Woensdag 20 januari 2010

Vanaf oktober 2009 maakt Bastiaan mij al nieuwsgierig over dit cadeau. Dan weet hij namelijk zelf al wat hij gaat geven. Het is heel speciaal, zegt ie.
Op Kerstavond mag ik eindelijk weten wat het is; althans, dat gaat ook niet makkelijk hoor. Mijn lieve vriend heeft namelijk een puzzel laten maken van de afbeelding van het cadeau en heeft dit in 10 verschillende doosjes ingepakt. Dit laat hij mij verspreid over de hele avond uitpakken. Het laatste pakje krijg ik – natuurlijk – aan het einde van de avond.
Als ik alle puzzelstukjes bij elkaar heb, komt de afbeelding tevoorschijn; het is een vuurtoren. Tja… nu weet ik nog niks. Wat moet je met een vuurtoren?

Op woensdagmiddag 20 januari gaan wij met de auto onderweg naar Harlingen, Friesland. Hier staat namelijk de beroemde vuurtoren van Harlingen! Wie weet dat nou niet! Het is een vuurtoren die niet meer als zodanig in werking is, maar nu dienst doet als soort van hotel. En hier gaan wij een nachtje in slapen! Dat is het dus, mijn kerstcadeau! De vuurtoren is 365 dagen per jaar volgeboekt en je moet een jaar van tevoren reserveren!!! Bastiaan had in oktober de mazzel dat er net iemand had afgezegd voor vandaag. Dus wij hebben mazzel!

Rond vijven komen we aan bij de toren. Er komt een mevrouw die ons de sleutel overhandigt en ons een fijn verblijf wenst. Een stuk of 70 treden later staan we op de “eerste” verdieping, de badkamer. Lekker met een rainshower en een verwarmde douchemuur. Een paar treden verder omhoog komen we in de woon/slaapkamer met een bedbank, een keukentje en een eethoekje. Allemaal in de rondte ingericht natuurlijk. Nog een trapje hoger kom je in het bovenste gedeelte van de toren, met een radio waar je echt de schippers met elkaar hoort praten via de scheepsradio. Wauw wat is dit te gek zeg! Wat een uitzicht! Je kijk zowat over heel Friesland heen! Wat een origineel cadeau heb ik weer gekregen schat!!
We trekken een lekkere fles champie open en ploffen op de bedbank. Er staan een paar leuke DVD’s op de plank hier, dus das leuk om ff te kijken.
‘s Avonds eten we in Harlingen centrum, bij restaurant De Gastronoom, een best wel chique tent eigenlijk. We zijn de enige gasten, dus we hebben de hele bediening voor onszelf. Het eten is echt heerlijk! Allemaal aparte gerechten en amuses, echt een aanrader om hier te gaan eten als je eens in Harlingen bent.
Voldaan keren we weer terug naar “onze”vuurtoren. Het is wel raar slapen op een rond bed!

‘s Morgens staat er een ontbijtje voor de deur, letterlijk. Een tas vol met lekkere broodjes en beleg, een gekookt eitje en verse jus. We hebben zelf een cooker om koffie en thee te zetten. Heerlijk!
Het is zo jammer dat de tijd zo snel gaat. We moeten al weer gaan. We maken nog gauw even een paar foto’s van het uitzicht, en nemen daarna afscheid van de mooie vuurtoren.

We blijven nog even hangen in Harlingen want mijn vriend heeft natuurlijk -onvermijdelijk- een cache uitgeprint. Het is echt koud buiten!! Het voelt aan als -10 ºC! Onderweg koop ik een warme muts. Als we halverwege onze tocht zijn, voel ik ineens iets vallen op mijn hoofd, zo lijkt het. “Bas! Heeft er soms een vogel op  m’n hoofd gescheten? Kijk es!?” “Nee joh, doe niet zo gek!”, zegt ie. Ondertussen voel ik met m’n vingers door m’n haar. “Nou kijk dan!!!!” Mijn handen zitten vol groene drap! Gatverdamme!!! Ook al is het zoooo vies, we krijgen er gewoon de slappe lach van. En ze zeggen dat het geluk brengt als en een vogel op je kop kakt, dus ach. Bas veegt het meeste eruit met een zakdoekje. Haha, heb ik dat!
Na -al zeg ik het zelf- lang te hebben gelopen, vinden we gelukkig de cache. We lopen terug en drinken nog wat.
Het was gezellig lief! Dank je wel voor dit gave originele cadeau!
HVJ,
Joyce

Een van de dromen van Bastiaan is om ooit eens naar Cuba te gaan. Alleen een klein dingetje houdt hem tegen. Hij heeft sinds een jaar of zeven een vriendin die het niet echt (of zeg maar gerust: echt niet) op vliegen heeft. Laat staan 10 uur achter elkaar.
Maar toen kwam Desiree een avondje langs met folders en foto’s en boeken en een heel mooi verhaal. Tja….

Zaterdag 22 augustus

Wij vliegen om kwart over acht deze morgen naar Varadero, Cuba. Nee, helaas kunnen we niet met de boot. Met allerlei kalmeringsmiddelen op zak, stap ik in. Eigenlijk voel ik me helemaal niet zo zenuwachtig, puntje bij paaltje. En ik heb nog geen pilletje of druppeltje genomen! Goed hè.
Het is tien uur en tien minuten vliegen. We huren een mediaplayer om wat filmpjes te kijken. Af en toe dommelen we een beetje, of lezen we wat. Gaat allemaal hartstikke goed.
Op het laatst zijn we er wel klaar mee, omdat je gewoon alle zit posities al een keer hebt gehad. We komen aan op Varadero en gaan zes uur terug in de tijd. Wel heftig dus! Het is hier nu pas twee uur ‘s middags!
Alle medewerkers op de luchthaven hebben een mondkapje voor. Ziet er wel angstaanjagend uit moet ik zeggen. In het vliegtuig gingen de stewardessen ook al de gangen door met een soort desinfecterende spray. Moest van de Cubaanse autoriteiten. Pfff. Zeg, de ziekte komt hier uit de buurt, hoor. Worden wij Europeanen als bacterienesten behandeld! Nou ja, aan de andere kant ook wel weer goed.
Iedereen wacht buiten in de warmte op de bus, die hen naar het gewenste hotel zal brengen. Behalve Bas en Joyce; die gaan de rij voorbij en stappen een klein busje in dat direct wegrijdt. Lekker decadent he! Doeiii! Wij gaan vast hoor!
Villa Tortuga is een ok hotel. Het is all in, dat wist ik niet eens! We krijgen en bandje om, dus dat betekent dat we ongelimiteerd kunnen vreten en zuipen. We moeten wel nog even wachten op de kamer. Check in is hier normaal pas om vier uur.
Nadat we wat hebben gedronken, gegeten, en geld hebben gewisseld, kunnen we de kamer in. Heerlijk met een airco, want het is warrum! Lekker even douchen ook, daar worden we een beetje wakker van.
Helaas heeft de douche voor mij niet geholpen. Ben werkelijk waar kapot! Ik kan geen boe of bah meer zeggen. Bas is nog redelijk opgewekt en probeert me op te peppen, maar zelfs hem lukt het niet. Het enige wat ik wil is slapen. Maar dat mag gewoon niet, want anders kom je niet in het nieuwe ritme. We houden het vol tot acht uur en dan gaat het licht uit.

Zondag 23 augustus

Na een heerlijke lange nacht worden we om ongeveer 7 uur wakker. We zijn nu wel uitgeslapen… want eigenlijk is het dus 1 uur in de middag Nederlandse tijd. We blijven nog even een half uurtje dommelen en dan gaan we er echt uit. Even douchen en de koffers weer inpakken. Ik droog nog even mijn haar met de nieuwe supersonische 2000 Watt föhn. En ineens PATS! Alle stoppen slaan door! Daar kan de stoppenkast helaas niet tegen! Shit das balen. Haha. Nou ja, dan maar met half nat haar naar het ontbijt. Om negen uur krijgen we de huurauto, dus we moeten een beetje opschieten.
Eenmaal aangekomen in de eetzaal zoeken we een plekje. Het lijkt hier werkelijk waar wel op een vreetschuur! Mensen lijken wel uitgehongerd. Vrouwen met twee kindjes scheppen borden vol met broodjes en beleg en laten vervolgens de helft staan. Iedereen hier denkt dat ie te kort komt. Ongelofelijk.
Na negenen komen we aan bij de receptie. We zien nog geen Peugeot staan, dus we zoeken rustig de voucher op en vragen aan de meneer bij de receptie of hij weet dat er een auto voor ons wordt gebracht. “He’s sitting over there and waiting for you since nine o’clock” Oeps foutje, het is nu kwart over! Gelukkig is de autoverhuurder niet boos op ons. We laten onze rijbewijzen en paspoorten zien, betalen voor de verzekering en de borg en lopen naar de auto. Het is een blauwe Peugeot 206. Met hier een daar een paar deukjes die de meneer was vergeten te noteren. Toch maar even doen hè, voor het geval dat we de borg niet meer terug krijgen ;-).
We pakken de koffers uit de kamer, checken uit, en daar gaan we dan! Beginnen aan het grote avontuur! Vandaag staat er een kleine 300 kilometer rijden op het programma. We gaan namelijk naar Hotel Melia in Cayo Santa Maria, een kleine eilandengroep aan de Noord Oost kant van Cuba, om heerlijk te relaxen de komende twee dagen.
Ik begin met rijden, Bas navigeert. We hebben het Geocache GPS apparaatje meegenomen, om ons de goede richting uit te leiden, en ook een gewone kaart. Dan zou je denken dat het best knap is om meteen verkeerd te rijden, maar wij krijgen het voor elkaar hoor. Keren maar!
Op een gegeven moment rijden we toch weer op de goede weg! Mooi! De wegen hier zijn niet echt geweldig. Je moet zo denken; de hoofdweg is vrij ok. Als je heel veel gaat hobbelen, dan zit je echt verkeerd. Zoals wij dus weer na een uurtje. We worden door een Cubaan tegengehouden. Hij maakt gebaren dat we moeten omkeren. We vertellen hem waar we heen moeten, en hij wijst ons hoe we het makkelijkst weer op de goede weg komen. Totaal in een andere richting dan degene die we reden, haha. Wat ook heel erg wennen is hier, is dat er op de snelweg ook gewoon fietsers en voetgangers te vinden zijn, en dat je helemaal niet raar op moet kijken als je paard en wagen in moet halen. Laat staan al die zwerfhonden midden op de weg. Nee, je moet hier geen moment de aandacht verliezen.
Met vol vertrouwen rijden we weer de goede kant op, denken we. Totdat we weer worden tegengehouden door een andere Cubaan. Wat? Weer keren? Ja hoor! Pff. “Nou ik weet het niet meer hoor Bas.” Ik schuif het raam naar beneden om de volgende routebeschrijving aan te horen. Deze Cubaan spreekt gelukkig heel goed Engels, dat scheelt. Hij biedt ons aan om met ons mee te rijden voor het grootste deel van de route. Van te voren heb ik gezworen geen lifters mee te nemen, maar ik ben inmiddels zo wanhopig dat dit wel een goed idee lijkt. Bas vindt het sowieso al prachtig, dus die stemt snel in.
Daar zitten we dan in de middle of nowhere, met een onbekende man achter in de auto, genaamd Alberto, op weg naar Cayo Santo Maria. Maar we kunnen nu in ieder geval niet meer verkeerd rijden!
Alberto is een hele aardige vent. Hij vertelt honderduit over zijn leven, zijn gezin en zijn land. Over wat je als toerist wel en niet moet doen, wat je beslist moet zien, enzovoort. En bovenal, we rijden echt de goede kant op! Onderweg stoppen we even om te tanken en om wat drinken te kopen. Heel Cuba staat zowat om de auto heen. De een haalt er een lapje overheen en de ander kijkt of er nog wat te halen valt. We vinden het best griezelig, want alles ligt in de auto; geld, reispapieren, kleding, alles! Alberto stuurt ze gelukkig weg. En ze gaan ook.
We vervolgen de weg weer. Alberto vertelt ondertussen dat een goede vriend van hem een sigarenfabriek heeft hier in de buurt. Dat we daar veel goedkopere sigaren kunnen kopen dan ergens anders op het eiland. En wij trappen daar natuurlijk in 😉 Hij belt de vriend die daar aan het werk is vandaag en vraagt of hij een pakje kan komen halen voor ons. Dat kan. Hij stapt uit en komt terug met een stuk of dertig sigaren. Voor maar 30 pesos! Wij hebben er niet echt verstand van natuurlijk, maar ze ruiken in ieder geval best goed! De echte sigarenliefhebber zal hier best van houden denk ik.

Alberto laat zich afzetten in Santa Clara. Hij zegt dat we nu een heel eind op weg zijn in de goede richting. Dat het nu nog 20 minuten rijden is voordat we de eindbestemming bereiken. Hij schrijft nog even zijn adres op, zodat we hem en zijn gezin nog kunnen bezoeken aan het einde van de vakantie, als we dat willen. We geven hem een bellenblaas en ballonnen voor zijn dochtertje, en zeep en tandpasta en 20 pesos voor hem en 30 voor de sigaren. Alberto wil het allerliefst T shirts of andere kleding van ons, maar we hebben eigenlijk geen oude spullen bij ons, dus dat geven we maar niet. Doei Alberto! Bedankt!
We vervolgen onze weg. Het lijkt allemaal de goede richting op te gaan, met de nadruk op “lijkt”. Op een gegeven moment raken we weer op een heel erge hobbelweg, dus toen hadden we het al kunnen weten; niet goed. De GPS laat ons in de steek. We vragen het aan een gezin dat langs de weg loopt. Helaas is alles in het Spaans, dus we komen niet veel verder dan wat handen- en voeten werk. We keren weer om en vragen nog zo’n vijf keer aan mensen of we de goede kant op gaan. En eindelijk! Veel later dan Alberto’s 20 minuten raken we dan op de goede weg. Het is een lange weg met aan beide kanten zee.

Na een half uurtje rijden komen we eindelijk aan bij ons hotel; Melia Cayo Santa Maria, vijf sterretjes, hehe. En dat is te zien! Het ziet er hier heel luxe uit. En alles is wederom all in!We checken in en worden door twee buddyboys naar onze kamer gereden, terwijl ze ons wegwijs maken op het terrein. Wauw man. Het is hier fantastisch!

Om over onze kamer maar te zwijgen; de inrichting is blauw geel met zonnetjes en maantjes. Heel leuk. En het bed is echt huge! Twee twijfelaars naast elkaar zeg maar. Er kunnen ermakkelijk vier in. En de badkamer, tja, gewoon mooi! We hebben nu toch al veel reisjes gemaakt, wij tweeën, maar zo’n mooie kamer hebben we nog nooit gehad!
We trekken wat zwemkleding aan en gaan richting de zee. Zelfs zo’n mooie zee heb ik nog nooit gezien. Azuurblauw water en wit zand. Even voelen met de teentjes; het water is lauw! Lekker dobberen dan maar na de lange tocht van vandaag! Klein nadeeltje is dat er inimini kwalletjes rondzwemmen, minder leuk. Maar zij vinden ons helaas wel heel leuk. Auw! Het lijkt net of je een steekje krijgt van een speld die daarna een beetje nabrandt. Bas heeft natuurlijk weer meteen een bult.
Na de zee gaan we even het zwembad checken. Ook al zo groot en mooi. Er zit ook een snackbar naast. We hebben wel een beetje trek, dus we bestellen een pizzaatje en een biertje.

Heerlijk daar waren we wel aan toe! Nou, nu nog even zwemmen dan. Wat zo leuk is, is dat er in het zwembad een bar gemaakt is. Dat is natuurlijk wel wat voor ons.
Daar zitten we dan, aan de bar in een zwembad op Cuba met ieder twee Cuba Libres voor onze neus. Wat wil je nog meer dan? Zonnetje is er bij, het is gewoon paradijs op aarde. Als je het zo gezellig hebt, heb je ineens niet meer in de gaten hoeveel van die Cuba Libres je nu eigenlijk op hebt. Vooral Bas niet.
In de hotelkamer gaat hij dan ook half knock out. Ik heb het in het begin nog niet zo in de gaten, dus ik sleur ‘m gewoon mee naar het buffet. Ik zal ‘m niet al te veel voor gek zetten, maar op het moment dat ik dit schrijf, ligt hij al te pitten. En we zijn net binnen. We moesten wel, want alles ging draaien zei hij. Haha. Morgen geen rum meer voor mijn lief denk ik.

Maandag 24 augustus

Bastiaan is zo fris als een hoentje! Ongelofelijk! Hij heeft ook wel een lange nacht gemaakt. Het erge is dat hij dus echt niet meer weet wat er is gebeurd sinds dat het licht uitging. Hij weet niet eens meer wat hij gisterenavond heeft gegeten. Aan het ontbijt zegt hij: ”We zaten daar toch?” “Nee, schat we zaten in de andere hoek, daar dwars tegenover” Vreselijk dus.

Maar goed, alles gaat weer lekker en na het ontbijt gaan we heerlijk naar het strand.
Even de handdoeken van gisteren omwisselen in de ‘handdoekkamer’. Ja echt, hier hebben ze een ‘handdoekkamer’. Mooi hè.
Tegen een uurtje of half een beginnen de maagjes wel weer te knorren. Vlakbij het strand zit er een restaurantje waar we kunnen lunchen. Ok, nog heel even liggen dan. Maar dat hadden we beter niet kunnen doen want ineens begint het me toch te gieten! Niet normaal! We racen naar het restaurant. Doorweekt komen we aan. Maar er zijn meer mensen die er zo uit zien gelukkig. Die waren ook net iets te laat.

Op de terugweg naar het strand stoppen we even bij de strand bar voor een pina coladaatje. Eentje maar hoor. We hoeven niet hetzelfde mee te maken als gisteren, hè schatje.

Om een uurtje of half vier en een paar kwallenbeten later ben ik het een beetje zat op het strand. We liggen er ook al vanaf vanmorgen half 10 ofzo. Dus we gaan nog even naar het zwembad. Hier relaxen we nog even lekker.

Jammer dat we morgen al weer weg gaan hier. Maar aan de andere kant, we gaan wel naar een mooie stad; Trinidad! Kijken hoe we er komen gaan… Hmm. Daar ga ik nu maar even een nachtje over slapen.

Dinsdag 25 augustus

Nadat we een lekker ontbijtje hebben genomen aan het luxe buffet van het hotel, is er toch echt een einde gekomen aan ons verblijf hier. Op onze deur hangt een briefje of we gebruik willen maken van een bellboy om ons en onze spullen naar de auto te rijden. Nou dat zou mooi zijn! Vijf minuutjes later staat hij voor de deur. Een hele vrolijke jongen. Eenmaal op het karretje vragen we aan hem wat de snelste route is naar Trinidad. Dat scheelt onderweg weer een paar stops 😉 Hij kan het ons in het Engels makkelijk uitleggen. We bedanken hem en geven een fooitje.

Ok dan! Op naar Trinidad. Bas z’n GPS en de routekaart staan weer op scherp. Onderweg genieten we van de mooie landschappen om ons heen. En aan de andere kant ook van de kleine huisjes waar de Cubanen in wonen. Je kunt je als je hun leefomgeving ziet niet voorstellen dat de mensen hier zo gelukkig zijn, maar ze zijn het echt. Ze zijn voornamelijk allemaal buiten en maken een praatje met elkaar of staan in de rij om een door een dorpsgenoot zelfgemaakt drankje te kopen. Welke dan gewoon uit het raam van een huis wordt verkocht. Lachen. En ze zijn gelukkig ook niet te beroerd om een toerist even te helpen met het vervolgen van zijn route. Het gaat natuurlijk wel in het vloeiend Spaans, waar wij geen r**t van verstaan, maar uiteindelijk komen we er toch altijd weer uit. Helemaal vandaag hebben we geluk. We rijden namelijk in één keer naar Trinidad, zonder te keren! Dat is een unicum tot nu toe. Er is even een klein stressmomentje als we middenin een stadje terecht komen waar maar mondjesmaat wordt aangegeven hoe we moeten rijden, maar gelukkig ziet iemand ons bekvechten. De man komt naast de auto staan en hij biedt aan om ons voor te rijden op zijn scootertje om ons zo door de stad heen te loodsen. Helemaal top dus.

Een half uurtje later komen we aan in Trinidad. We rijden een heuvel op en worden tegengehouden door een jongen. Hij gebaart dat we moeten omkeren. Nee hè. Hij zegt in het half Engels dat de straat is afgezet voor auto’s en vraagt waar we heen moeten. “Hotel Las Cuevas”. “Ah Hotel Las Cuevas, that is up the hill, go on!” We gaan dus toch goed gelukkig. Even later zien we het naambord van het hotel verschijnen. “High five!!”.

We frissen ons even op en willen eigenlijk meteen de stad in lopen, maar dan bedenken we dat de airco van de auto onderweg soms een beetje stonk en dat de motor soms niet in een keer startte. Nu is het niet zo erg omdat we er al zijn, maar stel je voor dat we onderweg naar de volgende bestemming stil komen te staan, daar moet je toch niet aan denken. Daarom lopen we naar de receptie om te vragen of zij voor ons het autoverhuurbedrijf willen bellen zodat iemand hierheen kan komen om de auto even na te kijken. De jongen van de receptie zegt dat hij niet kan bellen (er kan alleen op het terrein gebeld worden, niet daarbuiten), maar hij wil wel even met ons meerijden naar het verhuurbedrijf. Met gevaar voor eigen baan, dat wel, want als zijn baas erachter zou komen dat hij van het terrein af is, dan heeft hij een probleem. Dat bedoel ik nou dus, de mensen hier zijn gewoon zo gastvrij.
Met een omweg verlaten we het hotelterrein. De jongen navigeert ons door de stad. Bastiaan zit achter het stuur en ik zie hem zweten, rijdend door die kleine straatjes. Haha. Het eerste verhuurbedrijf waar hij ons heen wil brengen, is dicht. De tweede gelukkig niet. De auto wordt van top tot teen bekeken, maar de mannen kunnen niets vinden. Voor de zekerheid wordt wel even de reserveband opgepompt. Een geruststellende gedachte…..
Tijdens het wachten op de auto vraag ik aan de receptiejongen of hij nog een leuk restaurant weet in de stad, voor vanavond. Nou en dat weet hij wel hoor, we kunnen er heerlijk kreeft en garnalen eten enzo, zegt hij. We rijden er zo wel even langs, dan kunnen we gelijk reserveren. Haha.
“Karren maar weer”. Op naar het restaurant voor vanavond. De weg wordt steeds slechter. De verharde weg verandert in een weg met kleine keitjes. Vreselijk. Als de auto nog niks mankeerde dan doet ie dat nu wel! Gelukkig stoppen we snel bij het restaurant. Nou ja, restaurant, het is een huis met aan de achterkant een terras met vijf tafeltjes. Dit is gewoon van een familie die wat bijverdient door te koken voor toeristen. Een “Casa particular” genaamd. Ik kan niet anders zeggen, het ziet er hier goed uit. Het huis is mooi en schoon. Dus we reserveren om half 8 uur. Hopelijk kunnen we het nog terugvinden. Gelukkig schrijft de receptiejongen het adres voor ons op. En anders wil hij ons eventueel vanavond ook nog wel komen ophalen in de hotelkamer. Geregeld.
Op weg terug naar het hotel komt Bastiaan erachter dat zijn cameratas niet in de auto ligt. “Joyce, waar heb jij mijn tas gelegd?” “Welke tas, ik heb geen tas gezien.” “Die heb ik aan jou gegeven toen ik de auto ging halen voordat we wegreden!” “Ik heb echt geen tas gezien Bas, rustig!” “Ik kan nu even niet rustig zijn Joyce,…..” Paniek alom dus. Bastiaan beweert dat ik de tas had en ik weet 100% zeker van niet.
Hoe het ook zij, de tas ligt gelukkig nog bij de receptie van het hotel. Zij hebben ‘m netjes voor ons bewaard. Na nog wat gekibbel achteraf kunnen we nu eindelijk de binnenstad van Trinidad in.
We lopen de heuvel af naar beneden. Na al het rijden en de consternatie hebben we eigenlijk best wel trek gekregen. Beneden aangekomen horen we aan de linkerkant muziek. Leuke Cubaanse muziek. We lopen ernaar toe. Laat daar nou toch ook een bar en restaurant zijn zeg!
Er komt meteen iemand op ons af gelukkig. We geven aan dat we wat willen eten. Speciaal voor ons wordt er een tafeltje gedekt en we krijgen de menukaart. Lekker. We bestellen kip met rijst en natuurlijk een watertje en een biertje. 😉 Want we blijven immers Joyce en Bas..

Na het eten zijn we klaar voor een tochtje door de stad. Trinidad is mooi. De straten bestaan uit keien en de huisjes zijn roze en blauw en geel gekleurd. De mensen zijn vrolijk, maar arm. Op een hoek van een straat is een winkeltje waar de lokale bevolking boodschapjes kan doen. Zeep en rijst, sigaren en eieren worden er onder andere verkocht. We lopen door en we komen een barretje tegen. “Hier wat drinken?” Binnen ziet het er heel gezellig uit. Cubanen zitten onder het genot van een fles Havana Rum gezellig te praten. Onder andere een hele leuke vent met een witte linnen broek en een grote riem met de letters “Royal Flush”, haha. Bas noemt hem ‘Big Daddy’.
Als we wat hebben besteld begint er een bandje te spelen. Vijf mannen. Een met een Bas gitaar, twee met gewone gitaren, een twee met een soort trommel. Echt heel gezellig. Volgens ons is dit typisch Cubaanse muziek en ook typisch genieten! Heel gezellig.
Als Bas even plassen is, word ik de dansvloer opgetrokken door een of andere man die hier ook feest aan het vieren is, haha. Als de band klaar is laten we ons verleiden tot het kopen van hun CD. Ach, leuk toch.
Als het tegen de klok van 7 uur is, gaan we weg, want we moeten om half 8 bij het restaurant van de receptiejongen zijn. Gelukkig duurt het niet lang voordat we het vinden. Nadat we het hier en daar hebben gevraagd natuurlijk.

In het begin zit er nog niemand. We zijn er zeker weer ingetrapt! Maar nee hoor, op een gegeven moment zitten alle tafeltjes vol! We krijgen een groot bord met vis, onder andere kreeft. Ik kan niet anders zeggen, het is echt heerlijk, en veel! De receptiejongen komt ook nog even checken of we er wel echt zijn. En dat zijn we!
Na het eten moeten we nog even plassen. Gewoon bij die mensen in de badkamer! Dat is wel gek eigenlijk, maar voor de mensen hier heel gewoon.
We beginnen alweer te gapen natuurlijk, dus op naar het hotel maar weer. De heuvel op! Wat een klim zeg, pfff. Nog een klein tussenstopje bij de bar van het hotel, en dan lekker slapen!

Woensdag 26 augustus.

Om een uurtje of 10 lopen we weer naar beneden de binnenstad van Trinidad in. Het is verschrikkelijk warm! We komen een druk straatje tegen waar de Cubanen winkelen en sapjes drinken aan een ‘lokale bar’. Dit wordt weer geserveerd vanuit de ramen van huizen, waar de mensen een blender hebben staan, en klaar! Een drukte van jewelste.
We nemen plaats op een terrasje om alles te overzien. Prachtig. Een vrolijk oud vrouwtje vraagt me om een vuurtje voor haar sigaret. Ze loopt wat in het rond op de straat en af en toe komt ze even terug om een praatje te maken.

Even later lopen we verder. Het lijkt wel steeds warmer te worden, niet normaal. We zijn echt doorweekt! Onderweg komen we nog een markt tegen, en we lopen nog een kerkje in.

Eenmaal weer buiten is het wel weer tijd voor wat drinken, omdat we veel vocht zijn verloren. Ook bij dit barretje is er weer een leuke band te vinden, die speciaal voor ons begint te spelen. En daarna natuurlijk weer een cd probeert aan te smeren. Maar zoiets hebben we er gisteren al gekocht, helaas voor de mannen.

We besluiten rustig aan weer naar het hotel te lopen. Er is een zwembad, dus daar kunnen we dan even relaxen en afkoelen! Dan gaan we vanavond weer naar beneden voor het eten. Zo gezegd zo gedaan.
We liggen een paar uurtjes onder de parasol, als er een enorme donkere lucht boven ons komt drijven. Hmm misschien maar terug naar de hotelkamer? Te laat! Het begint al te regenen. Als een gek rennen we bij het dichtstbijzijnde restaurant naar binnen, waar de deuren al voor iedereen worden opengehouden. In een half uur tijd valt er me toch een water! Dat valt in Nederland in een week nog niet eens! Als het iets minder is geworden, sjezen we naar de kamer.
Voor het diner lopen we weer de heuvel af naar beneden. In het grote Cuba boek dat we van Desiree hebben geleend, staat een restaurant aangegeven waar we wel heen willen. En we vinden ‘m! Ja niets is ons meer te gek 😉 Restaurant is hier op Cuba trouwens een groot woord hoor, het is meer een zaaltje met een paar gerechten op de kaart, that’s it. Er zijn nog een paar toeristen. Ook tijdens het eten worden we weer begeleid door een duo met gitaar en trommel. Gezellig.

