Begin augustus zijn we voor twee weken naar Kroatië geweest met Mike, Tamara en Evi. Hieronder volgt een kort verslag met highlights die zijn aangekleed met wat foto’s van onze reis.
Eerste bestemming: Senj
Ons eerste verblijf in Kroatië is centraal gelegen in het land aan de Adriatische kust. We hebben bewust voor de badplaats Senj gekozen, omdat het aan zee ligt en bovendien in de buurt is van het nationaal park Plitvicemeren. Het bezoeken van de Plitvicemeren is voor ons een van de redenen geweest om in Kroatië op vakantie te gaan.
Senj ligt op bijna 1400 kilometer van Hilversum en daarom besluiten we de reis in drieën op te knippen. Na een overnachting in het Duitse Nürnberg en daarna in het Sloveense Ljubljana, komen we aan bij ons huisje. Het ligt – hoe kan het ook weer anders – hoog op een berg met een traditionele kronkelweg die ons ernaar toe leidt. Joyce is in haar nopjes met de weg want een vangrail is niet te bekennen en uiteraard zijn er nog wel eens tegenliggers op de slingerweg. Genieten als bijrijder.
Het huisje waar we slapen in simpel. Het zwembad is klein en koud, de waterdruk valt nog wel eens weg en daarnaast is het niet echt schoon. We zijn er ontevreden over en al helemaal niet als je denkt wat ze ervoor vragen. Maar ach, er valt niets meer aan te doen en de zon schijnt.
Bezoek Plitvicemeren Nationaal Park
Een van de hoogtepunten van onze vakantie is een bezoek aan Plitvicemeren Nationaal Park. Zeg je Kroatië dan zeg je Plitvicemeren. Het is een van de meest iconische natuurlijke bezienswaardigheden in het land en behoort tot de UNESCO Werelderfgoedlijst.
Het Plitvicemeren Nationaal Park is gelegen in het binnenland van Kroatië en het is voor ons nog wel een stukje rijden naar het natuurschoon. Op een belachelijk uur ergens midden in de nacht vertrekken we vanaf ons huisje om de wandeling rond 07:00 uur te kunnen starten. Dan heb je niet zoveel last van de drukte met als bijkomend voordeel dat het nog niet zo warm is.
Het park bestaat uit een schat aan watervallen en meren met kristalhelder water. Door de vele hoogteverschillen is het vanaf elke kant weer anders en verbazen we ons telkens over de schoonheid. De moeite waard.
Wandeling en boottocht
Zwemmen is niet toegestaan in het park, maar er varen wel diverse bootjes waarmee je over het water kunt. Het park bestaat uit verschillende wandelroutes variërend van 3,5 tot ruim 18 kilometer. Wij kiezen de meest voor de hand liggende route waarbij ook een boottocht inbegrepen zit. Het is allemaal zo mooi. We schieten er lustig op los met onze telefoons. Aan beelden geen gebrek.
Voordat het echt heet wordt, verlaten we het park. We zijn wel toe aan lunch en nadat we de auto hebben gehaald, pakken we ergens in een dorpje een terras om te eten. Wat een heerlijke dag.
Raften op Mrežnica
Deze vakantie is iets actiever dan onze vorige vakanties. We willen echt dingen zien en doen in Kroatië. Onder de vele tips die we kregen, stond meerdere malen een boottocht over de Mrežnica-rivier. In mijn beleving zouden we met z’n zevenen in een boot gaan, maar bij aankomst splitsen we op in tweetallen. Tamara is de gelukkige, zij mag bij de instructeur in de raft.
Nadat we de boten naar de rivier getild hebben, begint de lol. Het water is fris, eigenlijk gewoon ijskoud. Brrr. Naast ons gezelschap telt de groep nog meerdere tweetallen.
Het is fantastisch om zo door de natuur te varen, af en toe eens een waterval naar beneden te duiken met je raft en de boot te laten glijden door de stroomversnellingen.
Uit de boot voor een stukje canyoning
Er zijn twee delen die noemenswaardig zijn aan deze tocht. Ten eerste het stuk canyoning wat we voor onze kiezen krijgen. Lone en ik hebben dat een aantal jaar terug in Spanje al eens gedaan, wij vinden dat wel cool. Of de rest deze verrassing ook zo op prijs stelt, vragen we ons af.
We leggen de boten aan de zijkant en de instructeur vraagt of we willen springen. We staan op dat moment op een rots met vier meter onder ons ijskoud water. Lizzy is vastberaden en wil springen. Ze pakt mijn hand en we jumpen zonder aarzeling vier meter naar beneden het verfrissende water in. Wat een schok gaat er door het lichaam. Zwemvest aan en helm op, maar dat maakt niet uit. Het is vooral de kou die het hem doet. Voor Lone is het eigenlijk geen vraag en zij springt natuurlijk ook, net als Mike.
Als ik wat ben bijgekomen en Lizzy is ook oké, ga ik er vanuit dat Joyce achter Tamara en Evi aangaat. Zij pakken verstandig de afdaling langs de rotswand en voorkomen op deze manier een nat pak. Ik zie Joyce echter nergens. Als ik aan Lone vraag waar mama is, zegt ze doodleuk dat ze ook gesprongen is. Ik kan mijn oren en ogen niet geloven als ik niet veel later Joyce naar adem happend achter Lone aan zie zwemmen. Dit had ik nooit verwacht. Klasse Joyce.
Lizzy uit de raft
Het tweede noemenswaardige punt van onze tocht is Lizzy die uit de boot is gevallen. We hebben de meest gekke waterversnellingen, watervallen en jumps gehad onderweg en het gaat mis op een relatief makkelijk deel, de rapids.
We varen door wat stroomversnellingen en de boot moet dan zijn weg zoeken. Omdat ik achterin zit en moet sturen, ben ik constant bezig om de meest optimale snelle weg te vinden, maar dat mislukt bijna op het einde van onze boottocht.
We komen in zo’n versnelling terecht en de boot slaat stil. Er zit geen beweging meer in. Uit alle macht probeer ik hem weer op gang te krijgen, maar voor ik het weet slaat hij om en ligt Lizzy uit de boot. Het is ondiep en niet heel gevaarlijk, maar dat neemt niet weg dat we schrikken. Lizzy ligt onder de boot, ziet niets en is door de val een beetje in paniek. In mijn hoop haar snel te kunnen redden en geruststellen, jump ik achter haar aan, maar het is hier dus niet zo diep. Als gevolg hiervan loop ik schrammen en krassen op aan benen en armen door de rotsen in het water.
Eenmaal bij Lizzy heb ik haar snel onder de boot vandaan en onze bikkel is vrij vlot weer rustig. Geschrokken, maar ze willen gelukkig nog wel verder. De rest klapt voor haar omdat ze de jongste is en zo stoer. Dat vindt ze mooi hoor onze Liz.
Dagje Krk
Voordat we naar onze tweede bestemming rijden, pakken we nog een dagje Krk mee. Vanuit ons huisje kijken we erop uit, maar er zit een groot stuk zee tussen.
Krk is een prachtig eiland gelegen aan de noordelijke kust van Kroatië. Het is het op een na grootste eiland in de Adriatische Zee en trekt jaarlijks veel toeristen vanwege de fraaie natuur en de bezienswaardigheden.
We lopen door de schilderachtige straatjes, drinken een veel te dure ijskoffie en ploffen vervolgens op het terras om te lunchen. Het eiland is velen malen toeristischer dan Senj. Na de lunch pakken we nog wat uurtjes zandstrand mee. In Senj liggen voornamelijk keien en kiezels.
Bestemming twee: Umag
Na een weekje verlaten we ons huisje in Senj om door te rijden naar Umag. Deze charmante stad en badplaats ligt aan de noordwestelijke kust van Kroatië. Net als Senj, ligt Umag aan de Adriatische Zee. We verblijven op een heel groot resort, formaat HUGE!
Het park beschikt over een camping, stacaravans die te huur zijn, en een hotel. Wij nemen onze intrek in een van de velen appartementen op het park met de naam Amfora Plava Laguna. Op het park verhuren ze waterfietsen, jetski’s en boten op verschillende plekken aan zee. Het park beschikt verder over een variëteit aan restaurants, bakkers, bars en ijssalons. Het is eigenlijk een dorp op zich, maar het voelt nooit echt druk aan. We staan bij de bakker niet in een lange rij, de strandjes zien niet zwart van de mensen en ook de restaurants hebben altijd wel plek als wij aankomen.
Umag: minder actie, wel prachtig
Alle actie deze vakantie hebben we wel gehad rond Senj. Op Amfora Plava Laguna gaan we chillen en relaxen. Boekje lezen, langs het water liggen en misschien heel af en toe een beetje wegdommelen. Heerlijk. Het park leent zich hier uitstekend voor.
We gaan tweemaal richting de gezellige haven waar de dames lekker shoppen en ik ontspannen naar mensen kijk onder het genot van een biertje. We eten bij fijne tentjes met heerlijk eten. Verder eten we bij elk restaurant op Amfora Plava Laguna.
Jetski
We huren tijdens ons verblijf in Umag twee waterfietsen en de dames spelen een uur op zo’n Wipe out waterpark. Om toch nog iets van actie in de tent te hebben, opper ik om een jetski te huren. Nou dat vinden de dames wel wat. Tien minuten met Lizzy en daarna tien met Lone. Joyce maant me om voorzichtig te doen met onze girls, tuurlijk schat… je kent me. De man van de verhuur legt langs de kant van het water aan me uit dat er 100 meter rond de gele grote boei in zee gevaren mag worden. Kom je erbuiten, dan valt de jetski uit. Oké, check!
Slakkengang en vol gas
Met Lizzy voor me, vaar ik op het gemak weg. Eenmaal uit de haven, trek ik het gas langzaam een stukje open, maar de jetski doet weinig. Alsof hij flink afgeknepen wordt. Wat ik ook doe, er is geen snelheid te maken en we tuffen langzaam de open zee tegemoet. Op het moment dat ik denk ‘Is dit het nou? Joyce hoeft zich geen enkele zorg te maken.’, klapt het gas open en vliegen Lizzy en ik over het water.
Het klopt inderdaad wat de jongeman me uitgelegd heeft, zodra je binnen 100 meter van de boei komt, schiet het ding in gang. Wat hij niet zei, of wat ik wellicht niet goed begreep, is dat de jetski buiten de 100 meter ring het wel doet, maar amper vaart heeft. Wat een power zit erin zeg zodra hij eenmaal op gang is. We denken tijdens het stuiteren over het water even terug naar de sneeuwscooter in Lapland. Die ging ook af en toe met een noodgang.
Na tien minuten schateren, stuiteren en genieten, kom ik terug bij de kant om Lone op te halen. Ik leg uit hoe het zal gaan en dat we straks echt wel harder gaan. Lone vindt het net als Lizzy fantastisch en vraagt telkens of we even hard kunnen. Ze mag zelf ook kort gas geven en dat vindt ze prachtig. Beetje sturen en knallen over het water, zo mooi. Hoewel het maar kort is, voelt het weer echt aan als avontuur. Super om dit met de girls te doen.
Fietsen in Kroatië
Het kon niet missen natuurlijk: de Canyon Aeroad stond achter de auto op het fietsenrek bij vertrek in Nederland. In Senj en Umag heb ik heerlijke rondjes gefietst.
In Senj stond voornamelijk veel wind en kenmerkte de route zich vaak met flink wat hoogtemeters. We zitten dichtbij de kust en richting het binnenland loopt het direct omhoog. Een rit in Senj komt bijna niet onder de 1000 hoogtemeters, maar op zich mag ik er ook weer veel dalen dus dat scheelt wel.
Vanaf de laatste rotonde moest ik nog 6,5 kilometer naar ons huisje, maar dat ging voornamelijk bergop. Die favoriete weg van Joyce kenmerkt zich door steile stukken van ruim boven de 10 procent.
In Umag kom ik veel meer fietsers tegen. Ik maak een lusje in Slovenië en kan me meten met Pogacar op een klim. Geinig om te zien wat hij in 2018 al kon. De ritten hier zijn wat gemoedelijker qua hoogtemeters en de gemiddelde snelheid schiet hierdoor gelijk omhoog.
Uiteindelijk fiets ik 450 kilometer met bijna 9000 hoogtemeters bij elkaar in Kroatië.
Mike, Tamara, Evi, Joyce, Lone en Lizzy dank voor deze mooie vakantie. Het was bijzonder om eens een ander land te verkennen.
Sinds mei 2015 zitten Britt en Lone bij elkaar in de klas en acht jaar later hebben ze samen in Oostenrijk deze mooie tijd op de Wilge afgesloten met een huttentrektocht. We liepen met z’n drieën de huttentrektocht in het Raurisertal en hebben een fantastische tijd gehad.
Idee, uitwerking en planning
Vorig jaar zijn Lone en ik een nachtje gaan bikepacken in het Duitse Sauerland. Hoewel dit een zware beproeving was, maar achteraf gezien heel gaaf, ging ik op zoek naar een origineel avontuur voor deze zomer. Lone sluit in 2023 haar tijd af op de basisschool en zal de Wilge gaan verlaten. Een nieuwe tijd breekt aan, de middelbare staat dan voor de deur. Vanaf september zal ze op het Hilfertsheem zitten al is het nog niet zo ver gelukkig. Eerst genieten en ontspannen tijdens de vakantie.
Ik liep al langer met het idee van een huttentrektocht en werd tijdens een ouderavond van de Wilge gewezen op de website huttentochtmetkinderen.com. Deze site, onderhouden door Hans en Nel, biedt informatie aan over verschillende tochten in Oostenrijk. Na wat gepuzzel en lezen, besloot ik het dat we in het Raurisertal een schitterende ronden konden lopen. Het is met de trein eenvoudig bereikbaar, je loopt een rondje en de etappes zijn te overzien voor hikers die amper ervaring in de bergen hebben.
Nadat mijn oog gevallen was op het Raurisertal, begon ik aan de hand van de aangeschafte PDF met voorbereiding en vooral met de voorpret. Soms zelfs zo overdreven dat Lone er helemaal gek van werd. ‘Pap, jij hebt het elke dag over de huttentocht’. Hahah.
Britt mee
Op een middag, als Britt bij ons aan het spelen is (of moet ik tegenwoordig ‘chillen’ zeggen), bedenk ik dat het gaaf zou zijn als de dames dit avontuur samen kunnen doen. Hoe tof is het om de Wilge en groep acht af te sluiten door samen op reis te gaan?! Ik stel het voor aan Lone en het antwoord laat zich makkelijk raden. In een appgroep met Marc, Ingrid en Joyce stel ik het plan voor en vraag of ze het aan Britt willen voorleggen. Britt geeft niet geheel onverwacht hetzelfde antwoord als Lone, we gaan eind juli naar Oostenrijk. Huttentrektocht here we come!
