VVHGL 2017

VVHGL – Verslag 20 jarig jubileum in Berlijn

De VVHGL gaan al een tijdje mee. Van braaf in Hilversum tot een gekkenhuis in Maastricht. De VVHGL heeft zelfs een bruiloft tussen Inge en Danker opgeleverd na ons bezoek in Den Bosch. Trieste zaken maken we ook mee, deze horen bij het leven. In het hele begin hadden we ook een droevige crematie. De kurkvloer bij Kenny thuis werd vakkundig afgebrand door de vele peuken. De VVHGL gaan ondertussen al zo lang mee dat het tijd is geworden voor een waardig jubileum. Na 20 jaar is het moment daar. Een uniek samenzijn in een mooie stad om de vriendschap te vieren. Dit jubileum is eind november gevierd in de Duitse hoofdstad; Berlijn. We hebben hier twee jaar voor gespaard.

De zondag voorafgaand aan het weekend heeft eenieder een jubileum trui ontvangen met het ondertussen bekende logo. “Toasting since 1998” luidt de kreet. In de persoonlijke brief stond het vriendelijke verzoek om de trui donderdagochtend al aan te trekken. Leuk gezicht, 11 man met dezelfde trui op pad.

Donderdag 23 november
Donderdag in de vroege morgen wanneer het nog pikkedonker is verzamelen we op station Hilversum. Het eerste vervoer van die dag, de trein, vertrek om 06:23 uur naar luchthaven Schiphol. Iedereen is keurig op tijd en de NS laat ons ook niet in de steek.
Zodra we op het vliegveld aankomen en we ons naar de gate begeven deelt Ronald eerst de vliegtickets uit. Met een big smile pakt hij een enorm pak papier uit zijn tas. Even wat gewicht uitdelen, de tickets voor onze vrienden zijn namelijk op A3 geprint. Stomme geintjes, ik houd er zo van. Jochem, Ronnie en ik hebben keurig A4 formaat en distantiëren ons met veel lol direct van de andere 9 mannen.

play-sharp-fill

Een hapje en drankje voor vertrek dient als ontbijt. We zijn lekker op tijd dus nemen rustig de tijd om te kletsen aan een grote tafel. Op naar de gate, de rij in om naar ons vliegtuig te gaan. We vliegen El Cheapo. Luchtvaartmaatschappij Easyjet, of zoals mijn collega zegt SqeezyJet, vliegt ons voor maar liefst 51 euro per persoon op en neer naar Berlijn. Geen geld maar daarom zitten we qua gate erg afgelegen. Ook lopen we even kort buiten omdat de slurf niet tot aan het vliegtuig komt. Allemaal niet erg, we hebben het er voor dit geld graag voor over. De vlucht zelf stelt niets voor. Netto vliegtijd is iets meer dan een uur. Het typische aan deze vluchten is dat alle passagiers met kleine handbagage koffertjes komen. De bagage vakken boven de stoelen in het vliegtuig zitten logischerwijs snel vol. In de rij richting het vliegtuig mogen wij allemaal onze koffers afgeven, deze gaan het ruim in. We moeten er dan even op wachten want ze worden op de reguliere band gezet als we op vliegveld Schönefeld aankomen. Ook prima, we zitten in een goede vibe. We hebben veel zin in dit weekend en laten ons niet snel gek maken. Eenmaal bij de band zijn de koffers er ook vrij snel. Op naar het volgende avontuur.


Onder het mom van “we gaan met het openbaar vervoer naar de AirBnb” hebben we alle nieuwsgierigheid en vragen weten af te wenden. Jochem, Ronald en ik hebben een heel ander plan bedacht. Wat komt er stipt om 11:00 aanrijden op de parkeerplaats van het vliegveld? Een grote Amerikaanse schoolbus waar een enorme takkeherrie uit schelt. “This Shit is Bananas” galmt door de speakers. Het nummer “Hollaback Girl” van Gwen Stefani doet het goed. De mannen kijken verrast en willen het in eerste instantie niet geloven. Zij dachten dat wij een standaard saai grijs busje hadden geregeld. Niets is minder waar. Zodra onze kleine koffertjes aan boord zijn en we de eerste meters hebben gereden worden de eerste halve liters al geopend. Geen half werk, daar houden we niet van. Iedereen is enthousiast en vindt dit een gaaf begin van ons mooie weekend. We rijden een rondje door de stad, genieten van het bier en hebben plezier van ons speciale vervoer. De bas klinkt goed in de bus en de nummers die gedraaid worden passen er goed bij. We verstaan elkaar nauwelijks. Als de rust enigszins is terug gekeerd in de bus en we ontspannen nippen aan ons flesje staat de volgende verassing al weer te wachten. Op een verlaten industrieterrein worden we opgewacht door een politieagente. De muziek gaat even uit en nadat de buschauffeur gecontroleerd is komt de dame onze kant op. Lichte verwarring heerst in de bus. Is het nou een geintje of gaat deze appetijtelijke agente zo uit de kleren. De muziek gaat weer aan en de twijfels verdwijnen zodra ze doodleuk begint te dansen in onze schoolbus. Wij worden enthousiaster zodra er meer kleren op de grond liggen en al helemaal als Dennis Bijl zijn welverdiende special treatment krijgt. De enige vrijgezel verdient het gewoon om even een onderonsje met de politiedame te hebben. Alleen de blik al in zijn ogen is onbetaalbaar. Wat een feest. De hele act duurt niet lang en voor we het weten loopt ze schaars gekleed terug naar haar Mini. Hilariteit alom en de toon is gelijk gezet. Met nog een korte omweg belanden we bij ons appartement aan de Frankfurter Alleen nummer 61, vlakbij de metro. Nu al een legendarisch weekend.


Bij het appartement, gehuurd via AirBnb, worden we opgewacht door Pia. Zij beheert dit appartement en woont in hetzelfde gebouw. Na een korte uitleg waarin niet bijster informatie gedeeld wordt vertrekt ze weer. Bagage wordt in de kamer gezet en 11 man dalen de trappen af. We hebben vandaag nog een bierproeverij bij Hops & Barley op het programma staan. Een kleine Berlijnse brouwer op een kleine kilometer van ons appartement. In de kroeg een stukje verderop nemen we plaats omdat we ruim op tijd zijn. Het Berlijnse bier smaakt ons ook in deze uitspanning goed. We hobbelen terug naar de brouwer waar we ontvangen worden door Ben. Deze surfdude komt uit Australië en is fulltime bezig met het brouwen van bier. Ben neemt ons serieus, hij kijkt naar het logo op ons shirt en weet direct dat hij met pro’s te maken heeft. We worden bijgepraat over de verschillende bieren en het proces hoe dit smaakvolle vocht tot stand komt. We lopen allen vergezeld door een biertje de brouwerij in en luisteren aandachtig naar de brouwer van dienst. Grote zakken met 25 kilo grondstof liggen gestapeld op pallets. Dit is echter niets vergeleken met de grote balen koffiebonen die Mich elke maandag op zijn tere nekkie neemt. We zijn dus onder aanvoering van Hoog niet echt onder de indruk. Haha. Na een rondje door de kelder waar al het bier aan het gisten is pakken we de draad weer op en nemen nog een smaakvol biertje. We vragen er wat te knabbelen bij en de grote platen met lekkernij verschijnen niet veel later op onze tafel. Een en al gezelligheid. Voordat we afrekenen informeren we bij Ben waar we lekker kunnen eten. Hij wijst ons een kruispunt aan met drie tentjes. Bij de laatste, een pizzeria, kunnen we terecht. Voor de zekerheid reserveren we een ander tentje voor zaterdag zodat we verzekerd zijn van een plekkie met elf man.


De Italiaanse etablissement is een bijzondere tent. Allemaal mannen met tatoeages en punaises door de neus lopen rond in de bediening. Voldoe je niet aan deze kenmerken dan word je hier niet aangenomen vermoed ik, iedereen heeft het namelijk. Ik zit naast Bijl en we bestellen een Texan pizza. Op het eerste oog niets aan de hand. Deze eet ik thuis ook, heerlijk. Bijl en ik krijgen als laatste onze pizza en deze ziet er voortreffelijk uit. Gak heeft van een andere tafel wat pittige olijfolie geregeld. Deze gooi ik er nietsvermoedend ook overheen. Na een paar happen begint het in mijn mond te tintelen en niet veel later beginnen mijn lippen ook te branden. Het zweet breekt ons uit, het gutst van het hoofd. Halverwege de pizza heb ik al een stapel servetten gebruikt en bestel ik mijn tweede blussende Sprite. Bijl besluit op driekwart dat het klaar is en zet de pizza weg. Al lachend probeert een deel van de tafel een stukje van de pizza en geven ons gelijk. Dit is veel te heet, gewoon niet lekker.
Wellicht de leeftijd of het feit dat we al sinds 11:00 uur aan het bier zitten. De reden laat ik verder in het midden maar we zijn er wel klaar mee. Morgen een fietstocht op het programma en een mooi diner bij Volt. We wandelen op ons gemak naar het appartement en stoppen kort bij een avondwinkel. Toiletpapier, flesjes water en andere huishoudelijke artikelen worden ingeslagen. De VVHGL, gemiddelde leeftijd 38.8, ligt om 23:00 op bed tijdens een jubileum. Om Gwen Stefanie te quoten “This Shit is bananas”. Slaap lekker.

Vrijdag 24 november
De voorspelde kou van een paar weken eerder blijft gelukkig uit. Het is een aangename novembermorgen als we op drie hoog wakker worden aan de Frankfurter Allee. Er zijn twee douches in onze AirBnB en vanaf 07:30 uur draaien deze overuren. Een hoek verderop zit een bakker. Langzaam druppelt de VVHGL binnen. Wij zorgen er dit weekend voor dat de maandomzet gehaald wordt. Koffie, thee, broodjes en eitjes vinden gretig aftrek. Al gaat het soms wat chaotisch en kun je alleen contant betalen, we vullen de maagjes en zijn klaar voor de fietstocht. De ingang van metrostation Samaritestraβe ligt pal voor ons appartement. We dalen af naar de Berlijnse ondergrondse en kopen 11 dagtickets. Na een overstap bereiken we ons eindstation. Compliment aan de groep, we zijn wederom ruim op tijd. Een sanitaire stop combineren we met wat koffie en thee. Het korte stukje lopen brengt ons naar een binnenplaats waar veel fietsen en toeristen staan. We zijn overduidelijk niet de enige vandaag. Onze gids voor vandaag heet Ronald. Hij is Nederlands en woont in Berlijn. Het is zijn fulltime baan om toeristen langs de bezienswaardigheden van Berlijn te fietsen. Hij heeft wat weg van Chris Zegers. Niet alleen hoe hij als een soort “3 op reis” presentator de informatie vertelt maar ook hoe hij eruit ziet. Hippe vogel. Voor een imitatie verwijs ik je graag door naar Jochem Myjer:

Bandjes: Check. Watertje: Check. Dennis Bijl met hesje als sluitpost: Check. Klaar voor vertrek, het zadel op en trappen maar. We stoppen met regelmaat. Soms is het duidelijk waar we stoppen en andere keren begrijpen we in eerste instantie niet waarom we stilstaan. Een stukje muur met bijzondere historie. Een afscheiding met een prachtig verhaal. De Brandenburger Tor is ook duidelijk maar de parkeerplaats waar we stil staan is wat vreemd. Hier blijkt de bunker gestaan te hebben waar Hitler ondergedoken gezeten heeft. Het moet een zo normaal mogelijk stukje Berlijn lijken maar al snel blijkt dat hier een grote historie ligt. De bunker moet er nog wel zijn maar is volgestort met zand. In dit op het eerste gezicht zo normaal ogende stukje Berlijn prijken nu Audi’s, BMW’s en Mercedessen.


Tijdens de rit pakken we bij een bakker met 11 man en onze gids Ronald de lunch. Alle fietsen netjes op een rij en niet op slot. Dat kan hier nog gewoon. Verbazingwekkend. Het is ons al eerder opgevallen maar Berlijn is geen dure stad. Als alle hoofdrolspelers al dan niet wat chaotisch besteld hebben reken ik 62 euro af. Koffie, thee, water en broodjes staan op de rekening. Nog een paar koekjes erbij. Voor iets meer dan 5,5 euro per persoon zijn we klaar. Dat is spotgoedkoop en alles smaakt heerlijk.

play-sharp-fill

De tocht zou in totaal 3,5 uur duren. Ronald heeft er echter schik in en doet er een uurtje bovenop. Na 4,5 uur zijn we terug. We leveren de fietsen in, bedanken hem voor de fijne tocht en gaan weer op pad. We zijn dorstig van alle buitenlucht en besluiten een tentje in te gaan voor een mix van water en hop. De groep deelt zich in tweeën. Het ene deel zit naast het stinkende rookhok, de andere mannen aan de voorkant in de frisse lucht. Na een paar drankjes is het tijd geworden om ons op te frissen. We gaan namelijk dineren op sjiek bij restaurant Volt. De make-up wordt bijgewerkt, overhemdjes aangetrokken en de mooiste pattas komen uit de toch al kleine reiskoffer. De VVHGL zijn klaar voor een mooie avond. De metro brengt ons op loopafstand van het vijf gangen diner. Onze akela Gak navigeert vakkundig naar Volt waar we warm onthaald worden. De vijf gangen worden voorafgegaan door een mooi aperitief en twee amuses. Het grootste deel van de groep heeft ook een wijnarrangement bij het diner besteld. Elke gang wordt vergezeld door een mooi glas wijn. De ober van dienst heeft wat moeite met de uitleg van de wijn in het Engels maar dat doet verder niets af aan de smaak.

We eten kwartel met een kwarteleitje, een op bijzondere wijze klaargemaakt gerecht met boerenkool en als hoofdgerecht een voortreffelijk zacht stukje lam. Voor het dessert kunnen we kiezen uit Duitse kaas of een zoet toetje. Mijn keuze, mede geleid door de sterke behoefte aan port, is gevallen op de kaas. Mijn overbuurman Ronnie neemt hetzelfde wijze besluit. Alles is wat mij betreft even smaakvol. We tafelen nog wat na met wijn(en) en Sander nipt aan zijn vijfde Jon Tinic (Gin Tonic). Time to go, time to say goodbye. De rekening is pittig maar door het bestuur keurig gebudgetteerd. Ik rekende op 2000 euro, daar blijven we met fooi toch 150 euro onder.

Op naar de kroeg, even dat lekkere eten wegspoelen met wat Berliner Pilsner. Ook belangrijk om het budget keihard kapot te slaan. Het is er niet voor niets. Eenmaal in de kroeg zien we een tafel staan welke uitermate goed geschikt is voor het spel Klappertje. Een spel geïntroduceerd door Gak in het ijskoude Lapland. Voor het vertier vullen we een bescheiden glas met bier en voor de smaak voegen we wat wodka toe. The game is on. Het spel zorgt zo nu en dan voor discussie maar ook voor heel veel plezier. Zeker als het een tijdje rond gaat dan gieren we het uit als iemand een fout maakt. Super avondje zo ver. Na een aantal rondjes Klappertje zijn we er klaar mee. We besluiten om de avond af te toppen met een lekker broodje Döner. Vreemde gewoonte, helemaal als je zo’n mooie avond met fraaie gerechten gehad hebt. Anyway, de broodjes vinden stevig aftrek net als de zoete drankjes om de dode smaak van het bier weg te spoelen. Tim loopt ook de zaak even binnen om te informeren wat de status is. Hoe lang is iedereen nog bezig met het verorberen van zijn broodje? Achter hem verschijnt een look-a-like van Hulk Hogan. Een typische Duitse bouwvakker begint een verhaal tegen hem. Tim geeft aan hem niet te begrijpen en doet het af omdat hij de Duitse taal niet machtig is. De Duitse sloper loopt naar buiten en het verhaal is klaar. Zo denken we althans.
Een en al gezelligheid, de vrolijke stemming zit er nog steeds goed in. Het begint toch al laat te worden dus is het plan om huiswaarts te keren. De eerste stappen uit de dönertent gaan prima maar op een hekje een paar meter verderop zit Hulk Hogan. Hij heeft nog een kloon meegenomen om de worstelwedstrijd compleet te maken. Iets triggert beide mannen want als door een bij gestoken springen ze op en laten hun doorgesnoven aard zien. Zeer agressief en intimiderend komen ze op ons af. We splitsen snel wat wellicht niet handig is maar we rennen zogezegd voor ons leven. Tim houdt beide mannen bij zich en zet het ook op een lopen. Samen met Bijltje rennen we een straat in. Ver uit de richting van het appartement zo blijkt later. De mannen zitten een meter of 50 achter ons maar blijven ons wel volgen. Niet relaxed. Als we wat glaswerk kapot horen vallen besluiten we om het nogmaals op een rennen te zetten. Ondertussen bellen en appen we met de rest van de groep. RD stapt in een taxi, Ronald en Jochem wandelen naar huis en pikken Sannie onderweg op. De rest ligt al op een oor aan de Frankfurter Allee. Na een uur arriveren wij ook bij het appartement. Voordeel is wel dat we weer nuchter zijn. De wandeling en de frisse lucht hebben ons goed gedaan. Daarnaast werd de halve marathon die we afgelegd hebben gevoed door de versnaperingen in de dönertent.
Nog even napraten met de mannen in ons appartement. Gelukkig is iedereen heel en we zijn blij dat we allemaal zonder kleerscheuren onze nachtrust kunnen pakken. Een herhaling van zetten maar ook hier weer “This shit is bananas” Slaap lekker.

Zaterdag 25 november
Uitslapen geblazen vandaag. Het grootste gedeelte van de groep lag er rond 05:00 uur pas in. Laat voor deze oude mannen. Uiteindelijk komt alles rond 09:30 een beetje op gang. Geen programma vandaag. Bij het ontbijt in het bekende bakkertje bepalen we het doel voor vandaag. Het wordt het Joods museum. Door de stromende regen de metro in en hop we zijn er. Overal goede verbindingen al is het nu opvallend drukker dan de voorgaande dagen. Voordat we het museum in gaan lopen we eerst door het Holocaust-Mahnmal. Het monument is in 2005 geopend om de Joden die in de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen te herdenken. Het monument bestaat uit 2711 betonnen blokken waar je doorheen kunt lopen. We zijn hier gisteren onder leiding van Ronald al langs gefietst. Het is best grappig om door heen te lopen. We wandelen er kruislings doorheen en zijn net een stel kleine kinderen op schoolreisje. Als we dit “recht toe recht aan” doolhof uit zijn lopen we naar het museum.

play-sharp-fill

Timing is a bitch sometimes, het museum is net deze week dicht. Vanwege een verbouwing. Dat is jammer maar niet getreurd, er is nog zo veel meer te zien in Berlijn. Ergens verstopt in de metro zit een oude bunker. Deze bunker is bij het metrostation ‬Gesundsbrunnen en ondertussen omgetoverd tot het Berliner Unterwelten Museum. Dit museum laat zien dat er onder de grond van Berlijn niet alleen riolen en metrolijnen zitten maar ook bunkers en tunnels. Er zijn maar 9 kaartjes beschikbaar met Nederlandse begeleiding. Dit is in het systeem niet om te zetten naar 11 dus kopen we ze los zonder gids. In het Berliner Unterwelten-museum wordt uitgebreid verteld over het leven met de bombardementen en het verblijf in de schuilkelders. De ruimtes worden geïllustreerd met de vele vondsten uit bunkers van voormalige regeringsgebouwen, en andere gevonden spullen uit de Tweede Wereldoorlog.
Als we rond het middaguur uit de bunker komen beginnen de maagjes te knorren. Net op dat moment duikt de gele M op van MacDonalds. Zal je net zien 😉 Als hippe vogels bestellen we aan de zuil. Twee losse bestellingen, hop de pinpas er door en wachten op je nummer. Nadat de broodnodige vitaminen binnen zijn besluiten we te splitten. Een deel gaat naar een ander museum, de rest duikt de shoppingmall in. Het zeikt nog steeds van de regen, buiten blijven is geen optie. Ik koop een kleinigheidje voor de dames thuis. Veel groter kan ook niet in verband met de beperkte ruimte in mijn koffertje. De inkopen in de pocket, op naar onze AirBnB. Even relaxen en opfrissen voordat we gaan eten. Niet veel later arriveren de andere mannen ook, zij hebben ook een boeiende middag achter de rug. .
Donderdagavond hebben we een reservering gemaakt bij een van de restaurantjes die bij de pizzeria in de buurt lag. Eentje met een oer-Duits menu. De tijd is weer eens aan onze zijde en een deel van de VVHGL-crew besluit om eerst nog een drankje te doen. Een cocktail en een pilsje gaan er altijd wel in. Het is nog een heel karwij om in de buurt van deze tentjes te komen. Zoals onze gids Ronald heeft verteld, kan er nog heel veel in Berlijn. Een grote demonstratie op poten zetten is een fluitje van een cent en dat blijkt ook wel. Ondanks de nog steeds stromende regen zijn er veel mensen op de been en staat de hele Frankfurter Allee vol met politiebusjes. Een stukje verderop bij ons rustige vertrouwde bakkertje, gaat een grote groep demonstranten helemaal los. Waar ze voor of tegen protesteren is me niet geheel duidelijk maar het tafereel brengt heel wat teweeg. Onze groep komt weer in plukjes naar het restaurant en eenieder aanschouwt het spel en vindt er het zijne van. Precies op de weg van onze AirBnB naar het restaurant, hoe kienen ze het uit.


Wijntje en biertjes op tafel, paar grote schalen met vlees en kartoffelsalat ernaast. Een groep uitgehongerde mannen zijn snel tevree. Schnitzel-time, na het voorgerecht doen we ons tegoed aan de enorme deurmatten van lam of varken met een krokant laagje. Lekker ouwehoeren en genieten van deze mooie groep. Het besef, dat we dit moeten koesteren, is zeer duidelijk aanwezig. Wie had dat gedacht na het eerste avondje in Las Brassas? Heel bijzonder dit na 20 jaar.
Ook deze avond gaan we niet tot het gaatje. Het vele lopen, het slechte weer en de biertjes zorgen voor een rozig gevoel. Rode blosjes op de wangen dus hoppa, terug naar huis. Van de demonstratie is niets meer te zien, alsof het nooit heeft plaatsgevonden. Bijltje verlaat ons voor een klein uurtje. Hij neemt op de begane grond een ontspannende massage. Even wat stoom afblazen na dit enerverende weekend.
Slaap lekker.

Zondag 26 november
In alle rust, zonder planning of druk ontwaakt de VVHGL. Om de omzet van de bakker nog wat verder te spekken waggelen we naar ons favoriete ontbijtplekkie. Geen concrete doelen meer vandaag. Spullen in de koffer, dag AirBnB. Dag Frankfurter Allee.
Met de metro gaan we richting het vliegveld maar halverwege, bij de televisietoren, stappen we uit. Er is nog wat tijd en een uitzicht over de stad is best cool. Je verwacht het niet maar wij zijn niet de enigen die dit bedacht hebben. Bummer. Dan maar aan de koffie in het naastgelegen gebouw. Het bestellen bij deze tent werkt met een soort pinpas. Ik bestel voor iedereen, wel zo makkelijk aangezien ik het ook zal afrekenen. Het duurt echter vrij lang. Tegen de tijd dat we de bestelling binnen hebben moeten we al weer richting trein. De elf kaarten worden beneden in een keer afgerekend. Vreemd systeem, niet alle 11 komen we tegelijk naar beneden maar dat doet er niet toe.
De trein, die zich hier op 50 meter vandaan bevindt, vertrekt namelijk direct naar het vliegveld. Even geen metro, en met onze openbaar vervoer tickets kunnen we ook gewoon de trein in. Dat komt goed uit. We hebben twee maal voor 5 personen een ticket gekocht voor een weekend lang met het openbaar vervoer, althans zo denken we. Voor we de trein in gaan koop ik nog een enkeltje naar het vliegveld. Dan zijn we legaal bezig en we verwachten in de trein wel gecontroleerd te worden. Wel zo netjes om allemaal een kaartje te hebben.
Op het een na laatste station voor het vliegveld worden we gecontroleerd. Niets aan de hand op het eerste gezicht maar de dame vraagt haar collega erbij en ze wisselen wat woorden in het Duits. Wat blijkt, we hebben vandaag de hele dag zwart gereisd. Het weekend ticket was niet voor het weekend maar voor een dag van het weekend. De zaterdag dus. Hahaha. Goed verhaal, lekker duidelijk. Nu moet er hals over kop voor 10 man een geldig ticket gekocht worden. Adse voldoet dit contant. Er gaat tevens een kleine boet overheen. Uitzuigers die Duitsers… blah! Nee, geheel onze eigen fout.
Ronnie deelt de tickets uit. Ditmaal keurig op A4. Onze koffers passen dit keer gewoon in de vakken. Scheelt weer wachten bij de band op Schiphol. Eenmaal in Amsterdam pakken we nog wat te knabbelen en nemen op Gert na de trein terug. We zeggen Gert gedag, hij gaat met Eva mee. Tim heeft als afsluiter voor iedereen een blikje Freddy meegenomen. Een pilsje om deze toffe trip af te sluiten in de trein. Na de trein nemen we afscheid in het Hilversumse. Het was mooi en gezellig. Weer een fraaie herinnering erbij in het geheugen. Hopen op velen die nog gaan volgen!

Het was mij een eer en bijzonder genoegen om dit fantastische weekend met jullie te mogen beleven. Hartelijk dank daarvoor. Op naar de 25 jaar. Op verzoek kijken we dan naar een zuidelijker gelegen locatie. Cheers.

VVHGL 2017

VVHGL – Berlijn – 20 jarig jubileum

VVHGL 2017

De vrienden van het goede leven, beter bekend als VVHGL gaan op pad. Ze gaan maar liefst al 20 jaar op pad en dus tijd voor een heus weekend weg. Eind november trekken we met 11 man richting Berlijn. We vliegen op donderdag van Amsterdam naar de Duitse hoofdstad. Zondag gaan we weer huiswaarts. Ons appartement geboekt via AirBnB ligt in de wijk Friedrichshain. Onderstaande pagina zal worden voorzien van updates zodra er meer bekend is.

Programma en informatie Berlijn 2017.

Donderdag

Verzamelen Hilversum station 06:15 uur

Intercity Schiphol 06:23 uur

Vlucht Amsterdam – Berlijn Schoenefeld

Vertrektijd: 09:10 uur

Aankomsttijd: 10:35

Vluchtnummer: EZY4562

Inchecken AirBnB – Frankfurter Allee 61, 10247 Berlin, Duitsland (Metro U5 – U Samariterstr.)

15:30/16:00 uur Bierproeverij Hops and Barley, 900 meter lopen vanaf appartement (Wühlischstr. 22/23 10245 Berlin)

Vrijdag

Fietsen met Baja bikes

10:45 uur aanwezig bij het meeting point: Knaackstrasse 97, 10435 Berlin

Metro U5 nemen, overstappen Alexanderplatz U2. Uitstappen U2 – Eberswalder Straße

Baja Bikes Berlijn bevindt zich in het Bike Depot Berlin on Bike en in de “Kulturbrauerei” een oude bierbrouwerij. Het dichtsbijzijnde metrostation (U-bahn) is Eberswalder Straße. Neem U-bahn lijn 2 (rood) richting Pankow. Stap uit bij Eberswalder Straße en neem de trap naar beneden bij de laatste metrowagon (dus in tegenovergestelde rijrichting). Op de straat steekt u Schönhause Allee over. Dan steekt u over naar de overkant van Danziger Straße en gaat u links op deze straat. Na 150 meter richting het oosten staat u op de hoek met KnaackStraße en gaat u rechts. Na nog 50 meter zoekt u naar een grote, geboogde ingang van Kulturbrauerei. U ziet gele bordjes met “Berlin on Bike”, die volgt u naar hof 4.

19:00 uur eten bij restaurant Volt – Paul-Lincke-Ufer 21, 10999 Berlin (Metro U8 – U-Bhf Schönleinstraße)

Na het eten stappen, Club BerghainAm Wriezener Bahnhof (de beste club van Berlijn!) (Metro U5 – Weberwiese)

Zaterdag

Een aantal bezienswaardigheden hebben we vrijdag al op de fiets gezien. Deze dag is vrij in te vullen met eerder genoemde opties. Te weten:

• Rond die tijd veel kerstmarkten. Glühwein drinken, cadeautje kopen voor thuis
• Checkpoint Charly – Een voormalige controlepost in de Berlijnse Muur.
• Brandenburger Tor – De enige stadspoort van Berlijn die nog overeind staat.
• East Side Gallery – Het grootst overgebleven stuk van de Muur in Berlijn.
• Holocaust-Mahnmal – Een enorm groot monument voor de vermoorde Joden in Europa.
• Zoologischer Gärten – Dierentuin
• Jüdisches Museum – Het Joods Museum in de Lindenstrasse
• DDR Museum – Een van de meest interactieve musea van Europa. Geschiedenis DDR
• Gendarmenmarkt – Een van de mooiste pleinen van Europa

Zondag

Vlucht Berlijn Schoenefeld – Amsterdam

Vertrektijd: 15:05 uur

Aankomsttijd: 16:35

Vluchtnummer: EZY4565

Weersvoorspelling:

{loadposition weer_berlijn}

Wij kijken er met veel plezier naar uit.

Groet, Jochem, Ronald en Bastiaan

IMG 1518

Kaapverdië 2016

Donderdag 22-12
Dit was een hele lange dag. Lone valt van vermoeidheid in slaap aan tafel van het restaurant. Ik heb haar in Lizzy’s buggy gelegd en daar snurkt ze gewoon verder. Lizzy zelf is al bijna 15 uur wakker met 2 hazenslaapjes tussendoor. En nog steeds is ze zoals altijd de vrolijke noot. Ik ben ook moe. En Bastiaan ook. We zijn ook al vanaf 5 uur vanmorgen op. En nu is het 21 uur. Uhh nee, 19 uur. We moeten nog even wennen aan het tijdverschil. We zijn namelijk op Kaap Verdië de komende feestdagen. Kerst vieren met de voetjes in het zand! Dat leek ons nou eens leuk! Even wat anders. Al is het ook wel gek. Terug naar vanmorgen:

Om 7 uur komen we aan op Schiphol. Onze auto wordt meegenomen door iemand van valet parking. Dat is ideaal. Hij komt ‘m ook weer terugbrengen over 13 dagen. Doei auto! Snel gaan we naar binnen, want het is fris en de jassen hebben we achterin laten liggen. Die hebben we de komende weken niet nodig!! 
Bij de balie leveren we onze koffers in en gaan we door de paspoortcontrole en de douane. We hebben eigenlijk niet super veel tijd meer want om 8.10u moeten we al boarden. Dus even gauw een broodje eten , boekjes kopen, een schone luier voor Lizzy en we mogen al. Passagiers met kleine kinderen eerst. Top!