Café Cancanchera staat bekend om zijn gelijknamige cocktails. Honing, spuitwater, citroen en nog wat alcoholisch zit erin, haha. Dat moeten we dus niet missen! Helaas gaan ze tien minuten na onze aankomst al dicht. Dus als we nog meer willen drinken, zullen we toch echt naar een ander onderkomen moeten. Op weg terug naar het hotel vinden we er een. Hier nemen we nog zo’n Cancanchera. Is lekker man! Het begint weer te regenen en iedereen wordt nat. Ach joh, wat maakt het ook uit!
Tegen elven lopen we toch echt terug. Ik ben het wel zat, maar Bastiaan wil nog even naar de discotheek bij ons hotel, Las Cuevas. Deze is zo speciaal omdat het in een grot is gebouwd. Nadat de bewaker aan het begin van de heuvel ons de verkeerde kant op stuurt en we door hem twee keer diezelfde heuvel op zijn gelopen, is ook Bas het zat. Slaapie slaapie. Wat een mietjes he…

Donderdag 27 augustus

Vandaag gaan we vroeg op, want we hebben een hele lange autotocht voor de boeg. Nog even een leuk feitje: Ik word deze morgen niet door de normale wekker wakker. Dan zou je denken, hoe dan wel? Nou, om tien voor zeven loopt er een kakkerlak over mijn buik. Jawel, onder de dekens. En het was geen nachtmerrie. Ik kan je zeggen, een betere wekker kun je haast niet hebben. Ik sta gelijk klaarwakker naast het bed. Bas denkt eerst nog dat ik een grapje maak, maar dan ziet ook hij het twee centimeter grote beestje suf in een hoek liggen waar ik ‘m heb heengeslagen. Lekker hè? Maar goed, ik probeer het trauma vanaf nu achter me te laten.
De autotocht dus, is maar liefst ruim 500 kilometer. Voor Nederlandse begrippen is dit al vrij fors, maar voor Cubaanse begrippen al helemaal. Dit aangezien de wegen hier dus vrij hobbelig zijn op de eerste plaats. Je kunt dus niet 120 km per uur rijden. En daarnaast moet je van alles en nog wat ontwijken onderweg. Met van alles en nog wat bedoel ik vandaag; Paard en wagens, fietsers, geiten, krabbetjes, honden, varkens, voetgangers, nog meer honden, bussen en een paar oude Amerikaanse auto’s. Niet gelogen! We komen ze allemaal tegen.
Wat dat betreft gaat de eerste helft van de tocht best voorspoedig. We maken nog een tussenstop in Cienfuegos, een mooie stad. Hier kopen we een schilderijtje van de enige echte Che Guevara, voor op de WC 😉

Maar dan.. Nadat we van de Autopista National afgaan, om de route naar Vinales te volgen, komen we terecht op een soort tussenweg, wat eigenlijk geen echte weg te noemen is. Het is meer een onverhard pad met hier en daar een stuk asfalt. Tot overmaat van ramp begint het ook nog een keihard te regenen. Bastiaan is de wanhoop nabij, haha.
Als we eenmaal weer op een harde weg terecht komen, raken we weer terug waar we begonnen waren. Met ander woorden; dat stuk onverharde weg hebben we dus helemaal voor niks gereden! Ik vertel alles nu wel in 1 alinea, maar in werkelijkheid hebben we hieraan zo’n twee uur tijd verloren! We stoppen in een stadje, kopen daar en stukje brood, en rijden verder. Net als er aan deze dag geen einde meer lijkt te komen, zien we een bord met daarop de Autopista National richting Vinales. Hèhè, die moeten we hebben. Na drie keer vragen langs de weg, komen we er uiteindelijk! Nu kunnen we doorrijden en de verloren tijd inhalen.

Ik denk zo’n twee uur later bereiken we Vinales, om half zeven in de avond. Dus toch wel zo’n 11 uur rijden later. Moet je nagaan.
We komen aan bij de receptie van Hotel San Vincente. Dit hotel is samen met twee andere hotels deel van Complejo Vinales. Het enige wat we niet weten is in welk van de drie hotels we gaan logeren de komende twee dagen. Dat staat niet op de reisvouchers. We hopen dat het dit hotel is, want de omgeving is prachtig! Het ligt in een mooie groene vallei met mooie bomen en planten en andere schoonheid der natuur! En het hotel zelf ziet er ook prima uit. Dus we wagen het erop. De meneer bij de receptie kijkt eens op zijn reserveringlijstje, en nog eens. Dan bekijkt hij de reisvoucher en trekt een vragend gezicht. “No reservations for you here” Kut, dit is ‘m dus niet. Wat jammer. Ik vraag in het Engels of hij dan de andere twee hotels zou willen bellen om te vragen waar we dan welkom zijn. Maar dat doet hij niet. De voucher is voor hem genoeg bewijs dat we vanuit Nederland hebben gereserveerd, zegt hij, dus hij zal een kamer voor ons regelen. “YES”!

Nadat we onze bagage in de kamer hebben gedropt, lopen we naar het hotel restaurant om een hapje te eten. En daarna kunnen we een glaasje befaamde Cuba Libre natuurlijk niet weerstaan. Daar kun je lekker op slapen. Zonder kakkerlakken, hopelijk… 😉

Vrijdag 28 augustus

Bastiaan wil vandaag graag vroeg uit de veren. Ik waardeer dat zo hè, van de lieve schat. Als hij een bepaalde tijd in zijn hoofd heeft om te vertrekken, kan ik daar namelijk minstens een uur van aftrekken, omdat ik die tijd nodig heb om te douchen, te föhnen, op te maken en aan te kleden. Vooral dat haar van mij kost veel tijd. Heel veel tijd. Maar ja, die krullen moeten toch goed zitten hè.
Maar goed, we gaan namelijk vandaag een excursie doen. Wel een hele leuke; een wandeling door de stille vallei van Vinales, en een bezoekje aan een lokale tabaksboer. Na het ontbijt lopen we naar de receptie om het te boeken. Eerst doen ze een beetje moeilijk omdat het eigenlijk een dag van tevoren gereserveerd moet worden, maar na een paar telefoontjes te hebben gepleegd, kunnen we toch terecht. We krijgen een briefje in de hand gedrukt met een adres erop. Daar moeten we heenrijden, dan wacht ene Susy op ons. Ok!
Nou, dat was makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, want het halve dorp stuurt ons eerst drie keer de verkeerde kant op, voordat we eindelijk op de plaats van bestemming aankomen. En daar komt nog eens bij dat wij zoeken naar ‘de vrouw’ Susy. Je raadt het al, het is een kerel.   
Hij begeleidt ons naar een parkeerplaats aan het einde van de straat. Hier gaan we eruit en de vallei in. Op dit moment is het nog niet zo heel warm. Tijdens het lopen vertelt hij ons over de planten, dieren en de bevolking hier. Er was bijvoorbeeld vorig jaar een orkaan door de vallei heen geraasd, die alle huizen had verwoest. Dan moeten de mensen weer van voor af aan beginnen met het opbouwen van alles. Vreselijk gewoon.

Aan de andere kant zien we prachtige plantages met bananen, cassaves, mais, aardappelen, enzovoort. En een mooi meer in het dal.
Na een uurtje lopen in de inmiddels iets warmer geworden vallei (pfffff), komen we aan bij de boerenfamilie die ons gaat laten zien hoe de tabak voor de o zo beroemde Cubaanse sigaar wordt verbouwd. We krijgen uitleg in het Spaans, maar het boertje praat heel langzaam en het is wel redelijk te begrijpen: de bladeren worden geplukt in november. Vervolgens worden ze tot maart te drogen opgehangen in een speciaal daarvoor gemaakte schuur. 90% van de bladeren verkoopt het boertje aan de regering. Deze bladeren gaan naar de sigarenfabrieken in de steden. De rest houdt hij voor zichzelf. Hij spuit de tabaksbladeren in met een mengsel van honing, citroen en rum voor een, naar eigen zeggen, specifieke smaak. De ingespoten bladeren bewaart hij vervolgens nog een aantal maanden in een baal, dan kan de smaak erin trekken. Na die tijd zijn ze klaar om tot sigaar gedraaid te worden.

Drie keer raden wie er eentje mag maken: Ikke!!! Hij doet er eerst een voor. Het is nog een heel precisiewerkje hoor. Maar het lukt mij ook! Deze mag ik zelf oproken, onder het genot van een kopje zelf verbouwde koffie. Bas, als niet roker, neemt ook een paar trekjes van mijn met trots gedraaide sigaar. Dat hoofd!! Prachtig. We kopen een setje sigaren van het boertje, bedanken hem voor de gastvrijheid en gaan weer de vallei in. Op de weg terug. Het is zo heet, je kunt onze shirts uitwringen.

Als we terug zijn bij de auto, brengen we Susy terug naar zijn adres. Het was een zeer geslaagde tocht dit. Geweldig!

Na inspanning komt ontspanning. We hebben ons zelf beloofd dat we de rest van deze middag bij het zwembad van het hotel mogen vertoeven. Relaxed.
De zon is achter een wolkje verdwenen, dus het is niet meer zo warm. Als we een uurtje hebben gezeten en gezwommen, wordt het wel weer erg donker. Het lijkt wel alsof hier elke dag rond een uur of drie, vier een fikse bui valt. Zo ook weer vandaag. Schuilen! Helaas, daar gaat ons middagje zwembad. Toch heb ik er hier minder moeite mee als het regent op een of andere manier. Als dit Spanje zou zijn, dan zou ik nu chagrijnig zijn. Het heeft gewoon wel wat. Gek hè.
Toen we hier gisteren naartoe reden, zag Bastiaan in de verte een grote grot. Het leek alsof het een restaurant was. Best leuk om daar vanavond te gaan eten dus. We rijden erheen.
Eenmaal daar, is het helaas geen restaurant, maar gewoon een bar waar je ook de mogelijkheid hebt om de grot wat verder in te gaan. Dat willen we niet, dus we nemen alleen een drankje. Dan eten we wel wat verderop, want daar hebben we ook een leuk ogend restaurantje gezien.
Het lijkt wel of we pech hebben, want het leuk ogende restaurantje verderop is dicht. Wel staan er twee mannen die ons naar een casa particular willen krijgen, maar daar hebben we vanavond geen zin in. Dan eten we gewoon bij het hotel, ook prima hoor.

Op het terrein hier bij het hotel lopen erg veel (zwerf)honden. Eentje is er zo lief.. Ik heb hem gevoerd, ook al mag dat eigenlijk niet van de eigenaars. Nou ja, die beesten hebben toch ook hartstikke honger!
Na het eten nemen we nog een cocktailtje, en dan zzzzzzzz…..

Zaterdag 29 augustus

Om een uurtje tien na het ontbijt vertrekken we, met een klein beetje pijn in ons hart, uit deze mooie plaats. Maar aan de andere kant staat er wel een hele leuke plek op het programma voor de komende dagen; Havana! Dé hoofdstad van Cuba! Daar moet je zijn geweest! We gaan hier drie nachten doorbrengen. Havana here we come!
Het is ongeveer een kilometertje of 160 vanaf hier, en aangezien we hier gelukkig vlakbij de Autopista National zitten, denken we er zo’n drie uur over te doen. Voor Cubaanse begrippen vrij snel dus, vooral vergeleken met eergisteren.
Na een uurtje zitten we inderdaad op deze weg. Het is vandaag op een of andere manier best eng om over deze weg te rijden. Het gebeurt hier van alles, behalve dat mensen op de weg letten. En het is ook drukker omdat het weekend is denk ik. Niet te hard rijden dus maar.
Het is geen leuk verhaal, maar we hebben ontdekt dat wanneer er een zwerm kalkoengieren boven een bepaald stuk op de weg zweeft, er een dier is aangereden. Deze vogels zijn namelijk echte lijkenvreters, hebben we ons gisteren laten vertellen door Susy.
Ja hoor, daar zien we wat liggen. Het is best groot! Oh nee hè, het is een zwerfhond die is doodgereden! Echt vreselijk om te zien. Hier kijkt men niet om naar honden, ze lopen overal rond en zijn heel mager. Echt zielig. Laat staan als er eentje dood langs de weg ligt. Dat doet niemand wat. Bah. Nou, mij laat het niet los. Helaas komen we nog een aantal keer een dode hond tegen, die wordt opgevreten.
Maar nu het leuke! We rijden Havana in. Het is druk, heel druk! Ik let weer goed op de weg, en Bas navigeert ons naar hotel Inglaterra. Gelukkig gaan we in een keer de goede kant op.
Het is hier echt volgebouwd, en je ziet overal auto’s, bussen, fietsers en scootertjes. De gebouwen zijn oud en vervallen. De panden die wel mooi onderhouden zijn, zijn van de staat.
We parkeren de auto voor de deur van het hotel. Er komt gelijk een mannetje naast onze auto staan. Hij vraagt ons hoe lang we willen parkeren. Bas zegt: “We don’t know”, ik zeg: ”We leave 1 September”. Lekker op één lijn ook weer hè 😉 We bedenken dat we eerst gaan inchecken, en later terugkomen om te zeggen hoe lang we hier precies zullen parkeren. Misschien hebben ze wel een ondergrondse parkeerplaats bij het hotel, je weet niet toch?
We checken in en worden naar onze kamer gebracht door de bellboy. Als Bas heeft geplast, stopt de WC alleen niet meer met doortrekken. Er moet iemand bijkomen.
De man kan het niet fiksen, dus we krijgen een andere kamer. Prima. De kamers hier zijn wel ok, maar best aan de kleine kant. Helemaal vergeleken met wat we gewend zijn de afgelopen dagen. O ja, en ze hebben geen raam. Dus daglicht zit er niet in. Haha.
We gaan naar beneden om een broodje te eten en daarna de stad in. Eerst nog even de parkeerman zeggen hoe lang we nu blijven, want er is dus geen ondergrondse parkeerplaats. Tot en met 1 september kost 6 pesos, zeg maar even 5 euro. Valt mee voor drie dagen, in Amsterdam betaal je dat per uur. De man wijst ons op de linkerachterband van onze auto. Oei, die is aan het leeglopen zo lijkt het. Oh nee. We hebben wel eens gezien hoe een band verwisseld moet worden, maar om het nu zelf te doen is toch wel weer het andere uiterste. Dat wordt een echtscheiding denk ik. Laten we nog even afwachten tot morgen en nu de stad inlopen.
Het is weer verschrikkelijk warm. We lopen door een winkelstraat en Bas wordt gelijk aan zijn mouw getrokken door een moeder met een klein kindje. Of hij een pakje melk voor het meisje wil kopen. Dan moet je net Bastiaan hebben. Ik weet inmiddels dat wanneer hij nee zegt, hij ook echt nee bedoelt. Maar deze vrouw nog niet… Op z’n zachtst gezegd is Bas niet blij. En ik ben op dat moment ook nog eens een winkel in gelopen, dus als ik terug kom word ik meegesleurd een andere straat in. “Hier gaan we weg! Ik word hier gek!”

We lopen een ander straatje in en op de hoek hiervan zien we een (gelezen in het Cubaanse boek) beroemde bar: El Floridita. Hier dronk een van Cuba’s helden, schrijver en kunstenaar Ernest Hemingway altijd een daiquiry, of twee.. Nu is het alleen nog maar een bar en restaurant waar veel toeristen komen, die dan natuurlijk ook een daiquiry drinken. Zo ook wij, als echte toeristen zijnde! Lekker hoor! En dat mag ook wel voor die prijs. 12 pesos voor twee drankjes is hier echt rete veel geld. Maar het is het waard.
We hebben voor vandaag niet echt een plan gemaakt, dus we lopen lekker wat in de rondte. Winkeltje in en uit, barretje in en uit. En heet dat het nog is. We zweten ons weer helemaal leeg.
Soms lopen we een straatje in waar je nauwelijks toeristen ziet, dat is best naar. Niet dat de mensen zo eng zijn, maar het is gewoon zo armoedig en vies hier. Dan worden we ook aangesproken door bijdehandte mensen die vragen om zeep of ze bieden sigaren aan of weten een restaurant. Bastiaan is nog een beetje in de war van die moeder van vanmiddag, dus die wijst iedereen af, haha. En qua sigaren hebben we sowieso al een lesje geleerd. O o o wat waren wij naïef zeg. Achteraf hebben we namelijk in het Cuba boek gelezen dat je nooit sigaren van Cubanen moet kopen die ergens een “vriend” hebben die in fabriek werkt, omdat deze van veel mindere kwaliteit zijn dan de sigaren uit de echte fabriek of de winkels. En dat zo’n pak maar 3 tot 5 pesos waard is. Wat betaalden wij ook al weer? Scroll maar even terug…. Ik durf het niet meer te zeggen!

Op een gegeven moment komen we een kunstgalerietje tegen. “Dat vind ik een mooi doek”, zegt Bas. Het is een schilderij met daarop de bar “La Bodeguita del Medio” en op de voorgrond staat zo’n typisch Amerikaans (en inmiddels Cubaanse) oldtimer. Heel leuk. Trouwens ook deze bar is bekend door het bezoek van Ernest Hemingway. Hij dronk hier mojito. We kopen ‘m. Voor op Bas zijn computerkamertje 😉
Je raadt het natuurlijk nooit, maar welke bar komen we verderop tegen; juist! La Bodeguita del Medio!! Een mojitootje dan maar? Hmmm!
We zijn het zweten wel een beetje zat, dus we gaan naar de hotelkamer om even te douchen en iets anders aan te trekken. Even lekker fris.

Eigenlijk wilden we vanavond eten bij een restaurant uit het Cubaanse boek, maar die konden we niet vinden. Dus vanavond gaan we lekker makkelijk in het hotel zelf eten. We hebben vouchers gekregen zodat je een gratis hoofdgerecht kunt eten. We blijven toch Hollanders nietwaar? Het eten is niet geweldig hier. Ten eerste zijn het niet alle hoofdgerechten die gratis zijn, maar vier. En dan willen we een van die vier bestellen, is het op! Beetje jammer. Maar ja.
Na het eten gaan we nog even lekker buiten zitten en luisteren naar een Cubaanse band. Onder het genot van zo’n veel te dure nepsigaar. Ja, zelfs Bastiaan heeft weer meegerookt. Ongelofelijk hè.

Zondag 30 augustus

Als de wekker van de telefoon gaat om half negen, denk ik dat het nog middernacht is. Zo donker is het in die kamer! En ik heb altijd al een beetje last van opstartproblemen. Hup, eruit en douchen, dan gaat het wel weer.
Eenmaal gegeten en buiten, lopen we eerst naar de parkeerplaats om te kijken hoe het ervoor staat met onze band. Die is dus hartstikke lek. Kut, dat wordt verwisselen. Een van de parkeerbeheerders komt naar ons toe en wijst naar de band. Ja, dat hadden we al gezien! Hij wijst naar de achterbak en we doen ‘m open. Hij pakt uit zichzelf de reserveband en begint ‘m te verwisselen. Wat lief! Wij staan erbij en kijken er naar, voelen ons eigenlijk een beetje lullig, maar ja. Als hij het doet.. Met 10 minuten is het gebeurd. Nou ja, te gek! We bedanken hem en geven hem een paar pesos. Kunnen we met een gerust hart naar de sigarenfabriek.
Deze schijnt achter het hotel te liggen. Onderweg komen we een arm mannetje tegen, die een vies oud flesje omhoog houdt. Hij gebaart of ik er een beetje water uit mijn flesje in wil doen. Ik vind hem wel zielig, dus hij krijgt wat. Het mannetje is heel dankbaar.

Een stel Cubanen, ziet het gebeuren en lacht goedkeurend. Een jongen en een meisje. Ze praten redelijk Engels; “You have a nice Holiday?” vraagt de jongen. Zo raken we aan de praat. De jongen werkt in de sigarenfabriek en het meisje is salsadanslerares. We horen dat de sigarenfabriek gesloten is op zondag, dus we lopen al pratend een stukje met hun mee. Het meisje wil graag de dansschool laten zien. Ok, best leuk. We lopen mee, een paar straten het centrum in. Ze kletsen honderduit. We komen bij de dansschool aan en ze laat het een en ander zien en vertelt dat deze dansschool vroeger het huis was van de zoon van Fidel Castro. Grappig, best leuk om te weten. We lopen weer verder en ze vragen of we meegaan wat drinken in een barretje op de hoek daar. Prima, dan gaan we daarna weer onze eigen weg.
Dit cafeetje was vroeger de stamkroeg van de Buena Vista Social Club, zeggen ze, en we krijgen een soort Mohito voorgeschoteld. We kletsen weer verder, over van alles en nog wat. Zij hebben bijvoorbeeld Havana nog nooit verlaten omdat ze dat niet mogen van de regering. En ze vertellen over de munteenheid van de Cubanen zelf, over hun werk, dat ze samen met hun familie in een huis wonen, en ze vragen ook veel over Nederland. Ze bestellen ondertussen nog een drankje. Op dat moment hebben Bas en ik nog een half glas staan.
Als wij ons glas leeg hebben, geven we aan dat we weer verder gaan en dat we willen betalen. Bas begint zich ook een beetje ongemakkelijk te voelen met die -toch eigenlijk- vreemde mensen. De barman schuift Bas de rekening voor zijn neus, dat is al het eerste. Wij moeten dus betalen. Maar dan komt het; 36 pesos!!! Dat komt neer op ongeveer 6 euro per drankje waar nog niet eens alcohol in zat. Veel te veel dus. En daar komt bij dat zij er dus even gauw in die korte tijd twee ophebben. En dat mogen wij neertellen. Met andere woorden; wij zijn er weer eens ingeluisd! Wij naïeve toeristen zijn voor de tweede keer blind van vertrouwen ergens op in gegaan. Maar gelukkig komt dat besef op tijd, en hier ga ik dus niet aan meedoen.
Ik zeg tegen haar dat wij ons deel wel betalen, 12 pesos dus, wat eigenlijk al veel te veel is. En dat zij en haar vriend zelf maar de rest moeten bijleggen. “You had four drinks and we only two, I’m not paying this amount for your drinks!” “But we cannot pay in convertible pesos”, zegt ze. (Convertible is alleen voor toeristen). De jongen schreeuwt wat tegen Bas en inmiddels staat de barman er ook bij, die mengt zich er ook nog even in: “You invited them, then you have to pay,” zegt hij tegen Bas. Jaja, denk ik, die eikel zit natuurlijk gewoon ook in het complot. “Bas sta op, we gaan, ik betaal dit absoluut niet.” “Ja, maar dat kan toch niet zomaar.” “Bas sta nu op!” De barman zijn prijs is al gezakt. Als we nog een tientje zouden neerleggen dan zou het goed zijn. 22 dus, moet je nagaan, al 14 van de beginprijs af. Maar nee, bedankt!!!! “Bas, NU!” Eindelijk staat ie op. De jongen en het meisje spreken ineens geen Engels meer, en de barman gebaart wat in de rondte over politie die zou komen als zij niet konden betalen, blablabla. Nou het zal wel, wij lopen weg, daaaggg! Pfff, hebben wij dat weer? We lopen iets harder dan normaal weer richting de hoofdstraat, waar we vandaan kwamen. Gelukkig komt niemand ons achteraan. Eenmaal weer in de hoofdstraat spreekt een ander stel ons aan: “Happy Holidays?” Haha… “ Fuck you!”

Om even bij te komen van de schrik drinken we even een frisje op het terras van het hotel. Bas is trots op me dat ik me niet liet ompraten door die gasten. Wat een avontuur op de vroege morgen!
Iets ontspannenders dan maar. Een bustour door Havana. Voor een paar pesos kun je door de stad toeren, je kunt ook uitstappen en weer op de volgende bus stappen als je wilt. Wel leuk dus. We zitten op het dak, dan kunnen we alles goed bekijken.
Als we een half uurtje onderweg zijn en veel bezienswaardigheden hebben gefotografeerd komt Bas erachter dat we wel dicht bij een cache rijden. “Zullen we dan de volgende halte uitstappen?” Helaas is de volgende halte niet zo dichtbij en kunnen we in die bloedhitte nog anderhalve kilometer terug lopen. En dat ook nog zonder resultaat. We weten namelijk wel ongeveer waar die moet liggen, maar alles is te vies om aan te raken. Dus we besluiten dat we een cache gaan doen als we richting Varadero rijden overmorgen. Daar ligt er ook een.

We kunnen geen bushalte van de tour vinden en hebben geen zin om naar het hotel te lopen, dus we houden een dopje aan. Zo noemen wij de gele overdekte ronde taxiscooterjes, die je hier overal ziet rijden. Heel grappig zijn ze. Je kunt met z’n tweeën achterin. De chauffeur probeert ons natuurlijk onderweg een rondje stad aan te smeren, maar daar hebben we geen zin in.
Vanaf het hotel lopen we de winkelstraat in die ertegenover zit, om een eettentje uit te zoeken voor de lunch. Laten we hopen dat we een redelijke vinden, aangezien Cuba, en vooral Havana, niet bekend staat om z’n goede keuken. En dat is nog aardig omschreven. We vinden een muffige pizzeria. Eigenlijk wil ik hier niet naar binnen, maar Bas haalt me over. Achteraf zijn de pizza’s best lekker! Eindelijk een beetje iets met een vertouwde smaak naar binnen gekregen. Na het eten lopen we nog wat verder de straat in en horen een leuk bandje spelen. Dat is hier zo leuk! Zo wat op elke hoek van de straat staan er mensen muziek te maken. Heel gezellig. We gaan naar binnen en drinken wat. We zijn de enige hier, dus ze spelen zelfs verzoeknummers, haha. En uiteindelijk gaan we ook nog met ze op de foto. Leuk. Als we achteraf hun CD niet kopen, spelen ze ook geen noot meer. De liefde is meteen over.

Ik ga hier nog even plassen. Er zit een oud toiletjuffrouwtje voor de wc deur te wachten op klandizie. Ze wil graag 1 peso ontvangen. Wel veel dus voor 1 plasje. Maar, ik krijg er wel maar liefst drie velletjes WC papier bij voor die prijs, haha. Stel je voor dat ik niet alleen hoefde te plassen…
Nu willen we douchen! Heel graag douchen! We voelen ons namelijk echt vies door het zweten en de omgeving.

In het Cuba boek heb ik gelezen over een Italiaans restaurant met positieve omschrijving. De kok is zelf Italiaans dus dat moet goed komen met het eten. Het restaurant zit onder een hotel Capri. Het is best wel ver weg, dus we bedenken dat we het eerste stuk lopen en voor de rest nemen we een dopje. Zo gezegd zo gedaan. De chauffeur, die overigens dezelfde is als van vanmiddag, alleen hij kent ons niet meer, zet ons af en vraagt; “You really want to stop here, hotel Capri is closed.” Haha nee toch? Grapje. Maar nee, helaas geen grapje. Het gebouw dat vroeger hotel Capri was, is omringd door hekken. Dus het restaurant kunnen we ook wel vergeten. Maar we hebben net 6 pesos afgetikt, dus we blijven hier wel even rondzwerven op zoek naar wat anders. Onderweg komen we een ander restaurant tegen; La Roca. De staat ook in het boek dus die zal dan ook wel goed zijn. Eenmaal binnen ziet het er inderdaad heel goed uit. De obers en de serveersters zijn mooi gekleed, en is geheel is gewoon best chique. Nou wat een geluk, toch nog wat gevonden in deze omgeving.
Vooraf nemen we parmaham en een mandje brood met aioli. Echt zo lekker hebben we de laatste dagen niet gegeten! Als hoofd neemt Bastiaan een soort biefstuk op spies en ik neem een gordonblue van kip. Helaas is deze laatste niet zo geslaagd. Tot drie keer toe moet ik ‘m terug sturen naar de keuken, omdat de kip gewoon nog roze is van binnen. Dat kan natuurlijk niet, maar dat hebben ze hier niet zo in de gaten geloof ik. De derde keer dat ik de kip terug krijg, ben ik er wel klaar mee. Bas is allang klaar met eten dus dan is het ook niet meer zo gezellig. Jammer.
We gaan met een gewone taxi terug naar het hotel en nemen hier nog een slaapmutsie.

Maandag 31 augustus

Dan is vandaag toch echt de dag dat we de sigarenfabriek gaan bezoeken! Zonder ons te laten aanspreken door vreemde mensen. Op de weg ernaartoe worden we om de paar meter aangesproken door mannen die (nep)Cohiba’s aan ons willen verkopen voor weinig geld. Op het laatst worden we er echt gek van. Zelfs als we binnen zijn in de fabriek staan ze op een hoekje: “Pssssttt! Sigars Cohiba’s Come look!! Cheap!!” NEEEE!!!

De volgende tour in het Engels is pas over ruim een uur. Hmm. Dan lopen we nog even terug en gaan nog een keer de bustour van gisteren doen, die hebben we toen niet helemaal afgemaakt. Even lekker uitwaaien op het dak van de bus, want het is weer lekker heet vandaag.

