voor vandaag. We gaan bidden voor een zonnetje morgen, want daarvoor zijn we toch wel hiernaartoe gekomen!
Zondag 8 september Goodmorning sunshine! Zo willen we het graag elke dag! Om tien uur liggen we dan ook strak en plat bij het zwembad. Klaar voor een dagje waterpret. Ilona heeft een opblaasbootje meegenomen. De dames passen daar net saampjes in. Het ziet er schattig uit zo. Al meppen ze elkaar er soms ook bijna uit, hihi. We vermaken ons prima met een biertje en een chippie in de hand. Boekje lezen. Af en toe even een baantje trekken voor de verkoeling of, zoals ik, het water in geknald worden door vriendlief. Dat was overigens wel Elin’s hoogtepunt van de dag. Heeft Bas er toch nog iemand blij mee gemaakt! Grrr!
Voor het diner vertrekken we naar Denia, kijken of we een leuk tapasrestaurant kunnen vinden. We parkeren in de haven. Op een gegeven moment vinden we er een, op een knus pleintje, niet te dicht bij de weg zodat Elin en Lone lekker kunnen ronddartelen. We bestellen lekkere tapas, ham met meloen, inktvisringen, stokbrood met aioli natuurlijk, gamba’s in olie, worstjes, jamm! We zitten aan een leuk pleintje met een soort waterput in het midden. De kleine dames vinden het nogal leuk om daar rondjes omheen te rennen en maken daarbij nogal wat geluid. Een stel wat oudere dames die daar vlakbij rustig aan een tafeltje zitten, vinden het wat minder. Je kunt ook aan ze zien dat het geen kinderliefhebsters zijn. “Kom Lone, Elin, niet meer bij de put spelen!” Als we la quinta hebben betaald, lopen we nog even langs een gelateria voor een lekker ijsje. Die past er nog wel bij.
Even later lopen we over de boulevard en dan komen we een boetiek tegen. Bas zei een tijdje geleden dat hij het leuk vindt als ik eens een hoed op zou doen, en hier hebben ze best leuke. Ik pas er een paar. Het wordt er een met een strik achterop, heel schattig. Elin krijgt er ook een, een witte met gekleurde kraaltjes, ook super lief! En Ilona koopt een mooi wit jurkje. We lopen terug naar de auto en rijden terug naar de casa. Onderweg zien we best leuke winkelstraten. Goede tip voor als het iets minder mooi weer is. Het is al laat dus de Lone en Elin gaan als een speer naar bed. Bas en ik gaan ook. Hugo krijgt nog wat drinken en dan gaat ook het licht bij familie Ros uit.
Maandag 9 september Vandaag is het echt bewolkt. En het ziet ernaar uit dat het zo blijft. Dan is het niet zo leuk om bij het huis te blijven hangen de hele dag. Daarom gaan Bas, Lone en ik naar Valencia. Manon heeft voor de vakantie een boekje over deze mooie stad gebracht en allerlei tips gegeven, dus dit nemen we mee, top! De Rosjes zien het – terecht – niet zo zitten om een stedentip te doen met Hugo, dus zij gaan vandaag naar de dolfijnen kijken bij Mundomar, vlakbij Benidorm. Hieronder beschrijf ik eerst onze dag Valencia en dan volgt er een exclusief verslag van Ilona van Gelder over hun belevenis! Na het ontbijt vertrekken we. Het is inderdaad wel ruim een uur rijden. Lone valt lekker in slaap, want ze lag er erg laat in gisteren en was vanmorgen om zeven uur weer wakker. Het centrum van Valencia met de auto is iets enger dan het centrum van Amsterdam! Er zijn vier baans rotondes, maar dan zonder baanscheiding. Je moet dus maar gokken of je nog ongeveer op het goede stuk weg rijdt en dan ook nog opletten wat de Tomtom zegt. Iedereen doet maar wat lijkt het wel. We rijden richting de parkeergarage die Manon heeft geadviseerd, alleen kunnen we die niet helemaal vinden. Dus de eerste de beste in de buurt dan maar. Zo, even op adem komen!
We zetten Lone in de buggy en gaan op pad. Eerst even een bakkie bij de Starbucks om ons te oriënteren: waar zijn we precies en wat we willen zien? We besluiten een deel van een wandelroute te doen uit het boekje, door het historische deel van Valencia. Let’s go! We beginnen de tocht met een drankje: bij Horchateria Santa Catalina drinken we een horchata. Het schijnt dat je dat moet hebben gedronken als je hier bent. Nou… moet… hihi. Het smaakt als koude vloeibare marsepein. Het drankje bestaat dan ook uit amandelen, suiker en water. Ik vind het niet zo lekker, Lone trekt ook haar kleine neusje op. Bas lust het wel. Die drinkt die van ons allebei op. Het is wel heel mooi hier binnen met de beschilderde muren. Zeker een bezoekje waard. We lopen verder en komen dan aan bij het smalste huisje van de stad, het is 108 cm breed en 5 verdiepingen hoog. De “deur” is een frisdrankautomaat geworden. Het is dus niet meer in gebruik, maar huis ernaast heeft waarschijnlijk de muur opengebroken en dit erbij getrokken. Kan me niet voorstellen dat hier ooit mensen in hebben kunnen wonen. Wel leuk om gezien te hebben! We lopen verder van plein naar plein en zien mooie gebouwen en kerken. Ook willen we stoppen en tapas eten bij een restaurantje uit het boekje, alleen die is nog niet open. Aan het begin van de route zagen we ook een leuk restaurant waar je zelf je pinxtos kan pakken. Dan gaan we daar lekker heen. Eerst even stoppen bij de fontein op Plaza de la Virgen. Hier kan Lone mooi even pootje baden. Ze is het geslenter met ons een beetje zat geworden. Je kan haar niet blijer maken met water. Via het startpunt van de route ‘Plaza de la Reina’, lopen we naar het restaurant dat we hadden gezien; Sagardi. Hmm de pinxtos zien er echt top uit! Wij zouden onszelf niet zijn als we er niet een lekker Cavaatje bij zouden nemen. Lekkah! Als de stokjes zijn geteld en we hebben afgerekend, lopen we met een ijsje in de hand via het plein Ayuntamiento richting het winkelgebied. De siësta zal hopelijk afgelopen zijn. We beginnen bij de Havaiana shop. Ik wilde al een tijdje een paar donkerblauwe hebben. Ik twijfel of ik ze met een steentje erop neem of gewone. Het scheelt een tientje, dus dan toch maar de gewone. In de volgende straat vinden we een Apple store. Hier scoren we een bumper voor m’n iPhone. Dat is wel nodig, hij is al een aantal keer op de grond gekukeld deze vakantie. Lone heeft het inmiddels weer opgegeven en ligt te pitten in de buggy. Volgende shop: Cortes Ingles. We lopen alleen de verkeerde binnen, dit is een of andere vestiging met alleen boeken. Op naar de volgende. Oh, leuke kleren! Deze winkel ken ik niet. Even naar binnen hier. Een leuk setje later lopen we weer naar buiten. Bas heeft veel geduld met me vandaag. Hij hobbelt achter me aan, winkel in winkel uit. Ok nu zien we de ‘echte’ Cortes Ingles. We kopen niks. De kleding is niet heel leuk. Ik zie wel een mooie blauwe tas van Guess, alleen is ie jammer genoeg iets boven budget. Het loopt al tegen vijven en het is ook nog wel een uur rijden naar Pedreguer, dus we gaan op zoek naar de auto. We scoren nog even iets te drinken voor onderweg en dan kunnen we vertrekken. Het was een fijne dag in Valencia! Een aanrader voor een weekend weg! Eenmaal thuis zijn Adse en Ilona en de kids er ook al. Ze hebben nog even boodschappen gedaan. We gaan vanavond weer lekker barbecueën. Wat een topdagje!
En nu jij van G! Dagje Mundomar! We kijken naar buiten en het is gewoon weer prutweer. Wat moeten we nou?!? Bas, Joyce en Lone besluiten om naar Valencia te rijden. Dat zien wij niet zitten met Hugo en ook omdat we geen buggy voor Elin hebben meegenomen. Dus we besluiten naar de dolfijntjes van Mundomar te gaan in good old Benidorm. Snel flessen water inpakken en wat lekkers en vooral niet te vergeten de kortingsbonnen die we vonden in onze Casa. We willen via de tolweg, lekker snel, maar het lukt ons niet om erop te komen, dus rijden we het eerste stuk door kleine dorpjes. Ook leuk. Eindelijk zien we de afslag naar de tol en rijden er gauw op. Dan zijn we er wat sneller. Hoe dichter we bij Benidorm komen zien we de wolkenkrabbers en torens al verrijzen. Mijn hemel. Wist niet dat het zo erg was. Ook wel weer een mooi en apart gezicht. We komen aan bij de dolfijntjes en de parkeerplaats is nagenoeg leeg. Zo rustig lijkt het wel. We betalen bij de kassa. Korting valt toch wel een beetje tegen, maar hee het is vakantie. Benidorm doet zijn naam wel eer aan, want we lopen in de volle zon!!! Gelukkig had ik nog een klein tubetje zonnebrand in de tas waarmee we net Hugo en Elin een likje kunnen geven.
Het is niet alleen een dolfinarium, maar we lopen ook langs vogels, aapjes, flamingo’s, schildpadden en nog wat andere beestjes. We hebben bij de kassa een mooi programma gekregen, waardoor we precies weten hoe laat alle shows beginnen. We zien nog net een stukje van de zeeleeuwen show. Elin kijkt haar ogen uit. Na de zeeleeuwen kun je op de foto met ringstaartaapjes. Dat wil Elin wel, maar het blijkt dat ouders niet mee mogen. Adse loopt nog een stukje mee en ik kijk voor een raam. Elin wordt op een bankje gezet en de aapjes springen op haar schoot. Je raadt het al….. Brullen natuurlijk. Nou dat zal een leuke foto worden…. Daarna lopen we naar de pinguïns. God wat stinken die beesten. Ze worden gevoerd, maar ze zijn lui en springen dus niet echt wild achter de visjes die toegegooid worden aan. Jammer maar helaas. Het grote evenement is dan de dolfijnenshow. En echt daar kan het Harderwijkse Dolfinarium nog een puntje aan zuigen. Wat een enorm gave show. De dolfijnen springen de lucht in en doen hun kunstjes. Ook de trainers maken er een mooie show van. Adse heeft ondertussen een lekker broodje tonijn voor ons gescoord. Elin die wil er niets van, dus straks maar een ijsje. Na de show kun je met de dolfijnen op de foto. Lijkt me leuk, maar Adse vindt het onzin. Maar goed ook, want het is echt aanlopen, snel door je knieën, kijken, klik en weer 12 euro armer. We hebben zo alles wel gezien en lopen langzaam weer terug. We verbazen ons werkelijk over het volk wat er rond loopt. Komen (vrij) gezette Engelse dames in alleen een bikini tegen, achter buggy’s die omvallen omdat ze gevuld zijn met van alles en nog wat, behalve kinderen… Elin rent nog wat rond in de speeltuin en Hugo krijgt ook nog een slokje in de tunnel of Senses. Als we daar toch niet rustig van wordt. Ik zit te voeden tussen de enorme bamboestokken en wierookgeuren. Net op dat moment ook een klein regenbuitje, maar we merken er niets van in onze rustgevende tunnel. Als we naar buiten lopen moeten we natuurlijk eerst nog even door de souvenirshop. Niets leuks dus lopen door naar de foto van Elin met de aapjes. Bij het zien van de foto bescheuren we ons. Nou die kopen we dus niet. Adse zet het nog even op de video. Hebben we toch nog een beeld van deze briljante foto.
We hebben nog wel tijd voordat we naar huis rijden, dus besluiten we nog wat verder Benidorm in te gaan en even op het strand te kijken. We parkeren de auto en terwijl Adse even 2 San Miquels koopt sta ik op de stoep te wachten. Het toppunt van Benidorm komt voorbij…. Een kerel achter een rollator met een T-shirt en hoed met de tekst “ I Love Benidorm”. Yes, we zijn echt in het bejaardenoord. Zelfs op het strand hebben ze een soort van rolstoelen met rupsbanden staan, zodat ze daar zo de zee in gereden kunnen worden!! We drinken onze biertjes op terwijl Elin nog wat in de zee en over andermans handdoeken rent. Nog een kleine wandeling over de de boulevard en gaan weer naar huis. Bas appt dat ze half 7 thuis zijn. We halen nog even snel de boodschappen en zijn ook rond die tijd thuis. Een heerlijke dag.
Dinsdag 10 september Het is redelijk weer vandaag. Wel naar dat je ‘s morgens het terras meteen op loopt om te kijken hoeveel wolken er aan de hemel staan. Dat is toch niet op en top het vakantiegevoel! Weer of geen weer, Bas begint de dag vandaag met hardlopen. Lone en ik beginnen rustig met een tekenfilm. En een boterham met pindakaas. Even later sluiten Elin en Ilona ook gezellig aan. Na het ontbijt trekt de hemel toch open gelukkig. Tijd voor een dagje zwembad dus! Heerlijk! We oefenen de zwem- en springkunsten van onze meisjes. Ze doen het prima! Als zij na een paar uurtjes op bed liggen en Hugo ook even lekker ligt te dutten, nemen wij een lekker broodje tonijn met een Corona. En daarna zo snel mogelijk weer plat voordat óf de zon weg gaat óf een van de kindjes besluit vroegtijdig wakker te worden. Ik begin voor de tweede keer aan Vijftig tinten deel 2. Was er vorig jaar op Sardinië mee gestopt en nooit meer begonnen. Vanavond eten we spaghetti di Mama Joyce, met gehakt, rode saus, paprika, courgette, en knoflook. De uitjes gaan apart, want die eet van G. niet. Adse is blij dat hij ze eindelijk eens krijgt! Na het eten mogen de meisjes nog even ronddartelen en dan gaan ze naar bed. Ilona leest nog een mooi verhaal voor en dan: Oogjes dicht en snaveltjes toe! Tijd voor de volwassenen. We (Bas, Iloon en ik) gaan een potje Rummikubben. Adse verlaagt zich niet tot ons niveau, dus hij gaat een boekje lezen. Uiteraard win ik, twee keer. Hehe. Om het niveau nog ietsjes te laten zakken, sluiten we de avond af met een aflevering GTST. Dit gaat Bas ook te ver, dus Iloon en ik gaan er eens even lekker voor zitten. Toch fijn, dan hoeven we thuis geen 10 afleveringen in te halen. Truste voor straks!
Woensdag 11 september OMG het regent. En niet zo zachtjes ook. Om heel chago van te worden. Zon waar ben je? Please! Geen haast vandaag dus… na het ontbijt doen we een uitgebreide nagellaksessie. Lone krijgt roze nagels, Elin om en om roze met goud en ikzelf alleen goud. Zo, wij zijn opgedirkt! Wat gaan we doen? We besluiten in ieder geval om niet de rest van de dag te zwelgen in zelfmedelijden op het terras vanwege de regen. Hup, we gaan op pad. Het schijnt dat Pedreguer best een leuk centrumpje heeft met leuke restaurantjes en winkeltjes. We pakken de auto en rijden er naartoe. Het is een volgebouwd dorpje met smalle weggetjes. Typisch Spaans. Alleen loopt er hier geen hond! Adse wil het nog wel een kans geven en parkeert de auto. Na even zoeken vinden wij ook een plekje. Het “centrum” bestaat uit een café en een pleintje met een paar winkels eromheen. Echt niet heel interessant. Nu we er toch zijn nemen we even een bakkie. Misschien is het echte centrum dan verderop, bedenken we. We stappen weer in de auto maar tevergeefs… het is hier gewoon echt niet gezellig. We hadden afgesproken dat wanneer we het niet zouden kunnen vinden, we door zouden rijden naar Denia. En dat doen we dan ook.
Denia is een stuk gezelliger. We komen aan in een leuke winkelstraat. Daar word je toch weer een beetje blij van, ondanks dat het miezert. We hebben inmiddels wel een beetje trek gekregen. In de straat zijn een paar restaurantjes open. We nemen plaats. De Rossen – van Gelder bestellen pizza, wij hamburger. Omdat het zo meteen siësta is, loop ik nog even gauw een paar winkels in. Ze gaan inderdaad dicht zodra we zitten te eten. Eentje blijft er nog open, met leuke tassen, sieraden en accessoires. Kunnen we daar na het eten mooi nog even in lopen om een kleinigheidje voor de meisjes te kopen.
Het smaakt ons allen prima. Na het eten gaan Lone en Elin nog even op zo’n bewegend speelbeest. We maken er een paar leuke foto’s van. Op het laatst zet Ilona Hugo er ook nog even op. Ahh lief! Dan lopen we verder naar de accessoire winkel. Je ziet hier door de bomen het bos niet meer, zoveel ligt en hangt er overal. Elin mag een armbandje uitkiezen. Ze kan niet kiezen. Ilona wordt er een beetje ongeduldig van. Uiteindelijk kiest Elin twee leuke gedraaide armbandjes. Lone mag er ook twee kiezen, anders wordt het straks ruzie, hihi. Ook zij kan niet kiezen. “uhhhh deze, nee deze…. Nee deze”. Lone kiest dezelfde als Elin, maar dan een andere kleur. Hup, de winkel uit voordat ze zich weer bedenken. En we moeten ook weg, want deze winkel gaat ook dicht in verband met de siësta. We lopen de winkeltjes die nog open zijn in en uit. Er is ook een Hugo Boss winkel. Adse houdt Hugo omhoog bij het logo en Bas maakt een paar kiekjes, want wij hebben natuurlijk een kleine “Hugo Ros” bij ons. Hugo kijkt vrolijk de lens in alsof hij trots is op ‘zijn’ merk! Poepie.