IMG 1518

Op rij 29 vinden we ons plekje voor de komende 6,5 uur. Dat is toch vrij krapjes voor 4 personen. Ha! Lone gaat met haar tasje met speelgoed bij het raam zitten. Ze heeft net nog een Top Model make up boek gekocht van de centjes die ze gisteren van kleine omaatje heeft gekregen en is helemaal blij. Tijdens de vlucht komt ie meerdere keren tevoorschijn om een nieuw gezicht te schminken. Lizzy snapt niet zo goed waarom ze de hele tijd op schoot moet zitten. Ze kronkelt zich in allerlei bochten en wordt af en toe flink boos en schreeuwt het uit! Gelukkig kijkt iedereen begripvol. Gedurende de hele vlucht slaapt ze maar liefst 20 minuten. 
Eindelijk, we gaan landen! Op het vliegveld moeten we even wachten totdat we door de paspoortcontrole kunnen. Het is een vliegveld zonder dak, alles is buiten en er hangt een relaxte sfeer. Al gauw hebben we de koffers te pakken en lopen we naar de bus. Wat een top weer hier. We zijn 20 graden in temperatuur gestegen sinds we vertrokken. Heel gek op 22 december! 
De rit naar het hotel is de eerste 15 minuten “bumpy” zoals de reisleidster al zei.  We gaan met de bus dwars door een woonwijk over een weg met keitjes. De chauffeur weet precies waar de gaten in de weg zitten en hij rijdt er netjes omheen. Lizzy is zo vertrokken door al het gehobbel. 
Dan begint er ineens een gewone asfaltweg. In de verte zien we het hotel al. Het is net een paleis, zo mooi en groot. 
Na de incheck krijgen we stickers voor op de koffers met ons kamernummer erop. Die worden heel luxe naar de kamer gebracht. Wauw wat is het mooi hier zeg. 
Wij hebben een familie kamer. Lone slaapt  op de slaapbank en Lizzy in een mooi opgemaakt babybedje naast ons. 
Uitpakken doen we vanavond wel, op naar iets te snacken en het zwembad! Lone kan niet wachten! Ze eet een lekkere tosti in de zwembad bar. Bas en ik nemen een burger en Lizzy een broodje. Dat eerste vakantie biertje smaakt ook niet verkeerd. 
En dan zwemmen!! Het is rustig omdat de zon achter de wolken is verdwenen en er een flinke wind staat. Maar het maakt Lone niets uit en ze jumpt erin! Eindelijk, hier heeft ze de hele dag op gewacht. Na het zwembad volgt nog een bezoekje aan het strand met de ruige zee. De vlag is rood dus we mogen er niet in. Peddelen met de voetjes is ook leuk!

Terug in de kamer nemen Bas, Lone en Lizzy een verfrissende douche. Ik pak de koffers uit. Lone denkt na het douchen dat het bedtijd is en wil haar pyjama aan gaan doen. Ze is moe. Logisch, want thuis is het twee uur later dan hier, dus al negen uur. We vertellen haar dat we eerst nog even gaan eten. Even snel dan, want we zijn het zelf ook zat na deze lange dag. 
Het buffet is prachtig. Wat enorm veel keuze en wat ziet alles er perfect en lekker uit! We zien een tafeltje voor vier en nemen plaats. Er komt meteen een aardige serveerster die de tafel opnieuw voor ons dekt en een drankje opneemt. Lone hoeft niets. Ze valt bijna in slaap ’t arme meissie. Als Bas en ik eten hebben gepakt voor ons en Lizzy, is ze weg. Ik leg haar in Lizzy’s buggy want dit is gewoon zielig. Daar slaapt ze lekker verder. Lizzy is de vrolijkheid zelve, ongelofelijk. En dat na 20 minuten slaap in het vliegtuig en 20 minuten in de bus. Ze smikkelt van een pannenkoek met stroop. Ik vraag de aardige serveerster of ik ergens gekookt water kan pakken om de thermosfles te vullen voor Lizzy’s melk. Ze snapt het niet helemaal. Ze pakt de fles en komt even later terug. Inmiddels heeft Bas opgezocht wat “gekookt” betekent in het Portugees. Ah nu begrijpt ze het en loopt weer weg. Dan komt ze weer lachend terug met de fles. Ik ben er blij mee, nu heeft Lizzy straks nog warme melk. Super aardige mensen hier zeg.
Gauw terug naar de kamer. Bas tilt Lone in bed. Ze slaapt gewoon verder. Lizzy duurt ook niet lang. Bas leest nog een stukje, maar houdt het ook niet lang meer vol. Het is hier pas negen uur maar we trekken het niet meer. Trusten!

Vrijdag 23-12

Om zes uur zijn de dames wakker. En wij dus ook. Dat tijdverschil is nog wel een dingetje, haha. Gelukkig zijn we zelf ook best wakker. We doen heel rustig aan en rommelen wat in de kamer. Om half negen lopen we naar het ontbijt. We kunnen ontbijten in de buffetzaal van gisteren maar ook bij het restaurant bij het zwembad. Hier hebben we gisteren ook gezeten en het is wat minder massaal. En het eten is ook perfect. Dus dat doen we. Een lekker eitje, fruit, sap, broodjes, koffie, jammie! 
Als we uitgegeten zijn, lopen we naar de receptie, want daar kunnen we reserveren voor het kerstdiner. De eerste shift begint om 18.30u en de tweede om 20.30u. Wij willen graag de eerste, anders liggen alle vier de koppen straks op tafel te snurken. 
Er staat een aardige rij mensen die dezelfde tijd als wij willen reserveren, maar gelukkig is er nog plek als wij aan de beurt zijn. Ook hebben we gereserveerd voor een ander restaurant op tweede Kerstdag. 

IMG 1478



Nu is het Lone tijd: op naar de Kids club met zwembad en speeltuin. Bas en Lone gaan vast, nadat we nog een mini tussenstop hebben gemaakt in een winkeltje met bikini’s enzo. Ik geef Lizzy een melkje voordat we ook volgen. Ze valt onderweg in slaap. 
Lone heeft reuze pret in het kids deel. Ze springt van speeltuin naar zwembad heen en weer. Bastiaan moet ook het vrij frisse water in. Mij blijft het nog even bespaard. 
Het zonnetje schijnt lekker en er waait een aardige wind. Best verraderlijk, dus we smeren ons goed in.
Na een tijdje hebben we wel weer zin in wat lekkers. Op naar het restaurant bij het zwembad. Lizzy gaat aan de meloen en een broodje boter, Lone een broodje worst en papa en mama een tosti. 
Lone wil nu graag naar de zee. Dat is natuurlijk spannend, die hoge golven! Off we go! De zee is sterk. Zo sterk dat Bas Lone echt stevig moet vasthouden. En dat terwijl ze maar tot hun enkels in de golven staan. De kracht van de stroming gooit haar anders gewoon omver. Maar wat vindt ze het prachtig. We vertellen het later tegen de oma’s via WhatsApp en we mogen er gelijk niet meer heen.
Nog een klein rondje zwembad dan! Met een pina colada voor mij en Lone en een GT voor Bastiaan. Lizzy krijgt een lekker melkje. Ze ligt heerlijk relaxed in de buggy. Wat is het toch een poepie. Ons andere poepie, of ook wel puppie, stuitert het zwembad door. Heerlijk hoor hier, echt genieten.

IMG 1559



Tijd voor een douche en een slaapje voor Lizzy in het appartement. Even chillen allemaal. Dan kunnen we straks naar het Afrikaanse restaurant. Bas leest het boek van Thomas Dekker, Lone kijkt iPad, Lizzy slaapt dus en ik typ dit.
We vergeten zowat de tijd want we hebben om 19 uur gereserveerd. Snel Lizzy wakker maken en iedereen in de kleren. In het restaurant ligt een menu met alle lekkere Afrikaanse gerechten die er vanavond zijn. Alleen de drankjes worden geserveerd, de rest is in buffetvorm. Ik vind daar niks mis mee, kun je van alles wat proeven. Bastiaan haalt het voorgerecht. Lone en Lizzy krijgen pasta carbonara. Lone vindt ’t niet zo lekker, ze neemt wat meloen. Lizzy eet haar bord gedurende de avond helemaal leeg. En nog een chocoladecakeje toe. Ze heeft sjans van de ober. Alle mensen hier zijn dol op kleine blonde baby’s, ze zijn allemaal zo lief tegen haar.
Lone heeft haar nieuwe make up boek mee. Nadat ze een paar blaadjes met kale poppen hoofden heeft geschminkt, is ze zelf aan de beurt en daarna ik. Ik krijg rode rouge en lippenstift. Prachtig.
Als hoofdgerecht kiezen we een selectie van lekker uit ziende gerechten. Het smaakt ook weer top. Goed geregeld allemaal hier hoor. 
De kindjes zijn weer moe, dus ze gaan lekker slapen na deze eerste hele dag op Kaapverdië. Een hele leuke, geslaagde dag.

Zaterdag 24-12
We gaan al de goede kant op met de tijd; een half uur later dan gisteren worden de meisjes wakker. Ik ben dan nog in diepe slaap. NL tijd 8.30u, hier 6.30u. En ’t is ook nog zo donker.  Maar hup! Eruit met de geit.
Bas gaat naar de receptie om een restaurant te regelen voor derde Kerstdag. We hebben geleerd dat we er vroeg bij moeten zijn met reserveren, anders is het vol. Hij is nu de eerste dus alle keus!  Het wordt de Aziatische. Lekker sushi eten. Daarna gaat hij een stukje hardlopen op het strand op blote voeten. Held. 
Ondertussen spelen de meiden wat op de kamer en ik ruim een beetje op. Als Bas terug is gaan weer lekker ontbijten. 
Lone mag kiezen waar we als eerst gaan zwemmen. Het wordt Riuland, de Kids club met het speeltuintje erbij. We vinden een mooi plekje, redelijk uit de wind. Sowieso is de wind minder dan gisteren. Naast ons zitten Duitse mensen, een oma, een moeder en een meisje van Lone’s leeftijd. 

IMG 1549



Als we met Lizzy in het pierenbad gaan, doet dat meisje nogal vreemd. Ze schopt steeds water richting Lizzy. We snappen niet waarom. Haar moeder haalt haar uit het badje. Vervolgens, als we bij een ander bad Lizzy in het bandje willen zetten, pakt het meisje bijna de band af. “No, no”, zegt Bas. Dat vindt het meisje niet leuk en ze pakt een zonnebril (die Lone net in de speeltuin heeft gevonden) van de grond en gooit ‘m in het water. Ok… Het zal je iPhone maar zijn!! Oma en moeder komen naar ons toe gesneld. Een tijdje proberen ze de bril te vinden, maar die is waarschijnlijk in een afvoerputje gestroomd. Gelukkig was ’t niet onze bril. We denken dat het meisje autistisch is of zoiets. Ik zeg tegen haar moeder dat ze niet meer hoeft te zoeken. Ze verontschuldigt zich en vraagt ons kamer nummer voor ’t geval dat de bril nog terecht komt. Ach ja, het is pech.

Tijd voor lunch en een biertje!
Lone heeft niet zo’n trek, ze heeft een beetje last van verstopping denken we, dus ze neemt meloen. “Met schil en niet te zoet mama.” Hihi. Lizzy eet voor twee: meloen, gestoofde peertjes, stukjes pasta en brood. Geweldig. Ze zijn allebei ook dol op de verse aardbeien sap.

Na het eten gaan we even naar de golven kijken. Die hebben gisteren wel enorme indruk op Lone gemaakt. Ze zijn wel minder hoog dan gisteren gelukkig. Veel minder gevaarlijk. Lone en Bas proberen een zandkasteel te maken, maar die wordt steeds omver gegooid door de golven. 
Net als gisteren gaan we ook nog even naar het grote zwembad. Lone en ik doen een drankje aan de zwembad bar in het water. Brrrr! Dat maakt zo’n biertje extra koud. Lone heeft het beter bekeken met haar warme chocolademelk. 
Als we lekker zijn gedoucht en opgefrist, gaan we in het grote buffet restaurant eten. Het eten is top, alleen we vinden het wel heel massaal. Je zit hier met zo’n 500 man te eten. Dan liever “ons” Afrikaanse restaurant bij het zwembad waar we gisteren waren. 
We gaan nog even naar de mini disco, Lone staat op het podium maar ze wil niet echt dansen. Ze is moe. Bas en ik nemen nog een ‘kerstavond’ cocktail. Lizzy ligt al te slapen in de buggy. Gauw naar bed die twee lieve meiden.

Zondag 25-12 1e Kerstdag
Waar we normaal gesproken thuis aan de ontbijttafel zouden zitten naast de kerstboom met een kerststolletje en Chris Rea op de achtergrond, zitten we nu ruim 4000 km verderop aan de buffettafel met uitzicht op de kokos bomen en een glaasje prosecco. Wat is beter? Haha, allebei even goed. Hier heb je niet echt het “kerst” gevoel. Misschien komt ’t nog. Maar het is zeker niet vervelend!!
We voelen ons bevoorrecht dat we hier mogen zijn en genieten van het heerlijke ontbijt. 
Lone mag kiezen waar we heen gaan : Riuland, grote zwembad of het strand. Het wordt Riuland. Ze gaat van de speeltuin naar het zwembad, tussendoor even kleien en dan weer naar het zwembad. Lizzy doet een schoonheidsslaapje. Ze wordt pas na ruim een uur wakker en vermaakt zich dan met de toren. 
Na de lunch is het tijd om een zandkasteel te bouwen op het strand. De golven zijn redelijk rustig, alleen de vlag is wel rood. We gaan alleen tot de enkels. Er komt een lifeguard naar ons toe en hij zegt dat de zee “is changing” dus dat we goed op Lone moeten letten. Dat doen we natuurlijk. Ineens komen de golven ook verder en zijn ze heftiger. Tijd om te gaan. 
We gaan naar de kamer om ons mooi te maken voor het Kerstdiner vanavond. We leggen Lizzy nog even neer, want het zal wat later worden.
Ik trek mijn mooie nieuwe “Onze Jongens” galajurk aan en Bastiaan gaat ook netjes in pantalon met wit overhemd. De meiden krijgen mooie feestjurkjes aan.
Voordat we naar binnen gaan, maken we nog een mooie familie foto bij de grote kerstboom bij de receptie. Ook facetimen we nog even met oma Anke en opa Bert. Daar is het kerstdiner, samen met omaatje en Bert’s vader, al bijna achter de rug. 

IMG 1508



We gaan de buffet zaal in. Onze tafel staat al klaar, met een kinderstoel voor Lizzy. We krijgen meteen een drankje. Wat een top mensen werken hier in de bediening. Omdat alle gasten tegelijk de eetzaal in gekomen zijn, is het gigantisch druk bij de buffetten. Overal staan rijen. Maar wat ziet het er allemaal prachtig uit. Torens met alle soorten ham en kaas, kerstbomen gemaakt van brood, mooi opgemaakte schalen met allemaal voor – hoofd-  en nagerechten. Wat is dit een werk geweest. Respect voor alle koks.
We genieten alle vier van al het lekkers. Lone heeft pizza, Lizzy eet pasta met haar handjes. Ze krijgt weer enorm veel aandacht van iedereen. Bas en ik proberen van alles wat te proeven. 
Als Bas een dessert aan het halen is, beginnen alle gasten ineens te applaudisseren. En iedereen gaat staan. Dan zie ik waarom. Al het personeel komt achter elkaar uit de keuken lopen en maakt een ronde door de enorme zaal. Door middel van luid geklap en gejuich worden ze bedankt door alle gasten. Wij klappen natuurlijk hard mee. Het is enorm indrukwekkend. Ik denk dat het wel 200 man is. Wat hebben ze hun best gedaan om dit allemaal te realiseren en daarbij hun eigen kerstfeest op te geven. 

IMG 1531



Na het diner gaan we dansen bij de mini disco. Althans, als we er eenmaal zijn is Lone toch eigenlijk best moe. Ze doet een paar sprongen mee, maar dan gaat ze zitten en staat niet meer op. 
Als Lone in slaap is gevallen in Lizzy’s buggy, kijken we onder het genot van een cava’tje nog even naar het kerstkoor dat op het grote podium staat te zingen. Ontzettend vals maar dat mag de pret niet drukken, haha. 

IMG 1534



Lizzy begint ook in haar oogjes te wrijven, het is echt tijd om te gaan nu. Het was een memorabele eerste Kerstdag. 

Maandag 26-12 2e Kerstdag 
Vandaag is het boxing day, of Tweede Kerstdag, of.. tja.. zomervakantie? De meisjes zijn weer een half uurtje later wakker, top! Lone om 7.15 u en Lizzy zelfs 7.30u. Dat gaat wat worden thuis hoor, echt. We krijgen ze ’s avonds niet meer in bed en ’s morgens niet meer eruit. 
Bas gaat een stukje hardlopen in de duinen en een restaurant regelen. De Afrikaanse, “onze” zeg maar. De rustige. 
Eenmaal terug is het hardlopen hem zwaar gevallen door het mulle zand. Z’n spiertjes zijn gevoelig! 
Mijn kerstontbijt bestaat uit yoghurt met muesli en fibers, honing en hagelslag. Even balansen. Door Muesli-meester Bastiaan gemaakt. Smaakt goed! Hijzelf neemt het ook, maar kan een gebakken eitje toch ook niet weerstaan. Lone eet een broodje met choco pasta en Lizzy met ham. Met een glaasje verse aardbeien sap natuurlijk.
Lone wil graag naar het strand, naar de golven natuurlijk. De zee is weer vrij rustig, dus het kan. Met z’n viertjes spelen we in de branding en Lone en papa maken samen een groot gat waar het water in kan stromen. Als we even liggen te relaxen op een bedje, begint Lone opeens te gillen. Ze wordt gestoken door een of andere zwarte wesp! De angel staat in haar arm en ze slaat ‘m er van paniek af. Ze gilt van de pijn. Snel zuig ik het gif eruit en Bas gaat gauw prikweg halen en wat ijsblokjes. Naast de pijn is ze ook erg geschrokken, arm kind. Dat heeft ze echt van haar vader, die nare prikbeesten willen altijd Gaillards hebben. 
Het gaat gelukkig weer. De meiden spelen nog even lekker en daarna gaan we lunchen. 
Straks gaan we naar het zwembad en Lone wil graag een duikbril hebben. Er zijn hier wel wat winkeltjes dus we gaan even kijken of ze dat hebben. En ja hoor, daar hangen ze. Een tientje, maar beter duur dan niet te koop haha. Een magneet is ook in de pocket.
Na de lunch zijn we zo lui geworden dat we allemaal even een dutje willen doen. Ach ja, daar is het toch ook vakantie voor! Dus eerst een tussenstop bij de kamer voordat we gaan zwemmen. Zzzzz.
Als we weer wakker zijn, gaan we nog een uurtje zwemmen. Met bril. Hij bevalt goed. 
Vanavond eten we in het Kaapverdiaanse restaurant. We zijn benieuwd! Als we ons aan het opfrissen zijn, hoort Bas steeds een soort van gekuch van buiten komen. Ineens komt hij naar me toe. “Moet je nou eens kijken, dit is echt te asociaal!! Er ligt er hier een over de railing te kotsen!” 
Ik had al wel eerder gezien dan onze Engelse buren geen frisse figuren waren, maar dit slaat echt alles. Net kreeg ze de balkon deur al niet open en liep te er tegenaan te rammen als een of andere gek. Nu ligt ze op haar zij, helemaal van de wereld, op de railing. Wat een smerig vies wijf. In zo’n hotel als dit hoor je je toch te gedragen. 
Bas loopt naar hun deur om te kijken op welk nummer ze wonen, dan kunnen we het doorgeven aan de receptie. Maar als hij daar aankomt staan er al twee mannen van het hotel met handdoeken. Ik zou me dood schamen. 
Goed, niet meer aan denken en een leuke avond maken! We lopen richting het restaurant. Het is voornamelijk vis dat er geserveerd wordt. Het ziet er weer prachtig verzorgd uit allemaal. De voorgerechten mogen we zelf pakken en het hoofdgerecht wordt aan tafel geserveerd. Lone is vanavond de mama dus ze mag naast Lizzy zitten en haar eten voeren. Lizzy heeft weer sjans van de obers hoor. Er is er zelfs een die een kan water omver gooit omdat hij meer op Lizzy let dan op de tafel die hij aan het dekken is. Hij moet er zelf om lachen. Blonde babies zijn hot hier!
Er is weer kinderdisco, maar rond een uur of acht stort Lone hier gewoon in. Ze wil alleen maar op schoot en kijken naar de andere dansende kindjes. Op weg naar huis maken we een afspraak om morgen haar haar in vlechtjes te laten doen. Dat wil ze heel graag. Ik maak de afspraak voor morgen om tien uur bij de dame achter de balie in de manicure- en kapper zaak. Ondertussen is Lizzy alweer uit de buggy gehaald door een andere dame en zijn ze samen aan het knuffelen. Weer andere dames kietelen haar. Het is niet te geloven haha. Kind weer kwijt. Als we weer terug in de kamer zijn, slapen de dames snel als een roosje.

Dinsdag 27-12
We zetten de uitslaap trend helaas niet voort deze morgen. Om 06.30u ligt Lizzy te kletsen en kieren alsof haar leven er vanaf hangt. Bas geeft haar een flesje melk in de hoop dat ze daarna weer in slaap valt, maar helaas. De dag gaat toch echt beginnen. Lone komt erbij en beide dames vechten wie er Koe Doet Boe op mijn iPhone te spelen. 
Na het ontbijt is het zover; Lone krijgt vlechtjes. “Mama, ik ben wel een beetje zenuwachtig voor mijn vlechten!!” zegt ze. Lekker ding. Lone mag gaan zitten op de stoel. Ik mag niet kijken, want het is een verrassing. Misschien kan ik zelf ook wel even m’n nagels laten doen, bedenk ik me. French manicure, leuk! Zo gezegd zo gedaan. Een half uurtje later heb ik prachtige nageltjes. Lone is ook klaar. Ze ziet er prachtig uit met de vlechtjes! Een echte prinses!! 

IMG 1672



We pakken de handdoeken en zwemspullen in de kamer en gaan lekker bij het zwembad liggen vanmiddag. De zon is niet heet, maar gewoon lekker. 
Lone heeft veel plezier van haar nieuwe duikbril en gaat onder m’n poortje door onder water. Ook drinken we samen met Lizzy een drankje aan de zwembad bar.
Na de lunch doen papa en Lizzy een middag dutje. Als Lone niet zwemt,  speelt ze Mario. Ook picknicken we op een handdoek langs het zwembad. Lone heeft warme chocolademelk en mama een biertje. Ik had het héél niet verwacht, maar de choco gaat om. Geeft niks kind. Ik herken mezelf er zo in…
Deze avond gaan we sushi eten in het Aziatische restaurant. Eerst gaan we langs de receptie om te vragen of en waar we kleding kunnen wassen. We kunnen het alleen in een waszak doen en dan afgeven bij de receptie, vertelt de aardige meneer. Er zijn dus geen wasmachines op het park waar je zelf kunt wassen. Hmm ok misschien doen we die paar boxers van Bas dan wel even met de hand. Ineens valt mijn oog op een brief die op de balie ligt met vlucht informatie. Bij elke vlucht die vandaag en morgen zou vertrekken staat “cancelled”. Ook een die naar Amsterdam zou vertrekken vandaag. What the…?! Eronder staat dat de vliegtuigen niet kunnen landen vanwege de stof in de lucht. Jeetje hé. Dat stof, dat heiige, hebben we al een paar dagen. Hopelijk is het volgende week weg, anders moeten wij ook verplicht onze vakantie verlengen. Ik moet gewoon weer werken. En ze missen ons thuis. Nou laten we het afwachten. Gelukkig hebben we wel voor drie maanden kleding bij ons, haha.
Op naar de sushi. Lone eet als een dijker, ze heeft wat in te halen. Eerst sushi, daarna meloen, kiwi en rozijntjes, toen een taartje en daarna gaat ze aan het ijs. Het is lekkere sushi, maar die van Sumo is beter vinden Bas en ik. Er zijn nog veel meer lekkere gerechten, dus klagen doen we zeker niet. Helemaal niet als we naast ons kijken waar de hoofd eetzaal weer bomvol zit. Dan zijn de aparte restaurants toch veel fijner.
Lone heeft het vandaag flink naar haar zin, want ze wil graag  naar de disco om te dansen. En hoe!! Ze danst en springt mee op alle liedjes. Haar mooie nieuwe vlechten gaan op en neer. Topper!
Na de disco gaan we. Lizzy is moe. Ze is al gauw vertrokken nadat we haar in bedje hebben gelegd. Lone kijkt nog even iPad op bed en Bas en ik chillen. Topdagje dit.

Woensdag 28-12
Om 6.30u schrik ik wakker van kleine Lizzy die ineens begint te huilen. Na een flesje geef ik haar een aai over haar bol. Oei, bloedheet!! De thermometer komt tot 39.4. Ik geef haar een zetpil, doe haar een koelere slaapzak aan en leg haar weer in bed. Ze slaapt weer verder tot 8.30u.Gelukkig is ze wel gewoon vrolijk.
Aan het ontbijt krijgt ze van grote zus Lone een broodje smeerworst. We kunnen wel gewoon naar het zwembad denken we. We gaan naar Riuland, daar kan Lone lekker ravotten. 
Lizzy voelt weer warm aan. Misschien breng het zwembad een beetje verkoeling, maar daar heeft ze het toch niet zo naar haar zin. Ze wil het allerliefste knuffelen en slapen. Arm wijffie. 
Lone en ik spelen met een bal en gaan elkaar achterna in het zwembad. Het is een top dag vandaag om te zwemmen. Lekker warm!
Tijdens de lunch lees ik een appje van Ilona. Het gaat over gestrande toeristen op Boa Vista vanwege een hardnekkige zandstorm. “Zijn jullie ok?” 
Wij zijn zeker ok. Het is de mooiste dag sinds we hier zijn. Geen zandstorm te bekennen. Het is de laatste dagen wel heiig geweest, ja. En we zagen inderdaad gisteren bij de receptie dat er vluchten gecanceld zijn. Maar dat het nu in de Telegraaf op de voorpagina staat is wel heel serieus. Als we wat meer onderzoek doen, komen we erachter dat er sinds Eerste Kerstdag al geen vliegtuig meer stijgt of landt. Jemig hé. Wat erg! De stofwolk die er hangt waardoor er geen vliegverkeer mogelijk is, komt vanaf de Sahara. Omdat er op dit moment heel weinig wind staat, gaat de wolk niet weg en zolang zitten we vast. 
De geschiedenis herhaalt zich: Lizzy heeft zo te zien de waterpokken. Er zit er een op haar handje. Met een blaasje erop. Lone had dit toen we op Kefalonia zaten 5,5 jaar geleden. Daar was ze aardig ziek van. Lizzy slaapt veel. Hoop zo dat het meevalt. Bastiaan en Lone zitten samen te drinken aan de zwembad bar als Lizzy en ik lekker liggen te chillen. Een groepje Engelsen zit verderop waarvan “de moeder” een paar biertjes te veel op heeft. Ze swingt en zingt keihard met de muziek mee. Nu nog een tand eruit en een bezem en ze vliegt zo weg. Mensen kijken is zo lachen, vooral als ze zichzelf zo enorm voor schut zetten. Lone is moe geworden van al het zwemmen vandaag en valt lekker tegen me aan op het strandbedje in slaap. M’n grootste lekkere wijffie.
Vanavond staat het Italiaans restaurant op het programma. Het ziet er mooi nieuw uit en dat is het ook horen we van de mensen die naast ons zitten. Zij komen hier al voor het vijfde jaar en vorig jaar was dit restaurant er nog niet. Het eten is weer top. Pasta’s, pizza’s, carpaccio, caprese, lekkere desserts. Hier willen we nog wel een keer heen.
Na het eten gaan we weer naar de kinderdisco. Lone heeft de smaak te pakken! 
Op weg naar het huisje zien welke de Nederlandse mensen die bij ons ook de heenweg in het vliegtuig zaten. Ze zouden eigenlijk morgen vertrekken, maar dat kan niet denken we. “Zijn jullie gestrand?” vraagt Bas. De man zegt inderdaad dat alle vluchten morgen zijn gecancelled. Ze hopen voor het weekend thuis te zijn. Maar een dagje extra vinden ze niet erg. We hopen met ze mee, dan komt het voor ons ook goed.
In het huisje gaan de meisjes lekker slapen. Ze zijn op. 

Donderdag 29-12
Bas begint de dag met een reservering en daarna een loopje. Als hij terug komt zegt hij dat er helemaal geen rij was voor de reserveringen van de restaurants. Er komen ook geen nieuwe mensen bij en veel van degenen die hier zijn, wachten tot ze naar huis kunnen dus die reserveren ook niet.
Lone is een beetje sip. Ze heeft een beetje last van heimwee. Dat kan gebeuren en is niet leuk. We vertellen haar wat voor leuke dingen we hier kunnen doen en dat ze thuis gewoon weer naar school zou gaan. Dan beseft ze een beetje dat het hier toch wel leuker is. We bellen ook nog even met oma. Als ze haar eerste plons in het zwembad heeft genomen, staat er alweer een big smile op haar gezicht. Gelukkig. Kind blij, papa en mama blij.
Lizzy’s pokjes zijn wel wat heviger geworden, maar echt last heeft ze er nog steeds niet van. En zijn enkele blaasjes en de rest lijkt meer op eczeem dan op waterpokken. Hopelijk blijft het hierbij. Ze gaat samen met Lone van de glijbaan. Ze hebben de grootste lol samen. Echt slapen komt er vandaag niet van. Er gebeuren toch veel te leuke dingen! Zonde om te slapen, denkt Lizzy.
We zijn wat vroeger klaar dan anders dus voor het eten drinken we nog een cocktail bij de bar op het plein. Lone pina colada en papa daiquiri. Mama gewoon een wijntje en Lizzy neemt de watermeloen die op het glas zat geprikt.
We eten vanavond  bij “ons” restaurant en daarna gaan we natuurlijk weer dansen. 
De kindjes worden op het laatst in een treintje meegenomen naar het grote podium. Daar is een tombola voor het goede doel en het is de bedoeling dat de kindjes de lootjes trekken waar de prijzen op vallen. Lone durft ook. Als ze eenmaal aan de beurt is, is ze wel verlegen. Ze durft nog net haar naam te zeggen, maar het nummertje opnoemen in het Engels is haar iets te moeilijk. Wij zijn evengoed beretrots!
Het lichtje is uit bij Lone en ze wil graag slapen. Oudejaarsavond moeten we maar even gaan slapen van tevoren. Anders redden we het nooit tot 12 uur! 