Ruim een uur later staan we weer bij de fabriek. We mogen geen fototoestel meenemen, das jammer. De gids neemt ons mee. Er werken in totaal 700 mensen in het gebouw, verdeeld over zo’n 6 afdelingen. De verschillende bekende merken, zoals Montecristo, Cohiba en Romeo y Juliette, worden hier geproduceerd. Iedere afdeling doet een ander deel van de productie. Eerst worden alle tabaksbladeren geteld en gesorteerd op kwaliteit. Op de volgende afdeling worden ze per baal gewogen. De bladeren die het mooist zijn, worden gebruikt voor de buitenkant van de sigaar. Deze bladeren zijn ook het meest kostbaar. Vervolgens wordt op afdeling drie de binnenkant vakkundig tot een cilindervorm gerold. Echt mooi om te zien. Dan gaan ze in een speciale pers, waar ze een bepaalde tijd in moeten blijven om helemaal tot vorm te komen. Daarna wordt het blad voor de buitenkant uitgesneden en dit wordt om de ‘binnenkant’ heen gerold. Een heel klein rondje wordt vervolgens uitgesneden voor het puntje van de sigaar. En deze wordt er met een soort lijm gemaakt van gom en rijst, op geplakt. Wat kunnen ze dat goed ook, ongelofelijk. Allemaal even strak. Een leek ziet het verschil niet.
Maar de mensen hier zien het verschil wel, want op de volgende afdeling wordt naar de kwaliteit van de gerolde sigaren gekeken. Als de sigaren door deze ronde heen komen, worden ze steekproefgewijs geproefd. Het lijkt een leuke baan, maar je moet wel verplicht de hele dag sigaren roken. Pfff.
Als laatste worden ze de in de doos gelegd, op kleur. Het is dus echt een heel werk vanaf het moment dat het tabaksblad binnenkomt tot het moment dat de sigaar in de doos gelegd wordt. Omdat het soms wel eentonig werk is, wordt tussendoor de krant voorgelezen of de radio staat aan. Afgekeurde sigaren trouwens, mogen de werknemers zelf oproken of meenemen naar huis. Daar komt ook het aanbod op straat mede vandaan, denk ik. Nooit kopen op straat dus, deze kwaliteit is niet, of minder goed. Moet ik zeggen dus… Maar goed, al doende leert men zullen we maar zeggen.
Na deze leerzame rondeleiding, vinden wij het wel weer tijd geworden voor een ‘lekker’ Cubaans hapje. Van de week tijdens het lopen heb ik ergens een restaurant/bar gezien waar ze ook sandwiches en hamburgers hebben, dus daar lopen we heen. Bastiaan neemt een hamburger met friet (wat later gekookte aardappels blijken) en ik een broodje chorizo/ queso. En een biertje om de boel snel weer weg te spoelen. 😉
Hierna lopen we nog even de winkelstraat in om nog ergens wat muziek te luisteren. Onderweg komen we een man tegen met een hond. Ik zie ineens dat hij als riem een snoer van een telefoon gebruikt, en nog gekker, in zijn hand heeft hij de hoorn vast. Om te gieren! “Moet je nou kijken Bas!! Die vent laat zijn hond uit aan een telefoonsnoer! Hahaha effe stiekem een fotootje maken!” De man heeft natuurlijk allang in de gaten dat wij naar hem staan te kijken en hij gebaart dat ik dichterbij moet komen met de camera. Ok! Hij pakt die hond aan een pootje vast en legt hem op de grond met de hoorn tegen zijn oortje. Dat heeft ie dus vaker gedaan want doe hond geeft geen kick. Als die man die hond nog een paar poses aan heeft laten nemen, vind ik het genoeg. En een beetje zielig toch wel. Hij vraagt om geld. Ik geef hem een tube tandpasta. Dan kan hij die drie tanden in z’n mond fris houden. Hihi.

Ik loop weer terug naar Bas. We willen een barretje in lopen, als de man met de hond weer onze kant opkomt. Bastiaan moet mij, hem en de hond op de foto zetten, is de bedoeling. Ik moet dan de hoorn vasthouden. Ok, vooruit dan maar eventjes. Hij geeft me die vieze gore hoorn in de hand en ik houd ‘m voor m’n oor. De man pakt de hond vast en Bas begint foto’s te maken. Het ziet er niet uit! Ik met die man en die hond, haha. En wat denk je dat die vent ook nog doet? Hij pakt het pieletje van die hond voor de grap vast! Nou dat is toch niet normaal! Ik weet niet waar ik kijken moet en ondertussen ligt Bas helemaal krom van het lachen vanachter de camera. Tjezus!!! Ok klaar nu! Arme hond! Nou ja, hij is waarschijnlijk niet anders gewend dat beest.. Heb ik weer hoor.
En nu echt heel snel dat barretje in Bas! “Je had die kop van jou moeten zien”, sputtert hij door. “Jaha, weet ik veel dat ie dat ging doen!!”
Na nog wat winkeltjes te hebben bekeken komen we aan het einde van de middag terecht bij een net uitziend terrasje in een mooie straat. Hier gaan we ff een Cuba Libre drinken. De bediening is ook heel aardig. Alleen als we de drankjes krijgen zit er haast geen rum in. Ja, want we zijn inmiddels kenners geworden weet je. Ik vraag de serveerster of er wat bij mag. Prima. Nu is ie goed. Als we willen betalen blijkt waarom er zo weinig rum in zat, het kost maar 1,25 pesos per glas. Hier blijven we dus nog even zitten, dat snap je. We blijven eigenlijk zo lang hangen dat we bedenken hier ook maar te blijven eten. We zagen net namelijk lekkere spaghetti voorbijschuiven. We bestellen het bij de ober. Eerst krijgen we nog een schaal broodjes. Lekker. Als we dan ook nog een overheerlijk soepje krijgen, denken we dat het niet goed gaat; “We ordered only spaghetti?” “Yes this is included”, zegt de ober. Ok als we dan maar wel genoeg geld hebben!  
Uiteindelijk gaan we helemaal volgegeten en gedronken weg voor maar 16,50 pesos. Koopje niet? En lekker ook voor de verandering!
Eenmaal terug in het hotel beginnen we rustig aan met pakken. Dit is onze laatste dag hier namelijk. Morgenochtend gaan we naar Varadero om de laatste vier dagen van de vakantie lekker te relaxen. Heerlijk! We hebben er allebei zo’n zin in!

Dinsdag 1-, woensdag 2-, donderdag 3- en vrijdag 4 september

We vertrekken vroeg, een uurtje of acht deze morgen. Dan liggen we op tijd op het strand. We checken uit en stappen in de auto.
Havana uitkomen is moeilijker dan Havana inkomen, moeten we toegeven. Maar gelukkig bereiken we uiteindelijk de weg naar Varadero. Het is geen Autopista, iets kleiner, maar het rijdt aardig.
We rijden Varadero binnen. Bastiaan, onze enige echte Geocache fanaat, wil willens en wetens zijn Geocoin hier achter laten op Cuba. Omdat dit niet is gelukt in Havana, heeft hij als back up een paar caches uitgeprint voor hier. We rijden er in de buurt volgens de GPS. De cache heet “Mi Casa”. Het piepje gaat vlakbij een huis. Dat zal Mi Casa wel zijn dan. Maar er is gewoon iemand thuis. Hoe kun je dan zoeken?! Bastiaan stapt uit de auto en de bewoonster komt naar buiten. “Geocache” Vraagt hij aan de vrouw? Eerst hoort ze het niet zo goed maar als hij het nog een keer vraagt hoor ik: “Si si!!” Ze loopt naar binnen en komt buiten meet een doosje met allerlei geocoins en kleine speelgoedjes. Of we even binnen willen komen. Haha wat een grap dit zeg. Leuk hoor!
De vrouw spreekt natuurlijk alleen Spaans, maar we begrijpen dat haar man (of haar schoonzoon, kan ook) van Duitse afkomst is, en dat hij de cache hier heeft gemaakt. We krijgen koffie en water en we praten gezellig wat. Bastiaan verruilt zijn coin met die van iemand anders die hier is geweest en dan gaan we weer op pad.

Nu moeten we toch niet ver weg meer zijn van ons hotel; Paradisus. Paradijs dus, dat klinkt alleen al geweldig. Het is een lange weg die we af moeten rijden, dan zouden we er moeten komen. Na een half uur rijden komen we ook inderdaad Hotel Paradisus tegen. We rijden het erf op en pakken de auto uit. Met koffer en al rijden we naar de ingang. We worden aangehouden door een man met een gastenlijst. Onze namen staan er niet op. Hmm dat is vreemd, dat kan gewoon niet. We laten de koffers even staan en lopen door naar de receptie. Hier horen we dat er twee hotels zijn die de naam Paradisus dragen, en dat wij dus niet bij het goede hotel staan nu. Natuurlijk. Zelf op het laatst gaat er nog wel weer wat mis bij ons. Hoe kom je er ook op om in een plaats twee hotels dezelfde naam te geven? Ik kan hier niet bij hoor. Maar goed we pakken de boel wel weer in. Bas is inmiddels ook een beetje zijn geduld kwijt. We krijgen aanwijzingen waar ons hotel moet zijn. Ongeveer vijf minuten van hier, na een politiepost rechts. Het is ook goed dat we die aanwijzingen kregen, want er staat dus geen enkel bordje dat ons lijdt naar deze weg. Na nog een keer vragen rijden we de goede kant op, denken we. Het rottige is namelijk, we komen bij de leverancieringang in plaats van de ingang voor de gasten. Er hangt een touw dus we kunnen er niet door. De man die verantwoordelijk is voor deze ingang laat ons er ook beslist niet door. We moeten helemaal terugrijden en een andere weg inslaan, dan komen we bij de goede ingang. Dit terwijl de ingang voor ons op vijf meter afstand is, echt waar. Alleen niet via de officiële weg dus. Heel heel heel flauw. Maar goed, dan rijden we wel weer om joh. Als we eindelijk wel de goede ingang hebben gevonden, begint gelukkig het echte paradijs. Want het is hier mooi, heel mooi! En nog luxer dan ons relaxhotel aan het begin van de vakantie. We moeten even een uurtje wachten tot de kamer klaar is, maar dat is niet zo’n probleem hoor. We wachten wel op het strand. Wit zand en lichtblauw water, daar word je niet chagerijnig van toch? Hier redden we het wel de komende dagen denk ik zo. Hhhmmm.

We gaan elke dag bijtijds uit bed om lekker vroeg op het strand neer te strijken. Beetje lezen, beetje zonnen, beetje luieren. Tussen de middag een lekkere lunch in het restaurant aan het strand. Na het strand nog even lekker een drankje aan de bar in het zwembad. Ja, die hebben ze hier ook! Werkelijk, het is hier heerlijk! Dus je begrijpt wel dat het binnen een mum van tijd vrijdagavond is. En in dit geval betekent vrijdagavond: inpakavond.

Zaterdagochtend om half elf worden we opgehaald en naar het vliegveld gebracht. De lange reis naar huis gaat helaas beginnen.
Cuba. Wij zullen dit geweldige, indrukwekkende, mooie, gastvrije, arme, communistische en soms vieze, verkeersbordloze eiland in ieder geval nooit vergeten. Het was top!

Joyce

Bastiaan vond dat hij als verjaardagscadeautje wel een weekendje weg had verdiend. Daar heeft hij eigenlijk wel gelijk in, want ik heb al zó veel weekendjes weg van hem gekregen. En aangezien ik een paar enorme geldbomen in de tuin heb staan (pfff), kon het er nog wel vanaf. We gaan naar Milaan!

Donderdag 4 juni

Om half zes in de avond nemen we de trein naar Schiphol. Dan zijn we ruim op tijd voor vertrek aanwezig. Dat klopt inderdaad, want iets na zessen zijn we er al. En we gaan om half negen vliegen. Dan kunnen we mooi nog even shoppen!

Als je met Easyjet vliegt, vertrek je vanaf een andere gate dan normaal. Dus helaas gaat de shopvlieger niet op. Nou ja, dan gaan we vast door de douane en dan wachten we toch bij die andere gate? Aldaar worden we tegengehouden. We zijn te vroeg! Volgens de douanemevrouw is er hier niets te doen, dus we moeten wachten tot een half uur voor vertrek. Wat vind je daar nou toch van. Overal staat dat je twee uur van te voren aanwezig moet zijn. Ben je een keer op tijd, mag je niet door de douane!

Dus een tippie voor degene die met Easyjet gaan vliegen binnenkort: als je een klein uurtje van te voren aanwezig bent, dan ben je ruim op tijd.

Verder is er in de vertrekhal zelf ook niet veel te beleven, dus we gaan maar weer even naar beneden, naar Schiphol Plaza. Hier komen we een Italiaans eetcafé tegen, dus dan kunnen we alvast in de stemming komen. Bastiaan neemt een salade en ik een tosti met mozzarella en tomaat. Hier leggen we ook even de boekjes met bezienswaardigheden in Milaan naast elkaar, om te bepalen wat we gaan doen op welke dag.

Tegen achten mogen we eindelijk boarden. Bij gate G valt inderdaad weinig te beleven. Maar toch vind ik het raar dat we er niet door mochten net. Naja.

Na een korte vlucht arriveren we op vliegveld Malpensa in Milano! We kopen twee kaartjes voor de shuttlebus die ons rechtstreeks naar Statione Centrale zal brengen. Ons hotel zit daar namelijk vlak bij. Goede verbinding dus!

Ruim een uur later komen we daar aan. Hmm, nu nog even bedenken hoe we moeten lopen. Na 10 minuten te hebben stilgestaan besluiten we om voor deze eerste keer maar even een taxi te nemen. Maar de taxichauffeur vindt het niet nodig om ons te brengen, want het hotel is te dicht bij om met de auto heen te gaan. Haha. Ook goed, met handen en voeten legt hij ons uit hoe we moeten lopen.

En inderdaad; het is heel dicht bij. Na 5 minuutjes lopen komen we het Virgillio Hotel tegen. Dat is ‘m! Het is een beetje een duister hotel. Een aantal gokkasten in de lobby met daarachter wat vreemde figuren. We krijgen een sleutel van de receptionist. Ontbijt tot 10 uur morgenochtend zegt hij.

De hotelkamer is wel ok. Het stinkt een beetje naar riool, dat wel. We besluiten dat we nog even een drankje gaan doen in het straatje beneden. Dan kan het hier nog even luchten met de ramen open.

De Silverbar, zo heet het cafeetje vlakbij het hotel. Het is klein, met alleen de eigenaar in de bediening. Er is nog een tafeltje voor ons vrij, de andere drie tafels zijn bezet. Bas neemt een wijntje, ik een biertje. We krijgen er een bak pinda’s en Italiaanse koekjes bij. Lekker! Eindelijk even relaxen! Aan het tafeltje naast ons zitten twee mensen uit Australië. Ze horen ons praten over het hotel en beginnen een praatje. Heel aardig. Ze hebben een paar weken door Spanje gereisd en gaan via Milaan terug naar Australië. Morgen al. Een 24 uur durende reis voor de boeg dus. Mij niet gezien.

Nadat we nog een drankje hebben genomen, gaan we lekker slapen! Gelukkig is de stank wat minder geworden.

Vrijdag 5 juni

Voor tienen moeten we beneden zijn voor het ontbijt, dus de wekker gaat om negen uur. Wat een nacht zeg! We slapen aan de straat, met de ramen open. Het was een flinke herrie vannacht. Voorbij scheurende motoren en het leek wel of ze een glasbak aan het leeggooien waren ofzo. Dus ik zat een aantal keer recht op in bed! Bas niet hoor, die heeft lekker geslapen 😉

Nou gauw opschieten anders komen we te laat voor het ontbijt. Om tien voor tien staan we netjes in het keukentje, of hoe je het ook noemen mag. De mevrouw achter de bar kijkt ons raar aan. “Breakfast?” “No! Too late!!” Ze wijst ons op een briefje dat boven de balie van de receptie hangt. “Breakfast till 9.45” En gisteren zei die vent dat het tot tien uur is! Bas had het briefje wel zien hangen gisteravond, maar hij ging ervan uit dat de man niet zou liegen. Nou, we krijgen mooi niks meer! Wat een service hè. Dan maar een broodje onderweg.

Met de metro gaan we richting de Duomo! Hier gaan we de dag doorbrengen. Namelijk niet alleen de Dom bevindt zich hier, maar ook het mooiste en duurste shopgebied van Milaan, waaronder de Galleria Vittorio Emanuelle II en de Gouden Driehoek. Dat wordt alleen kijken dus, hihi. Maar eerst even een broodje. We gaan zitten bij een eettentje aan het plein en bestellen twee cappuccino, twee water en twee broodjes. Nou lekker hoor, dat Italiaanse eten! Genieten! Ondertussen bedenken we wat we eerst gaan doen, de Dom bezoeken of shoppen. Ok, eerst de Dom bezoeken. Even later komt de rekening. 32 euro, hatsiekadee! Alsof je een emmer leeggooit! Haha.

De dom is mooi! Van buiten wel mooier dan van binnen vind ik. Alle kerken zien er van binnen wel een beetje hetzelfde uit. We lopen een rondje, branden twee kaarsjes en gaan weer naar buiten. Daar komt het cultuurbarbarisme in ons weer naar boven. Als je wilt, kun je ook op de Dom, met de trap of met de lift. Maar dat is nu nog niet open. Dan doen we dat vanmiddag.

Dan gaan we nu eerst naar het mooie overdekte winkelcentrum, de galerie Vittorio. Wat prachtig zeg! De winkels hebben allemaal een gouden naambord in dezelfde stijl, heel chique. Dat zie je ook wel aan de merken: Prada, Louis Vuitton, Todds, etc. Ik heb zelfs nog nooit zo’n mooie Mac Donald’s gezien ;-).

De vloer in het midden van de galerie bestaat uit allerlei afbeeldingen, waaronder die van een stier. Nu schijnt het dat de ballen van deze stier geluk brengen als je ze aanraakt. Je ziet dus ook iedereen met hun hak een rondje draaien op die ballen! Er zit zelfs een gat in de vloer daardoor. Nou dan kunnen wij natuurlijk niet achterblijven! Haha.

Naast de Louis Vuitton winkel zit een ijssalon. Je kunt natuurlijk niet in Milaan zijn geweest zonder dat je er eentje hebt geproefd! Dus dat is een mooi excuus! IJssie? Mmm lekker!

Al likkend lopen we richting de Gouden Driehoek. Dit zijn drie winkelstraten in de vorm van een (je raadt het al) driehoek op de kaart. Ook deze zijn niet goedkoop! Maar zeker wel de moeite waard om even doorheen te lopen. En het is sowieso al leuk om het soort mensen te bekijken dat hier komt winkelen. Wat dat betreft heeft men hier wel smaak!

We zijn wel weer toe aan wat drinken dus we ploffen neer ergens aan de rand van de Driehoek. We krijgen meteen de lunchkaart. We hoeven niet te eten, dus als de ober terug komt, bestellen we alleen twee water. “Only drink?” “Yes, only drink.” De ober loopt naar zijn collega. Ze overleggen. Dan komt de collega naar ons toe: “If you only order drinks you can only stay for 10 minutes.” Haha, zo gaat dat hier dus, als je niet genoeg geld uitgeeft kun je vertrekken. Nou, we doen lekker rustig aan want het zit hier toch niet vol. En ze krijgen lekker geen fooi!

Na de Driehoek gaan we weer richting de Duomo, want inmiddels kunnen we het dak op ;-). Sportieve Bastiaan wil graag met de trap, maar luie Joyce natuurlijk niet! Weet je hoeveel treden dat is! Stuk of 500! Pff ik word al moe bij de gedachte! Nee, nee ik ga met de lift hoor! Hihi. En Bas ook uiteindelijk. Na lang zeuren. Het dak van de Dom is mooi. En het uitzicht ook! We nemen wat fotootjes van beide. Vanaf deze hoogte kan ik ook mooi bekijken waar we zometeen gezellig een biertje gaan drinken.

Eenmaal weer beneden lopen we naar het terrasje dat ik net van bovenaf zag, en we gaan zitten. Ik werp een blik op de kaart en schrik; wat denk je dat een biertje hier kost! “We gaan Bas!” “Ja maar ik zit hier net lekker!” “Dat zal wel, maar als we 16 euro kwijt zijn voor twee biertjes, dan zit ik hier niet lekker!” Niet te geloven hè.

We lopen verder. Helaas lijken de prijzen niet te dalen. Ik denk dat we een kilometer of drie moeten lopen voordat we eindelijk een tentje vinden waar een biertje ‘maar’ 5 euro kost. We krijgen er wel een bak chips bij. Dat is hier wel leuk, als je een drankje bestelt, krijg je er altijd wat lekkers bij. Dat zit natuurlijk wel bij de prijs in, maar toch. Dan voel je je toch iets minder genaaid.

Op dit terrasje bepalen we waar we vanavond gaan eten. Bastiaan heeft in Nederland al een heleboel printjes gemaakt van restaurant die aangeprezen worden. Ons oog valt op restaurant Al Matarel. Het heeft de volgende omschrijving:

Al Matarel

Deze gaat het worden! Ziet er leuk uit toch? We kijken even hoe we er moeten komen met de metro. Het is niet zo ver weg. Maar aangezien we moeten reserveren is het wel handig om er op tijd te zijn. Eerst lopen we even naar de Decatlon om wat hardloopshirtjes voor Bas te kopen. Ook een roze, enig hè!

Na het afrekenen komt het met bakken uit de hemel! Wat een regen! En onweer! We zijn er gelukkig op voorbereid. En daarnaast, de metro richting Al Matarel is vlakbij.

Als we daar uitstappen is het alweer iets droger. We kunnen het restaurant niet meteen vinden, dus we vragen even de weg aan een vrouw die buiten staat te roken. Ze wijst ons de weg. Ah daar! Van de buitenkant ziet het er een beetje ouderwets uit. Oude gordijnen voor het raam die half dicht zitten. Een beetje stoffig zeg maar. Maar goed, daar trekken we ons niks van aan, want dit schijnt een van de beste restaurants van Milaan te zijn! Oh, maar ze zijn nu nog gesloten zien we. Op vrijdagavond gaat ze pas om zeven uur open staat op de deur. En het is nu? vijf uur. Hmm. Nou, dan gaan we gewoon direct om zeven uur erheen, dan zal er vast nog wel een plekje zijn zonder te reserveren. Tot die tijd kunnen we dan een drankje doen bij een cafeetje waar we net langs liepen.

Zo gezegd zo gedaan. We vermaken ons goed op het (overdekte) terras van het café, want iedereen die vanaf de natte straat komt en onder het overdekte deel wil gaan lopen, glijdt zowat op z’n reet. En sommigen dus echt. Heel grappig om te zien, haha.

Na een aantal wijntjes slaat de klok zeven uur. Spannend! 😉 We lopen in de richting van het restaurant in de volle verwachting dat het rijen dik voor de deur staat. Maar… nee. Dan zal iedereen al wel binnen zijn. We lopen naar binnen. Gelijk bij de ingang staat de eigenaar te hangen aan een tafeltje en hij kijkt ons aan. Vervolgens kijkt hij op zijn horloge en kijkt ons weer aan. “You want to eat now” “Yes.” We lopen achter de man aan naar binnen. Je kunt bij wijze van spreken zijn voetstappen horen galmen, zo LEEG is het restaurant. Er zit werkelijkwaar nie-mand! “Reserveren is aanbevolen.”

We nemen plaats. De rest van het personeel komt even uit de keuken om te kijken wat voor malloten het in hun hoofd hebben gehaald om rond deze tijd hun restaurant binnen te stappen. Een van hen geeft ons toch maar de kaart. “Deze trattoria kent geen menukaarten .”

Zo, dat zijn geen laffe prijzen. Maar als het eten hier echt zo geweldig is, dan mag je daar natuurlijk ook wel wat voor rekenen, is ons argument. Vooraf nemen we een plakje salami en als hoofd neemt Bastiaan een taartje van gorgonzola. Ik neem de beroemde ‘Rostin Nega’. Omdat het nog steeds leeg is in het restaurant, krijgen we de gerechten ook nog eens heel snel achter elkaar. De gorgonzola taart is lekker, maar ik zou het thuis ook wel kunnen maken. De Rostin Nega bestaat uit draadjesvlees met een bruin sausje en een plakkerig ‘stuk’ aardappelpuree. Het vlees gaat wel, maar het is echt niet bijzonder. De prijs daarentegen is ineens wel een stuk bijzonderder geworden. Nee, dit is echt niet wat we ervan hadden verwacht. Jammer. Na het eten blijven we nog maar even zitten om te kijken of het alsnog vol gaat stromen zometeen, maar nee. Er komt nog een koppel binnen en daar blijft het bij. “Bewaar dit restaurant voor het laatst, want hierna smaakt de rest toch wat minder! ” Laat me niet lachen…

We spoelen de teleurstelling even weg bij de Silver Bar en gaan daarna lekker slaapies doen.

Zaterdag 6 juni

Vandaag zullen we het niet laten gebeuren om te laat te zijn voor het ontbijt! Dus we staan stipt op tijd in het keukentje. We mogen naar boven, naar de eetzaal! Haha. Je kunt er niet eens rechtop staan. Het ontbijt bestaat uit een cappuccino, een sapje, twee broodjes en jam, heel veel jam! Het heeft wel iets weg van het ontbijt dat we hadden in New York.

Nadat we de maagjes vol hebben gegeten gaat de reis vandaag richting het stadion van AC Milan en Inter Milan: San Siro.

Volgens het metrokaartje kunnen we er op twee manieren heen; het stadion ligt namelijk net tussen twee lijnen in. Vanaf elk van beide stations is het dan nog wel een stukje lopen. Althans, Bastiaan noemt dat een stukje. Ik noem 4 kilometer een pokken eind. Gelukkig lopen we wel meteen in de goede richting, want mijn lieve vriend heeft zijn GPS apparaat meegenomen! “Schat ik zie daar een tram!” “Op de terugweg nemen we de tram Joop (dat ben ik).”

Na een sanitaire stop bij een tankstation zien we in de verte een vage verschijning van San Siro. Hè hè daar is ie! We lopen naar binnen. Er wordt zometeen een rondleiding gegeven, dus dat is leuk. Alleen we mogen niet in de kleedkamers komen vandaag, want er is een wedstrijd. Jammer, maar ok. We blijven nog even wachten in het bijbehorende museum en dan wordt er omgeroepen dat de tour begint. Vol verwachting lopen we achter de gids aan. De eerste stop is de tribune. De gids vertelt het een en ander over de geschiedenis van het stadion en zegt daarna dat we even de tijd krijgen om hier rond te kijken. Er is inderdaad een competitie aan de gang. Geen bekende voetballers volgens mij. Het zijn mannen en vrouwen door elkaar.

Nadat we wat foto’s hebben gemaakt en een poosje hebben gekeken naar de voetballers op het veld, vinden we het wel weer tijd worden voor het volgende. We wachten en we wachten. De gids staat gewoon te praten met wat andere groepsgenoten. Op een gegeven moment vraagt Bastiaan maar even aan hem wat we hierna gaan doen. “This is it”, zegt ie. Ok. Mooi is dat! Hebben we daar ieder een tientje voor betaald, om de tribune te bekijken. Wel een beetje jammer. Eenmaal terug in de museum bekijken we nog het een en ander en dan gaan we maar weer. Er is nog een winkeltje bij, misschien hebben ze leuke sokken ofzo. Ook niet, haha. Nou daag! We hebben het wel gezien hier. We nemen, zoals beloofd, de tram terug naar het metrostation.

Next stop: de wijk Navigli. Dit betekent “gracht”. Deze loopt dan ook dwars door de wijk. Met heel mooi helder water. En de huizen aan de gracht zijn mooi kleurvol. Vooral geel. Vanaf een bruggetje nemen we wat foto’s. Mooi hier! Je zou absoluut niet denken dat je je hier in het centrum van Milaan bevindt.

We hebben wel wat trek, dus we nemen plaats bij een restaurantje aan de gracht. Nou ja, zo gemakkelijk ging het niet, want we zaten eerst bij een ander restaurant. Maar daar zaten we in de schaduw en ze hadden geen hamburgers, dat wilde Bastiaan graag. Haha, dus we zijn weer verkast. Nu zitten we wel in het zonnetje. Alleen het waait wel heel hard vandaag. Achteraf hoorden we dat er een grote storm was in het noorden van Italië. Dat zal er wel mee te maken hebben gehad. De burger waait nog net niet van ons bord af. Wat wel van de muur afwaait, is het zonnescherm! En er zijn alleen maar dames in de bediening, die zijn dus aan het ploeteren om het ding er weer op te krijgen. Uiteindelijk lukt het.

Op naar de volgende bestemming van vandaag! Het kasteel Sforzesco, een van de beroemdste monumenten van Milaan. Leonardo Da Vinci heeft hier diverse zalen ontworpen. En de binnenplaatsten zijn ook heel mooi. Dit laatste is ook het meeste wat we zien van het kasteel, want de biertjes bij de lunch zijn bij ons in de benen gaan zitten! Wat zijn we toch ook een stel vreselijke cultuurbarbaren, het is niet te geloven!

Daarom gaan we naar het achtergelegen park om even lekker in het zonnetje te liggen; het Sempione park, welteverstaan. Ha, wat mooi hier. Heerlijk!

Als we worden weggejaagd door de wind en de pollen in de lucht, lopen we via het kasteel terug richting Via San Marco. Hier bevindt zich namelijk een enotheek. Wel eens van gehoord? Ik ook niet tot nu toe. Een enotheek is een soort café dat alleen wijn schenkt. Verder niets. Maar dan wel een heleboel soorten. En je kunt er ook gewoon flessen wijn kopen. Degenen die mij kennen weten dus dat je me geen twee keer hoeft te vragen of ik daar heen wil. Nee dus, haha. Wel wel wel!!

We komen aan en het ziet er vanaf buiten uit als een klein kroegje eigenlijk. Er is niemand binnen. We willen eigenlijk weer weglopen en dan zegt de postbode dat we naar beneden moeten lopen. Ok, dan doen we dat. Eenmaal beneden weten we niet wat we zien! Een enorme kelder met een en al wijn! Wauw! Een walhalla, haha. En ook niet eens al te duur. Het is dat we geen liquids mee mogen nemen op de terugweg, anders hadden we wel wat kunnen kopen. Ik vraag aan de eigenaar of we ook een glas kunnen drinken. Hij zegt dat dat wel kan, maar pas vanaf zes uur. Het is nu pas half vijf dus dan moeten we nog even wachten. Ok dan gaan we dan terug.