Omdat alle winkels nu tot vijf uur dicht zijn, gaan we even wat drinken. Aan het einde van de straat zien we een leuk pleintje met een fontein in het midden en veel roze bouganville. Heel leuk, in het centrum gewoon. En je kunt de meisje niet blijer maken met water natuurlijk. ze rennen rondjes om de fontein en stoppen hun voetjes in het water. Dat vinden wij een beetje eng, want we hebben geen reserve kleren mee, dus dat mag niet. We bestellen wat te drinken. Als de mevrouw terug komt met de drankjes en de rekening, worden we nog blijer: €7,50!!! In het centrum van Denia! Een wijntje is maar €1,50. Hier gaan we vaker heen! Tegen vijven zien we de luiken van de winkels weer open gaan, en we lopen die richting op. Er is nog een leuk kinderwinkeltje. Ilona ziet een leuk jurkje voor de winter voor Elin, alleen vindt Elin ‘m niet leuk. Teleurgesteld laat Ilona ‘m hangen. Ik koop voor Lone een vestje en een broekje. Hé, wat zien we daar! Een ijswinkel! Mjammie. Een ijsje gaat er altijd wel in! Ze hebben hier pure chocolade ijs. Daar ben ik wel benieuwd naar. Het is heel machtig maar wel lekker. Dan zien we een winkel die geen “Zara” heet, maar wel het merk verkoopt. We zien hele leuke hoodies voor de dames. Blauw met roze. Omdat het zo fris is vandaag, koop ik deze voor Lone. Ze krijgt ‘m meteen aan. Elin krijgt ‘m ook.
We hebben het wel gezien hier voor vandaag, dus we lopen terug naar de auto. Bas gaat nog even langs de fietsverhuur, daar zijn we toch in de buurt. Hij wil voor een paar dagen een fiets huren, onze sportieveling. Als hij bij de winkel binnen is, bel ik mijn oma om haar te feliciteren. Ze is namelijk vandaag 89 geworden! Bas komt terug. De fiets is geregeld, morgen kunnen we ‘m ophalen. Onderweg naar onze casa, stoppen we nog even bij de supermarkt. We gaan vanavond lekkere hapjes eten. Onze eigen tapas aan huis. Buen provecho! Morgen hopelijk mooi weer want daar zijn we toch wel een beetje voor gekomen!
Donderdag 12 september Het zit ons helaas weer niet mee, want de dag begint weer bewolkt. We gaan, eigenwijs als we zijn, toch bij het zwembad liggen. Nee hoor, het wordt weer wolken weg kijken vandaag. Toch maken we het gezellig als we lekker met Elin en Lone spelletjes doen in het water. Even later halen Bas, Lone en ik de fiets op, zoals gisteren afgesproken. Ik breng hem met de auto naar Denia en hij fietst terug. Als hij bij de casa is aangekomen, besluiten we om niet te gaan zitten kniezen, maar om ergens heen te rijden en dan lekker te gaan lunchen. We hebben via een Facebook vriendin de tip gekregen om naar Javea te gaan. Daar schijnt een restaurant te zijn met een geweldig uitzicht over de zee: Restaurante Cabo la Nao. Daar gaan we heen! Adse en Illie blijven bij het huis, in de hoop dat de wolkjes wegtrekken. Ruim een half uurtje rijden later komen we aan op de plaats van bestemming. We zijn de wolken vooruit gereden. Ze komen straks wel naar ons toe denk ik, maar nu is het hier nog heerlijk zonnig! We moeten een stukje omhoog lopen. Lone wil zelf trede voor trede lopen, dus het duurt even voordat we uiteindelijk boven zijn. De tipgever heeft niets teveel gezegd. We lopen het terras van het restaurant op en wauw… echt! Wat een view! Te gek! We kiezen een tafeltje uit voor ons drietjes. Voor Lone hebben we genoeg speeltjes meegenomen. Zijn vermaakt zich prima. Alles op het menu lijkt ons lekker. We besluiten om ieder twee voorgerechten te nemen. Kunnen we nog een beetje uitwisselen. Lone eet wel met ons mee.
Het smaakt allemaal geweldig. Alsof we ons in een sterrenrestaurant bevinden. Als toetje nemen we tiramisu en chocolademousse. Allebei ook top. Lone vindt de tiramisu ook wel lekker, haha. Klein hapje mag wel! We hebben een paar uurtjes heerlijk van het eten en het uitzicht genoten. Echt een aanrader voor de mensen die nog eens hier in de buurt op vakantie zijn!
Nu we hier toch zijn, en het zonnetje ook, is het misschien wel een idee om even naar het strand te lopen. Alleen ‘even’ is een beetje onderschat; we moeten met een lange trap naar beneden en dan ook nog een stuk over de keien. We zijn er nu toch dus we doen het gewoon. Bas tilt Lone het laatste stuk. We komen bij een leuk strandje aan, maar wel met een ruige zee. Echt zwemmen wordt het niet dus, maar in de branding zitten is ook lekker. Het is ook geen probleem dat we onze zwemkleding niet bij ons hebben. Het is namelijk een naaktstrand…oeps. Haha! Nou goed, iedereen is naakt, dus waarom niet!
Als de zon echt weg is, gaan we weer naar de auto op weg naar huis. Kleertjes aan! Trapje weer op, goed voor de bilspieren!
Bij thuiskomst heeft masterchef Ros een kippetje op de barbecue voor ons allen bereid. Patatjes uit de oven erbij, salade di Mama Joyce en smullen maar!
Vrijdag 13 september Je kunt op vrijdag de dertiende natuurlijk niet verwachten dat er zon is. En die is er ook niet. We beginnen er een beetje moedeloos van te worden. Bas stapt op zijn gehuurde fiets. Het weer houdt hem niet tegen om een mooi rondje door de omgeving te maken. Als hij terug komt, zegt ie dat het overal waar hij heeft gefietst mooi weer was en toen hij Pedreguer in reed het begon te regenen. We zijn ook omgeven door bergen, daar blijven die wolken lekker boven hangen. We pakken de Ipad erbij en kijken waar er mooie strandjes zijn in de buurt. In de top 10 mooiste stranden van de omgeving staat Playa de la Granadella. Het is de kant op van Javea, waar we gisteren hebben geluncht. Nadat Iloon en ik boodschappen hebben gedaan voor de komende dagen, pakken alles bij elkaar en stappen in de auto. Javea is net zo bewolkt als Pedreguer en de playa bestaat uit keien. Dit is toch geen top 10 strand!? Als de zon schijnt misschien, dan is alles mooi. Gelukkig zit er aan het strand wel een restaurant. Kunnen we daar even lunchen en Ilona kan Hugo voeden. Dan gaan we daarna op zoek naar wat anders. Adse neemt paella en de rest tapas. Hugo is het er niet allemaal mee eens en is heel verdrietig. Ilona gaat een rondje met hem lopen. Ondertussen komt het eten. Het is prima. Behalve een bordje met gefrituurde visjes met graat, die laat ik even aan me voorbijgaan, getsie. Als de meisjes nog een ijsje hebben gehad, gaan we weer op pad. We hebben besloten om naar Denia te rijden. Daar zijn de stranden sowieso van zand en misschien hebben we wel geluk en komt het zonnetje nog tevoorschijn. De Tomtom leidt ons via allerlei binnendoor weggetjes naar Denia. Sommige zijn zo smal, dat we voor tegenliggers allerlei fratsen moeten uithalen om elkaar niet te raken. Wat een avontuur weer, oh oh. Je raadt het nooit! In Denia is het zonnig! YES! We zoeken een stuk strand op met een strandtentje erbij. We willen natuurlijk op stand liggen, dus niet met ons gat op een handdoek, maar op bedjes. En dat hebben we geweten want we mogen er 24 euri voor afrekenen voor de twee uur dat we er nog op zullen liggen! Maar goed, niet zeuren en plat! De dames hebben een vriendinnetje gemaakt. Een Russisch meisje. Het meisje heeft namelijk emmertjes en schepjes. En die zijn is in een mum van tijd overgenomen door Elin en Lone. We leggen ze even uit dat het de bedoeling is om samen te spelen. Dat kunnen ze gelukkig ook. Het meisje heeft echt een oerlelijke moeder. Ze heeft een appelfiguur en overal haar waar je het juist niet wilt zien zeg maar. Bas vindt haar gewoon een soort attractie. Hij kan niet stoppen met kijken! Haha. Ze is wel heel lief voor haar dochter. Tot 19 uur genieten we van het zonnetje op het strand. Dan wordt het een beetje fris en gaan we op huis aan. Lekker douchen en dan een pizzaatje eten uit de oven.
Zaterdag 14- en zondag 15 september Kijk! Hier zijn we voor gekomen! Een mooi zonnig weekend staat ons te wachten! Heerlijk genieten bij het zwembad of ‘horizontalen’ zoals Bas het noemt! Hugo krijgt zijn eerste zwemles, het is nu warm genoeg. Ilona zet hem in zijn zwemband en daar gaat ie. Brrrr, toch wel een beetje koud! Maar hij gedraagt zich als een echte vent en ondergaat het zonder een krimp te geven! Goed gedaan Hugo! Tegen de middag moeten Bas en ik er even uit om z’n fiets terug te brengen naar Denia. Op de terugweg stoppen we even voor wat boodschapjes en een stukje vlees voor op de BBQ. Maar daarna snellen we ons weer terug naar het zwembad om lekker te chillen: Boekje lezen, muziekje luisteren, waterspelletjes doen met de girls! En dat natuurlijk onder het genot van een Corona of een Mahou of een Sant Miguel (of allemaal). En we drinken natuurlijk ook water hoor. Als lunch eten we broodje tonijn en gebakken eitjes. En een lekker stukje meloen erbij voor de vitaminen. Naast het zwembad kun je met een trapje naar beneden om rond het huis te lopen, maar er staat ook nog een terrasje met een schommelstoel erop. Dat is de favoriet van onze kleinste vakantievriend. Regelmatig gaan we in de namiddag even schommelen. Soms valt hij in slaap, soms kijkt hij met een tevreden glimlach om zich heen. Elin en Lone duwen de schommel. Of ze komen er lekker bij zitten. Lekker hoor, met een mooi uitzicht over de bergen van Pedreguer. Alleen op zondag is het iets minder genieten, want ome Bas besloot om even een bommetje te doen! Plons!! Zo over de schommelaars heen! Hugo schrikt zich rot en begint hard te huilen! Ahhh! Ome Bas had niet in de gaten dat het zooo hard ging! Gelukkig duurt de schrik niet lang en kunnen we weer verder schommelen. Zo meteen maar onder een lekkere warme douche! Het waait een beetje op zaterdag, dus we besluiten om spaghetti te maken. Dan kunnen we zondag gezellig BBQ-en onder de veranda.
Maandag 16 september Het is een beetje sluierig bij Casa Nina dus we gaan naar het strand van Denia. Een stukje verderop dan waar we een paar dagen geleden lagen. We komen terecht bij hotel LA. Er liggen daar voornamelijk 65 plussers lekker te chillen. Nou, dat is nu dus voorbij want family Ros Gaillard neemt plaats. Binnen een mum van tijd ligt het strand bezaaid met schepjes en emmers, tenten, tassen, buggies, roddelbladen, snaai en onszelf natuurlijk. Je ziet die oudjes gniffelen. Voor ons ligt een rijke Zwitserse dame die iets te vaak in de zon heeft gelegen. Het vel hangt er letterlijk bij. Maar ze vindt zichzelf prachtig. Om het uur trekt ze een nieuwe bikini aan. Verder is ze wel heel vriendelijk. En ze is dol op Hugo. We lunchen ook bij het hotel. Het eten is heerlijk, we hebben lekkere jamon Iberic en sandwiches. Alleen de bediening is slecht. We moeten erg lang wachten op drankjes en de rekening. Jammer voor ze, geen fooi dan. De hele middag maken we nog pret op het strand. Voordat we het weten is het half zeven. We moeten nog boodschappen doen en willen ook uit eten vanavond, dus dat wordt vaart maken. Twee uur later rijden we op weg naar de pizzeria die Bas is tegen gekomen tijdens het fietsen. Als we daar aan komen, ziet het er wel heel uitgestorven uit. Gesloten dus. Dat is balen, hadden we net zo’n zin in pizza! Op de weg hierheen zagen we nog een restaurant dat wel open is. We besluiten om daar dan heen te rijden. Het is hier vrij druk zelfs. Een Japans mannetje is de enige in de bediening. Er loopt een witte kat zonder staart, dat is een raar gezicht! Ook zit er een man te eten die alleen kan praten als hij een apparaatje tegen zijn keel zet. Het klinkt een beetje griezelig. Adse noemt hem Daft Punk, haha. Verder zit er een Nederlandse man alleen te eten. Tenminste, als hij daar de tijd voor heeft tussen het roken door. De een na de andere steekt ie op. Het eten is prima en goedkoop. Voor-, hoofd-, en nagerecht inclusief drankjes voor nog geen 20€ per persoon. Tegen half elf hebben we alles op. Het is ook hoog tijd voor de kindjes om te gaan slapen. Lone is stierlijk vervelend door de moeheid. Daft gaat ook en komt ons nog even gedag zeggen. “Hello, bye” zegt hij vrolijk met zijn robotstem. Het was zijn bedoeling om Lone en Elin te laten lachen, maar ze kijken hem een beetje geschrokken aan. Hopelijk krijgen de dames geen nachtmerries! Nu snel naar de casa. Truste!
Dinsdag 17 september Vandaag blijven we weer een dagje bij het zwembad hangen, heerlijk. Adse en Ilona doen een poging balletje overgooien in het water, alleen Adse kent zijn eigen krachten niet en whoops! Daar gaat de bal over de railing, zo het weiland in bij onze buurboer. Hopelijk is ie thuis en ziet ie ‘m nog op tijd liggen. Anders zijn we ‘m kwijt. Even later doet Bas de kwallebak het nog dunnetjes over. Tijdens een watergevecht trekt hij mijn bikinibroek uit en gooit ‘m zo weg! Ook over de railing. Gelukkig kunnen we die nog wel pakken, maar ik moet wel in m’n nakie het zwembad uit lopen! Maar ik pak ‘m wel een keer terug. Ik vergeet niks! Vanavond zijn we van plan om tapas te eten in het restaurant waar we van de week ook zijn geweest voor een drankje; Ca Rafa heet het. Op het pleintje met de fontein. We hadden daar de kaart toen bekeken en de prijsjes waren prima! Tegen zevenen parkeren we de auto’s in een van de smalle leuke Spaanse straatjes. Er zijn nog weinig mensen bij het restaurant, dus we kunnen kiezen waar we gaan zitten; op het plein natuurlijk. Elin en Lone rennen al weer rondjes om de fontein en ze worden toegelachen door twee Nederlanders die ook aan een tafeltje zitten. Ze zijn ook zo energiek! Springen, rennen, lachen, lawaai maken! Soms moeten we ze echt even tot de orde roepen. Gelukkig vinden deze mensen het niet erg.
Omdat de prijzen hier zo gunstig zijn, kunnen we van alles wat bestellen. Als de eerste tapas op tafel komen zien we meteen dat dit echt Spaans is. En het is echt heel lekker en best veel allemaal. Goede keus! Op een gegeven moment komt Lone in haar blote billen (!!!) aangerend. “Mama ik moet poepen!” OMG en dat midden op het inmiddels volle plein. Ahum. Ik leg haar uit dat het niet de bedoeling is dat ze haar broek uittrekt vóórdat we in de wc zijn. We lopen er maar gauw naartoe, voordat er nog ergere dingen gebeuren. Ilona heeft er een beetje spijt van dat ze het jurkje dat ze van de week voor Elin had gezien niet heeft gekocht, dus we lopen er even heen. Net voor onze snufferd gaan de luiken naar beneden. Nee hè! Nou, dan is ie dus echt niet voor ons bestemd helaas.
Eenmaal weer terug bij het restaurant hebben de heren al afgerekend, en gaan we weer op naar huis. Kunnen de meisjes en de kleine man naar bed. Doen we daarna nog een afzakkertje op het terras. Dat was een gezellige en lekkere avond.
Woensdag 18 september We willen deze vakantie nog wel een keer naar het strand en dan kunnen we het beste vandaag gaan. Morgen is namelijk de laatste hele dag hier en dan is het handiger om bij het huis te blijven en alvast wat dingetjes op te ruimen enzo. Dus hop, in de auto. Hotel LA was ons de vorige keer wel bevallen, dus daar gaan we weer heen. Door de wind vanaf zee is er best veel wier de branding in gespoeld, precies waar wij zitten. dat wordt even omlopen als we een duik willen nemen vandaag. Vrouwtje rimpel is er ook weer. Ze zegt ons vriendelijk gedag en probeert een praatje te maken met Elin. Elin wil alleen niks van haar weten. Ze vindt de mevrouw een beetje eng denk ik. Ze kruipt langzaam achter Ilona’s been, hihi! Toch vermaken we ons verder weer prima vandaag. Adse en Bas gaan een stukje langs het strand lopen met hun dochters en Hugo ligt lekker te chillen in zijn tentje. Tijdens de lunch kijken de dames naar de schildpadden die zwemmen in een vijvertje bij het hotel. Lone gooit een patatje in het water. De schildpadden zijn niet zo snel, maar uiteindelijk pakt er een het patatje. Ze heeft de grootste lol. We hebben met elkaar afgesproken dat we op tijd van het strand gaan, omdat we vanavond gaan winkelen in Portal de la Marina; een heel groot overdenkt winkelwalhalla. Die kunnen we toch niet ongezien voorbij laten gaan deze vakantie. Dus tegen vieren pakken we onze spulletjes in en nemen we afscheid van het strand en de zee. Toch raar altijd… het besef dat we snel naar huis gaan begint toe te nemen. Bah. Portal de la Marina is echt enorm, wat een winkels! Leuk! We lopen allemaal wat in de rondte. Ik heb net iets leuks in m’n handen om te gaan passen als Bas me roept. Eenmaal bij hem aangekomen, zie ik wat er is gebeurd; Lone heeft midden in een snoepwinkel een plas gedaan. En niet zo’n kleintje ook. De vloer is letterlijk zeiknat. Ik zeg tegen de verkoopster wat er gebeurd is en ze geeft me een velletje keukenrol. Haha! Daar ga ik het nooit mee redden. Als ze er bij komt staan heeft ze in de gaten dat er een dweil aan te pas moet komen. ze kijkt niet vrolijk. Ik begrijp het, maar goed. Het meiske is net zindelijk en dan gaat het wel eens mis. We doen haar voor de zekerheid maar een luier om.