Vrijdag 30-12
Het plan voor vandaag is om na het ontbijt naar het strand te gaan. Het is een mooie dag, dat zie je meteen. Blauw zonder hei of stof of wolkjes. Er lopen ook weer mensen met koffers. De stofwolk boven het vliegveld is dus waarschijnlijk weg. Dat geeft goede hoop dat wij zelf ook gewoon kunnen vertrekken dinsdag.
Maar nu moeten we daar nog niet aan denken; we hebben nog vier mooie dagen voor de boeg!
De golven zijn redelijk wild, ze slaan heel laat om. Niet te ver erin dus weer.
Lizzy slaapt meteen als een blok, vader en Lone gaan kastelen bouwen en gaten graven, dus moeders gaat gestrekt in de zon. Heerlijk! Ook met z’n drieën in de branding staan en wachten op een grote golf is leuk! Lone vindt dat zo spannend, prachtig.
Als Lizzy wakker wordt, mag ook zij even in de branding zitten. Ze wordt niet vrolijk van dat koude zeewater over haar beentjes, dus ik til haar snel weer op! Dat vindt ze wél leuk, kijkend naar haar grote zus en papa.

IMG 1587



We gaan vandaag eens lunchen bij het grote buffet, kijken of ze daar meer hebben dan hamburger en tosti. Dat klopt inderdaad. Het is ook niet zo druk omdat er veel mensen weg zijn gegaan.
Op de terugweg lopen Lone, Lizzy en ik langs de bikini winkel (Bas gaat plassen) en ik weet er een te scoren hoor! Eigenlijk ging ik voor slippers, de mijne zijn net stuk gegaan op het strand. Maar een bikini is ook leuk!
Omdat we gisteren geen prijs hadden bij de tombola, heb ik Lone een armbandje beloofd. Ze kiest een mooie uit met gekleurde kraaltjes in Afrikaanse stijl. En van dezelfde kraaltjes ook nog een ketting erbij, vooruit. 
Op weg naar het zwembad! Daar heeft Bas inmiddels al twee daiquiri strawberry op, zijn favoriet. 
Samen met Lone gaat hij het zwembad in. Er start een waar watergevecht. De een rent de ander achterna met een waterpistool. Lachen.
Tot vrij laat zitten we bij het zwembad. Het is ook nog zo lekker en rustig. Al zijn er ook wel nieuwe mensen gekomen vandaag. Ze lopen in de rondte het park te verkennen.
Bij thuiskomst zien we twee briefjes liggen: of we de receptie willen bellen of bezoeken. Ok. Eenmaal aan de telefoon krijgen we te horen dat het Afrikaanse restaurant waar we vanavond hadden gereserveerd, niet open gaat omdat het te rustig is. We kunnen wel naar de Kaapverdiaanse of de Italiaanse alleen dan moeten we wel komen reserveren aan de balie. Dus Bastiaan gaat even. Als hij terug komt is het niet gelukt. Er was alleen plek om half negen of om negen uur. Dat is voor ons te laat met die twee meiden. Onze eerste reservering was om zeven uur. Dus dan wordt het het grote buffet.
Na het eten zijn we nog net op tijd voor de kinderdisco. Lone doet weer leuk mee. Na afloop deelt meneer de clown altijd ballonnen uit. Lone regelt er heel lief ook een voor haar zusje. Lizzy vindt ballonnen heel bijzondere dingen.
Als we een cocktail hebben genomen gaan we op een geheime missie. Lone heeft het er al de hele avond over: we gaan een kokosnoot pikken voor thuis. We hadden er al eerder eentje, een kleintje, maar die is gevallen en daardoor zit er een barst in. Dus we moeten een nieuwe en het liefst een die rijp is en die we kunnen laten zien in de kring op school. De rijpste hangen in de boom bij Riuland, hadden we al gezien. Dus daar sluipen we heen. Bastiaan heeft een mes mee gepikt bij het buffet. Lone schijnt bij met het lampje. En ja hoor, na een tijdje snijden is de noot los. En groot! Precies goed voor thuis. Missie geslaagd. Lone is blij en trots! We verstoppen ‘m in een laadje in de kamer zodat de schoonmaak mevrouw ‘m niet ziet. Zo, dat was een spannende afsluiting van de dag! Nu lekker slapen.

Zaterdag 31-12 Oudjaarsdag
Terwijl ik dit begin te schrijven, komen Bas en Lone op me af. Ze hadden al de hele tijd een geheim samen en dat was blijkbaar mama in het zwembad gooien. Dus er is geen ontkomen meer aan! Daar ga ik! Gelukkig blijven mijn krullen bespaard. Lone en ik spelen nog een hele tijd samen in het zwembad. Ik ben krokodil!
Het is echt te merken dat het rustiger is. Ons ontbijt restaurantje was vanmorgen ook voor het eerst gesloten. Al het personeel is waarschijnlijk nodig voor de voorbereidingen voor het diner vanavond. We zijn benieuwd hoe mooi het er vanavond weer uit gaat zien!
Lizzy heeft er weer een paar pokjes bij op haar handje. Het is nog niet over dus. Ze doorstaat het kranig! Als het voor dinsdag niet minder is geworden, dan mogen we officieel niet eens terug vliegen zonder medische verklaring dat het niet meer besmettelijk is, lees ik net op internet. Fingers crossed. 
We blijven de hele dag lekker bij het zwembad. Na de lunch doe ik mee met een lesje aquajoggen. Heel leuk!

IMG 1761



Achter onze bedjes in een struik, “woont” een zwart poesje. Hij is heel lief en aanhankelijk. Eerst gaat ie tegen Lizzy aan liggen. Dat vindt ze wel wat. Ze aait ‘m op haar manier, soms grijpt ze ‘m wat ruw in z’n nek. Hij vindt ’t niet erg en blijft gewoon liggen. Haar eerste keer dat ze een poesje aait, schattig. Even later zit Lone op het bedje Mario te spelen en hup, nu springt ie naast haar. Lone vindt ’t ook leuk en blijft muisstil zitten zodat poes er niet af springt. Even later krijgt ze een restje melk van Lizzy. Dat gaat er wel in.

IMG 1771



Om kwart over zes begint het oudjaars diner, dus we gaan op tijd naar de kamer om ons netjes aan te kleden.
Het ziet er weer even mooi en verzorgd uit als met Kerst. Lizzy is in slaap gevallen dus we laten haar even lekker liggen in de buggy, de avond is nog lang.
Ik zit tegen Bas te geinen over wat ik hem zou moeten geven als ik hem ten huwelijk zou vragen, omdat hij niet van sieraden voor mannen houdt. Dus hij zegt: “Denk je dat het zo lang gaat duren dat jij míj zou vragen dan? Ik heb toevallig een doosje in m’n zak.” Dus ik zeg: “Nee, niet hier in die buffetzaal hoor Bas!” en ik voel op z’n broekzak in de veronderstelling dat hij zit te bluffen. Maar ik voel wel een klein vierkant doosje zitten, dus ik krijg het Spaans benauwd. Tegelijkertijd springen de tranen in m’n ogen. “Wat is dat? Nee toch Bas echt?!?!” Hij duwt m’n hand weg en begint keihard te lachen. Dan haalt hij het doosje uit zijn zak en…. Is het de batterij van zijn camera. Ik heb het niet meer! “Sukkel ik schrok me dood !!!” Bas ligt hélemaal dubbel. “Wat hou ik toch van je.” zegt ie. Pestkop.
Als bijna iedereen aan het dessert zit, komt al het personeel weer uit de keuken om een ronde te maken door de zaal. Ze krijgen weer een dik verdienende staande ovatie. 
Ik maak Lizzy wakker, anders heeft ze niks te eten. De bediening is namelijk alweer druk bezig met de voorbereidingen voor de tweede shift die om 20.30u begint. Ze krijgt spaghetti en kiwi toe.
We zijn mooi op tijd klaar voor de minidisco. Het is net begonnen bij het grote podium. Overal hangen ballonnen in het zwart / wit / goud voor het Oud en Nieuw feest wat hierna begint. Ook na de minidisco dansen de kinderen vrolijk verder. Er begint een leuk trio te zingen. Er komen steeds meer mensen de dansvloer op. Om 22 uur is het nieuwjaar in Nederland. Ik probeer m’n moeder te bellen. Ik krijg haar te pakken maar de verbinding is slecht. Maar ’t lukt om gelukkig Nieuwjaar te wensen! Wij moeten nog twee uur wachten. Dat is wel gek. Lone is inmiddels op een stoel gaan zitten met de iPad, maar haar ogen vallen dicht. Ik zet twee rieten stoelen tegen elkaar aan zodat het een soort bedje wordt. Ze is meteen weg. Lizzy sliep ook al in de wagen. Watjes die kinderen van ons, haha! Bas en ik feesten door. Het zang trio maakt plaats voor een DJ. Hij draait een beetje “onze” muziek uit de Four Roses tijd. Zelfs die Bas doet de voetjes van de vloer. Lachen. Hij haalt de drankjes. Ik vraag elke keer om water maar op de een of andere manier komt die bestelling moeilijk door. Steeds krijg ik een glas cava in m’n hand geduwd. 
Er worden aan iedereen tassen uitgedeeld met versieringen erin: maskers, toeters, Hawaii kettingen, clowns neuzen, gekke brillen, samba ballen, ballonnen. Alle mensen versieren zichzelf. Wij doen natuurlijk mee. Het ziet er top uit alle die met z’n allen bij elkaar, haha!
Ik probeer Lone wakker te maken om te zeggen dat het bijna twaalf uur is en of ze mee wil feesten. Nee, geen succes. Ze slaapt verder. Dan is het zover! Twaalf uur!! De confetti knalt door de zaal! Bas en ik geven elkaar een dikke kus en wensen elkaar gelukkig Nieuwjaar.
Dan lopen we naar de kindjes. Lone ligt met haar handen op haar oren te huilen. Ach gossie. Het feest is denk ik afgelopen voor ons. Jammer maar niets aan te doen. We gaan haar en Lizzy snel in bed leggen. 
Happy new year voor iedereen!!!

Zondag 1 januari Nieuwjaarsdag
Op een flesje na rond een uur of half zeven, slaapt de familie Gaillard / Hoveling tot half negen uit. Netjes toch? En dat ondanks die vervelende hoestbuien die ik sinds deze vakantie elke ochtend heb. Ze hebben er allemaal doorheen geslapen. 
We hebben een tas met versieringen bewaard voor Lone. Die wil ze, net als de kokosnoot, ook graag laten zien in de kring. Van Riu Hotels hebben we ook een cadeautje gekregen met de beste wensen erbij ; twee mooie pennen. Aardig hoor!
Na het ontbijt gaan we naar het strand voor de traditionele nieuwjaarsduik. 
Daarna gaan Bas en Lone op ‘rotsjesjacht’. Dat hebben ze overgehouden aan de vakantie in Frankrijk: over de rotsen lopen op zoek naar diertjes en schelpjes. Het is alleen best een eindje lopen naar de rotsen, dus Bas heeft Lone de halve tocht op zijn nek.
Lizzy slaapt de hele tijd bij mij op het strand. Even inhalen. Haar pokjes zijn een stuk minder sinds gisteren. Gelukkig!
Als de familie even later weer herenigd is, zoeken we de branding nog een keer op. Het blijft toch aantrekken, die golven! Bas gaat het gevecht aan, maar wint nooit. Hij gaat een paar keer flink kopje onder. “Maar”, zegt Lone “Papa is sterk!”
Samen graven we Lizzy in. De dames gieren het uit.
We zijn zo druk dat we de tijd helemaal vergeten en daardoor bijna te laat zijn voor de lunch. Tijdens het eten bellen we met de oma’s om ze een gelukkig Nieuwjaar te wensen.
We vervolgen de dag bij het zwembad. Met natuurlijk een daiquiri, een chocomel en een sangria. Als ik Lone op een gegeven moment onverwacht een duwtje geef, ben ik de pineut. Bas wacht me op en gooit me er met kleding en al erin. Dan gaat Lone achter Bas aan en ook hij gaat erin. Hij had zijn shirt wel uitgetrokken, maar Lone gooit ’t shirt er gewoon ook in. En Lizzy? Yep! Met jurk en al! Wat hebben we gelachen!!
Gauw douchen en op naar de Italiaan. Lizzy schreeuwt door de hele zaak heen, zo’n trek heeft ze. Lone eet ook weer super goed! Het eten is lekker, wat alleen jammer is, is dat de desserts van gisteren zijn van het Nieuwjaars diner. Niet meer zo lekker… Daarvoor zijn we teveel verwend geraakt hier.
Bij de minidisco is een nieuwe clown die het lang niet zo leuk doet als “die andere lieve”. Na een kwartier houdt ze (de clown) het al voor gezien. 
Dan maar cocktails drinken aan de bar! Ondertussen probeer ik Lone’s vlechtjes eruit te halen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En haar haar komt er ook niet al te best uit. Het lukt voor de helft, morgen de rest. Lizzy vindt het veel te gezellig met alle aandacht die ze van iedereen krijgt, dus slapen ho maar. Bas loopt wel drie rondjes met haar, maar zonder succes. Ook doet hij dat voor zijn eigen bestwil: hij wisselt van bar omdat meneer vindt dat de dichtstbijzijnde bar te weinig rum in zijn daiquiri doet, haha!
We maken het hier steeds later. Rond elven liggen we op bed. Een uur in NL.
Dat wordt lastig straks om weer te wennen!

Maandag 2 januari 
De laatste volle dag hier in het hotel is aangebroken. De hemel is mooi helder blauw. Na het ontbijt gaat we dan ook snel naar het zwembad. Nog even dat kleurtje bijwerken. Ik sla de aquajogles even over vanmiddag, heb alleen maar zin om lui te zijn en te zwemmen met de meiden. Lizzy in de band en Lone die haar voortduwt. Ik zal het missen. 
Bastiaan begint al vroeg aan het bier. En na de lunch een daiquiri natuurlijk. Nu we bijna weg gaan, heeft hij het helemaal door: hij bestelt twee daiquiri’s en een los glaasje rum. En dat verdeelt hij dan over die twee glazen, haha! Dus als je zo drie rondjes haalt, dan tikt dat wel aan. 
Aan het einde van de middag gaan we weer helemaal los in het zwembad. We moeten papa erin gooien van Lone, dat vindt ze het allermooiste. Dus dat doen we natuurlijk. Maar papa sleurt ons mee het bad in. En dat wel een keer of tien. Alle handdoeken belanden ook in het water, want niemand mag zich afdrogen. Hahaha. En Bastiaan vindt alles mooi en prachtig met al zijn daiquiritjes achter z’n kiezen. Hij begint te hikken, dat is het signaal dat er genoeg in zit!
We lopen, nat en zonder handdoeken, want die moesten we inleveren, richting de kamer om te douchen. Dan zien we ineens onze poezenvrienden. Die moeten we nog even gedag zeggen. Lone vraagt of we nog een restje melk van Lizzy hebben en of we dat mogen geven. Dat hebben we. Ze gooit een klein beetje melk op de grond en alle drie de zwarte poezen beginnen er aan te likken. 
Bas zet zijn zwarte camera tas op de grond en begint foto’s te maken van het leuke tafereel. Dan loopt een van de poesjes naar zijn tas en begint er aan te snuffelen. Ik zeg nog: “Kijk Bas hij vindt je tas mooi!” Maar wat er dan gebeurt. De poes gaat met z’n kont naar de tas toe zitten en begint te pissen. In zie het gebeuren. “Baaaasss!!!! hij pist tegen je….” Meer kan ik niet uitbrengen. Ik kom niet meer bij. Het is zo vies maar ook zo hilarisch tegelijk. Bas reageert ook veel te laat met z’n aangeschoten hoofd, dus de poes is klaar en loopt weg. “Hoveling jij ziet het gebeuren en je doet niks!!!” Ik had er letterlijk geen kracht voor door de slappe lach. Ok.. En door.

IMG 1609

IMG 1618
Na het douchen mogen we voor de laatste keer van het buffet genieten en van het “tjoetjoeha feest” zoals Lone het noemt. Daarna lopen we langzaam terug naar de kamer om te beginnen met pakken. Lone kijkt al lopend naar de sterrenhemel en zegt: “Jullie papa’s zijn daarboven en ze zouden zeggen: “Dat hebben jullie goed gedaan jommes!” Toch mama?!” We hadden haar eerder deze week verteld dat onze papa’s sterretjes zijn en altijd naar ons kijken, waar we ook zijn en dat ze zouden vinden dat we het goed hebben gedaan. Dat heeft ze dus heel goed onthouden. Poepie. Oh ja en “jommes” betekent jongens.
De meisjes gaan naar bed en snel daarna heb ik al een koffertje gepakt. Inpakken voor de terugreis is toch wel relaxter. Je hoeft niet na te denken, alleen maar erin te proppen. Morgen de rest, weltrusten.

Dinsdag 3 januari 
Tegen achten worden we wakker na een onrustige nacht. Het was heet, er zat een vervelende mug en Bas lag te snurken. En je hebt ook in je hoofd dat je morgen weggaat. 
Bij het ontbijt nemen we wat extra broodjes en fruit mee voor onderweg. Dat scheelt weer een kapitaal in het vliegtuig. 
Laatste keer buffet, snif..
Koffer twee en drie zijn ook redelijk snel gevuld. Rond elven verlaten we onze kamer. Het is weer net zo’n prachtige dag als gisteren en we zien iedereen lopen in badkleding. En wij lopen met broeken met lange pijpen en zware koffers. Bah.
Wat hebben we het heerlijk gehad hier zeg. 
Een half uurtje later dan gepland worden we opgehaald met de bus. Ze waren ons ‘even’ vergeten vanwege een andere vlucht die gecanceld was. Dag Riu Touareg! Bedankt voor de leuke vakantie! Gelukkig komen we – na een wederom bumpy ride- op tijd aan op het kleine vliegveldje. 
Het vliegtuig waar we in gaan komt net uit Nederland gevlogen en zit nog halfvol met mensen. Zij gaan naar Sal, het eiland naast Boa Vista. Daar hebben wij dus een tussenlanding. De vlucht ernaartoe duurt maar 12 minuten! We moeten zelf ook uitstappen, want het vliegtuig wordt schoongemaakt en getankt. 
40 minuten later begint de echte reis! Het vliegtuig zit niet vol, dus Bastiaan zit schuin achter Lone, Lizzy en mij, zodat Lizzy een eigen stoel heeft. Ze slaapt vrij snel. Lone’tje speelt iPad en gaat dan ook pitten. Bas ligt heerlijk uitgestrekt over drie stoelen, de bofkont. En ik typ dit verhaal. Het was een geweldige vakantie! Voor het eerst in ons leven hebben we Kerst en Oud en Nieuw gevierd in de zon. Het was mij een waar genoegen, lieve Bas, Lone en Lizzy! En nu dan maar weer de Hollandse kou in. Vijf graden zegt de piloot net. Brrrr.

IMG 1118

Eten bij Beluga Maastricht

Ons laatste tripje dateert uit oktober 2014. We bezochten de gave stad Krakau en het indrukwekkende Auschwitz. Vorig jaar deden we niets. Er was de mooie bruiloft van Adse en Ilona en Jochem werd voor de eerste keer vader van Hidde. Robbie en ik volgden begin 2016. Nova en Lizzy zijn naast Hidde ook nieuwe wereldburgers.

Het spaargeld liep op. Er ontstond een stuwmeer van vermogen. DAT MOET OP!!!! Hhahaha. Om wat geld af te romen bedachten we een mooi diner in Maastricht bij de twee sterren tent Beluga. Dit stond voor afgelopen weekend op de planning. We gingen geld stuk slaan met de hoofdletter S en genieten met de hoofdletter G!!!

IMG 1118

IMG 1119Zaterdagochtend vertrekken we gescheiden van elkaar naar Limburg. Adse en Robbie pakken het moment om rustig aan te doen en te relaxen met wat rodelen in Valkenburg. Ze hebben een lekker dagje. Dan andere club heeft een racefiets… Daar wil je dan graag op rijden op en af die Limburgse heuvels. We laden de fietsen in en na 2,5 uur zijn we in Epen. We zorgen voor een goede bodem in de vorm van lunch. Eitjes en tosti’s moeten er voor zorgen dat we lekker kunnen trappen.

Jochem heeft uiteraard een mooie route voor ons in petto. Wat zouden we zijn zonder deze half mens, half GPS;-). Het fietsen is prachtig. Niets is vlak, dat is na de eerste kilometers al wel duidelijk. De omgeving is zo adembenemend. Echt genieten dus. We maken een afwisselende ronde richting het Drielandenpunt. Na 30 kilometer zijn we terug bij de auto. Ronnie en Bijl hangen de fiets in de wilgen en gaan in een café zitten. Gakkie en ik pakken nog 20 kilometer extra richting de Gulperberg. Een stevige klim maar ik had hem niet willen missen. We stappen na deze koers in de auto om ons zestal compleet te maken.

play-sharp-fill

Opfrissen in het Zenden hotel en voor een klein borreltje en borrelhapje de kroeg in. We hebben nog even de tijd want we hebben pas om 19:30 uur bij Beluga gereserveerd. We leggen een kleine bodem want we weten niet of we voldoende te eten krijgen straks.
Keurig op tijd zijn we aanwezig bij de Beluga. Het is de brug bij de Maas over en we zijn er. We worden naar onze tafel begeleid en beginnen met een mooi glas champagne. Er zijn drie keuzes. We kiezen gerechten van de kaart, À la carte dus. Er is een jubileum menu ter ere van het 15 jarig bestaan of we gaan voor het zeven gangen menu. We kiezen na enig overleg voor het duurste menu, dat is die van zeven gangen met bijpassende wijn. Na wat smaakvolle amuses beginnen we bij de eerste gang. We zijn allemaal onder de indruk van de opmaak en de smaak. De gerechten zijn klein maar allemaal echte kunst stukjes. Work of art! We smullen er van. Er wordt ook flink wijn geschonken. Als het op is worden we gewoon bijgeschonken, dit gaat in een vrij rap tempo. Na alle mooie gangen is het tijd om een koffie te drinken. We worden min of meer gedwongen om richting de bar te gaan. Dat was wel opvallend. Dat doen we dan ook maar niet voordat we de beloofde rondleiding hebben gehad in de keuken. We spreken met personeel. Ze hebben een mooie bijzondere job. Na de koffie nemen we nog wat cocktails tot ons. Elke cocktail wordt afzonderlijk gemaakt en neemt ruim 5 minuten in beslag maar dan heb je ook wat. Dan rond 01:00 uur is het tijd om af te rekenen. De pinpas er door… ogen dicht en op “Ok” klikken. We hebben het afromen zeer serieus genomen deze avond. Haha. Ik persoonlijk heb heel goed gegeten. De gerechten waren mooi, lekker en bijzonder. De wijnen waren goed en ook hier heb ik van genoten.

IMG 1143 PS edit small

We willen het niet, nee we willen het echt niet… we gaan het ook niet doen… nee nee!!! Maar we doen het uiteraard toch. De stad Maastricht, de kroegen en gezellige pleinen werken als een magneet op onze benevelde geesten. Als voorgeprogrammeerde zombies lopen we naar het uitgaansgedeelte van Maastricht. Een “paar” biertjes verder en ook een paar kroegen verder gaan we naar huis. Rond 04:00 uur liggen we in ons mandje.

De volgende ochtend bespreken we buiten in de frisse lucht op het terras de avond. Vergezeld door een vullend ontbijtje vertelt ieder zijn ervaring. De wijn ging te hard. Aparte setting met die dance muziek. Niet echt originaliteit in de gerechten zijn zo een paar van de opmerkingen die voorbij komen. We kijken nogmaals wat nu het onderscheid maakt tussen 1, 2 of 3 Michelinsterren.

Eén ster
Een uitstekende keuken in zijn categorie (Une très bonne table dans sa catégorie).
De ster wijst op een goed rustpunt op uw route. Maar vergelijk niet de ster van een luxueus bedrijf met hoge prijzen met die van een klein restaurant dat ook een verzorgde keuken tegen redelijke prijzen biedt.
Twee sterren
Een verfijnde keuken die een omweg waard is (Table excellente, mérite un détour).
Bijzondere specialiteiten en wijnen. Verwacht geen lage prijzen.
Drie sterren
Een uitzonderlijke keuken die een reis waard is (Une des meilleures tables, vaut le voyage).
Het eten is altijd erg lekker en soms buitengewoon, er worden beroemde wijnen geserveerd, de bediening is onberispelijk, het interieur is stijlvol en de prijzen zijn overeenkomstig.

Iedereen heeft een mooie avond en dag gehad dus wat dat betreft helemaal geslaagd. Na het ontbijt lopen we nog een rondje, halen een frisse neus en gaan op huis aan.

IMG 1155

Thanks mannen. Was fijn om weer even samen te zijn op deze bijzondere manier. Laten we kijken of we IJsland voor 2017 op de kalender kunnen zetten.

Jullie Penningmeester!

One night in Brugge | Gak’s birthday

Ok, we zijn met z’n vieren naar Parijs geweest. Dit was om eens een prachtig mooie “Fruit de Mer” te eten. We gaven deze 24 uur durende beleving in de lichtstad Parijs de naam “One night in Paris”. Tijdens de terugreis leek het ons alle vier een goed idee om dit voort te zetten. Niet altijd Parijs maar gewoon een leuke gezellige stad waar we dan lekker gaan eten en drinken. Maar dat was maart 2015. Het is nu januari 2016.

Ronald en ik hadden het idee opgevat om voor Jochem zijn verjaardag iets leuks te verzinnen. We haken Robbie aan en boeken een leuk hotel in Brugge. Deze mooie stad is op 2,5 uur rijden en biedt vele leuke restaurantjes in de knusse binnenstad. Alles geregeld en we hebben weer wat leuks om naar uit te kijken. Maar ja… die Gak weet van niets… en dat houden we ook zo tot 16 januari, de dag van vertrek. Haha. Met Daan regel ik dat die datum wordt vast gezet, zodat er niets in de weg staat voor een mooie avond in Brugge. We zullen gaan dineren bij een Bib Gourmand restaurant wat op loopafstand is van ons hotel. Kurt’s Pan is een tip van mijn oud collega van de KvK.

Vrijdag 8 januari bezorg ik, als een klein steekje onder water, twee biertjes op de Vosmaerlaan. Gak snapt hier uiteraard -zonder begeleidend schrijven- niets van en Daan speelt ons toneelstukje vrolijk mee. We zijn officieel begonnen.

Zaterdag 16 januari, iets voor negen uur in de ochtend. Robbie komt me halen en dan rijden we door naar Ronnie. Dan is het nog maar een kort stukje naar Gak. Haha. De enige die nog van niets weet, maar wel over een klein uurtje met ons in de auto zit naar België. We bellen aan en hij komt verbaasd de deur open doen in zijn ochtendjas. “Wat komen jullie doen?” “Ik ga niet trouwen hoor.” Robbie zegt vervolgens: “Wie is er bijna jarig???” Gak, nog steeds niet helemaal op aarde, steekt zijn vinger op. “Dan heb je een half uur om je klaar te maken!” zegt Robbie. We lopen naar binnen, geven Daan en Hidde een dikke knuffel en drinken een lekker bakkie. Als ik er nog overheen kom met de opmerking dat hij ook zijn tas moet pakken is Gak helemaal het spoor bijster. Na het douchen begint het allemaal te landen, helemaal als hij zich beseft dat eerder hij opnieuw twee biertjes heeft gezien. Nogmaals twee keer die Brugse Zot waarmee ik naar binnen liep. Het kwartje is gevallen.

Op weg naar Brugge hebben we een mooie toeristische route. De navigatie in de nieuwe auto van RD is een uitgebreid ingewikkeld apparaat. Onderweg een beetje kletsen en lachen om de afgelopen ochtend en de voorpret die we hebben gehad. Oh oh wat mooi. Gak kan er wel om lachen. Hij vindt het mooi dat we hem zo ontvoerd hebben. Eenmaal aangekomen in Brugge rijden we de garage in onder het hotel. Tassen op de kamer en de stad in. We hebben wel een beetje trek gekregen, dus tijd voor een lunch. 

We vullen de maagjes en tikken een fijne wijn met z’n vieren weg. Het genieten als Bourgondiërs bevalt ons wel. We willen deze lijn doortrekken en vervolgen na de lunch onze weg richting de Halve Maan brouwerij waar ze de Brugse Zot biertjes brouwen en ook de zwaardere Straffe Hendrik. We moeten even in het naastgelegen cafe wachten tot onze rondleiding begint, maar dat vinden we niet zo erg. In de leuke entourage proosten we voor de tweede keer maar nu met een Brugse Zot. Cheers boys! De rondleiding is interessant en de gids vertelt leuke feitjes over het bier en de brouwerij. We komen ook nog op het dak van de brouwerij waar we een mooi uitzicht hebben over Brugge. 

Na de rondleiding kunnen we nog een Brugse Zot drinken. Nou vooruit dan maar weer. We lusten ook wel een lekker stukje worst. Met Ronnie proef ik ook nog de 11% alcohol tellende Straffe Hendrik. Heel smaakvol, maar je voelt ook zeker dat dit een zwaar biertje is. Rustig nippen dus.

We lopen na deze biertjes richting hotel om ons op te frissen zodat we flitsend aan het diner bij Kurt’s Pan verschijnen. Het is ondertussen gaan hagelen, regenen en sneeuwen. We komen als vier verzopen katjes aan bij het restaurant aan de Sint-Jakobsstraat. De vriendelijke gastvrouw neemt onze jassen aan en zet ons aan de ronde tafel in het midden. Het kleine restaurant biedt plaats aan 20 personen. Heel intiem dus. Als we net zijn bijgekomen van het natte geweld van buiten komt ze met een mooie fles wijn aanlopen. “Kennen jullie mevrouw van der Laan?” vraagt ze aan ons. “Ja”, zegt Jochem, “die ken ik wel!” Hahah. Die lieve Daan heeft zonder dat wij het wisten contact gehad met het restaurant en biedt ons deze fles aan als aperitief. Wow dat is super. Zo zijn wij naast Jochem ook verrast tijdens onze eigen verrassing voor hem. Hahah. Het eten is heerlijk, genieten met de hoofdletter G. Het vier gangen menu bestaat uit een aantal keuzes: 

Kreeft/ ganzenlever / appel / truffe de chine aardappel/ julienne van gerookte Osterschelde paling

***

Sint jacobsnoot / zalf van knolselder /impressie van wintertruffel / crumble van spek

( Indien als 1e voorgerecht +8 € )

***

Kabeljauwhaas/ king-krab/ béarnaise van Bloody Mary/ preimousseline

OF

Lomo Iberico ( zwartpoothaasje ) gestoofde wintergroentjes/ truffelgratin/ rode wijnsaus

***

Lingot van yoghurt/ chocolade /framboos

OF

Assortiment kazen ( +8 € ) / kramiek / confituur

Als laatste vertrekken we uit de zaak. Bijzonder lekker gedineerd. Aanrader zo’n Bib Gourmand restaurant.