29 juli – valse start met de trein
Zaterdag 29 juli is het begin van onze spannende reis naar het Raurisertal in Oostenrijk. De trein start voor de deur, alhoewel dit in de soep loopt. Hierover later meer. Vanaf Utrecht gaan we richting Mannheim in Duitsland en vervolgen onze weg via München naar Wörgl in Oostenrijk waar we de laatste overstap hebben naar Taxenbach.
De rugtassen zijn gepakt, de flessen gevuld, het snoep binnen handbereik en ook wij zijn klaar voor de trip. Britt is om 07:45 bij ons want we willen de trein van Hilversum naar Utrecht om 08:03 uur nemen. We wandelen met z’n allen naar het station en nemen in de hal afscheid. Britt, Lone en ik scannen de tickets en verdwijnen achter de poortjes. Tot donderdag allemaal… Boven op het perron aangekomen, zie ik dat er vertraging is. Een kwartier maar liefst. Oef, dat is verre van optimaal voor de overstap in Utrecht. We appen en bellen met de families die we net uitzwaaien en komen tot de conclusie dat we het niet gaan halen met deze trein. Als we weglopen bij het perron, zie ik dat de trein helemaal niet rijdt en eruit gegooid is door de NS. Een turbulent begin van de reis.
Aansluiting gehaald
Op het moment dat we het station uitlopen, komt Marc al aanrijden en brengt ons met de auto naar Utrecht CS. Met een marge van tien minuten lopen we het station in om bij perron 19 dan eindelijk de eerste trein te pakken. Aansluiting gehaald. Dank, Marc!
Binnen de kortste keren zitten we in Duitsland en maken we de eerste overstap. Hoewel de treinen iets vertraging hebben, missen we geen enkele aansluiting. De Duitse Pünktlichkeit stelt ons niet teleur.
De dames vermaken zich prima. Ze lezen in hun boekjes, rommelen wat met hun telefoon en kletsen zoals ze ook elke dag in de klas deden. Ondertussen eten we een broodje afgewisseld wat zoetigheid uit de grote snoepzakken. Hoe meer we voor de wandeling opeten, hoe minder we ermee hoeven te slepen onderweg. De tijd vliegt naar mijn idee voorbij en voor we het weten, rijden we Oostenrijk binnen.
Snicker
In de trein die vanaf München vertrekt, spelen we een potje pesten in een coupé voor zes personen waar ook een ander gezin zit. Er loopt een man van de catering voorbij met een karretje vol met snaai en Britt en Lone laten hun oog vallen op een Snicker. ‘Oooh pap, mogen we een Snicker. Daar hebben we echt zin in’. Ik vind het op zich prima, maar de beste man loopt hard door en als hij vervolgens later terugkomt, zijn we zelf te laat met reageren. Ach, gelukkig hebben we zelf voldoende eten mee.
De man van de familie die bij ons zit, ziet het tafereel aan en vindt het zielig voor die meiden. Hij maakt zijn tas open en deelt aan zijn vrouw en dochter een koek uit. Vervolgens begint hij een verhaal in het Duits tegen ons waaruit blijkt dat hij iets voor Britt en Lone heeft. Hij wil de dames niet smachtend laten kijken terwijl zij een koek eten en pakt zo waar een XL Snicker uit zijn tas. Helemaal verrast en met grote ogen nemen ze hem in ontvangst en smullen er heerlijk van.
Lone doet heel lief wat terug en biedt uit haar snoepzak iets aan. De dochter twijfelt geen moment en voordat Lone is uitgesproken zegt ze al ‘yes!’.
Eindbestemming Taxenbach
De laatste trein in Oostenrijk is een boemeltje wat meerdere keren per uur rijdt. Ik stel voor om wat te eten bij de bakker die op het station van Wörgl zit. Ze hebben broodjes, donuts en een koelkast vol smakelijk drinken staan. Nadat ik mijn beste Duits van stal gehaald heb (lees: ik spreek veel Nederlandse woorden in een onnavolgbaar Duits accent uit) krijgen we ons diner voor deze avond op tafel. Het is wat simpel, maar het smaakt goed en we zitten er relaxed bij.
De dames verslinden een donut en koek als toetje en dan pakken we de laatste trein naar Taxenbach. Het is een korte rit van een uur. De bergen doemen op en het landschap verandert wat er anders uitziet dan het altijd zo vlakke Nederland.
Eerste overnachting in Taxenbach
Voor de laatste keer vandaag pakken we de zware rugzakken en wandelen op ons gemak door de regen naar Gästehaus Hofer waar we de eerste nacht slapen. Het duurt even voordat de lieve dame open doet en een heel verhaal in het Duits begint. Ik versta de helft, maar we mogen naar binnen en ze laat ons de kamer zien.
Ik ga lekker douchen terwijl de dames hun energie proberen kwijt te raken op de trampoline in de tuin. Zo’n dag hangen in de trein in combinatie met snoep resulteert in een hoge energievoorraad en dat moet er uit. Als ze lichtelijk doorweekt terugkomen, duiken ze ook in de douche. We hangen de spullen te drogen en gaan na het tandenpoetsen op bed liggen.
Blijkbaar heeft de dag en het uitrazen op de trampo indruk gemaakt bij Lone en Britt, al snel hoor ik zwaar ademhalen bij de bedden naast me. Slaap lekker dames, morgen begint het avontuur dan echt.
30 juli – start van de Huttentrektocht
Iets voor de wekker open ik mijn ogen en maak langzaam Britt en Lone wakker. Ze hebben lekker geslapen en beginnen rustig met aankleden en spullen pakken. Onze outfit voor vandaag is toegespitst op het avontuur, we lopen de eerste etappe van de huttentrektocht richting berghut Niedersachsenhaus.
Het ontbijt beneden is uitgebreid met verschillende broodjes, beleg, reepjes en fruit. De lieve mevrouw van gisteravond staat ook vandaag weer voor ons klaar. Ze vindt het prima als we wat broodjes voor de lunch klaarmaken. We mogen zoveel pakken als we zelf willen. Nadat we het gevoel hebben dat de buikjes zijn gevuld en voorzien van voldoende brandstof om aan onze belevenis te beginnen, lopen we naar boven. We pakken de tassen uit de kamer, ik reken af en dank de eigenaresse hartelijk voor de goede zorgen. Op naar het station waar bus 640 ons naar Parkplatz Lenzanger brengt, de start van onze tocht.
Modder, boomwortels en steile passages het bos in
Een goede voorbereiding, is het halve werk. En wij zijn uitermate goed voorbereid door de gids van Huttentochten met kinderen. Het begin van de tocht omschrijven ze als uitdagend door de steile passages. Tel daarbij op dat je omhoog klimt via boomwortels waar veel modder op ligt en je kunt spreken van een heftige start.
Eenmaal de bus uit, begint het gelijk te regenen. Niet hard, maar wel voldoende druppels wat ons doet besluiten om de regenjas aan te trekken. Vanaf de parkeerplaats waar een verlaten informatiehuisje staat, duiken we direct het bos in waar het klauteren begint.
We kunnen stellen: de omschrijving klopt. Het is drassig en glad door de regen. Soms zakken de schoenen weg in de modder en een andere keer glijden ze weg over een glibberige wortel. We lopen rustig en voorzichtig omdat we geen haast hebben. Het moet voor alle drie wel leuk blijven natuurlijk.
Houten planken op weg naar Durchgangalm
Het eerste uitdagende deel zit erop en na wat breaks in het bos komen we via een pad met houten planken uit op een fraai ogende ansichtkaart: Durchgangalm. Het woord Alm betekent een hoger gelegen weide in de bergen. Er kabbelt een glashelder watertje, er staan koeien te grazen en wij lopen er met onze rugzakken geamuseerd doorheen. Wow!
Lone ziet haar kans schoon en pakt direct haar fles om water bij te vullen. Britt volgt Lone al snel en loopt ook naar de waterkant. Als ze maar kunnen rommelen met water, dan is het goed. Alsof de tijd heeft stilgestaan en ze samen nog in groep 1 zitten. Bij het Mirakel haalde ik Lone regelmatig pikzwart op als ze met Britt in de modder had gespeeld. Een soort déjà vu.
Relaxt tussendeel leidt naar pittig einde
Het deel wat volgt na de Alm, loopt lekker weg. Redelijk vlak, geen gekke ondergrond en bovendien prachtige natuur. Onderweg komen we aardig wat Nederlanders tegen die exact dezelfde route volgen. Ze hebben allemaal hun inspiratie van dezelfde website gehaald. Doen ze goed en moet ook zeggen dat het gewoon allemaal klopt en de informatie compleet is.
Niedersachsenhaus is telkens in het vizier en we concluderen dat we dichterbij komen. Al weten we dan nog niet dat het nog een flinke klim is naar de top. Na de oversteek van een waterval/rivier begint een stuk door weilanden waar veel koeien staan. We zijn onder de indruk van de dieren omdat het zo knap is dat ze grazen op de steile weides. Ondertussen slalommen wij door de vlaaien heen die de beesten achterlaten.
IJle lucht misbruikt
Wanneer je in de bergen loopt en boven de 2000 meter stijgt, is er in verhouding minder zuurstof in de lucht beschikbaar. In de volksmond noemen we dit ijle lucht. Nadat ik aan Lone en Britt dit verschijnsel heb uitgelegd, duurt het niet lang voordat ze om een extra pauze vragen. ‘We krijgen amper lucht op deze hoogte’. Hahaha, oké dames. Point taken.
Dichte mist tot de graat
De lunch die we ’s ochtends bij het hotel hebben voorbereid, eten we vergezeld van de grote grazers op. Het uitzicht is adembenemend. Ik zeg tegen de dames dat ik me zo klein voel tussen het geweld van die flinke bergen. De hoogste waar we op uitkijken is De Hoher Sonnblick, een gletsjerberg van 3.106 meter hoog. Op de top van deze gigant bevindt zich het Sonnblick-observatorium en de berghut Zittelhaus. Een uitdaging voor een mogelijk volgende huttentocht?!
Na de lunch vervolgen we onze weg omhoog. De verrassing die we onderweg krijgen is echt bijzonder. Als we op een gegeven moment achter ons kijken, trekt er een dikke dichte wolk gestaag omhoog. Het duurt niet lang of we lopen in de wolk met amper vijf meter zicht. Hoewel het misschien eng klinkt, vinden we het prachtig. Je ziet de wolk (of is het eigenlijk mist) voorbij trekken en na een paar haarspeldbochten omhoog lopen, zien we weer alles helder. De wolk laat zich door de wind over de berg slepen. Een bijzondere gewaarwording.
Finish dag 1 – Niedersachsenhaus
Het slalommen omhoog gaat verder en het pad lijkt met de meter uitdagender. Steeds iets steiler, steeds lastiger, telkens wat grotere stappen om omhoog te komen. De hoogtemeters en de afstand in combinatie met de ijle lucht begint zijn tol te eisen bij Britt en Lone. En zelf merk ik ook dat ik wat hoog in de ademhaling zit. We gaan net iets vaker zitten en lopen niet meer zo soepel als aan het begin.
Met doorzettingsvermogen en uitstekend klauterwerk van de meiden komen we boven. Wat een prachtig uitzicht al zijn we nog steeds omgeven door flink wat mist. Het ruige en betoverende van de top is fantastisch in al zijn eenvoud. We lopen een het laatste stuk over de graat op 2471 meter hoogte naar Niedersachsenhaus. Yes, we zijn er.
Bijkomen en opfrissen
Bij de ingang van de trekkershut doen we onze schoenen uit en schieten we de slippers aan. Je mag nou eenmaal niet de hut betreden met je smerige bergschoenen. We verlossen ons van de zware tassen en zelf ploffen we ook neer in de houten banken. Nadat ik chips, Snickers en wat te drinken heb gekocht, maak ik complimenten aan de dames. Wat hebben ze dit goed gedaan. Het is niet niks om zo’n afstand met bepakking en de nodige hoogtemeters af te leggen. Chapeau. Het duurt niet lang voordat de rode blosjes op onze wangen verschijnen. We zijn rozig van de tocht.
Als we zijn bijgekomen, lopen we onder begeleiding van de huttenwaard twee trappen omhoog waar zij onze kamer laat zien. We kiezen voor de drie bedden beneden. Er zijn nog vijf bedden in de kamer die op dat moment nog niet bezet zijn. Om onze plek te claimen, leggen we de lakenzak uitgevouwen op bed. We hangen wat spullen op die vochtig zijn en Lone en Britt gaan daarna samen douchen. Een muntje per persoon en maar liefst drie minuten warm water. Met behulp van de timer op de telefoon halen ze het uiterste uit de douchetijd en komen fris weer naar boven. Ik heb vanmorgen in het hotel nog gedoucht en sla een keertje over.
Bereik?
De gehele wandeling hield in mijn telefoon op vliegtuigmodus en gebruikte hem alleen om foto’s te maken van de omgeving. Vooraf hielden we rekening dat er geen mobiel bereik zou zijn in de hutten. Je loopt nou eenmaal in een wijd uitgestrekt bergachtig gebied waar je geen bereik verwacht. Tel daarbij op dat in de beschrijving van de huttentocht staat dat er bij de hutten ook geen ontvangst zou zijn, dan houd je daar gewoon rekening mee. Met Joyce sprak ik af dat ik contact zou zoeken zodra ik woensdag weer in het dal zou aankomen. Gelukkig werden we verrast door een dame naast ons aan tafel die plotseling begon te bellen. Het is toch fijn om te laten weten aan het thuisfront dat het allemaal goed is gegaan en dat de dames het super gedaan hebben samen.
Huttenmaaltijd en nachtrust
We spelen in de gezamenlijke ruimte wat potjes pesten en voor we het weten is het etenstijd. Stipt om 18:00 uur zoals aangekondigd, begint het ritueel. Wij zitten aan de derde tafel en mogen van de huttenwaard volgens een strak afroepschema als derde soep en sla pakken. Na het voorgerecht serveren ze voor Lone en Britt spaghetti. Vooraf heb ik aangegeven dat ik vegetarisch ben en mijn diner bestaat uit zuurkool met een soort groente/kaas-bal. Het smaakt ons prima na de intensieve wandeltocht. Nadat we als dessert een bak chocoladevla op hebben, is de vermoeidheid nog meer aanwezig in onze lijven. We zijn het wel een beetje zat en met het oog op de tocht van morgen kiezen we ervoor om te gaan slapen. Nadat ik de rekening heb voldaan, gaan we naar de kamer.
Een moeder met haar zoon van zes is bij ons op de kamer komen liggen. Respect voor hem, want met zes jaar deze beklimming doen is echt knap. Ik pak nog even mijn boek terwijl Britt en Lone wat rommelen in hun bunker naast me. Britt herordent haar tas nog even voordat ze rustig gaan liggen. Hoewel Britt wat last heeft van een snurkende Lone, slapen we best snel.