We lopen winkel in winkel uit. Elin krijgt mooie paarse ballerina’s, ze is er heel blij mee! Bas koopt een stoere trui bij Jack en Jones. Ik zie een leuke zonnebril. Maar best prijzig natuurlijk. Eerst even eten als ik ‘m dan nog steeds heel graag wil hebben dan gaan we terug. Elin en Lone hebben het geduld niet om met ons in en uit de winkels te lopen. Gelukkig staan er veel auto’s busjes en draaimolentjes waar je een muntje in kunt gooien. Aan de heren is ook gedacht; er staan mooie massage stoelen in de hal met een Eurosport scherm voor de snufferd. Bas en Adse maken er geen gebruik van, maar een aantal andere heren – en Elin en Lone – nemen lekker plaats. Weg rust. Op de tweede verdieping zijn – naast nog meer winkels – ook een aantal eetgelegenheden. We zien er een waar ze pinxtos verkopen. Ze zien er lekker uit achter de vitrine. Hier gaan we zitten. Naast degene achter de vitrine, komt de serveerster ook langs met warme pinxtos. Lekker hoor! We nemen er een fles Cava bij. Genieten toch? Naast het restaurant zit een H&M. Normaal ben ik er niet zo van om in het buitenland te kopen bij winkels die je in NL ook hebt, maar deze H&M ziet er heel netjes en overzichtelijk uit, in tegenstelling tot die in Hilversum. Iloon en ik lopen even naar binnen. En een half uur later weer naar buiten met een paar truitjes, broeken, rokken en schoenen voor onszelf Lone en Hugo. Zo dat geeft toch wel weer een voldaan gevoel, hehe. Family Ros gaat vast naar de casa en wij lopen snel nog even naar de Sunglasshut. Ik wil die bril toch wel hebben, we zijn nu toch met geld aan het smijten. Als ik wil pinnen gaat het alleen mis; er is geen verbinding mogelijk. En de pinautomaat in de hal is ook buiten werking. Niet voor mij bestemd dus, net als het truitje voor Elin die Ilona graag wilde hebben. Niets aan te doen. Op naar de casa dan ook!
Donderdag 19 september De laatste dag is aangebroken! Bahbah.. Ilona zegt dat ze er nog een weekje aan vast gaat plakken, hihi. Zij kan het doen! Ze heeft nog verlof. Niet al te lang meer overigens. Over twee weken begint helaas het werkleven weer voor haar.. We moeten veel zuipen vandaag want er is nog veel bier en wijn. Dus dan beginnen we maar vroeg; al voordat we een gebakken eitje eten met de lunch, is het eerste biertje al binnen. Wel lekker verfrissend ook, want het is heet vandaag! Tussen het chillen door moeten we de realiteit ook onder ogen zien, want we gaan morgen al weer naar huis. Snik! De koffers staan weer naast de kast en ik ben al wat kleren aan het vouwen. Elin en Lone hebben een nieuw spelletje: foto’s maken met de onderwatercamera. Elin kan het wel aardig! Ze maakt een paar leuke pica’s! Lone houdt voor elke foto haar vinger voor de lens, dus daar kunnen we de helft van weggooien, haha!
We genieten de rest van de dag nog lekker met z’n allen in en om het zwembad. Bas en ik zitten Adse en Ilona een beetje te jennen want we willen graag weten wie ze – als ze ooit gaan trouwen – zouden vragen als getuigen. Ilona gaat er nog wel serieus op in en laat een paar namen de revue passeren, maar Adse zegt lekker niks. En gelijk heeft hij natuurlijk. Haha! Tegen het einde van de middag gaan we dan toch maar weer serieus verder met pakken. Morgenochtend hebben we daar geen tijd meer voor, want we vertrekken vroeg. Nu hebben we helemaal het gevoel dat het erop zit.
We sluiten de mooie vakantie af met een lekker stukje zalm van de BBQ, gegaard door BBQ meister Adse. Hij neemt zelf een stuk vlees want hij is niet zo dol op zalm. Dan proosten op de soms wat bewolkte en natte, maar toch heerlijke vakantie die we hebben gehad! Nadat we een kopje koffie met daarnaast de laatste amaretto hebben opgedronken, gaan we weer verder met pakken en opruimen. De laatste nacht breekt aan het Casa Nina.
Vrijdag 20 september. De dag van vertrek begint vroeg. We moeten om 5.30 uur op. Ik heb het gevoel dat ik geen minuut heb geslapen. Ik had de koffie gisterenavond moeten overslaan denk ik. In de gang kom ik Ilona tegen, ook zij heeft slecht geslapen. Misschien is het ook wel een beetje reisstress. Er moet nog veel gebeuren voordat we in het vliegtuig zitten. Als de laatste koffer dicht is, slepen de mannen deze vast naar de auto’s. De kindjes volgen daarna. Ondertussen doen we nog een laatste check of we niets zijn vergeten. Ok. De laatste vuilniszakken moeten nog weggegooid en dan kunnen we. Dag mooi huis! Bedankt voor de twee weken plezier! Om 6.30 uur rijden we op weg naar Valencia airport. Voordat we daar aankomen, leveren we de auto’s in bij Car del Mar. Alles is prima. Met een busje worden we naar de vertrekhal gebracht. Het gaat allemaal hartstikke soepel eigenlijk! Ook het inchecken. Al denken de mensen achter ons in de rij daar anders over, hihi. Het duurt namelijk even voordat er 4 volwassenen en 3 kindjes met 4 koffers, een Bugaboo, een Maxicosi en een buggy zijn ingecheckt. Ach ja… Hugo heeft gelukkig ook een eigen stoel. Dat is fijn! Als we door de douane zijn, is er niet zo veel meer. Een giftshop en een Starbucks, that’s it. Maar de laatste vinden wij natuurlijk helemaal niet vervelend! Dus we nemen ff een lekker bakkie met een broodje. Al gauw kunnen we boarden. Ons vakantieavontuur is weer ten einde. Ongelofelijk hoe snel het altijd gaat. De vlucht verloopt prima. Hugo houdt z’n poep gelukkig ook binnen dit keer, hihi. In Nederland is het koud! Brrrr! Hier gaan onze wegen echt scheiden. Family Ros wordt opgehaald door de vader van Adse. En wij hebben de auto hier staan. We geven elkaar een dikke knuffel. Tnx guys! Het was weer gezellig! We zullen jullie missen!
Het reisverhaal begint eigenlijk de week voor vertrek. Wij vernemen via Robbie op de laatste Koninginnedag dat het heel slecht gaat met de vader van Esther. Zelfs zo slecht dat Gerrit op 2 mei komt te overlijden. Verschrikkelijk nieuws, we leven met ze mee. Door deze gebeurtenis heeft Robbie vanzelfsprekend de vakantie moeten annuleren. De trip dit jaar naar Frankrijk doen we niet met de gebruikelijke zes man, maar helaas zonder Robbie. Met z’n vijven.
Woensdag 08 mei 2013 Voor een aantal gaat de wekker vroeg vandaag. Even snel een douche en een kus aan onze geliefde en de vakantie kan beginnen. 6.29 uur klaar staan op de Gijsbrecht stond in de briefing van Jochem. En daar sta ik zonder koffer, maar met een grote sporttas, zoals mij de dag daarvoor was opgedragen. Met Zwitserse precisie komt mijn lift op 6.29 uur de Gijsbrecht opgedraaid. Even snel de gebruikelijke begroeting, tas achterin en we kunnen op weg naar de volgende reiziger, want exact 2 minuten later moeten we Adse oppikken. Adse heeft blijkbaar de algemene voorwaarden van de lift niet goed doorgelezen, want hij heeft niet een tas maar een hutkoffer bij zich. Ach ja Jochem is gelukkig al in de vakantie stemming en houdt het deze keer bij een berisping. Aangekomen bij het treinstation, danken we Daan hartelijk voor de lift en lopen we naar het perron. Bijl en Bassie zijn nog niet gesignaleerd, maar komen een paar minuten later het perron oplopen. 6.53 uur komt de intercity het station van Hilversum binnenrijden, zelfs op dit tijdstip is de trein weer aardig vol. We lopen dan ook niet een coupé in, maar settelen ons direct bij binnenkomst in de tussenruimte. De treinreis verloopt zonder enige problemen, zodat we mooi op tijd de tunnel van Schiphol binnenrijden. Eerst een bak koffie en een broodje. Jochem weet wel een lekker Italiaans tentje waar wij ons te goed kunnen doen aan een ciabatta tradizionalle. Na het ontbijt lopen we naar de balie van KLM. Bassie heeft ons allen de ochtend van te voren al online ingecheckt. Het is dus alleen nog zaak om onze bagage te droppen. Bij de douane aangekomen kan alles uit onze zakken en staat de metaaldetector ons op te wachten. Niet alleen wij, maar ook Silvie “lekkere meid” Meis moet door de metaaldetector. Even hopen wij allen dat wij tijdens onze twee uur durende reis van haar aanwezigheid mogen genieten. Helaas hebben wij haar alleen nog mogen aanschouwen tijdens onze zoektocht naar wat leuk leesvoer in plaatselijke kiosk. Gelukkig voor ons gunt ze ons een kleine voorover buk sessie, dank daarvoor Silvie. Nog een half uur voordat we kunnen boarden. We besluiten een drankje te doen in een bar. We vinden weer een plek in de bar waar veel van onze reizen zijn begonnen. Deze keer geen bier, maar wij nemen als verstandige volwassenen alleen een bak koffie. Gate C8, niet een KLM, maar een Air France kist staat ons hier op te wachten. In het vliegtuig worden wij verwelkomt door een glimlachende madamoiselle met de eerste Franse woorden van de vakantie: “Bonjour Monsieur”. We krijgen direct zin in de Franse zon, kaas en een lekkere wijn. De vlucht verloopt voorspoedig. Ondanks dat we iets later de lucht in zijn gegaan, landen we op tijd in het zonnige Marseille. Op naar de koffers. Jochem belt zoals afgesproken de verhuurder van de 2CV’s. Hij verzorgt het vervoer ook vanaf het vliegveld. Als we met de koffers richting uitgang lopen staat de taxi chauffeur met een bordje “Gottmers” ons op te wachten. Hij zal ons naar de eendjes brengen. Helaas is er maar plaats voor vier en zal een van ons een andere taxi met wildvreemden moeten delen. Bijl offert zich verrassend snel op, waarschijnlijk hopend op een paar bloedmooie rondborstige blonde Zweedse medepassagiers die al smachtend op een Hollandse jongen zoals hij wachten. Maar als snel knapt deze zeepbel en stapt er gewoon een oer-Hollands stel de taxi binnen.
Iets later dan Bijl rijden wij ook het terrein van vintageroadtrips.com op en trekken een tiental kleurrijke oude eendjes al snel onze aandacht. De man achter dit concept is Mark, een gezellige Hollandse krullenbol die vijf jaar geleden in Frankrijk is neergestreken om dit concept uit te rollen. Dit bleek al snel een gouden greep en nu heeft hij meerdere 2Cv’s en andere oldtimers staan. Nadat onze jurist de contracten heeft goedgekeurd en tevens ondertekend, krijgen we de twee sleutels van de eendjes. Jochem en Bassie kiezen voor de Ferrari rode en Bijl, Adse, en ik moeten genoegen nemen met de beige variant. Als alle bagage is ingeladen en het dak van de eendjes is opgerold, kruipen Adse en Jochem als eerste achter de stuur en kan onze roadtrip beginnen.
De eerste hindernis is eigenlijk het rijden in de eend zelf, want schakelen, optrekken, choken, sturen en remmen is toch even wat anders dan wij als luie rijders gewend zijn in de auto’s van nu. Jochem en Bassie zullen voorop rijden en navigeren met behulp van een ouderwetse landkaart en af en toe wat hulp van google maps. Al snel tuffen we over kleine D weggetjes door het prachtige landschap van de provence met de heerlijke Franse zon op onze bolletjes. Een gevoel van vrijheid bekruipt ons. Nu nog lang haar, een bloemenkrans om, gitaar om de nek, een felgekleurd T-shirt en een broek met wijde pijpen aan en we beleven de jeugd van onze ouders. Op weg naar onze eerste activiteit, een wijnproeverij op de wijngaard “Domaine de la Bégude”, stoppen we in het kleine plaatsje Pelissane. Bij de eerste de beste tent waar volk zit, parkeren we de eendjes. We nemen plaats aan een tafel aan de rand van het terras en al snel worden we door vriendelijke iets wat schele dame gevraagd wat we willen eten. Wij vragen om een kaart, maar eigenlijk heeft ze alleen steak hashee of worstjes met friet. De keuze is dus snel gemaakt, Jochem en Adse kiezen gebroederlijk voor de steak, en de rest lust wel een paar worstjes. Uiteraard hoort hier ook onze eerste biertje op Franse bodem bij en al snel proosten wij op een mooie vakantie. Als een stel uitgehongerde leeuwen storten we ons op het bord met friet en vlees. Terwijl onze darmen hard moet werken om deze vette hap te verwerken, lopen we terug naar onze trouwe eendjes. Ik ga deze keer aan het stuur draaien en Adse neemt naast mij plaats op de bank. Het blijkt uiteindelijk nog een aardig stukje rijden, we wagen zelfs ons leven door een klein stukje snelweg te pakken. We verlaten dan ook de snelweg en nemen weer de kleine vertrouwde wegen. De ingang van de wijngaard ligt net na een bocht. Jochem en Bassie zien dit echt iets te laat en instinctief trapt Jochem op de rem, dit heeft als gevolg dat ik hierdoor op het laatste moment ook de rem moet intrappen. De eend heeft helaas een wat lange remweg en om een kleine catastrofe te voorkomen, gooi ik het stuur naar rechts en komt de eend met piepende remmen aan de andere kant van de weg tot stilstand. Jochem rijdt in tussen achteruit en draait daarna het pad van “Domaine de la Bégude” op. Nadat wij in de beige eend weer bekomen zijn van de schik, rijden ook wij het pad op. We worden ontvangen door een Fransoos met een voorkeur voor Zweeds. Hij blijkt de sales manager te zijn voor dit bedrijf, dus niet cellar manager Bassie. Hij zal ons rondleiden op deze wijnboerderij waarvan de wijngaard een oppervlakte heeft van 15 hectare.
Op een leuke manier krijgen we uitleg over het proces van wijn maken en nemen we een kijkje in kelders van de wijnboerderij. In deze kelder worden de wijnen in grote eikenhouten vaten gerijpt, waarna ze uiteindelijk gebotteld worden doorverkocht. Bijl is meer geïnteresseerd in de handel en vraagt: “Who ownes this place?” and “What is your margin?”. Na afloop van de rondleiding begint de proeverij, hetgeen waar het uiteindelijk voor ons allemaal om draait. We proeven een witte, rosé en twee rode wijnen, uiteraard spugen we niets uit en genieten we met volle teugen van deze wijnen. Eerlijk gezegd vallen vooral de rode wijnen in de smaak, hier kopen we dan ook zes flessen van voor thuisgebruik. Twee flessen gaan apart mee in de eend, zodat we deze ergens onderweg een keer soldaat kunnen maken. Als de wijn is ingeladen, gaan we op weg naar onze eerste overnachting, een hotel in het prachtige kustplaatsje Cassis. Door het drinken van de wijn glijden we lekker soepel met de eendjes de berg af. In Cassis is het goed zichtbaar dat de Fransen ook vrij zijn, want alleen stapvoets kunnen we Cassis binnenrijden. Zonder de hele stad door te hoeven rijden, vinden we voor onze eendjes twee mooie plekken in een parkeergarage. We parkeren de eendjes en lopen een straatje naar beneden. Al snel opent zich voor ons de haven van Cassis en ruiken we de zeelucht. Heerlijk, die zeelucht, zon en overvolle terrassen. Ons Hotel “Le Cassiden” ligt direct om de hoek van de boulevard. We worden door een vrolijk en behulpzame Fransoos geholpen. Helaas spreekt de beste man geen woord Engels. Gelukkig gooit Jochem er nog wat Franse woordjes uit, zodat we op de juiste manier kunnen inchecken. Uiteraard slapen de snurkbuddies bij elkaar en settelen Bijl, Adse en ik zich in de andere kamer. Even opfrissen en dan slenteren over de boulevard op zoek naar lekker tentje waar verse vis wordt geserveerd. Dat laatste blijkt uiteindelijk best lastig, want bijna iedere tent zit tot zijn nok vol.
Maar we hebben geluk, we vinden toch nog een plaatsje op een terras, hiervoor moeten we dan wel de chagrijnige dames van de bediening voor lief nemen. Na een minder voorgerecht, komt ons hoofdgerecht, mosselen met overheerlijke goudgele frieten. Het hoofdgerecht heeft ons zeker gesmaakt. Bij het vragen om de rekening blijkt de bediening toch te kunnen glimlachen, alleen is dat voor ons te laat en blijft de fooi dan ook uit. We sluiten de avond af met een heerlijk biologisch ijsje en een laatste biertje op het terras.
Donderdag 09 mei 2013
Na een prima nacht, lekker genieten van een petit déjeuner op het terras. Dit is het echt Franse leven, lekker ontspannen opstaan en ontbijten in de zon. Om 11:00 uur hebben we afgesproken bij de duikschool. We gaan een Try Dive maken in de zee. Na wat zoekwerk komen we aan bij een wat op het eerste gezicht chaotische duikschool gerund daar een paar gezellige volslanke oudere dames. Later komen wij er achter dat ze uit Luik komen en zich in een Nederlandse snackbar goed zouden kunnen redden. Patatje satésaus en een biertje zijn de enige woordjes die dames hebben onthouden tijdens een bezoek aan ons land. Iedereen krijgt een plunjezak, waarin zijn maat duikuitrusting zit en een flesje zuurstof.