Aan de overkant van de enotheek zit een café, het Fashion Café. Het ziet er ook heel fashion uit moet ik zeggen. Zodra je opstaat vanuit je lounge seat worden meteen de kussentjes geschud voor de billen van de volgende gast. Pfff.

We ploffen neer en bestellen een wijntje. We krijgen er een bakje chippies bij. Hmm lekker even wat zouts. Het is best warm vandaag dus dat geeft wel een oppepper.

De mussen hier weten ook precies dat de gasten chips krijgen. Wat lachen zeg! Ze springen gewoon op tafel of op je glas en vervolgens zo het chipsbakkie in! Bas maakt er wat leuke foto’s van. Boefies.

Op een gegeven moment komt onze serveerster vragen of we willen afrekenen, want haar shift zit erop. Maar als we nou nog wat willen bestellen, moeten we dan weer apart afrekenen ofzo? We vinden het vreemd, maar we betalen. Iets later nemen we nog maar een frisje, want we gaan zo ook nog naar de enotheek. De rekening wordt op tafel gelegd. En dan ineens begrijpen we waarom we net alvast die wijn moesten afrekenen. De prijzen zijn met de helft omhoog gegaan!!! Wat denk je dat we betalen voor twee fris? 14 euro! Niet gelogen! Net betaalden we voor twee wijntjes 12 euro, dat schijnt de ‘happy hour’ prijs geweest te zijn, en nu is dat dus voorbij. Niet te geloven.

Het is tegen zessen dus we lopen weer naar de overkant. Hier kunnen we buiten zitten en van een wijntje genieten. Bas neemt rood en ik wit. Ondertussen kijken we naar een groep yuppen die hier ook buiten wijn staan te drinken. De duurste auto’s hebben ze bij zich en de slankste meisjes. Mooi om ze te zien pronken.

Als we ons wijntje op hebben, lopen we richting La Torre di Pisa. Dit restaurant hebben we gisteren ook uitgekozen van de uitgeprinte lijst. Het is aan het einde van een klein steegje waar nog meer restaurantjes zitten. Alleen deze heeft weer zo’n muffige look en dichte gordijnen, net zoals het restaurant van gisteren. En die was dus niet zo goed bevallen. Ook hier staat de ober weer bij de ingang te wachten, erop duidend dat het leeg is binnen. Maar dat kunnen we niet zien. We wagen het er maar niet op. Bij alle andere restaurantjes in de steeg is het wel druk, dus we besluiten om naar een van die te gaan. Het wordt een pizzeria. Een drukke pizzeria. Het is een beetje lopende band werk zeg maar. Nou ja. Het is wel lekker. Althans, ik neem een mozzarella salade en Bastiaan een pizza. Op de pizza zit alleen wat kaas en saus, maar Bas heeft de verkeerde keuze gemaakt denk ik, want de rest ziet er allemaal lekker uit. En het is niet duur hier voor de verandering.

Op de terugweg naar de metro komen we een jongen tegen die nep Louis Vuitton tassen heeft. Niet van echt te onderscheiden zowat! “How much?”vraag ik. Hij vraagt hoeveel ik ervoor wil betalen. Ik zeg: “Thirty!” Haha hij lacht me zowat uit. Voor €130 is ie van mij. Dan hoeft het niet. Daar koop ik zowat een echte voor. Nou ja, dat is ook weer overdreven. Toch jammer ;-).

Op weg naar de metro horen we hele lekkere muziek. Er staat een DJ te draaien voor de ingang van een concertgebouw. En er staan allemaal mensen op het pleintje ervoor te dansen. Ziet er heel gezellig uit. Daar gaan we even bij zitten. Op een gegeven moment kijken we elkaar allebei tegelijk aan. “Er lopen hier wel een heleboel mannen hè? Volgens mij zijn we op een homo feest beland.” We kijken wat beter. Ja echt wel. Ze kussen elkaar ook enzo. Als Bas half wordt aangerand gaan we maar weg. Nee hoor, geintje. Leuk feessie.

Laatste avond is al weer voorbij! Nou hoor! Gaat altijd veel te snel, zulke weekenden. We willen nog een laatste afpils nemen bij de Silver Bar, maar het is jammer genoeg dicht! Slapen dan maar.

Zondag 7 juni

Na het geweldige ontbijt pakken we onze koffertjes weer in. We hoeven pas aan het einde van de middag met de bus naar het vliegveld, dus we hebben nog even de tijd om wat leuks te doen. We leggen onze koffers tijdelijk even in de bagageruimte van het hotel neer, waar het een grote bende is! Als ze er straks nog maar liggen, want de deur blijft gewoon open.

Bastiaan heeft een paar caches uitgeprint die vlak bij het station schijnen te liggen. Die gaan we dus even zoeken! De eerste is heel makkelijk. We lopen even in het rond en op een gegeven moment vind ik ‘m! Met een soort magneetje zit het doosje aan een ijzeren spijl van een gebouw vast. Bastiaan is trots op me dat ik ‘m heb gevonden.

De tweede daarentegen laat zich minder makkelijk vinden. Wat zeg ik, deze laat zich helemaal niet vinden. En we hebben toch echt de aanwijzingen goed gevolgd. Vreemd. Toch nog even goed kijken. Misschien zien we iets over het hoofd. We zijn zo verdiept in het zoeken, dat we niet door hebben dat we in de gaten worden gehouden door een oud vrouwtje dat hier woont. Ze denkt dat we inbrekers zijn! Haha! We proberen haar uit te leggen dat we een spelletje aan het doen zijn. Als ze het begrepen heeft, is ze gerust gesteld en gaat naar binnen. Nou, we kunnen de cache echt niet vinden! We hebben ons best gedaan hoor. Als we thuis zijn, blijkt ook dat het onmogelijk was om ‘m te vinden, omdat de cache is weggehaald.

We hebben nog een paar uurtjes, dus we gaan nog even richting de Dom. Om voor mij een tas te kopen – hihi – en om nog even lekker op een terrasje te zitten. Het is mooi weer namelijk.

Het einde is toch echt in zicht nu. We verlaten het terras en lopen nog even door de dure winkelstraten. Dan nog maar een lekker ijssie! We kijken ondertussen of we nog een paar sokken voor Bas kunnen vinden in de AC Milan toeristenstore, maar helaas pindakaas.

Op het laatste moment komen we nog een hele leuke kledingzaak tegen! Bas vindt het vooral ook heel jammer, maar we moeten nu toch echt weg! Hè!

Gelukkig staan onze koffers nog op ons te wachten bij het hotel. We lopen richting de shuttlebus. Die gaat om 16 uur richting het vliegveld. Eenmaal daar aangekomen zien we dat we een half uurtje vertraging hebben. Bah. Ik haat vertraging! Oh, maar ik zie daar een tassenwinkel!

Met de tweede tas veilig in de koffer lopen we naar een cafetaria op het vliegveld. We moeten toch nog even wachten door de vertraging dus dan kunnen we hier net zo goed even een broodje en een wijntje nemen. En nog een wijntje. Inmiddels is de vertraging opgelopen naar een uur. Dus dan nog maar een wijntje.

Vier wijntjes per persoon later, kunnen we eindelijk boarden. Ik moet je zeggen, heb nog nooit zo’n vrolijke relaxte vlucht gehad. 😉

Donderdag 9 april

Bastiaan is op 24 februari van dit jaar 31 jaar jong geworden. Ine heeft dit heugelijke feit aangegrepen om ons in het Paasweekeind uit te nodigen voor een tripje naar Londen! In dit geval bedoel ik met “ons”: Ine, Dick, Bastiaan, Annie en ik!
Om half acht in de avond pakken we de intercity naar Schiphol. Ideaal, je bent er zo! Dick heeft ons al digitaal ingecheckt, dus we hoeven niet in de rij voor de balie. Het blijft toch wel altijd spannend of je zonder gedoe door de douane heen mag. Ik heb namelijk zowel mijn als Bas z’n?? koffer volgepropt met zakjes liquids! Onder de 100 ml, dat wel maar toch. Eerst nog even een drankje. We zijn toch ruim op tijd. Evengoed staan we snel bij Gate H. Anders had Dick het niet meer aangekund. Nee hoor Dick, grapje. Ik zal het niet meer doen!
Iedereen komt zonder problemen de douane door gelukkig. Hier en daar moet er een laars uit en een riem af, maar verder gaat het goed.
We vliegen met Easyjet. Het grappige van deze maatschappij is dat je niet een stoel toegewezen krijgt, maar je kunt net als in de trein of in de bus gaan zitten waar je wilt. Grappig hè. Er is ruimte genoeg dus we kunnen allemaal bij elkaar in de buurt zitten. Als we net opgestegen zijn, gaan we alweer landen. Het is echt een klein stukje naar Londen Gatwick.

Vanaf het vliegveld nemen we de trein naar Victoria Station, om vanaf daar met de metro verder te reizen naar ons hotel. Echter, we komen erachter dat het beter is om met de taxi te gaan, omdat het nogal onvoordelig is om â??s avonds laat nog vijf dagkaarten voor de metro te kopen. Buiten dat, met de taxi is ook leuker want dan zie je nog wat van de stad. Dat doen we dus!

Tegen twaalven komen we aan bij onze verblijfplaats voor de komende vier dagen: het Citystay Hotel aan de Bow Road. We worden hartelijk welkom geheten door de eigenaar. Een heel aardige man die niet te beroerd is om ons op dit tijdstip van de dag nog van alles en nog wat uit te leggen over het hotel en de stad. Onder andere vertelt hij ons dat hier in Londen de cafe’s sluiten om 23.00u. Hmm. Hoe laat is het nu? Ja, dat kunnen we dus vergeten.

Maar we zijn wel toe aan een biertje 😉 Er schijnt nog wel een nachtwinkeltje te zijn in de buurt. En in de huiskamer/ keuken beneden kunnen we nog even zitten. Ok, doen we dat. Rond tweeën belanden we in bed. Anke, Bastiaan en ik delen een kamer met z’n drietjes, Ine en Dick slapen saampjes. Pfff we zijn moehoe! Truste.

Vrijdag 10 april

Omdat we gisteren zo laat naar bed zijn gegaan, hebben we vandaag pas om 10 uur afgesproken. Even rustig aan. Ine, Dick en Bastiaan zijn al ietsjes eerder naar beneden gegaan om metrokaartjes te kopen en een broodje voor het ontbijt.

Vandaag gaan we…. Ja wat gaan we vandaag eigenlijk? Wij zijn van te voren niet zo slim geweest en hebben geen dagschema gemaakt wat we gaan doen en met welke metro. Dick komt met het idee om naar een rommelmarkt te gaan in Camden. Prima! Dan kunnen we daarna met de metro naar de Big Ben, dat is niet zo ver van elkaar vandaan. Op weg dan!

Het metrostation is heel dicht bij ons hotel, dat is geweldig. Na zo’n twintig minuutjes komen we aan in Camden. Het is een heel schattig plaatsje. Heel druk ook! Veel winkels waar gossip kleding verkocht wordt. En veel leer enzo… Ook lakleer. En jasjes. En lakjasjes. Voor honden. En wiens oog valt daar natuurlijk op? In een keer goed: Annie’s oog. “O wat enig! Joyce kijk nou!! O die moet ik hebben voor Bob !! Even kijken wat ie kost!!”
Vijf minuten en een lakjas voor Bob later, lopen we de straat uit en komen we een soort overdekte markt tegen met kleine kledingzaakjes en veel Chinese eetkraampjes/barretjes. Als je wilt, mag je overal van proeven. Het ziet er echt heerlijk uit allemaal. Maar het is ons nog wat te vroeg voor Chinees dus we houden het bij een bakkie.

Ondertussen hebben we van alles gezien, behalve de rommelmarkt van Dick. En achteraf kan ik zeggen dat we die ook niet hebben gevonden. Maar het was zeker een leuk plaatsje waar je anders niet zo snel heen zou gaan.
Volgende bestemming vandaag: de Big Ben. Daar in de buurt zijn ook de Houses of Parliament, de Londen Eye en de Westminster Abbey. Bij de laatste kunnen we dan mooi even een kaarsje aansteken.
Even later komen we aan. Het is een beetje regenachtig. Jammer. Vlak voor het parlement staat een grote groep Srilankezen die protesteren tegen of voor de Tamiltijgers. Dat is een beetje onduidelijk. Ze houden een hongerstaking en maken in ieder geval veel herrie!
Eenmaal bij Westminster Abbey aangekomen zien we dat de deuren dicht zijn. Gesloten dus. Hmm dat is toch wel jammer. Nou ja dan moeten we morgen of zondag maar terugkomen.
Ondertussen is een van de groepsleden een beetje in paniek want ze moet naar het toilet en zo snel is er geen een in de buurt. En als ze eenmaal moet dan moet ze ook echt snel! Wat nu wat nu! Bastiaan en ik bedenken ons dat we ergens vlakbij het reuzenrad een drankje hebben gedronken toen wij samen in Londen waren in 2005. En dat ze daar wel een toilet hebben. Dat is toch wel de meest dichtbijzijnde. Ok mensen, iets meer de pas erin want we hebben haast!
Eenmaal daar aangekomen is er inderdaad een toilet. Maar ook een rij. Een lange rij! Nou ja er zit niets anders op dan achteraansluiten. Gelukkig gaat het allemaal net goed!

We hebben wel trek en Bas en ik weten nog wel een leuk restaurant vlak bij het rad. Even kijken of ie nog bestaat. Ja! Hier gaan we dan even lekker zitten.
Tijdens de lunch maken we een schema-tje wat we nog meer willen gaan doen de komende dagen. De boekjes komen op tafel. Na een tijdje zijn we eruit. We willen nog naar de wisseling van de wacht, een tochtje maken over de Thames, naar Harrods en Selfridges, Chinatown en Picadilly Circus. Verder heeft Ine nog een leuk restaurant in haar boekje gevonden. De zogenaamde “Stoomboot”. Hier kun je je eten zeg maar zelf koken in een grote pot met bouillon die in het midden van de tafel staat. Dit hebben Bastiaan en Ine ook in Maleisie gedaan en dat was heel leuk. Ok, dan doen we dat toch vanavond? Dan bezoeken we eerst Picadilly Circus en dan gaan we daarna naar Chinatown, want daar zou dat restaurant moeten zijn.
Bastiaan en ik kunnen ons uit 2005 herinneren dat Picadilly Circus heel leuk is. Maar als we de metro uitstappen hebben we zoiets van: “Ok leuk”, maar niet geweldig ofzo. De grote lichtreclames op sommige gebouwen zijn wel mooi, maar inmiddels zijn we natuurlijk Time Square gewend. Daar kunnen ze hier niet aan tippen! Dus eerlijk gezegd valt dit nu een beetje tegen. Wel zijn er leuke winkels! Ik heb de ‘Accesoires’ winkel in Londen ontdekt. Zowat op elke hoek van de straat zit er eentje. Zo hier ook. Even naar binnen! O wat een leuke bikini! O en een bijpassend jurkje! Het vervolg kan je raden. Ine koopt ook nog een mooie ketting.
Na nog wat te hebben rondgesnuffeld hier en daar en een drankje te hebben gedronken gaan we toch maar richting ?”Stoomboot”.
Hmm waar zit dat restaurant dan? We zijn toch echt aan het goede adres… En we zien wel “hotpot”? op de kaart staan, maar daar bedoelen zij niet hetzelfde mee als wij. In hun geval krijg je dan gewoon een pannetje met gebakken eend ofzo.. Nee, dat is âm niet. En de naam van het restaurant is ook anders. Zouden ze zijn verhuisd? Of opgedoekt gewoon? Nou hoor, we hebben wel pech!
Dan maar gewoon Chinees? Na mijn ervaring het New Yorkse Chinatown ben ik wat huiverig. Mijn reisgenoten zijn ook zo lief om me er even aan te herinneren. Bedankt! Doei! Nee, wel hier? Ow..
We nemen een menu voor vijf personen met een Tiger biertje (ook bekend uit Maleisie, red.) voor Bastiaan, Ine en Dick, en een wijntje voor Annie en mij. Onder andere zitten er van die heerlijke pannenkoekjes bij, waar je stukjes Pekingeend in kan rollen met groente en een sausje. Hmmm! Nou ik moet eerlijk toegeven: het was heerlijk! Ben niet meer bang voor Chinezen.

Na deze ervaring gaan we moe en voldaan terug richting hotel. Met nog een tussenstopje voor een slaapmuts in een cafeetje vlakbij.

Zaterdag 11 april

Gisterenavond hebben we nog aan onze hotelvriend gevraagd of hij even wilde checken of er vandaag wisseling van de wacht zal zijn bij Buckingham Palace. Hij heeft netjes het schema voor ons uitgeprint. “Every day in April, but there are exceptions”?, staat er op. Laten we het er maar op wagen, want het is een mooie grijze dag vandaag, zonder regen. Dus waarom zou het dan niet doorgaan?
Het Londense GVB heeft besloten dat er tijdens het Easterweekend werkzaamheden worden verricht aan de metrolijnen. De gele en de groene lijn liggen er het gehele weekend uit. Laten dat nou toch nét de belangrijkste lijnen zijn. En laten wij nou nét het gehele Easterweekend in Londen verblijven! Tjeetje! Gelukkig hebben we onze expert op het gebied van openbaar vervoer bij ons: Bastiaan! Nou schat, zoek jij het eens even uit!

Ruim op tijd komen we bij het Paleis aan. Het wemelt van de toeristen. Gelukkig veroveren we een mooi plekje voor het hek. Hier kunnen we alles wel zien! Er staan twee wachters die af en toe een mooi loopje maken vanaf hun ‘huisje”. En vervolgens lopen ze weer terug. En weer heen….en weer terug. De wisseling zou om half 12 moeten plaatsvinden. We hebben wel al een paar ruiters te paard gezien. Dat zullen de wisselaars wel zijn. Toch? Maar het is wel al kwart voor twaalf. Misschien hebben ze wat langer de tijd nodig vandaag?

Twee agenten hebben het hele tafereel van wachtende toeristen eens een tijdje aangekeken, maar op een gegeven moment krijgen ze toch medelijden met ons. Een van de twee komt op ons af: “Are you waiting for the exchange of the guards?”? Ja! Waar wachten we anders op doos! “That’s not happening today, tomorrow there will be one”.
Iedereen druipt verslagen af. Ok, iets minder overdreven mag ook 😉 We besluiten dat we morgen een nieuwe poging gaan wagen.
Gelukkig zijn we niet helemaal voor niets deze kant op gekomen, want er is nog een plek waar onze hardrocker in hart en nieren graag een bezoekje wil brengen: Het Hard Rock Café Londen! Dick (ja, Dick) wil daar even een T-shirt scoren. En dat lukt!
Volgende stops: Bond Street en Oxford Street. De echte kenners hebben niet meer woorden nodig, maar voor de mannen zal ik het wat beter uitleggen: Dit zijn de meest bekende winkelstraten in Londen! Een Walhalla voor vrouwen! Hier bevinden zich onder andere Harrods, Selfridges, Top Shop, noem maar op (dat rijmt, hihi).
We stoppen met de metro vlak voor de ingang van Harrods, spreken een tijd af met de heren en sjezen naar binnen. Harrods is eigenlijk best frustrerend als je niet rijk bent. Overal designermateriaal: van bikini tot boeket, van chocola tot laars (hoe kom ik erop), alles is duuhuur! Maar toch zeker wel de moeite waard om op elke afdeling even een kijkje te nemen. Met je mond open.
Stipt op de afgesproken tijd staan we buiten. Ja, Bastiaan: Ine ook! De heren staan al te wachten. Verderop heb ik een Starbucks gezien en misschien hebben ze daar wel mooie mokken om onze collectie aan te vullen, dus we doen daar ff een bakkie. En inderdaad, ik tik mooi twee specifieke Londense exemplaren op de kop. Niet letterlijk natuurlijk. Flauwâ?¦ Vervolgens bedenk ik me na het afrekenen dat ik hier wel de verdere dag mee mag sjouwen. Na jaâ?¦

Next! Bondstreet. Hier gaan we heen voor een bezoek aan (onder andere) Top Shop en Selfridges. Te beginnen bij Top Shop. We spreken met de heren weer af hoe laat we buiten zullen staan. Voor deze winkel hebben we een half uurtje ingecalculeerd. Netjes toch? Top Shop is echt een mierennest! Tjeetje wat een drukte zeg. Maar wel leuke kleding allemaal en wat meer betaalbaar dan Harrods. Een verdieping naar beneden is de schoenenafdeling. Ze hebben hier de nieuwe lente Uggs van broderie stof. In het wit. Wauw! Die moeten natuurlijk even gepast worden! En tja, als je ze dan eenmaal aanhebt ben je verkocht hè. Maar het zou ook zonde zijn om ze niet te kopen want de Pond staat gunstig ten opzichte van de Euro dus eigenlijk heb je dan geld bespaard! Bastiaan trapt hier niet in.
Selfridges is de laatste winkel op de planning. Ook een groot warenhuis met heel veel dingen. Eigenlijk hebben we het wel een beetje gehad met al die warenhuizen, dus Ine, Anke en ik besluiten om even door de grote winkelstraten te lopen om te kijken of er nog andere leuke winkels zijn. Op een gegeven moment zijn we er klaar mee en we bellen de mannen. Die zitten natuurlijk in de kroeg aan een biertje. Of we ook komen. Ja, van winkelen word je wel dorstig!
We zitten daar even na te praten over de dag totdat we een vrouw opmerken die eigenlijk best wel raar doet. Is ze niet helemaal honderd of is ze nou dronken? Ze ziet er heel netjes uit en is daar met haar dochter en schoonzoon (denken we). Ze zit de hele tijd aan hem te friemelen en haar te aaien en valt steeds bijna van haar stoel. Ze moet gewoon ondersteund worden met zitten! Iedereen kijkt inmiddels naar haar. Wat gênant! Dan komt haar man erbij en ze nemen haar mee naar buiten voor wat frisse lucht. Als ze weggaan, moet ze door twee mensen worden vastgehouden anders gaat het mis! Haha, wat een schouwspel!
Ine heeft in haar boekje een restaurant gevonden waar we vanavond kunnen gaan eten. Het schijnt een soort kerk te zijn waar een restaurant in zit. Het is in de buurt van Travelca Square. We pakken een metro die kant op.

Daar aangekomen is het toch niet helemaal zoals in het boekje beschreven. Het lijkt wel een beetje op een opvangcentrum voor daklozen, hahahahaha! Nee, zo erg is het nou ook weer niet hoor. Maar het is wel zelfbediening. En dat willen we niet. We willen worden bediend! Wij zijn verwende Hollanders!
Gelukkig vinden we vlakbij een ander leuk restaurantje. Vooraf nemen we een gezamenlijk hoofdgerecht met allerlei kleine hapjes, een soort tapas. Met het hoofdgerecht heeft Ine minder geluk. Eerst bestelt ze vis. Na een tijdje komt de oberin vertellen dat die vis er helaas niet meer is. Ok, dan rib eye. Ook lekker. Dat hebben Annie (die van de Kleine Drift, red.) en ik ook. Wederom de oberin… Ze hebben nog maar twee rib eyes. “Wat is dit voor een ballentent!”? Ine kan het zo mooi formuleren. Uiteindelijk kiest ze voor lam. Dat is er gelukkig nog wel. En ter compensatie krijgen we wat extra gamba’s. Toch besluiten we dat we hier geen drankie meer gaan doen. We gaan weer naar onze stamkroeg. Dan kunnen we tenminste naar het hotel rollen. Net voor elven komen we binnen. Pff gelukkig, want om elf uur gaan ze dicht en dan krijg je niks meer. We komen binnen en wat denk je: “What’s your age honey, can I see your ID please?”? Geen grapje! Ze wilde echt mijn ID zien! Dus… Ik zeg dat ik 27 ben en laat mijn ID zien. “Just like my sister, ok honey come in!”? Ik zie het maar als een compliment!

Zondag 12 april

Vandaag gaan we een tweede poging wagen om de wisseling van de wacht mee te maken. We hebben wel weer pech want nu ligt zowat het gehele metronetwerk eruit. Pff wat een doolhof. Vanaf de roze lijn via de grijze, groene, blauwe en bruine lijn en dan nog een stukje lopen. Dan moeten we er zien te komen volgens Bastiaan. Maar de vraag is: komen we dan wel op tijd? Want het is nu al tegen elven en de wisseling begint om half twaalf! We gaan het proberen…
Het is kwart voor twaalf en we zitten bij de uitgang van lijn bruin aan de Starbucks. Dick probeert ons op de foto te zetten met zijn statiefje, tot groot plezier van de mensen die het allemaal zien gebeuren. Bastiaan kijkt iet wat chagerijnig. Om terug te komen op de vraag uit alinea 1: nee, we komen dus niet meer op tijd.
We besluiten om richting de Big Ben te lopen, dat schijnt hier niet ver vandaan te zin. Dan kunnen we daar een tweede poging wagen om naar de Westminster Abbey te gaan. Die was vrijdag namelijk dicht. Dan zullen we nu wel wat meer geluk hebben toch 😉

Haha nou mooi niet! Eenmaal daar staan we weer voor een dichte deur! Het is niet te geloven wat hebben wij een pech zeg dit weekend!
Eigenlijk zouden we vanavond een tochtje over de Thames gaan maken als het donker is, maar we hebben nu zoveel tijd over vanwege het missen van de wisseling van de wacht en nu weer de gesloten kerk, dat we besluiten om de tocht nu te maken. En buiten dat, ik ken ons een beetje: als wij vanavond lekker gegeten hebben, gaan we daarna liever nog wat drinken en geen tochtje meer maken over de Thames.

Nadat we nog even een spoed sanitaire stop voor Annie hebben ingelast (ja, weer), kopen we vijf enkele tickets voor de tocht. Op vertoon van onze metrokaartjes krijgen we vet veel korting. Scheelt wel 20 pond ofzo. Das mooi!

Na een behouden vaart stappen we uit bij de Towerbridge. Zo… ff fotootje!

We hebben weer eens zin om te eten en wat zien we! Een bord met daarop geschreven: “Fish & Chips”. Nu kunnen we Londen natuurlijk niet verlaten zonder deze heerlijke delicatesse geproefd te hebben. Er staat alleen een giga rij met mensen die hetzelfde willen.
Na een half uurtje hebben we het dan eindelijk op tafel staan. Lekker zitten we buiten in het zonnetje met een biertje aan de fish and chips. Ik neem een hap… Hmm lekker, maar wat is dat voor stekeligs… Toch alsjeblieft geen graten in een gefileerde gepaneerde gebakken vis… nee toch? En ja wel, nog een. Lichtelijk in paniek bedenk ik me wat de meest gepaste wijze is om ze uit m’n mond te krijgen. “BlehhPffeooft!!!!”? Zo, dat ligt op de grond. Voor de duifjes. Annie is zo lief om haar stukje vis voor mij te fileren en ze begint met voeren. “Laat me maar even mam, ik vind het heel lief van je maar ..”? Ik walg er van. Waarom heb ik dit soort dingen toch altijd. Bah! Gelukkig heeft de rest de eetlust nog niet verloren en eten ze rustig verder.

Tijdens het eten hebben we bedacht dat Chinatown onze volgende bestemming is. En we gaan erheen met de beroemde Londense dubbeldekker! Leuk hè! Bij de bushalte staat net zo’n enorme rij als zonet bij de fish and chips. Nou ja, we kijken wel even of we er nog bijpassen met z’n vijfjes. Iedereen dringt en dringt als de deuren opengaan. Tjezus wat een drukte. De deur gaat dicht. Dat hebben we dus niet gered. Maar na een tijdje gaat de deur weer open. Er is toch weer een klein gaatje ontstaan. Iedereen van onze crew wurmt zich binnen. Oh nee, ik zelf nog niet! En de deuren dreigen weer dicht te gaan! Nou nu komt het mooiste. Zodra Annie in de gaten krijgt dat haar kindje niet in de bus zit en zijzelf wel, breekt de hel los (Lezer: denk in slowmotion met een galmend geluid en zwaaiende armen): “Neehee Neehee!! Open the door!! Ik wil er nu uit!!!!!!!! Johhooyyccce!! Stohhop Ik wil er uit!! Johoyycce!! Neehee!!”? Op het moment dat ik dit schrijf lig ik weer in een deuk. We pesten Annie er nu nog mee, maar dat terzijde. De buschauffeur ziet het geheel aan en doet de deur weer open. Pfff gelukkig zeg! We zijn allemaal weer herenigd! Haha! Laten we de volgende bus maar nemen.
Per ongeluk een halte te vroeg stappen we uit. Nou ja, dan nog maar een stukje lopen. Welke kant zou Chinatown op zijn? Laten we maar achter Bastiaan aanlopen, die weet alles. En inderdaad. Na een tijdje lopen naderen we de poorten van Chinatown! Hier zijn Bastiaan en ik al eerder geweest, en er zit zo’n leuk cafeetje. Zullen we daar een biertje doen? Goed idee!