31 juli – afdalen en klimmen naar Schutzhaus Neubau
We liepen gisteren de hut in en zagen buiten haast geen hand voor ogen. Het had wel wat. Als je een weekje Ibiza boekt, word je er vast niet vrolijk van, maar in de bergen zijn wolken, mist en regen ingrediënten voor een magisch dagje. Vandaag is de Ibiza-vibe overgewaaid naar Oostenrijk. Het is strak blauw, niet fris en bovendien warm genoeg om in een korte broek te starten. Dat is fijn ontwaken, top!
Het ontbijt is simpel, maar eigenlijk is alles er wel. Koffie, water en sinaasappelsap, verse kaiserbroodjes, havermoutpap, yoghurt en divers beleg staat op de grote tafel. Net als gisteren volgen we een vooraf bepaald schema. Zodra je wordt opgeroepen mag je opstaan en eten pakken. Een aantal gasten die zich hier niet aan houden krijgen een standje en de huttenwaard verzoekt ze om terug te gaan naar de tafel. Hahaha.
We smeren wat broodjes voor onderweg en pakken boven alle spullen weer in. Het is de tweede dag dat we aan de wandel gaan en dat is te merken, er komt al wat routine in.
Dalen is anders dan klimmen
Lone en Britt nemen afscheid van de hondjes die bij de berghut horen en ik zeg de eigenaar gedag. Op naar Schutzhaus Neubau, de tweede etappe van deze huttentrektocht. Het eerste deel van de route lopen we weer deels het pad terug waar we gisteren omhoog zijn gekomen. Dat is geen straf omdat alles er door de zon anders uitziet. Schilderachtig, is het eerste wat bij me opkomt tijdens de wandeling naar beneden.
De dames doen nog een poging om de sneeuw aan te raken die in de afdaling ligt, maar die mislukt. Er liggen te veel losse stenen die wegschuiven en dat maakt het gevaarlijk.
Ik voel na een minuut of twintig dat de benen wat beginnen te trillen. Dalen voelt voor de benen onnatuurlijker aan dan klimmen en de dames zijn het daar unaniem mee eens. Ze lopen het liefst omhoog zeggen ze allebei. Komt dat even goed uit voor de komende dagen.
Rustig aan tot we weer gaan stijgen
Met de ervaring die we hebben van dag een, doen we vandaag lekker rustig aan. Op zo’n eerste dag is het lastig inschatten hoe lang je over alles doet. De netto looptijd van gisteren werd aangegeven met drie uur en wij hebben er vierenhalf uur over gedaan. We rommelen wat bij beekjes, vullen van de flessen met vers water, eten op ons gemak een broodje en schieten veel foto’s. Een extra stopje voor een reep: geen probleem hoor dames. Snoepje erbij en gaan maar weer.
Na de kruising waar we gisteren de afslag naar de andere berghut namen, pakken we vandaag de andere weg. De route loopt gemoedelijk en niet al te uitdagend, het geeft de benen wat rust na de lange afdaling.
Spelen met water, maar waar blijft het nou?
In de beschrijving van onze tocht staat dat we onderweg bij dag twee verschillende beekjes tegenkomen. Omdat het zo’n prachtig weer is, heb ik beloofd dat de dames hier even mogen spelen. De dag vordert en we hebben nog niet echt een beek van formaat gezien waar de dames even kunnen pootjebaden. Je raadt de vraag al die ik vrij vlot om de oren krijg: ‘wanneer komt het punt nou waar we het water in mogen?’
Gelukkig klopt de beschrijving en na wat prachtige stukken bergop waarin we ons in een Game of Thrones-decor wanen, komen we bij een wat grotere waterval aan. Iets hoger gelegen, liggen ook nog stukken sneeuw dus de meiden hebben dubbel geluk. Eerst lopen ze naar de sneeuw en maken een sneeuwbal om vervolgens de schoenen en sokken uit te doen voor wat verfrissing aan de voeten. Een stop die welkom is, we zijn al weer een tijdje onderweg en het einde is in zicht. Neubau komt dichterbij.
Finish dag 2 – Schutzhaus Neubau
Neubau ligt 300 meter lager dan onze vorige hut en dat scheelt flink wat hoogtemeters onder de zolen. Na een fantastische dag komen we aan op de tweede bestemming van onze huttentocht. Schutzhaus Neubau glimt ons tegemoet door de zon die zijn weg door de wolken zoekt.
We hangen onze schoenen bij binnenkomst in het rek en lopen naar de gezamenlijke ruimte. De dame vertelt ons vriendelijk dat we nog een uurtje geduld moeten hebben voordat de kamer klaar is. Geen probleem, wij vermaken ons wel met een potje kaarten, wat chips en een drankje.
Kamer 10
Om 15:00 uur mogen we meelopen naar kamer 10. Ons verblijf voor de komende twee nachten gevuld met twee stapelbedden en een wasbak met warm en koud water. Wederom simpel, maar wat hebben we meer nodig dan dit? We leggen onze lakenzak op bed en pakken de nodige spullen uit onze rugzakken. Veel hebben we vandaag niet te drogen met het zomerse weer. Britt en Lone kiezen ervoor om bovenin de stapelbedden de nacht door te brengen. Ik pak het bed onder Lone, hoef ik ook niet het smalle trapje op en af.
Beekje, Olaf & Steen
De dames kunnen niet wachten om weer naar buiten te gaan, alsof ze de hele dag stil in de schoolbanken moesten blijven zitten van mij. Terwijl ik nog wat spullen uitpak en de telefoons oplaad, snellen ze samen naar buiten.
Ze hebben een klein beekje gevonden en vinden het leuk om hem om te leggen. Ze slepen met stenen, overleggen hoe ze het aanpakken en opereren samen als volwaardig bouwvakkers. Helaas door het mooie weer droogt het beekje langzaam op, maar dat zal morgen veranderen.
Verderop is ook piepklein meertje en er ligt ook nog flink wat sneeuw. Ze pakken wat sneeuw en bouwen sneeuwpoppen. De ene noemt Lone toepasselijk Olaf en de andere voorziet ze met stenen van een gezicht die ze Steen noemt.
Gezelligheid aan tafel
De dames zijn uitgerommeld en we gaan zoetjes aan naar binnen. Als volwaardig bergwandelaars vinden wij het wel tijd voor een warme huttenmaaltijd zo rond de klok van 18:00. We blenden lekker in zo vinden we zelf.
Met wat geluk en eigenlijk niet bewust nemen we plaats aan de eerste tafel naast de keuken. Als de theorie klopt van de vorige hut, mogen wij als eerste gaan eten. Hahaha.
Bij ons aan tafel komt een gezin met twee dochters zitten. Benthe en Mira zijn pas zes en zeven en hebben vanaf de parkeerplaats onze route tegengesteld gelopen direct naar Neubau. Heel knap van die twee meisjes. Ze kletsen er gezellig op los, spelen Met Lone en Britt een potje kwartet en de mobiele telefoon van Lone is wel heel interessant.
Na het eten spelen ze met z’n vieren nog buiten met de sneeuw. Stenen gooien op de witte massa blijft een bijzonder aantrekkelijk spelletje. Het begint wat frisser aan te voelen omdat de zon bijna achter de bergen gezakt is en daarom gaan we naar binnen. Tanden poetsen en de PJ’s aan. De dag zit erop.
01 augustus – rondje van de zaak met gouden randje
Een ontspannen begin van de dag. De spullen blijven in onze kamer en de tas hoeven we niet weer helemaal in te pakken. Vandaag gaan we de Tauerngoldweg lopen. Een rondje van ongeveer drie uur met start en finish bij ons verblijf Neubau. Het Raurisertal staat bekend om de goudwinning in vroegere tijden en deze wandeling staat symbool voor alles wat hier in het verleden heeft plaatsgevonden.
Na het ontbijt waar Benthe en Mira met hun ouders weer gezellig aanschuiven, gaan wij ons klaarmaken in de kamer. We nemen mijn rugzak mee met wat jassen, eten en drinken en Britt neemt haar kleine rugzak mee met water. Wat een verademing is dat zo’n lichtgewicht rugzak. Heerlijk.
Grijs, regen en wind
In de bergen is het weer wisselvallig en amper nauwkeurig te voorspellen. Na de Ibiza-dag van gisteren, krijg ik vandaag meer het gevoel alsof we in IJsland vertoeven.
Op het moment dat we aan de wandeling willen beginnen, komen Benthe en Mira met hun ouders van de berg terug. Ze zien van de wandeling af omdat het weer nogal slecht is en ze verderop veel regen zien. Het houdt ons niet tegen, maar dat komt ook omdat wij vandaag niet beneden naar het dal hoeven. We zijn zo weer terug bij de hut mocht het weer extreem omslaan.
De regen en wind maken het fris, al lopen we niet de hele tijd met onze regenjas aan. Na ongeveer 45 minuten zien we op afstand wel veel regen, maar bij ons is het droog. Alleen een trui is bij de start voldoende omdat je toch een inspanning levert tijdens het lopen. Tijdens het lopen belandt de jas regelmatig in de tas en komt er net zo vaak weer uit.
Gouden rondje naar de waterval en gletsjermeer
Onderweg staan veel informatieborden over gletsjers en hoe het landschap de afgelopen jaren veranderd is. Hoewel het er niet letterlijk staat, druipt de klimaatboodschap er heel duidelijk vanaf. De gletsjer is de laatste decennia flink terug getrokken.
We lopen een relatief rustig vlak rondje waarvan het doel een gletsjermeer is achter een grote waterval. Hier is ook gelijk het keerpunt van vandaag. Boven bij het gletsjermeer aangekomen zien we het water naar beneden kletteren. Heel gaaf om te zien. Jammer dat het wat kouder is vandaag want ik denk dat Britt en Lone graag in het lichtblauwe water waren gesprongen. We schieten er met de camera lustig op los en leggen alles vast.
Na nog een korte klauterpartij verandert het pad en lopen we rustig verder zonder uitdagingen. We passeren een paar bruggen over kabbelende beekjes en zien dan op het bordje staan dat de hut nog maar tien minuten van ons verwijderd is. Wow, dat valt mee.
Na iets meer dan drie uur lopen zijn we terug bij Neubau met een kleine vier kilometer op de teller. Een walk in the park voor ons, eitje!
Ander weer, weer!
Bij Neubau aangekomen nemen we buiten plaats op een bankje om te lunchen. We zijn zo vroeg terug dat de broodjes nog onaangebroken in mijn tas zitten. Op de vraag waarom deze dag zo makkelijk aanvoelt, antwoorden de dames dat dit komt door de lichte tas en omdat de route zo makkelijk was. Dat ben ik wel met ze eens.
Mijn rug voelt koud aan alsof het van het een op het andere moment flink afkoelt. Het lijkt er sterk op dat het weer nog een keer omslaat vandaag. Niets zo veranderlijk als het weer in de bergen. Lone en Britt krijgen het ook koud en gaan met me mee naar binnen. Ik ga wat lezen en zij beginnen aan een van de vele potjes pesten van deze week.
Lezen staat bij mij – zeker als ik erbij lig – synoniem voor een kort slaapje. En zo geschiedde, maar door herrie vanaf het raam ontwaak ik weer. Wat is dat nou? Het blijkt regen te zijn en niet een paar druppels die de afgelopen dagen op ons hoofd zijn gevallen. De hemel staat wagenwijd open alsof ze van boven een container aan water over de berghut gooien. We hebben geluk met de timing van onze hike zullen we maar zeggen.
Laatste diner op hoogte
Nadat we alle drie gedoucht hebben en de rugzakken zijn voorbereid op het vertrek morgen, is het tijd om te eten. Stipt 18:00 uur schuiven we ditmaal aan bij tafel drie. Vandaag start het diner iets later wat op zich prima is.
We beginnen een patroon in het eten van de berghut te ontdekken. Soep met noedels of bouillon als voorgerecht, pasta of rijst als hoofd en een zoet toetje om mee af te sluiten. Het smaakt ons weer goed na zo’n dag in de buitenlucht. Britt neemt er een Fanta bij, Lone appelsap en er is mij vriendelijk verzocht door Lone om een alcoholvrij biertje te nemen. ‘Anders lig je zo te snurken, pap’. Ik gun de dames een kwalitatieve nachtrust, dus staat er een halve liter weizen 0,0 voor mijn neus. Proost op de laatste avond in de hut.
02 augustus – op naar Taxenbach
Voordat de wekker afgaat, liggen we al een beetje te draaien en zijn alledrie wel wakker. In de kamers en gang om ons heen is al van alles gaande, de bedrijvigheid in zo’n berghut komt nou eenmaal vroeg op gang.
Het grootste gedeelte ligt al klaar van onze spullen. Een kwestie van inpakken, rugzak omhangen en gaan. Maar niet voordat we een ontbijtje op hebben.
We leggen een flinke bodem voor de wandeling van vandaag en smeren wat broodjes voor de lunch die we onderweg ergens opeten. Dat smeren van de lunch hebben we de afgelopen dagen ook gedaan en zo belanden er altijd een paar broodjes in de plastic afsluitbare zakjes die we mee hebben. De eigenaresse loopt langs onze tafel en ziet de gevulde zakjes liggen. Ze maakt ons er op attent dat dit eigenlijk niet de bedoeling is, maar dat was ons onduidelijk. Ik wil er ook met alle liefde voor betalen en had er eigenlijk geen erg in. Bij de eerste hut heb ik nog vriendelijk gevraagd of het mocht, maar toen kreeg ik de indruk dat ze niet helemaal begrepen wat ik in mijn steenkolenDuits probeerde duidelijk te maken.
Flinke wind en fraaie uitzichten
Het doel voor dag vier van onze huttentrektocht is teruglopen naar de bushalte aan het begin van het nationaal park. Dat betekent een stevige afdaling richting het dal. Er staat flink wat wind en de zon laat zich ook af en toe zien. Toch dragen we onze jassen, want heel warm is het nog niet in de ochtend.
We zwaaien naar Neubau en beginnen aan de laatste wandeling in Oostenrijk.
De uitzichten zijn adembenemend en het parcours soms uitdagend. Eigenlijk een samenvatting van de hele huttentocht in het Raurisertal van Oostenrijk. Door de regen van gisteren zijn sommige paden veranderd in beekjes en kleine beekjes zien eruit als kolkende rivieren. Al het water wat gevallen is, moet de bergen weer af en dat fenomeen is duidelijk te zien onderweg.
Naturfreundehaus Sonnblickbasis
De afdaling verloopt soepel net als de rest van de tocht. We komen na tweeënhalf uur aan bij Naturfreundehaus Sonnblickbasis waar we even een pauze nemen. Deze berghut die veel lager ligt met veel faciliteiten geeft ons de kans om even de rugzakken af te hangen. Je kunt hier overnachten en eten, maar wij komen hier voor koffie, appelsap en Fanta.