Volgepakt lopen we terug naar de haven waar onder andere kapitein Ortega ons op de boot staat op te wachten. Terwijl de boot de haven achter zich laat en koers zet naar de calanques, krijgen wij een uitleg. In wat gebrekkig Engels, handen en voeten werk krijgen we de fijne kneepjes van het duiken uitgelegd. Aangekomen in de calanques trekken de eerste drie slachtoffers Adse, Jochem en ik hun kikvorspak aan. Flippers aan, lood om, fles op je rug, duikbril op, check. Nu kan het avontuur beginnen, eerst met die onhandige flippers de trap af om je dan langzaam in het water te laten zakken. Ieder van ons heeft een duikbuddy, deze door de wol geverfde duikers zijn onze begeleiders in de voor ons onbekende onderwater wereld. Adse en Bassie hebben al eerder gedoken en het gaat hen dan ook goed af, al bleek Jochem toch ook wel een natuurtalent. Ik heb wat meer moeite, vooral met de ademhaling, maar verdwijn uiteindelijk toch onder de oppervlakte samen met kapitein Ortega. Uiteindelijk duiken we tot 6 meter diep en mogen we deze mooie plek onder water aanschouwen. Een half uur later komen de kopjes weer boven water en eenmaal weer aan boord vertellen we elkaar de mooiste verhalen over deze prachtige wereld en haar bewoners. Nu is het de beurt en Bassie en Bijl. Bassie gaat vrij makkelijk onder, maar Bijl blijkt toch niet de Navy Seal te zijn die iedereen denkt dat hij is en houdt het dan ook na een quick look voor gezien. Na een half uur komt ook Bassie weer boven water en zijn we allemaal weer compleet. Terwijl de boot weer koers maakt terug naar de haven genieten wij nog even na en drinken wij het lijfdrankje van de duikers, namelijk thee met rum.
Terug in het duikersnest krijgen we een mooi certificaat als bewijs van ons onderwater avontuur voor boven ons bed. Dan is de tijd gekomen om afscheid te nemen en de heren en dames te bedanken voor een onvergetelijke ervaring. We lopen terug naar ons hotel om de koffers op te halen die we hebben achtergelaten in een van de kamers. We hadden dit ook keurig afgesproken met de eigenaar. Alleen nemen we ook nog even de gelegenheid om het zout van ons lijf af te spoelen en een sanitaire stop in een net schoongemaakte badkamer. Hier is de eigenaar dan ook niet echt over te spreken. Maar zo snel als zijn glimlach verdween is die ook weer terug op zijn gezicht, nadat we hem even 20 euro in zijn hand drukte voor het ongemak. Onze trouwe eendjes staan gelukkig nog steeds op hun plek in de parkeergarage. We laden de bagage in, rollen het dak weer op, zetten de raampjes open, choke uit en starten maar. Terwijl wij in de beige eend bij een uitgang op een heuvel staan te wachten, blijkt dat de rode eend een andere uitgang heeft genomen. Na wat over en weer ge-sms’t te hebben, spreken we af bij een volgende rotonde. Helaas wil de handrem van de beige eend niet echt meewerken, maar naar wat gevloek en stevig getrek aan de handrem kunnen wij alsnog onze weg vervolgen. Bij de eerst volgende rotonde sluiten wij weer mooi aan bij de rode eend. We laten Cassis achter ons en zetten koers naar onze nieuwe bestemming Le Lavandou. Onze eerste uitdaging van de dag is een bergpas. Om deze bergpas over te komen moeten we echt het maximale vermogen uit de eendjes halen en al rokend komen we dan ook boven. We besluiten om eerst hier het uitzicht te bewonderen.
Terwijl we heel Cassis kunnen overzien, trekken we onze eerste fles witte wijn open. Even genieten van een glas heerlijke wijn en een prachtig uitzicht. Na deze leuke onderbreking vervolgen wij onze weg over de bergpas. Onderweg loopt het verkeer volledig vast, vanwege een prachtige stoet oldtimers. Geen auto’s, maar enorme trucks die ook proberen deze bergpas zonder problemen over te komen. Als oldtimers onder elkaar wordt er heel wat over een weer gegroet door de claxons te laten werken. Nadat we de bergpas hebben verlaten en weer op de normale kustweg terecht zijn gekomen, tanken we bij de eerste de beste benzinepomp de eendjes af. We vervolgen onze weg door een klein stadje. Helaas door een bijna botsing van ons met een andere auto raken we Jochem en Bassie kwijt. Terwijl Adse plank gas geeft om Jochem en Bassie weer in het zicht te krijgen, ontvangen we een SMS, “Richting ….”. Het enige bord waar wij op dat moment de plaats op zagen staan, was richting de snelweg. Voordat we het dan ook weten, belanden we op snelweg. Achteraf blijkt dat Jochem en Bassie de eerst B-weg rechts te hebben genomen en hebben zij ons in achteruitkijkspiegel met volle vaart voorbij komen zien komen. We bellen even met elkaar en spreken af dat we elkaar weer tegenkomen op de N99. Direct daarna verlaten wij de snelweg, en met een leuk kronkel weggetje door het Franse landschap komen we weer op de juiste weg terecht. De N99 gaat door verschillende kust plaatjes. Door de drukte kunnen wij weer alleen stapvoets rijden. Iets voor ons, maar nog niet in beeld, rijdt de rode eend. Jochem en Bassie, oftewel liefkozend door Bijl “Ted en Ed” genoemd, komen we uiteindelijk weer tegen bij een benzinepomp. Ondertussen heb ik het hotel gebeld om aan te geven dat we rond acht uur in de avond in Le lavandou zullen aankomen. Om deze tijd wel te gaan halen, besluiten we toch maar een stuk over de snelweg te gaan. Door deze beslissing komen we mooi op tijd aan in Le Lavandou. Het hotel ligt in centrum van deze gezellige kustplaats. De eendjes worden geparkeerd, terwijl Bijl en ik alvast met alle koffers het hotel inlopen om ons in te checken. Prima kamers, dit keer houd ik Bijl gezelschap in het grote bed en heeft Adse een slaapplek voor zichzelf. Even nog een douche pakken, zodat we fatsoenlijk dit stadje kunnen ontdekken. In de bar onder hotel drinken we klein biertje en vragen wij aan de man achter bar waar een goed Italiaans restaurant is. We hebben namelijk trek in zo’n overheerlijke deeg schijf met kaas, groente en vlees. We worden gewezen op de beste Italiaan van Le Levandou. En dat op 5 minuten lopen. Het zou ook kunnen zijn dat het de enige Italiaan is, dus automatische de beste. Maar het eten is echt heerlijk, in tijden niet zo’n lekkere pizza gegeten. Nu de buikjes weer vol zitten, is het tijd om het nachtleven van Le Lavandou te ontdekken en gaan we op zoek naar vertier.
We volgen de lichtjes, het geluid en de korte rokjes richting de haven. De eerste kroeg die we tegenkomen, blijkt dezelfde naam te hebben als een kroeg waar wij heel wat keren in Cap d’Agde de avond zijn begonnen. Voor iedereen de welbekende Junglebar. Terwijl we genieten van een biertje zien we toch steeds meer mensen langslopen verder de haven in. Om niet in slaap te vallen in deze bar besluiten wij ook eens een kijkje verderop te nemen. Om de hoek blijkt “Le Cub” te zitten en ja, hier zijn dus alle korte rokjes heen gegaan. Het blijkt een gezellige tent, waar de rijke patsers hun geld graag uitgeven om aandacht te krijgen van mooie vrouwen die daar in grote aantallen aanwezig zijn. Aangezien Bassie niet met veel geld kan smijten, probeert hij juist de aandacht te krijgen door zijn werktuig buiten zijn broek te laten slingeren.
Adse moet zich verontschuldigen en gaat terug naar het hotel. Dit terwijl wij nogmaals 20 chemische uitziende drankjes uit een reageerbuisje naar binnen gieten. Na sluitingstijd lopen we naar een disco verderop om af te pilsen. Eenmaal in de discotheek proberen we ritmisch ons hele lichaam te bewegen, terwijl we lurken aan een flesje Heineken. Als een stel oude lullen houden we het na klein uurtje voor gezien lopen we terug naar ons hotel. Onderweg houden we collectief een plaspauze en praten we nog wat na over deze avond. Heerlijk onder invloed van de alcohol, vallen we in een diepe slaap. Weer een dag in stijl afgesloten.
Vrijdag 10 mei
Een mooie dag is aangebroken. Het is vandaag de derde dag van onze roadtrip en we beginnen deze dag uiteraard weer met een lekker ontbijt buiten op het terras. Iedereen is een klein beetje verrot van onze nachtelijk uitstap. Bassie heeft het bier al weer omgezet in zweet en ergens op de boulevard geloosd door 6 km te hebben hardgelopen. Na het goede ontbijt checken we uit en lopen naar de grote parkeerplaats iets verderop. We besluiten om het jeu de boulles over te slaan, zodat we op ons gemak door de bergen kunnen gaan rijden. Ergens onderweg willen we dan genieten van stokboord, kaas en wijn. Deze dag neem ik weer het stuur in handen, we volgen Bassie en Jochem de bergen in. Onderweg komen we nog een mafkees tegen, die gehuld in een monokini uit een rode eend staat te schreeuwen tegen ons. Ook de wielrenners die al zwoegend de top proberen te bereiken, hebben deze mafkees voorbij zien komen. Hopelijk hebben we hier beelden van, zodat iedereen ons kan helpen deze mafkees te onthullen. Boven op de berg hebben we een kleine plaspauze en maken we wat kiekjes van de eendjes en het uitzicht.
Bastiaan en Adse, alias Bits en Bytes trekken zich even terug en gaan door middel van de gps op zoek naar een schat. Als zij weer zijn terug gekomen, gaan we op zoek naar een geschikte plek voor de picknick. Na wat bergen gepasseerd te hebben, rijden we een mooi bospaadje in. Op een mooie plek zetten we de eendjes neer en pakken we al het eten en drinken uit. Helaas voor ons, is deze plek ook zeer geliefd bij muggen. We worden van alle kanten aangevallen en besluiten dan ook ons verlies te nemen. We moeten weer op zoek naar een nieuwe plek. Na wat onderlinge misverstanden, ben ik er klaar mee en pleur ik de eend ergens in berm. Dit uiteraard met het idee dat dit plek is om eindelijk te kunnen gaan eten. Stokbrood met worst en kaas wordt geserveerd op de kap van de eend en de wijn vloeit rijkelijk.
Na deze overheerlijke lunch rijden we verder op weg naar ST. Tropez. Rond de klok van vier rijden we het terrein op van Château Volterra. Hier hebben we weer een rondleiding en een wijnproeverij. De rondleiding die we krijgen is wel een stuk minder interessant dan bij het vorige Château. Hopelijk kunnen de wijnen het andere Château overtreffen.
Er wordt ons van alles ingeschonken, maar we worden niet echt warm of koud van deze wijnen. De gids is ook meer bezig met het verkopen van wijnen aan een stel gefortuneerde Fransen dan uitleg geven over de wijnen die hij ons heeft ingeschonken. Zij krijgen dan ook de betere wijnen te proeven. Als de gids een rondleiding geeft en ons alleen achterlaat grijpen wij onze kans. We pakken de dure fles en vullen de glazen rijkelijk met dit rode vocht. Deze wijn smaakt zeer goed. Voor ons budget is deze wijn van 80 euro per fles iets te gortig, maar die Fransozen bestellen even een paar dozen voor op de boot. Uiteindelijk nemen wij twee andere flessen wijn mee. We bedanken de gids en vertrekken richting Hotel “La Romarine”.
Dit hotel is meer een klein resort dicht bij St. Tropez. Het is van alle gemakken voorzien, maar het belangrijkste is uiteraard het zwembad. We leggen de bagage dan ook snel in de kamers, trekken onze zwembroek aan en plonsen het water in. Na deze verfrissende duik, wel iets te koud, openen we de gekochte wijnen van Chateau Volterra. Met een heerlijk zonnetje liggend op een strandbedje, laten wij de wijn langzaam naar binnen glijden. Op de achtergrond maakt Jochem, uitgerust met een zwembril en dopjes in zijn oor, weer z’n gebruikelijke slagen in het zwembad. Lekker nog even een douche, een klein biertje op het terras en we kunnen ST. Tropez onveilig gaan maken. Jochem biedt zich aan als BOB. We proppen ons allemaal in één eend en rijden richting het centrum van St. Tropez.
Tijdens het zoeken van een parkeerplek, besluit Jochem wat Ferrari’s, Porsches en Massarati’s uit te dagen. Er stonden er enkele in een lange rij voor de ingang van een parkeergarage. Hoe daag je deze bolides uit? Je hebt nodig, een rij mooie, maar vooral dure sportwagens, vijf gekke Hollanders in een ouwe eend en een plaat voor je kop. Ga met de eend naast een bolide stilstaan. Trap de rem in en blijf dan gas geven tot je de aandacht krijgt van de patser achter het stuur, maar vooral van de stoot die er naast zit. Als deze kijken geef je nog een paar keer gas en laat je tegelijkertijd de rem los, zodat je met piepende banden wegscheurt. LET OP! Vooral belangrijk, het rubber van de banden moeten achterblijven op het wegdek. Je kunt dit naar eigen inzien een aantal keren en bij verschillende mooie bolides herhalen. Succes! Van dit alles krijgen we trek, we zetten de eend dan ook snel in een parkeergarage en lopen naar de boulevard.
We kiezen het restaurant de Manderine, heerlijk gegeten, wel prijzig, maar de serveerster maakt het meer dan goed. Na het eten slenteren we nog even door de haven om een beetje te watertanden op prachtige jachten die aan ons voorbijgaan. Terug in het hotel nemen we nog een slaapmutsje, voordat we onder de wol kruipen.
Zaterdag 11 mei
Dit keer ontbijten we in het hotel. Doordat we genoeg tijd hebben nemen we na het ontbijt nog een kop koffie, buiten op het terras. Het is prachtig weer en de hemel is strak blauw. Een mooie dag voor wat actie. Voor vandaag staat er dan ook een mooie activiteit op het programma, we gaan quad rijden. We rekenen onze kamers af en zetten koers naar Chateau Des Demoiselles.
Omdat we een uur te vroeg zijn, nemen we nog wat artistieke foto’s van ons en de eendjes, met op de achtergrond de enorme wijnvelden waar wij straks als een malle door heen zullen crossen. Onze gids komt het terrein oprijden en zet alle quads op een rij. Een netje en een helm op, nog een uitleg en we kunnen gaan. In de volgorde Adse, Bassie, ik, Bijl en Jochem rijden we achter onze gids aan. Wat een power zit er in zo’n apparaat! We rijden eerst een klein rondje om een te worden met onze quad. Daarna begint het echte werk, de paden zijn hobbelig en we rijden berg op en af met als hoogtepunt acrobatische taferelen door een greppel.
Heerlijk even anderhalf uur helemaal los gaan met zo’n krachtpatser. Na afloop praten we nog wat na met onze gids, voordat we op weg gaan naar onze laatste slaapplaats in Aix. We besluiten de snelweg te nemen, we komen dan ook helemaal doorgewaaid aan in deze prachtige oude studentenstad. Als we door de stad rijden op zoek naar ons hotel, trekken we veel aandacht met de eendjes. Vooral als Adse met piepende banden een rotonde neemt. Het hotel blijkt een statig pand te zijn aan dé weg in het centrum van Aix. Voordat we ons kunnen opfrissen, wacht ons eerst nog een klim van vier hoog naar onze kamers. Voor het hotel komen we na een douche weer samen op het terras. We lopen het centrum in met Jochem als gids. Hij is hier al wat vaker geweest en weet dan ook wel een klein beetje de weg in deze middeleeuwse stad. Veel tentjes worden om allerlei redenen afgewezen. Vraag me niet waarom, maar uiteindelijk worden we aangetrokken door een restaurant met een plastic koe voor de deur. De tent wordt gerund door groep mannen met voorkeur voor hetzelfde geslacht. Het eten is heerlijk, maar de bediening is echt chaotisch. Na het eten lopen we een gezellige bar in met veel vrouwelijk schoon. Er blijkt zelfs voetbal op te staan. Even resumé, we hebben heel veel vrouwelijk schoon, voetbal en bier. Ik zeg top bar, waarom bestaat deze ultieme combinatie nog niet een Nederland? Jochem en ik zijn ooit met Danker eerder in deze stad geweest en hebben toen een erg mooie tijd gehad in een cocktailbar. We besluiten dan ook de bar te bezoeken met de hoop dat we die tijd weer kunnen herbeleven. Met tussenstop in een prachtige kerk, waar Bassie met iets te veel bombarie vraagt of dit de cocktailbar al is, belanden we in de cocktailbar.
Helaas voor ons zijn er nog weinig bezoekers en na een cocktail gaan we ook weer terug naar de kleine barretjes. In een van de barretjes vragen we aan een paar Franse meiden: “Where is the place to be?”. We worden verwezen naar een grote deur met een paar klerenkasten er naast. Achter de deur blijkt een gave discotheek in een enorme kelder te zitten compleet met DJ en een podium voor de house band. Al snel gaan onze voetjes van de vloer en bewegen wij ons soepel tussen alle Fransen door. Bassie is de eerste die zijn bed gaat opzoeken, Adse volgt iets later en als klap op de vuurpijl laat zelfs Bijl ons in de steek. Wel brengt hij Jochem en mij nog een biertje. Met z’n tweeën blijven we achter terwijl de houseband “Smels like teen spirit” speelt, maar dan met een Frans accent. Na een uur verlaten wij ook de discotheek op zoek naar een vette hap. Na lang zoeken zitten we uiteindelijk in restaurant met voor ons een bord patat, gehakt met een plak kaas en sperziebonen. Jaaaa sperziebonen, we bestellen een cheeseburger en krijgen dit. Rare jongens toch die Fransen. Met deze maaltijd in onze mik, lopen we rustig terug naar het hotel waar we eindelijk onze ogen kunnen laten rusten.