We waren even vergeten dat het een Hollands café is. Ach ja, wat maakt het ook uit! Nemen we toch lekker een frikandel in plaats van Chinees?!! Nee? Ow..
De dames nemen een wijntje en de heren een Kwak biertje. Dat ze dat hier ook hebben, grappig. Nog grappiger is, dat de heren ieder een schoen in moeten leveren en daarvoor in de plaats een Croc terug krijgen! Haha! De reden hierachter is dat de glazen waar het Kwakbier in geschonken wordt, niet te betalen zijn hier in Londen. En daarom werden ze eerder vaak gestolen. Toen heeft de eigenaar van het café deze oplossing verzonnen. Echt een goed idee dus! Je levert toch liever je glas in dan dat je met één Croc aan naar huis gaat!

Een paar drankjes later en op onze eigen schoenen, gaan we onder de poorten door op zoek naar een Chinees restaurant. En laten we er nou nét een tegenkomen waar ze de enige echte stoomboot op het menu hebben staan! Dat kan niet missen, hier gaan we eten!

Het is echt heel leuk. We worden naar een verdieping gebracht waar allemaal tafels staan met een grote “hotpot”? in het midden. Je kunt kiezen in wat voor soort bouillon je je eten wilt garen. Wij kiezen twee soorten; mild en pittig. Vervolgens komen er allerlei soorten groenten, vlees en vis op tafel om allemaal in die pan te stoppen. Lekker drankje erbij en eet smakelijk maar!

Een paar uurtjes later staan we weer buiten. Het was heerlijk! We bedenken dat we het wel gezellig vinden om nog een drankje te doen in het Hollandse café. Maar we hadden het al kunnen weten, want het is elf uur. O ja, sluitingstijd. Nou dan maar naar de metro en naar het hotel. Onderweg komen we toch nog een tentje tegen waar we nog wel naar binnen mogen. Dan doen we hier ons laatste drankje om het Londen avontuur af te sluiten. Jammer, wat gaat de tijd toch snel!

Maandag 13 april

We gaan alweer naar huus.
Omdat de metrolijnen er vandaag ook nog uitliggen, hebben we besloten om ons door een taxibusje naar het vliegveld te laten brengen. Geregeld door het hotel.
Om 10 uur staat het busje al klaar. De hotelvriend zwaait ons vriendelijk uit! Er valt echt niets op te merken aan zijn gastvrijheid de afgelopen dagen! Als je ooit een weekendje naar Londen gaat, is het Citystay Hotel echt een aanrader. Je wordt behandeld alsof je familie bent. Die man bakt zelfs een ei voor je als je dat wilt! Verder is het simpel, maar je hebt niet veel nodig als je toch de hele dag op pad bent.

Het is een uurtje rijden ongeveer naar Londen Gatwick. We komen ruim op tijd aan. Even staan we nog in het zonnetje. Ja, als we weg gaan is die er ineens. Dan naar binnen. We verwachten niet veel problemen om door de douane te komen. We zijn immers op dezelfde manier gepakt als op de heenweg. Maar daar vergissen we ons toch in. Haha! Stuk voor stuk moeten onze koffers open! Ik had zoveel moeite gedaan om die van mij überhaupt dicht te krijgen! Bij mij vinden ze een deo en een mascara die niet in het zakje zitten. Bastiaan heeft helemaal niks in zakjes gedaan, Annie heeft een zakje in haar toilettas en Ine en Dick hebben ook verkeerd verpakte liquids. Fout fout fout! Wij, ervaren reizigers moeten toch onderhand wel beter weten! Sluit ons maar op!
Achteraf horen we dat we die zakjes uit onze tas hadden moeten halen voordat ze door de scanner gingen. Dan zijn ze op Schiphol toch minder streng hoor. Of ze letten minder goed op. Hmm, ik vraag me af waar het dan beter is.
Nou ja, vanaf hier gaat alles verder goed. We winkelen nog wat en drinken een bakkie. Toch presteren we het om bijna te laat bij de gate aan te komen. Beetje de loopafstand onderschat. Rustig Dick! Oh nee ik zou geen grapjes meer maken daarover 😉

Ine, volgend jaar mag je Bastiaan best weer zo’n cadeau voor zijn verjaardag geven! Vinden wij helemaal niet vervelend!
Dank je wel, het was weer super!

Liefs Joyce

Vrijdag 3 oktober

Ja hoor vandaag is het zover! We gaan naar de US of A! New York! Whaaaah! Spannend!

Om 3 uur in de nacht moeten we opstaan. Even gauw douchen en aankleden en op naar Ine’s huis. Daar worden we met een taxibusje opgehaald. We, we, wie is WE. Nou daar gaat ie: Dick en Ine, Jeroen en Natascha, Bastiaan, Joyce en Anke!
Het busje staat al te wachten als we aankomen en iedereen is er. Let’s go! De meesten van ons zijn gelukkig niet echt moe.
Op Schiphol staat er best wel een rij om in te checken. Gelukkig redden we het op tijd om te boarden. Nadat we van top tot teen zijn gecheckt kunnen we de plane in.
We gaan van Amsterdam eerst naar Londen Heathrow en van daar uit naar New York. Van Amsterdam naar Londen is maar 3 kwartier vliegen dus dat valt reuze mee. Maar al met al een hele reis te gaan!
Op het eerste gezicht lijkt Heathrow helemaal niet zo’n groot vliegveld. Later blijkt dat we met de metro naar onze terminal moeten, dus. Toch wel groot.
Voordat we naar “onze” terminal kunnen krijgen we weer zo’n grote check. Op zich is het allemaal wel goed hoor, maar soms word je er wel een beetje gestoord van. Riem af, jas uit, schoenen uit, horloge af, alles! Oh nee, bijna alles. 😉
Toch wel op het nippertje bereiken we de gate. Er is overal best veel tijd in gaan zitten. “Rustig Dick, we zijn er al! Zie je nou wel,  we zijn hartstikke mooi op tijd!”

Dick is gisteren de hele dag bezig geweest met online inchecken. Hij heeft geprobeerd om ons allemaal naast elkaar te laten zitten, maar helaas is dat niet gelukt. Nou ja, jammer, maar niks aan te doen. Alleen Anke en Ine zitten naast elkaar. Uiteindelijk is het ook Natas gelukt om naast Jeroen plaats te nemen. Iemand wilde gelukkig met haar van plaats ruilen. Ja, want stel je voor dat we neerstorten, dan wil ze dat wel naast Jeroen doen! En begrijpelijk ook. In dat geval zou ik de hand van de Indiaan naast mij moeten vast houden. Geen fijn idee. Bas en ik hadden namelijk niet het geluk dat een van onze buren wilden ruilen. Snif.
Het vliegtuig is groot! 2 verdiepingen. 10 stoelen in de breedte! Dat geeft je op de een of andere manier toch wel een rustiger gevoel. Op de stoel ligt voor iedereen een dekentje, sokken, een tandenborstel, een koptelefoon, en een slaapmasker. In de rug een kussentje en een TV voor de snufferd. Nou hier wil je toch nooit meer weg? 😉
Nou hup de lucht in met dat ding! We willen naar New York!!! De piloot vertelt ons dat de vlucht 7 uur en 40 (!!!) minuten gaat duren. Bas kijkt me met een grijns aan. Hij heeft mij namelijk al die tijd wijs gemaakt dat het niet langer zou zijn dan 6 uur. Ik zit als een rat in de valâ?¦ Annie kijkt ook al niet echt blij.
Gelukkig gaat de vlucht prima. Ik kan niet echt slapen. Ook omdat de Indiaan zijn waffel niet kan houden. We krijgen twee keer eten en veel drinken. Ja, de service is prima. Op het TV’tje kun je uit veel films kiezen, dus dat is ook goed! Dan gaat de tijd toch best wel snel voorbij. Tijdens de vlucht krijgen we ook nog wat formuliertjes met vragen die we moeten invullen voordat we het land in mogen.

Rond 17.00 uur landen we op JFK Airport. We gaan nu 6 uur terug in de tijd! Het is hier dus 11.00 AM. Zo, even plassen en dan aansluiten in de rij voor de douane. Hier moeten we de ingevulde formuliertjes afgeven en we krijgen een stempel in ons paspoort. Cool!
Bij de uitgang staat er een taxibusje op ons te wachten. De chauffeur gaat ons naar het hotel brengen. Een echte Amerikaan. ‘Dick!!! Waar is Dick?â?zegt Jeroen. De chauffeur kijkt hem raar aan. Huh? O shit! Dick heeft hier natuurlijk een heel andere betekenis dan bij onsâ?¦ ‘Karel ga je mee?â?

Ons hotel heet het Manhattan Inn. Een eenvoudig hotel met kleine kamertjes. Het is wel schoon dus prima. We slapen hier toch alleen maar. Gauw droppen we de koffers en frissen ons even op, om vervolgens de stad in te gaan. Vandaag staat het Central Park op het programma. Dat is redelijk dicht bij ons hotel. Op weg daar naartoe pakken we even een Burger Kingetje. Tja, dat hoort erbij hier toch?
We kijken echt onze ogen uit hier! Al die yellow caps, bussen, auto’s, winkels, Cafés, mensen en lawaai. En zo groots! Echt, je moet hier zijn om te begrijpen wat een indruk het allemaal maakt. Het komt recht op je af. Echt geweldig!

Eindelijk komen we bij Cental Park aan. We zijn allemaal gebroken natuurlijk, van de reis en de indrukken. Dus we besluiten om ons (na veel afdingen) op fietsen met zitjes erachter door het Park te laten vervoeren. Dat is pas relaxt!

Daar gaan ze hoor, op drie fietsen door het Central Park in New York! De mannen die ons rondfietsen, vertellen allerlei verhalen over het park. Over de geschiedenis en over welke films er zijn opgenomen en welke celebs er dicht bij wonen, enz. Soms stoppen ze even om ons wat te laten fotograferen. Zo hebben we bijvoorbeeld een leuke foto van ons bij de beroemde ‘Friendsâ? fontein. Ook staan we op de foto met Madonna’s appartement op de achtergrond en gaan we naar bij de herdenkplaats van John Lennon. Super leuk. Overal zie je ook kleine eekhoortjes lopen! Wat een scheetjes zeg. En hartstikke mak.

Na deze leuke fietstocht lopen we nog even een mall in, waar we tegen een reusachtige naakte mannelijk boeddha aanlopen. Annie, hangt deze al in de keuken bij Sky? Haha!

We komen erachter dat we toch echt wel heel moe zijn, dus we besluiten de mall vandaag te laten voor wat die is en nog even wat te gaan drinken. Na 25 uur is het alcohol peil toch wel tot een minimum gedaald, dus sommigen onder ons beginnen al te trillen. Vlakbij ons hotel is een pub. We bestellen wat biertjes en wijntjes en frisjes. Whaa lekker! We houden het niet lang vol hoor. Natas en Jeroen gaan als eerste. Toch worden we nog even wakker geschud door de rekening: $160!!!! We komen erachter dat de prijzen die op de kaart staan de kale prijzen zijn. Dus er komt nog tax bovenop en als klap op de vuurpijl ook nog eens 16% fooi! Lekker brutaal hé. Dus dat is even schrikkenâ?¦ Wat zijn we ook een stelletjes toeristen!

Ine en Dick gaan nog even wat eten, Annie, ik en Bas gaan naar bed. Truste.

Zaterdag 4 oktober

Zo goedemorgen, wij hebben zo’n 12 uur geslapen als het niet meer is.. Heerlijk. De wekker is net gegaan. Het is half negen. Om half 10 hebben we bij het ontbijt afgesproken. Nou dat moet toch makkelijk te redden zijn. Voor Bas welâ?¦. Voor mij gaat het helaas wat langzamer, want mijn föhn doet het maar voor de helft! 120 volt in plaats van 220. Shit. Ben wel 25 minuten met dat haar bezig!!! Gauw gauw gauw!
Gelukkig nog wel op tijd voor het ontbijt. Ik haal Annie op. Iedereen is er verder al. Het ontbijt bestaat uit bagels waar je elkaar mee kan vermoorden, cakejes, mierzoete sinaasappelsap, boter, jam en koffie of thee. Mmmm!
Met een bekertje koffie in de hand gaan we naar het metrostation. Hier kopen we een kaartje die zeven dagen geldig is, omdat vijf niet kan. En we gaan door de poort. Althans, Natascha, Jeroen, Bas en ik. De rest moet nog even leren hoe het moet 😉 Het is een soort schuif systeem. Net zoals je je pinpas door het apparaat heen haalt, moet dat nu met het metrokaartje en dan gaat het poortje los. Nouâ?¦ niet bij Annie, Ine en Dick hoorâ?¦ Terug! Hup daar gaan ze, terug naar de kaartenverkoper. Jeroen gaat inmiddels ook weer terug om te kijken of het hem wel nog een keer lukt om binnen te komen. Dat lukt dus ook niet meer, haha. De kaartenverkoper scheldt iedereen half uit en doet vervolgens een deur open waar ze door kunnen lopen. Zo hé hé, we zijn er hoor.

We gaan eerst naar Rockefeller Centre. Met de metro is het maar een klein stukkie. Eenmaal aangekomen regent het hier een beetje. He getver, dat hadden we niet besteld! Gelukkig komt het niet met bakken uit de hemel.
Op een gegeven moment lopen we langs een chocolaterie waar een mevrouw in de etalage aardbeien in de chocolade aan het dompelen is. O wat ziet dat er heerlijk uit! Dat wil ik dat wil ik dat wil ik! Niet iedereen heeft er zin in, maar Natas, Annie en ik nemen er een. Geweldig! Echt lekker. Dat mag ook wel voor 8 dollar 😉

We lopen door en komen bij een hoog gebouw aan, Top of the Rock bij Rockerfeller Centre. We kunnen hier in als we willen, dan hebben we een mooi uitzicht over heel New York. We zouden eigenlijk de Empire State Building in gaan, maar daar staan altijd dikke rijen en hier kunnen we zo in. Ik moet even worden overgehaald, dat wel. Het is wel heel hoog namelijk. We kopen kaartjes en gaan naar boven met de lift. Wat ontzettend gaaf zeg! Die lift gaat echt heel snel, maar je merkt er niks van. Als je omhoog kijkt, zie je pas hoe snel het gaat.
Eenmaal boven ben ik ook gelijk van m’n hoogtevrees af. Het is helemaal niet zo eng. Er staan trouwens ook overal glazen ramen voor de rand. En het uitzicht is echt prachtig.

Eenmaal weer beneden komen we een Starbucks tegen. Hier doen we ff een bakkie. Lekker hé, Ine!

Als we weer buiten zijn, lopen we richting Time Square. Dit is hier vlakbij, en op de heenweg zagen we de M&M’s winkel, daar gaan we even naar binnen. Lachen. Wat je maar kunt bedenken hebben ze daar. Speelgoed, kleding, bekers, knuffels, douchegordijnen, hondenjasjes, tassen, sieraden, enz. En dat allemaal van M&M’sâ?¦ De chocolade M&M’s hebben ze natuurlijk ook in alle kleuren en maten. Heel leuk!
Time Square is overdag al leuk om te zien met al die lichtreclames overal, maar ’s avonds schijnt het nog mooier te zijn. We besluiten dan ook om vanavond weer terug te gaan.

Nu gaan we eerst even naar de wijk waar Dick vroeger heeft gewoond. We pakken de metro en stappen uit in de buurt van Washington Square. Het is hier best wel rustig en vredig vergeleken bij het drukke deel waar wij zitten. Hé leuk een markt! O Kijk zonnebrillen! Hup, gelijk de eerste kraam en Annie en Natascha hebben al weer wat te pakken. O leuk! ‘Twee voor $20â? Nou dat is niks! Kijk Jeroenâ? En Jeroen gaat ook voor de bijl!
Kom jongens, eerst even ergens wat eten en dan gaan we straks weer terug. We vinden een leuk restaurantje op de hoek van een straatje. Hier nemen we een lekker biertje en een uitsmijtertje op brood. Ha lekker peukie erbij. Mmm!
Weer terug op de markt komen we nog allerlei leuke kraampjes tegen! Anke koopt nog een ordi gouden horloge en Bas koopt ‘de zachtste sokken ter wereld’ voor ons. Ine komt haar droomtas tegen waar ze al jaren naar op zoek was! Jeroentje koop een leuke pet en Natas nog ondergoed voor Lisa. Bas wil eigenlijk ook nog een ‘Álain Clark’ petje kopen, alleen hij laat zich door mij tegenhouden. Ik vind m niet zo.. Sorry schat. Ok, dan nu echt naar Dick zijn wijk!O nee nog even plassen? Haha. Dat is wel grappig als je met zijn zevenen op stap bent. Voordat iedereen klaar is met alles kan er best wel eens een kwartiertje overheen gaan. Maar we hebben de tijd dus wat maakt het uit. Nou daar gaan we dan echt! Oh nee, we worden een schoenenwinkel binnengezogen! Jeroen koopt een paar Pumaatjes. Leuk Jeroentje!
Kijk eens nog een andere leuke schoenenwinkel! O een koeientas! ‘Die moet ik hebbenâ?, zegt Annie. Natas krijgt wat van de prijs af. Mogen we in euri’s betalen? Helemaal mooi! Doen!

Je zult het nooit verwachten, maar we bereiken eindelijk de straat van Dick. Via een parkje lopen we een grote ronde in de laan waar hij gewoond heeft. Het is heel jammer, maar ‘zijn’ appartement staat er helaas niet meer. Maar nu weten we in ieder geval wel waar het ongeveer is geweest.

Het is echt een hele mooie buurt met mooie opgangen voor de huizen. Het is echt zo’n Amerikaanse laan die je ziet in TV series.

Nadat we op de terugweg even wat hebben gedronken bij een Café stappen we in de metro richting Time Square.
Via Broadway lopen we ernaartoe. Nou inderdaad! ’s Avonds is het hier nog mooier en grootser dan overdag! Wauw wat zijn die lichten mooi zeg! Gewoon hele muren van gebouwen zijn bezet met schermen. Super. Vooral Jeroen kijkt zijn ogen uit natuurlijk, want het is zijn werk!

Ah, er zijn hier ook winkels! Leuk! Levi’s store, Toy’s R Us en Footlocker, daar gaan we naar binnen. En bij het Hardrock Café voor een T-shirt voor Dick. We hebben niks gekocht behalve dat en een paar speelgoedjes voor Lisa en Sara. ‘Hi Welcome to Toys R Us!!! Please smile than we can make you a picture!â? zegt zo’n typisch Amerikaans viswijf bij de ingang wel 200 keer in de tijd dat we op Natas en Jeroen staan te wachten. Pff hoe houdt ze het vol!
Eigenlijk zijn we het wel weer zat voor vandaag, dus we gaan weer richting Manhattan Inn. Eenmaal daar komen we langs een sushi restaurantje. Hmmm, dat is toch nog wel even lekker! Zo gezegd zo gedaan. Nou en lekker is het! Wijntje erbij en het kan niet beter. En nog een wijntje en nog eenâ?¦ O nee, die laatste krijgen we niet. We worden er gewoon uitgezet! Willen de mensen hier geen geld verdienen dan? Nou dan niet ook. De rekening dan maar.
Nou ze willen dus wél geld verdienen, want naast de 8% tax die hier extra op de rekening wordt gegooid komt er ook in dit restaurant weer 40 dollar tip bijâ?¦ Tja, dan kun je je gasten zo’n laatste wijntje wel weigeren hé.
Ok nog één afzakkertje dan in de kroeg hiertegenover! We zijn weer over de moeheid heen hoor! Deze stad slaapt nooit, dus wij ook niet, haha! Kortom.. 3 uur, 9 chardoneetjes, 6 bier, 2 baco en 30 sigaretten later (en wat was het knap van Natas en Jeroen dat ze die laatste konden weerstaan!), rolden we weer naar buiten! Op Bas na, die was zo slim geweest om een paar uurtjes eerder zijn mand in te gaan 😉

Zondag 5 oktober

Tja, en dan voel je je rottig hé, de volgende morgen om half negen. Bas natuurlijk zo fris als een hoentje. Pffff. ‘Gelukkigâ? treffen we aan het ontbijt nog wat meer brakke mensen aan. Niet dat ze dat zouden toegeven natuurlijk 😉
Vandaag staat Ground Zero als eerste op het programma. We gaan er weer met de metro heen. We stappen uit en komen bij een grote bouwval terecht.

Overal staan hoge hekken met zeilen ervoor. Niemand mag dus zien wat er achter de hekken gebeurt. Dat maakt het nog aanlokkelijker om door elk gaatje of spleetje wat je ziet te kijken. Het enige wat je dan kunt zien is een groot gat met alleen nog de overblijfselen van wat ooit een kelderverdieping is geweest. Vreselijk. Het is echt heel gek om hier te lopen. Helemaal omdat die beelden van 11 september in je geheugen gegrift staan. Het is haast niet voor te stellen dat deze ramp hier heeft plaatsgevonden. Dat wordt wel anders als we een kerkje binnenlopen dat vlak bij Ground Zero staat.

We willen oversteken naar het kerkje en dan doet er ineens een Amerikaan een doek open. Er zitten allemaal tassen in! Nep tassen! Die heel echt lijken! Ohh. Alle vrouwen in de buurt komen er als mieren op af, haha. Zo ook onze Natascha. Die we aan het einde van deze vakantie NaTAS noemen. Ze heeft er een te pakken, een D&G met rood en zwart witte zebra print. Heel mooi! Ze heeft ‘m die dag niet meer losgelaten.

Maar goed, we zouden over steken naar het kerkjeâ?¦ In het kerkje hangen allemaal foto’s van – en herinneringen aan de omgekomen mensen op 9/11. Het is vreselijk. Anke heeft dikke tranen op haar wangen. Wat indrukwekkend is dit. Hoe heeft dit kunnen gebeuren. Ongelofelijk. Geen woorden meer voor.

We gaan verder. Op weg naar de gedenkmuur waar alle namen op staan van de omgekomen brandweerlieden. Onderweg daarheen drinken we nog even een kopje koffie en een brownie of een stuk cheesecake. Dat moet je toch ook geprobeerd hebben als je in New York bent nietwaar? Jeroen vindt het nodig om nog even de wc hier te bezoeken, tot groot ongenoegen van de rij mensen die na hem gaan ï?. ‘We gaan, nu!â? Haha.
De muur is ook heel indrukwekkend, ook met huilende mensen en bloemen erbij. Bah.
Op naar wat leukers. Century 21! Een shoppingmall! Het is vlakbij Ground Zero. We hebben van meerdere mensen gehoord dat we hier heen moeten!

We spreken op een bepaalde tijd weer met elkaar af, dan kan iedereen z’n gang gaan. Het zou helemaal te gek zijn om hier te shoppen. Nou, wij vinden eigenlijk van niet. Het is niet meer dan een veredelde Zeeman, maar dan met (lelijke) merkdingen. En wel zo slordig door elkaar dat je gewoon niet weet waar je moet zoeken. Nee, dit is niks. Ank en ik zijn gauw weer buiten. Samen met Ine gaan wij andere winkels in de straat kijken. Bas en Dick gaan ook samen op stap, Natas en Jeroen zijn we even kwijt.
Op de afgesproken tijd zijn we weer samen. Eigenlijk heeft niemand wat speciaals gekocht in Century 21. Nee, dit was ‘m niet. Bastiaan heeft wel stiekem samen met Dick toch zo’n ‘Alain Clark’ petje gekocht, die hij op dat marktje gisteren heeft laten liggen omdat ik zei dat ik ‘m niet mooi vond. Deze is wel leuker moet ik zeggen. Staat je goed schat .

Onze volgende bestemming is Wall Street. Maar wat zien we daar! Een karretje met eten! Nou, we hebben wel zin in een broodje met het een of het ander. Gyros en kebab worden het, met veel sauzzz. Wel lekker ook, na zo’n avondje doorhalen.

Wall Street is niet ver weg. Het is een grote straat met bekende gebouwen waaronder de New York Stock Exchange en de Trump Building. Wel even leuk om gezien te hebben en mee op de foto te gaan natuurlijk!

Het schijnt dat hier in de buurt ook een grote gouden stier staat. Laten we daar dan ook even heen gaan. Leuk! Eerst moet Annie maken dat ze naar de wc komt (broodje Gyros), anders kunnen we meteen door naar het hotel voor schone kleren. Haha. Pfff net op tijd vinden we een wc!
Hé, wat zien we daar! Een Amerikaan met een doek! Oh nee NaTAS, doorlopen! Maar het is alweer te laat. Ze laat haar oog dit keer vallen op een zwarte lederen D&G. Onweerstaanbaar natuurlijk. Ze had inmiddels voor elkaar dat ze die andere van haar vader voor haar verjaardag krijgt, dus nu was er nog geld over! Tja, het vervolg raad je al hé.
De stier is goud en groot! Hup op de foto! Natuurlijk kunnen wij weer niet normaal op de foto met het dier.â?¦ de een staat met z’n kruis tegen de snuit van de stier en de ander kriebelt of trapt hem in de ballen. Stelletje ongeregeld.

Nu is de Statue of Liberty ook niet ver meer weg! Laten we die dan ook gelijk meepakken! Dick heeft het gelijk al bij het rechte eind, want hij heeft het idee om het de Ferry te gaan. Die vaart langs het vrijheidsbeeld, je kunt ‘m dan goed zien en het is gratis. Maar Natas en ik willen toch graag met de officiële (betaalde) boot, zodat we ook het eiland op kunnen. De kapitein schreeuwt naar ons dat als we nog meewillen, we gauw kaartjes moeten kopen, want dit is de laatste tocht van vandaag. Hij gaat om half vijf.

We hebben iedereen overgehaald om mee te gaan dus we gaan gauw kaartjes halen. Het is nu kwart over vier dus dat redden we makkelijk, denken we. Echt niet dus. We kunnen hoog en laag springen, maar we krijgen de kaartjes niet . Weer een voorbeeld dat Amerikanen geen geld willen verdienen. Ze hadden nog 70 dollar kunnen binnenhalen. De boot was maar halfvol en het was nog geen eens half vijf! Echt belachelijk. Achteraf wel goed hoor, want we gaan toch lekker met de gratis Ferry en kunnen prachtige foto’s maken.

Het volgende agendapunt is Little Italy. We hebben bedacht dat we daar gaan eten vanavond. Wij weer de metro in. En alsof het zo moest zijn: We stappen uit tegenover een grote Victoria’s Secret (lingeriezaak, red.)!!!!! Wauw! Daar moeten we even naar binnen! Vooral Annie heeft het hier al dagen over. 3 slipjes later staan we weer buiten 😉 De bh’s waren mwaâ?¦Niet wat je van zo’n winkel verwacht.. Er schijnt trouwens ook een echte Ugg store in de buurt te zijn. Maar we hebben niet genoeg tijd om die te vinden. Doen we dat morgen. We lopen nog wat winkels in en uit zonder succes en dan komen we elkaar weer tegen. NaTAS en Jeroen hebben wel succes gehad! Zij zijn de andere kant van de straat ingelopen en hebben leuke dingen gekocht. En Bas heeft leuke All Stars.

Zo nu een lekker Italiaans restaurantje zoeken. We lopen en lopen, maar Little Italy kunnen we niet echt vindenâ?¦ We zien wel een pizzaria, maar dat is meer op een hoek van Chinatown. Nou laten we daar maar heen gaan, want we hebben trek en zijn het zat! Tijd voor een wijntje ook!
We treffen het niet echt met het eten. Vooraf gaat wel geloof ik. Behalve de kippensoep van Annie, daar zitten meer noodles in dan kip. Maar het hoofdgerecht slaat alles. Tenminste, vind ik. Spaghettie pesto heeft nog nooit zo vies gesmaakt! Zelfs Bas vindt het vies. We geven het aan ons vuilnisvat, die lust alles. Jeroen?
Ine en Dick hebben wel een lekkere pasta en Bas een lekkere pizza. Annie haar hoofdgerecht is ook niet zo geloof ik. Nou ja.
Vanavond maar geen afzakkertje, hé guys? Truste dan!

Maandag 6 oktober

Vandaag gaan we naar de Brooklyn Bridge en naar de oude school van Dick. Chinatown staat op het avondprogramma. Bas en ik zijn vandaag 6 jaar vriendje en vriendinnetje, dus we willen daarom iedereen vanavond trakteren op een lekker Chinees maal.
Maar eerst Macy’s! Dit is een groot bekend warenhuis in NEW YORK en vlakbij ons hotel. Dus op weg naar de Brooklyn Bridge stoppen we daar even. We spreken over een half uurtje af, want NaTAS en Jeroen willen liever even naar H&M, en Bas en Dick gaan ook ergens anders heen. Ine, Annie en ik gaan naar binnen. Zo dit is wel even iets anders dan Century 21.
We zien meteen allerlei leuke dingen! We hebben niet ze lang de tijd, dus we snuffelen allemaal gauw doorheen. Ik koop een paar leuke gympies en Annie ziet mooie laarzen. Ze laat ze nog even staan. We vanavond wel terug, want anders loop je daar de hele dag mee te slepen. Op de afgesproken tijd staan we buiten. Niemand te bekennen. De rest schijnt in Old Navy te zijn. Is ook een leuke Amerikaanse winkel. Bas komt met tassenvol naar buiten. Inmiddels komen Jeroen en Natas er ook aan met tassen, dus de heren besluiten dit even naar het hotel te brengen. Had Annie toch die laarzen wel kunnen kopen, maar ja. Komt goed.
Ondertussen drinken Annie, ik en Natas we even een Starbuckje. Ine en Dick gaan even schoenen kijken voor Dick in een winkel dichtbij.
Wat een half uur zou duren, is inmiddels al twee uur geworden, haha. Dick kijkt op zijn horloge. Ja, de halve dag is alweer zowat voorbij. Kom!
We lopen de subway in! Hier krijg ik de schrik van mijn leven. Ik bedenk me dat mijn metrokaart nog in mijn andere broekzak zit! Dat durf ik dus niet tegen Bas te vertellen, want dit is echt typisch iets voor mij en ik kan zijn reactie wel raden! Ik vertel het tegen Ine en zij komt met het geweldige idee om te zeggen dat zij haar kaart is vergeten in plaats van ik. Wat een schat hé. Dus ze geeft me gauw haar kaartje en Dick gaat zogenaamd voor haar een nieuwe kopen. Voor 1 dag. En wat denk je nu schatje? Hahahaha!!!! Sorry lief!!!! En Ine, bedankt! En iedereen eigenlijk bedankt voor het ‘niets zeggen!’ Vooral Jeroen ookâ?¦.