Terwijl Britt & Lone lekker buiten spelen in de speeltuin, lees ik me vast in op de watervalroute die hier vandaan vertrekt. Dit extra lusje maakt de wandeling naar de bus iets langer, maar vooral aangenamer. Bovendien hebben we tijd zat want de bus vertrekt voorlopig nog niet.
Als de glazen leeg zijn en de bepakking voor de zoveelste keer op onze rug hangt, lopen we om de hoek naar de ingang van de route.
Wasserfallweg
De watervalroute loopt een stuk omhoog door prachtige natuur en steekt op het hoogste punt het water over. Ik zou dit normaal niet gauw zeggen, maar we hebben geluk met de flinke regen van gisteren. Overal om ons heen dendert het water naar beneden. Een schitterend schouwspel. Eenmaal boven wandelen we het water over, en gaan aan de andere kant op fijne paden weer terug naar beneden.
Antwoord van de koe
Al vanaf de eerste meters van onze huttentrektocht vragen we ons af hoe die koeien toch overal komen. We ontdekken op de meest bijzondere en vooral hooggelegen plekken de uitwerpselen van de koe wat tot nog meer vragen leidt. We vinden het gewoon ook heel knap dat ze zich zo over de berg weten te manoeuvreren. Zoals je hier hebt kunnen lezen, is het klimmen best een uitdaging.
Tijdens onze laatste dag in Oostenrijk krijgen we antwoord op deze eenvoudige vraag die ons al een paar dagen bezighoudt van de koe zelf. Hoe komt de koe nou overal op de berg? Heel simpel: ze lopen gewoon overal naar toe en zelfs een beekje met losliggende stenen is geen enkel probleem. Zie video hieronder:
De route ten eind
Na talloze watervallen, beekjes en riviertjes, zijn we aan het einde gekomen van de Wasserfallweg. De weg gaat via een soort gravelpad terug naar de parkeerplaats waar het officiële eindpunt van ons magische avontuur zal zijn. De huttentrektocht is bijna ten einde.
De laatste 10 minuten van onze tocht gaan op het gemak naar de Lenzanger parking waar we de bus terug nemen. Tijdens onze wandeling komen we de bus al in tegengestelde richting tegen. Met een beetje geluk kunnen we de bus terug nemen richting Taxenbach.
Busrit terug – well done ladies
Ik vraag bij het informatiehuisje die nu wel open is of de bus nog terugkomt. De beste man heeft er niet veel zin in, maar weet wel te vertellen dat de bus die we net zagen er zo weer aankomt. Mooi!
Misschien was het laatste stuk met watervallen net te veel voor Britt en Lone. Er was wat meer pauze nodig en voor het eerst zag ik dat het niet meer zo gemakkelijk liep. ‘De tas is zwaar. Mijn voeten doen zeer en is deze route echt nodig?’ Zo maar wat kreten van Lone. Het is gewoon op en klaar, genoeg geweest.
Ze hebben het fantastisch gedaan. Met een zware tas het avontuur aangegaan zonder enige serieuze vorm van voorbereiding. Wat ben ik ongelooflijk trots op die twee kanjers. We sluiten voordat de bus komt af met een welverdiende high-five! Klasse girls. De bus in, op naar het station.
Nog een lange dag én nacht te gaan
Na een uur zijn weer terug bij het station. We gaan met de trein vanaf Taxenbach naar Salzburg waar we een aantal uur hebben voordat we de trein naar München pakken. Er is een vriendelijke oudere dame die ons met alle geweld wil helpen met de trein. We laten het over ons heenkomen en pakken de trein (na een online check) die zij heeft aangewezen.
De dag gaat voor ons nog wel even duren aangezien we pas vanaf München, waar we om 23:00 uur vertrekken, de ogen dicht kunnen doen. Deze vijfenhalf uur durende reis moet ons voldoende tijd geven om een slaapje te doen, denken we.
Eerst wat eten en dat kan prima op het stationsplein van Salzburg. Er lopen flink wat bezopen gekkies zonder shirt, maar daar hebben wij geen oog voor. Als een magneet trekken we naar de gele M. Hebben de girls wel verdiend na het uitmuntende loopwerk van deze week. Samen bestellen we bij zuil en vervolgens zoeken de dames een tafel uit waar we lekker kunnen bunkeren. Good Times!
Ik neem de bestelling mee naar de tafel en ze liggen samen helemaal dubbel. Lachen ze om mij? Wat is er nou zo grappig aan een dienblad met fastfood? Het blijkt dat een van de bezopen gekkies de Mac is ingelopen en een flinke bestelling naar de tafel heeft meegenomen. Na een hap van zijn burger is het hem teveel geworden en is hij ingedut op zijn bestelling. Ik snap de lol van de dames wel, wie gaat er nou liggen snurken op zijn burger. Hahaha.
Treinen en proberen te slapen
We doden de tijd in Salzburg met pesten en de dames kijken in een bijouterie winkel tegenover de Mac. Ze brengen nog een bezoek aan de naastgelegen Starbucks en dan is het langzaamaan wel tijd om richting het perron te gaan.
Het is heerlijk om gereserveerde plekken in de eerste klasse te hebben. Iedereen in de tweede klasse zit opgepropt, worstelt zich langs koffers en vecht voor een plekkie. Wij nemen plaats, gooien de tas af en stellen de stoel in op relaxmodus. Als het muziekje is ingesteld en het boekje erbij is gepakt, ontspannen we direct en lachen om de drukte in de andere wagons.
De overstap in München verloopt vlot en dan denken we lekker te kunnen slapen vanaf 23:00 uur… maar helaas. Elke stop roepen ze om in het Duits en Engels en het volume staat nogal hard. Pfff, balen! Want we schrikken de hele reis wakker met het idee dat we eruit moeten. Niets aan te doen al worden we er wel moe van.
De trein vanuit München rijdt naar Hannover en van daar rijden we door tot Almelo. Eigenlijk zouden we direct naar Hilversum gaan, alleen door werkzaamheden rond Apeldoorn moeten we via Zwolle en Amersfoort.
Uiteindelijk komen we om 11:44 uur veilig aan in Hilversum. Op het station worden we warm ontvangen door Ingrid, Joyce en Lizzy. We zijn weer thuis.
The end
Lieve Britt, lieve Lone. Onderweg heb ik het meerdere malen tegen jullie gezegd en waarschijnlijk druipt het ook van dit verslag af: jullie zijn toppers! Voortreffelijk gedaan zo in de bergen met pittige tochten, verschillende weersomstandigheden en een totaal nieuwe vreemde omgeving.
Ik vond het fantastisch om met jullie de lagere schooltijd af te sluiten. Wat zijn jullie leuk, lief en behulpzaam voor elkaar, daar mogen jullie trots op zijn net als de geleverde prestatie in Oostenrijk.
Dank voor dit mooie avontuur wat een herinnering is voor het leven!
Dertien jaar geleden waren Joyce en ik, een jaar voor de geboorte van Lone, voor het laatst in ons geliefde Lapland. We zijn nog wel eens in zuid Finland geweest waar Lone drie werd, maar dat had wat ons betreft niet dezelfde vibe als het hoge noorden. ‘Zodra de kinderen oud genoeg zijn om dit te kunnen onthouden en bewust de reis meemaken, gaan we nog eens’ zeiden we tegen elkaar.
Lizzy jarig op de dag van vertrek
Zondag 26 februari op de dag dat Lizzy haar 7e verjaardag viert, is het zo ver. Na twee jaar sparen, breekt eindelijk de dag van vertrek aan en rijden we belachelijk vroeg naar het vliegveld want onze vlucht gaat al om 05:50 uur. Als we allemaal een beetje van de gebroken nacht zijn bijgekomen, geven we Lizzy haar cadeautje bij de gate. Eindelijk heeft ze een Apple Pencil te pakken. Lone heeft heel lief voor haar zusje ook nog wat mooie cadeautjes ingepakt. Jarig zijn op Schiphol en later in Lapland is toch wel bijzonder voor onze kleine kabouter.
De vlucht naar Kuusamo verloopt prima en datzelfde geldt voor de busreis naar Iso Syöte. Met wat korte slaapjes komen we aan op onze bestemming, pakken de koffers uit de bus en nemen intrek in Fjell Top bungalow T8B. Recht tegenover de ingang van het hotel.
Sneeuwscooterintroductie
Veel tijd om de koffers uit te pakken hebben we niet, want er staat ons een uur later al een sneeuwscooterintroductie te wachten. We trekken warme dikke kleding aan en lopen naar de receptie. De Nederlandse gids neemt ons mee naar benden om thermopakken, een helm, echte sneeuwlaarzen en goede wanten aan te meten. Deze spullen mogen we deze week gebruiken voor excursies als het echt koud is.
Lone kruipt bij mij achterop en Lizzy bij Joyce. We maken een flinke tocht door de prachtige natuur. Ik rijd achter Joyce aan en die gaat rustig vooruit. Soms laat ik bewust een gat vallen en schreeuw tegen Lone ‘houd je stevig vast’. Samen razen we dan met 50 km/uur over de sneeuw en zijn we binnen mum van tijd weer bij mama en Lizzy. Onderweg stoppen we af en toe om te genieten van het uitzicht. Lone en Lizzy pakken dit moment om lekker door het witte landschap te rollen en soms tot boven de knie weg te zakken in de verse sneeuw.
Op de terugweg moeten we de heuvel waar het hotel aan ligt weer omhoog en dat levert veel lol op. De sneeuwscooters gaan met alle gemak omhoog en Lone heeft achterop bij mij veel schik. Ze giert het af en toe uit van plezier. Lizzy vindt het natuurlijk ook mooi en Joyce en ik genieten zo van de pret van onze dames. Dit wordt een mooi weekje, zoveel is duidelijk.
Sleeën en boodschappen doen
De dag erna doen we lekker rustig aan en gaan we na het ontbijt zwemmen. Het hotel is na de brand van 2018 prachtig opnieuw gebouwd met een ontspannende spa. Joyce en ik chillen in het bubbelbad en Lone en Lizzy stuiteren door het zwembad. Als we afgedroogd en aangekleed zijn, pakken we de slee om vol gas naar beneden te gaan. Het leek mij wel leuk om dezelfde route te pakken die we ook mee de sneeuwscooter hadden gedaan, maar in de praktijk duurt die best lang. We komen dan ook niet helemaal fris en zonder geklaag van de dames beneden. De omgeving is ouderwets schitterend en het is om ons heen muisstil. Het blijft onwerkelijk om zo door het besneeuwde landschap te wandelen.
Na een overheerlijke lunch beneden aan de skipiste, kunnen we er weer tegenaan. De dames zijn de wandeltocht vergeten en we stappen met onze boodschappen die we net gedaan hebben, terug in het busje die de berg weer op gaat.
Een van onze mede busreizigers wijst ons op het pad wat parallel aan de autoweg loopt. Dat is voor wandelaars en fietsers en dus uitermate geschikt om te sleeën. Weet wat geleerd, al wisten Joyce en ik dit ook wel, maar was na 13 jaar niet meer actief in het geheugen.
Op naar nog meer pret met de huskies
Deze week hebben we nog een tof avontuur op de planning staan want we gaan sleeën met huskies. We hebben er al een tijdje naar uitgekeken en dit is wel het hoogtepunt voor ons en de kinderen. Je laten voortrekken door zes husky’s in het witte winterparadijs van Finland. Wow!
We gaan met de sneeuwscooter richting de huskyfarm. Na een korte uitleg gaan Joyce en Lizzy samen op een slee en ga ik met Lone genieten van deze ervaring. De honden blaffen want ze willen hun energie kwijt en ons voortrekken door de sneeuw.
De huskysafari rond Iso Syote is werkelijk grandioos – een unieke manier om de ongerepte wildernis te verkennen en te genieten van de bijzondere interactie met deze prachtige dieren. Terwijl de husky’s je door met sneeuw bedekte bossen en uitgestrekte vlaktes trekken, voel je de opwinding en het enthousiasme van de dieren, en hun energie werkt aanstekelijk.
Lone en Lizzy zijn direct verliefd op de dieren en willen na afloop knuffelen en bij ze zitten. Als we afscheid moeten nemen, zijn ze een beetje verdrietig. Je krijgt toch een band met de dieren na een schitterend rondje door de sneeuw.
Onthaasten in Fins Lapland
De rest van de week genieten we van de natuur en sleeën we dagelijks naar beneden richting het dal. We hebben de grootste lol, zeker als er iemand uit de bocht schiet.
Het is niet eens een hele lange wandeling, maar wij doen er op ons gemak zo een uur over. In de winkels doen we dan een boodschapje of pakken de lunch mee in een van de restaurantjes onderaan de piste.
Verder vermaken we ons in het zwembad bij het hotel. Er is een ruime sauna, een heerlijk warm bubbelbad en ook een ijskoud dompelbad waar Lone nogal schik in heeft. Erin, eruit, erin en weer eruit. Ze probeert vaak Lizzy over te halen, al ziet die een frisse duik niet altijd zitten.
We nemen de dames ook mee in de sauna die zich in ons huisje bevindt. Want hoe cool is het als je na een kwartier opwarmen, mag afkoelen in de sneeuw die voor de deur ligt. Ze vinden het prachtig en hebben de grootste lol.
Het Noorderlicht – Aurora Polaris
Gedurende al onze bezoeken aan Finland, hebben Joyce en ik nooit het geluk gehad om het Noorderlicht te zien. En eerlijk gezegd, hadden we er dit jaar ook geen rekening mee gehouden.
Tijdens ons verblijf dit jaar hadden we vanzelfsprekend koude maar ook regelmatig heldere nachten in het prachtige Lapland. Tot tweemaal toe liepen we na het diner vanuit het hotel naar ons hutje en werden we getrakteerd op een van de meest spectaculaire natuurfenomenen ter wereld – het betoverende Aurora Polaris. Het ontstaan in de hemel is een fraai schouwspel. Heel langzaam zie je de stroken ontstaan omdat ze beginnen op te lichten. De lucht begint vervolgens te gloeien en de betoverende lange linten in de hemel kleuren groen, paars en blauw. De kinderen kijken vol verwondering omhoog en wij zijn ook onder de indruk. Het gekke is dat het op de foto’s nog feller is dan in het echt. Hier is geen Photoshop voor nodig. Het Noorderlicht miste nog, maar kunnen we nu van onze bucketlist afstrepen.
Wat een week!
Het is al ruim vier maanden geleden dat we in Lapland waren als dit blog online komt, maar wat hebben we het er nog vaak over. Dit gaat mee in ons geheugen voor de rest van ons leven. Lapland was te gek en eigenlijk willen we er nog wel een keer heen. Eerst maar even sparen dan 😉
Joyce, Lone en Lizzy: dank dat we dit met z’n vieren konden doen. Dikke kus van die man die zo hard uit de bocht vloog.
De maand juni stond voor ons in het teken van de verjaardagen van m’n moeder en schoonmoeder.
Anke werd op 22 juni 70 jaar en Ine werd op 11 juni 75 jaar!