Zondag 12 mei
Vanochtend gaan we uiteraard weer op zoek naar een terras in de zon voor een overheerlijk ontbijt. Vlakbij een kleurrijke markt vinden we zo’n terras. Hier kunnen we weer onze tanden in een croissant zetten en wegspoelen met Franse koffie en verse jus. We lopen terug naar het hotel om uit te checken en de bagage op te halen. Deze keer besluiten Bassie, Jochem en ik de te kleine lift te nemen. Is dit niet te zwaar? Nee komt wel goed! Met het geluid van een alarm belanden we op de begane grond. Toch iets te zwaar! Terwijl wij de eendjes weer volladen, laat Adse nog even een boodschap achter. Hij heeft echter een probleem en belt Bassie. Wat blijkt dat het WC papier op is, altijd lastig. Bassie brengt Adse uiteindelijk een nieuwe rol, zodat hij niet iets anders hoeft te gaan gebruiken. De terugweg is erg winderig aangezien we de snelweg moeten nemen en niet de B-wegen. Mooi op tijd rijden we weer het terrein op van vintageroadtrips.com. We leveren de sleutels weer in. Samen met een taxi rijdt de gezellige Hollandse krullenbol ons naar het vliegveld. Na het inchecken lopen we de Burgerking in om ouderwets te bunkeren. Als laatste en met volle maag stappen wij het vliegtuig in. Starten, stijgen en we vliegen. We vliegen terug naar Nederland.
4.40 uur. Tijd om op te staan. Om 6.00 uur verzamelen we namelijk op station Hilversum. Ons Kerstcadeau gaat eindelijk werkelijkheid worden. We gaan vandaag naar Curaçao! En wel met elf man: Ine, Dick, Anke, Jeroen, Natascha, Sara, Lisa, Marieke, Bas, Lone en ik.
Ondanks het vroege opstaan moeten we ons op het laatst toch nog een beetje haasten om op tijd bij het station te zijn. De hele groep staat al te wachten. Nog niet op het perron, maar in de stationshal beneden. Het is namelijk super koud! Gevoelstemperatuur is -10! Maar, over een uur of 15 zitten we in 30 graden. Hehe.
De trein komt er op tijd aan. We hebben allemaal een plekje. Het is een gezellige bende. Alle koffers staan midden in het pad. De conductrice vraagt of we wat ruimte willen maken. Maar verder is ze vrolijk en wenst ons een hele fijne vakantie.
Op Schiphol verloopt alles soepeltjes. Na het inchecken komen we er achter dat we helaas niet met de hele groep bij elkaar zitten in het vliegtuig, dat is jammer, maar ja. Gelukkig wel vijf om zes.
We moeten nog wel even wachten totdat we kunnen boarden, het is half acht en kwart over negen kunnen we pas. Het is een ander deel van Schiphol dan waar je normaal heen moet. We hoeven ook niet gelijk door de scan enzo. Alleen paspoortcontrole. Maar er zijn ook winkels en een restaurant.
We zitten even met een bakkie en een broodje. Daarna gaat ieder z’n eigen gang. De kleine dametjes vermaken zich prima met elkaar, dat zit gelukkig goed.
Eindelijk, we mogen. Het begint nu toch wel weer spannend te worden. Zo’n lange vlucht hebben we allemaal in lange tijd niet gehad. Het is druk. Dat al die mensen in het vliegtuig passen.
Het gaat allemaal een beetje chaotisch. Eerst moet iedereen opstaan om te boarden, dan weer alleen de mensen die moeilijk ter been zijn. En dan ineens gaat het per deel rijen. Al met al gaan we drie kwartier later dan gepland weg. Curaçao here we come!
Bastiaan vindt de vlucht erg snel gaan, ik vind ‘m voorbij kruipen. Vooral de laatste vijf uur. Lone wordt steeds drukker lijkt wel en ik steeds meer moe. Gelukkig hebben we afleiding. we hebben filmpjes, boekjes, potloden en we krijgen een rugzakje speelgoed van de steward. Soms komen Sara en Lisa even gezellig langs. Zij zitten op rij 18 samen met Jeroen, Natas, Marieke en m’n moeder. Wij zitten met Ine en Dick.
Ruim tien uur later komen we aan op Curaçao. Als de deuren opengaan, komt de warmte ons tegemoet. Heerlijk! Het is hier vijf uur vroeger dan in Nederland, half vijf in de middag.
Door de douane komen is nog even lastig. Allereerst is Lone heel lastig en moeten we haar de hele tijd achteraan rennen, terwijl we zelf eigenlijk in de rij staan. En als we eenmaal aan de beurt zijn, blijken we niet alleen voor ons twee een immigratieformuliertje in te moeten leveren, maar ook voor Lone. Die van ons hadden we in het vliegtuig al ingevuld, maar we mogen er nu dus nog een doen. De mensen achter ons zullen blij zijn. Jeroen en Natas hebben hetzelfde met Sara en Lisa.
De koffers hebben we gelukkig snel en we haasten ons naar het busje dat ons naar ons hotel gaat brengen. Er worden allerlei stoelen uitgeklapt zodat iedereen er in past.
Tijdens de rit komen we langs Willemstad. Dat zier er super gezellig uit met al die kleurtjes! We rijden over een super hoge brug. Die is zo gemaakt zodat de cruise schepen eronder door kunnen.
Lone is als een blok in slaap gevallen in het busje. We moeten haar wakker maken als we bij het hotel aankomen. De ontvangst is super. We krijgen allemaal een glaasje champagne. Het ziet er chique uit verder! Dick houdt zich bezig met onze incheck. Het gaat een beetje chaotisch en daar kan hij niet tegen. Gelukkig komt het allemaal goed. We moeten allemaal een formulier invullen en dan krijgen we een kamernummer en twee pasjes. Onze koffers worden op een karretje naar de kamer gebracht, wat een luxe!
Het is een super mooi complex met een groot zwembad, een aantal barretjes, een eetzaal, een casino, een spa en 4 restaurants. Daarnaast is er een animatieteam voor de kids. Hier gaan wij ons de komende week wel vermaken!
Wij hebben een kamer op de eerste verdieping, Ine en Dick zitten precies onder ons. Even verderop zitten Jeroen en Natas en de kids en Anke en Marieke schuin daaronder.
We komen erachter dat we geen kinderbedje hebben en geen gevulde minibar dus ik loop even naar de receptie om dat te regelen. Het is allemaal geen probleem en wordt snel geregeld.
We hebben om half acht afgesproken bij de buffetzaal beneden om een drankje te doen en wat te eten. We zijn best wel moe allemaal dus het zal geen latertje worden. Lone zit meteen al met kleren en al in het zwembad. Gelukkig is het eerste deel laag met een trapje dus ze gaat niet koppie onder. Maar de nieuwe gympen zijn meteen zeikie nat. Die gaan dus uit. Nog geen vijf minuten later loopt madam richting het bubbelbad. Ze neemt aan dat hier ook zo’n trapje zit waar ze rustig kan gaan zitten dus ze stapt er vol zelfvertrouwen in. Maar het trapje is er niet… Dus Lone gaat vol voorover het bubbelbad in. Ik kan haar nog net aan een been grijpen. Heel fijn. Naast het feit dat ik me doodgeschrokken ben, kan ik haar dus ook gaan verkleden. Gelukkig hebben we genoeg mee.
Als we beneden komen, eten we snel even wat. We zijn gebroken, dus gaan lekker naar bed. De rest van de club volgt ook snel. Het is half negen deze tijd, half twee in Nederland. Het was een lange dag! Weltrusten.
Zondag 24 maart
We zijn allemaal vroeg wakker, om een uur of 6 al. Komt natuurlijk omdat het in Nederland al 11 uur is! We moeten maar niet al te veel vergelijken, anders wennen we nooit aan het tijdsverschil. Om 7 uur staan we dus onze koffers al uit te pakken. Ik kijk naar buiten en zie dat Jeroen al buiten is met de kids. Zij waren zelfs al om 5 uur wakker!
Het ontbijtbuffet is top! Alles kun je nemen; vers fruit, eitjes op alle manieren klaargemaakt, Engels ontbijt en allerlei andere warme gerechten, yoghurt en natuurlijk ook gewoon brood met kaas, haha.
Het ontbijt is van half 8 tot half 11, prima dus voor de uitslapers onder ons. Om 10 uur gaan alle bars open en om 12 uur opent de grillbar en het buffet alweer voor de lunch. Als we willen, kunnen we dus de hele dag eten en 10 kilo aankomen in 1 week.
Eerst even lekker naar het strand. We liggen gezellig met z’n allen bij elkaar in de buurt aan de rand van de zee. Er staat een lekker windje en af en toe komt er een wolkje voor de zon. Dat is wel fijn, want anders verbrand je hier levend. En als er een wolkje is, is het nog steeds lekker warm.
De kindjes kunnen leuk met elkaar spelen. Geef ze een lepel en een plastic beker (van onze cocktails en biertjes en soms watertje) en ze zijn een paar uur zoet. Vooral Sara en Lone. Lisa is het liefst met haar vader onderweg. Lekker zwemmen of snorkelen. Of op pad met het animantieteam.
En zo vermaken wij ons prima op de eerste stranddag. Heerlijk! Natas, Marieke en Dick zijn alleen iets te onvoorzichtig geweest met smeren. Ze zijn verbrand. Auww! Morgen even rustig aan dus!
Na het strand gaan we even douchen. We leggen Lone even op bed, want ze heeft de hele dag niet geslapen. Dan is ze weer fris voor het diner. Dachten we. Als Bas en ik ons hebben aangekleed, maken we haar wakker. Maar arme Lone dacht waarschijnlijk dat ze al aan haar nachtslaap was begonnen. Ze is dus niet helemaal in haar hummetje. En dat is vrij zacht uitgedrukt.
Als we beneden komen, vertelt Ine dat ze heeft gereserveerd bij de Italiaan. Alleen pas om half negen, eerder is er helaas geen plek. Dat gaan we helaas niet redden met Lone. Ze is echt kapot! We besluiten om niet mee te gaan naar de Italiaan en bij het buffet wat eten te pakken. Nemen we dat mee naar boven en dan kan Lone lekker verder slapen. Niets aan te doen.
De rest van de crew gaat uiteindelijk ook splitten; Natas, Marieke en de kids eten ook buffet, de meisjes zijn ook moe en willen niet wachten tot we terecht kunnen bij de Itailiaan. Jeroen, Ine, Dick en Anke wachten wel. Het eten bij de Italiaan is wel oke. Niet geweldig hoogstaand, maar lekker. Prima. De opa’s en oma’s doen na het eten nog ff een gezellig drankie. Ouwe nachtbrakers 😉
Maandag 25 maart
We gaan ‘s morgens allemaal rustig ons eigen gangetje. We zijn natuurlijk niet allemaal tegelijk wakker, dus ontbijten doet ieder voor zich. Na het ontbijt gaat Bastiaan gaat zich even uitsloven in de fitnessruimte. Hij moet zijn hardloop conditie natuurlijk wel een beetje op peil houden, ook al is het vakantie. Ondertussen lopen Lone en ik leuk een stukje over het strand. Kunnen we gelijk een paar strandhanddoeken scoren voor vandaag. Het “handdoekenhuisje” is toevallig in de buurt namelijk. Op de terugweg komen we mijn moeder tegen en we vergezellen haar bij het ontbijt. Lone probeert steeds zo ver mogelijk met haar voeten in het zwembad te poedelen. Ze heeft geen bandjes om dus het is vrij link, helemaal na de ervaring van zaterdag. Ze ligt er zo in. Als Annie gegeten heeft, vertrekken we naar het strand. Als Bas klaar is met hardlopen, gaat hij douchen en komt hij ook naar het strand. De familie Calis en Marieke zijn er al. Ine en Dick zijn nog op de kamer. Die komen er later ook aan, one happy family!
De mensen van het animatieteam hebben op Lisa’s gezicht een hele mooie vlinder geschilderd.Vol trots komt ze het showen! Kijken of ie de hele dag blijft zitten!
Jeetje wat is het lekker, zon afgewisseld met af en toe een wolkje. Een warm briesje suist langs onze oren. He, wat is dat voor een lekker muziekje bij het zwembad? Er staat een groepje mensen. Ze zijn iets van plan. Dan vraagt er een stem door een microfoon of we zin hebben om te komen aguajoggen! Uhh.. de Calisjes wel hoor!!! En de muziek gaat harder, kijk ze gaan! Die Jeroentje doet het het best, hij zou een van de leraren kunnen zijn! Haha! Ziet er goed uit!
De families Gaillard/Hoveling/Lindner/Meeuwsen kijken de Calisjes vol bewondering toe. Tijd voor een Seks on the Beach! Wie haalt ‘m?
Na alle beweging hebben we wel weer honger gekregen. Het buffet staat gelukkig al voor ons klaar. Er is weer genoeg keuze! Top!
De rest van de middag liggen we lekker in het zonnetje of spelen we met de kids. Lone en Sara vermaken zich lekker met de bekers en de lepels. De oma’s hebben al 10 zandijsjes op. Opa Dick en Lisa spelen een potje bingo, georganiseerd door het animatieteam. Leuk!
Bas heeft bij de grill een afternoon snack gehaald; frikandellen, haha die hebben ze hier gewoon! Van de Euroshopper. Die hebben ze zeker ingekocht bij de Albert Heijn in Willemstad. Ze hebben ook broodjes kroket. Die nemen we de volgende keer 😉
We doen hier niet veel meer dan liggen en eten, zie ik nu ik het voorgaande terug lees, en net wil gaan schrijven dat we om half acht bij de Jappanner hebben gereserveerd. Maar ja, het is echt zo. Het is een soort Kimono. Het eten wordt aan tafel klaargemaakt op een grote bakplaat. Voordat we naar binnen gaan, lopen we langs een paar kraampjes waar souvenirtjes worden verkocht. Lisa en Sara zien een leuk portemonneetje gemaakt van een schelp. Ze krijgen er ieder een van oma Ine en ze zijn er hartstikke blij mee!
Bij binnenkomst wordt de kleding van de heren gecheckt. Een korte broek en open schoenen is namelijk niet toegestaan. En wat hebben Bastiaan en Jeroen aan… jawel. Zij moeten dus even snel iets langs aantrekken, anders geen Japans eten! Gelukkig is het snel gebeurd en zitten we snel met z’n alleen gezellig aan de hoge tafel. We beginnen met een misosoepje. Vervolgens krijgt iedereen een bordje met een paar stukjes sushi. Ook lekker! Dan komen de koks er aan. Onze tafel heeft twee bakplaten, dus ook twee koks. Ze zijn heel grappig en maken er een hele show van.
Sara is er klaar mee voor vandaag dus ze wil graag slapen. Lone lijkt nog niet moe te zijn, dus we leggen Sara in Lone’s buggy. Ze valt als een blok in slaap. Je raadt het al, nog geen tien minuten later wil Lone ook slapen. En we zijn nog niet klaar met eten. Uhmm, nou ja dan zetten we maar twee krukken tegen elkaar aan. Dat gaat ook! Opgelost. Twee slapende prinsessen. Het is ook wat voor ze, zo ver van huis met zo’n tijdverschil. Ze doen het alle drie hartstikke goed, de ladies!
Na het eten zitten we nog even gezellig bij het zwembad. Topdagje!
Dinsdag 26 maart
Jee! vandaag ben ik Jarig! De dag begint al gelijk goed. Nadat ik dikke kussen heb gekregen van Bas en Lone, komen mijn moeder en Marieke de kamer versieren met slingers. Ook krijgen we allemaal een toeter en een feesthoed op. En “lang zal ze leven” mag natuurlijk niet ontbreken. Haha.
We hebben voor vandaag een auto gehuurd om naar Willemstad te gaan en daarna nog naar een mooi strandje. Bas ik Lone en mama een en Ine, Dick en Marieke ook een. Natas en Jeroen en de kids niet, ze gaan met de bus, alleen naar Willemstad. Na het ontbijt gaan we op weg. Willemstad is niet ver weg. We gaan weer over die enorm hoge brug, net als op de heenweg naar het hotel. Wel een beetje eng om eroverheen te rijden! Het is wel een super mooi uitzicht vanaf hier op de stad, met die mooie gekleurde huisjes langs het water. Daar lopen we zometeen gewoon.
We moeten nog even een klein stukje door de stad rijden, voordat we een parkeerplek hebben gevonden voor onze witte Hyundai Tucson. Ine en Dick en Marieke zijn we onderweg al kwijtgeraakt, maar we komen ze vast wel tegen. Willemstad is niet zo groot. We zetten Lone in de buggy en gaan!
We lopen Willemstad binnen via de markt. Voornamelijk vis en groenten worden verkocht op aangemeerde boten. Leuk om te zien. Die vis stinkt! Het ligt gewoon allemaal ongekoeld in die boten. Als wij dat zouden kopen zouden we waarschijnlijk doodziek worden. Brrr.
Op een gegeven moment komen we bij een hele aparte brug. Het is een flexibele loopbrug die kan buigen zodra er een boot aankomt. We zien aan de overkant gekleurde huisjes die we wel van dichtbij willen zien, dus we stappen die gekke brug op. Het lijkt wel of je dronken bent als je hierop loopt! We moeten elkaar vasthouden om niet om te vallen!
Als we eenmaal aan de overkant zijn, zien we ineens dat dit niet “de” gekleurde huisjes zijn die zo beroemd zijn in Willemstad, maar dat die aan de overkant zijn, daar zijn we dus net langs zijn gelopen zonder dat we het hebben opgemerkt. Wat stom! Nu kunnen we vanaf hier wel mooie foto’s maken. Gelukkie bij een ongelukkie.
Als we de oversteek over de wiebelbrug weer hebben gemaakt, vinden we dat we wel een lekker bakkie hebben verdiend. Langs het water hier zijn veel terrasjes, dus we pikken er een uit en gaan zitten. Ik maak even gebruik van Bas zijn wifi om wat lieve mensen te what’s appen die me hebben gefeliciteerd met m’n verjaardag. Het is heel grappig, boven het terras hangt een soort waterverstuivertje die af en toe een beetje stuift tegen de warmte. Lekker.
Als we klaar zijn om verder te gaan vragen we de rekening. Tien minuten later hebben we ‘m nog niet. Je moet wel geduld hebben hier. Ze doen allemaal rustig aan met een grote R. Afijn, na de serveerster nog een keer te hebben aangesproken komt ze er aan met de rekening. Betalen en verder! We lopen weer richting de wiebelbrug om daar over te steken richting het centrum.