Verstandig als we zijn, we zijn immers allemaal 35+, gaan we nog even kijken in wat barretjes en andere tentjes. Biertje hier, wodka Red Bull daar en afsluiten met een broodje döner met een frisje. Oh oh oh, we leren het nooit, maar het is wel gezellig. Ronnie en ik wanen ons in een aflevering van Bananasplit als er een meisje van in de twintig naar ons toekomt en ons doodleuk vertelt dat ze geen BH aan heeft. Ietwat flabbergasted brengen we het gesprek op gang, maar de dame uit Duitsland spreekt verder bijna geen Nederlands. Man man man, wat een zooitje. Keurig op tijd, rond de klok van 05:00 rollen we de bedjes van het hotel in. Eens kijken hoe we wakker worden, maar dat is voor latere zorg.

Een paar uur later zit mijn biologische klok me weer eens dwars. 08:30 uur -is dus amper 3,5 uur nadat ik in bed gestapt ben- word ik al weer wakker. Bloed irritant, maar niets aan te doen. Ik spring onder de douche en dat doet me goed. Ik verzamel mijn spullen en ga beneden in de lobby van het hotel zitten. Op mijn iPhone neem ik het laatste nieuws door. Als ik klaar ben, komen de mannen ook naar beneden. De frisse lucht die we tot ons nemen als we richting het ontbijt lopen heeft een magische helende werking. In een druk tentje bestellen we thee, koffie, omelet en wat broodjes. Even lekker zitten en de afgelopen avond analyseren. We hebben het super gehad, enorm veel gelachen. Een ouderwets goed feestje. Aan de andere kant beseffen we ook dat het best zonde is na het nuttigen van zo’n fijne maaltijd om dit dat in z’n geheel weg te spoelen met bier. We worden ouder en toch, al is het maar na afloop, iets verstandiger. Het is ook zonde dat we nu niet geheel scherp zijn en kunnen genieten van het moois wat Brugge verder te bieden heeft. Maar goed, we gaan er het beste van maken vandaag. We hebben ook niet een hele zware kater. Het broodje en frisje hebben ons achteraf gezien gered. Na het ontbijt lopen we een rondje over het Begijnhof. Het is fris maar buitengewoon zonnig weer. Het levert mooie plaatjes op.

We vervolgen onze weg richting de winkels om nog een kleinigheid voor het thuisfront mee te nemen. Onderweg komen we het Historium Brugge tegen. Het blijkt een mooi historisch verhaal te zijn in een soort Efteling achtige sfeer. Een verhaal over meester-schilder Van Eyck. Informatief en ontzettend leuk gemaakt. Een uur later lopen we weer naar buiten, maar niet voor we nog een mooi uitzicht hebben meegepakt over het bekende Markt plein.

De meeste winkels verkopen de bekende Belgische chocolade. Dit kopen we dan ook om thuis cadeau te geven. Op naar het hotel om de auto te halen en huiswaarts te keren. Na een klein dingetje met een uitrijmunt kunnen we richting Nederland. 

Mannen het was me weer een memorabele ervaring. Fijn dat we Gak op deze ludieke manier hebben kunnen ontvoeren voor “One night in Brugge”.

Bedankt!!!!

Vakantieverslag Frankrijk Grimaud 2015

vrijdag 21 augustus

De dag waar we de afgelopen weken zooo naar hebben uitgekeken, is eindelijk aangebroken: we gaan naar la France! Dit jaar gaan we naar Grimaud, 1300 kilometer ten zuiden van ons, vlakbij Saint Tropez. We gaan met de auto, want Bastiaan zijn geliefde fiets gaat ook mee. Kan hij nog even wat colletjes stuk slaan.

Om negen uur stipt, ok tien over negen, starten de motoren. Via de A27 en de A2, bereiken we België, dan Luxemburg en vervolgens ook Frankrijk. De reis verloopt voorspoedig. Geen files onderweg betekent flink doorkarren! Af en toe stoppen we even om een broodje te eten en te plassen, maar daar hebben we rekening mee gehouden. Lone is superlief. Ze slaapt niet veel, maar ze kijkt iPad of pakt een cadeautje uit die we speciaal voor onderweg hebben ingepakt. Ook oma Ine heeft een paar pakjes voor haar meegegeven, dus ze wordt dubbel verwend. 

“Zijn we al op vakantie?”, vraagt ze vanaf kilometer 10 al. We leggen uit dat voor ons de vakantie al is begonnen toen we in de auto stapten, maar daar snapt ze niks van. We vragen haar wanneer het voor haar dan vakantie is. “Morgen.” Antwoordt ze letterlijk. We moeten lachen en vragen het nog een keer, maar dan anders gezegd. Voor Lone is het vakantie als ze lekker kan zwemmen! Dan moeten we inderdaad tot morgen wachten. 

We hebben van tevoren al bedacht dat we niet in een keer naar Grimaud rijden, maar dat we rond de 750 kilometer een hotel nemen en de volgende dag de laatste 550 kilometer zullen rijden. We hebben het goed uitgekiend, want als we bijna in Beaune zijn aangekomen, het dorpje waar het hotel ligt, begint Lone het zat te worden. Dan hebben we toch 8,5 uur in de auto gezeten vandaag!

We checken in en zetten de koffers in het kleine, maar prima kamertje. Er staan twee bedden naast elkaar en een stapelbed dwars erboven. Lone wil graag op het stapelbed natuurlijk. Ze gaat tien keer met het trappetje naar boven, gooit Woefa op de grond, en gaat weer naar beneden om ‘m weer te pakken. Of papa schopt ‘m weer omhoog, vanaf zijn bed. Arme hond. 

Het deel van Beaune waar wij zitten, is echt gericht op mensen die op doorreis zijn; er zijn alleen hotels en restaurants. We willen ook wat eten natuurlijk, dus we lopen naar het restaurant terrein. De eerste die we proberen, een Italiaans restaurant, serveert pas vanaf 19 uur. Het is nu 18 uur en ik als zwangere moet NU eten, dus dit gaat ‘m niet worden. Restaurant twee is een grill. Er zit nog niemand, maar het ziet er ok uit en hier kunnen we wel meteen eten, dus hupsakee, we gaan hier lekker buiten zitten.

Lone wil graag kipnuggets en Bas en ik nemen een doorbakken burger. Dat gaat er bij ons alle drie wel in na zo’n dag in de auto. De tent begint wat voller te lopen. Een paar meter verderop zit een stel uit Nederland. Lone is er inmiddels bij gaan staan, die zit natuurlijk nog propvol energie na de hele dag zitten. Ze heeft alles al in haar handen gehad wat niet mag en dan beginnen ze; de verhalen over poep en pies, scheetjes , kontjes en boertjes, gevolgd door een luid geschater. We proberen haar zo serieus mogelijk duidelijk te maken dat het niet hoort om dat soort dingen in een restaurant te zeggen. Dat de mensen die aan het eten zijn dan geen honger meer hebben. Tevergeefs. “Pfft”, klinkt het ineens over het hele terras. “Lone!!!” De Nederlandse mevrouw schiet in de lach en kijkt medelevend naar ons. We schamen ons rot. Gelukkig hebben we al betaald en we maken dat we wegkomen. Wat een figuur hebben wij op de wereld gezet. Hopelijk wordt de tweede een kopie van zijn/haar moeder, hihi.

Eenmaal in het hotelkamertje kunnen we niet anders dan op bed gaan liggen, maar dat vinden we niet erg. Het duurt even voordat de kleine draak slaapt, maar zodra we alle lichten uit hebben is het stil boven ons. Dan gaan we zelf ook maar lekker slapen. 

zaterdag 22 augustus

Rond zevenen zijn Bas en ik wakker. Lone slaapt tot half acht. Rustig aan gaan we douchen en pakken we de spulletjes weer in voor het laatste stuk van de reis. We vertrekken na het petit dejeuner. Het is inderdaad wel heel ‘petit’; een paar stukjes brood met pasta of jam en een kopje koffie en jus. Vlakbij het hotel zit een bakker, dus we halen hier nog even wat croissants voor onderweg.

Het is negen uur. Nog 550 kilometer te gaan. We moeten het kunnen redden om tegen vieren op de plaats van bestemming aan te komen. Lone valt direct weer in slaap. 

Toen Bas een paar weken geleden met Jochem naar de Alpen reed, kwamen ze langs een ‘aire’ (stopplaats langs de snelweg) waar een speelplaats met kabouters en paddenstoelen is gemaakt voor kinderen. Bas heeft aan Lone beloofd om hier even te stoppen, dus dat doen we dan ook. Het is wel dichterbij dan we dachten; we zitten pas een dik half uur in de auto als we de eerste kabouters als zien verschijnen langs de snelweg.

We maken Lone wakker. Het is inderdaad erg leuk gemaakt hier. Overal speeltoestellen in de vorm van paddenstoelen. Veel ouders met kinderen zijn hier gestopt, zodat ze zich even kunnen uitleven. Lone vindt het ook geweldig, ze kan lekker klimmen en glijden, terwijl Bas en ik in het zonnetje genieten van een kopje koffie en een croissant. 

Als we weer in de auto zitten, zien we op een matrixbord staan dat er over 13 kilometer een file aankomt. Hmm dat is niet zo fijn. En inderdaad, we lopen een half uur vertraging op doordat we met een slakkengang naar de tunnel rijden die onder Lyon door loopt. Daarna rijdt het weer door. Maar helaas, de tweede file blijft ons ook niet bespaard. Nadat we tussen de middag een plas- en lunch stop hebben gemaakt en weer verder gaan, staat file drie ons al snel op te wachten: ongeluk gebeurd. En als we ergens niet vrolijk van worden, dan is het file. “Bel je moeder even op, misschien krijg je dan weer een lach op je gezicht”, zegt Bas ironisch. Dat doe ik, en het helpt. We hebben dan nog 120 kilometer voor de boeg. 

Lone is weer superlief, net als gisteren. Zij vindt het echt geen probleem om in de auto te vertoeven. iPad op schoot, limonade in hand, een snoepje of cadeautje erbij en ze geeft geen kick. Wel vraagt ze nog af en toe of we al ‘op vakantie’ zijn.

Als we bijna bij Grimaud zijn aangekomen, zien we een bord met “Intermarche”. Het is misschien verstandig om nu alvast wat dingen in te kopen voor morgenochtend, dan hoeven we straks het campingterrein niet meer af. Dat doen we dan ook.

Even later, na eerst een paar rondjes verkeerd te zijn gereden, zien we eindelijk een bord met “Domaine des Naїdes”, de naam van onze camping. We rijden het terrein op en parkeren de auto. Het eerste dat Lone ziet zijn het zwembad en twee grote glijbanen. “Gaan we zwemmen papa?!” zegt ze enthousiast. We horen bij de receptie dat het zwembad tot half acht open is en het is nu kwart voor zeven, maar papa heeft beloofd dat ze vandaag nog zouden gaan zwemmen. 

We worden naar onze mobile home voor de komende twee weken begeleid door een mevrouw in zo’n golfautootje. Het is bovenop de heuvel, best een eindje van de ingang. Gelukkig dus dat de auto naast het huisje kan blijven staan, want elke dag naar het zwembad lopen zou niet te doen zijn. Het huisje is mooi, hartstikke nieuw. Ik denk dat we een van de eerste bewoners zijn. Er zitten drie slaapkamertjes in, een badkamertje, aparte wc en een leuk keukentje. Dan staat er een eettafel met drie stoelen en een bankje eromheen. Buiten is een houten veranda met een overkapping. Knus hoor. 

Als de koffers zijn uitgeladen, pak ik snel een zwempak voor Lone en Bas pakt zijn zwembroek. Snel rijden ze weer naar beneden om nog een duik te nemen. Het is al zeven uur, nog een half uurtje te gaan. Inmiddels begin ik met uitpakken. Een half uur later zijn ze terug. De glijbanen waren al dicht, maar gelukkig hebben ze nog wel kunnen zwemmen. Morgen gaan we weer, belooft Bas. 

We hebben geen avondeten gehaald bij de supermarkt, dus we gaan naar het restaurant beneden om een hapje te eten. Lone en ik een pizza en Bas neemt mosselen. Lone speelt een tijdje met een lief hondje van Franse mensen die naast ons zitten. Het hondje geeft haar kusjes. Dat vindt ze eigenlijk wel vies, maar toch zoekt ze hem steeds weer op. Een hondengek is het!

Achter ons zit (weer) een Nederlands stel met een jongetje van een jaar of drie. Als Bas en Lone na het eten nog even naar de speeltuin verderop lopen, en het jongentje met zijn moeder naar de muziek gaat kijken, raak ik aan de praat met de vader. Zij zijn ook vandaag aangekomen en hebben dus ook zo’n last gehad van de file. Hij is hier al eens geweest en raad aan om naar Port Grimaud te gaan, het haventje hier in de buurt. Ook Gorges du Verdon  en Saint Tropez moeten we natuurlijk zien. 

Eenmaal weer bij het huisje moet Lone snel naar bedje toe, ze is heel moe. 

zondag 23 augustus

Om half zeven word ik wakker van wat getik op het dak. Nee toch? Het regent toch niet hѐ? We zijn niet 1300 kilometer naar het zuiden gereden om een bak regen over ons heen te krijgen! Helaas is het toch waar.. en niet zo’n klein beetje ook. Het gaat er steeds harder aan toe. Een half uurtje later is Lone ook wakker. En Bas dus ook.

Bij het winkeltje beneden halen we een broodje voor het ontbijt. Wat zullen we dan gaan doen vandaag, zwemmen zit er nu even niet in. Ik stel voor om naar Port Grimaud te gaan. Als we allemaal schoon en gedoucht zijn, gaan we op pad. 

Het is echt super dichtbij.  We parkeren de auto en lopen een bruggetje over. Lone ziet een winkeltje waar er van dat drinkbare ijs wordt verkocht. Ze hebben ook roze! Die wil ze natuurlijk! Op hetzelfde plein is ook een markt. Meer een braderie eigenlijk. Er worden zeepjes verkocht en sieraden, tassen en kleren. We kopen een zeepje voor in de keuken in het huisje. En een magneetje. Verderop is er wel een echte markt, met groenten, brood en ander eten. Rondom de markt zitten nog andere winkeltjes en restaurants. Er is hier ook een winkeltje waar we wat ansichtkaarten kopen om namens Lone naar haar vriendinnetjes en opa’s en oma’s te sturen. Aan het einde van de markt begint de haven. 

Wat is het hier schattig. Allemaal gekleurde huisjes omringen de haven. Er liggen rondvaartboten te wachten. Het is natuurlijk wel leuk om even een rondje te varen en alle jachten te spotten. Lone vindt het ook een leuk idee. Om half twaalf vertrekt de boot. We varen langs alle gekleurde huisjes en zien een paar flinke luxe jachten. Wauw, je zult maar zo veel geld hebben. Zou zo graag eens zo’n schip van binnen willen bekijken! En die gekleurde huisjes zullen vast ook wel onbetaalbaar zijn. Leuk om te zien. 

Frankrijk 2015

Als we weer van de boot af zijn, willen we eigenlijk wat eten. Ik kijk bij een normaal uitziend restaurant op de kaart en zie dat ze een tientje voor een crocque monsieur vragen. Hmm, dat vind ik wat overdreven. Lone begint intussen wat te piepen. Ze wil niet meer lopen, moet plassen en is moe. Als we ergens een wc hebben gevonden en hebben geplast, dolen we nog wat rond om te kijken of het ergens iets goedkoper is. Maar Lone wordt er niet vrolijker op en dat heeft ook invloed op het humeur van papa en mama. We besluiten om terug te gaan naar de camping en Lone op bed te leggen. Dan eten we daar een geroosterd broodje. Ook prima. 

Eenmaal in het huisje leggen we Lone op bed en nemen Bas en ik een broodje. We hebben ons broodje nog niet op of mevrouw is alweer klaarwakker. Niet te geloven. Het zonnetje is intussen vaag gaan schijnen, dus nadat Lone ook een broodje heeft gegeten, vertrekken we naar het zwembad.

Het is een groot zwembad, 25 meter lang, olympische afmetingen. We zoeken twee bedjes bij elkaar. Ik ga een boekje lezen en Bas en Lone jumpen meteen het water in. Niet snel daarna zitten de eerste rondes op de glijbaan er ook op. Lone wil graag dat ik kom kijken hoe ze van de glijbaan af komen, dus ik ga mee. Ze lopen de trappen op naar boven en Bas zwaait zodra ze gaan. Even later komen ze er keihard aan gegleden. Lone plonst eerst in het water en dan Bas. Wat een vaart zeg! Lone is helemaal door het dolle, zo mooi! Ik kijk ook nog hoe ze van de tweede glijbaan af komen zoeven. 

Daarna springen we met z’n drieën in het zwembad. Lone wil haar bandjes af. We leggen haar uit dat dat wel mag, maar alleen als papa en mama erbij zijn. Anders mag ze absoluut nooit haar bandjes af doen. Ze snapt het. Het is grappig dat ze al trappelend best met haar hoofd boven water kan blijven. Ook maakt ze al een beetje zwembewegingen met haar armen. Kleine stukjes komt ze vooruit. Dan gaan de bandjes weer om. 

De zon is er weer vandoor dus het wordt een beetje fris. We gaan terug naar het huisje. Achter het zwembad is een take away. Dat is wel een goed idee voor vanavond. Ze hebben zelfs frikadelletjes. Is dat even boffen voor Lone! Als we zijn opgefrist een aangekleed, gaan Bas en Lone samen naar beneden om een salade, twee pizza’s en een frikandel te halen. Ik ga typen!

Na het eten gaat Lone lekker naar bed. Ze is niet zo lekker. Ze is niet vaak ziek of verkouden, maar als ze het is dan klinkt ze gelijk als een zeehondje. Zo zielig. Gelukkig hebben we het puffertje mee genomen. Dat maakt de luchtwegen een beetje vrij. Als Lone erop ligt gaat Bas lekker lezen en ik ga verder met typen. Het regent weer als een bezetene. Voor morgen staat ook nog zo’n bewolkte dag op het programma en daarna schijnt het alleen maar zonnig te worden. Ik hoop het maar.

maandag 24 augustus

Bas staat om kwart voor zeven op om te kijken hoe nat het is buiten. Als blijkt dat het meevalt, trekt hij zijn fietstenue aan en gaat ervandoor voor 2 uurtjes bikkelen door de bergen. Ik draai me nog een keer om. Een half uur later komt zeehondje Lone er aan. Ze wil graag een kopje thee. Arme meis. Ik geef haar ook een puffertje en een neusspray. Het zwembad gisteren heeft geen goed gedaan. Vandaag is het ‘gelukkig’ geen zwembadweer.

Bas komt terug met een stokbroodje en croissantjes. Als hij is gedoucht en we hebben ontbeten, stappen we de auto in richting het strand van Pampelonne. 

Het is druk op de weg. Later heb ik pas in de gaten dat we richting Saint Tropez rijden. Ik had inderdaad al gelezen dat de weg hiernaartoe elke dag file heeft. Nou ja, we hebben geen haast.

Het strand is mooi. Het zou nog mooier zijn als het zonnetje op het zand zou schijnen. In plaats daarvan staat er veel wind en zijn de golven ruig. De rode vlag hangt uit. Lone wil graag in het water, maar Bas gaat mee, anders is het te gevaarlijk. Die golven vindt ze geweldig! De tweede ronde neemt Bas zijn GoPro gadget mee de zee in. Kan hij een filmpje maken tijdens het zwemmen. 

Frankrijk 2015

Na twee uurtjes hebben we een beetje trek gekregen. Links van ons zit Club 55. Het schijnt dat je daar voor een ligbedje 100€ mag neertellen dus een hamburgertje zal ook wel niet goedkoop zijn. Rechts van ons zit een andere strandtent. Laten we het hier proberen. Lone is inmiddels weer een beetje gaan piepen. 

We lopen vanaf het strand naar binnen. Het ziet er chique uit en er hangt geen menu. Ik vraag het menu aan een van de medewerkers en kijk erin. Hmm, meloen met ham 20€… Weg hier Bas! Haha. Lone piept ook nog steeds dus we besluiten om de auto in te gaan en te kijken wat we onderweg tegenkomen. Even later zien we een pleintje met wat restaurantjes en een bakkertje in het midden. Hier rijden we op. Even wachten en dan kunnen we parkeren. 

De bakker heeft lekkere dingen. Lone en ik nemen een tosti, Bas een soort pizza achtig deeg met tonijn en een croissant met gesmolten kaas. Ondertussen stopt er een dikke Corvette. Een vrouw stapt in met een baguette in haar hand. De man heeft door dat iedereen kijkt en geeft wat extra gas bij het wegrijden. Zij zullen we van zo’n enorm jacht afkomen. Daar waren de jachten van gisteren peanuts bij. 

Als we klaar zijn gaan we richting camping. Onderweg maken we nog wel even een tussenstop bij de supermarkt met de naam Casino. Ook hier is het gigantisch druk, alsof alles gratis is. De winkel zelf is echt immens groot. Ik heb volgens mij nog nooit zo’n grote supermarkt gezien. Voordat we dan ook alles hebben wat we nodig hebben, zijn we wel even verder! 

Eenmaal weer buiten, lijkt het wel alsof er een wolkbreuk is geweest, overal dikke plassen. Waar hebben we het aan verdiend! 

In het huisje frissen we ons lekker op en gaan de rest van de avond relaxen. Lone kijkt Dora. Ik maak een pasta voor het eten. 

Dinsdag 25 augustus

Hello sunshine! Je bent twee dagen te laat, maar het is je vergeven!

Als we wakker worden, gaan Lone en Bas voor de eerste keer lopend naar beneden om broodjes te halen. De heenweg gaat prima natuurlijk, maar op de terugweg wil ze het laatste stukje toch wel op Bas zijn nek. 

Na het ontbijt maak ik gelijk een broodje gezond om straks als lunch te nemen. De broodjes gaan de koelbox in, samen met een paar flessen water. Als alles schoon is en de tassen gepakt, vertrekken we richting la plage. We nemen er dit keer een in de buurt. Langs de kust zijn parkeerplaatsen gemaakt. Het is wel heel druk. We hebben geluk, want na een tijdje zien we een plekje pal aan het strand. Een Duitser die met zijn auto aan deze plek grenst heeft zijn portier nog open staan. Hij ziet hoe ik probeer in te parkeren maar hij blijft stokstijf zitten met z’n deur open. Ik wenk hem dat hij hem dicht moet doen, anders kan ik er niet tussen. Hij schudt van nee. We mogen er gewoon niet tussen, hij wil de ruimte voor zichzelf houden en het als een soort campeerplek gebruiken ofzo. Maar dat gaat mooi niet gebeuren. Ik prak die Renault er evengoed wel tussen. Wat een eikel. “It is too small” gebaart de dikke Duitser geïrriteerd. Bas stapt boos uit. “It’s not too small!! Close the door! You don’t owe this place!” schreeuwt hij naar hem. Mensen aan de andere kant met een busje aanschouwen het spektakel en uiteindelijk parkeren ze hun busje zelfs een halve meter verder. Zo, nu is het helemaal niet meer too small. 

Frankrijk 2015

Tot zover de sensatie van de dag. We hebben het heerlijk op het strand. Lone met haar krokodil en emmertje en schepje, Bas en ik met een boekje. Bas en Lone maken ook twee keer een wandeling langs de kust samen. Het zeewater is best fris voor de tijd van het jaar! Zeker omdat het een paar keer flink heeft geregend de afgelopen dagen. Maar wel lekker voor de verkoeling want de zon brandt flink. 

Rond vier uur hebben we genoeg zon gehad voor de eerste dag, dus we gaan op huis aan. Wel met een tussenstop bij de apotheek, want Lone hoest nog steeds. 

Bij het huisje krijgt ze van Bas een emmer water en zo’n spuitje, zo’n ding voor in het zwembad. De bedoeling was eigenlijk om de plantjes water te geven, maar al gauw is er een hevig watergevecht aan de gang. En Lone is niet degene die begint! Ik word van top tot teen nat gespoten, dus eerst door Bas. Daarna zeg ik tegen Lone: “Maak papa nat!” En wat doet de druif, ze neemt mij onder vuur! Zelfs in het badkamertje ben ik niet veilig. Het water wordt via het doucheraam naar binnen gespoten. Allemaal geleend jongens… 

Woensdag 26 augustus

Bas zet de wekker weer vroeg voor een verfrissende ronde op de fiets. Hij is best laat terug, want er waren wat weg opbrekingen in de vorm van zandheuvels op de weg. Hij kwam er later pas achter dat andere fietsers hier gewoon overheen gingen. Ook wordt hij onderweg heel venijnig gebeten door een daas. Bas is altijd de pineut met wespen, muggen en dazen. Ze vinden hem lekker. Hij komt thuis met een rood plakkaat op zijn achterbeen ter grootte van een hand. Het doet best pijn.

Na het ontbijt gaan we naar het zwembad. Er zijn alleen nog bedjes vrij bij het pierenbadje. Daar voelt Lone zich natuurlijk veel te groot voor. Lone wil in het diepe! Toch blijven we hier een paar uurtjes liggen, want anders moeten we met onze billen op de harde stenen liggen bij het andere zwembad. En daar hebben we geen trek in. 

Lone gaat met Bas in het diepe en ze komt me even later halen, want papa heeft bedjes gevonden bij het grote zwembad. Prima! 

Frankrijk 2015

We hebben veel zwem pret. Om en om gaan Bas en ik met Lone van de glijbaan. Het is hoog en je kijkt dwars naar beneden door de trapjes heen. Brrr niet doen! 

‘s Middags eten we even een broodje bij het afhaal gedeelte achter het zwembad. En Lone daarna een ijsje. En Bas nog een biertje. En mama een Cola Zero.. snif.

Na het zwembad gaan we boodschappen doen. We gaan naar de winkel waar we bij aankomst ook zijn geweest, want ik kwam erachter dat we dubbel hebben betaald met de pin. Dat willen we natuurlijk terug. De medewerkers die er nu zijn, kunnen ons helaas nu niet het geld teruggeven. Ze vragen of we morgen terug willen komen om 9 uur. Dan is de financiële man er, zegt een meisje. Nou liever niet, maar er is schijnbaar geen andere optie. 

Vanavond eten we makkelijk een broodje met een worstje en ander lekker beleg. Als Lone op bed ligt doen Bas en ik een ouderwets potje Rummikub. Dat hoort echt bij de vakantie! Hij wint alleen, dat is minder. 

Donderdag 27 augustus

Nou hupsakee, uit bed want om negen uur moeten we weer bij die stomme supermarkt zijn. Eenmaal daar, krijgen we weer de deksel op onze neus. De financiële man zegt dat we het met onze bank moeten regelen. Hij kan niets voor ons doen. Ja, zijn naam opschrijven, voor het geval dat de bank moeilijk zal doen. Nou bedankt hoor eikel!

Als we toch zo vroeg onderweg zijn, kunnen we net zo goed ergens een bakkie gaan drinken. Bas zegt dat er in Grimaud een markt is op donderdag. Kunnen we daar ook gelijk een stokbroodje kopen. We rijden er heen. In twee keer, we rijden eerst verkeerd, helden op de weg dat we zijn.

Grimaud is een superschattig en knus dorpje in de bergen. We krijgen meteen het echte vakantiegevoel als we hier lopen. Bij het lokale bakkertje kopen we twee stokbroodjes voor straks en twee croissants en een chocoladebroodje voor nu. Op een bankje eten we het op.

Een stukje verderop is de markt al. Ook heel knus. Ze hebben naast groenten en kaas ook kraampjes met honing, kleren, hoeden, sieraden en schoenen. Lone krijgt een mooie ring met een vlindertje erop en een roze hoedje. Ik koop een kettinkje met een soort Swarovski steentje aan een doorzichtig koortje. Daarna drinken we buiten een kopje koffie bij een aan de markt grenzend café. Lone drinkt limonade en maakt ons weer te schande door een keiharde boer te laten. Dit wordt nooit een dame hoor.

Nadat we thuis het lekkere stokbrood van de bakker hebben gegeten, gaan we richting het strand. Ditmaal met parasol. Het is heerlijk aan het strand. Bas en Lone gaan net als de vorige keer weer een stukje wandelen. “Op rotsenjacht” noemt Lone het, omdat er stukken bij zijn met rots en dan springen ze van de ene op de andere.

Het is drukker dan de vorige keer op het strand. De ijscoman die om de tien minuten langsloopt (!), doet dan ook goede zaken. Dat kan daarom ook bijna niet anders. Het is bijna zielig voor je kind om geen ijsje bij hem te kopen. Lone neemt Calippo Shots.

Tegen vijven gaan we weer op huis aan. Even rustig douchen en opfrissen. Daarna eten we bij het restaurant beneden. Bastiaan een pizza, ik een enorm bord pasta die heerlijk is, maar ik echt met geen mogelijkheid op krijg. En Lone, je raadt het al, een frikadelletje met frietjes. Ze kan na de vakantie geen frikandellen meer zien denk ik.