Ok, Brooklyn Bridge it is! We stappen daar de metro uit en we komen direct in een enorme rooklucht terecht. Best wel eng, vooral hier in New York. We lopen gewoon door. De rook wordt wel steeds heftiger. Op de Brooklyn Bridge staan allerlei mensen naar een bepaald punt te kijken. Eenmaal op de brug kunnen wij het ook zien. Staat er gewoon een hele tunnel in de fik! Auto-ongeluk. En een rook! Niet te geloven! Pikzwarte rook komt er uit de tunnel. Waarschijnlijk hebben een paar mensen dit ongeluk niet overleefd. Vreselijk. De hele stad zit ook gelijk muurvast qua verkeer. Niemand kan meer een kant op. Zelfs brandweerwagens kunnen er niet meer bij.

We besluiten door te lopen. We genieten zo helemaal niet van de mooie brug! De brug is 2 kilometer lang. We maken er een aantal mooie foto’s van.

Na de brug gaan we eerst even zitten. Hmm we hebben eigenlijk wel een klein beetje trek. Ah! Daar staat een hotdog karretje. Lekker.

Zo, nu kunnen we op weg naar de oude school van Dick. Dat schijnt hier dichtbij te zijn. En inderdaad, we lopen een stukje en we komen bij het adres aan wat op Dick zijn oude diploma staat. Maar geen schoolâ?¦ We lopen toch even naar binnen en vragen aan een mannetje bij de receptie of de school hier nog is. Hij kijkt ons een beetje vaag aan. ‘But sir, things have changed, 15 years ago the school closed. There’s no one left in New York from that time.â? Nou, jij bent er toch ook nog!! Het had gekund hoor. Toch jammer.. We zetten Dick nog wel even op de foto met het gebouw op de achtergrond.

De volgende stop wordt Chinatown. Hier gaan we eerst nog even een klein shopje doen en daarna zoeken we een restaurantje waar we onze family kunnen trakteren ter gelegenheid van ons 6 jarig jubileum.
Goed, bij de uitgang van de metro richting lopen we tegen een Hilfiger winkel aan. Heel even naar binnen dan? Hihi. Ik koop een donkerblauwe spijkerbroek en Ine een mooi vest. In dollars valt het best mee qua prijsâ?¦ahum.
Zo nu gaan we echt even die Ugg store zoeken. Gelukkig zien we een groot uithangbord, dus we hebben het zo gevonden. Het is hier druk. Heel druk. Alle gangbare maten zijn eruit. Ook voor kinderen. Natas wilde ook een paar voor Lisa kopen en voor het kindje van haar vriendin, maar dat gaat allemaal niet door. Ik pas nog een paar Ugg laarzen, maar 300 dollar vind ik ze niet waard. Iedereen is er klaar mee, dus we gaan weer.
In deze straat is ook een Guess winkel. Leuk! Ik zie echt een geweldige jas hangen. Zwart met gouden stippeltjes erdoorheen geregen. Heel sjiek. En nog een truitje erbij. Natas ziet weer een leuke tas. Maar ze kan hoog of laag springen, ze krijgt ‘m niet van Jeroen. Haha. Daar baalt ze de komende dagen erg van, kan ik je zeggen.

Iedereen is wel uitgeshopt voor vandaag, we gaan richting Chinatown. De straatjes van Chinatown zitten vol met winkels, vooral vis en groenten. Brr wat stinkt dat zeg. Sommige vissen leven gewoon nog! Zielig! Chinezen proberen alles voor een klein prijsje te krijgen. Dan komen we een winkeltje tegen waar je een Chinese massage kunt krijgen. Nou dat lijkt Bas wel wat. En Ine ook wel. Een half uurtje voor 25 dollar. Nou, das niks. Doen! Dan gaan wij tussendoor wel even ergens op een terrasje zitten.

We komen terecht bij een Italiaans restaurant met een buitenterras. Wel wat smalletjes, maar goed. Allereerst duurt het een kwartier voordat er iemand naar ons toe komt. Uiteindelijk komt er een bijdehante ober aan hoor. We geven onze bestelling op. Vier biertjes en een baco. Het zal wel duur zijn hier. Ik vraag hem wat een biertje nou eiegnlijk kost. 7 dollar zegt hij. ‘Excluding tax and service?â? Jezus, dat wordt dan 8,5 dollar voor een biertje. Nippen! ‘Voor elke slok een dollar aftikken jongensâ?, zegt Jeroen. Haha.
Ondertussen komen Bas en Ine aangelopen. Dick zegt dat we nog online moeten inchecken voor morgen, anders kunnen we niet naast elkaar zitten. Dan moeten we wel een internet Café vinden, en die heb je hier niet veel om de een of andere rare reden. Jeroen heeft er wel eentje gezien op de heenweg naar Chinatown, maar we gaan op het advies van de ober af. Die stuurt ons de andere kant op. Hadden we dat nou maar niet gedaan, want drie kwartier en 5 km later, komen we toch uit bij die van Jeroen . Gelukkig is er ook een printer, dan kunnen we ook de boarding passen printen. We zitten naast elkaar! Gelukkig. Dick is ook weer helemaal gerust 😉
Ok, nu op zoek naar een restaurant. We lopen er een paar voorbij en uiteindelijk vinden we er een waar de Peking eenden in de ‘etalage’ hangen en de keuken is open. Nou, als de keuken open is, dan zal het wel hygiënisch zijn denk je dan hé?

We gaan aan tafel. Ze hebben hier geen wijn, maar wel bier. Goed. We krijgen de kaart. Eigenlijk weten we niet precies wat we moeten nemen, want Amerikaans Chinees is anders dan Nederlands Chinees. De ober kan ook ook niet helpen door een gevarieerd menu van de chef op tafel te zetten. Daar doen ze niet aan. We moeten het echt zelf uitzoeken. Uiteindelijk zijn we eruit. Annie neemt kip met sinaasappelsaus, Dick kip met hete saus en groenten, Natascha garnalen in een sausje, ik pekingeend met groenten en een sausje, Bas en Jeroen en Ine sizzling prawns. We bestellen nog een paar bakjes rijst erbij, wit en gebakken met kip, en klaar.
Al snel komt het eten op tafel. Het ziet er perfect uit en het smaakt ook zo. Heerlijk. Daar komt ook de rijst aan. Jeroen schept op en ik vraag of hij op mijn bord ook een beetje op wil scheppen. En dan gebeurt het. Ik wil een hap nemen en zie ineens iets rozigs op mijn bord. Wat denk je� het is een pleister!!! Op mijn bord! En pleister tussen de rijst! Wat goor! De ober hoort ons gillen en neemt mijn bord mee naar de keuken. Maar het kwaad is al geschied. Hier neem ik geen hap meer. Nergens van. Iedereen die de rijst heeft opgeschept, krijgt een nieuw bord en we krijgen nieuwe rijst, maar voor mij is het echt voorbij met eten. Ik ben er echt misselijk van!
Uiteraard betalen we niet voor de rijst. De rest was echt wel lekker, maar toch drukt het wel een stempel op de avond. Jammer. Vergeten doe ik het nooit meer in ieder geval en achteraf kunnen we er ook wel om lachen gelukkig. In plaats van ‘sambal bij?â? is het nu ‘pleister bij?â?

We gaan nog even een chardoneetje halen hoor, om die pleister weg te spoelen. Gezellig! Leuk hé Jeroen, die serveerster! Boef!
Morgen al weer naar huis. Bah. Ik wil niet!!! Niemand volgens mijâ?¦

Dinsdag 7 oktober

Vandaag spreken we niet om half tien af bij het ontbijt, maar om half negen. We moeten namelijk nog even naar Macy’s voor de laarzen van Annie, en Ine wil nog even naar de M&M store om iets leuks te kopen voor de kids van Andrea. En aangezien we al om twee uur vanmiddag weg moeten voor vertrek, hebben we weinig tijd! Ik heb gelukkig het meeste al gepakt, dus dat scheelt.
Om kwart over negen staan we voor de deur bij Macy’s. Wat denk je. Dicht! Gaat om tien uur open! Kl*te. Hadden we wel uit kunnen slapen dusâ?¦ Maar ja. Dan maar wat andere winkels bekijken. We gaan even met Dick mee een sneakerswinkel in. Hij wil graag All Stars met de NEW YORK metro kaart erop. Helaas zijn ze niet in zijn maat. Balen. Ik zie zilveren All Stars. Wel in m’n maat. Leuk. Die neem ik dan nog.
Als Macy’s eenmaal open is, past Annie haar droomlaarzen! Ze zijn er in haar maat! Ze zijn echt geweldig! Twee meisjes staan te kijken naar ons en vragen of ze een foto van Annie mogen maken als ze haar laarzen aan heeft. Het schijnt dat deze meisjes werken voor de designer van deze boots en dat dit het eerste paar is dat er wordt verkocht! Leuk hé!
Verderop is Natas ook laarzen aan het passen. Ze komt erachter dat ze thuis net zoiets heeft, dus ze neemt ze toch maar niet. Maar dan kan ze die Guess tas nog gaan halen want nu heeft ze geld over! Haha. Nee? O.

Terwijl we de spullen naar het hotel brengen gaan Natas en Jeroen nog even naar Old Navy voor een bodywarmer voor Jeroen. Dat is ook net een wijf hoor. Ouwe shopaholic!
We moeten ook uitchecken om twaalf uur. De koffers zijn wel wat zwaarder dan op de heenweg! Gelukkig kunnen we ze nog even in het hotel laten staan voor dat we weg gaan.
Zo nu is het de beurt aan de M&M store voor Ine. We gaan er heen met de metro. Ja, ik heb mijn kaartje bij me 😉
Als we klaar zijn kopen we nog wat I â?¥ NY T-shirts en wat frutsels en dan is het toch echt tijd om te gaan.
We halen de koffers op bij het hotel en gaan met de metro naar het treinstation dat ons rechtstreeks naar het vliegveld brengt. Bij een hele aardige meneer checken we de bagage in. We kunnen in de rij voor de douane. Alles moet weer uit en weer aan en we kunnen door. Hier zijn ook leuke winkeltjes! En wat een goedkope parfum! Die gaan we scoren! Ik een flesje en Annie twee. Het gekke is dat we onze spullen pas krijgen als we gaan boarden. Vreemd hoor. Wat kun je nou uithalen met een flesje parfum? Ze zijn hier wel heel streng qua beveiliging.
We hebben nog een beetje geld in de pot, dus eten we nog even een Maccie voordat de grote terugreis begint! En Dick een anti zenuwen biertje 😉
Ok, we kunnen boarden! De zakjes parfum staan netjes klaar in de slurf voordat we instappen. Het is weer zo’n groot vliegtuig, gelukkig. En we zitten allemaal netjes op een rij naast elkaar. Daar gaan we! De terugvlucht duurt een kleine 6 uur zegt de piloot. Dat is een uurtje korter dan de heenreis. Lekker.
Omdat we iets later vertokken en omdat we ruim een half uur boven Londen moeten blijven slingeren voordat we mogen landen, duurt de vlucht toch zo’n 7 uur bij elkaar. We hebben er allemaal niet veel van gemerkt. Tenminste, ik heb het grootste deel van de vlucht geslapen. We moeten ook weer een beetje wennen aan de nieuwe tijd natuurlijk.

Woensdag 8 oktober

Om half negen gaan we vanaf Londen weer de lucht in richting Amsterdam. Rond tienen komen we aan op Schiphol. We zijn allemaal totaal gebroken! Logisch ook. Gelukkig komen de koffers vrij snel. Het taxibusje staat ons weer op te wachten bij de aankomsthal. Bij Ine drinken we nog een bakkie en dan scheiden onze wegen. Gek hoor. Na zo’n intensieve vakantie met zijn allen is dat wel wennen!

De dagen die volgen besef je je eigenlijk pas wat je allemaal hebt meegemaakt en wat een enorme indruk het heeft gemaakt! Volgens mij heeft iedereen dat gevoel wel.

Dick, Ine, Natas, Jeroen, Annie en Bas natuurlijk: het was helemaal super gezellig en leuk met jullie in New York! Had het voor geen goud willen missen! Bedankt en we moeten het zeker niet bij deze ene keer laten! Op naar de volgende trip!

Liefs Joyce

P.S. Toch nog 10 kantjes geworden hé Jeroentje 😉

Zondag 24 augustus 23.45u

Piep Piep Piep!!! Neeeheeeee! Nu al? Ja nu al. Hup eruit! We gaan op vakantie en hebben en nachtje reizen voor de boeg in plaats van slapen. Om 12.50 u nemen we de trein naar Schiphol waar we een uur later aankomen.

Maandag 25 augustus

Na het inchecken is alles dicht achter de douane. Jammer dan kunnen we niet shoppen!
Al weet ik dat het alleen maar leuk is wat we gaan doen, ik kan het toch niet opbrengen om vrolijk te zijn! Sterker nog, ik ben vreselijk chagerijnig. Joyce zonder slaap is een ramp in de omgang. Sorry liefde. Maar je blijft geduldig.
In het vliegtuig kunnen we slapen gelukkig. De vlucht verloopt prima. Na zo’n 2,5 uur komen we aan op de luchthaven van Burgas in Bulgarije! We gaan naar Hotel Majestic in Sunny Beach . Het schijnt een luxe oord te zijn. En dat is het zeker! Onwaarschijnlijk mooi is het! Aan de boulevard aan zee. Geweldig. Bastiaan checkt in bij de balie. Een aardige medewerker biedt ons aan ons naar de kamer te brengen en onze koffers te dragen. Wat aardig. Die van mij weegt 24 kilo. Haha. Eenmaal in de kamer aangekomen blijft hij wachten. O ja! Hij wil natuurlijk een fooi! Stom! Maar uhh. Wij hebben nog geen lev’s gepind en euroâ??s hebben we ook opgemaakt volgens mij. Hmm. “you’ll get it later”, proberen we. Maar de man gooit er een Bulgaarse vloek uit en loopt weg. Nou dan krijgt hij het dus helemaal niet. Jammer voor hem.
We hebben een appartement met zeezicht gekregen. Kan niet beter! Het uitzicht is geweldig. Gauw pakken we onze koffers uit en trekken onze zwemkleding aan om naar het strand te gaan! Het is lekker weer namelijk. Eerst even pinnen ook.
We hebben de hele nacht niks gegeten dus we stoppen onderweg naar het strand eerst even bij een eettentje. Hmmm lekker een cheeseburger! Om half 10. Ach ja moet toch kunnen.
Eenmaal op het strand begint de vakantie echt! O wat heerlijk is het toch. Zo, nu kunnen we eindelijk een beetje slapen!
Na het strand frissen we ons even op en maken ons gereed voor het diner! Nou ik ben benieuwd! Wij zitten in de shift van 20.00 u, hihi. Er is er namelijk ook een eerder, vanaf 18.00 u.
Onze vaste plek voor de komende week is nog niet gereed, dus we worden naar een andere tafel begeleid. Het is een iets kleinere zaal aan de zijkant van de grote eetzaal, met een apart buffet. We bestellen eerst even een wijntje en dan kunnen we aanvallen! Nou het ziet er prachtig uit hoor, allemaal. Vooraf nemen we salade en daarna vlees met frietjes. En natuurlijk een toetje. Allerlei soorten taartjes en ijs. Jammie.

Na het eten lopen we nog even naar buiten voor een afzakkertje. Het hotel heeft een eigen bar met een lounge gedeelte erbij. Bas neemt een Marguerita en ik een Mohito. Het is happy hour dus we krijgen er ieder twee! Ah welja joh! Dan zullen we daarna wel lekker slapen!

Dinsdag 26 augustus

We mogen tot 10.00 aanschuiven bij het ontbijt, maar aangezien het dan een beetje druk is wordt om aanbevolen om voor half 10 binnen te zijn. Daarom gaat de wekker om 8.45u (NL tijd 7.45u!!!). Even gauw onder de douche en daar gaan we. Nu zitten we ergens anders. In de grotere zaal. Dit is onze vaste plek. Tafel 85. Althans, met het ontbijt mag je gaan zitten waar je wilt, maar 85 is toevallig vrij.
Qua eten weet je niet wat je ziet! Wat je maar kan bedenken is er: Gewoon brood, bolletjes, gefrituurd brood, croissantjes, crackers, yoghurt, fruit, gekookte eieren, gebakken eieren, gefrituurde eieren, engelse worstjes en bonen, pannenkoeken, allerlei soorten beleg natuurlijk, fruit, groenten, sapjes, toetjes, etc etc. Nou ik heb half nog niet alles opgenoemd. Geweldig. Wat ontbijt betreft halen wij ons geld er niet uit, dat niet. Bas eet yoghurt en bij mij houdt het na twee broodje met ham en kaas ook wel op. Maar toch.. geweldig.
Na het ontbijt gaan we terug naar de kamer om onze badkleding aan te schieten, want we gaan weer lekker naar het strand! Het is super weer! En het hotel ligt eigenlijk aan het strand. Met 2 minuten lopen ben je er. Er staan al allemaal ligbedjes klaar op het strand en als je Majestic gast bent krijg je 2 bedjes en een parasol voor de helft van de prijs: omgerekend 4,50. Nou daâs voor niks toch? Er staat een lekker windje dus ik kan heerlijk de hele tijd in de zon. Wel verraderlijk dus goed smeren!
Om 13.00 u moeten we wel even terug naar het hotel want dan komt de hostess ons informeren over van alles en nog wat en natuurlijk over de excursies. Van mij hoeft het niet echt, ik doe het voor mijn liefde! Haha.
Nadat we een glaasje ranja hebben gekregen en alle klachten van onze mede vakantiegangers hebben aangehoord (ik zou weinig kunnen bedenken om over te klagen hier, maar goed) komen de excursies aan bod. Bastiaan wil er wel 3 doen, maar dat heb ik gelukkig gereduceerd tot 1: Uhm.. ik weet niet meer hoe die heetâ?¦ Haha in elk geval gaan we varen en het dorpje Sozopol bezoeken en als laatst naar Bourgas, de hoofdstad in de buurt. Donderdag gaat het gebeuren. Spannende shit! Hup! Terug naar het strand. Nog ff bakken!
Tegen half zes zijn we het wel zat en gaan we weer richting kamer. We mogen natuurlijk pas om 20.00 u eten, dus we hebben nog lekker even om te relaxen en te douchen enzo.
Lekker eten! Het ziet er weer allemaal toppie uit. Wij nemen er weer een flesje wijn bij. De Bulgaarse grand cru Khan Krum. Het is heel gek, deze wijn ruikt naar Muskat, dus mier zoet, maar het is een droge wijn. Lekker hoor! De toetjes hier zijn ook niet te versmaden! Mmmm! Dat wordt echt vet aankomen.

Na het eten doen we nog even een cocktailtje (4) in de lounge bar van Majestic. Heerlijk een beetje hangen en kletsen en zuipen. En het is nog niet eens koud. Super! De moeheid is er nog niet uit dus we houden het niet zo lang vol. Das wel jammer. Lui als we zijn Truste!

Woensdag 27 augustus

Vandaag gaan we na het ontbijt naar de Spa beneden. Bastiaan voor een aromatherapie massage en ik voor een gezichtsbehandeling. Heerlijk. Beiden hebben we de afspraak gemaakt om half 11. Maar helaas als we daar binnen stappen kan Bastiaan wel gelijk doorlopen, alleen mijn afspraak blijkt dubbel geboekt te zijn. Heel raar maar waar. Of ik een uurtje later ook kan. Tja dat is wel balen. Nu moet ik een uur wachten en als Bastiaan klaar is moet hij een uur wachten. Maar ja, toch maar gedaan. Ik heb in de tussentijd even bij het zwembad zitten lezen.
Achteraf was het het wachten meer dan waard. Het was heerlijk. Ik kreeg allerlei crèmepjes en maskertjes. Lekker dat gefrutsel aan mân gezicht. En Bas was ook helemaal ontspannen van de massage. Hij heeft in de tijd dat hij op mij heeft gewacht even een biertje op het terras gedronken. Ach ja, het is toch vakantie!
Uiteindelijk is het dus een uurtje of 13 voordat we naar het strand kunnen. Onderweg naar het strand komen we op het hotel terrein een kebabkraampje tegen. En we hebben inmiddels natuurlijk wel weer trek gekregen! Twee alstublieft.
Het enige nadeel van de behandeling is dat ik vandaag niet met mân gezicht in de zon mag.â?¦ of zal ik het stiekem toch doen? Hierdoor gaan eventuele wondjes toch sneller genezen zou je zeggen Achteraf heb ik gelukkig ook nergens last van.
Het is heet vandaag! Pfff. De wind is ver te zoeken. Dan maar een beetje pendelen tussen zon en schaduw! Biertje erbij. Haha. Niks te klagen hoor!

Na het dinerbuffet gaan we naar het centrum lopen. Althans, dat hopen we. Want we zeggen het al elke dag tegen elkaar. Nee nu gaan we echt! We lopen het hotel uit en lopen zomaar onze stam lounge cocktail bar voorbij. Zou het dan echtâ?¦ ja!….Nee toch niet. âZeg daar aan het strand zit ook zoân leuke lounge cocktailtent. Zullen we daarâ?¦ Okâ?!!! Ach hier is het ook happy hour en je ziet weer eens iets anders hé. Een Marguerita en een Pina colada graag! Het is hier echt superrelaxed! Aan het strand en best wel donker. Leuk muziekje erbij. Top!

Donderdag 28 augustus

Vandaag gaan we op excursie! Yes! Haha. De wekker gaat een uurtje vroeger want om 8.40u moeten we met de bus mee. Gauw even een broodje en een yoghurtje naar binnen proppen! We weten niet precies waar de bus ons komt halen dus Bas schiet in de stress omdat hij bang is we het niet halen. Haha. Al gauw zie ik gelukkig een bordje van de organisatie dus daar gaan we staan. Niet veel later komt de bus er al aan.
Onze juf is dit jaar een Bulgaarse vrouw die Nederlands spreekt. Heel grappig doet ze dat. Ze zegt ook woorden verkeerd, maar je begrijpt haar wel. Bijvoorbeeld “Dat heeft plekgevonden”. Haha. Geinig.
Omdat we vrij vroeg zijn (zegt onze juf) is er gelegenheid om een wijnfabriek te bezoeken. Iedereen stemt daar natuurlijk mee in. Alleen het is iet wat vroeg om te gaan proeven natuurlijk. Eenmaal daar blijkt dat er niet veel te proeven valt. Het is gewoon een klein winkeltje met een aantal flessen wijn en cognac die je kunt kopen. Wij denken dat we daar de hele dag dan mee moeten sjouwen, dus we kopen niks. Achteraf kan het ook in de bus blijven liggen. Maar goed. Jammer dan.

Op weg naar de tweede bestemming: de beroemde rivier Rapotamo. We gaan schildpadden zien en prachtige waterlelies! Wauw! Dat moet de anderhalf uur durende reis ernaar toe toch zeker wel waard zijn! We stappen uit de bus en lopen een stukje het bos in richting de rivier. Daar komt het bootje waar we in mogen. Met een privé kapitein. We stappen in. Nou kom maar op met die schildpadden en waterlelies! Bas pak je camera er maar bij!
Maarre na vijf minuten zijn er geen schildpadden en waterlelies te zien. En na 10 minuten ook niet. O gaan we nu al weer keren? Nou misschien op de terugweg. Nee hoor. Het riviertje had hetzelfde uitzicht als de overgang van een haven naar de Loosdrechtse plassen. Gewoon bomen en bruin water. Haha. Nou ja. Het is onze dag niet!

Met bonkend hart vervolgen we onze weg naar de 3e bestemming vandaag: het dorpje Sozopol . Daar gaan we ook de lunch genieten 😉
Sozopol is wel een leuk dorpje. Best wel toeristisch ook. Overal kraampjes met hebbedingetjes. Op een gegeven moment komen we bij een kerkje uit. Onze juf zegt dat we mee mogen gaan met haar het kerkje in, maar we mogen ook zelf het dorpje verkennen en wat gaan drinken ofzo. Om 13 uur moeten we dan weer verzamelen bij het kerkje buiten. Bas en ik lopen nog even mee naar binnen, maar we hebben het al gauw gezien. We besluiten even te gaan winkelen. We komen een winkeltje tegen met nepsokken. 3 paar voor 5 leva. Omgerekend a’2,50. Geen geld toch! Aangezien Bas een sokkentik (en een boxer tik, maar die komt nog) heeft, kan hij dit niet laten liggen.
We lopen nog een keer heen en weer en dan komen we een barretje tegen. Even zitten hoor! We hebben nog even de tijd voordat het 13 uur is. Wat nemen we? Een koud biertje hebben we toch wel verdiend, haha.

Verzamelen bij de juf voor het eten! Nou er gaat toch wel wat in. We lopen achter haar aan een smal straatje door. In het excursie boek stond dat we aan de haven gaan eten, dus we zijn benieuwd. Eenmaal daar zien we wel een paar bootjes en een watertje, maar een echte haven? Mwa. Het restaurant ziet er leuk uit. We zitten in het bovengedeelte met de hele klas. Het zijn allemaal best een beetje sufferds. We hebben nog met geen een een woord gewisseld. Ook raar eigenlijk. Waar is de juf? Eet ze niet mee? Nee. Dat belooft niet veel goeds, want vorig jaar op Rhodos at onze toenmalige juf ook niet mee. Achteraf was dat begrijpelijk.
De eerste gang komt eraan. Een bordje koolsla met een halve tomaat. Gelukkig staat er olie en azijn op tafel. Kunnen we zelf nog een dressinkje creëren.
We hebben de laatste sliert sla nog niet binnen en de tweede gang komt er aan: aardappelsoep met hele stukjes aardappel. Jongens dit hadden jullie toch niet hoeven doen!
Gang twee moet met dezelfde vaart naar binnen als gang een, want kijk eens wat is dat voor een specialiteit! Kipfilet met een papje en aardappelpuree. Ze zijn hier wel dol op aardappelen. Laten we het zo zeggen. De puree was lekker. Zelfs Bas heeft de kip laten staan. Dat wil toch wel wat zeggen. Haha. Ho kijk uit achter je! Daar komt het ijs al aan! Ach wat lekker! Vanille ijs met harde stukjes! Hoort dat? Nee?
Nou het is kwart over een en we hebben 4 gangen binnen. Toch knap.. Bas en ik besluiten onze tafelgenoten te verlaten en naar buiten te gaan. De “haven” in. Een biertje drinken om die gorigheid van daarnet weg te spoelen.
We mogen weer instappen in de bus. Maak me gek. We gaan nu naar de laatste bestemming: Burgas. Daar mogen we een uurtje winkelen. Het is niet zo ver weg gelukkig. Het is best een lelijke stad. Allemaal beton uit de tijd van het communisme. En alles is best viezig en onverzorgd. Bah. Bas en ik lopen de winkelstraat in. Ik als verslaafd winkelster word hier nu niet echt warm of koud van. Bas al helemaal niet. Er zijn wel aardig wat winkels enzo, maar het is HET gewoon niet. Neeâ?¦ jammer. We lopen wat winkeltjes in en uit en passen hier en daar wat, maar nee. Gaan we? Haha.
Eigenlijk (en dat vindt Bas ook) is deze excursie de minst leuke van alle excursies die we tot nu toe hebben gedaan. Daarom wil Bas mij dit volgend jaar niet weer aan doen of wel schat? O toch wel. Volgend jaar beter.