Dat mochten we natuurlijk niet onopgemerkt voorbij laten gaan.
Zelf hadden ze al bedacht dat ze samen een feestje wilden geven om deze mooie leeftijden te vieren.
We maakten een gezamenlijke uitnodiging en deze ging in april op de bus naar alle gasten.
Bastiaan en ik wilden onze moeders graag een heel speciale belevenis cadeau geven.
Daarom namen we ze mee naar het enige 3-sterren restaurant van Nederland: De Librije.
Wij waren daar al samen geweest in 2022 voor mijn 40ste verjaardag, en we wisten zeker dat we onze moeders hier ook wel een heel groot plezier mee zouden doen.
Het eten is niet alleen heerlijk en wordt als een waar kunstwerk op je bord geserveerd, ook de hele sfeer eromheen is fantastisch. Je wordt van begin tot eind in de watten gelegd door het bedienend personeel. Het is een waar schouwspel hoe men “synchroon” iedere gast aan tafel een nieuw gerecht opdient.
Dus Bastiaan en ik waren er snel over uit dat we dit graag met onze moeders wilden delen. Maar.. het moest nog wel een verrassing blijven.
Al maanden van tevoren wisten we een tafel te bemachtigen voor woensdag 21 juni. Wij regelden oppas voor de meiden en brachten de opa’s op de hoogte van onze plannen.
Tot een week voor die tijd wisten de moeders zelf van niets. Totdat er een anonieme V.I.P. uitnodiging op de mat viel.
Mijn moeder werd gelijk helemaal nerveus. “Jij bent het hè Joyce, dat kan niet anders!” heb ik meerdere keren gehoord. Ik hield de lippen stijf op elkaar.
Ine daarentegen, zag de uitnodiging aan voor een reclamefolder. Deze belandde dan ook pardoes in de kliko.
Op een gegeven moment heb ik aan Dick gevraagd of de uitnodiging was aangekomen en hij had natuurlijk ook niets gezien.
Dus ik heb de kaart nogmaals laten afdrukken en Dick gevraagd of hij wilde opletten dat deze kaart niet hetzelfde lot beschoren zou zijn . Ditmaal werd de uitnodiging gelukkig wel serieus genomen.
Op woensdag 21 juni in de middag haalde ik mijn moeder op, en Bastiaan de zijne. Ze hadden inmiddels wel een klein vermoeden dat wij achter de verrassing zaten, maar absoluut nog niet wat er ging gebeuren.
Het was helemaal leuk toen ze alle twee met hun koffertje bij ons in de woonkamer stonden: “Huh, krijgen we dan allebei een verrassing!?” “Bastiaan, ga jij dan ook mee?!” Een hilarisch mooi moment.
We stapten in de auto richting Zwolle. Onderweg vroegen we de moeders of ze al een idee hadden waar we naartoe zouden gaan. Het duurde een tijdje en toen zei Ine bij afslag Zwolle: “De Librije!”
Toen we eenmaal in het hotel waren aangekomen, hebben we verteld dat Ine inderdaad gelijk had. Ze vonden het helemaal geweldig natuurlijk!!
We dronken nog wat op het terras van het hotel en liepen daarna richting onze bestemming voor vanavond.
We werden warm onthaald en naar onze tafel begeleid. Onze moeders kregen van Thérèse Boer een verjaardagskaart namens al het personeel. Ook Johnnie kwam aan onze tafel om te vertellen over de producten die we die avond op ons bord zouden krijgen. De rest van de avond is alleen te beschrijven in foto’s.
Wat hebben we genoten. En ook leuk om weer eens samen met onze moeders een avond op pad te zijn. Een belevenis die we niet meer gaan vergeten.
Op de terugweg van het restaurant naar het hotel was het na twaalven. “Hé ik ben jarig hoor!“ Mijn moedertje was nu echt 70!
Een paar dagen later, op zaterdag 24 juni was het gezamenlijke feest. In de kantine van Manege Laanhoeve in Nederhorst den Berg, van Priscilla, het nichtje van Bert. Een toplocatie.
’s Middags hadden de we boel al gezellig versierd. Daarna kwam neef Nico om zijn muziekinstallatie op te bouwen. Alle drankjes en hapjes werden geregeld door Priscilla en haar man.
Lone en Lizzy wilden graag meehelpen in de bediening. Let the party begin!
Rond acht uur druppelden de gasten allemaal binnen. Letterlijk druppelen, want het was een hele warme dag.
Maar de voetjes gingen evengoed van de vloer hoor! Ook deze avond was helemaal geslaagd. We hebben enorm gelachen en gezellig bijgekletst met iedereen.
Anke en Ine: op naar 75 en 80 jaar! Dan gaan we er weer zo’n feestmaand van maken.
Het lijkt al weer een hele tijd terug dat we in het fantastische glazen huis bij Camping Hartje Groen sliepen. Omdat het zo’n bijzondere ervaring was, heb ik toch besloten om hier nog een blog over te schrijven. Eind mei verbleven we in Cabin Anna op het terrein van Holenberg.
Aankomst en uitleg van huisje Anna
Bij aankomst op de camping neemt de enthousiaste dame bij de receptie ons mee naar het terrein van Holenberg. We lopen naar ons huisje waar we de komende twee nachten gaan slapen. Ze legt uit hoe we het huisje kunnen uitschuiven want dat is het bijzondere van dit verblijf. Op het eerste gezicht oogt het huisje normaal, maar je kunt het helemaal uit elkaar duwen zodat je onder een glazen dak woont.
Het huisje is knus en van alle gemakken voorzien. Een keuken met alles erop en eraan, een ruime douche en een geweldig bad wat onder de vloer is weggewerkt. De dames slapen samen boven in een mooi hutje en Joyce en ik in de ‘woonkamer’.
Eten en badderen midden in het bos
De eerste avond laten we eten bezorgen van restaurant Trien van een dorpje verderop. Het smaakt ons heerlijk en we genieten van elkaar maar vooral van het bijzondere uitzicht. Wat een vrijheid en een schitterende natuur om ons heen. Wow.
Om te eten verschuiven we de tafel en stoelen om wat ruimte te maken zodat we comfortabel kunnen eten. Als alles aan kant is, vinden de dames het tijd om in bad te gaan. Het bad bevindt zich middenin het huisje onder de vloer. Best vreemd om je uit te kleden in een glazen huis zo vinden wij. Eenmaal warm in bad is het fantastisch om lekker in het water te ontspannen. De dames hebben dikke pret en spelen samen lief in bad. De luiken boven het bad moeten ook een keer helemaal dicht om te ervaren hoe dat is. Ze hebben samen in het donker onder het luik de grootste lol.
De nacht valt in huisje Anna
Schoon en aangekleed maken we ons klaar voor de nacht. Het is een toffe ervaring om het midden in het bos donker te zien worden. Langzaam valt de nacht en zien we, omdat het onbewolkt is, een fraaie sterrenhemel. We relaxen wat op bed en lezen wat. Zodra het echt donker is, blijken we ook best moe. We sluiten de ogen en vallen heerlijk in slaap.
Ontbijt in de cabin
Als we ontwaken is het al lang weer licht. Het bos is wakker en wij ondertussen ook. Je ogen open doen midden in het bos terwijl je op een super fijn bed ligt, het is me allemaal wat. Zo gaaf.
Het ontbijt is bij de boeking inbegrepen en bezorgen ze bij het huisje. Als we allemaal zijn opgefrist onder de douche, halen we het ontbijt op bij het begin van het zandpaadje wat naar ons huisje loopt. In een afgesloten box ligt het op ons te wachten. Het smaakt allemaal heerlijk en wat hebben we een plezier in onze cabin.
Heerlijke wandeling door de natuur bij Herperduin
Hoewel we hier voor de cabin zijn, willen we ook de omgeving ontdekken. We rijden een stukje met de auto en maken een wandeling door de het gebied rond de Herperduin met de bekende uitkijktoren. We hebben geluk met het weer want ondanks de bewolking glimt een bescheiden zonnetje ons af en toe tegemoet.
Pizza-avond in de Boshut
Na de wandeling knorren onze maagjes, we lusten wel wat. We hebben besloten om in het naastgelegen restaurant de Boshut mee te doen met de pizza-avond. De koks bereiden verschillende soorten pizza die ze langs je tafel brengen. Je mag telkens een punt pakken als er iets van je smaak bij zit.
De Boshut is een grote ruim opgezette schuur met veel tafels. We snappen dat we hiervoor moesten reserveren want het zit helemaal vol. Het is druk en gezellig. Met een lekker biertje en wijntje hebben we een super fijne avond en de dames vermaken zich ook prima.
We lopen terug naar de camping en de dames maken nog een frisse duik in het kleine meer op de camping. Er gaat een kabelbaan over het water en die moeten we natuurlijk even proberen. Ze hebben geen zwemkleding aan, maar wel de grootste lol samen. Brrr, koud.
Na afloop rennen ze snel terug naar de cabin om daar op te warmen in bad.
Lone op de kabelbaanLizzy op de kabelbaan
Laatste nachtje onder de sterren
Als de dames zijn opgewarmd en aangekleed is het tijd om ons klaar te maken voor het laatste nachtje in een van de meest bijzondere verblijven waar we ooit sliepen.
Lone en Lizzy installeren zich boven en kijken nog even op de iPad in hun knusse hutje. Joyce en ik genieten van het open haardje wat we hebben opgestookt. Het is zo fijn en speciaal hier. Het gevoel van vrijheid, de schitterende natuur en de originele constructie van de glazen cabin, maken dit tot een toffe ervaring.
In alle rust met een nagloeiende open haard vallen we in slaap. Morgen helaas weer naar huis.
Ontbijten en naar huis
Uitgerust worden we wakker door de zwiepende bomen boven ons hoofd. Fantastisch. Het zit er al weer op, maar gelukkig mogen we nog een keer ontbijt halen aan het begin van ons paadje.
We dekken de tafel en smullen van al het lekkers wat voor ons is klaargezet. Verse broodjes, smakelijk beleg en een sapje gaan er wel in.
We pakken de spullen in na het ontbijt en nemen afscheid van onze geweldige cabin Anna. Ik fiets naar huis want ik heb nog een laatste lange training voor The Ride op het programma staan. De dames gaan lekker met de auto.
Dag fraai huis, dat ontspanning en dag rustgeve de natuur. We hebben ontzettend genoten.
Voor iedereen die dit tot hier gelezen heeft; we worden niet gesponsord, we hebben geen aandelen, maar dit is echt een aanrader. Gewoon doen!
Joyce en ik zijn regelmatig op pad geweest samen en vinden een citytrip heerlijk. We zijn onder andere in Madrid, Londen en New York geweest en ook al eerder in Parijs, maar nog nooit met de kinderen. Het leek ons een goed plan om een citytrip met de Lone en Lizzy te doen in de Franse hoofdstad en vrijdag 21 oktober brachten we dit plan tijdens de herfstvakantie ten uitvoer.
Vroeg op pad
Vrijdagochtend rijden we iets na 7 uur thuis weg. We laden een tas in en nemen voldoende eten en drinken mee zodat we onderweg niet onnodig hoeven stoppen. Met opgeladen iPads hebben we geen kind aan de dames en horen we ze alleen als de wifi even wegvalt.
Het rijdt allemaal prima door en op een kleine vertraging na bij Antwerpen, racen we vlot door naar Frankrijk. We tanken eenmaal in België omdat er door de stakingen in Frankrijk grote drukte is ontstaan bij benzinestations. Er is te weinig brandstof en als het er al is, dan sta je lang in de rij. Al valt dat in de praktijk uiteindelijk best mee zien we onderweg.
Eenmaal op de ringweg van Parijs, de bekende périphérique, loopt de reistijd iets op. En toch, zonder al te veel ellende onderweg bereiken we onze bestemming na zes uur. We parkeren de auto in de uiterst smalle garage onder het hotel, checken in en gaan op pad richting de Eiffeltoren.
Joyce vergeet iets én zit vast in de lift
We zijn nog geen tien meter op pad, net een drukke straat overgestoken en Joyce concludeert dat ze haar telefoon vergeten is. Ik herken een patroon omdat Joyce wel vaker iets vergeet. Met Lone en Lizzy loop ik op het gemak naar de metro terwijl Joyce haar telefoon gaat halen in de hotelkamer.
Als we elkaar ontmoeten bij de metro van Porte d’Orléans heeft ze iets schrikbarend meegemaakt. Joyce zat vast in de lift! Hij bleef hangen op de tweede verdieping en omdat ze niet verder durfde, is ze verder gegaan met de trap. Later zal blijken dat Joyce nog niet op de hoogte was van de werkwijze van de lift en dat je voor de verdiepingen hoger dan twee, je kaart nodig hebt. Als je de kaart van je kamerdeur tegen het paneel houdt, heb je wel toegang tot de andere etages. Opgelost en wel weer gelachen.
De metro in
Joyce is uit de lift, heeft haar telefoon bij zich en we kunnen nu echt op pad. In de tussentijd dat Joyce doodsangsten uitstond in de lift, heb ik met de dames vast vier kaartjes voor de metro gekocht. We dalen met de trap af, swipen de kaartjes erdoor en gaan voor het eerst de metro in. Het gaat er best chaotisch aan toe in zo’n metro. Joyce en ik weten dat, maar voor de kinderen is het nieuw. Lone is bang dat er iemand in de metro of op het perron achterblijft en daarom maken we afspraken wat we doen als dat gebeurt. Gelukkig hebben we de afspraken niet nodig dit weekend en zijn we telkens samen uit, samen thuis.
Na een overstap en wat haltes verder, komen we aan bij onze bestemming Bir-Hakeim. Dat is een van de haltes die vrij dichtbij de imposante toren ligt. Na een korte wandeling met duizenden andere toeristen staan we bij de Eiffeltoren.
Naar de top van de Eiffeltoren
De laatste keer dat ik in Parijs was, kon je rond de Eiffeltoren wandelen en zonder hekwerk simpel overal naartoe lopen. Dat is nu niet meer het geval. Of dit te maken heeft met Covid of andere veiligheidsmaatregelen is me een raadsel, maar dit keer moeten we tweemaal in de rij. De eerste rij is voor de security om alleen al toegang te krijgen tot het terrein rond de toren. De tweede rij is om kaartjes te kopen.
De dames willen naar de top al is er wel enige twijfel. Het is toch best spannend zo hoog. Joyce hoeft niet per se hoger dan de eerste verdieping en weet al zeker dat ze niet mee wil. Als wij de kaartjes hebben afgerekend, draait de dame achter de kassa het bordje om en kun je niet meer naar de top. Wij zijn de laatste die dag met een geldig ticket voor de top. Timing dik in orde zullen we maar zeggen.