Hee daar lopen Ine en Dick en Marieke, toevallig! We kletsen even en lopen dan verder richting centrum. We zien elkaar strakjes weer.
We lopen een straat in en dan zien we ineens Jeroen en Natas en de kids. Ze hebben al een paar dingen geshopt en gaan richting de bus om weer terug naar het hotel te gaan.
Even later zien we bij een klein parkje enorm groot de letters ‘DUSHI’ en ‘CURACAO’ op de grond staan . Leuk om een fotootje te maken!
Volgens mij hebben we alles wel gezien hier nu. We lopen terug naar de auto. Bas koopt voor in z’n computerkamer nog een doek van Curaçao bij een van de toeristische kraampjes vlakbij de haven.
En dan nu richting Cas Abao, een van de mooiste stranden op Curaçao!
Het is niet al te ver hier vandaan. Het het zou nog minder ver zijn, als wij niet verkeerd zouden rijden! Ach het is niet de eerste keer. Gelukkig komen we snel op de goede weg terecht.
100 meter voor ‘de ingang’ staat er een slagboom. Jaja, die Antillianen zijn ook niet gek, betalen moeten we om een van de mooiste stranden van het eiland te mogen bezoeken. En wel 10 gulden.
Het is het geld meer dan waard. Het strand is werkelijk prachtig. Het is druk, maar gelukkig kunnen we nog een paar ligstoelen bemachtigen achter aan. Ine en Dick en Marieke komen ook straks, dus we houden genoeg stoelen gereserveerd.
Het water is zo mooi blauw, niet normaal gewoon! We gaan lekker met ons gat in de branding zitten. Dat vindt Lone ook leuk, kan ze lekker met ons spelen en een beetje met water kledderen. Ik ben nog nooit jarig geweest op zo’n mooie plek, te gek gewoon! En zo bijzonder!
We hebben allemaal wel een beetje trek, dus mama en ik gaan ff wat halen bij het eettentje verderop. We moeten even geduld hebben, het is druk, maar dat geeft niet. Onder het genot van een biertje eten we wat frietjes en een tosti. Lone had ook wel trek, de ene friet na de andere gaat erin!
We vragen ons af waar Ine, Dick en Marieke blijven. Het duurt nu wel lang.
Uiteindelijk komen ze aan gelopen! Ze waren een beetje verdwaald onderweg, maar zijn daardoor wel een heel lekker restaurant tegen gekomen en daar hebben ze wat gegeten.
Een paar uur genieten later, nemen we afscheid van het mooie strand. op naar het hotel om lekker te douchen en ons op te maken voor het diner. Voordat we gaan eten wacht mij nog een verrassing. als we klaar zijn, begeleidt Bas me naar beneden, naar de kamer van Ine en Dick. Iedereen staat in de kamer. En wat zie ik! Natuurlijk! Champie! Ine heeft gewoon champagne meegenomen hier naartoe! Deze traditie wordt niet gebroken, dus ook hier niet! Heerlijk! Proost allemaal! Wat een verrassing, lief!
We willen eten bij het visrestauarant op het strand vanavond, maar als we daar aankomen is ie helaas dicht. Dan doen we een buffetje. Vanavond maken ze onder andere verse pasta met de de groenten en sauzen die je maar wilt. Lekkah. Lisa en Sara eten vanavond bij de Japanner met het kidsanimatieteam. We zien ze zitten op een afstandje. Het ziet er super gezellig uit!
Na het eten nemen we nog een klein drankje, alleen Lone is zo moe dat ze tegen me aan in slaap valt. We maken het maar niet te laat. Het is een topdag geweest! Ik heb nog nooit zo’n bijzondere verjaardag gehad!
Woensdag 27 maart
Bas begint de dag in de fitnesszaal, onze held! Ik en Lone ontbijten met mama en de rest van de familie druipt langzaam ook binnen. De Calisjes gaan vandaag als het goed is met de bus naar een strandje hier in de buurt. Maar als ze op het punt staan om ter vertrekken, zijn de meiden verdwenen. Overal zoeken we. Het hele resort wordt doorzocht. We beginnen nu toch wel een beetje ongerust te worden… waar zijn ze nou gebeleven? Uiteindelijk zijn ze in de hotelkamer! Ze konden ons nergens vinden en toen besloot Lisa om op de hotelkamer te wachten met haar kleine zus. Heel goed van ze!!
Uiteindelijk gaan ze ook niet naar het strand omdat de bus op een bepaald punt stopt en dan is het nog en hels end lopen. Dus ze besluiten om gewoon bij het hotel te blijven vandaag.
We willen op het strand gaan liggen, alleen we komen erachter dat alle parasols bezet zijn, shit dat is niet handig met die kleintjes. Ine ziet een echtpaar half onder een parasol liggen, aarzelt geen minuut en stapt er op af. Vanaf een afstandje kijken we toe hoe ze die mensen onder de parasol vandaan probeert te jagen. Het duurt even, maar ze krijgt het nog voor elkaar ook hoor, haha! Het blijkt dat deze mensen vanmiddag toch vertrekken, dus ze hadden sowieso niet zo lang meer willen blijven liggen. Nou top! Liggen maar!
De Calisjes vragen of we morgen mee gaan zeilen op zee, op een grote zeilboot, met eten en alles erbij. ‘s Morgens vertrekken en rond zes uur ‘s avonds zijn we dan weer terug. Het lijkt me wel gaaf, maar toch liever niet. Ben bang dat ik dood ziek word op open zee. Zij gaan wel morgen, met Marieke. Wij kunnen op zich nog wel een dagje een auto huren morgen. Als ik naar de receptie loop, is de autoverhuur dicht. De receptioniste weet ook niet waar ze uithangen. Jammer, maar helaas.
In hetzelfde hokje waar je schone handdoeken kunt halen, zijn ook snorkels en flippers te leen. Bas en ik gaan even het water in, oma past even op Lone.
Het is echt heel mooi onder water. Allerlei soorten mooie gekleurde vissen zwemmen onder ons door. Geweldig om te zien! Ook best wel enge, maar ze zijn banger voor ons dan wij voor hen gelukkig.
Als we terug komen zijn de dametjes lief aan het spelen op het strand. Sara heeft net geslapen, Lone wilde niet. Kijken hoe lang ze het volhoudt vanavond…
We spreken vanavond een beetje op tijd af want we willen wat mooie groepsfoto’s maken met de ondergaande zon op de achtergrond. Dus tegen zevenen staan we allemaal braaf en mooi aangekleed beneden. De zonsondergang is niet zo mooi als gehoopt, maar we besluiten om de foto’s evengoed te maken. En ze zijn goed gelukt!
Na het fotomomentje gaan we naar het grillrestaurant. We moeten bij de ingang even wachten totdat ze open gaan. Er staan nog wel wat mensen te wachten maar niet veel. Het zou leuk zijn als we met de hele groep aan een tafel kunnen zitten. Als er een serveerster aankomt, vragen we of dat kan. Helaas niet. We moeten verdelen in twee groepjes. Nou ja ook ok.
Lisa gaat om acht uur naar een kidsfeest, geregeld door het animatie team hier, dus zij moet iets eerder weg. Gelukkig houdt de kok er rekening mee en kan ze op tijd vertrekken. Het eten is prima hoor. Lekker entrecotetje van de grill met groenten en salade. En toe nog lekker cheesecake. Lone en Sara rennen eerst tien rondjes over het terras, maar later vinden ze gelukkig de rust en gaan ze samen kleuren op de grond. Pffff, hihi.
Na het eten gaan we nog even gezellig naar de zwembadbar. Er is een hele leuke artiest, hij kan goed zingen en krijgt de mensen zelfs de dansvloer op. Zelf Bas waagt een dansje met Sara op zijn nek!
Lisa is inmiddels weer terug en samen met Lone en Sara vermaakt ze zich ook op de dansvloer. Kunnen de papa’s , mama’s, opa, oma’s en tante nog even lekker een drankje nemen.
Natas, Anke, Ine en Dick blijven nog hangen. De rest is verstandig en gaat slapen.
Donderdag 28 maart
Half negen. Bas en ik staan op het punt om de krant te bellen. Er is namelijk iets gebeurd wat niet normaal is: Lone slaapt nog!! En dat terwijl wij allang wakker zijn. Een wonder. Hihi. Als we zijn gedoucht en we ons in de badkleding hebben gehezen, maken we haar toch maar eens wakker. Onze slaapkop.
We komen de Calisjes en Marieke tegen bij het ontbijt. Ze gaan zometeen varen. Vertrek vanaf Willemstad. Wij hebben de autoverhuurders gisteren niet meer te pakken gekregen, dus we blijven lekker hier. “Tot vanavond! We komen misschien nog wel langs varen!”, zegt Natas. “Kan bijna niet missen. Houd ons in de gaten!”
Als we goed en wel geïnstalleerd zijn op het strand, ziet mama inderdaad een grote zeilboot aan komen varen. “Zullen dat ze zijn? Kijk!!” Vanuit de verte zien we ze inderdaad staan en zij zien ons ook! Lachen! We maken een paar leuke pica’s. De boot schommelt mij veel te veel. Heb geen spijt van de beslissing om niet mee te gaan. Hopelijk genieten ze er van vandaag en worden ze niet zeeziek.
Wij vermaken ons prima bij het hotel. Er is een soort vastgemaakt vlot zo’n 25 meter uit de kust en daar zwemmen we regelmatig heen met Lone. Dat vindt ze wel een beetje eng, maar als we haar goed vasthouden dan vindt ze het ook spannend en giert ze het uit! Met haar zwembandjes om kan er ook niks gebeuren.
Na het zwemmen hebben we wel trek in iets vettigs. “Zullen we gewoon een broodje kroket nemen?” M’n moeder heeft er ook wel zin in en Bas wil een broodje hamburger. Lone lust misschien wel een frikandel. Oh wat erg, zo ver van huis en dan dit soort eten nemen. Bah, wat lekker!
Ine en Dick zijn er niet, ze zijn met de bus een paar uurtjes naar Willemstad gegaan. Ik denk dat ze daar wat aan het eten zijn.
Tegen zessen zien we de Calisjes weer verschijnen. Ze hebben het heerlijk gehad, niemand ziek geworden, lekker gegeten en gesnorkeld. Al was dat op volle zee wel een beetje eng, zegt Natas. Maar ze hebben het maar mooi gedaan! Jeroen had de onderwatercamera mee, dus hij heeft een paar mooie plaatjes gemaakt. De dag was top, ook voor Sara en Lisa. Marieke heeft een vrouw ontmoet op de boot. Ze kunnen het goed met elkaar vinden, dus Marieke heeft haar uitgenodigd om naar het hotel te komen straks en om hier te komen eten. Ze gaat haar eerts masseren. Het schijnt dat ze heel beroemd Amerika onder haar handen heeft gehad. Ben benieuwd.
Mama, Bas, Lone en ik eten bij het buffet, de Calisjes, Marieke en de gast en Ine en Dick eten bij het visrestaurant. Dat is de bedoeling. Uiteindelijk eet de vrouw niet mee.
Er treedt echt een geweldige zangeres op vanavond, djiezz wat kan ze goed zingen! Het is ook heel druk en mensen kijken ook echt naar haar. Als ze klaar is, komt er iemand anders, maar die kan niet aan haar tippen. Wel lullig, want dit is meteen te merken aan het publiek, maar ja.
Eindelijk komen ze terug van het visrestaurant. Het heeft echt enorm lang geduurd voordat het eten er was, en het was ook nog niet eens zo speciaal. Nou ja, jammer. We drinken nog even wat samen en dan gaan we lekker slapen. Morgen al weer vrijdag. Wat gaat het toch snel altijd! Snif.
Vrijdag 29 maart
De laatste hele dag genieten. Morgen gaan we alweer naar huis namelijk. Dus, vol bakken in die zon! We willen met een goeie kleur terug komen! Na het ontbijt gaan we dan ook snel richting het strand. Ine heeft nog een parasol kunnen bemachtigen.
We zijn de eerste helft van de dag met z’n zessen, want de familie Calis en Marieke zijn in het zee aquarium hier in de buurt. Natas en Marieke gaan zwemmen met dolfijnen en Jeroen en de kids gaan met ze knuffelen. Hoe gaaf is dat!
We liggen lekker in het zonnetje met een drankje in de hand als ze terug komen rond de middag. Ze hebben het heel leuk gehad. De foto’s zijn super gaaf. Als Lone wat groter is dan gaan we dat zeker ook doen!
Etenstijd! Dat is een van de weinige dingen die we hier doen eigenlijk, naast liggen en slapen en zwemmen met Lone, Sara en Lisa. Bas haalt een snackje voor ons bij de grillbar. En later wat fruit om te compenseren. Ine en Dick gaan naar het buffet om te lunchen. Mama heeft nog geen trek.
Lone en Sara maken ijsjes voor ons van zand. Ze hebben plastic bekertjes en twee lepels. Waar we ze al niet blij mee kunnen maken. Geweldig die twee samen. Als ze er genoeg van hebben, lopen ze weg. Lone kijkt nog heel even om van “Zien jullie me wel!” en dan rent ze keihard verder die boef. En hup, wij erachteraan natuurlijk. Wel goed voor de beweging.
Op het einde van de dag wordt er Zumba les op het strand gegeven door een van de mannen van het Sunscape team. Hij geeft ook aquarobics les ‘s morgens.
Vanavond is er een beachparty. Er is een podium op het strand gemaakt en alles is versierd met vlaggetjes en andere gezelligheden.
Als we doorbakken zijn, mijn moeder doet haar sterrenbeeld weer eer aan, gaan we even lekker douchen en ons opmaken voor het diner. Als we beneden aankomen, hebben Ine en Dick al een aantal stoelen en tafels aan elkaar geschoven zodat we gezellig met z’n allen kunnen eten.
De beachparty begint met twee vuurspuwende mannen. In hele mooie strakke pakjes… hihi. Helemaal niet vervelend om naar te kijken. Ze lokken het publiek met hun optreden naar het strand. Iedereen volgt en dan barst het feest los. Het animatieteam begint met dansen en alle mensen doen mee. Het is heel gezellig.
Natas en Marieke gaan op pad, ze gaan stappen bij Mambo beach, hier in de buurt. De rest blijft bij het hotel. Als we het dansen zat zijn, doen we nog ff lekker een drankje. Lone is intussen in de bugy in slaap gevallen en Sara op een stoel. We leggen haar neer over twee stoelen verdeeld zodat ze nog een beetje comfortabel kan liggen. Lisa is met Jeroen aan het dansen.
Dat was een leuke afsluiter van de vakantie! Als we weer in de hotelkamer zijn dan begin ik alvast een beetje met vouwen en pakken. Dan kunnen de morgenochtend nog zo lang mogelijk van de zon genieten.
Zaterdag 30 maart
Snif, de dag van vertrek is aangebroken. We mogen deze ochtend nog genieten van de zon en het strand, maar vanmiddag vertrekken we richting Nederland. Dat rijmt. Daarom zitten we om begen uur, nadat we hebben genoten van het laatste heerlijke ontbijtje, strak op het strand. Sara, Lisa en Lone spelen ook nog lekker in het zwembad. De tijd gaat het te snel natuurlijk. Om half 12 moeten we echt de laatste spullen gaan pakken, want om 13 uur komt de bus ons ophalen.
Iedereen eet nog wat en dan gaan we. Dag mooi hotel! Bedankt voor de geweldige week!
Het is druk op het vliegveld. En we zijn heel vroeg, drie uur van tevoren. We hoorden dat dat moet, omdat de kans groot is hier dat je koffer wordt onderzocht op drugs. Daarbovenop hebben we ook nog een half uur vertraging. Om half zeven gaat het vliegtuig pas de lucht in.
We checken in. De koffers worden helemaal niet onderzocht. Dus dat wordt gewoon wachten, lang.
Lone is stierlijk vervelend dus we zetten haar vast in de buggy. Zo, die kan even geen kant meer op. Alle meisjes krijgen trekdropjes van oma Ine. Een deel van onze club gaat op een terrasje in de zon zitten. Bas en ik blijven even rustig zitten kletsen met Annie en Ine. Later gaat ze met Dick alvast door de douane, want Dick is bang dat ie anders het vliegtuig mist, hihi.
Later gaat de rest ook door de douane. Het verloopt eigenlijk prima, zonder gedoe. Dan hebben we nog mooi even de tijd om alle winkeltjes te checken en wat te eten. En warme kleren aan te doen voor in het vliegtuig. Daar is het meestal koud en straks in Nederland natuurlijk ook. Getver, wat zal dat wennen zijn zeg.
We mogen boarden, delen van rijen worden opgeroepen om te komen. We zitten vrij dicht bij elkaar allemaal. In het begin spelen de kindertjes nog even samen, ze rennen van het begin naar het eind van het vliegtuig. Tot grote blijdschap van de rest van de passagiers. Later krijgen we eten. Lone eet er niet veel van. Ik ook niet. Ik vind dat vliegtuig eten meestal vies…
Dan proberen we Lone te laten slapen. Het lukt gelukkig! Zelf kunnen we niet slapen omdat er de hele tijd een ander kind aan het janken is. Heel vervelend. Iedereen heeft er last van.
Negen uur later komen we een beetje brak aan op Schiphol. Als we de slurf uitlopen staat daar een drugshond en bij de bagagebanden is de bagage van onze vlucht helemaal afgezonderd van de rest van de vluchten. Richting de uitgang staan nog een paar scanners en een paar mensen worden eruit gepikt om hun koffers te laten checken. Niet normaal wat een controle allemaal! Gelukkig mogen wij allemaal zonder problemen doorlopen.
Jeroen en Natas en de kids worden opgehaald, Marieke, Dick, Ine, Anke, Lone, Bas en ik gaan met de trein naar Hillywood. We toveren onze winterjassen uit de koffers tevoorschijn. Die zijn hier helaas wel nodig.
Ine en Dick, dank voor deze supervakantie! We zullen het nooit vergeten!