Rond half 6 zijn we weer terug bij ons hotelli. We hebben eigenlijk nog wel ff zin om in de zon te liggen, dus dat doen we. Bij het zwembad dit keer. Na een kwartiertje moeten we van stoel veranderen omdat de zon achter het hotel verdwijnt. Iets naar achteren. Weer een kwartiertje later was ie echt weg. Wij dus ook.
Vanavond weer lekker eten en daarna (je zal het geloven of niet) eindelijk eens een keer naar het centrum met de luie lichamen van ons! We gaan met de taxi. Onze hostess vertelde van de week dat de taxiâs die bij het hotel staan te vertrouwen zijn dus daar gaan wij dan ook blindelings van uit. De chauffeur begint een leuk verhaaltje over zijn werk en vraagt of we al in Bourgas zijn geweest en hoeveel dat kostte. Dat bedrag vond hij veel te veel en als we er nog een keer heen wilden zou hij ons wel brengen. Nee we waren echt opgelicht zei hij. Die gladde aal. Totdat we bij het centrum aankomen en moeten afrekenen. Toen kwam het woord oplichterij niet meer in zijn woordenboek voor. 20 Leva mogen we maar liefst neertellen! Dat is een tientje in euroâs voor een ritje van 3 minuten. Je zou denken: Dan hadden jullie toch ook kunnen lopen? Uhm ja, dat had gekund. Maar daar gaat het niet om hé! We voelen ons zwaar genaaid!
Het centrum maakt het weer goed. Een waar shopwalhalla voor elke vrouw en zelfs voor de man! Overal best wel goede nepmerken. Van portemonnee tot broek. Ik blijf bij de eerste winkel al een kwartier hangen dus Bas gaat het zwaar krijgen. Jahaa we lopen wel door !!!
Het is hier rete druk. Overal barretjes met dansende halfnaakte vrouwen en restaurants en casinoâs. Mensen met krokoldilletjes, slangen en aapjes waarmee je op de foto mag! Dat vinden we wel zielig.
Langs de boulevard lopen we weer terug naar het hotel. Er zijn hier ook nog allemaal winkeltjes en standjes met allerlei kleren en dingen. Op een gegeven moment komen we een leuk winkeltje tegen met vooral veel Björn Borg. Ook hebben ze Ralfph Lauren en Paul Smith. Bas ziet een paar leuke dingen: een vest en twee poloâs. de kwaliteit ziet er prima uit dus die nemen we. Ik zie ook een leuk Björn Borg vest. Grijs met zilver gestikt. Leuk! Even passen! Ik pak er een en trek m aan, maar krijg de rits niet dicht! Die blijft hangen! Ik trek en even aan en jawel hoor. Krak! Rits stuk. En nu?! Bas probeert de mevrouw af te leiden met allerlei vragen terwijl ik dat ding over mân hoofd uit trek. Shit shit shit! Ik besluit gewoon tegen die vrouw te zeggen dat het vest al stuk was! “Look! Broken! Can I try another one”? Wat erg hé! Ze kijkt wel een beetje raar maar geeft me een nieuwe. Deze rits doet het wel. Ik kan het nu ook niet meer malen om âm niet te kopen. Dus die nemen we ook. Pfff gelukkig goed afgelopen! Haha.
Een paar kraampjes verder komen we ook Björn Borg boxers tegen in alle soorten en maten! Niet van echt te onderscheiden. Daar kan Bas natuurlik niet zomaar voorbij lopen hé, dat snap je. Koop maar weer dan 😉

Zo na zoân dag hebben we toch we een cocktailtje verdiend nietwaar? Ach ja vooruit! Wel 2 ook. Want het is hier eeuwig happy hour.

Vrijdag 29 augustus

Zo vandaag gaan we vroeg naar het strand, want we moeten natuurlijk wel poepie bruin zijn als we weer terug gaan. En gisteren hebben we een hele bakdag gemist! Er staat ook niets anders op het programma vandaag. Heerlijk! Tussen de middag een cheeseburgertje en een paar uurtjes later een biertje. Boekje erbij, muziekje erbij! Kan niet beter!
’s Avonds bij het buffet valt ons oog op de chocoladetaart die al klaar staat bij de toetjes. Mmm die gaan we nemen zometeen als we klaar zijn. Nou niet dus want dat dacht de rest van Majestic ook. Haha. De taart was binnen no time opperdepop. Maar goed. Er wordt dan dus ook geen nieuwe chocoladetaart neergezet, maar zoân vieze kokostaart ofzo. Getver. Maar gelukkig liggen er ook andere lekkere dingen.
Eigenlijk willen we vandaag weer naar het centrum, maar we redden het weer niet verder dan het cocktailtentje waar we woensdag ook zijn geweest. Dit keer gaan we aan de straatkant zitten. Dan kunnen we lekker mensen kijken. We bestellen een sex on the beach en een margeruita voor Bas natuurlijk. Ondertussen komen er twee Nederlanders achter ons zitten. Na 10 minuten krijgen zij hun bestelling wel en wij niet. Nou dan maar even vragen. Blijkt dat onze cocktails al een kwartier op de bar warm hebben staan worden. Twee lauwe sex on the beach en een marguerita waarvan het zoutrandje al in het glas is gedreven. Het ziet er allemaal gewoon niet uit! Bijna niet weg te krijgen. Bah. Bas proeft de tequila bijna niet, dus hij vraagt of hij er nog een beetje bij mag hebben. Dat kan. Maar eigenlijk is de cocktail gewoon verpest. Als we met pijn en moeite de boel ophebben na een poosje, krijg ik het idee om zonder te betalen weg te lopen. Echt waar, zo vies was het. Helaas ziet de serveerster ons opstaan en komt naar ons toe gesneld met haar chagrijnige kop. Ik heb geen gepast geld en zij heeft niet gepast geld terug, en ik weiger om ook maar een cent fooi te geven, dus uiteindelijk betalen we 50 leva minder. Het gaat om het principe hé, hehe.
Zullen we dan nog maar een echte cocktail gaan halen aan onze eigen bar? Jaaaah!! Joyce een Pina Colada en Bas een echte marguerita. Kijk dit zijn pas echt cocktails!

Naast ons zit een jongen met twee meisjes die hij volgens mij net heeft ontmoet. Eigenlijk kletst hij tegen iedereen. Hij praat wel aardig Engels. Natuurlijk begint hij ook tegen ons te lullen over van alles en nog wat. De meiden zien kans om tussendoor te vertrekken. Mooi is dat. Hihi. Maar we komen er achter dat hij uit Denemarken komt en dat hij met zijn ouders hier is, maar die liggen al te slapen. En hij heeft het maar steeds over een “aftershock”. Dat is zo’n geweldig drankje waar je helemaal dronken van wordt en zus en zo. Dus ik zeg tegen hem dat Bas er wel een met hem wil drinken. Haha. Nou hij stribbelde even tegen, maar daar gaan ze uiteindelijk hoor.
Het drankje wordt in de brand gestoken, dan moeten de mannen het opdrinken en daarna het glas ondersteboven neerzetten. Vervolgens met een rietje de walm onder het glas vandaan zuigen. Bas blaast. Zo jammer. Maar ik kan je verzekeren. Hij heeft morgen wel een aspirientje nodig hoor 😉

Zaterdag 30 augustus

Om kwart voor negen weer de wekker. Helemaal als je je beseft dat het eigenlijk een uur vroeger is, is dit helemaal een hel op een vakantiedag. Vooral na gisteren. Vooral voor Bas! Maar gelukkig heeft hij zijn vrienden de Panadols! Haha.
Na het ontbijt gaan we weer naar de Spa! Op uitnodiging van lieve Baffie. Hij neemt zelf weer dezelfde massage als eerder deze week en ik krijg een gezichts- en haarmasker in het Turkse bad. Naakt dat wel. Nou ja in een papieren string. En het wordt gedaan door een man! In het begin wel wennen dus maar zeer zeker zeer heerlijk ontspannend. Super! Tnx Baby!
Hierna weer lekker naar het strand. Het is weer heet vandaag. Heter dan de vorige dagen. Omdat ook de wind ontbreekt.
Rond enen nemen we allebei een lekkere kipkebab op het strand met een biertje. Wat is het hier toch vervelend! Eindelijk wordt het na vijven wat koeler. Er steekt een windje op en Bas leest lekker de Viva en ik ga nog even zonnen.
Opeens gaat de zon achter een wolk en begint het toch wel heel hard te waaien! We zien ook iedereen van het strand af snellen! Er komt me toch een donkere lucht aan en een stormachtige wind raast over het strand. Nou dan gaan wij ook maar. Bij het hotel waaien de ligbedden het zwembad in! Eigenlijk valt het achteraf wel mee. Een hele grote storm is er niet geweest, maar het was toch wel even spannend!
Vanavond gaan we eten bij het restaurant van het hotel in plaats van bij het buffet. We hebben om half 8 gereserveerd en lopen het restaurant binnen. We worden al opgewacht en we kunnen binnen plaatsnemen. Nou dat ziet er best chique uit. En lekker dingen op de kaart ook! Hele andere dingen dan gisteren op de kaart stonden toen we gingen reserveren.. wat gek. Zitten we wel in het goede? Bas we zitten verkeerd!! Even de ober vragen. Verkeerd dus. Sorry! Haha wat een flater weer. We moesten het restaurant hiernaast hebben, maar het lijkt allemaal zo op elkaar. Dat is misschien ook wel de strategie. Gelukkig komen we er op tijd achter. Dit restaurant is wel wat anders! Wel lekker hoor, maar het verschilt niet heel veel van het eten wat we ook bij het buffet krijgen.

Na het eten gaan we met de taxi weer richting centrum. Dit keer voor de normale prijs. 15 leva in plaats van 20. Het is weer lekker bruisend hier. Langzaamaan lopen we over de boulevard weer terug naar het hotel. Dit keer kopen we niks meer. Gewoon lekker struinen.

Zondag 31 augustus

Laatse daggie alweer.. Getverdegetver, wat gaat vakantie toch altijd snel. Laten we nog even lekker genieten vandaag. Ondanks de storm van gisteren, brandt de zon aan de hemel. Het is heerlijk warm!!! We zijn vroeg op het strand. Bastiaan heeft zijn GPS apparaatje meegenomen, want hier in de buurt ligt een cache . Hij is vastbesloten deze te vinden. Rond 10.00 u gaat hij op zoek naar de schat. Deze ligt uiteindelijk helemaal aan de andere kant van de boulevard, dus tegen enen komt Bas weer teruggelopen. Hij heeft hem gevonden! Goed hé. Nu heeft hij rust verdiend, hihi. Ineens hoor ik “Auw Beppie ik ben gestoken” Wat denk je! Een heel groot zwart beest heeft hem in zijn been geprikt! Heel pijnlijk! Ik trek de angel eruit en Bas gaat het even afspoelen in de zee. Een poosje later zit er een enorm plakkaat op zijn been. Niet te geloven wat een rot beest!
Even later gaan we weg.. verbrand!!!! Vreselijk. Op het laatst kwam er een fris windje dus dan blijf je lekker in het zonnetje liggen. Zelfs Bas de hele tijd.  Haha. We komen de kamer binnen en we voelen het allebei. Auwww. Smeren, smeren, smeren. Maar het helpt niet zo. O wat handig van ons. De laatste avond en wij hebben ons laten verbranden. En nu pakken… blehh.
Bij het buffet zien we weer de chocolade taart staan. Die gaan we nu vast pakken! Nee joh dat kan je niet maken! Waarom niet?! Haha dus voordat we gaan eten staat het toetje al op tafel. Maar wij hebben m in ieder geval alvast! En maar goed ook want zodra we er aan toe zijn is de taart zelf alweer op! Dit was ons laatste buffetje, snif.

We zijn niet echt meer in de vakantiestemming dus we maken na het eten nog een paar foto’ss van het hotel en gaan daarna naar boven. Om 6.10u komt de bus ons halen.

Dag Majestic en Sunny Beach! Het was helemaal top!

Vrijdag 2 mei

Ine wordt dit jaar zestig jaar jong en om dat alvast te vieren heeft zij een select gezelschap uitgenodigd om een weekend met haar door te brengen in Praag! Wie zijn de gelukkigen: Carolien, Bastiaan, Dick, Anke, ik en zij zelf natuurlijk!
Vandaag is de grote dag. Om 4 minuten over zes in de ochtend nemen we de trein richting Schiphol. Allemaal hebben we een mini-sleurhut mee. Het ziet er allemaal heel leuk uit.
Eigenlijk verloopt alles prima. We komen aan op Schiphol en checken in. We gaan dit keer naar een hele gekke gate. Helemaal afgesloten van het leuke shopgedeelte van de luchthaven. Beetje jammer, maar aan de andere kant: kunnen we ook niets uitgeven. Dat scheelt. Dan maar een bakkie en even lekker zitten tot we gaan. Ine heeft voor ons allemaal een rugzakje met daarin zelfgesmeerde broodjes. Haha. Heerlijk hoor bij de koffie!

We kunnen boarden. Met de trap gaan we het vliegtuig in. Praag daar komen we bijna! Echt bijna, want het is maar 70 minuten vliegen! Net te doen voor de helden onder ons 😉

Bij aankomst op de luchthaven van Praag wachten we even op onze koffertjes en vervolgens gaat Dick voor ons ieder een metro-/bus-/tramkaartje kopen. Ok gelukt. Hoe komen we nu bij ons hotel? Gelukkig schiet een oud mannetje ons te hulp en geeft aan welke bus we moeten nemen en waarheen. Prima. We moeten nog twee keer overstappen op de tram en nog een stukje lopen. We zijn er: Hotel Junior!

Bij de incheckbalie staat een wat norsige Tsjech. We mogen de kamer nog niet in. Pas over twee uur. We mogen wel de koffers achterlaten gelukkig. We besluiten een beetje rond te lopen door de stad en wat te gaan drinken op een terrasje. Eigenlijk hebben we ook wel trek, dus we gaan lekker lunchen bij een terrasje vlak bij het grote plein. Iedereen gaat aan de goulash. Ik houd het even bij een salade capreze met een broodje. En natuurlijk een watertje* erbij! Die hebben we wel verdiend!

Als we zijn uitgegeten en gedronken lopen we richting het grote plein. Daar hebben honderden toeristen zich verzameld rond een grote astronomische klok. Het schijnt dat er elk uur iets gaat bewegen. Nou nou nou! Dat is wat zeg! Twee poppetjes luiden een belletje en that’s it. Haha. Wel een mooie klok trouwens.

Alles is hier mooi. De bouwstijlen hier zijn heel verschillend maar toch mooi op elkaar afgestemd.
We lopen we richting de Joodse wijk. Wat is het hier overal verschrikkelijk druk! De winkeltjes zijn leuk. Je ziet heel veel kristal en glas. Dat is hier een specialiteit. Mooi hoor. Nu zien we ook waar alle drukte vandaan komt: we zijn vlakbij de beroemde Karelsbrug van Praag. Het schijnt dat elke toerist hier wel een keer overheen loopt. Wij besluiten dit morgen te doen omdat het zo druk is.
Inmiddels zijn we Dick kwijt… “Dick? Waar is Dick” “Net liep hij nog voor me.” “Shit waar is ie nou!” Ine besluit er een duur telefoontje aan te wagen 😉 Niks aan de hand, Dick had gewoon niet in de gaten dat wij even waren gestopt. Daar is hij al weer. Hihi.

We lopen weer terug richting ons hotel waar we nu wel mogen inchecken. Maar we komen natuurlijk nog een terrasje tegen onderweg. Even een watertje* hoor, na zo’n lange wandel! En een peukie erbij! Behalve Bastiaan dan. O ja en Carolien is ook gestopt! Heel knap Carolien 😉

Eindelijk gaan we inchecken! Ik ben zo nieuwsgierig geworden! Het is kamer 41 op de derde verdieping. En de badkamer en de wc delen we met onze 50 verdiepinggenoten. O…. Ok dan pakken we de lift. Lift Nee, geen lift. Lopen zullen we. Drie lange stenen trappen omhoog! Pff!
Daar zijn we dan. Een kamer met drie stapelbedden en een tafel in het midden. En een kast. Ook nog! Wat een giller �. Hahaha! Gelukkig kunnen we er wel om lachen! Ach hoeveel tijd brengen we hier ook door. Alleen de nachten. Hebben we dit ook weer eens meegemaakt! We bespreken de bed-indeling. Carolien neemt een onderverdieping. Ine wil sowieso niet boven liggen want ze is bang dat ze uit bed rolt. Dus zij legt een matras op de grond. Bastiaan wil wel boven liggen. Ik ga onder hem. En Dick gaat op Anke. Prima! Geregeld! En nu gauw weg hier! Haha!

We gaan een hapje eten in een luxe restaurant waar Ine en Dick vorig jaar ook hebben gegeten. Hotel Imperial heet het. Wauw! Wat een prachtig restaurant. Ik kan het wel uit gaan leggen maar een foto zegt hier alles. Bas: jouw beurt.

Foto's zijn klikbaar

We eten onder andere foie gras, lamsbout, kipsalade, en schnitzel. Onder het genot van een lekker watertje* luisteren de mannen naar het gekakel van de vrouwen 😉 Vooral Carolien is een genot om naar te luisteren. Wat een mooie verhalen kan zij vertellen zeg! Hahaha! Prachtig.
Als we het tweede flesje water* ophebben zijn we toch wel een beetje moe. Lekker slapen op het stapelbed. We gaan nog even plassen op het toilet met de gouden kranen, pikken nog even een wc rolletje mee voor in onze eigen plee, en gaan op naar Junior.
Eenmaal daar aangekomen krijgen we meteen in de gaten dat er van slapen niet heel veel gaat komen: Wat en K*LERE HERRIE hier!!!!!!!! Werkelijk waar overal in en buiten het hotel is het bezaaid met lallende, dronken, schreeuwende Zweedse jongeren. Wel een stuk of 200! O nee!!! Help!! Wat nu!!!
Eigenwijs als we zijn worstelen we ons toch maar naar boven. Tja, wat moeten we anders, we zijn moe en willen liggen! Op de tussendeuren zijn bordjes geplakt dat het stil moet zijn tussen 23.00u en 06.00u. Het is ongeveer half 12 dus we gaan er maar van uit dat de herrie zo ophoudt. Je raadt het al denk ik hè… Om half vier is het nog steeds verschrikkelijk. Niemand van ons heeft een oog dichtgedaan. Voor Dick is de maat dan vol. Hij gaat naar beneden om te vragen of het wat zachter kan. Hij wordt niet boos, maar gaat even een sigaretje roken met de jongeren en vraagt aardig of het geluid wat zachter kan. Dit is een zeer goede aanpak, want 10 minuten later is het warempel rustiger! Nou gelukkig! Nu kunnen we wel slapen! O nee…niet…. Wie is er zo aan het snurken Carolien!!!

Zaterdag 3 mei

Wat een nacht. Nadat we een overheerlijke verfrissende douche hebben genomen in onze gezamenlijke modderpoel ï? gaan we richting ontbijt. Nou dat is best goed moeten we toegeven. Allerlei soorten broodjes, vlees, kaas, yoghurt, thee, koffie, jus, eitjes…. nee niks op aan te merken. Buiten de zure lucht van de uitademende katerende Zweden is het prima.

We gaan natuurlijk klagen over vannacht! Tenminste, met onze stoere Dick als woordvoerder! De receptionist heeft wel met ons te doen en biedt ons de mogelijkheid om te verhuizen naar een andere kamer. Over een half uurtje kunnen we terugkomen om de kamer te inspecteren. Het voordeel is dan ook dat we een hele verdieping voor onszelf hebben, want de bewoners daarvan gaan vandaag naar huis zegt hij. Nou prima! Eerst even ergens een kopje koffie en dan komen we terug. Imperial is wel het dichtst bij dus gaan we daar een bakkie doen. Tegelijkertijd kunnen we dan bespreken wat we de rest van de dag gaan doen. En we hebben daar een schoon toilet 😉
De mannen bepalen dat we met de Metro naar de andere kant van de brug gaan en daar onder andere de St. Nicolaaskerk en Kampa eiland gaan bezoeken. Dan kunnen we daarna over de brug terug en dan de Joodse wijk in. Hier schijnt ook een leuk café te zijn, dus dan kunnen we daar ook gelijk even heen. Dit heeft Bastiaan gehoord van een ex- klasgenote die in Praag heeft gewoond. Ok dat doen we!
Nadat we terug zijn geweest bij het hotel (de kamer, badkamer en de wc zijn beter, we doen het) gaan we richting de metro.

Je wilt gewoon niet weten hoe stijl de roltrappen daar naar benenden gaan! En zo snel ook! Brrr. Met twee handen vasthouden dus!
Het duurt niet lang en we zijn er al. Over de brug. Op weg naar de St. Nicolaaskerk regent het dikke druppels. Wij slimmerds hebben natuurlijk allemaal onze plu mee…NOT. Zit nog in de koffer in het hotel. Tja, dan zit er niks anders op dan schuilen. We gaan een typisch Praags cafeetje binnen. De eigenaresse spreekt geen woord Engels en blijft maar doorratelen in haar eigen taal. Haha. We gaan zitten in een klein nisje in het café. Er zit al een klein oud mannetje te slurpen van zijn eigen koffie. Lepeltje voor lepeltje… We noemen ‘m ome Kees. Wat een raar mannetje zeg, hihi. Maar hij doet geen vlieg kwaad. Grappig. De zon schijnt weer! Klaar om verder te gaan! Dag ome Kees!

Na een eindje lopen komen we aan bij de kerk. We gaan naar binnen en zien een en al bling bling! Wauw ik heb nog nooit zo’n mooie kerk gezien! Mooie schilderingen op de plafonds en een hele boel gouden beelden en versieringen. Prachtig! Bastiaan en ik branden natuurlijk ook nog even een kaarsje voor de papa’s.

Als we een ronde door de kerk hebben gedaan zijn we er weer klaar mee. Bastiaan en Dick gaan nog even naar boven om wat foto’s te schieten en dan gaan we weer naar buiten.

We lopen richting Kampa eiland. Dat is eigenlijk een soort park aan de Moldau. Heel mooi groen met mooie bloesembomen. Na hier even te hebben doorgebracht gaan we richting de beroemde Karelsbrug van Praag. Hier moeten we natuurlijk zoals elke toerist overheen! Op de brug staan veel schilders en karikatuurtekenaars. We kunnen het niet echt goed zien want het regent inmiddels weer, dus ze hebben overal plastic overheen gedaan. Logisch ook. Eenmaal aan de overkant snellen we een winkeltje in om te schuilen. Wat een dikke druppels hier zeg!

We besluiten naar de Joodse wijk en richting cafe Franz Kafka te lopen. We hebben wel zin om iets te eten en een watertje* te drinken.

Het is eindelijk een beetje droger buiten als we uitgegeten en gedronken zijn. We lopen richting plein. Eerst nog even langs een Braziliaans restaurant vlakbij het plein om te reserveren voor vanavond. Dit is ook een aanrader van de ex-klasgenote van Bastiaan. Helaas is het voor vanavond al vol, maar morgen is er nog plek gelukkig.
Op het plein komen we een Ierse pub tegen en daar moeten we natuurlijk een Guiness drinken! Het wordt voor Carolien de eerste van haar leven! Ze vindt het niet echt geweldig… haha. Maar het is sowieso niet zo’n biermens, dus vandaar. We zitten buiten, maar het is toch wel vrij frisjes. Dus we gaan naar binnen. Daar maakt Dick een groepsfoto van ons m.b.v. zijn ministatief die hij van ons voor Kerst heeft gekregen. De eerste keer gaat het mis! Haha lachen. De volgende gaat goed! Leuk! Heel handig dingetje. Dan kunnen we er ten minste met z’n allen op.

Tijdens ons verblijf in de Ierse pub hebben de mannen gereserveerd een restaurant Kolkovna in de buurt waar Ine en Dick al eerder hebben gegeten. Daar kunnen we terecht. Het is een leuk restaurant waar we naar beneden lopen om te eten. In het begin is het nog rustig, maar later is het afgeladen! Ook met veel Tsjechen. Dat zegt wel wat! Het is ook heerlijk!

Na het eten gaan we met de metro terug naar het hotel. De Zweedse jongeren zijn weg dus we kunnen rustig slapen in onze nieuwe kamer. We hebben hier alleen geen gordrijnen. Dus we hangen al onze kleding en sjaals voor de ramen. Ach ja…
O ja. We liggen nu aan de straat kant waar een trambaan langs loopt 😉 Truste!

Zondag 4 mei

Vandaag gaan we weer over de brug, maar nu gaan we andere dingen bezichtigen. Met de metro gaan we weer op pad. Daarna pakken we de tram die ons de berg op helpt, want we willen naar de St. Vituskerk en dat ligt hoog. Nadat we de tram zijn uitgestapt komen we een restaurantje tegen met een binnentuin in de zon. Het is stralend weer vandaag! Dus daar drinken we eerst een kopje koffie.

Ok we kunnen ertegenaan. We lopen richting de St. Vituskerk. Het is niet zo ver. Er staan twee wachters voor de ingang met wie iedereen op de foto gaat. Wat een baan zeg. Haha. We vragen ons af of hier de beroemde wisseling van de wacht is, maar we denken van niet en lopen door.

We komen uit bij een groot plein met een hele grote mooie kerk. We mogen er wel in, maar er staat een hele grote rij mensen te wachten. We lopen door. Bastiaan, Ine en Dick lopen nog een straatje in richting het Gouden Laantje, ik, Annie en Carolien gaan lekker in het zonnetje zitten op het plein bij de kerk.

Als ze terugkomen, gaan we weer richting uitgang. De oude wachters hebben plaats gemaakt voor nieuwe, dus hier zal toch wel de wisseling zijn geweest waarschijnlijk 😉 Nou ja, hebben we dus gemist.
We hebben inmiddels wel trek dus we lopen een restaurantje binnen. Er liggen allemaal heerlijke dingen op ons te wachten in de vitrine. Carolien en ik nemen een bacquetje, Bastiaan en Annie een croque monsieur, Dick spaghetti en Ine een soepje en een salade.

We kunnen er weer tegenaan voor het volgende: Een tochtje over de Moldau! De eerste de beste kaartjesverkoper houdt ons aan. Eerst heb ik er een hard hoofd in, want het is een vrij klein bootje waar we op gaan. Maar achteraf gezien was het geweldig!

Eerst worden we met een taxiboot naar de rondvaartboot gebracht. Daar aangekomen wordt er muziek gespeeld en krijgen we een ijsje en iets te drinken voor aan boord. Tijdens het varen vertelt de schipper een heel  verhaal over Praag. Ook gaan we richting imitatie Venetië: in dit stukje water zijn verschillende films opgenomen alsof ze in de kanalen van Venetië plaatsvonden. Heel leuk.

Na een uurtje staan we weer aan wal. We hebben nog een poosje voordat we naar de Braziliaan gaan en we zouden onszelf niet zijn als we niet even een terrasje gingen pakken. We komen uit bij een cafeetje in de Joodse wijk. In het zonnetje. Lekker hoor. De tijd gaat snel voorbij want Carolien vertelt honderduit over van alles en nog wat. Haha! Leuk!

We gaan richting metro richting plein richting Braziliaan. Maar we hebben nog tijd over. Onder het genot van de zingende saxofonist op het plein, besluiten we toch richting Braziliaan Ambiente te lopen, want daarnaast is een cafeetje. Wachten we daar toch even.

Als we onze water* op hebben in het café, gaan we bij de laatste naar binnen. Nou het is een heel mooi modern restaurant! De ex-klasgenote van Bas heeft smaak! Super! We zitten boven (er is ook een beneden) Als we naar de tafel lopen, komen we langs een buffet met de allerlekkerste hapjes. Een soort tapas eigenlijk. Maar dit is het niet alleen: telkens komt er iemand uit de keuken langs met een groot stuk vlees aan een spies of vis. Werkelijkwaar heerlijk allemaal! Maar eerst het volgende: omdat Ine altijd met Champagne trakteert als ik jarig ben (zie verhaal Mechelen), hebben Bas en ik besloten om nu Ine te trakteren voor haar bijna zestigste verjaardag. We komen uit bij een Spaanse cava, niet echt Champagne, maar wel net zo lekker eigenlijk. Ze is verrast! Met z’n allen proosten we op haar! Dan begint het diner.

We lopen naar het buffet en ondertussen worden we aan tafel bediend. Na de champagne wordt het een watertje* opengetrokken. En daarna nog een flesje. Heerlijk. De koks blijven maar komen en opscheppen! Ook als je geen trek meer hebt blijft het moeilijk om de kok te overtuigen dat je niet meer hoeft! �

Als we zo’n beetje klaar zijn met het eten, komt verrassing twee: alle lampen gaan uit. Het voltallige personeel komt naar onze tafel om een liedje te zingen voor Ine’s verjaardag! Dat had Bastiaan geregeld! Ook krijgt ze nog een lekker toetje en een ballon! Haha! Hierdoor is ze helemaal verrast! Dat kun je wel aan haar gezicht zien!

Voldaan gaan we op hotel aan. Het is weer een super avond geweest!