Er volgt nog een korte rij voor de lift. Er kunnen best veel mensen mee en ook hier duurt het allemaal niet belachelijk lang. We stappen de lift in en gaan naar de eerste, althans, dat denken we. De lift stopt kort op de eerste om vervolgens zonder de deuren te openen door te schieten naar de tweede. Verrassing voor Joyce die liever iets dichterbij de grond was gebleven. Eenmaal boven vindt ze het eigenlijk niet zo erg, je kijkt nou eenmaal niet recht naar beneden en daardoor besef je niet echt hoe hoog je staat.
Het plan van de dames staat vast: ‘we gaan hoe dan ook naar de top’. Om naar de bovenste verdieping te komen, pakken we weer een lift. Hier staat een korte rij die redelijk doorloopt. Terwijl Joyce op zoek gaat naar een lekker bakkie, stijgen Lone, Lizzy en ik tot 276 meter. Wat een vet uitzicht. Omdat het prachtig weer is, kun je een heel eind kijken. We lopen een paar rondjes, zoeken het bordje van Rotterdam op en gaan dan naar beneden. Zo lang kunnen we mama niet alleen laten.
Gescheiden dalen
Als we Joyce hebben teruggevonden, kijken we nog wat rond en dalen dan af naar de begane grond. Lizzy pakt de lift met Joyce en ik daal via de oostkant met Lone via de trappen naar beneden. Het scheelt niet veel qua tijd en Lone vindt het cool om in een ‘voet’ van de toren naar beneden te gaan. Na een korte sanitaire stop zijn we weer samen en lopen richting de Seine.
Eten rond de Eiffeltoren
Langs de Seine staat een draaimolen en daar willen de dames natuurlijk in. Lizzy is iets enthousiaster dan Lone en dat is gezien het verschil in leeftijd niet gek natuurlijk. Na een rondje zijn we wat Euro’s lichter en nemen een kijkje bij de rondvaart beneden bij de Seine. Helaas kunnen we niet voor zaterdag reserveren, morgen moeten we op tijd terug.
Van de reis en indrukken op de Eiffeltoren hebben we trek gekregen. In de smalle knusse straatjes rond de toeristentrekker vinden we een Italiaan. Pizza en pasta gaan er goed in. We kletsen gezellig en de dames vertellen dat ze het cool vonden om zo hoog te zijn geweest. Durven ze gewoon de kleine waaghalzen.
De dag heeft z’n tol geëist, we zijn het zat. Nadat we hebben afgerekend lopen we nog eenmaal langs de toren richting de metro. We scoren nog een gave Parijs-rugtas voor Lone en wat miniatuur Eiffeltorens voor de dames om vervolgens de metro te pakken.
Vlakbij het hotel laat een zwerver Lizzy nog schrikken door ineens keihard te gaan huilen. Hoewel het natuurlijk nep is en hij een grapje uithaalt, maakt het enorme indruk op onze kleine kabouter. Het incident komt de dag erna nog een aantal keer voorbij. Haha.
Uitgebreid ontbijt na een onrustige nacht
Wie mij een beetje kent, weet dat ik weinig problemen heb met in slaap vallen op welke plek dan ook. Fris en uitgerust open ik mijn ogen als de wekker van Joyce gaat om 07:30 uur. Blijkt dat Lone en Joyce nog even hebben lopen spoken en dat ze niet goed konden slapen. Ander bed, andere omgeving, who knows. Lizzy en ik waren vlot in dromenland en hebben niets gemerkt.
We gaan een beetje vroeg eruit omdat er vandaag een fietstocht speciaal voor kinderen op het programma staat. Om deze tocht tot een succesvol einde te brengen, duiken we als we eenmaal gedoucht en aangekleed zijn, de lift in naar het ontbijt.
Het ontbijt laat weinig te wensen over en is uitgebreid. Dat hebben ze goed voor elkaar bij Novotel. Als de maagjes gevuld zijn, poetsen we onze tanden in de kamer en gaan weer naar onze startmetro.
Paris by bike – kids tour
Enorm trots ben ik op de dames want we komen ruim op tijd aan bij Paris by bike. Vandaag hebben we een fietstocht gepland speciaal voor kinderen langs de bezienswaardigheden van Parijs. Lone mag zelf fietsen, maar Lizzy gaat bij mij achterop.
Onze gids Eva neemt ons mee langs toffe plekken en vertelt hier interessante verhalen over. Voor wie het eng lijkt, hoeft zich geen zorgen te maken. We vermijden alle drukke gedeelten van de stad en cruizen overal tussendoor. Een greep uit de highlights:
Het Palais-Royal: klimmen op de kunstwerken van Daniel Buren;
Het Louvre Museum: de bekende glazen piramide;
Het Ratatouille Restaurant: inspiratiebron voor de animatiefilm;
De Nôtre Dame: ontdek de plek van Quasimodo;
De enge middeleeuwse straatjes in het Quartier Latin;
Het Centre Pompidou: het gekste museum van de stad!
Onderweg doen we ook een spelletje. Op veel plekken in Parijs, voornamelijk onder straatnaambordjes, vind je street-art mozaïekjes. Het doel is om er zoveel mogelijk te ontdekken en als groep tot een mooie score te komen. We zien er onderweg meer dan veertig, maar omdat er veel tellingen door elkaar heenlopen, kunnen het er ook wat minder zijn.
Halverwege hebben we een korte stop bij een bakker. Koffie en een broodje gaan er wel in en de dames zien een taartje of macaron wel zitten.
Joyce heeft onderweg vlakbij de stop haar favoriete geurtje gespot. Na overleg met onze gids Eva gaat ze met Lone even terug om het te kopen. Zodra zij terug zijn, vervolgen we onze fietstocht. Na drie uur fietsen zijn we weer terug bij het begin. Een ontspannen informatief rondje van 10 kilometer waarbij we een hoop geleerd hebben van de stad. Het is bovendien fijn om eens op plekken in Parijs te komen die niet cliché zijn.
Het slot erop
Bij terugkomst hebben we aan de organisatie van Parijs by bike gevraagd waar men tegenwoordig slotjes ophangt. Daar was vroeger een hele brug voor, maar dat blijkt nu verboden. Slotjes hang je sinds het verbod bij de brug op bij de Sacré-Cœur en daar gaan we heen.
We komen met de metro aan bij de stop die vlakbij de Sacré-Cœur ligt. Het blijkt al een hele klim om uit de metro te komen, er komt geen eind aan de ronde trap omhoog. Eenmaal een beetje op adem zetten we voet naar nog meer hoogtemeters want de bekende basiliek ligt op een heuvel.
Lone en Lizzy hebben van mij een opvallend rood slotje gekregen met hun namen en de Eiffeltoren erop. Hoewel de meeste mensen hun slotje hangen aan het drukke gedeelte, pakken wij een iets rustiger deel en de dames nemen de tijd om een goede plek te zoeken.
De dag begint langzaam, maar heel zeker zijn tol te eisen. De dames zijn moe en willen graag uitrusten. Dat komt mooi uit, want op de trappen bij de Sacré-Cœur kan dit prima met het heerlijke najaarszonnetje. Terwijl de dames erbij zijn gaan liggen in het gras, maken wij wat foto’s en sturen wat leuke dingen door naar de oma’s.
Shoppen of toch niet?
Er zit weer wat energie in de dames en we gaan op zoek naar de dichtsbijzijnde metro. Als man met drie vrouwen op stap ontkom ik er niet aan dat er geshopt moet worden. Onderweg naar de metro komen we nog een paar snoepwinkels heen waar oma Ine ook wel een lolly’s koopt als ze in Frankrijk zijn. We kopen twaalf lolly’s. Elk vijf voor de dames en papa mag er ook twee.
We stappen na een korte metro-rit uit bij een groot warenhuis. Lizzy heeft geen zin om te shoppen en loopt met mij een stukje terug. We hebben een soort openlucht speelplaats gevonden waar veel Duplo op de tafels ligt. Lizzy gaat rommelen en ik neem plaats op een bankje. Wel lekker om even de benen wat rust te geven.
Joyce en Lone zijn sneller terug dan verwacht. Ze zijn het zat. Omdat we een beetje op tijd bij de rondvaart op de Seine willen zijn, besluiten we om te gaan eten bij de vertrouwde gele M. Alleen al door deze aankondiging hebben Lone en Lizzy weer even energie om een klein stukje te lopen.
Bijna opgelicht of bestolen bij de Mac
Ik bestel voor ons het diner bij de zuil en de dames zoeken een goed plekje om het op te eten. Na niet al te lange tijd loop ik met twee dienbladen gevuld met ongezonde rommel terug. De dames eten het samen op aan een tafel bij het raam en Joyce en ik zitten een stukje verderop.
Er komt een man de Mac binnenlopen met een vriend van hem. Hij ziet er wat beroerd uit en zijn vriend vraagt aan mij of ik misschien parfum bij me heb. Niets vermoedend zeg ik ‘nee’ en ga verder met eten. Het voorval hoeft niets te betekenen, maar het voelt niet heel gemakkelijk. Zeker niet als Joyce nog eens benadrukt dat we wel degelijk haar dure nieuwe geurtje bij ons hebben. Joyce draagt de chique papieren zak van het bedrijf, maar de recente aankoop is al eerder die dag met het doosje in mijn rugtas gestopt. De jongeman is ondertussen wel naast ons gaan zitten. Oké.
Er blijkt iemand een (nogal onsmakelijk) parfum bij zich te hebben en nadat hij dit op zijn hand heeft gespoten en ook wat heeft gegeten, trekt mijn buurman wat bij. Hij begint direct uit te leggen wat eraan scheelt en waarom hij parfum nodig heeft. Hij gooit het op een lage bloeddruk, maar wij vertrouwen het zaakje niet zo.
Tijd om te gaan. Na het voorval willen we eigenlijk zo snel mogelijk weg. Dag Mac, dag parfumgangsters. 😉
Rondvaart over de Seine
We duiken in de buurt van de Mac de metro in. Het is een lange trip dit keer met een aantal overstaps en flink wat haltes. De tijd begint ook een beetje te dringen als we de vaart van 19:30 uur willen halen.
Uit de metro scheuren we direct in een aardig tempo naar de kassa, rekenen vier tickets af en lopen in een rechte lijn door naar de boot. We made it. Als iedereen aan boord is vertrekken we voor onze laatste activiteit in Parijs.
Er is geen gesproken informatie op de boot en dat hoeft ook niet. We hebben heel veel data tot ons genomen vandaag en het zou toch niet meer binnenkomen. Er klinkt een lekker relaxt muziekje op de speakers en we genieten van een fraai verlicht Parijs vanaf het water. We vinden het prachtig en Lone herhaalt meerdere keren dat ze Parijs zo mooi vindt. Dat is voor Joyce en mij natuurlijk een welkom compliment. Niet dat wij de stad gebouwd hebben uiteraard, al is het wel fijn dat ze waarderen wat we met ze doen. Haha.
Knipperende Eiffeltoren
Na een uurtje varen, staan we bij het beginpunt. We zijn er wel klaar mee voor vandaag en we waggelen op ons gemak terug naar de metro. Ik meen me al lopend langs de Eiffeltoren te herinneren dat hij soms ook knippert. Google is je beste vriend en het blijkt dat hij op elk heel uur ongeveer vijf minuten lang knippert. Dat is wel vet natuurlijk en hier willen we maar al te graag op wachten. Het is bijna 21:00 uur dus zo lang hoeven we ook niet langs de Seine te staan.
Een mooiere afsluiter kun je je niet wensen in Parijs. Wat een gaaf gezicht is dit.
Om te chillen pakken we nog een drankje bij de bar van ons hotel. Het blijft er bij een want we verlangen naar ons bedje om de luikjes te sluiten. Moe en voldaan ploffen we om 22:00 uur neer. Er is geen sprake van rondspoken in de kamer, iedereen valt als een blok in slaap.
De volgende morgen tien uur later ontwaakt de kamer pas weer. We slapen een beetje uit want we hebben geen enkele haast. Op het gemak douchen en aankleden is ook wel eens lekker. We dalen met de lift af naar ons ontbijt en doen ons tegoed aan de vele lekkernijen van het Franse hotel. Die luxe zullen we thuis gaan missen.
Dag hotel, dag Parijs. Wat was je top en wat hebben van jou en elkaar genoten. We rijden in vlot tempo zonder files naar Bibi die bij opa Dick en oma Ine heeft gelogeerd. Ze kwispelt ons enthousiast tegemoet als we haar halen. Nadat we de belevenissen van ons mooie weekend aan opa en oma hebben verteld, is het tijd om naar huis te gaan. Morgen weer aan het werk en naar school.
Voor Joyce haar 40e verjaardag wilde ik iets speciaals doen. Ik ben groot voorstander van het geven van herinneringen in plaats van spullen dus daar was ik al wel snel uit. We houden allebei van lekker eten en een nachtje weg en in die combinatie lag mijn oplossing voor het vraagstuk. Na mooie diners in Madrid en in Nederland bij Lakes en Tante Koosje, gingen we nu voor het hoogst haalbare: drie sterren bij de Librije in Zwolle.
Op Valentijnsdag (puur toeval) reserveer ik het hotel voor de overnachting met een compleet dinerarrangement van acht gangen, wijnarrangement, valet parking en welkomstdrankje en hapje bij aankomst. De volgende ochtend zal er een uitgebreid ontbijt klaarstaan. Je moet dan niet denken dat we direct 26 maart voor Joyce haar verjaardag aan de beurt zijn. De reservering staat genoteerd voor 29 september, ruim een half jaar na Joyce haar verjaardag.
Op naar Zwolle, naar de Librije
Afgelopen donderdag was het dan eindelijk zo ver, we werden in de middag verwacht in Zwolle bij de Librije. Heel blij na het debacle van onze vakantie, gelukkig gaat dit wel door.
Er wachten bij aankomst drie medewerkers van de Librije voor de deur van het prachtige statige pand. Zodra wij de auto hebben neergezet voor de ingang, nemen ze ons alles uit handen. Bagage hoeven we niet te tillen en onze auto nemen ze mee, die wordt heel luxe voor ons geparkeerd. We zijn nog niets eens in het hotel en we zijn nu al onder de indruk van de gastvrijheid en de service.
We mogen binnen in de ontvangstruimte plaatsnemen en ondertussen regelt het personeel alles voor ons. De koffer gaat naar de kamer en wij mogen ontspannen genieten van een welkomstdrankje en hapje. Hier proeven we al een vleugje van wat ons de rest van de avond te wachten staat.
Slapen in een oude vrouwengevangenis
Na ons eerste kennismaking met de culinaire reis, gaan we naar de kamer. De jassen hangen keurig in de kast en de koffer ligt op een tafeltje naast het bed in onze kamer met de naam Zoethout.
Het restaurant, waar we vanavond dineren, is gelegen op de oude binnenplaats van de vrouwengevangenis en de kamers zijn gebouwd in de oude cellen. Je kijkt vanuit je kamer op de ondertussen overdekte binnenplaats.