Na het eten gaan we snel weer naar boven, naar het kinderanimatie deel van de camping. Er wordt namelijk al de hele dag reclame gemaakt dat er vanavond circus is. Dat vindt Lone leuk! Als we aan komen lopen, staat er inderdaad een circustent. Het animatieteam heeft er werk van gemaakt denken we nog. Als we nog dichterbij komen, zien we dat er een kassa voor de ingang staat. Een kassa? Het circus staat op de camping op het kinderanimatie terrein. Mag je dan niet verwachten dat het bij de animatie hoort en dus gratis is? Blijkbaar niet. Bas en ik kijken elkaar aan. Lone is niet te houden en trekt ons aan onze handen richting het circus. We hebben het er al de hele dag over, dus we kunnen het nu niet maken om niet te gaan. “23€ s’il vous plait”

Frankrijk 2015
Frankrijk 2015

Lone vindt het gelukkig heel leuk. Ze ligt in een deuk om de hondjes die kunstjes doen. En vooral ook als de hondjes elkaar letterlijk in de haren vliegen of absoluut niet doen wat er van ze gevraagd wordt. Ook de clowns die elkaar slaan zijn een groot succes. Bas en ik liggen ook geregeld in een deuk, vooral om de amateuristische manier waarop sommige acts worden uitgevoerd. Zoals de “illusionisten” die hun trucs uit het jaar 1992 nog maar eens deden. Of een clowntje die een rondje loopt met een lama… meer niet. Een acrobaat die de handstand doet op een wiebelende tafel waarop weer vier wiebelende stoelen staan. Doodeng! Al met al toch een (leed)vermakelijke avond!

Vrijdag 28 augustus

Bas z’n wekkertje gaat weer vroeg. Ik heb niet eens in de gaten dat hij zachtjes het huisje verlaat om een potje te gaan biken. Hij komt thuis met een broodje en met nog een ander souvenir: Hij is weer te pakken genomen door een daas. Voor vertrek heeft ie z’n hele benen en armen ingesmeerd met Deet, maar niet z’n enkels. En ja hoor, uitgerekend door zijn sok heen wordt ie gebeten! Het lijkt wel of er een ei op zit, alsof hij er een trap tegen aan heeft gehad met voetballen. Arme Bas.. 

We willen vanmorgen eigenlijk naar de markt en een kopje koffie gaan doen in Sainte Maxime, maar we zijn zo extreem langzaam bezig met niksen, dat het al best laat is. We besluiten om naar het zwembad te gaan en verder te gaan met niksen. Daar is het vakantie voor nietwaar.

We vinden een plekje in de schaduw dus dat is fijn. Als Bas even bij een struik gaat zitten komt er meteen weer zo’n bijter op hem af. Het is niet te geloven. Hij bijt wel, maar gelukkig niet goed, want er ontstaat geen plakkaat, zoals bij die andere twee beten. Misschien omdat Bas het meteen koelt in het zwembad. Wat een rotzakken zijn die dazen zeg. 

Frankrijk 2015

Als we na de lunch terugkomen bij het zwembad, hebben ze een soort speelkussen in het zwembad gelegd in de vorm van een stormbaan. Via allerlei hindernissen proberen mensen het eindpunt te bereiken; een glijbaan naar het water. Alleen de meesten vallen er al in het begin vanaf, haha. Kleine Lonetje staat ook in de rij. Als ze eindelijk aan de beurt is, val ze er helaas ook meteen van af. Zielig!

Even later probeert ze het nog een keer met haar vader, maar ook dan vallen ze allebei meteen erin. Goed geprobeerd! Dan gaan ze gewoon nog even twintig keer van de glijbaan. Daar is het nu lekker rustig!

{youtube}5OZmPagCSs4{/youtube}

‘s Avonds eten we thuis een broodje tonijn. Lekker makkelijk. Een potje Rummikub daarna eindigt voor Bas in een desillusie; 1-1. 

Zaterdag 29 augustus

Omdat we gisteren de markt in Sainte Maxime hebben gemist, willen we het vandaag goedmaken door naar de markt in Saint Tropez te gaan. We gaan dan via Port Grimaud met het bootje ernaartoe, dat scheelt ook weer file en is leuk voor Lone. 

We komen ruim op tijd aan in Port Grimaud, het bootje naar Saint Tropez vertekt over een kwartier. De mevrouw van de kaartenverkoop geeft me een compliment over mijn jurkje. Het is een witte met in grote oranje letters “Saint Tropez” en “Cote d’Azur” erop. Ze zegt dat ze deze voor het eerst ziet en vraagt waar ik ‘m gekocht heb. Grappig! 

We merken tijdens het wachten dat het erg warm is vandaag. Gelukkig komt het bootje er snel aan en kunnen we aan boord. We varen een stukje en moeten dan overstappen op een grotere boot. Met een flinke vaart, gaan we de zee op richting eindbestemming. Het is ongeveer een tochtje van 15 minuten.  Als we de haven van Saint Tropez naderen, zie ik het grootste jacht ooit. Deze is zo groot dat het niet eens in de haven kan aanmeren, maar echt aan de rand moet blijven liggen. Wauw wat ongelofelijk gaaf. Zou zo graag eens een kijkje willen nemen op zo’n boot. 

Frankrijk 2015

We mogen afstappen. In de haven zelf liggen ook geen kleine jongens. Een van de jachten gaat vertrekken en we tellen zo’n 7 a 8 man personeel die dit aan het regelen is. Via een portofoon staan ze allemaal met elkaar en met de schipper in contact. Veel toeristen, waaronder dus ook wij, aanschouwen het spektakel. De eigenaren zitten boven op het dek, en genieten van alle aandacht en een Bacardi cola (zo ziet het eruit). Mooi hoor, als je zo’n leven hebt.

Het jacht is vertrokken en we lopen verder. We vragen bij een toeristeninformatiepunt waar de markt is. We moeten de straat uitlopen, dan zijn we er, zegt de vriendelijke meneer. 

Frankrijk 2015

Het is warm, dat geef ik meteen toe. Lone is al vanaf het punt dat ze haar slush puppy (een ijsdrankje) op heeft, een beetje aan het piepen en kreunen dat ze het zo heet heeft en niet meer kan lopen. En dat zegt ze dan niet een keer, maar de hele wandeling lang achterelkaar. “Ik kan niet meer, ik kan niet meer lopen, ik heb het zo heet! Ik kan niet meer, ik heb het zo heet….ik moet plassen en poepen mama.” Als we bij de markt zijn aangekomen moeten we dus eerst op zoek naar een wc. Er schijnt een openbaar toilet te zijn, want dat hebben we twee keer gevraagd, alleen we kunnen ‘m niet vinden. Ik ben het zat en laat Lone ergens in een hoekje alvast plassen. Inmiddels hoeft ze niet meer te poepen. Bas zijn humeur is naar het nulpunt gedaald en stelt voor om met Lone ergens te gaan zitten, zodat ik de markt op kan lopen om rustig te kijken. Dat kan wel, alleen is ten eerste niet zo gezellig en ten tweede zitten alle tentjes rondom de markt bomvol.

We besluiten om terug te lopen naar de haven met onze vrolijke vriendin, en om daar wat te gaan drinken. Waarom hebben we de buggy toch niet mee genomen?! Stom, stom, heel stom.

Als we eenmaal in de haven zijn en ergens zijn neergestreken, kan mevrouw weer een beetje lachen. Ze krijgt een aanmaak limonade, ik neem een water met bubbels en Bas een cappuccino. Als we de rekening zien die er meteen bij wordt geserveerd, beseffen we dat we kleine slokjes moeten nemen en intens van deze drankjes moeten genieten: 19€. Maar liefst 42 oud Hollandse guldens! Ja, soms heb je ineens de behoefte om nog eens om te rekenen. We zijn niet voor niets in Saint Tropez natuurlijk hѐ. Letterlijk.

Na het drankje lopen we nog een stukje naar de andere kant van de boulevard, daar is een wc ( Lone moet inmiddels weer)  en we kunnen mooie uitzicht foto’s maken van de zee. 

Even later is het tijd om weer op de boot naar Port Grimaud te stappen. Er staat een enorme rij mensen die dezelfde boot willen nemen. Als dat maar past. Het is enorm heet als we staan te wachten. Echt niet normaal. Gelukkig passen we er allemaal op. Een half uur later zijn we weer op Port Grimaud beland. Gauw in de auto met airco. Onderweg stoppen we nog even bij een bakker om een broodje te halen. Deze eten we bij het huisje op en dan gaan we snel nog even naar het zwembad. Het is alweer half drie. Hier koelen we allemaal lekker af. Ons humeur ook. We zijn weer vriendjes.

Omdat we Lone vandaag niet ook nog naar een restaurant willen slepen, maak ik gevulde pasta met rucola en spekjes. En daarna weer een potje Rummikub natuurlijk! Ik win een keer en Bas wint een keer, maar wel met mijn hulp! Dus het staat 2.5-1.5 voor mij, hihi!

Zondag 30 augustus

Het is eigenlijk weer fietsdag voor Bas, alleen we hebben vannacht slecht geslapen, dus hij draait zich nog een keer om als de wekker gaat. Lone had namelijk erg last van haar oortje, het was heel zielig. Gisterenmiddag is ze heel vaak in het water gesprongen in het zwembad en waarschijnlijk is er wat water verkeerd terecht gekomen in haar oor en een beetje gaan ontsteken. Om de twee uur hebben we een zetpilletje gegeven vanwege de pijn en op het laatst zelfs een ibuprofen. Daar heeft ze de laatste uurtjes goed op geslapen en tot nu toe gaat het nog goed.

We gaan daarom naar het strand vandaag, zeewater lijkt me op een of andere manier toch beter dan chloorwater. We proberen sowieso om het oor boven water te houden. Het is weer een lekker middagje genieten. Op de terugweg gaan we nog even langs de supermarkt voor wat dingen en volgens mij zit daar ook een apotheek. Inderdaad, er zit er een, maar het is zondag en dus is ie gesloten. Balen. Dan proberen we die in Port Grimaud nog even, daar zijn we inmiddels toch de beste klant van de week. Helaas, ook deze is dicht. Dan moeten we maar hopen dat Lone geen pijn krijgt vannacht. Tot nu toe gaat het goed.

Deze avond was het plan om te gaan eten in Sainte Maxime, ware het niet dat er een soort vloek rust voor ons op deze stad. Er zijn op de weg ernaartoe namelijk wel twee ongelukken gebeurd en de weg staat hierdoor helemaal vast. Na 20 minuten zijn we 50 meter verder gekomen dus we besluiten om te keren en ergens anders heen te gaan. 

Frankrijk 2015

De keuze is gevallen op Grimaud, waar we eerder deze week al op de markt zijn geweest en een kopje koffie hebben gedronken. Dat was zo’n gezellig stadje. Als we een paar rondjes hebben gelopen kiezen we voor hetzelfde restaurant als waar we ook koffie hadden gedronken. Het is best druk, dus het eten zal vast goed zijn. Bas bestelt vooraf en vissoep en als hoofdgerecht mosselen. Ik neem gegrilde kip met friet en salade en Lone wil kipnuggets en frietjes, alleen wordt het ham want de kipnuggets zijn helaas op.

Het smaakt allemaal heerlijk! Als we klaar zijn, kopen we voor Lone nog een slush puppy bij de ijssalon naast en restaurant. Op weg naar de auto moeten we even stoppen, want er is echt een prachtige grote volle maan te zien. Meerder mensen staan er foto’s van te maken. Toch krijg je het nooit zo mooi op de foto als het in werkelijkheid is!

Eenmaal thuis gaat Lone lekker naar bed, ze is kapot! En wij volgen niet veel later.

Frankrijk 2015

Maandag 31 augustus

Bas gaat vandaag wel fietsen, we hebben ok geslapen. Lone heeft geen pijn aan haar oortje gehad. Toch lijkt het ons verstandig om nog een dagje chloorwater te vermijden en na het ontbijt weer naar het strand te gaan. Helaas loopt het anders. Ik krijg een enorme darmkrampen (heb ik vaker), waardoor ik dichtbij de wc moet blijven. Ik zeg tegen Bas dat hij dan toch misschien beter met Lone naar het zwembad kan gaan. Ik kan nooit echt zeggen hoe lang die ellende gaat duren. Zo gezegd zo gedaan. Een tijdje later (ik zal alle details verder achter wege laten) kan ik gelukkig evengoed gezellig met ze mee doen met de waterpret. Al houden we het oor van Lone weer goed in de gaten. 

We houden het verder rustig vandaag, eten thuis een pasta’tje en ’s avonds zet Bas gezellig wat muziek op terwijl Lone en ik aan het kleuren zijn. Hij maakt er een grappig filmpje van: woonwagen TV noemt die gek het. 

Als Lone gaat slapen heeft ze toch weer wat klachten over haar oortje. Het is dus toch niet goed geweest in het chloorwater vandaag. Stom! Morgen oordruppels halen!

Frankrijk 2015

Dinsdag 1 september 

We worden wakker door getik op het dak! Nee toch, dit hebben we niet besteld voor vandaag! Gelukkig is het maar een klein buitje. Vandaag staat Gorges du Verdon op het programma. Ik had van een collega gehoord dat dit echt de moeite waard is om te gaan bekijken. Het is een helderblauw meer aan de bergen van Verdon. Hoor ik bergen? Ja, dit betekent wel dat we een stuk door de bergen moeten rijden voordat we er zijn. De Tomtom zegt dat het ruim een uur rijden is. Dat is nog te overzien. We smeren wat broodjes en pakken de spullen.

Onderweg maken we nog even een tussenstop bij een apotheek voor oordruppels voor Lone. Ook nog een pakje Advil en een doosje Strepfen erbij. Lone heeft Bas inmiddels ook een zere keel bezorgd met haar gehoest en gesnotter. Oordruppel erin bij Lone en we gaan weer verder.

Al gauw wordt Georges du Verdon aangegeven op de borden. Dat valt mee, denk ik nog. De bochtjes vallen ook best mee. Nog 20 kilometer. De bochtjes worden iets heftiger. Als deze 20 kilometer erop zitten, dan volgen er nog 20. Hmm het is toch best ver. De borden geven aan dat er een “gauche” en een “droite” kant van het meer is. Ik volg Tomtom maar, hij gaat voor links. Dat schijnt achteraf ook de mooiste route te zijn qua uitzichten. Dan ineens geeft de Tomtom aan dat we er zijn. Er staan hier ook veel auto’s geparkeerd en mensen zijn foto’s aan het maken. Alleen het gekke is dat we nog bovenop een berg staan. Hoe komen we dan bij het meer terecht? We lopen een stukje en dan zien we dat het…het gaat hier om een uitzicht op het meer. 

Frankrijk 2015

Ineens begint het keihard te plenzen en we rennen naar de auto om te schuilen. We staan geparkeerd op een terrein met een cafe/restaurant en we bedenken dat het wel lekker is om daar koffie te drinken. Bas vraagt ook aan het meisje achter de bar hoe we bij het meer zelf komen vanaf hier. Ze zegt dat het nog 30 (!) kilometer doorrijden is en dan komen we er vanzelf. Nog eens 30 kilometer door de bergen dus. Dat is geen pretje. Ik ben geen fan. Maar goed, we zijn nu al zover gekomen en het is zonde om terug te gaan. Als de koffie op is, jumpen we weer vol goede moed in de car. 

De bochten worden steeds heftiger en mijn humeur daardoor ook. Ik zeg inmiddels niet veel meer, niet zo gezellig voor Bas, maar kan er niks aan doen. Eindelijk na een uur kringelen zijn we er. En het is werkelijk prachtig mooi! Het water van het meer is lichtblauw. Wauw! We parkeren de auto. Verderop is het mogelijk om een bootje te huren. Een uur kost 35€ en twee uur €65. Hoppa. We kiezen toch maar voor twee uur, het is een groot meer.

We krijgen niet echt tips van de meneer van de botenverhuur welke kant op het leukst is, maar we zien dat de meeste andere bootjes de kant van de bergen op varen, onder een brug door. Dat doen we dan ook. 

Het zicht op de bergen is prachtig. We zien zelfs twee watervallen; een grote en een wat kleinere. Heel gaaf. We dompelen Lone onderweg een keer in het water. Ik wil zelf ook wel zwemmen, vooral onder die ene waterval had me gaaf geleken. Alleen we hebben geen trapje op de boot, dus ik zou er nooit meer inkomen. Genieten van het uitzicht en het mooie blauwe water is ook prima! Als de een achter het stuur zit, kan de ander mooie foto’s en filmpjes maken.

Frankrijk 2015

Na twee -toch wel- omgevlogen uurtjes, brengen we het bootje weer terug bij de vriendelijke vriend. Voordat we in de auto stappen om weer terug te gaan, nemen we nog een duik in het mooie meer. Heel handig is, dat we de handdoeken bij het huisje zijn vergeten. Dus dat wordt opdrogen in de zon. 

Als we net tien minuten in de auto zitten zegt Bas opeens “Oh nee Joyce”. Hij wijst op de achterruit en ik zie een bikini en boxershort aan de ruitenwisser bungelen. Die handige Harry had het voordat we in de auto stapten “even” op de auto gelegd en natuurlijk vergeten. Ok, we draaien de auto en als we weer bijna bij het meer zijn zien we de rest van de spullen liggen. Oh oh oh. Wat een zooitje ongeregeld.

Frankrijk 2015

De rest van de terugweg gaat sneller dan heen. We rijden in ruim een uur naar Sainte Maxime om daar te gaan uiteten. We kiezen een restaurant aan de boulevard. De keuken is pas om 19 uur open, dus we moeten nog een half uur wachten met bestellen. Dat geeft niet, nemen we eerst een drankje. Bas neemt een biertje, ik en cola en Lone een limonade. Lone krijgt daarnaast een kleurplaat van Frozen en kleurpotloden. Nu al een goed restaurant.

Het eten is heerlijk. Vooral de fois gras die Bas vooraf neemt. Goddelijk! Ik mag het eigenlijk niet, lever, maar een paar hapjes kan ik echt niet weerstaan. Verder neemt hij als hoofd ravioli, ik een ceasar maaltijdsalade en Lone een kinderpizza. Ook allemaal lekker!

Voldaan rijden we naar het huisje. Het was een mooie dag vandaag.

Woensdag 2 september 

Vandaag gaan we weer naar het strand van Pampelonne. We hebben van Bas zijn baas André de tip gekregen om hier bij strandtent l’Esquinade te lekker gaan lunchen voor een betaalbare prijs. Goed idee dus. 

We zouden Bastiaan en Joyce niet zijn als we niet totaal onvoorbereid weer gewoon naast Club 55 op het strand gingen liggen zonder te weten of l’Esquinade wel in de buurt van dit deel van het Pampelonne strand is. Dus als we al lang en breed al onze spullen hebben uitgestald, besluit Bas eens op de navigatie app te kijken. Hij ziet dat het – hoe kan het ook anders- 6 kilometer bij ons vandaan is, via de weg dan. Hij loopt een stuk die kant op, misschien is het korter via de kustlijn. Helaas. Hij is bijna tot het eind van het strand gelopen, maar heeft geen strandtent met deze naam gezien. Dan moeten we dus sowieso met de auto.

Lone heeft het leuk met Pauline, een Duits meisje van drie en half. Ze spelen gezellig samen met een emmer en een schep. Ook doen ze alsof Pauline’s vader een monster is die hen wil pakken. Ze schateren het uit. Als Pauline een slaapje gaat doen, gaan wij ervandoor, op zoek naar l’Esquinade. We hebben het snel gevonden omdat het langs de weg goed wordt aangegeven. Het blijkt dat Bas net 15 meter voor deze tent is omgedraaid met de gedachte ‘verder dan dit is het vast niet.’ Lachen. Het was sowieso te ver geweest om te lopen voor Lone en voor mij. 

André had niets teveel gezegd; het eten is lekker hier. We hebben allebei een frisse salade. Bas een niçoise en ik een tomaat-mozzarella. Lone had al een croissant gegeten op het strand, dus zij heeft geen trek meer. Wel heeft ze zin om een chocolademousse met haar moeder te delen. Papa neemt een stuk citroentaart toe. Mjamm!

Na de lunch gaan we hier nog even op het strand liggen. Bas en Lone gaan samen ook nog op rotsenjacht. Ze zien schelpjes met hele kleine krabbetjes erin. Dat vindt Lone wel interessant.

Frankrijk 2015
Frankrijk 2015

Een paar uurtjes later gaan we op weg naar de supermarkt voor wat kleine dingen als water, beleg en schoonmaakmiddel voor de eindschoonmaak. De supermarkt is in een soort overdekt winkelcentrum met heel leuke winkeltjes. Bas koopt een zwembroek en Lone krijgt lichtblauwe Havaianas en super schattige korte blauwe Uggs met strikjes aan de achterkant. Dus de kosten lopen toch wat hoger uit dan verwacht. Oeps.

’s Avonds eten we bij het huisje; een Franse vissoep en quiche. 

Donderdag 3 september

Lone heeft nog steeds last van haar rechter oor. We willen vandaag naar Aqualand gaan, een park met allerlei glijbanen hier in de buurt, alleen het lijkt me toch verstandig om eerst langs een dokter te gaan. We vragen bij de receptie waar de dichtstbijzijnde dokter is. Het is in Port Grimaud. 

Gelukkig heeft hij vrij inloopspreekuur als we aankomen. Er zijn wel vijf wachtenden voor ons, maar het gaat vrij snel. Als we aan de beurt zijn, mag Lone op de behandeltafel gaan liggen en kijkt de dokter eerst naar het linker oor, en dan naar rechts: “Yes! Infection!” zegt hij. Verder luistert hij nog naar haar hartje en kijkt in haar keel. Dat ziet er goed uit. Hij schrijft antibiotica voor, oordruppels, paracetamol en ibuprofen. Alles een week lang, drie maal daags. En de komende twee dagen mag ze niet met haar hoofd onder water. We gaan met het recept naar de apotheek, diegene waar we al beste klant van de week waren, hihi. Met een tas vol spullen lopen we weer naar buiten. Als we bij de auto aankomen, geven we Lone meteen de eerste dosis. Ze is flink aan het piepen namelijk. Omdat ze zo’n grote meid is geweest, halen we ook nog een ijsje.

Omdat we het zo zielig voor haar vinden om niet naar Aqualand te gaan, rijden we er toch heen. We doen dan een watje in haar oor met een pleister erop ter bescherming. Ze lijkt al opgeknapt te zijn van de eerste AB en IBU shot, want ze heeft weer flink praatjes. Een heel ander kind gelijk. 

Als we na een half uur rijden bij Aqualand zijn aangekomen, ziet het er wel heel rustig uit op het eerste oog. Het lijkt wel gesloten. We rijden eromheen en Bas loopt naar binnen bij de ingang. De deur is wel open. Hij krijgt te horen dat ze pas aankomende zondag weer open gaan. Te laat voor ons dus. Het naastgelegen zwembad is wel open, maar die hebben we zelf ook. we vinden het erg jammer, vooral voor Lone. “Het geeft niet, je hoeft geen sorry te zeggen”, zegt ze met een lief stemmetje. Gossie.

Dan maar naar ons eigen zwembad met twee glijbanen. Daar gaan papa en Lone, de laatste dus met watje en pleister. Gelukkig vindt ze het hier ook leuk! Mama geniet van het laatste dagje mooi weer. Morgen schijnt het bewolkt te worden.

Deze avond eten we bij het restaurant van de camping. Ik een pizza, Lone een frikandel en Bas een cheeseburger van geitenkaas. Allemaal lekker! Lone heeft al vanaf aankomst een hondje op het oog die ze heel graag wil aaien. Ze durft het alleen niet te vragen aan zijn baasje, dus mama moet mee. De meneer is toevallig ook Nederlands en hij vindt het goed. Lone is dol op Lady, zo heet het hondje. Een kruising tussen een Shih Tzu en een Maltezer. Ik zeg dat Lone’s oma ook een hondje heeft, een Maltezer en dat Lone ook dol op hem is. De meneer is samen met zijn hondje op reis, met de camper. Als hij weg gaat, zegt Lone het hondje lief gedag. “Wel tegen oma zeggen dat je een hondje hebt geaaid he?” zegt de meneer tegen Lone. Bas en ik vinden het stoer. We weten niet of wij dat zouden doen, alleen op reis als we ouder zijn. Deze man geniet er gelukkig van!

Wij gaan ook betalen. De rekening is 44,90€, service compris, dus de fooi is al meegerekend. Ik geef Bas mijn pasje, we hebben geen cash meer. “Make it 53€”,zegt die gek! “Omdat het jouw geld niet is zeker!”, zeg ik voor de grap. Bas dacht dat er 49,90€ op de bon stond, blijkt later. ‘Gelukkig’ doet het pinapparaat het niet en vraagt de ober of we morgen terug willen komen om te betalen. Dat doen we.

Frankrijk 2015

vrijdag 4 september 

De laatste dag, snif.. en nog bewolkt ook. Bas is voor de laatste keer gaan fietsen. Hij heeft veel plezier gehad van zijn fiets deze vakantie. Na het ontbijt ga ik alvast wat kleren vouwen en ik de koffer leggen. Lone zit achter de iPad en Bas leest een beetje. De ‘laatste dag’ stemming zit er lekker in. Ondanks de bewolking gaan we toch maar naar het zwembad. Het water is koud zonder zonnetje. Rond een uur of drie zijn we klaar met die wolken en besluiten we nog een stukje te gaan rijden, op zoek naar een wijnwinkel om wat mee naar huis te nemen voor de moeders. En voor ons zelf, voor over een half jaar. Eerst gaan we nog even onze schuld betalen van gisteren in het restaurant. De meneer is blij dat we zijn teruggekomen en daarom krijgt Lone een ijsje. Lief toch. 

Bij de wijnwinkel kiezen we een lekkere rode uit voor iedereen ( ja sorry ik heb een paar slokjes geproefd, het was goddelijk) en van de witte gaan we ervanuit dat ie lekker is.  Allebei geproduceerd hier, in Grimaud. Een leuke herinnering!

Als we weer bij het huisje zijn, gaan we verder met inpakken en schoonmaken. Dat laatste is toch meer werk dan verwacht. Maar goed, een makkelijke manier om 75€ schoonmaakkosten te besparen. Ondertussen eten we wat er over is uit de koelkast als diner. Tegen tienen ben ik het zat ik ga naast lezende Bas in bedje liggen. Morgen een vroege en lange dag; de laatste spullen inpakken en badkamer, vloer en wc schoonmaken. 

Zaterdag 5 september

Om zeven uur gaat het wekker. Bas haalt voor de laatste keer een broodje bij het winkeltje beneden. Tegen negenen is alles ingepakt en schoon. Er komt een mevrouw om te checken of alles goed schoon is. Nou als dat niet zo is word ik gek! Gelukkig is het ok. 

We nemen afscheid van het huisje. Lone zit al in de auto, die wil naar huis, haha. Bas en ik hebben er meer moeite mee. Rond negen uur rijden we voor de laatste keer onder de slagboom door. “Nou Lone”, zegt Bas. “Kijk nog maar eens goed naar de glijbanen, die zien we voor de laatste keer. Ik vind het wel jammer!” “Ik niet!” is Lone’s resolute antwoord. Bas en ik schieten in de lach. Ok… Nou gaan met die banaan. 

De terugrit verloopt zo voorspoedig, dat we besluiten om in een keer naar huis te rijden. De enige file die we tegenkomen is in Nederland, laat in de avond, omdat ze zogenaamd aan de weg aan het werken zijn. Erg veel gewerkt wordt er niet, maar goed. Rond half twaalf zijn we moe maar voldaan thuis. Kunnen we lekker in ons eigen bed nog nadromen van de mooie vakantie. 

Bas en Lone, ik vond het een super gave vakantie! Dikke kus!

Fietsen Alpen 2015

Reisverslag fietsvakantie Franse Alpen 2015

“Ga je mee fietsen in de Alpen?” vraagt Jochem alias Gakkie mij! Ja lijkt me leuk. Nog geen idee wat ik kan verwachten, hoe ik me moet voorbereiden en wat het allemaal inhoudt. We plannen een datum halverwege juli. Dinsdagavond weg na de files. Slapen we ergens in noord Frankrijk. Woensdag rijden we de rest en zaterdag in de middag weer naar huis. Vier dagen fietsen dus in de prachtige Franse Alpen. We hebben iets om naar uit te kijken.

Dinsdag 14 juli

Niet over nagedacht maar wel uitermate toevallig. We gaan op de nationale feestdag “le quatorze juillet” naar Frankrijk. Om 18:00 uur ben ik bij Gak. We eten een lekkere pasta, ook om de koolhydraten te stapelen, en laden zijn fiets en de tassen in de auto. 

Gelukkig heeft Gak nog op het laatste moment zijn eigen fiets mee weten te krijgen. Hij had wat onhandig de mechanicien uit gehangen. Zijn remkabel kreeg hij niet meer door het frame. Toch lastig als je moet afdalen en remmen. Op zaterdagochtend de fiets naar de fietsenmaker gebracht maar die kon niet garanderen dat hij dinsdag klaar zou zijn. Fietsenmakers zijn op maandag altijd dicht. Dit legde er nog wat extra druk op;-) Voor het geval de fiets niet op tijd klaar zou zijn had Gak al mijn Bulls fiets gehaald, zodat we die mee konden nemen. Maar gelukkig kwam het niet zo ver. De fietsenmaker kreeg met een “trucje” de kabel er weer doorheen en de fiets was dus op tijd klaar. Pfieuw…. gelukkig!!!

Off we go. We slapen in noord Frankrijk in het plaatsje Thionville in een Kyriad hotel langs de snelweg. We rijden via Maastricht en Luxemburg naar beneden, alles loopt voorspoedig. We komen rond 23:00 uur aan en checken in. De fietsen laten we in de auto liggen. Deze staat voor de ingang van het hotel. De beste man achter de receptie zegt dat hij de hele nacht blijft zitten en dus goed zicht heeft. Ok prima. Onze kamer ligt ook nog eens pal voor de auto dus we kunnen alles goed in de gaten houden. We lopen nadat we de tassen boven hebben gezet buiten nog een klein rondje voor een frisse neus. Omdat het dus die feestdag is zien we overal vuurwerk de lucht in gaan. We aanschouwen kort dit Franse feest en gaan dan terug richting hotel. Lekker pitten, morgen weer vroeg dag.

Woensdag 15 juli

We hebben geen wekker gezet. Gak vertrouwt op mijn biologische wekker. Hij is lichtelijk van slag als ik om 05:30 moet plassen. “Uuuhh Bas, is het al 07:00 uur? Moeten we er uit?” Gelukkig kunnen we nog anderhalf uur slapen. Netjes rond de klok van 07:00 uur word ik weer wakker. Gakkie gaat douchen. Daarna ga ik. We pakken de tassen weer in, checken uit en gaan weer op pad. Na een uurtje gaan we de snelweg af voor een lekker Frans ontbijt. Bakkie koffie voor mij erbij en een thee voor Gak. Het is al aardig warm. We gaan de goede kant op qua temperaturen.