Maandag 5 mei

Vandaag alweer naar huis…bleehhh. Nadat we hebben ontbeten kunnen we nog even de laatste spulletjes inpakken en daarna naar moeten we uitchecken. Omdat we pas om 17.00u op het vliegveld hoeven te zijn, gaan we nog even winkelen voor die tijd. We kunnen de koffertjes gelukkig nog wel even laten staan bij het hotel.
We gaan naar het nieuwe winkelcentrum in de buurt: Het Palladium. Alleen het gebouw zelf is al geweldig om te zien voor vrouwen: roze! Wat wil je nog meer. Het gebouw telt 5 verdiepingen, tot groot ongenoegen van de twee heren. Want wij willen natuurlijk elk winkeltje zien! Ik moet zeggen; het is vrij aan de prijs. Het zijn voornamelijk merk winkels allemaal. Maar dat geeft niet. Kijken is ook leuk. Volgens mij heeft niemand wat gekocht. Ik heb wel nog leuke gympies gezien, alleen die zijn er helaas niet in mijn maat. En de dichtstbijzijnde zelfde winkel is een eindje weg, dus dan zijn ze niet voor mij bestemd helaas. Als de mannen en Carolien het zat zijn, drinken we nog even een KOP koffie in de aanwezig zijnde Starbucks en dan gaan we weer naar buiten.
Eenmaal buiten zien we een Albert (Heijn, red. �). Ine wil nog even kijken voor foie gras, dus we gaan daar even naar binnen. Helaas hebben ze het niet. Grappig om te zien dat de Albert daar precies hetzelfde is als bij ons. Maar helaas zonder foie gras dus.
Ok tijd voor wat drinken natuurlijk! Het weer is wel lekker dus we kunnen lekker buiten op een terrasje zitten. Ik bestel een fantaatje, maar de ober geeft geen antwoord. We moeten namelijk eerst “goedemiddag” zeggen! Whoeee. Sorry meneer! Haha.
Als we wel weer genoeg hebben gezeten gaan we op zoek naar een tentje om onze laatste Praagse lunch te genieten 😉
Onderweg komen we nog meer leuke winkeltjes tegen. In een daar van vindt Bastiaan een leuke D&G zomerjas! Nou moet het toch weer niet gekker worden. De dames willen graag shoppen en wie slaagt er? Als je niet zoekt vind je juist wat hè! Haha!
Ine en Annie passen ook nog wat dingen, maar helaas zonder succes.
We komen langs een (denken we ) Italiaanse eetgelegenheid. Dat denken we omdat er “pasta” op het raam staat. Eenmaal binnen blijkt het Amerikaans te zijn. Ook lekker! We nemen allemaal een burger en Ine soep en een salade. Dan kunnen we er tegenaan voor de grote reis naar huis.
Het is nu een uurtje of half 4 ‘s middags dus we gaan naar het hotel om onze koffertjes te halen. De receptioniste legt ons uit hoe we het snelst bij de luchthaven kunnen komen: Eerst met de metro en dan overstappen op bus 29. Die rijdt er in 20 minuten direct naartoe. Zo gezegd zo gedaan, de metro in, overstappen en de bus in. Gaat prima. De bus stopt bij terminal 2.
We stappen allemaal uit en lopen richting ingang. En dan gebeurt het: Annie draait zich verschrikt om en slaat haar hand voor haar mond: “ Mijn tas ligt nog in de bus!!!!!!” “O nee, alles izt erin, mijn ticket, mijn paspoort, alles!!!!!” Wat voor taal er dan (vooral bij mij) uitkomt kan ik maar beter hier niet herhalen…
Dan ineens zien we Ine’s hand een beetje verderop omhooggaan: zij heeft m’n moeder’s tas! O wat een opluchting is dit! Mijn moeder vliegt naar haar toe om haar te bedanken! Ine zegt” Dit doe ik maat een keer, in het vervolg beter op je spullen letten!”
Wat blijkt nou, Ine ziet bij het uitstappen uit de bus dat Annie wel haar koffertje pakt, maar haar tas op de grond laat liggen. Toen heeft zij ‘m meegenomen. Pffff gelukkig!
Stel je voor, dan zouden we voorlopig nog niet thuis zijn geweest!
Met een gerust hart checken we in. Nederland, daar komen we weer ï?…. Op Schiphol nemen we de trein naar huis. Op station Hilversum nemen we afscheid van elkaar. Wat zijn deze leuke dagen weer omgevlogen!
Ine het was helemaal top! Dan spreek ik namens team Praag! Super bedankt! En alvast gefeliciteerd met je 60ste verjaardag! Dat er nog maar zestig bij mogen komen!

Liefs Joyce

Eindnoot
*Als ik ‘water’ schrijf, is het eigenlijk rode- of witte wijn, bier of rum cola. In een enkel geval is het koffie of tonic, in een heeeeeel enkel geval is het echt water ï?. Wat dacht je? “Wat een gezond levende mensen zijn dat?”  Haha, NOT! Maar we genieten wel 😉

Woensdag 16 april.

De wekker gaat om 3.00 uur. Oeff dat is even minder. Maar wel voor een heel goed doel! We vertrekken vandaag voor 4 dagen naar Barcelona ! Dit heb ik van Bastiaan voor mijn 26ste verjaardag gekregen. Vandaag is dus de grote dag. Ik sleep mezelf onder de douche en zodra ik eruit kom gaat het weer prima! Ben er helemaal klaar voor!
Annie brengt ons naar Schiphol samen met Bob.
We hebben de avond ervoor al digitaal ingecheckt en we hebben kleine koffertjes dus we kunnen in een keer doorlopen naar de douane. Ideaal! Dachten we….
“Van wie is deze tas” wordt er geroepen. “Van deze dame”, zegt Bastiaan. Van mij dus. Ik heb een flesje shampoo en wat andere “liquid” bagage in m’n koffertje. Die gaat meteen open en alles wat erin zit wordt overhoop gehaald. Ondertussen gebeurt Bastiaan hetzelfde. We moeten het weggooien van de douaneman. Nou echt niet dus! We besluiten de koffertjes daarom alsnog in te checken aan de balie. Eigenlijk heeft zo’n handbagage formaat koffer geen zin meer, als je tenminste dat soort spullen mee wilt nemen. Dus de volgende keer gewoon 20 kg!

Om 6.50 uur vertrekt het vliegtuig! Here we come! Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Barcelona vragen we ons af hoe we eigenlijk bij het hotel terecht gaan komen. We hebben de reis niet zo heel goed voorbereid zoals anders. We besluiten met de trein te gaan. Een pendelbus rijdt ons van het vliegveld naar het station. Eenmaal daar krijgen we een kaartje in onze handen geduwd waarmee we toegang krijgen tot het perron. Hoeven we dan niets te betalen? Vreemd. Achteraf komen we erachter dat het vervoer van en naar het vliegveld gratis is. Daar kunnen ze in Nederland nog een voorbeeld aan nemen.
Gelukkig bereiken we na een half uurtje een groot station waar we ook over kunnen stappen op de metro richting ons hotel. We zijn er inmiddels achter bij welk metrostation we dan moeten uitstappen. Pfff. Toch nog goed gekomen allemaal!
We hoeven maar een klein stukje te lopen van het metrostation Parallel naar ons hotel Coronado in Nou de Rambla. Nou dat is perfect. We zitten dus heel centraal! We brengen onze spullen naar het hotel en besluiten naar de Ramblas te gaan. We hoeven maar twee straatjes door te lopen dan zijn we er al. Het deel waar wij uitkomen is vlakbij de haven.

We hebben inmiddels wel trek gekregen dus eenmaal in de haven aangekomen eten we daar een broodje met een cerveza erbij natuurlijk! Van thuis hebben we uitgeprinte A4tjes en een boekje meegenomen met wat we allemaal kunnen doen in Barca, dus dat kunnen we nu allemaal mooi even op een rijtje zetten.
We besluiten om vanmiddag naar Parc Guell te gaan. We zijn immers wel een beetje moe, dus een beetje rondlopen en uitrusten in het park zou wel even lekker zijn.

We stappen uit op het metrostation dicht bij het park. Er staat een bordje met daarop: “Parc Guell 600 M.” Nou dat valt mee denken we nog. We lopen een stukje verder en dan zien we het: het is maar 600 meter, maar dan wel stijl omhoog! Haha! Hup lopen! Gelukkig zijn er ook wel een paar roltrappen gemaakt.

Het park is heel mooi. De gebouwen die erin staan, zijn allemaal ontworpen door de bekende architect Gaudi . Hij had een heel mooie stijl van bouwen, met allemaal ronde vormen.

Na een paar uurtjes in het park te hebben vertoefd gaan we weer richting het hotel. We hebben wel trek gekregen en ik mag kiezen waar we gaan eten. Tja… moeilijk. Bij ons in de buurt zijn wel cafeetjes waar je een hapje kunt eten, maar de een is een rookhol en de ander heeft geen een gast….nee die niet…nee die ook niet… Bastiaan wordt al een beetje ongeduldig. “Ok die dan!”  Een pizzeriaatje. Morgen gaan we echt Spaans eten is de afspraak. Nu zijn we moe en even snel een pizza. Ok. In deze tent zit binnen ook geen hond, maar goed. We bestellen een flesje cava en twee pizza’s. Bastiaan wil graag extra salami erop. Na een half uurtje komen ze op tafel. Wat denk je: het was gewoon uit de diepvries! Dus ook geen extra salami voor Bas, want dat kon gewoon niet natuurlijk! Dat hadden ze helemaal niet in huis. Wat een giller zeg. Je snapt het al. In het vervolg kiest Bastiaan waar we gaan eten.
Na deze blamage willen we eigenlijk naar het hotel gaan, maar dan valt ons oog op een café waar er biertaps op de tafels zijn bevestigd.

Leuk! Gaan we even naar binnen. Je kunt hier dus je eigen biertje tappen en op een schermpje aan de wand kun je zien hoeveel je hebt getapt. Lachen zeg! Na anderhalve liter (Bastiaan 1.25 en ik 0.25) zijn we het echt zat dus we gaan lekker slapen.

Donderdag 17 april

Vandaag staan in ieder geval het voetbalstadion Camp Nou en de Sagrada Familia op het programma. Bastiaan kijkt even naar buiten vanuit de hotelkamer en wat denk je: het regent! Barca heeft gemiddeld in de maand april 9 regendagen en dit is er 1 van. Balen zeg. Maar goed. Dit mag de pret niet drukken en we vertrekken richting het stadion.
We gaan weer met de metro. We hebben een vierdagenmetrokaart dus dat is perfect. Bastiaan weet precies welke lijn we moeten nemen en waar we eruit moeten.
Eigenlijk hebben we het stadion vrij snel gevonden. Het regent zo hard en daarom besluiten we om eerst in het Camp Nou winkeltje een paraplu te kopen.

We kopen twee tour kaartjes. Dan kun je door het stadion lopen en alle leuke plekken bekijken zoals de kleedkamers (met een grote jacuzzi!), het veld zelf natuurlijk, de tribunes, de pershokjes, de rustruimtes, etz. Er is zelfs een klein kapelletje in het stadion. Het is zelfs voor een vrouw leuk om deze tour te doen!

Aan het einde van de tour komen we weer uit bij de winkel met allemaal FCB gadgets. Bastiaan koopt nog een paar sokken en een boxershort en ik ook nog een plu. We drinken daar nog even een bakkie en gaan dan verder naar de volgende bezichtiging: de Sagrada Familia!  

Dit is echt een geweldig mooi gebouw vanaf de buitenkant! Ook al staat het in de steigers. Het schijnt dat er tot 2022 aan deze kathedraal verbouwd moet worden totdat het af is! We betalen entree en gaan naar binnen. Hier lijkt het helemaal net een bouwput! Overal staan stellages en steigers. Waar moeten we nu het kaarsje branden voor onze papa’s? Dat kan hier niet… nou ja. We maken nog een paar foto’s van de binnen- en buitenkant en gaan daarna weer verder.

We lopen richting de haven. Hier is namelijk l’Aquarium : een soort overdekte middellandse zee met allerlei soorten vissen, waar je dan als het ware onderdoor loopt! Eenmaal daar staat er een wachtrij van hier tot Tokio. Dan maar eerst ergens een biertje. We wachten wel even tot de rij wat minder is. En ja hoor: een uurtje later kunnen we zo doorlopen. Super! Bij de ingang wordt er een foto van ons gekomen. De fotografe zegt: “One two three!!!” en Bastiaan zegt: “we nemen ‘m nie!!” Haha. Achteraf nemen we ‘m wel….
Het is heel indrukwekkend om al die mooie vissen te zien en om onder de haaien door te lopen. Wat een joekels zeg! En dat ze ook van die andere vissen af kunnen blijven!

Vanavond gaan we eten bij een typisch Spaans restaurant dat Bastiaan al van te voren heeft uitgezocht op internet. Nadat we er eerst drie keer voorbijgelopen zijn en drie keer gevraagd hebben waar het is, zien we het eindelijk hoor! Restaurant D’Or.

We worden naar een tafel begeleid en krijgen de tapaskaart. Ondertussen bestellen we een wijntje. Een ware Torres komt er op tafel. Dat zal wel duur zijn! Maar wel lekker!

We bestellen een aantal tapas en die komen eigenlijk meteen allemaal op tafel! Dat ziet er echt geweldig uit! Heerlijk! Eet smakelijk!
De wijn is natuurlijk gauw op dus we nemen nog een half flesje erbij. Als ik naar de wc ga, wil Bastiaan stiekem een cava bestellen. De barman verstaat echter “copa” en even later komt hij met twee kwartflesjes Torres aan. Haha! Dus achteraf hadden we gewoon nog 1 hele fles erbij kunnen bestellen. Mooi.

Maar Bastiaan maakt het och nog goed en even later komen er ook nog twee kleine flesjes cava op tafel. Heerlijk hoor…. hik!
Op weg naar huis komen we weer langs onze biertap bar en gaan even naar binnen. Ik neem maar even een watertje! Pff. Bastiaan toch wel een biertje. Het is wel jammer dat we nu aan een tafel zonder tap zitten. De rest was vol. Dan is het lang niet zo leuk!
 
Vrijdag 18 april

Vandaag winkeldag! Na het ontbijt gaan we met de metro richting winkels.

Ook dit hebben we van te voren op internet uitgezocht. Het regent wel weer een beetje, dat is jammer. We gaan naar een groot warenhuis genaamd Cortes Ingles . Het is hier zo groot dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Ze hebben echt alles! Wat je maar kunt bedenken staat er. Geweldig. Dit soort warenhuizen heb je in Nederland niet hoor.
Eenmaal weer buiten hebben we zin in een bakkie. Ik neem een cappu en Bastiaan neemt een apart soort koffie met verschillende lagen. Heel grappig. En lekker!

Hierna komen we een Adidas winkel tegen. Hier koop ik twee sportbroeken. Kon niet kiezen…hihi. Verder is hier niet heel veel meer qua winkels dus we gaan met de metro richting een andere winkelstraat gecombineerd met oude gebouwen, Barri Gòtic. Je krijgt hier wel meer het echte Spanje gevoel. Kleine smalle straatjes met leuke winkeltjes met van alles en nog wat. Heel schattig. Ik moet plassen dus we gaan ergens bij een barretje naar binnen.

Blijkt dit een van de tapasbars te zijn die we ook op ons lijstje van thuis hebben staan! Echt grappig. Het is een hele lange bar met allerlei tapas op stokbroodjes met prikkertjes erin. Tja, dat kunnen we natuurlijk niet laten staan! Er wordt afgerekend aan de hand van het aantal prikkertjes dat je op je bordje hebt liggen. Ook een kwestie van vertrouwen dus. Wij zijn natuurlijk heel eerlijk!

We besluiten om op de Ramblas nog even een drankje te doen op een terrasje. De keuze is uit bier, koffie of sangria. Op zich al een beetje raar maar het belletje gaat nog niet rinkelen. Ok, doe maar een sangriaatje, lekker! Een paar minuten later komt de ober met 2 grote ronde glazen sangria met hierin 10 ijsklonten en een schijfje sinaasappel. Zo! Proost!
Het is echt leuk om langs de Ramblas te zitten en mensen te kijken. Wat een verschillende types komen er voorbij zeg! Haha. En die living statues zijn ook leuk!

We willen weer richting volgende bezichtiging dus we vragen de rekening. We waren al een klein beetje op de ellende voorbereid toen een groepje jongens voor ons de rekening hadden gekregen en maar liefst 95 euri mochten neertellen voor 7 drankjes. “Nou,” zegt Bas, “Dan zal een sangriaatje wel een euro of 12 kosten.” En ja hoor, twee sangria: € 25,25. Inclusief terrastoeslag, dat dan weer wel! Je zult wel begrijpen dat we geen cent fooi geven. Maar daar zullen ze niet rouwig om geweest zijn.

Als we wat spulletjes naar het hotel hebben gebracht (Bastiaan heeft ondertussen een FCB shirt gekocht met zijn naam erop) willen we naar de fonteinenshow Montjuic. In het boekje dat we van Barça hebben staat dat deze om 17.00 uur begint. Dus hup, op naar de plaats van bestemming. Eenmaal daar blijkt dat de show pas om 19.00 uur begint. Dus wat doen we? Wachten? Dat is wel de moeite waard natuurlijk. We zien een leuk Spaans barretje waar we het best wel twee uurtjes kunnen volhouden met een cervezaatje en een chippie. Leuk hoor! Je ziet er geen toerist! Behalve wij dan, haha.

De uren vliegen voorbij en de show begint. Een voor een gaan alle fonteinen aan. Er komt ook muziek bij. Prachtig! Heel indrukwekkend! Het is ook heel druk! We maken er mooie foto’s van.

Deze avond eten we weer in een van te voren uitgekozen typisch Spaans tapas restaurantje. De weg ernaartoe is vrij snel gevonden. Het is ook niet zo heel ver van de fonteinen vandaan, dus dat komt mooi uit. We staan voor de ingang en we kunnen letterlijk over de koppen lopen! Zo ontzettend druk!

We hopen dat we kunnen zitten, nou echt niet dus. Na wat gewurm en geduw weet ik een plekje aan de bar te bemachtigen. Wel staand dan hè. Op zich staan we goed, want we staan recht voor alle lekkere Spaanse tapas die we zo uit kunnen zoeken. Er staat een oud mannetje achter de bar. Hij is de eigenaar. Telkens als we een tapas nemen of wat te drinken, serveert hij het en zet hij een streepje op een papiertje. Hij heeft alle drukte helemaal onder controle.

Deze tapasbar is tevens gespecialiseerd in wijnen. Vooral cava. Eerst hebben we een rood wijntje, een paar eigenlijk, en daarna namen we een cava. Heerlijk. Maar er wordt ook steeds uit een andere fles geschonken. Dat neemt iedereen. Bas wil dit ook proeven. Ik had wel een beetje genoeg. Maar na dat ik van Bas heb geproefd!!! Eentje nog dan!! Ok twee… het is echt heerlijk!

Ondertussen hebben we genoeg tapas op en genoeg wijnen, dus we besluiten andere mensen de ruimte te geven aan de bar. Het is namelijk nog steeds erg druk. We vragen het oude mannetje de rekening. Hij maakt een optelsom op zijn blaadje en komt niet hoger dan 50 euro. En lekker eten en drinken, en ook nog eens supergoedkoop! Dit restaurantje heeft een goede naam! Dat is zeker!

Zaterdag 19 april

Vandaag al weer naar huis. Bah. Nadat we hebben ontbeten en de koffers hebben gepakt, gaan we nog even wat drinken op de Ramblas. Het is strakblauw en lekker warm buiten! Kunnen we nog even in het zonnetje mensen kijken.
Maar om 12.00 uur komt er toch echt een einde aan de pret. We rekenen onze twee colaatjes af . Weer een tientje. Er zaten zeker gouden ijsklontjes in 😉 En dan de metro in. Op naar het vliegveld. Getver.
Bastiaan! Bedankt voor dit te gekke verjaardagscadeau! Heb er echt van genoten samen met jou!

Met Pasen zijn we een weekend naar Mechelen geweest. Met “we” bedoel ik: Ine, Dick, Anke, Bastiaan en ik. Alvast voor mijn verjaardag. Normaal gesproken gaan we altijd met z’n allen uit eten met Champagne, maar deze keer kwamen Ine en Dick met het leuke voorstel om er een heel Paasweekend van te maken, in plaats van de Champagne. Hartstikke leuk natuurlijk!

We verzamelen zaterdagochtend de 22^ste om half elf bij Ine. Vijf uur daarvoor zijn Ine en Dick pas naar bed gegaan. Ze zijn nog even wezen stappen tot een uur of zes. Ach ja! Moet allemaal kunnen 😉

Ine heeft voor iedereen een luchpakketje gemaakt voor de lange reis: vier kleine bruine kadetjes met beleg en een flesje Hema melk. Heerlijk! Annie heeft het al op voordat we Hilversum uit zijn.

De reis verloopt voorspoedig. Net voor de Belgische grens drinken we nog even een bakkie.

Rond 13.00 uur arriveren we op de plaats van bestemming: Het Holiday Inn Express Hotel. Het is nog een hele bevalling voordat we het vinden. Eerst rijden we drie rondjes door Mechelen omdat onze TomTommen in de war zijn. Vervolgens parkeren we vlakbij het hotel (wisten we toen nog niet) en lopen we niet goed! Maar goed, na een aantal keer de verkeerde kant op te zijn gestuurd door de inwoners, komen we aan. Het is een mooi hotel. Ieder hebben we onze eigen kamer, drie naast elkaar.

Nadat we de tassen hebben uitgepakt gaan we eropuit. Op naar het centrum van Mechelen om te shoppen! Tot groot ongenoegen van de heren natuurlijk! Maar vandaag moeten ze er helaas aan geloven. Morgen en overmorgen zijn de winkels namelijk dicht. Ik had niet gedacht dat er nog zoveel winkels waren in Mechelen. Leuk! Je zal het niet geloven maar geen van ons heeft iets gekocht! Maar het was toch leuk om te kijken.

Het is inmiddels heel koud geworden dus we gaan lekker warm bij een Ierse pub naar binnen: Celtic Pub. Achterafgezien was het niet echt een Pub, maar ze hebben er in ieder geval Guiness bier en je mag er roken. Nou, dan heb je Ine, Dick , Anke en Joyce al gauw tevreden. Arme Bas. 

Na het biertje gaan we nog even gauw een aantal winkels binnen en daarna reserveren we bij Restaurant de Keizerin voor vanavond om 19.15 u.

Zo laat is het nog niet dus we besluiten om nog even een drankje te doen vlakbij het hotel. We lopen binnen bij Keizer Karel. Leuke bruine kroeg met een hele dikke barman als eigenaar. Aardige man. Als we willen vertrekken begint hij hele verhalen. Hij wil blijkbaar nog niet dat we weggaan. Na dat hij is uitverteld over -voornamelijk- de Belgische politiek mogen we gaan 😉

We drinken nog 1 glaasje in de bar van het hotel want het is Happy Hour! Twee glaasjes dus! Maar dat geldt helaas alleen voor bier en frisdrank lezen we in de kleine lettertjes. En aangezien wij geen fris drinken…..

Eigenlijk willen we ons nog gaan verkleden maar daar hebben we geen tijd meer voor. Dus, hup weer door naar het restaurant. We moesten per se reserveren, maar er zit maar een tafel vol, twee met ons erbij. Geeft niet.. Het eten was heerlijk. Bastiaan en ik eten voor het eerst in ons leven een oester! Gewoon levend! Net uit de kom! Zonder sausje! Puur!. Smaakt naar zee! We komen tot de conclusie dat we het niet vies vinden, maar dat we er geen bord vol van zouden bestellen de volgende keer. Maar dan weten we dat ook weer. Toch?

Na het eten gaan we richting hotel – dachten we -. Keizer Karel was nog open! Dus nog een afzakkertje! We komen binnen en gaan weer op de vertrouwde plek zitten. Wat willen we drinken? Neeee… we mogen niet bestellen van Ine. Ze smoest met de barman. En ja hoor! Toch Champagne! Heeeerrrrlllliijjkkk!! Wat een verrassing! Toch!!!?

De barman– inmiddels weten we dat hij Johan heet – zet een verjaardagscd’tje op en iedereen zingt mee. Wat leuk zeg! Ook krijgen we foie gras en kaviaar van hem. Wat een verwennerij allemaal.

Ondertussen zien wij het TV scherm veranderen in een waar karaoke scherm! O nee hè, hahaha. We moeten nog zingen ook!

Lachen. Dick pakt meteen de microfoon en begint luidkeels mee te zingen met allerlei Nederlandse smartlappen. Prachtig. Heel serieus ook.

En daar komt nog een fles Champagne natuurlijk. Zo gaat het een poosje door. De Vlamingen in het café genieten van ons gezang. Op een gegeven moment gaat zelfs Bastiaan meedoen. Hazes natuurlijk. Als de rest van de gasten het café ons gezang zat is en vertrekken, gaan de gordijnen dicht!  

Het was een zeer geslaagde avond! Superleuk! Ik krijg van Johan nog een ware – gecoverde, maar dat geeft niet-  R&B cd voor mijn verjaardag en bij vertrek krijgen de vrouwen ieder nog een flesje rosé. Heel leuk! Jammer dat hij morgen gesloten is!

Eerste Paasdag, zondag 23 maart.

Niemand heeft natuurlijk ergens last van behalve ik. Ik begin de dag met een Advilletje. Ach ja. Ik ben het gewoon niet zo gewend, al dat gezuip. De rest wel. Hihi.

Om 10.00 uur verzamelen we voor het ontbijt. Lekker een broodje met een eitje gaat er wel in. Heerlijk. Even bijkomen.

Het is mooi weer en we kunnen zelfs op een terrasje zitten. We nemen een kopje koffie in het zonnetje. Het leuke is dat je hier bij elke koffie die je bestelt, een klein glaasje advocaat erbij krijgt en koek. En dat voor 2 euro. Geen geld toch? En lekker! Heb ik trouwens al één alinea geschreven zonder dat er iets van alcohol in voorkomt? Nee hè, o wat erg.

Maar goed, twee bakkies zitten erin, zon is weg. Wat gaan we doen? We besluiten lekker door Mechelen te gaan wandelen en een paar bezichtigingen te doen. Nadat Dick een poging tot pinnen (we hebben ons bescheurd!!) heeft gedaan lopen we naar binnen bij de Sint Romboutskathedraal.

Bastiaan en ik hebben de gewoonte ontwikkeld om bij elke Kerk of Kathedraal die we bezoeken een kaarsje te branden voor onze vaders dus dat doen we nu ook. Verder ziet elke Kerk er van binnen wel een beetje hetzelfde uit, dus we waren vrij snel uitgekeken.

We hebben inmiddels weer een beetje trek gekregen en zijn toevallig vlakbij de Celtic Pub. Ach ja, is de vorige keer goed bevallen dus waarom niet? We eten lekker een krakend mannetje of vrouwtje. Ine neemt een kop (zonder –je) soep. Heerlijk allemaal.

We lopen weer verder de binnenstad in. We komen langs een huisje met allemaal antieke meubeltjes en schilderijtjes etc. Daar gaan we even naar binnen. Zoals Bastiaan zo mooi verwoordt: Ik voelde me daar net een olifant in een porseleinkast. Stoot ook bijna een middeleeuws schilderij omver. Het is mooi wat er allemaal binnen staat. En de eigenaresse vertelt er ook nog leuke verhalen bij. Maar voordat er echt wat stuk gaat weer naar buiten!

We waren al eerder langs een leuk pleintje met restaurantjes gelopen en besluiten daar vanavond ergens te gaan eten. Op dat pleintje is ook het kleinste cafeetje van Mechelen te vinden. Daar gaan we ff wat drinken. Wat schattig zeg! Echt superklein! Ik denk vier bij 3 meter. Als er 25 man binnen is, is het echt vol zegt de eigenaresse.

Wel zit er een bovenverdieping op met een heel klein draaiend trappetje waar je zo doorheen naar beneden kunt kijken. Daarboven is de wc. Het duurt dus een paar wijntjes voordat Anke durft te gaan plassen, haha. Samen met Ine, dat wel. Inmiddels is de kater afgelopen dus ik lust ook wel weer een wijntje en een peukie. Bas is aan het Kwakbier en Dick heeft een bruinbiertje. Ine is nog aan de tonic, maar we hebben haar inmiddels door: Op die manier kan zij ‘s avonds langer doorgaan als wij allang genoeg op hebben. De slimmerd.

Terwijl we daar nog even gezellig zitten gaan Ine en Dick een restaurantje in de buurt zoeken om straks te gaan eten. Het is inmiddels al weer een uur of zeven namelijk.

Ze komen terug en hebben gereserveerd voor kwart over acht.

Rond die tijd komen we aan bij het restaurant. Volgens mij gewoon een Belgische keuken. Heel gezellig. Vooral de serveerster is leuk. Later blijkt ze de eigenaresse te zijn. Bastiaan en Dick vallen zogenaamd allebei niet op mager. Nee nee!!! Haha. Maar eerlijk is eerlijk, het was een heel mooie vrouw met grote… je weet wel. Dus de heren konden hun ogen niet van haar/ ze afhouden 😉

Het eten is ook heerlijk. Ine en ik hebben scampi’s, Bastiaan en Anke hebben een vleesspies met een roquefortsausje en Dick had een steak tartaar. Super verzorgd allemaal. Na het eten wil iedereen natuurlijk een sigaretje, en dat mag daar natuurlijk niet in het eetgedeelte, dus we lopen steeds heen en weer van tafel naar bar. Heel raar, want het is maar twee meter van elkaar verwijderd, de tafel en de bar. Dus die rook ruik je toch wel. Raar geregeld daar in België, het rookbeleid. Maar goed. Op een gegeven moment blijven we dus aan de bar hangen. Als een van de laatsten natuurlijk weer. We krijgen een amaretto’tje van de zaak. Op een gegeven moment besluiten Bas en ik om Annie een infuusje aan te leggen, want om al die drank in de mond te gieten is ook zo veel werk hè, hihi. Ze was in een serieus gesprek met Ine, maar al gauw pieste ze zowat in haar broek van het lachen. Met als gevolg dat haar tas weer op z’n kop op de grond ligt.

De mannen zijn nog steeds erg onder de indruk van de serveerster. Eindelijk hebben ze het voor elkaar hoor! Ze gaan met haar op de foto! Prachtig. Ze stonden zowat in de rij op haar te wachten. Mannen!

Nadat Ine en Dick nog een flink glas Amaretto achterover hebben geslagen, gaan we naar huis. We krijgen ieder 3 dikke zoenen van de serveerster! We zijn volgend jaar weer van harte welkom! Leuk.

Het sneeuwt buiten. Je gelooft het toch niet, op eerste Paasdag! Eenmaal in het hotel, gaan we lekker ons mandje in. Morgen weer naar huis! Bah!

Tweede Paasdag, maandag 24 maart

Na het ontbijt moeten we alweer uitchecken…. We drinken nog een kopje koffie in Mechelen. Dit keer binnen, want het is koud!

Daarna toch echt weer richting Hilversum helaas. Leuke dingen gaan altijd zo snel voorbij!

Ine en Dick: Super bedankt! We hebben echt genoten J

Liefs Joyce