De kamer is schitterend en het ziet er allemaal tot in de puntjes verzorgd uit. Zelfs een persoonlijke welkomstboodschap ontbreekt niet met wat lekkere chocolaatjes. De badkamer is ruim met een goed bad en de douche is ongeveer net zo groot als de badkamer thuis. Hier houden wij het wel een nachtje uit.
Shoppen in Zwolle en opfrissen
De Librije ligt dicht tegen het centrum van Zwolle aan en we besluiten om een lekker rondje te lopen. De kleine straatjes in de stadskern zijn schattig, het ziet er allemaal fraai onderhouden uit. Maar ja, loop je met Joyce in een centrum, dan ontkom je niet aan shoppen. Al snel lopen we van winkel naar winkel en komen we allebei naar buiten met nieuwe kleding.
Het loopt tegen 18:00 uur en aangezien we om 19:10 aan het diner verwacht worden, lopen we op ons gemak naar de Librije terug.
Joyce werkt haar make-up bij en geeft de krullen nog wat extra volume terwijl ik me kort opfris onder de douche. Chique kleertjes aan en gaan. Hoe gek dit ook klinkt, maar we zijn best een beetje zenuwachtig voor deze avond. Het is niet elke dag dat we aanschuiven voor een drie sterren diner.
Culinaire reis van start
We lopen de kamer uit en gaan met de trap naar beneden. Daar staat wederom een handvol personeel klaar om ons naar de tafel te begeleiden. In de grote zaal mogen we aan de linkerkant langs de muur gaan zitten. Op deze manier hebben we een goed zicht en zien we een groot deel van de ruimte.
Geduldig wachten we op onze plek, niet wetende wat ons staat te wachten. We hebben totaal geen idee, maar laten het over ons heenkomen. We zien wel wat er gebeurt. Al snel krijgen we een aperitief op tafel, een heerlijke champagne om de avond gepast mee te beginnen.
Na een tijdje zijn alle tafels bezet en draait het personeel op volle toeren. Bij alles wat men hier doet, staat service voorop en daarom is deze bediening echt een genot om te mogen ervaren.
Acht gangen – Librije menu
Het is een uitdaging om het diner gepast te beschrijven en niet enkel in bijvoeglijke naamwoorden en superlatieven te verzanden, maar toch ga ik een poging doen.
We kiezen voor het ‘standaard’ menu en dat bestaat uit maar liefst acht smaakvolle gangen. Er staan naast de acht gangen ook nog een zestal opties op de kaart die je naar wens kunt toevoegen. Alleen de kaas spreekt me wel aan, maar we besluiten om dat wellicht op een later moment toe te voegen.
Amuse en Jonnie en Thérèse aan tafel
Zoals te doen gebruikelijk, starten we het diner met wat kleine amuses. De start is een soort romantisch eerbetoon aan eten met een krokante ring, een eetbare roos en een luchtige cracker met vegetarische tartaar. We beginnen met eten en smullen ervan. Het zijn stuk voor stuk kleine smaakexplosies in je mond. Wow.
Het is nog niet klaar met de amuses, want niet veel later hebben we drie aparte gerechtjes op onze tafel staan. Een gerookte vissenkop waar een klein gerechtje in zit, een eierdop met verse groenten en eigeel en te slotte een slak. Daar zijn we niet zo van, maar het smaakt zoals je mag verwachten verrukkelijk.
Bij de eerste gang komt Jonnie Boer aan tafel en heet ons welkom. We ontvangen uit zijn handen een smaakpaspoort waarin zijn leveranciers genoemd staan. De Librije werkt samen met veel lokale winkels waar zij een grote diversiteit aan ingrediënten kopen. Het is bijzonder om de eigenaar van een drie sterren restaurant aan je tafel te hebben. Het voelt voor ons alsof je een celebrity ontmoet wat in feite ook zo is. Zijn vrouw Thérèse loopt ook rond en ziet er op toe dat de gasten niets te kort komen. Zo lekker gewoon gebleven en dat vinden we mooi.
De eerste drie
De eerste drie gerechten zijn bereid met vis. Noordzeegarnaal, langoustine en coquille vormen het eerste gedeelte van ons menu. De kunstwerkjes op je bord, de manier hoe de gerecht op tafel gezet worden en niet te vergeten de smaak zijn buitengewoon. Tel daar nog de bijpassende wijn bij op en wij hebben de avond van ons leven. Elke keer kijken we elkaar aan en zeggen we wat we proeven en wat we van de smaak vinden. Het is haast niet te geloven zo lekker dat alles is.
De gezonde spanning vooraf hebben we perfect onder controle en valt vrij vlot van onze schouders. We zeggen zelfs gekscherend tegen elkaar dat wij dit wel kunnen, zo’n drie sterren diner.
Gang vier tot zes – een massage voor je zintuigen
Het tempo ligt niet hoog en er is voldoende tijd om te kletsen en samen te genieten van de legendarische avond. Toch zijn we al bij gang vier en dat betekent dat we op de helft zijn.
Gang vier bestaat is Zeeuwse knoop. Een bijzonder gerecht want ze hebben kool bereid met natuurklei en dat komen ze eerst bij ons aan tafel laten zien. De klei maken ze kapot met een hamer en dan zien we daar de verstopte kool zitten. Ze nemen hem weer mee om er voor ons een gerecht van te maken. Bizar bijzonder.
Bij gang vijf zien we weer een vis terug en dat is ditmaal een Snoekbaars. Deze is bereid met appelstroop en riesling. Bovenop komt een dun plakje spek te liggen wat voor onze neus op de deksel van een pan kort garen.
De laatste gang van dit drieluik is reebok en hier krijgen we voor het eerst een rode wijn bij. Ik houd altijd wel van stevige smaakvolle rode wijnen en deze past, hoe kan het ook anders, uitermate goed bij het stukje vlees.
Toch gevallen voor de kaas
Omdat we zo vlak voor de zoetigheid zitten, is dit het moment waarop je kunt kiezen om de kaas aan het menu toe te voegen. Ja, dat wil ik wel en niet veel later rijdt er een enorme kar met meer dan 20 kazen onze tafel tegemoet. Ik kies voor de uitgesproken smaken en de Librije serveert er ook een bijpassende wijn bij. Joyce slaat even over, maar proeft wel elk stukje met me mee.
Bij de toetjes zijn we nog niet klaar met onze verbazing, het gaat maar door. We krijgen heerlijke verrassingen op tafel. Peulvruchten, groene aardbei in combinatie met basilicum en ook de landkaart gevuld met bonbons bij de koffie is uitmuntend.
Slaap lekker
Dan zit het er al weer op, de negen gangen hebben hun weg naar onze maagjes gevonden en wij zijn hebben meer dan voldoende gegeten. Dit is een belevenis als nooit tevoren, wat een fantastische ervaring.
We lopen omhoog en ploffen moe maar zeker voldaan op ons riante bed. Jammer dat het er al weer op zit, maar gelukkig hebben we morgen nog een ontbijtje te goed.
Geen standaard ontbijt bij de Librije
Als we wakker zijn gaan we genieten van de enorme douche, het is een grote kop waar een soort waterval uitkomt. Binnen mum van tijd zijn we fris en klaar om te ontbijten. Hoe zou dat zijn bij de Librije?
Beneden aangekomen lopen we naar de zaal voor het ontbijt wat dezelfde ruimte is als de avond ervoor. Netjes begeleid iemand van het personeel ons naar de tafel en neemt de bestelling op.
Croissantjes en broodjes komen op tafel, maar de Librije zou de Librije niet zijn als ze niet ook bij het ontbijt flink uitpakken. Verse toast met paling, kleine sierlijke gebakjes en heerlijke verse sappen. Het is werkelijk waar niet te geloven wat er allemaal op tafel komt. Het is veel, eigenlijk veel te veel en we krijgen het meeste niet op.
Terug naar huis
Je kijkt er een half jaar naar uit en dan is het weer voorbij. Deze ervaring pakt niemand ons meer af, wat was dit gaaf. Na het ontbijt pakken we de spullen bij elkaar en zeggen gedag tegen onze karakteristieke kamer.
Beneden bij de receptie maken we de balans op terwijl onze auto weer van de parkeerplek terug komt. Als het personeel onze aangekochte wijn en de bagage in de auto zet, is het feest echt voorbij. Dag Librije, wat hebben we intens genoten. Chapeau voor het hele concept, alle smaken en het behulpzame personeel. Je waant je echt even in een ander leven tijdens zo’n avond.
Het moet eind 2019 zijn geweest. De wereld was nog vrij van Corona en ik dacht na over een cadeau voor mijn verjaardag van Joyce in 2020. ‘Geef jij mij maar eens een weekendje weg naar een leuke stad’ zei ik. Doorgaans regel ik de uitjes en verzin een leuke stad, maar ik liet aan Joyce dit jaar om mij te verrassen. De shit hits de Coronafan een paar maanden later en mijn weekendje gaat niet door. Vastberaden om dit een jaar uit te stellen, leg ik mij erbij neer dat we er niets aan kunnen veranderen. In 2021 krijgen we hetzelfde recept, maar in 2022 zien we dan toch licht aan het eind van de tunnel.
De jaren ervoor heb ik van Joyce niets gekregen en mijn krediet lekker opgespaard. We besluiten om een weekje samen naar Toscane te gaan na ons verblijf in die regio met de camper tijdens de zomer van 2021. Lekker met z’n tweeën op pad door de schitterende streek van Italië. Genieten van het eten, de omgeving en elkaar. Toch mocht het voor het derde jaar op rij niet zo zijn en dat komt ditmaal niet door Corona.
Rondreis Toscane – Fly & drive
Joyce heeft een mooi programma voor ons samengesteld waarbij we elke dag in een ander hotel slapen en onderweg wat typische Toscaanse plaatsjes aandoen. Volterra, Siena, Pienza, Florence en Chianti zijn een kleine greep uit dorpjes waar we doorheen komen of willen overnachten. De huurauto is voor een week geregeld, de hotels staan keurig in een schema en thuis passen de opa’s en oma’s op Lone en Lizzy. Voor het hele gezin hebben we een feestweek gepland. #zinin
Vlucht van zaterdag geannuleerd
De wet van Murphy begint op dinsdag. Onze heenreis, de vlucht naar Bologna, is geannuleerd en we moeten hierdoor op zoek naar een alternatief. Gelukkig vinden we die vrij snel al is het callcenter van KLM druk en haast niet bereikbaar. In plaats van zaterdagochtend vliegen we nu op vrijdagavond. Joyce boekt een extra hotel en zorgt dat we de auto zaterdag eerder op kunnen halen. Oma is ook flexibel en komt een nachtje eerder slapen wat heel fijn is. Op zich is het vertrek op vrijdag ook niet zo’n probleem, we zijn iets eerder op de plaats van bestemming.
Lange rijen op Schiphol
Na ons werk vertrekken Joyce en ik met de trein naar Schiphol. We zeggen de kleine dames gedag, wensen ze veel plezier met de opa’s en oma’s en gaan samen heerlijk op reis.
Dagelijks op het nieuws en dus niet aan te ontkomen: de lange rijen op Schiphol voor de douane. We zijn er op tijd en sluiten ‘netjes’ aan in de rij. Ze zijn lang, maar er zit constant voortgang in. Na iets meer dan een uur zijn we achter de douane en gaan op zoek naar iets te eten. We kopen een boekje, eten een broodje en gaan dan langzaam naar gate B5.
Vlucht terug geannuleerd en vertraging
Na de douane is het overal druk. Richting onze gate zit nog een barretje waar we twee lege plekken bij elkaar weten te schrapen. We proosten op een goed begin van de vakantie waar we al zo’n tijd naar uitkijken. Want wat kan ons gebeuren? So far so good.
We luisteren naar een podcast, lezen een boekje en kijken naar een serie terwijl we bij de gate hangen en wachten op onze vlucht. Joyce krijgt bericht dat de terugvlucht van zaterdag ook geannuleerd is net zoals onze oorspronkelijke heenvlucht. We bellen met KLM en boeken de reis, nadat we lange tijd in de wacht hebben gehangen, om naar zaterdagochtend in alle vroegte. Het tijdstip is ideaal, maar wel fijn dat we alsnog terug kunnen vliegen naar huis.
Nieuwsgierig sta ik op om te kijken of we kunnen boarden, maar ik kom van een koude kermis thuis. We zijn vertraagd. In plaats van 21:10 vliegen, staat er dat we 22:40 de lucht in gaan. Verveeld ga ik een zakje snoep halen, want dat betekent dat we nog wel twee uur in de stoel mogen hangen.
We mogen aan boord
Later dan gepland, maar gelukkig, we mogen uiteindelijk om 23:00 aan boord. Er is nog wat gedoe omdat er maar een bus beschikbaar is en dat is veel te weinig voor het volle vliegtuig. Hierdoor duurt het allemaal nog langer voordat iedereen aan in het vliegtuig zit. Joyce en ik stappen in de tweede bus, lopen door de regen het vliegtuig in en nemen plaats op stoel 10A en 10C.
This is your captain speaking
Eenmaal aan boord neemt de piloot direct het woord en bereid ons voor op slecht nieuws. ‘Het zou zo kunnen zijn dan we vandaag niet de lucht ingaan’ weet hij te vertellen. Ze hebben niet de juiste papieren aan boord en het grondpersoneel weigerde ook om onze bagage in te laden. Ze gaan hun best doen om zo snel mogelijk te vertrekken, maar we moeten er rekening mee houden dat de ze vlucht moeten annuleren. Dat klinkt niet best, maar ik bekijk het graag positief en denk dat het wel losloopt.
Het personeel van het vliegtuig doet er alles aan om wel te mogen opstijgen. Ze rennen druk heen en weer en zorgen dat alles gereed is voor de vlucht. Ze hebben op tijd de juiste papieren uit een ander vliegtuig gehaald, de bagage is alsnog ingeladen en vervolgens doen ze de deuren dicht en maken zich klaar voor vertrek.
20 seconden
Vliegtuigen krijgen van de verkeerstoren een slot waarin zij mogen vertrekken. Door al het geregel, gebeld en gedoe hebben we dat slot op 20 seconden na niet gehaald. Botte pech!
De piloot loopt met een gezicht op onweer ons tegemoet en pakt de microfoon. Waar hij ons voor waarschuwde is werkelijkheid, we stijgen vandaag niet op en we moeten allemaal het vliegtuig verlaten.
Tot nader order moeten we in het vliegtuig blijven, want aangezien al het personeel al naar huis is, hebben ze niemand beschikbaar om de trap weer aan het vliegtuig te zetten. We kunnen er dus voorlopig niet uit.
Gesleept naar een andere gate
Dat wachten neemt ruim een uur in beslag en ondertussen weten we nog helemaal niets. Wat gebeurt er met onze koffers? Regelt KLM binnen afzienbare tijd een andere vlucht en moeten we op het vliegveld blijven? Wat kunnen we verwachten en wat kunnen we zelf doen? Op al deze vragen krijgen we geen antwoord terwijl we in het vliegtuig wachten.