De TomTom geeft aan dat we er rond 15:00 uur zijn. Prima tijd. Als we er bijna zijn is de Col de la Croix de Fer gesloten. Die moeten we net hebben richting ons appartement. Via een omweg komen we aan op de plaats van bestemming alleen snapt de TomTom het af en toe niet meer. Gelukkig bezitten we gezond verstand zodat we het zelf oplossen.Tijdens de rit ben ik gebeld dat we in Marmotte 201d slapen en ik krijg de code van een kluis zodat we de sleutel kunnen ophalen. Een beetje vaag is het wel en de verbinding wordt ook nog eens verbroken. Uiteindelijk snappen we wat er bedoeld wordt. We zien een kluis bij de receptie en die gaat open met de code die de man gegeven had. Daarin zit een enveloppe met mijn naam er op. Top!

Fietsen Alpen 2015

We gooien de tassen uit de auto en zetten de fietsen binnen. Als echte mannen hebben we ons niet gerealiseerd dat er vrij weinig aanwezig is in het appartement. Er is maar een rol toiletpapier en bijvoorbeeld geen zeep. Om over het eten en drinken nog maar te zwijgen. We trappen de auto aan en rijden door naar boven nadat we bij het toeristenbureau hebben geïnformeerd naar een supermarkt. We nemen alleen het nodige mee uit de supermarkt. Jam, water, zeep, eitjes, toiletpapier en La vache qui rit kaasjes. We rijden terug, kleden ons om en beginnen aan de eerste officiële kilometers door de Franse Alpen.

We dalen bij ons appartement af en rijden zes kilometer naar beneden. Omdat het de eerste dag is en we rustig willen wennen, draaien we om zodat we de laatste 14 kilometer van de col de la Croix de Fer omhoog kunnen fietsen. Het begin is vrij relaxed en de stijgingspercentages doen nog niet echt ter zaken. De eerste zeven kilometer hebben dan ook een gemiddelde stijging van vier procent. Goed te doen dus. Lekker blijven zitten en de beentjes laten draaien. Maar na die eerste zeven kilometers gaat het geweld dan echt beginnen. Het tweede deel doet gemiddeld negen procent maar stukken van maar liefst elf procent komen ook voor. Dit is afzien! Al snel moet ik Gak laten gaan, heb iets te veel gegeven om bij hem te blijven. Ik moet lossen, haha. Niet veel later moet ik voor de eerste keer even stoppen om op adem te komen. Een klein stukje eten van mijn reep, wat drinken er tegenaan en ik ga weer verder. Gak zie ik steeds verder van me wegrijden. Hem bijhalen heeft geen zin. Ik moet dit echt op eigen tempo doen anders blaas ik mezelf elke keer op. Langzaam veranderen de gezellige dorpjes met mooie groene bomen in kale stukken waar je helemaal niets tegen komt. Alleen af en toe een verdwaalde camper die klaar staat om volgende week de Tour de France te aanschouwen. Buffelen, zweten, hijgen, stoppen, drinken, eten, trappen en de hele riedel weer opnieuw. Zo kom ik uiteindelijk boven. Gak juicht me de laatste 100 meter aan. Over de col heen zodat Strava netjes registreert dat je echt de col gedaan hebt! Ook dat nog;-) OMG wat is dit zwaar. Loodzwaar. Uit de wind en in de zon moet ik even bijkomen op een bankje. Op adem komen en genieten van het uitzicht. Wow wat ontzettend mooi. Als ik weer enigszins wat zuurstof in m’n lichaam heb volgt de afdaling. De beloning voor al het zwoegen. Gak daalt echt als een baksteen. Hij snijdt de bochten mooi aan en is niet bang voor een beetje snelheid. Ik zelf ben wat voorzichtiger, het is dan ook mijn eerste afdaling van dit niveau. Maar we blijven redelijk bij elkaar in de buurt. Het is handig als ik hem een bocht in zie duiken, dan kan ik zelf beter inschatten wat de weg doet met Gak als voorbeeld. Na vijf en halve kilometer afdalen gaan we een bocht in, remmen dus. En opeens…. BAM!!!! Mijn achterband is kapot. Een klapband. Shit. Omdat ik nog een stukje rolde is mijn hele velg beschadigd. Aaaaaahhhh, mijn gloednieuwe fiets nu al beschadigd. Ik kan niets meer, ik kan er niet mee verder. Gak stort zich naar beneden en gaat de auto halen. Ik wacht ondertussen aan de kant van de weg. Mooi tijd om even met Joyce en Lone te bellen. Ze is wel geschrokken van het verhaal, maar is blij dat ik ongedeerd ben. Als dit met 50 km/uur gebeurt weet ik niet of je netjes op de fiets blijft zitten. Als ik heb opgehangen draait m’n zwarte Clio al de bocht in. Dat heeft die berg koning snel gedaan zeg. Fiets erin en terug naar het chalet. We hebben tegenover de bakker en de supermarkt vanmiddag een fietsenwinkel en verhuur gezien. Wellicht kunnen zij de fiets maken?!?!?! Zorgen voor morgen.

Fietsen Alpen 2015

Na een frisse douche rijden we richting het dorpje om wat calorieën aan te vullen. Er zijn diverse restaurantjes, maar er is er een die heel druk is. Daar gaan wij ook zitten. Een paar gele koude kletsers erin samen met lekker eten doet ons goed. We nemen allebei een salade en Gak een burgertje. Ik neem een pizza. Het is allemaal zo veel dat we het niet op krijgen. Via wifi uploaden we alle data naar Strava en checken wat nieuws. Voldaan gaan we naar huis. Dit was een mooie, drukke, zware dag. Lekker pitten en morgen op naar de volgende beklimming. 

Donderdag 16 juli

Om 07:00 uur draai ik me nog “even” om. Anderhalf uur later word ik weer wakker. Biologische klok is even van de leg af.

We rijden op ons gemak met mijn fiets achterin naar de bakker en halen croissants en een baguette. Dan begeven we ons naar de verhuur. Eerst informeren we slim naar de prijs van een fiets per dag of een aantal dagen. Kan hij er niets bovenop gooien als hij ziet dat het voor ons noodzakelijk is om een fiets te huren. Dan nemen we de verhuurder mee naar de auto en laten we hem mijn zielige hoopje fiets zien. Ach gossie;-) Zijn Engels is niet al te best maar we begrijpen dat hij er weinig aan kan doen. Er moet ook een ander velg lint op en de bramen moeten van het aluminium afgehaald worden. Dit is wel specialistisch werk waar hij geen (Franse) kaas van gegeten heeft. Dan wordt het huren, er zit niets anders op. Pedalen en tasje zetten we op de Scott huurfiets en hij wordt afgesteld op mijn maten. Fietsen achterin en terug naar het chalet. Ontbijten en op naar de bergen. 

We besluiten de auto boven aan de Croix de Fer te zetten. Dan dalen we af en gaan we door naar de Alp ‘d Huez. Het idee is om die dan te beklimmen en vervolgens af te dalen en wederom de Croix de Fer te beklimmen maar nu dan vanaf de andere kant. Gak parkeert de auto op de top en we dalen af. Het is ruim 30 kilometer naar beneden. Met twee korte onderbrekingen. Hier moet kort geklommen worden. Als we eenmaal beneden in het dal aankomen vullen we de bidons en kletsen wat met andere fietsers. Als we ook nog de Alp ‘d Huez naar boven moeten wordt dit misschien wat veel concluderen we. Deze rit terug omhoog van ruim 30 kilometer is al een enorme uitdaging. Ok. We horen van de andere fietsers dat het begin van de klim een dorpje verderop is in Rochetaillee. Daar rijden we heen. Gooien wat eten en drinken er in en beginnen aan onze weg terug. 32 keiharde kilometers terug omhoog naar de top van de Croix de Fer. Ondertussen zitten we ook rond een uur of 13:00, het heetst van de dag. In de palle zon, zonder een zuchtje wind vecht ik me een weg omhoog. Net als gisteren ben ik Gak gauw kwijt. Hij heeft met zijn gewicht ruim 15 kilo voordeel zeg maar. Na een uur klimmen is er weer een dorpje waar de bidons gevuld kunnen worden. Daar staat Gak al enig tijd op mij te wachten. Hij had al ff navraag gedaan bij andere fietsers of ik er aan kwam. Haha. Ik neem wat flinke slokken water, vul m’n bidons en we vervolgen de weg. Extreem afzien is dit. Onderweg stop ik nog een paar keer om op adem te komen. Wat drinken en eten en dan weer verder. Zo gaat de weg tergend langzaam aan me voorbij. De terugreis duurt drie uur totaal. Vlak voor het einde, als ik het restaurantje op de top al zie moet ik nogmaals op adem komen. Compleet gesloopt en helemaal van de wereld kom ik over de finish. Ik ben heel blij om Gak te zien. Hij stond er al een half uur. Zonder te stoppen komt hij boven. Ik kan hier gewoon echt niet bij!!! Hoe doet die gozer dat!?!?!?! Nogmaals respect Gak! Als ik weer een beetje bij kennis ben gaan we naar de auto en dalen af naar ons chalet. Nadat ik ben afgespoeld lopen we nog even naar het zwembad om wat te relaxen. We lezen wat fiets lectuur, uploaden alles naar Strava en ik maak nog een rondje in het kleine zwembad. 

Terug in het chalet frissen we ons op en gaan weer richting het dorpje. Wat eten en drinken hebben we wel verdiend zeg! Een mooie salade niçoise en een hamburger met wat friet worden door ons op vakkundige wijze verorberd. Een lekker biertje erbij om het geheel compleet te maken. Rozig en vermoeid gaan we terug naar ons verblijf. Horizontaal op bed. Het duurt niet lang of ik ben vertrokken. Gak maakt nog wat ruzie met gordijnen en kozijnen. Hij komt niet zo goed in slaap. 

Vrijdag 17 juli

Vandaag op het programma: Col du Télégraphe en Galibier. Nadat we ontspannen zijn wakker geworden en bij het bakkertje ons ontbijt gescoord hebben gaan we op pad richting de voet van de Télégraphe. We zetten de auto vlakbij op de parkeerplaats, rijden een kort stukje en beginnen aan de klim. Dag drie dus de beentje beginnen toch wat tegen te sputteren. Naar de top van de eerste beklimming is het 12 kilometer met een gemiddelde stijging van zeven procent. Allebei op eigen tempo omhoog. Uiteraard, zou ik bijna zeggen!!! De begin kilometers zijn weer bikkelen. Die lopen iets steiler dan de laatste stukken van deze klim. Onderweg na een aantal stops voor eten en drinken begin ik me af te vragen of het verstandig is om na de Télégraphe vijf kilometer te dalen en dan nog eens 18 km de Galibier omhoog te gaan. Als ik wederom gesloopt boven aan de top kom heb ik mijn beslissing genomen. Ik ga helaas niet de Galibier doen. Er is een klein restaurantje waar ik even op adem kom met een water en een Orangina. Gak die ouwe bikkel vult zijn bidon en gaat de strijd aan met de Galibier. Respect en een diepe buiging. Wow!!!! Na enig rekenwerk kom ik tot de conclusie dat het wel zo’n drie uur kan duren totdat hij terug is. Ik kan dus alles op mijn gemak doen. Eerst koel ik af in de schaduw en als me dat door de wind iets te koud wordt verplaats ik me op het terras richting in de zon. Even een beetje opdrogen, ik ben doorweekt van al het zweten. De zon verdwijnt achter de wolken en ik begin het een beetje fris te krijgen. Vol gas naar beneden dan maar. Om wat mooie beelden te maken bevestig ik de GoPro aan m’n zadelpen. Thuis eens kijken of ik dat leuk kan editen.

{youtube}AJmcw7Y5DK4{/youtube}

De hele klim naar boven heeft 1 uur en 25 minuten in beslag genomen. Naar benden ben ik binnen 20 minuten klaar. 8,6 km/u vs 37,5 km/u. Om het verschil maar eens aan te geven. De fiets verdwijnt in de auto en ik eet rustig mijn Snelle Jelle in de zon. Beetje drinken erbij en relaxen. Om Gak na zijn enorme inspanning goed te onthalen besluit ik op de brug te gaan staan met de GoPro om zijn binnenkomst te filmen. Het komt nog aardig uit, een kleine drie uur later is hij terug. Een prestatie van wereldklasse. Hij is ook gewoon aanspreekbaar, niets duidt er op dat hij heeft afgezien. Werkelijk verbazingwekkend! Ik weet de Franse autoriteiten af te weren dat hij echt niet naar een dopingcontrole hoeft;-) Hahaha.

Fietsen Alpen 2015

Terug richting chalet om nog even bij het zwembad te vertoeven. Mooi leven hoor als fietser. Alle afstanden, wattages, procenten, calorieën en gemiddelden gaan weer naar Strava. We ontvangen veel reacties en kudos op onze prestaties. Leuk is dat. Als om 19:00 uur het zwembad gesloten wordt gaan we terug om te douchen. Even de factor 50 afschrobben, deo onder de oksels, aankleden en gauw richting een restaurant. We hebben wel trek gekregen wat niet geheel onlogisch is. Woensdag omhoog de Croix de Fer op zagen we een leuk restaurant. We rijden er heen om te polsen of het ook echt wat is. Er zitten zowel mensen binnen als buiten en het ziet er heel pittoresk uit zo in een mooie bocht van de klim. Ok, hier gaan we een lekker hapje eten. We zitten net als er allerlei lekkere gerechten voorbij komen voor een tafel verderop. Nou, dat lijkt ons ook wel wat. Scheelt ook weer die Franstalige kaart vertalen. We krijgen ieder een bord met diverse hammen en salami. Een mandje brood en een mooie ovenschaal met gesmolten Franse kaas, aardappels, spekjes en een uitje maken onze bestelling compleet. We smullen er heerlijk van. Genieten in de Franse Alpen als echte bourgondiërs. Dit gerecht gaat samen met het ultieme herstelvocht, een lekker biertje! Morgen al weer het laatste dagje. We bespreken wat de planning wordt en welke klim we willen doen. De Alp ‘d Huez zou kunnen maar na enig uitzoekwerk zien we daar vanaf. De gemiddelde stijging is na drie dagen klimmen een beetje “out of our league”. We besluiten om de Col de Molard te doen. Niet heel steil en ook niet gek lang. De route is ook vrij simpel. Afdalen vanaf ons chalet en daar wordt het al aangegeven.

We rekenen af en rijden terug. In onze crib ruimen we al wat op en leggen de spullen voor morgen klaar. Afgedraaid en voldaan gaan we lekker horizontalen. De Tour win je immers in bed zei Zoetemelk al, laten wij daar dan niet van afwijken;-)

Zaterdag 18 juli

We zijn zo slim geweest om bij de receptie brood en croissants te bestellen. Om 08:00 uur kunnen we het ontbijt ophalen. Scheelt weer een ritje omhoog naar het dorpje. Na het ontbijt ruimen we langzaam alles een beetje op. Na 09:00 uur komt er iemand van de receptie inspecteren hoe het chalet er uit ziet. Het vuil wordt netjes weggegooid door Gak en de meeste spullen zitten al weer in de tassen. M’n Isaac gooi ik ook vast in de auto. Het idee is dus om nog lekker een stukje te fietsen, dan de huurfiets terug te brengen om vervolgens te douchen en naar huis te gaan. Douchen kan pas om 14:00 uur bij de receptie. Door de grote toestroom van nieuwe gasten gaan ze pas rond die tijd open. Als de man van de receptie bij ons binnen komt zegt hij dat hij later wel terug komt!?!?!? Uuuhhh waarom? Wij hadden niet begrepen dat het chalet gelijk afgesloten wordt en dat je dus uit checkt. Hij is een half uur later terug, hebben wij nog de tijd om de fietskleding aan te doen en de rest van de spullen in de auto te leggen. De inspectie stelt niet veel voor. Nou zijn we op het slapen na ook bijna niet binnen geweest dus ziet alles er nog prima uit. Vaatwasser draait en alles is opgeruimd. Ik lever de sleutel en de tas met handdoeken en linnen in bij de receptie. Klaar voor de laatste etappe. Col de Molard is een col die heel goed te doen is. Een kleine zes kilometer met tevens een gemiddelde stijging van zes procent zorgt ervoor dat dit “maar” met een categorie twee col wordt aangeduid. Gak geeft even kort gas om een wat oudere kerel met stalen kuiten te volgen. Ik moet lossen en ga weer op de eigen koffiemolen naar boven. Zonder te stoppen en niet echt van het pad af kom ik over de streep. Het is hier heel druk met fietsers. Een hele club met Look fietsen en wat andere gasten willen maar al te graag met het bord op foto. Wij ook natuurlijk. Laatste stukkie naar beneden tot aan ons dorp en dan splitsen onze wegen even kort. Gak rijdt terug naar de auto en ik pak de laatste hoogtemeters richting de verhuur. Dit is nog best een pittig stukje maar wetende dat het ook de laatste klim zal zijn volbreng ik ook deze klim zonder te stoppen en zonder dat ik ingehaald wordt. Yesss!

Fietsen Alpen 2015

Pedalen en tasje van mijn mooie Scott huurfiets. Bedankt voor de mooie tochten hier in de bergen. Dan willen we opfrissen maar het is nogal vroeg. 11:30 uur pas. We hebben geen zin om tweeënhalf uur bezweet te gaan zitten wachten maar hebben wel een mooie kuip gezien een stuk verderop waar water uit de bergen in uitkomt. Op een mooiere manier kan je deze trip eigenlijk niet afsluiten. Jezelf wassen en opfrissen in ijskoud water uit de bergen, de bergen die je zo getergd hebben. Diezelfde bergen die zorgden voor melkzuur ophoping in je hele lichaam zorgen nu voor verfrissing. Het moet een hilarisch gezicht zijn geweest. Op een afstand lijkt het vast grote armoede maar wij hebben er veel lol om. Afdrogen en schone kleding aan. Op naar Nederland. Op naar de dames die op ons wachten. Dit blijkt uit het feit dat ik vlak voor vertrek een huilende Lone aan de telefoon krijg, ze mist me verschrikkelijk. Ach gossie, arm wijfie van me. Morgen maar lekker veel kusjes en knuffels dan. Als ik zeg dat ik er morgenochtend weer zal zijn als ze wakker wordt, komt ze iets tot rust en kan de terugreis beginnen. 

Die terugreis verloopt zeer voorspoedig tot aan België. Er is een weg afgesloten en ook een aantal wegwerkzaamheden. Uiteindelijk zijn we daar ruim een half uur mee kwijt. Gak is thuis rond 23:30 en ik niet veel later.

Wat was dit een gave, zware, memorabele trip. Nog nooit zo stuk gezeten maar het was het meer dan waard. Volgend jaar 10 kilo lichter en dan nog eens kijken of ik die “heuveltjes” daar in de Alpen de baas kan!!!

Gakkie thanks voor alles. Het was top!

Nog wel wat leuke vergelijkingen van cijfers tot slot mbt tijd, snelheid, wattages en VSM. VSM meet jouw Verticale Stijging in Meter/uur; deze waarde meet hoe snel jij bergopwaarts beweegt. Om een hoge VSM-score te verdienen kun je het beste een hellingspercentage van 6-10% hebben, want op dat soort hellingen heb je de grootste kans om snel te kunnen klimmen. Ze zijn namelijk steil genoeg om wind te vermijden en vlak genoeg om nog ongehinderd te kunnen bewegen. (Bron: Strava)

Laatste deel (13,9 KM) van de Col de la Croix de Fer. Gemiddeld 6%. Gereden op 15-07-2015:

 TijdSnelheidVermogenVSM
Jochem1:06:4012,6km/u182W740
Bastiaan1:15:1611,1km/u237W656

Gehele klim Col de la Croix de Fer vanuit Rochetaillee (24,3 KM). Gemiddeld 5%. Gereden op 16-07-2015:

 TijdSnelheidVermogenVSM
Jochem2:31:169,6km/u162W497
Bastiaan2:43:538,31km/u216W430

Gehele klim Col du Télégraphe (12,1 KM). Gemiddeld 7%. Gereden op 17-07-2015:

 TijdSnelheidVermogenVSM
Jochem1:03:1911,5km/u187W788
Bastiaan1:24:158,6km/u255W592

Het leuke is dus dat ik tijdens elke beklimming meer vermogen trap tov Jochem. Dit voordeel aan vermogen gaat heel duidelijk verloren in een beklimming omdat ik meer kilo’s mee naar boven moet nemen.

Madrid 2015

Reisverslag Madrid maart 2015

Dinsdag 24 maart is het zover. Ik heb mijn verjaardagscadeautje al weken geleden geraden. En heb uit onderhandeld dat ik ‘m al op dinsdagavond zou krijgen, want Bastiaan heeft zijn cadeautje van mij ook eerder gekregen dan 24 februari. Dus… ik kom thuis en schreeuw gelijk naar boven dat ik er klaar voor zit. Ik ben benieuwd welke New Balance sneakers hij heeft uitgekozen!

Madrid 2015

Met een ingepakte doos komt ie naar beneden. Aahh daar zijn ze! Bas pakt zijn telefoon en begint te filmen. “Waarom ga je me nou filmen?”, vraag ik me hardop af. Ik snap het niet. Het gaat om een paar gympen. Ik ga verder met uitpakken en zie een schoenendoos verschijnen. Maar het is er een van Bjorn Borg! Ik maak ‘m open en zie daar de hardloopschoenen van Bas! Daaronder ligt een printje met het logo van New Balance en de tekst: “Helaas geen New Balance schoenen Joyce!!”  Ik besef me dat ik wekenlang voor de gek ben gehouden en begin keihard te lachen! Maar wat zal het dan zijn? Bas, die nog steeds aan het filmen is,  pakt een envelop uit zijn zak en geeft deze aan mij. In een flits bedenk ik me dat het dan wel geld zal zijn voor de New Balance gympen, omdat hij niet wist welke ik precies leuk vind, zodat ik ze dan zelf kan kopen. Ja dat zal het zijn. Ik maak de envelop open en zie geen geld, maar twee ticktets… naar Madrid!! Morgen!!!! Ik weet even niet meer hoe ik me moet gedragen. Wat is dit!  “Gaan we naar Madrid? Niet!!! Wat gaaf!!” Ik val hem in de armen. “Maar ik moet werken morgen!” “Nee je hoeft niet te werken morgen. Alles is geregeld. Jij gaat morgen samen met je vriend naar Madrid, Lone gaat naar de oma’s en we komen zondag weer thuis!” Bas heeft dit al in december gepland en iedereen heeft al die maanden in het complot gezeten en ik wist van niks! Ik moet nu gaan pakken. Het is echt helemaal super!! Maar ik ben compleet van de kaart.

Woensdag 25 maart

Na een lekker nachtje slapen is het kwartje helemaal gevallen: We gaan naar Madrid!!!

We staan de normale tijd op, want Bas gaat nog een lesje wattbiken en  Lone gaat gewoon naar school. Vlak voor de klas geef ik haar de allerdikste knuffel ooit. “Veel plezier maken met de oma’s en opa’s! Papa en mama komen over een paar nachtjes weer thuis!” Met een dikke glimlach zwaait ze me uit vanuit de klas. Dat gaat best goedkomen. Ik doe nog wat boodschapjes bij de Jumbo, voor als Ine en Dick bij ons thuis zijn. Eenmaal thuis pak ik mijn koffertje, dat lukte gisteravond maar moeilijk, haha.

Om 10.53 uur pakken we de trein naar Schiphol. Als we zonder problemen de douane door zijn gekomen, doen we een bakkie koffie bij de Starbucks. Voordat we gaan boarden lopen we nog even de Ako in voor een boekje. Heel toevallig komen we hier de broer van Adse en zijn vriendin tegen! Zij gaan ook een weekendje weg met z’n tweetjes, maar dan naar Barcelona. We maken even een fotootje voor het jaloerse thuisfront, wensen elkaar veel plezier en dan scheiden onze wegen weer. Om 14.35 uur zitten we in het vliegtuig. We gaan wel iets later weg dan verwacht, want er komt iemand niet opdagen en zijn of haar bagage moet om veiligheidsredenen uit het vliegtuig worden gehaald. Om 15.10 uur gaan we eindelijk de lucht in.

Na een bumpy flight komen we veilig aan op het vliegveld in Madrid. We hoeven niet op de koffers te wachten, want we hebben alleen handbagage, dus we kunnen zo doorlopen naar de Metro. Bas belt met de eigenaresse van het appartement dat we zijn geland en om door te geven hoe laat we ongeveer arriveren. We kopen een 10 rittenkaart en stappen op. Drie kwartier en twee overstappen later komen we aan bij Atocha. De navigatie op Bas zijn telefoon leidt ons naar het appartement voor de komende dagen. Er komt een mevrouw aangelopen en ze laat ons binnen. We mogen maar liefst naar de vijfde verdieping lopen, er is geen lift. Hijgend komen we boven, haha. De mevrouw spreekt geen Engels, dus ze belt de eigenaresse op en zij legt aan Bas uit hoe alles werkt. Even later gaat ze weer weg.

Het is een leuk appartementje hoor! Gezellig en warm ingericht met twee slaapkamers, een woonkamer, keukentje en badkamer. Voordat we ons gaan opfrissen voor het diner vanavond, bellen we even met het thuisfront via Facetime. Lone is nu nog bij oma Anke. Ze staat bij de wasbak met de zeemeermin Barbie te spelen. Het gaat prima. Ondertussen komen oma Ine en opa Dick binnen, ze komen haar ophalen. Grappig om het zo op beeld te volgen allemaal , alsof we er gewoon tussen staan. Dat gaat wel goedkomen daar. We hangen op en gaan ons opfrissen.

Vanavond krijgen we mijn verjaardagscadeau van Ine; we gaan namelijk dineren bij een super chique restaurant met maar liefst twee sterren: El Club Allard. Te gek hoor! We hebben er zin in!

In Spanje gaan de restaurants pas laat open en zo ook deze, Bas heeft gereserveerd om negen uur! Eerder kon niet! We zijn wat eerder klaar dus we besluiten om in de buurt van het restaurant een drankje te doen. Er is niet veel te doen in deze straat, maar op een gegeven moment lopen we langs een hip tentje. Hier gaan we naar binnen. De eigenaar is heel aarig, hij heeft het vooral op Bas voorzien. Bas bestelt een Corona en ik een witte wijn. Het glas waar de wijn in gaat heeft meer weg van een vissenkom dan een witte wijn glas! Hij giet zowat de halve fles er in. OMG, dat is echt drie in een! Even later komt hij met allerlei hapjes aan; chipjes, chocoladekoekjes, stukjes appel. Zo toe maar, lekker hoor. Ik neem niet al te veel, want ik weet dat er nog een avond vol heerlijke gerechtjes aan zit te komen. Daar komt hij weer, ditmaal met een dienblad met twee glaasjes, zout, citroen en een fles tequilla…Haha! We worden zowat gedwongen om het te nemen. Bas vindt het lullig en neemt er een. En waarschijnlijk is het niet vies, want hij neemt die van mij ook! Hee daar komt ook weer een bakje chipjes aan. Nog even en we hoeven helemaal niet meer te eten.

Ik zeg tegen Bas: “Dit gaat een duur drankje worden denk ik, met al dat eten en die tequilla erbij.”

Tegen negenen vragen we de rekening en ik kijk mijn ogen uit, maar niet omdat het zo duur is. Acht euro!!! Voor alles wat we hebben gekregen! Die man is gek. We vinden het zowat zielig… hij krijgt een extra fooitje!

Eindelijk, daar gaan we dan, richting het restaurant. We vinden het allebei superpannend! We lopen een mooi gebouw binnen met zelfs twee man beveiliging voor de deur. We worden vriendelijk welkom geheten en nadat we onze jassen hebben afgegeven, worden we naar onze tafel gebracht. De tafel is mooi gedekt. Er staat een visitekaartje van het restaurant naast onze borden. De bediende vraagt wat we willen drinken. We beginnen met een lekkere Cava. Dan krijgen we de kaart. Bas heeft thuis al wat vooronderzoek gedaan en het lijkt hem wel heel leuk om het 12-gangen verrassingsmenu te nemen. Dat bestaat uit kleine, prachtig opgemaakte gerechtjes. We bestellen er een passende 5 arrangementen wijn bij. Wat is het nu al een heerlijke avond, wat een verwennerij!

De bediende komt naar ons toe en zet een schaaltje met een sausje op tafel. “The first course is the card” We mogen het visitekaartje opeten! We dippen ‘m in de saus. Heerlijk! Wat een grap zeg! We krijgen er een glas witte wijn bij.

Elk volgend gerechtje is even mooi en lekker; na het kaartje krijgen we een gerechtje met paling en kokos, dan een klein soepje met een broodje met zalmeitjes (denk ik). Dan krijgen we het tweede glas, iest vollere witte wijn. Heerlijk. Dan komt er een cupcakeje van spinazie met een zacht gekookt eitje als vulling. We krijgen het advies om deze in een keer in de mond te doen, om niet te morsen. Vervolgens krijgen we een mousse van koriander en tomaat. Nu komt er een heel aparte wijn; het ruikt naar een zoete dessertwijn, maar het smaakt naar Whisky. Volgens mij zit er aardig wat alcohol in. Hierbij krijgen we  een bordje met “alles uit de zee” opgediend, gevolgd door een uiensoepje met blaadjes gemaakt van uiencreme. Dan komt er een mooie rode wijn die past bij een gerechtje van zwaardvis. Dit wordt gevolgd door een heerlijk stukje vlees met champignons. Poeh hee, zo lekker allemaal!

Madrid 2015

Volgens mij zijn de desserts nu aan de beurt. Als eerste krijgen we een echte, soort gefrituurde passiebloem met passiebloem mousse. Daarna een soort soes gemaakt van rozen, echt heel bijzonder, het smaakt echt zoals een roos ruikt! Daarnaast een bol rozenijs. Als dit op is, volgt een dessert met chocoladerotsjes en cacaokorreltjes. Mjammie!

Bij de koffie krijgen we nog meer heerlijkheid;  gingerbiscuits met een staafje schuim gemaakt van passievruchten. Dit wordt geserveerd op een soort schoolkrijtbordje en met dat staafje kun je dus ook echt schrijven. Leuk gedaan hoor!

Je kunt je voorstellen dat we onderhand uit elkaar ploffen! En Bas valt zowat letterlijk in slaap aan tafel. Hij heeft natuurlijk ook nog die twee tequilla’s naar binnen getikt aan het begin van de avond.

Nadat we hebben afgerekend, lopen we moe en voldaan naar buiten. Er komt toevallig net een taxi de bocht om. Top, die is voor ons! Als we bij het apartement zijn, slepen we ons vijf verdiepingen omhoog en ploffen we in bed. Wat een geweldige belevenis vanavond!