Woensdag 08 mei 2013 Om 09:40 uur vertrekken we vanaf Schiphol. 11:30 uur aankomst Marseille. We worden opgehaald vanaf het vliegveld door het autoverhuur bedrijf. Hier begint het avontuur met zes man en twee eendjes (2CV).
Om 16:00 uur worden we verwacht bij wijngaard “Domaine de la Bégude“. Deze wijngaard heeft een oppervlakte van 15 hectare en is een echt familiebedrijf.
Route des garrigues 83330 La camp du castellet +33 4 42 08 92 34
’s avonds rijden we naar Cassis voor het diner en slapen we in hotel “Le Cassiden“
7, avenue Victor Hugo 13260 Cassis +33 4 42 01 72 13
{loadposition weer_frankrijk_01}
Donderdag 09 mei 2013 We beginnen de dag met een frisse duik. Niet zo maar in het zwembad, maar we gaan met pak en zuurstof echt een duik maken.
11, avenue de la Viguerie F-13260 Cassis +33 4 42 01 87 59 +33 6 89 55 82 96
Als we zijn opgedroogd, rijden we naar Le Lavandou. Hier hebben Jochem, Ronnie en ik al eens wilde avonturen beleefd met Michel! We overnachten in hotel “Espadon” dat vlakbij het strand ligt.
2 Place Ernest Reyer 83 980 Le Lavandou +33 4 94 71 00 20
{loadposition weer_frankrijk_02}
Vrijdag 10 mei 2013 In de ochtend voordat het bloedheet wordt, staat een potje golf op het programma. Deze titanenstrijd zal door Jochem, Ronnie, RD en Adse worden uitgevochten op de Franse greens. Dennis laten we balletjes zoeken en ik zal weer wat mooie actie foto’s maken. Mocht het niet lukken om te gaan golfen dan kunnen we altijd nog met “Jeu des boules” op het strand uit de voeten.
Van al dat sporten hebben we vast dorst gekregen dus wordt het tijd voor een mooie wijnproeverij. Om 16:00 uur worden wij verwacht bij “Château Volterra“. Het chateau verbouwt de druiven op een 6 hectare grote wijngaard. De bodem is rijk aan ijzer en andere mineralen.
Deze dag sluiten we in stijl af met een overnachting in Saint-Tropez. Hotel “La Romarine” is van alle gemakken voorzien. Hier kunnen we op de tennisbaan een balletje slaan en vervolgens een verkoelende duik nemen in het mooie zwembad.
Zaterdag 11 mei 2013 Hoe kun je je zaterdag nou beter beginnen als met een fijne wijnproeverij! Als we een bodem met het ontbijt gelegd hebben, proeven we om 10:30 uur onze eerste wijn bij “Château Sainte ROSELINE” Op deze wijngaard van 108 hectare met een ondergrond van klei en kalksteen verbouwen ze maar liefst elf verschillende soorten druiven.
In de middag is het tijd voor het ruigere werk. We gaan quad rijden. Lekker rossen door de Franse landschappen. Het lijkt me dus zeer verstandig om kleding mee te nemen dat vies mag worden.
Château des Demoiselles 2040 route de callas 83920 La Motte +33 4 94 67 23 42
Het hotel van de laatste avond heet “Grand Hotel Negre Coste” en ligt midden in het centrum van Aix en Provence aan de statige Cours Mirabeu. Dit is een geweldig mooie straat met enorme platanen. Ik weet niet of zij ons bijzonder welkom zullen heten als wij pikzwart naar binnen willen stappen na het knallen op de quads! Een zorg voor later;-)
Met kerst hebben we van mijn moeder een reis aangeboden gekregen naar Curaçao. We wisten niet wat we hoorden toen we dat “zo maar” onder de boom kregen. Wow!! Fantastisch. In eerste instantie zouden we met Anke, Joyce, Lone en Dick gaan maar tijdens de 1e kerstdag was Dick zo lief om ook Natas, Jeroen, Lisa, Sara en Marieke mee te vragen. We gaan dus met 11 personen in totaal.
De datum werd eerst bepaald op eind april maar dat was schrikbarend duur. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op maart. Dat betekent dus dat we de verjaardag van Joyce gaan vieren op een wit strand met een cocktail in de hand!! Wat ook goed uit komt is dat Pasen valt in het weekend dat we terug komen. Kunnen we de jetlag hopelijk beter verwerken! Althans… daar hebben we dan wat meer tijd voor.
Op de vakantiebeurs hadden m’n moeder en Dick zich laten voorlichten. Daar kwam het totaal gerenoveerde Sunscape resort naar voren. De zoektocht kon beginnen naar de beste aanbieding. Er waren wel wat eisen. Het liefst zonder tussenlanding, eten onderweg aan boord en wat meer beenruimte. Er waren in de aanbiedingen die we kregen nog wat andere variabele. Uiteindelijk hebben we na flink uitzoekwerk van m’n moeder een “best of all” aanbieding weten te krijgen.
Ik kijk er naar uit! Het wordt een top week op een prachtig Caribisch eiland.
Van mijn lieve vriend heb ik voor mijn dertigste verjaardag een lang weekend Rome gekregen. Maandenlang hebben we ernaaruit gekeken en nu is het dan eindelijk zover! Het is woensdag 3 oktober en we hebben alles gepakt. Oma Anke komt vandaag naar ons huis om op Lone te passen. Want Lone gaat niet mee! We gaan samen. Ook om ons tienjarig jubileum te vieren. Lone is in goede handen. Vandaag dus mijn moeder, morgen en vrijdag komen oma Ine en opa Dick en zaterdag en zondag passen oma Anke en opa Bert weer op. Dus we kunnen met een gerust hart vertrekken en samen gaan genieten. We komen aan op vliegveld Eindhoven. Het is net zo’n klein en relaxed vliegveld als in Rotterdam, waar we afgelopen mei waren om naar Frankrijk te vliegen. Bij de Ako koop ik het vervolg op “Vijftig tinten Grijs”, leuk om in het vliegtuig te lezen. We eten nog even rustig een broodje en dan besluiten we om door de douane en de securitycheck te gaan. We verwachten geen problemen met onze handbagage. Maar dat valt helaas een beetje tegen… Bij de douane wordt de handbagage namelijk gewogen. Bas mag doorlopen met zijn koffertje en zijn cameratas op z’n schouder, ik niet: “Uw koffer is te zwaar mevrouw, u moet er iets uithalen”, zegt de dame zowat geamuseerd. “Dat meen je niet hè?”, en ik kijk naar de lange rij achter me. Ik mag van haar wel wat bij Bas in de koffer stoppen, dus hij gaat ook weer mee terug. Hij stopt mijn boek in zijn koffer. Als we weer aan de beurt zijn, mag Bas weer door en ik weer niet. “U bent nog steeds te zwaar mevrouw, ga er nog maar even wat uithalen. (&*^%#&^%!@$&^*#$!!!! We beginnen een beetje pissig te worden en gaan weer terug. Ik haal mijn handtas uit het koffertje en gooi deze over mn schouder. Bas is inmiddels weer door. Hij heeft steeds geluk omdat ze zijn cameratas niet zien. Want je mag maar 1 tas… ik geef stieken mijn handtas aan Bas. De dame ziet het niet en ik mag door, mijn koffer is nu goed. Aleen dat andere stomme wijf naast haar ziet het wel en ze ziet nu ook Bas zijn camertas. Terwijl we naar de security check lopen hoor ik haar roepen: “Meneer!” Shit. En weer terug. we staan inmiddels flink voor paal ook bij iedereen die het steeds ziet gebeuren. “Je moet gewoon al je kleren aantrekken”, zegt een meneer. Dat is eigenlijk wel een goed idee… dus ik doe een paar truien over elkaar aan en verruil m’n lichte schoentjes die ik nu draag, voor mijn gympen die in de koffer zitten. Maar Bas is het zat en hij wil inchecken. “Je gaat me toch niet vertellen dat ik alles weer uit moet trekken hè?” zeg ik licht geïrriteerd. Ja dus. De rij voor de incheck is lang. Te lang voor ons want we moeten zo al boarden. We vragen aan de mevrouw bij de incheck of het überhaupt nog gaat lukken. Nee. De incheck is gesloten, zegt ze. Maar wat we wel kunnen doen is van een van de koffers een zogenaamde gatebag maken. Dan mag ie mee tot aan de gate, maar niet mee het vliegtuig in, net als een buggy zeg maar. Het kost 50 euro. Nou dan doen we dat maar. Dus wij weer naar een andere balie om een gatebaglabel te halen. Wat een gedoe zeg. Ondertussen wordt onze vlucht al omgeroepen. Shit.. we zitten nu echt in de stress. Nou hup, weer naar die wijven. En wat denk je wat een van de twee tegen iemand anders zegt: “Mevrouw, uw koffer is te zwaar, maar als u uw boek en die tijdschriften even in uw hand houdt, dan mag u doorlopen hoor!” Wat ik toen heb gezegd zal ik maar niet opschrijven, maar het was niet zo heel aardig… in ieder geval, mijn Vijftig Tinten kostte me dus vijftig euro…. We dringen een beetje voor bij de securitycheck, mensen snappen dat we rete haast hebben. Natuurlijk moet mijn koffer open omdat ze het niet goed kunnen zien op het schermpje. Het huilen staat me nader dan het lachen. Maar gelukkig ziet Bas dat er nog een hele rij mensen bij onze gat staat, dus we kunnen rustig ademhalen, we gaan het redden. Als de man de koffer heeft bekeken, mogen we verder en sluiten we aan achterin de rij. Even later komt er een meisje die ons net heeft voorgelaten, achter ons staan. “Oh heb jij ook deze vlucht!” zij had dus precies hetzelfde meegemaakt met haar koffer als wij. We konden daarom even lekker klagen over Ryan Air. Ze vertelt dat ze normaal gesproken altijd met KLM gaat, omdar Ryan Air er bekend om staat dat ze altijd zo moeilijk doen over de bagage. Ze is journaliste en gaat vaker naar Rome. We vragen haar om tips en die krijgen we, over mooie uitzichten en een restaurant.Ik typ het allemaal in m’n telefoon. Super handig. Aardige dame ook. Ze zit ook naast ons in het vliegtuig. De vlucht is eeen beetje hobbelig. Het lijkt wel of die piloot nog niet zo veel ervaring heeft… en ik ben al niet zo’n vliegfan. Pfoeh. Gelukkig komen we na anderhalf uur hobbelen en een harde landing, heelhuids aan. We nemen afscheid van de jounaliste bij de bagageband. Ze wenst ons veel plezier. Het is heerlijk warm in Rome, zo’n 25 graden met een lekker zonnetje. We pakken de bus naar Termini, een groot station valkbij ons hotel. Het is een beetje druk op de weg, dus na 40 minuten zijn we er. We vinden Rome nu al prachtig, en dan hebben we nog haast niks gezien. We navigeren met de Iphone naar ons hotel. Het is niet al te ver lopen. Jeetje wat is het hier druk! Het lijkt New York wel, overal mensen!
Ons hotel Galileo is prima. Een mooie nette schone kamer met een balkonnetje. We pakken even snel onze koffertjes uit en gaan dan weer lekker naar buiten om wat te eten en te drinken. We hebben niet zin om heel ver te lopen, dus we komen terecht bij een leuk uitziend, maar waarschijnlijk wel toeristisch, restaurantje. Nou ja, voor de eerste avond vinden we het niet zo erg. We nemen een lasagne en een tortollini. Niet bijzonder maar wel prima. Daarna lopen we nog iets verder voor een ijsje. Op de terugweg hebben wenog wel zin in iets drinken en we komen tercht bij een barretje in een soort kelder. Het ziet er gezellig uit met een heel buffet. Alleen het eten staat allemaal “bloot” opgesteld in de warmte. Dat zou in Nederland volgens mij nooit mogen.. Als je een euro extra betaalt voor je drankje, dan mag je pakken wat je wilt. We doen het niet en nemen alleen een prosecco. Even later komt er een hele groep jongeren aan die wel speciaal voor het buffet komen. En nog een kleiner groepje. Ze genieten er echt van. We nemen in de tussentijd nog een cocktailtje. Acheraf horen we dat die bufetten hier heel normaal zijn en dat we hier dus eigenlijk beter hadden kunnen gaan eten dan in die toeristentent. Grappig!
Na de cocktail gaan we naar het hotel. Lekker slapen want morgen moeten we vroeg op. We gaan fietsen!
Donderdag 4 oktober
Na het ontbijt lopen we naar het station om de metro te pakken. We hebben metronet nog niet helemaal onder de knie dus we pakken per ongeluk de verkeerde lijn. Gelukkig is het niet zo erg, want deze lijn stopt ook in de buurt van waar we moeten zijn. We moeten alleen een stukje verder lopen. We zijn ondanks dat toch de eersten die aankomen bij de fietsverhuur. We hebben deze tocht al in Nederland geboekt bij www.fietseninrome.nl. We gaan met een man of tien alle hotspots van Rome langs onder begeleiding van een Nederlandse gids. Super dus! We krijgen allebei een fiets en een helm aangemeten. Inmiddels is de gids ook gearriveerd, een aardige dame.
Als de laatste mensen van de groep ook zijn gearriveerd, krijgen we een korte uitleg over wat we kunnen verwachten als fietsers in het Italiaanse verkeer. En waar we op moeten letten. Er zijn hier bijvoorbeeld geen fietspaden. Dus we moeten op de weg of als dat te gevaarlijk is, op de stoep. In het eerste geval moeten we opletten dat we niet uit onze sokken worden gereden, want de automobilisten hier zijn iest anders dan in Nederland. Een zebrapad met overstekende voetgangers? Kijken of we daar even tussendoor kunnen zigzaggen. Maar op de stoep moeten we ook uitkijken. Het kan zomaar zijn dat een voetganger van schrik voor je fiets springt, horen we van onze gids. Dus waar we ook fietsen, het is opletten geblazen! Nou laten we het in de praktijk gaan uitvoeren dan. We gaan! Het gaat best goed, we rijden in een rij achter elkaar aan en stoppen bij de volgende bezichtigingen:
Het Colosseum Het Forum Romanum Piazza Venetia De Trevifontein Via dei Condotti De Spaanse Trappen Piazza del Popolo Piazza Colonna Het Pantheon Piazza Navona Campo de Fiori De oude Sistobrug Trastevere Eiland in de Tiber Theater Marcellus De Capitoolheuvel
Bij iedere stop krijgen we ook een uitgebreide uitleg over de geschiedenis ervan. Het wordt ook op een leuke manier verteld en er is voldoende gelegenheid om er mooie foto’s van te maken. Bij het Pantheon stoppen we wat langer om nog een overheerlijk kopje cappuccino te drinken voor maar 1,10€!
Het is een superleuke tour! Om kwart over een zijn we weer terug bij de start. We bedanken onze gids en gaan op weg naar een restaurantje om wat te lunchen. In het zonnetje op een terrasje praten we nog even gezellig na over de tocht, met een panini in de hand. We hadden natuurlijk niet bij elke bezichtiging van vanmorgen de tijd om erin te gaan, of om wat langer te blijven. Maar we weten nu wel precies wat we de moeite waard vinden om nog eens te bezoeken. Dat worden sowieso het Colloseum, de Trevi Fontein en de winkelstraat eromheen en de Spaanse Trappen, vinden we. Handig dus dat we de tour aan het begin van onze trip al hebben gedaan.
Vanmiddag gaan we iets anders bezoeken. We gaan naar de Sint-Pieterskerk in Vaticaanstad. Als we klaar zijn met de lunch, pakken we de metro hierheen. Het is nog een stukje lopen, maar door een leuke winkelstraat, dus dat is niet zo erg. Alleen mag ik nergens in van Bas, want zaterdag is het pas winkeldag zegt ie. Lullig hé. Als we bij de Sint-Pieterskerk aankomen zien we voornamelijk rijen, hele lange rijen. Shit. Ik heb helemaal geen zin om helemaal achteraan aan te sluiten. Bas eigenlijk wel. “We zijn hier nu eenmaal, dus eigenlijk wil ik er dan ook wel in.” Hij heeft wel gelijk, maar ik zie het echt niet zitten om twee uur te wachten om een kerk in te gaan. Dan worden we aangesproken door een mevrouw van zo’n tourist agency. Tuurlijk, wij weer. Ze zag ons natuurlijk twijfelend naar die rij kijken en grijpt meteen haar kans. Ze zegt dat als we nu in de rij gaan staan we het sowieso niet meer redden omdat de boel om 16 uur sluit. Het is nu 15 uur. Als we met haar tour meegaan, dan krijgen we eerst een rondleiding door het Vaticaans Museum en de Sixtijnse Kapel. Vervolgens gaan we binnendoor de Sint-Pieterskerk in. Het klinkt allemaal prachtig. Bas wil wel. Ik ook wel, alleen ik twijfel nog omdat het niet echt goedkoop is. Nou vooruit, laten we het maar doen. We worden door de dame naar een groepje mensen in de buurt geleid. Ze staan te wachten. Ze zijn er ook in getuind. We krijgen een klein radiootje en een setje oordopjes. Dan kunnen we onze gids horen kletsen. Het is hier zo druk, dat dat best wel handig is. Je kunt haar anders echt niet horen. Ze leidt ons eerst naar het kantoor van de tourist agency om af te tikken. Als iedereen heeft betaald, begint de tour.