Via Twitter krijg ik de oplossing om naar een service balie te gaan, maar ja… ik zit vast in het vliegtuig.
Hey @KLM@Schiphol we staan met een vliegtuig vol mensen al enige tijd stil bij gate B5.
Ze hebben we een oplossing gevonden zodat we uit het vliegtuig kunnen en er komt een trekwagen die ons naar gate B20 trekt. Het vliegtuig komt aan een slurf te staan zodat we gemakkelijk het vliegveld weer op kunnen.
Achteraf vragen we ons af of dit bewust is gedaan met die slurf. Want op deze manier kunnen we niet buiten wachten op de bagage (die dus niet komt, maar daarover later meer). Als we via een trap buiten hadden gestaan, konden we wachten en de koffers opeisen.
Een verlaten Schiphol op vrijdagnacht
Schiphol is verlaten en leeg. Op wat toeristen na loopt er niemand rond, is er niets meer open en er is geen personeel te bekennen. We besluiten om te wachten op de piloot bij de gate, want wat moeten we nou doen? Waar komt onze bagage? De piloot en stewardessen lopen ons tegemoet. Hij zegt dat de bagage werd uitgeladen, maar hij heeft geen idee waar dat terecht komt. Top!
Op Schiphol vind je van die self service schermen. We proberen met onze gegevens iets te weten te komen over de geannuleerde vlucht en wat we moeten doen. De vlucht staat in het systeem op vertraagd in plaats van geannuleerd. Vermoedelijk is er niemand beschikbaar op dat tijdstip die onze vlucht op geannuleerd zet bij Schiphol/KLM wat natuurlijk heel gek is. Het enige wat we kunnen is tickets printen.
We beginnen dan maar te bellen terwijl we naar de bagageband lopen. Na lang wachten krijg ik een Engelstalige dame aan de lijn die me ook niet kan helpen. Ze adviseert me naar een service balie te gaan, maar die zijn allemaal verlaten. Ze kan ook niets omboeken omdat de vlucht niet geannuleerd is, hetzelfde als op de service schermen dus. Na een uur hang ik zonder resultaat op met dezelfde onbeantwoorde vragen.
Bagage staat stil, met de taxi naar huis
Moedeloos en vol onbegrip dwalen we over Schiphol. Wat moeten we nou doen? De Airtags in onze bagage hebben al ruim een uur geen update gehad. Sinds we uit het vliegtuig zijn gegaan ligt het stil. Hier gaat ook geen verandering in komen tot een uur of 05:00, het moment dat Schiphol weer langzaam opstart.
We besluiten naar huis te gaan met de taxi, het is wel mooi geweest. Zaterdag en zondag zijn er geen vluchten beschikbaar en bovendien komen we niet heel ver zonder dat we zeker weten dat de bagage terugkomt.
Onderweg bel ik Lone die slaperig opneemt. Ze maakt opa en oma wakker en rond 02:45 zijn weer weer thuis in Hilversum. 140 Euro lichter door de taxirit, maar we slapen wel in ons eigen bedje. Opa en oma gaan naar huis en wij duiken doodop ons mandje in. Morgen weer een dag om ons te verwonderen over de gebeurtenissen op Schiphol met de KLM.
Gezinnen met kleine kinderen en oude mensen
Wij gaan lekker naar huis, maar ik zie de oudere mensen en gezinnen met jonge kinderen achterblijven op Schiphol. Ze hebben geen idee wat ze moeten doen en waar de bagage is, net als wij. De vele Italianen die bij ons op de vlucht zitten en naar huis willen, hebben geen keuze. Ik moet er niet aan denken om de nacht, zonder uitzicht op de bagage of een mogelijke alternatieve vlucht, door te brengen op de verlaten luchthaven. Het is echt schrijnend om te zien en geeft aan hoe er met mensen omgegaan wordt. Schandalig.
De bagage arriveert
We merken op dat onze tassen wel lekker op vakantie zijn. Ze hebben momenteel een schitterende tijd op de luchthaven van Bologna en kletsen naar alle waarschijnlijkheid met alle andere bagage die KLM opmerkelijk genoeg heeft meegenomen!
Je annuleert een vlucht, alle mensen blijven achter in Nederland, je neemt niemand mee naar Bologna, maar je neemt voor het ‘gemak’ wel de bagage mee. Goed over nagedacht, een weloverwogen keuze moet dit geweest zijn.
Lang leve de Airtag, al kunnen we niet veel meer dan de locatie zien.
Hoe nu verder?
Sinds zaterdag zijn we druk met annuleren van de hotels en de auto. Daarnaast willen we onze bagage terug en ook dit is in gang gezet. Onze vakantie gaat niet door en we denken erover om er volgend jaar een vervolg aan te geven, misschien dan vanaf Rotterdam of Eindhoven.
Het lijkt allemaal ver-van-je-bedshow totdat je er zelf middenin zit. Wat een ellende en wat zonde van onze vakantie. De droevigheid ten top bij zowel KLM als Schiphol, want zo ga je niet met mensen om. Je laat een vliegtuig vol aan zijn lot over middenin de nacht op een verlaten airport. Kansloos.
Als er een update is over de koffers, of alles vergoed is en wat het vervolg is, dan post ik hier een update.
Je kijkt er maanden naar uit en vervolgens vliegen je twee weken vakantie in een zucht voorbij. Volgens mij heb ik dat bij elke reis, maar dat terzijde. Begin februari van dit jaar boekten we onze zomervakantie naar Spanje in het kleine vissersdorpje Moraira. Ons verblijf in Villa Palmera is goed bevallen.
Goed eten: ja graag!
Hoewel dit blog niet een verslag van dag tot dag gaat weergeven, som ik een aantal highlights van de vakantie op en daar mag het lekkere eten niet bij ontbreken.
In Spanje kun je heerlijk eten en wij hebben een aantal fijne tentjes bezocht. Op de tweede dag gingen we bij ons in de buurt naar Algas op aanraden van meerdere mensen. Schitterend uitzicht, divers eten en ook vegetarische opties. Later zijn we nog eens terug geweest voor het ontbijt.
Over mooie uitzichten gesproken, in de tweede week zaten we bij El Chamizo en paar strandjes verderop vanuit Villa Palmera gezien. Joyce en ik bestelden een uiterst smaakvolle paella wat we eerder die week ook al eens aten. Hmmmm!
Toen we in 2013 bij Pedreguer verbleven, reden we al eens naar Jávea om een bezoek te brengen aan Cabo la Nao. Ook hierbij geldt: het uitzicht is fantastisch. Dat deden we dit jaar dus weer om het verveelde gelukkig niet. Los genietos.
De bediening in Spanje laat nog wel eens te wensen over. Dit komt mede door het beperkte Engels, maar ligt denk ik ook aan het personeel. Het duurde nog wel eens totdat we een bestelling konden doen of dat we het juiste op tafel kregen.
Zwempark Aqualandia
Een onbezorgd dagje op een waterpark. Geen gekkigheid, alleen wat (hoge) glijbanen. Met die gedachten reden we naar Benidorm om met de kinderen te plonsen in Aqualandia. Een groot waterpark met de meest uiteenlopende attracties.
Er zijn van deze dag geen foto’s of video’s omdat de telefoons in een kluisje gingen en dat is maar goed ook. Je mocht ook geen telefoon of camera meenemen in de glijbanen, dus op zich logisch dat we niets hebben vastgelegd.
Het begint bij binnenkomst met de meest hoge en extreme glijbaan van allemaal. Hebben we die vast gehad. De naam alleen al boezemt al angst in: Verti-Go! Lone en ik pakken de rode met een hoogte van 34 meter en Mike en Evi gaan voor de groene die een vijftal meter minder hoog is. Het concept is simpel: je stapt in de cabine, kruist je handen over je schouders en je kruist ook je benen. De cabine sluit en de zwembadmedewerker telt af. Bij een drukt hij/zij op de knop en de bodem van de cabine schiet onder je vandaan. Wat volgt is een soort vrije val naar beneden, want de glijbaan loopt zoals de naam al doet vermoeden het eerste stuk verticaal naar beneden. Op het moment dat je door hebt wat er gaande is, schiet je met een noodgang het zwembad in wat je weer enorm afremt. Snelheden van wel 100 km/uur zijn hier niet vreemd. Heel erg vet, maar om eerlijk te zijn staan we niet te trappelen om nog eens te gaan.
De rest van de dag proberen we zoveel mogelijk glijbanen uit. Wat een toffe attracties hebben ze hier allemaal. Voor sommige glijbanen staan hele lange rijen en die vermijden we dan ook behalve voor de Zig-Zag. Daar staan we denk ik een uur voor in de zon te wachten.
Als afsluiter waag ik me nogmaals aan de Verti-Go al pak ik ditmaal wel de groene. Op het moment dat ik in de cabine stap, denk ik ‘waarom doe ik dit eigenlijk’ en tien seconden later loop ik met een beurs achterwerk van al het stuiteren terug.
Een mooie dag in Benidorm, behalve voor Lizzy want helaas zet de oorpijn van voor de vakantie nou net die dag door. Arm schaapje.
Werd er nog gefietst?
Stomme vraag waar het antwoord op te raden valt. Ik nam mijn Canyon Aeroad mee op reis richting Spanje omdat ik ondertussen weet dat je heerlijk kunt fietsen in die omgeving. Vorig jaar ontdekte ik dat bijvoorbeeld tijdens de fietsreis van Alicante naar Valencia.
Het asfalt is geweldig en de routes oneindig. Vooraf had ik zelf wat rondjes gemaakt en van anderen ontvangen en ik wilde in ieder geval Coll de Rates een keer doen. Naast deze bekende klim reed ik ook Puerto de Bèrnia, Puerto de Sa Creueta en speciaal voor Tom Dumoulin de Puig de la Llorença.
Gedurende de vakantie trapte ik ruim 455 kilometer weg en reed tijdens deze afstand dik 7500 hoogtemeters.
Wat deden we verder?
De rest van de tijd hebben we ons vermaakt bij het zwembad. Villa Palmera heeft een groot en schoon zwembad met aan de zijkant bedjes. Evi, Lone & Lizzy deden bijna elke dag wel een plons, zelfs als we bij het strand waren geweest. Wij lagen dan te relaxen met een boekje, Sudoku of deden af en toe een oogje dicht.
Naast het zwembad zijn we een aantal keer naar het strand geweest, hebben we een waterfiets gehuurd en werd er door de dames flink gewinkeld. ‘Wanneer gaan we nou shoppen?’ hoorden we regelmatig. Het vakantiegeld moest echt op. Tassen, boekjes en andere frutsels gingen we meer terug naar Nederland.
Het vakantiefeest is voorbij en de dames zijn vandaag weer begonnen op school. Lone zit in haar laatste jaar van de basisschool en Lizzy zit in groep drie. Joyce en ik zijn ook weer aan de slag. Over een paar weken gaan we samen naar Toscane voor een rondreis. #zinin
Dank voor de fantastische vakantie Mike, Tamara, Evi, Joyce, Lone & Lizzy.
‘Ik heb een aannemer gevonden die op korte termijn kan en de klus wil klaren’. Maart 2022, ik hoor het Joyce nog zeggen. Verbouwen dus en groot ook.
Het begint met de trap
Een paar maanden daarvoor waren we al akkoord gegaan met de renovatie van de trap. Schitterend blauw en lekker fris, daar knapt alles lekker van op. Het tapijt was ondertussen niet meer schoon te krijgen en Joyce vond het wel tijd voor wat verandering.
De trap is het begin van de verbouwing, want niet veel laten besluiten we om alles rigoureus aan te pakken. Onze toilet zit middenin de woonkamer en is sinds we er wonen een doorn in het oog. De architect had waarschijnlijk een borreltje op terwijl hij het ontwerp van ons huis maakte, want echt praktisch is het niet. Hoewel het met zijn tweeën natuurlijk best ging, is het met twee dames en een hond wel wat smal en gauw vol.
De begane grond – alles weg
De eerder genoemde aannemer komt langs en doet een voorstel. Het toilet verplaatsen we naar de kapstok en hierdoor ontstaat er een grote open ruimte. Heerlijk, goed plan!
Als we het doen, dan doen we het goed. Wat volgt is een nieuwe keuken, alles opnieuw stuken en schilderen, een nieuwe vloer met vloerverwarming, nieuwe meubels en ook een nieuwe televisie.
Voordat het zo ver is, moet de hele beneden verdieping leeg en staan er uiteindelijk enkel nog een paar muren. De verbouwing zal de hele maand april duren.
Elke dag voortgang
De aannemer heeft zich omringd met een club hard werkende ZZP’ers. Elke dag in april is er iemand bij ons aan het werk. De feestdagen en weekenden niet uitgezonderd. Het gaat als een trein en we zien haast elke dag iets nieuws.
De keuken laat iets langer op zich wachten, maar wij kunnen eind april weer met wat spullen beneden. Als ook de keuken geplaatst is en de achterwand getegeld is het klaar.
99%
Ach ja, klaar. Het is bijna klaar. We wachten nog op een kookplaat die een langere levertijd heeft en ook missen er wat items in de keuken waardoor we wel kunnen stellen dat we op 99% zitten. Nog een kapje op een lichtpunt en wat kleine afwerkingen. Dan hebben we beneden gehad… maar the story continues.
Bovenverdieping doen we ook ‘ff’
Voordat we ook maar iets met de trap, keuken of toilet beneden gingen doen, lag er al laminaat op zolder te wachten. Dit moet op de tweede verdieping komen.
Beneden kunnen we niet wonen, dus wonen we lange tijd op zolder en verblijven we zelfs drie dagen in een hotel. Daarom stellen we het laminaat van boven uit tot nader order.
Vorige week zijn we begonnen om de bovenverdieping leeg te halen en een groot deel naar zolder te verplaatsten. Het laminaat is ondertussen gelegd en het oude tapijt verwijderd. Wat een klus weer!
Het is nu nog wachten op de inbouwkast op onze slaapkamer die ze komende vrijdag plaatsen. Dan sluit ik het hoofdstuk verbouwing en wil ik het woord de komende tien jaar niet meer horen. Het liefst langer 😉
Shout-out: Joyce
De verbouwing vond plaats middenin de periode dat ik best hard moest trainen voor The Ride. Hierdoor is er (te) veel bij Joyce terecht gekomen, maar ze heeft alles tot in de puntjes verzorgd en geregeld. Om haar te bedanken is ze vorige week een lekker weekendje weg geweest. Even niet aan een verbouwing denken maar aan Joyce voor de verandering.
Het is allemaal prachtig en wat hebben we een hoop extra ruimte gekregen door deze verbouwing. Heel blij met het resultaat, maar stiekem kijken we ook uit naar onze vakantie. Dat hebben we wel verdiend.