Donderdag 26 maart

Na een heerlijk nachtje slapen moeten we op tijd opstaan op mijn verjaardag, want Bas heeft voor vandaag een tapas fietstour geregeld. Dus én bezienswaardigheden bezoeken én tussendoor tapas eten. We besluiten het ontbijt daarom maar over te slaan, ook met het oog op gisterenavond.

Met de metro gaan we naar het meeting point van Baja Bikes. Onze gids Luis zit al op ons te wachten. Het wordt een privé tour, want er zijn verder geen toeristen die zich hebben ingeschreven voor vandaag, top! We krijgen twee fietsen aangemeten en gaan er daarna vandoor. Terwijl hij de verkeerregels voor fietsers in Madrid uitlegt, rijden we langzaam naar de eerste stop: Puerta del Sol. Hij praat over de geschiedenis van het plein en zegt ook dat het met oud en nieuw heel druk is hier. Om twaalf uur bij elke klokslag moet men 1 druif opeten. Om twaalf uur zit je mond dus propvol! Hij vertelt ook dat we moeten oppassen voor de zakkenrollers, ze lopen meestal in groepjes en als ze iets gejat hebben geven ze het razendsnel aan elkaar door, zodat je nooit meer kunt achterhalen waar je spullen zijn.

Madrid 2015

Luis is een enorme prater. Die mond staat niet stil. Hij kent ook veel mensen onderweg en dan maakt hij rustig een praatje met ze. Hij woont hier alleen, zonder vrouw of kinderen. Hij heeft in Utrecht gewoond, daarom spreekt hij goed Nederlands. We maken een hele ronde door Madrid;  langs het Koninklijk Paleis, Casa de Campo, de Sinterklaas Kerk, het “toeristenplein” Plaza Major en natuurlijk het mooie Retiropark. Tussendoor geeft hij ook tips waar we lekker kunnen gaan eten, bijvoorbeeld in het beroemde tapasstraatje Cava Baja.

Pas voordat we naar het Retiropark gaan, stoppen we bij een tapasbar om te eten. Wij dachten dat we tussen het fietsen door bij verschillende tapasbars zouden stoppen, maar dat is dus niet zo. Daarom hebben we wel trek! We krijgen een bord met allerlei tapas en een glas rode wijn. Echt superlekker. Luis zelf neemt een paar pinxtos, want hij gaat hierna nog lunchen met een vriend van hem. Hij gaat naar een bepaald vegetarisch restaurant waar hij het de hele weg al over heeft. Wij moeten daar zeker ook heen zegt hij. Hij zegt het zo vaak dat het niet anders kan dat hij er iets aan overhoudt als hij zijn fietsgasten hierheen stuurt.

Madrid 2015

Een klein uurtje en een heleboel verhalen later, stappen we weer op de fiets. We steken een drukke weg over naar het Retiropark. Een mooi en groot park. Daar gaan we zeker nog eens naar toe een dezer dagen. Er is nog een park waar je met een soort kabelbaan van de ene naar de andere kant kan. Dat willen we ook doen.

Even later zijn we weer terug bij de fietsverhuur. Het was een superleuke tocht. We nemen afscheid van Luis en bedenken wat we nu willen gaan doen. Gegeten hebben we al, maar we hebben nog wel zin in iets zoets. Tijdens de fietstocht zijn we langs Madrid’s beroemde churroscafe gekomen. Deze is 24 uur per dag, zeven dagen per week geopend: Chocolateria San Ginés. Daar hebben we wel zin in!

Het is even zoeken, maar uiteindelijk weten we het weer te vinden. En het is de moeite van het zoeken zeker waard! Wat een heerlijke churros met warme chocoladesaus hebben ze hier! We bestellen maar een portie, want het is best machtig. Cappuccino erbij, top!

Madrid 2015

Om de calorietjes weer een beetje te verbranden, besluiten we te gaan winkelen. Jazeker, Bas gaat gewoon vrijwillig mee! Tijdens de zoektocht naar het churros cafe zijn we toevallig de hier beroemde schoenenstraat tegengekomen. De naam zegt het al; een hele lange straat met alleen maar schoenenwinkels. Ik word gek! En aangezien ik voor mijn verjaardag de New Balance sneakers niet heb gekregen, kunnen we die hier mooi even scoren!

We winkelen totdat Bas het echt niet meer trekt! Ik heb wel een paar modellen aan gehad, maar heb nog niet dé sneaker gevonden. Nou ja, eigenlijk wel, maar deze is net iets aan de krappe kant. We vinden ‘m bij de allerlaatste winkel waar we in gaan. Shit wat jammer! Misschien komen we morgen nog een winkel tegen waar ze deze in een maat groter hebben.

Met de metro gaan we weer naar ons appartement in Atocha. We frissen ons even op voor het eten en besluiten weer via Facetime te bellen naar Ine, om te kijken hoe het met Lone gaat. Helaas is het geen succes. Ze is moe en moet huilen als ze ons ziet: “Papa mama naar huis!” jammert ze. Als we opgehangen hebben, barst ik ook in tranen uit. Dan lijken we ineens zo ver van elkaar weg, m’n arme poppie. Terwijl ik weet hoe leuk ze het altijd met de opa’s en oma’s heeft. Later krijgen we gelukkig een appje van Ine dat het weer goed gaat. Ze heeft nog met opa Dick gestoeid en lekker gegeten en is daarna naar bedje gegaan.

Wij eten in de buurt van het appartement in Atocha zelf. Tapas natuurlijk! We zijn het best zat van de hele dag fietsen en winkelen, dus we maken het niet laat. Even opladen voor de nieuwe dag morgen! Ik heb een super verjaardag gehad vandaag!

Vrijdag 27 maart

Tegen achten worden we wakker, dat is tegenwoordig uitslapen voor ons, haha! Als we zijn gedoucht en aangekleed, vertrekken we. Bij ons op de hoek is er een bakkertje, waar je ook kunt ontbijten met een kopje koffie en een glaasje jus erbij. Helemaal top dus. Ze hebben heerlijke belegde broodjes.

Vandaag staat eerst park Casa de Campo op het programma, het park met de kabelbaan. Het is heerlijk weer, dus we hebben er een mooie dag voor uitgekozen. We stappen uit bij halte Lago, met de metro.

Deze halte doet zijn naam eer aan, want we lopen richting een mooi meer met grote fonteinen in het midden. Een handjevol gepensioneerde Spaanse heren, staat al kletsend te vissen. Kano’s roeien heen en weer. De sfeer is hier gewoon heel fijn. Aan het meer zijn ook een paar restaurants. We bedenken dat we hier straks lekker in de zon gaan lunchen.

Madrid 2015

We zien de kabelbaan in de verte van links naar rechts en terug gaan. Daar gaan we ook in! Het uitzicht zal vast prachtig zijn. Het is zo te zien nog wel een stukje lopen naar de opstapplaats, dus we gaan op weg. Het is echt best wel warm, lekker hoor! Het park is groot zeg! En ook mooi. Ideaal om te hardlopen of te fietsten. Als we een heuvel zijn opgeklommen, zien we een stukje verder de opstapplaats van de Teleférico. We kopen twee kaartjes voor een enkele reis. We zien wel waar we uitkomen. Het meer is vast niet moeilijk terug te vinden.

Madrid 2015

Madrid 2015

Bas heeft zijn allernieuwste gadget meegenomen in de kabelbaan; zijn GoPro camera. En ik moet zeggen, het levert mooie beelden op van de omgeving en van ons in het bakje, haha! Ik maak ondertussen foto’s. De oversteek is leuk! Nu hebben we een nog beter beeld van het park gekregen.

We dachten op de heenweg dat de uitstap nog in het park zouden zitten, maar we eindigen in een gewone woonwijk. Er valt hier niet zo heel veel te beleven volgens mij. Wel zien we een cafeetje, waar we even wat gaan drinken. In de zon! Heerlijk! De meneer van de bediening neemt onze drankjes op en zet vervolgens een stukje tortilla voor ons neer. Ik ben er een beetje vies van hier – bij hoeveel mensen heeft het al op tafel gestaan/is het vers/staat het koel/ja ik weet het ik ben een zeikerd – maar Bas eet het op. En het is lekker zegt ie, gelukkig.

Ondertussen heb ik een flesje zonnebrandcrème uit m’n tas gehaald en begin te smeren. De meneer  komt met de drankjes en hij lacht me nog net niet uit. “That’s not needed; the sun is not that strong! Look at me, I never use sunscreen” Ik leg hem uit dat we zowat licht geven, zo wit zijn we, dus dat we het voor de zekerheid toch maar wel doen. Haha wat een vent.

De mensen naast ons aan het tafeltje hebben een wijntje besteld. Bas en ik kijken elkaar aan: “Doen?” Ach ja, we hebben toch vakantie en de zon schijnt! Proost!

Madrid 2015

We hebben wel een beetje trek inmiddels, dus we rekenen af en lopen weer richting het meer in het park. Het is nog een flinke wandeling, maar uiteindelijk vinden we het en strijken neer bij een leuk tentje aan het meer. De kaarten zijn alleen in het Spaans, dus de ober helpt ons een beetje met de vertaling. We nemen het menu del dia. Vooraf krijg ik asperges en Bas heeft een salade. Vervolgens krijgen we allebei een gebakken eitje met jamon op een bedje van friet. Dat is een specialiteit hier. Een machtige specialiteit, maar heerlijk!  Ik denk dat we tot vanavond negen uur genoeg hebben, haha!

Als we hebben afgerekend, rijden we via Metro Lago weer naar de schoenenstraat. Ik krijg die dingen niet uit mn hoofd. Helaas, degene die ik gisteren in de laatste winkel heb gezien, hebben ze nergens anders een maat groter. Desnoods haal ik de zool eruit, maar ik moet ze hebben! Maar je zult net zien, die winkel is dicht! Nee! Niet te geloven. Gelukkig leest Bas op het raam dat ze om vijf uur opengaan. En het is nu half vijf. We drinken even ergens wat en dan kan ik eindelijk mijn vrienden in de armen sluiten! Allebei blij gaan we weer op pad. Bij zeepwinkel Lush kopen we een blokje gemaakt van een soort olieachtig spul. Om mee te masseren. Ik heb het een beetje in m’n rug, dan kan Bassie me mooi insmeren vanavond. Verderop zien we een kledingzaak voor heren waar ze mooie spullen hebben. El Ganso heet het. Wat een vrolijke kleuren! Bas koopt een overhemd en een trui. Nu zijn we nog blijer, hebben we allebei wat!  

Op loopafstand van de winkelstraat is de beroemde overdekte mercado de San Miguel. We zijn hier ook langs gefietst met Luis gisteren. Hij raadde aan om hier niet te gaan eten, omdat het hier duurder is, maar om naar de naastgelegen tapasstraat te gaan. We willen even goed wel zien wat er hier allemaal te koop is.

Madrid 2015

We lopen binnen en worden meteen aangesproken door een mevrouw bij een standje met allerlei zepen en crèmes. We moeten onze handen uitsteken en krijgen er een lik scrubzeep op. We moeten het inmasseren en daarna sprayt ze met een plantenspuit boven een witte kom onze handen schoon. We zien in de witte kom goed hoe vies onze handen wel niet waren! Zo hé! Nu zijn ze lekker fris en ze ruiken heerlijk. Natuurlijk komen we niet zomaar van deze dame af. Ze wil ons van alles ‘aansmeren’. Ik gooi het erop dat we alleen maar handbagage mee mogen nemen in het vliegtuig en dat de potten die ze ons aanbiedt een te grote inhoud hebben (en te duur zijn). Helaas heeft ze dat argument waarschijnlijk al vaker gehoord, dus nu komt ze aan met een pot scrubzout zonder vloeistof, en deze zou absoluut zonder problemen mee kunnen in de handbagage. Hmm shit. Gelukkig weet ik haar met moeite uiteindelijk toch af te schudden en gaan we met schone handjes verder de markt op.

Madrid 2015

Het is heel druk hier met mensen die gezellig aan het eten en aan het drinken zijn. Er schijnt van elk standje maar een te zijn, dus het aanbod is heel gevarieerd; zeep dus, jamon, tapas, pinxtos, bonbons, snoep, koek, wijn, vis, fruit, cocktails, zeg het maar. Bas wil graag samen een gin tonic drinken, dat is hier heel hip. Kom maar op! We vinden een tafel en genieten van ons drankje, terwijl we heerlijk mensen kunnen kijken in deze mooie, schone overdekte markt.

Het is al tegen negenen als we het naastgelegen beroemde tapasstraatje  in lopen voor wat lekkere hapjes. Luis heeft ons gisteren het een en ander aangeraden, zoals bijvoorbeeld de taperia die bekend staat om zijn chamignons met jamon. We stappen binnen en bestellen het beroemde hapje, samen met een sangria. Even later staat het voor onze neuzen. Bas is geen champignon eter,  maar zojuist heeft hij zich bekeerd. Want dit is lekker!! Niet nomaal!

Madrid 2015

Madrid 2015

Madrid 2015

Op naar de volgende. We proberen te vermijden dat we in “de echte” toeristische tenten terecht komen, dus we kijken waar de Spanjaarden zelf aan het eten zijn. We zien er een. Ze hebben hier niet echt een specialiteit volgens mij, maar de mensen staan aan de bar terwijl ze een lekker hapje en drankje nuttigen. We nemen een rode wijn – rode wijn is echt heerlijk in Spanje – en een portie manchego. Daarna nog een broodje jamon en nog een ander hapje. Zo leuk dit. Onze laatste keuze is wel een wat meer toeristische tent. Maar ja. We nemen een portie garnalenkroketjes en nog een rode wijn. Mijn trek is al wel wat minder geworden, ik zit eigenlijk ook nog steeds vol van het menu del dia van vanmiddag, pfff.  Dus ik neem er een laat Bas de rest, zeven kroketjes opeten! Hierna heeft hij ook wel genoeg.

Madrid 2015

Als het wijntje op is gaan we richting Atocha, naar ons appartement. Kan Bas eindelijk m’n rug even smeren met het nieuw aangeschafte massageblok, auw! Enne, ik was een stukje in m’n nek vergeten in te smeren vanmiddag… is dus verbrand hè… en die gekke ober ons maar uitlachen.

Zaterdag 28 maart

De laatste hele dag alweer! Morgenvroeg gaan we namelijk alweer naar huis. Wat vliegt de tijd toch! Dus vandaag moeten we nog met volle teugen van deze mooie Spaanse stad genieten.

Maar, we kunnen niet met lege handen bij Lone’tje aankomen straks, dus we besluiten om eerst even langs El Corte Inglés te gaan om een cadeautje voor haar te kopen.  “Even” wordt helaas wat langer. Voordat we iets leuks hebben gevonden wat ook nog mee in de handbagage kan, zijn we wel een klein uurtje aan het zoeken. Het wordt een lamp van Frozen (natuurlijk), die als puzzel in elkaar gezet moet worden. We rekenen af en gaan via de roltrappen weer richting uitgang. Ondertussen doen we natuurlijk een heleboel leuke etages aan, die ook een bezoekje verdienen. Tot groot verdriet van Bas. Ik zie echt een enig rokje en shirtje van Desigual voor Lone. Blauw met witte stippen en vrolijk gekleurde bloemen, super schattig. Die koop ik hoor, anders krijg ik spijt. Bij de kassa valt mijn oog op een een 10% kortingspas speciaal voor toeristen en vraag de mevrouw of ik die kan krijgen. Ze spreekt alleen geen woord Engels. Met handen en voeten legt ze uit dat ik daarvoor naar de klantenservice moet op de zoveelste verdieping en dat ik daar zo’n pas kan ophalen. Okee.. het scheelt toch 10%. Bas begint inmiddels een beetje wortel te schieten, want het is mooi weer en hij wil geen minuut langer hier zijn dan noodzakelijk.

Even later heb ik de kaart en bedenk me dat we het cadeautje van Lone dan ook met 10% korting hadden kunnen krijgen. We zijn in de buurt van de speelgoedafdeling, dus ik wil het toch even proberen. Ik geef de mevouw de bon en wacht af totdat ze me de korting gaat geven. Maar het is blijkbaar toch wat moeilijker dan dat, want de mevrouw begint het cadeautje weer uit te pakken, vraagt mijn bankpas en de kortingskaart en gaat de doos opnieuw scannen. Ze drukt op allerlei knopjes en uiteindelijk is het geregeld. Het ding wordt weer ingepakt. Ok, dan zal ik de korting wel op mijn rekening teruggestort krijgen ofzo. Bas is inmiddels iets rood aangelopen.

Eenmaal terug bij de afdeling kinderkleding geef ik de mevrouw blij mijn pas. Ze scant alles en er komt een bedrag op de kassa te staan, twee euro minder dan eerst, maar niet de 10%! Nu breekt mijn klomp. Ik snap er niks van. Ze probeer het uit te leggen, maar ik versta er niks van. Dan komt er een Engels sprekende meneer bij die het uitlegt. Ik krijg geen korting, maar 10% van de aankoopprijs is nu bijgeschreven op de kaart zodat je dit weer kunt besteden aan iets anders in de winkel. WAAATTT!!! Als ik dit had geweten… ik durf Bas al een tijdje niet meer aan te kijken.

Maar dan hebben we nu dus een saldo op die kaart staan en al die moeite gedaan. Dus is het toch zonde om daar niets van te kopen. Hebben we nog iets nodig? Ja ik wil nog een luchtje kopen. Dus wij weer naar benenden. Lang verhaal kort, de pas is niet te gebruiken voor cosmetica en parfum. Wij weer naar boven. Bas is woest! Uiteindelijk nemen we maar een paar onderbroekjes voor Lone. “En heel gauw naar buiten nu Joyce, jij met je grapjes!!!”

Bas ontdooit weer een beetje als ons volgende plan nu toch echt voor de deur staat; we gaan naar het Retiro park, in het zonnetje liggen met een flesje Cava erbij. Op de hoek van Puerta del Sol is een winkeltje waar we een fles koude cava kunnen kopen met een plastic beker, top! We nemen de metro naar het park.

 

Madrid 2015

Het is heerlijk warm. We kiezen een mooi plekje uit in het gras bij een boom waar Bas in de schaduw kan zitten en ik in de zon. Wat een mooi park ook! Er komt zelfs een bruidspaar voorbij om foto’s te maken.

Als we de cava in de beker willen schenken, komen we erachter dat er een gat in de beker zit, haha. Das niet zo handig. Uit de fles drinken staat ook een beetje alcoholistisch.. Uiteindelijk vinden we de oplossing: we doen het plastic zakje waar de fles in zat in de beker. Zo kunnen we eruit drinken. Een beetje vreemd, maar toch lekker. Hmmm chill zeg.

 

Madrid 2015

Na een tijdje liggen, besluiten we om een stukje verder het park in te lopen, want ook hier schijnt een meer te zijn en we willen even roeien. Bij het meer is het een stuk drukker! Het is natuurlijk ook zaterdag dus de Spanjaarden zijn zelf ook vrij.

Op de hoek van het meer is een restaurantje. Na een halve fles cava is het wel verstandig om iets te eten, dus dat gaan we doen. Bas een pizza en ik een croissant met jamon en kaas. Er zit een groep Nederlandse toeristen naast ons die via hetzelfde bedrijf een fietstour doen als wij donderdag. Luis is er zelf niet bij.

Madrid 2015

Na de lunch lopen we verder richting de bootverhuur. Deze zit aan de andere kant van het meer. Er wordt veel opgetreden onderweg. We blijven even staan kijken naar een grappige goochelaar die allerlei trucs uithaalt met het publiek. Hij zweet zich kapot, maar hij gaat maar door. Mooi om te zien.

Als we bij de bootverhuur aankomen, zien we dat de rij zo groot is, dat het waarschijnlijk niet meer gaat lukken om vandaag nog in een bootje te belanden. Jammer!

Waar zullen we eens eten vanavond.. in het boekje over Madrid dat we hebben meegenomen staat een restaurant dat ons wel leuk lijkt. Alleen als we daar eenmaal zijn, lijkt het meer op een of andere louge tent. Dus hier lopen we maar voorbij. We discussiëren even. Dan bedenken we dat het toch wel leuk is om nog een keer naar Mercado de Sant Miguel te gaan, tegen het advies van Luis in. We hebben daar nog niet gegeten en het was heel gezellig gisteren. We zijn ook nog op loopafstand dus dat is mooi.

We komen weer via dezelfde ingang binnen. Bij het zeepstandje. De mevrouw van gisteren is er niet. Er staan nieuwe verkopers. Dus waarom zouden we onze handjes niet weer even schoon laten wassen, gna gna. Nemen wij hun in de maling in plaats van andersom. We doen net alsof onze neus bloedt en alsof we alles weer voor het eerst horen. Daar komt de lik scrubzeep weer.  Even later lopen we met schone handjes weer weg.

Madrid 2015

De hapjes zijn hier heerlijk. Hier en daar kiezen we wat pinxtos en tapas uit onder het genot van een biertje. Fijn dat we hier toch nog een keer heen zijn gegaan.

Madrid 2015

Omdat we morgen vroeg weg moeten, zijn we niet al te laat terug in het appartement om de koffers in te pakken. Getverdemme wat is het snel gegaan zeg! Eigenlijk willen we allebei nog niet naar huis. Alhoewel het natuurlijk wel fijn is om Lone weer te zien!

Zondag 29 maart

Het is nog donker als de wekker gaat. De klok is ook nog eens een uur vooruit gegaan vannacht, dus als we om zes uur opstaan is het eigenlijk vijf uur.

We nemen afscheid van ons appartement en lopen de straat op richting metro. Dan kijken we onze ogen uit; het is hier niet rustig en stil, maar de uitgaansnacht is nog in volle gang. Het is zelfs drukker dan overdag hier op straat. En iedereen is lam, haha. We wurmen ons ertussendoor naar de metro.

Verder gaat het snel. Op het vliegveld kopen we nog een cadeautje voor de opa’s en oma’s als dank voor het oppassen de afgelopen dagen. Even later vliegen we zonder vertraging naar Schiphol.

Het was een super weekend liefde! Wat een belevenis. Je hebt me nog nooit zo laten schrikken met een verrassing! Het was super gaaf! Dank je wel! HVJ!

Madrid 2015

Parijs 2015

One night in Paris | Fruit de mer

Eind november, nadat Jochem met zijn ouders en Daan in Parijs is geweest ontvangen Robbie, Ronald en ik een enthousiast mailtje van hem. Hij zou graag met ons ook een mooie Fruit de Mer willen eten. Het gaat om een beleving, een echte avond uit. Robbie houdt niet zo van vis maar wil wel graag mee. Toch gezellig zo’n uitje.

Afgelopen zaterdag om 07:30 uur ben ik aanwezig bij Robbie. Niet veel later arriveert Jochem met zijn knappe nieuwe Volvo V40. We gooien de bagage achterin en rijden naar Ronnie. Voor vertrek kijken we op de klok, we rijden om 07:40 uur weg. Parijs… here we come.

Parijs 2015

Na wat file in België komen we rond 14:00 uur aan bij het hotel. Gak wordt met zijn nieuwe auto gelijk op de proef gesteld. We moeten een smalle lift in om op -1 te parkeren. Draaien, steken en constant korte stukjes voor en achteruit. Maar uiteindelijk staat de auto. Eenmaal boven melden we dat de parkeerplek die voor ons bestemd was al bezet is dus dat we “even” een andere ernaast gepakt hebben. Helaas helaas… dat kan zo maar niet;-) Het hele gehannes met de auto begint opnieuw. Eerst moeten we de auto er uit zien te krijgen om vervolgens met de lift een verdieping te zakken naar -2. Petje af voor Gak. Na 10 minuutjes sturen op 35 vierkante meter staat de auto een verdieping lager. Pfffieuw.

De kamer wordt aangemerkt als appartement voor vier personen. Deze kost normaal 450 euro. Niet wat wij ervoor hebben betaald gelukkig. Tassen naar boven en hup Parijs in. We wandelen een lekker stukje en kijken als toeristen om ons heen. Gak en RD zien een paar mooie bakken staan en rijden. Ronnie en ik kunnen het niet laten om er af en toe de draak mee te steken. Haha. We komen bij een tentje uit waar we lunchen met een biertje. Salade, hamburger en spareribs. We vullen onze maagjes goed. Gak ziet bij toeval dat we gewoon tegenover het restaurant van vanavond zitten. Haha, dat is grappig. Weten we alvast waar dat is, handig!

Parijs 2015

Als we uitgegeten zijn pakken we de metro naar de Eiffeltoren. Bij aankomst gaan we gelijk op de “selfie-toer”. Net als alle andere toeristen gaan we op een blok beton staan van 50 centimeter hoog. Alsof dat iets uitmaakt:-) We schieten wel hele leuke foto’s. Na een rondje in het park lopen we richting de Arc de Triomphe. Ook hier kunnen we het niet laten om in het midden van de drukke wegen een paar mooie foto’s te maken.

Parijs 2015
Parijs 2015

We hebben om 20:30 uur gereserveerd bij Le Bar à Huîtres. We besluiten om ons nog even op te frissen voordat we aan tafel gaan. Met de metro terug, stukje wandelen en we zijn weer in onze crib. Een douche en lekkere deo doen wonderen. We zijn klaar voor het avontuur en wandelen op ons gemak naar het restaurant. Exact 20:30 staan we voor de deur. Mooie timing. Nadat het Franse meisje de reservering en Gak zijn naam heeft ontrafeld worden we naar onze plek begeleid. We krijgen de menukaart in de vorm van een iPad. Dat begint al fantastisch. De speciale app die het restaurant gebruikt als menukaart bevat alle verschillende soorten fruit de mer met mooie foto’s en filmpjes. Vet!!! Ronnie, Gak en ik bestellen de High Sea. Dit is een plaat met een halve kreeft, een hele krab, 9 oesters, garnalen en nog wat andere schelpdieren. Robbie bestelt eend. Daarnaast betellen we een mooie witte wijn uit Nieuw Zeeland, de Marlborough. Over de prijs van de gerechten en de wijn spreken we gemakshalve maar even niet.

In de tafel zitten gaten, hierin kan de standaard in gezet worden die de fruit de mer kan dragen. Na een minuut of tien wordt onze fruit de mer geserveerd. Wow, volledig met stikstof effect verbazen we ons over de fantastisch opgemaakte schalen. Super gaaf. Aangezien Gak iets meer ervaring heeft met de door de ober geplaatste gereedschappen doet hij het eerst voor. Ronnie en ik beginnen maar aan de operatie van de kreeft. Deze is al voor de helft open dus dat scheelt. Het is wat rommelen maar dat is het meer dan waard. Het smaakt geweldig. Nadat de kreeft verorberd is gaan we vakkundig te werk met ons volgende beest. De krab moet er ook aan geloven. Tussendoor doen we ons te goed aan de garnalen en oesters. Normaal zijn we niet zo gek van oesters maar met deze dressing zijn ze verrassend lekker. Robbie ziet het allemaal voor zich gebeuren en geniet van zijn eend. Rustig lurkend aan de wijn zijn we ondertussen aangekomen bij de volgende fles van dit mooie goedje. Ach ja, waarom ook niet;-). Gak heeft niets teveel gezegd. Het is met recht een belevenis en het smaakt voortreffelijk. Op de slakken en wat andere schelpjes na, die vallen niet zo goed in de smaak bij ons. We nemen koffie en een dessert om alles in stijl af te sluiten. Ook van versnaperingen noemen we geen prijs! Haha.

Parijs 2015
Parijs 2015

Tijd om af te rekenen en nog een beetje het nachtleven van Parijs te verkennen. Het zeikt van de regen, dat is minder. We vinden wat leuke kroegjes en nemen hier en daar een lekker biertje. Van pianobar tot studentenkroeg, we zien ze allemaal. Ze kunnen ons echter geen van allen bekoren. We druipen af richting hotel en zijn rond 02:30 uur terug. Sweet dreams boys.

Rond 08:30 ben ik al weer wakker. Mooie tijd om eens een rondje te gaan hardlopen. De receptionist vertelt me dat ik richting het Luxemburg moet gaan. Jardin du Luxembourg zoals de Fransen zeggen is een prachtig park. Er lopen ontzettend veel mensen hun rondjes. Bij mij gaat het erom dat de alcohol mijn lichaam verlaat. Na twee rondjes en een drijfnat gezicht vind ik het mooi geweest en loop weer terug. 6,5 KM in ruim 37 minuten is gezien de omstandigheden lang niet slecht. Eenmaal terug ontwaakt iedereen langzaam en gaan we douchen en spullen pakken.

We gaan ontbijten bij een schattig klein tentje. Verse croissants, koekjes, muffins en cappuccino’s met hartjes doen ons goed. Even lekker bijkomen en goed eten. Na deze goede bodem kunnen we de dag starten. We besluiten om met de metro richting de Sacré-Cœur te gaan. Trapjes klimmen en een mooi uitzicht meepakken. Ook hier ontkomen we niet aan een briljante toeristen selfie. Hahah.

Parijs 2015
Parijs 2015

Na nog wat stops bij mooie shops voor macarons, een bakker voor chocolade broodjes en een wazig winkeltje voor vier halve liters water gaan we richting hotel terug om de auto te halen. De auto er uit krijgen is wederom een hele toer maar Gak heeft ondertussen heel wat ervaring. Off we go, bye bye Paris.

In de auto hebben we soms moeite om wakker te blijven. We volgen via teletekst de wedstrijd PSV – Ajax. Ajax weet uit in Eindhoven met 1-3 te winnen. Knap werk maar het ziet er niet naar uit dat we PSV nog inhalen helaas. In België gaan we op stand eten bij de Macdonalds. Het smaakt prima en de maagjes zijn voor even gevuld.

Als we om 21:00 uur Hilversum binnen rijden is het korte avontuur al weer voorbij. Mannen thanks voor de top night in Paris;-) Ik heb ervan genoten!!!!!

Parijs 2015
2014-10-09 00.30.48 copy

Reisverslag Krakow en bezoek Auschwitz 2014

Woensdag 8 oktober
Net als voorgaande jaren is ook dit midweekje weg met de mannen ruim van te voren gepland. In april boeken we de tickets voor de vlucht vanaf Eindhoven naar Katowice met Wizzair. Wizzair staat bij ons beter bekend als “Hakkie Takkie Air” of later ook als “Ductape Air”. We gaan een lang weekend naar Polen. We verblijven in een appartement in de stad Krakow. Het hoofddoel van dit weekend is een bezoek aan het bekende concentratiekamp Auschwitz.