Het Vaticaans Museum is zeker de moeite waard. We zien onder andere de Kamers van Rafaël en de binnenplaats van de villa Belvédère. Ook horen we de volledige achtergrond van de Sixtijnse kapel en vooral veel verhalen over de beroemde schilder Michelangelo. Bas en ik conlcluderen dat onze gids wel een beschuitje met hem had willen eten, als hij nog zou hebben geleefd. Zo vol is ze van de man. “Of course!” (haar stopwoordje). Het is wel leuker hoor, met gids. Als je meer van de geschiedenis weet, heb je er meer waardering voor wat je ziet, vind ik. Via een smalle trap verlaten we het museum en lopen we de Sixtijnse Kapel binnen. De volledige kapel is beschilderd door Michelangelo. Het heeft hem jaren gekost, terwijl het eigenlijk helemaal niet “zijn ding” was, schilderen. Hij was eigenlijk beeldhouwer. Maar desondanks is het prachtig om te zien. De hele kapel staat vol met toeristen die eigenlijk stil moeten zijn, maar het is een enorme herrie. Niemand trekt zich er iets van aan. In de Sixtijnse kapel wordt altijd de nieuwe paus gekozen. Als een meerderheid van de kardinalen het eens is, komt er een witte rook uit de schoorsteen van de kapel en zo niet, dan is de rook zwart. Als we de Sixtijnse kapel weer uitgaan, hebben we toegang tot de Sint-Pieterskerk. Hier kunnen we vrij rondlopen. Onze gids neemt afscheid van ons. We leveren de radiootjes weer in. We zijn wel een klein beetje in de maling genomen, want de dame die ons dit aansmeerde zei dat we het binnen een uur niet meer gingen redden om de kerk in de komen. We zijn nu ruim twee uur verder en de kerk is nog gewoon open. Maar goed, de tour was leuk.
De Sint-Pieterskerk is zo mooi. Er is een mis aan de gang. We bekijken de prachtige beschilderingen en lopen de kerk rond. Het is nog steeds heel druk. Eenmaal weer buiten, zitten we nog even op het plein voor de Sint-Pieterskerk. Even de voetjes laten rusten! We hebben wel aardig wat beweging gehad vandaag! Wat gaan we doen? Het is nog een beetje vroeg om te gaan eten. Althans, voor ons niet, maar voor de Italianen wel. Die beginnen pas aan het diner vanaf half acht. Alles wat voor die tijd open is, is niet echt Italiaans. We bedenken dat we eerst even naar het hotel gaan om ons op te frissen, en dan naar het restaurant gaan dat het meisje op het vliegveld ons heeft geadviseerd; Maranega heet het.
Als we weer fris en fruitig zijn, gaan we weer op pad. We houden ons wel aan de Italiaanse tijden; het is pas half acht als we het hotel verlaten. Het metronet in Rome is niet zo geweldig als in de andere grote steden van Europa, komen we achter. We stappen uit bij het station dat het dichtst bij het restaurant is volgens Bas. En nu moeten we dus nog ruim twintig minuten lopen!! Ik ben er op z’n zachtst gezegd niet zo heel erg blij mee. Ik heb geen voeten meer over na deze dag. Maar ik mag niet zeuren. We hebben geen haast en we komen er heus wel. En inderdaad! Na iets meer (!) dan twintig minuutjes lopen, komen we bij een leuk pleintje aan en daar zien we het restaurant! Het is er heel druk, maar er is gelukkig nog een tafeltje vrij. We bestelllen lekker een wijntje. Vooraf hebben we een bruscetta, als hoofd een pastaatje en toe een panna cotta met chocolade. Italiaanser kan toch niet! Heerlijk. We moesten er even moeite voor doen om er te komen, maar het was de moeite waard! We zijn wel zo handig om voor de terugweg even te vragen waar het dichtstbijzijnde busstation is. De bus zet ons af bij een metrostation en de metro brengt ons weer naar Termini. Wat een drukke, maar heerlijke dag was dit. We zullen lekker slapen.
Vrijdag 5 oktober
Vandaag hebben we een wat rustigere dag op de planning. We slapen sowieso eerst even lekker uit. Dat is namelijk lang geleden! Om half tien zijn we bij het ontbijt. Het is rond deze tijd veel drukker! Als we klaar zijn, gaan we richting de metro om naar het Borgese park te gaan. Hier gaan we even lekker rondwandelen en het schijnt dat je ook een bootje kan huren. En daar is het prachtig weer voor! Nog steeds een graadje of 24 met een lekker zonnetje erbij!
Het is een klein eindje lopen vanaf de metro naar het park. Bij de ingang kopen we wat drinken. Het is een groot en rustgevend park. De mooie Romeinse kunst komt ook hier naar voren. Ongelovelijk dat dit bestaat in het levendige Rome! We lopen naar de vijver waar bootjes te huur zijn. Wat is het hier prachtig. De verhuurder is een oud mannetje. Hij zet een bootje voor ons klaar. We mogen twintig minuten varen. De vijver zit vol met schildpadden, kleine en grote. Ze zijn helemaal niet bang, zo geinig! We varen heerlijk een paar rondjes met het zonnetje op onze gezicht. Wat is dit genieten zeg! Helemaal omdat we weten dat het in Nederland onzettend slecht weer is en koud!
Na het bootjevaren vindt Bas het tijd om een cache te zoeken. Ok, vooruit dan maar 😉 Als we er bijna zijn, zien we al twee mensen staan op de plek waar we naartoe moeten. We zijn niet de enigen! We wachten even totdat de mensen de schat weer hebben begraven. We krijgen een collegiale knipoog en gaan de bosjes in. We hebben ‘m zo te pakken natuurlijk. Bas schrijft even zijn naam in het boekje en stopt daarna het doosje weer weg. Zo, die hebben we weer in de pocket. Tied voor een bakske! Onder het genot van een cappuchino in een gezellig koffietentje verderop, schrijf ik even wat steekwoorden op voor het verslag en Bastiaan checkt even het internet. Bezichtiging nummer twee op deze mooie dag: Het Colloseum! Dit was onze eerste stop op de fietstocht donderdag en het heeft een enorme indruk gemaakt. Hier willen we dus zeker in.
Het is heel erg druk bij het Colloseum. Er staat een rij van hier tot Tokio. Maar het leuke is dat wij een Roma Pas hebben. Hiermee kun je ten eerste onbeperkt reizen met het openbaar vervoer, maar ten tweede; rijen voorbij! Yes! We kunnen zo naar binnen zonder een minuut te hoeven wachten. Wat is het Colloseum indrukwekkend…. Wauw, en zo bizar als je weet wat hier vroeger gebeurde. Mensen en dieren vochten elkaar dood en iedereen keek ernaar. Leuk spelletje. Je kunt nu onder “het podium” door kijken, zeg maar. Je ziet waar de slaven en de dieren vroeger moesten wachten voordat ze “op” gingen. Wat zal er een paniek zijn geweest daar. Vreselijk. Heel indrukwekkend. We lopen via de eerste ring naar de tweede en maken een paar mooie foto’s. Ondertussen bellen we oma Ine even hoe het gaat met het thuisfront. Het gaat prima. Onze kleine Mien vermaakt zich prima. Dat is fijn om te horen! We kunnen met een gerust hart weer verder gaan genieten.
Onze maagjes knorren wel een beetje en er schijnt een leuk Italiaans restaurantje hier in de buurt te zitten, volgens ons boekje. Daar gaan we heen. Het is inderdaad heerlijk en er zitten ook alleen maar Italianen. Precies wat we willen dus. Bas heeft een lekker pizza’tje en ik een salade met Parmezaanse kaas en carpaccio. Genieten! Tijdens de lunch hebben we onze volgende bezichtiging bedacht: het Travesterre plein. Hier waren we woensdag ook al met de fiets. Het zag er toen zo gezellig uit en er zit een heel goede ijssalon. Dat willen we wel even testen natuurlijk. Alleen, hoe komen we er zo snel mogelijk? Bas checkt internet. De bus schijnt het snelst te zijn. De metro rijdt er niet echt in de buurt namelijk. We lopen naar de bushalte en we wachten. En wachten en wachten en wachten. Er komen allerlei bussen voorbij maar niet ons nummer. Eindelijk, na drie kwartier, komt ie eraan hoor. Terwijl er elk kwartier een zou moeten rijden. Maar goed. Als we er zijn, zijn we het lange wachten alweer vergeten. Het Travesterre plein is nog even gezellig als woensdag. Maar eerst even naar de ijssalon, dan komen we hier zo wel weer terug. Het is inderdaad lekker ijs zeg! Hmmmm! Italië is echt een land voor bourgondiërs, zoals wij, hihi. Inmiddels zijn we weer op het plein. Het is natuurlijk wel even gezellig om hier een drankje te doen in het zonnetje. We kijken om ons heen waar we gaan zitten. Dan gaat er op een van de terrasjes ineens een hand omhoog. Een meisje kijkt over haar zonnebril heen naar ons twee. Hé dat is dat meisje van het vliegveld in Eindhoven! De journaliste! Dit kan toch niet waar zijn! Wat een toeval! We lopen naar haar toe. We vinden het allemaal onbegrijpelijk dat we elkaar hier tegenkomen. Zo leuk! Nou, dan doen we met haar toch even een drankje. We kletsen gezellig en we krijgen nog een paar leuke tips van haar. Ze zegt bijvoorbeeld dat de kerk aan dit plein een van de mooiste is die zij kent. Dan gaan we daar zo ook nog even in, we zijn benieuwd!
Als ons drankje op is, nemen we afscheid. Zij blijft hier nog lekker anderhalve week langer dan wij. Jaloers! We gaan de kerk in. Het is inderdaad heel mooi binnen. We branden twee kaarsjes voor onze papa’s. Dat hoort erbij! We besluiten om weer terug te gaan. Even opfrissen in het hotel en dan lekker eten. Voor vanavond hebben we een restaurant in gedachten die werd aangeraden door Kees, een ex-collega van Bas: Osteria dé Memmo.
Het is weer een stukje lopen voordat we er zijn, maar niet zo lang als gisteren gelukkig. En het is de moeite waard, dat zien we meteen als we binnen komen. Het is een knus restaurant dat gerund wordt door vader en zoon, als ik het goed zie. Het lijkt of ze alle gasten kennen. Het zijn voornamelijk Italianen. We moeten even wachten op een tafeltje omdat we niet gereserveerd hebben, dus we staan bij de ingang. Er komt een stel binnen dat de eigenaar duidelijk kent. Ze hebben ook niet gereserveerd, maar zij mogen wel direct plaatsnemen. Hmmm zo gaat dat dus hier. Mooi is dat. Even later mogen wij aan het tafeltje naast het stel plaatsnemen. Als voorgerecht nemen we een mix van verschillende antipasti. Het is echt heerlijk. Dit is pas echt Italiaans eten. Het is eigenlijk te veel, pfff. We stoppen, anders kunnen we het hoofdgerecht niet meer op. Bas heeft een eenvoudige maar heerlijke pasta met gamba’s en ik een Italiaanse soep. Dat is wel even genoeg voor mij. Ook dit is top. Tussen het eten door halen we herinneringen op van de afgelopen tien jaar. Het is leuk en gezellig, en jeetje, wat hebben we veel gedaan en meegemaakt in tien jaar. Als toetje krijgen we koekjes met Siciliaanse Muscat. Hmmmm! Voldaan lopen we het restaurant uit. Conclusie: Als je naar Rome gaat, ga hier heen! We gaan op weg naar de Spaanse trappen. Om 12 uur vanavond is het 6 oktober 2012 en dan zijn we 10 jaar samen!! Bas kwam met het leuke idee om dat hier te vieren. Het is recent in het nieuws geweest dat er op een aantal openbare plekken in Rome geen alcohol meer genuttigd mag worden, waaronder bij de Spaanse trappen. Doe je het wel, dan krijg je een boete. We zien dat er goed gecontroleerd wordt door de politie. We wilden een prosecco’tje drinken om op ons jubileum te proosten, maar we nemen het risico toch maar niet! Evengoed vermaken we ons wel.
Als we genoeg hebben gekletst, nemen we de metro weer terug naar het hotel. Het was weer een topdag! Morgen shoppen! Jeee!
Zaterdag 6 oktober
Eindelijk mag ik los vandaag! Na het ontbijt snel op pad, het geld brandt in m’n portemonnee. We beginnen in Via Del Corso, een winkelstraat vlak bij de Spaanse trappen. We hadden hier gisteren al een GAP winkel gezien. Daar hebben ze super leuke kleertjes voor kleine dametjes. Dus daar gaan we zeker even kijken. Eerst stappen we een Guess winkel in. Hier hangt wel een heel leuk leren jasje. Alleen de grootste maat in deze winkel is L. Niet voor Joyce dus. Helaas. Dan toch maar die GAP winkel in. Voor volwassenen is het niet zo speciaal, maar de kinderafdeling… je wordt er echt gek. Voordat we het weten hebben we onze handen vol met leuke dingen voor Lone. Ja, zelfs Bas! We moeten alleen echt een keuze maken, want wat we nu hebben is te veel en te duur. Uiteindelijk lopen we de deur uit met een suede “houtje touwtje”winterjas met wol, twee broekjes, een lila hoodie en een gebreid jurkje. Zoooo leuk! Zal de prijs maar niet noemen. Laten we zeggen dat we zelf vandaag niets meer kunnen kopen vandaag, a) omdat het anders niet in de koffertjes past en b) omdat het geld op is. Dat is dus een korte shopdag. Nee hoor, we lopen nog wel door de leuke straatjes met de mooie boetiekjes. Kijken is sowieso ook leuk. Het is hier wel duur! Ik zie een paar tijgerlaarzen voor Annie voor het zachte prijsje van €1150,- Nemen we toch mee! Geen probleem. Vervolgens is het tijd voor een cappu! Kunnen we meteen bedenken wat de volgende winkelstraat wordt waar we heen gaan. Het wordt Via Cola di Riemzo. Ook hier schijnen ze echte Italiaanse boetiekjes te hebben die wel de moeite waard zijn om te bekijken. We pakken de metro er heen. Het is weer warm vandaag! Heerlijk, wat hebben we toch een geluk! Via Cola di Riemzo is een brede winkelstraat met inderdaad allerlei boetiekjes. Ik loop erin en eruit. Bas blijft af en toe buiten wachten want hij is het winkelen al weer een beetje zat. Hij heeft wel een beetje trek gekregen. Ok, dan zoeken we toch rustig aan naar een leuk restaurantje. Laten we nog even genieten, want morgen gaan we alweer naar huis. We komen terecht bij l’Antica Griglia Toscana. Hier kunnen we ook lekker buiten zitten. We nemen om te beginnen een wijntje. En nu, wat nemen we te eten. Alles op de kaart lijkt me lekker. We bestellen buffelmozarella met ham en gefrituurde Italiaanse groenten, een specialtiteit. En het is lekker. Heerlijk! Op naar de volgende winkelstraat, de laatste. Vlakbij het Vaticaan. We zijn er al eens doorheen gelopen, maar toen was het geen shopdag. Ja Bas is streng, hihi. Hier worden namelijk (nep)merktassen in de straat verkocht en ik heb wel een leuke “Prada” gezien. We kunnen het lopend af vanaf het restauant. Gelukkig, de tassenjongens zijn er nog en de tas die ik leuk vindt ook. Na een beetje afdingen neem ik mijn Prada voor €20 mee. Leuk!! Heb ik toch nog wat gekocht vandaag! Nu heeft Bas alleen nog niks. Hij hoeft niet perse kleding, maar hij heeft donderdag toen we aan het fietsen waren, wel een leuk schilderijtje gezien van een paar belangrijke Italiaanse bezienswaardigheden. Het was vlakbij de Trevi fontein. Dan gaan we daar nog even heen. Het is echt veel drukker vandaag dan afgelopen donderdag bij de Trevi Fontein. Het is echt overladen met toeristen. Gelukkig hebben we al een paar mooie foto’s gemaakt. We gaan op zoek naar het schilderijtje. De jongen staat er nog. Bas kiest een mooie uit voor thuis. Op de terugweg naar de metro nemen we nog een lekker Italiaans ijsje. We gaan naar het hotel om ons even op te frissen, alvast een beetje te pakken en te relaxen. Als we klaar zijn, gaan we een klein hapje eten bij een enoteca in de buurt van het hotel. Daar hebben ze voornamelijk wijn, maar ook zo’n happy hour buffet. We drinken gezellig verschillende wijntjes met kleine hapjes erbij en hebben het erover hoe we hebben genoten de afgelopen dagen. Wat zijn ze voorbij gevlogen! Aan de ene kant willen we niet naar huis, maar aan de andere kant willen we wel weer graag naar onze lieve Mien! Telkens als ik een moeder met een kleine peuter zag lopen, kreeg ik heimwee naar haar. Toch was het ook wel fijn om even samen eruit te zijn, net als vroeger. Als we een limoncello toe hebben genomen, gaan we weer naar het hotel. We hebben een beetje slaap in te halen van de afgelopen dagen.
Zondag 7 oktober
De dag van vertrek. We pakken op ons gemak nog een ontbijtje. Dan halen we de koffertjes en checken we uit. We lopen naar het station. Rond negen uur komt de shuttlebus die ons weer naar het vliegveld brengt. We hebben van tevoren bedacht dat we meteen een koffer inchecken, om gezeur zoals we op Eindhoven hadden, te voorkomen. En nu zijn de koffers zelfs veel zwaarder. Alleen, bij binnekomst op het vliegveld kunnen we meteen doorlopen naar de douane. Zonder check. Zullen we het risico nemen? Dat scheelt dan weer vijfitg euro! We doen het. Moeiteloos mogen we doorlopen. Lachen! Alleen het lachen vergaat me weer een klein beetje als we bij de gate aankomen en ik van die Ryan Air weegschalen zie staan. Shit… we proppen de koffertjes vol met de cameratas en mijn handtas, zodat we in totaal twee stuks bagage hebben. Weliswaar veel te zwaar, maar goed. “Zullen we dan toch maar even vijftig euro pinnen voor het geval dat?“ Bas gaat op zoek naar een pinautomaat, maar tevergeefs. Shit. Ik begin ‘m te knijpen. Waarom zijn we dan voor de tweede keer zo stom! We mogen inchecken. Er staat een vrouwtje voor de boardingpassen en een andere checkt alle koffertjes. Maar gelukkig kijkt ze voornamelijk naar het formaat. Ik zie haar geen een koffer wegen. Pffff. Zo onopvallend mogelijk lopen we langs haar heen. Yes! Gered! In het vliegtuig gaat het verder ook prima. We landen heelhuids op Eindhoven. Met gierende banden rijden we naar Lone, bij oma en opa in Kortenhoef. Ze maakt niet echt de indruk dat ze ons heeft gemist. En dat is maar goed ook!
Bas, lieffie, bedankt voor deze geweldige trip! HVJ