Vandaag, woensdag 8 oktober staat alleen de vlucht op het programma. We verzamelen met twee auto’s rond 16:00 uur bij Bijltje voor de deur en vertrekken naar Eindhoven. Gelukkig weinig file onderweg dus we zijn ruim op tijd op het kleine gemoedelijke vliegveld. We hebben allemaal een koffer of tas mee. Met alleen de handbagage van 42 x 32 x 25 cm redden we het niet een weekend lang. Dus zorgen we er van te voren voor dat we een ook bagage in kunnen checken. De prijsvechter doet zijn reputatie eer aan. We tikken even 216€ extra af voor dit grapje.
Bagage is ingecheckt dus lopen we even in alle rust naar boven voor een hapje en een drankje. Heel relaxed allemaal, geen stress op zo’n klein vliegveld. Alles lekker overzichtelijk en dicht bij elkaar. Na het eten begeven we ons richting douane. De gate zou volgens het ticket sluiten om 18:40 uur, maar er staat nog geen gate op de borden als we door de douane heen zijn. Als we een sanitaire stop gemaakt hebben en wat lectuur hebben ingeslagen verschijnt gate vier op de borden. Als kudde dieren begeven we ons direct naar de gate en sluiten achteraan in de rij. Tja, daar staan we dan. Nog maar even wachten dan. Ondertussen worden we op vrij aparte wijze nogmaals gecontroleerd. Nadat de dame ons paspoort en ticket heeft gezien krijgen we met een roze marker een aantekening op het ticket. Geen idee waarom maar het is wel eigenaardig. We zien een tankwagen van de Shell voorbij rijden en ondertussen stappen er nog allemaal mensen uit. Gaan we het wel redden om op tijd de lucht in te gaan? We komen er tevens achter dat we geen stoelnummers op de tickets hebben staan. Dat wordt dus een stoelendans. Haha. Eindelijk mogen we naar buiten, het is bloedheet in de wachtruimte namelijk. Wat frisse lucht is welkom. Eenmaal buiten moeten we weer wachten en kletsen we met wat Belgische dames. Zij gaan voor hun werk naar Katowice. Goed, na nogmaals tien minuten buiten in de frisse lucht te hebben gewacht mogen we eindelijk aan boord. We volgen Robbie en sluiten aan bij de rij voor achterin de kist. We nemen verdeeld over twee rijen versnipperd plaats. Ach het is toch zo kort vliegen, wat maakt het uit.
De tijd vliegt voorbij en voor we het weten zet de piloot de landing al weer in. Na vijf kwartier staan we weer aan de grond. Ruim ver op schema landen we op Krakow.
Vliegtuig uit, koffers halen en gauw richting Avis voor de bus. We hebben een grote Renault Transporter gehuurd. Aangezien we op en neer naar het vliegveld moeten en tevens naar Auschwitz is dit voor zes personen goedkoper dan een taxi. Het uiteindelijk regelen van de bus heeft nog wel wat voeten in de aarde. Ik heb na het online huren van de bus nog wel een verzekering afgesloten voor 31,60 euro. De ietwat corpulente verhuurder doet ons een offer voor een afkoop van het gehele eigen risico. Maar wat dekt onze eigen afgesloten verzekering? De algemene voorwaarden zijn een aantal pagina’s lang en we willen naar Krakow. We besluiten dus om de deal van de verhuurder aan te nemen. Dan komen we bij het volgende struikelblok. We willen Robbie als extra bestuurder toevoegen en daarnaast moet dit op de papieren van zowel de verhuurder als op onze papieren terecht komen met handtekening. Gakkie met zijn Europcar ervaring met een vleugje juridische achtergrond maakt zich hier voor sterk. Terecht ook. We willen geen problemen hebben achteraf. Ok, we hebben de bus, de verzekering en een extra bestuurder. Krakow here we come!!!! We lopen naar de parkeerplaats. Wat een enorme bus zeg. We maken wat foto’s, leggen het vertrek vast op video en gaan op pad. Nog 105 kilometer te gaan naar Krakow. Dit was niet voor iedereen duidelijk. Navigatie ingesteld en rijden maar. Gakkie stuurt zorgvuldig de bus richting Krakow. Onderweg halen we bij de BP benzinepomp wat biertjes en water. Wat is er nou mooier dan met vrienden over de Poolse snelweg met een lekker biertje  te cruisen. We genieten allemaal van deze nu al bijzondere trip. We beseffen ons dat dit toch wel fantastisch is om elk jaar weer iets moois te doen. Genoeg emotioneel gelul, over naar de orde van de dag;-) Rond 23:15 uur komen we aan bij het appartement van verhuurder Nick. Om de hoek is een plekje voor de bus beschikbaar. Hij past er echt precies in. Tassen en koffers er uit en maar liefst vijf verdiepingen omhoog. Nick wacht ons op en geeft een rondleiding door het appartement. Beneden is het vrij klein maar boven zijn drie ruime slaapkamers en een mooie badkamer met toilet. Nadat hij alles heeft uitgelegd gaat hij weg.

2014-10-09 00.30.48 copy

We besluiten om nog even richting centrum te gaan en het Poolse bier te proeven. De eerste tent waar wat volk binnen zit lopen we in. Het blijkt een karaoke bar te zijn. Mensen zingen uit volle borst, de een wat valser dan de ander. We bestellen ons eerste biertje en proosten op een mooi weekend wat voor de deur staat. Na wat biertjes lopen we naar de volgende tent. Een zogenaamde pod horen we later. Een pod is een discotheek of club onder de grond. Hier zijn er aardig wat van in Krakow. Heel veel gelegenheden liggen onder het straatniveau. Dit komt omdat de stad anderhalve meter omhoog is gekomen de afgelopen honderden jaren. Dit wordt uitgelegd als een natuurverschijnsel. Aangezien we morgen fris aan de start van de fietstocht willen staan besluiten we om lekker naar ons appartement te gaan. Mede door een tussenstop bij een Kebab tent duurt het iets langer en is het alsnog 04:00 uur voordat we gaan pitten. Lange dag gehad.

Donderdag 9 oktober
De bedden liggen heerlijk, we hebben allemaal goed geslapen. Ik begin de dag om 08:30 uur met een rondje hardlopen door het mooie oude centrum van Krakow. Een groot deel loop ik door het park. Het is prachtig weer. Na ruim 32 minuten en 5,5 kilometer later loop ik alle trappen van ons gebouw weer omhoog. Er heerst een serene rust in ons appartement, niemand is nog wakker. Hardloopspullen uit en onder de douche dan maar. Dan wordt langzaam iedereen een beetje wakker. Als we allemaal klaar zijn voor de fietstocht lopen we naar onze om de hoek geparkeerde bus. Het is vanaf 10:00 uur betaald parkeren. We zijn gisteren langs twee grote parkeerplaatsen gelopen en daar kunnen we de bus goed kwijt. Te voet gaan we verder richting het grote plein. Maar even goed ontbijten voor de aankomende workout. We stappen een bakkertje binnen. Ze hebben er echt van alles. Van smoothies tot croissantjes.

 We eten op ons gemak het buikje rond en begeven ons naar het grote standbeeld op het plein. Dit plein is een van de grootste pleinen in Europa. Het ziet er allemaal prachtig uit. Keurig schoon en goed onderhouden. We ontmoeten Mike, onze gids voor vandaag op de fiets, onder het standbeeld van Adam Mickiewicz. Hij begint met een korte uitleg van de fietstour en vertelt ons over de gebouwen op het plein. Dan als het klokslag 12:00 uur is begint er een brandweerman met een trompet uit de hoogste toren van de Maria ten Hemelvaart kerk muziek te maken. Dit is een heel ritueel en leuk om te zien. Mike zegt dat we een klein stukje moeten lopen naar de fietsenverhuur dus we volgen hem door de straatjes van Krakow. Elke fiets heeft een eigen naam en daarom zijn ze makkelijk te herkennen. Het zijn echte beachcruisers. Fijne fietsjes om de stad te verkennen. De zadels worden op de juiste hoogte ingesteld en we starten.

Ik zet Strava nog even aan om het ritje te loggen. Achteraf wel grappig om te zien waar we allemaal geweest zijn. Mike weet ontzettend veel van de stad en alles wat er te zien is. Het is een hele relaxte tour. We stoppen redelijk vaak en na een kort verhaaltje of anekdote gaan we verder. We hebben ook zo’n geluk met het weer. Mike heeft dit rond deze tijd van het jaar nog niet vaak meegemaakt. Het is gewoon 27 graden. Heerlijk!!! Voor de lunch stoppen we halverwege in de Joodse wijk. Wat voorheen drie aparte winkeltjes waren is nu omgetoverd tot een restaurant met de naam Chajim Kohan. Er staat van alles op de kaart. We nemen allemaal wat anders. Stoofpannetjes, kool gevuld met rijst of een stukje vlees. Het smaakt allemaal heerlijk. Goed eten in deze leuke ambiance. We vervolgen onze tocht. We zien echt van alles en overal komt een informatieve aanvulling bij. Mike doet het goed. Met de lunch erbij zijn we ongeveer vier uur onderweg geweest en hebben we veel sights gezien. Onder andere de Joodse wijk, Joodse begraafplaats, Oscar Schindler fabriek en de drakengrot fietsen we langs. Na afloop pin ik het geld voor Mike en bedanken we hem voor de mooie tocht. We nemen afscheid van de knappe fietsjes en lopen nog even richting het plein voor een drankje.

Op een van de drukke terrassen nemen we plaats in het zonnetje. Cocktailtje erbij en genieten maar. We kletsen wat over de fietstocht en hebben het weer reuze naar onze zin. Een aantal straat acrobaten/ dansers doen een mooi optreden voor onze neus. Pezige krachtpatsers!
Voordat we gaan eten lopen we naar huis om ons op te frissen. Voor mij sowieso wel handig want ik heb me vandaag geheel in stijl gekleed in mijn fietstenue;-)  Als zes keurige mannetjes lopen we ons appartementje uit op zoek naar wat lekkers. We komen uit bij een Italiaan natuurlijk in de buurt  van het grote plein. Ze maken hier goede pizza’s. Adse en ik halveren onze pizza en geven elkaar ieder een helft zodat we lekker van alles kunnen proeven. De rest neemt ook een pizza. Alleen die van Gakkie is wat aan de harde kant. Na een aantal minuten ploeteren ook met een nieuw scherp mes vraagt hij het meisje in de bediening of zij de pizza willen snijden. Er is geen doorkomen aan. Tijdens wat koffie en toetjes komen er wat raadseltjes op tafel. Als deze brein-brekers zijn opgelost is het tijd om af te rekenen en het nachtleven van Krakow te ontdekken.

De karaokebar van gisteren werkt toch aanstekelijk. Wellicht dat we hier met z’n zessen een mopje kunnen zingen. Het karaoke gedeelte is een beetje aangepast merken we op als we naar binnen stappen. Je kan nu nummers zingen onder begeleiding van een band. Ook leuk maar het repertoire is een stuk beperkter. We zijn toch iets te laat naar bed gegaan gisteren dus proberen we wat olie op het vuur te gooien door wat shotjes te halen. Onder de bezielende leiding van Gakkie worden hele lekkere shotjes gehaald met mint en aardbeismaak maar ook minder lekkere wat gewoon neerkomt op Finse wodka. Maar goed, na een stuk of vier zit de stemming er lekker in. De handjes gaan weer in de lucht en we besluiten om weer eens een tentje verderop te gaan bekijken. Onder straatniveau is weer een hele grote club te vinden. Zodra de muziek van “Cotton Eye Joe” wordt opgezet stromen alle bankjes en krukken leeg. Ze gaan helemaal los die Polen op de dansvloer. Mooi om te zien! We verlaten deze tent weer snel want we moeten in de rij voor een drankje. Dat laten we ons niet gebeuren. We lopen naar de volgende tent, drinken hier een biertje en gaan redelijk snel weer weg. Er wordt hier namelijk darts gespeeld in de drukte dus we zijn ons leven niet zeker;-) We drinken vervolgens nog een drankje bij de pod waar we de avond ervoor ook waren. Adse voelt zich niet top en gaat lekker pitten. De rest vindt dan dat het tijd is geworden om eens die mooie stripbar in te gaan. Een statig hoog pand pal aan het grote plein verlicht met rode lampen. Hier worden we onder aanvoering van Bijltje al sinds gisteren naartoe getrokken. Het werkt als een magneet. Haha hier moeten we ons wel even vermaken. Het is een vrij kleine stripbar. Dat hadden we niet verwacht, aan de buitenkant ziet het er zo groot uit. Rond een lange paal op een podium staan lage banken. We komen binnen en als bijen op honing worden we belaagd door schaars geklede dames. We worden er door overvallen. In Amsterdam hebben we ook wel eens iets soortgelijks bezocht maar dan kun je rustig van een biertje genieten en je ogen de kost geven. De dames willen dat je champagne voor ze koopt. Als je het wilt proeven dan mag dat niet. Maar op een onbewaakt ogenblik proef ik het toch maar even voor de zekerheid. Het is gewoon ordinaire aanmaak limonade. Wat een afzetterij. Gakkie houdt het voor gezien. Hij wordt er helemaal gek van en loopt verstandig naar huis voor wat uurtjes nachtrust. De biertjes en shotjes doen fijn hun werk. Ronald let even niet op en is een stripper kwijt. Verbaasd kijkt hij om zich heen. De dame in kwestie blijkt een begenadigd paaldanseres want ze blijkt boven in de paal boven hem te hangen. Hahaha, achteraf weer zo veel lol om gehad. Na een laatste lapdance is het echt tijd om naar huis te gaan. Eenmaal buiten wordt het langzaam licht. Het is voor ons allen heel lang geleden dat we met zonsopgang zijn thuisgekomen. Gakkie opent na een telefoontje de deur voor ons beneden. Ik vind het opvallend hoe fris en wakker hij oogt. Thanks Gak voor het openen van de deur voor je vier bezopen vrienden. Wordt gewaardeerd!!! Half zeven sluiten we onze luikjes.

Vrijdag 10 oktober
Bij ontwaken rond half twaalf zijn Adse en Jochem ontbijten. Een keurig briefje op de tafel brengt ons deze boodschap. Wij zijn niet echt in staat om helder te denken dus in de laagste versnelling maken wij ons klaar. Brak onder de douche, aankleden en naar buiten voor een detox ontbijtje. Vitaminen, vocht zonder alcohol, wat cafeïne en een gezonde dosis zonnestralen moeten ons er weer bovenop brengen. Als we naar het tijdstip kijken is het voor ons meer een lunch. Geruisloos eten en drinken we alles op. We hebben het zwaar, oude mannen zijn we.
Op jacht naar wat cadeautjes voor het thuisfront lopen we richting het centraal station van Krakow. Er is daar een enorme shoppingmall van drie verdiepingen. Robbie koopt onderweg een mooie shawl voor Esther. Ronald en ik slagen bij de speelgoedwinkel voor leuke cadeautjes voor Lou en Lone. Op de terugweg koop ik een roze met zandkleurige shawl voor Joyce. Nog erg brak waggelen we naar het plein voor een frisje op het terras. De zon probeert onze laatste alcohol uit het lichaam te verdampen. Rustig aan met wat frisjes komen we een beetje terug op planeet aarde. Ook hebben we even contact met de twee avonturiers, Gak en Ads. Zij wilden een fiets huren bij Mike maar helaas was hij er niet. Met een El Cheapo taxi zijn ze richting de Schindler fabriek gegaan en hebben daar het museum bezocht. Ook doen ze een rondje Joodse wijk en ghetto. De beroemde apotheek wordt ook aangedaan door de heren. In Apteka Pod Orlem zijn veel joden geholpen en er hebben veel illegale activiteiten plaatsgevonden. Ze doen op het moment dat wij op het terras zitten ook een hapje en drankje. Zodra het zonnetje weg is lopen wij terug naar het appartement om een beetje te relaxen en te douchen. De tweede opfrisbeurt doet ons opleven. Adse en Jochem komen terug. Ze hebben onderweg op het plein een sportsbar gezien waar we voetbal kunnen kijken. Nederland speelt vanavond in de Arena tegen Kazachstan. Ze hebben van alles op de kaart staan en besluiten dus om lekker onderuit gezakt hier een hapje te eten en de Oranje mannen te bekijken. Vanavond voelt Robbie zich niet super en loopt naar huis. We genieten van het lekkere eten en een klein biertje voor de smaak. Nederland komt vrij snel op een 0-1 achterstand. Al na 17 minuten is raak voor Borat country. Nadat Huntelaar in de tweede helft is ingevallen komt het gelukkig toch goed. Hij kopt in de 61e minuut de gelijkmaker binnen. Toch blijft het tot de 82e minuut spannend maar Afellay weet met een van richting veranderde bal de 2-1 binnen te schieten. Wat een opluchting. Vlak voor tijd benut van Persie nog een penalty en bepaalt de eindstand op 3-1. Na een lastige wedstrijd voor Oranje en een zware dag voor ons gaan we lekker terug naar onze crib. Morgen een intensieve dag waar we geconcentreerd willen luisteren en veel indrukken zullen opdoen. Slapen dus.

Zaterdag 11 oktober
We gaan vandaag vroeg op. Het is nog ruim een uur naar Auschwitz. We moeten de bus nog halen en ook een ontbijtje zou wel lekker zijn. Wekkertje gaat om 07:00. Uit de veren en onder de douche. Een uurtje later halen we bij de bakker weer een broodje en vertrekken met onze bus naar Óswieçim. Zo heet de plaats waar het kamp staat. Aangezien alles in die tijd naar het Duits werd omgezet veranderende Óswieçim in Auschwitz. De navigatie zet ons niet exact voor de deur af maar na wat draai en keer werk kunnen we parkeren. Voor de slagboom staat een norse Pool. Hij zegt in zeer gebrekkig Engels dat we geen tassen mee mogen nemen. Hhhhmmmm, lastig! Alleen het nodige proppen we in onze broekzak of houden we los in de hand. Voor de ingang staat een lange rij. Wij geven echter aan dat we een privé gids hebben en mogen langs alles en iedereen heen lopen. Bij de balie voor rondleidingen meld ik mij met de gegevens uit de mail. “You are Bastiaan” zegt de dame achter het glas. Ik knik ja en ze wijst me door naar het volgende loket om te pinnen. Niet veel later komt onze gids Renata aanlopen.
Een kleine vrouw met een bijzonder geurtje. Een pittige tante zal later blijken. We beginnen iets voor tien uur met de tour. Ze vraagt aan ons wat wij voor een kennis hebben en uit welk land we komen. Ze is heel flexibel en de studie toer is geheel op eigen wens in te vullen. We vertellen dat we uit Nederland komen en dat we basis kennis hebben. Ze stelt voor om dan in ieder geval naar de Nederlandse tentoonstelling te gaan. Dit vinden wij natuurlijk interessant en stemmen toe. De rondleiding begint bij Auschwitz 1 wat origineel bestemd was voor Poolse politieke gevangenen. Zodra we onder de bekende poort “Arbeit macht frei” doorlopen bekruipt me toch een bijzonder gevoel. De hele sfeer hier ademt dat er iets gruwelijks heeft plaatsgevonden. Zoveel mensen vonden hier de dood terwijl ze verwacht hadden een nieuwe baan en een nieuw huis te krijgen. Niets is minder waar! Renata vertelt over de verschillende doelen van de barakken. Het gros werd gebruikt voor huisvesting van de gevangenen, maar er zijn ook een aantal speciale. Een barak werd ook wel blok genoemd. Blok elf bijvoorbeeld werd gebruikt als gevangenis. Een gevangenis in een gevangenis dus. Dit blok werd als meest gevreesd omdat het je dood betekende. Hier heb je ook cellen van 1 meter bij 1 meter. Hier moesten door een lage ingang de gevangenen met vier man in staan. Wij proberen dit ook uit. Het is heel krap. Daarnaast hebben wij licht en geen smerige uitwerpselen om ons heen. Wat een situatie. Haast niet voor te stellen dat dit hier gebeurd is. Tussen het kampziekenhuis in blok tien en dus de gevangenis in blok elf is een grote binnenplaats waar martelingen en executies werden verricht. Er staan palen waar de gevangenen met hun armen achter hun rug aan vast worden geknoopt en er is een grote muur waar gevangenen geëxecuteerd werden. Verschrikkelijk om te zien. In het kampziekenhuis van blok tien worden ook medische experimenten uitgevoerd op gevangenen door Josef Mengele. We gaan ook in het barak langs waar een Nederlandse tentoonstelling is te zien. Dit is in blok 21. Het is allemaal erg aangrijpend. Teksten in het Nederlands. Foto’s uit Loosdrecht, Naarden en Weesp. Dan komt het allemaal wel dichtbij. Ook in andere blokken zien we nare dingen. Blikken met Zyklon B, het beruchte gas wat werd gebruikt voor in de gaskamers. Vitrines vol brillen. Kilo’s haar van vrouwen. Honderden koffers van mensen die dachten een nieuw leven te starten. Als we langs kinderkleren en schoenen lopen dan moet ik toch echt even slikken. Bah bah, wat een narigheid.

 Buiten wordt alles gescheiden door hoge betonnen palen met prikkeldraad. Hier stond in die tijd stroom op. Soms als enige uitweg werd er naar zo’n hek gerend om zelfmoord te plegen. Men was radeloos. We lopen in de richting van de gaskamer. Het is hier verboden om foto’s te maken als respect voor alle gruwelijkheden die hier in deze kleine ruimte hebben plaatsgevonden. Je ziet de kamer waar 2000 personen per keer werden vergast en vervolgens de ovens waar de lijken in werden verbrand. Het is lastig om dit gepast te omschrijven dus dat doe ik dan ook maar liever niet. We lopen terug naar de ingang. De rest van de tour vindt plaats in Auschwitz 2, oftewel Birkenau. Renata zegt dat we even wat kunnen eten en we ontmoeten haar voor de ingang van kamp 2. In de buurt van de parkeerplaats hebben we een aantal tentjes gezien waar je wat kan eten. Er wordt door ons voor een simpele burger uit de frituur gekozen. Niet het beste wat we tot nu toe hebben gegeten maar met de informatie die we zojuist over de gevangenen hebben gehoord wordt er niet geklaagd. Dat zou niet gepast zijn. De bus brengt ons enkele minuten later bij het tweede kamp

 Dit kamp is velen malen groter. Het heeft een oppervlakte van 2,5 bij 2 kilometer. In plaats van alle stenen barakken staan hier ontzettend veel houten barakken. Uit alle uithoeken van Europa kwamen de gevangenen per trein aan. Zonder eten, drinken en sanitaire voorziening werden ze als beesten vervoerd in de wagons. Bij aankomst werd vlak bij het perron een selectie gemaakt. De mensen die uberhaupt de reis overleefden werden in een oogwenk beoordeeld. Door middel van het wijzen van een duim wist je welke kant je op moest. De selectie gaat puur op basis of je wel of niet in staat bent om als slaaf aan het werk te gaan. Elf uur per dag buffelen. Mensen die niet in staat worden geacht om te werken, vooral jonge kinderen en vrouwen, gaan direct door naar de gaskamer. We lopen door tot het einde van de treinrails. Hier liggen in twintig verschillende talen plaquettes op de grond met de boodschap dat deze plaats eeuwig een kreet van wanhoop moed zijn en een waarschuwing aan de mensheid. Hier zijn anderhalf miljoen mensen vermoord. Voornamelijk Joden. We vervolgen onze weg door het kamp. We zien de resten van de gaskamer die over zijn gebleven nadat de Duitsers de bewijzen hebben geprobeerd op te blazen. We gaan een houten barak binnen. Allemaal klein, donker en vies. We komen hier een oude vrouw in een rolstoel tegen van 90 uit Tsjechië. Ze heeft het kamp overleefd en is hier voor de allereerste keer terug. Een emotionele gebeurtenis voor haar uiteraard. Haar kinderen en kleinkinderen hebben dit voor haar geregeld. Onze gids Renata heeft voordat ze rondleidingen ging geven in Auschwitz mensen geïnterviewd die het kamp overleefd hebben. Voor haar is deze mevrouw een waardevolle bron van kennis over het kamp. Ze praten veel en wisselen mail adressen uit. De vrouw heeft nog een duidelijke tattoo op haar arm. Zo werd de registratie vroeger in het kamp gedaan. Ze heeft het kamp overleefd omdat ze een schoonmaaksters is geweest. Hoe cru ook maar je kan stellen dat ze geluk heeft gehad. We wandelen terug naar de ingang waar we nog de uitkijktoren in mogen. Dan pas kan je zien hoe ongelooflijk groot dit is. Wat een enorme oppervlakte. Na afloop van de tour loopt Renata met ons langs de boekenwinkel. Er zijn een aantal boeken die haar aanbeveling krijgen. Deze worden door ons massaal gekocht. Hiermee steun je ook dit mooie monument. Terug met onze bus richting Krakow. Wat een heftige dag was dit. Zes uur lang zo veel ellende maakt een immense indruk. Onderweg zijn we niet bijzonder uitbundig, wat aan de stille kant. Onze koppies zijn druk bezig om alles te verwerken.

Aangezien je toch een keer terug moet naar de realiteit, het nu, zeg ik als we bijna thuis zijn tegen Gak dat het wel lekker is om Aziatisch te gaan eten. Hij is het met me eens en uiteindelijk besluiten we gezamenlijk om een tentje op te zoeken via Tripadvisor. We komen, nadat we allemaal een opfrisbeurt onder de douche achter de rug hebben, terecht bij Edo Fusion. Ze hebben hier Japans, Thais en Vietnamees. Deze tent heeft de hoogste beoordeling in zijn categorie. Aangezien het een stukje bij ons appartement vandaan is en we al zoveel stappen hebben gezet nemen we de taxi. Al schrijvend realiseer ik me wel het contrast wat hier wordt weergegeven op één dag… aanwezig zijn in een kamp waar bijna geen eten beschikbaar was tot met de taxi naar een lekkere eetgelegenheid… maar goed. De vrouwelijke taxichauffeur brengt ons naar het restaurant. Ze zegt nog tijdens de rit dat Polen vanavond thuis moet voetballen tegen wereldkampioen Duitsland. Ze heeft er geen vertrouwen in dat de Polen gaan winnen. Eigenlijk helemaal niemand in Polen zegt ze. Uiteindelijk winnen de Polen met 2-0. Met Bijltje bestel ik twee schalen verschillende sushi. De andere mannen doen zich te goed aan warme delicatessen. Het smaakt voortreffelijk. Na het toetje en koffie gaan RD en Gak lopend terug naar het appartement. De rest stapt in oeroude taxi waar een hele oude knar achter het stuur zit. Hij spreekt geen Engels. Alleen wat korte kreten. We gaan voor de laatste keer naar het mooie plein voor tevens het laatste biertje. Je kan goed merken dat het zaterdagavond is. Overal is drukte, er zijn meer mensen op straat. We kletsen wat met twee Nederlandse meisjes. Ze zijn hier met familie en hebben vandaag ook Auschwitz bezocht. Ze vinden ons maar een beetje saai. Ze vragen of we moe zijn. Als we vertellen hoe laat we naar bed zijn gegaan de afgelopen dagen dan is er een sprankje begrip maar niet veel. Ze lopen een stukje verder en distangeren zich van ons;-) Dan is het voor ons ook mooi geweest. Met in het achterhoofd dat we er morgen weer vroeg uit moeten gaan we op huis aan. Behalve Dennis, hij wil nou we toch zo in de buurt zijn nog wel even langs de stripbar. Wij niet, wij willen terug. We hebben maar één bosje sleutels bij ons. Ik bel Robbie om te vragen of hij nog even wakker kan blijven en de deur voor ons open kan doen zodat we Bijltje de sleutels kunnen geven. Hij wilde net gaan pitten maar hij blijft nog wel even wakker. Niet veel later lopen we de trappen van het appartement omhoog nadat Robbie op blote voetjes en in boxershort voor ons de deur heeft geopend. Thanks RD!!! Slaap lekker.

Zondag 12 oktober
Wederom dat fijne wekkertje om 07:00 uur. De dag van vertrek is aangebroken. Douchen, spullen verzamelen en inpakken…. klaar maken voor de reis terug. Vlak voor vertrek wordt er aangebeld door de assistent van Nick. Ze doet er lang over om boven te komen en steekt een sigaretje op in het trappenhuis. Ze oogt niet heel vrolijk, waarschijnlijk door het tijdstip. Haha. Voor de laatste keer dalen we alle trappen af van ons appartement aan de Kremerowska nummer 4. Koffers en tassen mee, we proppen de bus weer helemaal vol. Gelukkig konden we de bus gisteren weer om de hoek kwijt en is het gratis parkeren. Scheelt weer een stuk lopen met alle bagage. Eerste stop is ons geliefde bakkertje. Broodjes, water en koffie worden ingeslagen. Dan vol gas richting Katowice airport. Onderweg nog een paar keer flink op de rem voor verwarde Polen als we een wegomleiding tegenkomen, maar verder verloopt de terugreis soepel. We moeten de bus afgetankt inleveren dus rijden we vlak voor het vliegveld nog langs een BP. Met de motor draaiend gooien we de diesel er in. Onze gedachte is namelijk dat je dan live kan zien of de tank vol zit op de meter voordat hij in werkelijkheid helemaal gevuld is. Scheelt weer geld. Maar in plaats van dat de meter aangeeft dat de tank vol is slaat de slang af. Huuuhh??? Hoe kan dat nou??? Er kan echt niets meer bij! Bij de Avis balie horen we dat dit wel vaker voorkomt. De bus en de misschien wel bewust gemanipuleerde meter zijn ons te slim af. Sukkels. Hahah. Koffertjes en tassen worden weer ingeleverd. We zijn wederom keurig op tijd en kunnen dus ontspannen wat rondlopen. Na de douane is niet zo heel veel meer te vinden. Wat kleine souvenir winkels en verder voornamelijk geurtjes, sigaretten en drank. We nemen wederom achterin de kist plaats. Dag dag Polen. Wat een bijzonder weekend was dit. Tijdens de vlucht terug knappen we een uiltje, lezen we een boekje en ik schrijf een deel van dit verslag op de laptop. Alles verloopt volgens plan en voor we het weten zet de piloot de daling al weer in. Hop hop naar buiten, bagage halen en richting voiture. Nadat ik twee maal 70 euro heb afgetikt voor het parkeren zeggen we elkaar gedag. Ronald en Adse stappen bij RD in de auto en Bijl en ik laten ons op sublieme wijze door Gakkie naar huis sturen.

Mannen, wederom bedankt voor deze fantastisch mooie trip in diverse opzichten. Wat een hoop indrukken in zo’n korte tijd!!!

Groet, Bastiaan